Erle Stanley

GARDNER

Sprawa niecierpliwych spadkobierców

Tłumaczył Andrzej Milcarz

„KB”

PRZEDSŁOWIE

Po ulewnych deszczach wezbrały w Szkocji rzeki. Kiedy wody w końcu opadły, jeden ze strumieni wyrzucił na brzeg małe zawiniątko.

W tobołku tym były szczątki ludzkie. Parodniowe poszukiwania przyniosły jeszcze kilka takich znalezisk. Ktoś najwyraźniej rzucał pakunki z mostu we wzburzone fale powodzi.

Blisko miesiąc po pierwszym odkryciu, przy drodze, w pewnej odległości od strumienia, przechodzień natknął się na lewą stopę. Tydzień później na policję trafiło prawe przedramię wraz z dłonią.

Wszystko to oczywiście było w stadium zaawansowanego rozkładu.

Po zgromadzeniu szczątków w jednym miejscu stwierdzono, że dwie głowy zostały pozbawione oczu, uszu, nosa, warg i skóry. Wyrwane były również wszystkie zęby.

Nic ulegało wątpliwości, że ktoś umyślnie i umiejętnie w taki sposób poćwiartował dwa ludzkie ciała, by uniemożliwić identyfikację.

Przebywając w Glasgow miałem wyjątkową okazję przedyskutować tę sprawę z wybitnym ekspertem w dziedzinie medycyny sądowej, którego praca przyczyniła się tak bardzo do wyjaśnienia obu morderstw.

Ten specjalista to mecenas John Glaistcr, doktor nauk medycznych, członek Królewskiego Towarzystwa Ekspertów, zarazem lekarz i adwokat. Na wyliczenie wszystkich godności akademickich oraz stanowisk, jakie zajmował w długiej i błyskotliwej karierze, brak miejsca w tej niewielkiej notce.

Wystarczy powiedzieć, że jego udział w rozwiązaniu trudnej zagadki tych morderstw będzie odnotowany w historii medycyny sądowej. Cechy dystynktywne ciał zostały „zrekonstruowane” metodami naukowymi. Znakomita dedukcja określiła typ środowiska, z którego pochodziły ofiary, a wytrawna akcja detektywistyczna doprowadziła do ujęcia mordercy.

Mój przyjaciel profesor Glaister jest autorem Medycyny sądowej i toksykologii (E. & S. Livingstone, Ltd. Edinburgh & London; wydanie XI) - jednego z najkompletniejszych i najbardziej miarodajnych dzieł w tej dziedzinie nauki. Do tego opracowania odsyłam wszystkich, którzy chcieliby poznać więcej szczegółów na temat zagmatwanej sprawy morderstw, a także naukowych metod identyfikacji zwłok oraz schwytania zabójcy.

Profesor Glaister to człowiek prawdziwie oddany nauce - świetne nazwisko wśród badaczy. Wniósł znaczny wkład do wiedzy służącej ochronie żywych poprzez odsłanianie tajemnic zmarłych. Ten wybitny uczony oddaje się bezkompromisowemu poszukiwaniu prawdy z pełnym obiektywizmem, wolny od jakichkolwiek uprzedzeń.

Książkę tę dedykuję więc mojemu przyjacielowi Johnowi Glaisterowi, doktorowi medycyny i prawa, członkowi królewskich towarzystw naukowych

Erie Stanley Gardner

ROZDZIAŁ PIERWSZY

Morderstwo nie zdarza się w próżni. To produkt chciwości, skąpstwa, nienawiści, żądzy zemsty i być może strachu. Tak jak kamień wrzucony do wody wywołuje kręgi, które biegną do najdalszych krańców stawu, zbrodnia odbija się na życiu wielu ludzi.

Światło słoneczne wczesnego poranka przesączało się przez okno pokoju w Phillips Memoriał Hospital.

Hałas uliczny, który nocą ścichł do lekkiego szumu, zaczął narastać. Po korytarzach coraz szybszym krokiem krążyły pielęgniarki, co świadczyło, że mają już moc pracy.

Był to czas mycia pacjentów, porannego pomiaru temperatury, pobierania krwi do badań. Następnie wjechały wózki z tacami śniadaniowymi. W powietrzu rozszedł się aromat kawy i owsianki - ale raczej słaby, jakby przepraszając za wdarcie się, chwilowe tylko zresztą, w aurę surowej aseptyczności.

Siostry ze strzykawkami pośpieszyły do chorych na salach chirurgii, by podać im środki przygotowawcze i uspokajające przed narkozą.

Lauretta Trent uniosła się do pozycji siedzącej i posłała pielęgniarce blady uśmiech.

• Czuję się lepiej - oznajmiła cichym głosem.

• Doktor obiecał zaglądnąć do pani dziś rano, gdy tylko skończą operować - poinformowała pielęgniarka z pokrzepiającym uśmiechem.

• Powiedział, że pójdę do domu? - zapytała z nadzieją pacjentka.

• Musi go pani sama zapytać. Ale teraz trzeba ogromnie pilnować diety. Ten ostatni raz - to było naprawdę bardzo groźne.

• Chciałabym wiedzieć, skąd się to bierze - westchnęła Lauretta. - Naprawdę uważałam. Chyba muszę mieć jakiś rodzaj alergii.

ROZDZIAŁ DRUGI

W rezydencji Trentów, której rozległość przypominała o świetności minionej epoki, szefowa służby uważnie lustrowała sypialnię pani domu.

• Mówią, że pani Trent ma dzisiaj wrócić - odezwała się do pokojówki. - Doktor poprosił pielęgniarkę, Annę Fritch, aby była przy pani. Właśnie przyjechała. Tym razem zostanie u nas przez tydzień albo dwa.

• Takie moje szczęście - skrzywiła się pokojówka. - Chciałam mieć dzisiaj wychodne, jest specjalna okazja.

W tym właśnie momencie w wykafelkowanej łazience dwie dłonie zawisły na krótko nad umywalką.

Strużka białego proszku spłynęła z fiolki do misy umywalki.

Jedna dłoń odkręciła kurek i woda uniosła puder do odpływu.

Ten proszek nie będzie już potrzebny. Spełnił swoje zadanie.

W obszernych wnętrzach rezydencji kilka osób trwało w napiętej atmosferze oczekiwania: Boring Briggs - szwagier Lauretty z żoną Dianne. Gordon Kelvin - również szwagier Lauretty z żoną Mamine, przełożona służby, pokojówka, kucharka, pielęgniarka i George Eagan - szofer. Każda z tych osób inaczej przyjmowała zapowiedź rychłego powrotu Lauretty Trent, ale razem tworzyło to aurę tłumionego podekscytowania.

Teraz, kiedy poranne operacje zostały już zakończone i chirurdzy włożyli zwykłe ubrania, w szpitalu Phillips Memoriał nastała pora spokoju.

Pacjenci po zabiegach chirurgicznych znajdowali się na sali pooperacyjnej. Pierwszych spośród nich - lżejsze przypadki - okrytych kocami, odwożono już do pokojów chorych. Mieli zamknięte oczy i blade twarze.

Doktor Ferris Alton, średniego wzrostu i mimo pięćdziesięciu ośmiu lat wciąż smukły w talii, stanął w wahadłowych drzwiach pokoju Lauretty Trent. Rozjaśniła się na jego widok.

Pielęgniarka spojrzała przez ramię i, widząc lekarza, podeszła szybko do łóżka chorej. Czekała w gotowości na polecenia.

• Dzisiaj miewa się pani lepiej - uśmiechnął się doktor Alton.

• Dużo, dużo lepiej - odpowiedziała pani Trent. - Czy pójdę do domu?

• Tak, wracamy dziś do domu. Ale razem z pani osobistą pielęgniarką, Anną Fritch. Już poprosiłem o pokój dla niej przy pani sypialni. Będzie opiekować się panią dwadzieścia cztery godziny na dobę. Chcę, aby była bardzo czujna. Po tym ostatnim razie nie możemy podziękować jej za wcześnie. Powinna pilnować pani serca.

Lauretta Trent skinęła głową.

• Chcę być z panią szczery - ciągnął doktor Alton. - To już trzeci poważny stan zapalny żołądka w fciągu ośmiu miesięcy. Tc zapalenia są groźne same w sobie, ale boję się przede wszystkim o pani serce. Kiedyś nie wytrzyma tych dietetycznych ekscesów. Musi pani bardzo przestrzegać diety.

• Wiem, ale czasem mam taką wielką ochotę na coś pikantnego.

Doktor zmarszczył brwi i patrzył na nią zamyślony.

- Kiedy będzie pani w dobrej formie, przeprowadzimy serię testów alergologicznych. Tymczasem proszę zachowywać wielką ostrożność. Moją powinnością jest ostrzeżenie panią, że kolejnych ostrych zaburzeń serce pani może nie wytrzymać.

ROZDZIAŁ TRZECI

Droga była przygotowana - wszystko, co potrzebne, zrobione. Życie Lauretty Trent zależało od kobiety, którą widziała tylko raz i zapomniała nawet o jej istnieniu. A ta kobieta, Virginia Baxter, miała o niej tylko bardzo mgliste wspomnienie. Ze starszą panią zetknęła się przed dziesięciu laty, wykonując rutynowe czynności zawodowe.

Być może Virginia byłaby zdolna przypomnieć sobie to spotkanie, teraz jednak epizodzik tkwił głęboko w zakamarkach jej pamięci, przysypany śladami po mrowiu innych minizdarzeń i codziennych problemów całego dziesięciolecia.

Virginia przesuwała się właśnie w sznurze pasażerów przechodzących obok żegnającej ich stewardesy.

• Do widzenia.

• Do zobaczenia.

• Do widzenia panu.

• Do widzenia. Miły lot.

• Dziękuję. Do widzenia.

Pasażerowie opuścili samolot i wolno wchodzili w szerokie korytarze dworca lotniczego. Następnie przyśpieszyli kroku, kierując się ku wielkiej podświetlanej tablicy z napisem „Odbiór bagażu” i strzałką zwróconą w stronę ruchomych schodów.

Virginia Baxter wstąpiła na sunące w dól stopnie i przytrzymała się poręczy.

Przez ramię miała przerzucony płaszcz. Czuła zmęczenie.

Niewiele już brakowało jej do czterdziestki, ale zachowała zgrabną figurę i odpowiednio do niej się ubierała. Ciężko pracowała przez całe życie, przy kącikach oczu zaczynały pojawiać się drobne kurze łapki, a po obu stronach nosa ledwie na razie zarysowane bruzdy. Kiedy gasł uśmiech, który bardzo rozjaśniał jej twarz, czasami koniuszki ust lekko opadały.

Zeszła z ruchomych schodów piętro niżej i szybko zbliżyła się do obrotowej platformy, gdzie powinny pojawić się jej walizki.

Z pewnością znalazła się tam za wcześnie - wyładunek bagażu nie mógł trwać tak krótko - ale to właśnie było dla niej charakterystyczne; pędziła niemal nerwowym krokiem na miejsce, gdzie następnie musiała czekać kilka długich minut.

Wreszcie walizy i torby pokazały się na taśmie transportera, z której trafiały na obracającą się powoli platformę.

Pasażerowie zaczęli wyławiać swoje bagaże, tragarze oglądali metryczki i raz po raz przekładali ciężkie walizy z platformy na wózki ręczne.

Ludzi ubywało, na platformie pozostało już tylko kilka sztuk bagażu, zniknęły wózki, ale Virginia wciąż nic mogła wypatrzyć swoich rzeczy.

• Nie ma mojego bagażu - zwróciła się do tragarza.

• A co to było, szanowna pani?

• Jedna waliza, brązowa i mały, podłużny neseser na kosmetyki.

- Proszę pokazać mi bloczki.

Podała kartoniki.

- Zaczekajmy chwilę - powiedział tragarz. - Może jeszcze nie rozładowali samolotu. Kiedy jest wyjątkowo dużo bagażu, robią to w dwóch rzutach.

Virginia czekała niecierpliwie.

Po dwóch albo trzech minutach na taśmie transportera pojawiły się następne walizki.

- Są! Te dwie, to moje - wskazała Virginia. - Brązowa, ta duża na przedzie i podłużny neseser, zaraz za nią.

- Okay, łaskawa pani. Już je niosę.

Waliza i neseser zsunęły się z transportera na platformę obrotową. Tragarz sięgnął po nie, przez moment sprawdzał metryczki, po czym ułożył bagaż na wózku i pchnął go w stronę wyjścia.

- Jedną chwileczkę, proszę - mężczyzna, który do tej pory stał po drugiej stronie sali, zbliżył się pośpiesznie.

Tragarz spojrzał zaskoczony.

- Policja - mężczyzna wyjął z bocznej kieszeni skórzany portfelik, otworzył go i pokazał złotą blachę funkcjonariusza. - Jakieś kłopoty z tym bagażem?

• Nie było kłopotów - zapewnił pośpiesznie tragarz. - Żadnych kłopotów, proszę pana. Po prostu te walizki nic przyjechały z pierwszą partią.

• Jest pewien problem z bagażami - powiedział tajniak do Virginii Baxter. - Czy to pani walizka?

• Tak.

• Jest pani tego pewna?

• To moja walizka, a to mój neseser. Bloczki od nich dałam bagażowemu.

• Czy może pani powiedzieć, co jest w tej walizce?

• No... naturalnie.

• Więc zechce pani podać zawartość?

• Proszę bardzo. Na wierzchu jest beżowy płaszcz trzy czwarte, z brązowym, futrzanym kołnierzem, jest spódnica w kratę i...

• To wystarczy, żeby nie było wątpliwości. Można ją otworzyć? Chciałbym zerknąć.

• No dobrze, niech pan zerka - powiedziała po chwili wahania Virginia.

• Czy jest zamknięta na kluczyk?

• Nie, tylko zatrzaśnięta.

Tajniak otworzył zamki. Tragarz pochylił wózek, by ustawić walizkę poziomo.

Virginia uniosła wieko i aż cofnęła się na widok tego, co było w środku. Na starannie poskładanym, sama to przecież robiła, płaszczu spoczywało kilka przezroczystych, plastykowych pojemników, wypełnionych porządnie upakowanymi woreczkami.

• O tym nic pani nie mówiła. Co to jest?

• Ja... nie wiem. Nigdy w życiu nie widziałam tych woreczków.

Jak na skinienie zza jednego z filarów wyłonił się fotoreporter prasowy z lampą błyskową.

Virginia starała się zachować spokój, a tymczasem fotoreporter wymierzył w nią obiektyw aparatu. Oślepił ją jaskrawy błysk flesza.

Dziennikarz pracował sprawnie i szybko. Wyciągnął żarówkę z lampy i na jej miejsce włożył nową. Sfotografował otwartą walizkę.

Tragarz pośpiesznie się wycofał, nie chciał znaleźć się w obiektywie.

• Obawiam się - powiedział tajniak - że będzie pani musiała pójść ze mną.

• Co takiego?

• Wszystko powiem. Nazywa się pani Virginia Baxter?

• Tak. Ale dlaczego?

• Wskazano panią. Dostaliśmy informację, że przemyca pani narkotyki.

Fotoreporter zrobił jeszcze jedno zdjęcie, a następnie odwrócił się i zniknął.

• No, oczywiście pójdę, jeśli pan zamierza wyjaśnić to wszystko. Nie mam bladego pojęcia, jak te rzeczy znalazły się w mojej walizce.

• Tak - powiedział surowo policjant - obawiam się, że musi pani pojechać na komisariat. Zbadamy tę substancję i dokładnie ustalimy, co to jest.

• A jeżeli okaże się, że to są narkotyki?

• Będziemy musieli wytoczyć pani sprawę.

• Ależ to... to bzdura!

• Proszę odwieźć ten bagaż tędy - polecił tajniak tragarzowi zamykając walizę. Otworzył neseser, w którym były pudełeczka i tubki z kremami i pudrami, przybory do manicure, szlafrok.

• Okay, to jest w porządku, myślę, ale tubki i słoiczki trzeba zbadać. Zabierzemy ze sobą te dwie sztuki bagażu.

Tajniak poprowadził Virginię do czarnego sedana, który nie miał żadnych policyjnych oznaczeń i ulokował na tylnym siedzeniu. Tragarz położył obok walizę i neseser.

• Jedzie pan na komisariat? - spytała, gdy zapalił silnik.

• Tak.

Virginia zauważyła radiostację policyjną w samochodzie. Tajniak chwycił mikrofon.

- Tu agent specjalny Jack Andrews. Wyjeżdżam z portu lotniczego z zatrzymaną. Mam walizkę z zakwestionowanym materiałem do zbadania. Jest godzina dziesiąta siedemnaście.

Policjant odwiesił mikrofon, po czym samochód szybko ruszył w kierunku centrum.

Na komisariacie Virginię oddano pod pieczę policjantki. Po piętnastu minutach oczekiwania jakiś funkcjonariusz przyniósł poskładany formularz.

• Proszę tutaj - policjantka kazała Virginii podejść do biurka.

• Prawą rękę proszę - nim Virginia zdołała się zorientować, co się dzieje, policjantka chwyciła mocno jej prawy kciuk i, przyłożywszy do formularza, odcisnęła linie papilarne.

• Poproszę następny palec.

• Pani nic może zdejmować mi odcisków palców - Yirginia cofnęła się. - Dlaczego? Ja...

- Nie utrudniać, bo będzie gorzej - policjantka ścisnęła mocniej rękę Virginii. - Palec wskazujący, proszę.

• Odmawiam! Wielkie nieba, co ja zrobiłam? Ja... Przecież to jest koszmar.

• Ma pani prawo do rozmowy telefonicznej - poinformowała policjantka. - Można zadzwonić do adwokata, jeśli pani chce.

Pewna myśl błysnęła w głowie Virginii.

- Gdzie jest książka telefoniczna? Muszę się skontaktować z biurem Perry'ego Masona.

Parę chwil później Virginia została połączona z Delią Street, zaufaną sekretarką Masona.

• Czy mogłabym mówić z panem Peny Masonem?

• Musi pani najpierw powiedzieć mi, o co chodzi. Może będę mogła pomóc.

• Jestem Virginia Baxter. Pracowałam w kancelarii mecenasa Bannocka, aż do jego śmierci przed kilku laty. Widziałam pana Masona dwa lub trzy razy. Przychodził do biura pana Bannocka. Może mnie pamiętać. Byłam u Bannocka sekretarką i recepcjonistką.

• Rozumiem. Jaki ma pani problem obecnie, pani Baxter?

• Zostałam aresztowana za posiadanie narkotyków, a ja nie mam pojęcia, skąd one się wzięły. Potrzebny jest mi natychmiast pan Mason.

• Chwileczkę - powiedziała Della.

Moment później w słuchawce rozległ się głęboki, modulowany głos Perry'ego Masona.

• Gdzie pani jest, panno Baxter?

• Na komendzie policji.

• Proszę powiedzieć, aby nigdzie pani nic przenoszono. Ja już się do pani wybieram.

• Och, dziękuję. Dziękuję panu bardzo. Po prostu... po prostu nie mam pojęcia, jak to się stało i...

- Niech pani nie trudzi się wyjaśnianiem przez telefon. Proszę mówić jedynie, że jestem w drodze i nalegam na pozostawienie pani na miejscu. Poza tym niech pani z nikim nie rozmawia. Jest pani w stanie zapłacić kaucję?

- Tak... nie za wysoką. Mam pewne zasoby, ale niewielkie.

- Już ruszam. Będę się starał, aby natychmiast stanęła pani przed pierwszym osiągalnym sędzią. Proszę spokojnie czekać.

ROZDZIAŁ CZWARTY

Peny Mason zdecydowanie wkroczył do akcji wyrywając Virginię Baxter z jej koszmarnego snu.

• Sędzia ustalił kaucję na pięć tysięcy dolarów - powiedział. - Zbierze pani tyle?

• Będę musiała wyciągnąć wszystkie oszczędności i wycofać wkład z towarzystwa kredytowo-budowlanego.

• To lepsze niż czekać w wiezieniu. A teraz chcę wiedzieć dokładnie, co się stało.

Virginia opowiedziała Masonowi o wypadkach tego ranka.

• Przyleciała pani samolotem? Skąd?

• Z San Francisco.

• Co robiła pani w San Francisco?

• Byłam w odwiedzinach u ciotki. Ostatnio jeździłam do niej kilkakrotnie. Jest w podeszłym wieku, zupełnie samotna i do tego nie czuje się dobrze. Bardzo lubi moje wizyty.

• Czym pani się zajmuje? Pracuje pani?

• Dorywczo. Od śmierci pana Bannocka nie mam stałej pracy. Zatrudniałam się parę razy w różnych miejscach.

• A więc ma pani jakieś dochody?

• Tak. Pan Bannock nie miał krewnych oprócz brata. Pamiętał o mnie w swoim testamencie. Zapisał mi nieruchomość w Hollywood, która przynosi pewien dochód i...

