ZASADY PROWADZENIA

ŁĄCZNOŚCI W

NIEBEZPIECZEŃSTWIE Z

WYKORZYSTANIEM DSC

ALARMOWANIE ZA POMOCĄ DSC

Alarm niebezpieczeństwa DSC powinien być

nadany w następujący sposób:



Wprowadzić lub wybrać za pomocą klawiatury,
(jeżeli czas na to pozwala):



rodzaj niebezpieczeństwa,



ostatnią znaną pozycje statku (jeżeli nie jest
wprowadzana automa tycznie).



czas (w UTC) określenia pozycji (jeżeli nic jest
wprowadzany automatycznie).



nadać alarm niebezpieczeństwa DSC,



czekając na potwierdzenie odbioru alarmu
niebezpieczeństwa, przygotować radiostację
do prowadzenia dalszej korespondencji w
niebezpieczeństwie za pomocą radiotelefonii,
na częstotliwości skojarzonej z tą, na której
nadano alarmowanie (kanał 16 w zakresie
VHF), o ile radiostacja nie ma
zaprogramowanej opcji automatycznej.

Alarm niebezpieczeństwa DSC powinien być

nadany w następujący sposób:



przygotować nadajnik do pracy na
częstotliwości niebezpieczeństwa
DSC;



wprowadzić/wybrać za pomocą klawiatury
(jeżeli czas na to pozwala):



rodzaj niebezpieczeństwa;



ostatnią znaną pozycję statku (jeżeli nie
jest wprowadzana automatycznie);



czas (w UTC) określenia pozycji (jeżeli nie jest
wprowadzany
automatycznie);



rodzaj późniejszej korespondencji w
niebezpieczeństwie (preferowana jest
radiofonia);



nadać alarm niebezpieczeństwa DSC;



czekając na potwierdzenie odbiór alarmu
niebezpieczeństwa, przygotować radiostację
do prowadzenia dalszej korespondencji w
niebezpieczeństwie, z wykorzystaniem techniki
wskazanej w wywołaniu (radiotelefonia lub
NBDP), na częstotliwości skojarzonej z tą, na
której nadano alarmowanie (np. 2182 kHz w
zakresie MF, kanał 16 w zakresie VHF).

NADAWANIE ALARMOWANIA W

NIEBEZPIECZEŃSTWIE

Nadawanie alarmowania w

niebezpieczeństwie wskazuje, że statek lub
osoby znajdują się w niebezpieczeństwie i
wymagają natychmiastowej pomocy. Alarm
niebezpieczeństwa może być nadany jedynie z
upoważnienia kapitana lub osoby odpowiedzialnej
za statek. W zależności od wyposażenia może być
on nadany z wykorzystaniem:



statkowej stacji naziemnej (SES), w postaci
formatu wywołania w niebezpieczeństwie;



DSC, w postaci formatu wywołania alarmowego;



radiopław awaryjnych - SATEPIRB.

Alarm niebezpieczeństwa powinien zawierać

identyfikację stacji zagrożonej, jej pozycję
geograficzną wraz z czasem oraz, jeżeli
możliwości pozwalają na to, informacje
dodatkowe, takie jak:



rodzaj zagrożenia;



rodzaj oczekiwanej pomocy;



kurs i prędkość statku;



oraz inne, mogące ułatwić akcję SAR.



Celem nadawania alarmu niebezpieczeństwa
jest w pierwszym rzędzie powiadomienie,
poprzez stacje nadbrzeżne oraz naziemne stacje
nadbrzeżne, Ratowniczego Ośrodka
Koordynacyjnego, któremu dany obszar
podlega, a dopiero w drugiej kolejności -
statków będących w pobliżu zagrożonej
jednostki, że znajduje się ona w
niebezpieczeństwie i potrzebuje
natychmiastowej pomocy.



Wszystkie stacje po odebraniu alarmu
niebezpieczeństwa powinny natychmiast
przerwać wszelkie nadawanie, mogące
powodować zakłócenia łączności w
niebezpieczeństwie, oraz śledzić prowadzoną
łączność.

NADAWANIE POŚREDNIEGO

ALARMOWANIA W

NIEBEZPIECZEŃSTWIE PRZEZ

STACJĘ W NIM NIE BĘDĄCĄ

I STACJĘ BRZEGOWĄ.



Każda stacja służby ruchomej lub
satelitarnej służby ruchomej, choć sama nie
jest w niebezpieczeństwie, może nadawać
pośrednie alarmowanie w
niebezpieczeństwie, w każdym z
następujących przypadków:



gdy zagrożony statek nie jest w stanie sam
nadać alarmu;



gdy kapitan lub osoba odpowiedzialna za
statek nie będący w niebezpieczeństwie
albo za stację lądową uzna dalszą pomoc
za niezbędną,



gdy odebrała alarmowanie, które nie zostało
potwierdzone przez żadną stację.



