VI SA/Wa 1912/08 - Wyrok WSA w Warszawie
Uzasadnienie
Decyzją Ministra Infrastruktury z dnia [...] czerwca 2008 r., wydaną na podstawie art. 13 ust. 1 i 2 w związku z art. 7 ust. 1 i ust. 2 pkt 3 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o transporcie drogowym i art. 104 § 1 K.p.a., po rozpatrzeniu sprawy z wniosku przedsiębiorców: M. G. oraz E.Sp. z o.o., z/s w J., (dalej: strony) o przeniesienie uprawnień wynikających z licencji na wykonywanie międzynarodowego zarobkowego przewozu drogowego rzeczy nr [...], wydanej na rzecz M. G. w dniu [...] kwietnia 2004 r., odmówiono przeniesienia licencji.
Wnioskiem z dnia [...] lutego 2008 r., strony wystąpiły do Ministra Infrastruktury o ...zmianę nazwy podmiotu w licencji nr [...] z M. G. na E. Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością." Organ trafnie potraktował to wystąpienia jako wniosek o przeniesienie licencji na wykonywanie międzynarodowego zarobkowego przewozu drogowego rzeczy o numerze [...], udzielonej M. G. na rzecz E. Sp. z o.o.
Do przedmiotowego wniosku strona dołączyła m.in. odpis z Krajowego Rejestru Sądowego nr [...], dotyczący E. Sp. z o.o., w którym w rubryce sposób powstania spółki widnieje informacja "brak wpisów" i w rubryce informacja o połączeniu, podziale lub przekształceniu widnieje informacja "brak wpisów". Ponadto strona dołączyła do wniosku odpis aktu notarialnego z dnia [...] marca 2008 r., nr Rep. [...], sporządzony przez notariusza w J., stanowiący umowę spółki z ograniczoną odpowiedzialnością.
Zgodnie z treścią art. 13 ustawy o transporcie drogowym:
"1. Licencji nie można odstępować osobom trzecim ani przenosić uprawnień z niej wynikających na osobą trzecią, z zastrzeżeniem ust. 2.
2. Organ, który udzielił licencji, przenosi, w drodze decyzji administracyjnej, uprawnienia z niej wynikające w razie: (...)
2) połączenia, podziału lub przekształcenia, zgodnie z odrębnymi przepisami, przedsiębiorcy posiadającego licencję."
M. G. prowadził działalność gospodarczą jako osoba fizyczna i jako taka nie może zostać przekształcona w spółkę prawa handlowego, w rozpatrywanym przypadku - w spółkę z ograniczoną odpowiedzialnością. Takiego zdarzenia nie przewidują obowiązujące w tym zakresie przepisy prawa.
Podstawą zastosowania art. 13 ust. 2 pkt 2 ustawy o transporcie drogowym jest dokonanie przekształcenia podmiotu w sensie prawnym, a nie ekonomicznym. W polskim prawie obowiązuje zasada numerus clausus w odniesieniu do zmian form prawnych podmiotów prawa, co oznacza, że podział, przekształcenie lub połączenie w znaczeniu prawnym zachodzi wyłącznie wtedy, gdy przepisy prawa takie zmiany przewidują, i pod warunkiem ich przeprowadzenia w trybie w tych przepisach wskazanym. W ocenie organu w omawianym przypadku nie zostały spełnione przesłanki dotyczące przekształcenia spółki.
Wniesienie, w formie aportu, do majątku spółki uprawnień licencyjnych nie jest jednoznaczne z dokonaniem przekształcenia spółki. Ponadto licencje są wyłączone z obrotu cywilnego. Są decyzjami administracyjnymi cechującymi się podwójną konkretnością, tak co do sprawy, która załatwiają, jak i osoby (strony), której dotyczą. Oznacza to, że nie mogą być przedmiotem aportu, tak jak inne składniki majątkowe przedsiębiorstwa. Ponadto, w/w decyzje nie są prawami majątkowymi, a tylko te co do zasady mogą być przedmiotem obrotu cywilnoprawnego. Mając na uwadze powyższe uznać trzeba, że licencje nie mogą być przedmiotem aportu do spółki kapitałowej, mimo iż stanowią część przedsiębiorstwa w rozumieniu art. 551K.c., to jednak jest to ta część przedsiębiorstwa, która nie podlega zbyciu.
