Wielcy Fizycy

Album „Wielkich i większych”…

Patrycja Sławińska Kl. III F

Svante August
Arrhenius
(1859 - 1927)

Szwedzki fizykochemik i
astrofizyk. Twórca teorii
dysocjacji elektrolitycznej.
Zajmował się badaniami
kinetyki chemicznej,
badaniem właściwości
toksyn i antytoksyn oraz
badaniem zorzy polarnej,
temperatur planet i korony
słonecznej. Nagroda Nobla
(1903) w zakresie
elektrochemii.

Amadeo
Avogadro di
Quaregna
(1776-1856)

Włoski fizyk, prof. fizyki
matematycznej w Turynie.
Jeden z twórców
nowoczesnej teorii atomowo
- cząsteczkowej. Wprowadził
pojęcia gramoatomu i
gramocząsteczki. Wynalazł
metodę wyznaczania masy
atomowej i masy
cząsteczkowej. Wyznaczył
liczbę Avogadra,
sformułował prawo
Avogadra.

Niels Bohr
(1885-1962)

Duński fizyk, prof. fizyki
teoretycznej
na Uniwersytecie
w Kopenhadze. Stworzył
podstawy współczesnej
atomistyki. Teorię
budowy atomu (model
atomu Borha). Teorię
przebiegu reakcji
jądrowych. Nagroda
Nobla (1922) w zakresie
fizyki.

Ludwig
Eduard
Boltzmann
(1844-1906)

Ludwig Eduard
Boltzmann
(1844-1906)

Austriacki fizyk, prof. fizyki na Uniwersytetach
w Grazu, Wiedniu, Monachium i Lipsku. Prowadził
badania związane z termodynamiką i mechaniką
statyczną, Podał interpretację statyczną II zasady
termodynamiki (entropii), zmodyfikował równanie
van der Waalsa, opisał teorię gazu doskonałego.
Wprowadził rozkład Boltzmanna (funkcja rozkładu
energii), stałą Boltzmanna, rozkład
Maxwella - Boltzmanna (gaz doskonały), oraz prawo
Stefana i Boltzmanna (ciało doskonale czarne).

Robert Boyle
(1627-1691)

Brytyjski chemik i fizyk
pochodzenia irlandzkiego.
Badał prawa związane
pomiędzy objętością i
ciśnieniem gazu(prawo
Boyla-Mariotte'a),
zastosował wskaźniki do
rozróżniania kwasów i
zasad, badał procesy
zobojętniania. Rozwinął
nieorganiczną analizę
chemiczną (analiza
chemiczna metodą
mokrą). Zformuował
nowoczesną definicję
pierwiastka chemicznego.

Louis Joseph
Gay-Lussac
(1778-1850)

Francuski chemik i fizyk,
prof. uczelni paryskich.
Zformuował prawa gazowe:
prawo Gay-Lussaca dla
przemiany izobarycznej,
prawo stosunków
objętościowych. Opracował
pierwsze metody analizy
miareczkowej. Usprawnił
sposób technicznego
otrzymywania kwasu
siarkowego. Ulepszył
metody analizy związków
organicznych. Wydzielił
metaliczny sód i potas,
cyjanowodór, bor,
jodowodór.

Maria Curie
Skłodowska
(1867-1934)

Prof. fizyki ogólnej i
promieniotwórczości.
Wraz z Piotrem Curie
odkrycie pierwiastków:
polonu i radu.
Założycielka Instytutu
Radowego w Warszawie.
Nagroda Nobla (1903) w
zakresie fizyki (1911)
w zakresie chemii.

John Dalton
(1766 - 1844)

Angielski fizyk, chemik
i przyrodnik. Zajmował się
zagadnieniami składu
i budowy związków
chemicznych
oraz rozpuszczalnością
gazów w cieczach. Odkrył
prawo ciśnień cząstkowych,
prawo stosunków
wielokrotnych. Twórca
nowoczesnej teorii
atomistycznej w której
każdy pierwiastek jest
zbudowany z atomów. Dla
poszczególnych
pierwiastków różniących się
masą atomową.

