78. Stosunki polsko - węgierskie za Kazimierza Jagiellończyka.
Kazimierz Jagiellończyk oparł stosunek dynastii do państw na zupełnie nowych podstawach, zarówno w Polsce jak i na Litwie. Osobistość i indywidualność króla wysunęła się teraz o wiele silniej na pierwszy plan, niż za dwóch jego poprzedników. Przy pomocy oddanych sobie kierowników polityki polskiej wprowadził w życie program czysto dynastyczny, polegający na rzuceniu na szalę potęgi i wpływów państwa polskiego dla wywalczenia jagiellońskiej nabytków, pozwalających na królewskie zaopatrzenie licznych jego synów z małżeństwa z Elżbietą. W tym tkwiła istota zmiany polityki pol. wobec Czech i Węgier.
Punktem wyjścia dla tych dynastycznych planów, stały się prawa dziedziczenia wniesione przez królową Elżbietę jako jedyny na razie posag swemu małżonkowi. Stały się one aktualne po śmierci Władysława Pogrobowca w 1457r. Chwycenie się zasady dziedziczności musiało z konieczności doprowadzić akcję polską do konfliktu ze stronnictwami narodowymi obu krajów. Uniknięto tego w Czechach przez kompromis z Jerzym z Podiebradu co przyniosło Polsce sukces. Zasadę tą próbowano zastosować bezwzględnie na Węgrzech; tam jednak spotkano się z wyraźnym niepowodzeniem.
Od kilku lat, w miarę jak zaostrzały się antagonizmy między Maciejem Korwinem ( 3 V 1469 został królem Czech ) a pol. kandydatem do korony czeskiej, Kazimierz zaczął szukać kontaktu z przeciwnikami Macieja na Węgrzech i przygotować tam grunt dla kandydatury jagiellońskiej. Samowolne rządy Macieja wywoływały tam od dawna niezadowolenie w kołach magnatów, a zaangażowanie się Macieja w sprawę czeską i zaniedbanie przez to ściany tureckiej dolewało oliwy do ognia. Z początkiem 1471 r. doszło do tajnego spisku wśród magnatów węgierskich, na czele których stanął dawny przyjaciel Macieja, prymas Jan Vitez; spisek miał na celu usunięcie Macieja i sprowadzenie na tron królewicza polskiego Kazimierza. Porozumiano się więc w tym celu z dworem polskim. Działo się to wszystko w tajemnicy przed Maciejem; dopiero w czerwcu dowiedział się on o spisku i postanowił go uniknąć. Wysłał on do Krakowa biskupa Ołomunieckiego Protazego z propozycją zawieszenia broni na rok, adoptowania przez siebie Władysława i przekazania mu korony czeskiej za cenę uznania przez Polskę i Czechy jego koronacji, i małżeństwa z jedną z córek Kazimierza oraz zagwarantowania następstwa synów jego na Węgrzech. Krok Macieja upewnił króla polskiego w przekonaniu o słabości stanowiska jego na Węgrzech. Postanowił niezwłocznie wystąpić tam czynnie, licząc na współdziałanie wojewody mołdawskiego Stefana. Szczęśliwe doprowadzenie do skutku wyboru i koronacji Władysława, któremu akcja węgierska zabezpieczyła spokój na najbliższe miesiące, napełniła dwór krakowski ufnością, że w analogiczny sposób da się osadzić na tronie węgierskim drugiego Jagiellończyka. Gdy do Krakowa przybyło poselstwo panów węgierskich wzywające Kazimierza na tron Węgierski, ruszyła 2 października do Węgier zbrojna wyprawa, złożona z 12 tyś. żołnierzy, która miała trzynastoletniego królewicza osadzić w Budzie. Kazimierz jako prawidłowy król węgierski wypowiedział wojnę Maciejowi, a Węgrom obiecywał przywrócenie ich praw i ochronę przed Turkami. Zanim jednak królewicz polski dotarł w głąb Węgier Korwin zdołał już opanować sytuację i skupić wokół siebie bogatych magnatów kraju. Sejm zebrany w Budzie odparł pretensje jagielloński i stanął przy Macieju jako przy prawidłowym królu. Los wyprawy był zdecydowany. Zimowa pora, niedostatek i brak żołdu spowodowały rozproszenie wśród wojsk królewicza, on sam pośpiesznie przed nadciągającym Maciejem wycofał się do Polski. Sprawa węgierska była przegrana.
W tych warunkach zdecydowano się na dworze krakowskim podjąć rokowania z Maciejem, do których zachęcał usilnie Sykstus IV, zaniepokojony wojskami tureckimi sięgającymi aż ku pograniczu Włoch. Dyplomacja papieska zmierzała do kompromisu między walczącymi stronami na podstawie podziału krajów korony czeskiej. Zabieg legata papieskiego Marka Barbo, poprowadził do konferencji w Nysie z początkiem 1473 r. Wynikiem jej było tylko postanowienie, że jesienią zwołany zostanie nowy zjazd reprezentantów Polski, Czech i Węgier do Opawy.
Konferencja Opawska z września 1473 r. nie przyniosła również żadnych pozytywnych skutków. Pod koniec 1473 r. doszło do licznych niepokojących starć na pograniczu polsko - węgierskim, spustoszono polskie Podkarpacie aż po Jasło. Dzięki inicjatywie magnatów węgierskich rozpoczęto na początku 1474 r. rokowania z Polską, które doprowadziły do zawarcia w Starej Wsi pokoju miedzy Polską a Węgrami (21 luty 1474 r.).
Pokój ten zamknął też akcję królewicza Kazimierza i jego ojca zmierzającą do opanowania tronu węgierskiego.