Pogranicza i kresy jako
przestrzenie komunikacji
międzykulturowej
Miejscem styku wielu kultur są tradycyjnie
obszary pograniczne oraz tzw. kresowe
tworzone przez zakres ekspansji określonej
kultury, zakres kolonizacji gospodarczej czy
politycznej.
Pogranicze jest funkcją istnienia granicy
oraz bezpośrednich kontaktów między
ludźmi żyjącymi po obu stronach granicy .
Kresy są funkcją efektem szerszego
oddziaływania na obszar obcy całkowicie lub
częściowo jednak znajdujący się pod
wpływem kultury i gospodarki rodzimej.
Pogranicze jest:
przestrzenią bezpośrednich kontaktów
międzyludzkich;
miejscem bezpośredniego odbywania się
wymiany handlowej (niekiedy przemytu);
miejscem bezpośredniego realizowania
określonej polityki państwowej (wizy, mały
ruch przygraniczny);
terenem prowadzenia wspólnej polityki
międzypaństwowej zapobiegającej
niekontrolowanemu przemieszczaniu się
ludzi
Pogranicze tworzy pewne formy komunikacji
i współistnienia międzynarodowego i
międzykulturowego:
mieszane rodziny;
specyficzny język lokalny
specyficzne formy obyczajowe
podwójne organizmy miejskie
(Cieszyn/Tesin, Zgorzelec/Goerlitz,
Słubice/Guben)
Na bazie sąsiedztwa powstają ważne
inicjatywy kulturowe podkreślające
znaczenie pokojowego pogranicza:
Uniwersytet Viadrina w Niemczech;
Colegium Polonicum w Słubicach;
Polsko-Ukraińskie Kolegium w Lublinie
Międzynarodowy Festiwal Filmowy Na
Granicy w Cieszynie (maj);
Festiwal kultury kresowej w Mąrągu (lipiec);
Festiwale Muzyki Techno na pograniczu
polsko-niemieckim (lipiec-sierpień);
Międzynarodowy Festiwal Książki, Wydawców
i Wydawnictw we Lwowie (wrzesień);
(Studenci: należy dopisać nowe inicjatywy)
W sensie politycznym jednoznaczna, w
sensie etnicznym i kulturowym hybrydyczna,
złożona z elementów kultur sąsiednich,
zwłaszcza w zakresie:
Języka lokalnego, codziennej formy
komunikacji mieszkańców pogranicza,
Obyczajów codziennych i religijnych.
Pogranicze niekiedy łączy zbiorowość
etniczną, którą dzieli granica państwowa
(Polacy na Zaolziu, Białorusini na Podlasiu).
Zbiorowość ta odbija cechy dwóch (więcej)
kultur.
Język polskiego pogranicza jest doskonałym
przykładem przenikania się kultur w zakresie
leksyki; intonacji. Wyraża specyficzny styl
życia mieszkańców, a zwłaszcza ich
intensywne kontakty z inną narodowością,
rodzaj zajęcia, charakterystyczne obyczaje.
(Studenci: należy odnaleźć przykłady z
pogranicza wschodniego, południowego i
zachodniego)
Samuel B. Linde w Słowniku Języka Polskiego
z 1807 r. podaje, iż kresy to: linia graniczna
między Polską a hordą tatarską u dolnego
Dniepru i przy jego ujściu osiadłą. W
literaturze określenie to użyte zostało po raz
pierwszy przez Wincentego Pola w
poematach Mohort z 1854 i Pieśni o ziemi
naszej. W myśl Pola była to linia od Dniestru
po Dniepr, a więc południowo-wschodnie
ziemie pogranicza tatarskiego II
Rzeczypospolitej.
Z początkiem XX wieku jego znaczenie
rozszerzyło się na obszar dawnych
wschodnich województw Rzeczypospolitej
Obojga Narodów, na wschód od linii Wilno-
Lwów, a w okresie międzywojennym
utożsamiano z nim terytorium położone na
wschód od Linii Curzona.
