blok - podstawy prawne wykonywania zadań ochrony osób i mienia, Licencja Pracownika Ochrony


I. PRZEPISY REGULUJĄCE ZASADY WYKONYWANIA ZADAŃ OCHRONY OSÓB I MIENIA

Podstawowym aktem prawnym regulującym zasady wykonywania zadań ochrony osób i mienia
jest ustawa z dnia 22 sierpnia 1997 r. o ochronie osób i mienia z późniejszymi zmianami (Dz.U.97.114.740; Dz.U.99.11.95, Dz.U.00.29. 357, Dz.U.01.27.298, Dz.U.123.1353 oraz Dz.U.02.71.656
i Dz.U.02.74.676). Ustawa ta określa:

  1. obszary, obiekty i urządzenia podlegające obowiązkowej ochronie,

  2. zasady tworzenia i funkcjonowania wewnętrznych służb ochrony,

  3. zasady prowadzenia działalności gospodarczej w zakresie usług ochrony osób i mienia,

  4. kwalifikacje i uprawnienia pracowników ochrony,

  5. nadzór nad funkcjonowaniem ochrony osób i mienia,

  6. zasady ochrony transportowanej broni, amunicji, materiałów wybuchowych, uzbrojenia, urządzeń
    i sprzętu wojskowego,

  7. odpowiedzialność karną za naruszenie ustawy.

Spośród innych aktów regulujących wykonywanie zadań ochrony osób i mienia należy wskazać na:

Rozporządzenia Rady Ministrów określające:

  1. Szczegółowe warunki i sposób postępowania pracowników ochrony przy użyciu broni palnej (Dz.U.98.86.543).

  2. Szczegółowe warunki i sposoby użycia przez pracowników ochrony środków przymusu
    bezpośredniego (Dz.U.98. 89.563).

  3. Szczegółowy tryb działań pracowników ochrony, podejmowanych wobec osób znajdujących się
    w granicach chronionych obiektów i obszarów (Dz.U.98.144.933).

Rozporządzenie Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji określające:

  1. Rodzaje dokumentów wymaganych przy składaniu wniosku o udzielenie koncesji na prowadzenie
    działalności gospodarczej w zakresie usług ochrony osób i mienia (Dz.U.98.69.457).

  2. Dokumentację wymaganą przy prowadzeniu działalności gospodarczej w zakresie usług ochrony osób
    i mienia oraz czas jej przechowywania (Dz.U.98.69.458).

  3. Wzór i tryb wydawania licencji pracownika ochrony fizycznej, licencji pracownika zabezpieczenia
    technicznego oraz tryb i częstotliwość wydawania przez organy policji opinii o pracownikach
    ochrony (Dz.U.98.78.511).

  4. Wysokość i tryb wnoszenia opłaty za wydanie licencji pracownika ochrony (Dz.U.98.98.627).

  5. Zasady uzbrojenia specjalistycznych uzbrojonych formacji ochronnych i warunki przechowywania
    oraz ewidencjonowania broni i amunicji (Dz.U.98.113.730).

  6. Rodzaje dyplomów i świadectw wydawanych przez szkoły i inne placówki oświatowe, które
    potwierdzają uzyskanie specjalistycznych kwalifikacji w zakresie ochrony osób i mienia, minimalny
    zakres programów kursów pracowników ochrony fizycznej pierwszego i drugiego stopnia oraz
    zakres obowiązujących tematów egzaminów i tryb ich składania, skład komisji egzaminacyjnej
    i sposób przeprowadzania egzaminu (Dz.U.98.113.731).

  7. Zakres wiadomości obowiązujących na egzaminie dla pracowników specjalistycznych uzbrojonych
    formacji obronnych, którzy uzyskali świadectwa potwierdzające zdanie egzaminu z zakresu
    znajomości pełnienia służby strażniczej z bronią (Dz.U.98.113.732).

  8. Szczegółowe zasady wydawania upoważnień do kontroli oraz tryb wykonywania czynności
    nadzoru Komendanta Głównego Policji nad działalnością specjalistycznych uzbrojonych formacji ochronnych (Dz.U.98.116.752).

  9. Rodzaje obiektów, w których mogą być stosowane paralizatory elektryczne (Dz.U.98.120.780).

  10. Szczegółowe zasady i wymagania, jakim powinna odpowiadać ochrona wartości pieniężnych przechowywanych i transportowanych przez przedsiębiorców i inne jednostki organizacyjne (Dz.U.98.129, Dz.U.98.858, zmiany: Dz.U.00.17.221).

  11. Szczegółowe zasady współpracy specjalistycznych uzbrojonych formacji ochronnych z Policją, jednostkami ochrony przeciwpożarowej, obrony cywilnej i straży gminnej (miejskiej) (Dz.U.98.161.1108).

  12. Zasady funkcjonowania wewnętrznych służb ochrony (Dz.U.99.4.31, zmiany: Dz.U.01.119.1273).

Rozporządzenie Ministra Zdrowia i Opieki Społecznej określające:

badania lekarskie i psychologiczne osób ubiegających się o wydanie licencji oraz posiadających licencję pracownika ochrony fizycznej (Dz.U.99.30.299, zmiany: Dz.U.00.81. 917).

