Urządzenia techniki komputerowej

Napędy CD

Opracowana na początku lat 80. przez firmy Philips i Sony

technologia CD (Compact Disc) zrewolucjonizowała techniki zapisu

dźwięku. Dysk kompaktowy zdobył ogromne powodzenie wśród

melomanów, między innymi dzięki niedostępnej dotychczas

dla przeciętnych śmiertelników jakości zapisu cyfrowego. Zachęcone

sukcesem swego wynalazku firmy Philips i Sony opracowały

w roku 1985 nowy standard CD-ROM (Compact Disc Read Only

Memory), przeznaczony do zapisu na dysku CD danych

komputerowych. Biorąc pod uwagę niewielki koszt produkcji dysku

(ok. 2$ za sztukę przy większych ilościach) i pojemność sięgającą

ponad 500 MB, było to idealne rozwiązanie do przechowywania

dużych ilości informacji. Jednak swoją obecną ogromną popularność

standard ten zdobył dopiero w latach 90-tych, kiedy wraz ze

wzrastającą mocą obliczeniową komputerów pojawiło się zjawisko

o nazwie „multimedia”. Pod tą nazwą rozumiemy oddziaływanie
na użytkownika komputera za pomocą wielu środków przekazu:

tekstu, obrazu (w tym animowanego) i dźwięku, które są ze sobą

odpowiednio powiązane.

Standardy dysków CD

Mówiąc „CD-ROM” mamy na myśli ogólnie dyski CD

z zapisanymi danymi dźwiękowymi (muzyka) lub komputerowymi.

Istnieje kilka specyfikacji dysków nazywanych ogólnie CD-ROM,

które są przeznaczone do różnych celów. Oto one:

Czerwona Księga (Red Book) – zawiera specyfikację

standardowych, dobrze znanych dysków dźwiękowych, zwanych

też CD-Audio lub CD-DA (Digital Audio).

Żółta Księga (Yellow Book) to właściwa specyfikacja dysków

CD-ROM, od której wywodzą się wszystkie następne „księgi”.

Zielona Księga (Green Book) to opracowany w roku 1987 standard

dysków interaktywnych CD-I (Compact Dise - Interactive),

umożliwiający połączenie na jednym dysku danych komputerowych,

informacji wideo i audio. W roku 1988 powstało rozszerzenie tego

standardu zwane CD/XA (Compact Disc/eXtended ArchitectLire),

które pozwalało na jednoczesne odtwarzanie sekwencji danych,

obrazu i dźwięku.

Pomarańczowa Księga (Orange Book) definiuje dyski jednokrotnie

zapisywalne CD-R (Compact Disc - Recordable)

oraz magnetooptyczne MO, a także tzw. zapis wielosesyjny.

lnne standardy to m.in. Złota Księga (Gold Book), definiująca dyski

o podwyższonej gęstości zapisu HDCD (High Density Compact Disc),

zwanych także MMCD (MultiMedia Compact Disc)

oraz Biała Księga (White Book) która opisuje dyski korzystające

z technologii wideo.

Budowa i zasada działania napędu CD

Dysk optyczny lub CD-ROM to dysk o grubości około 1,2 milimetra

i średnicy około dwunastu centymetrów. Dysk przechowuje najczęściej

około 74 lub 80 minut dźwięku o najwyższej jakości, lub 650 lub

700 megabajtów danych. Dane na dysku CD-ROM zachowywane

są w formacie binarnym jako mikroskopijne wgłębienia (ang. pits)

w powierzchni dysku (ang. land) za pomocą bardzo cienkiej wiązki

lasera emitowanej przez napęd CD-ROM dane mogą być odczytywane,

lecz ponowny zapis informacji na standardowej raz wytłoczonej płycie

jest niemożliwy. W komputerowej ewolucji dyski CD-ROM jako

nośniki informacji wypierają dyskietki oferując kilkudziesięciokrotnie

niższą cenę składowania jednego bajtu informacji, większą trwałość

pojemność, oraz świetnie nadają się do przechowywania dużej ilości

danych, nowoczesnych aplikacji multimedialnych i gier.