W rozpatrywanym przypadku zapisy odpisu z Krajowego Rejestru Sądowego nie potwierdzają, że w sprawie doszło do zdarzeń opisanych w art. 13 ust. 2 pkt 2 ustawy o transporcie drogowym. Brak tym samym podstaw do przeniesienia uprawnień na w/w podstawie.
Przepisy kodeksu cywilnego nie mogą być podstawą decyzji w sferze administracyjnej. Wniesienie aportem przedsiębiorstwa w znaczeniu przedmiotowym do spółki prawa handlowego nie powoduje sukcesji administracyjnej.
W związku z powyższym, ze względu na niespełnianie przesłanki określonej w art. 13 ust. 2 pkt 2 ustawy o transporcie drogowym, odmówiono przeniesienia licencji na wykonywanie międzynarodowego zarobkowego przewozu drogowego rzeczy.
Wniosek o ponowne rozpatrzenie sprawy wniosły strony podnosząc, iż zaskarżona decyzja jest oczywiście niesłuszna, bo wynika z błędnej interpretacji przepisów o transporcie drogowym. Nie jest słuszne, zdaniem strony, stanowisko organu licencyjnego, według którego osoba fizyczna nie może być przekształcona w spółkę praw handlowego. W omawianej sprawie doszło do przekształcenia przedsiębiorcy, a nie osoby fizycznej. Pogląd o zakazie przekształcenia, nie ma żadnego uzasadnienia i jest sprzeczny z przepisami o swobodzie działalności gospodarczej. Powoływanie się przez organ na przepisy kodeksu spółek handlowych jest całkowicie nieuprawnione, bowiem kodeks ten reguluje ustrój i organizację spółek, natomiast ustawa o swobodzie działalności gospodarczej określa kto jest przedsiębiorcą. Ponadto zgodnie z art. 2 KSH w sprawach nieuregulowanych w KSH stosuje się przepisy kodeksu cywilnego, który w art. 551 wprowadził definicję przedsiębiorstwa, która obejmuje m.in. licencję. Zgodnie z art. 552 KC czynność prawna mająca za przedmiot przedsiębiorstwo obejmuje wszystko co wchodzi w skład przedsiębiorstwa. Błędne jest stanowisko organu licencyjnego w zaskarżonej decyzji, że licencje nie mogą być przedmiotem aportu do spółki kapitałowej, gdy aport ten dotyczy całego przedsiębiorstwa.
Decyzją Ministra Infrastruktury z dnia [...] lipca 2008 r., wydaną na podstawie art. 127 § 3 i art. 138 § 1 pkt 1 K.p.a. w zw. z art. 13 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o transporcie drogowym, po rozpatrzeniu wniosku przedsiębiorców: M. G., oraz E. Sp. z o.o. z/s w J., utrzymano zaskarżoną decyzję w mocy.
W uzasadnieniu, po przypomnieniu stanu sprawy organ odwoławczy stwierdził, że osoba fizyczna będąca przedsiębiorcą nie może ulec przekształceniu w twór prawny - osobę prawną. Nie może więc w znaczeniu prawnym dokonać przekształcenia formy prowadzonej działalności prawnej. Instytucja przekształcenia jest konstrukcją prawną. Obowiązuje zasada numerus clausus przekształceń prawnych. Oznacza ona, że to prawo decyduje w postaci pozytywnego wyraźnego przepisu co jest prawnym przekształceniem. Art. 551 i 552 kodeksu cywilnego takiego przekształcenia nie statuują, bowiem dotyczą one skutków nabycia przedsiębiorstwa w sferze cywilnoprawnej, a nie administracyjno-prawnej. Przepisy te mają bowiem zastosowanie tylko do stosunków cywilnych, a nie administracyjnych. Wynika to z art. 1 k.c., w którym postanowiono, że przepisy tego kodeksu stosuję się do stosunków cywilnych miedzy osobami fizycznymi i prawnymi. Oznacza to ponadto, że w razie zbycia przedsiębiorstwa, w którym znajdują się uprawnienia administracyjno-prawne, zbywca ma obowiązek zrobić wszystko na co prawo pozwala do nabycia tych uprawnień przez nabywcę przedsiębiorstwa. Przepisy kodeksu cywilnego nie stanowią podstawy decyzji w sferze administracyjnej. Wniesienie aportem przedsiębiorstwa w znaczeniu przedmiotowym do spółki prawa handlowego nie powoduje sukcesji administracyjnej.