II. POJĘCIA PODSTAWOWE

Ustawodawca w art. 213 ustawy o ochronie osób i mienia podaje wykładnię zastosowanych w niej terminów
i pojęć. Należą do nich:

  1. kierownik jednostki - oznacza osobę lub organ przedsiębiorcy lub innej jednostki organizacyjnej, uprawnionych zgodnie z przepisami prawa, statutem, umową do zarządzania nią; za kierownika
    jednostki uważa się również likwidatora lub syndyka;

  2. licencja - jest to zezwolenie na wykonywanie zadań związanych z ochroną osób i mienia w zakresie wymaganym ustawą;

  3. obszar podlegający obowiązkowej ochronie - to obszar określony przez ministrów, kierowników urzędów centralnych i wojewodów, wydzielony i odpowiednio oznakowany;

  4. transport podlegający obowiązkowej ochronie - transport broni, amunicji, materiałów wybuchowych, uzbrojenia, urządzeń i sprzętu wojskowego, wysyłany z obszarów i obiektów podlegających obowiązkowej ochronie;

  5. ochrona osób - oznacza działania mające na celu zapewnienie bezpieczeństwa życia, zdrowia
    i nietykalności osobistej;

  6. ochrona mienia - oznacza działania zapobiegające przestępstwom i wykroczeniom, a także
    przeciwdziałające powstaniu szkody wynikającej z tych zdarzeń oraz nie dopuszczające do wstępu
    osób nieuprawnionych na teren chroniony;

  7. pracownik ochrony - oznacza osobę posiadającą licencję pracownika ochrony fizycznej lub pracownika zabezpieczenia technicznego i wykonującą zadania ochrony w ramach wewnętrznej służby ochrony albo na rzecz przedsiębiorcy, który uzyskał koncesję na prowadzenie działalności w zakresie ochrony osób i mienia, lub osobę wykonującą zadania ochrony w zakresie nie wymagającym licencji;

  8. specjalistyczne uzbrojone formacje ochronne - to wewnętrzne służby ochrony oraz przedsiębiorcy, którzy uzyskali koncesję na prowadzenie działalności gospodarczej w zakresie usług ochrony osób
    i mienia, posiadających pozwolenie na broń na okaziciela, wydane na podstawie odrębnych przepisów;

  9. wewnętrzne służby ochrony - to uzbrojone i umundurowane zespoły pracowników przedsiębiorców lub jednostek organizacyjnych powołane do ich ochrony;

Ochrona osób i mienia realizowana jest w formie:

  1. bezpośredniej ochrony fizycznej stałej lub doraźnej, polegającej na stałym dozorze sygnałów przesyłanych, gromadzonych i przetwarzanych w elektronicznych urządzeniach i systemach alarmowych albo polegającej na konwojowaniu wartości pieniężnych oraz innych przedmiotów wartościowych lub niebezpiecznych,

  2. zabezpieczenia technicznego polegającego na montażu elektronicznych urządzeń i systemów
    alarmowych sygnalizujących zagrożenie chronionych osób i mienia oraz eksploatacji, konserwacji
    i naprawach w miejscach ich zainstalowania albo na montażu urządzeń i środków mechanicznego
    zabezpieczenia oraz ich eksploatacji, konserwacji, naprawach i awaryjnym otwieraniu w miejscach
    zainstalowania,

Ustawa stanowi, że specjalistyczne uzbrojone formacje ochronne tworzyć można w dwojaki sposób:

  1. przez przedsiębiorcę lub jednostkę organizacyjną w formie wewnętrznej służby ochrony,

  2. przez przedsiębiorcę, który uzyskał koncesję na prowadzenie działalności gospodarczej w zakresie usług ochrony osób i mienia oraz posiada pozwolenie na broń na okaziciela, wydane na podstawie
    odrębnych przepisów.

Z powyższego wynika, że ustawodawca używa określenia „przedsiębiorca” w dwóch znaczeniach. Pierwszym - w znaczeniu ogólnym, kiedy mówi o przedsiębiorcy w ogóle (np.: przedsiębiorcy prowadzącym działalność produkcyjną, handlową, usługową i inną) i drugim - szczególnym, kiedy mówi o przedsiębiorcy posiadającym koncesję na prowadzenie działalności gospodarczej w zakresie usług ochrony osób i mienia.

Ustawa nakłada na kierownika jednostki, który bezpośrednio zarządza obszarami, obiektami i urządzeniami podlegającymi obowiązkowej ochronie, prawny obowiązek zapewnienia fizycznej lub technicznej ochrony tych obszarów, obiektów i urządzeń przez specjalistyczną formację ochronną lub odpowiednie zabezpieczenie techniczne.

Ustawodawca nie wskazuje jednak, który z podmiotów uznanych za specjalistyczną uzbrojoną formację ochronną powinien sprawować ochronę tych obszarów, obiektów i urządzeń. W związku z tym kierownik jednostki może:

  1. utworzyć z pośród podległych mu pracowników uzbrojony i umundurowany zespół pracowników stanowiący wewnętrzną służbę ochrony,

  2. powierzyć ochronę przedsiębiorcy posiadającemu koncesję na prowadzenie działalności gospodarczej
    w zakresie usług ochrony osób i mienia oraz pozwolenia na broń na okaziciela, wydane na podstawie odrębnych przepisów.

