SZTUKA POSTIMPRESJONISTYCZNA

Sztuka postimpresjonistyczna rozwinęła się po ostatniej wystawie impresjonistów, która odbyła się w 1886 r. z udziałem neoimpresjonistów i kontynuowana była do początków XX wieku. Dla wielu przedstawicieli tego kierunku barwa impresjonistów stała się bardzo ważnym środkiem formalnym, ale do wyrażania zupełnie innych treści ideologicznych. Postimpresjonizm skorzystał z rewolucyjnych osiągnięć impresjonistycznych, a więc także nie przywiązywał wielkiej wagi do akademickiej perspektywy i światłocienia, unikał werystycznego naśladowania rzeczywistości zerwał zdecydowanie z koturnową i oficjalną sztuką tworzoną na zamówienie. Niemniej jednak, w przeciwieństwie do impresjonistów, nie bagatelizował roli tematów w obrazie i przywrócił znaczenie symbolice.

Malarstwo

Wizja po kazaniu; Paul Gaugain

Postimpresjonizm przełomu XIX-XX w. objął swoją nazwą wiele zjawisk w malarstwie awangardowym, rywalizującym z poglądami akademickimi. Choć stosował impresjonistyczną gamę kolorystyczną, wykorzystywał ją często do eksponowania treści metaforycznych, wizyjnych, symbolicznych i literackich. Poza eksperymentami kolorystycznymi i kompozycyjnymi P. Cezanne'a, które po śmierci artysty, stały się punktem wyjścia dla kubizmu, postimpresjoniści głęboko wnikali w problemy egzystencjalne przeciętnego człowieka, dotykali problemów często intymnych, ważnych dla wszystkich ludzi. Obrazowali tęsknotę za spokojem, miłością, a jednocześnie ukazywali dramat ludzkich zmagań, wyraźnie bowiem widzieli, że osiągnięcie tych marzeń jest trudne, a człowiek uwikłany jest w wewnętrzne sprzeczności. Głęboką wymowę tych dzieł, uzyskiwali nie tylko dzięki tematowi, ale również za sprawą deformacji, stylizacji, ekspresyjnej linii konturującej często płaską plamę barwną. Zachodził tu bardzo ścisły związek między symboliką koloru a rodzajem przedstawienia malarskiego.

---