Werner Karl
Heisenberg
(1901-1976)

Niemiecki fizyk, prof.
profesor fizyki
teoretycznej
uniwersytetów w Lipsku,
Berlinie i Getyndze.
Zformuował zasadę
nieoznaczoności (fizyka
kwantowa).Zajmował się
teorią pola, oraz
ferromagnetyzmem. W
czasie II wojny światowej
kierował niemieckimi
pracami nad bronią
jądrową. Nagroda Nobla
(1932) z fizyki.

Antoine-
Laurent
Lavoisier
(1743-1794)

Francuski fizyk i chemik.
Opracował nomenklaturę
chemiczną, zformuował
prawo zachowania masy.
Wyjaśnił procesy
spalania i oddychania
a także "rdzewienie"
metali (obalenie teorii
flogistonu). Wykazał
obecność tlenu i azotu w
powietrzu oraz określił
skład chemiczny: wody,
dwutlenku siarki, kwasu
siarkowego i azotowego.
Zapoczątkował rozwój
nowoczesnej chemii.

Dymitr
Mendelejew
(1834-1907)

Rosyjski chemik, prof.
chemii technicznej
i nieorganicznej. Odkrył
prawo okresowości, które
określa zależność
własności chemicznych
pierwiastków od ich mas
atomowych. Ogłoszenie
układu okresowego
pierwiastków.

Walter
Hermann
Nernst
(1864-1941)

Walter Hermann
Nernst
(1864-1941)

Niemiecki fizyk i chemik, prof. chemii fizycznej
uniwersytetów w Getyndze i Berlinie. Sformuował
III zasadę termodynamiki, prawo podziału Nernsta
oraz podstawową zależność elektrochemiczną zwaną
równaniem Nernsta. Sformułował teorię osmotyczną
ogniw galwanicznych. Prowadził badania nad kinetyką
reakcji chemicznej oraz zależnością dysocjacji
elektrolitycznej od stałej dielektrycznej
rozpuszczalnika. Nagroda Nobla (1920) w zakresie
chemii.

Linus Carl
Pauling (1901
- 1994)

Linus Carl Pauling
(1901 - 1994)

Amerykański fizyk i chemik, Prowadził badania w
zakresie teorii wiązań chemicznych (współczesna
teoria wiązań kowalencyjnych), struktury cząsteczek,
długości wiązań, promieni jonowych, energii wiązań
chemicznych, kwantowo mechanicznej teorii wiązania
atomowego. Stworzył skalę Paulinga elektroujemności
pierwiastków. Nagroda Nobla (1954) z chemii.
Pokojowa nagroda Nobla (1962) za wkład przeciwko
próbom z bronią jądrową (zaprzestanie próbnych
wybuchów jądrowych w atmosferze).

Max Karl Ernst
Ludwig Planck
(1858 - 1947)

Niemiecki fizyk, prof. fizyki
na uniwersytetach w
Berlinie i Getyndze. Twórca
podstaw teorii kwantów
(zapoczątkowanie
mechaniki kwantowej),
teorii promieniowania
termicznego. Prowadził
badania z zakresu
termodynamiki i optyki.
Autor prac na temat teorii
względności. Nagroda
Nobla (1918) w zakresie
fizyki.

Joseph Louis
Proust (1754-
1826)

Francuski chemik, twórca
prawa stosunków stałych
(prawo Prousta), odkrył
wodorotlenki metali,
wykazał istnienie
różnych rodzajów
cukrów, zajmował się
badaniem materiałów
wybuchowych.

Erwin
Schrodinger
(1887-1961)

Austryjacki fizyk
teoretyk, prof. fizyki
teoretycznej na
uniwersytetach: Zurychu,
Berlinie, Oxfordzie,
Grazu, Dublinie.
Współtwórca mechaniki
kwantowej, twórca
falowej torii materii
opisanej równaniem
Schrodingera. Nagroda
Nobla (1933) z fizyki.

