Natura Aniołów
Północ na pustyni i wszystko jest w porządku.
Tak sobie mówiłem i tak jest,
albo nie jest, jeszcze całkiem się nie zdecydowałem.
Mniejsza o wycie kojota czy wycofujące się światło.
Świętość żąda mych zmęczonych oczu,
gdy odwracam zagapione spojrzenie od gwiazd.
Zdają się być niespokojne, ale może one są tylko plamami farby
i jestem jedynym, który naprawdę jest niespokojny.
Oto jest tu ktoś ważny, kto mnie odwołuje.
W jego własnej obfitości jestem nieobecny.
Tak więc krzyczałem do duchów pustyni,
zdradźcie mi swe sekrety albo ja wyleję na was me żale.
Wtedy duchy szybko stanęły w szeregu.
Trzepoczące skrzydła. Poruszone serca.
Usłyszałem wiele głosów, które stały się jednym,
i ten wypowiedział wobec pozbawionego liści nieba
niczym prawo dla ziemi:
Nie utrzymujemy żadnych tajemnic.
Jesteśmy po prostu oknami do twej przyszłości.
Jaka ma się dziać teraz, a jaka potem,
to sprawa przez nas rozwiązywana.
Ale ty stawiasz pytanie.
Jeśli w tym jest tajemnica, którą utrzymujemy,
nie jest ona czymś, co dodałoby otuchy przez słowa,
czy czymś, co zwykle moglibyśmy wypowiadać.
Zwróciłem się do głosu,
jaka mądrość jest w tym zawarta?
Jeśli słowa nie mogą wyrażać twej tajemnej mądrości,
wtedy ja jestem głuchy, a ty niemy i jesteśmy ślepi.
Przynajmniej mogę wypowiedzieć swe żale.
Ponownie skrzydła zatrzepotały
i głosy wyraziły nadzieję, że żale nie będą rozlewane
niczym krew na pustyni.
Oprócz tego nie było więcej dźwięków,
wyjąwszy kojota i sowy.
I wtedy dziwna rozdzielczość zabarwiła moje postrzeganie.
Poczułem obecność jakby olbrzymiego anioła wyrzeźbionego w kamieniu,
który znajdował się za mną.
Nie mogłem obrócić się ze strachu, że jego utrata rozlałaby me żale.
Ale jego rozszerzająca się obecność była zbyt potężna, by ją zignorować,
tak więc obróciłem się wokoło, by znaleźć się przed jego obliczem,
a tam stał oszust kojot
wpatrując się we mnie szklanymi oczami odbijającymi mój ogień,
węsząc mój strach i odciągając moje żale w poufałości.
I pojąłem naturę aniołów.