Temat Pracy:

IZOLACJE PRZECIWWODNE

I PRZECIWWILGOCIOWE

OPRACOWAŁ:

Drupka Dominik

IV BZ

Hydroizolacja bezpowłokowa -
wodoszczelne fundamenty, ściany i dachy
Właściwe wykonanie hydroizolacji decyduje o
trwałości budynku i jego prawidłowej
eksploatacji. Rozwiązania standardowe przy
dużym i długotrwałym obciążeniu wodą
gruntową okazują się niewystarczające
i awaryjne, a usuwanie usterek hydroizolacji i
skutków ich wystąpienia jest zawsze bardzo
kosztowne i niezwykle trudne do wykonania. Na
szczęście branża budowlana dysponuje dziś
technologiami, które umożliwiają
zabezpieczenie budynków przed wilgocią sposób
trwały i niezmienny w czasie. Jedna z nich
opiera się na wykorzystaniu betonu
wodoszczelnego i gwarantuje absolutną
szczelność - czołową firmą oferującą tego typu
rozwiązanie jest Technika Betonu
Wodoszczelnego.

• Rozwiązanie w postaci tzw. "białej wanny" stosowane jest

przykładowo jako zabezpieczenia:

• obiektów posadowionych poniżej wód gruntowych,
• tarasów i dachów płaskich,
• parkingów podziemnych,
• niecek basenów.
• Technologia betonu wodoszczelnego TBW sprawdza się także w

elementach takich jak:

• zbiorniki retencyjne i p.poż.,
• oczyszczalnie ścieków

• Ze względu na zróżnicowane funkcje konstrukcyjne i użytkowe

wyodrębnia się trzy zasadnicze elementy budowli przejmujące funkcję
bariery przeciwwodnej:

• płyty fundamentowe,
• zewnętrzne ściany fundamentowe,
• stropy.
• Płyta fundamentowa i ściany tworzą wspólnie tzw. białą wannę, która

eliminuje konieczność stosowania dodatkowych uszczelnień i przenosi
funkcję bariery przeciwwodnej w masę elementu konstrukcyjnego

Ściany
Podobnie jak płyta fundamentowa, ściany też
ulegają naporowi wody z zewnątrz. Ponieważ w
trakcie procesu betonowania wiele miejsc
ulega zakryciu, należy prowadzić te roboty
szczególnie starannie. Wymogi konstrukcyjne
dla ścian są następujące: grubość ścian
powinna wynosić co najmniej 25cm dzięki
czemu jest pewność uzyskania szczelnej
konstrukcji. Wymagana ilość zbrojenia
przeciwskurczowego to min 3,35cm
kw/m horyzontalnie wewnątrz i zewnątrz. Jeśli
szczyt ściany znajduje się pod powierzchnią
terenu, należy umieścić w nim wewnętrznie i
zewnętrznie dodatkowe pręty na całej długości
- minimalne otulenie zbrojenia betonem
wynosi 3cm. Podjazdy, szyby wentylacyjne itp.
jak też zewnętrzne schody piwniczne należy
zintegrować z "białą wanną". Jeśli otwory
okienne znajdują się pod poziomem wody
gruntowej i przewidziane są konstrukcje
przewieszone lub obetonowane, to biegnące
wkoło dylatacje powinny zostać uszczelnione
lub zabezpieczone iniekcjami.

Mineralne masy do hydroizolacji

• Uszczelniające tynki i zaprawy są dużo łatwiejsze w

stosowaniu niż folie i membrany hydroizolacyjne. Tworzą
wodoszczelne powłoki, które dodatkowo wypełniają wszelkie
nierówności izolowanych elementów i nadają się do
uszczelniania powierzchni o nieregularnych kształtach.

• Masy mineralne tym różnią się od większości innych

materiałów izolacyjnych, że są paroprzepuszczalne. Nie
hamują więc przepływu pary wodnej przez ściany, dzięki
czemu w domu utrzymuje się zdrowy mikroklimat. Stosuje
się je przede wszystkim do wykonywania izolacji pionowych.
Jedne tworzą sztywne powłoki izolacyjne, a inne -
elastyczne. Masy nanosi się w dodatniej temperaturze
(najczęściej powyżej +5°C). Masy mineralne zazwyczaj nie
wymagają wstępnego gruntowania po-
wierzchni przeznaczonej do uszczelnienia.

 

Jednoskładnikowe zaprawy uszczelniające
Są to mineralne masy na bazie szarego lub białego cementu
portlandzkiego, z których uzyskuje się sztywne powłoki izolacyjne.
Wiele z nich zawiera w swoim składzie domieszkę polimerów.
Sprzedawane są w postaci suchej, więc  przed użyciem trzeba je
rozrobić odpowiednią ilością wody. Można je stosować do wykonania
izolacji pionowych, a także poziomych w ścianach fundamentowych i
piwnicznych. Zapobiegnie to wówczas ewentualnemu
przedostawaniu się wilgoci z fundamentów do ścian domu.
Wykorzystuje się je również do robienia warstwy izolacyjnej w
podłogach i posadzkach narażonych na zawilgocenie. Uszczelnia się
nimi również baseny i inne zbiorniki wodne. Robi się z nich także
powłokę uszczelniającą pod okładziny ceramiczne w
pomieszczeniach, w których panuje duża wilgotność. Zaprawy takie
mają dużą odporność na uszkodzenia mechaniczne. Nie straszne są
im też chemikalia. Mogą wchodzić w bezpośredni kontakt z gruntem.
Niektóre z nich zawierają w swoim składzie aktywne składniki, które
wnikają w podłoże i wchodzą w reakcję z wodą. Tworzą wówczas
krystaliczne substancje zatykające pory materiału. Woda nie może
wówczas przez nie przenikać. Powstaje w ten sposób wodoszczelna
przepona w murze, stanowiąca dla wody nieprzekraczalną barierę.
Zaprawy takie stosuje się do uszczelniania elementów betonowych i
żelbetowych. Mają wodoszczelność dochodzącą nawet do 150 m
słupa wody. Są dosyć drogie i wykorzystuje się je najczęściej w
większych obiektach niż domy jednorodzinne. Nakłada się je
maszynowo - metodą natrysku ciśnieniowego lub ręcznie - pacą.

Dwuskładnikowe zaprawy uszczelniające
Produkowane są na bazie cementu, z dodatkiem środków
poprawiających elastyczność i szczelność. Do tej mieszanki,
zamiast wody, dodaje się drugi składnik, czyli płynną
emulsję polimerową. Gotowa zaprawa jest wyjątkowo
odporna na duże różnice temperatury. Zachowuje
elastyczność nawet podczas mrozów. Tworzy
cienkowarstwową powłokę uszczelniającą. Zaprawy tego
rodzaju mają dobrą przyczepność do wielu materiałów
budowlanych, zwłaszcza do tynków gipsowych,jastrychów
anhydrytowych lub cementowych, płyt gipsowo-
kartonowych i gipsowo-włóknowych, betonu komórkowego,
ceramiki budowlanej, starych okładzinceramicznych, a
nawet podłoży asfaltowych.
Dwuskładnikowe zaprawy wykorzystuje się do izolowania
fundamentów, piwnic od wewnątrz budynków oraz jako
materiał uszczelniający pod okładziny ceramiczne,
klinkierowe, kamienne, zwłaszcza na tarasach i balkonach.
Dzięki dużej elastyczności uzyskiwanej powłoki, wieloma z
tych mas można izolować baseny i inne podobne zbiorniki
wodne. Ich cechą szczególną jest to, że nadają się do
wykonywania tak zwanych wanien wodoszczelnych. Są to
izolacje zalewnych od zewnątrz piwnic, stosowane wówczas,
gdy wody jest dużo, ustawicznie zalewa ściany
fundamentowe i wywiera duże ciśnienie hydrostatyczne.
Maja wodoszczelność dochodzącą do 70 m słupa wody. Są
przy tym paroprzepuszczalne.

• Zaprawy szybkowiążące do tamowania przecieków

Są to środki pierwszej pomocy, w wypadku nagłych i gwałtownych
przecieków wody przez ściany piwniczne. Można je bowiem nanosić na
wilgotną powierzchnię. Wytrzymują nawet opór wody wywierającej duże
ciśnienie hydrostatyczne. Wiążą nawet przed upływem 30 sekund. Nanosić
je można ręką ubraną w gumową rękawicę. Nowością są tak zwane pudry,
które służą do tamowania przecieków w ścianach piwnicznych. Stosuje się je
od wewnątrz pomieszczeń. Suchy puder wciera się w zawilgoconą ścianę i
po kilku sekundach tworzy się sztywna powłoka izolacyjna.

