Najlepszy sposób

Był pochmurny, styczniowy dzień. Filipek siedział smutny w swoim kąciku. Dorotka wygląda­ła przez okno.

- Szkoda, że święta już minęły
- westchnął chłopczyk. - Było tak
przyjemnie.

Dziewczynka nie odpowiedzia­ła. Podeszła do choinki.

- Gdzie jest czekolado­
wa rybka? Tu wisiała. Zja­
dłeś ją!

• Skądże! Dlaczego miałbym to zrobić?

• Bo jesteś łakomy. Lubisz słodycze. Wkrótce będziesz gruby jak... be­czułka!

- Mamo! Ona mi doku­
cza! - zawołał chłopczyk. -
Powiedz jej coś!

• Co się tu dzieje? -mama zajrzała do pokoju. -Jednego dnia nie wytrzy­macie bez kłótni! W Ad­wencie byłam z was dum­na. Ani jednej opuszczonej Mszy świętej roratniej. Wstawaliście przed świtem bez ociągania. Żadnych swarów, uśmiech na bu­ziach - miłe, grzeczne dzie­ci. A teraz! O co się znów kłócicie?

• Ona mówi, że zja­dłem rybkę z czekolady. To nieprawda. Może sama zjadła?

• Ja bym się przyznała.

• Powiesiłam tę rybkę wyżej, o, tam - pokazała ręką ma­ma. - Tutaj aniołek ją zasłaniał. Nie było się o co kłócić.

• Było! Bo mnie posądziła.

• Skąd mogłam wiedzieć? Ob-rażalski!

- Oj, dzieci, dzieci! - powie­
działa ze smutkiem mama. - Po­
prawcie się, bardzo was proszę!

* * *

Minął tydzień. Dorotka i Fili­pek nadal się sprzeczali o byle co.

- Zapytamy rodziców - posta­nowili wreszcie. - Co robić, aby by­ło tak dobrze, jak w adwencie? * * *

- Wtedy chodziliśmy codzien­nie do kościoła - rzekła mama. -Modliliśmy się więcej, słuchaliśmy też kazań, które zachęcały do wy­trwania w dobrym. Kiedyś ksiądz

powiedział, że zgoda potrzebna jest w Polsce jak powietrze do oddycha­nia. Pamiętacie? Gorąco zachęcał i prosił, żebyśmy dbali o zgodę w rodzinach i życiu publicznym. Niestety, tak się u nas nie dzieje.

- To prawda - dodał tato. - Na
przykład politycy, posłowie w sej­
mie kłócą się nieustannie.

- Kiedy składali przysięgę -
rzekła mama - to większość z nich
prosiła: „Tak mi dopomóż Bóg!".

Znają Dekalog, powołują się na Pa­na Boga, a tyle w nich często złości, nawet nienawiści, pogardy dla bliź­nich. Nie ma u nas zgody.

- My z Dorotką też się kłócimy
- szepnął Filipek. - Ale chcemy się
poprawić.

- Wiesz braciszku, mam po­
mysł! Postanowienie noworoczne.

Obiecujemy sobie żyć bez « kłótni i złośliwości. Jeżeli £ przez cały dzień nie zrobię ci żadnej przykrości, wrzucisz mi do skarbonki biały kora­lik. Jeżeli nie - to czarny. Ja tobie tak samo. Co ty na to?

• Świetnie to wymyśli­łaś. Będziemy się bardziej starali.

• Mamo, wy z tatą wca­le się nie kłócicie. Jak wam się to udaje? - zapytała Do­rotka.

• Pracowaliśmy nad tym długo. A przede wszystkim nie liczyliśmy tylko na własne siły. Szuka­liśmy pomocy Bożej. Modli­liśmy się często, powtarzali­śmy sobie słowa Pana Jezu­sa: „Przykazanie nowe daję wam, byście się wzajemnie miłowali". Staraliśmy się wciąż o tym pamiętać.

• Każdego wieczora robiliśmy rachunek sumie­nia - rzekł tato. - Króciutki, dotyczący minionego dnia. To jest wspaniały, najlepszy sposób!

- Dorotka w przyszłym roku
pójdzie do Pierwszej Komunii świę­
tej - uśmiechnęła się mama. - Wte­
dy porozmawiamy szerzej o tym
wszystkim. A tymczasem wrzucaj­
cie sobie te koraliki - zamiast wie­
czornego rachunku sumienia. I pa­
miętajcie: trzeba więcej się modlić.
Jak w Adwencie. Wtedy wszystko
wam się uda.

Zofia Śliwowa

---