Rodzaje zabaw u dzieci dwuletnich

Beata Naspińska

Dominika Przywara

Anna Pluta

Grażyna Sułkowska

Sylwia Tyc

Sandra Wocka

Zabawy ruchowe



kształtują sprawność fizyczną



doskonalą umiejętność reagowania na
sygnały dźwiękowe i słuchowe



zyskiwanie świadomości własnego ciała



kształtuje sprawność krążeniowo-
oddechową (wzmacnia serce i płuca),



wzmacnia narządy ruchu (kości, stawy i
mięśnie),



usprawnia koordynację nerwowo-
mięśniową i kontrolę ruchu

Przykłady zabaw ruchowych



Tor przeszkód
Ustawiamy w linii prostej kręgle w odległości 30 cm
jeden od drugiego, jeśli nie mamy kręgli mogą to
być zabawki, książki itp. Zadaniem dziecka jest
przejść między kręglami tak, aby ich nie
przewrócić. 



Skoki przez linkę
Dobra zabawa na ćwiczenie równowagi oraz
doskonalenie koordynacji ruchowej. Do zabawy
potrzebna jest linka, którą mocujemy na wysokości:
- dziecko dwuletnie 10 cm
- dziecko 2,5 letnie 15 – 20 cm
Zadaniem dziecka jest przeskoczenie linki, w miarę
możliwości nie powinno jej dotknąć.

Przykłady zabaw ruchowych



Rzucanie piłeczkami
Celem tej zabawy jest doskonalenie umiejętności
rzucania. Rysujemy na ziemi linię, za którą ustawiamy
dziecko. W pewnej odległości od dziecka rysujemy
duże koło, zadaniem dziecka jest rzucenie piłeczki,
woreczków do koła. Należy pamiętać o odpowiedniej
odległości między linią a kołem, dla dzieci 2 letnich to
40 -50 cm, dla dzieci 2,5 letnich to 70 -100 cm.
Zamiast koła możemy położyć na ziemi hulaj – hop,
duży kosz, karton. Możemy lekko modyfikować zabawę
wprowadzając różne kolory piłek lub woreczków.
Wówczas prosimy dziecko, aby rzuciło do koła piłkę w
kolorze czerwonym lub niebieskim. Trzeba jednak
pamiętać, że:
- dwulatek może mieć problem z kolorami,
- 2,5 latek rozpoznaje 3 - 4 kolory, ale może mieć
problem z ich nazwaniem, powinien sobie jednak
poradzić z dwoma kolorami piłek.

Przykłady zabaw ruchowych



Podawanie piłki 
Zabawa ta jest pomocna w kształtowaniu odpowiedniej postawy
związanej z łapaniem i podawaniem piłki.
Ustawiamy dziecko w niewielkiej odległości od siebie i składamy
jego ręce do przodu, na kształt łódki. Teraz rzucamy maluchowi
do owej „łódeczki” piłkę.



Turlanie piłki

Sadzamy dziecko na przeciwko siebie w niewielkiej odległości w

rozkroku i turlamy do siebie nawzajem piłkę. Turlanie można
również ćwiczyć ustawiając dwójkę dzieci tyłem do siebie w
rozkroku. Jedno z dzieci dostaje piłkę i musi ja przeturlać dołem
do drugiego. Drugie musi ją złapać i oddać tą samą drogą.
Możemy wprowadzić też pewną modyfikację i na przemian
kazać dzieciom podawać sobie piłkę dołem i górą.

Są jednak dostosowane do możliwości ruchowych i

psychicznych dwulatków. Należy jednak pamiętać, iż każdą z
zabaw powtarzamy 3-4 razy, możemy je również między sobą
przeplatać. Podczas zabaw prowadzimy monolog z dzieckiem
wydając proste polecenia, które musimy często powtarzać.

Przykłady zabaw ruchowych



Dzieci do domu
Zabawa orientacyjno-porządkowa. Dzieci swobodnie biegają po
sali przy dźwiękach bębenka. Na przerwę w muzyce i sygnał
słowny - „dzieci do domu”, każde dziecko staje na krążku.



Koła
Zabawa naśladowcza. Dzieci ilustrują ruchem treść rymowanki:

„Koła małe, koła duże, rączki w bok i rączki w górze,
Tak się drzewa kołysały, a tak prosto dzieci stały.”



