7. Scharakteryzuj materiały pomocnicze stosowane w biotechnologii.

• Detergenty - emulgują nierozpuszczalne w wodzie składniki odżywcze w pożywce

• Odpieniacze - naturalne (olej słonecznikowy), syntetyczne (silikony)

• Substancje stałe (śruta rzepakowa jako podłoże do rozwoju grzybów mikroskopowych)

• Antyseptyki i antybiotyki (w przemyśle spirytusowym w celu wyeliminowania zakłócenia w produkcji i spadek wydajności alkoholu)

• Substancje buforujące - zmieniają pH (białka, peptydy, aminokwasy)

• Substancje chelatujące - zawierają grupy kompleksujące - ligandy, które związane odwracalnie z jonami tworzą kompleksy rozpuszczalne

8. Bioreaktory - budowa, klasyfikacja.

Bioreaktory (fermentatory) to urządzenia stosowane do hodowli drobnoustrojów, komórek roślinnych i zwierzęcych. Mogą być przemysłowe, laboratoryjne.

Procesy zachodzące w bioreaktorach - przemiany:

wzrost drobnoustrojów

wytwarzanie pożądanych produktów metabolizmu

enzymatyczne wytwarzanie surowców

wzrost komórek roślinnych i zwierzęcych

Są to urządzenia skonstruowane w sposób umożliwiający kontrolę procesu produkcyjnego jego optymalny przebieg (pomiar i regulację paramentów) w warunkach maksymalnego ograniczenia lub całkowitego wyeliminowania możliwości zanieczyszczeń.

Do pracy w warunkach laboratoryjnych stosuje się bioreaktory od kilku do kilkunastu litrów. Są one wykonane ze szkła i mogą być sterylizowane w autoklawach.

W praktyce przemysłowej stosuje się bioreaktory wykonane ze stali kwasoodpornej o pojemności od kilku dziesięciu litrów do kilkuset m³. Bioreaktory o pojemności do 2 tys. m³ są do oczyszczania ścieków.

Klasyfikacja bioreaktorów

Z uwagi na sposób prowadzenia procesu bioreaktory można podzieli na trzy grupy:

• bioreaktory do hodowli wgłębnej

• bioreaktory do hodowli w podłożu stałym

• bioreaktory z unieruchomionych materiałem biologicznym

9. Omów podział technik hodowli drobnoustrojów ze względu na stan fizyczny pożywki.

Klasyfikacja technik hodowli drobnoustrojów ze względu na stan fizyczny pożywki

Hodowle w podłożach ciekłych

Hodowle w podłożach stałych

Zawiesina mikroorganizmów w ciekłej pożywce (hodowle wgłębne)

Wzrost grzybów w postaci „kożucha” na powierzchni ciekłej pożywki (hodowle powierzchniowe)

Hodowle z unieruchomionym materiałem biologicznym na powierzchni nośnika lub zamknięcie w jego wnętrzu

Stosowane do hodowli grzybów strzępkowych w ziarnie zbóż, otrębach pszennych, odpadach celulozowych

10. Hodowla ciągła - warunki, zastosowanie.

Prowadzona jest w reaktorze przepływowym zasilanym pożywką. Z aparatu w sposób ciągły odprowadzany jest płyn pofermentacyjny z biomasą.

Stężenie biomasy i substratu w strumieniu odpływającym bioreaktora są takie same jak w jego objętości. Natężenie odbioru płynu ze zbiornika jest równe natężeniu dopływu pożywki.

Hodowle ciągłe stosowane są w procesach, w których konieczna jest kontrola stężenia substratu. W hodowli ciągłej preferowane są komórki szybko rosnące. Proces ten jest odpowiedni do otrzymywania biomasy oraz metabolitów pierwotnych.