III. OBSZARY, OBIEKTY, URZĄDZENIA I TRANSPORTY PODLEGAJĄCE OBOWIĄZKOWEJ OCHRONIE

Do obszarów, obiektów, urządzeń i transportów podlegających obowiązkowej ochronie przez specjalistyczne uzbrojone służby ochronne lub odpowiednie zabezpieczenie techniczne należą
w szczególności:

  1. ważne dla obronności państwa:

b) ważne dla interesu gospodarczego państwa:

c) ważne dla bezpieczeństwa publicznego:

d) ważne dla innych ważnych interesów państwa:

Powyższe wyliczenie rodzajów obiektów podlegających obowiązkowej ochronie nie jest jednak
wyczerpujące i ostateczne, ponieważ użyte przez ustawodawcę słowa w „szczególności” oznaczają,
że można zaliczyć do poszczególnych kategorii jeszcze inne obszary, obiekty i urządzenia.

Za kryterium sporządzania wykazów obszarów, obiektów i urządzeń podlegających obowiązkowej ochronie, ustawa przyjmuje znaczenie danego obszaru, obiektu lub urządzenia dla obronności państwa,
jego interesów gospodarczych, dla bezpieczeństwa publicznego oraz innych ważnych interesów państwa.

Szczegółowe wykazy obszarów, obiektów i urządzeń podlegających obowiązkowej ochronie sporządzają: Prezes Narodowego Banku Polskiego, Krajowa Rada Radiofonii i Telewizji, ministrowie, kierownicy urzędów centralnych i wojewodowie w stosunku do podległych, podporządkowanych lub nadzorowanych jednostek organizacyjnych. Umieszczenie w wykazie określonego obszaru, obiektu lub urządzenia następuje w drodze decyzji administracyjnej.

Wymienione powyżej podmioty przesyłają wykazy obszarów, obiektów i urządzeń podlegających
obowiązkowej ochronie do właściwych terytorialnie wojewodów oraz bieżąco je aktualizują.

Wojewodowie na podstawie otrzymanych wykazów sporządzają i prowadzą ewidencję obszarów,
obiektów i urządzeń podlegających obowiązkowej ochronie, znajdujących się na terenie województwa.
Ewidencja ta ma charakter poufny. W trybie szczególnym wojewoda, w drodze decyzji administracyjnej, może umieścić w ewidencji znajdujące się na terenie województwa obszary, obiekty i urządzenia innych podmiotów niż wymienione wyżej. Obszar, obiekt lub urządzenie podlega obowiązkowej ochronie dopiero
z chwilą wpisania do ewidencji wojewody.

Minister Spraw Wewnętrznych i Administracji, na wniosek wyżej wymienionych podmiotów, może
wprowadzić dla jednostek organizacyjnych podległych lub podporządkowanych wnioskującemu organowi albo przez niego nadzorowanych regulaminy ogólnych warunków i trybu wykonywania ochrony obszarów, obiektów i urządzeń podlegających obowiązkowej ochronie. Celem tych regulaminów jest ujednolicenie
organizacji i funkcjonowania służb ochrony na obszarach, obiektach i urządzeniach podlegających
obowiązkowej ochronie.

Warunkiem bezwzględnym jest konieczność uzgodnienia planu ochrony przez kierownika zarządzającego obszarami i urządzeniami podlegającymi obowiązkowej ochronie z właściwym terytorialnie komendantem wojewódzkim Policji. Ponadto zadania ochronne w celu zapewnienia ochrony tych obszarów, obiektów i urządzeń mogą wykonywać wyłącznie pracownicy ochrony posiadający co najmniej licencję pierwszego stopnia.

IV. ZASADY SPORZĄDZANIA PLANU OCHRONY I TRYB JEGO UZGADNIANIA

Kierownik jednostki, który bezpośrednio zarządza obszarami, obiektami i urządzeniami podlegającymi obowiązkowej ochronie, albo upoważniona przez niego osoba, jest obowiązany uzgadniać z właściwym
terytorialnie komendantem wojewódzkim Policji plan ich ochrony.

Z powyższego wynika, że uzgodnienia planu ochrony dokonuje osobiście kierownik jednostki lub
upoważniona przez niego osoba. Osoby te nie muszą posiadać licencji pracownika ochrony fizycznej.

Natomiast osobą upoważnioną do sporządzenia planu ochrony jest wyłącznie pracownik ochrony
fizycznej posiadający licencję drugiego stopnia. Jego podpis jako autora planu musi być umieszczony na tym dokumencie.

Plan ochrony powinien zawierać następujące elementy:

  1. określenie charakteru produkcji lub rodzaju działalności,

  2. analizę stanu potencjalnych zagrożeń i aktualnego stanu bezpieczeństwa jednostki

  3. ocenę aktualnego stanu ochrony jednostki,

  4. dane dotyczące specjalistycznej uzbrojonej formacji ochronnej, w tym:

  • dane dotyczące rodzaju zabezpieczeń technicznych,

  • zasady organizacji i wykonywania ochrony jednostki.

