Sport jako forma

uczestnictwa w

Kulturze Fizycznej

Sandra Woś

Edyta

Węlewska

Tomasz

Wesołowski

WSTĘP

Kultura fizyczna a jednocześnie i sport są

jednymi z najważniejszych dziedzin w

procesie kształtowania pozytywnej

osobowości oraz zapewnienia prawidłowego

rozwoju psycho - fizycznego dzieci i

młodzieży.

Pozytywne cechy sportu spowodowały, że w

wielu krajach kultura fizyczna i sport stały

się jedną z najważniejszych dziedzin w

procesie wychowawczym dzieci i młodzieży.

Stał się on bardzo istotnym elementem

strategii dydaktyczno-wychowawczej

realizowanej na terenie szkół wszystkich

szczebli.

Definicja sportu

„

Sport to świadoma i dobrowolna działalność

człowieka podejmowana w celu zaspokojenia

potrzeb: zabawy, współzawodnictwa oraz

doskonalenia własnych cech fizycznych i

umysłowych. Wyraża się przez ćwiczenia i

gry uprawiane według określonych zasad

(...)” . Sportem określa się nie tylko

uprawianie określonej działalności w sposób

systematyczny lecz także sporadyczny. W

związku z tym pojęcie to obejmuje wszelkie

formy udziału w walkach i grach. Nie zawęża

się do działalności, którą zwykło się określać

jako sport wyczynowy.

Cechy sportu

Sport we wszystkich swoich odmianach odgrywa

znaczącą rolę w życiu każdego, a szczególnie

młodego człowieka. Czynne i systematyczne

uczestnictwo w zajęciach sportowych ma ogromny

wpływ na:



Prawidłowy rozwój fizyczny dzieci i młodzieży.



Stan zdrowia społeczeństwa.



Przeciwdziała patologiom społecznym wskazując

właściwą i atrakcyjną drogę postępowania.



Wyzwala i kształtuje wiele pozytywnych cech

osobowości m.in.: systematyczność, obowiązkowość,

umiejętność pokonywania trudności, ambicja, wola

walki, umiejętność koncentracji, umiejętność

współżycia w grupie, uodparnia na stres,

przezwyciężanie bólu, radość ze zwycięstwa czy

umiejętność przegrywania. A jak widomo są to

wartości powszechnie cenione i szanowane.

Autoteliczne rozumienie

sportu

Autoteliczny

- będący celem samym w sobie;

usprawiedliwiającym się, tłumaczącym się samo przez

się, a nie przez okoliczności zewnętrzne czy szczególne

pobudki np. nagrody; będący przeciwieństwem wartości

instrumentalnych;

W tym przypadku ludzie dobierani są pod kątem

dyspozycji somatyczno-motorycznych do

poszczególnych konkurencji sportowych (np.

wysocy do koszykówki), umożliwiających

osiąganie maksymalnych wyników w postaci

zwycięstwa nad rywalem lub ustanowienie

rekordu.

TUTAJ NIE MAM POJECIA JAK TO ZROBIC!!

Heteroteliczne rozumienie

sportu

Heteroteliczny

(instrumentalny),

- istniejący dla czegoś

innego, z jakiegoś powodu, mający szczególny cel

zewnętrzny, nie należący do jego własnej substancji;

taki, który nie jest celem samym w sobie;

Poprzez heteroteliczne rozumienie sportu

zauważamy chęć lub tez potrzebę osiągnięcia innego

celu niż mistrzostwo sportowe. Dla wielu ludzi

uprawiających sport celem głównym może być

wyłącznie dobra zabawa lub też np. rozwijanie

zdrowia (dobrej wydolności tlenowej, sprawności

aparatu ruchu, prawidłowej struktury i budowy

ciała), a więc pomiar sprawności ma spełniać funkcję

motywującą do kształtowania pewnego stylu życia

nastawionego na satysfakcjonujący wygląd, wysoką

zdolność do pracy i dobre samopoczucie.