Istotnym elementem każdego napędu jest jego szybkość. Pierwsze

modele miały szybkość 1x co odpowiada transferowi danych z

szybkością 150 kB/s, obecnie szybkość nośników CD-ROM sięga

blisko 52x (7800 kB/s). Maksymalna prędkość uzyskiwana jest

zazwyczaj jedynie na zewnętrznych ścieżkach dysku - dlatego też

niektórzy producenci często oznaczają napędy jako 14 / 32x gdyż dane

rzadko wypełniają tylko zewnętrzne sektory krążka, dlatego też czytniki

32x nie zawsze czytają z tą prędkością. Równie istotny z punktu

widzenia użytkownika jest średni czas dostępu napędu. Im jego wartość

jest mniejsza, tym szybciej odnajdywane są na dysku dane potrzebne

aplikacji. Oprócz nielicznych zastosowań, w których informacje są

zwykle odczytywane liniowo (np. odtwarzanie muzyki, animacji czy

kopiowanie dużych zbiorów archiwalnych), czas dostępu ma ogromne

znaczenie dla komfortu pracy z napędem.

Następnym istotnym technicznym czynnikiem decydującym o właściwej

pracy napędu jest efektywność korekcji błędów. Nie ma standardowych

ujednoliconych kryteriów oceny tego parametru. Jego znaczenie jest

natomiast trudne do przecenienia. Płyta CD-ROM, pracująca bez

zarzutu w jednym napędzie, może w drugim wczytywać się bardzo

długo, pokazywać tylko niektóre z zapisanych na niej plików bądź

w ogóle odmówić współpracy. Powodem są najczęściej drobne rysy

na spodniej stronie dysku, rozpraszające światło lasera i przekłamujące

dane. Niektóre napędy, korzystając z rozbudowanych informacji ECC

(Error Correction and Control) zapisanych na każdym dysku, radzą

sobie z tym bez trudu, a inne, o słabszych algorytmach korekcji,

wykazują dziesiątki błędów. Inne parametry to:

• Interfejs – (ATAPI -IDE lub EIDE), SCSI lub LPT,

• Bufor - 128, 256, 512 MB,

• Wyjścia dźwiękowe - analogowe/cyfrowe/słuchawkowe,

• Sterowanie audio - start/stop-eject/nast./poprzed.

• Regulator głośności na obudowie,

• Awaryjne wyciąganie płyty

• Sposób podawania płyty (tacka, caddy).

Podstawowa zasada działania napędów CD-ROM w zasadzie się nie

zmieniła od czasu skonstruowania pierwszych urządzeń tego typu.

Każdy czytnik składa się z czterech elementów. Najbardziej widoczna

jest solidna metalowa rama, na której osadzona jest obudowa.

Wewnątrz znajduje się blok napędowy zawierający zwykle trzy silniki.

Pierwszy z nich wprawia płytę w ruch obrotowy, drugi odpowiada

za pozycjonowanie głowicy odczytującej, a trzeci służy do wsuwania

i wysuwania tacki, na której umieszcza się krążek. Ramię z układem

optycznym przesuwane jest zwykle wzdłuż dwóch solidnych,

stalowych prowadnic. Od precyzji ich wykonania zależy między

innymi szybkość pozycjonowania głowicy. Czwartym istotnym

elementem są układy elektroniczne odpowiadające za sterowanie

silnikami krokowymi, mechanizm korekcji błędów i interfejs

komunikacyjny.

Aby zrozumieć zasadę działania napędu CD-ROM, trzeba poznać

budowę samego nośnika. Płyta CD o średnicy 12 centymetrów

(rzadziej 8 cm) i grubości 1,2 milimetra wykonana jest z kilku warstw.