• Masy w systemach uszczelnień

Masy mineralne często sprzedawane są jako główny składnik systemów
uszczelnień. Systemy takie opracowane są w ten sposób, że zawierają
wszystkie niezbędne materiały potrzebne do prawidłowego wykonania
izolacji. Oprócz zapraw lub szlamów obejmują także masy szpachlowe,
taśmy uszczelniające i ochronne, preparaty gruntujące i materiały
wykończeniowe. Kupując system można mieć pewność, że produkty są
doskonale dobrane. Często kosztują też mniej niż gdyby miały być
kupowane każdy z osobna. Systemy mają opracowane dokładne instrukcje
stosowania. Udzielane są też na nie wieloletnie gwarancje.

Nakładanie mas mineralnych
Zaprawy uszczelniające można stosować w temperaturze od
+5 do +30°C. Trzeba przy tym pamiętać, że przygotowanie
do użycia mieszanki różnie zachowują się w różnej
temperaturze. Na przykład latem, w trakcie upałów, zaprawa
będzie szybciej schła i wówczas, do nakładania trzeba będzie
przygotować mniejsze jej porcje. Wyjątkowo szybko wiążą zaś
masy do tamowania przecieków. One robią się twarde już
nawet po 1-2 minutach.
Można je nanosić na wszystkie podłoża mineralne. Pamiętać
trzeba jednak, że jeśli zamierzamy wykonać izolację
przeciwwodną, to podłoże nie powinno mieć rys i pęknięć
szerokości większej niż 0,25 mm. Jeśli są, trzeba je wypełnić
elastyczną masą szpachlową. Przed układaniem warstwy
izolacyjnej podłoże powinno być oczyszczone z zabrudzeń i
pyłu. Można je również zwilżyć wodą, by nie została ona
później zbytnio odciągnięta z zaprawy. Do nakładania zapraw
i tynków wodoszczelnych używa się pac tynkarskich. Masy
nieelastyczne można nakładać na powierzchnię fundamentów
lub ścian dopiero po około trzech miesiącach od ich
zbudowania. Mur muszą bowiem najpierw osiąść. Nie dotyczy
to mas zachowujących po nałożeniu elastyczność.
Izolować przed wilgocią z gruntu trzeba każdy dom - i ten z
piwnicą i ten bez. Wszystkie elementy znajdujące się pod
gruntem muszą być zabezpieczone.  Nie warto oszczędzać,
ponieważ usuwanie skutków zawilgocenia i wykonanie izolacji
w domu już wybudowanym jest bardzo skomplikowane i
kosztowne. 

Niszczące działanie wody
Woda może dostawać się do materiału budowlanego z opadów
atmosferycznych oraz z gruntu przylegającego do muru (chociaż w
sposób mało widoczny). Izolacje więc powinny chronić przed niszczącym
działaniem wody przesiąkającej wzdłuż ścian lub podciąganej kapilarnie
oraz przed wysoką wodą gruntową. Wilgoć jest bardzo niebezpieczna i
powoduje wiele szkód:
-osłabienie izolacji cieplnej, a co za tym idzie zwiększenie rachunków za
ogrzewanie;
-niszczenie muru spowodowane ciągłym kontaktem z wodą oraz
zamarzaniem i odmarzaniem wody podczas zimy, kiedy temperatury są
przez długi czas ujemne;
-rozwijają się grzyby i pleśń - ich obecność może powodować choroby
alergiczne, choroby układu kostnego, oddechowego, skóry, a czasami
zwiększają możliwość wystąpienia chorób nowotworowych.
Woda niszczy materiały budowlane, ponieważ rozpuszcza niektóre ich
składniki i ma właściwości korodujące. Procesy te przyspieszane są przez
agresywne związki chemiczne, które występują w atmosferze i
gruncie. Znajdujące się w wodzie sole mineralne przedostają się do
muru, krystalizują w porach i naczyniach kapilarnych materiału
ceramicznego, powodując rozsadzanie ciasnych przestrzeni krystalizacji
(niszczą materiał budowlany). Skutki widoczne są gołym okiem - tynki
odpadają, pękają i złuszczają się powłoki malarskie, fragmenty muru
wykruszają się. 
W murze znajdują się sole higroskopijne, które pochłaniają wilgoć z
powietrza i przekazują wodę do muru. Doprowadza to do zawilgoceń w
różnych, nawet odległych miejscach. Efekty zawilgocenia są takie same
jak poprzednio. Sole higroskopijne mogą wykonać nieskończenie wiele
cykli pochłaniania i oddawania wody. Przewody wentylacyjne, kominowe i
elektryczne, rury oraz inne niejednorodności konstrukcji mogą pozwalać
na przenikanie wilgoci. Najgroźniejsze są oczywiście rury prowadzące
wodę gdy są nieszczelne do ścian przedostaje się duża ilość wody z
zawartymi w niej solami i innymi związkami chemicznymi.

Skuteczna ochrona przed wilgocią to przede wszystkim
prawidłowe wykonanie izolacji poziomej, która zapobiega
kapilarnemu podciąganiu wody przez ściany. Jeśli dom będzie
budowany na gruntach przepuszczalnych o poziomie wody
gruntowej poniżej poziomu posadowien ia fundamentów, to
izolacją poziomą odcina się podziemne części budynku na
wysokości 15-30 cm nad terenem. W gruntach
nieprzepuszczalnych trzeba wykonać jeszcze izolację poziomą
przeciwwodną na ławach fundamentowych, a jeśli teren jest
nachylony w stronę budynku - w poziomie ław
fundamentowych potrzebny jest poziomy drenaż opaskowy
wokół budynku lub od strony napływu wody. Izolacje wykonuje
się najczęściej z folii PCV grubości minimum 0,3 mm (nie
może to być zwykła cienka folia) lub dwóch warstw papy na
lepiku.
W domach bez piwnic wykonuje się także izolację pionową
fundamentów. Zapobiega ona przedostawaniu się wilgoci do
ław fundamentowych i wnętrza budynku. Wykonuje się ją na
ścianach fundamentowych do głębokości przemarzania
gruntu, łącząc ją w izolację poziomą ścian oraz izolację
podposadzkową. Izolacje pionowe wykonuje się najczęściej w
postaci powłok:
- nakładanych na gorąco lepików asfaltowych bez wypełniaczy
lub asfaltów izolacyjnych JW-80, JW-100 i asfaltu
przemysłowego PS-70,
- nakładanych na zimno izolacyjnych preparatów
rozpuszczalnikowych, lepików asfaltowych, emulsji
asfaltowych lub asfaltowych past emulsyjnych. 

Materiały izolacyjne do fundamentów
W wypadku fundamentów i ścian fundamentowych lub piwnicznych
wykonuje się jedną z trzech rodzajów izolacji :
przeciwwilgociową lekką - zabezpiecza ona fundamenty przed wodą,
która nie wywiera na nie ciśnienia (tak zwanego parcia hydrostatycznego).
Izolację taka wykonuje się w domach położonych powyżej poziomu wód
gruntowych, w gruntach przepuszczalnych.   
przeciwwodną średnią - wykonuje się ją między innymi wówczas, gdy
zaraz poniżej fundamentów znajduje się grunt przepuszczalny, a wyżej
znajduje się warstwa gruntu nieprzepuszczalnego.
przeciwwodną ciężką - wykonuje się ją, gdy posesja ulokowana jest na
gruntach spoistych (piaski gliniaste, glina). Taki grunt, po ulewnych
deszczach, powoduje długotrwałe utrzymywanie się wody wokół
fundamentów. Taką izolację poleca się robić również wówczas, gdy woda
gruntowa sięga wyżej poziomu fundamentów lub może ten poziom
przekraczać okresowo.
 
 
Izolacje dzieli się też na: pionowe - chroniące pionową powierzchnię
fundamentów przed wodą i wilgocią oraz poziome - ułożone w poprzek
ścian i ław fundamentowych, chroniące przed przedostawaniem się wilgoci
ścianami w górę (tak zwane podciąganie kapilarne). Izolacje pionowa i
pozioma powinny być ze sobą połączone.

Drenaż. Jest to system odprowadzania wody gromadzącej się wokół
fundamentów, do specjalnych studzienek chłonnych. Stosuje się go tam,
gdzie są grunty nieprzepuszczalne. W wykopie wokół ścian
fundamentowych układa się rury drenarskie (koniecznie poniżej dolnej
krawędzi ław fundamentowych) i zasypuje go żwirem. Woda deszczowa
szybko przesącza się przez żwir i rurami jest odprowadzana do studzienek.