Trudności w hodowli ciągłej:

niehomogeniczność zawiesiny w bioreaktorze

utrzymanie jałowości

utrzymanie stabilności hodowli

Warunki:

• korzystny stosunek liczby komórek do pożywki plus powietrze, przy którym podziały komórek są szczególnie intensywne,

• hodowlę prowadzić w sposób nieprzerwany, przez ciągłe odbieranie komórek, ciągły dopływ pożywki oraz ciągłe usuwanie szkodliwych produktów wydalania,

• zastosowanie kosztownej aparatury do pomiaru i regulacji stężenia pożywki,

• regulacja nasilenia światła, liczby komórek, temperatury, stopnia zakwaszenia pożywki, zmętnienia.

Zastosowanie:

• hodowla drożdży, glonów i bakterii w celu otrzymania białka paszowego,

• produkcja kwasów organicznych,

• biomasy,

• antybiotyków,

• enzymów,

• czystych kultur- inokulum,

• rozpuszczalników organicznych,

• degradacja celulozy,

• oczyszczanie ścieków.

13. Zalety i wady ekstrakcji nadkrytycznej.

• możliwość regulowania rozpuszczalności poszczególnych składników w zależności od temperatury i ciśnienia procesu

• prowadzenie procesu w niskiej temperaturze

• stosowanie nietoksycznych rozpuszczalników

• całkowite rozdzielenie rozpuszczalnika z ekstraktu

• frakcjonowanie wyekstrahowanych substancji w trakcie ich wydzielania (duża selektywność procesu

• proces ekstrakcji przebiega bez dostępu powietrza, co chroni substancje przed utlenianiem

• możliwość recyrkulacji rozpuszczalnika, co obniża koszty

• konieczność stosowania drogiej wysokociśnieniowej aparatury

• ponoszenie znacznych nakładów energii na sprężanie rozpuszczalnika

14. Opisz liofilizację kultur drobnoustrojów (warunki, zastosowanie).

Polega na suszeniu próżniowym zamrożonej kultury w temperaturze -73°C (mieszanina suchego lodu z etanolem) zawieszonej w odpowiedniej pożywce ochronnej. W warunkach głębokiej próżni następuje sublimacja wody (ok. 99% suchej masy). Obecność niewielkiej ilości wody zabezpiecza białka przed degradacją.

Metoda wymaga specjalnego urządzenia z pompa próżniowa obniżającą ciśnienie do rzędu 0,1-0,01 Pa oraz elementu umożliwiającego zamknięcie buteleczek z liofilizowanym materiałem pod próżnią. Używana do produkcji szczepionek bakteryjnych i wirusowych.

Metoda ma też liczne niedogodności, do których należą:

• duży efekt letalny

• możliwość powstawania mutacji

• stosowanie specjalnej, kosztownej aparatury

11. wymień procesy stosowane do wydzielania i oczyszczania produktów biosyntezy w zależności od ich zasadniczej funkcji.

- separacja produktów nierozpuszczonych i cząstek stałych - rozdzielanie zawiesin: wirowanie i filtracja

- wydzielanie i koncentracja produktu - ekstrakcja rozpuszczalnikowa, adsorpcja, procesy membranowe
- oczyszczalnie produktu - techniki chromatograficzne, elektroforeza, precypitacja
- końcową obróbkę - krystalizacja i suszenie

12. Ogólna charakterystyka metod membranowych

Mikrofiltracja - filtracja membranowa - Stosuje się duże prędkości liniowe przepływu zawiesiny wzdłuż przegrody filtracyjnej, którą jest mikroporowata membrana. Proces realizowany jest w filtrze zwanym modułem membranowym

Ultrafiltracja - rozdział oparty jest na fizycznym odsiewaniu cząstek substancji rozpuszczonych przez membranę o odpowiedniej porowatości, nie występuje przeciwciśnienie osmotyczne. Stosowane ciśnienia nie przekraczają 1 MPa.
Ultrafiltracja umożliwia rozdzielanie składników na poziomie molekularnym (wyodrębnianie enzymów i antybiotyków).