• Jak długo była pani u Bannocka?

• Piętnaście lat. Zaczęłam pracę u niego, kiedy miałam dwadzieścia lat.

• Czy wyszła pani za mąż?

• Tak, raz. Nieudane małżeństwo.

• Rozwód?

• Nie. Jesteśmy w separacji od pewnego czasu.

• I jest pani z mężem w przyjaźni?

• Nie?

• Jak on się nazywa?

• Colton Baxter.

• Przedstawia się pani jako panna?

• Tak. To pomaga sekretarce w poszukiwaniu pracy i na posadzie.

• A więc wracała pani od ciotki. Weszła pani na pokład samolotu. A co z bagażem? Czy wszystko było normalnie, kiedy oddawała pani bagaż?

• Nic... Momencik, musiałam zapłacić za nadbagaż.

• Płaciła pani za nadbagaż? - w oczach Masona błysnęło zainteresowanie.

• Tak.

• Ma pani kwit bagażowy?

• Jest podpięty do mojego biletu. Mam to wszystko w portmonetce, ale zabrali mi ją, kiedy zostałam aresztowana.

• Odbierzemy ją - zapewnił Mason. - A więc podróżowała pani sama?

• Tak.

• Czy pamięta pani, kto siedział obok w samolocie?

• Mężczyzna. Mógł mieć dwadzieścia dwa, dwadzieścia trzy lata, raczej dobrze ubrany, ale... teraz, kiedy o tym myślę, było... było w nim coś szczególnego. Nicrozmowny, raczej sztywny, niepodobny do zwykłych pasażerów, jakich spotyka się na tych liniach. Trochę mi trudno wyjaśnić to, o czym myślę.

• Poznałaby go pani?

• Tak, poznałabym.

• A czy potrafiłaby go pani zidentyfikować na podstawie fotografii?

• Myślę, że tak. Jeśli zdjęcie byłoby wyraźne.

• Miała pani tylko tę jedną walizkę?

• Miałam walizkę i neseser na kosmetyki, taki podłużny.

• I co się z tym stało?

• Zabrali. Najpierw pokazała się walizka. Tragarz ją podniósł, a następnie chwycił neseser. W tym momencie wyskoczył jakiś mężczyzna, pokazał mi legitymację policyjną i spytał, czy będę miała jakieś obiekcje, jeśli sprawdzi zawartość mojej walizki, bo jest pewien problem. Mój bagaż przyszedł z samolotu z opóźnieniem i myślałam, że właśnie o to chodzi.

• Co pani mu powiedziała?

• Powiedziałam mu, co jest w walizce i że może do niej zaglądnąć.

• Czy pamięta pani coś jeszcze z tej rozmowy?

• Tak. Najpierw zapytał mnie, czy to moja walizka i poprosił o podanie zawartości. Następnie spytał, czy może to sprawdzić.

• Pani bagaż - Mason zmarszczył brwi z zamyśleniem - to znaczy te dwie sztuki bagażu razem, ważyły więcej niż czterdzieści funtów?

• Tak. Razem ważyły czterdzieści sześć funtów. Za te sześć funtów zapłaciłam dodatkowo.

• Rozumiem - zadumał się Mason. - Przed panią czas próby. To nie będzie miłe doświadczenie, ale może uda nam się załatwić sprawę tym lub innym sposobem.

• Zupełnie nie mogę zrozumieć - powiedziała Virginia - skąd się to wzięło i jak mogło trafić do mojej walizki. Oczywiście, bagaż przyszedł z samolotu z opóźnieniem, ale do głowy by mi nic przyszło, że ktoś może gmerać w walizkach podczas ich transportu w obrębie lotniska.

• Ktoś mógł gmerać w walizce jeszcze w paru innych momentach, na - przykład po oddaniu bagażu, ale przed załadunkiem do samolotu. Wtedy ktoś mógł otworzyć walizkę. Nie wiemy, w której części przedziału bagażowego znajdowała się walizka i czy ktoś mógł ją tam otworzyć. Potem, kiedy bagaże wyładowano z samolotu, nastąpiła ta zwłoka. Prawdopodobnie przebiegało to w ten sposób, że walizka stała na płycie i czekała na drugi kurs wózków bagażowych, bo za pierwszym razem się nie zabrała. Obecnie w samolotach po jednej stronic kadłuba znajduje się wejście do kabiny pasażerskiej, a po przeciwnej drzwi ładowni bagażowej. W czasie, gdy walizka stała na płycie, nie byłoby trudno otworzyć ją i podrzucić woreczki z narkotykami.

• Ale po co? - spytała.

• To jest zagadka. Przypuszczalnie ktoś przemycał narkotyki. Przemytnika ostrzeżono, że jego bagaż zostanie przeszukany, przełożył więc kontrabandę do walizki pani. Przez wspólnika powiadomił telefonicznie policję, że narkotyki są w bagażu niejakiej Virginii Baxter. Był w stanie opisać panią, bo funkcjonariusz, który czekał przy odbiorze bagażu, musiał mieć rysopis i pewnie rozpoznał panią już na ruchomych schodach.

Mason trwał przez chwilę w zamyśleniu.

- Ale kwestia nazwiska... Jak miała pani oznaczoną walizkę? Były na niej inicjały, czy może nazwisko? Jak to wyglądało?

- Do rączki przyczepiony jest skórzany szyldzik, a w nim napisane na maszynie moje nazwisko i adres: 422 Eureka Arms Apartments.

- W porządku, wydobędziemy panią stąd za kaucją. Będę próbował załatwić wstępne przesłuchanie najprędzej, jak tylko się uda. Zmusimy przynajmniej policję do od krycia kart. - Jestem przekonany, że to wszystko to jakaś

pomyłka i zdołamy sprawę wyjaśnić bez większych trudności, ale będzie pani musiała jeszcze ścierpieć wiele rzeczy.

- Tam był fotograf. Proszę mi powiedzieć, czy coś może pojawić się w gazetach? - spytała niespokojnie.

- Fotograf?

Skinęła głową.

• W takim razie sytuacja jest dużo poważniejsza, niż początkowo sądziłem. To nie jest zwykła pomyłka. Tak, sprawa będzie w gazetach.

• Moje nazwisko, adres, wszystko?

• Nazwisko, adres i zdjęcie. Niech pani będzie przygotowana na fotografię z podpisem w rodzaju: BYŁA SEKRETARKA ADWOKATA OSKARŻONA W SPRAWIE O NARKOTYKI.

• Ale skąd wziął się tam fotoreporter?

• To jest pytanie. Niektórzy policjanci lubią rozgłos. Kiedy zobaczą swoje nazwisko wydrukowane w gazecie, czują się zobowiązani wobec zaprzyjaźnionych reporterów. I dają im cynk, gdy szykują się do aresztowania jakiejś młodej, fotogenicznej kobiety. Gazeta stara się więc zrobić sensacyjną wiadomość, a funkcjonariusz puszy się, bo go wymieniają w tej historyjce. Pewnie przeczyta pani, że narkotyki w tej walizce mają wartość tysięcy dolarów według aktualnych cen detalicznych. Musi się pani z tym liczyć.

Na twarzy Virginii odmalowało się przerażenie.

• A kiedy zostanę oczyszczona z zarzutów, wtedy co?

• Prawdopodobnie nic. Ze trzy linijki drobnym drukiem, gdzieś w środku numeru.

• Przecież będę uniewinniona, prawda?

• Jestem prawnikiem, a nie wróżką. Zrobimy, co tylko można, a pani musi to jakoś przetrwać.

ROZDZIAŁ PIĄTY

Mason odprowadził Virginię Baxter na miejsce za barierką, w przedniej części sali sądowej.

• Proszę się nie denerwować - powiedział z otuchą w głosie.

• Łatwo mówić. Jak komuś zimno, to się trzęsie, trudno go przekonać, żeby przestał. Denerwuję się. Nic na to nie poradzę. Cała drżę w środku jak liść. Pewnie widać to też po wierzchu. Ciarki po mnie chodzą.

• To przesłuchanie wstępne. Zwykle rutynowo sędzia kieruje pozwanego do wyższej instancji i najczęściej podnosi wtedy kaucję. Niekiedy tak wysoko, że kaucja przestaje w ogóle wchodzić w grę. Może pani stanąć w obliczu takiej sytuacji.

• Ja po prostu nie mogę zapłacić wyższej kaucji, no chyba że ze stratą sprzedam moją nieruchomość.

• Wiem. Ja tylko mówię pani, co może się zdarzyć. Jednak nieruchomość na pani nazwisko może mieć znaczenie dla sędziego w momencie określania wysokości kaucji.

• Nie ma pan wielkich nadziei na... wyciągnięcie mnie z tego podczas rozprawy wstępnej?

• Zwykle sędzia kieruje pozwanego do wyższej instancji, jeśli tego chce prokurator. Czasem, oczywiście, udaje się nam już tutaj.

Ogromnie rzadko zdarza się, by podejrzany zeznawał podczas rozprawy wstępnej. Jeśli jednak uznam, że jest choćby cień szansy na zakończenie sprawy przez tutejszego sędziego, zawalczę o dopuszczenie pani do głosu. Niech ten sędzia spojrzy na panią i zobaczy, jaką osobą jest pani naprawdę.

• Ten okropny artykuł w gazecie - westchnęła. - I to zdjęcie!

• Z punktu widzenia redaktora działu miejskiego to wspaniałe zdjęcie. Pokazuje zdumienie i przerażenie na pani twarzy. Jeśli chodzi o sprawę sądową, ta fotografia może raczej pani pomóc.

• Ale zniszczyła moją reputację. Znajomi unikają mnie jak ognia.

Mason chciał coś dodać, ale właśnie otworzyły się drzwi pokojów sędziowskich.

- Proszę wstać - podpowiedział Virginii.

Podnieśli się wszyscy obecni na Sali, a sędzia Cortland Albert zajął miejsce za stołem i popatrzył badawczo na pozwaną.

• Na tę godzinę mamy wyznaczoną rozprawę wstępną w sprawie z oskarżenia publicznego przeciw Virginii Baxter. Czy strony są gotowe?

• Obrona gotowa - powiedział Mason.

Jeny Caswell, jeden z młodszych asystentów prokuratora, często posyłany na przesłuchania wstępne, nie mógł doczekać się sprawy, która zwróciłaby na niego uwagę przełożonych. Bardzo się starał.

- Oskarżenie jest zawsze gotowe! - obwieścił teatralnie, odczekał chwilę i usiadł.

- Proszę wezwać pańskiego pierwszego świadka - polecił sędzia Albert.

Caswell wezwał tragarza z lotniska.

• Czy rozpoznaje pan pozwaną?

• Tak, proszę pana. Widziałem ją.

• W dniu siedemnastym tego miesiąca?

• Tak, proszę pana.

• Jest pan jednym z bagażowych na lotnisku?

• Tak, proszę pana.

• Zarabia pan na życie nosząc bagaże?

• Tak, proszę pana.

• Więc, czy pozwana siedemnastego tego miesiąca, skierowała pana po walizkę?

• Tak, proszę pana. Wskazała mi walizkę.

• Czy poznałby pan tę walizkę?

• Poznałbym. Tak, proszę pana.

Caswell skinął na policjanta. Funkcjonariusz podszedł z walizką.

• Czy to ta?

• Tak, proszę pana, to ta.

• Proponuję oznaczyć ją wywieszką „Dowód rzeczowy oskarżenia A”.

• Proszę tak oznaczyć - rozporządził sędzia.

• Więc pozwana powiedziała, że to jej walizka?

• Tak, proszę pana.

• Czy był pan obecny przy otwieraniu walizki?

• Tak, proszę pana.

• Czy oprócz odzieży coś było w walizce?

• Było coś w plastykowych paczuszkach.

• Ile paczuszek? Wie pan?

• Nic liczyłem ich. Sporo tego było.

• To wszystko - zakończył Caswell. - Świadek do dyspozycji strony przeciwnej.

• Pozwana rozpoznała tę walizkę jako swoją? - spytał Mason.

• Tak, proszę pana.

• Czy dała panu kwit bagażowy?

• Dała. Tak, proszę pana.

• A pan porównał numer na kwicie otrzymanym od pozwanej z numerem na walizce?

• Tak, proszę pana.

• Ile kwitów dała panu pozwana?

• Znaczy się, ona mi dała dwa.

• A ten drugi kwit?

• To od neseseru. Odbierałem dla niej również neseser.

• Czy neseser także był otwierany?

• Tak, proszę pana.

• A teraz proszę sobie przypomnieć, czy przed otwarciem walizki była jakaś rozmowa z osobą, która się wylegitymowała jako funkcjonariusz policji?

• Tak, proszę pana. Funkcjonariusz Jack Andrews pokazał tej młodej kobiecie legitymację służbową i zapytał, czy to jej walizka.

• I co powiedziała?

• Powiedziała, że jej.

• A co powiedział Andrews?

• Spytał, czy może otworzyć walizkę.

• I to była cała rozmowa?

• No, to była jej istota.

• Nie pytam pana o istotę. Pytam pana o samą rozmowę. Czy policjant chciał, aby pani Baxter powiedziała, że jest pewna, iż to jej walizka? Czy prosił ją o podanie zawartości, by można mieć pewność co do identyfikacji?

• Tak, proszę pana, dokładnie tak.

• A potem poprosił ją o otwarcie walizki, tak, by mógł zobaczyć te rzeczy?

• Tak, proszę pana.

• A co z neseserem? Czy prosił ją o identyfikację?

• Po prostu spytał, czy to jej.

• I powiedziała, że jej?

• Tak.

• A co było potem?

• Otworzył bagaż.

• To wszystko?

• No, oczywiście, potem oni zabrali ją ze sobą.

• Teraz chciałbym zwrócić pana uwagę na zdjęcie w popołudniowym wydaniu gazety z siedemnastego, zdjęcie przedstawiające pozwaną i walizkę.

• Zgłaszam sprzeciw - wtrącił Caswell. - Nieistotne i nie związane ze sprawą. Przesłuchanie nie jest właściwe.

• To tylko na użytek rozprawy wstępnej - wyjaśnił Mason - w celu wydobycia części res gestae.

• Sprzeciw odrzucony. Wysłucham tej odpowiedzi - oświadczył sędzia Albert.

• Czy był pan obecny przy robieniu tego zdjęcia?

• Tak, proszę pana.

• Widział pan fotoreportera?

• Tak, proszę pana.

• Skąd nadszedł?

• Chował się za jednym z filarów.

• A kiedy otworzono walizkę, wyszedł z aparatem w ręce?

• Tak, proszę pana. Wyskoczył zza tego filara z ustawionym aparatem i pstryk-pstryk-pstryk zrobił trzy zdjęcia.

• I co potem?

• Potem się ulotnił.

• Za pozwoleniem Wysokiego Sądu - wtrącił się znowu Caswell - oskarżenie domaga się pominięcia całego tego zeznania o fotoreporterze. Nie tylko jest to nieprawidłowe przesłuchanie, ale też to wszystko jest nieistotne i nie związane ze sprawą. Nie służy żadnemu użytecznemu celowi.

• Służy bardzo użytecznemu celowi, za pozwoleniem Wysokiego Sądu - zareplikował Mason. - Pokazuje, że to nie była tylko zwykła rewizja. Pokazuje, że funkcjonariusz rewizję zaplanował i przewidział jej rezultat oraz dał znać zaprzyjaźnionemu dziennikarzowi. Jeśli Wysoki Sąd przeczyta artykuł w gazecie, stwierdzi, że reporter pamiętał o zrewanżowaniu się policjantowi: jest on właściwie uhonorowany w tekście.

Sędzia Albert uśmiechnął się leciuteńko.

• Wysoki Sądzie. Zgłaszam sprzeciw. Protestuję przeciw wszelkim tego typu stwierdzeniom - powiedział Caswell.

• To tylko dla uzasadnienia - wyjaśnił Mason.

• Uzasadnienia czego?

• Chcę wykazać, że zeznanie o fotoreporterze jest istotne. A także zwrócić uwagę, że policjant korzystał z jakiejś informacji, udostępnionej mu przez jakieś źródło. Obrona proponuje, aby tę informację i jej pochodzenie ustalić.

Cień popłochu przemknął przez oblicze Caswclla.

• Skłaniam się ku zaaprobowaniu ukrytego celu pytań obrony - uśmiechnął się sędzia Albert. - Sprzeciw jest odrzucony. Czy ma pan dalsze pytania do tego świadka oskarżenia, panie Mason?

• Nie mam. Wysoki Sądzie.

• A oskarżyciel?

• Nie mam. Wysoki Sądzie.

• Proszę wezwać następnego świadka.

• Wzywam świadka detektywa Jacka Andrewsa - podał Caswell.

• Jak się pan nazywa? - zapytał Caswell, gdy świadek złożył przysięgę.

• Andrews, Jackman. J-A-C-K-M-A-N. Ogólnie jestem znany jako Jack Andrews, ale moje imię to Jackman.

• Pragnę skierować pańską uwagę na walizkę oznaczoną jako „Dowód rzeczowy oskarżenia A”. Kiedy po raz pierwszy zobaczył pan tę walizkę?

• Gdy podejrzana wskazała ją temu bagażowemu, który właśnie zeznawał.

• Co pan wtedy zrobił?

• Podszedłem do podejrzanej i spytałem, czy to jej walizka.

• A potem?




• Spytałem, czy miałaby coś przeciw zaglądnięciu przeze mnie do tej walizki. Zgodziła się.

• Co nastąpiło później?

• Otwarłem walizkę.

• I co pan znalazł?

• Znalazłem pięćdziesiąt paczuszek z...

• Zaraz, jedną chwileczkę - przerwał Mason. - Proponuję, by uznać, jeśli Wysoki Sąd się do tego przychyli, że na ostatnie pytanie padła już odpowiedź pełna. Świadek powiedział, że znalazł pięćdziesiąt paczuszek. Ich zawartość to odrębna sprawa i wymaga odrębnych pytań.

• Bardzo dobrze - zgodził się Caswell. - Jeżeli obrona życzy sobie, żeby robić to krok po kroczku, proszę bardzo, będziemy się mozolić. A więc, czy przejął pan te paczuszki osobiście?.

• Tak, osobiście.

• Czy podjął pan czynności dla ustalenia, co to za paczuszki i co w nich jest, jaka substancja?

• Podjąłem.

• Jaka więc jest to substancja?

• Zaraz, chwileczkę - przerwał Mason. - W tym punkcie obrona zgłasza sprzeciw. To są rzeczy nieistotne, a przesłuchanie nie jest prawidłowe. Obrona zwraca uwagę, że własność prywatna została przejęta w rezultacie nielegalnej rewizji i zaboru i jako taka nie może mieć wartości dowodu w tej sprawie. W związku z tym, jeśli Wysoki Sąd wyrazi zgodę, pragnę zadać kilka pytań.

• Proszę bardzo, wobec wniesionego sprzeciwu ma pan do dyspozycji świadka na zasadzie voir dire.

• Czy miał pan nakaz rewizji? - spytał Mason świadka.

- Nie, proszę pana. Nie było czasu na załatwienie nakazu rewizji.

• Pan tam po prostu pojechał?

• Po prostu tam pojechałem, ale zwracam pańską uwagę na fakt, że spytałem pozwaną, czy nie ma nic przeciw temu, abym zaglądnął do jej walizki. Wyraziła zgodę.

• Zaraz, zaraz. Pan dotknął sedna tamtej rozmowy. Przedstawił pan podsumowanie jej treści. Czy potrafi pan sobie przypomnieć, jakich dokładnie słów pan użył?

• Dokładnie takich jak teraz.

• Czy powiedział pan, że chce przeszukać walizkę?

• Tak.

• Chwileczkę. Zeznaje pan pod przysięgą. Czy powiedział pan pozwanej, że chce przeszukać jej walizkę? Czy też poprosił pan o podanie zawartości bagażu i zgodę na sprawdzenie opisu podanego przez panią Baxter?

• Jestem przekonany, że spytałem pozwaną, czy to jej walizka. Odpowiedziała, że tak, a ja spytałem, czy mogłaby opisać zawartość walizki i ona to zrobiła.

• I następnie zapytał pan, czy miałaby coś przeciw otwarciu walizki, dla pokazania panu tych przedmiotów, które wyliczyła. Zgadza się?

• Tak, proszę pana.

• Ale nie powiedział pan, że chce przeszukać walizkę?

• Nie.

• Pozwana nie udzieliła panu zgody na przeszukanie walizki?

• Powiedziała, że mogę ją otworzyć.

• Pozwana nie udzieliła panu zgody na przeszukanie walizki?

• Powiedziałem, że chciałbym otworzyć walizkę i zgodziła się na to.

• Pozwana nie udzieliła panu zgody na przeszukanie walizki?