Papy
Mają budowę warstwową. Najważniejszy jest nośnik mechaniczny
(osnowa, wkładka). Najczęściej jest to włóknina poliestrowa lub
welon szklany. Z obu stron otacza go asfalt (bitum), który
zapewnia wodoszczelność. Asfalt jest modyfikowany chemicznie,
co zapewnia mu większą odporność na starzenie, niszczące
działanie promieni UV, zmiany temperatury. Papy modyfikowane
są głównie dwoma metodami:
Modyfikacja plastomerem APP - poprawia elastyczność asfaltu
i dzięki temu zachowuje on swoje właściwości mechaniczne w
zakresie temperatury od -15°C do +130°C;
Modyfikacja elastomerem SBS - sprawia, że papy zachowują
swoje właściwości mechaniczne w zakresie temperatury - od
-30°C do +110°C.

Papy są także z jednej strony zabezpieczone folią, która ochronią
ich warstwy w rulonie przed sklejeniem. W pionowej izolacji
przeciwwilgociowej do fundamentów przymocowuje się jedną lub
dwie warstwy papy, albo jedną warstwę osłoniętą membraną
kubełkową. Przy izolacji poziomej przeciwwilgociowej układa się
dwie warstwy papy.
Papy przykleja się do ścian lepikiem asfaltowym lub mocuje za
pomocą zgrzewania specjalnym palnikiem. W sprzedaży są też
papy samoprzylepne, które po zerwaniu folii ochronnej przykłada
się do muru i dociska specjalnym wałkiem.

•

Folie płaskie

Wykonuje się z nich zarówno izolacje pionowe, jak i poziome. Do izolowania

fundamentów najczęściej wykorzystywane są zwykłe folie z polietylenu lub PCV. W

sprzedaży są również folie EPDM produkowane z kauczuku syntetycznego. W sklepach i

składach budowlanych znaleźć można również samoprzylepne folie polietylenowe z

warstwą bitumiczną, która ma właściwości klejąco-uszczelniające.

Pasy folii układa się z zachowaniem co najmniej 5 cm zakładów. Mocuje się je na lepik

bądź klej, poprzez zgrzewanie brzegów lub tylko na zakład. Folie samoprzylepne po

nałożeniu wygładza się specjalnym wałkiem. Pod folie z warstwą bitumiczną musi być

naniesiony bitumiczny podkład gruntujący. Folie PCV i polietylenowe polecane są do

izolacji przeciwwilgociowych i średnich izolacji przeciwwodnych. Do ciężkich izolacji

przeciwwodnych zaleca się stosowanie jednej warstwy folii EPDM.

•

Membrany kauczukowo-bitumiczne

Są to materiały do izolowania podziemnych części budynków. Mogą być układane nawet

na wilgotnym jeszcze betonie. Izolowana powierzchnia musi jednak zostać wpierw

pomalowana środkiem gruntującym. Membrany takie są zazwyczaj samoprzylepne.

Mogą być stosowane przy izolacjach przeciwwodnych średniego typu. Od strony gruntu

powinny być osłonięte membranami kubełkowymi, płytami polistyrenu ekstrudowanego

lub innymi materiałami osłonowymi.

•

Membrany kubełkowe

Produkowane są z twardego polietylenu. Wykorzystuje się je głównie do wykonywania

pionowych izolacji fundamentów. Nie pełnią one wówczas typowej funkcji

hydroizolacyjnej, a jedynie zabezpieczają izolację z folii płaskiej lub papy przed

uszkodzeniem mechanicznym (na przykład podczas zasypywania fundamentów).

Dodatkowo kubełkowa budowa tych membran ułatwia odprowadzanie wody która

mogłaby się gromadzić między nimi, a hydroizolacją. Produkowane są membrany

zespolone z geowłókniną. Wykorzystuje się je w izolacjach fundamentów, wokół których

wykonany jest drenaż. Niektóre firmy oferują też membrany połączone ze specjalną

siatką. Używa się ich do izolowania ścian piwnicznych od wewnątrz. Siatka ma zapewnić

lepszą przyczepność zaprawie tynkarskiej, którą pokrywa się taką membranę po jej

zamocowaniu.

Membrany mocuje się do ścian mechanicznie, za pomocą plastikowych kołków

rozporowych lub gwoździ ze specjalnymi podkładkami uszczelniającymi. Ponad

poziomem gruntu membrana zostaje zaczepiona do specjalnej listwy. Listwa jest tak

zbudowana, że nie odcina dostępu świeżego powietrza między membranę a folię lub

papę. Brzegi poszczególnych pasów membrany mocuje się ze sobą na zatrzask lub na

taśmę dwustronnie klejącą.

Masy bitumiczne
Są to płynne lub półpłynne substancje izolacyjne na bazie asfaltu. Jest on
wzbogacony dodatkowo różnymi substancjami chemicznymi, które
zwiększają jego właściwości izolacyjne i ułatwiają rozprowadzanie masy.
Masy mogą też zawierać środki adhezyjne poprawiające ich przyczepność. W
ich składzie często jest również syntetyczny kauczuk odpowiedzialny za
poprawę elastyczności. Masy mogą być rozpuszczalnikowe lub
bezrozpuszczalnikowe. Jedne i drugie z powodzeniem nadają się do
wykonywania pionowych i poziomych izolacji przeciwwilgociowych. Masy
bezrozpuszczalnikowe mogą być ponadto używane do przyklejania płyt
styropianowych podczas ocieplania fundamentów. W sklepach i składach jest
bardzo duży wybór mas. Znajdą się tam:
roztwory asfaltowe - rozpuszczalnikowe substancje przeznaczone do
gruntowania podłoży przed nałożeniem właściwej hydroizolacji;
emulsje asfaltowe - masy wodorozcieńczalne stosowane do izolowania
fundamentów i przyklejania styropianu. Mogą one być anionowe lub
lateksowe - o długim czasie wiązania oraz kationowe - szybkowiążące;
masy asfaltowe - wzbogacane bywają żywicami, gumą, kauczukiem
syntetycznym, polimerami lub nawet aluminium. Wykonuje się z nich izolacje
przeciwwilgociowe, a po nałożeniu 3-5 warstw - nawet izolacje
przeciwwodne. Jedne mają w swoim składzie rozpuszczalniki, a inne nie;
lepiki asfaltowe - są to mieszanki asfaltów, wypełniaczy i substancji
uplastyczniających. Używa się ich do wykonywania samodzielnej izolacji
przeciwwilgociowej lub stosuje do przyklejania papy. Produkowane są lepiki
do nanoszenia na gorąco lub na zimno.
Masy mineralne
Są to drobnoziarniste zaprawy na bazie cementu, z dodatkiem substancji
poprawiających plastyczność, wodoszczelność i szybkość wiązania.
Wykonane z nich hydroizolacje są paroprzepuszczalne, czego nie da się
powiedzieć o izolacjach z papy, folii lub mas bitumiczn ych. Stosuje się je do
wykonywania pionowych izolacji przeciwwilgociowych i przeciwwodnych
fundamentów. Oprócz tego mogą być używane do izolowania ścian
piwnicznych od wewnątrz.

• Bentonit

Jest to chemicznie obojętny ił wulkaniczny. Ma on pewną specyficzną
właściwość. W kontakcie z wodą zwiększa swoją objętość nawet
szesnastokrotnie. Jeśli uniemożliwi mu się swobodne pęcznienie, to po
nawilżeniu zamieni się w żel, który nie przepuszcza wody ani pary wodnej.
Właśnie w takiej formie tworzy on znakomitą izolację przeciwwodną. Bentonit,
którego pęcznienie nie zostanie ograniczone, nie uzyska takich właściwości
hydroizolacyjnych. Materiały bentonitowe wykorzystuje się najczęściej do
ciężkich izolacji przeciwwodnych. Nie jest wówczas konieczne wykonywanie
drenażu. Bentonit sprzedawany jest w postaci paneli lub membran. Panele
zbudowane są z dwóch warstw tektury wypełnionej bentonitem. Mają one
grubość 4,7 mm i powierzchnię 1,48 m2. Mocuje się je
gwoździami. Membrany zbudowane są z folii pokrytej bentonitem osłoniętym
cieniutką błoną, która ulega rozpuszczeniu w kontakcie z wodą. Membrany
mają grubość 1,5-3,8 mm. Mocuje się je specjalnym klejem, Muszą być
skierowane folią na zewnątrz.

 
• Beton wodoszczelny

Fundamenty można też wykonać z betonu o właściwościach wodoszczelnych.
Nie jest on co prawda tani, ale za to nie wymaga stosowania dodatkowych
materiałów hydroizolacyjnych. Łatwiej też popełnić jakieś błędy przy doborze i
montażu izolacji niż podczas przygotowywania i wylewania betonu. Materiał
ten jest szczególnie polecany do ciężkich warunków gruntowo-wodnych. 