Sørensen
Sören Peter
Lauritz
(1868-1939)

Duński biochemik
i fizykochemik. Badał
białka, aminokwasy
i enzymy oraz stężenie
jonów wodorowych. Jest
twórcą skali pH (1908)
określającą odczyn
roztworu.

Sir Ernest
Rutherford
(1871 - 1937)

Sir Ernest
Rutherford
(1871 - 1937)

Fizykochemik pochodzący z Nowej Zelandii, prof. fizyki
uniwesytetów w Montrealu, Manchesterze i Cambridge.
Badając pierwiastki promieniotwórcze rozróżnił dwa
rodzaje promieniowania α i β, opracował teorię rozpadu
promietwórczego. Wykonał pierwszą sztuczną reakcję
jądrową (bombardowanie azotu cząstkami α). Pierwszy
potwierdził istnienie jądra atomowego oraz opracował
planetarny model atomu. Nagroda Nobla (1908)
w zakresie chemii.

James Clerk
Maxwell
(1831-1879)

James Clerk
Maxwell
(1831-1879)

Jeden z największych fizyków w historii nauki, autor
wielu wybitnych prac z zakresu elektrodynamiki,
kinetycznej teorii gazów, optyki i teorii barw.
Maxwell dokonał unifikacji oddziaływań elektrycznych i
magnetycznych to znaczy udowodnił, że elektryczność
i magnetyzm są dwoma rodzajami tego samego
zjawiska - elektromagnetyzmu.
Na jego cześć jednostkę strumienia magnetycznego
nazwano makswelem.

Anders Celsius
(1701-1744)

Anders Celsius
(1701-1744)

Szwedzki fizyk i astronom.
W 1742 opracował skalę temperatur nazywaną skalą
Celsjusza i stosowaną powszechnie w wielu krajach.
Celsius proponował wykorzystanie w pomiarach
temperatury dwóch punktów - topnienia lodu oraz
wrzenia wody - i podzielenia skali pomiędzy nimi na 100
stopni, przy czym punktowi topnienia miało odpowiadać 0
stopni, natomiast punktowi wrzenia - 100. Już wcześniej
proponowano na punkt odniesienia skali temperatur
moment zamarzania wody. Oryginalnością pomysłu
Celsiusa było wybranie punktu topnienia.

Albert
Einstein
(1879-1955)

Znany jest przede
wszystkim jako twórca
teorii względności.
Nazwa ta obejmuje
właściwie dwie teorie;
pierwsza to szczególna
teoria względności,
sformułowana w 1905 r.,
druga zaś to ogólna
teoria względności,
sformułowana w 1915 r.

Izaak Newton
(1642-1727)

Izaak Newton
(1642-1727)

Angielski fizyk, matematyk, astronom, filozof, historyk, badacz Biblii i alchemik.
W swoim słynnym dziele Philosophiae Naturalis Principia Mathematica przedstawił
prawo powszechnego ciążenia, a także prawa ruchu leżące u podstaw mechaniki
klasycznej. Niezależnie od Gottfrieda Leibniza przyczynił się do rozwoju rachunku
różniczkowego i całkowego.
Jako pierwszy wykazał, że te same prawa rządzą ruchem ciał na Ziemi jak i ruchem
ciał niebieskich. Jego dociekania doprowadziły do rewolucji naukowej i przyjęcia teorii
heliocentryzmu. Podał matematyczne uzasadnienie dla praw Keplera i rozszerzył je
udowadniając, że orbity (w większości komet) są nie tylko eliptyczne, ale mogą być
też hiperboliczne i paraboliczne. Głosił, że światło ma naturę korpuskularną, czyli że
składa się z cząstek. Był pierwszym, który zdał sobie sprawę, że widmo barw
obserwowane podczas padania białego światła na pryzmat jest cechą padającego
światła, a nie pryzmatu, jak głosił 400 lat wcześniej Roger Bacon.
Rozwinął prawo stygnięcia. Sformułował twierdzenie o dwumianie i zasady
zachowania pędu oraz momentu pędu. Zajmował się też pomiarami prędkości
dźwięku w powietrzu i ogłosił teorię pochodzenia gwiazd. Był twórcą rachunku
wariacyjnego. Jako pierwszy opisał matematycznie zjawisko pływów morskich (1687).

