Losy głównego bohatera "Króla Edypa" Sofoklesa są głęboko naznaczone tragizmem, człowiek ten musi cierpieć, choć niczym nie zawinił. Los zakpił z niego, jego cierpienie było niezasłużone, nad nim, podobnie, jak nad całym jego rodem zawisło fatum, które decydowało o klęskach i nieszczęściach rodu Labdakidów.
Dobrze znana jest historia Edypa, syna Lajosa i Jokasty, którego przeznaczeniem było zabić własnego ojca i poślubić matkę. Rodzice Edypa, kiedy dowiedzieli się od wyroczni, o tym jak przyszłość ich czeka, chcieli uniknąć przeznaczenia, toteż postanowili pozbyć się swojego syna.
Niemowlę dali pasterzowi, który miał porzucić dziecko w górach, stało się jednak inaczej, gdyż mały Edyp przez litość sługi Lajosa, dostał się na dwór koryncki. Tam zaopiekowała się nim królowa.
Edyp rósł szczęśliwie, kiedy stał się mężczyzną, usłyszał, że ktoś nazwał go podrzutkiem. Nie wiedział czy jest to oszczerstwo, czy też prawda, dlatego udał się do wyroczni delfickiej, aby tam dowiedzieć się czegoś o swoim losie.
Wyrocznia powiedziała mu tylko tyle, że zabije swego ojca, a potem poślubi matkę. Słowa te przeraziły Edypa, dlatego postanowił nie wracać już do Koryntu, nie chciał bowiem, aby wypełniły się słowa przepowiedni.
W tym momencie widzimy, jak bardzo los kpi z Edypa, wyrocznia wypowiada tylko połowiczna prawdę, nie mówi Edypowi kim są jego prawdziwi rodzice, choć właśnie z tym pytaniem pojawił się w Delfach. Słowa wyroczni, jeszcze bardziej zbliżają Edypa do klęski. Gdyby nie usłyszał tych słów, to być może zostałby w Koryncie i nigdy nie spotkał, ani Lajosa, ani Jokasty.
Edyp postanowił poszukać dla siebie nowego miejsca, gdzie mógłby być szczęśliwy. Kiedy podążał jedną z greckich szlaków stanął mu na drodze orszak jakiegoś sędziwego władcy, którego słudzy bardzo zdenerwowali Edypa, który w przypływie złości zabił ich wszystkich, nie oszczędził także króla. Nie był świadomy, że jest to władca Teb, Lajos, jego rodzony ojciec.
Kiedy dotarł do Teb, zobaczył, że miasto jest nękane przez strasznego Sfinksa, potwora, który zjadał wszystkich, którzy stanęli mu na drodze, przedtem zadawał jednak pytanie, na które nikt nie znał odpowiedzi. Jedynym, który potrafił odpowiedzieć na to pytanie okazał się Edyp, dlatego został mu oddany tron tebański. Żoną Edypa została Jokasta, wdowa po Lajosie. Edyp nie wiedział, ze wchodzi w związek małżeński z własną matką . Po latach, gdy dzieci Edypa i Jokasty miały już kilkanaście lat, plagi zaczęły nękać Tebańczyków.
Edyp chciał się za wszelka cenę dowiedzieć, co jest powodem gniewu bogów. Szukał wszelkich środków, aby poznać prawdę, nawet nie domyślał się, że sam jest ich przyczyną .
W końcu dowiedział się, że plagi są karą za jego grzech ojcobójstwa i kazirodztwa. Edyp choć nie popełnił tych czynów świadomie poniósł karę od bogów. Wykłuł sobie oczy i opuścił miasto. Jego tragizm polegał na tym, że za wszelka cenę chciał wygrać z siłą wyższą, przeznaczeniem, chciał być dobry i sprawiedliwy, jednak mimo to, dopuścił się strasznych grzechów.
W sytuacji konfliktu tragicznego została postawiona jego córka, tytułowa bohaterka,, Antygony" Sofoklesa .
Po tym, jak Edyp opuścił Teby, władzę mieli przejąć jego synowie, Eteokles i Polinejkes. Ustalono, że będą się zmieniać na tronie co roku. Jednak po roku sprawowania władzy Eteokles odmówił oddania tronu Polinejkesowi. Wówczas zdenerwowany oszustwem brata, Polinejkes najechał na Teby wraz z wojskami swego teścia.
W walce zginęli obaj bracia, więc władzę przejął Kreon, który był bratem Jokasty.
Postanowił ukarać Polinejkesa, stwierdził, że jedynym możliwym sposobem jest odmowa pochowania jego zwłok. Oświadczył, że każdy, który będzie chciał pochować ciało Polinejkesa zostanie surowo ukarany.
Jego decyzji sprzeciwiła się Antygona, która nie chciała pozwolić na bezczeszczenie zwłok brata. Uważała, że decyzja jej wuja, Kreona, uderza w prawa boskie, które nakazują godne pochowanie każdych zwłok, bez względu na to, jakie za życia ich właściciel popełnił wykroczenia.
Antygona stanęła wobec konfliktu tragicznego, który polegał na wyborze pomiędzy posłuszeństwem prawom boskim i prawom ludzkim, na których straży stał Kreon. Antygona wybrała prawa boskie, wiedząc, jaka czeka ją kara za złamanie zakazu Kreona.
Kreon dla którego prawa stwarzane przez człowieka były najważniejsze, ukarał Antygonę, kazał zamknąć ja w lochu .Chciał być sprawiedliwym władcą, i w ten sam sposób egzekwować kary od wszystkich, którzy wykraczają przeciw jego zakazom.
Kiedy nad Tebami zawisła groźba plag zesłanych przez bogów, rozgniewanych łamaniem ich praw, Kreon postanowił uwolnić Antygonę i pochować ciało Polinejkesa. Jednak było za późno, gdyż Antygona powiesiła się. Samobójstwo popełnił także syn Kreona, Hajmon, który bardzo kochał Antygonę i nie wyobrażał sobie życia bez niej . Żona Kreona Eurydyka, także odebrała sobie życie, tak więc Kreon został zupełnie sam, zrozpaczony i ośmieszony przez bogów, których prawom się sprzeciwił. Zarówno los Antygony, jak i los Kreona są tragiczne, ponieważ bez względu na to, jakby postąpili i tak ich losy zakończyłyby się klęska . Zarówno wykroczenie przeciw prawom boskim, jak i ludzkim zostałoby surowo ukarane.