Nanofiltracja - W nanofiltracji stosuje się membrany pozwalające na przepływ niektórych jonów np. Na K.
Ciśnienie stosowane przy nanofiltracji waha się od 1 do 3 Mpa. Stosowana do usunięcia z roztworu np. białek, cukrów i innych dużych cząstek, pozostawiając w filtracie sole.

Stosowana w procesach uzdatniania i zmiękczania wody.

Odwrócona osmoza - hiperfiltracja - U podstaw procesu odwróconej osmozy leży zjawisko osmozy naturalnej : samorzutne przenikanie rozpuszczalnika przez membranę w kierunku roztworu o większym stężeniu.
Odwrócona osmoza pozwala oddzielić rozpuszczalnik od substancji rozpuszczonych niskiej masie cząsteczkowej np. sole i cukry.
Stosowane ciśnienie robocze są wysokie i wynoszą od 1 do 10 MPa, musi być większe niż ciśnienie osmotyczne i skierowane przeciwnie do niego.

Dializa i elektrodializa - Efekt rozdzielania w dializie jest spowodowany różnica w szybkości dyfuzji molekularnej składnika roztworu w membranie. Stosowana do rozdzielania makrocząsteczek lub cząstek koloidalnych od związków małocząsteczkowych.
W elektrodializie składniki jonowe roztworu przenikają pod wpływem zewnętrznego pola elektrycznego przez membrany jonitowe, mają zdolność selektywnego przenoszenia jonów. W elektrolicie umieszczonym w polu elektrycznym kationy i aniony poruszają się do odpowiednich elektrod.

Perwaporacja - permeacja z odparowaniem - To proces separacji roztworów ciekłych zachodzącym z częściowym odparowaniem cieczy w membranie nieporowatej i prowadzącym do otrzymania permeatu w postaci pary (konieczność doprowadzenia do cieczy ciepła parowania).
Stosowana w odwadnianie etanolu lub usuwanie związków organicznych z wody.

15. Suszenie rozpyłowe - wady i zalety, zastosowanie.

Zalety:

• wysoka jakość gotowego produktu, możliwość uzyskania biopreparatów z niewielką stratą aktywności biologicznej,

• duża intensywność wymiany ciepła między roztworem a ogrzanym czynnikiem suszącym, zależna od temp. i wilgotności czynnika suszącego oraz dyspersji roztworu (wielkość kropel),

• możliwość automatycznego sterowania procesem,

• odwadnianie roztworów systemem ciągłym.

Wady:

• mała wydajność odparowania wilgoci, co wymusza projektowanie dużych rozmiarów komór,

• duże zapotrzebowanie na energię,

• duże koszty inwestycyjne.

Zastosowanie:

• przemysł spożywczy (mleko w proszku, kawa rozpuszczalna),

• przemysł chemiczny i kosmetyczny,

• farmacja (suszenie ekstraktów).

16. Podział bakterii kwasu mlekowego

Ze względu na wymagania temperaturowe:
-mezofile: 20-28 stopni, do 1,5% kwasu mlekowego: Lactococcus lactis, Lactobacillus casei, L. plantarum, Leuconostoc

- termofile: 40-45 stopni, do 3% kwasu mlekowego: Lactobacillus delbrueckii, Streptococcus thermophilus

Ze względu na szlaki przemian cukrów:

- homofermentatywne: produkt końcowy to kwas mlekowy (Lactococcus lactis, L. delbrueckii, L. plantarum, Lactobacillus acidophilus)

-heterofermentatywne: produkt końcowy kwas mlekowy, octowy i alkohol etylowy (Leuconostoc, Lactobacillus brevis, Lactobacillus fermentum)

17. omów wymagania dot. Szczepów probiotycznych

• dokładnie zidentyfikowane pochodzenie, gatunek, szczep,

• status GRAS- całkowity brak toksyczności i patogenności, brak zdolności do wywoływania reakcji alergicznych,