Stephen W.
Hawking
(1942 - ??)

Stephen W.
Hawking

Fizyk teoretyk i kosmolog brytyjski. W 1969 r. wspólnie
z R. Penrose'em dowiódł istnienia osobliwości zgodnej
z ogólną teorią względności. W 1974 r. odkrył proces
kwantowego promieniowania ("parowania") czarnych
dziur (tzw. proces Hawkina). W 1983 r. wspólnie z J.
Hartlem ogłosił teorię, wg której czas i przestrzeń,
choć skończone, nie maja granic ani brzegów
(odrzucenie tezy o istnieniu osobliwości początkowej).

Enrico Fermi
(1901-1954)

Enrico Fermi
(1901-1954)

W dziedzinie teorii głównym osiągnięciem Fermiego w okresie rzymskim była teoria
rozpadu beta. Jest to proces zachodzący w nietrwałym jądrze atomowym, podczas
którego dochodzi do przemiany neutronu w proton oraz emisji elektronu i
antyneutrina (n->p+e+Ґ). Fermi poddał go wnikliwej analizie, w której wprowadził do
nauki nową siłę: oddziaływanie słabe. Opublikował tę pracę w 1933 po włosku, gdyż
oryginalna jej wersja angielska została odrzucona przez czasopismo "Nature" jako
zbyt spekulatywna. W Ameryce Fermi wkrótce został wciągnięty w przedsięwzięcie
zmierzające do uzyskania kontrolowanej łańcuchowej reakcji jądrowej. W 1942 udało
mu się zbudować pierwszy reaktor jądrowy na stadionie University of Chicago w
Stagg Field. Przy użyciu grafitu jako moderatora rozszczepialnego Fermi i jego zespół
przystąpili do konstruowania stosu atomowego. Składał się on z około 40 000 bloków
grafitowych, specjalnie wyprodukowanych, by wykluczyć możliwość zanieczyszczeń,
w których wydrążono około 22 000 otworów , by w nich umieścić kilka ton uranu. O
14:20 2 grudnia 1942 rozpoczęła się era atomowa, gdyż właśnie o tej godzinie
uruchomiono stos Fermiego, w którym przez 28 minut dochodziło do
samopodtrzymującej się reakcji łańcuchowej. W historycznym telefonie, jaki po tym
nastąpił Arthur-> Compton powiadomił dyrekcję przedsięwzięcia, że "włoski żeglarz
wylądował w nowym świecie", a krajowcy okazali się przyjaźni. Fermi nadal pracował
nad Projektem Manhattan i był świadkiem pierwszego wybuchu bomby atomowej w
lipcu 1945 na pustyni w stanie Nowy Meksyk. Podobno kiedy dotarł do niego
podmuch eksplozji, wypuścił z dłoni skrawek papieru, a potem, na podstawie ich
przemieszczeń, obliczył, że jej siła odpowiadała 10 000 ton TNT.

Werner Karl
Heisenberg
(1901-1976)

Niemiecki fizyk teoretyk.
Był jednym ze
współtwórców mechaniki
kwantowej, laureat
Nagrody Nobla z dziedziny
fizyki w roku 1932 za
fundamentalny wkład w
stworzenie mechaniki
kwantowej . Był także
ważnym filozofem nauki,
pozostającym pod
wpływem platonizmu i
neokantyzmu.

Jules Henri
Poincaré
(1854-1912)

Francuski matematyk,
fizyk, astronom i filozof
nauki.
Został profesorem
Uniwersytetu w Paryżu w
1881 roku. Od 1886
profesor fizyki
matematycznej na
Sorbonie. Od 1887
członek francuskiej
Akademii Nauk i 22
innych akademii nauk
oraz doktor honorowy 8
uniwersytetów. Z zawodu
był inżynierem
górnictwa.

