WROCŁAWSKA SZKOŁA PRZYSZŁOŚCI RYSZARDA ŁUKASZEWICZA
Wrocławska Szkoła Przyszłości traktuje naukę jako instrument poznawania świata, siebie
i swego związku ze światem. System pracy opiera się na założeniu, że w każdym działaniu dziecka
w wieku wczesnoszkolnym powinny występować trzy czynniki: element zabawy, gra wyobraźni
i potrzeba doskonałości. Trzeba dzieciom pozwolić przeżyć pewne zjawiska, pobudzić emocje. Rozwijanie wyobraźni służy wyzwalaniu poznawczych możliwości dziecka. W szkole każdy człowiek powinien nauczyć się pojmowania, porozumienia, odpowiedzialności.
Nauka w WSP to edukacja dla rozwoju, wydobywająca i rozwijająca potencjał możliwości dzieci. Konieczne jest stworzenie szans maksymalizowania rozwoju intelektualnego, gdyż to, co człowiek dzisiaj osiągnął w tej dziedzinie, to zaledwie 5-20% jego możliwości.
WSP w swych założeniach zrywa z funkcją służenia do: w grupie maluchów przygotowuje się dzieci do przejścia do średniaków, potem do starszaków, do zerówki, do szkoły podstawowej itd. Eliminuje się tu, towarzyszące większości dzieci w czasie pobytu w szkole, poczucie bycia przegranym: nie wygrałem w konkursie plastycznym, recytatorskim, w zbiórce makulatury, w zawodach sportowych. Wtedy dziecko zaczyna szukać miejsca dla swojej realizacji, miejsca rekompensaty doznanych niepowodzeń poza szkoł, w grupach nieformalnych.
W WSP stosowane metody to: wspomaganie, inspirowanie, kierowanie. Im młodsze dziecko,
tym większy udział wspomagania spontaniczności i wrażliwości, a mniejszy kierowania. Im starsze dziecko,
tym większa rola kierowania. Natomiast wyeliminowane są takie metody sterowania, urabiania
i manipulowania.
Jedną z ważnych form pracy w WSP są projektowane okazje edukacyjne, w których tworzy się możliwości do działania, planuje warunki startowe, natomiast nie zawsze zakłada się końcowy rezultat. Naukę traktuje się tutaj jako stawianie pytań i stwarzanie możliwości poszukiwania odpowiedzi, a nie podawanie gotowych rozwiązań w każdej sprawie.