Leki

przeciwpadaczkowe i

na chorobę

Parkinsona



Według Międzynarodowej Ligi Przeciwpadaczkowej

napady padaczkowe można podzielić na napady

uogólnione (powstające równocześnie w wielu

rejonach mózgu) oraz częściowe (mające początek w

określonym rejonie mózgu). Wśród napadów

częściowych dalej można wyróżnić napady proste

(bez utraty świadomości) i złożone którym

towarzyszy upośledzenie bądź utrata świadomości.

Drgawki częściowe mogą ulegać wtórnemu

uogólnieni i mamy wtedy do czynienia z tzw.

Napadami wtórnie uogólnionymi, które są

szczególnie częste u dorosłych. Bardzo częstą formą

napadów uogólnionych są tzw. duże napady (grand

mal) przebiegające pod postacią drgawek

toniczno – klonicznych wszystkich grup mięśni

szkieletowych.



Napady te charakteryzują się utratą świadomości

tonicznymi skórczami mięśni po których następuje

faza drgawek klonicznych z reguły trwająca dłużej.

Po ustaniu aktywności drgawkowej pacjent zapada w

sen i przeważnie nie pamięta że przebył napad

padaczkowy. Do napadów padaczkowych należą

także małe napady (petit mal; napady absencyjne),

w czasie których praktyczne nie obserwuje się

skórczu mięśni szkieletowych. Napadom tym

towarzyszy całkowite lub częściowe zniesienie

świadomości z regału z zachowanym odruchem

postawy. Pacjent może wtedy wykonywać ruch

mimowolne a po ustąpieniu napadu podjąć przez

niego wykonywaną czynność. Uogólnione napady

szczególnie u młodzieży mogą przybierać formę tzw.

napadów mioklonicznych. Wszystkim rodzajom

napadów padaczkowych towarzyszą

charakterystyczne zmiany zapisu EEG.

Rodzaje napadów

Lek

przeciwpadaczko

Grand mal

Mioklonicz

Częściowe

Petit mal

Benzodiazepiny

Etosuksymid

Fenobarbital

Fenytoina

Karbamazepina

Kwas

walproinowy

Prymidon

Febamat

Tabela skuteczności leków przeciwpadaczkowych

Gabapenatyna

Lamotrygina

Lewetiraceta

Okskarbazepi

Tiagabina

Topiramat

Wigabatyryna

Pochodne hydantoiny



Fenylotoinę wprowadzono do leczenia

padaczki w roku 1938 jest ona stosowana do

dziś. Jest to skuteczny lek w zapobieganiu

napadom częściowym i uogólnionym

toniczno -klonicznym swój efekt ochronny

wywiera przez blokadę zależnych od

potencjałów kanałów sodowych. Z przewodu

pokarmowego fenylotonia wchłania się

bardzo dobrze w granicach 90% jest silnie

związana z białkami krwi.



Maksymalne stężenie we krwi osiąga

pomiędzy 4 a 12 godziną od podania. Bardzo

dobrze przechodzi przez barierę krew – mózg

należy zaznaczyć że w mózgu jej stężenie jest

wyższe niż we krwi. Lek ten jest

metabolizowany w wątrobie i większość jego

metabolitów ulega sprzężeniu z kwasem

glukuronowym i następnie wydaleniu z

moczem. Okres półtrwania fenytoiny oscyluje

wokół 24 godzin. W przypadku maksymalnych

stężeń terapeutycznych okres ten może się

wydłużyć do 36 godzin a nawet dłużej.

Objawy nie pożądane



Z objawów niepożądanych jakie może wywołać

fenytoina (zwykle przy stężeniach wyższych niż

20mg/l), należy wymienić oczopląs, niezborność

ruchów, podwójne widzenie, senność i nudności.