Jules Henri
Poincaré (1854-
1912)

Był prekursorem w badaniach nad teorią względności. Swoje
badania zaczął od studiowania praw Izaak Newtona, stwierdzając,
że są one wyjątkiem od innych przyjętych zasad. Obliczenia
którymi się zajmował nigdy nie zostały ukończone, a teorią
względności upowszechnił Albert Einstein. Zajmował się niemal
wszystkimi ówcześnie znanymi dziedzinami matematyki, w wielu
osiągając znaczące wyniki, m.in. w równaniach różniczkowych, jest
również współtwórcą współczesnej topologii kombinatorycznej.
Jako pierwszy opublikował pracę z topologii kombinatorycznej.
Autor wielu prac z fizyki matematycznej, termodynamiki,
elektromagnetyzmu, teorii potencjału, analizy matematycznej,
zajmował się również mechaniką nieba.

Harold
Clayton Urey
(1893-1981)

Chemik amerykański,
laureat Nagrody Nobla z
dziedziny chemii w roku
1934 za odkrycie
deuteru.

Harold Clayton
Urey
(1893-1981)

W latach 1923-1924 prowadził badania wspólnie z Nielsem Bohrem,
następnie w latach 1924-1929 wykładał w Johns Hopkins University w
Baltimore). W latach 1929–1945 profesor Columbia University w Nowym
Jorku, a w latach 1945–1952 Uniwersytetu w Chicago. Członek Narodowej
Akademii Nauk w Waszyngtonie.
Zajmował się badaniami składu izotopowego wielu pierwiastków
chemicznych. Był autorem metod rozdzielania izotopów. Przyczynił się także
do rozwoju prac nad bombą atomową rozdzielając izotopy uranu
U-235 i U-238.
Wysunął hipotezę dotyczącą pochodzenia planet i gwiazd oraz pochodzenia
życia na Ziemi. Opracował metodę szacowania temperatury wód oceanów
(nawet do 180 mln lat wstecz).
W 1931 roku odkrył ciężki izotop wody – deuter wyodrębniając go z
czystego chemicznie ciekłego wodoru, za co w 1934 roku otrzymał Nagrodę
Nobla.

Subrahmanyan
Chandrasekhar
(1910-1995)

Hinduski astrofizyk i matematyk. Większą część życia
spędził w USA, pracując na Uniwersytecie w Chicago.
W 1983 otrzymał Nagrodę Nobla z fizyki za wykonane
na samym początku kariery naukowej obliczenia,
wykazujące istnienie maksymalnej możliwej masy
białego karła (Granica Chandrasekhara).
Na jego cześć nazwano wystrzelony przez NASA w
1999 kosmiczny teleskop rentgenowski Chandra.

Wilhelm
Conrad
Röntgen
(1845-1923)

Fizyk niemiecki, laureat
Nagrody Nobla. 8
listopada 1895 odkrył
nowy typ
promieniowania, które
sam nazwał
promieniowaniem X (x –
ponieważ "X" oznacza
niewiadomą). Za to
odkrycie w roku 1901
został uhonorowany
pierwszą nagrodą Nobla
z dziedziny fizyki. Innymi
tematami jego prac były
krystalografia i fizyka
płynów.

Hendrik
Antoon
Lorentz
(1853-1928)

Hendrik Antoon
Lorentz
(1853-1928)

Zapoczątkował teorię elektronową budowy materii, prowadził prace
nad połączeniem w jedną całość zjawisk elektromagnetycznych i
optycznych. Do najbardziej znanych osiągnięć należą transformacja
Lorentza, teoria wyjaśniająca zjawisko dyspersji i przewodnictwa
elektrycznego, wzór na skrócenie ciała sztywnego w ruchu
(kontrakcja Lorentza-Fitzgeralda). Wyjaśnił teoretycznie zjawiska
rozszczepienia linii widmowych w polu magnetycznym (zjawisko
Zeemana). W 1902 otrzymał nagrodę Nobla z fizyki razem z
Pieterem Zeemanem (swoim dawnym studentem). Oprócz fizyki
teoretycznej, zajmował się też praktyką: w 1919 został wybrany
przewodniczącym zespołu uczonych i inżynierów pracujących przy
przegrodzeniu tamą zatoki Zuiderzee. Lorenz był uznawany za
jednego z najwybitniejszych fizyków swojego okresu.