Materiały izolacyjne do wnętrz

• Folie i papy

Wewnątrz budynków stosuje się przede wszystkim folie płaskie. Wykonywana
z nich jest paroizolacja w ocieplanych stropach (zwłaszcza drewnianych).
Paroizolacje muszą być też wykonane w ścianach o konstrukcji szkieletowej.
Folia zabezpiecza wówczas przed parą przedostającą się z wewnątrz
pomieszczeń w głąb ścian. Chroni ocieplenie z wełny przed zawilgoceniem. Z
folii wykonuje się też paroizolację pod posadzkami. Papy są zaś stosowane
głównie do izolowania podłóg na gruncie. Nadają się do tego te same rodzaje
pap co do izolowania fundamentów.

• Folie półpłynne

Stosuje się je do uszczelniania podłoża pod płytki ceramiczne w
pomieszczeniach narażonych na duże zawilgocenie (pralnie, łazienki). Są to
wodorozcieńczalne, półpłynne masy akrylowe. Po naniesieniu tworzą
bezspoinową, elastyczną powłokę hydroizolacyjną. Mają dobrą przyczepność
do większości materiałów budowlanych.

Materiały do izolacji tarasów i balkonów

•

Papy oraz folie
Papy i folie, popularne materiały do izolowania fundamentów, są też
wykorzystywany do izolowania tarasów oraz balkonów. Folie są wykorzystywane w
tych miejscach prawie zawsze jako warstwa paroizolacyjna układana pod
ociepleniem. Ale można z nich robić także właściwą hydroizolację. Papy stosowane
są tylko do wykonywania warstwy hydroizolacyjnej. Na nich układa się betonowa
warstwę dociskową, do której będą mocowane płytki.

•

Membrany kubełkowe
W tarasach i balkonach, ich głównym celem jest odprowadzenie wody, która
mogłaby dostać się pod nawierzchnię (płytki ceramiczne, gres). Dzięki
wytłoczeniom w kształcie kubełka, między poszczególnymi warstwami tarasu
istnieje kilkumilimetrowa przestrzeń przez którą woda może spłynąć do rynien nie
powodując trwałego zawilgocenia.
Membrany stanowią dodatek do właściwej izolacji z papy lub folii i nie powinny
występować samodzielnie. Tu także pełnią funkcję ochronną. Niedopuszczają do
uszkodzenia hydroizolacji podczas układania wierzchnich warstw tarasów i
balkonów.

•

Folie półpłynne
Do tarasów i balkonów wykorzystywane są akrylowe masy wysokociśnieniowe -
jedno- lub dwuskładnikowe. Układa się z nich powłokę izolacyjną pod nawierzchnią
tarasu. Zapobiega przedostawaniu się wody w głąb jego warstw, w wypadku, gdy
nawierzchnia ulegnie uszkodzeniu i straci swoja szczelność.

 

Materiały do izolacji dachów skośnych
Folie wstępnego krycia
Ich zadaniem jest odprowadzenie pary wodnej gromadzącej się w
warstwach dachu, a pochodzącej z ogrzewanych pomieszczeń na
poddaszu. Jednocześnie chronią przed wodą zaciekającą przez
nieszczelności pokrycia dachowego. Pełnią więc dwie funkcje - są
paroprzepuszczalne i jednocześnie wodochronne. Ich nazwa bierze
się stąd, że często są stosowane jako wstępne zabezpieczenie
przeciwwodne dachu, zanim zostaną zamontowane dachówki lub
inny materiał pokryciowy. Folie mogą być nisko lub
wysokoparoprzepuszczalne. Te pierwsze nie mogą stykać się
bezpośrednio z ociepleniem. Musi być pod nimi pozostawiona
przestrzeń wentylacyjna.
W sprzedaży znaleźć można:
folie trójwarstwowe zbrojone -  zbudowane są z dwóch warstw
polietylenu przełożonych siatką zbrojącą z twardego polietylenu lub
polipropylenu. Są to zazwyczaj folie niskoparoprzepuszczalne;
folie dwuwarstwowe - ich jedna warstwa zrobiona jest z
polietylenu, a druga z poliestru. Odznaczają się wysoką
paroprzepuszczalnością;
folie z warstwą antykondensacyjną - mają budowę podobną do
trójwarstwowych z tym, że wzbogacone są o warstwę anty-
kondensacyjną z włókien wiskozowo-celulo-zowych. Ma ona
pochłaniać nadmiar pary wodnej i stopniowo pozbywać się go, gdy
zacznie robić się sucho. Mogą być wysoko- lub
niskoparoprzepuszczalne;
włókniny - ich rdzeń stanowi włóknina polipropylenowa połączona z
polietylenem lub mikroporowtą błoną z polipropylenu. Niektóre
włókniny wzmacnia siatka polietylenowa. W sprzedaży są również
włókniny powleczone substancją o nazwie EVA. Jest to specjalne
tworzywo o wysokiej paroprzepuszczalności. Włókniny na ogół
charakteryzują się bardzo dobrą przepuszczalnością pary.

• Folie paroizolacyjne

Stosuje się je na poddaszach użytkowych. Montowane są do krokwi dachu i
zabezpieczają warstwę izolacji termicznej (z wełny mineralnej lub szklanej)
przed parą wodną, która ma zwyczaj gromadzić się w ciepłych
pomieszczeniach. Mogą to być folie polietylenowe, niezbrojone lub zbrojone
siatką z polietylenu wysokiej gęstości. W przypadku poddaszy użytkowych
najpopularniejsze są trwałe i mocne folie z warstwą aluminium, która ma za
zadanie odbijać promieniowanie cieplne z wnętrza domu, ograniczając w ten
sposób jego ucieczkę.

•

Papy wierzchniego krycia
Dachy skośne można wykańczać papą - wykorzystuje się do tego celu papę
wierzchniego krycia z posypką mineralną. Posypka zabezpiecza przed
starzeniem się asfaltu. Ponieważ ma różne kolory, nadaje papie bardziej
dekoracyjny wygląd. Pozostałe warstwy pap wierzchniego krycia są podobne,
jak w przypadku pap do izolacji fundamentów z tą różnicą, że stosowane są w
nich mocniejsze osnowy.

• Papy podkładowe

Są to termozgrzewalne papy nieco gorszej jakości niż pozostałe, ale przez to
także tańsze. Wykorzystuje się je jako podkład pod papy wierzchniego krycia
lub pod dachówki bitumiczne. Stanowią dodatkowe zabezpieczenie na
wypadek, gdyby warstwa wierzchnia została uszkodzona.

Materiały do izolacji dachów płaskich

Papy
Na dachach płaskich często można spotkać papy. Najczęściej są to
termozgrzewalne papy wierzchniego krycia. Ta metoda układania
zapewnia bowiem równomierne przyleganie papy na całej powierzchni
dachu. Pod papą wierzchniego krycia powinna się znaleźć warstwa papy
podkładowej. Do dachów płaskich polecane są podkładowe papy
wentylacyjne. W ich powierzchni wycięte okrągłe otwory średnicy około 4
cm. Służą one wyrównaniu ciśnienia pod warstwami papy i zapobiegają
tworzeniu się na jej powierzchni pęche rzy. Wytwarzane są również papy
wierzchniego krycia, które według zapewnień producentów nie potrzebują
żadnego podkładu. W sprzedaży można też znaleźć specjalne papy do
dachów zielonych.
Folie
Zwykłe folie budowlane polietylenowe są także stosowa-ne w dachach
płaskich. Wykonuje się z nich paroizolację pod warstwą materiału
ociepleniowego. Zazwyczaj niczym się jej nie mocuje. Wystarczy, że jest
dociskana przez pozostałe warstwy dachu. Do izolowania dachów płaskich
polecane są również folie EPDM.
Materiały uszczelniające
Aby dom był niemal w 100% szczelny, pozostają jeszcze do załatania
drobne szczeliny i szpary, głównie między ścianami a oknami i drzwiami.
Do ich wypełniania stosuje się pianki poliuretanowe, które działają także
jako izolacja termiczna. Należy jednak pamiętac o tym, że piany nie są
odporne na działanie promieniowania UV i nie mogą być wystawiane na
światło słoneczne. Piany nie potrafią również odkształcać się pod
wpływem zmiennych temperatur i nie pracują wraz z ramą okienną czy
futryną drzwi, co skutkuje powstawaniem szczelin i wykruszaniem się
materiału. Dlatego też do uszczelniania okien zaleca się stosować
systemy trójwarstwowe. Warstwa zewnętrzna oparta na elastycznej
taśmie rozprężnej i folii paroprzepuszczalnej uszczelnia połączenie okno-
ściana, warstwa środkowa izoluje termicznie (pianka poliuretanowa), a
warstwę od strony pomieszczenia stanowi folia paroszczelna.

