Saule – Słońce. Jedna z głównych postaci bałtyjskich mitów nieba. Suwerenna bogini wyobrażana jako Słoneczna Panna (Saules meita) lub Matka Słońce. O jej rękę zabiegają synowie boga nieba oraz bóg burzy Perkun i księżyc – Meness. Jej łzami były czerwone jagody na wzgórzach. Bałtowie uważali słońce za dzban lub czerpak z którego wylewał się drobny płyn – światło.

Perkun (lit. Perkūnas, Perkuns, fiń. Perkele, łot Perkonos, Perkons, prus. Perkunis; możliwe że od praindoeuropejskiego rdzenia perk- - "dąb") – naczelne, suwerenne bóstwo panteonu bałtyjskiego, gromowładca, bóg niebios, ognia i płodności, odpowiednik słowiańskiego Peruna. Ogólnobałtyjski bóg burzy i wojny, strażnik moralności oraz sprawca biokosmicznej płodności w lettolitewskich mitach nieba. Jego świętym drzewem i symbolem był dąb. Jako bóstwo, które można było oglądać i o zdefiniowanej funkcji mitologicznej zastępował Dievs - deus otiosus panteonu bałtyjskiego. Wspominany był m.in. w pismach Jana Długosza.

Patrimps, Potrimpus – bóg wody, bóg magii w postaci węża. Władca życia, płodności i śmierci. Opiekun kapłanów, wróżbitów, szamanów – bóg mądrości. Przypuszcza się, że składano mu krwawe ofiary z dzieci. Utożsamiany z Autrimpsem i Andajem.

Pergrubrius – w mitologii bałtyjskiej bóg wiosny i roślinności. Patron pierwszych prac polowych i bóstwo zwyciężające zimę. Oddawano mu cześć 22 marca. Składano mu wówczas w ofierze cielęta, barany, owce i koguty, śpiewano hymny i pito duże ilości piwa.

Puskaitis - bóg obfitości, władca skrzatów.

Sveistiks - bog gwiazd. Jeden z braci bliźniaków personifikujących planetę Wenus jako Gwiazda Poranna; Syn boga nieba Dievsa, oblubieniec Słonecznej Panny, młody kowal, tworca sklepienia niebieskiego. Smiertelny wróg Menessa. Nosi przydomek - Teljavelis.

Telawel – w mitologii bałtyjskiej bóg-kowal, miał ukuć Słońce i rzucić je w niebo. Jego atrybutem jest żelazny lub kamienny młot.

Usins - łotewski bóg światła. Związany z pszczołami i końmi.

Wejopatis, Vejopatis - władca wiatrów, życia i płodności, ale też zwiastun śmierci. Jego atrybuty to: kogut, ryba (symbol patronatu nad rybakami). Przedstawiany był jako skrzydlata postać o dwóch twarzach w dłoniach trzymając beczułkę i rybę. Jego kapłani, wróżący z wiatru, zwani byli wejonami.

Zemyna, Zemynele, Zemes Mate - litewska bogini ziemi. W obchodach święta Pergrubii dokonywał się wiosną akt jej hierogamii (zespolenia) z Dievsem, gwarantujący coroczne odtworzenie kosmosu, płodność przyrody i urodzaj.

Meness - Księżyc. Jeden z głównych bogów w bałtyjskich mitach nieba. W podaniach przedstawiany negatywnie jako wiarołomny wojownik podstępnie walczący o rękę Słonecznej Panny (Saule), którą porywa w dniu jej zaślubin z Auseklisem.

Andaj – suwerenny litewski bóg magii. Władca ciemnego nieba, opiekun kapłanów, utożsamiany z bogiem wężem. Odpowiednik wedyjskiego Waruny, podobnie rządzący wodami. Jego pruskim odpowiednikiem jest Patrimps. Utożsamiany też z Autrimpsem.

Medeine - litewska bogini lasów. U Prusów bóstwo lasu będące rodzaju męskiego nosiło miano Medinaitisa.

Majuna – bałtyjska bogini domu i rodziny oraz drzew lipowych.

Laima, Łajma – Bałtyjska bogini losu, przy narodzinach dziecka określająca całe jego życie, przyszły los. Wyobrażano ją sobie pod postacią staruszki.

Kerklis, Korgs – w mitologii bałtyjskiej brat Kurko, bóg żelaza, kowalstwa, zwycięstwa w bitwie, zwierzę Korgsa to dzik.

Giltine - litewska bogini śmierci. Wykonywała wyroki ferowane przez boga magii Patrimpsa, boga nieba Dievsa i boginię losu - Laimę.

Gabija, Gabeta - litewskie bóstwo opiekuńcze ogniska domowego. Jako Jagaubis kojarzone być może z młodym kowalem, "duchem iskier" i boskimi bliźniętami.

Diveriks, Dievu Rykis - Pan Bogów, władca nieba. Przydomek świetlistego boga nieba - Dievsa.

Dimstipatis – litewskie bóstwo opiekuńcze podwórza domowego. Według relacji jezuitów składano mu w ofierze koguta.

Curche, Kurko - staropruski bóg urodzaju. Na jesieni, po zbiorach, urządzano mu doroczne święto połączone ze składaniem ofiar z pierwocin zbóż i libacją. Bóg suwerenny, przypuszczalna hipostaza boga nieba - Dievsa. Wg innych zródeł jest to bogini ziemi i urodzaju, czczona przez Prusów - jej świętym zwierzęciem były dzik i świnia.

Ceroklis – jedno z łotewskich bóstw urodzaju. Według informacji jezuitów (1604, 1606) składano mu w ofierze czarnego wołu, czarnego koguta, świnię i piwo.

Dainy – pieśni ludowe, opowiadające o mitach, bogach, mają czasem postać hymnów.

Romuva

Największe zgromadzenie neopogańskie na Litwie. Założona oficjalnie w 1992 roku. Nazwa oznacza świątynie/sanktuarium. Wierzenia opierają się na polityeiźmie, kulcie przodków, sakralizacji przyrody. Centralnym elementem rytuału jest ogień.

Zadruga

Stworzona przez Jana Stachniuka w 1935. Cechował ją antyklerykalizm i nacjonalizm. Zdelegalizowano ją po wojnie, przywrócono ją po 56 roku. Stachniuk uznawał chrześcijaństwo za żydowski wynalazek, stąd nie jest indoeuropejskie. Głosiła ona narodowy socjalizm, organizowała liczne manifestacje krzewiące kulturę polską i polskie korzenie religijne. Ruch miał charakter raczej polityczno-społeczny.

Niklot

Stowarzyszenie na rzecz tradycji i kultury. Wydają oni czasopismo Trybsław. Walczą oni z "wspakulturą" chrześcijańską.

Rodzima Wiara

Utworzona w 1991. Związani są z Zadrugą, mają około 200-400 członków. Stowarzyszenie ma charakter religijny.