Struktury terrorystyczne w Europie
Historia i współczesność
Niemcy
Za początek działalności lewackiego terroryzmu w Niemczech uważa się demonstrację przeciwko wizycie w Niemczech szacha Iranu 2 czerwca 1967 roku.
Podczas tej demonstracji policjanci zastrzelili jej uczestnika, studenta Berno Ohnersoga.
Hasłem młodzieży stały się słowa przyszłej terrorystki RAF Gundrun Ensslin: „to faszystowskie państwo ma zamiar zabić nas wszystkich. Musimy zorganizować opór. Na przemoc można odpowiedzieć tylko przemocą. To jest pokolenie Oświęcimia, z nimi nie można dyskutować”
Frakcja Czerwonej Armii
Powstała z tzw. Opozycji Pozaparlamentarnej (APO), która zaczęła działać z początkiem tzw. wielkiej koalicji.
Początkowo protesty przebiegały pokojowo. Protestowano głównie przeciwko wojnie w Wietnamie oraz broni nuklearnej na terenie RFN.
Za początek RAF uważa się akcję Thowalda Prolla, Horstema Mahlera, Andreasa Baadera i Gundrun Ensslin, którzy 2 kwietnia 1968 roku podpalili 2 domy towarowe we Frankfurcie. Zostali ujęci jadnak pozostawiono ich na wolności
RAF
Schwytany Baader odbity został w 1970 r. przez Ensslin i Urlike Meinhof, redaktor naczelną lewicowej gazety „Konkret”.
Po udanej ucieczce grupa szkoliła się w Palestynie.
Schwytanie w 1972 roku przywódców (Baader, Meinhof, Gudrun Ensslin, Holger Meins i Jan-Carl Raspe) zakończyło działalność tzw. pierwsze pokolenie RAF
„Drugie pokolenie” RAF
Drugie pokolenie RAF walczyło o uwolnienie uwięzionych towarzyszy.
Działania RAF doprowadziły w 1977 do kryzysu państwa, nazywanego niemiecką jesienią.
Terroryści: Christian Klar, Knut Folkerts, Gunter Sonnenberg i Brigitte Mohnhaupt zamordowali nadzorującego śledztwo prokuratora Bubacka.
W ramach tzw. Offensive 77 porywali i mordowali przedstawicieli niemieckiego biznesu.
Zostali schwytani i skazani na wieloletnie więzienia.
Większość zakończyła wyroki przedterminowo w latach 90.
„Trzecie pokolenie” RAF
Byli świetnie wyszkoleni i dysponowali doskonałą bronią.
Posiadali wiele kontaktów międzynarodowych, przede wszystkim ze Związkiem Radzieckim oraz państwami arabskimi.
W latach 80. ich głównym celem stało się NATO
Po rozbiciu ocaleli terroryści uciekli do NRD
RAF po „upadku muru”
RAF była przeciwna zjednoczeniu się Niemiec i prywatyzacji gospodarki NRD.
Ich celem stał się szef administracji prywatyzującej przedsiębiorstwa we wschodnich landach, Detlev Rohwedder, zastrzelony 1 kwietnia 1991.
20 kwietnia 1998 RAF oficjalnie ogłosiła samorozwiązanie.
Manifest RAF
Dziś kończymy ten projekt… Koniec projektu pokazuje, że nie byliśmy zdolni osiągnąć sukcesu. Nie przemawia to jednak przeciwko konieczności… rewolty. Rewolucja mówi: byłam, jestem, powrócę znowu.
The RAF Is Dead—But The Struggle For Liberation Is Not!, http://www.hartford-hwp.com/archives/61/205.html
Włochy
U źródeł terroryzmu lewackiego we Włoszech leżał poważny kryzys polityczny i społeczny mający swoje korzenie 1945 roku.
Aby nie dopuścić do władzy komunistów faworyzowano lidera chrześcijańskiej demokracji Alcie de Gasperi.
Przez kolejne 45 lat rządził ten sam układ polityczny, który starał się nie dopuścić do władzy komunistów ani rosnących w siłę neofaszystów.
Brak ryzyka utraty władzy spowodował, iż klasa rządząca czuła się bezkarnie.
Włochy
W latach 60-tych narodziły się skrajne lewicowe organizacje: Walka Trwa (Lotta Continua) i Awangarda Robotnicza (Avanguardia Operaia).
Działania ich sprowadzały się głównie do bijatyk z neofaszystami i policją.
W latach 1968-1969, po rewolcie studenckiej oraz fali strajków organizowanych przez lewicowe związki zawodowe organizacje te uległy zradykalizowaniu.
Władze za wszelką cenę postanowiły zneutralizować ruch lewacki we Włoszech.