Znikające koło
Ćwiczenie dużych grup mięśniowych. Na zapowiedź „koło jest”
dzieci stojąc w rozsypce podnoszą koła oburącz nad głowę. Na
zapowiedź „koła nie ma” wykonują przysiad kładąc koło na
podłodze.

Zabawy tematyczne



W 2 roku życia dziecko wchodzi w
okres zabaw tematycznych, w czasie
których naśladuje czynności z życia
ludzi dorosłych. Dobrze pokierowana
zabawa tematyczna przyczynia się
do:



rozwoju mowy



rozwoju wyobraźni



uczy współżycia z innymi



usprawnia ruchy dziecka

Zabawy tematyczne



Dwuletnie dziecko nie potrafi dłużej skupić się
nad jedną czynnością, gdyż każda nowa
sytuacja wywołuje w jego wyobraźni nowe
skojarzenia, które wyzwalają dodatkowe
bodźce zabawowe. Dziecko w tym okresie nie
umie się jeszcze samo bawić, konieczny jest
tu czynny udział osoby dorosłej, która
uzupełnia i wzbogaca treść zabawy lub
podsuwa pomysły. Dziecko zachęcone do
dalszego działania naśladuje i łączy stopniowo
proste czynności, by w 3 roku życia powiązać
je w łańcuch zdarzeń przyczynowo-
skutkowych. Czas trwania zabaw
tematycznych to od 15 do 20 min.

Zabawy tematyczne



Dziecko przedłuża z dnia na dzień czas
trwania zabawy, wzbogaca ją o coraz to nowe
elementy. Związane jest to z rozwojem:



uwagi



pamięci



myślenia



wyobraźni



spostrzegawczości

Zabawy tematyczne



Treści zabaw tematycznych dzielą się na
kategorie:

1. zabawy dot. spraw rodzinnych
2. zabawy w prace domowe i czynności

gospodarcze

3. zabawy na temat pracy zawodowej dorosłych
4. zabawy naśladujące instytucje kulturalne i

użyteczność publiczną

5. zabawy związane z życiem zwierząt
6. zabawy czerpiące z treści filmu i literatury

Cele zabaw tematycznych



nauka bawienia się



utrwalanie znajomości przeznaczenia
rzeczy i przedmiotów w
poszczególnych czynnościach zabawy



przyswajanie znajomości właściwego
miejsca każdej rzeczy w danym
kąciku w sali przedszkolnej



zwiększenie dotychczasowej
sprawności fizycznej i manualnej

Zabawy dydaktyczne



zabawa dydaktyczna wg Wincentego
Okonia to "zabawa według wzoru
opracowanego przez dorosłych,
prowadząca z reguły do rozwiązania
jakiegoś założonego w niej zadania".



zabawy dydaktyczne zadaniem Zofii
Bogdanowicz, to te zabawy które bazując
na podstawowej funkcji psychiki dziecka na
potrzebie zabawy wywierają świadomie
wpływ na jego czynności umysłowe.

Zabawy dydaktyczne

Planowanie zabaw dydaktycznych



Forma organizacyjna zabaw:

•

przewidywana liczba uczestników,

•

wstępne wprowadzenie dzieci w przebieg,

•

zadania polecone uczestnikom



Założenia dydaktyczno-wychowawcze

Zabawy dydaktyczne



forma zajęć umysłowych, prowadzona metodą
zabaw



zajęcia o charakterze zabawowym

Zabawy dydaktyczne

Czynniki wpływające na zabawy
dydaktyczne



odpowiednie do wieku i umiejętności
dziecka



zachęta



udział osoby dorosłej



odpowiedni czas

Zabawy dydaktyczne

Podział zabaw dydaktycznych:



ze względu na kryterium materiału, który
stosujemy w grach i zabawach dydaktycznych.
Autorka Zofia Bogdanowicz wyróżniła cztery
rodzaje zabaw w zależności od materiału:

•

zabawy z pomocami gotowymi, w których
konstrukcji zawarte jest zadanie do wykonania,

•

zabawy typu czarodziejski woreczek, zgadnij,
czego brak na stole, w których stosuje się drobne
przedmioty codziennego użytku,

•

produkowane układanki, łamigłówki, zagadki
obrazkowe, gry stolikowe

•

zabawy słowne, jak zagadki, niedokończone rymy.