Promień lasera przenika przez dolną, poliwęglanową powłokę nośnika

i dociera do warstwy, na której zapisane są dane. Odczyt odbywa się

w sposób bezkontaktowy za pomocą promienia świetlnego, który odbija

się od dolnej, aluminiowej powłoki. Aby dokładnie wychwycić

minimalne różnice w strukturze ścieżki, wykorzystywany do odczytu

laser diodowy musi emitować strumień światła o wyjątkowo małej

długości fali. Z tego powodu stosuje się promieniowanie podczerwone

(780 nm). Warstwa danych ma strukturę spiralnej ścieżki, w której

wytłoczone są małe zagłębienia (pits). Gdy promień lasera trafi na

obszar bez zagłębień (land), odbija się, a mały pryzmat kieruje go do

fotodiody, w której zamieniany jest na prąd elektryczny. Jeżeli promień

trafi w obszar z wgłębieniem, zostanie rozproszony i nie powróci do

odbiornika sygnału. Impulsy prądowe powstające podczas odczytu

danych tworzą zakodowany ciąg informacji docierający do specjalnego

układu elektronicznego. Kolejne zmiany obszarów pit i land nie

oznaczają jednak sekwencji pojedynczych bitów. Dane na płycie

CD-ROM odczytywane są według innego schematu.

Fotokomórka przechwytująca
odbity od powierzchni promień
laserowy rozpoznaje przejście
od stanu jasnego do ciemnego.
Nośnikiem informacji nie jest
więc sama wartość, lecz jej
zmiana. Normalną sytuacją na
płycie CD jest ciągła zmiana
pomiędzy obszarami pit i land.
Jedynie odstępstwo od tej
reguły oznacza logiczną
jedynkę. Regularne
następowanie po sobie
kolejnych wartości pit i land
mechanizm odczytujący interpretuje natomiast jako ciąg zer. Logiczna
jedynka stanowi zatem zamierzoną nieprawidłowość w regularnym
ciągu pit-land.

Nagrywarka CD-R służy do jednokrotnego zapisu danych na

wymienionym nośniku. Dane są zapisywane poprzez zajście

odpowiedniej reakcji chemicznej. Warstwa barwnika poddana działaniu

światła lasera jest wytapiana i formowana na kształt wgłębienia. W ten

sposób zapisane dane są bezpieczne, ponieważ nie można ich ani usunąć

ani nadpisać na nie inne dane. Tryb multisesji daje możliwość

dopisywania dalszych danych w kolejnych sesjach aż do momentu

zapełnienia płyty.

Płyty CD-R charakteryzuje długa żywotność i stabilność. Średni okres,

w czasie którego można odczytać zapisane na płycie dane wynosi

100 lat. Użycie światła lasera do zapisu i odczytu danych zapewnia ich

całkowite bezpieczeństwo. Dane nie są poddane namagnesowywaniu.

Z powodu wysokiej niezawodności i możliwości gromadzenia bardzo

dużej ilości danych płyty CD-R były oficjalnym medium służącym

do archiwizacji danych w urzędach, laboratoriach, zapisywania książek

i oficjalnych dokumentów. Obecnie płyty CD-R są używane przede

wszystkim do dostarczania i składowania danych komputerowych.

Dane zapisywane są na płycie CD-R w taki sposób, że gdy światło

lasera oddziałuje na spodnią warstwę płyty, odkształca się ona pod

wpływem ciepła formując wgłębienia.

Płyty CD-R mogą być odtwarzane przy użyciu domowych

stacjonarnych odtwarzaczy CD oraz komputerowych czytników CD.

Nagrywarka CD-RW służy do wielokrotnego zapisu danych na płytach

CD-RW. Stworzenie płyty CD-RW stało się możliwe dzięki

wprowadzeniu nowego materiału nagrywającego będącego stopem

związków srebra, indu, cyny i telluru. Ze względu na wzrost i spadek

temperatury podczas napromieniania wiązką lasera nagrywanie na

płycie CD-RW polega na przeskakiwaniu wiązki pomiędzy fazą

„bezkształtną” (obszar zapisu) o słabej podatności na odbicia a fazą

„krystaliczną” (obszar wymazywania) o dużej podatności na odbicia.