Skargę na powyższą decyzję Ministra Infrastruktury z dnia [...] lipca 2008 r., utrzymującą w mocy poprzednią decyzję z dnia [...] czerwca 2008 r. o odmowie przeniesienia uprawnień wynikających z licencji na wykonywanie międzynarodowego zarobkowego przewozu, wniosła firma E. Sp. z o.o.
drogowego.
Zaskarżonej decyzji zarzucono błędną interpretację przepisów prawa materialnego, która miała wpływ na wynik sprawy, mianowicie art. 13 ust 2 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o transporcie drogowym.
W związku z tym wniesiono o uchylenie zaskarżonej decyzji w całości.
W uzasadnienie skargi powtórzono w zasadzie argumenty zawarte we wniosku z dnia [...] czerwca 2008 r. o ponowne rozpatrzenie sprawy.
W ocenie strony skarżącej, wyrażony w zaskarżonej decyzji pogląd jakoby przedsiębiorca będący osobą fizyczną nie mógł decydować o formie prawnej prowadzonego przez siebie przedsiębiorstwa, jest całkowicie nieuprawniony. Żaden przepis nie zabrania wyboru formy prawnej prowadzenia działalności gospodarczej. Ustawa o swobodzie działalności gospodarczej określa pojęcie przedsiębiorcy, którym może być osoba fizyczna. Natomiast Kodeks cywilny w art. 551 definiuje pojęcie przedsiębiorstwa, w skład którego wchodzą m. in. koncesje, licencje i zezwolenia. Z kolei przepis art. 552 k.c. określa, że czynność prawna mająca za przedmiot przedsiębiorstwo obejmuje wszystko co wchodzi w skład przedsiębiorstwa. Jeżeli więc przedsiębiorca będący osobą fizyczną postanowił przekształcić przedsiębiorstwo w spółkę z ograniczoną odpowiedzialnością przez wniesienie aportem całego przedsiębiorstwa, to oczywistym jest, że uprawnienia z tytułu posiadanej licencji automatycznie przechodzą na powołaną w ten sposób spółkę z ograniczoną odpowiedzialnością i obowiązkiem organu było wydanie decyzji o przeniesieniu tych uprawnień. Nie można zaakceptować poglądu wyrażonego w zaskarżonej decyzji, że przepis art. 551 k.c. nie ma tu zastosowania. Przeciwnie, w orzecznictwie NSA utrwalone jest stanowisko, że ilekroć ustawy posługują się pojęciem przedsiębiorstwa, to w znaczeniu określonym właśnie w art. 551 k.c. Poza tym, akceptacja stanowiska Ministra Infrastruktury oznaczałaby nierówne traktowanie przedsiębiorców będących osobami fizycznymi i osobami prawnymi. W dodatku prowadziłoby to do sytuacji, w których osoby fizyczne prowadzące przedsiębiorstwa w formie spółki cywilnej mogłoby przekształcić swoje przedsiębiorstwo w spółkę prawa handlowego i wówczas nastąpiłoby przeniesienie uprawnień z licencji, a osoba fizyczna prowadząca takie samo przedsiębiorstwo byłaby tego uprawnienia pozbawiona.
W odpowiedzi na skargę Minister Infrastruktury wniósł o jej oddalenie w całości jako niezasadnej.
W uzasadnieniu przypomniano, że przedmiotem skargi jest decyzja ostateczna z dnia [...] lipca 2008 r., na mocy której odmówiono przeniesienia uprawnień licencyjnych w sytuacji gdy w ogóle nie doszło do przekształcenia w znaczeniu prawnym jednoosobowej działalności gospodarczej w spółkę kapitałową.