Sport w szkole

Szkolne zajęcia sportowe odgrywają kluczową rolę w

edukacji i kształtowaniu szczególnych umiejętności

społecznych. Zwłaszcza dla najmłodszych dzieci -

szkoła jest często jedynym miejscem, gdzie mają

szansę na rozwój sprawności fizycznej oraz naukę

podstawowych zasad poprzez zabawę. Sport w

szkole jest bardzo ważny dla realizacji programu

kształcenia, redukuje potencjał agresji i poprawia

sprawność umysłową oraz zdolność koncentracji.

Wdrażanie dzieci i młodzieży do działalności

sportowej spełnia szereg postulatów

wychowawczych oraz kształci pożądane cechy

osobowości: wytrwałość w dążeniu do osiągnięcia

wyników, konsekwencję w postępowaniu,

pokonywaniu oporów i przezwyciężania własnych

słabości. Sport w szkole uczy również wyrzeczeń i

rezygnacji, hartu ducha, postawy sportowej, w której

szacunek dla drugiego człowieka i etyczne

postępowanie stanowią cel na równi z wynikami.

Wybrane opinie o sporcie

dzieci i młodzieży

Uwagi i stosunek uczniów do lekcji wychowania

fizycznego.

W opinii 94% uczniów i 88% uczennic

„bardzo lubią” oni lub „lubią czasami” zajęcia w-f, przy

czym odsetek chłopców „bardzo lubiących” zajęcia wynosi

66% a dziewcząt 44%.

Gdyby

lekcje

wychowania

fizycznego

nie

były

Gdyby

lekcje

wychowania

fizycznego

nie

były

obowiązkowe, to aż 95% chłopców chodziłoby na nie nadal

systematycznie lub „od czasu do czasu”. Wśród dziewcząt

odsetek także jest bardzo wysoki (91%), lecz prawie

połowa chodziłaby na zajęcia mniej systematycznie, co

wynika z wielu czynników, które opiszę analizując kolejne

pytania

ankiety.

Większość

pytanych

uczniów

pytania

ankiety.

Większość

pytanych

uczniów

zdecydowanie lubi rywalizację klasową, a przyczyny, jakie

podaje są różnorodne i rozkładają się równomiernie. Są to,

chęć wykazania się sprawnością przed innymi, chęć bycia

podziwianym, zdobycie lepszej oceny.

•

Dlaczego uczniowie lubią ćwiczyć na lekcjach

wychowania fizycznego?
Uczniowie zwracają uwagę na następujące czynniki
(wymienione według rangi):
- chęć wyżycia się w grach zespołowych,
- możliwość rywalizacji i współzawodnictwa,
- ulubiony rodzaj zajęć,
- dbałość o sylwetkę i zdrowie,
- ciekawie prowadzone zajęcia,
- miła atmosfera zajęć,
- postawa nauczyciela.

Udziału w zawodach klasowych nie lubi tylko

9% ankietowanych dziewcząt i 4% chłopców. W
udzielonych odpowiedziach za główną przyczynę
takich postaw uważać należy niechęć uczniów do
sytuacji, gdy są oni obserwowani oraz niską
sprawność fizyczną.

Dlaczego uczniowie nie lubią ćwiczyć na lekcjach
wychowania fizycznego?
- nudne zajęcia,
- duża liczba ćwiczących na sali lub łączone klasy,
- postawa nauczyciela,
- brak sprzętu,
- sprawdziany,
- obawa przed trudnymi ćwiczeniami,
- gdy o tematyce zajęć decyduje tylko nauczyciel lub
grupa uczniów.

Przyczyną mało ciekawych zajęć były następujące
czynniki:
- ciągle powtarzające się ćwiczenia – 30%,
- zbyt łatwe ćwiczenia – 27%
- uczniowie woleliby inne ćwiczenia niż proponuje im
nauczyciel – 25%
- uważają, że ćwiczenia są bez sensu – 3%
- inne – 15%

Program wychowania

fizycznego,

a sport



Cos o programach trzeba

chyba tu napisać? Jeszcze ten

program musze opracować

ale to jutro ok.??



Jak tego nie zrobimy to weźmiemy to

w ogóle wywalimy z pracy!!!!!



Imprezy sportowe w

szkołach

Igrzyska Młodzieży Szkolnej stanowią integralną część

systemu współzawodnictwa sportowego dzieci i

młodzieży. Zawody te są współfinansowane ze środków

Funduszu Rozwoju Kultury Fizycznej Ministerstwa

Sportu i Turystyki i przeprowadzane w większości szkół

w Polsce.

