Krytyczna

nauka o

wychowaniu



Ukształtowała się w latach 70-tych

XX w. w opozycji do pedagogiki
humanistycznej i empirycznej.



Przedstawiciele tego kierunku

projektowali działania nastawione na
zmianę społeczeństwa i zwiększenie
zakresu wolności i sprawiedliwości.



Krytyczna nauka

o wychowaniu
głosi, że edukacja
stanowi
instrument
kontroli
sprawowanej w
interesie
dominujących
grup społecznych.



Krytyczna nauka

o wychowaniu
posługuje się
teorią krytyczną,
która miała
przywrócić
człowiekowi rolę
podmiotu
działania.



Teoria krytyczna ma charakter

praktyki społecznej kierowanej
interesem emancypacji, ze względu
na stałe uwikłanie wiedzy w
mechanizmy kontroli społecznej. 



Teoria krytyczna jest zarazem

"metateorią" (kwestionuje własne
założenia, jest otwarta na nowe
problemy i koncepcje)



 Krytyczna nauka o wychowaniu

 posługuje się postulatem
emancypacji. 



Przedstawiciele krytycznej nauki o

wychowaniu pokazują różnicę
pomiędzy stanem faktycznym a
ideałem stosunków wychowawczych.



 Przedstawiciele krytycznej nauki o

wychowaniu stawiają opór czynnikom
powodującym niedojrzałość.



Wg tej nauki teoria i praktyka mają

taką samą rangę i odpowiedzialność,
powinny współdziałać.