Struktury

terrorystyczne w

Europie

Historia i współczesność

Niemcy

• Za początek działalności lewackiego terroryzmu w

Niemczech uważa się demonstrację przeciwko
wizycie w Niemczech szacha Iranu 2 czerwca 1967
roku.

• Podczas tej demonstracji policjanci zastrzelili jej

uczestnika, studenta Berno Ohnersoga.

• Hasłem młodzieży stały się słowa przyszłej

terrorystki RAF Gundrun Ensslin: „to faszystowskie
państwo ma zamiar zabić nas wszystkich. Musimy
zorganizować opór. Na przemoc można
odpowiedzieć tylko przemocą. To jest pokolenie
Oświęcimia, z nimi nie można dyskutować”

Frakcja Czerwonej Armii

• Powstała z tzw. Opozycji Pozaparlamentarnej

(APO), która zaczęła działać z początkiem tzw.
wielkiej koalicji.

• Początkowo protesty przebiegały pokojowo.

Protestowano głównie przeciwko wojnie w
Wietnamie oraz broni nuklearnej na terenie RFN.

• Za początek RAF uważa się akcję Thowalda

Prolla, Horstema Mahlera, Andreasa Baadera i
Gundrun Ensslin, którzy 2 kwietnia 1968 roku
podpalili 2 domy towarowe we Frankfurcie.
Zostali ujęci jadnak pozostawiono ich na wolności

RAF

• Schwytany Baader odbity został w 1970

r. przez Ensslin i Urlike Meinhof, redaktor
naczelną lewicowej gazety „Konkret”.

• Po udanej ucieczce grupa szkoliła się w

Palestynie.

• Schwytanie w 1972 roku przywódców

(Baader, Meinhof, Gudrun Ensslin, Holger
Meins i Jan-Carl Raspe) zakończyło
działalność tzw. pierwsze pokolenie RAF

„Drugie pokolenie” RAF

• Drugie pokolenie RAF walczyło o uwolnienie

uwięzionych towarzyszy.

• Działania RAF doprowadziły w 1977 do

kryzysu państwa, nazywanego niemiecką
jesienią.

• Terroryści: Christian Klar, Knut Folkerts,

Gunter Sonnenberg i Brigitte Mohnhaupt
zamordowali nadzorującego śledztwo
prokuratora Bubacka.

• W ramach tzw. Offensive 77 porywali i

mordowali przedstawicieli niemieckiego
biznesu.

• Zostali schwytani i skazani na wieloletnie

więzienia.

• Większość zakończyła wyroki przedterminowo

w latach 90.

„Trzecie pokolenie” RAF

• Byli świetnie wyszkoleni i dysponowali

doskonałą bronią.

• Posiadali wiele kontaktów

międzynarodowych, przede wszystkim ze
Związkiem Radzieckim oraz państwami
arabskimi.

• W latach 80. ich głównym celem stało się

NATO

• Po rozbiciu ocaleli terroryści uciekli do NRD

RAF po „upadku muru”

• RAF była przeciwna zjednoczeniu się

Niemiec i prywatyzacji gospodarki
NRD.

• Ich celem stał się szef administracji

prywatyzującej przedsiębiorstwa we
wschodnich landach, Detlev
Rohwedder, zastrzelony 1 kwietnia
1991.

• 20 kwietnia 1998 RAF oficjalnie

ogłosiła samorozwiązanie.

Manifest RAF

Dziś kończymy ten projekt… Koniec

projektu pokazuje, że nie byliśmy
zdolni osiągnąć sukcesu. Nie
przemawia to jednak przeciwko
konieczności… rewolty. Rewolucja
mówi: byłam, jestem, powrócę znowu.

The RAF Is Dead—But The Struggle For Liberation Is Not!,

http://www.hartford-hwp.com/archives/61/205.html

Włochy

• U źródeł terroryzmu lewackiego we Włoszech leżał

poważny kryzys polityczny i społeczny mający
swoje korzenie 1945 roku.