• zdolność do zasiedlania,

• zdolność przeżywania i namnażania w górnych odcinkach przewodu pokarmowego,

• właściwości antagonistyczne w stosunku do mikroorganizmów chorobotwórczych i zdolność do konkurowania z nimi,

• zapobieganie infekcjom pokarmowym,

• stymulowanie układu odpornościowego,

• działanie obniżające poziom cholesterolu we krwi,

• obniżanie ciśnienia tętniczego u osób z nadciśnieniem,

• właściwości przeciwbiegunkowe,

• zapobieganie próchnicy,

• łatwe namnażanie się w warunkach In vitro,

• odporność na niskie pH,

• stabilność genetyczna.

18. omów otrzymywanie ksantanu

Otrzymywanie ksantanu przez Xanthomonas campestris
1. biosynteza ksantanu
- przygotowanie inokulum i fermentacja w bioreaktorze
- metoda okresowa: 25-34stC, pH = 7, 40-144h
- w pożywce z glukozą lub sacharozą, azotem i mikroelementami

- kwasowość wzrasta wskutek wydzielania polimeru (pH 5)

-pożywka jest mieszana w celu dostarczenia i rozprowadzenia tlenu (szybsze mieszanie gdy pod wpływem ksantanu zwiększa się lepkość cieczy)
2. wydzielanie biopolimeru - poprzedzone pasteryzacją lub sterylizacja
- wydzielanie ksantanu z cieczy pofermentacyjnej, zawierającej 10-30 g/dm3 ksantanu, 1-10g/dm3 komórek
- 3-10g/dm3 niewykorzystanych składników odżywczych
- ksantan jest wydzielany w wyniku zmniejszenia rozpuszczalności przez odparowanie lub przy użyciu rozpuszczalników organicznych (mieszających się z wodą), po odfiltrowaniu lub oddestylowaniu rozpuszczalników jest przemywany, suszony w warunkach zmniejszonego ciśnienia lub gazu obojętnego (10% wody), mielony i pakowany

19. Omów otrzymywanie kwasu mlekowego

• z surowców tj.: skrobia ziemniaczana lub zbożowa po scukrzeniu amylazą, sacharoza, glukoza, melasa, serwatka, permeat mleka lub serwatki, ługi posulfitowe,

• fermentacja w pożywce jest najczęściej prowadzona przez bakterie Lactobacillus, lub Streptobacterium i Lactococcus,

• w celu utrzymania odpowiedniej kwasowości pożywki jest dodawany węglan wapnia (kreda), można też stosować do tego wodorotlenek wapnia lub amonu,

• w pierwszej dobie odfermentowuje 4-5% sacharydu, reszta- stopniowo w kolejnych dniach, przy malejącej szybkości fermentacji,

• ciecz pofermentacyjna:

• zawiera 10-12% mleczanu wapnia, związki organiczne i nieorganiczne,

• alkalizowana Ca(OH)₂ do pH 9-10,

• ogrzewana do 80-90°C w celu oddzielenia komórek bakterii, białek, kiełków, zarodków

• odbarwiana węglem aktywnym,

• krystalizacja soli w wyparce próżniowej w roztworze zagęszczonym (do 25% mleczanu wapnia),

• z kryształów mleczanu wapnia kwas mlekowy jest uwalniany kwasem siarkowym(VI),

• po oddzieleniu wytrąconego osadu gipsu w filtrach próżniowych zagęszczany do wymaganego stężenia i oczyszczany.

20. Utrwalanie biologiczne mięs i produktów mięsnych, wymień drobnoustroje i scharakteryzuj jeden.

CEL:

• zapobieganie rozwojowi mikroflory,

• polepszenie trwałości,

• zapewnienie odpowiedniej barwy,

• zapewnienie odpowiedniego smaku i zapachu.

CZYNNIKI WPŁYWAJĄCE NA JAKOŚĆ:

• rodzaj bakterii, wielkość szczepionki,

• receptura,

• jakość surowców i dodatków,

• stopień rozdrobnienia,

• kaliber osłonki,

• warunki produkcji: temperatura, wilgotność, dym.

