WŁAŚCIWOŚCI

TECHNOLOGICZNE

PROSZKÓW



SYPKOŚĆ PROSZKU



GĘSTOŚĆ NASYPOWA



GĘSTOŚĆ NASYPOWA Z USADEM



ZGĘSZCZALNOŚĆ



FORMOWALNOŚĆ

SYPKOŚĆ PROSZKU

Określana jest jako czas przesypywania określonej
ilości proszku przez lejek o ustalonym kształcie. W
praktyce jest to czas przesypywania 50 gramowej
próbki proszku przez lejek Halla z otworem ø2,5mm,
wyrażona w sekundach. Największą sypkość maja
proszki kuliste.

Sypkość proszku zależy od:
- kształtu i wielkości cząstek proszku
- obecności środków poślizgowych w mieszance

proszków

- stopnia utlenienia proszków
- wilgotności powietrza

Właściwość ta, posiada zasadnicze

znaczenie przy formowaniu wyprasek
na szybkobieżnych prasach z
automatycznym dozowaniem.
Skrócenie czasu zasypywania proszku
do formy zwiększa wydajność pras.
Stała i określona sypkość proszku
gwarantuje zasyp wymaganej porcji
proszku na każdą wykonywaną
wypraskę.

t

s

- czas przesypywania w sekundach

f - współczynnik korygujący
C – cecha lejka, tj. czas wylewania się

100cm

3

wody destylowanej w

sekundach. Cecha powinna wynosić
25±2 sekundy.

Sypkość wyraża się wzorem:

LEJEK HALLA

GESTOŚĆ

NASYPOWA

Określana jest jako stosunek masy luźno zasypanego
proszku do objętości naczynka, w którym się znajduje..
Gęstość nasypową oznacza się jako dn, a jest ona
wyrażana w Mg/m3 (g/cm3, g/ml, kg/l). Objętość ta
zawiera przestrzeń pomiędzy ziarnami proszku,
przestrzeń wewnątrz porów ciała stałego, a także
objętość samego ciała stałego. Jest to właściwość ważna
np. przy projektowaniu matryc, gdyż od gęstości
nasypowej proszku zależy wysokość matrycy, w której
będzie prasowany proszek. Jeżeli gęstość nasypowa
proszku jest duża, to proszek zajmuje mniejszą objętość.
Gdy gęstość nasypowa jest mała – ta sama masa proszku
zajmuje większą objętość. Od gęstości nasypowej zależy
gęstość materiałów uzyskanych po spiekaniu luźno
zasypanego proszku.

Oznaczenie gęstości nasypowej można

przeprowadzić na dwa sposoby:



metodą A, za pomocą wolumetru Scotta –
proszek przesypywany jest przez układ
skośnie ustawionych płytek. Wolumetr
wyposażony jest w układ drgający zasilany
prądem elektrycznym. Jest on
wykorzystywany do pomiaru gęstości
nasypowej proszków nie
poddających

się łatwemu

przesypywaniu.

- Metodą B, za pomocą
przepływomierza Hall’a. – przy użyciu
lejka stożkowego

Gęstość nasypową dn wyznacza się ze wzoru:



m – masa proszku ze zbiornikiem
pomiarowym,



mo – masa zbiornika pustego,



V – pojemność zbiornika
pomiarowego.

GĘSTOŚĆ NASYPOWA Z
USADEM

Określana jest jako stosunek masy proszku do
najmniejszej objętości, jaką on zajmuje w wyniku
wstrząsania naczynka, w którym się znajduje. To
własność mająca wpływ na gęstość materiałów
zagęszczanych wibracyjnie. Wpływa ona także na
odpowiedni dobór wielkości pojemników do
pakowania proszku (np. beczek, worków). oznaczana
jest jako du. Proszek w pojemniku zagęszcza się
przez wstrząsanie za pomocą urządzenia
wstrząsającego aż do momentu, gdy nie wystąpi
dalsze obniżenie objętości proszku. Masa proszku
podzielona przez jego objętość, uzyskaną po próbie,
daje gęstość nasypową z usadem.

Przyrząd do wykonywania

pomiarów gęstości

nasypowej z usadem

Gęstość nasypową z usadem określa się ze wzoru:



m – naważka (porcja) proszku,



V- objętość proszku po
utrzęsieniu

ZGĘSZCZALNOŚĆ

Jest to zdolność proszku do tworzenia
wyprasek o dużej gęstości pod
wpływem przyłożonej siły ściskającej.
Za miarę tej wielkości przyjęto
stosunek względnej gęstości wypraski
do wielkości stosowanego ciśnienia
prasowania. Określenie zgęszczalności
polega na wykonaniu wyprasek przy
różnych ciśnieniach prasowania
jednakowych porcji proszku i określeniu
gęstości tak otrzymanych wyprasek.

Przyrząd do prasowania

Zgęszczalność wyraża się za
pomocą wzoru:

FORMOWALNOŚĆ

Zdolność proszku do zachowania
kształtu w wyniku prasowania w
matrycy. Oznaczenie polega na
określeniu minimalnej i maksymalnej
miejscowej gęstości wypraski wykonanej
w specjalnej matrycy. Formowalność
umożliwia określenie najmniejszych
ciśnień prasowania dla uzyskania
prawidłowych wyprasek. Najlepszą
formowalność wykazują proszki o
rozwiniętej powierzchni i frakcji 0,063-
0,125 mm.

Literatura:

1. Tadeusz Pieczonka, Andrzej Ciaś

„Własności proszków metalu i ich
badanie”, Kraków 1989

2. L. Dobrzański, „Metaloznawstwo z

podstawami nauki o materiałach”,
Warszawa 1999