Ta technologia pozwala na wymazywanie i ponowne zapisywanie

danych na płytach CD-RW ponad 1000 razy.

Technologia CD-RW jest idealnym rozwiązaniem umożliwiającym

dokonywanie wielokrotnego zapisu danych na jednej płycie, poprzez

naniesienie specjalnej warstwy ochronnej na płytę.

Metody zapisu CD

DISC-AT-ONCE (DAO)

 

Ten tryb zapisu jest szczególnie przydatnym przy tworzeniu dysku

matki, który ma stanowić wzorzec dla produkcji wielkoseryjej

w tłoczni. W trybie DISC-AT-ONCE cała zawartość płyty tj. Lead-In,

dane i Lead-Out jest nagrywana bez wyłączania lasera. Tryb

Disc-At-Once wymaga wysłania przez program nagrywający tzw.

cue sheet do napędu CD-R. Cue sheet zawiera informacje o topografii

nowo tworzonego dysku CD. Po otrzymaniu i potwierdzeniu

powyższych informacji napęd CD-R rozpoczyna ciągły zapis

rozpoczynając od Lead-in (z tablicą zawartości), poprzez dane

skończywszy na lead-out. Tryb Disc-At-Once umożliwia tworzenie

jedynie płyt jednosesyjnych.

SESSION AT ONCE (SAO)

 

W trybie SAO dane są nagrywane w jednej sesji bez wyłączania lasera.

Pomiędzy ścieżkami nie ma żadnych przerw. W odróżnieniu od trybu

DAO następne sesje mogą być dodane później. Tryb ten jest

najczęściej spotykany przy nagrywaniu płyt w formacie CD-EXTRA,

gdzie najpierw bez wyłączania lasera nagrywane są ścieżki audio.

Po nagraniu ścieżek audio laser jest wyłączany, a płyta zostaje otwarta.

Następnie dogrywane są ścieżki z danymi, po czym płyta zostaje

zamknięta.

TRACK AT ONCE (TAO)

 

Tryb ten umożliwia nagranie ścieżki w każdym dostępnym formacie

(CD-DA, CD-ROM, itp.). Minimalna długość ścieżki musi wynosić

300 bloków (4 sec.), co jest równowartością około 700 kb. Laser

jest wyłączany po zapisaniu każdej ścieżki. W zgodzie ze

specyfikacjami RED BOOK na płycie CD można umieścić

maksymalnie 99 ścieżek.

MULTISESSION

Jeżeli płyta zawiera więcej, niż jedną sesję, wtedy nazywana jest płytą

multisesyjną. W przypadku zapisu multisesyjnego, każda sesja musi

zawierać przynajmniej jedną ścieżkę. Minimalna długość ścieżki

wynosi 300 bloków. Zapis multisesyjny pozwala na stopniowe

dodawanie ścieżek do istniejącego już danych na płycie CDR/CDRW.

Nie należy tego mylić z trybem zapisu pakietowego. Należy pamiętać,

że każda rozpoczęta sesja zabiera około 13,5 MB z ogólnej powierzchni

płyty (bez względu na faktyczną ilość zawartych w niej danych).

Dodatkowo należy wiedzieć, że do płyty w opisywanym formacie

można dogrywać dane nie więcej niż 99 razy.

INCREMENTAL PACKET WRITING

 

Incremental Packet Writing, czyli zapis pakietowy jest sposobem

zapisu danych, który polega na przyrostowym zapisie małych

kawałków danych zwanych pakietami. Zaletami tego rozwiązania

jest o wiele mniejsza strata pojemności płyty przy dogrywaniu

kolejnych pakietów (kolejne dogranie danych nie wymaga

zakończenia sesji czy płyty) oraz możliwość nagrania większej

ilości ścieżek na płycie niż 99. W praktyce wygląda to tak, że

oprogramowanie obsługujące zapis pakietowy umożliwia bezpośredni

zapis danych na płytę przy pomocy jakiegokolwiek menadżera plików.