Stacja nadająca pośrednie alarmowanie w
niebezpieczeństwie powinna jednoznacznie
wskazać, że sama nie jest w
niebezpieczeństwie.



Pośrednie wywołanie w niebezpieczeństwie
powinno być realizo wane zgodnie z
procedurami dla wywołania w
niebezpieczeństwie DSC, z użyciem
telekomendy „distress relay".



Każdy statek, który odebrał wywołanie w
niebezpieczeństwie w zakresie HF, nie
potwierdzone przez stację nadbrzeżną w
przeciągu 5 minut, powinien nadać pośrednie
wywołanie w niebezpieczeństwie do
odpowiedniej stacji nadbrzeżnej.



Odbiór pośredniego wywołania w
niebezpieczeństwie, nadawanego przez stację
nadbrzeżną lub stację statkową i
adresowanego „do wszystkich statków",
powinien być potwierdzony przez stacje
statkowe za pomocą RTF.



Pośrednie wywołanie w niebezpieczeństwie
nadane przez stacje statkowe, powinno być
potwierdzone przez stację nadbrzeżną przez
nadanie wywołania „distress relay
acknowledgement", zgodnie z procedurami dla
potwierdzenia wywołania w
niebezpieczeństwie DSC.

Nadanie pośredniego alarmowania w

niebezpieczeństwie przez stację statkową,
powinno być realizowane w następujący
sposób:



przygotować nadajnik do pracy na
częstotliwości do alarmowania w
niebezpieczeństwie DSC;



wybrać format „distress relay”;



wprowadzić lub wybrać:
wywołanie „do wszystkich statków" lub 9-
cyfrową identyfikację stacji nadbrzeżnej;



9-cyfrową identyfikację statku w
niebezpieczeństwie, (jeśli jest znana);

 



rodzaj niebezpieczeństwa;



pozycję statku w niebezpieczeństwie (jeśli jest
znana);



czas (w UTC) określenia tej pozycji;



proponowany rodzaj łączności do
korespondencji w niebezpieczeństwie;



nadawać pośrednie wywołanie w
niebezpieczeństwie.



Przy nadawaniu pośredniego alarmowania w
niebezpieczeństwie kierowanego do stacji
nadbrzeżnej w zakresie HF, kierując się aktualną
sytuacją propagacyjną należy wybrać właściwe
pasmo HF.



Stacja nadbrzeżna powinna zainicjować
nadawanie pośredniego alarmowania w
niebezpieczeństwie w następujących sytuacjach:



jeśli informacja o zagrożonej jednostce została
zgłoszona stacji nadbrzeżnej innymi środkami niż
środki proceduralne, a RCC potrzebuje
rozgłoszenia tego alarmu do innych statków;



kiedy osoba kierująca stacją nadbrzeżną uzna, że
dalsza pomoc jest niezbędna (w tym przypadku
zalecana jest ścisła współpraca z RCC).

Pośrednie alarmowanie w niebezpieczeństwie

nadane przez stację nadbrzeżną, w
zależności od potrzeb, może być adresowane
do:



wszystkich statków;



wybranej grupy statków;



statków w wybranym obszarze
geograficznym;



wybranego statku.

Wywołanie to powinno zawierać identyfikację
zagrożonej jednostki, jej pozycję oraz inne
informacje mogące ułatwić ratunek.

Pośrednie wywołanie niebezpieczeństwa,

powinno być nadawane przez stację
nadbrzeżną następująco:



przygotować nadajnik do pracy na
wybranej częstotliwości do alarmowania w
DSC;



wprowadzić lub wybrać na urządzeniu DSC
(niektóre informacje mogą być wprowadzane
automatycznie):



pośrednie wywołanie niebezpieczeństwa
(„distress relay ");



specyfikator formatu (wszystkie statki, grupa
statków, obszar geograficzny lub pojedyncza
stacja);



adres statku, grupy statków lub obszaru
geograficznego (nie jest wymagane jeśli
wybrany jest specyfikator formatu „wszystkie
statki");



9-cyfrową identyfikację zagrożonego statku
(jeśli jest znana);



rodzaj niebezpieczeństwa;



współrzędne geograficzne zagrożonej
jednostki;



czas określenia pozycji (w UTC);



nadać pośrednie wywołanie w
niebezpieczeństwie;



przygotować się do odbioru
potwierdzenia nadanego ze stacji
statkowych oraz do prowadzenia dalszej
korespondencji w niebezpieczeństwie;



przygotować radiostację do pracy na
radiotelefonicznej częstotliwości w
niebezpieczeństwie

ODBIÓR I PROCEDURY

POTWIERDZANIA ODBIORU

ALARMOWANIA DSC PRZEZ

STACJĘ BRZEGOWĄ I STATKOWĄ .