  • Komendant wojewódzki Policji przy uzgadnianiu planu ochrony bierze pod uwagę potencjalny stan
    zagrożenia jednostki oraz wymagania określone w obowiązujących przepisach prawa. Oznacza to, że może domagać się uzupełnienia planu, jego zmiany lub odmówić uzgodnienia. Odmowa uzgodnienia planu
    następuje w drodze decyzji administracyjnej.

    W przypadku konieczności uzupełnienia planu lub jego zmiany wszczyna się postępowanie w sprawie odmowy uzgodnienia planu, wyznaczając termin na uzgodnienie planu. Jeśli plan ochrony w wyznaczonym terminie zostanie uzgodniony, postępowanie o którym mowa wyżej zostaje umorzone. Natomiast
    w przypadku nie uzgodnienia planu ochrony, komendant wojewódzki Policji wydaje decyzję administracyjną o odmowie uzgodnienia planu. Jednocześnie podaje przyczyny odmowy i podstawę prawną oraz wskazuje środki odwoławcze i termin do odwołania. Odwołanie wnosi się do komendanta głównego Policji za pośrednictwem komendanta wojewódzkiego Policji w terminie 14 dni.

    Kierownik jednostki bezpośrednio zarządzający obszarami, obiektami i urządzeniami podlegającymi obowiązkowej ochronie, jest obowiązany najpóźniej na trzy dni przed planowaną datą rozpoczęcia transportu podlegającego obowiązkowej ochronie, uzgadniać z komendantem wojewódzkim Policji, właściwym terytorialnie ze względu na miejsce rozpoczęcia transportu, plan ochrony tego transportu. Plan ten powinien spełniać te same wymogi, co plan ochrony obszaru, obiektu czy urządzenia podlegającego obowiązkowej ochronie.

    V. WEWNĘTRZNE SŁUŻBY OCHRONY

    1. Zasady i tryb powoływania wewnętrznych służb ochrony.

    Wewnętrzne służby ochrony stanowią uzbrojone i umundurowane zespoły pracowników, powołane
    do ochrony przedsiębiorstw lub jednostek organizacyjnych. Z określenia tego wynika , że mogą one funkcjonować w zakładach produkcyjnych, handlowych, usługowych i innych, do których odnosi się termin
    „przedsiębiorstwa” oraz w innych instytucjach, związkach, korporacjach, zakładach użyteczności publicznej, do których odnosi się termin „jednostki organizacyjne”. Są one więc powoływane dla ochrony obszarów, obiektów i urządzeń, którymi zarządzają przedsiębiorcy lub kierownicy jednostek organizacyjnych.

    Wewnętrzne służby ochrony podlegają kierownikowi jednostki lub osobie pisemnie przez niego upoważnionej, bezpośrednio podporządkowanej temu kierownikowi.

    Nazwę wewnętrznej służby ochrony tworzy kierownik jednostki, w której ta służba działa, uwzględniając charakter produkcji lub rodzaj działalności jednostki, albo nazwę chronionego obszaru, obiektu lub
    urządzenia. Nazwa wewnętrznej służby ochrony rozpoczyna się od wyrazu „Straż” lub „Służba”.

    Wewnętrzne służby ochrony mogą być powołane w obiektach:

      1. wpisanych do ewidencji obszarów, obiektów i urządzeń podlegających obowiązkowej ochronie,
        prowadzonej przez wojewodów,

      2. nieujętych w ewidencji przez wojewodów, na wniosek ich kierowników uzasadniony ważnym
        interesem gospodarczym lub publicznym, na podstawie zezwolenia właściwego terytorialnie
        komendanta wojewódzkiego Policji, wydanego w drodze decyzji administracyjnej.

    W pierwszym przypadku tryb powołania wewnętrznej służby ochrony składa się z następujących etapów:

    W drugim przypadku tryb powołania wewnętrznej służby ochrony jest następujący:

    W obu przypadkach potwierdzeniem powołania wewnętrznej służby ochrony jest protokół sporządzony przez komisję (wzór stanowi załącznik nr 1 do rozporządzenia). Protokół podpisują wszyscy członkowie
    komisji. Komisję powołuje właściwy terytorialnie komendant wojewódzki Policji. Składa się ona
    z przedstawiciela komendanta wojewódzkiego Policji jako przewodniczącego oraz dwóch osób wyznaczonych przez kierownika jednostki jako jej członków.

    Komisja sprawdza spełnienie warunków powołania wewnętrznej służby ochrony, określonych w planie ochrony lub we wniosku o zezwolenie na utworzenie wewnętrznej służby ochrony, a mianowicie:

    1. danych dotyczących specjalistycznej uzbrojonej formacji ochronnej, a w tym:

    1. danych dotyczących rodzaju zabezpieczeń technicznych,

    2. zasad organizacji i wykonywania ochrony jednostki.

    Komendant wojewódzki Policji odmawia wydania zezwolenia na utworzenie wewnętrznej służby
    ochrony, na wniosek uprawnionego do tego kierownika jednostki, jeżeli:

    1. załączony do wniosku o zezwolenie plan ochrony nie zawiera informacji określonych w art. 7 ust. 2 ustawy (ustawodawca nie jest konsekwentny w posługiwaniu się pojęciami: w art. 10 ust. 2 mówi
      o „wniosku”, a w art. 11 ust. 1 pkt 1 o „planie ochrony”),

    2. jednostka wnioskująca nie zapewnia spełnianych warunków wynikających z przepisów wydanych na podstawie ustawy (np. nie spełnia wymagań jakim powinna odpowiadać ochrona wartości pieniężnych).