Skarżący twierdzi, że w istocie przez wniesienie przedsiębiorstwa prowadzonego przez osobę fizyczną do spółki doszło i na mocy przepisów prawa cywilnego organ ma obowiązek wydać decyzję o przeniesieniu uprawnień administracyjnych. Pogląd ten nie jest słuszny. Osoba fizyczna będąca przedsiębiorcą nie może ulec przekształceniu w osobę prawną. Nie może w znaczeniu prawnym dokonać przekształcenia formy prowadzonej działalności prawnej. Instytucja przekształcenia jest konstrukcją prawną. Obowiązuje zasada numerus clausus przekształceń prawnych. Oznacza ona, że to prawo decyduje w postaci pozytywnego wyraźnego przepisu co jest prawnym przekształceniem. Art. 551 i 552 kodeksu cywilnego takiego przekształcenia nie statuują. Dotyczą one skutków nabycia przedsiębiorstwa w sferze cywilnoprawnej, a nie administracyjno-prawnej. Przepisy te mają bowiem zastosowanie tylko do stosunków cywilnych, a nie administracyjnych. Wynika to z art. 1 k.c., w którym postanowiono, że przepisy tego kodeksu stosuję się do stosunków cywilnych miedzy osobami fizycznymi i prawnymi. Oznacza to że w razie zbycia przedsiębiorstwa w którym znajdują się uprawnienia administracyjno-prawne, zbywca ma obowiązek zrobić wszystko na co prawo pozwala do nabycia tych uprawnień przez nabywcę przedsiębiorstwa. Tak trzeba tłumaczyć znaczenie w/w przepisów. Nie są znane przepisy dopuszczające przekształcenie prawne przedsiębiorcy jednoosobowego w jakiś inny podmiot. Podobieństwo ekonomiczne wniesienia przedsiębiorstwa aportem nie może przesłonić w/w zasad. Przepisy ustawy o transporcie drogowym pozwalają na przeniesienie uprawnień licencyjnych w przypadku przekształcenia, podziału lub połączenia w znaczeniu prawnym a nie ekonomicznym Uprawnienie do wykonywania międzynarodowego transportu drogowego wynikające z koncesji jest niezbywalne (Tak: NSA w wyroku z 30 grudnia 1997 r., I S.A./Kr 770/97).
Przesłanki uzasadniające przeniesienie uprawnień licencyjnych określono wyczerpująco w art. 13 ust. 2 ustawy o transporcie drogowym. Przepisy te mają charakter katalogu zamkniętego (numerus clausus), co w pełni potwierdza treść ust.1, a oznacza to, że przeniesienie uprawnień licencyjnych w innych wypadkach niż wskazane w ust.2 nie jest możliwe.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje:
Zgodnie z art. 1 § 1 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. - Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz.U. Nr 153, poz. 1269), sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości przez kontrolę działalności administracji publicznej, przy czym w świetle paragrafu drugiego powołanego wyżej artykułu kontrola ta sprawowana jest pod względem zgodności z prawem, jeżeli ustawy nie stanowią inaczej. Innymi słowy, wchodzi tutaj w grę kontrola aktów lub czynności z zakresu administracji publicznej dokonywana pod względem ich zgodności z prawem materialnym i przepisami procesowymi, nie zaś według kryteriów odnoszących się do słuszności rozstrzygnięcia.
Ponadto, co wymaga podkreślenia, Sąd rozstrzyga w granicach danej sprawy nie będąc jednak związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 134 § 1 ustawy - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi).
Rozpoznając skargę w świetle powołanych wyżej kryteriów należy uznać, że nie zasługuje ona na uwzględnienie.
Przedmiotem rozpoznania przez Sąd była skarga na decyzję Ministra Infrastruktury z dnia [...] lipca 2008 r., utrzymującą w mocy decyzje tegoż organu z dnia [...] czerwca 2008 r., którą odmówiono przeniesienia uprawnień wynikających z licencji na wykonywanie międzynarodowego zarobkowego przewozu drogowego rzeczy nr [...], wydanej na rzecz M. G. na zawiązaną spółkę - E. Sp. z o.o., z/s w J.
Zgodnie z art. 20 Konstytucji RP, społeczna gospodarka rynkowa, stanowiąca podstawę ustroju gospodarczego Rzeczypospolitej Polskiej, oparta jest. m.in. na wolności działalności gospodarczej. Ograniczenie tej wolności jest dopuszczalne tylko w drodze ustawy i tylko ze względu na ważny interes publiczny (art. 22 Konstytucji).