Przerost dziąseł i hirsutyzm zdecydowanie

ograniczają stosowanie fenytoiny u dzieci i

młodzieży. Dodatkowo lek ten może w tych grupach

wiekowych powodować osteomalację i hipokalcemię

co wynika z niekorzystnego wpływu fenytoiny na

metabolizm witaminy D. inne pochodne hydantoiny

to: mefenytoina i etotoina. Pierwszy z wymienionych

leków jest bardziej toksyczny od fenytoiny w

stosunku do układu krwiotwórczego ale wywołuje

mniejszy przyrost dziąseł. Drugi z nich ma znacznie

słabszy od fenytoiny potencjał terapeutyczny.

Karbamezapian



Lek ten ma budowę trójpierścieniową i pod tym

względem podobny jest do niektórych leków

przeciw depresyjnych. Wykazano jego

skuteczność w napadach uogólnionych toniczno –

klonicznych i częściowych. Podobnie jak fenytoina

blokuje on zależne od potencjału kanały sodowe.

Czas uzyskania maksymalnego stężenia po

zastosowaniu doustnym nie jest stały i wchłania

się od 4 do 16 godzin. Stąpień wiązania z białkami

krwi wynosi ok. 75%. Głównym metabolitem

karbamazepiny wydalanym z moczem jest 10, 11

– epoksydokarbamazepina, która posiada także

właściwości przeciwdrgawkowe.



Kolejny krok metaboliczny prowadzi do

powstania postaci nieaktywnej – 10, 11

dwuhydroksykarbamazepiny. Na początku

terapii okres półtrwania karbamazepiny

oscyluje w granicach 30 godzin, jednak na

skutek tzw. Autoindukcji mikrosomalnych

enzymów wątrobowych może ona ulec

zmianie do 20 godzin. Warto pamiętać iż

prpoksyfen zwiększa stężenie

karbamazepiny we krwi o ok. 40%. Z drugiej

strony karbamazepina może osłabić efekt

terapeutyczny doustnego leku

przeciwzakrzepowego – warfaryny.

Działania nie pożądane



Podczas stosowania karbamazepiny należy

liczyć się z wystąpieniem oczopląsu,

nieostrego widzenia, niezborności ruchów i

podwójnego widzenia. Co ciekawe podwójne

widzenie może komplikować terapię już przy

relatywnie niskich stężeniach karbamazepiny

we krwi w granicach 8 µg/ml. W przypadku

nadwrażliwości na ten lek może dojść do

wystąpienia żółtaczki, zapalenia skóry, anemii

aplastycznej i zespołu toczniopodobnego.

Pochodne kwasu

barbiturowego



Trzy pochodne kwasu barbiturowego są

stosowane jako leki przeciwpadaczkowe

skuteczne w napach częściowych i

uogólnionych toniczno – klonicznych.

Zaliczają się do nich fenobarbital,

benzobarbital i matylofenobarbital.

Barbiturany posiadają miejsce wiązania

na receptorze GABA

, łącząc się z nim

powodują hyperpolaryzację neuronów.

Fenobarbital



Został wprowadzony do leczenia padaczki w roku

1912. należy podkreślić iż fenobarbital i inne

pochodne kwasu barbiturowego zaostrzają przebieg

padaczki absencyjnej. Maksymalne stężenie we krwi

fenobarbital osiąga po 6-12 godzin od momentu

doustnego podania leku. Około 30-50% fenobarbitalu

zostaje wydalone z moczem w postaci nie zmienionej

pozostała część – w postaci nie aktywnego

metabolitu – parahydroksyfenobarbitalu. W

porównaniu do innych leków przeciwpadaczkowych

okres półtrwania fenobarbitalu jest bardzo długi i

wynosi od 70 do 100 godzin co umożliwia stosowanie

go raz dziennie.



Fenobarbital wchodzi w reakcje

farmakinetyczne z wieloma lekami.

Generalnie leki które aktywują enzymy

mikrosomalne wątroby, z reguły obniżają

stężenie fenobarbitalu. Z drugiej strony

fenobarbital który sam jest silnym

aktywatorem tych enzymów znacznie

przyspiesza metabolizm innych leków

przeciwpadaczkowych oraz prednizonu,

dioksyny, hydrokortyzonu i warfaryny.