    Komendant wojewódzki Policji, w drodze decyzji administracyjnej, cofa zezwolenie na działalność wewnętrznej służby ochrony, jeżeli:

    1. kierownik jednostki złoży taki wniosek,

    2. nie utworzono wewnętrznej służby ochrony w okresie 3 miesięcy od dnia wydania zezwolenia,

    3. nie usunięto w wyznaczonym terminie stwierdzonych podczas kontroli rażących uchybień lub nieprawidłowości w organizacji wewnętrznej służby ochrony,

    4. działalność wewnętrznej służby ochrony prowadzona jest niezgodnie z planem ochrony,

    5. ustały okoliczności, dla których zezwolenie zostało wydane (np. zaprzestano określonej produkcji lub działalności).

    Od decyzji o odmowie wydania i cofnięcia zezwolenia przysługuje odwołanie do Komendanta Głównego Policji.

    1. Struktura organizacyjna i zakres działania wewnętrznych służb ochrony.

    Strukturę organizacyjną wewnętrznej służby ochrony, w zależności od rodzaju i wielkości jednostki mogą tworzyć:

    1. oddziały,

    2. pododdziały,

    3. samodzielne posterunki.

    W zależności od składu struktury organizacyjnej w wewnętrznej służbie ochrony można tworzyć następujące stanowiska służbowe:

    a) szef ochrony,

    b) zastępca szefa ochrony,

    c) dowódca zmiany,

    d) starszy wartownik,

    e) wartownik - konwojent,

    f) młodszy wartownik - konwojent.

    Wewnętrzne służby ochrony w szczególności:

    1. zapewniają ochronę mienia w granicach chronionych obszarów i obiektów,

    2. zapewniają ochronę ważnych urządzeń jednostki, znajdujących się poza granicami chronionych
      obszarów i obiektów,

    3. konwojują mienie jednostki,

    4. wykonują inne zadania wynikające z planu ochrony jednostki.

    Rozporządzenie Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 17 listopada 1998 r. w sprawie
    wewnętrznych służb ochrony doprecyzowuje te zadania stanowiąc, że do zakresu ich działania należy:

    1. zapewnienie bezpieczeństwa osób znajdujących się w granicach chronionych obszarów i obiektów jednostki,

    2. ochrona obiektów, pomieszczeń i urządzeń jednostki przed dostępem do nich osób nieuprawnionych,

    3. ochrona mienia jednostki przed kradzieżą, zniszczeniem lub uszkodzeniem,

    4. konwojowanie mienia jednostki,

    5. zapobieganie zakłóceniom porządku na terenie jednostki oraz powiadamianie kierownika jednostki
      o zdarzeniach powodujących naruszenie porządku,

    6. ujawnianie faktów dewastacji mienia jednostki,

    7. niezwłoczne powiadamianie organów ścigania o czynach przestępczych zaistniałych na terenie
      jednostki i zabezpieczanie miejsca ich popełnienia do czasu przybycia organów ścigania.

    Wewnętrzne służby ochrony mogą wykonywać usługi w zakresie ochrony osób i mienia po uzyskaniu przez nie koncesji, o której mowa w art. 15 ustawy (np. bankowe lub pocztowe wewnętrzne służby ochrony mogą świadczyć usługi w zakresie konwojowania wartości pieniężnych na rzecz innych podmiotów).

    Wewnętrzne służby ochrony w zakresie ochrony osób i mienia współpracują z Policją, jednostkami ochrony przeciwpożarowej, obrony cywilnej i strażami gminnymi (miejskimi).

    Do zakresu działania szefa ochrony należy:

    1. opracowywanie planu ochrony i innej dokumentacji ochronnej,

    2. organizowanie ochrony jednostki,

    3. planowanie zadań dla podległych pracowników ochrony,

    4. kierowanie oddziałem,

    5. sprawowanie nadzoru i kontroli nad wykonywaniem zadań,

    6. prowadzenie instruktaży i zajęć szkoleniowych z pracownikami ochrony oraz dokumentowanie tych czynności,

    7. podejmowanie działań zmierzających do stałego doskonalenia form i metod ochrony jednostki,

    8. dokonywanie okresowych pisemnych analiz i ocen stanu bezpieczeństwa jednostki,

    9. informowanie kierownika jednostki o stanie zagrożenia i ochrony jednostki,

    10. sprawowanie nadzoru nad przechowywaniem broni i amunicji oraz ich ewidencjonowaniem,

    11. udział w naborze pracowników ochrony.

    Do zakresu działania zastępcy szefa ochrony należy:

    1. wykonywanie obowiązków szefa ochrony podczas jego nieobecności,

    2. wykonywanie zadań zgodnie z podziałem pracy ustalonym przez szefa ochrony,

    3. kierowanie pododdziałem,

    4. wykonywanie poleceń szefa ochrony.