Grupy mikroflory:

• Lactobacillus- bakterie kwasu mlekowego (homofermentatywne laseczki)

z cukru dodanego lub obecnego w mięsie produkującym kwas mlekowy. Niskie pH, sprzyja żelowaniu rozp. Białek mięsa i nadaje kiełbasom stabilną konsystencję, hamuje wzrost drobnoustrojów patogennych (e. coli, c. botulinum, salmonella) przez zużycie składników pokarmowych

• Pediococcus- wytwarza kwas mlekowy, octowy, mrówkowy, propionowy i pirogronowy. Do kiełbas o średnim stopniu zakwaszenia ale o bardzo przyjemnym aromacie, bez wyraźnego zapachu kwasu.

• Staphylococcus i Micrococcus wytwarza katalazę która rozkłada H2O2 i powoduje utlenianie się mięsa (zmiana barwy, jełczenie mięsa). Wytwarza reduktazę azotanową powodującą szybszą reakcję przejścia azotanów V do azotanów III co ma wpływ na barwę mięsa. Rozwija się przy wyższym pH, dlatego dojrzewanie w niższym wynosi około tygodnia. Nie rozwija się w produkcie, a jego ilość w czasie przechowywania maleje.

• Streptomyces debaryomyces- przyczyniają się do powstania swoistego aromatu charakterystycznego dla kiełbas suszonych, wykrywane tylko na powierzchni.

Penicillum candidium, penicillium nalgiovense grzyby pleśniowe nanosi się a powierzchnię produktu, gdzie w obecności tlenu tworzą charakterystyczny nalot

21. Etapy produkcji piwa

• produkcja słodu,

• produkcja brzeczki: mielenie słodu i zacieranie, filtracja brzeczki, gotowanie brzeczki, oddzielanie osadów, chłodzenie brzeczki

• fermentacja brzeczki,

• leżakowanie i dojrzewanie piwa,

• filtracja piwa,

• stabilizacja piwa,

• nasycenie piwa CO_2,

• rozlew piwa.

22. Klasyfikacja biosensorów

Podstawą klasyfikacji biosensorów są dwa kryteria: zasada działania i konstrukcja przetwornika. Ze względu na zasadę działania wyróżnia się następujące rodzaje biosensorów:

• Biosensory katalityczne. W tego typu biosensorach czujnik rejestruje ubytek substratu lub przyrost produktu w reakcji chemicznej katalizowanej przez materiał biologiczny w postaci enzymu, tkanki lub drobnoustrojów, np. w reakcji utleniania glukozy (β -D-glukoza + 0₂ = kwas glukonowy + H₂0₂) katalizowa­nej oksydazą glukozową (GOD), stężenie glukozy wyznacza się pośrednio przez pomiar ubytku tlenu zużywanego w reakcji bądź przez pomiar przyrostu nadtlenku wodoru lub jonów wodorowych powstających po dysocjacji kwasu glukonowego.

• Biosensory powinowactwa. W takich biosensorach tworzenie trwałego kom­pleksu substratu z receptorem o zmiennych właściwościach jest rejestrowane przez czujnik. Warstwa materiału biologicznego, np. przeciwciała, lektyny (białka zdolne do selektywnego wiązania sacharydów), hemoglobina, DNA, jest zazwyczaj jednorazowego użytku i po dokonanym pomiarze jest wymieniana na nową.

• Biosensory złożone. Wykorzystują one kilka reakcji następujących po sobie bądź równoległych. Zastosowanie sensorów z kilkoma enzymami lub innymi substancjami biologicznie czynnymi wzmacnia sygnał, eliminuje wpływ substancji przeszkadzających i umożliwia oznaczanie związków, które bezpośrednio nie oddziałują z danym sensorem. Na przykład do oznaczania sacharozy stosuje się biosensor z dwoma enzymami: inwertaza, która hydrolizuje sacharyd do fruk­tozy i glukozy oraz oksydazą glukozową, która utlenia glukozę pod wpływem tlenu.

