Architektura baroku i rokoka
Architektura baroku i rokoka - od XVII w. do poł. XVIII w., a w Polsce rozwija się w okresie od 1650 do ok. 1770 r.
Barok pojawia się pod koniec XVI wieku najpierw we Włoszech i trwa w całej Europie do połowy XVIII wieku. Jest to architektura monumentalna, zarazem jednak pełna dynamizmu. Płaszczyzna muru jest silnie rozczłonkowana, podzielona gzymsami, wielokrotnymi pilastrami, kolumnami. Wyraźnie unika się linii prostych. Wśród tych różnorodnych elementów bardzo ważną rolę pełni także rzeźba. Od fasad jeszcze bogatsze są same wnętrza. W budowlach sakralnych dekoracja skupia się przede wszystkim wokół głównego ołtarza.
Zabytki: kościół Santa Maria della Pace, San Ivo, Palazzo Barberini w Rzymie, katedra w hiszpańskim mieście Santiago de Compostela, kościół św. Karola Boromeusza w Wiedniu, a w Polsce pałac w Wilanowie, kościół śś. Piotra i Pawła w Krakowie, Kościół Wizytek w Warszawie.
Rokoko to styl uznawany niekiedy za ostatnią fazę baroku. Występował w sztuce mniej więcej w latach 1720-1770. Narodził się we Francji, obejmując w końcu swym zasięgiem praktycznie całą Europę. Korzystał z podobnych motywów co barok, jednak potężne, niekiedy przytłaczające swą skalą budynki zastąpiono mniejszymi, bardziej kameralnymi. Nadal mają one fasady klasycystyczne czy późnobarokowe, ale wyczuwalna jest w nich większa swoboda, lekkość oraz dekoracyjność Charakterystycznym motywem dekoracyjnym jest rocaille (czyt. rokaj). We wnętrzach dużą rolę odgrywają lustra, złocenia, sztukaterie.
Zabytki: Pałac Zwinger w Dreźnie, Pałac Sansouci koło Poczdamu, a w Polsce pałace: Blanka, Bielińskich, Czartoryskich w Warszawie, zespół rezydencji w Radzyniu Podlaskim, kościół pijarów w Krakowie.