Działania nie pożądane



Jednym z objawów ograniczającym

stosowanie tego leku jest senność. Objaw

ten z czasem na skutek tolerancji może

ulegać osłabieniu. U dzieci lek ten może

wywołać wręcz nasilenie aktywności

ruchowej. Co prawda fenobarbital może

obniżyć poziom kwasu foliowego we krwi,

jednak jego ewentualne działanie

mielotoksyczne jest rzadko obserwowane.

Metylofenobarbital i

Benzonal



Metylofenobarbital - Wywiera słabsze

działanie od fenobarbitalu.



Benzonal - Poza tym że nie wywołuje

senności pozostałe działania ma

zbliżone do fenobarbitalu.

Prymidon



Po podaniu doustnym i wchłonięciu do

krwi zostaje rozłożony do fenobarbitalu i

fenyloetylomalonamidu, które posiadają

działania przeciwpadaczkowe. Ostatnio

dowiedziano się także ze takim

działaniem obdarzony jest związek

macierzysty. Okres półtrwania prymidonu

wacha się od 3 do12 godzin, lek ten

znalazł zastosowanie w leczeniu napadów

częściowych i uogólnionych toniczni –

klonicznych.

Kwas walproinowy



Kwas walproinowy

( kw. Dwupropylooctowy) jest

prostym związkiem organicznym. Lek

ten ma szeroki zakres działania

terapeutycznego hamuje:



Napady częściowe



Uogólnione toniczno – kloniczne



Miokloniczne



Częściowe



Kwas walproinowy zwiększa stężenie GABA

w przestrzeni synaptycznej hamuje

aktywność enzymu rozkładającego ten

neuroprzekaźnik jest także antagonistą

kanałów sodowych. Po podaniu doustnym

otrzymuje maksymalne stężenie już po 1 –

2 godzinach stopień wiązania z białkami

sięga 95%. Lek ten jest metabolizowany

przez tzw. Omega hydroksylazę poprzez

którą powstaje szereg metabolitów,

niektóre z nich mają działanie przeciw

drgawkowe. Okres półtrwania jest

względnie krótki i wynosi 6 – 10 godzin.

Działania nie pożądane



Kwas walproinowy jest lekiem dobrze

tolerowanym, u niewielkiego procenta

pacjentów może powodować nudności i

wymioty. Opisywano także efekty

hepatotoksyczne, niekiedy o ciężkim

przebiegu szczególnie u dzieci które leczono

metodą politerapii z udziałem kwasu

walproinowego. Ryzyko tego powikłania

podczas monoterapii jest zdecydowanie

mniejsze. W przeciwieństwie do wielu leków

przeciwpadaczkowych będących induktorami

enzymów wątrobowych kwas walproinowy

hamuje aktywność enzymów mikrosomalnych.



W konsekwencji może on podwyższyć

stężenie innych leków

przeciwpadaczkowych. Szczególnie

silna reakcję obserwuje z

karbamazepiną kwas walproinowy

powoduje znaczny wzrost stężenia jej

epoksydowego metabolitu we krwi co

może nieść ryzyko nasilenia objawów

toksycznych karbamazepiny. W

przypadku kombinacji tych dwóch

leków często konieczna jest weryfikacja

dawkowania karbamazepiny.

Imid kwasu bursztynowego



Leki z tej grupy stosuje się w celu zapobiegania

napadom absencyjnym. Najczęściej stosowanym

lekiem jest etosuksymid – inne leki z tej grupy

fensuksymid i metsuksymid, z powodów znacznie

krótszych okresów półtrwania są używane

znacznie rzadziej. Po podaniu doustnym

etosuksymid osiąga maksymalne stężenie we

krwi po 1-4 godzinach przy czym lek ten

praktycznie nie wiąże się z białkami krwi. Okres

półtrwania u dzieci wynosi około 30 a u dorosłych

50 godzin. Nie wywołuje on poważnych objawów

nie pożądanych do najczęściej spotykanych

należą nudności i wymioty.