Zabawy dydaktyczne



ze względu na kryterium celu występujący w
zabawie. Według tego kryterium autorka
wyróżniła zabawy, które mają na celu:

•

określanie cech przedmiotów i ich położenia,

•

utrwalanie pojęć matematycznych,

•

utrwalanie wiadomości o otoczeniu
społecznym i przyrodniczym,

•

ćwiczenie poprawności wymowy



Gra dydaktyczna jest odmianą zabawy, w
której oprócz dążenia do realizacji celu
pojawia się element rywalizacji -dążenia do
zwycięstwa lub uniknięcia porażki.

Zabawy dydaktyczne



Funkcje zabaw i gier dydaktycznych:

•

doskonalenie i rozwijanie procesów i zdolności
poznawczo – orientacyjnych dzieci, zwłaszcza ich
mowy i myślenia

•

rozwijanie procesów percepcyjno – motorycznych,
spostrzegawczości i wyobraźni, uwagi, pamięci,

•

rozwijanie procesów umysłowych, takich jak:
analiza i synteza, porównywanie, klasyfikowanie,
abstrahowanie, rozumowanie i uogólnianie.

•

ujawnianie zdolności i twórczej fantazji

•

umożliwiają zdobywanie umiejętności i nawyków
niezbędnych do uczenia się

Przykłady zabaw dydaktycznych



Duży i mały miś

•

Wiek: od 2 do 3 lat
Cel: utrwalanie pojęcia wielkości –duży i mały.

•

Pomoce: 9 misiów wyciętych z kartonu- 5 o wysokości 20cm i 4 o
wysokości 10cm. Można również wykorzystać do tego celu misie
zabawki.

•

Przebieg zabawy:
Dzieci siedzą przy stoliku. Prowadząca zabawę stawia przed nimi
koszyczek, w którym znajdują się misie. Następnie wyjmuje 2 z nich-
dużego i małego, pytając, czy są jednakowe oraz który jest duży a który
mały (uprzednio zapoznała dzieci z tymi pojęciami), pokazując dużego i
małego misia. Teraz dzieci, zachęcone przez prowadzącą, biorą z
koszyczka po jednym dużym i małym misiu. Jeden duży miś pozostał w
koszyczku i `zaprasza` (czyni to prowadząca) do siebie swoich dużych i
małych braciszków. Określając wielkość zapraszanych misiów,
prowadząca wywołuje za każdym razem po imieniu jedno z dzieci, które
musi wybrać z posiadanych przez siebie zabawek lub sylwetek jedną o
określonym rozmiarze i włożyć do koszyczka. Na koniec zabawy, gdy
już wszystkie misie znajdą się w koszyczku, prowadząca śpiewa zabawę
o misiach (dzieci próbują jej podpowiadać).

Przykłady zabaw dydaktycznych



Podaj mi taki sam pantofelek!

•

Wiek: od 2 do 3 lat
Cel: ćwiczenie spostrzegawczości, odnajdywanie wspólnych cech
dwóch przedmiotów

•

Pomoce: kapcie dzieci ( każda para musi różnić się jakimś
szczegółem od pozostałych)

•

Przebieg zabawy:
Dzieci siadają na podłodze, a prowadząca prosi jedno z nich o
odwrócenie się. Tymczasem pozostałe dzieci zdejmują pantofle,
prowadząca ustawia je, mieszając i rozdzielając pary. Gdy pantofle są
już ustawione, prowadząca bierze jeden z nich do ręki i prosi
zgadujące dziecko o odszukanie drugiego takiego samego. Po
dobraniu każdej pary, prowadząca mówi dwuwiersz: `Mam dziś kłopot
bardzo wielki, komu oddać pantofelki`. Dziecko, do którego należą
pantofelki podnosi się z miejsca, podchodzi do prowadzącej, dziękuje
jej i odbiera swoją własność. Po opanowaniu zabawy dziecko
zgadujące dobiera sobie pantofelki parami bez pomocy prowadzącej.

Przykłady zabaw dydaktycznych



Którą zabawkę kupił Krzyś?

