Standardy europejskie w zakresie
prawa pracy – wykład
Art. 26 ust. 2 TfUE
Rynek wewnętrzny obejmuje obszar bez
granic, w którym jest zapewniona
swoboda
przepływu
towarów,
osób
, usług i kapitału,
zgodnie z postanowieniami Traktatów
.
Art. 45 ust. 1 TfUE
Zapewnia
się
swobodę
przepływu
pracowników
wewnątrz Unii.
2
,,SWOBODA PRZEPŁYWU PRACOWNIKÓW
jest szczególnym aspektem
swobodnego przepływu osób”.
L. Florek, Europejskie prawo pracy, 4. wyd., Warszawa 2010, s. 46. Podobnie: L.
Mitrus, Wpływ regulacji wspólnotowych na polskie prawo pracy, Kraków 2006, s.
309
3
PODSTAWY PRAWNE swobody przepływu
pracowników
Art. 45- 48 TfUE
Rozporządzenie nr 1612/68
z 15 października 1968 r.
dotyczące swobody przepływu pracowników w ramach Wspólnoty
Dyrektywa 2004/38
z 29 kwietnia 2004 r. w sprawie prawa
obywateli Unii i członków ich rodzin do swobodnego
przemieszczania się i pobytu na terytorium Państw Członkowskich
4
Rozporządzenie Rady nr 1612/68 z 15
października 1968 r. dotyczące swobody
przepływu pracowników w ramach Wspólnoty
jest wiążące we wszystkich swoich częściach i
obowiązuje w każdym państwie
członkowskim.
5
Dyrektywa 2004/38
z 29 kwietnia 2004 r. w
sprawie prawa obywateli Unii i członków ich rodzin do
swobodnego przemieszczania się i pobytu na
terytorium Państw Członkowskich
jest wiążąca dla
państw członkowskich, do których została
skierowana, w odniesieniu do
wyznaczonych nią celów, pozostawiając im
natomiast wybór form i środków realizacji.
6
Ochrona pracowników przed dyskryminacją ze
względu na przynależność państwową
Art. 45 ust. 2 TfUE
Swoboda przepływu pracowników obejmuje zniesienie wszelkiej
dyskryminacji ze względu na przynależność państwową
między pracownikami Państw Członkowskich w zakresie zatrudniania,
wynagradzania i innych warunków pracy [w tym w zakresie
przywilejów socjalnych i podatkowych; dostępu do szkolenia w
szkołach zawodowych i ośrodkach przekwalifikowania zawodowego;
w zakresie przynależności do związków zawodowych i wynikających
stąd praw. Por. art. 7 ust. 2-3, art. 8 rozporządzenia 1612/68]
7
Swobodny dostęp do zatrudnienia
DOSTĘP DO ZATRUDNIENIA = możliwość podjęcia i
wykonywania pracy na terenie innego państwa
członkowskiego
Art. 45 ust. 3 TfUE
Z zastrzeżeniem ograniczeń uzasadnionych
względami porządku
publicznego,
bezpieczeństwa
publicznego
i
zdrowia
publicznego
, swoboda ta obejmuje prawo:
A) ubiegania się o rzeczywiście oferowane miejsca pracy;
B) swobodnego przemieszczania się w tym celu po terytorium Państw
Członkowskich;
C) przebywania w jednym z Państw Członkowskich w celu podjęcia tam
pracy,
zgodnie
z
przepisami
ustawowymi,
wykonawczymi
i
administracyjnymi dotyczącymi zatrudniania pracowników tego Państwa;
D) pozostania na terytorium Państwa Członkowskiego po ustaniu
zatrudnienia, na warunkach ustalonych przez Komisję w rozporządzeniach.
8
Swobodny dostęp do zatrudnienia
Każdy obywatel państwa członkowskiego ma prawo:
1)
do podjęcia zatrudnienia i pozostawania w zatrudnieniu
na terytorium innego państwa członkowskiego, zgodnie
z przepisami prawnymi i administracyjnymi regulacjami
zatrudnienia obywateli tego państwa;
2)
do otrzymywania pomocy, jakiej urzędy pracy tego
państwa udzielają własnym obywatelom w zakresie
poszukiwania zatrudnienia.
Art. 1 ust. 1, art. 5 rozporządzenia 1612/68
9
Pojęcie pracownika
TfUE oraz pozostałe przepisy dotyczące
swobody
przepływu
pracowników
nie
definiują pojęcia pracownika
Trybunał
Sprawiedliwości
sformułował
przesłanki definicji pracownika
10
Pojęcie pracownika
/Orzecznictwo Trybunału Sprawiedliwości/
Pojęcie pracownika musi być zdefiniowane w oparciu o
kryteria obiektywne. Za takie kryteria należy uznać
świadczenie pracy przez pewien czas na rzecz i pod
kierownictwem innej osoby.
Praca
jest
świadczona
odpłatnie
(za
wynagrodzeniem).
Zatrudnienie powinno mieć cel ekonomiczny.
11
Zatrudnienie w administracji publicznej
Art. 45 ust. 5 TfUE
Swoboda przepływu pracowników
nie ma zastosowania
do
zatrudnienia w administracji publicznej.
Pojęcie administracji publicznej w rozumieniu art. 45 ust. 5 TfUE
,,obejmuje
sądownictwo,
władze
podatkowe,
służbę
dyplomatyczną, wojsko i inne formacje o podobnym
charakterze. Nie obejmuje ono natomiast handlu, służby zdrowia,
oświaty i nauki, jeżeli nie służą one celom militarnym”.
/L. Florek,
Europejskie prawo pracy, 4. wyd., Warszawa 2010, s. 56/
12