Budowa układu krążenia:

W skład układu
krążenia
wchodzą:

- serce,
- tętnice,
- żyły,
- mikrokrążenie.

Serce, pompa tłocząca krew,

narząd zbudowany z dwu

przedsionków (prawego i

lewego), oddzielonych od

siebie przegrodą

międzyprzedsionkową, i

dwu komór (prawej i

lewej), oddzielonych od

siebie przegrodą

międzykomorową,

łączących się z

przedsionkami przez

zastawki przedsionkowo-komorowe, które nie
pozwalają na cofanie się krwi z komór do
przedsionków, natomiast umożliwiają jej
przepływ z przedsionków do komór.

Duży krwioobieg:

Krew wypływa z lewej
komory, wpływa do aorty,
następnie płynie
tętnicami, tętniczkami i
naczyniami włosowatymi.
Kolejno przepływa przed
narządy wewnętrzne, i
wraca naczyniami
włosowatymi, żyłkami,
żyłami do żyły głównej i
do prawego przedsionka
serca.

Mały krwioobieg:

Krew wypływa z prawej
komory, przepływa przez
naczynia włosowate płuc
i wraca utlenowana do
lewego przedsionka.

Prawo ciągłości strumienia:

Strumień objętości Q krwi, czyli objętość krwi
przepływająca przez przekrój poprzeczny
naczynia w jednostce czasu, doprowadzający do
rozgałęzienia naczynia jest równy sumie
strumieni objętości krwi płynących w naczyniach
po ich rozgałęzieniu.

Równanie ciągłości masy:

S

1

v

1

ρ

1

Δ

t

S

2

v

2

ρ

2

Δt

v

1

S

1

ρ

1

Δt = v

2

S

2

ρ

2

Δt

ρ

1

= ρ

2

v

1

S

1

= v

2

S

2

= const

V – prędkość

S - przekrój

Duży przekrój rury – mała
prędkość.

Mały przekrój rury – duża
prędkosć

Hemodynamika – zajmuje się czynnikami decydującymi o

przepływie i ciśnieniu krwi przepływ krwi odbywa się
zawsze od miejsca o wyższym ciśnieniu do wartości
niższych (∆p). Całkowita energia w danym punkcie jest
równa sumie energii potencjalnej (ciśnienie) i kinetycznej
energia kinetyczna stanowi energię nadającą określonej
masie krwi (m) prędkość (v). Na energie potencjalną
składa się ciśnienie hydrostatyczne (Ph), które jest
wynikiem działania siły ciążenia na układ wypełniony
płynem. Ciężar płynu stanowi źródło określonej siły, która
jest proporcjonalna do wysokości słupa cieczy.
P

h

=δ x h x g

 

U człowieka leżącego na
plecach efekt hydrostatyczny
nie ma znaczenia, ponieważ
cały układ znajduje się na
jednym poziomie.
W pozycji stojącej efekt
hydrostatyczny powoduje
przemieszczenie płynów do
dolnych partii ciała i
zmniejszenie ilości krwi
powracającej do serca
BRAK mechanizmów
kompensacyjnych – omdlenie.

Przepływ – (Q, litr/min) jest
określony objętością płynu
przepływającego w jednostce
czasu Q jest równy iloczynowi
pola przekroju naczynia i
prędkości przepływu krwi w
tym miejscu naczynia

Krew stanowi zawiesinę erytrocytów (krwinki
czerwone), leukocytów (krwinki białe) i trombocytów
(płytki krwi) w plazmie i jest środowiskiem
zapewniającym transport różnorodnych substancji w
organiźmie. Krew rozprowadza przede wszystkim
gazy oddechowe tlen i dwutlenek węgla.

Krew jest płynem plastyczno-lepkim.
Lepkość krwi zależy od:
•hematokrytu (stosunek objętości krwinek do
objętości krwi)
•temperatury
•przekroju naczynia.
Temperatura a lepkość:
•Lepkość krwi podobnie jak innych płynów
wykładniczo zależy od temperatury
•W temperaturze 0

o

C krew jest 2,5 razy bardziej

lepka niż w temperaturze 37

o

C.

Fala tętna:
Rytmiczne skurcze serca wprowadzają do układu

tętniczego zarówno dużego jak i płucnego, w

odstępach około 0,8 s, takie same objętości krwi

około 70 cm

3

(pojemność wyrzutowa serca w

spoczynku). Dzięki dużemu oporowi obwodowemu

krew ta nie od razu zostaje włączona w obieg

krążenia, lecz rozciąga podatne ściany tętnicy

głównej, dzięki czemu tuż za sercem tworzy się

wybrzuszenie, które rozchodzi się w kierunku

obwodowym w postaci fali tętna