    Do zakresu działań dowódcy zmiany należy:

    1. organizowanie wykonywania zadań przez pracowników podległej zmiany zgodnie z dokumentacją ochronną,

    2. dziennik zmiany, zawierający dane o:

    1. dziennik wydarzeń, zawierający:

    1. instrukcję współpracy z Policją, jednostkami ochrony przeciwpożarowej, obrony cywilnej i strażami gminnymi (miejskimi),

    2. instrukcję postępowania pracowników ochrony w przypadku napadu, włamania, pożaru, powodzi i awarii,

    3. dziennik szkolenia pracowników ochrony.

    W przypadku bezzmianowej organizacji ochrony jednostki czynności należące do zakresu działania dowódcy zmiany wykonuje szef ochrony lub jego zastępca.

    3. Dokumentacja ochronna prowadzona przez wewnętrzne służby ochrony.

    W wewnętrznych ochrony prowadzi się następujące rodzaje dokumentacji ochronnej:

    a) tabelę służby, zawierającą o:

    b) dziennik zmiany, zawierający dane o :

    c) dziennik wydarzeń, zawierający:

  • Użycie siły fizycznej oznacza bezpośrednie oddziaływanie na nietykalność cie­lesną osoby. Siłę
    fizyczną w postaci chwytów obezwładniających oraz podob­nych technik obrony stosuje się w celu:

  • B) Stosowanie kajdanek

    Jednak w obu przypadkach kajdanki powinny być założone tak, aby nie tamowały obiegu krwi.

    W miarę możliwości, kajdanki powinno się zakładać w pomieszczeniach zamkniętych lub miejscach
    odosobnionych, przy udziale dwóch pracowników ochrony, z których jeden zakłada kajdanki, a drugi
    wykonuje czynności ubez­pieczające.

    1. Stosowanie pałki obronnej wielofunkcyjnej

    * Nie wolno stosować pałki obronnej wielofunkcyjnej wobec osób stawiają­cych bierny opór. Ponadto zabrania się:

          1. Stosowanie psa obronnego

          2. Pies obronny, jako środek przymusu bezpośredniego, może być wykorzystany w przypadkach:

          1. Stosowanie paralizatorów elektrycznych, broni gazowej i ręcznych miotaczy gazu

      Stosując te środki należy zachować ostrożność, uwzględniając ich właści­wości mogące stanowić
      zagrożenie dla życia i zdrowia ludzkiego.

      Przy stosowaniu paralizatora elektrycznego, broni gazowej i ręcznego miota­cza gazu należy pamiętać o następujących zaleceniach: paralizatory elektryczne można stosować w obiektach,
      w których ze względu na ich charakter stosowanie innych środków przymusu bezpośred­niego lub użycia broni palnej jest niemożliwe lub w znacznym stopniu ograniczone.

      W rozporządzeniu Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji, do ta­kich obiektów zalicza się:

      1. Użycie broni palnej przez pracownika ochrony

      1. Przypadki użycia broni palnej.

      Podstawą prawną użycia broni palnej stanowi ustawa o ochronie osób i mienia.

      Pracownik posiadający licencję pracownika ochrony fizycznej, ma prawo użycia broni palnej w przypadkach określonych w ustawie.

      Przez użycie broni palnej rozumie się oddanie strzału w kierunku osoby w celu jej obezwładnienia,
      po wyczerpaniu trybu postępowania określonego przepisami prawa (§ 2 rozporządzenia).

      Pracownik ochrony przy wykonywaniu zadań ochrony osób i mienia w grani­cach chronionych obiektów i obszarów ma prawo do użycia broni palnej w następu­jących przypadkach:

      A) W celu odparcia bezpośredniego i bezprawnego zamachu na życie lub zdrowie pracownika ochrony albo innej osoby.

      Z powyższego wynika, że pracownik ochrony ma prawo użycia broni palnej w przypadku,
      gdy jednocześnie są spełnione następujące przesłanki:

      W omawianym przypadku pod pojęciem zamachu należy rozumieć każde dzia­łanie sprawcy, które ma na celu bezpośrednie i bezprawne odebranie życia lub narażenie zdrowia na uszczerbek pracownika ochrony albo innej osoby.

      Z kolei „bezpośredniość" wyraża się w stosunku czasowym pomiędzy zama­chem a działaniami obronnymi (muszą współistnieć w tej samej chwili). Zamach nie musi być tożsamy z bezpośrednią agresją lub użyciem przemocy. Zamach może mieć już miejsce w sytuacji, gdy atak nie nastąpił np. sprawca wyciągnął nóż i wykonał nim gesty wskazujące na zamiar użycia go - wówczas mamy do czynienia
      z bezpośrednim zamachem, choć nie ma jeszcze ataku w sensie próby zadania ciosu. Zamach może trwać też nadal, mimo zakończenia ataku, np. sprawca wykonał nieskuteczny atak i chwilowo go nie ponawia, ale z jego zachowania można wnioskować, że zmierza on do ponownego ataku w najbliż­szej chwili. Zamach bezpośredni trwa tak długo, jak sprawca utrzymuje stan niebezpieczeństwa dla dobra prawnego.

