Rostworowski (1877-1938) był niekwestionowanym pierwszym dramaturgiem Drugiej Rzeczypospolitej. W swoich utworach sięgał zawsze głębi zagadnień etycznych i poszukiwał ich rozwiązań w duchu poglądów chrześcijańskich. Był świetnym obserwatorem życia, czemu nieraz dawał wyraz w swoich utworach pisanych zawsze z pasją realisty. Należał do twórców odznaczających się silną wiarą i odpowiedzialnością za słowo i przykład życia. Poeta był działaczem politycznym, należał do Ligi Narodowej, Obozu Wielkiej Polski i Stronnictwa Narodowego. Był prezesem Związku Zawodowego Literatów Polskich, Związku Inteligencji Polskiej i Towarzystwa Obrony Ziem Wschodnich. W 1932 r. otrzymał państwową nagrodę literacką za "Niespodziankę". W 1933 r. powołany do Polskiej Akademii Literatury, wystąpił z niej w 1937 r., solidaryzując się z kardynałem Adamem Sapiehą w konflikcie w sprawie przeniesienia zwłok Józefa Piłsudskiego

do Krypty Srebrnych Dzwonów na Wawelu. Po ostatniej wojnie przez długi czas wyklinano go bądź przemilczano z tego powodu, iż był arystokratą, prawicowcem i katolikiem. Czystość moralna i całkowite oddanie się sprawom Kościoła zjednały mu przychylność Krakowa. Podczas jego pogrzebu biły dzwony we wszystkich krakowskich kościołach. Najlepszym dramatem Rostworowskiego jest "Judasz z Kariothu" (1913 r.). To dramat o tragedii Judasza; studium o człowieku małym i interesownym. Dramaturga interesuje tutaj nie tyle sam akt zdrady, co raczej jej przyczyny. Sztuka ta łączy elementy psychologicznego dramatu charakterów z formami misteryjno-moralitetowymi. Warto dodać, że podstawową ideą dramaturgii Rostworowskiego jest przeświadczenie o tragicznym konflikcie między moralnym ładem wszechświata ustanowionym przez Boga a skażoną naturą ludzką. Piotr Cza

---