Włochy
Rząd i tajne służby SID wykorzystały neofaszystowski Narodowy Front Rewolucyjny do przeprowadzenia zamachów, które zostały przypisane lewakom
12 grudnia 1969 roku seria zamachów w Mediolanie i Rzymie pochłonęła 16 ofiar śmiertelnych i 105 rannych.
Część włoskich ultra lewaków była gotowa do walki zbrojnej. Rozpoczęli ją członkowie grupy Zbrojne Komórki Proletariackie (Nuclei Armati Proletari - NAP) przez włoskiego milionera Giangiacomo Feltrinelliego
Zamachy zorganizowane przez Lotta Continua były doskonale zorganizowane (m.in. egzekucja komisarza policji Luigiego Calabresi 17 maja 1972 roku).
Czerwone Brygady
W 1970 roku w Mediolanie powstała organizacja o nazwie Miejski Kolektyw Polityczny (Colletivo Politico Metropolitano).
Zajmowała się głównie kolportażem ulotek w dużych zakładach produkcyjnych.
W środowisku CPO w krótkim czasie wyodrębniła się grupa ekstremistów w skład której wchodzili: Renato Curcio, Margherita Cagol, Franco Triano, Giorgio Semeria i Corrado Simoni.
Wiosną 1970 roku Lewica Proletariacka (Sinistra Proletariat) stworzyła oddziały bojowe pod nazwą Czerwone Brygady (Brigate Rosse).
Czerwone Brygady
Struktura organizacyjna przypominała piramidę, co pozwalało na centralizację ośrodka decyzyjnego i decentralizację ośrodka wykonawczego.
W Mediolanie i Turynie istniały po dwie tzw. kolumny, z których każda składała się z kilkunastu mniejszych brygad działających w fabrykach i przyległych im dzielnicach.
Zaatakowali po raz pierwszy 25 tycznia 1971, detonując 8 bomb na torze testowym koncernu Pirelli
Czerwone Brygady
W 1971 roku BR zaczyna dokonywać wywłaszczeń ludowych oraz przeprowadza procesy proletariackie.
Od 1974 roku zmieniono taktykę i przeprowadzono atak w serce państwa. Celami ataku byli ludzie z pierwszych stron gazet: sędziowie, prokuratorzy itp.
W tym czasie w skład Czerwonych Brygad wchodziło ok. 450 osób. Wspomagało terrorystów ok. 1000 tymczasowych współpracowników oraz kilka tysięcy zwolenników, którzy dostarczali organizacji potrzebnych funduszy i schronienia.
2 Czerwone Brygady
Do końca stycznia 1976 roku policji udaje się zatrzymać głównych bojowników.
Do władzy dochodzi młoda generacja terrorystów, która w swoich działaniach odznaczała się niezwykłą brutalnością.
Na czele grupy staje M. Moretti. Szeregi BR zostały wsparte przez członków rozwiązanej organizacji Lotta Continua. Jednocześnie powstaje radykalna grupa Prima Linea dowodzona przez syna ówczesnego polityka M. Donat-Cattina.
2 Czerwone Brygady
BR mają ogromne poparcie społeczne. Na pogrzeb jednego z terrorystów przychodzi ok. 60 tys. Ludzi.
1976 i 1977 to apogeum działania organizacji. Ponad 170 zamachów, 15 zabitych, 56 rannych
W 1978 atakowano sędziów, dyrektorów przedsiębiorstw, policjantów, personel dużych zakładów.
Doszło do ponad 2000 aktów przemocy.
Najbardziej spektakularną akcją było uprowadzenie i zabicie premiera Włoch A. Moro.
2 Czerwone Brygady
Zgładzenie Moro gwałtownie osłabia poparcie dla BR we włoskim społeczeństwie.
Na przełomie lat 70. i 80. XX wieku BR dokonały ok. 2 tys. podpaleń i zamachów bombowych.
W 1980 roku dokonano 1264 zamachów w wyniku których śmierć poniosło 30 ludzi.
W 1981 roku zagrożone BR zawarły sojusz z mafią. Wszystkie łupy z napadów na banki, jak i również z porwań, były dzielone na pół.
W 1982 r. BR po wielu aresztowaniach zawiesiła działalność.
Wznowiono ataki w 1986 i 1987 roku. Kolejnych akcji dokonano w 1989 roku pod nazwą Nowe Czerwone Brygady.
Czerwone Brygady
Ekologizm - Zbrojna Grupa Walczących Brygad dokonywała zamachów na zakłady należące do koncernów chemicznych.
w 1993 roku ostrzelano koszary wojsk amerykańskich w Aniano,
w 1994 roku podłożono bombę pod szkołę wojskową w Rzymie,
w 1997 roku przeprowadzono nie udany zamach na senatora di Pietro,
w 1999 roku Czerwone Brygady przeprowadziły udany zamach na doradcę ministra pracy i byłego wiceministra transportu, adwokata Massimo Antona.