Potwierdzenie w zakresie VHF powinno być
realizowane tak szybko jak to jest możliwe.



Potwierdzenie wywołania w
niebezpieczeństwie składa się z poje dynczego
wywołania DSC, adresowanego „do wszystkich
statków" oraz powinno zawierać identyfikację
statku wzywającego pomocy.

Stacja statkowa, po odbiorze wywołania w
niebezpieczeństwie, potwierdza jego odbiór
oraz kontynuuje nasłuch na radiotelefonicznej
częstotliwości do korespondencji w
niebezpieczeństwie, skojarzonej z czę
stotliwością, na której odebrano wywołanie. W
zakresie MF oraz VHF stacja statkowa może,
dla zakończenia wywołania w
niebezpieczeństwie, potwierdzić jego odbiór za
pomocą DSC, jeżeli wywołanie to nie jest
potwierdzone przez żadną stację nadbrzeżną.
W takim przypadku powinna następnie
poinformować stację nadbrzeżną lub CES o
zaistniałej sytuacji.

W przypadku automatycznego powtarzania
wywołania w niebezpie czeństwie DSC,
powinno ono być zakończone po odbiorze
potwierdzenia.

Stacje statkowe odbierając alarm
niebezpieczeństwa DSC od innych statków,
jeżeli znajdują się w obszarze pokrycia, choć
jednej stacji nadbrzeżnej, powinny przez
pewien czas wstrzymać się z nadaniem
potwierdzenia, tak by umożliwić stacji
nadbrzeżnej nadanie potwierdzenia w
pierwszej kolejności.

Radiotelefoniczne potwierdzenie odbioru
alarmu niebezpieczeństwa ma następującą
formę:



sygnał niebezpieczeństwa MAYDAY;



sygnał wywoławczy lub inna identyfikacja
stacji nadającej wywołanie
w niebezpieczeństwie, nadanie trzykrotne (np.
9-cyfrowa identyfi kacja DSC)



słowo THIS IS (lub DE, wymawiane jako Delta-
Echo, w przypadku
trudności językowych);

 



sygnał wywoławczy lub inna identyfikacja
własnego statku, nadane
trzykrotnie;



słowo RECEIVED (lub RRR, wymawiane jako
Romeo-Romeo-Romeo);



sygnału niebezpieczeństwa MAYDAY.

Stacje statkowe odbierające alarmowanie w

niebezpieczeństwie DSC na falach krótkich (z
reguły), nie powinny potwierdzać jego odbioru,
lecz powinny:



nasłuchiwać potwierdzenia nadanego przez
stację nadbrzeżną;



przygotować się do odbioru korespondencji w
niebezpieczeństwie,
poprzez przygotowanie radiostacji do pracy w
paśmie, w którym
odebrano alarmowanie, uwzględniając co
następuje:



jeżeli w alarmowaniu wskazano jako środek
dalszej kores pondencji w
niebezpieczeństwie radiotelefonię, należy
przygotować radiostację do pracy
radiotelefonicznej;



jeżeli w ciągu 3-5 minut nie zostaje odebrane
żadne potwierdzenie nadane przez stację
nadbrzeżną, lub nie zaobserwowano żadnej
korespondencji pomiędzy stacją nadbrzeżną a
zagrożonym statkiem, należy nadać
pośrednie alarmowanie w niebezpie
czeństwie, oraz dostępnymi środkami
poinformować o odebra nym zagrożeniu RCC,
któremu dany obszar podlega.

W procedurach opisanych poniżej a

odnoszących się do stacji nadbrzeżnych,
przyjęto, że dysponują one automatycznym
połączeniem z odpowiednim RCC.

Stacja nadbrzeżna powinna, po przekazaniu

alarmowania w niebez pieczeństwie do RCC,
tak szybko jak to możliwe potwierdzić jego
odbiór zagrożonej stacji ruchomej.



Potwierdzając odbiór alarmowania, stacja
nadbrzeżna powinna wykorzystać tę samą
częstotliwość, na której zostało ono odebrane.
Potwierdzenie to powinno być adresowane „do
wszystkich statków" oraz zawierać
identyfikację stacji zagrożonej.