Zawody organizowane są w trzech kategoriach

wiekowych:

a) Igrzyska Młodzieży Szkolnej - mistrzostwa szkół

podstawowych

b) Gimnazja - mistrzostwa gimnazjów

c) Licealiada - mistrzostwa szkół ponadgimnazjalnych

Zawody przeprowadzone są zgodnie z wcześniej

ustalonym regulaminem. W sprawach nie ujętych w

regulaminie natomiast, stosuje się przepisy Polskich

Związków Sportowych. Zasady awansu do

poszczególnych etapów Igrzysk również ustalają ich

organizatorzy.

Uprawianie sportu poza

szkołą

Głównym zadaniem szkoły – nauczyciela jest

wspomaganie i ukierunkowanie rozwoju psychofizycznego
ucznia, ukazywanie dróg samorealizacji, potencjalnych
możliwości istniejących w każdym człowieku.
Wspomaganie rozwoju wychowanka obejmuje
motywowanie go do pracy nad własnym rozwojem,
organizowanie warunków zapewniających ten rozwój,
dostarczanie niezbędnych informacji oraz kształtowanie
umiejętności operowania nimi.

,,Wincenty Okoń uważa, że zajęcia pozalekcyjne to

nieobowiązkowa wykonywana w czasie wolnym
działalność uczniów w obrębie szkoły obejmująca
zajęcia w organizacjach młodzieżowych, kołach
zainteresowań, świetlicy, sali gimnastycznej lub na
boisku czy w ogrodzie szkolnym (Okoń, 1996, s. 206).
Zajęcia pozalekcyjne służą rozszerzaniu i pogłębianiu
wiedzy, rozwijaniu zainteresowań nauką, sztuką, techniką
i życiem społecznym. „

Zajęcia pozalekcyjne sportowo – rekreacyjne

pełnią określone funkcje: dydaktyczną, wychowawczą i
opiekuńczą. W zakresie wymienionych funkcji można
wyróżnić następujące zadania szkoły:
1) sprawowanie opieki wychowawczej i częściowo
dydaktycznej, głównie
w odniesieniu do uczniów, którzy pozbawieni są
właściwej opieki wychowawczej poza lekcjami
2) racjonalne organizowanie czasu wolnego uczniów, tak
aby zaspokojone były ich potrzeby psychofizyczne
3) rozbudzanie oraz kształtowanie różnorodnych
zainteresowań i zdolności motorycznych ogółu uczniów
oraz organizowanie ich dobrowolnego samokształcenia
4) rozwijanie aktywności twórczej uczniów
5) uspołecznianie uczniów przez tworzenie warunków di
ich dobrowolnej aktywności
w wybranych dziedzinach sportu, rekreacji, turystyki
oraz warunków dla nabywania umiejętności
współdziałania w różnych grupach.

Rola zajęć pozalekcyjnych sportowo – rekreacyjnych jest

bardzo znacząca. Sprowadza się ona nie tylko do

wypełniania uczniom czasu wolnego, ale posiada

konkretne zadania wychowawcze, kształcące i

zdrowotne. Zajęcia te nie mogą rzecz jasna toczyć się w

szkole odrębnym torem, ale stanowią integralną część

całokształtu działań szkoły w dziedzinie kultury fizycznej.

„Rola zajęć sportowo – rekreacyjno – turystycznych w

zagospodarowaniu czasu wolnego uczniów” Lider

9/2000r.

Rekrutacja dzieci i

młodzieży do sportu

Dzieci i młodzież

rekrutuję się do sportu

wyczynowego w różny

sposób, między innymi:

Klasy sportowe;

Praca z dziećmi w UKS

-ach

Nabory i selekcje do

klubów sportowych;

Klasy sportowe

Klasy sportowe tworzone są w celu kształcenia

dzieci i młodzieży o szczególnych uzdolnieniach

sportowych. W związku z tym rekrutacja do

wymienionych wyżej klas odbywa się nieco inaczej

niż do klas ogólnodostępnych, gdyż przed

kandydatami do tych klas stawiane są szczególne

wymagania.