• Aby nie dopuścić do władzy komunistów

faworyzowano lidera chrześcijańskiej demokracji
Alcie de Gasperi.

• Przez kolejne 45 lat rządził ten sam układ

polityczny, który starał się nie dopuścić do władzy
komunistów ani rosnących w siłę neofaszystów.

• Brak ryzyka utraty władzy spowodował, iż klasa

rządząca czuła się bezkarnie.

Włochy

• W latach 60-tych narodziły się skrajne lewicowe

organizacje: Walka Trwa (Lotta Continua) i
Awangarda Robotnicza (Avanguardia Operaia).

• Działania ich sprowadzały się głównie do bijatyk

z neofaszystami i policją.

• W latach 1968-1969, po rewolcie studenckiej

oraz fali strajków organizowanych przez
lewicowe związki zawodowe organizacje te
uległy zradykalizowaniu.

• Władze za wszelką cenę postanowiły

zneutralizować ruch lewacki we Włoszech.

Włochy

• Rząd i tajne służby SID wykorzystały neofaszystowski

Narodowy Front Rewolucyjny do przeprowadzenia
zamachów, które zostały przypisane lewakom

• 12 grudnia 1969 roku seria zamachów w Mediolanie i

Rzymie pochłonęła 16 ofiar śmiertelnych i 105 rannych.

• Część włoskich ultra lewaków była gotowa do walki

zbrojnej. Rozpoczęli ją członkowie grupy Zbrojne
Komórki Proletariackie (Nuclei Armati Proletari - NAP)
przez włoskiego milionera Giangiacomo Feltrinelliego

• Zamachy zorganizowane przez Lotta Continua były

doskonale zorganizowane (m.in. egzekucja komisarza
policji Luigiego Calabresi 17 maja 1972 roku).

Czerwone Brygady

• W 1970 roku w Mediolanie powstała organizacja o

nazwie Miejski Kolektyw Polityczny (Colletivo Politico
Metropolitano).

• Zajmowała się głównie kolportażem ulotek w dużych

zakładach produkcyjnych.

• W środowisku CPO w krótkim czasie wyodrębniła się

grupa ekstremistów w skład której wchodzili: Renato
Curcio, Margherita Cagol, Franco Triano, Giorgio
Semeria i Corrado Simoni.

• Wiosną 1970 roku Lewica Proletariacka (Sinistra

Proletariat) stworzyła oddziały bojowe pod nazwą
Czerwone Brygady (Brigate Rosse).

Czerwone Brygady

• Struktura organizacyjna przypominała piramidę,

co pozwalało na centralizację ośrodka
decyzyjnego i decentralizację ośrodka
wykonawczego.

• W Mediolanie i Turynie istniały po dwie tzw.

kolumny, z których każda składała się z kilkunastu
mniejszych brygad działających w fabrykach i
przyległych im dzielnicach.

• Zaatakowali po raz pierwszy 25 tycznia 1971,

detonując 8 bomb na torze testowym koncernu
Pirelli

Czerwone Brygady

• W 1971 roku BR zaczyna dokonywać wywłaszczeń

ludowych oraz przeprowadza procesy
proletariackie.

• Od 1974 roku zmieniono taktykę i przeprowadzono

atak w serce państwa. Celami ataku byli ludzie z
pierwszych stron gazet: sędziowie, prokuratorzy itp.

• W tym czasie w skład Czerwonych Brygad

wchodziło ok. 450 osób. Wspomagało terrorystów
ok. 1000 tymczasowych współpracowników oraz
kilka tysięcy zwolenników, którzy dostarczali
organizacji potrzebnych funduszy i schronienia.

2 Czerwone Brygady

• Do końca stycznia 1976 roku policji udaje się

zatrzymać głównych bojowników.

• Do władzy dochodzi młoda generacja

terrorystów, która w swoich działaniach
odznaczała się niezwykłą brutalnością.