- No, wydaje mi się, że słowo „przeszukanie” nie padło.

• Otóż to - skwitował Mason. - Tak więc, przybył pan na lotnisko, aby oczekiwać na pozwaną w związku z otrzymaną poufną informacją, prawda?

• No... tak.

• Kto podał panu tę informację?

• Nie mogę ujawniać naszych informatorów.

• Uważam, że zgodnie z regułami obowiązującymi obecnie w sądownictwie - stwierdził Mason - ten świadek musi wykazać, iż miał istotne uzasadnienie” by dokonać przeszukania tej walizki. Informacja od anonima lub osoby nieznanej nie może stanowić wystarczającej podstawy. Wobec tego pozwana ma prawo dowiedzieć się o przyczynach, dla których świadek chciał przeszukać jej walizkę.

• Czy odmawia pan - marszcząc brwi sędzia Albert zwrócił się do świadka - ujawnienia nazwiska informatora?

• To nie ja otrzymałem doniesienie - powiedział Andrews. - Informacja dotarła do jednego z moich przełożonych. Powiedziano mi, że to gorący ślad i polecono udać się na lotnisko. Miałem czekać na tę osobę, a potem uzyskać jej zgodę na zaglądnięcie do walizki. Gdyby mi się to nie udało, miałem trzymać ją pod obserwacją do momentu zdobycia nakazu sądowego.

• To interesująca sytuacja - stwierdził sędzia Albert. - Oczywiste jest, że pozwana nie udzieliła nikomu zgody na „przeszukanie”, ale dała zgodę na otwarcie walizki wyłącznie w celu pokazania, iż są w niej pewne przedmioty. To szczególna sytuacja.

• Proponuję inne jeszcze podejście, jeśli Wysoki Sąd pozwoli - powiedział Mason. - Chcę wyjaśnić położenie pozwanej. Pragnęlibyśmy sfinalizować tę sprawę podczas wstępnego przesłuchania i to nic na podstawach czysto formalnych.

• Wyjął pan - Mason zwrócił się do świadka - pięćdziesiąt paczuszek z walizki?

• Tak, proszę pana.

• Ma pan je tu, w sądzie?

• Tak, proszę pana.

• Czy pan je zważył?

• Zważył? Nie, proszę pana. Policzyliśmy woreczki i w ten sposób opisaliśmy to, bez podawania wagi.

• Była jeszcze jedna sztuka bagażu, neseser?

• Tak, proszę pana.

• Czy w tym wypadku również prosił pan pozwaną o identyfikację?

• Powiedziała, że to jej neseser, miała kwit bagażowy.

• Pytał pan, co jest w środku?

• Nie.

• A pytał pan, czy można otworzyć neseser?

• Nie.

• Ale otworzył pan i przeszukał.

• Tak. Nic jednak istotnego nie znaleźliśmy.

• Nie prosił pan o zgodę na otworzenie nesesera?

• Nie sądzę, abym prosił.

• Po prostu chwycił pan ten neseser i otworzył?

• To było zaraz potem, jak znalazłem tę wielką partię...

• W tym momencie nieważne, co to było - Mason uniósł rękę. - Mówmy o tym po prostu „pięćdziesiąt woreczków. Co zrobił pan z neseserem?

• Mamy go tutaj.

• Skoro więc nie wie pan, ile waży te pięćdziesiąt paczuszek, może zna pan ciężar walizy bez nich?

• Nie znam.

• Czy wiedział pan, że pozwana płaciła za nadbagaż?

• Tak.

• A mimo to nie zważył pan bagażu?

• Nie.

• Proponuję, jeśli Wysoki Sąd przychyli się do mojej sugestii, zważyć walizki teraz.

• Jaki miałoby to cel? - spytał sędzia Albert.

• Jeżeli waga tych dwóch sztuk bagażu teraz, bez woreczków, wyniesie czterdzieści sześć funtów, będzie to stanowić niezbity dowód, że torebki zostały podłożone do walizki w czasie, kiedy pozwana nie miała już do niej dostępu.

• Myślę, że tu tkwi sedno sprawy - powiedział sędzia Albert. - Zaraz ogłoszę dziesięć minut przerwy. Woźny przyniesie w tym czasie wagę na salę sądową i zważymy te dwie walizki.

• To niekoniecznie musi cokolwiek znaczyć - protestował Casweil. - Mamy jedynie słowo pozwanej, że te walizki ważyły czterdzieści sześć funtów. Pozwaną zwolniono za kaucją. Nie wiemy, co zostało wyjęte z walizek.

• Czy walizki nic były w depozycie policyjnym?

• Tak, ale pozwanej nie broniono dostępu do ubrań z walizki.

• Czy pozwana zabrała coś z walizki?

• Nic wiem. Wysoki Sądzie.

• Jeżeli nie wie pan, czy pozwana coś zabrała, nie wie pan również, czy ktoś inny czegoś nie dołożył - odpalił sędzia Albert. - Sąd ogłasza dziesięć minut przerwy. W tym czasie zostanie tu dostarczona waga.

Mason przeszedł do kabiny telefonicznej i zadzwonił do pokoju prasowego na komendzie policji.

• Interesująca scena będzie tu miała miejsce za dziesięć minut. Sędzia Corlland Albert przygotowuje się do ważenia dowodów.

• Ważyć dowody, to chyba jego codzienne zajęcie - nieco żartobliwie odpowiedział jeden z reporterów.

• Ale nie w ten sposób. Sędzia kazał przynieść wagę.

• Co?

• Naprawdę. Za dziesięć minut będzie tu waga. Lepiej się pośpieszcie. Chyba trafi się coś ciekawego.

- Który wydział?

Mason poinstruował dziennikarzy, jak trafić.

• Zaraz będziemy. Niech pan trochę przeciągnie przerwę, jeśli się da.

• Nie mogę. Kiedy tylko waga znajdzie się na sali, sędzia wznowi rozprawę. Uważa, że potrzeba mu na tylko dziesięć minut i myślę, że rzeczywiście za chwilę wszystko będzie gotowe. Woźny poszedł po wagę.

Mason odwiesił słuchawkę.

ROZDZIAŁ SZÓSTY

• Stawiam wszystko na jedną kartę - powiedział Mason stając obok Virginii Baxter. - Zakładam, że mówi pani prawdę. Gdyby to jednak były kłamstwa, mocno pani ucierpi.

• Ja nie kłamię, panie Mason.

• O aresztowaniu powiadamiało dramatyczne zdjęcie na pierwszej stronic, pokazujące byłą sekretarkę kancelarii prawniczej przyłapaną na przemycie narkotyków. A o uwolnieniu od zarzutów podczas rozprawy wstępnej napisze się pięć albo sześć linijek i upchnie gdzieś w kąciku. Tak to gazety robią zazwyczaj.

Próbuję uczynić finał tej rozprawy równie fotogenicznym, jak scena aresztowania. Jeżeli mówi pani prawdę, oczyścimy pani nazwisko w taki sposób, że każdy, kto czytał pierwszy artykuł, przeczyta i tę relację i zapamięta, że wycofano wszelkie oskarżenia. Ale jeśli pani kłamie, ten test panią unicestwi.

• Panic Mason, mówię całkowitą prawdę. Co za myśl? Dlaczego miałabym wdawać się w handel czy inne interesy narkotykowe?

• Zwykle nic zadaję sobie takich pytań - uśmiechnął się Mason. - Mówię po prostu: Ta kobieta to moja klientka, więc musi być w porządku. W każdym razie zamierzam działać, przyjmując, że tak jest.

Woźny z dwoma pomocnikami wtaszczył na salę rozpraw wagę lekarską, która stała normalnie w budynku więzienia i służyła do ważenia aresztantów.

Woźny zniknął za drzwiami pokojów sędziowskich: poszedł powiadomić Cortlanda Alberta, że wszystko jest szotowe.

Pół tuzina dziennikarzy w towarzystwie fotoreporterów rozepchnęło wahadłowe drzwi sali rozpraw. Jeden z nich podszedł do Masona.

• Czy mógłby pan ustawić się ze swoją klientką do zdjęcia obok wagi?

• Ja nie będę pozował. Moja klientka, proszę bardzo, myślę jednak, że powinien pan zaczekać na zakończenie rozprawy. Jest szansa, że sędzia Albert zechce znaleźć się na zdjęciu.

• A dlaczego pan nie chce się sfotografować?

• To nie byłoby w zgodzie z etyką.

• Według pańskiego modelu adwokatury - twarz reportera zaczerwieniła się od gniewu; - Najpierw powołujecie komisje, zabiegacie o swój wizerunek, a potem chowa się pan za fałszywą fasadą etyki prawniczej.

Kiedy wy, prawnicy zrozumiecie wreszcie, że public relations oznacza zaproszenie szerokich kręgów społecznych do partnerstwa i polega na tym, by pozwolić czytelnikom gazet na zaglądanie wam przez ramię i obserwację, co robicie.

Za każdym razem, kiedy prawnicy są zbyt nadęci albo boją się ukazać publice swoje działania, psują opinię o sobie.

- Niech się pan uspokoi, kolego. Nie zabraniam panu zaglądać mi przez ramię, nie godzę się tylko na strzelanie we mnie z flesza. Stąd tylko krok do nieetycznego reklamiarstwa, a ja mam to gdzieś, staję sobie z boku.

Reporter popatrzył na Masona i w końcu uśmiechnął się szeroko.

• Może ma pan rację. Czy sędzia naprawdę zamierza ważyć dowody?

• Ma zamiar ważyć dowody rzeczowe.

• Co za historia! - wykrzyknął dziennikarz.

• Proszę wstać, sąd idzie - ogłosił woźny wynurzywszy się z zaplecza.

Wszyscy podnieśli się, a sędzia wchodząc zauważył z pewnym zdziwieniem, a także odrobiną rozbawienia, że pustawa do tej pory sala wypełniła się niemal do granic. Publiczność składała się głównie z urzędników rozmaitych biur hrabstwa oraz dziennikarzy i fotoreporterów.

• Sprawa z oskarżenia publicznego przeciwko Virginii Baxter. Jesteśmy gotowi? Możemy kontynuować? - spytał sędzia Albert.

• Gotowi, Wysoki Sądzie - powiedział Caswell.

• Obrona gotowa - podał Mason.

Detektyw Jack Andrews stał przy pulpicie i ważenie dowodów miało się właśnie rozpocząć.

• Panie woźny, czy mamy wagę?

• Tak. Wysoki Sądzie.

• Proszę sprawdzić, czy pokazuje dokładnie. Proszę wyzerować i obserwować wskazówkę.

Woźny sprawdził wagę.

- Dobrze. A teraz - polecił sędzia Albert - proszę położyć walizkę i neseser na wagę.

Woźny obydwie sztuki bagażu, opatrzone identyfikatorami sądowymi, umieścił na wadze. Uważnie przesuwał ciężarki na poziomej dźwigni, aż wybalansował przyrząd.

- Dokładnie czterdzieści sześć i jedna czwarta funta. Wysoki Sądzie - obwieścił prostując się.

Przez moment trwała napięta, dramatyczna cisza, a potem ktoś zaczął bić brawo.

• Bez demonstracji, proszę - sędzia Albert zmarszczył brwi. - A teraz, czy pozwana ma bilet lotniczy i kwit bagażowy z wyszczególnioną opłatą za nadbagaż?

• Mamy, Wysoki Sądzie - Mason podał bilet i kwit sędziemu.

• Ile waży materiał zabrany z walizki? - sędzia zwrócił się do oskarżyciela.

-Nic wiem. Wysoki Sądzie. Jak zeznał świadek Andrews, woreczki zostały policzone, ale nie były ważone.

- No dobrze, zważmy je teraz. Macie je tutaj, na sali?

- Tak, Wysoki Sądzie.

Woźny sięgnął po walizki, by zdjąć je z wagi.

• Jeśli Wysoki Sąd pozwoli - powiedział Mason - wolałbym, by te woreczki zostały zważone wraz z bagażem. Zobaczymy, o ile cięższe będą walizki.

• Bardzo dobrze - zgodził się sędzia Albert. - Można ważyć razem lub osobno, ale sposób, który proponuje obrona, sprawi pewnie, że rzecz będzie bardziej sugestywna.

Funkcjonariusz Andrews wyjął z torby zapakowane w celofan woreczki i umieścił je na walizkach znajdujących się wciąż na wadze. Poziome ramię z ciężarkami wychyliło się ku górze.

Woźny przesunął ciężarki i wybalansował wagę.

• Funt i trzy czwarte, Wysoki Sądzie - obwieścił.

• Czy oskarżyciel ma do tego jakieś wyjaśnienie?

- sędzia Albert popatrzył najpierw na asystenta prokuratora, a potem na Andrewsa.

- Nie, Wysoki Sądzie - odpowiedział Jeny Caswell.

- Uważamy, że skoro ten materiał został znaleziony w walizce pozwanej, ona jest odpowiedzialna. W końcu mogła to tam dołożyć już po zważeniu bagażu na lotnisku, nie było żadnych przeszkód. Mogła to zrobić równie łatwo jak ktokolwiek inny.

- Nie tak łatwo - nie zgodził się sędzia Albert. - Gdy walizki są ważone, odbywa się równocześnie odprawa pasażerów, a z wagi bagaże zdejmuje już personel lotniska i dostarcza je do samolotu. Zdaniem sądu przedstawiony dowód jest przekonujący i powództwo ulega oddaleniu.

Sędzia wstał i spojrzał po sali, do której wciąż jeszcze wchodzili ludzie.

-Sąd zamyka rozprawę - powiedział uśmiechając się. Jeden z reporterów podbiegł pośpiesznie.

- Panie sędzio, czy moglibyśmy zrobić panu zdjęcie przy tej wadze? Chcemy przygotować ilustrowaną relację do gazety, to byłby bardzo wymowny, atrakcyjny element.

Sędzia Albert zawahał się.

- Obrona nie ma żadnych obiekcji - głośno oświadczył Mason.

Sędzia Albert spojrzał na Jerry'ego Caswella, który jednak spuścił wzrok.

- Jeżeli potrzebny jest wam atrakcyjny element - uśmiechnął się znowu sędzia Albert - poproście raczej pozwaną, niech stanie tu obok mnie i swoich bagaży na wadze.

Dziennikarze i fotoreporterzy skupili się wokół wagi.

- Proszę zaznaczyć, że zdjęcia były robione po zakończeniu rozprawy - powiedział sędzia Albert. - Nigdy nic byłem przeciwny fotografiom z sądu, chociaż wiem, że wielu moich kolegów na nie nie zezwala. Poza tym, nic jestem przecież nieświadom hałasu, jaki uczyniono w chwili aresztowania tej pozwanej, toteż uważam, że przyzwoitość wymaga, by wiadomość o oczyszczeniu jej z zarzutów została równie szeroko rozpowszechniona.

Sędzia Albert stanął przed wagą i gestem ręki wskazał Virginii miejsce obok siebie.

Mason podprowadził zdenerwowaną podsądną.

• Niech pan również do nas dołączy. Mason - zapraszał sędzia Albert.

• Myślę, że nic powinienem. Zdjęcie będzie pozowane i w nic najlepszym guście z punktu widzenia etyki adwokackiej. Natomiast fotografia pana sędziego podczas „ważenia dowodów” wywoła wielkie zainteresowanie.

• Panno Baxter - instruował sędzia Albert - proszę patrzeć tu, na dźwignię wagi, a ja się pochylę i będę

operował ciężarkami... Nie, nie, proszę nie patrzeć na fotografa, tylko na wagę. Może się pani trochę odwrócić. O, to będzie najlepsza pozycja.

Sędzia Albert jedną rękę położył na ramieniu Virginii, a drugą przesuwał ciężarki po dźwigni wagi, tam i z powrotem. Szczęśliwi fotoreporterzy uwijali się, błyskając raz po raz fleszami.

Wreszcie sędzia wyprostował się, spojrzał na Masona, skinął na Caswella i poprowadził obu prawników nieco na bok, by nie mogli ich słyszeć dziennikarze.

• Jest coś podejrzanego w tej sprawie - powiedział. - Sugerowałbym, panie Caswell, bardzo staranne sprawdzenie osoby, która podała tę informację, a raczej skierowała was na fałszywy trop, przygotowany w tej walizce.

• Ta osoba - polemizował zawzięcie prokurator - współpracuje z nami od dawna, jej informacje zawsze były wiarygodne.

- Ale nie były wiarygodne w tej sprawie - stwierdził sędzia Albert.

- Nie jestem tego pewien - odparował Caswell. - Otwarcie bagażu nie było przecież niemożliwe.

- I myślę, że miało miejsce - stwierdził kąśliwie sędzia Albert - ale sądzę, iż stało się to już po oddaniu walizki przez pannę Baxter personelowi linii lotniczych.

Ten sąd nie narodził się w końcu wczoraj. Dzień po dniu mamy tu do czynienia z podejrzanymi i mieliśmy okazję nauczyć się czegoś o naturze ludzkiej. Ta młoda kobieta nie jest handlarką narkotyków.

- Oglądanie jednego po drugim - Caswell nie dawał za wygraną - teatralnych popisów Perry'ego Masona też pozwala się czegoś nauczyć. W tej ostatniej scenie Wysoki Sąd dał swoje poparcie tym, którzy organom ścigania nic życzą niczego dobrego.

• Niech lepiej organa ścigania poprawią swoją skuteczność - odciął się sędzia Albert. - Ściągnięto fotografa, żeby zrobić tej młodej kobiecie zdjęcie nad rewidowaną walizką, Bóg wie, jaką krzywdę jej wtedy wyrządzono i nie było skrupułów. Mam nadzieję, że to co zdarzyło się tutaj w ciągu ostatniej godziny, zostanie rozgłoszone co najmniej tak samo donośnie, jak wiadomość o jej aresztowaniu.

• No, niech pan się nie obawia - powiedział skwaszony Caswell - te zdjęcia trafią do agencji prasowych i opublikuje je co trzecia gazeta w Stanach Zjednoczonych.

• Oby tak było - sędzia Albert odwrócił się na pięcie i skierował do swojego gabinetu.

Caswell wyszedł nie odzywając się słowem do Masona.

• Zechciałaby pani - spytał Mason Virginię - pójść ze mną na moment do poczekalni dla świadków?

• Co tylko pan sobie życzy, panie Mason.

- Chcę chwileczkę porozmawiać z panią.

Poprowadził ją do przyległej salki, podsunął krzesło i sam usiadł naprzeciwko.

• Jak pani myśli, kto chciał panią w to wrobić?

• To znaczy zrobić ze mnie handlarkę narkotyków?

• Tak?

• Wielkie nieba, nie wiem.

• Pani mąż?

• Był na mnie wściekły.

• Dlaczego?

• Nie chciałam mu dać rozwodu.

• A dlaczego nic chciała pani?

- To był kawał drania, kłamczuch i oszust. Hulał z inną kobietą przez cały czas, kiedy ja stawałam na głowie, żebyśmy się jakoś urządzili. Posunął się nawet do tego, że pieniądze z naszego wspólnego konta wydał na samochód dla tej baby. A potem, bezczelny, powiedział mi, że człowiek nie może opanować swoich uczuć, najpierw kocha, a potem przestaje kochać i nic nie można na to poradzić.

• Kiedy to było?

• Rok temu, mniej więcej.

• I nie dała mu pani swobody?

• Nie.

• Jest pani nadal mężatką?

• Tak.

• Kiedy widziała go pani po raz ostatni?

• Nie widziałam go od czasu tej wielkiej awantury, ale dzwonił raz albo dwa razy i pytał, czy nie zmieniłam zdania.

• A dlaczego nie zmieniła pani zdania?

• Nic zamierzam pozwolić na to, żeby robił ze mną, co mu się żywnie podoba.

• A więc chce pani pozostać jego żoną. Jaką ma pani z tego korzyść?

• Nie mam żadnej, ale oni nie mogą mieć korzyści moim kosztem.

• Innymi słowy, wszystko, co szkodzi im dwojgu, jest korzystne dla pani. Tak pani to odczuwa?

• No, coś w tym rodzaju.

• I chce pani - Mason patrzył na nią uważnie - tak odczuwać?

• Ja... oczy bym jej wydrapała. Chciałam dopiec jej w każdy możliwy sposób.

• To nie przyniesie pani nic dobrego. Virginio - Mason potrząsnął głową. - Niech pani zadzwoni do niego i powie, że zdecydowała się na rozwód, że wniesie pani sprawę rozwodową... Czy mogą być jakieś przeszkody, z powodów religijnych?

• Nie.

• Dzieci nie ma?

• Nie.

• Przed panią również jest przyszłość - Mason szeroko rozwarł ręce - wie pani o tym.

• Ja... ja...

• Chce pani powiedzieć, że poznała kogoś?

• Ja... poznałam mnóstwo ludzi i nie mogłam, przeważnie, patrzeć na mężczyzn.