Zgodnie z art. 20 ust. 1 ustawy z dnia 18 stycznia

1996 r. o kulturze fizycznej (Dz. U. z 2001 r. Nr 81,

poz. 889 z późn. zm.) oraz § 4 ust. 1 rozporządzenia

Ministra Edukacji Narodowej i Sportu z dnia 30

lipca 2002 r. w klasach sportowych w ramach zajęć

sportowych prowadzone jest szkolenie sportowe.

Prowadzone jest ono według programów szkolenia

sportowego opracowanych dla poszczególnych

dyscyplin sportu, które dopuszczane są do użytku

szkolnego przez Ministra Edukacji Narodowej i

Sportu. Zgodnie z przepisami wymienionego wyżej

rozporządzenia, w ramach programu.

Klasy sportowe realizują programy szkolenia

sportowego równolegle z programem

kształcenia ogólnego, właściwym dla danego

typu szkoły.

Zgodnie z § 3 ust. 1 rozporządzenia Ministra

Edukacji Narodowej i Sportu z dnia 12 lutego

2002 r. w sprawie ramowych planów

nauczania w szkołach publicznych (Dz. U. Nr

15, poz. 142 z późn. zm.), uczniowie

uczęszczający do klas sportowych realizują

szkolny plan nauczania ustalony przez

dyrektora szkoły dla danego etapu

edukacyjnego i opracowany na podstawie

ramowego planu nauczania. Oprócz zajęć

edukacyjnych określonych w planie, uczeń

klasy sportowej obowiązany jest realizować

także zajęcia sportowe w określonym

wymiarze, godnie z rozporządzenia Ministra

Edukacji Narodowej i Sportu z dnia 30 lipca

2002 r.

Nabory i selekcje do

klubów sportowych

Selekcja

talentów

sportowych

należy

Selekcja

talentów

sportowych

należy

najbardziej

kontrowersyjnych

zarazem

najbardziej

kontrowersyjnych

zarazem

najważniejszych problemów nauki i praktyki

sportowej. Działanie to polega na wyborze, na

podstawie cech istniejących lub przewidywanych,

tych osobników, którzy mogą być obdarzeni

szczególnymi predyspozycjami do uprawiania

danej dyscypliny sportu. Jest więc procesem, w

którym za pomocą odpowiednich metod wybierane

są osoby o szczególnych uzdolnieniach do

uprawiania sportu.

Na pojęcie uzdolnienia sportowego składa się

zespół wszelkich możliwości indywidualnych o

podłożu:

- motorycznym

- morfologicznym

- fizjologicznym

- psychicznym.

Sprzyjają one istotnie efektywności

treningu i walki sportowej w określonej

dyscyplinie sportu. Poszukiwanie talentu jest

kontynuowane

w procesie treningowym.

kontynuowane

w procesie treningowym.

Oprócz cech indywidualnych w selekcji bierze

się pod uwagę także inne czynniki, takie jak:

sympatia do nauczyciela lub trenera, wpływ

przyjaciół, rodziców, dostępność środków

treningowych, które mogą sprawić, że młodzi

ludzie

będą

bardziej

zainteresowani

ludzie

będą

bardziej

zainteresowani

konkretną dyscypliną sportu.

Antynomie współczesnego

wyczynu

Antynomia

(z greckiego "anti" - przeciw,

"nomos" - prawo), szczególny rodzaj

sprzeczności.

Zachodzi gdy:

na podstawie przesłanek uznanych za

prawdziwe, rozumując w sposób uważany

ogólnie za poprawny, dochodzi się do

negacji jednej z przesłanek lub do

koniunkcji dwu sprzecznych zdań;

warunki realizacji założonego celu

wzajemnie się wykluczają;

Antynomie współczesnego

wyczynu

Antynomii współczesnego wyczynu można wymienić kilka:

1) Lekceważenie zasad fair play

Fair play (z ang. czysta gra) – norma wartości w sporcie. Jest

wyrazem postawy reprezentowanej na boisku, gdzie

zwycięstwo nie jest celem, który należy osiągnąć za wszelką

cenę. Postawa ta cechuje się przestrzeganiem przepisów gry

i odrzuceniem korzyści wynikłych z błędów sędziego oraz

różnego rodzaju oszustw sportowych. Sportowca

przestrzegającego zasad

fair play

można poznać po godnym

zachowaniu zarówno w wypadku zwycięstwa jak i porażki.