Portal Brigate Rosse.org, http://www.brigaterosse.org/brigaterosse/index.htm
Grecja
Korzenie lewicowego terroryzmu sięgają wojny domowej z lat 1944-1945 i 1946-1949.
W czasie okupacji głównymi siłami ruchu oporu były kontrolowany przez komunistów Front Wyzwolenia Narodowego - Ludowa Armia Narodowo Wyzwoleńcza (EAM-ELAS) oraz Narodowo Demokratyczna Armia Grecji (EDES).
12 lutego 1945 roku na mocy porozumienia z Warkiz Ludowa Armia Narodowo Wyzwoleńcza przestaje istnieć. Partia komunistyczna została zdelegalizowana i większość jej członków udała się na emigrację m.in. do Polski.
Grecja
21 kwietnia 1967 roku, w wyniku współpracy króla i wojska, doszło do zamachu stanu, którego konsekwencją były represje wobec ponad 45 tys. Greków o poglądach lewicowych, cenzura, delegalizacja partii politycznych, czystki w administracji oraz banalny zakaz noszenia bród i spódniczek mini.
16 na 17 listopada 1973 roku wojskowa junta dokonała masakry studentów okupujących Politechnikę w Atenach. Bilans 34 zabitych i 800 rannych.
W latach 1973-1796 powstało ok. 95 ultralewicowych grup.
Grecja
Rewolucyjna Walka Ludowa (ELA) wysadziła 24 kwietnia 1975 roku osiem samochodów należących do amerykańskich żołnierzy stacjonujących w bazie Elefsina.
Tajemnicza organizacja istnieje do dzisiaj, ale nic o niej nie wiadomo poza ilością jej członków szacowaną przez CIA na 30 osób.
Grecja
Rewolucyjna Organizacja 17 Listopada (17N) jest odpowiedzialna za śmierć szefa CIA w Atenach Richarda Welcha.
Podobnie jak w przypadku pierwszej organizacji jedyną pewną informacją o 17N jest jej wielkość, szacowana przez CIA na ok. 15 osób.
ELA odpowiada za podpalenia i podkładanie bomb bez ofiar. 17N dopuszcza się wyłącznie zabójstw.
Grecja
Mimo zwycięstwa w 1980 roku greckich socjalistów obie organizacje nie zaprzestały terroru.
Lata 1988 i 1989 to apogeum lewackiego terroru w Grecji.
Pod koniec roku 1989 lewacy z 17N dokonali zuchwałej kradzieży 60 granatników przeciwpancernych M-72 z koszar w Sykurio. Skradzionymi granatnikami dokonano w latach 1991-1992 zamachów na budynki administracji rządowej, amerykańskie banki, hotele, zatopiono w porcie Perama holownik Karapiperis-6.
Do końca 1999 lewacy zabili 23 osoby.
Francja
Rok 1968 - w strajkach, protestach ulicznych i zamieszkach wzięło udział ok. dziesięciu milionów studentów i robotników.
Wszelki protesty francuski rząd tłumił z całą stanowczością. Do maja 1968 roku 60 tys. demonstrantów zostało zaatakowanych przez policyjne oddziały prewencyjne CSR, 739 zostało hospitalizowanych.
Trockiści z Międzynarodowej Partii Komunistycznej (Internationales Communiste) wysunęli postulaty połączenia wszystkich komitetów strajkujących w celu kontynuowania walki rewolucyjnej
Francja
W latach 70. przez Francję przelała się kolejna fala strajków.
Powstają skrajnie lewicowe organizacje: Grupa Internacjonalistycznej Akcji Rewolucyjnej (Groupe Action Revolutionnaire Internationales, GARI ), Brygady Międzynarodowe (Brigades Internationales, BI ) oraz Komórki Zbrojne dla Autonomii Proletariackiej (Les cellules de l'autorité militaire prolétarienne, NAPAP).
GARI była organizacją nastawioną wrogo przeciwko rządom hiszpańskim w ramach odwetu za stracenie hiszpańskiego anarchisty Salvadora Puiga-Anticha z Iberyjskiego Ruchu Wyzwolenia (Movimiento Ibérico de Liberación).
Brygady Międzynarodowe były organizacją znacznie groźniejszą, mającą na swoim koncie pięć zamachów terrorystycznych na zagranicznych dyplomatów przebywających we Francji.