•

Wiek: od 2 do 3 lat
Cel: utrwalenie wyglądu i nazw zabawek, używanie form
grzecznościowych (dzień dobry, dowidzenia, dziękuję)

•

Pomoce: 5 zabawek

•

Przebieg zabawy:
Prowadzące zabawę oświadcza dzieciom, że za chwilę
otworzy sklep i będą mogły kupować w nim zabawki, ale
najpierw pyta, czy wiedzą, co się mówi wchodząc do
sklepu. Po odpowiedzi na to pytanie dzieci ustawiają się
przed `sklepem` i przyglądają się `wystawie`. Wskazane
dziecko idzie do `sklepu`, pozostałe zaś odwracają się na
chwilę. W tym czasie `kupujący` nabywa jedną zabawkę i
chowa ją tak, by nie była widoczna (pudełko, koszyczek).
Dzieci odwracają się i odpowiadają na pytanie: `Czy Krzyś
kupił coś w moim sklepie, której zabawki brakuje?`.

Przykłady zabaw dydaktycznych



Kto mi pożyczył czapkę?

•

Wiek: od 2 do 3 lat
Cel: utrwalenie niektórych części ubrania oraz
przypomnienie ich zastosowania

•

Pomoce: duży miś, 2 szaliki, 2 pary rękawic, 2 pary obuwia

•

Przebieg zabawy:

Prowadząca zabawę przynosi dzieciom zakłopotanego misia, który wita
się z nimi i prosi, żeby mu doradziły, co ma sobie kupić na zimę, by mu
było ciepło w uszy, szyję, i we wszystkie 4 łapy. Przed dokonaniem
zakupu prosi dzieci by mu pozwoliły przymierzyć należące do nich
ubrania zimowe. Przed rozpoczęciem zabawy prowadząca
przygotowuje wymienione na wstępie, części ubrania, należące każda
do innego dziecka. Miś nakłada czapkę, szalik, rękawice i buty (czyni to
prowadząca zabawę). Przy nakładaniu poszczególnych części
garderoby zwraca się do dzieci z pytaniem, jak nazywają się te części
pytania oraz kto je mu pożyczył. Dzieci odpowiadają misiowi, który po
przymierzeniu ubrania stwierdza, że jest ono dla niego za duże i będzie
musiał pójść do sklepu z zabawkami, gdzie na pewno znajdzie coś dla
siebie. Na zakończenie dziękuje dzieciom, że nauczyły go nazw różnych
części codziennego stroju.

Zabawy manipulacyjno-konstrukcyjne



Poprzez zabawy manipulacyjne dziecko
poznaje skutki ruchów, uczy się je wywoływać.
Doświadczenia te są niezbędne do rozwoju
myślenia przyczynowo-skutkowego.
Wielokrotne powtarzanie czynności prowadzi
do wytworzenia się schematu
czynnościowego, który może być
wykorzystany w sytuacjach podobnych:
dziecko, które umie zamykać pudełko,
zastosuje swoje doświadczenie w nowej dla
siebie sytuacji i zamknie np. butelkę korkiem.
Schematy czynnościowe składają się więc na
wiedzę i doświadczenie życiowe dziecka.

Zabawy manipulacyjno-konstrukcyjne



Wskaźnikiem sprawności ruchowej rąk i
koordynacji wzrokowo-ruchowej może być
sposób bawienia się klockami w zabawie
konstrukcyjnej. Dziecko, oczywiście, nie od
razu potrafi wznosić skomplikowane budowle
z klocków. Na początku drugiego roku życia
manipuluje klockami, lecz nie umie jeszcze
postawić jednego klocka na drugim, nie
umie ich piętrzyć. Lubi natomiast przyglądać
się, jak budują jego rodzice i z ogromną
radością burzy wieże przez nich wznoszone.

Zabawy manipulacyjno-konstrukcyjne



W 2 roku życia dziecko nie potrafi jeszcze zaplanować
swojej budowli, stawiać jej według wymyślonej przez
siebie koncepcji. Przystępując do zabawy nie mówi,
czy będzie to dom, wieża czy pociąg. Dopiero kiedy
powstanie „dzieło”, dziecko potrafi je nazwać. Budowle
wzniesione przez dwulatka są nietrwałe, ponieważ
dziecko jedynie piętrzy klocki, nie zwracając uwagi na
sposób ich ustawienia. Nie stara się klocków układać
dokładnie, dopasowywać ich boków, podtrzymywać
drugą ręką, nie uwzględnia ich wielkości, ponieważ
początkowo nie uświadamia sobie związku między
sposobem zestawiania elementów a trwałością całej
konstrukcji. Jest to także wynikiem słabej precyzji
ruchów, koordynacji ruchów obu rąk, ręki i wzroku.