• Na czele grupy staje M. Moretti. Szeregi BR

zostały wsparte przez członków rozwiązanej
organizacji Lotta Continua. Jednocześnie
powstaje radykalna grupa Prima Linea
dowodzona przez syna ówczesnego polityka M.
Donat-Cattina.

2 Czerwone Brygady

•

BR mają ogromne poparcie społeczne. Na
pogrzeb jednego z terrorystów przychodzi ok. 60
tys. Ludzi.

•

1976 i 1977 to apogeum działania organizacji.
Ponad 170 zamachów, 15 zabitych, 56 rannych

•

W 1978 atakowano sędziów, dyrektorów
przedsiębiorstw, policjantów, personel dużych
zakładów.

•

Doszło do ponad 2000 aktów przemocy.

•

Najbardziej spektakularną akcją było
uprowadzenie i zabicie premiera Włoch A. Moro.

2 Czerwone Brygady

• Zgładzenie Moro gwałtownie osłabia poparcie dla BR we

włoskim społeczeństwie.

• Na przełomie lat 70. i 80. XX wieku BR dokonały ok. 2 tys.

podpaleń i zamachów bombowych.

• W 1980 roku dokonano 1264 zamachów w wyniku których

śmierć poniosło 30 ludzi.

• W 1981 roku zagrożone BR zawarły sojusz z mafią.

Wszystkie łupy z napadów na banki, jak i również z porwań,
były dzielone na pół.

• W 1982 r. BR po wielu aresztowaniach zawiesiła działalność.
• Wznowiono ataki w 1986 i 1987 roku. Kolejnych akcji

dokonano w 1989 roku pod nazwą Nowe Czerwone Brygady.

Czerwone Brygady

• Ekologizm - Zbrojna Grupa Walczących Brygad dokonywała

zamachów na zakłady należące do koncernów
chemicznych.

• w 1993 roku ostrzelano koszary wojsk amerykańskich w

Aniano,

• w 1994 roku podłożono bombę pod szkołę wojskową w

Rzymie,

• w 1997 roku przeprowadzono nie udany zamach na

senatora di Pietro,

• w 1999 roku Czerwone Brygady przeprowadziły udany

zamach na doradcę ministra pracy i byłego wiceministra
transportu, adwokata Massimo Antona.

Portal Brigate Rosse.org,

http://www.brigaterosse.org/brigaterosse/index.htm

Grecja

• Korzenie lewicowego terroryzmu sięgają wojny

domowej z lat 1944-1945 i 1946-1949.

• W czasie okupacji głównymi siłami ruchu oporu były

kontrolowany przez komunistów Front Wyzwolenia
Narodowego - Ludowa Armia Narodowo
Wyzwoleńcza (EAM-ELAS) oraz Narodowo
Demokratyczna Armia Grecji (EDES).

• 12 lutego 1945 roku na mocy porozumienia z Warkiz

Ludowa Armia Narodowo Wyzwoleńcza przestaje
istnieć. Partia komunistyczna została
zdelegalizowana i większość jej członków udała się
na emigrację m.in. do Polski.

Grecja

• 21 kwietnia 1967 roku, w wyniku współpracy króla i

wojska, doszło do zamachu stanu, którego
konsekwencją były represje wobec ponad 45 tys.
Greków o poglądach lewicowych, cenzura, delegalizacja
partii politycznych, czystki w administracji oraz banalny
zakaz noszenia bród i spódniczek mini.

• 16 na 17 listopada 1973 roku wojskowa junta dokonała

masakry studentów okupujących Politechnikę w
Atenach. Bilans 34 zabitych i 800 rannych.

• W latach 1973-1796 powstało ok. 95 ultralewicowych

grup.

Grecja

• Rewolucyjna Walka Ludowa (ELA)

wysadziła 24 kwietnia 1975 roku
osiem samochodów należących do
amerykańskich żołnierzy
stacjonujących w bazie Elefsina.

• Tajemnicza organizacja istnieje do

dzisiaj, ale nic o niej nie wiadomo
poza ilością jej członków szacowaną
przez CIA na 30 osób.

