Krajowa Rada Narodowa

KRN powstała w sylwestra z 31 grudnia 1943 na 1 stycznia 1944 roku z inicjatywy PPR-u i Stalina, miała być "szeroką reprezentacją antyfaszystowskich nurtów demokratycznych" polskiego społeczeństwa (co wg komunistów wykluczało udział w niej przedstawicieli sanacji i SN) w praktyce zaś była forum zdominowanym przez prosowiecko- i prokomunistycznie nastawioną część działaczy różnych partii (przed wojną - wyłączając PPR - o proweniencji zdecydowanie antykomunistycznej). Oprócz komunistów zasiadali w niej członkowie PPS, PSL, SL, SD, SP, działacze niezależni oraz niewielka grupa posłów żydowskich. Funkcję przewodniczącego piastował z nadania Stalina Bolesław Bierut (PPR), jako listek figowy posłużyli zastępcy przewodniczącego: schorowany już Wincenty Witos (PSL), Stanisław Grabski (bezpartyjny, przed wojną związany z prawicą) oraz Stanisław Szwalbe (PPS). Delegacja KRN wraz z działaczami ZPP utworzyła 21 lipca 1944 Polski Komitet Wyzwolenia Narodowego, w którym zasiadali przedstawiciele tych samych stronnictw co w KRN, 31 grudnia 1944 powołała zaś Tymczasowy Rząd RP pod przywództwem Edwarda Osóbki-Morawskiego. Do chwili wyboru Sejmu Ustawodawczego KRN była zarówno władzą ustawodawczą jak i wykonawczą (jej Przewodniczący Bolesław Bierut pełnił funkcję głowy państwa). W lipcu 1945 KRN składała się z 273 posłów (PPR-97, PPS-77, SL-56, SD-17, niezrzeszeni-26), w październiku 1946, po "otworzeniu się na nowe środowiska" (głównie mikołajczykowskiego PSL) liczyła już 444 członków (tyle ile polski sejm przedwojenny) w tym: PPR-135, PPS-111, SL-62, PSL-57, SD-37, SP-14, mniejszość żydowska (po jednym reprezentancie "Bundu", komunistów i syjonistów)-3, niezrzeszeni 26. Uzupełniała swój skład w drodze kooptacji. W myśl ustawy o propagowaniu nacjonalizmu w przemyśle przejęciu przez państwo podlegały zakłady należące do Niemców i zdrajców.