„WOLNI OD LĘKU” : Strach potrzebny i niepotrzebny.

 

 

*ciekawostka: taniec Św. Wita- choroba układu nerwowego charakteryzująca się niekontrolowanymi ruchami.

 

 

1.      STRACH- to uczucie , które pierwotnie było spowodowane bólem( np. dziecko dostaje klapsa od rodziców => boi się potem podniesionej ręki rodzica)

- ból i strach przed nieznanym są pierwotnymi źródłami każdego lęku!

Strach WYUCZONY jest wynikiem uczenia emocjonalnego.

 

2.      Strach POŻĄDANY :

·         Pojawia się w sytuacji rzeczywistego zagrożenia

·         Działa jako mechanizm sygnalizujący zagrożenie, z którym się musimy zmierzyć

·         Kieruje uwagę na odpowiedni reakcje i ryzyko jakie każda z nich niesie

 

3.      Strach NIEPOŻĄDANY:

·         Pojawia się, gdy zagrożenie nie występuje

·         Zamiast pomagać, przeszkadza w działaniu

·         Kiedy jest zbyt intensywny

 

4.      Niepożądany strach może zrodzić się:

- w wyniku jednego zdarzenia

- powstawać przed długi czas w wyniku szeregu wydarzeń

 

Lęki powstają głównie u osób:

a)      Nadpobudliwych emocjonalnie

b)      Którzy wcześniej mieli już doznania lękowe

- Podatność na odczuwanie strachu NIE ma związku z inteligencją, siłą fizyczną czy zdolnościami osoby!

 

5.      Lęk wywołany pojedynczym wydarzeniem:

- powstaje na bazie intensywnego doznania

- powraca przy każdym kontakcie z daną sytuacją,( nawet słownym czy obrazowym przedstawieniu jej)

 

6.      Lęk wywołany szeregiem zdarzeń:

- nabiera mocy poprzez powtarzanie się podobnych zdarzeń lękowych

-zdarzenia te mogą występować we wczesnym dzieciństwie przez dłuższy czas

                     7.  Lęki powstałe w wyniki konfrontacji z trudnym problemem <= chęć dokonania

                           najlepszego wyboru w każdej sytuacji

8.      Lęki spowodowane błędną informacją <= myślenie o danej sytuacji jako o niebezpiecznej i reagowanie zbyt intensywnym strachem

 

9.      Pamięć o zdarzeniu często zanika, a strach pozostaje ( np. coś z wczesnego stadium życia)

 

10.   Wszystko co towarzyszy uczuciu strachu w określonej sytuacji, jest z nim bezpośrednio kojarzone.

 

11.  NAWYK- to zespół reakcji konsekwentnie wywoływanych przez te same okoliczności. Większość nawyków słabnie i zanika, gdy przestaje służyć interesom jednostki. Nawyki lękowe są wyjątkiem! Wyróżnia się:

a)      Nawyk ruchowy:

- drobne, bez znaczenia, ledwie zauważalne ruchy BĄDŹ

-  bardzo złożone,

- czynią nasze zach.przewidywalnym, ale mamy na nie wpływ!

b)      Nawyk emocjonalny:

- wywołane są przez powtarzające się, te same sytuacje

- pojawiają się reakcje autonomiczne

- reakcja emocjonalna zależny od wcześniejszego uczenia się

- nie mamy wpływu

c)      Nawyk myślowy:

- stanowią skojarzenia między słowem a obrazem lub zbiorem opinii

- na tę samą sytuację mogę powstawać różne ciągi myślowe u poszczególnych osób

 

12.  Interakcje pomiędzy nawykami.

INTERAKCJA- współdziałanie pomiędzy różnymi nawykami

Nasze reakcje często współzawodniczą, silniejsze dominują nad słabszymi

ð  WZAJEMNE HAMOWANIE – kiedy jedna reakcja na zdarzenie ( np.smutek z powodu złej oceny) zostanie „zahamowana”, osłabiona przed inną sytuacje ( np. szczęście z powodu spotkania się z dziewczyną) ; czasem zahamowane zostają autonomiczne reakcje organizmu i uaktywnione inne.

13.  Tworzenie się nawyków.

- zależy od „uczenia się” – tworzenia nowych połączeń pomiędzy różnymi częściami mózgu( dróg)

- nagroda jako czynnik decydujący o wzmocnieniu bądź osłabieniu nawyku

- generalizacja- tendencja do przejawiania podobnej reakcji na podobny bodziec

STRACH- Stan silnego emocjonalnego napięcia, pojawiający się w sytuacjach realnego zagrożenia, naturalną reakcją organizmu jest np odruch silnego napięcia mięśni a w konsekwencji ucieczka lub walka. Spowodowany jest zdolnością zapamiętywania i kojarzenia podobnych sytuacji (podobna sytuacja w przeszłości miała groźny skutek) oraz w przypadku ludzi umiejętnością abstrakcyjnego myślenia (z mojej decyzji wyniknie sytuacja która spowoduje groźny skutek).

 

LĘK- negatywny stan emocjonalny związany z przewidywaniem nadchodzącego z zewnątrz lub pochodzącego z wewnątrz organizmu niebezpieczeństwa, objawiający się jako niepokój, uczucie napięcia, skrępowania, zagrożenia. W odróżnieniu od strachu jest on procesem wewnętrznym, nie związanym z bezpośrednim zagrożeniem lub bólem.