Czy jednak grając zawsze fair można dojść do mistrzostwa

sportowego. Często realizacja założonego celu jest nie

możliwa bez nagięcia norm moralnych.

„

(…) pytanie fundamentalne: dlaczegóż to gra powinna być

„czysta”, „uczciwa”, „fair”, skoro domieszka nieuczciwości,

taktycznego faulu czy inteligentne oszustwo może się okazać

skuteczniejszą metodą dojścia do sukcesu finalnego?”

Zofia Żukowska -

Fair play edukacyjna szansą

(Kultura Fizyczna Nr 1-2/1998)

Stosowanie niedozwolonego dopingu

„

Szybkie rozpowszechnianie się zjawiska dopingu we

współczesnym sporcie sprawia, że pożądane z

wychowawczego punktu widzenia wartości, cele i

zasady sportu są zagrożone. Przyczyny takiego stanu

rzeczy są złożone i różnorodne. Szuka się ich głównie

w postępującej profesjonalizacji i komercjalizacji

sportu, w metodach szkolenia sportowców, kulcie

zwycięstwa i wyniku oraz kulturze i cywilizacji

współczesnego świata. Nie bez znaczenia jest chęć

bycia najlepszym za wszelką cenę, samo dążenie do

doskonałości i perfekcji wykonania.

Młodzież jest coraz bardziej narażona na pokusę

dopingu. Stwierdza się coraz więcej przypadków

korzystania z zabronionych środków nie tylko przez

młodych sportowców, ale i osoby uprawiające sport

jedynie rekreacyjnie oraz nie zaangażowane w

aktywność sportową”

Monika Guszkowswka -

Wiedza i postawy młodzieży wobec dopingu w

sporcie

(Kultura Fizyczna Nr 9-10/1995)

Przyglądając się uważnie współczesnemu

sportowi odnosi się wrażenie iż zboczył on

ze szlaku wyznaczonego przez starożytne

Igrzyska. Presja wywierana na

współczesnych zawodników przez media,

działaczy, kibiców i trenerów jest tak

ogromna, że starają się oni za wszelką

cenę osiągać najlepsze wyniki,

niezważająca na konsekwencje. Nierzadko

uciekają się przy tym do podstępów i

niedozwolonych środków, nie myśląc o

konsekwencjach jakie mogą one za sobą

pociągnąć, a nawet własnym życiu.

Niestety afery dopingowe czy też

przekupni sędziowie są teraz na porządku

dziennym.

„Niestety sport stał się areną show-biznesu.

Dla wielu wartość traci widowisko (show),

a na pierwszy plan wysuwają się pieniądze

(biznes). I właśnie to najbardziej boli

prawdziwych "koneserów" - zagorzałych,

sportowych fanów, którzy szukają w

sporcie uczciwości, honorowości i

szlachetności.”

Postawa i wychowanie

kibica

Sport kształtuje postawę nie tylko sportowca, ale

również kibica. Ma wpływ między innymi na:

—

kształtowanie postaw

tolerancji wobec osób o

mniejszej sprawności

psychofizycznej;

—

doskonalenie umiejętności

współdziałania w grupie dla

wspólnego celu, pogłębianie

zdolności do panowania nad

negatywnymi emocjami i

agresją

—

kształcenie umiejętności

przyjmowania z godnością

sportowych porażek oraz

szacunku wobec pokonanego

Definicja słowa kibic

Kibic - osoba zainteresowana jakąś publiczną

dyscypliną, najczęściej sportową. Aktywnie uczestniczy
w zdarzeniach związanych z jego ulubioną dyscypliną.
Do kibiców zalicza się przede wszystkim widzów
widowisk sportowych na stadionach, halach i innych
obiektach, ale także telewidzów oglądających sport lub
osoby wspominające czasami o danej dyscyplinie.
Istnieją specjalne "kluby kibica", tworzone zazwyczaj
przy klubach sportowych, a także przez osoby
prywatne. Rolą prawdziwego, wiernego kibica
powinna być próba wsparcia swojej drużyny zarówno
w sytuacjach dobrych, jak i złych.
Osoby, które kibicują tylko podczas zwycięstw, a
podczas porażek odnoszą się negatywnie do swoich
zawodników określa się mianem kibiców sukcesu.

