Kongres wiedeński i powołanie

Świętego Przymierza w Europie

1814 - 1815

Kongres wiedeński

Na przełomie XVIII i XIX wieku Europa
przeżyła rozbiory Polski, Wielką
Rewolucję Francuską, wojnę o
niepodległość Stanów Zjednoczonych
oraz podboje Napoleona i jego „100
dni”. Pojawiło się w końcu pragnienie
spokoju i stabilizacji oraz konieczność
wprowadzenia ładu politycznego po
Napoleońskiej zawierusze.

Dlatego we

wrześniu 1814 r. do Wiednia zwołano
międzynarodowy kongres.

Przedstawiciele

państw

Rosja:

- Car Aleksander I;

- Karol Nasselrode
- Gustaw von Stackelberg
- Książę Andriej Razumowski

- Książę Adam Czartoryski

Przedstawiciele

państw

Prusy:

- Król Fryderyk Wilhelm III

- Wilhelm von Humboldt

- Kanclerz książę Karol von

Hardenberg;

Austria:

- Książę Klemens Metternich
- Cesarz Franciszek I

Przedstawiciele państw

Wielka Brytania:

- Hrabia Robert Castlereagch

;

- Karol Steward
Francja:
-

Książę Karol de Talleyrand

Kongres wiedeński – „tańczący

kongres”

Spotkania w czasie kongresu miały
niezobowiązujący, luźny charakter, a obradujący nie
liczyli się z wolą narodów. Przedstawiciele państw
dbali przede wszystkim o własne interesy, interesy
dynastii i arystokratów europejskich. Książę de
Ligne – obserwator kongresu – stwierdził, że

„Kongres tańczy, a się nie posuwa”.

Stwierdził tak,

ponieważ podczas kongresu odbywały się bale,
przyjęcia i zabawy, które zdominowały obrady.
Oprócz tego podczas kongresowych przyjęć po raz
pierwszy tańczono

walca

, który w owych czasach

uważany był za taniec nieprzyzwoity.

Zasady kongresu

Podczas obrad kongresu wiedeńskiego
uczestnicy kierowali się trzema zasadami:

- Legitymizmu

– nienaruszalne prawa

dynastii panujących do tronu, w myśl że
władza pochodzi od Boga;

- Restauracji

– powrót na trony dynastii

panujących przed okresem napoleońskim;

- Równowagi sił

– zapobieżenie nadmiernej

potęgi jednego państwa kosztem drugiego;

Od lewej marszałek Jean Baptiste Bernadotte - król Szwecji, rosyjski generał Woroncow, pruski
generał Gebhard Blücher, Napoleon - wkładany do pieca, i po drugiej stronie owego Franciszek
I cesarz austriacki i felfmarszałek książę Karl Philipp von Schwarzenberg

„100 dni Napoleona”

Obrady Kongresu wiedeńskiego zostały
przerwane przez powracającego do
Francji Napoleona i jego „100 dni”.
Jednak po ostatecznym pokonaniu
Napoleona w bitwie pod Waterloo w
1815 r., kongres na kolejne 2 miesiące
ponownie się zebrał i dokończył
obrady.

Ostatecznie zakończono je w

czerwcu 1815 roku.

Kongres a Księstwo

Warszawskie

Księstwo Warszawskie stanowiło jeden
z najbardziej zapalnych problemów
podczas kongresu. Podczas obrad

car

Aleksander I wszedł w układ z
Fryderykiem Wilhelmem III

i w zamian

za zgodę na zajęcie całości Księstwa
Warszawskiego, car obiecał część
Saksonii. Sprzeciw wobec tego
zgłaszały Austria i Wielka Brytania
obawiając się zbytniego wzmocnienia
Rosji i Prus, jednak układ ten został już
zawarty.

Księstwo Warszawskie po kongresie

Z większości ziem Księstwa Warszawskiego powstało

Królestwo Polskie połączone unią personalno – realną z
Cesarstwem Rosyjskim;
- Nowym władcą Królestwa Polskiego stał się car
Aleksander I;
- Województwa: Poznańskie, Bydgoskie z Toruniem i

Wolne Miasto Gdańsk i 40 % terytoriów Saksonii
uzyskały Prusy;

- Kraków i jego okolice, czyli tzw. Rzeczpospolita

Krakowska, znalazł się pod kontrolą rezydentów
trzech zaborczych państw.

- Kopalnie soli w Wieliczce otrzymała Austria;