Podejmowanie, wykonywanie i zakończenie działalności gospodarczej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej oraz zadania organów administracji publicznej w tym zakresie reguluje ustawa z dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej). Ustawa jednolicie traktuje różne podmioty wykonujące działalność gospodarczą. Przedsiębiorcą w rozumieniu ustawy jest osoba fizyczna, osoba prawna i jednostka organizacyjna niebędąca osobą prawną, której odrębna ustawa przyznaje zdolność prawną - wykonująca we własnym imieniu działalność gospodarczą (art. 4 § 1 ustawy). Art. 6 ust. 1 ustawy potwierdza, że podejmowanie, wykonywanie i zakończenie działalności gospodarczej jest wolne dla każdego na równych prawach, z zachowaniem warunków określonych przepisami prawa.
Ustawa o swobodzie działalności gospodarczej nie reguluje przekształceń formy prawnej przedsiębiorców.
Zgodnie z art. 75 ust. 1 ustawy wykonywanie działalności gospodarczej w zakresie określonym w przepisach m.in. ustawy z dnia 6 września 2001 r. o transporcie drogowym (Dz. U. z 2007 r. Nr 125, poz. 874) wymaga uzyskania zezwolenia. Oznacza to, że również wykonywanie międzynarodowego zarobkowego przewozu drogowego rzeczy wymaga uzyskania licencji (art. 5 ust. 1 w zw. z art. 12 ust. 2 ustawy o transporcie drogowym), przy czym udzielenie, odmowa udzielenia, zmiana lub cofnięcie licencji następuje w drodze decyzji administracyjnej (art. 7 ust. 1 w/w ustawy).
Pan M. G., wykonujący działalność gospodarczą jako osoba fizyczna pod firmą M. G. J., posiada wydaną przez Ministra Infrastruktury w dniu [...] kwietnia 2004 r. licencję nr [...] na wykonywanie międzynarodowego zarobkowego przewozu drogowego rzeczy, ważną do dnia [...] października 2052 r. W dokumencie tym jednoznacznie zaznaczono (str. 2), że "Licencja jest imienna i nieprzenoszalna", a zatem przedsiębiorca został zawiadomiony o nieprzenoszalności licencji i przyjął to bez uwag.
Zgodnie z art. 13 ust. 1 ustawy o transporcie drogowym, ustanawiającym ogólną zasadę dotyczącą przenoszenia licencji, licencji nie można odstępować osobom trzecim ani przenosić uprawnień z niej wynikających na osobę trzecią. Jednakże organ, który udzielił licencji, przenosi, w drodze decyzji administracyjnej, uprawnienia z niej wynikające w razie m.in. połączenia, podziału lub przekształcenia, zgodnie z odrębnymi przepisami, przedsiębiorcy posiadającego licencję, - pod warunkiem spełnienia przez przedsiębiorcę, przejmującego uprawnienia wynikające z licencji, wymagań określonych w art. 5 ust. 3 (art. 13 ust. 2 pkt 2 ustawy). Postępowanie w tej sprawie wszczynane jest na wniosek.
Z przytoczonego wyżej przepisu wynika, że w ramach odstępstwa od reguły ogólnej dokonuje się przeniesienia uprawnień wynikających z licencji w razie połączenia, podziału lub przekształcenia przedsiębiorcy, przy czym z redakcji powołanego przepisu ("Organ... przenosi") wynika, że decyzja w tej sprawie ma charakter związany, co oznacza, że przypadku zgłoszenia stosownego wniosku organ nie może odmówić przeniesienia licencji. Przeniesienie uprawnień wynikających z licencji jest jednak dopuszczalne tylko wtedy, gdy: 1) połączenie, podział lub przekształcenie przedsiębiorcy posiadającego licencję jest zgodne z odrębnymi przepisami, które regulują te czynności, 2) przedsiębiorca przejmujący uprawnienia wynikające z licencji spełnia zarazem wymagania do jej udzielenia, określone w art. 5 ust. 3 ustawy o transporcie drogowym.
Zgodnie z art. 4 ust. 4 pkt 4 powołanego wyżej aktu notarialnego - umowy spółki z ograniczoną odpowiedzialnością p. M. G. wniósł do E. sp. z o.o., z/s w J., "...aport w postaci przedsiębiorstwa P. M. G., w rozumieniu art. 551 kc...". W ocenie skarżącego jest to równoznaczne z przeniesieniem na rzecz E. sp. z o.o. uprawnień wynikających z licencji na wykonywanie międzynarodowego zarobkowego przewozu drogowego rzeczy, jakie posiadał p. M. G. jako osoba fizyczna prowadząca działalność gospodarczą na osobę prawną, jaką jest nowoutworzona firma E. sp. z o.o.