• Sensory biomimetyczne. Takie sensory naśladujące narządy zmysłów (smak, węch) zazwyczaj nie zawierają materiału biologicznego jako warstwy recep­torowej i dlatego nie zawsze są zaliczane do biosensorów. Najbardziej znany spośród nich jest „sztuczny nos" - sensor do rozpoznawania zapachów, który składa się z kilkunastu czujników chemicznych o przewodnictwie zmieniającym się w różny sposób, w zależności od adsorpcji na nich rozmaitych związ­ków z fazy gazowej. Odpowiedni układ elektroniczny, zazwyczaj typu sieci neuronowej, analizuje sygnały z poszczególnych czujników i określa zapach. Układ kontrolny najpierw uczy się, poznając i zapamiętując wzorcowe zapachy. Zapach produktu jest często miarą jego jakości (bukiet wina, aromat kawy lub herbaty), może świadczyć o stopniu jego dojrzałości (owoce, sery dojrzewające), a także wskazywać na rozpoczęcie procesów mikrobiologicznego psucia się żywności.

Ze względu na konstrukcję przetwornika wyróżnia się następujące rodzaje biosensorów:

• Biosensory elektrochemiczne: potencjometryczne, amperometryczne, kulometryczne, konduktometryczne.

• Biosensory półprzewodnikowe - tranzystory polowe.

• Biosensory optyczne. Korzystają z absorpcji promieniowania, fluorescencji, chemiluminescencji, bioluminescencji, powierzchniowego rezonansu plazmowego (ang. Surface Plasmon Resonanse - SPR).

• Biosensory mechaniczne (piezoelektryczne): masowe, fali akustycznej.

• Biosensory entalpimetryczne (termiczne).

• Inne, np. magnetyczne.

Niekiedy biosensory klasyfikuje się również ze względu na rodzaj czujnika, rozróżniając biosensory: komórkowe, tkankowe, enzymatyczne, immunologiczne i chemiczne.

23. Zastosowanie biosensorów w przemyśle spożywczym

--glukometry, które są powszechnie stosowane do oznaczania glukozy w sokach owocowych, napojach, winie, napojach typu instant, lodach, dżemach, miodzie.
--Firmy produkujące frytki wykorzystują badanie zawartości glukozy w wodzie po płukaniu pokrojonych ziemniaków do przewidywania barwy gotowego produktu.
--Czujnik w kształcie ostrza z kilkoma miniaturowymi elektrodami glukozowymi wprowadzony do mięsa pokazuje profil zawartości glukozy od powierzchni w głąb, który informuje o świeżości produktu i stopniu skażenia mikrobiologicznego.
--Elektrodę glukozową można stosować on line do kontrolowania przebiegu różnorodnych procesów fermentacyjnych.

--Biosensory z immobilizowaną oksydazą lub dehydrogenazą są stosowane do oznaczania zawartości etanolu w napojach alkoholowych, preparatach drożdży, do kontroli przebiegu fermentacji piwa lub wina.
--Oznaczanie L-mleczanów, przy użyciu elektrod z oksydazą L-mleczanową, jest przydatne do kontrolowania procesów fermentacyjnych w mleku UHT i w winie oraz do oceny jakości i świeżości warzyw w puszkach

--oznaczanie świeżości ryb. Łączna zawartość inozyno-5'-fosforanu, inozyny i hipoksantyny powstających po śnięciu ryby wskutek stop­niowego rozkładu ATP oraz wzajemna relacja ich stężeń świadczą o świeżości mięsa rybiego ( elektrod z immobilizowanymi 5'-nukleotydazą, fosforylazą nukleozydów i oksydazą ksantynową)

.--Jakość i świeżość olejów, można oznaczać na podstawie zawartości nadtlenków powstających po utlenieniu polienowych kwasów tłuszczowych, stosując elektrodę tlenową z immobilizowaną peroksydazą.

