SŁUŻBA
ZDROWIA
W NORWEGII

Aleksandra Marjańska

Adrian Kanteluk

ZP I mgr gr. 1

Największe miasta

OSLO 632 990 tys.
Bergen 260 tys.
Trondheim 180 tys.
Stavanger 130 tys.

W północnej Norwegii
największym miastem
Tromsø 70 tys.

2

5

regionów

19

województw

433 gminy

3

Gminy (kommuner) mają zadbać o zapewnienie niezbędnej
opieki zdrowotnej wszystkim swoim mieszkańcom.
Gminy powinny oferować m.in.:
•przychodnię dla dzieci i młodzieży oraz szkolną służbę

zdrowia,
a także opiekę zdrowotną w czasie ciąży i połogu,

•lekarza pierwszego kontaktu,
•pogotowie ratunkowe,
•rehabilitację,
•opiekę zdrowotną i środowiskową taką jak pielęgniarka

domowa, osobisty asystent, dom pomocy i pomoc
opiekunom osób chorych, indywidualna, domy opieki.

4

Model ochrony zdrowia

•W Norwegii funkcjonuje Model Beveridge’a.
Zakłada on:
•finansowanie opieki zdrowotnej z ogólnych podatków, bez

wydzielonego specjalnego funduszu celowego,

•zarówno fundusze, jak i świadczenie usług medycznych są sterowane

przez

państwo,

z

centralnym

budżetem

alokowanym

w

poszczególnych regionach w zależności od wskaźników populacji
społeczeństwa,

•prywatny sektor ubezpieczeń zdrowotnych działa w tym modelu

na zasadzie uzupełniającej (komplementarnej), równolegle do sektora
państwowego.

5

System ochrony zdrowia w Norwegii obejmuje

bezpłatną opiekę szpitalną, odszkodowania,

świadczenia pieniężne w czasie choroby i ciąży i

inne świadczenia medyczne i dentystyczne.

6

Cechy charakterystyczne

•finansowanie ochrony zdrowia z podatków (ogólnych lub

lokalnych) poprzez budżet centralny lub budżety
lokalne,

•istnienie gwarancji państwa w zakresie powszechnej

dostępności
do świadczeń zdrowotnych,

•wolny dostęp do świadczeń dla wszystkich obywateli,
•niewielki zakres działalności sektora prywatnego,
•niewielka partycypacja pacjenta w kosztach leczenia,
•wynagradzanie lekarzy na zasadzie stałej pensji lub

kapitacji

7

Jak działa system zdrowotny?

W norweskim systemie opieki zdrowotnej
wyróżniamy trzy poziomy:
•narodowy
•regionalny
•lokalny

8

 Źródła finansowania podstawowych świadczeń zdrowotnych:

• system ubezpieczeń społecznych,
• środki gminne,
• wkład własny pacjenta.

 Źródła finansowania specjalistycznych świadczeń zdrowotnych:

• dotacje dla ośrodków zdrowia pochodzące z budżetu państwa,
• system ubezpieczeń społecznych,
• wkład własny pacjenta.

Finansowanie ochrony zdrowia

9

Finansowanie ochrony zdrowia

•W Norwegii usługi świadczone przez publiczną służbę zdrowia

są finansowane z podatków obywateli. Nie istnieje coś takiego jak
konkretne ubezpieczenie zdrowotne.

•Podstawą finansowania systemu jest obowiązkowa składka

pracownicza

oraz

składka

od

dochodów

rzemieślników,

indywidualnych płatników oraz dotacji państwowych. 

•Nakłady na ochronę zdrowia przypadające na 1 mieszkańca należą

do jednych z najwyższych na świecie.

•Zarobki

lekarzy

są

bardzo

wysokie

w

porównaniu

z zarobkami polskich specjalistów.

10

Podmiot gromadzący

fundusze

i opłacający świadczenia

zdrowotne

•System publicznej opieki zdrowotnej wchodzi w zakres

kompetencji Ministerstwa Zdrowia i Spraw Społecznych,
który

odpowiada

za kształtowanie i monitorowanie krajowej polityki
prozdrowotnej. Odpowiedzialność za wykonywanie usług
w tym zakresie została delegowana do jednostek na
szczeblu gminnym i regionalnym.

•Skarb państwa- zbiera i dysponuje środkami

11

Za podstawową służbę zdrowia odpowiadają gminy.
Niektóre usługi są zorganizowane razem przez gminę i
specjalistyczną opiekę medyczną, jak np. regionalne
centra

medyczne,

niektóre

szpitale

i hospicja. Gminy dbają o zapewnienie podstawowych
usług medycznych, takich jak przychodnie z lekarzami
pierwszego kontaktu, natomiast okręgi i pięć regionów
służby zdrowia zapewniają bardziej wyspecjalizowane
usługi medyczne, na przykład szpitale. Obok placówek
publicznych funkcjonuje kilka autoryzowanych szpitali
prywatnych oraz prywatne praktyki lekarskie.

Udzielanie świadczeń zdrowotnych

12

•W przypadkach, które wymagają hospitalizacji (zarówno

psychicznych jak i somatycznych), pacjent kierowany jest
do szpitala, zarówno publicznego jak i prywatnego. Pacjent
sam może wybrać, jaki szpital woli.

•Pacjenci mogą także wybrać leczenie w prywatnych

szpitalach, które zawarły umowę z regionalnymi oddziałami
służby zdrowia. Ze względu na wyspecjalizowanie
medyczne, szpitale stają się coraz bardziej specjalistyczne i
ich zadania dzielone są pomiędzy wiele szpitali.

