Błękitny Koń, Tańczące Góry

Roger Zelazny

Tłumaczenie Jakub Radzimiński

tyt.oryg. "Blue Horse, Dancing Mountains"

Skręciłem w prawo przy Płonących Studniach i umknąłem dymnym duchom

przez Wyżynę Artine. Zabiłem przywódcę Kertów z Shern, których to

grupa rzuciła się na mnie z wysokich strażnic umieszczonych pośród

kanionów tejże krainy. Pozostali zrezygnowali z rozrywki i

pojechaliśmy dalej pośród zielonego deszczu padającego z nieba

koloru łupku. Naprzód, a później w dół, do miejsca gdzie na polach

wirowały pyłowe demony, śpiewając o smutych wiecznościach w

kamieniu, którym kiedyś były.

W końcu wiatry ucichły i Shask, mój groźny wierzchowiec, błękitny

ogier z Chaosu, zatrzymał się przed cynobrowymi piaskami.

- Co się stało? - zapytałem.

- Musimy przekroczyć to przewężenie pustyni aby dotrzeć do

Tańczących Gór. - odpowiedział Shask.

- A jak długo może potrwać ta podróż?

- Większą część reszty dnia. - odparł. - Tutaj jest najwęższa. Po

części już zapłaciliśmy za to udogodnienie. Reszta nadejdzie w

samych górach, bo teraz musimy przekroczyć rejon, gdzie są

najbardziej aktywne.

Uniosłem moją manierkę i potrząsnąłem nią.

- Gra warta świeczki, - powiedziałem. - jak dotąd, ich taniec nie

wszedł w skalę Richtera.

- Nie, ale na Granicy pomiędzy cieniami Amberu i cieniami Chaosu

zachodzą ciągłe przesuwające się zmiany w miejscu, gdzie te cienie

się stykają.

- Nieobce są mi sztormy cienia, bo na to mi to wygląda. Permanentny

front sztormu cienia. Ale wolałbym, gdybyśmy mogli przez to

przejechać, niż tam obozować.

- Uprzedziłem cię gdy mnie wybierałeś, Lordzie Corwinie, że mogę cię

unieść dalej niż jakikolwiek inny wierzchowiec za dnia. Ale w nocy

staję się nieruchomym wężem, twardym jak kamień i zimnym jak serce

demona, topniejące o świcie.

- Tak, pamiętam. - powiedziałem. - I służyłeś mi dobrze, tak jak

mówił Merlin. Może powinniśmy przenocować po tej stronie gór i

przekroczyć je jutro.

- Front, jak mówiłem, przesuwa się. Najprawdopodobniej, do pewnego

stopnia, spotkasz go na przedgórzu albo wcześniej. Jak już dotrzesz

w ten rejon, nie będzie miało znaczenia gdzie spędzimy noc. Cienie

będą tańczyły nad nami lub obok nas. Proszę, zsiądź teraz i zdejmij

ze mnie siodło i juki, żebym mógł się zmienić.

- W co? - spytałem zeskakując na ziemię.

- Mam jaszczurzą formę, która najlepiej się nada na tą pustynię.

- Proszę cię bardzo, Shask, bądź wygodny, bądź wydajny. Bądź

jaszczurem.

Zacząłem rozjuczać go. Dobrze było znów być wolnym.

Shask jako niebieski jaszczur był niesamowicie szybki i praktycznie

niestrudzony. Przebyliśmy pustynię jeszcze przed zmierzchem, i jak

stałem obok niego, mierząc wzrokiem szlak wiodący w górę przez

przedgórze, przemówił syczącym głosem.

- Jak mówiłem, cienie mogą nas złapać gdziekolwiek w tej okolicy, a

ja mam jeszcze dosyć sił, aby ponieść cię jeszcze jakąś godzinę

zanim rozbijemy obóz, odpoczniemy i pożywimy się. Jaki jest twój

wybór?

- Jedź. - powiedziałem.

Drzewa zmieniały listowie na moich oczach. Nieregularność szlaku

mogła przyprawić o szaleństwo, zmieniając swój kierunek i siebie

samego pod nami. Pory roku przychodziły i mijały. Po śnieżnej

zawieji przychodził podmuch gorącego powietrza, potem nadchodziła

wiosna i kwitnące kwiaty. Przewijały mi się przed oczami obrazy wież

i metalowych ludzi, autostrad, mostów, tuneli. Potem cały taniec

odchodził nagle i jechaliśmy po prostu po najzwyklejszym szlaku.

W końcu rozbiliśmy obozowisko w osłoniętym miejscu niedaleko

jakiegoś szczytu. Chmury się zebrały podczas naszego posiłku i kilka

grzmotów przetoczyło się w oddali. Zrobiłem sobie niski szałas

opierając kilka gałęzi o skałę. Shask przekształcił się w wielkiego

smokogłowego, uskrzydlonego, pierzastego węża, i zwinął się

nieopodal.

