Dante Alighieri
urodził się we Włoszech, we Florencji .
Czasy współczesne Dantemu są punktem kulminacyjnym trwającej od XI wieku walki cesarstwa z papiestwem.
Włosi podzielili się na dwa stronnictwa - procesarskich gibelinów i propapieskich gwelfów.
Walki między tymi dwiema frakcjami miały miejsce także we Florencji, mieście rodzinnym Dantego.
Ostatecznie zwyciężyła partia gwelficka, która podzieliła się na dwa odłamy: Gwelfów Białych - umiarkowanych, odnoszących się nieufnie do polityki papieża oraz Gwelfów Czarnych, szukających oparcia w Rzymie.
Dante należał do pierwszej frakcji, wodzem drugich był jego zagorzały przeciwnik, Corso Donati. Biali strzegli niepodległości Florencji i odrzucali ingerencję ówczesnego papieża, Bonifacego VIII w wewnętrzne sprawy miasta.
Czarni byli bardziej ekspansywni, liczyli, że przy pomocy Rzymu zdobędą nowe rynki zbytu dla szybko rozwijającej się gospodarki Florencji.
Dante jako reprezentant Gwelfów Białych brał czynny udział w życiu politycznym Florencji. Sprawował liczne urzędy, w 1300 nawet najwyższy urząd w mieście, priora.
Kiedy w 1302 r. wierne papiestwu towarzystwo Gwelfów Czarnych przejęło władzę we Florencji, Dante ze względów politycznych musiał opuścić swoje rodzinne miasto. Wraz z nim wielu sprzymierzeńców zostało skazanych zaocznymi wyrokami na śmierć.
Rozczarowany Dante przestał brać bezpośredni udział w walkach i wycofał się z czynnego życia politycznego. Kiedy w 1315 roku we Florencji ogłoszono amnestię dla więźniów politycznych, Dante na znak swojej niewinności nie skorzystał z niej i pozostał w Rawennie aż do śmierci w 1321 r., mimo że bardzo kochał Florencję i przez całe życie próbował do niej wrócić.
Boska Komedia jest więc dziełem napisanym na wygnaniu, a co więcej wygnanie to było źródłem jej powstania.
Osobiste losy autora, rozgoryczenie sytuacją panującą w ojczyźnie, wszystko co go poruszało znalazło w dziele bezpośrednie odbicie.
Życie osobiste
Dantego związane jest z osobą Beatrycze, którą później poeta uwieczni w swojej Komedii.
Dante spotkał ją w wieku dziewięciu lat i podobno zakochał się w niej od pierwszego wejrzenia.
Beatrycze zmarła, gdy młodzi mieli lat 25.
Po śmierci ukochanej poeta był pogrążony w rozpaczy i zaczął prowadzić życie hulaszcze, szukając pocieszenia w ramionach różnych kobiet.
Ostatecznie poeta ożenił się z Gemmą Donati, z którą miał czwórkę dzieci.
Najmłodsza z nich miała na imię Antonia i wstąpiła jako dorosła osoba do klasztoru, przybierając imię Beatrycze. Dorobek literacki Dantego jest spory.
Poeta pisał już od najmłodszych lat, a większość jego utworów powstała na wygnaniu. Poza Boską komedią Dante napisał m.in.:
Vitua nova (Życie nowe) - zbiór liryków przeplatanych fragmentami prozatorskimi,
przedstawiający historię miłości poety do Beatrycze. Dzieło to zapowiada Boską Komedię.
RimeI (Rymy) - zbiór drobnych poematów lirycznych.
Il Convivio - traktat filozoficzny, pokazujący niesamowitą erudycję Dantego.
De vulgari eloquentia (O języku pospolitym) - traktat naukowy, poświęcony językowi włoskiemu.
De monarchia (Monarchia) - traktat polityczny, przedstawiający poglądy Dantego na stosunek władzy kościelnej i władzy świeckiej (cesarstwa i papiestwa).
Dante i muzyka
Dante wielokrotnie wypowiadał się o muzyce z wielkim entuzjazmem.
Jego poezja inspirowała wielu kompozytorów. W XVI w. do jego poezji komponowano liczne madrygały.