Ceresit CE 40 aquastatic - spoina elastyczna, odporna na
wnikanie wody
Nowa spoina elastyczna Ceresit CE 40 aquastatic w odróżnieniu od
spoin tradycyjnych charakteryzuje się tym, że w jej recepturze
zastosowano środki hydrofobizuące. Środki te sprawiają, że produkt
jest odporny na wnikanie wody. Cecha ta chroni przed zmianą
wyglądu spoiny wskutek nasiąkania wodą i powoduje, że jest ona
trwalsza.
CE 40 aquastatic jest również bardziej odporna na zarysowania i
uszkodzenia powierzchniowe. Ma także inne zalety - niska
nasiąkliwość zwiększa jej odporność na zabrudzenia, a
elastyczność sprawia, że z powodzeniem można ją stosować
zarówno wewnątrz (również na ogrzewanie podłogowe), jak i na
zewnątrz budynków.
Spoina CE 40 aquastatic to produkt przyjazny dla wykonawcy- jest
bardzo dobrze urabialna; w efekcie daje idealnie gładką, odporną
na zarysowania spoinę o gwarantowanej trwałości.
Produkt pakowany jest w poręczne wiaderka, które ułatwiają
transport, a później przygotowanie spoiny. Czas zużycia dla CE 40
aquastatic wynosi 2 godziny, a ruch pieszy możliwy jest już po 9
godzinach od zakończenia spoinowania. Pełną odporność na
wnikanie wody produkt uzyskuje po 5 dniach od aplikacji.
Zaprawa CE 40 aquastatic wyprodukowana została zgodnie
z najwyższymi normami jakości - jej parametry techniczne spełniają
warunki projektu Europejskiej Normy Jakości EN 13 888 i klasyfikują
ją na poziomie CG2 Ar W (jako spoinę o podwyższonej odporności
na ścieranie oraz zmniejszonej absorpcji wody).
 

Płyty izolacyjno-drenażowe
FUNDA to płyty izolacyjno-drenażowe, które zostały zaprojektowane i
wykonane z myślą o konkretnym zastosowaniu jako izolacja
fundamentów.
Ściany piwnic i pomieszczeń przylegających bezpośrednio do ziemi są
szczególnie narażone na działanie zimna i wilgoci. Płyty izolacyjno-
drenażowe FUNDA zabezpieczają budynek przed tymi szkodliwymi
czynnikami, zatrzymują wilgoć na zewnątrz budynku i nie pozwolą by
ciepło uciekało z jego środka.
Specjalna technologia produkcji płyt FUNDA w odpowiednich formach
zapewnia im najwyższy stopień spójności oraz nadaje im specjalną
strukturę. Służą do odprowadzania wód gruntowych do systemu
kolektorowo-drenażowego. Druga strona tej samej płyty ma
wgłębienia w kształcie rombów, które zapewniają doskonałą
przyczepność tynku. 
 

Właściwości
izolacja termiczna murów;
ochrona przed wilgocią;
drenaż wód gruntowych;
doskonała przyczepność tynków, klejów i mas szpachlowych;
najwyższa europejska jakość; 
100% wolne od freonów.

IZOLACJE PRZECIWWILGOCIOWE

Izolacja pozioma metodą podcinania ścian. Współcześnie
realizowane budynki uzbrojone są w zaawansowane izolacje
przeciwwilgociowe czasem inwestorowi może się wydawać, że
zbyt poważnie potraktowane. Tymczasem lepiej dmuchać na
zimne - wykonanie izolacji  w istniejącym już budynku jest
możliwe, jednak trudne i czasem kosztowne.

W budynkach zbudowanych przed dziesięcioleciami bardzo
często pojawia się wilgoć. Jeśli nawet obiekt posadowiony został
na gruncie przepuszczalnym, a poziom wód gruntowych jest
niski, wilgoć zawarta w gruncie podciągana kapilarnie przez
całe lata może w końcu dostać się na ściany. Widoczne efekty
zawilgocenia ścian to pojawiająca się pleśń, grzyby, odpadanie
tynków, łuszczenie się powłok malarskich, kruszenie murów itp.
Podobna sytuacja może wystąpić w przypadku nowego domu
pozbawionego izolacji poziomych. Wówczas ściany należy
zabezpieczyć przez wykonanie zapory dla wilgoci podciąganej
kapilarnie i w razie zawilgocenia poddać je osuszaniu.
Doświadczenie pokazuje, że samo osuszenie murów nie
zabezpieczonych izolacją przeciwwilgociową daje krótkotrwałe
efekty. Z praktycznego punktu widzenia najpierw powinno się
więc wykonać hydroizolację poziomą, a osuszanie murów
rozpocząć w następnej kolejności.

Jedną z metod, które można do przeprowadzenia tanich prac
wykorzystać jest podcinanie ścian na odpowiedniej wysokości.
Metoda ta ma jednak ograniczenia. Jeśli w murze, w warstwie
którą chcemy podcinać znajdują się kamienie, koszt prac
zwiększa się - jeśli występują w niej elementy metalowe,
przeprowadzenie prac jest niemożliwe. Przed przystąpieniem do
robót konieczne jest także przeprowadzenie ekspertyzy przez
projektanta, oceniającej stan obiektu i miejsce, w którym należy
wykonać izolację. Bez dokonania oględzin stanu budynku nie
powinniśmy zaczynać robót - w niektórych przypadkach mogłoby
to być niebezpieczne. Wykonanie izolacji poziomej metodą
podcinania można przeprowadzić z wykorzystaniem
najprostszych narzędzi budowlanych i przy niewielkiej grubości
murów, jednak nawet wówczas będzie to zadanie bardzo czaso- i
pracochłonne, a same roboty nie zostaną wykonane zbyt
precyzyjnie. To z kolei będzie miało wpływ na jakość i trwałość
wykonanej izolacji. Podcinanie murów najlepiej powierzyć więc
wyspecjalizowanej firmie, dysponującej odpowiednim sprzętem
oraz doświadczeniem, któremu można zaufać.

Przebieg prac izolacyjnych
Na wysokości, na której pod ścianą znaleźć ma się izolacja pozioma
wykonuje się podcięcie muru na całej jego grubości - w ten sposób
powstaje prześwit o wysokości około 1,5 cm. W jednym procesie
technologicznym wycięcie nie może być dłuższe niż 1 - 1,5 m (w
zależności od stanu technicznego ścian). Jeśli ściany murowane są z
niezbyt twardych materiałów, podcina się je z użyciem
samojezdnych maszyn wyposażonych w piły łańcuchowe lub
tarczowe. W zależności od możliwości wygodniejszego dostępu,
maszyny tnące można zainstalować od strony zewnętrznej lub
wewnętrznej muru. Jeśli w murze znajdują się kamienie, do jego
podcinania należy używać pił sznurowych ze sznurem
diamentowym.
Szczelinę wyciętą na odcinku 1-1,5 m oczyszcza się, najlepiej
przedmuchując ją sprężonym powietrzem. Usunięcie najmniejszych
nawet odłamków muru, które mogłyby znaleźć się w podcięciu jest
bardzo ważne - ułożona na nich izolacja, dociśnięta ciężarem ścian
mogłaby ulec w późniejszym czasie uszkodzeniu. Po oczyszczeniu
szczeliny można przystąpić do ułożenia izolacji poziomej. Tak więc w
szczelinie układa się płyty z polietylenu, włókna szklanego lub
polipropylenu. Pozwalają one uzyskać szczelną i ciągłą warstwę
izolacyjną, znacznie przy tym trwalszą niż gdybyśmy zastosowali w
ich miejsce podwójną warstwę papy. Po ułożeniu izolacji na odcinku,
na którym właśnie pracujemy należy co kilkadziesiąt centymetrów
wbić kliny. Następnie zaizolowaną szczelinę wypełnia się zaprawą
betonową, którą można dodatkowo zmodyfikować domieszkami
uszczelniającymi. Kliny pozostają na swoim miejscu - w tym czasie,
gdy podcinany będzie następny odcinek muru, zabezpieczą one
(umieszczoną w szczelinie i nie posiadającą jeszcze odpowiedniej
wytrzymałości na ściskanie) zaprawę przed bezpośrednim
obciążeniem ścianami.

Masy do hydroizolacji

•

Bitumiczne masy izolacyjne tworzą szczelną, elastyczną powłokę nie przepuszczającą wody.

Są łatwe i wygodne w użyciu, dzięki czemu chętnie stosuje się je do zabezpieczania

fundamentów, tarasów, dachów płaskich i innych części domu narażonych na zalanie lub

zawilgocenie.