Skarżący uważa, że o skutecznym przeniesieniu uprawnień z licencji przesądziło wniesienie do spółki z ograniczoną odpowiedzialnością aportu w postaci przedsiębiorstwa P. M. G., w rozumieniu art. 551 k.c. W myśl tego przepisu przedsiębiorstwo jest zorganizowanym zespołem składników niematerialnych i materialnych przeznaczonym do prowadzenia działalności gospodarczej, obejmującym w szczególności:
1) oznaczenie indywidualizujące przedsiębiorstwo lub jego wyodrębnione części (nazwa przedsiębiorstwa);
2) własność nieruchomości lub ruchomości, w tym urządzeń, materiałów, towarów i wyrobów, oraz inne prawa rzeczowe do nieruchomości lub ruchomości;
3) prawa wynikające z umów najmu i dzierżawy nieruchomości lub ruchomości oraz prawa do korzystania z nieruchomości lub ruchomości wynikające z innych stosunków prawnych;
4) wierzytelności, prawa z papierów wartościowych i środki pieniężne;
5) koncesje, licencje i zezwolenia;
6) patenty i inne prawa własności przemysłowej;
7) majątkowe prawa autorskie i majątkowe prawa pokrewne;
8) tajemnice przedsiębiorstwa;
9) księgi i dokumenty związane z prowadzeniem działalności gospodarczej.
W ocenie skarżącego poprzez utworzenie spółki z ograniczoną odpowiedzialnością, będącą spółką kapitałową w rozumieniu Kodeksu spółek handlowych (k.s.h.), w miejsce dotychczasowej działalności gospodarczej prowadzonej przez osobę fizyczną i wniesienie o tej spółki aportu w postaci przedsiębiorstwa w rozumieniu art. art. 551 k.c., należącego dotychczas do osoby fizycznej - uprawnienia z tytułu posiadanej licencji automatycznie przechodzą na powołaną w ten sposób spółkę z ograniczoną odpowiedzialnością i obowiązkiem organu było wydanie decyzji o przeniesieniu tych uprawnień.
Zgodnie z art. 552 k.c. czynność prawna mająca za przedmiot przedsiębiorstwo obejmuje wszystko, co wchodzi w skład przedsiębiorstwa, chyba że co innego wynika z treści czynności prawnej albo z przepisów szczególnych. Z przepisu tego wynika, że w rozpatrywanym przypadku czynności prawnej mającej za przedmiot przedsiębiorstwo (wniesienie aportem do spółki z o.o.) nie może być mowy o automatycznym objęciu tą czynnością wszystkiego, co wchodzi w skład przedsiębiorstwa w rozumieniu art. 551 k.c., a w szczególności uprawnień wynikających z licencji na wykonywanie międzynarodowego zarobkowego przewozu drogowego rzeczy, gdyż wchodzą tu grę przepisy szczególne, a mianowicie przepisy art. 13 ustawy o transporcie drogowym. Przepis ten, jak już wspomniano, dopuszcza przekazanie uprawnień, o których wyżej mowa, tylko w wyjątkowej sytuacji - gdy połączenie, podział lub przekształcenie przedsiębiorcy posiadającego licencję jest zgodne z odrębnymi przepisami, które regulują te czynności. Potwierdza to również uchwała Sądu Najwyższego z dnia 25 czerwca 2008 r., III CZP 45/08, LEX nr 393765, zgodnie z którą: "Przy zawarciu umowy zbycia przedsiębiorstwa w rozumieniu art. 55[1] k.c. zachowują aktualność ograniczenia lub wyłączenia dopuszczalności przeniesienia poszczególnych składników tego przedsiębiorstwa wynikające z przepisów ustawy, zastrzeżenia umownego lub właściwości zobowiązania."
