M. Terlikowska „Śmigus-dyngus”
Wie o tym i Tomek, i Ewa,
że w śmigus się wszystkich oblewa.
Ale czy trzeba Pawełka
oblewać z pełnego kubełka?
Wystarczy małym kubeczkiem
dla żartu,
dla śmiechu,
troszeczkę.
Bo może wiatr chmurę przywieje
i wszystkich was deszczem
poleje?
Rozmowa „Co to jest «śmigus-dyngus»”
Nauczyciel przybliża dzieciom ludowy zwyczaj oblewania się wodą w drugi
dzień świąt. Pyta dzieci, o czym należy pamiętać, gdy polewamy kogoś wodą.
Zabawa ruchowa „Śmigus”
Jedno dziecko otrzymuje szarfę, a pozostałe spacerują po sali. Na hasło nauczyciela:
„Śmigus” wybrane dziecko stara się dotknąć jak największą liczbę uciekających
kolegów. Każde dotknięte dziecko kuca. Powtarzamy zabawę, zmieniając
osobę dotykającą.
Wysłuchanie opowiadania B. Szelągowskiej „Wielkanocne zwyczaje”
- Ojej, co się tutaj dzieje? - zapytał zdziwiony Miluś i rozejrzał się po sali.
- Co ten zajączek robi na biurku... i jeszcze te bazie w wazonie.
- Milusiu, to ty nic nie wiesz? - zapytała go Karolinka i dodała - przecież zbliżają
się święta wielkanocne.
- I trzeba się do nich odpowiednio przygotować - dodała poważnym głosem
Zosia. - Chyba najlepiej będzie, jak ci wszystko wytłumaczymy.
- Widzisz, Milusiu - zaczął Michał - święta to bardzo miły czas, ale trzeba się
przedtem troszeczkę napracować.
- Tak, tak... - dodała Kasia - trzeba pomóc rodzicom sprzątać w domu, powycierać
kurze, ustawić zabawki...
Przesyłanie życzeń świątecznych
Nauczyciel mówi, że ludzie w okresie Wielkanocy są pełni nadziei i życzą sobie
najczęściej „Wesołych, spokojnych i zdrowych Świąt Wielkanocnych”. Podaje
przykłady innych życzeń:
„Niech te święta będą pełne nadziei, wiary, radosnych spotkań przy wielkanocnym
stole”
„Spokoju i radości, zdrowia, pomyślności, zajączków i pisanek, mazurków
wypiekanych, dyngusowego lania i wesołego świętowania”
„Wesołego jajka, sprytnego zająca, mokrego dyngusa i słodkości bez końca,
słoneczka bez liku i dostatku w koszyku”
Dzieci oglądają kartki wielkanocne, podają propozycje własnych życzeń, które
nauczyciel zapisuje na świątecznych kartkach i zawiesza w sali.
Zabawa ruchowa „Koszyk z życzeniami” (Wiązanka taneczna, CD)
Dzieci poruszają się zgodnie z muzyką po obwodzie koła. W środku koła,
w przeciwnym kierunku chodzi dziecko z koszyczkiem, w którym znajdują się
obrazki kojarzące się z życzeniami, np.: słońce i baranek, jajko wielkanocne,
wiadro z wodą, lekarz, uśmiechnięta buzia itp. Z chwilą zatrzymania nagrania
dziecko z koszykiem staje koło najbliższej osoby, która losuje z koszyka dowolny
obrazek. Zadaniem tej osoby jest ułożenie i przekazanie życzeń, których treść
powinna nawiązywać do obrazka, np.: „Dużo słońca życzy wszystkim wielkanocny
baranek”, „Niech zajączek wielkanocny przyniesie ci dużo zdrowia”,
„Wesołego dyngusa”.
Improwizacja kierowana (Taniec kurcząt w skorupkach, CD)
Na tle muzyki nauczyciel snuje opowieść o wykluwających się i ruszających
w świat kurczakach. Dzieci naśladują treść utworu ruchami ciała, mimiką i głosem:
leżą zwinięte w kłębuszek i wolno zaczynają się poruszać: prostują się, wyciągają
w górę głowę i rozglądają się, popiskując („kurczaki wykluwają się ze skorupki”).
Potem ruszają w drogę i nagle się zatrzymują (zgodnie z końcem frazy
muzycznej). Z chwilą pojawienia się kolejnego fragmentu utworu naśladują wspinające
się pod górę kurczęta (ruchy ciała bardziej przypominają kołyszący się
kaczy chód). Po „dotarciu na szczyt” kładą się na podłodze i turlają („spadają
z górki do kurnika”, gdzie nauczyciel-kwoka „karmi swoje kurczęta”).
Proponowana opowieść:
- Ojej, jak tu ciasno i ciemno! Nic nie widzę! - zawołało pisklę w skorupce.
- Zacznijmy się poruszać, to może wydostaniemy się z tej skorupy - powiedziało
piskliwym głosem inne pisklę.
- Raz, dwa, trzy, na bok, w dół i do góry. Prawa, lewa noga! Traaach! - pisklęta
uwolniły się ze skorupki.
- Jak tu pięknie... - zachwyciło się najmniejsze kurczątko i ruszyły w drogę.
Szły po nierównej trawie, kołysząc się na boki. Nagle jedno zawołało:
- Zobaczcie, jaka wielka góra! Wdrapmy się na nią!