--Zawartość polifenoli w oliwie oraz w herbacie, piwie i winie można oznaczyć elektrodą tlenową z immobilizowaną oksydazą polifenoli (tyrozynaza).

--Do oznaczania pozostało­ści S0₂ stosowanego do utrwalania wina i suszonych owoców używa się elektrody z immobilizowaną oksydazą siarczanową(IV).

-- w mleczarstwie np. wykrywania antybiotyków, mikroflory, pestycydów, azotanów, wit. C, cholesterolu

24. Omów tlenowe oczyszczanie ścieków

Najpowszechniej wykorzystywanym procesem oczyszczania ścieków jest tlenowa biodegradacja oparta na systemie osadu czynnego. Ścieki przepływają przez komorę napowietrzania, gdzie rozpuszczona materia organiczna jest mineralizowana, czyli utleniana do dwutlenku węgla, azotanów i fosforanów:

rozpuszczona materia organiczna + 0₂ —» nowa biomasa + C0₂ + HNO_s + H₃P0₄

Reakcje przeprowadzają głównie bakterie zgrupowane w kłaczki o średnicy około 0,1 mm. Po czasie reakcji wynoszącym kilka godzin (ścieki komunalne) do kilku dni (bardziej zagęszczone ścieki przemysłowe), mieszanina ścieków i biomasy przepływa przez osadnik, gdzie kłaczki są grawitacyjnie separowane od oczyszczonych ścieków. Aby zapewnić odpowiednie osadzanie się kłaczków, ich stężenie w komorze napowietrzania nie powinno przekraczać 4 g na litr. Osadzone kłaczki (nazywane osadem) są częściowo ponownie wprowadzane do komory napowietrzania a częściowo odrzucane. Wysoka wydajność zależy od prawidłowego wyboru obciążenia objętościowego komór osadu czynnego, które powinno mieścić się z zakresie 0,5-1,5 g BZT₅ na litr mieszaniny ścieków i biomasy na dzień, aby zapewnić prawidłowe formowanie się kłaczków oraz uzyskać eliminację 90% rozpuszczonej materii organicznej

Główna zaleta: dobra jakość oczyszczonych ścieków (niewielka wartość BZT5 i substancji odżywczych pozostających po oczyszczeniu)

Wada: ogromne ilości osadu nadmiernego, który trzeba wywozić.

25. Charakterystyka żelatyny jako źródła azotu w pożywce

• żelatyna- ekstrahowana z kości i skór po usunięci tłuszczu i związków mineralnych. Stosowana w produkcji kolagenazy (Flavobacterium) czy żelatynazy. Nie jest pełnowartościowym białkiem brak: Trp, Tyr, Fen, dużo Gly i Ala.

26. Czy żywność modyfikowana jest bezpieczna? Uzasadnij.

27. Perwaporacja

Perwaporacja to metoda rozdziału mieszanin ciekłych za pomocą nieporowatych membran liofilowych wykonanych z odpowiednich materiałów.
Rozdzielane składniki muszą różnić się możliwością sorpcji na membranie i dyfuzji przez membranę. Perwaporacja zastępuje takie metody jak destylacja próżniowa czy ekstrakcyjna, może być również uzupełnieniem destylacji konwencjonalnej. Rozdział w perwaporacji jest niezależny od równowagi ciecz-para, w związku z czym, można ten proces efektywnie stosować m.in. do separacji azeotropów (np. odwadnianie bioetanolu) czy też odwadniania innych rozpuszczalników organicznych.

Zastosowanie:

• odwadnianie etanolu,

• odwadnianie cieczy organicznych,

• rozdział mieszanin ciekłych.

Zagadnienia na zaliczenie z przedmiotu „Biotechnologia”

Zagadnienia na zaliczenie z przedmiotu „Biotechnologia”

---