•

Masy do wykonywania hydroizolacji stosuje się najczęściej przy zabezpieczaniu

fundamentów i ścian piwnicznych. Wiele z nich przeznaczonych jest także do uszczelniania

bitumicznych pokryć dachowych. Używane są również do wykonywania izolacji

przeciwwilgociowej na tarasach i balkonach. Niektóre z nich znajdują też zastosowanie przy

wykonywaniu izolacji w łazienkach i innych pomieszczeniach o podwyższonej wilgotności.

Wieloma z nich można kleić arkusze pap i mocować płyty polistyrenowe.

•

Lepiki asfaltowe

Lepiki to mieszanka asfaltów, wypełniaczy i substancji uplastyczniających. Są to gęste lub

półpłynne masy nanoszone na zimno. Używa się ich do wykonywania pionowych izolacji

przeciwwilgociowych. Stosowane są również do sklejania papy i wypełniania nieszczelności w

powłokach izolacyjnych. Używając lepików, prace izolacyjne prowadzi się przy temperaturze od

+5 do +40°C. Niektóre lepiki mają w swoim składzie włókna celulozowe. Dzięki nim powłoka

izolująca jest zdecydowanie mocniejsza, niż w przypadku stosowania lepików zwykłych. Takie

lepiki mogą być stosowane nawet w temperaturze ujemnej.Oprócz lepików nanoszonych na

zimno, istnieją lepiki które przed nakładaniem trzeba podgrzać do odpowiedniej temperatury.

Są to tak zwane lepiki nanoszone na gorąco. Jednak masy takie wychodzą powoli z użycia.

•

Masy asfaltowe

Stosuje się je głównie do konserwacji i napraw bitumicznych pokryć dachowych, a zwłaszcza

uszkodzeń papy. Można z nich wykonywać także samodzielne, bezspoinowe pokrycia

bitumiczne. Zawierają rozpuszczalniki organiczne, więc nie powinny mieć styczności ze

styropianem i polistyrenem ekstrudowanym.

•

Dwuskładnikowe masy bitumiczne

Uzyskuje się z nich grubowarstwową powłokę, o dużej elastyczności. Nadają się do

wykonywania izolacji przeciwwilgociowych i przeciwwodnych. Stosuje się je na wszystkie

materiały mineralne. Polecane są do izolacji pionowych i poziomych. Nie niszczą styropianu,

więc mogą być używane do mocowania płyt styropianowych do fundamentów. Nakłada się je

pacą lub poprzez natryskiwanie, zarówno na suche, jak i wilgotne powierzchnie. Jedna warstwa

takiej masy tworzy izolację przeciwwilgociową. Dwie, trzy  warstwy tworzą izolację

przeciwwodną. W przypadku izolowania fundamentów, można je zasypywać już po 24

godzinach. Stosuje się je w temperaturze od +1 do +35°C.

Masy asfaltowo-żywiczne
Są to półpłynne masy o doskonałych właściwościach klejących.
Wykonuje się z nich izolacje przeciwwilgociowe, a po nałożeniu 3-4
warstw - także cięższe izolacje przeciwwodne. Służą również do
sklejania papy i konserwacji bitumicznych pokryć dachowych. Nie są
polecane do wykonywania izolacji wewnątrz domu. Mają niszczące
działanie na styropian i polistyren ekstrudowany. Dobrze za to wnikają
w porowatą strukturę podłoża. Nanosi się
je pędzlem lub szczotka dekarską.

Masy asfaltowo-kauczukowe
Po nałożeniu tworzą elastyczną, gumowatą powłokę. Nadają się do
wykonywania pionowych i poziomych izolacji przeciwwilgociowych oraz
przeciwwodnych. Stosuje się je wewnątrz i na zewnątrz pomieszczeń.
Niektóre zawierają, a niektóre nie zawierają rozpuszczalników
organicznych (dyspersyjne masy bitumiczno-kauczukowe). Zawsze więc
trzeba to sprawdzić, gdy powłoka ma się stykać ze styropianem lub
polistyrenem ekstrudowanym. Stosuje się je w temperaturze od +5 do
+30°C. Niektóre wzbogacone są włóknami zbrojącymi, dzięki którym
można je nanosić na lekko wilgotne podłoża. Do niektórych dodawana
jest również glina bentonitowa. Sprzedawane są tez masy asfaltowo-
kauczukowe, które można nakładać przy każdej temperaturze.

Masy asfaltowo-polimerowe
Maja konsystencję gęstej pasty. Polecane są do robienia pionowych i
poziomych izolacji przeciw-wilgociowych, rzadziej przeciwwodnych.
Stosuje się je w temperaturze od +5 do +25°C. Niektóre z takich mas
są trwale plastyczne. Można je nanosić na lekko wilgotne powierzchnie.
Ponieważ tworzą trwale elastyczną powłokę, można je nanosić na
podłoża narażone na skurcze i powstawanie w ich wyniku rys oraz
pęknięć. Masy asfaltowo-polimerowe nie niszczą styropianu i
polistyrenu ekstrudowanego.

Masy asfaltowo-aluminiowe

Są to płynne masy, mające w swoim składzie pigment aluminiowy, który w trakcie wysychania

powłoki izolacyjnej zabarwia jej powierzchnię na kolor srebrny. Używa się ich do renowacji

bitumicznych pokryć dachowych. Wyjątkiem są tu pokrycia smołowe i smołopochodne.

Błyszcząca powierzchnia odbija promienie słoneczne, dzięki czemu dach nagrzewa się w

mniejszym stopniu. Znakomicie się nadają do zabezpieczania pokryć z eternitu, przed pyleniem

(w pyle takim są szkodliwe dla zdrowia włókna azbestowe). Uszczelnia się nimi również

dachowe obróbki blacharskie. Mas tych nie stosuje się wewnątrz pomieszczeń, ponieważ

zawierają substancje szkodliwe dla zdrowia.

•

Roztwory asfaltowe

Stosuje się je do gruntowania powierzchni murowych, przed nałożeniem właściwej warstwy

hydroizolacyjnej. Roztwory wykorzystuje się także do klejenia arkuszy papy i konserwacji

skorodowanych powierzchni betonowych. Niektóre z nich nadają się do wykonywania lekkich

izolacji przeciwwilgociowych. Roztwory polecane są także do antykorozyjnego zabezpieczania

konstrukcji metalowych. Są to preparaty rozpuszczalnikowe. Nie należy ich używać do

przyklejania styropianu i polistyrenu ekstrudowanego, gdyż materiały te mogłyby się wówczas

rozpuścić. Roztwory asfaltowe to substancje łatwopalne.

•

Emulsje asfaltowe

Są to zawiesiny cząstek asfaltu w wodzie. Woda stanowi nawet 50% ich objętości. Przeważnie

stosuje się je jako środek gruntujący pod inne materiały izolacyjne.

•

emulsje anionowe - charakteryzują się dość długim czasem wiązania - około 6 godzin. Można

ich używać nie tylko do wykonywania uszczelnień i gruntowania podłoża pod materiał

izolacyjny, ale również do mocowania płyt styropianowych. Ich stosowanie na zewnątrz budynku

wymaga dobrej pogody, choć mogą być nanoszone na wilgotne podłoża. Są paroprzepuszczalne

oraz bezwonne. Niektóre z nich mogą być dodatkowo używane do mocowania płytek

ceramicznych i kamiennych. Powinno się je nakładać w temperaturze dodatniej, najlepiej

powyżej + 10°C;

•

Obok emulsji asfaltowych sprzedawane są także emulsje lateksowe. Mają długi czas wiązania.

Są odporne na chemikalia. Można ich używać do klejenia styropianu. Nadają się do stosowania

wewnątrz i na zewnątrz pomieszczeń. Stosuje się je także do konserwacji pokryć dachowych.

Nanoszone powinny być na suche, ewentualnie lekko zawilgocone podłoża, przy temperaturze

przekraczającej + 5°C. Emulsje lateksowe należy nakładać jako kilka cienkich warstw

(maksymalnie 1,5 mm). Nie powinno się nanosić jednej, ale za to grubszej warstwy.