W przypadku przedsiębiorstwa należącego do osoby fizycznej prowadzącej działalność gospodarczą wszystkiego, co wchodzi w skład przedsiębiorstwa, tj. zarówno praw majątkowych, jak i niemajątkowych, nie można oddzielić od osoby przedsiębiorcy. Zarazem prawo polskie nie przewiduje możliwości przekształcenia przedsiębiorcy prowadzącego działalność gospodarczą jako osoba fizyczna w spółkę kapitałową prawa handlowego, posiadającą osobowość prawną. Zgodnie z art. 151 § 1 oraz art. 301 § 1 k.s.h. nawet jedna osoba fizyczna może zawiązać spółkę kapitałową. Oznacza to jednak powołanie nowego podmiotu gospodarczego posiadającego odrębną osobowość prawną, nie zaś przekształcenie osoby fizycznej w osobę prawną.
Przepisy k.s.h. w Dziale III regulują przekształcenia spółek - zarówno osobowych, jak i kapitałowych. Przekształcenie dotyczy jednak - po pierwsze -podmiotów nie będących osobami fizycznym, posiadających osobowość prawną, po drugie zaś - w odniesieniu do przenaszalności zezwoleń i koncesji również k.s.h. zachowuje ustaw szczególnych. Zgodnie z art. 553 § 1 k.s.h. spółce przekształconej przysługują wszystkie prawa i obowiązki spółki przekształcanej, ale zgodnie z § 2 tego przepisu spółka przekształcona pozostaje podmiotem w szczególności zezwoleń, koncesji oraz ulg, które zostały przyznane spółce przed jej przekształceniem, chyba że ustawa lub decyzja o udzieleniu zezwolenia, koncesji lub ulgi stanowi inaczej.
Z drugiej niejako strony ograniczona przenaszalność uprawnień wynikających z licencji, zezwoleń, koncesji itp. związana jest - jak trafnie podniósł organ orzekający w sprawie - z samym charakterem tych uprawnień. Mają one z założenia charakter publicznoprawnych uprawnień podmiotowych (osobistych), przyznawanych w drodze decyzji administracyjnych o podwójnej konkretności (podmiotowej i przedmiotowej) i z tej przyczyny są co do zasady wyłączone z obrotu cywilnoprawnego, prywatnego - poza sytuacjami wyjątkowymi, wynikającymi wprost z ustawy. Jak podkreśla się w wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 2 lutego 2007 r., sygn. akt II OSK 350/06, LEX nr 344615, " Zezwolenie jest decyzją administracyjną, aktem publicznoprawnym, jego przedmiotem jest udzielenie uprawnień publicznoprawnych, regulowanych przepisami prawa publicznego, ukierunkowanymi na ochronę interesu publicznego. To ochrona interesu publicznego (w tym m.in. ochrona zdrowia, życia, bezpieczeństwa, porządku publicznego) tkwi u podstaw zasady nieprzenoszalności uprawnień wynikających z koncesji, zezwoleń i licencji. Ogólnej zasady nieprzenoszalności na gruncie prawa publicznego uprawnień wynikających z koncesji, zezwoleń i licencji nie podważa przepis art. 55[2] k.c., który - wprowadzając zasadę, iż czynność prawna mająca za przedmiot przedsiębiorstwo obejmuje wszystko, co wchodzi w skład przedsiębiorstwa - zastrzega, że nie ma ona zastosowania, gdy co innego wynika z treści tej czynności prawnej albo z przepisów szczególnych." Inaczej mówiąc, licencja, zezwolenie, jest instytucją prawa administracyjnego a nie cywilnego, dlatego też do dysponowania nim jest władny wydający je organ administracji publicznej, a nie podmiot gospodarczy, który je uzyskał.
Natomiast przepisy k.s.h., regulujące instytucję aportu, jak i przepisy prawa cywilnego, regulują materię prawa prywatnego, którego punkt ciężkości spoczywa na ochronie praw jednostki.
Uwzględniając przedstawioną argumentację Sąd uznał, że decyzja Ministra Infrastruktury odpowiada prawu i powinna pozostać się w obrocie prawnym.
W tej sytuacji skarżący będzie kontynuował działalność gospodarczą na podstawie dotychczasowej licencji, jako osoba fizyczna, bądź wystąpi o wydanie nowej licencji na rzecz nowoutworzonej spółki.
Ponadto oceniając zaskarżoną decyzję Sąd nie stwierdził żadnych innych uchybień, których istnienie powinien uwzględnić z urzędu.
W tym stanie rzeczy Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie na podstawie art. 151 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. Nr 153, poz. 1270, z późn. zm.) orzekł jak w sentencji wyroku.