Pieter Zeeman
(1865-1943)

Fizyk holenderski. Uczeń
Hendrika Antoona
Lorentza na uniwersytecie
w Lejdzie. Rozpoczął
studia w 1890 roku, na
polecenie swojego
mentora zajął się
wpływem pól
magnetycznych na światło
i odkrył eksperymentalnie
tzw. zjawisko Zeemana,
wyjaśnione teoretycznie
przez Lorentza, co w 1902
roku przyniosło obu
uczonym nagrodę Nobla w
dziedzinie fizyki.

Henri
Becquerel
(1852-1908)

francuski chemik i fizyk,
laureat Nagrody Nobla w
dziedzinie fizyki w 1903
za odkrycie
promieniotwórczości.

Henri Becquerel
(1852-1908)

Zajmował się badaniem fluorescencji, magnetyzmu i
polaryzacji światła. W 1896 Becquerel przez
przypadek odkrył zjawisko radioaktywności, gdy badał
fluorescencję rud uranu. Powtarzając eksperymenty,
które przeprowadził Wilhelm Röntgen, zawinął
fluorescencyjny minerał, będący rudą uranu, w
materiał światłoczuły oraz czarny materiał nie
przepuszczający światła. Zanim jednak zdjął czarną
okrywę, by wystawić kliszę na światło fluorescencyjne,
odkrył, że jest ona już całkowicie zaczerniona.
Odkrycie to przyniosło mu Nagrodę Nobla z fizyki w
1903, wspólnie z Piotrem i Marią Curie.

Pierre Curie
(1859-1906)

Zajmował się badaniem
kryształów i
promieniotwórczości. W
roku 1880 odkrył zjawisko
piezoelektryczności. Wraz
z żoną Marią Skłodowską-
Curie w roku 1898 odkrył
pierwiastki rad i polon.
Gdy zaczęto stosować
rad do walki z rakiem,
Pierre Curie
przeprowadził na sobie
pierwsze doświadczenia.
W roku 1903 otrzymał
wraz z żoną Nagrodę
Nobla z fizyki.

John Strutt, 3.
baron
Rayleigh
(1842-1919)

Prace badawcze z
zakresu gęstości gazów,
promieniowania
cieplnego, dokładne
oznaczenie jednostek
elektrycznych i inne
prace z zakresu fizyki.
Laureat Nagrody Nobla w
roku 1904 w dziedzinie
fizyki.

John Strutt, 3.
baron Rayleigh
(1842-1919)

Pisał prace badawcze z zakresu gęstości gazów,
promieniowania cieplnego, dokładnego oznaczenia jednostek
elektrycznych i inne. W 1894 r., razem z Williamem
Ramsey'em odkrył argon. Opisał m. in. zjawiska rozpraszania
światła na cząsteczkach mniejszych od długości jego fali (tzw.
rozpraszanie Rayleigha) oraz fale powstające przy trzęsieniach
ziemi (tzw. fale Rayleigha). Za swoje badania otrzymał wiele
odznaczeń: medal Królewski (1882 r.), medal Mateucciego
(1894 r.), medal Copley'a (1899 r.) i medal Rumforda (1920 r.,
pośmiertnie. Lord Rayleigh jest również laureatem Nagrody
Nobla w roku 1904 w dziedzinie fizyki za "za badanie gęstości
większości znanych gazów i odkrycie argonu".

Fülöp Lénárd
(1862-1947)

fizyk urodzony w
węgierskiej części
Austro-Węgier, ale w
swej postawie skrajnie
proniemiecki; laureat
nagrody Nobla w
dziedzinie fizyki z 1905
roku za pracę nad
promieniowaniem
katodowym.