Aby tak nagrana płyta CDR mogła być odczytywana przez zwykłe

napędy CD-ROM konieczne jest uzyskanie zgodności z ISO 9660,

uzyskiwane poprzez zakończenie „sesji pakietowej”.

Technologia BurnProof

 

BurnProof jest to nazwa technologii wymyślonej i opatentowanej

przez firmę Sanyo. Dopiero jakiś czas po niej Plextor pokazał swoją

„dwunastkę”. BurnProof mówiąc w uproszczeniu jest to pierwszy

na świecie system eliminujący powstawanie błędów typu

buffer-underrun, czyli przerwania ciągłości strumienia danych

dopływającego do bufora nagrywarki. Jak wiadomo skutkiem

pojawienia się takiego błędu jest wyrzucenie płyty CDR do kosza.

Technologia BurnProof w 100% eliminuje ryzyko wystąpienia

błędów buffer-underrun nawet przy super obciążonym systemie

(np. odtwarzanie filmu DVD w tle, gry, słuchanie muzyki,

defragmentacja dysku).

BurnProof 2 podobnie jak jego pierwsza wersja zapobiega

występowaniu błędów (słynny „buffer underrun error”) związanych

z przerwaniem dopływu danych do bufora. Realizuje to kontroler,

który podczas zapisu, ciągle monitoruje status bufora danych. Jeśli

ilość danych w buforze spadnie poniżej 10% pojemności całego bufora,

kontroler inicjuje kontrolowaną przerwę w zapisie, oraz ustawia

własny znacznik zapisu. Kiedy nowa porcja danych zostanie

załadowana do bufora, laser jest ponownie pozycjonowany. Napęd

synchronizuje dane, które już zostały zapisane z nowymi danymi

w buforze i ponownie pozycjonuje laser „za” sektorem ostatnio

zapisanym. BurnProof 2 zapobiega również blokowaniu pracy

komputera podczas zapisu płyty. W technologię BurnProof 2 zostały

wyposażone nagrywarki umożliwiające zapis płyt CDR

z prędkością x24.

OverBurning

Na zwykłych płytach o długości 74 min. powinno mieścić się 650 MB

danych, a praktycznie zawsze mieści się parę MB więcej.

To dodatkowe miejsce (producenci płyt CDR dodają na zapas od paru

sekund do dwóch czy nawet niecałych 4 minut) jest przeznaczone na

zapis Lead-Out'u, który wg specyfikacji Orange Book musi wynosić

90 sekund. Overburning jest to pojęcie oznaczające wydłużenie płyty

polegające na przesunięciu i skróceniu czasu Lead-Out'u. Uzyskane

w ten sposób miejsce wykorzystywane jest na „upchanie” większej

ilości danych na płytę. Żeby móc skorzystać z overburningu musimy

posiadać nagrywarkę umożliwiającą overburning oraz posiadać

odpowiednie oprogramowanie. Overburning można wykonać tylko

w trybie Disc-At-Once (DAO). Należy dodać, że istnieje ryzyko

zniszczenia sprzętu przy używaniu overburningu.

Programy obsługujące overburning to:CDRWin, CD Wizard Pro,

CloneCD, Feurio (może zmierzyć czas maksymalnego wydłużenia

płyty), FireBurner, NTI CD Maker, Nero Burning ROM,

Padus DiscJuggler, WinOnCD.

Zabezpieczenia płyt CD

Dummy files

Błędne pliki (dummy files) są to umieszczone na płycie CD pliki

mające w rzeczywistości po kilka kilobajtów, które są widziane przez

system (Windows lub inny) jako pliki o wielkościach zawierających się

w przedziale 800-2000 MB (lub podobnych). Dzieje się tak poprzez

modyfikacje informacji zawartych w Tablicy Zawartości (TOC)

- wpisywane są fałszywe informacje dotyczące położenia plików

na płycie CD.