Pochodne benzodiazepiny



Najczęściej stosowanymi przedstawicielami

tej grupy leków są diazepam i klonazepam.

Diazepan do przywracania stanu

padaczkowego klonazepan w napadach

mioklonicznych i absencyjnych oraz podobnie

do diazepanu w stanie padaczkowym.

Pochodne benzodiazepin posiadają miejsca

wiązania na receptorze GABA

, łącząc się z

nim nasilają efekt endogennego GABA. Oba

leki szybko wchłaniają się z przewodu

pokarmowego i osiągają stężenie

maksymalne we krwi po 1-2 godzinach od

podania



Daizepan bardzo szybko dochodzi do

większości tkanek dlatego jego stężenie w

mózgu szybko spada poniżej poziomu

terapeutycznego już po ok. 2 godzinach od

podania dożylnego. Przewlekłe doustne

podawanie tego leku nie jest zalecane ze

względu na szybki rozwój tolerancji która

powoduje zanik efektu terapeutycznego.

Rozwój tolerancji w przypadku klonazepanu

jest znacznie wolniejszy jednak może ona

także ograniczyć skuteczność klonazepanu.

Działania nie pożądane



Podczas terapii klonazepanem może

dojść do wystąpienia senności,

niezborności ruchów i zmian

nastrojów. W czasie dożylnego

podawania diazepanu należy liczyć

się z możliwością depresji ośrodka

oddechowego i naczyniowego.

Leki przeciwpadaczkowe II

generacji



Charakteryzują się one dobrą

skutecznością mniejszą zdolnością

wchodzenia w Interakcje

farmakokinetyczne w porównaniu do

leków podstawowych oraz wywołują

mniej objawów ubocznych. Do grupy

tych leków należą m.in. felbamat,

gabapentyna, okskarabazepina,

tiagabina, topiramat i wigabatryna.

Felbamat



Zachęcające wyniki uzyskano w terapii

febamatem napadów częściowych i

uogólnionych toniczno – klonicznych, jednak

okazało się że podczas stosowania tego leku

istnieje ryzyko uszkodzenia szpiku i

wystąpienia anemii aplastycznej. Dlatego

obecnie felbamat stosowany jest jedynie w

opornych na inne leki napadach

padaczkowych u dzieci. Falbamat wzmacnia

hamujące zależne od GABA prądy chlorkowe

oraz hamuje pobudzające działanie kwasu

glutaminowego.

Gabapentyna



Lek hamujący napady częściowe oraz

częściowe wtórne uogólnione. Nie wiąże się

z białkami we krwi, maksymalne stężenie w

osoczu obserwuje się 2-3 godzin po jego

podaniu. Okres półtrwania wynosi 5-8

godzin. Lek ten nie jest metabolizowany i nie

wchodzi w interakcje z innymi lekami.

Gabapentyna podnosi stężenie GABA w

mózgu ponadto blokuje napływ jonów

wapniowych do neuronu przez kanały typu L.

Objawy nie pożądane



Senność, zawroty głowy, niezborność

ruchów, zwiększeni masy ciała.

Lamotrygina



Lek o szerokim spektrum działania skuteczny

w napadach częściowych, toniczno –

klonicznych i absencyjnych a także w zespole

Lennoxa-Gastauta. Hamuje rozprzestrzenianie

się aktywności drgawkowej blokując zależne

od potencjału kanały sodowe. Wiąże się w 55%

z białkami krwi a szczytowe działanie uzyskuje

po 2-4 godzinach od doustnego podania. W

monoterapii okres półtrwania wynosi 24-30

godzin. Czas ten może ulec skróceniu przez

leki zwiększające aktywność mikrosomalnych

enzymów wątrobowych do 15 godzin

wydłużeniu do 48-60 godziny przez kwas

walproinowy inhibitor enzymów

mikrosomalnych.

Objawy niepożądane



Reakcje alergiczne oraz bóle i

zawroty głowy, niezborność ruchów

oczopląs senność. Poważne zmiany

skórne występują u ok. 1% pacjentów

i są z reguły wskazaniem do

zaprzestania podawania lamotryginy.