Nadanie potwierdzenia odbioru alarmowania w
niebezpieczeństwie przez stację nadbrzeżną
powinno przebiegać następująco:



przygotować nadajnik do pracy na
częstotliwości DSC, na której odebrano
alarmowanie;



wybrać lub wprowadzić na urządzeniu DSC
(niektóre z poniższych informacji mogą być
wprowadzane automatycznie):



potwierdzenie wywołania w
niebezpieczeństwie („distress
acknowledgement")'



9-cyfrową identyfikację statku będącego w
niebezpieczeństwie;



rodzaj niebezpieczeństwa;



współrzędne pozycji jednostki zagrożonej;



czas określenia pozycji (w UTC)



nadać potwierdzenie;



przygotować radiostację do prowadzenia
dalszej korespondencji w
niebezpieczeństwie na radiotelefonicznej
częstotliwości do korespondencji w
niebezpieczeństwie.

PRZYGOTOWANIE I

PROWADZENIE KORESPONDENCJI

W NIEBEZPIECZEŃSTWIE.

Z reguły korespondencja w niebezpieczeństwie

powinna być prowadzona z wykorzystaniem
radiotelefonii.

Stacja statkowa, po odbiorze potwierdzenia odbioru

alarmowania w niebezpieczeństwie, powinna
rozpocząć korespondencję w niebezpieczeń stwie, w
następujący sposób:



dla radiofonii:



MAYDAY



THIS IS



sygnał wywoławczy lub inna identyfikacja stacji
zagrożonej



pozycja statku (jeśli nie była podana w alarmowaniu w
niebezpieczeń stwie DSC)



rodzaj niebezpieczeństwa i rodzaj oczekiwanej pomocy



inne informacje mogące ułatwić ratunek.

SYGNAŁY STOSOWANE W

KORESPONDENCJI W

NIEBEZPIECZEŃSTWIE.

Ważnymi elementami systemu GMDSS są

lokalizacja i naprowadzanie na miejsce
wypadku. W realizacji tych funkcji wyróżnia się
sygnały lokalizacyjne i naprowadzające.



Sygnałami lokalizacyjnymi określa się
transmisje radiowe, ułatwiające odnalezienie
zagrożonej jednostki lub zlokalizowanie
rozbitków. Ta grupa sygnałów obejmuje:



sygnały nadawane z jednostek poszukujących;



sygnały wspomagające jednostki poszukujące,
nadawane przez zagrożoną jednostkę,
jednostkę ratunkową, radiopławy awaryjne czy
transpondery radarowe.

Sygnałami naprowadzającymi określa się

te sygnały lokalizacyjne, które są nadawane
przez zagrożoną jednostkę ruchomą lub przez
jednostki ratunkowe w celu umożliwienia
jednostkom poszukującym dokonanie
namiarów na stację nadającą.



Sygnały umożliwiające lokalizację mogą być
nadawane w następu jących pasmach
częstotliwości:



117,975 - 136 MHz (lotnicza służba ruchoma);



156-174 MHz (morska służba ruchoma);



406,0 - 606,1 MHz (system COSPAS/SARSAT);



9200 - 9500 MHz (SARTs).

KORESPONDENCJA SAR I NA

MIEJSCU AKCJI

RATUNKOWEJ.

Łączność na miejscu akcji

ratowniczej



Przez łączność na miejscu akcji ratowniczej
rozumiemy łączność pomiędzy zagrożoną
jednostką a jednostkami ruchomymi
uczestniczącymi w akcji ratowniczej oraz
pomiędzy tymi jednostkami i RCC. Za
kierowanie łącznością w miejscu akcji
ratowniczej odpowiedzialna jest jednostka
koordynująca poszukiwanie i ratowanie.

Na miejscu akcji ratowniczej priorytetowymi

częstotliwościami są:



dla radiofonii: 2182 kHz oraz kanał 16 VHF;

Łączność koordynacyjna SAR



Do łączności koordynacyjnej SAR mogą być
wykorzystane następujące częstotliwości:



częstotliwości lotniczej służby ruchomej: 3023 kHz,
5680 kHz, 121,5 MHz oraz 123,1 MHz;



częstotliwości morskiej służby ruchomej: 2182 kHz,
4125 kHz oraz kanały 16 i 06 VHF.



Obie wymienione służby mogą wzajemnie
korzystać z przedstawionych częstotliwości,
stosując się do przepisów odnoszących się do
służby, której częstotliwość jest wykorzystywana.

Na częstotliwościach lotniczej służby ruchomej

obowiązuje emisja A3E.

Wyboru częstotliwości do łączności na miejscu

akcji ratowniczej oraz łączności koordynacyjnej
SAR, dokonuje jednostka koordynująca
poszukiwanie i ratowanie. Wszystkie
uczestniczące w akcji stacje statkowe są
zobowiązane do prowadzenia ciągłego
nasłuchu na wyznaczonych częstotliwościach