- Dobrej nocy, Shask. - zawołałem. Spadły pierwsze krople.

- I-tobie-też-Corwnie. - powiedział cicho.

Położyłem się, zamknąłem oczy, i prawie natychmiast zasnąłem. Jak

długo spałem, nie wiem. W każdym razie zostałem wyrwany ze snu przez

strasznie donośny grzmot, który zdawał się dobiegać bezpośrednio

znad mojej głowy.

Oprzytomniałem już w pozycji siedzącej, z wyciągniętym już do połowy

z pochwy Grayswandirem, zanim jeszcze ucichły echa. Potrząsnąłem

głową i siedziałem nasłuchując. Miałem wrażenie, że czegoś

brakowało, ale nie wiedziałem czego.

Nagle pojawił się oślepiający błysk i kolejny grzmot. Skuliłem się i

czekałem na więcej, ale nastała cisza. Cisza...

Wytknąłem z szałasu rękę, a potem głowę. Przestało padać. Tego mi

brakowało - odgłosu spadających kropli.

Mój wzrok przykuła łuna bijąca znad pobliskiego szczytu. Wdziałem

buty i opiściłem szałas. Na zewnątrz założyłem pas z mieczem i

spiąłem pod szyją mój płaszcz. Musiałem to sprawdzić. W miejscu

takim jak to, każda aktywność mogła stanowić zagrożenie.

Jak przechodziłem, dotknąłem Shaska, który rzeczywiście wydawał się

być z kamienia, i ruszyłem w stronę, gdzie znajdował się szlak.

Nadal tam był, choć węższy niż poprzednio. Wkroczyłem na niego i

ruszyłem pod górę. Źródło światła, na które się kierowałem, zdawało

się lekko przesuwać. Teraz wydawało mi się, że słyszę w oddali cichy

poszum deszczu. Być może padał po drugiej stronie szczytu.

W miarę jak się zbliżałem, byłem coraz bardziej pewien, że burza

była niedaleko. Słyszałem już wycie wiatru i szelest wody.

Nagle zostałem oślepiony błyskiem zza grzbietu. Przenikliwy grzmot

gromu dotrzymał mu towarzystwa. Zatrzymałem się tylko na chwilę.

Przez ten czas wydawało mi się, że poprzez dzwonienie w uszach

słyszę odgłos gdaczącego śmiechu.

Posuwając się z trudem naprzód, osiągnąłem w końcu szczyt

wzniesienia. Natychmiast zaatakował mnie przepełniony wilgocią

wiatr. Zaciągnąłem na siebie poły płaszcza przewiązałem je po czym

ruszyłem w dół.

Kilka kroków dalej dostrzegłem po lewej stronie dolinkę rozciągającą

się nieco poniżej drogi. Rozświetlały ją tańczące kule piorunów

kulistych. W dolinie były dwie postacie, jedna siedziała na ziemi, a

druga wisiała w powietrzu do góry skrzyżowanymi nogami naprzeciw

pierwszej. Nie dostrzegłem niczego, co by ją utrzymywało nad ziemią.

Wybrałem najlepiej osłoniętą drogę i ruszyłem w dół ku tym

postaciom.

Nie widziałem ich przez większość drogi, jako że wiodła ona przez

obszar o dość gęstej roślinności. W pewnym momencie jednak zdałem

sobie nagle sprawę, że jestem blisko nich, ponieważ deszcz przestał

na mnie padać i nie czułem już naporu wiatru. Zupełnie jakbym wszedł

w oko cyklonu.

Zachowując pełną ostrożność podchodziłem dalej, czołgając się na

brzuchu i zerkając między gałęziami na dwóch starców. Uwaga obu była

skupiona na niewidzialnych sześcianach trójwymiarowej gry. Figury

wisiały nad planszą znajdującą się na ziemi pomiędzy nimi. Pola ich

powietrznych pozycji były delikatnie obramowane ogniem. Mężczyzna,

który siedział na ziemi był garbaty. Uśmiechał się. Znałem go, to

był Dworkin Barimen, mój legendarny przodek, pełen wielowiekowej

wiedzy i boskich mocy, twórca Amberu, Wzorca i Atutów, i może nawet

samej rzeczywistości w wymiarze w jakim ją rozumiałem. Niestety

podczas naszych ostatnich spotkań był także bardziej niż trochę

szalony.

Merlin zapewniał mnie, że już powrócił do zdrowych zmysłów, ale

miałem wątpliwości. Boskie istoty są zwykle znane z nieco odmiennego

niż tradycyjne rozumienia pojęcia 'racjonalny'. To chyba zależy od

obszaru zainteresowań. Nie zdziwiłbym się, gdyby ten stary

upierdliwiec używał poczytalności jako pozy na drodze do jakiegoś

paradoksalnego zakończenia.