Lewetriacetam



Jest bliską pochodną leku nootropowego- piracetanu

i stosunkowo niedawno został wprowadzony na

rynek leków przeciwpadaczkowych. Nie jest aktywny

w wielu modelach doświadczalnej padaczki wykazuje

natomiast Bardzo dobre działanie w tzw. Drgawkach

rozniecanych z jądra migdałowego. Mechanizm jego

działania różni się istotnie od innych leków

przeciwpadaczkowych lewetriacetam blokuje kanały

wapniowe typu N i wiąże się z tzw. Białkiem SV2A,

obecnym w pęcherzykach synaptycznych, co

prowadzi do zmniejszenia uwalniania glutaminianu

do szczeliny synaptycznej. Lek ten wykazuje

skuteczność w napadach częściowych i może być

stosowany w monoterapii.



Jego spektrum działania jest znacznie

szersze stosuje się go w leczeniu

wspomagającym napadów mnioklinycznych

i uogólnionych napadów toniczni –

klonicznych. Lewetrisacetam minimalnie

wiąże się z białkami krwi i nie wpływa na

aktywność enzymów cytochromu P-450.

Ponadto nie ulega metabolizmowi do

aktywnych metabolitów. Wszystkie te cechy

powodują iż lek ten praktycznie nie

wchodzi w interreakcje farmakinetyczne z

innymi lekami i ma przewidywalną

farmakokinetykę. Brak efektów nie

pożądanych czyni ten lek atrakcyjnym do

stosowania u pacjentów w podeszłym wieku

którzy przyjmują wiele innych leków.

Okskarbazepina



Bliska pochodna karbamazepiny. W

przeciwieństwie do karbamazepiny nie

zwiększa aktywności mikrosomalnych

enzymów wątrobowych i nie jest

rozkładana do pochodnej epoksydowej,

która prawdopodobnie jest

odpowiedzialna za toksyczne działanie

karbamazepiny. Okskarbazepina jest

skuteczna w napadach częściowych i

uogólnionych toniczno – klonicznych.



Dobrze wchłania się z przewodu

pokarmowego w około 60% wiąże się z

białkiem krwi. Okres półtrwania wynosi

8-10 godzin. Możliwość interreakici

farmakokinetycznych z innymi lekami w

porównani do karbamazepiny jest

znacznie mniejsza niemniej jednak

okskarbazepina może zmieniać

efektywność doustnych środków

antykoncepcyjnych.



Działania nie pożądane reakcje

alergiczne zawroty głowy.

Tiagabyna



Jest przede wszystkim skuteczna w napadach

częściowych a także wtórnie uogólnionych.

Tiagabina hamuje wychwyt zwrotny GABA do

zakończeń nerwowych i gleju tym samym

zwiększając stężenie GABA w synapsie.

Maksymalne stężenie we krwi osiąga po 2

godzinach od podania. Lek wiąże się w 95% z

białkami krwi. Okres półtrwania leku wynosi

4-8 godzin albo 2-3 jeśli lek ten jest dodany

do innych środków przeciw padaczkowych

pobudzających enzymy mikrosomalne

wątroby.



W związku z tym interreakcje

farmakokinetyczne tiagabiny

dotyczących leków które pobudzają

enzymy mikrosomalne. Reakcję

alergiczne na tiagabine są rzadkie. W

trakcie terapii mogą wystąpić bule i

zawroty głowy, osłabienie funkcji

poznawczych, senność i nudności.

Topiramat



Lek ten hamuje występowanie napadów

częściowych i uogólnionych toniczno –

klonicznych. Topiramant bezpośrednio

wzmaga prądy chlorkowe skierowane do

wnętrza neuronów i tym samym naśladuje

hiperpolaryzujący wpływ w GABA ponadto

zmniejsza pobudzające działanie kwasu

glutaminowego. Jako jeden z nowych leków

przeciwpadaczkowych został dopuszczony

do stosowania u dzieci od 2 roku życia.