Illegal TOC

Illegal TOC to zabezpieczenie polagające na modyfikacji informacji

zawartych w Tablicy Zawartości (TOC) płyty CD. Płyta CD

zabezpieczona tym sposobem zawiera najczęściej następującą

konstrukcję ścieżek: Dane-Audio-Audio-Dane. Tak zabezpieczona

płyta CD nie jest zgodna ze standardem ISO 9660 dzięki czemu

niektóre programy odrzucają ją przy analizie nośnika CD

(np. NERO BURNING ROM). Płyta CD zabezpieczona przez

Illegal TOC najczęściej posiada dodatkowe zabezpieczenie w postaci

błędnych plików (dummy files).

Przykłady zabezpieczonych płyt CD: ChampionShip Menager

2000/2001; Thief - The Dark Project; X-Beyond Frontier;

Zabezpieczenie Illegal TOC nie jest zabezpieczeniem komercyjnym

i może być stosowane przez każdego użytkownika nagrywarki

do zabezpieczania własnych płyt CD.

Laser Lock

Zabezpieczenie LaserLock jest w tej chwili najprostszym do obejścia

zabezpieczeniem. Płyta zabezpieczona LaserLock-iem zawiera ukryty

folder LaserLock, a w nim pliki LaserLock.in, LaserLock.0??.

Pliku LaserLock.in nie można skopiować, ponieważ większość błędów

znajdujących się na zabezpieczonej płycie CD (w pierwszych 3% CD)

jest umieszczonych w obszarze tego pliku. Błędy na CD są uzyskiwane

poprzez wyłączenie lasera wypalającego płytę „matkę” podczas

Masteringu CD w tłoczni. Program weryfikujący sprawdza ten plik,

a nie płytę CD. Pomiędzy błędnymi sektorami umieszczonymi na CD

nie ma żadnych prawidłowych sektorów (tak jak w SafeDisc) co

ułatwia wykonanie kopii takiej płyty CD. Plik zabezpieczony *exe nie

jest szyfrowany żadnym specjalnym kluczem (jest on tylko

umieszczany w zasobach pliku weryfikującego). Przykłady

zabezpieczonych płyt CD: Hugo - Tropikalna Wyspa; Dino Crisis;

Messiah; MDK 2.

SafeAudio

Zabezpieczenie SafeAudio jest nowym dzieckiem przemysłu płytowego,

które ma na celu zwiększyć wpływy wytwórni i ograniczyć piractwo

płyt audio. SafeAudio jest zabezpieczeniem płyt audio CD wymyślonym

przez firmę Macrovision, która jest znana ze swoich zabezpieczeń

wykorzystywanych w kasetach VHS oraz płytach CD (SafeDisk).

Oczywiście obydwa te zabezpieczenia zostały już dawno złamane,

ale ich głównym celem było utrudnienie skopiowania danych z nośnika.

SafeAudio nie jest znakiem wodnym, ale równocześnie zabezpiecza

zawartość CD przed rippowaniem. Safeaudio wykorzystuje sztuczki,

aby oszukać odtwarzacz CD. Podczas produkcji płyt audio, fabryka

zmienia część danych które służą do korekcji błędów. Dane te są bardzo

ważne dla prawidłowego odtwarzania płyty CD. Bez tych danych

najmniejsza rysa lub zabrudzenie powodowałyby przerwy i trzaski

w utworze.

Na szczęście odtwarzacze CD korzystając z tych

danych oraz algorytmu korekcji błędów, są w stanie

odtworzyć brakującą część utworu. SafeAudio

zmienia część kodów EFM, które są odpowiedzialne

właśnie za korekcję błędów. Nawet jeśli te dane są

częściowo uszkodzone , system korekcji błędów

odtwarzacza CD (zarówno tego w zestawie Hi-Fi, oraz

tego w komputerze) potrafi je naprawić. Jeśli

spróbujemy taką płytę przerzucić na dysk, błędy te

nie zostaną poprawione (ponieważ sterownik dysku

tego nie potrafi), co spowoduje szumy, trzaski i

przerwy w utworze.

