„Poezja religijna na przestrzeni epok” Omów problem powołując się do twórczości Jana Kochanowskiego, Franciszka Karpińskiego, Jana Twardowskiego(współcześnie).
Liryka religijna dotyczy relacji człowieka z Bogiem. Na przestrzeni epok poezja religijna oraz jej wymowa ulegały przemianom, inaczej też ukazywano postać Stwórcy. Widzenie Boga mającego wpływ na relacje z człowiekiem odnajdujemy w twórczości Jana Kochanowskiego, Franciszka Karpińskiego i Ks. Jana Twardowskiego.
W epoce renesansu zmieniła się wizja wiary i Boga. Ludzie wierzyli w opatrzność bożą, która utwierdzała i kontynuowała ład kosmosu i ład ziemskiego świata. Najwyższego postrzegano jako dobrego ojca, wybaczającego nawet najcięższe grzechy. Lud świadomie wychwalał Pana za wszelkie dobro zesłane na ziemię.
Jan Kochanowski, jako humanista chrześcijański, człowiek epoki odrodzenia w swych dziełach wyraźnie przedstawiał swoje oddanie i szacunek względem Stwórcy. W „Psałterzu Dawidowskim”, psalmy odzwierciedlają uczucia człowieka miłującego, wielbiącego i pokładającego nadzieję w Panu. Bóg bywa groźny, ale ukazuje przede wszystkim swoją dobroduszność. Przedstawiona jest jedność chrześcijaństwa, poeta staje ponad podziałami i polemikami religijnymi epoki.. Z kolei w „Psalmie CXXX”, Stworzyciel pojawia się jako wszechmocny, miłosierny, litościwy, mogący odmienić życie ludzi dając szansę nawrócenia, ale pozostający dla nich zagadką. W pieśni „Czego chcesz od nas Panie” Jan Kochanowski najpełniej oddał renesansowy sposób widzenia Boga. Stwórca ujawnia się jako doskonały architekt Wszechświata, opiekujący się tym co stworzył. Poeta zawierzając się opiece boskiej, podkreśla niewypłacalność człowieka wobec ogromu dobrodziejstw, którymi obdarza nas Bóg. Natura, piękno i rytm są odzwierciedleniem potęgi boskiej. To świadectwo wszechobecności Pana Wszystkiego Świata. Kochanowski nie tylko oddał cześć Bogu, ale także dał wyraz wiary we własne możliwości poznawcze człowieka. Zmiany w postrzeganiu Boga odnajdujemy w „Trenach”. Poeta wcześniej chwalący i miłujący Pana, odkrywa niesprawiedliwość Bożą. Widzi w Nim, potężną, niezbadaną siłę. Dopiero w „Trenie XIX” wiara poety powraca, dochodzi do wniosku „że jeden jest Pan smutku i grozy”.
W epoce baroku pisarze uważali, że życie jest walką dobra ze złem,fascynowali się czasem i przemijaniem. A jedyną ucieczką dla człowieka może być miłość oraz wiara w Boga. Wśród twórczość Franciszka Karpińskiego odnajdujemy powszechnie znane pieśni takie jak, „Pieśń Poranna”, Pieśń o Narodzeniu Pańskim”, czy „Pieśń Wieczorna” W tych utworach dostrzec można miłość do świata, jako dzieła Bożego i miłość do Stworzyciela. Autor ukazuje, że życie jest pełne zagrożeń i niedoli, a ratunkiem jest sam Bóg. Ufność Bogu nadaje sens ludzkiemu życiu. W swej poezji Franciszek Karpiński starał się by temat wiary i religii, był w prosty sposób zrozumiany przez Polaków. Bóg w oczach poety pełnił rolę stróża troskliwego opiekuna człowieka, któremu można z ufnością powierzyć wszystkie sprawy. Według Karpińskiego Stwórca jest człowiekowi potrzeby, inaczej lud pogrążyłby się w zepsuciu i grzechu.
Zupełnie inaczej poezję religijna, a tym samym wizerunek Boga przedstawia Ks. Jan Twardowski. Na tle dawniejszej i współczesnej liryki religijnej wiersze poety odbiegają od tradycyjnych wzorów poezji wyznaniowej. Autor w niekonwencjonalny sposób wyraża przekonania religijne. Jego utwory bogate są w model wiary franciszkańskiej, człowiek prosty, radujący się, głęboko wierzący i miłujący naturę. Wiersze nacechowane tolerancyjną otwartością i wielkim zrozumieniem dla różnorodności postaw i zachowań oraz pełne współczucie dla każdego cierpiącego. Poeta ukazuje Najwyższego z ludzkim obliczem, Bóg jest przyjacielem każdego człowieka, kocha go , rozumie, jest jego opiekunem. Takie obrazy widzimy w utworach między innymi „Suplikacje”, oraz „Wiara”. Jan Twardowski w swej twórczości nie trzymał surowości wiary, głosi wiarę bez lęku, bez srogości i prześladowań.
Na przestrzeni wielu epok w utworach o tematyce religijnej pojawia się różny stosunek do Boga i wiary. W jednych Stwórca ukazywany jako autorytet, w innych jako przyjaciel, lub też jako Sędzia nad ludźmi. Te zmiany poglądów na tematy religijne są bardzo ważne. Powodowały one rozwój myśli religijnej, kształtowały świadomość i postawę człowieka, ale także wywierały ogromny wpływ na relację ludzi z Stwórcą.