Może być stosowany w monoterapii i

terapii dodanej. Szybko osiąga

szczytowe stężenie we krwi 1-4

godziny i słabo wiąże się z białkami

krwi. Okres półtrwania w granicach

12-14 godzi. Leki indukujące enzymy

wątrobowe mogą obniżyć jego

stężenie we krwi. Z drugiej strony

topiramat może podnieść stężenie

fenytoiny.

Działania nie pożądane



Rzadko obserwowane reakcje alergiczne.

Lek ten może powodować zawroty i bóle

głowy, senność, nie zborność ruchów,

zaburzenia funkcji poznawczych,

zaburzenia żołądkowo – jelitowe. U 10%

może dojść do znacznej utraty masy

ciała a u 1,5% pacjentów ze względu na

słabe hamowanie anhydrozy węglanowej

może powodować kamicę nerkową.

Wigabatryna



Wigabatryna zapobiega występowaniu

napadów częściowych a także z wtórnym

uogólnieniem. Zwiększa ona stężenie GABA

w przestrzeni synaptycznej hamując

aktywność transaminazy w GABA enzymu

który rozkłada ten neuroprzekaźnik. Może

być stosowana w ramach mono i politerapii.

Stężenie maksymalne we krwi osiąga w 2

godziny od podania. Nie wiąże się z białkami

krwi i nie jest metabolizowana.



W postaci nie zmienionej wydala się z

moczem. Okres półtrwania wynosi 6-8

godzin. Jednak ten parametr w

przeciwieństwie do innych leków

przeciwpadaczkowych ma

zdecydowanie mniejsze znaczenie

kliniczne. Ważniejszy w tym przypadku

jest okres półtrwania dotyczący

hamowania transaminazy GABA, która

sięga 4-5 dni. Praktycznie lek ten nie

wchodzi w interakcje

farmakokinetyczne z innymi lekami.

Działania nie pożądane



Senność, bóle głowy, niezborność ruchów,

które są typowe dla wielu leków

przeciwpadaczkowych. Lek ten może także

nasilić napady absencyjne. Ostatnio

opisano przypadki depresji oraz na skutek

toksycznego wpływu leku na siatkówkę

zmniejszenie pola widzenia. Efekt ten może

dotyczyć nawet 20% pacjentów i wydaje

nie odwracalny nawet po odstawieniu

wigabatryny. W związku z tym zalecana jest

ocena pola widzenia przed podjęciem

kuracji i jego kontrola co 3-6 miesięcy.

Leki na chorobę Parkinsona



Obecnie w terapii Choroby

Parkinsona jest stosowanych wiele

leków: lewodopa, inhibitory

metylotransferazy, katecholowej ,

agoniści dopaminy, leki

cholinolityczne, inhibitory

monoaminooksydazy oraz

amantadyna.

Lewodopa



Największym przełomem w leczeniu ChP było

wprowadzenie preparatów lewodopy uzupełniającej

niedobór dopaminy. Po kilku latach ich stosowania

pojawiają się jednak zaburzenia ruchowe (fluktuacje

ruchowe lub dyskinezy u ok. 50% pacjentów po 3 do

5 lat leczenia lewodopą) i zaburzenia

neuropsychiatryczne. Patogeneza zaburzeń

ruchowych nie jest znana. W badaniach dotyczących

czynników ryzyka wystąpienia dyskinez po lewodopie

wykazano, że niezależne czynniki ryzyka to: płeć

żeńska, wczesny początek choroby, dłuższa terapia i

większa dawka lewodopy. Dawka leku powinna być

dostosowana indywidualnie dla każdego chorego.



Sugeruje się obecnie utrzymanie dawki lewodopy

na poziomie 600 mg na dobę lub mniej w okresie

początkowej terapii w celu zmniejszenia ryzyka

powikłań motorycznych. Istotne jest

przyjmowanie leku w niewielkich ilościach, w

krótkich odstępach czasu, co ma zapewnić stałą

stymulację dopaminergiczną. Uważa się, że

podczas początkowej terapii lewodopą nie

występują różnice w zakresie odsetka zaburzeń

ruchowych w przypadku stosowania preparatów o

natychmiastowym i kontrolowanym uwalnianiu.