Słowem pseudo kibic lub inaczej chuligan stadionowy określa
się zazwyczaj agresywnych widzów, osoby, których "doping"
polega na rzucaniu obraźliwych słów zarówno na zawodników
jak i sędziów, głoszeniu rasistowskich haseł przede wszystkim
na meczach piłkarskich, hokejowych oraz na meczach
koszykówki. Przywiązanie takich osób do barw klubowych lub
reprezentacyjnych graniczy z fanatyzmem, skutkiem czego
dochodzi do walk między grupami (niestety z wypadkami
śmiertelnymi), a także gróźb i czynów (także zabójstw) wobec
sportowców, którzy zawiedli oczekiwania (np.. Kolumbijczyk
Andrés Escobar w 1994)
Szalikowcy – potoczne określenie różnych grup kibiców
klubów sportowych, wywodzące się od różnobarwnych
szalików klubowych noszonych przez kibiców podczas meczów.

Bibliografia

J. Lis, T. Olszański „Czas Igrzysk”

Jacek Gembal -

Strategia rozwoju sportu na

terenie powiatu Pruszkowskiego

Zofia Żukowska -

Fair play edukacyjna szansą

(Kultura Fizyczna Nr 1-2/1998)

Monika Guszkowswka -

Wiedza i postawy

młodzieży wobec dopingu w sporcie

(Kultura

Fizyczna Nr 9-10/1995)

Ablewicz P.: Czas wolny dzieci i młodzieży.

„Wszystko dla Szkoły”, 2004, nr 12.

Fedorowicz I.: Ognisko pracy pozaszkolnej.

„Życie Szkoły”, 2004, nr 3, s. 26-27.

Głomski Z.: Program profilaktyczno-

wychowawczy „Czas wolny inaczej”.
„Problemy Opiekuńczo-Wychowawcze”, 2001,
nr 6, s. 20-21.

zasoby stron internetowych:

Źródło: http://www.tppu.org

Document Outline

Slide 1
Slide 2
Slide 3
Slide 4
Slide 5
Slide 6
Slide 7
Slide 8
Slide 9
Slide 10
Slide 11
Slide 12
Slide 13
Slide 14
Slide 15
Slide 16
Slide 17
Slide 18
Slide 19
Slide 20
Slide 21
Slide 22
Slide 23
Slide 24
Slide 25
Slide 26
Slide 27
Slide 28
Slide 29
Slide 30

Wyszukiwarka

Podobne podstrony:
Sport jako forma uczestnictwa w kulturze fizycznej
Rehabilitacja ruchowa jako forma uczestnictwa w kulturze fizycznej
Sport jako forma uczestnictwa w KF dla studentow, Fizjoterapia, KUR
Rekreacja fizyczna jako forma uczestnictwa w KF dla studentow, Fizjoterapia, KUR
Przedstaw wzajemne zależności poszczególnych form uczestnictwa w kulturze fizycznej i wyjaśnij d
Rehabilitacja ruchowa jako forma uczestnictwa w KF dla studentow, Fizjoterapia, KUR
Sport jako forma przeciwdziałania agresji w szkole
Sport i rekreacja jako forma organizacji czasu wolnego
Zmiany kulturowe młodego człowieka jako wynik uczestnictwa w
Turystyka jako forma aktywności fizycznej, TURYSTYKA, Turystyka
14 Hipoterapia jako forma aktywności fizycznej osób z porażeniami mózgowymi
Teoria uczestnictwa w kulturze - opracowanie II, Kulturoznawstwo UAM, Teoria uczestnictwa w kulturze
16. NIEBIESKA LINIA JAKO FORMA INTERWENCJI KRYZYSOWEJ, Pytania do licencjata kolegium nauczycielskie
Stawy kończyny górnej, Kultura fizyczna, Anatomia, Stawy
„FILOZOFICZNE ASPEKTY KULTURY FIZYCZNEJ I SPORTU”, filozofia AWF

więcej podobnych podstron

sport jako forma w uczestnictwa w kulturze fizycznej

Document Outline