13

Rodzaj

świadczeniodawców

oraz ich uprawnienia

• Lekarz pierwszego kontaktu:
• współpraca może obejmować usługi w domu pacjenta,

w szpitalu, w sytuacji przyjęcia do szpitala i wypisania
ze szpitala, w przychodniach, w gminnych ośrodkach
leczenia uzależnień itd.,

• może skierować pacjenta do odpowiedniego

specjalisty.

14

Do specjalistycznej opieki medycznej zalicza się:

• regionalne centra medyczne,
• regionalne centra psychiatryczne,
• szpitale,
• karetki pogotowia,
• instytucje rehabilitacyjne,
• hospicja.

Czym zajmują się ośrodki zdrowia?
Ośrodki zdrowia:

• zapewniają dostęp do położnych,
• umożliwiają kontakt z lekarzem rodzinnym,
• umożliwiają kontakt z lekarzem specjalistą,
• zajmują się szczepieniem oraz kontrolą zdrowia dzieci.

15

System ubezpieczeń

•Norweski system ubezpieczeń społecznych nazywa się

folketrygden.

•Objęci są wszyscy obywatele. Głównym wymogiem do nabycia

uprawnień do świadczeń na podstawie ustawy o ubezpieczeniach
społecznych, jest członkostwo w norweskim systemie ubezpieczeń
społecznych.

•Z reguły wszystkie osoby zamieszkałe na stałe w Norwegii

są członkami norweskiego systemu ubezpieczeń społecznych.
Jeżeli pracujesz legalnie na terenie Norwegii, z reguły od
pierwszego dnia pracy automatycznie zostajesz członkiem
norweskiego systemu ubezpieczeń społecznych.

16

•

Jest to system państwowy, uprawniający do rent, emerytur
i odszkodowań w wyniku wypadków przy pracy, a także zasiłków
pogrzebowych na wypadek śmierci członka rodziny. System
obejmuje również świadczenia rodzinne, zasiłki macierzyńskie
dla rodziców.

•

Jako członek systemu ubezpieczeń społecznych płaci się jedynie
pewną część kosztów leczenia w publicznych ośrodkach
zdrowia, zwaną wkładem własnym (egenandel). Jeśli zapłacony
wkład własny przekroczył pewną sumę, możesz uzyskać kartę
bezpłatnego leczenia (frikort). Wtedy nie musisz płacić wkładu
własnego przez pozostałą część roku. Kwoty obowiązujące dla
karty bezpłatnego leczenia ustalane są co roku przez parlament
norweski (Stortinget).

•

Składka na ubezpieczenie wynosi 8.2%.

17

Opieka medyczna w Norwegii stoi na jednym

z najwyższych poziomów w Europie. Bywa

jednak kosztowne, ponieważ wkład własny

pacjenta wymagany jest tam niemal we
wszystkich świadczeniach zdrowotnych.

18

Wkład własny

•Wkład własny to zabezpieczenie systemu opieki

medycznej przed nadużyciami. Każdy członek
systemu ubezpieczeniowego jest zobowiązany
do płacenia pewnej części kosztów leczenia.

•Po przekroczeniu określonej kwoty w ciągu roku

(jej wysokość co roku ustala parlament norweski,
ostatnio wynosiła ona 1660 NOK, czyli 830 zł),
można

ubiegać

się

o przyznanie karty bezpłatnego leczenia.

•Karta ta umożliwia bezpłatne leczenie do końca

roku kalendarzowego.

19

Opinie

świadczeniobiorców

o ochronie zdrowia

•Kolejki do specjalistów,
•Współpłacenie,
•Jeśli się nie zapłaci nie ma się

zapewnionych świadczeń.

20

Ulgi dla wybranych grup

społecznych

 Dzieciom dla lat 12- bezpłatne leczenie- porady lekarskie

oraz niektóre leki,

 Dzieciom dla lat 18- bezpłatne leczenie stomatologiczne-

publiczne ośrodki oraz psychoterapia,

 Osobom upośledzonym oraz osobom które przebywają w

domu opieki społecznej,

 Młodzież w wieku 19-20 lat- bezpłatne niektóre zabiegi

stomatologiczne,

 Kobietom w ciąży- bezpłatne świadczenia związane z ciążą

i porodem

21

Prawa pacjenta

Rozwój praw pacjenta nastąpił w latach 70. i
80. ubiegłego stulecia; istotny wpływ miały
na to 2 czynniki:
1. Norwegia stała się istotnie bogatsza

(odkrycie złóż).

2. Nastąpił wzrost wysoce wykwalifikowanej

liczby pracowników służby zdrowia.

22

Wady i zalety

WADY

ZALETY

Bardzo kosztowne

Świadczenia wszystkim

potrzebującym mieszkańcom,

niezależnie od ich przychodów

Ubezpieczony może być leczony bezpłatnie ale musi uiścić wkład

własny-

karta bezpłatnego leczenia

(do końca roku kalendarzowego)

współpłacenie

Każdy pacjent może wybrać czy

leczy się

w szpitalu (prywatnym /

publicznym)

czy ambulatoryjnie

23

Podsumowanie

Głównym założeniem norweskiej służby

zdrowia jest zapobieganie i leczenie chorób.

Zapobieganie oznacza tutaj obniżanie

ryzyka zachorowania, zaś leczenie

to łagodzenie dolegliwości lub opieka nad

chorymi czy też ofiarami wypadków.

24

DZIĘKUJEMY

ZA UWAGĘ!

25