Płynne folie

Nazywane są również mastykami. Są to wodne dyspersje tworzyw sztucznych (spoiwo
polimerowe, wypełniacze i środki modyfikujące). Stosuje się je głównie do wykonywania
zabezpieczenia przeciwwodnego pod okładziny ceramiczne. Przeznaczone są do
wykonywania izolacji pionowych i poziomych. Niektóre mogą być przeznaczone
wyłącznie do stosowania wewnątrz pomieszczeń, a inne dopuszczone są do użytku
również na zewnątrz domu. Izoluje się nimi ściany i podłogi łazienek, tarasy i balkony, tuż
przed położeniem glazury lub terakoty. Można je nanosić zarówno na suche, jak i
wilgotne powierzchnie. Dodatkową ich zaletą jest również to, że wypełniają niewielkie
nierówności, pęknięcia i rysy na podłożu. Mają konsystencję pasty, są więc od razu po
kupieniu gotowe do stosowania. Nie zawierają rozpuszczalników. Tworzą elastyczną
powłokę odporną na chemikalia. Wytrzymuje ona temperaturę od -30 do +200°C. 
Nakłada się je za pomocą packi lub pędzla, a nawet metodami natryskowymi. Warstwę
folii można dodatkowo wzmocnić wtapiając w nią siatkę z włókna szklanego lub zwykłą
folię polietylenową.
W sprzedaży są też dwuskładnikowe płynne folie. One mogą być wykorzystywane do
izolacji tarasów i balkonów, a nawet zbiorników wodnych. Nie ma przeciwwskazań do
stosowania ich wewnątrz pomieszczeń. Powstrzymują też korozję betonu. Odznaczają się
dużą odpornością na chemikalia i promienie UV.
Masy poliuretanowe
Są to dwuskładnikowe masy na bazie żywic poliuretanowych. Mają konsystencję
półpłynną. Stosuje się je wewnątrz i na zewnątrz pomieszczeń, jako przeciwwilgociowe
oraz przeciwwodne izolacje poziome. Polecane są szczególnie do izolowania basenów,
tarasów i balkonów. Tworzone z nich powłoki są elastyczne i odporne na chemikalia
(kwasy, zasady, roztwory chloru, soli i wapna). Oprócz tego, że izolują wypełniają też
niewielkie zarysowania powierzchni. Nie nadają się jednak do wypełniania głębszych
nierówności lub ubytków w podłożu. 

Kilka zasad prawidłowego uszczelniania
• zawsze trzeba nanosić tyle warstw masy ile zaleca producent;
• nie wolno nakładać kolejnej warstwy zanim minie czas wiązania pierwszej. Czas ten za-

wsze jest podany na opakowaniu;

• gdy izolowane są ściany fundamentowe, należy przestrzegać podanego przez producen-

ta czasu, po jakim mogą one zostać zasypane ziemią;

• nie należy nanosić mas metodami natryskowymi, jeśli nie jest to wyraźnie wskazane

przez producenta;

• większe ubytki i nierówności podłoża trzeba wypełnić wodoszczelną masa szpachlową lub

wstępnie otynkować (wykonać tak zwaną rapówkę);

• masy zawierające rozpuszczalniki nie powinny być nanoszone na powierzchnie pokryte

wcześniej smołą lub substancjami smołopochodnymi. Masa na takim podłożu nie wiąże;

• masy zawierające rozpuszczalniki nie powinny stykać się ze styropianem, bo ulegnie on

zniszczeniu;

• nie wolno stosować mas gruntujących, jako właściwej, samodzielnej powłoki izolacyjnej;
• masy mineralne zawierające rozpuszczalniki nie powinny być stosowane wewnątrz po-

mieszczeń;

• mas nie powinno się nanosić na ściany, na których widoczne są tak zwane wysolenia

(białe skupiska wapna wypłukiwanego z niektórych materiałów pochodzenia
mineralnego);

• przy izolowaniu fundamentów, trzeba odczekać aż masa całkowicie zwiąże i dopiero

wówczas wypełniać ziemią wykop. Najlepiej jednak, by powłoka izolacyjna została
osłonięta membraną kubełkową lub polistyrenem.

 

Taśmy izolacyjne
Nawet w najlepiej zbudowanym domu znajdą się szczeliny, w które może
wnikać woda i powodować zawilgocenie. Istnieje na szczęście grupa
wyrobów stworzonych właśnie z myślą o zabezpieczeniu
przeciwwilgociowym podobnych miejsc. Są to taśmy uszczelniające.
Sprzedawane są też taśmy do izolacji akustycznej. One zaś mają
zmniejszyć ilość hałasu dostającego się z poza domu i wytłumić hałasy
powstające w jego wnętrzu. Taśmy izolacyjne stają się coraz
popularniejszym materiałem stosowanym w budownictwie. Zawdzięczają
to wysokiej skuteczności i prostocie montażu. Są uzupełnieniem
tradycyjnych materiałów hydroizolacyjnych, takich jak folie, papy, masy
bitumiczne i mineralne. Sprzedawane są najczęściej w rolkach. Łatwo jest
dobrać odpowiednią szerokość taśmy, gdyż wytwarzane są w różnych
rozmiarach. Od producentów można uzyskać instrukcje ich poprawnego
stosowanie, a niekiedy także próbki danego materiału.
Taśmy do izolacji przeciwwilgociowej
Taśmy rozprężne
Są to taśmy ze skompresowanej, miękkiej pianki poliuretanowej o
otwartych porach. Są one nasycone specjalnym impregnatem akrylowym,
który zabezpiecza przed wchłanianiem wilgoci. Taśmy takie po
odpieczętowaniu rozprężają się i zwiększają w ten sposób swoją objętość
nawet sześciokrotnie. Następuje to pod wpływem temperatury. Po
umieszczeniu w szczelinie zaczynają się rozprężać i ściśle ją wypełniają.
Wykorzystywane są głównie do uszczelniania okien, drzwi i szczelin
dylatacyjnych. Warto ją także polecić do wypełniania szpar między
wannami lub kabinami prysznicowymi a ścianami. Dzięki temu, że taśmy
tego typu samoczynnie dostosowują swój kształt do wypełnianej
przestrzeni, można ich używać do wykonywania uszczelnień między
poszczególnymi rzędami dachówek ceramicznych bądź cementowych.
Taśmy rozprężne mają  bardzo wysoką odporność na zmiany temperatury,
promienie UV i wodę. Wykazują także działanie dźwiękochłonne.

Taśmy paroizolacyjne

Wykorzystywane są przeważnie do uszczelniania okien. Stosuje się je od wewnątrz

pomieszczeń. Mają zapobiegać przenikaniu pary wodnej, która często gromadzi się w domu, w

głąb ścian poprzez szczeliny między oknami i drzwiami a murem. Sprzedawane są dwa rodzaje

takich taśm:

•

butylokauczukowe - wykonane są z samoprzylepnej elastycznej masy butylokauczukowej

wzmocnionej włóknina z tworzywa sztucznego. Po naklejeniu można je z powodzeniem

otynkować lub pomalować;

•

aluminiowe - najczęściej wykonane są z folii aluminiowej wzmocnionej tkanina odporna na

rozdarcie. Nie wszystkie z takich taśm są samoprzylepne. Zazwyczaj też nie nadają się do pom

alowania lub pokrycia tynkiem. Żeby nie szpeciły ścian wokół okien, po ułożeniu najlepiej jest

zakryć je specjalnymi listwami maskującymi. Taśmy aluminiowe stosuje się też do łączenia

pasm folii paroizolacyjnej, uszczelniania styków mat i płyt z wełny mineralnej laminowanej folią

aluminiową, uszczelniania połączeń w instalacjach klimatyzacyjnych i wentylacyjnych. Taśmy

aluminiowe z warstwą butylokauczukową mogą być używane do wykonywania doraźnych

napraw nieszczelności w pokryciach dachowych (bitumicznych i blaszanych).

 
•

Taśmy paroprzepuszczalne

Wykonane są z paroprzepuszczalnej włókniny poliestrowej. Pokrywa je jednostronnie butylowy

pa-

sek samoprzylepny. Stosowane są przede wszystkim do uszczelniania ram okiennych od

zewnętrz-

nej strony domu. Taśmy takie zabezpieczają przed wnikaniem wody między okno a ścianę.

Umożli-

wiają przy tym wydostawanie się pary wodnej, mogącej gromadzić się w ścianie.

Taśmy silikonowe

Są to taśmy jednostronnie klejące. Ich warstwa wierzchnia pełni funkcję dekoracyjną, a spodnia,

silikonowa, gwarantuje dobrą przyczepność i jest barierą przeciwwilgociową i przeciwwodną.

Taśmy te przeznaczone są do wypełniania szczelin powstałych podczas montażu wanien, kabin

natryskowych, umywalek, zlewozmywaków itp. Są wodoodporne, trwałe,  estetyczne i proste w

montażu. Stanowią alternatywę dla tradycyjnych silikonów sanitarnych.