Brygady Międzynarodowe
Komando Raul Senni 9 grudnia 1974 roku zamordowało attache wojskowego Urugwaju R. Tralala;
Komando Juan Manot 8 października 1975 rok przeprowadziło nieudaną próbę zamachu na attache wojskowego Hiszpanii Garcie;
Komando Che Guevara w maju 1976 roku zamordowało ambasadora Boliwii Joachim Zentayo Amaya;
Komando Reza Rezey dokonało zamachu na attache kulturalnego Iranu Humajuna Kejkawusa;
-Komando Sayed El Oual’ próbowało zabić ambasadora Mauretanii;
Senni był dowódcą lewackiej partyzantki urugwajskiej Tupamaros.
Manot był terrorystą z ETA zastrzelonym 27 września w Barcelonie.
Rezey był irańskim komunistą straconym w 1973 roku,
El Oual’ był działaczem lewicy mauretańskiej.
Brygady Międzynarodowe
Komórki Zbrojne dla Autonomii Proletariackiej specjalizowały się w wysadzaniu budynków. Organizacji przypisuje się morderstwo Jeana-Antoine Tramoniego. W roku 1979 główni bojownicy zasilili kadrę najważniejszej w historii Francji lewackiej grupy terrorystycznej Action Directe (AD).
Action Direct
AD skupiała członków: GARI, NAPAP i Brygad Międzynarodowych, a także członków grup anarchistycznych: Grupa Internacjonalistycznej Akcji Rewolucyjnej (Groupe Action Revolutionnaire Internationales, GARI ), Brygady Międzynarodowe (Brigades Internationales, BI ) oraz Komórki Zbrojne dla Antonimi Proletariackiej (Les cellules de l'autorité militaire prolétarienne, NAPAP)
Dowódcą i założycielem organizacji był Jean-Marc Rouillan.
Trzon grupy stanowili: N. Menigon, F. Oriach, R. Schleicher, C. Jaureguy i O. Giotto.
Organizacja liczyła 100 członków z czego ok. 15 brało udział w akcjach zbrojnych
Action Direct
W 1984 roku AD dokonała dziesięciu zamachów na budynki administracji rządowej. Terroryści zaatakowali też koszary wojskowe w Belgii.
W 1985 roku terroryści ulegli dalszej radykalizacji. Przeprowadzono 15 zamachów bombowych.
21 lutego 1987 roku policja poinformowana przez anonimowego obywatela zrobiła nalot na kryjówkę lewaków zatrzymując wszystkich przywódców ruchu.
ETA
Euskadi Ta Askatasuna / Kraj Basków i Wolność organizacja walcząca o niezależność Baskonii, założona w lipcu 1958 roku przez radykalnych działaczy Nacjonalistycznej Partii Basków
W ETA wykrystalizowały się dwa nurty: umiarkowany, dążący do uzyskania przez Kraj Basków autonomii i radykalny, zdecydowany na walkę o niepodległość.
Oba nurty głosiły lewicowe hasła w sprawach społecznych i gospodarczych.
Była bezwzględnie zwalczana przez dyktaturę gen. Franco.
ETA podzieliła się na dwie organizacje: umiarkowana ETA “polityczno-wojskowa” i radykalna ETA “wojskowa” (ETA-M).
ETA
Lata 80. to seria dobrze przygotowanych zabójstw i zamachów bombowych. Celem byli głównie policjanci.
ETA podjęła współpracę z IRA oraz z ugrupowaniami arabskimi (np. Hamasem). Jej członkowie przeszli najprawdopodobniej szkolenie w kilku krajach arabskich ( m.in. Libia, Liban).
W latach 80. ETA liczyła od 200 do 500 osób podzielonych w sekcje liczące zazwyczaj pięć osób.
Organizacja wykorzystywała baskijskie prowincje we Francji, jako swoje zaplecze.
ETA
W roku 1988 osłabiona ETA zaproponowała hiszpańskim władzom rozmowy, które jednak zakończyły się fiaskiem
Po kolejnych zamachach i aresztowaniach ETA złożyła propozycję pokojową (pokój za prawo do samostanowienia), ale władze Hiszpanii odrzuciły propozycję.
We wrześniu 1998 ETA ogłosiła bezterminowe zawieszenie broni.
W trakcie zawieszenia broni ETA odbudowała swoje struktury i wyszkoliła nowych bojowników.
W zamachach bombowych do 2003 roku zginęło kilkadziesiąt osób.
ETA
W marcu 2006 roku ETA istotnie ogłosiła trwałe zawieszenie broni. Jednak 30 grudnia 2006 dokonała zamachu na lotnisku w Madrycie, w którym zginęły dwie osoby, a ponad 20 zostało rannych.
W 2008 roku ETA dokonała kolejnej serii zamachów
Od 1968 do 2008 roku w wyniku działań ETA zginęło 825 ludzi: 482 ofiary to wojskowi i policjanci a 343 to cywile.