Zabawy manipulacyjno-konstrukcyjne



Wskazówki wychowawcze dotyczące zabaw i sprawności
ruchowej 2 – letniego dziecka

•

Dostarczmy dziecku różnorodnych zabawek, pomocy do
manipulacji, aby mogło je gromadzić, wkładać jedne w
drugie, otwierać, zamykać.

•

Pokazujemy dziecku, co i jak można budować (wieże,
pociągi, pociągi z kominem). Zachęcamy je do takiej
zabawy. Pytamy, co chce zbudować, podsuwając mu
pomysły, a często i sposób wykonania – wdrażamy w ten
sposób dziecko do planowania swoich działań. W pracy
uczmy cierpliwości i wytrwałości, kończenia rozpoczętej
budowli, dłuższego koncentrowania uwagi, krytycznej oceny
i poszanowania tego, co wykonało

•

Zabawą dobrze ćwiczącą sprawność rąk dziecka jest „gra”
na bębenkach, cymbałkach.

Zabawy manipulacyjno-konstrukcyjne

•

Uczmy dziecko prawidłowego trzymania ołówka i pokazujmy
sposób rysowania. Do rysowania należy dziecku dać dobrze
zatemperowany, miękki ołówek (kredkę woskową) i duży
arkusz papieru (najlepiej pakunkowy). Zachęcajmy dziecko do
kreślenia linii patykiem na piasku. Możemy też zawiesić nisko
tablicę, by mogło rysować na niej kolorowymi kredami.
Wszystkie te pomoce nie tylko urozmaicają zajęcia, ale są
niezbędne do kształtowania sprawności ruchów dziecka.
Dziecku potrzebna jest duża przestrzeń do rysowania,
ponieważ wykonuje ono ruchy całą ręką, poruszając nią w
stawie barkowym.

•

Doskonałą okazją do ćwiczenia ruchów rąk dziecka jest
zabawa plasteliną, ciastem, wilgotnym piaskiem. Małe dzieci
jeszcze nie bardzo radzą sobie z plasteliną, pozwólmy więc im
na zmarnowanie przygotowanego przez nas kawałka ciasta.

•

Pamiętajmy, że wykonywanie codziennych czynności, takich
jak rozbieranie i ubieranie się, jedzenie, mycie to również
ćwiczenia sprawności ruchów rąk.

Zabawy manipulacyjno-konstrukcyjne



Według I. Dudzińskiej można wyróżnić następujące
zabawy konstrukcyjne:

•

budowanie z klocków różnej wielkości i różnorodnych
kształtów,

•

konstruowanie, łączenie elementów z zestawów,

•

budownictwo z piasku lub śniegu,

•

tworzenie i konstruowanie różnych przedmiotów i
zabawek do zabaw tematycznych czy
inscenizowanych,

•

budowanie na wolnym powietrzu, łączenie większych
elementów (deseczek, palików, łuków drewnianych),

•

konstruowanie budowli, które mogą być wykorzystane
w zabawach tematycznych.

Przykładowa zabawa manipulacyjna



„Co to jest” – zabawa dla dzieci od drugiego
roku życia.
Zachęć dziecko do zabawy w zgadywanie.
Będziesz do tego potrzebować średniej
wielkości kartonu z przykrywką. Na bocznej
ścianie zrób otwór na tyle duży, by dziecko
mogło wsadzić do środka rękę, ale nie głowę.
Wkładaj do środka po kolei różne przedmioty,
np. kredę, łyżkę, kubeczek, grzebień,
książeczkę. Niech dziecko spróbuje rozpoznać
przedmiot tylko po dotyku i powiedzieć, do
czego on służy.

Przykładowa zabawa konstrukcyjna



Łączenie elementów – zabawa dla starszych maluchów, od
drugiego roku życia.
Z grubego kolorowego kartonu powycinaj podstawowe
kształty (kwadraty, trójkąty itp.) lub kształty zwierząt czy
przedmiotów (np. auto). Używając dziurkacza, który robi
pojedyncze dziurki, zrób w kartonowych wykrojach dziurki
w dowolnych miejscach, uważając, by nie były zbyt blisko
siebie czy krawędzi. Przełóż sznurówkę przez pierwszą
dziurkę i zamocuj ją, wiążąc na supełek, by nie uciekała
dziecku w trakcie zabawy. Dobrze, by kolor sznurówki
kontrastował z wykrojem. Pokaż dziecku, jak przewlekać
sznurowadło przez dziurkę, i następnie pozwól mu
trenować samodzielnie. Jest to wspaniałe ćwiczenie do
nauki nawlekania oraz wiązania butów. Wystarczy
odpowiedni wykrój w kształcie stóp.