Fülöp Lénárd
(1862-1947)

Zajmował się badaniem własności promieniowania
kanalikowego i elektronów pochodzących ze zjawiska
fotoelektrycznego, obliczył rozmiar elektronu, odkrył
zjawisko nierównomiernego rozłożenia dodatniego
ładunku w atomie (ale nie wyprowadził z tego faktu
pojęcia jądra atomowego), odkrył polaryzację ładunku
w kroplach deszczu (tzw. efekt Lenarda).
Szczególnie duże znaczenie miały jego prace
dotyczące zjawiska fotoelektryki zewnętrznej. W 1902
zapoczątkował badanie przenikania elektronów przez
materię.

Sir Joseph
John Thomson
(1856-1940)

Fizyk angielski, odkrywca
elektronu.

Sir Joseph John
Thomson
(1856-1940)

Thomson wprowadził do fizyki pojęcie jonu gazowego oraz elektronu,
stwierdzając jego uniwersalną naturę i po raz pierwszy określił jego
stałą fizyczną. Opracował także teorię dwóch głównych metod oceny
liczby elektronów zawartych w atomach różnych pierwiastków. Przyjął,
że atom jest kulką materii o ładunku dodatnim, w której pogrążone są
elektrony. Łączny ich nabój co do wartości bezwzględnej równa się
nabojowi kuli. Późniejsze prace Thomsona nad promieniami e:m dla
promieni kanalikowych doprowadziły do odkrycia izotopów. Stworzył
liczne prace nad teorią elektronów, prowadząc prace nad
wyładowaniami w gazach rozrzedzonych i inne. Prowadził prace nad
przewodnictwem prądu elektrycznego przez gazy. Za prace te otrzymał
w 1906 roku Nagrodę Nobla z fizyki. Skonstruował pierwszy
spektrometr mas. W roku 1911 dokonał pierwszej analizy wiązki jonów.
W roku 1913 odkrył wraz z Astonem istnienie izotopów neonu.

Johannes
Diderik van
der Waals
(1837-1923)

fizyk holenderski, laureat
nagrody Nobla w
dziedzinie fizyki w roku
1910 za badania
równania stanu gazów i
cieczy rzeczywistych.
Zajmował się badaniami
teoretycznymi w
dziedzinie
termodynamiki, dał
podstawy teorii
kinetycznej cieczy,
uwzględniając przy tym
oddziaływania
międzycząsteczkowe
(tzw. siły van der
Waalsa).

Cecil Frank
Powell
(1903-1969)

angielski fizyk, laureat
Nagrody Nobla za
rozwinięcie metody
(kliszy) fotograficznej
badania procesów
jądrowych i za odkrycia
związane z mezonami,
dokonane przy
zastosowaniu tej metody.

Kliknij ikonę, aby

dodać obraz

Cecil Frank Powell
(1903-1969)

Ukończył Uniwersytet Cambridge w 1925, i w latach 1925-27 pracował w Cavendish
Laboratory pod kierownictwem Charlesa Wilsona i Ernesta Rutherforda. W
początkowym okresie pracy zajął się zjawiskami związanymi z kondensacją i
zachowaniem pary, rezultaty jego badań miały bezpośredni wpływ na konstrukcję
turbin parowych.
W 1927 po uzyskaniu doktoratu przeniósł się do uniwersytetu w Bristolu. W 1936
wziął udział w wyprawie naukowej do Indii jako sejsmolog, po powrocie kontynuował
pracę na uniwersytecie bristolskim gdzie w 1948 otrzymał tytuł profesora.
W Bristolu zajmował się głównie rozwijaniem techniki dokładnego pomiaru
ruchliwości pozytywnych jonów. W 1933 rozpoczął serię eksperymentów z
promieniowaniem kosmicznym używając metody bezpośredniego zapisu zderzeń na
emulsję fotograficzną. Skorzystał z tej samej metody badając energię neutronów –
obliczał ją poprzez mierzenie długości śladu pozostawionego przez odbijany od
neutronu proton. W trakcie badań, przy współpracy z Guiseppe Occhialini i César
Lattes odkrył nową cząstkę, wcześniej teoretycznie przewidzianą przez Hideki
Yukawę, pion.