Władysław Łokietek (ur. ok. 1260, zm. 1333 r.), syn Kazimierza księcia kujawsko - łęczyckiego i Eufrozyny, księżniczki opolsko - raciborskiej; od 1320 r. król polski. Był władcą małego księstwa brzesko - kujawskiego; po śmierci braci Leszka Czarnego i Kazimierza przejął ziemię sandomierską i sieradzką (1288) oraz łęczycką (1294). Po śmierci Przemysła, Łokietek stał się panem Wielkopolski i Pomorza Gdańskiego (1296), nie rezygnując z walki o powrót do Krakowa. Pokonany w tym etapie walki, w 1300 r. musiał uchodzić z kraju. Rosnące niezadowolenie, zwłaszcza w Małopolsce, z czeskich rządów i węgierska pomoc umożliwiły Łokietkowi powrót w 1304 r. i stopniowe odzyskanie ziem. W 1306 r. był władcą Małopolski z Krakowem i zwierzchnikiem Pomorza Gdańskiego, które jednak w 1308 r. zagarnęli Krzyżacy. W 1314 r. odzyskał Wielkopolskę, co otworzyło mu drogę do korony. Łokietek koronował się na króla Polski w Krakowie 2 stycznia 1320 r. W dalszych latach dążył bezskutecznie do odzyskania Pomorza tak drogą pokojową, jak i zbrojnie. Mimo zwycięstwa nad Krzyżakami pod Płowcami w 1331 r., wojny z Zakonem nie dały sukcesu.

---