Ostatnio opracowano metodę leczenia polegającą

na podawaniu żelu zawierającego lewodopę

(Duodopa) bezpośrednio do dwunastnicy za

pomocą sondy żołądkowej lub gastroskopii.



W badaniach wykazano znaczącą

poprawę w zmniejszeniu czasu

off

oraz ciężkości dyskinez u pacjentów z

ChP w okresie dwuletniej obserwacji.

Cechą pozytywną tego leczenia jest

uzyskanie ciągłej stymulacji

dopaminergicznej, cechą ujemną

natomiast — koszt (wyższy niż

leczenie apomorfiną oraz obustronnej,

nisko wzgórzowej stymulacji mózgu).

Agoniści dopaminy



Są stosowani od wielu lat, ale dopiero wprowadzenie

preparatów nowej generacji, wywołujących mniej

działań niepożądanych (ropinirol, pramipeksol),

pozwoliło zwiększyć wskazania do ich stosowania w

ChP. Uważa się, że u chorych wymagających terapii

dopaminergicznej można podawać lewodopę lub

agonistę dopaminy. Zalety stosowania agonisty to

mniejsze ryzyko rozwoju dyskinez i fluktuacji

ruchowych, natomiast lewodopy — większa

skuteczność, mniejsze ryzyko omamów, mniejsze

ryzyko wystąpienia nadmiernej senności i mniejsze

ryzyko wystąpienia obrzęków nóg. W celu uniknięcia

zwłóknienie płuc, przestrzeni zaotrzewnowej i

osierdzia, powodowanych głównie przez leki z grupy

alkaloidów sporyszu (2–5% przez 5 lat leczenia),

zaleca się kontrolne badanie RTG płuc oraz USG

serca.



Ostatnio wprowadzono do leczenia ChP

system przez skórny (transdermalny) z

agonistą dopaminy rotygotyną, co pozwala

na uzyskanie stabilnego stężenia leku we krwi

przez 24 godziny i powoduje stałą stymulację

dopaminergiczną. Wydaje się, że leki z grupy

agonistów dopaminy w przyszłości zwiększą

swoje znaczenie w terapii ChP. Najbardziej

racjonalnym sposobem terapii z wyjątkiem

osób w zaawansowanym wieku — będzie

rozpoczęcie leczenia preparatami z grupy

agonistów dopaminy i jego ewentualne

uzupełnienie lewodopą w sytuacji, gdy

monoterapia agonistami dopaminy nie będzie

już dawała skutecznych efektów.

Inhibitory metylotransferazy

katecholowej (COMT)



Hamują rozkład enzymatyczny lewodopy, co

powoduje podwyższenie jej stężenia w organizmie.

Są znane dwa inhibitory COMT — tolkapon, który

działa obwodowo i ośrodkowo (stosowany z licznymi

ograniczeniami ze względu na prawdopodobną

hepatotoksyczność), oraz entakapon, działający tylko

obwodowo. Entakapon jest stosowany wyłącznie w

połączeniu z preparatami lewodopy. Uważa się, że

zmniejsza dawkę dzienną lewodopy; pożyteczne jest

stosowanie go u chorych z fluktuacjami. Jeżeli z

upływem czasu w ChP leczenie agonistami dopaminy

i lewodopą nie daje zadowalających efektów,

sugeruje się jego uzupełnienie inhibitorem COMT.

Inhibitory monoaminooksydazy

typu B (MAO-B)



Nowy lek, rasagilina, może być

stosowany w monoterapii we

wczesnym stadium ChP lub jako lek

wspomagający, gdy pojawią się

powikłania motoryczne powiązane z

lewodopą. W przeciwieństwie do

selegiliny jej metabolitami nie są

pochodne amfetaminy, co zmniejsza

działanie niepożądane.