• Ale ostatnio spotkała pani kogoś, kto wydaje się inny?

• Musi mnie pan teraz przesłuchiwać? - roześmiała się nerwowo.

- Ile razy popełni się w życiu błąd, najlepiej jest spróbować od nowa, z czystym koniem, a tę pomyłkę pozostawić za sobą.

Chciałem jednak porozmawiać o tym, że ktoś próbuje pani mocno zaszkodzić. Nie wiem kto, ale musi to być osoba obdarzona znacznym sprytem i najwyraźniej powiązana ze światem przestępczym. Ten ktoś uderzył raz. Uniknęła pani potrzasku, ale następne pułapki mogą zostać zastawione, ta osoba może uderzyć znowu. Nic podoba mi się ta perspektywa i jeśli możliwe jest, że to pani mąż, chciałbym go wyeliminować z tej areny. Jest, oczywiście, kobieta, w której pani mąż się zakochał i z którą, jak rozumiem, obecnie żyje. Czy pani ją zna? Wie pani, z jakiego środowiska się wywodzi?

• Nic nie wiem o niej. Znam tylko nazwisko i to wszystko. Mój mąż był bardzo ostrożny i nie dowiedziałam się o niej nic.

• W porządku, oto moje sugestie. Proszę wystąpić o rozwód, motywując wniosek porzuceniem przez męża lub znęcaniem się nad panią. Niech pani nie wymienia jej nazwiska. Raz pani z tym skończy i odzyska wolność. Jeżeli w ciągu kilku najbliższych dni zdarzy się cokolwiek nienormalnego, podejrzanego, jakieś anonimowe telefony.

coś, co wydaje się dziwne, proszę mnie natychmiast zawiadomić. - Jest pani wolna - poklepał ją po ramieniu.

• Ale, pańskie honorarium, panie Mason?

• Proszę przysłać mi czek na sto dolarów, kiedy będzie pani miała na to ochotę i sposobność, ale proszę się tym zanadto nie przejmować.

ROZDZIAŁ SIÓDMY

Poprzedniej nocy miała miejsce prawdziwa posucha, jeżeli chodzi o wydarzenia, toteż relacja o ważeniu dowodów pojawiła się na eksponowanym miejscu.

Virginia Baxter czytała gazetę z rosnącym uczuciem ulgi. Dziennikarze nie mieli wątpliwości, że padła ofiarą kryminalnej intrygi, toteż starali się, by opis oczyszczenia jej z zarzutów znalazł się wśród najważniejszych wiadomości.

Fotoreporterzy, zawodowcy w każdym calu, zrobili świetny użytek ze swoich aparatów. Na zdjęciach pochylony nad wagą sędzia Albert krzepiącym gestem, po ojcowsku kładł rękę na ramieniu Virginii.

Słusznie stwierdzono, że jedno zdjęcie mówi więcej niż tysiąc stów. W tym wypadku twarz i poza sędziego nic pozwalały wątpić - był on pewien niewinności Virginii Bakier.

Tytuł w jednej z gazet brzmiał: BYŁA SEKRETARKA ADWOKATA UWOLNIONA OD ZARZUTU PRZEMYCANIA NARKOTYKÓW.

Autor innego artykułu wiele miejsca poświęcił dywagacjom związanym z pracą Virginii w kancelarii adwokackiej. Biuro to w gruncie rzeczy niewiele miało do czynienia z przestępstwami, prowadziło obsługę prawną sprzedaży nieruchomości, akty notarialne. Dziennikarz puścił jednak, wodze fantazji, pisząc, że Victoria Baxter zajmująca się sprawami kryminalnymi, w których obrońcą był Dclano Bannock, w najczarniejszych snach nie widziała siebie na ławic oskarżonych, z tak poważnym zarzutem.

Zszokowała Virginię wiadomość podana przez pewną popołudniówkę. Reporter przytoczył informacje charakteryzujące tło sprawy, wymienił między innymi firmę, w której pracował Colton Baxter. Były to te same linie lotnicze, które przewoziły ostatnio jego żonę Virginię i jej feralną walizkę. Gazeta nadmieniała, że państwo Baxterowie są w separacji. Dziennikarzom nie udało się dotrzeć do Coltona Baxtera.

Virginia przeczytała to dwa razy, a potem odruchowo chwyciła za telefon i wykręciła numer biura Masona. Spojrzała na zegarek i przerażona chciała odłożyć słuchawkę, ale, ku swojemu zdumieniu, już miała na linii Delię Street.

• Och, bardzo przepraszam. Nie zdawałam sobie sprawy, że jest tak późno. Mówi Virginia Baxtcr. Przeczytałam w gazecie coś, co mnie zadziwiło i... Zapomniałam, że piąta już dawno minęła.

• Chce pani rozmawiać z panem Masonem? - spytała Della. - Jedną chwileczkę, już panią łączę. Przypuszczam, że on też pragnie z panią rozmawiać.

• Halo, Virginio - w słuchawce rozległ się głos Masona. - Przypuszczam, że czytała pani gazety. Jeden z dziennikarzy zlokalizował pani męża.

• Tak, tak, panie Mason. Teraz wszystko jest jasne jak słońce. Widzi pan chyba, jak to było? Colton podłożył, mi te rzeczy do walizki, a potem dał znać do gazet. Gdybym została skazana, miałby doskonałe uzasadnienie wniosku rozwodowego. Oświadczyłby, że byłam narkomanką przez (paty czas naszego małżeństwa, trudniłam się handlem narkotykami i dlatego ode mnie odszedł.

• A więc, co chce pani zrobić?

• Chcę, żeby go aresztowali.

• Nie można go aresztować bez dowodów. Wszystko, co pani ma do tej pory, to tylko domysły.

- Ile kosztowałoby zdobycie dowodów?

• Musiałaby pani zatrudnić prywatnego detektywa, który zażądałby prawdopodobnie co najmniej pięćdziesiąt dolarów za dzień oraz zwrot kosztów i kto wie, czy byłby zdolny zdobyć coś więcej niż dalsze podstawy do domysłów.

• Mam trochę pieniędzy. Chcę... chcę je wydać na to, żeby go przyłapać...

• Mnie pani nie namówi - przerwał Mason. - Nie zamierzam pozwolić pani, jako mojej klientce, na wydawanie pieniędzy na taki cel. Nawet, gdyby zdobyła pani jakieś dowody, doprowadzi to tylko do punktu, w którym znajduje się pani obecnie, czyli do dysponowania istotnymi powodami do rozwodu. Dlaczego nie chce pani uwolnić się na dobre od tego człowieka, pozbyć się go, rozwiązać małżeństwa i zacząć wszystkiego od nowa? Jeżeli są jakieś przeszkody natury religijnej, prawdopodobnie będę mógł je pokonać, ale przecież prędzej czy później się pani rozwiedzie i...

• Nie chcę mu dać tej satysfakcji.

• Satysfakcji?

• Tego właśnie chce od dawna, rozwodu.

• Taka postawa nie przyniesie pani niczego dobrego. Próbuje pani szkodzić mężowi, a kto wie, czy nie spełnia dokładnie jego oczekiwań.

• Co pan ma na myśli?

• On prowadzi grę z drugą kobietą. Powtarza jej, że ożeniłby się z nią, gdyby dostał rozwód, ale pani rozwodu mu dać nie chce. Ta kobieta wie, że to wszystko prawda. Załóżmy, że pani godzi się na rozwód. Mąż traci wtedy wymówkę i musi poślubić tamtą kobietę, żeby dotrzymać obietnic. A czy on na pewno chce się żenić? Być może obecna sytuacja bardzo odpowiada pani mężowi.

• Nigdy nie myślałam o tym w ten sposób - powiedziała powoli, po czym szybko spytała: - To dlaczego podłożył mi narkotyki do walizki?

• Jeżeli on to zrobił, to zapewne po to, aby panią całkowicie zdyskredytować. Wasze małżeństwo należy do tych, które rozpadły się w nienawiści. Niech pani przestanie wreszcie patrzeć za siebie, odwróci się i spojrzy w przyszłość.

• No dobrze... może ja się z tym prześpię i zadzwonię do pana jutro rano.

• Proszę tak zrobić.

• Przepraszam, że niepokoiłam pana o tej porze.

• Nic nie szkodzi. Przygotowywaliśmy tu w biurze kilka pism, a potem przeczytałem ten artykuł w gazecie i pomyślałem sobie, że pani może dzwonić, toteż powiedziałem Delii, żeby linia na miasto była włączona. Kłopoty już za panią, proszę się nie martwić;

• Dziękuję panu.

Ledwie zdążyła odłożyć słuchawkę, gdy odezwał się dzwonek do mieszkania.

Virginia uchyliła nieco drzwi.

W progu stał mężczyzna lat około czterdziestu pięciu. Miał ciemne, pofalowane włosy, krótko przystrzyżone wąsy i intensywnie błyszczące, czarne oczy.

• Czy pani Baxter? - spytał.

• Tak.

• Bardzo przepraszam, że kłopoczę panią tak późno, pani Baxter. Wiem, jak pani musi się czuć, ale przychodzę do pani w ważnej sprawie.

• W jakiej sprawie? - Virginia wciąż nic zdejmowała łańcucha z uchylonych jedynie drzwi.

• Moje nazwisko George Menard. Czytałem o pani w gazecie. Przepraszam, że przypominam o nieprzyjemnych sprawach, ale pani oczywiście wie, że prasa pisała na temat pani procesu.

• Ale o co chodzi?

• Zauważyłem w gazecie informację, że była pani sekretarką Delano Bannocka, adwokata.




• Tak, byłam.

• Pan Bannock umaił kilka lat temu, prawda?

• Tak, zgadza się.

• Próbuję się dowiedzieć, co się stało z aktami z jego kancelarii?

• A dlaczego to pana interesuje?

• Szczerze mówiąc, chcę odnaleźć jeden dokument.

• Jakiego rodzaju dokument?

• Skalkowaną kopię umowy, którą pan Bannock dla mnie sporządził. Zgubiłem oryginał i nie chcę, aby partner, z którym zawarłem porozumienie, o tym się dowiedział. Ta umowa zobowiązuje mnie do zrobienia pewnych rzeczy i, chociaż wydaje mi się, że pamiętam te wymogi, byłoby dla mnie ogromnie pomocne, gdybym mógł dotrzeć do kopii.

• Obawiam się, że nie mogę panu pomóc - pokręciła głową.

• Czy pracowała pani u niego, gdy zmarł?

• Tak.

• Co się stało z meblami i tym wszystkim?

• No, biuro zostało zamknięte.

• Ale co się stało z meblami biurowymi?

• Zdaje się, że zostały sprzedane.

• Komu sprzedane? - mężczyzna zmarszczył brwi. - Czy pani wie, kto kupił biurka, szafy, krzesła?

- Nic wiem. Jakaś firma, która handluje używanymi meblami biurowymi. Ja zatrzymałam maszynę do pisania, z której korzystałam w pracy. Wszystko inne zostało sprzedane.

• Szafy z szufladami na kartoteki i wszystko?

• Wszystko.

• A co się stało z dokumentami?

• Zostały zniszczone... Nie, chwileczkę, chwileczkę. Pamiętam, że rozmawiałam z jego bratem i mówiłam mu.

że papiery trzeba zachować. Przypominam sobie teraz, prosiłam go, żeby segregatory z dokumentami zachować nietknięte.

• Brat?

• Brat. Julian Bannock. Był jedynym spadkobiercą tego niewielkiego majątku. Nie było żadnych innych krewnych. Widzi pan, Delano Bannock był jednym z tych oddanych adwokatów bardziej zainteresowanych w wykonaniu pracy niż w zdobyciu honorarium. Pracował dosłownie dzień i noc. Nie miał żony ani w ogóle rodziny i cztery albo pięć wieczorów w każdym tygodniu spędzał w biurze, siedząc nad papierami do dziesiątej albo jedenastej. Obca mu była ta nowoczesna idea pracy godzinowej. Czasami przez pół dnia łamał sobie głowę nad jakąś małą umową, która wiązała się z interesującym go problemem i brał za to skromną opłatę. W rezultacie nic zostawił wielkiego majątku.

• A co z honorariami, które należały mu się w chwili śmierci?

• Nie orientuję się dokładnie, ale ogólnie wiadomo, że takie biura mają mnóstwo kłopotów z wyegzekwowaniem należnych im pieniędzy.

• A gdzie mógłbym znaleźć Juliana Bannocka?

• Nie wiem.

• Orientuje się pani, gdzie mieszkał?

• Chyba gdzieś w dolinie San Joaquin.

• Mogłaby się pani dowiedzieć, gdzie?

• Może mi się uda.

Virginia Baxter otaksowała mężczyznę wzrokiem i w końcu zdjęła łańcuch z drzwi.

- Niech pan wejdzie - zaprosiła. - Może znajdę w moim starym diariuszu. Trzymam je latami - zaśmiała się nerwowo. - To nie żadne sentymentalne pamiętniki, takie rzeczowe zapiski. Głównie o pracy; gdzie, od kiedy, za ile, terminy, podwyżki i tym podobne. Pamiętam, że zapisywałam różne sprawy w tych dniach, gdy zmarł pan Bannock. Och, momencik, już wiem, Julian Bannock mieszkał koło Bakersfield.

• Nie wie pani, czy nadal tam mieszka?

• Nie, nie wiem. Przypominam sobie, że przyjechał pickupem i segregatory zostały załadowane na tę furgonetkę. Kiedy dokumenty były już na samochodzie, poczułam, że już zdałam moje obowiązki. Oddałam klucze bratu zmarłego szefa.

• Bakersfield? - powtórzył Menard.

• Tak jest. Jeśli powie mi pan coś na temat tej umowy, może sobie ją przypomnę. Stanowiłam cały personel biura pana Bannocka i pisałam na maszynie wszystkie dokumenty.

• To była umowa z człowiekiem nazwiskiem Smith.

• O co w niej chodziło?

• Och, obejmowała mnóstwo skomplikowanych rzeczy, dotyczących sprzedaży sklepu z maszynami. Widzi pani, jestem, a raczej byłem zainteresowany maszynami i wydawało mi się, że na jakiś czas mógłbym wejść w ten biznes, ale... No, to długa historia.

• A co pan teraz robi?

• Jestem kimś w rodzaju wolnego strzelca - spojrzenie Mcnarda powędrowało nagle gdzieś w bok. - Kupuję, sprzedaję.

• Nieruchomości?

• Och, cokolwiek.

• Pan jest na stałe tu, w mieście?

• Wędruję z miejsca na miejsce - roześmiał się z donośną sztucznością - wie pani, jak to jest, kiedy człowiek poluje na okazje.

• Rozumiem. Cóż, przykro mi, nic mogę panu więcej pomóc.

Virginia wstała i skierowała się do drzwi.

- Dziękuję pani bardzo - Menardowi nie pozostało nic innego jak wyjść.

Patrzyła za nim i gdy tylko zamknęła się kabina windy, rzuciła się ku schodom.

Kiedy zbiegła na dół, zdołała zobaczyć, jak jej gość wskakuje do ciemnego samochodu, który parkował przy samym hydrancie. Wszystkie inne miejsca postojowe były zajęte.

Próbowała odczytać numer rejestracyjny, ale wóz odjechał tak błyskawicznie, że zobaczyła niewiele.

Oczy utkwiły jej na pierwszej z cyfr, którą było wyraźne zero. Wydawało jej się, że numer zamykała dwójka, ale co do tego była równie niepewną, jak co do marki samochodu. Chyba oldsmobile, w wieku od dwóch do czterech lat... Oddalił się z wielką szybkością.

Virginia wróciła do mieszkania, weszła do sypialni i zaczęła przerzucać stare diariusze. Znalazła adres Juliana Bannocka w Bakersfield, numer skrytki pocztowej z dopiskiem w nawiasie „telefonu brak”.

Natomiast jej własny telefon odezwał się po krótkiej chwili.

• Znalazłam numer pani w książce telefonicznej. Chciałam po prostu powiedzieć, że ogromnie się cieszę, że wydostała się pani z tej strasznej pułapki.

• Bardzo pani dziękuję.

• Jestem osobą obcą, ale chcę, żeby wiedziała pani, co czuję.

W ciągu godziny było jeszcze pięć telefonów, w tym impertynencje od najwyraźniej pijanego mężczyzny i głos kobiety, która chciała przede wszystkim opowiedzieć komuś swoją własną historię.

W końcu Virginia przestała reagować na telefon, który dzwonił aż do jej wyjścia na kolację.

Następnego ranka poprosiła firmę telekomunikacyjną o nowy, zastrzeżony numer telefonu.

ROZDZIAŁ ÓSMY

Virginia stwierdziła, że nie może wyrzucić z pamięci tych dokumentów.

Julian Bannock gospodarował na rancho. Bracia nigdy nie byli ze sobą szczególnie blisko. Julian pragnął zamknąć wszystkie sprawy firmy Delana i pozbyć się jej jak najprędzej.

Virginia wiedziała, że były liczne sprawy spadkowe, wiele umów, ale gdy przekazała klucze Julianowi Bannockowi, nic myślała już o kancelarii.

Jednak rozmowa o dokumentach zasiała w niej niepokój, a w tym, co mówił George Menard, brzmiała fałszywa nuta. Wszystko wydawało się normalne do momentu, gdy zapytała go, co robi. Wtedy nagle zaczął kręcić. Była pewna, że kłamał.

Mimo wszystko czuła się trochę odpowiedzialna za te dokumenty.

Zadzwoniła na informację z pytaniem o Juliana Bannocka w Bakersfield. Powiedziano jej jednak, że nadal nie ma telefonu.

Próbowała zapomnieć o sprawie, ale nic mogła. Jeśli ten Menard coś knuje...

Może dałoby się zdobyć jakieś informacje idąc tropem numeru rejestracyjnego jego samochodu, lecz bez pomocy Perty ego Masona nie umiała tego zrobić. Do adwokata jednak się nie zwróciła, bo bała się, że za często zawraca mu głowę.

Zdecydowała się więc pojechać do Bakersfield i porozmawiać z Julianem Bannockiem.

Wyruszyła o świcie. W Bakersfield rozpytała się i powiedziano jej, że Julian Bannock mieszka jakieś dziesięć mil za miastem.

Odnalazła jego skrzynkę na listy i trzysta metrów dalej wjechała na podwórko, wokół którego stały jakieś szopy, stodoła i dom pod cienistymi drzewami. Był tam traktor, kultywatory, brony, kosiarka, wszystko zgromadzone raczej bezładnie.

Pies szczekając podbiegł do samochodu, a z domu wyszedł Julian Bannock.

Chociaż był w roboczym kombinezonie, a ona widziała go wcześniej tylko w wyjściowym ubraniu, rozpoznała Bannocka natychmiast.

• Witam!

• Dzień dobry, panie Bannock. Pamięta mnie pan? Jestem Virginia Baxter. Byłam sekretarką pańskiego brata.

• Och, tak - zapewnił serdecznym tonem. - Proszę wejść. Zrobimy śniadanie. Może jajecznicę? Mam tu swoje kury. Spróbuje pani też domowego chleba? Są i własne konfitury.

• To by było cudowne, ale chciałam porozmawiać z panem o paru sprawach.

• O czym?

• O papierach, które pan zabrał. Te szafy z szufladami na kartoteki i segregatory.

• Och, sprzedałem to wszystko już dość dawno.

• Ale nie segregatory?

• No, powiedziałem temu facetowi, żeby wziął wszystko. To zajmowało sporo miejsca tutaj i... Wie pani co, myszy zaczęły się tam gnieździć. Żarły te szpargały.

• Ale co stało się z papierami? Czy facet, który kupił te szafy, szu (lady...

• A, papiery! Nie, one są tutaj. Ten człowiek nie chciał brać papierów. Wysypał je wszystkie. Powiedział, że z papierami te graty będą za ciężkie do noszenia.

• I pan je spalił?

• Nie, powiązałem je w paczki, sznurkiem. Podejrzewam, że myszy w tym sobie używają. Wie pani, jak to jest na farmie. Stodoła, a w stodole żyją myszy. Jest parę kotów, które te myszy nieźle przetrzebiły, ale...

• Moglibyśmy tam zaglądnąć? Chciałam poszukać paru starych dokumentów.

• Zabawna rzecz, nie dalej jak wczoraj był tu gość w tej sprawie.

• Naprawdę?

• Tak.

• Koło czterdziestu pięciu lat, z czarnymi oczami i przystrzyżonym wąsikiem? Chciał...

• Nie - przerwał jej Bannock kręcąc głową. - On musiał mieć z pięćdziesiąt pięć lat, a oczy niebieskawe i bardzo jasną cerę. Nazywał się Smith. Chciał znaleźć jakąś umowę, czy coś w tym rodzaju.

• I co pan zrobił?