Zabawy umuzykalniające



Funkcje zabaw umuzykalniających:

•

wdrażają małe dziecko do dyscypliny i koncentracji,
przystosowuje je do współżycia w grupie

•

ćwiczą pamięć i orientację

•

wyrabiają także reakcje na wrażenia słuchowe

•

budzą zamiłowanie do rytmicznego ruchu podczas piosenki

•

wzbogacają zasób wrażeń słuchowych przez wprowadzenie
odpowiednich ćwiczeń mających na celu rozpoznanie i
przyswajanie różnych dźwięków (śpiew ptaków, szum
deszczu, dźwięki wydawane przez pojazdy mechaniczne).

•

zapoznają również dzieci z brzmieniem niektórych
instrumentów muzycznych, jak grzechotka, bębenek,
kołatka, tamburyn.

Zabawy umuzykalniające



Kompetencje dziecka w muzyce:

•

wprawia w ruch przedmioty, które wydają
dźwięki,

•

porusza się w rytm muzyki,

•

lubi grające zabawki,

•

lubi słuchać muzyki, reaguje na nią głosem

Zabawy umuzykalniające

Zabawy umuzykalniające

Zabawy umuzykalniające



Plan pracy dotyczący zabaw umuzykalniających
realizować będziemy przez:

•

zabawę ruchową ze śpiewem- polega na ilustracji
piosenki za pomocą gestów naśladowczych
związanych z jej tekstem np. do piosenki
`Pingwinek` O jak przyjemnie i jak wesoło w
Pingwinka bawić się, Raz nóżka lewa, raz nóżka
prawa, Do przodu, do tyłu i raz, dwa i trzy. 

•

zabawa inscenizowana- jest to zabawa, do której
wprowadzamy rolę wynikające z treści piosenki,
używając do tego prostych rekwizytów ( pacynki,
zabawki) np. do piosenki Miś z laleczką użyjemy
misia i lalki.

Zabawy umuzykalniające

•

ćwiczenia rytmiczne- których celem jest
osiągnięcie zgodności ruchu z rytmem muzyki,
polegają na odtwarzaniu rytmu śpiewanej piosenki
( może tez być rytmizowanie tekstu wiersza) za
pomocą prostych elementów, jak klaskanie,
tupanie itp. Większą precyzję ruchu osiągają dzieci
w zabawach rytmicznych przy akompaniamencie
instrumentu (bębenek, kołatka, tamburyn).
Ćwiczenia te realizować będziemy przez marsz lub
bieg, np. dzieci maszerują wraz z prowadzącą przy
akompaniamencie bębenka lub biegną w rytmie
podawanym za pomocą tamburyna. Innym
ćwiczeniem rytmicznym może być stukanie rytmu
pałeczkami, określoną przez prowadzącą ilość razy,
np. prowadząca zajęcia liczy i wystukuje
pałeczkami 3 razy i to samo powtarzają dzieci.

Zabawy umuzykalniające

•

ćwiczenia słuchowe- rozwijają wrażliwość dziecka
na dźwięk, rytm, melodię i tempo wymowy.
Kształcąc wrażliwość słuchową stosujemy takie
ćwiczenia jak słuchanie głosów, szmerów i ich
naśladowanie, rozpoznawanie głosów kolegów,
rozróżnianie dźwięków wydawanych przez pojazdy
oraz instrumenty. Przykładowe ćwiczenie słuchowe
może przebiegać następująco: prowadząca zajęcia
demonstruje dźwięki wydawane przez grzechotkę,
bębenek, talerze, następnie prosi dzieci o
odwrócenie się i ponownie uderza, np. w bębenek.
Zadaniem dzieci jest rozpoznanie nazwy
instrumentu po jego dźwięku. Dzieci małe nie
muszą odpowiadać słownie, powinny jednak
wskazać instrument, który uprzednio słyszały.