Grecja

• Rewolucyjna Organizacja 17 Listopada

(17N) jest odpowiedzialna za śmierć szefa
CIA w Atenach Richarda Welcha.

• Podobnie jak w przypadku pierwszej

organizacji jedyną pewną informacją o 17N
jest jej wielkość, szacowana przez CIA na
ok. 15 osób.

• ELA odpowiada za podpalenia i

podkładanie bomb bez ofiar. 17N
dopuszcza się wyłącznie zabójstw.

Grecja

• Mimo zwycięstwa w 1980 roku greckich socjalistów

obie organizacje nie zaprzestały terroru.

• Lata 1988 i 1989 to apogeum lewackiego terroru w

Grecji.

• Pod koniec roku 1989 lewacy z 17N dokonali

zuchwałej kradzieży 60 granatników
przeciwpancernych M-72 z koszar w Sykurio.
Skradzionymi granatnikami dokonano w latach
1991-1992 zamachów na budynki administracji
rządowej, amerykańskie banki, hotele, zatopiono w
porcie Perama holownik Karapiperis-6.

• Do końca 1999 lewacy zabili 23 osoby.

Francja

• Rok 1968 - w strajkach, protestach ulicznych i

zamieszkach wzięło udział ok. dziesięciu milionów
studentów i robotników.

• Wszelki protesty francuski rząd tłumił z całą

stanowczością. Do maja 1968 roku 60 tys.
demonstrantów zostało zaatakowanych przez
policyjne oddziały prewencyjne CSR, 739 zostało
hospitalizowanych.

• Trockiści z Międzynarodowej Partii Komunistycznej

(Internationales Communiste) wysunęli postulaty
połączenia wszystkich komitetów strajkujących w
celu kontynuowania walki rewolucyjnej

Francja

• W latach 70. przez Francję przelała się kolejna fala strajków.
• Powstają skrajnie lewicowe organizacje: Grupa

Internacjonalistycznej Akcji Rewolucyjnej (Groupe Action
Revolutionnaire Internationales, GARI ), Brygady
Międzynarodowe (Brigades Internationales, BI ) oraz
Komórki Zbrojne dla Autonomii Proletariackiej (Les cellules
de l'autorité militaire prolétarienne, NAPAP).

• GARI była organizacją nastawioną wrogo przeciwko rządom

hiszpańskim w ramach odwetu za stracenie hiszpańskiego
anarchisty Salvadora Puiga-Anticha z Iberyjskiego Ruchu
Wyzwolenia (Movimiento Ibérico de Liberación).

• Brygady Międzynarodowe były organizacją znacznie

groźniejszą, mającą na swoim koncie pięć zamachów
terrorystycznych na zagranicznych dyplomatów
przebywających we Francji.

Brygady Międzynarodowe

• Komando Raul Senni 9 grudnia 1974 roku zamordowało attache

wojskowego Urugwaju R. Tralala;

• Komando Juan Manot 8 października 1975 rok przeprowadziło

nieudaną próbę zamachu na attache wojskowego Hiszpanii Garcie;

• Komando Che Guevara w maju 1976 roku zamordowało

ambasadora Boliwii Joachim Zentayo Amaya;

• Komando Reza Rezey dokonało zamachu na attache kulturalnego

Iranu Humajuna Kejkawusa;

• -Komando Sayed El Oual’ próbowało zabić ambasadora Mauretanii;

Senni był dowódcą lewackiej partyzantki urugwajskiej Tupamaros.
Manot był terrorystą z ETA zastrzelonym 27 września w Barcelonie.
Rezey

był irańskim komunistą straconym w 1973 roku,

El Oual’ był działaczem lewicy mauretańskiej.

Brygady Międzynarodowe

Komórki Zbrojne dla Autonomii
Proletariackiej specjalizowały się w
wysadzaniu budynków. Organizacji
przypisuje się morderstwo Jeana-
Antoine Tramoniego. W roku 1979
główni bojownicy zasilili kadrę
najważniejszej w historii Francji
lewackiej grupy terrorystycznej
Action Directe (AD).