• Powiedziałem, gdzie są te papiery. Szukał sam, ja bytem zajęty.

• Znalazł?

• Powiedział, że w tych papierach - Bannock pokręcił przecząco głową - jest straszny bałagan. Nic wiedział, jak szukać. Gdyby znał system gromadzenia tych dokumentów, może by znalazł. Tak mówił. Pytał mnie, czy coś wiem o tym systemie, ale ja nic wiem.

• Były układane według numerów - wyjaśniła Virginia. - Na przykład, numery od jednego do tysiąca nadawaliśmy korespondencji osobistej. Od tysiąca do trzech tysięcy: kontrakty. Od trzech do pięciu tysięcy: potwierdzenia notarialne. Od pięciu do sześciu tysięcy: testamenty. Następnie umowy, do ośmiu tysięcy. I ostatnia grupa, do dziesięciu tysięcy, to dokumentacja sprzedaży i kupna nieruchomości.

• Ja nic nie ruszałem. Powiązałem to tylko w paczki sznurkiem.

• Możemy zerknąć?

- Jasne.

Julian Bannock poprowadził Virginie do stodoły, w której pachniało sianem i panował względny chłód.

• Kiedyś stodoła była pełna siana, aż brakowało mi miejsca. Teraz jednak sprzedaję siano, bo mam mało zwierząt do karmienia. Hodowałem krowy mleczne, jest to jednak ogromnie pracochłonne, wymagania jakościowe są strasznie wyśrubowane. Drobny hodowca jest bez szans. Na wielkich fermach wszystko jest obecnie zmechanizowane, od podawania paszy poczynając, na dojeniu kończąc... Nic nie robiłem przy tych papierach. Mogłem je trzymać w pudłach, szufladach, ale po co to komu potrzebne? Zastanawiałem się kiedyś, czy wywalić to wszystko na podwórko spalić, pani jednak tyle mówiła o dokumentach, że nic nie mszyłem.

• No, to oczywiście było dość dawno - przyznała Virginia. - Z upływem lat te dokumenty mają coraz mniejsze znaczenie.

• Jesteśmy na miejscu. Trzymałem tu traktor, ale go wyprowadziłem, żeby zrobić miejsce... No coś takiego!

- Bannock zatrzymał się zdumiony przed bezładnym stosem papierzysk.

- Ale facet narobił bałaganu - stęknął.

Virginia patrzyła przerażona.

Poszukiwacz musiał porozcinać sznurki wszystkich paczek i po pośpiesznym przeglądnięciu każdej z nich rzucał po prostu na kupę. Usypał stos o średnicy dwóch metrów i wysokości powyżej metra.

Virginii chciało się płakać, kiedy patrzyła na dokumenty starannie przez nią samą sporządzone, o które zawsze bardzo dbała, teraz zmięte, brudne, poszarpane mysimi zębami.

- Oj, chciałbym powiedzieć temu Smithowi parę słów!

- Julian Bannock niełatwo wpadał w gniew, ale tym

razem był mocno wzburzony. Schylił się i podniósł kawałek sznurka. Wszystko pocięte ostrym nożem. - Ktoś powinien nauczyć faceta odrobiny manier.

• Musiał się strasznie śpieszyć - zauważyła Virginia. - Żal mu było czasu na rozwiązywanie paczek, więc ciął wszystko nożem. Szukał czegoś i przeglądniętą wiązkę rzucał po prostu na podłogę. Nie zadał sobie trudu jakiegokolwiek uporządkowania dokumentów.

• Jestem wściekły na siebie, że nie przypilnowałem go.

• Jak długo tu był? - spytała Virginia.

• Nie potrafię powiedzieć. Przyprowadziłem go tu do stodoły, pokazałem, gdzie co jest i poszedłem.

• Gdzie tu jest najbliższy telefon? - Virginia podjęła nagłą decyzję.

• Jeden z sąsiadów ma telefon. Bardzo uczynny człowiek. To jakieś dwie mile stąd, przy drodze.

• Muszę zamówić zamiejscową i... chyba lepiej, żeby nikt nie słyszał, co mówię. Pojadę do Bakcrsfield i zadzwonię z budki. Polem przyjadę z powrotem i przywiozę kilka dużych kartonów. Zapakuję te wszystkie papiery i schowamy je w bezpiecznym miejscu.

• Pomogę przy pakowaniu. Czy sądzi pani, że mógłbym je tymczasem zganiać w jeden kąt...

- Nie. Wciąż jeszcze zachowała się część oryginalnego porządku, kolejność w poszczególnych plikach. Gdzieś tu musi być spis wszystkich dokumentów według numerów. To znaczy, był na pewno. No, więc przyjadę z kartonami i wszystko zapakuję.

• Dobrze, proszę bardzo, ale pani taka elegancka, a tu w stodole...

• Proszę się tym nie martwić. Kupię w mieście dżinsy i bluzę. Jeśli pan pozwoli, to się tu przebiorę.

• Jasne. Potem będzie pani mogła wziąć prysznic, bo przy takiej robocie zawsze się kurzy.

-Wiem - roześmiała się - ale my farmerzy musimy być przyzwyczajeni do odrobiny kurzu od czasu do czasu.

- Święta racja - Julian Bannock zaśmiał się również.

Virginia wsiadła w samochód i niebawem znalazła się w Bakersfield. Zadzwoniła do Perry'ego Masona, który właśnie wchodził do biura.

• Mówił pan, żeby informować o wszystkich niezwykłych wydarzeniach. To na pewno jest niezwykłe, bo zupełnie nie mogę zrozumieć, co się dzieje.

• Proszę opowiedzieć.

• Chyba będzie się pan ze mnie śmiał i pomyśli, że nie panuję nad swoją wyobraźnią. Nie wiem, z czym to w ogóle można powiązać, ale...

Virginia opowiedziała o Bannock, dokumentach, wizycie nieznajomego mężczyzny, podała jego rysopis, scharakteryzowała, jak mogła, samochód, którym przyjechał.

- Mógł mieć dwa do czterech lat. Chyba był to oldsmobile. Numer rejestracyjny zaczynał się od zera. Próbowałam odczytać cały, ale samochód za szybko od jechał.

• A gdzie zaparkował? Widziała pani, skąd odjeżdżał? To mogłoby nam powiedzieć, jak długo czekał na panią. Wydaje mi się, że przed pani blokiem niełatwo znaleźć miejsce do zaparkowania.

• Oj, niełatwo! - wykrzyknęła - Ale ten facet nie przejmował się. Zaparkował przed hydrantem.

• To znaczy, że był tam krótko. Raczej jechał za panią, kiedy wracała pani do domu, a nie czekał pod blokiem. Myślę, że policja dość często sprawdza, czy kłoś nie blokuje dostępu do hydrantu ulicznego.

• O. tak! Moja przyjaciółka tak zaparkowała i poszła oddać paczkę, co trwało najwyżej minutę. Dostała mandat.

• Przypuszcza pani, że pierwsza cyfra na jego tablicy rejestracyjnej to było zero?

• Tak, tego jestem pewna i myślę, że ostatnią cyfrą była dwójka, ale za to już głowy bym nie dała.

• Jest pani w tej chwili w Bakersfield?

• Tak. Pojechałam na rancho brata pana Bannocka, żeby z nim porozmawiać i dowiedziałam się, że ktoś tam już był i przekopał wszystkie dokumenty.

• Co to znaczy „przekopał”?

Virginia scharakteryzowała rodzaj dokumentów.

• To, o czym teraz mówimy, jest bardzo ważne, Virginio. Więc wszystkie paczki z dokumentami były rozcięte?

• Tak.

• Co do jednej?

• Tak.

• Ani jedna nie pozostała zawiązana?

• Nie.

• Jest pani tego pewna?

• Tak, jestem pewna. Dlaczego to takie ważne, panie Mason?

• Bo to znaczy, że ten ktoś nie znalazł tego, czego szukał. Innymi słowy, jeśli ktoś szuka dokumentu, rozcina paczkę po paczce. Znajduje dokument, wsadza go do kieszeni i wynosi się w pośpiechu. Pozostałe paczki go nie obchodzą. I kilka wiązek leży nic tkniętych.

Skoro jednak wszystkie paczki są rozcięte, to znaczy, że nic znalazł tego, czego szukał.

• Nie wpadłam na to.

• Wraca pani do Juliana Bannocka?

• Tak. Przywiozę parę kartonów i spróbuję zrobić jakiś porządek w tych dokumentach.

- Dobrze. Zanim pani wróci do Bannocka, dowiemy się czegoś o tym człowieku, którego interesują dokumenty dawnej kancelarii... A proszę mi powiedzieć Virginio, co z testamentami?

• Z testamentami?

• Kiedy Bannock potwierdzał testamenty, odbywało się to zwykle w kancelarii?

• Tak.

• Kto poświadczał?

• Och, wiem, o co panu chodzi. Zazwyczaj on podpisywał jako jeden świadek, a ja jako drugi.

• Rejestrowała pani te testamenty? Mają swoje numery akt?

• Tak, naturalnie. Akta od numeru pięć tysięcy do numeru sześć tysięcy to testamenty.

• Dobrze. Kiedy pani wróci na rancho, proszę odnaleźć akta z testamentami i sprawdzić, czy ich nie ubyło. A potem niech pani jak najszybciej przywiezie wszystkie testamenty tutaj.

• A dlaczego akurat testamenty?

• Bannock nie żyje od kilku lat. Większość umów i innych dokumentów, które sporządzał, nie ma już na ogół wielkiego znaczenia, ale jeśli jacyś krewni bardzo chcieliby wiedzieć, co jest zapisane w tym czy innym testamencie...

• Rozumiem - przerwała podekscytowana. - Dlaczego nie przyszło mi to do głowy? Oczywiście, na pewno o to chodzi.

• Za wcześnie na wyciąganie wniosków. To tylko przypuszczenie, ale myślę, że lepiej przedsięwziąć środki ostrożności.

• Wrócę jak najprędzej - obiecała - i przywiozę te kopie testamentów ze sobą. Reszta dokumentów zaczeka do następnej wizyty.

• Gdyby zdarzyło się coś w jakikolwiek sposób nienormalnego, proszę dzwonić. A ja tymczasem postaram się dotrzeć do jakichś wiadomości na temat pani gościa.

Virginia odwiesiła słuchawkę, poszła do supermarketu, skąd wyniosła dwa kartony i następnie wróciła na rancho. Julian Bannock był wyraźnie podenerwowany.

• O co chodzi? Czy coś się stało z dokumentami?

• Nie minęło nawet pięć minut od pani odjazdu, gdy pojawił się tu mężczyzna dokładnie odpowiadający rysopisowi przedstawionemu przez panią. Mógł mieć czterdzieści parę lub pięćdziesiąt lat, miał wąsik i oczy tak ciemne, że trudno było w nich cokolwiek dostrzec. Wyglądały jak dwa czarne, wypolerowane kamyczki.

• Tak, to na pewno on - powiedziała Virginia. - Czego chciał?

• Powiedział, że nazywa się Smith i pytał mnie o akta z kancelarii mojego brata.

• Co pan zrobił?

- Powiedziałem, że nie udostępniamy nikomu tych dokumentów. On na to, że sprawa jest bardzo ważna, więc poinformowałem go, że sekretarka brata będzie tu mniej więcej za godzinę i jak chce, to może na nią zaczekać.

- Co on na to?

- Od razu się poderwał. Powiedział, że nie może czekać.

• Zapamiętał pan numer rejestracyjny jego samochodu?

• Niestety, nie. Tablicę miał kompletnie zaklejoną błotem. Tutaj po drodze jest takie miejsce, gdzie woda z rowu nawadniającego wylewa się na szosę. Tam łatwo ubrudzić sobie samochód, ale nie w ten sposób. Myślę, że on się zatrzymał i ręką nałożył błoto na tablicę rejestracyjną.

• Dobrze. Pójdę do tych papierów, powiążę je na nowo i myślę, że lepiej będzie, jeśli część akt zabiorę ze sobą, jeśli pan nic ma nic przeciw temu.

• Jeżeli pani chce, proszę zabrać wszystkie. Ja nie mogę tu być przez cały czas i jeżeli w tych aktach jest coś ważnego, ktoś może się podkraść i wynieść jakieś dokumenty. Wystarczy, że pojadę w pole.

• Słyszał pan kiedyś o mecenasie Perry'm Masonie?

• Tak. Sporo o nim czytałem.

- To jest mój adwokat. On mnie instruuje, jestem z nim w kontakcie i będę robić dokładnie to, co mi poradzi.

Zamierzałam uporządkować wszystkie te akta, ale nie mam teraz czasu. Muszę tylko wyłowić dokumenty z numerami od pięciu do sześciu tysięcy, rozglądnijmy się, gdzie one są.

• Wygląda na to, że wszystkie są razem - powiedział Julian po szybkim przerzuceniu stosu papierów.

• Dobrze. Teraz pędzę z tymi aktami do biura pana Masona. Chciałabym tam dotrzeć jeszcze przed lunchem. Mógłby pan przypilnować, żeby nikt nie grzebał w pozostałych papierach po moim odjeździe?.

• Chciałaby pani, żebym poukładał je w kartonach. Strasznie jestem zajęty o tej porze roku, problemy z irygacją i...

• Nie, niech pan zostawi papiery tak, jak leżą, tylko proszę zamknąć stodołę, wic pan, na kłódkę. Jeśli ktoś się pojawi w sprawie dokumentów, proszę spisać nazwisko i numer rejestracyjny samochodu. Niech pan żąda okazania prawa jazdy.

• Zrobię tak na pewno. Nie będzie się pani przebierać w dżinsy?

• Nie, nie mam czasu. Muszę już jechać. Mam nadzieję, że tak bardzo się nie ubrudziłam. Do widzenia.

• Do widzenia - pozdrowił ją Julian i dodał: - Wiem, że mój brat dobrze myślał o pani i sądzę, iż umiał trafnie ocenić charakter.

Virginia posłała mu uśmiech, wskoczyła do samochodu, rzuciła karton z aktami na tylne siedzenie i odjechała.

ROZDZIAŁ DZIEWIĄTY

Virginia dotarła do biura Perry'ego Masona tuż po dwunastej w południe.

- Dzień dobry, panno Baxter - powitała ją recepcjonistka Gestie, - Czekają na panią. Zadzwonię, żeby wiedzieli, że już pani jest.

Moment później do Virginii wyszła Della Street.

- Proszę tędy, Virginio. Mamy dla pani pewne informację.

Wprowadziła Virginię do gabinetu Masona. Zamyślony adwokat marszczył brwi.

• Wytropiliśmy pani tajemniczego gościa, Virginio - powiedział. - Rzekomego George'a Menarda. - Wytropiliśmy go dzięki temu, że zaparkował samochód koło hydrantu. Policjant, który patroluje ten rejon pokazał nam listę kierowców ukaranych za nieprawidłowe parkowanie. Trzy mandaty wypisał za blokowanie dostępu do hydrantu ulicznego. Jeden z nich na samochód o numerze rejestracyjnym ODT 062. Wóz należy do mężczyzny odpowiadającego podanemu przez panią rysopisowi.

• Kto to jest?

• Jego prawdziwe nazwisko brzmi Gcorgc Eagan. Jest zatrudniony jako szofer u pani Lauretty Trent. Szukaliśmy dalej i...

• Lauretty Trent? - wykrzyknęła Virginia.

• Pani ją zna?

• Sporządzaliśmy dla niej jakiś akt w kancelarii i... No tak, jestem całkiem pewna, że był to testament, co najmniej jeden. Coś mi chodzi po głowic, że był to niezwykły testament. Krewnym zapisano raczej małe sumy, biorąc pod uwagę wartość całości, natomiast ktoś obcy miał dostać główną część majątku. To mogła być pielęgniarka... albo lekarz. Wielkie nieba! To mógł być szofer!

• Odbyliśmy parę interesujących rzeczy - powiedział Mason.

• Na temat szofera?

• Na temat Lauretty Trent. Była ostatnio trzykrotnie hospitalizowana po ostrych zatruciach pokarmowych. W karcie chorobowej określano to każdorazowo jako poważny stan zapalny żołądka.

• Przywiozłam wszystkie stare kopie testamentów, mam je zamknięte w samochodzie na parkingu, panie Mason. Gdyby mogły się przydać...

• Przydadzą się ogromnie. Zamierzam przedstawić pani Paula Drake'a, naszego detektywa. Ma agencję detektywistyczną, tu na tym samym piętrze... Della, proszę, zadzwoń do mego.

• Paul, tu Della - sekretarka powiedziała do słuchawki, gdy Gertie połączyła ją z agencją. - Peny chciał, żebyś wpadł na chwilę do nas, jeśli możesz.

• Będzie tu za parę sekund - uśmiechnęła się odkładając słuchawkę.

I rzeczywiście po paru sekundach Paul Drakę w umówiony sposób zapukał do drzwi. Otworzyła mu Della.

• Paul, to jest Virginia Baxter - Mason przedstawił swoją klientkę - w której sprawie robiłeś rozpoznanie.

• Ach tak, miło poznać panią, panno Baxter - Drakę uśmiechnął się do Virginii.

• Panna Baxter ma trochę akt zamkniętych w samochodzie. Mógłbyś pomóc jej przynieść te papiery? - poprosił Mason.

• Czy to coś ciężkiego? - spytał Drakę. - Muszę wziąć jeszcze kogoś do pomocy?

• E, nie. To sterta papierzysk. Jeden mężczyzna z pewnością da sobie z tym radę.

• Więc chodźmy.

• Jest jeszcze jedna rzecz, o której chciałam powiedzieć, panie Mason. Kiedy odjechałam z fanny Bannocka, żeby do pana zadzwonić, ten mężczyzna znowu się tam pojawił.

• Jaki mężczyzna?

• Ten, który był u mnie w domu. Eagan, takie jest jego nazwisko, jak pan powiedział. Szofer pani Trent.

• I czego chciał?

• Chciał zaglądnąć do jakichś starych dokumentów z kancelarii Delano Bannocka. Julian, brat mecenasa, powiedział mu, że ja zaraz będę z powrotem i żeby zaczekał na mnie parę minut.

• I zaczekał?

• Wskoczył do samochodu i już go nie było.

• Rozumiem - Mason skinął na Drake'a. - Przynieście te dokumenty.

Virginia w towarzystwie Drake'a zeszła na parking i otworzyła samochód. Paul włożył akta do kartonu. Z pudłem na ramieniu i Virginią u boku powrócił do biura Masona.

• Popatrzmy na akta oznaczone literą „T” - powiedział Mason. -.T-l”. „T-2”. „T-3” „T-4” „T-5”; co to oznacza?

• Literą „T” oznaczałam akta z testamentami - wyjaśniła Virginia. - „T-T” obejmuje pięć pierwszych liter alfabetu, a więc jest tu „T-A”, „T-B”...T-C”...T-D” i..T-E”...T-2” obejmuje następne pięć liter.

• Rozumiem - powiedział Mason. - Zaglądnijmy więc do pliku „T-4”. Czy znajdziemy jakieś dokumenty związane z Laurettą Trent?

Mason rozłożył akta na biurku i wraz z Delią Street. Paulem Drake'em i Virginią Baxtcr przeglądali je pośpiesznie.

• No cóż - stwierdził Mason po paru minutach - mamy tu mnóstwo testamentów, ale nic, co by dotyczyło Lauretty Trent.

• Z całą jednak pewnością jej testament był u nas potwierdzany, co najmniej jeden raz - podkreśliła Virginia.

• A George Eagan - dodał Mason - poszukiwał akt kancelarii Delano Bannocka. George Eagan, który jest szoferem Lauretty Trent.

• W którym szpitalu przebywała Lauretta Trent - Mason zwrócił się do Drake'a - gdy miała te, jak to określono „poważne stany zapalne żołądka”?

• Leżała w Phillips Memoriał Hospital.

• Della, proszę, połącz się z nimi - Mason wskazał na telefon.

Della poprosiła o wyjście na miasto, wybrała numer i podała słuchawkę Masonowi.

• Phillips Memoriał Hospital?

• Tak.

• Tu Peny Mason, adwokat. Chciałem uzyskać informację o jednej z państwa pacjentek.

• Przykro mi, ale nie udzielamy informacji o pacjentach.

• To tylko bardzo rutynowa kwestia - obojętnym tonem mówił Mason. - Ta pacjentka nazywa się Lauretta Trent. Przebywała w szpitalu trzykrotnie w ciągu ostatnich kilku miesięcy. Jedyna informacja, o którą mi chodzi, to nazwisko lekarza prowadzącego.

• Tej informacji możemy panu udzielić, proszę zaczekać chwilę.

• Tak, czekam.

• Lekarzem prowadzącym był doktor Ferris Alton. Jest w Randwell Building.

• Dziękuję pani.