      Obrona może też być spóźniona (przekroczenie granic obrony koniecznej). W rozpatrywanym przypadku zamach jest bezprawny, tylko w przypadku, gdy sprawca usiłuje lub dokonuje przestępstwa skierowanego przeciwko życiu lub zdrowiu człowieka.

      B) Przeciwko osobie, która nie zastosowała się do wezwania natychmiastowego po­rzucenia broni lub innego niebezpiecznego narzędzia, którego użycie zagrozić może życiu lub zdrowiu pracownika ochrony albo innej osoby.

      Z powyższej regulacji wynika, że pracownik ochrony ma prawo użycia broni palnej w przypadku,
      gdy jednocześnie są spełnione następujące przesłanki: osoba posługuje się bronią palną lub innym
      niebezpiecznym narzędziem, którego użycie zagrozić może życiu lub zdrowiu pracownika ochrony albo innej osoby i nie zastosowała się do wezwania natychmiastowego porzucenia tej broni lub innego niebezpiecznego narzędzia. W omawianym przypadku osoba posiadająca broń palną lub inne niebezpiecz­ne narzędzie musi się nim posługiwać. Nie wystarcza sam fakt jego posiadania (np. osoba posiada broń
      w futerale na pasku od spodni). Przez „posługuje się" należy rozumieć wszelkie manipulacje bronią palną lub niebezpiecznym narzędziem, np. odchylanie marynarki i wyjęcie broni bez wyraźnego zamiaru). Pracownik ochro­ny nie zna zamiarów tej osoby. W takim przypadku należy ocenić stronę przedmio­tową przestępstw, tj. sposób zachowania się sprawcy i powodowane niebezpieczeń­stwo (np. spokojny - agresywny), sposób działania (wtargnął do obiektu - wszedł jak każdy klient), stosowane środki (broń palna - nóż), przedmiot oddziaływania (ciało człowieka - mienie), osoba pokrzywdzona (bezbronna - gotowa bronić się), czas, miejsce itp.

      Prawo nie określa formy wezwania natychmiastowego porzucenia broni palnej lub innego niebezpiecznego narzędzia. Może wyrażać się zwrotem „Odrzuć broń, nóż itp. - bo strzelam". Należy wypowiedzieć to głośno i zdecydowanie.

      W omówionych przypadkach ustawodawca daje prawo użycia broni palnej w ochro­nie takich dóbr jak
      życie lub zdrowie pracownika ochrony albo innej osoby.

      C) Przeciwko osobie, która usiłuje bezprawnie, przemocą odebrać broń palną pra­cownikowi ochrony.

      D) W celu odparcia gwałtownego bezpośredniego i bezprawnego zamachu na ochrania­ne osoby, wartości pieniężne oraz inne przedmioty wartościowe lub niebezpieczne.

      Należy zauważyć, że w wymienionych wyżej przypadkach, ustawodawca daje pra­wo użycia broni palnej
      w ochronie innych dóbr niż życie lub zdrowie. Dotyczyć to może w szczególności:

      Pracownik ochrony przy wykonywaniu zadań ochrony osób i mienia poza granicami chronionych obiektów i obszarów ma prawo do użycia broni palnej, podczas konwojowania wartości pieniężnych
      oraz innych przed­miotów wartościowych lub niebezpiecznych, w przypadku gwałtownego, bezprawnego
      zamachu na konwojowane wartości lub osoby je ochraniające.

      3.2. Warunki i stopień postępowania pracownika ochrony przy użyciu broni palnej.

      Ustawa o ochronie oraz rozporządzenie Rady Ministrów formułują szereg warun­ków i sposób postępowania pracowników ochrony przy użyciu broni palnej. Umownie nazwać je można zasadami użycia broni.

      A) Minimalizacja skutków użycia broni i rozwaga w jej użyciu

      Użycie broni palnej powinno następować w sposób wyrządzający możliwie naj­mniejszą szkodę osobie, przeciwko której użyto broni, i nie może zmierzać do pozbawienia jej życia, a także narażać na niebezpieczeństwo utraty życia lub zdro­wia innych osób.

      Wymienione wyżej rozporządzenie stanowi, że przez użycie broni palnej rozu­mie się oddanie strzału
      w kierunku osoby w celu jej obezwładnienia.

      Również miejsce trafienia pociskiem należy dobierać tak, aby minimalizować wyrządzoną szkodę.

      Niedopuszczalne jest też użycie broni palnej w taki sposób, że w wyniku jej działania szkodę ponosi
      osoba postronna.

      W związku z tym broni palnej nie powinno się używać w obiektach użyteczności publicznej (np. sale operacyjne banków, placówki handlowe itp.), oraz w miej­scach dużej koncentracji ludzi (np. bazary, stadiony).

      B) Wyłączenia podmiotowe

      Broni palnej nie używa się w stosunku do kobiet o widocznej ciąży, osób, któ­rych wygląd wskazuje
      na wiek do 13 lat, osób w podeszłym wieku oraz o widocznej niepełnosprawności.

      C) Wezwanie do zachowania zgodnego z prawem, zagrożenie użycia broni oraz odda­nie strzału ostrzegawczego pracownik ochrony przed użyciem broni palnej jest obowiązany:

      Powyższej procedury (ostrzeżenie i strzał ostrzegawczy) nie stosuje się w przy­padku, gdy wszelka zwłoką groziłaby bezpośrednim niebezpieczeństwem dla życia lub zdrowia pracownika ochrony lub innej osoby.

