Tworzenie jonów

enolanowych

Łukasz Nierzwicki

Semestr VI

Chemia

Tautomeria enolowo -

ketonowa

•Dla prostych aldehydów i ketonów głównie forma
karbonylowa

•Różnica energii pomiędzy formami ok. 20kJ

•Inaczej w związkach dikarbonylowych

LCAO

Równowagi w roztworach

Najłatwiej osiągalne enolany

•Są to związki
dikarbonylowe

•Wystarczy jon
alkoholanowy
do deprotonowania

•Są dostępne
handlowo sole

Otrzymywanie enolanów a addycja

do grupy karbonylowej

• Zapobieganie – stosowanie

zastawionych przestrzennie mocnych
zasad (np. LDA)

• Stosowanie nienukleofilowych zasad

(NaH)

• Stosowanie zastawionych

przestrzennie estrów

Enolany – termodynamika a

kinetyka

Standardowa procedura otrzymywania

enolanów przy pomocy LDA daje produkt
kinetyczny – mniej podstawiony enolan

Termodynamika a kinetyka

cd.

Celem sel otrzymania enolanu

bardziej podstawionego otrzymuje
się początkowo pochodną siliową

Termodynamika a kinetyka

cd. 2

Enolany kwasów

karboksylowych

• Stosowane sole litu kwasów

karboksylowych

• Bazują na oddziaływaniu twardy

elektrofil – twardy nukleofil

Dianiony – reakcja

Knoevenagla

• Przykładem zastosowania dianionów

związków karbonylowych jest reakcja
Knoevenagla

Dianiony – różnica

reaktywności

Utworzony mniej trwały enolan w
cząsteczce będzie reagował jako
pierwszy

Enolany aldehydów

• Tworzą problemy – samokondensacji i

addycji z tytułu braku zawady
przestrzennej (jeden z
podstawników to H)

Rozwiązanie – aza-enolany

• Rozwiązać możemy ten problem

przez zmniejszenie elektrofilowości
grupy karbonylowej

Enaminy

• Jako substytut jonów enolanowych

mogą być stosowane produkty
kondensacji związku karbonylowego
z drugorzędową aminą

Bibliografia

• „Chemia Organiczna część II”, J.

Clayden, N. Greeves, S.
Warren, P. Wothers

• en.wikipedia.org