Koniczyna łakowa (łac. Trifolium pratense)

Rodzina: Bobowate (Fabaceae)

Opis rośliny : Bylina osiągająca do 50 cm. Kwiaty są motylkowe, jasnopurpurowe, pachnące, w główkach kulistych lub jajowatych, znajdujących się przeważnie po 2 na jednej łodydze. Ma palowy korzeń sięgający nawet do 1,5 m w głąb. W powierzchniowej warstwie gleby tworzy on liczne i długie rozgałęzienia. Do powstanie owocu niezbędne jest zapylenie krzyżowe. Dokonać go mogą tylko owady o długim aparacie gębowym, głównie trzmiele. Roślina miododajna. Inne owady nie mogąc dostać się do nektaru przez gardziel korony i długą jej rurkę często wygryzają z boku korony otwór i wypijają nektar nie dokonując zapylenia.

Okres kwitnienia : od maja do września

Siedlisko : Łąki, pastwiska, zarośla. Występuje w całej Europie, w środkowej Azji oraz północnej Afryce. Została naturalizowana i jest uprawiana także w Australii i obydwu Amerykach. W Polsce jest rośliną pospolitą.

Surowiec zielarski : kwiaty, pędy.

Główne związki : Flawonoidy, antocyjany, fenolokwasy, garbniki, karoten.

Działanie i zastosowanie : Przetwory z koniczyny mają działanie przeciwzapalne, wykrztuśne, przeciwskurczowe, stosuje się je w nieżytach górnych dróg oddechowych. Pobudza apetyt, reguluje trawienie, czynności wątroby i jest stosowana w problemach żołądkowych i zaparciach. Odwar z ziela aplikowany zewnętrznie działa łagodząco w schorzeniach i uszkodzeniach skóry.

---