Współcześnie termin Kresy Wschodnie
oznacza dawne wschodnie tereny.
Niekiedy stosowano go w odniesieniu do
zachodnich rubieży Polski
Kresy funkcjonują w dwóch rozumieniach:
1/ jako odległy od centrum obszar
wewnętrzny, wykazujący cechy specyficzne,
najczęściej pograniczne lub wielokulturowe;
2/ jako obszar znajdujący się aktualnie poza
granicami państwa, ale wykazujący
częściowo przynajmniej) to samo
dziedzictwo, ludność i dawną przynależność
polityczno-administracyjną.
W pierwszym rozumieniu termin kresy
używany był w państwie niemieckim do roku
1945 na określenie obszarów Prus
Wschodnich, Pomorza czy wschodnich części
Śląska, Wielkopolski. Kresy (kreisen) były więc
rozumiane jako niemiecki obszar pograniczny,
z konieczności wielokulturowy, obszar
kolonizacji.
Prowadzono specjalną politykę wobec ludności
autochtonicznej i wobec niemieckiej ludności
napływowej (wsparcie ze strony państwa). II
RP prowadziła podobną politykę wschodnią w
latach 1920-1939
W drugim rozumieniu terminu oznacza on
obszary zewnętrzne, utracone lub nienabyte,
które częściowo wykazują więź z kulturą
rodzimą. Kresami dla Polaków są więc
niektóre tereny dzisiejszej Ukrainy, Białorusi i
Litwy; dla Węgrów część Słowacji i
Transylwanii, dla Niemców obwód
kaliningradzki, Dolny Śląsk. To rozumienie
kresów nie wchodzi w zakres oficjalnej
polityki państwowej, przejawia się za to w
kulturze symbolicznej.
Powieść kresowa i literatura
wspomnieniowa;
Kino o wypędzeniach, przesiedleniach i
deportacjach;
Badana naukowe poświęcone pamięci i
nostalgii kresowej budujące płaszczyznę
metakultury pamięci. Badania historyczne;
postkolonialne; z dziedziny geopoetyki.
Pogranicze – problem praktyki społecznej i
politycznej
Kresy – problem praktyki symbolicznej,
zagadnienie pamięci i nostalgii; sfera
symbolicznego dialogu społecznego
(towarzystwa przyjaźni) i artystycznego
(sztuka jako forma pamięci).
1. Paczoska E., Prawdziwy koniec XIX wieku,
rozdział II. Granice i ograniczenia. Warszawa
2011.
2. Kresy Wschodnie II Rzeczypospolitej:
przekształcenia struktury narodowościowej
1931-1948, red. S. Ciesielski, Wrocław 2006.
3. Repatriacje i migracje ludności
pogranicza w XX wieku. Białystok 2004,
redakcja: M. Kietliński, W. Śleszyński Wersja
PDF.
4. Beauvois D., Trójkąt ukraiński. Szlachta,
carat i lud na Wołyniu, Podolu i
Kijowszczyźnie 1793-1914 . Wydawnictwo:
UMCS, Lublin 2005.
5. Pogranicze polsko - litewsko - białoruskie,
Białystok 2003, redakcja: M. Kietliński.
Wersja PDF.
6.
http://ciesielski.republika.pl/kresy/kresy1.ht
ml
8
. Chwin S., „Literatura pogranicza” a dylematy
Europy Środkowej, [w:] Tematy polsko-niemieckie,
pod red. E. Traby i R. Traby, Olsztyn 1997, s. 161–
171.
9. Drewnowski T., Kresy utracone – kresy
uzyskane, [w:] Próba scalenia. Obiegi - wzorce
– style, Warszawa 1997, s. 292–410.
10. Szyfer A., Wybrane pogranicza i ich specyfika.
W: Szyfer A., Ludzie pogranicza. Kulturowe
uwarunkowania osobowości. Poznań 2005, s. 53-
92. [Materiał dołączony do ćwiczeń]