I wszystkie kurczaki zaczęły wdrapywać się na górę. Przypominały bardziej
kaczki niż kurczęta, bo ich ruchy były wyjątkowo niezgrabne. Ale ile było
radości, kiedy wszystkie stanęły na szczycie i zaczęły popiskiwać.
A potem turlały się z górki. Najpierw bardzo wolno, a potem szybciej i szybciej,
aż wylądowały w kurniku, gdzie czekało na nich śniadanie przygotowane przez
mamę-kwokę.
Ćwiczenia z krążkami gimnastycznymi (zestaw 10)
a. Zabawa orientacyjno-porządkowa „Rodzinki”. Dzieci ustawione w szeregu
otrzymują od nauczyciela krążki w różnych kolorach. Nauczyciel gra na tamburynie,
a dzieci biegają po sali. Gdy dźwięk ucichnie, dobierają się według
kolorów krążków i tworzą koła, trzymając krążki. Zabawę powtarzamy.
b. Ćwiczenia tułowia. Każde dziecko chwyta krążek obiema rękami i unosi go nad
głowę, stojąc w rozkroku. Na komendę pochyla się kilka razy do przodu
i na boki. Trzymając krążek w obu rękach na wysokości piersi, robi skręt tułowia
w lewą i w prawą stronę. Na koniec kładzie krążek przed stopami i robi skłon
w przód z wyprostowanymi nogami, starając się położyć dłonie w środku krążka.
Ćwiczenie powtarzamy.
c. Zabawa „Wiosenny deszczyk”. Przy dźwiękach tamburyna dzieci maszerują
z krążkami nad głową w wystukiwanym rytmie spadających kropli deszczu. Na
przerwę w graniu układają na podłodze po kilka krążków jeden za drugim.
Przechodzą przez utworzone kałuże w rozkroku tak, aby ich nie nadepnąć.
Nauczyciel gra ponownie, a dzieci podnoszą z podłogi krążki i maszerują dalej.
d. Ćwiczenia mięśni brzucha. Dzieci siadają na podłodze i zakładają krążki na
stopy. Lekko odchylają się do tyłu i podpierają rękami za plecami. Kilka razy
unoszą stopy nad ziemię. Następnie kładą krążek na podłodze i przesuwają go
w przód i w tył raz jedną, raz drugą stopą.
e. Ćwiczenia z elementem celowania. Dzieci są ustawione w rzędzie i celują kolejno
do obręczy na podłodze. Podczas kolejnych powtórzeń nauczyciel zwiększa
odległość do obręczy.
f. Ćwiczenia z elementem skoku. Dzieci kładą krążki na podłodze i na klaśnięcie
wskakują do środka obunóż, a następnie na jednej nodze.
g. Zabawa ruchowa z elementem biegu „Domki”. Dzieci kładą krążki na podłodze
i stają w swoim „domku”. Na klaśnięcie biegają po sali, omijając „domki”.
Nauczyciel zabiera jeden krążek z podłogi. Na kolejne klaśnięcie przykucają
w najbliższym „domku”. Dziecko, dla którego zabrakło „domku”, staje obok
nauczyciela i teraz ono zabiera kolejny krążek. Podczas kolejnych powtórzeń
krążki zabierają z podłogi wszystkie dzieci bez „domków”.
h. Spokojny marsz dookoła sali. Dzieci maszerują zgodnie z poleceniem nauczyciela:
do przodu, na palcach, na piętach, na krawędziach zewnętrznych i wewnętrznych,
do tyłu i wracają do marszu w przód.
Przygotowanie koszyczka wielkanocnego
Nauczyciel, wkładając do koszyczka wielkanocnego kolejne produkty: pieczywo,
sól, wędlinę, kawałek korzenia chrzanu, gotowane jajka, zadaje zagadki:
Z wydmuszek robione, pięknie malowane,
w szlaczki kolorowe albo nakrapiane. (pisanki)
O cukrowym tym przysmaku każdy z nas pamięta,
i go wkłada do koszyczka w wielkanocne święta. (cukrowy baranek)
Jest mały i nosi mięciutki kubraczek.
Wśród pisanek leży żółciutki… (kurczaczek)
Można zjeść mu ucho lub kawałek głowy,
bo pyszny jest bardzo i czekoladowy. (zajączek z czekolady)
Na stole wielkanocnym to ona króluje.
Polana słodkim lukrem każdemu smakuje (baba wielkanocna)
Gra dydaktyczna „Pisankowa gra”
Nauczyciel rozkłada na dywanie przygotowane wcześniej kartonowe pisanki
jedna za drugą oraz między nimi kilka niepokolorowanych kartonowych jajek.
Dzieci kolejno rzucają kostką do gry. Głośno liczą, zbierają tyle jajek, ile wskazuje
liczba oczek, i układają je na końcu rzędu. Jeśli wśród zebranych pisanek
znalazło się niepokolorowane jajko, dziecko zatrzymuje je. Zabawa trwa tak
długo, aż zostaną na dywanie tylko pokolorowane pisanki. Dzieci, które zebrały
jajka, mogą je pokolorować. Kolorowymi pisankami dzieci dekorują salę.
Zabawa ruchowa „Kółka”
Nauczyciel prosi, by dzieci utworzyły koła zgodnie z liczbą klaśnięć. Klaszcze
dwa razy - dzieci dobierają się parami, klaszcze trzy razy - ustawiają się trójkami
itd. Nauczyciel wskazuje kolejno członków każdego koła, a wszyscy
głośno przeliczają z użyciem liczebników porządkowych.