      D) Udzielenie pomocy przedmedycznej

      Jeżeli w wyniku użycia broni palnej nastąpiło zranienie osoby, pracownik ochrony jest obowiązany natychmiast udzielić tej osobie pomocy przedmedycznej, a w razie potrzeby - podjąć niezwłoczne działania
      w celu zapewnienia pomocy lekarskiej.

      Powinno się to sprowadzać przede wszystkim do zatamowania upływu krwi oraz do szybkiego przetransportowania do najbliższego szpitala. O wezwanie pomocy medycznej należy poprosić osobę postronną.

      E) Ochrona miejsca zdarzenia

      W przypadku, gdy w wyniku użycia broni palnej nastąpiło zranienie lub śmierć osoby albo szkoda
      w mieniu, pracownik ochrony ma obowiązek:

      Zabezpieczenie miejsca zdarzenia polega na osłonie śladów i dowodów w tym broni, której użyto.
      Do czasu przybycia Policji nie należy dokonywać żadnych zmian w stanie i rozmieszczeniu przedmiotów, które mogą stanowić dowody rze­czowe. Pracownikowi ochrony nie wolno oddalać się z miejsca zdarzenia bez zezwolenia Policji.

      F) Powiadomienie przełożonych i Policji

      O każdym przypadku użycia broni palnej i oddaniu strzału ostrzegawczego pra­cownik ochrony jest obowiązany niezwłocznie powiadomić bezpośredniego prze­łożonego oraz najbliższą jednostkę Policji.

      Obowiązkiem przełożonego jest zawiadomienie Policji, o ile nie uczynił tego pracownik oraz udanie się na miejsce zdarzenia celem podjęcia wstępnych czynno­ści wyjaśniających, a także wydanie dyspozycji co do dalszego postępowania, np. kontynuowania konwoju.

      G) Udokumentowanie użycia broni i wykonanych czynności

      W każdym przypadku użycia broni palnej lub podjęcia czynności przed użyciem broni (wezwanie, ostrzeżenie, strzał ostrzegawczy), pracownik ochrony jest obo­wiązany sporządzić pisemny meldunek, który powinien w szczególności zawierać:


      Wydaje się, że w meldunku tym powinno się również podać personalia osób będących świadkami zdarzenia związanego z użyciem broni palnej przez pracowni­ka ochrony.

      H) Umundurowanie pracownika ochrony

      Ustawa o ochronie stanowi, że pracownik ochrony nosi przydzieloną broń palną tylko wtedy, gdy występuje w umundurowaniu wewnętrznej służby ochrony lub ubio­rze innej specjalistycznej uzbrojonej formacji ochronnej. Wyjątek stanowi sytuacja, gdy pracownik ochrony wykonuje zadania ochrony osób w miejscu publicznym.

      I) Ograniczenie uzbrojenia pracownika ochrony

      Pracownik ochrony nie może nosić przy sobie broni palnej, jeśli wykonuje bezpośrednio zadania
      w zakresie utrzymania bezpieczeństwa i porządku publicz­nego podczas trwania masowych imprez publicznych.

      Notatki:

      . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

      . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

      . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

      . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

      . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

      . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

      . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

      . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

      . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

      . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

      . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

      . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

      . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

      . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

      . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

      . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

      . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

      . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

      . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

      . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

      . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

      . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

      . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

      . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

      . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

      Blok: Podstawy Prawne wykonywania Zadań Ochrony Osób i Mienia - 22 -



      Wyszukiwarka

      Podobne podstrony:
      Test z Podstaw prawnych wykonywania zadań, Ochrona
      Cel ochrony i rodzaje zagrożeń oraz formy wykonywania zadań ochronnych., Ochrona Osób i Mienia
      PODSTAWY PIELEGNIARSTWA Podstawy prawne wykonywania zawodu
      podanie o wydanie legitymacji 09.06.23, Ochrona osób i mienia (licencje)
      Podstawy prawne wykonywania zawodu lekarza 4
      Podstawy prawne ochrony fizycznej osob i mienia
      3. Konspekt prawo karne procesowe, ochrona osób i mienia, Blok prawny, Sktyp z prawa karnego, admini
      wymogi dla słyżby porządkowej, akty prawne-ochrona osób i mienia
      Warunki uzyskania licencji na wykonywanie transportu drogowego, ochrona osób i mienia
      blok ogólny, Ochrona Osób i Mienia Materiały
      informacje z imprezy masowej, akty prawne-ochrona osób i mienia
      2. Konspekt z prawo karne materialne, ochrona osób i mienia, Blok prawny, Sktyp z prawa karnego, adm
      1. Konspekt z prawoznastwa, ochrona osób i mienia, Blok prawny, Sktyp z prawa karnego, administracyj
      Zabezpieczenie techniczne 3, ochrona osób i mienia, Blok zawodowy, Tech. środki zabezpieczenia
      Blok zawodowy, Ochrona Osób i Mienia Materiały
      WNIOSEK - nowa wersja, akty prawne-ochrona osób i mienia

      więcej podobnych podstron