Amantadyna



Siarczan amantadyny — antagonista

receptorów glutaminergicznych jest

obecnie stosowany przede wszystkim

do zmniejszenia nasilenia dyskinez u

chorych z zaawansowaną ChP, a nie,

jak uprzednio, w celu odroczenia

leczenia lewodopą.

Inhibitory cholinesterazy i

kwetiapina



Na podstawie wyników badań wykazano,

że inhibitory cholinesterazy

(riwastygmina, donepezil) są

bezpieczne i skuteczne w leczeniu otępień

w ChP i nie powodują istotnego

pogorszenia funkcji ruchowych. Korzystny

jest także ich wpływ na ograniczenie

objawów psychotycznych. Nowym lekiem

o pozytywnym działaniu w leczeniu

zaburzeń psychotycznych w ChP okazała

się kwetiapina.

Inne leki



Badany jest nowy lek — istradefillina (KW-

6002) z grupy antagonistów receptora

adenozyny A2. Zauważono poprawę u osób z

zaburzeniami ruchowymi po lewodopie.

Działanie zmniejszające dyskinezy wykazano

w próbach z zastosowaniem sarizotanu

(agonista receptora 5-HT1A). Nadzieje wiąże

się z lekiem z grupy antagonistów receptora 5-

HT3 (ondansetron), zwłaszcza w leczeniu

zaburzeń neuropsychiatrycznych u osób z ChP.



Alternatywą jest stosowanie leków z grupy

antagonistów receptorów adrenergicznych

A2 (idazoksan, mirtazapin, fipamezol).

Badanie koenzymu Q10 (1200 mg) w

porównaniu z placebo wykazało poprawę

stanu chorych (skala UPDRS) w okresie 16

miesięcy; planowane są następne próby

kliniczne. Prowadzone są także badania

leków o potencjalnym działaniu

neuroprotekcyjnym

(safinamid, zonisamid, zandopa,

talampanel).

Document Outline

Slide 1
Slide 2
Slide 3
Slide 4
Slide 5
Slide 6
Slide 7
Slide 8
Slide 9
Slide 10
Slide 11
Slide 12
Slide 13
Slide 14
Slide 15
Slide 16
Slide 17
Slide 18
Slide 19
Slide 20
Slide 21
Slide 22
Slide 23
Slide 24
Slide 25
Slide 26
Slide 27
Slide 28
Slide 29
Slide 30
Slide 31
Slide 32
Slide 33
Slide 34
Slide 35
Slide 36
Slide 37
Slide 38
Slide 39
Slide 40
Slide 41
Slide 42
Slide 43
Slide 44
Slide 45
Slide 46
Slide 47
Slide 48
Slide 49
Slide 50
Slide 51
Slide 52
Slide 53
Slide 54
Slide 55

Wyszukiwarka

Podobne podstrony:
W21-SL-W07 - Leki stosowane w padaczce i w chorobie Parkinsona (Basia), Naika, stomatologia, Farmako
Leki przeciwp+éytkowe i przeciwzakrzepowe, 1.Lekarski, III rok, Chirurgia, Choroby wewnętrzne
Leki działające na drobnoustroje chorobotwórcze
leki przeciwpłytkowe i przeciwzakrzepowe, 1.Lekarski, III rok, Chirurgia, Choroby wewnętrzne
Leki przeciwprątkowe prezentacja na farmę
W 14 Leki stosowane w chorobie Parkinsona
Leki działające na układ oddechowy3, LEKI PRZECIWASTMATYCZNE
Leki przeciwp+éytkowe i przeciwzakrzepowe, 1.Lekarski, III rok, Chirurgia, Choroby wewnętrzne
Leki stosowane w chorobie Parkinsona
Możliwe leki na choroby zakaźne
Leki na cholesterol Recepta na chorobę!
Astma z nadwraliwoci na niesterydowe leki przeciwzapalne doc
88 Leki przeciwreumatyczne część 2
Leki wpływające na czynność skurczową macicy
Opioidowe leki przeciwbólowe 2

więcej podobnych podstron