SecuRom

 

Zabezpieczenie Securom v1 oparte jest głównie na umieszczeniu

dodatkowych danych w subkanale Q, które służą do weryfikacji

autentyczności płyty. Podczas uruchamiania programu zabezpieczonego

Securom'em program weryfikujący odczytuje z wybranych sektorów

dane z subkanału i porównuje je z zapisaną sygnaturą. Dodatkowo

program sprawdza długość ścieżki z danymi. Pierwsze wersje były

bardzo proste do złamania, ponieważ plik wykonywalny był

umieszczony w zasobach pliku weryfikującego płytę CD. Jeżeli program

weryfikujący autentyczność płyty podczas odczytu subkanałów odczyta

same zera to mimo tego uruchamia dany program - gwarantuje to

kompatybilność ze starszymi napędami CD-ROM.

Securom v2 (tzw. SecuRom "new") jest oparty na swoim poprzedniku

Securom v1. Securom v2 posiada dodatkowo umieszczone subkanały

ścieżek danych jak i ścieżek audio.

Libcrypt

 

Librypt jest zabezpieczeniem podobnym w zasadzie działania

do SecuRom. Różnicą jest wykorzystanie 16 bitowego klucza, który

znajduje się w subkanale. W subkanale są umieszczane dodatkowe

dane gdzie konsola PSX (nieprzerobiona) weryfikuje płytę CD.

Weryfikacja płyty CD trwa bardzo krótko, ponieważ konsola Sony

PlayStation sprawdza tylko wybrane sektory, które są zapisane

w bootblocku płyty z grą dla tej konsoli.

Safe Disc 2

Safe Disc 2 to nazwa zabezpieczenia przed kopiowaniem płyt CD

wymyślona i opatentowana przez firmę Macrovision. Można

powiedzieć, że jest to najsłynniejsze zabezpieczenie jakie wymyślono

do tej pory. Zabezpieczenie jest tak dobre ponieważ najśmieszniejszą

rzeczą w wypadku SD2 jest fakt, że jeśli kopia aplikacji zabezpieczonej

SD2 nie uruchamia się w CD-ROM-ie oznacza to, że posiada ona

dodatkowe uszkodzone sektory, których nie było w oryginale! Powstaje

pytanie, jak to się dzieje, skoro używamy np. programu typu CloneCD.

Błędne sektory SD2 próbują niejako „przeładować sobą” koder EFM

nagrywarki CD. Większość nagrywarek musi zapisywać na nośnik

regularne wzorce bitowe, a jak wiadomo nie każda to potrafi.

W najnowszej wersji zabezpieczenia oznaczonej numerem 2.51

zastosowano nowe typy sektorów EFM. Nowa wersja SD 2.51 jest

bardzo trudna do skopiowania i tylko nieliczne nagrywarki umożliwiają

wykonanie poprawnej kopii bez użycia dodatkowych narzędzi.

Tages

Płyta zabezpieczona najnowszym zabezpieczeniem Tages jest w chwili

obecnej płytą nie do skopiowania. Na tak zabezpieczonej płycie jest

nanoszona jedna sesja, w której są zwykłe dane - następnie jest

utworzony odstęp o szerokości (licząc w milimetrach od 2mm do 1,5

cm). Po tej przerwie znajdują się sektory wypełnione danymi. Sektory

te nie są wpisane w tablicy zawartości (TOC) i dzięki temu żadna

nagrywarka CD-R nie jest w stanie prawidłowo odczytać takiej płyty.

Dzieje się tak, ponieważ nagrywarki CD-R po odczytaniu informacji

zawartych w tablicy zawartości (TOC) nie pozwalają programom takim

Jak CloneCD czy BlindRead odczytać dodatkowych sektorów

umieszczonych na płycie CD. Obraz tak zabezpieczonej płyty po jego

zgraniu na HDD nie wykazuje żadnych błędnych sektorów. Według

autora zabezpieczenia, na płytę CD nanoszone są dwa ograniczenia:

sprzętowe i programowe. Sprzętowe zostało opisane powyżej,

a programowe polega na wielostopniowym szyfrowaniu pliku

wykonywalnego.