Action Direct

• AD skupiała członków: GARI, NAPAP i Brygad

Międzynarodowych, a także członków grup
anarchistycznych: Grupa Internacjonalistycznej Akcji
Rewolucyjnej (Groupe Action Revolutionnaire
Internationales, GARI ), Brygady Międzynarodowe
(Brigades Internationales, BI ) oraz Komórki Zbrojne dla
Antonimi Proletariackiej (Les cellules de l'autorité militaire
prolétarienne, NAPAP)

• Dowódcą i założycielem organizacji był Jean-Marc Rouillan.
• Trzon grupy stanowili: N. Menigon, F. Oriach, R. Schleicher,

C. Jaureguy i O. Giotto.

• Organizacja liczyła 100 członków z czego ok. 15 brało

udział w akcjach zbrojnych

Action Direct

• W 1984 roku AD dokonała dziesięciu zamachów

na budynki administracji rządowej. Terroryści
zaatakowali też koszary wojskowe w Belgii.

• W 1985 roku terroryści ulegli dalszej

radykalizacji. Przeprowadzono 15 zamachów
bombowych.

• 21 lutego 1987 roku policja poinformowana

przez anonimowego obywatela zrobiła nalot na
kryjówkę lewaków zatrzymując wszystkich
przywódców ruchu.

ETA

• Euskadi Ta Askatasuna / Kraj Basków i Wolność organizacja

walcząca o niezależność Baskonii, założona w lipcu 1958
roku przez radykalnych działaczy Nacjonalistycznej Partii
Basków

• W ETA wykrystalizowały się dwa nurty: umiarkowany,

dążący do uzyskania przez Kraj Basków autonomii i
radykalny, zdecydowany na walkę o niepodległość.

• Oba nurty głosiły lewicowe hasła w sprawach społecznych i

gospodarczych.

• Była bezwzględnie zwalczana przez dyktaturę gen. Franco.
• ETA podzieliła się na dwie organizacje: umiarkowana ETA

“polityczno-wojskowa” i radykalna ETA “wojskowa” (ETA-M).

ETA

• Lata 80. to seria dobrze przygotowanych zabójstw

i zamachów bombowych. Celem byli głównie
policjanci.

• ETA podjęła współpracę z IRA oraz z

ugrupowaniami arabskimi (np. Hamasem). Jej
członkowie przeszli najprawdopodobniej szkolenie
w kilku krajach arabskich ( m.in. Libia, Liban).

• W latach 80. ETA liczyła od 200 do 500 osób

podzielonych w sekcje liczące zazwyczaj pięć osób.

• Organizacja wykorzystywała baskijskie prowincje

we Francji, jako swoje zaplecze.

ETA

• W roku 1988 osłabiona ETA zaproponowała hiszpańskim

władzom rozmowy, które jednak zakończyły się fiaskiem

• Po kolejnych zamachach i aresztowaniach ETA złożyła

propozycję pokojową (pokój za prawo do
samostanowienia), ale władze Hiszpanii odrzuciły
propozycję.

• We wrześniu 1998 ETA ogłosiła bezterminowe

zawieszenie broni.

• W trakcie zawieszenia broni ETA odbudowała swoje

struktury i wyszkoliła nowych bojowników.

• W zamachach bombowych do 2003 roku zginęło

kilkadziesiąt osób.

ETA

• W marcu 2006 roku ETA istotnie ogłosiła trwałe

zawieszenie broni. Jednak 30 grudnia 2006
dokonała zamachu na lotnisku w Madrycie, w
którym zginęły dwie osoby, a ponad 20 zostało
rannych.

• W 2008 roku ETA dokonała kolejnej serii

zamachów

• Od 1968 do 2008 roku w wyniku działań ETA

zginęło 825 ludzi: 482 ofiary to wojskowi i
policjanci a 343 to cywile.

• 20 października 2011 ETA ogłosiła definitywnie

zakończenie walki zbrojnej.