Drugi mężczyzna, który był odwrócony do mnie plecami, sięgnął do

przodu i przesunął figurę, która zdawała się odpowiadać pionkowi.

Wyobrażała bestię Chaosu znaną jako Ognisty Anioł. Kiedy ruch został

zakończony, ponownie uderzył piorun a ja poczułem mrowienie na całym

ciele. Następnie Dworkin sięgnął i przesunął jedną ze swoich figur,

Wyverna. I znów, grzmot i błysk oraz mrowienie. Zauważyłem, że

Jednorożec stojący dęba zajmuje miejsce króla wśród figur Dworkina.

Obok znajdowało się wyobrażenie pałacu w Amberze. Królem przeciwnika

był stojący Wąż, a obok stał Thelbane, wielki, przypominający

kształtem igłę pałac królów Chaosu.

Przeciwnik Dworkina przesunął figurę śmiejąc się przy tym.

- Mandor. - oznajmił. - Uważa się za władcę marionetek i twórcę

królów.

Po łomocie i błysku Dworkin przesunął figurę.

- Corwin. - powiedział. - Znów jest wolny.

- Tak. Ale nie wie, że ściga się z przeznaczeniem. Wątpię, czy uda

mu się dotrzeć na czas do Amberu aby napotkać Galerię Luster. Bez

jej wskazówek, jakież osiągnie rezultaty?

Dworkin uśmiechnął się i podniósł wzrok. Przez chwilę zdawał się

spoglądać wprost na mnie.

- Sądzę, że jego wyczucie czasu jest bez zarzutu, Suhuyu. -

powiedział. - A ja mam kilka fragmentów jego pamięci, które

znalazłem kilka lat temu unoszące się nad Wzorcem w Rebmie.

Chciałbym dostać złoty nocnik za każdy raz, kiedy był niedoceniany.

- Co by ci to dało? - zapytał drugi mężczyzna.

- Kosztowne hełmy dla jego wrogów.

Obaj mężczyźni roześmieli się. Suhuy obrócił się o 90 stopni

przeciwnie do ruchu wskazówek zegara. Dworkin wzniósł się w

powietrze i zaczął pochylać się do przodu, aż zawisł nad planszą

równolegle do ziemi. Suhuy wyciągnął rękę w kierunku kobiecej

postaci na jednym z wyższych poziomów, ale zaraz ją cofnął. Nagle

przesunął ponownie Ognistego Anioła. Powietrze jeszcze było palone i

maltretowane, jak Dworkin wykonał swój ruch, więc grzmot przeciągnął

się a oślepiający błysk pozostał jeszcze przez chwilę. Dworkin

powiedział coś, czego nie dosłyszałem przez hałas. Wypowiedział

chyba jakąś nazwę, bo Suhuy odpowiedział: "Ale ona jest figurą

Chaosu!".

- No to co? Nie ustaliliśmy żadnej reguły zabraniającej tego. Twój

ruch.

- Muszę to przemyśleć. - powiedział Suhuy. - Przez dłuższy czas.

- Zabierz to ze sobą. - odpowiedział Dworkin. - Przyniesiesz

jutrzejszej nocy?

- Będę zajęty. Następnej nocy?

- Ja będę zajęty. Za trzy noce?

- Dobrze. Do zobaczenia.

- Dobranoc.

Błysk i grzmot, które nastąpiły w chwilę później, oślepiły i

ogłuszyły mnie na dobrych kilka chwil. Nagle poczułem deszcz i

wiatr. Kiedy mój wzrok wrócił do normy, zauważyłem, że dolina była

pusta. Wróciłem tą samą drogą przez grzbiet i w dół do mojego obozu,

który również już został odnaleziony przez deszcz. Szlak był już

szerszy.

Wstałem o świcie i posiliłem się, czekając aż Shask się poruszy.

Wydarzenia nocy nie wydawały się być snem.

- Shask. - powiedziałem później. - Czy wiesz czym jest Piekielna

Jazda?

- Słyszałem o tym. - odparł. - Magiczny sposób na przebywanie

wielkich odległości w krótkim czasie, wykorzystywany przez Ród

Amberu. Ponoć jest niebezpieczny dla zdrowia psychicznego

wierzchowca.

- Wydajesz mi się być wybitnie stabilny emocjonalnie i

intelektualnie.

- Ależ dziękuję...chyba. Skąd ten pośpiech?

- Przespałeś wspaniałe widowisko. - powiedziałem. - A teraz mam

randkę z gromadką odbić, jeżeli złapię je zanim zanikną.

- Jeżeli tak trzeba...

- Ścigamy się o złoty nocnik, przyjacielu. Wstawaj i bądź koniem.

Roger Zelazny

---