• Spróbujmy połączyć się z pielęgniarką współpracującą z doktorem Altonem - Mason zwrócił się do Dclii Street.

• Z pielęgniarką?

• Tak. Chcę rozmawiać z doktorem Altonem, ale myślę, że najpierw powinienem skontaktować się z siostrą. W końcu dla doktora jest to pewnie początek pracowitego popołudnia. Rankami przeprowadza operacje, potem wizyta lekarska, a po południu przyjmuje pacjentów w gabinecie.

Della Street poprosiła Gertie ponownie o wyjście na miasto, raz jeszcze wykręciła numer szpitala i przekazała słuchawkę Masonowi.

• Dzień dobry pani. Tu Peny Mason, adwokat. Wiem, że doktor Alton jest bardzo zajęty i że to akurat najgorętsza pora, ale powinienem z nim krótko porozmawiać o sprawie, która może mieć istotne znaczenie dla jednej z jego pacjentek.

• Peny Mason, adwokat?

• Tak.

• Och, jestem całkiem pewna, że doktor będzie chciał z panem rozmawiać osobiście. Jest w tej chwili zajęty, ale jednak mu przeszkodzę i... Proszę się nie rozłączać. Mógłby pan zaczekać chwilę?

• Tak, chętnie zaczekam.

Czas jakiś w słuchawce było cicho. Potem rozległ się zmęczony glos, w którym pobrzmiewała cicha nuta zniecierpliwienia.

• Doktor Ferris Alton. Słucham.

• Mówi Peny Mason, adwokat. Chciałem zadać panu kilka pytań dotyczących pańskiej pacjentki.

• Jakiego rodzaju pytań i o którą pacjentkę chodzi?

• Chodzi o Laurettę Trent, która była hospitalizowana kilka razy w ciągu ostatnich miesięcy.

• I co? - tym razem zniecierpliwienie w głosie lekarza było bardzo wyraźne.

• Czy może mi pan powiedzieć, jakiej natury była to choroba?

• Nie mogę! - warknął doktor Alton.

• Dobrze. Wobec tego ja powiem panu coś interesującego. Mam wiadomości, że Lauretta Trcnt sporządziła testament. Został on formalnie potwierdzony w kancelarii Delano Bannocka. Notariusz ten już nie żyje, natomiast jakieś osoby usiłują potajemnie zdobyć kopię testamentu pani Trcnt. Może to być również ktoś z jej otoczenia.

Chcę więc panu zadać pytanie. Czy jest pan całkowicie pewny diagnozy, którą postawił pan Lauretcie Trent?

• Oczywiście. Inaczej nie wypisałbym jej ze szpitala.

• Wiem - powiedział Mason - że miała stan zapalny żołądka.

• I co z tego?

• Mam przed sobą opinie kilku autorytetów z dziedziny medycyny sądowej i toksykologii. Wynika z nich, że lekarze rzadko stwierdzają zatrucie arszenikiem, bo objawy są identyczne jak w wypadku zaburzeń żołądkowych.

• Pan zwariował.

• Zatem - kontynuował Mason - myślę, że zrozumiałe będzie moje pytanie o skurcze brzucha, skurcze łydek, uczucie palenia w żołądku i...

- Dobry Boże! - wtrącił doktor Alton.

Mason zamilkł, czekając, aż lekarz coś powie.

Długa cisza zapanowała na linii.

- Przecież nikt nie chciałby chyba otruć Lauretty Trent - odezwał się wreszcie Alton.

- Skąd pan wie?

Znowu nastąpiła cisza.

• A skąd pańskie zainteresowanie tą sprawą? - spytał w końcu doktor.

• Moje zainteresowanie ma charakter uboczny. Mogę pana zapewnić, że dobro klientki, którą reprezentuję, w najmniejszym stopniu nie wchodzi w kolizję z dobrem Lauretty Trent i dlatego nie ma powodu blokować informacji, jeśli nie wchodzą one w zakres chroniony tajemnicą zawodową.

• Muszę przyznać, że to, co pan mówi, daje mi trochę do myślenia, panie Mason. Objawy w wypadku tej chorej rzeczywiście miały wiele wspólnego z symptomami zatrucia arszenikiem. Ma pan również rację, że lekarze wzywani do takich przypadków prawie nigdy nic podejrzewają otrucia z zamiarem morderczym. Z reguły jest to diagnozowane jako zaburzenia żołądkowe.

• Właśnie dlatego zwracam się do pana - powiedział adwokat.

• Ma pan jakieś sugestie? - spytał doktor Alton.

• Tak. Sugerowałbym pobranie włosów z cebulkami, jeśli to możliwe, oraz ścinków paznokci i zbadanie tych próbek na obecność arszeniku. Uważam, że pacjentki nic należy w najmniejszym stopniu niepokoić, natomiast jej dieta powinna być pod kontrolą pielęgniarki przez dwadzieścia cztery godziny na dobę. Innymi słowy, absolutnie konieczny jest ścisły nadzór dietetyczny.

Zakładam, że pacjentka jest w dobrej sytuacji finansowej i związane z tymi krokami wydatki nie będą problemem?

• Nie, oczywiście - potwierdził doktor Alton. - Mój Boże, jej serce jest w takim stanie, że nie wytrzyma za wielu poważniejszych zaburzeń. Ostrzegałem ją ostatnim razem. Myślałem, że to swoisty eksces dietetyczny. Ona ma słabość do ostro przyprawianej kuchni meksykańskiej z dużą ilością czosnku. To mógłby być niemal doskonały kamuflaż dla pewnej dawki arszeniku. Panic Mason, jak długo będzie pan w swojej kancelarii?

• Przez całe popołudnie, a jeśli potrzebowałby mnie pan po godzinach urzędowych, można do mnie dotrzeć przez Agencję Detektywistyczną Paula Drake'a, Agencja mieści się na tym samym piętrze, co moje biuro.

• Skontaktuję się z panem. Tymczasem zrobię wszystko, by nie wydarzyło się nic niepożądanego.

• Proszę stale pamiętać - zwrócił uwagę Mason - że, dopóki nie będziemy mieli pewności, nie wolno nam występować z żadnymi oskarżeniami lub stwierdzeniami, które mogłyby zaalarmować pańską pacjentkę.

• Rozumiem, rozumiem - powiedział ostro Alton. - Do licha, Mason, praktykuję medycynę od trzydziestu pięciu lat... Mój Boże, człowieku, ale uderzenie... Klasyczne objawy zatrucia arszenikiem; a ja ani przez chwilę nie podejrzewałem... Dostanie pan ode mnie wiadomość. Do widzenia.

Alton raptownie się rozłączył.

• Nie chciałbym ograniczać pani swobody - powiedział Mason do Virginii - ale musi pani być dla mnie stale osiągalna. Proszę pojechać do mieszkania, nigdzie nie wychodzić i informować mnie o wszystkim, co wydaje się podejrzane lub nie całkiem normalne. Można do mnie dzwonić o każdej porze.

• Czy kopia testamentu może zastąpić oryginał. Peny?

- Drake zmarszczył brwi.

- Wyjątkowo, w określonych okolicznościach, tak. Jeżeli nie ma oryginału, zakłada się, że testament został zniszczony przez testatora, co jest równoznaczne z unieważnieniem dokumentu. Ale jeśli, na przykład, dom stanął w płomieniach, testator zginął w pożarze i równocześnie spalił się oryginał testamentu? Co wtedy? Po wykazaniu, że zapis ostatniej woli zmarłego był w mocy w momencie jego śmierci, postanowienia testamentu mogą zostać ustalone na podstawie kopii. Ale to nie to, o czym myślę.

• A o czym myślisz? - spytał Drakę.

• Nie jestem przygotowany, by mówić o tym w tej chwili - Mason potrząsnął głową patrząc na swoją klientkę.

- Virginio, chcę, aby pojechała pani do domu. Być może

zadzwoni do pani ten mężczyzna, którego prawdziwe nazwisko już pani zna, George Eagan, szofer Lauretty Trent. Pamięta pani, że przedstawił się jako George Menard. Więc jeśli zadzwoni, proszę bardzo uważać, żeby on się nie zorientował, że pani już wie, kim on naprawdę jest. Proszę udawać naiwną, łatwowierną i może trochę łasą na pieniądze. Gdyby pani wyczuła, że chce zrobić jakąś propozycję, proszę przejawić odrobinę zainteresowania i grać na zwłokę. Jeśli zadzwoni, proszę mnie natychmiast powiadomić, a gdybym był nie do złapania, Paula Drake'a. Od razu, gdy tylko będzie pani mogła zadzwonić. I proszę powiedzieć, czego facet chce.

• Mam mu dać do zrozumienia, że może ze mną coś załatwić?

• Tak jest. A jeśli poprosi, żeby napisała pani coś na maszynie, do każdej kartki papieru proszę brać świeżą kalkę.

• Czy to nie będzie niebezpieczne?

• W tej chwili, nie sądzę. Jeżeli nie pozwoli mu pani zorientować się, że wie, kim naprawdę jest i jeśli zdoła pani zadzwonić, to nie ma ryzyka. Potem możemy podjąć odpowiednie środki ostrożności.

• Dobrze - obiecała. - Spróbuję.

• Grzeczna dziewczynka - pochwalił Mason. - Proszę iść do domu i dzwonić do mnie, gdyby cokolwiek się zdarzyło.

• Niech pan się nie martwi - zaśmiała się nerwowo - jeśli tylko będzie coś dziwnego, natychmiast rzucam się na telefon.

• Tak trzeba. A gdyby mnie nie było, proszę łapać Paula Drake'a. Jego biuro jest czynne okrągłą dobę.

Della Street przytrzymała Virginii drzwi.

- Niech pani po prostu nie pozwoli poznać temu szoferowi - przestrzegał jeszcze raz Mason - że wie, kim

on jest. Proszę grać naiwną, ale niech on czuje, że pani może dać się skusić jakąś propozycją.

Virginia Baxter posłała mu uśmiech i opuściła kancelarię.

Della Street cicho zamknęła drzwi.

- Sądzisz, że ten szofer przyjdzie znowu? - spytał Drake.

• Jeżeli nie zdobył tego, czego szuka - odrzekł Mason - będzie tam jeszcze raz. Mamy dwóch ludzi poszukujących dokumentu, a ponieważ tych akt, które oni, jak my przypuszczamy, chcą zdobyć, brakuje w zbiorze, zachodzi prawdopodobieństwo, że jeden z nich już je znalazł. A więc drugi będzie z powrotem.

• Jak istotne jest to wszystko? - spytał Drakę Masona.

• Powiem ci, kiedy dostaniemy próbki włosów i paznokci Lauretty Trent. Z kopii nie da się zrobić użytku, dopóki nie zdarzą się dwie rzeczy.

• Jakie dwie rzeczy?

• Po pierwsze, zaginąć musi oryginał testamentu. Po drugie, autor testamentu musi umrzeć.

• Sądzisz, że to aż tak poważna sprawa?

• Sądzę, że jest to aż tak poważna sprawa. Mam jednak związane ręce do momentu, gdy otrzymamy wyniki badań na arszenik.

Wracaj do swojego biura, Paul, postaw na nogi operatora przy telefonie i bądź też gotów na natychmiastowe wysianie człowieka do Virginii Baxter w razie potrzeby.

ROZDZIAŁ DZIESIĄTY

Czarnowłosy mężczyzna z przystrzyżonym wąsikiem i czarnymi, świdrującymi oczami czekał w samochodzie zaparkowanym przed blokiem Virginii.

Virginia zauważyła auto, rozpoznała kierowcę, wpatrzonego w skupieniu w bramę budynku i przejechała spokojnie obok jak gdyby nigdy nic.

Cztery przecznice dalej zatrzymała się na stacji benzynowej i zadzwoniła do kancelarii Masona.

• On tu jest, czeka - powiedziała, gdy Mason odezwał się z drugiej strony.

• Ten sam mężczyzna, który był u pani poprzednio?

• Tak.

• W porządku, proszę iść do domu i dowiedzieć się, czego on chce. Potem pod jakimś pretekstem urwać się, jeśli się uda i zadzwonić do mnie.

• Dobrze. Prawdopodobnie będzie pan miał ode mnie wiadomość w ciągu dwudziestu minut albo za pół godziny.

Odwiesiła słuchawkę, podjechała pod swój blok i weszła frontową bramą, na pozór zupełnie nieświadoma obecności mężczyzny z wąsikiem w samochodzie po drugiej stronie ulicy.

Po paru minutach odezwał się dzwonek. Upewniła się, że łańcuch jest założony na drzwi, a następnie lekko je uchyliła. Napotkała spojrzenie bardzo czarnych oczu.

• Ach, pan Menard. Czy znalazł pan to, czego szukał?

• Chciałbym o tym z panią porozmawiać - mężczyzna silił się na miły uśmiech. - Czy mogę wejść?

• Ależ proszę - powiedziała kordialnie po króciutkiej chwili wahania i zdjęła łańcuch z drzwi.

Wszedł i usiadł.

- Chcę wyłożyć karty na stół - oświadczył.

Uniosła brwi.

• Nie poszukiwałem umowy ze Smithem w sprawie sprzedaży sklepu z maszynami. Chciałem dotrzeć do czegoś innego.

• Może mi pan powiedzieć do czego?

- Parę lat temu pan Bannock legalizował co najmniej jeden testament Laurctty Trent. Mam jednak wrażenie, że były dwa testamenty. Więc z pewnych przyczyn, na których omawianie nie chciałbym obecnie poświęcać czasu, ogromnie ważne jest, abyśmy te testamenty odnaleźli. A przynajmniej ten późniejszy testament.

• Ale... ale - Virginia starała się, by ogromne zdumienie widniało na jej twarzy - nic nie rozumiem... Przecież my mamy tylko kalkowane kopie. Pani Trent powinna mieć oryginały w sejfie, albo gdzie indziej.

• Niekoniecznie - nie zgodził się.

• Ale jaki użytek można zrobić z kopii?

- Są jeszcze inni ludzie tym zainteresowani.

Znowu uniosła brwi.

• Zwłaszcza jedna osoba, gotowa zrobić wszystko, by mieć w rękach kopię tego testamentu. Właśnie teraz chciałbym zastawić pułapkę na tego osobnika.

• Jak?

• Zdaje się, że kupiła pani tę maszynę do pisania, której kiedyś używała w kancelarii?

• Tak. To znaczy brat pana Bannocka dał mi ją.

• To jeden ze starszych modeli? - wskazał maszynę na biurku.

• Tak. Mieliśmy ją w biurze od lat. Jest niezwykle trwała, a ten model ma swój wiek. Gdy rzeczoznawca szacował wartość mebli w kancelarii, tę maszynę wycenił na jakieś grosze, bo taka stara. Toteż brat pana Bannocka powiedział mi, żebym ją sobie po prostu wzięła.

• Mogłaby więc pani wkręcić w tę maszynę dwie kartki papieru z kalką w środku, napisać testament z datą trzy albo cztery lata wstecz i sporządzoną - w ten sposób kopię włożylibyśmy pomiędzy dokumenty zmagazynowane u brata pana Bannocka. Następnie, gdyby ktoś szperał w aktach u pana Bannocka w poszukiwaniu testamentu Lauretty Trent, wziąłby sobie tę lipną kopię i przy okazji by się zdradził.

• Jaki byłby z tego pożytek?

• Ogromny... Zakładam, że chciałaby pani pomóc osobie, która należała do klientów pana Bannocka?

• Chce pan powiedzieć - twarz Victorii rozjaśniła się - że to Laurctta Trent prosi mnie o tę przysługę?

• Nie, z pewnych powodów Lauretta Trent nie mogłaby zwrócić się do pani z taką prośbą, ale zapewniam, że zrobienie tej przysługi byłoby z ogromnym pożytkiem dla niej.

• Czy jest pan jakoś z nią związany?

• Mówię w jej imieniu.

• A czy mogłabym zapytać o rodzaj pańskich powiązań czy pełnomocnictw?

• W pewnych okolicznościach - uśmiechnął się i potrząsnął głową - przemawiają pieniądze.

Wyciągnął z kieszeni portfel i wyjął banknot studolarowy. Odczekał chwilę, dołączył drugi. Potem, celebrując, powtarzał to, aż na stole znalazło się pięć studolarowych banknotów.

• To musiałoby być zrobione bardzo starannie - patrzyła w zadumie na pieniądze. - Pan Bannock używał papieru firmowego ze swoim nazwiskiem wydrukowanym w lewym, dolnym rogu..

• Nie wiedziałem o tym.

• Na szczęście mam parę kartek z tej papeterii. Musimy, oczywiście, zniszczyć oryginał i pozostawić tylko skalkowaną kopię.

• Myślę, że pani potrafi to zrobić tak jak trzeba.

• Muszę mieć pańskie zapewnienie, że wszystko jest tu w porządku, że z tym nie wiąże się żaden szwindel.

• Och, z pewnością nie. To tylko dla złapania w pułapkę kogoś, kto chce narobić kłopotów krewnym pani Trent.

• Czy mógłby mi pan dać parę chwil do namysłu? - zawahała się.

• Obawiam się, że nie, panno Baxtcr. Goni nas czas i, jeśli się pani podejmuje, proszę to zrobić natychmiast.

• Co pan rozumie przez „natychmiast”?

• W tej chwili - wskazał na maszynę do pisania.

• Co ma być zapisane w tym testamencie?

• Zacznie pani od zwykłego w takich wypadkach stwierdzenia, że testatorka jest w pełni władz umysłowych. Następnie, że jest wdową, nie ma dzieci, ma natomiast dwie siostry, z których pierwsza, Dianne jest żoną Boringa Briggsa, a druga, Maxine jest zamężna z Gordonem Kelvinem.

Dalej będzie oświadczenie, że ostatnio testatorka przekonała się, iż jej krewni powodują się wyłącznie egoistycznymi interesami. Wobec tego zapisuje siostrze Dianne sto tysięcy dolarów, siostrze Maxine sto tysięcy dolarów, szwagrowi Boringowi Briggsowi dziesięć tysięcy dolarów i szwagrowi Gordonowi Kelvinowi dziesięć tysięcy dolarów. Natomiast całą resztę majątku, po uregulowaniu zaległych płatności i kosztów pogrzebu, przekazuje swojemu wiernemu i oddanemu szoferowi George'owi Eaganowi, który pozostawał lojalny przez wszystkie lata.

• Nie rozumiem, co to ma dać - powiedziała Virginia Baxter.

• Potem - ciągnął pewnym głosem gość - sporządzi pani drugi testament, datowany na parę tygodni przed śmiercią pana Bannocka. Tym razem Maxine i Gordon Kelvin otrzymają po tysiącu dolarów, Boring

Briggs i jego żona Dianne również po tysiącu dolarów, bo, odnotuje pani, Lauretta Trent jest pewna, że powodują się oni wyłącznie egoistycznymi pobudkami i nie mają dla niej prawdziwego uczucia. Reszta majątku, po uregulowaniu zaległych płatności i kosztów pogrzebu, zostaje zapisana wiernemu i oddanemu szoferowi George'ow Eaganowi.

Chciała coś powiedzieć, ale powstrzymał ją gestem uniesionej ręki.

• Te kopie podrobionych testamentów podłożymy do papierów z kancelarii Bannocka. Zapewniam panią, że zostaną odnalezione przez osoby, które usiłują dotrzeć do testamentu Lauretty Trent jeszcze za jej życia. Te dwa dokumenty wykażą, że parę lat temu testatorka zaczęła wątpić w szczerość swoich sióstr, a zwłaszcza szwagrów, a ostatnio odkryła dowody na to, że oni wszyscy próbują zgarnąć do siebie, ile tylko się da i kierują się czysto egoistycznymi motywami.

• Ale czy pan nie rozumie, że żaden z tych testamentów nie będzie miał żadnej wartości, jeżeli... Ja zawsze podpisywałam i byłam świadkiem przy sporządzaniu testamentów w naszej kancelarii. Pan Bannock podpisywał i ja podpisywałam. Jeżeli zostanę wezwana i spytają mnie, czy podpisywałam ten testament jako świadek, będę musiała powiedzieć, że dokument był całkowicie fałszywy, że sporządziłam go ostatnio i...

• Proszę zostawić to wszystko mnie, panno Baxter - przerwał jej z uśmiechem. - Niech pani po prostu weźmie te pięćset dolarów i siada do pisania.

• Przy panu jestem zbyt zdenerwowana, obawiam się, że nic nic zrobię. Muszę popracować nad sformułowaniami, a pan mógłby przyjść po te testamenty później.

• Chcę stąd wyjść z dokumentami - zdecydowanie potrząsnął głową. - Nie mam za wiele czasu.

Virginia Baxter zawahała się, następnie wspomniała instrukcje Masona i podeszła do biurka. Wyjęła z szuflady kilka arkuszy papieru firmowego z nadrukowanym nazwiskiem Dclano Bannocka, podłożyła nowiuteńką kalkę, wkręciła kartki w maszynę i zaczęła pisać.