Taśmy uniwersalne
Wykonane są z tkaniny bawełnianej i pokryte warstwą tworzywa
sztucznego. Tworzą barierę wodo- i pyłoszczelną. Mogą być stosowane
do wielu różnych celów. Swoje zastosowa nie znalazły między innymi
przy łączeniu otulin w instalacjach klimatyzacyjnych i wentylacyjnych.
Mają dobrą przyczepność do podłoży sztywnych i miękkich - metalu,
tworzyw sztucznych, tkanin lub gumy.
Taśmy narożnikowe i mankiety izolacyjne
Zrobione są z folii poliuretanowej pokrytej dwoma warstwami poliestru.
Stosuje się je w łazienkach, pralniach i innych pomieszczeniach
narażonych na intensywne działanie wilgoci. Umieszcza się je pod
płytkami ceramicznymi w narożnikach ścian i między ścianami a
podłogą. Miejsca te są bowiem najbardziej narażone na wnikanie
wilgoci. Taśmy tego rodzaju polecane są szczególnie do uszczelniania
styków płyt gipsowo-kartonowych w wilgotnych pomieszczeniach. Z
tego samego materiału co taśmy, produkuje się tak zwane mankiety.
Są to zabezpieczenia przeciwwilgociowe do miejsc, w których rury
przechodzą przez ściany i podłogi. Zanim zostanie ułożona glazura lub
terakota, styk rury z podłożem jest oklejany mankietem i dzięki temu
nie wnika tam woda. Mankiety naklejane są również wokół odpływów
montowanych w podłodze.

• Taśmy do izolacji akustycznej

Profilowane uszczelki samoprzylepne
Produkowane są one z PCV, gumy EPDM, pianki poliuretanowej lub
polietylenowej. Najczęściej stosuje się je od wewnątrz pomieszczeń, do
uszczelniania styków ościeżnic ze skrzydłami okiennymi lub drzwiowymi. Tworzą
wtedy zaporę izolującą przed wodą, kurzem i chłodnym powietrzem, a przede
wszystkim  przed hałasem dobiegającym z zewnątrz. Specjalne, profilowane
taśmy uszczelniające, używane są też w budownictwie szkieletowym.
Umieszcza się je między fundamentem, a belkami podwalinowymi. Ich
zadaniem jest wówczas tłumienie dźwięków, które przenoszone są za
pośrednictwem elementów konstrukcyjnych domu. Uszczelki takie stosuje się
też między drewnianymi legarami i podłogą z desek, pod stopniami
drewnianych schodów, między ścianami kolankowymi i murłatami - w
konstrukcjach dachowych.

• Taśmy brzegowe

Wykonane są najczęściej z pianki polietylenowej. Oddzielają posadzkę
pływającą (czyli nie połączoną ze ścianami) od ścian. Stanowią wypełnienie
pozostawianej w tych miejscach szczeliny dylatacyjnej. Ich zadaniem jest też
tłumienie dźwięków (odgłosu kroków, stuknięć o posadzkę). Mogą być również
montowane na drewnianych legarach, by tłumiły skrzypienie przybitych do nich
desek podłogowych oraz inne niepożądane odgłosy. 

Maty strukturalne
Na spodniej stronie dachu metalowego może gromadzić się wilgoć. W
całkowicie izolowanych, niewentylowanych dachach może skraplać się para
wodna. Woda przedostaje się do wewnątrz przez rąbek, tam zamarza, topnieje i
paruje. Ten niekorzystny proces  powtarza się wielokrotnie w ciągu roku. W ten
sposób powtaje wilgoć, która może powodować korodowanie blachy od spodu.
Aby uniknąć przedstawionego problemu stosuje się pod blachę specjalną matę
strukturalną, dzięki której wilgoć swobodnie wydostaje się na zewnątrz. Mata
strukturalna jest to mocna folia wysokoparoprzepuszczalna, na którą naklejona
jest specjalna mata zbudowana ze splątanych włókien. Aby podnieść
właściwości antypoślizgowe mat, żeby można było po nich chodzić podczas
montażu, pokrywa się je laminatem fo liowym. Maty strukturalne są odporne na
działanie promieni UV i temperatury w przedziale -30oC do +100oC
(temperatura topnienia włókna wynosi około 200oC); grubość siatek to 6-8 mm.
Jest to materiał nieszkodliwy dla zdrowia i nadaje się do recyklingu. Profilowana
struktura maty skutecznie przewietrza spód rąbka i odprowadza wilgoć.
Odpowiednio ukształtowane profile maty pozwalają na układanie jej we
wszystkich kierunkach, zawsze zapewniają właściwy drenaż. Na macie o ścisłej
konstrukcji blacha leży miękko, dzięki czemu odgłosy uderzających kropel
deszczu czy gradu są wytłumione. W dachach metalowych występują zmiany
długości pasów blachy spowodowane "pracą" materiału pod wpływem wahań
temperatur. Mata nie hamuje ruchów blachy, może ona swobodnie przesuwać
się bez zbędnego tarcia.
Mata strukturalna jest wodoszczelna od góry, paroprzepuszczalna od dołu,
pozwala na zniwelowanie wszelkich nierówności materiału podkładowego.
Wysoka wodoszczelność maty pozwala zastąpić nią folię wstępnego krycia na
dachu. Może ona pozostać narażona na wpływ warunków atmosferycznych
(promienie słoneczne, deszcz) przez kilka miesięcy - w zależności od
producenta. Długie pasy blachy są znacznie gładsze, jeśli ułożone są na
macie.Strukturalne warstwy dzielące stosuje się do każdego materiału
dachowego: tytan-cynk, aluminium, stal szlachetna, stal ocynkowana, miedź
itd. Można je stosować dla oddzielenia materiałów nie współpracujących ze
sobą.

Folie hydroizolacyjne
Stosowane są jako izolacja przeciwwilgociowa i przeciwwodna, nie
przepuszczają wody ani wilgoci nawet przy dużym ciśnieniu. Chronią
przed zawilgoceniem ściany fundamentowe piwnic, tarasów, balkonów
oraz dachy płaskie.
Folie hydroizolacyjne coraz częściej zastępują papy. Są najmocniejsze
spośród wszystkich folii stosowanych w budownictwie.
Folie płaskie
Potocznie nazywane foliami budowlanymi, wyglądem bardzo
przypominają folie ogrodnicze, ale są od nich mocniejsze i bardziej
odporne na związki chemiczne, które mogą być w wodzie. Zwykle mają
kolor czarny lub ciemnoszary.
Folie hydroizolacyjne płaskie mają grubość 0,1-0,4 mm, wykonywane są 
z polietylenu o dużej gęstości (HDPE), poliolefinu (TPO) lub polichlorku
winylu (PVC).

Zastosowanie:
-izolacje pionowe ścian piwnic i fundamentów,
-izolacje poziome pod podłogi na gruncie, posadzki i wylewki,
-izolacje poziome ław fundamentowych (układa się je przed
wymurowaniem ścian piwnicy lub ścian fundamentowych),
-przy montażu paneli podłogowych (producenci zalecają układanie folii na
betonowym podkładzie podłogowym przed ułożeniem paneli),
-w pomieszczeniach narażonych na wilgoć (łazienki). Izolacja miejsc,
które będą miały bezpośredni kontakt z wodą.
Folie płaskie układa się na zakład, który jest następnie klejony,
zgrzewany lub łączony na odpowiednio wyprofilowane zatrzaski. Jako
izolacje pionowe producenci oferują także płaskie folie samoprzylepne (na
spodzie folii warstwa klejąca). Przed ułożeniem folii, ścianę należy
zagruntować specjalnym podkładem, oczyścić i wyrównać. Po oderwaniu
arkusza zabezpieczającego, folię dociska się do ściany.

Folie tłoczone

Nazywane również guziczkowymi lub kubełkowymi. Dla tego rodzaju
folii charakterystyczne są wytłoczenia o okrągłym lub kwadratowym
przekroju. Dzięki wytłoczeniom folia nie przylega do muru całą
powierzchnią, pod folią tworzy się przestrzeń wentylacyjna, dzięki
czemu wilgoć pochłonięta przez ścianę może swobodnie odparować.
Folie tłoczone są mocniejsze od płaskich. Charakteryzują się dużą 
wytrzymałością, są odporne na przebicia kamieniami czy korzeniami
drzew oraz wysokie parcie gruntu i wody gruntowej, a także na
działanie związków chemicznych. Są produkowane z polietylenu o
dużej gęstości (HDPE) w kolorze brązowym, czarnym lub szarym.
 Mają przeważnie grubość 0,6 mm, a głębokość wytłoczeń - 8 mm.

Zastosowanie:
pionowa izolacja ścian piwnic, tarasów i fundamentów, gdy wokół
domu jest ułożony drenaż,
pozioma izolacja pod płyty fundamentowe i podłogi na gruncie,
pozioma izolacja dachów zielonych. Folie mocuje się do ściany
specjalnymi kołkami uszczelniającymi otwór lub listwami, które mają
otwory wentylacyjne i umożliwiają usuwanie wilgoci spod folii. Do
łączenia arkuszy służą wyprofilowane na krawędziach zatrzaski lub
laminowane paski kleju.