Pół godziny później, gdy skończyła, gość schował do kieszeni kopie obu dokumentów.

- Teraz, Virginio, proszę zniszczyć te oryginały. Zresztą ja sam je zniszczę - poskładał kartki i również włożył do kieszeni.

Podszedł do drzwi i przystanął, by ukłonić się Virginii Baxter.

- Grzeczna dziewczynka - powiedział.

Patrzyła za nim, aż wszedł do windy, następnie zatrzasnęła drzwi, podbiegła do telefonu, wykręciła numer kancelarii Masona i pośpiesznie opowiedziała, co zaszło.

• Czy ma pani jakieś kopie? - spytał Mason.

• Tylko kalki. Był na tyle przezorny, że zabrał zarówno kopie, jak i oryginały, ale ja postąpiłam według pana wskazówek i za każdym razem wkładałam świeżą kalkę. Nie zwrócił na to uwagi i nie zainteresował się w ogóle kalkami. Pod światło można z nich wszystko przeczytać.

- Dobrze. Proszę jak najprędzej przyjechać z tymi kalkami do mojego biura.

ROZDZIAŁ JEDENASTY

Virginia siedziała przy biurku naprzeciw Masona, który uważnie oglądał arkusze kalki.

- Delio, przygotuj kartonową teczkę odpowiedniego formatu. Włóż kalkę do środka, żeby się nie załamywała i nie zmięła, a potem wsadź wszystko do koperty i zaklej.

Gdy Della to zrobiła, Mason zwrócił się do Virginii:

• Proszę napisać kilkakrotnie swoje nazwisko w poprzek linii sklejenia.

• A po co?

• Żeby było widać, że nikt nie otwierał koperty nad parą, czy jakoś inaczej przy niej nie majstrował.

Mason przypatrywał się, jak Virginia pisze.

- A teraz proszę chwilowo zapomnieć o swoim samochodzie, bo i tak nie znajdzie pani miejsca do zaparkowania, a czas leci.

Proszę wziąć taksówkę. Tę kopertę proszę zanieść prosto na pocztę, zaadresować do siebie i wysłać listem poleconym.

• I co potem? - spytała.

• Proszę słuchać bardzo uważnie. Kiedy listonosz przyniesie ten polecony, proszę go nic otwierać. Niech pani zostawi zamkniętą kopertę, tak jak jest.

• Ach, rozumiem, chce pan mieć dowód, że te dokumenty zostały sporządzone dzisiaj...

• Tak jest, o to chodzi.

Wzięła kopertę i ruszyła do drzwi.

• Ma pani odpowiednio zaopatrzoną lodówkę?

• Co, panie Mason... Mam masło, chleb, trochę puszek i mięsa...

• Wystarczy, żeby przetrwać dobę w razie konieczności?

• O, z pewnością!

• Więc niech pani nada ten list, wraca do mieszkania i dobrze zarygluje drzwi. Nikogo niech pani nie wpuszcza. Jeżeli ktoś zapuka, proszę odpowiadać, że właśnie przyjmuje pani gościa. I natychmiast niech pani dzwoni do mnie i informuje, kto pukał.

• A co? Sądzi pan, że jestem w niebezpieczeństwie?

• Nie wiem. Wiem tylko, że trzeba się z tym liczyć. Ktoś próbował panią wrobić w przestępstwo i zdyskredytować. Nie chciałbym, aby to się zdarzyło ponownie.

• Ani ja - powiedziała z naciskiem.

• Dobrze. Więc w drogę na pocztę. A potem do domu i proszę tam siedzieć.

Kiedy wyszła, Della Street popatrzyła z uniesionymi brwiami na Masona.

• Dlaczego miałoby jej coś zagrażać?

• No pomyśl. Testament jest sporządzony. Podpisało go dwoje świadków, z których jeden nic żyje. Podjęto próbę wplątania drugiego świadka w przestępstwo, by zniszczyć jego wiarygodność. Obecnie realizuje się nowy plan.

• Ale te sfabrykowane testamenty nie mogą przecież mieć żadnej wartości.

• Skąd wiesz? Przypuśćmy, że umierają dwie osoby. Co wtedy może się zdarzyć?

• Jakie dwie osoby?

• Lauretta Trent i Virginia Baxter. Pożar niszczy dom Lauretty Trent. Płomienie pożerają również oryginał testamentu. Rozpoczyna się poszukiwanie kopii sporządzonych przez Bannocka. Trzeba przecież ustalić brzmienie ostatniej woli zmarłej. Odnalezione zostają kopie dwóch testamentów. Z obu wynika, że Lauretta Trent podejrzliwie traktowała ludzi z najbliższego otoczenia, swoich krewnych.

A Delano Bannock nie żyje. Może ktoś życzyłby śmierci także Virginii Baxter.

• O Boże... - Della Street zrobiła wielkie oczy - zamierzasz powiadomić policję?

• Na razie nie, ale prawdopodobnie zrobię to w najbliższych godzinach. Jednak w grę wchodzi mnóstwo czynników, a prawnik nic może rzucać tego rodzaju oskarżeń nie mając solidnych podstaw.

• Ale to już niewiele trzeba więcej? - spytała Della.

• Już bardzo niewiele - zapewnił Mason.

ROZDZIAŁ DWUNASTY

Mason miał już zamykać kancelarię, gdy zatelefonował doktor Alton.

• Czy mógłbym wpaść teraz na parę minut? Miałem strasznie dużo roboty tego popołudnia, cały tłum pacjentów i dopiero w tej chwili jestem wolny.

• Proszę wpaść.

• Będę za dziesięć minut - obiecał lekarz.

• Masz jakieś specjalne plany na ten wieczór, Della? Mogłabyś zaczekać ze mną na doktora Altona?

• Chętnie.

• Później możemy gdzieś pójść na kolację.

• Och, takie słowa to muzyka dla uszu sekretarki, czy mogłabym ci jednak przypomnieć, że na poczet tej sprawy nie dostałeś jeszcze żadnej zaliczki, która mogłaby pokryć takie wydatki.

• Nie działamy dla zysku i nie można pozwolić, żeby kwestia wydatków decydowała o stylu życia. Po prostu nie patrz na te cyferki po prawej stronie karty dań.

• Moja figura - westchnęła.

• Jest doskonała - zapewnił Mason.

• Wyjdę do holu i zaczekam na doktora Altona - uśmiechnęła się.

• Wprowadź go tu, gdy tylko się pojawi.

Po paru minutach była z powrotem anonsując: - Doktor Ferris Alton. Lekarz wkroczył, nerwowy i energiczny.

- Naprawdę cieszę się, że mogę pana poznać - powiedział ściskając dłoń adwokata. - Muszę omówić tę sprawę z panem osobiście i to jest powód, dla którego pana kłopoczę.

Przy okazji, mam tutaj dwie sterylne fiolki z materiałem, który chciał pan dostać, to jest ścinki paznokci i kilka włosów z cebulkami. Albo ja to dam do zbadania, albo pan.

• Lepiej niech pan mi to pozwoli załatwić - powiedział Mason. - Tak będzie dużo dyskretniej, poza tym mam trochę znajomości, dzięki czemu wyniki dostanę szybko.

• Bardzo jestem zadowolony, że pan weźmie to na siebie. Posiał pan podejrzenia w mojej głowie, mam złe przeczucia, że wyniki okażą się pozytywne, prawdopodobnie przynajmniej w dwóch odcinkach włosy będą zawierać arszenik. Pierwszy atak miał miejsce jakieś siedem i pół miesiąca temu, to zbyt dawno, nie sądzę, by jakiekolwiek ślady trucizny mogły jeszcze pozostać. Ale drugi atak zdarzył się pięć tygodni temu, a ostatni zaledwie przed tygodniem.

- Czy była sporządzana dokumentacja dietetyczna? - spytał Mason.

• Zupełnie naiwny nie byłem. Chciałem dojść, czy to efekt alergii, czy, jak przypuszczałem, zepsutej żywności. Potrawy meksykańskie jadła przy każdej okazji.

• Kto je przyrządzał?

• Ona ma szofera. George'a Eagana, który jest u niej już od jakiegoś czasu. Jest do niego przywiązana, to znaczy jak do długoletniego pracownika, oczywiście. Jest raczej młody. Różnica wieku między nimi wynosi... jakieś piętnaście lat. Gdziekolwiek pani Trent udaje się samochodem, on zawsze jest za kierownicą. Barbecue, pikniki to także jego sprawa: przygotowuje mięso i ziemniaki, tosty z francuskiego pieczywa. Gotuje i podaje. Wnioskuję, że jest bardzo biegły. Te meksykańskie specjały również on przyrządza.

• Chwileczkę - wtrącił Mason - to mało prawdopodobne, by tak wymyślne jedzenie jak dania kuchni meksykańskiej zamawiała wyłącznie dla siebie. Musiało być tam więcej biesiadników.

• Pisząc historię choroby w ogóle nie brałem pod uwagę otrucia. Stąd pytałem pacjentkę jedynie o to, co jadła. Nie pytałem o towarzystwo. Przypuszczam, że byli tam krewni. Szofer Eagan przyrządzał jedzenie. Ale najwyraźniej nikt oprócz Lauretty Trent nie miał żadnych objawów.

• Rozumiem.

• Jeżeli to było otrucie, a jestem obecnie pewien, że tak, rzecz wykonano niezwykle fachowo... Teraz więc, panie Mason, na mnie spoczywa odpowiedzialność za pacjentkę. Chcę uchronić ją przed jakąkolwiek powtórką.

• Powiedziałem panu, co należy zrobić - przypomniał ostro Mason. - Trzeba wziąć trzy pielęgniarki i pilnować pani Trent przez okrągłą dobę..

• Obawiam się, że tego się nie da zrobić - doktor Alton potrząsnął głową.

• Dlaczego?

• Nie mamy do czynienia z dzieckiem, panie Mason. Mamy do czynienia z dojrzałą kobietą, która chce decydować sama o sobie, za dobrymi radami nie przepada i... do licha, muszę mieć jakiś pretekst, żeby narzucić jej ściśle kontrolowaną dietę.

• Ile pielęgniarek jest zaangażowanych obecnie? - spytał szorstko Mason.

• Tylko jedna... pielęgniarka, którą ma od czasu do czasu.

• A jak pobrał pan ścinki paznokci i włosy?

• Musiałem uciec się do małego podstępu - wyjaśniał doktor Alton z zakłopotaniem. - Zadzwoniłem do pielęgniarki i powiedziałem, że zamierzam zaordynować pani Trent lekarstwo, które może spowodować okresowe swędzenie skóry, natomiast ogromnie ważną rzeczą jest, by

w czasie kuracji nie było żadnych zadrapań. I dlatego, powiedziałem, paznokcie trzeba króciutko obciąć. Poprosiłem, żeby to wszystko wyjaśnić pacjentce. Powiedziałem również, że chcę zbadać laboratoryjnie włosy, aby sprawdzić, czy nie mamy tu - do czynienia z alergią wywoływaną przez szampon lub płyn koloryzujący, zwłaszcza jeśli swędzenie występowało już wcześniej i pacjentka wydrapała mikroranki, którymi kosmetyki mogły przenikać do naczyń krwionośnych. Poleciłem pielęgniarce pobranie ścinków paznokci i włosów do sterylnych fiolek.

• Pielęgniarki przechodzą kursy na temat trucizn i leczenia przypadków toksykologicznych. Czy sądzi pan, że pielęgniarka może coś podejrzewać?

• Och nic, ani trochę - uspokajał doktor Alton. - Powiedziałem jej, że dolegliwości pani Trent stanowią dla mnie zagadkę, że nie mogę uwierzyć, by tego typu zaburzenia były skutkiem wyłącznie zatrucia pokarmowego. Dodałem, że to musi być raczej splot różnych czynników.

• Nie wyglądała na zdziwioną pańskimi poleceniami?

• Nie, w ogóle. Przyjęła je jak każda dobra pielęgniarka bez żadnych komentarzy. Powiedziałem, żeby wezwała taksówkę i posłała te sterylne fiolki z próbkami paznokci i włosów natychmiast do mojego gabinetu.

- Znam laboratorium - powiedział Mason - które specjalizuje się w medycynie sądowej i toksykologii. Dostaniemy od nich wyniki bardzo szybko; nie tylko ilościowe, ale przede wszystkim odpowiedź, czy jest obecny arszenik.

• Kiedy może pan to mieć?

• Myślę, że mógłbym je mieć wieczorem, doktorze.

• Pragnąłbym, dostać od pana wiadomość.

• Dobrze, a co pan zrobił w sprawie zagwarantowania pacjentce całodobowej ochrony?

• Panic Mason - doktor Alton spuścił oczy - zrobię to odpowiednio. Pan mnie prawie przekonał przez telefon, a potem nabrałem już niemal pewności po zestawieniu symptomów. Kiedy jednak zacząłem wszystko analizować, doszedłem do wniosku, że nie sposób uzasadnić podjęcia tak radykalnych kroków przed otrzymaniem wyników badań laboratoryjnych. Zastosowałem wszakże pewne środki ostrożności, które w chwili obecnej powinny wystarczyć.

• Jakie środki? - spytał Mason z zimną dezaprobatą.

• Uznałem, że w ciągu najbliższych paru godzin nie ma żadnego realnego zagrożenia. Pielęgniarka Anna Fritch jest przecież na miejscu. Powiedziałem jej jednak, by dieta pani Trent była dziś bardzo lekka, ponieważ jutro zamierzam przeprowadzić parę testów, więc proponuję na kolację jedynie jajko na miękko i tost. Jajko w skorupce, zwróciłem uwagę, by nie można dodać za wiele ostrej przyprawy.

• Dobrze. Zrobił pan, co uznał za stosowne, doktorze. Proszę podać mi numer telefonu, pod którym można pana znaleźć nocą. Podrzucę te rzeczy do laboratorium i poproszę o natychmiastową analizę... A teraz, co pan proponuje zrobić w wypadku, gdy testy będą pozytywne i wykażą obecność arszeniku?

• Zamierzam pójść do pacjentki - tym razem doktor Alton patrzył Masonowi prosto w oczy - i powiedzieć, że jej dolegliwości spowodował arszenik, a nie alergia czy zapalenie żołądka. Zamierzam powiedzieć jej, że musimy podjąć nadzwyczajne środki ostrożności, ponieważ charakter objawów każe przypuszczać, iż było to usiłowanie zabójstwa.

• Przypuszczam, że wziął pan pod uwagę doktorze, iż zacznie się wtedy prawdziwy cyrk. Wystąpią w nim krewni, władza i domownicy. Nazwą pana wariatem, panikarzcm i oskarżą o próbę ingerowania w prywatne sprawy Lauretty Trent.

• Nic na to nie poradzę. Mam swoje powinności jako lekarz.

• Dobrze. Powinniśmy mieć te wyniki nie później niż o wpół do dziesiątej. Jedyna rzecz, co do której nie zgadzam się z panem, to sposób, w jaki pacjentka jest chroniona obecnie.

• Wiem, wiem. Rozważałem wszystkie za i przeciw i uznałem, że tak będzie najlepiej. Biorę pełną odpowiedzialność za tę decyzję.

• W porządku. Della, pojedziemy do laboratorium, niech zaczną nad tym pracować i podadzą wstępne rezultaty jak najprędzej. Zapisz numer telefonu doktora Altona. Zadzwonimy, gdy tylko czegoś się dowiemy.

• I oczywiście pan to wszystko zatrzyma w tajemnicy? - upewniał się doktor Alton. - Wie pan, policja i oczywiście prasa. Zawsze jest przeciek, gdy tylko takie rzeczy dostaną się w ręce policji, a ja wiem, jak Lauretta Trent pragnie przeczytać o sobie w gazecie. Normalnie się wścieknie. To będzie oznaczać koniec naszych służbowych kontaktów.

• W tej sprawie występuję właściwie w roli urzędnika publicznego, doktorze. Naprawdę nie mam klienta. Logika wskazywałaby Laurettę Trent jako moją klientkę, a ja z pewnością nie zwrócę się do niej z ofertą.

• Nie musi pan. W chwili, gdy znajdzie pan coś we włosach i paznokciach, pójdę do niej sam i opowiem, co pan zrobił w jej sprawie, jak wartościowa była pańska pomoc. Tymczasem mogę pana zapewnić, na moją własną odpowiedzialność, że wszelkie wydatki, w granicach rozsądku, jakie poniesie pan w związku ze sprawą, będą niezwłocznie pokryte przez panią Trent. Ale... - doktor Alton odkaszlnął - w wypadku, gdy pańskie podejrzenia okażą się bezpodstawne, panie Mason, pan... No, ja... chciałem powiedzieć...

• Chciał pan powiedzieć, że jeśli spudłowałem, wszystkie koszty pozostaną moją sprawą i bardzo stracę w pańskich oczach.

• Pan ujął to dosadniej, ale jednak podobnie.

• Koło dziewiątej albo wpół do dziesiątej zadzwonię do pana, doktorze.

• Dziękuję - Alton uścisnął dłoń Masona i wyszedł.

• Masz jakieś zastrzeżenia wobec doktora Altona? - spytała Della Street.

• Wiesz co, Delio, nie mogę uwolnić się od wizji zamętu, jaki nastąpi, gdy okaże się, że doktor Alton jest jednym ze spadkobierców Lauretty Trent.

• Wielkie nieba - oczy Delii Street rozszerzyły się z przerażenia - czy przypuszczasz...

• Właśnie tak. Ale teraz chodźmy na kolację, a po drodze wstąpimy do laboratorium i poprosimy o szybką informację o wstępnych wynikach.

• I zamierzasz powiedzieć doktorowi Altonowi o tym, co znajdziesz? Jeżeli jest on jednym ze spadkobierców... No, oczywiście, w tych okolicznościach...

• Wiem. Zamierzam mu powiedzieć, a potem zapewnić Lauretcie Trent absolutnie pewną ochronę przed tak zwanymi „ostrymi stanami zapalnymi żołądka”.

• To będzie szczególna sytuacja.

• Bardzo szczególna - zgodził się Mason.

ROZDZIAŁ TRZYNASTY

Mason i Della poszli na przyjemną, relaksującą kolację. Della Street poprosiła w laboratorium, by dać znać o wynikach do restauracji, kierownik sali w lokalu też był uprzedzony, że Mason spodziewa się ważnego telefonu.

Della zadowoliła się małym befsztykiem z pieczonymi ziemniakami, natomiast Mason zamówił najgrubszy płat rzadko spotykanego mostka wolowego, butlę mocnego guinnessa, sałatkę jarzynową i pieczone faszerowane ziemniaki.

Wreszcie adwokat odsunął talerz, wypił ostatni łyk Guinnesa, uśmiechnął się znad szklanki do Delii i powiedział:

- To prawdziwa przyjemność siedzieć przy kolacji, wiedząc, że się nic traci czasu, czas jest w pełni wykorzystany. Laboratorium robi dla nas analizę, mamy Paula Drake'a w pełnej gotowości do... Oho! - adwokat przerwał. - Idzie tu Pierre z telefonem.

Kierownik sali z godnością sunął ku stolikowi, świadomy, że patrzy na niego z ciekawością wiele oczu, bo niesie aparat dla znakomitego gościa.

• Telefon do pana, panie Mason - obwieścił.

• Pan zamówił - chrypiał w słuchawce niemal mechaniczny glos laboranta - badanie próbek paznokci i włosów na arszenik. Wyniki są w obu wypadkach pozytywne.

• Wielkości?

• To nie była analiza ilościowa. Wykonałem po prostu testy na obecność. Mogę jednak powiedzieć tyle, że we włosach są dwa pasma arszeniku wskazujące, że zatrucie nastąpiło dwukrotnie w odstępie około czterech tygodni.

Próbki paznokci nie pozwalają nic powiedzieć o tak długim okresie; ale również zawierają arszenik.

• Czy może pan zrobić analizę, która dawałaby mi jakieś wyobrażenie o wielkościach?

• Nie na podstawie tego materiału. Zrozumiałem, że najważniejszy jest czas i wykonałem testy po prostu na obecność trucizny.

• Tak, o to chodziło, wielkie dzięki i proszę to wszystko zachować dla siebie.

• Nie powiadamiać władz o niczym?

• O niczym - kategorycznie oświadczył Mason. - Absolutnie o niczym.

Adwokat odłożył słuchawkę i wypisał czek, dodając napiwek do rachunku. Kierownikowi sali wręczył jeszcze oprócz tego dziesięć dolarów.

• To dla ciebie, Pierre. Dzięki.

• Och, dziękuję bardzo. A jak połączenie? Dobrze było słychać?

• Doskonale.

Adwokat skinął na Delię Street. Wyszli z restauracji, po czym Mason zatrzymał się przy automacie telefonicznym, wrzucił monetę i wykręcił numer doktora Altona.

• Halo, słucham - lekarz zgłosił się natychmiast, z pewnością niecierpliwie czekał na ten telefon.

• Mówi Perry Mason. Obydwa testy są pozytywne. Badanie włosów wykazało, że trucizna znalazła się w organizmie dwukrotnie w odstępie około czterech tygodni.

Nastąpiła długa chwila napiętej ciszy i wreszcie doktor Alton wystękał:

• Wielki Boże!

• Ona jest pańską pacjentką, doktorze.

• Niech pan słucha, panie Mason. Mam powody przypuszczać, że należę do spadkobierców Lauretty Trent. Ta cała sprawa stawia mnie w bardzo kłopotliwej sytuacji.

Gdy tylko powiadomię o wszystkim Laurettę Trent, stanę się obiektem ataków rodziny, która będzie nalegać na sprawdzenie moich diagnoz przez innego lekarza. Kiedy ich lekarz potwierdzi nasze podejrzenia, rodzina oskarży mnie, a przynajmniej będzie dawać do zrozumienia, że próbowałem przyśpieszyć moment objęcia spadku.

• Niech pan też pomyśli chwilę o tym, co się zdarzy, jeśli pan nie powiadomi o odkryciu i jeśli nastąpi czwarty atak, którego pani Trent nie przeżyje - poradził Mason.

• Od godziny chodzę po pokoju tam i z powrotem myśląc o tym. Wiem, że pan uważa za niedostateczne środki ostrożności, które przedsięwziąłem. Sądzi pan, że powinienem był powiedzieć dyżurującej pielęgniarce o naszych podejrzeniach i... Och, zresztą, to już przepadło. Panie Mason, jadę tam. Bardzo, bardzo chciałbym, żeby pan poszedł ze mną na rozmowę z pacjentką. Przypuszczam, że będzie mi potrzebne profesjonalne wsparcie, a jeszcze wcześniej, być może, adwokat. Tylko pan może potwierdzić fakty. Dopilnuję, aby został pan szczodrze wynagrodzony przez panią Trent. Czynię z tego moje zobowiązanie.

• Gdzie to jest?

• To taka wielka willa przy Alicia Drive, numer 2112. Właśnie tam wyjeżdżam. Gdybym byl pierwszy, zaczekam na pana. Kiedy pan tam dotrze, proszę zaparkować na ulicy i czekać na mnie. Tam jest wprawdzie łukowaty podjazd do frontowego wejścia, ale, jeśli nic chce się zwracać uwagi, samochód trzeba postawić na ulicy.

• W porządku. Della Street, moja sekretarka, i ja zaraz tam ruszymy.

• Ja pewnie dojadę wcześniej. Będę czekał przed posesją.

• Ma pan jakiś plan, jak to rozegrać?

• Wystarczająco długo byłem nadmiernym optymistą. Może powinienem powiedzieć, że byłem tchórzem.

• Zamierza pan powiedzieć jej o wszystkim?

• Powiem o wszystkim. Powiem, że jej życie jest w niebezpieczeństwie, że myliłem się w moich diagnozach. Krótko mówiąc zamierzam uruchomić reakcję łańcuchową.

• Pan ją zna. Jak ona to przyjmie?

• Nie znam jej tak dobrze.

• Przecież leczył pan ją dość długo, prawda?

• Leczę ją od lat, ale nie znam jej na tyle dobrze, by wiedzieć, jak zareaguje na coś takiego. Nikt nie wie. Jest naprawdę nieodgadniona.

• To brzmi interesująco.

• Być może interesująco dla pana. Dla mnie to wszystko jest fatalne.

• Niech pan nie traktuje siebie zbyt surowo. Lekarze zwykle nie spodziewają się, że pacjent może być otiarą otrucia. Statystyki mówią, że praktycznie każdy przypadek otrucia arszenikiem był diagnozowany wstępnie przez lekarza dyżurnego jako ostre zaburzenia żołądkowo-jelitowe.

• Wiem, wiem. Pan to może bagatelizować, ale ja nie mam zamiaru. Muszę zjeść tę żabę.

- W porządku. Spotkamy się na miejscu.

Adwokat odwiesił słuchawkę.

- Powiadom Paula Drake'a, Delio. Jedziemy tam. Nie możemy pozwolić, by doktor Alton jadt tę żabę samotnie.

ROZDZIAŁ CZTERNASTY

Mason znalazł Alicia Drive bez trudu. Jechał powoli i wkrótce po prawej stronie, na wzniesieniu, zobaczył okazały, biały dom, do którego łukiem wiódł podjazd.

Na ulicy, tuż przed wylotem tego podjazdu, stał samochód z włączonymi światłami postojowymi. Dawała się dostrzec sylwetka kierowcy.

• Doktor Alton, jeżeli się nie mylę - powiedział Mason zatrzymując swój wóz bezpośrednio za zaparkowanym autem. Lekarz wysiadł niemal natychmiast i podszedł do Masona.

• No, ma pan niezły czas. Podjedziemy.

- Obydwa samochody wprowadzamy na podjazd? - spytał Mason.

- Tak myślę. Pojadę pierwszy, a pan za mną. Tam przy budynku jest szeroko na trzy samochody. Pan po prostu stanie za mną.

Doktor Alton zawahał się na moment, zgarbił się i ponury pomaszerował do swojego auta. Dwa samochody przesunęły się pod wejście do budynku. Mason pomógł Delii wysiąść i poprowadził ją po kamiennych stopniach pod drzwi.

Doktor Alton nacisnął na dzwonek.

Chyba Alton spodziewał się, że drzwi otworzy służąca, bo aż cofnął się na widok tęgiego mężczyzny kolo pięćdziesiątki, który przywitał go pytaniami:

• Witaj doktorze. O co chodzi? Coś nie w porządku?

• Przejeżdżałem obok - odpowiedział doktor Alton z godnością - i zdecydowałem się wpaść, żeby spojrzeć na panią Trent.

Mężczyzna skierował podejrzliwe, niebieskie oczka na Perry'ego Masona i Delię Street.

• A ci ludzie? - spytał.

• Oni są ze mną - doktor Alton, wyraźnie niezadowolony z tego spotkania, nie zamierzał dokonywać prezentacji. Po prostu wszedł do środka.

Mason, uśmiechnięty, ujął Delię Street pod ramię i poprowadził ją do holu i dalej ku zakręconym schodom, w ślad za doktorem.

- Hej, zaczekajcie! - krzyknął mężczyzna. - Co to jest?

Doktor Alton odwrócił się, zmarszczył brwi i podjął decyzję.

• Poprosiłem tych państwa...

• No, przecież to Peny Mason, adwokat! - przerwał mu mężczyzna. - Widziałem jego zdjęcie ze sto razy.

• Ma pan rację - potwierdził doktor Alton zimnym, służbowym tonem. - To jest pan Peny Mason, a ta młoda dama, gdyby to pana również interesowało, to panna Della Street, jego sekretarka. Chcę, żeby pan Mason porozmawiał z panią Trent.

Następnie, po momencie ledwie dostrzegalnego wahania, dodał:

- A to pan Boring Briggs, szwagier mojej pacjentki.

Briggs nie zwrócił w ogóle uwagi na tę prezentację.

• Ale co to ma być? - dopytywał się. - Co wy ludzie tu chcecie? Kombinować coś z testamentem? Co się stało? Lauretta miała następny atak czy co?

• Wolałbym pozostawić pani Trent swobodę w informowaniu, ale jeśli to odciąży pański umysł, powiem, że pan Mason przychodzi ze mną. Pani Trent nie posyłała po niego.

• Niech pan nic będzie taki drażliwy, doktorze - powiedział Briggs. - Naturalnie odczułem pewien niepokój.

Nie było mnie tutaj. Wróciłem zaledwie przed paroma minutami i widzę, że lekarz i prawnik wchodzą do domu o tak późnej godzinie, cóż, myślałem, iż należy mi się jakaś informacja. To wszystko.

- Idziemy do góry - powiedział doktor Alton głosem pełnym służbowej godności. - Tędy, proszę.

Szerokim mchem ręki lekarz wskazał schody i sam wszedł na nie pierwszy. Mason i Della Street podążali za nim.

Briggs został pod schodami i patrzył na nich do góry, marszcząc twarz w zamyśleniu.

Doktor Alton dotarł na górę i szybkim krokiem mszył wzdłuż korytarza. Potem wyraźnie zwolnił. Zapukał do drzwi. Otworzyła kobieta. Tym razem Alton natychmiast dokonał prezentacji.

• Panna Anna Fritch, dyplomowana pielęgniarka. Panno Fritch, to jest Peny Mason, adwokat, a to jego sekretarka Della Street.

• Ale skąd wiedzieliście? - pielęgniarka zrobiła wielkie oczy. - Skąd wiecie?

Doktor Alton wszedł do pokoju, zostawiając otwarte drzwi dla Delii Street i Perry'ego Masona.

- Jak się miewa pacjentka? - spytał.

Wzrok pielęgniarki napotkał wejrzenie lekarza. Cichym głosem odpowiedziała:

- Przepadła.

Na twarzy doktora Altona pojawiło się przerażenie.

• Pani mówi, że ona już...

• Nie, nie - pośpiesznie wyjaśniła pielęgniarka - ona tylko zniknęła, gdzieś wyszła.

- Poleciłem pani - doktor Alton zmarszczył brwi - zachować środki ostrożności w zakresie diety i...

- Tak, oczywiście. Ja to wprowadziłam do jadłospisu. Dostała tylko suchą grzankę, którą sama przygotowałam

w elektrycznym opiekaczu. I dwa jajka na miękko, które również sama podawałam. Nie było w ogóle żadnych przypraw. Obawiam się, że posunęłam się za daleko. Nalegałam, żeby jadła jajka bez soli i powiedziałam, że pan nie pozwala na żadne przyprawy dzisiaj wieczorem.

• Ale nie powiedziała jej pani, żeby nie ruszała się z domu?

• Tego mi pan nie kazał powiedzieć.

• Sama wzięła samochód?

• Myślę, że wozi ją George Eagan, jej szofer.

• Jak długo jej nie ma?

• Nie wiem. Nie wiedziałam nawet, że wyszła. Nie przechodziła tędy. Z jej pokoju jest wyjście na korytarz. Może pan sam zobaczyć.

Pielęgniarka otworzyła drzwi do przyległego pokoju. Była to duża sypialnia z różowymi tapetami i maskowanym oświetleniem. Obok łoża królewskich rozmiarów znajdował się telefon, a oprócz tego sześć wygodnych krzeseł. Drzwi do łazienki były otwarte, a na korytarz zamknięte.

• Nie powiedziała pani, że wychodzi?

• Nie miałam o tym pojęcia.

• O której godzinie podawała jej pani grzankę i jajka?

• Koło siódmej. I zwróciłam jej uwagę, że pan nie pozwała jej dzisiaj jeść niczego innego.

• A co powiedziała, gdy pani poinformowała ją o moich przypuszczeniach co do alergii i konieczności pobrania próbek włosów i paznokci?

• Bardzo chętnie zrobiła, co trzeba. Powiedziała, że bardzo chciałaby poznać wreszcie rzeczywistą przyczynę tych kłopotów ze zdrowiem. Nie chce się jej wierzyć, by była to sprawa jedzenia. Też podejrzewa, że to jakiś rodzaj alergii.

• To jest ważne, ogromnie ważne, żebym się z nią zobaczył... Nie wie pani, kiedy wróci?

Pielęgniarka pokręciła przecząco głową.

• Ani kiedy wyszła?

• Nie, doktorze, tak jak panu powiedziałam. Zaglądnęłam do niej po kolacji i już jej nie było.

• Nie ma jej gdzieś w tym domu?

• Nie, pytałam i ktoś powiedział, że widział, jak wyjeżdżała samochodem.

Doktor Alton pozamykał wszystkie drzwi.

- Czy pani odgadła, do czego były mi potrzebne te włosy i paznokcie?

Unikała jego wzroku.

• Odgadła pani?

• Dziwiłam się.

• Podejrzewała pani?

• Włosy, paznokcie, specjalna dieta... No, przygotowywałam żywność osobiście i nie pozwalałam nikomu nawet podejść.

• No więc, podejrzewała pani coś?

• Szczerze mówiąc, tak.

Drzwi od korytarza otwarły się i Boring Briggs w towarzystwie innego mężczyzny wszedł do pokoju.

- Chcę wiedzieć, co się tu dzieje! - oświadczył.

Doktor Alton popatrzył na obu mężczyzn zimno i lekceważąco.

• Udzielam instrukcji pielęgniarce.

• I potrzebuje pan do tego adwokata?

• Panie Mason, to drugi ze szwagrów, pan Gordon Kelvin - objaśnił doktor.

Kelvin, wysoki mężczyzna pod sześćdziesiątkę, o dystyngowanym wyglądzie robił wrażenie sfrustrowanego aktora. Postąpił krok do przodu, skłonił się lekko w pasie i z wielką godnością wyciągnął dłoń.

- Miło mi poznać pana, panie Mason - powiedział i dodał po chwili: - Mogę zapytać, co pan tu robi?

• Przyjechałem zobaczyć się z panią Trent.

• To raczej niezwykła pora na wizytę - zauważył Kelvin.

• Udało mi się ułożyć życie niekonwencjonalnie - wyznał z rozbrajającym uśmiechem Mason - i nigdy nie powstrzymuję się od zrobienia tego, co chcę zrobić, tylko z takiej przyczyny, że jest to dziwne, niezwykłe, niespotykane i niekonwencjonalne.

Adwokat patrzył promiennie na wściekłych szwagrów, którzy wymienili spojrzenia.

• To nie jest okazja do żarcików - oświadczył Kelvin.

• Ja sobie nie żartuję, tylko mówię dokładnie, jak jest.

• Czy pan nam wreszcie powie - Briggs obrócił się do Antona - jaka jest przyczyna tego wszystkiego?

Doktor Alton wahał się przez ułamek sekundy.

• Tak - zdecydował się jednak - powiem wam, jaka jest przyczyna tego wszystkiego. Postawiłem błędną diagnozę, źle rozpoznałem chorobę Lauretty Trent.

• Błędną diagnozę! - wykrzyknął zdumiony Briggs.

• Tak jest.

• Pomyłka w diagnozie? - spytał Kelvin.

• Właśnie.

• I pan to przyznaje?

• Tak.

Szwagrowie znowu spojrzeli po sobie.

• Czy byłby pan uprzejmy powiedzieć nam, jaka to naprawdę była choroba? - spytał Briggs.

• Chcemy wiedzieć, czy to coś... poważnego - uzupełnił Kelvin.

• Śmiem powiedzieć, że z pewnością chcecie wiedzieć, czy to coś poważnego - kąśliwie zauważył doktor Alton.

- Nasze żony - powiedział Briggs - wyszły, ale spodziewamy się ich lada moment. Prawdopodobnie będą

w trochę korzystniejszym położeniu żądając od pana informacji.

- Żądając wyjaśnień - uzupełnił Kelvin.

• Dobrze - gniewnie powiedział doktor Alton - powiem. Postawiłem błędną diagnozę. Myślałem, że szwagierka panów cierpi na zaburzenia żołądkowo-jelitowe spowodowane spożyciem, zepsutej żywności.

• A teraz mówi pan, że to nie była właściwa diagnoza? - spytał Briggs.

• Nie, nie była.

- A jaka jest diagnoza właściwa? - spytał Gordon Kelvin.

- Ktoś rozmyślnie podał arszenik, próbując otruć panią Trent.

W kamienną ciszę, jaka nastąpiła, wkroczyły zamaszyście dwie kobiety, bardzo do siebie podobne. Wyglądały na panie, które spędziły w salonach piękności bardzo dużo czasu i zostawiły tam bardzo dużo pieniędzy. Najwyraźniej w minionym dniu też musiały odwiedzić takie miejsce.

Miały na sobie tyle ozdób, że poruszały się sztywno i niezgrabnie. Ale głowy miały podniesione i fryzury imponujące.

- Pani Briggs i pani Kelvin, pan Mason i panna Street, jego sekretarka - dokonał prezentacji doktor Alton.

Pani Kelvin, o przenikliwym, natarczywym spojrzeniu, prawdopodobnie kilka lat starsza od siostry, natychmiast przejęła inicjatywę.

• Co tu się dzieje? - spytała.

• Doktor Alton powiedział nam właśnie - referował Boring Briggs - że błędnie rozpoznał chorobę Lauretty. Nie były to wcale zatrucia pokarmowe. To był arszenik. Próby otrucia.

• Arszenik! - wykrzyknęła pani Kelvin.

• Bzdura, nonsens! - rzuciła pani Briggs.

• 
  On jest tego pewien - powiedział Gordon Kelvin - najwyraźniej...

• Bzdura, nonsens! Jeżeli ten człowiek pomylił się raz, równie dobrze może się mylić i teraz. Osobiście uważam, że Lauretta potrzebuje innego lekarza.

• Może pani porozmawiać o tym z Lauretta - zaproponował oschle doktor Alton.

• Zaraz, czy to wszystko będzie w gazetach? - spytał Boring Briggs.

• Nie będzie, jeśli tego do gazet nie podacie - powiedział Alton.

• Czy policja jest powiadomiona?

• Jeszcze nie - powiedział Mason.

Nastąpiła chwila ciszy, a potem spokojnie odezwał się znowu Mason.

• W wielkiej mierze zależy to od państwa. Zakładam, że państwo nie pragną, by trafiło to do gazet. Zdaję sobie też sprawę z emocji, jakie taka informacja, wzbudza, ale stoimy obecnie w obliczu faktów, a z faktami nie można dyskutować.

• Skąd pan wie, że to fakty? - spytał Briggs.

• Bo takie są wyniki badań laboratoryjnych - patrząc mu w oczy powiedział zimno Mason.

• Nie może pan mieć wyników laboratoryjnych na coś, co już przeszło - wciąż kwestionował informację Briggs.

• Mało znana jest szczególna reakcja włosów i paznokci na arszenik. Kiedy arszenik znajdzie się w organizmie, osadza się właśnie we włosach i w paznokciach i utrzymuje się w nich przez bardzo długi czas. Tego popołudnia doktor Alton pobrał próbki włosów i paznokci Lauretty Trent. Osobiście przyjmowałem z laboratorium informację o rezultacie badań. Wykryto arszenik. Badając włosy, laboratorium było zdolne stwierdzić dwukrotne wprowadzanie trucizny do organizmu w odstępie kilku tygodni. Doktor Alton jest osobistym lekarzem Lauretty Trent. Uznał za właściwe poinformowanie państwa o tym.

- Powiadamiam o tym, ponieważ chcę ocalić życie mojej pacjentki - oświadczył doktor Alton. - Leczę ją wystarczająco długo, by wiedzieć coś o jej temperamencie. W chwili gdy powiem, że ktoś próbował otruć ją arszenikiem, rozpęta się tu burza.

• O, na pewno - zgodził się Briggs - Lauretta normalnie się wścieknie.

• Jedna dawka arszeniku - kontynuował doktor Alton - może się zdarzyć mniej lub bardziej przypadkowo, dwie świadczą już o próbie zabójstwa z premedytacją. A mieliśmy prawdopodobnie trzy próby.

Oświadczenie lekarza zostało przyjęte w milczeniu.

• A te testy - spytała po chwili pani Kelvin - czy one są ostateczne, to znaczy, czy tu nie może być pomyłki?

• Są ostateczne - zapewnił Mason. - Nie może być pomyłki.

• Po raz pierwszy zachorowała - wspomniała pani Briggs - po tych potrawach kuchni hiszpańskiej, które Gcorge przyrządzał na grillu w patio.

• Ale wszyscy to jedliśmy - zwróciła uwagę pani Kelvin. - To znaczy za pierwszym razem.

• A tylko Lauretta zachorowała - dopowiedział jej mąż.

• Hiszpańskie potrawy - zaznaczył doktor Alton - mogą być idealnym kamuflażem dla podania takiej trucizny jak arszenik.

• Po raz drugi zachorowała - pani Briggs powróciła do rekapitulacji zdarzeń - gdy George znowu pichcił coś na świeżym powietrzu.

• Kto to jest George? - spytał Mason.

• George Eagan, szofer - wyjaśnił Gordon Kelvin.




• I ma również posadę kucharza?

• On ma wszelkie posady. Jest przy Lauretcie przez większą część czasu.

• Jest go przy niej za dużo, gdyby ktoś chciał znać moje zdanie - warknęła pani Kelvin. - Ten człowiek próbuje ją zdominować, narzucić to, co sam myśli.

• Czy ktoś z państwa wie może - spytał Mason - choćby przez przypadek, czy pani Trent pamiętała o szoferze w swoim testamencie?

Zszokowani wymieniali spojrzenia.

- A czy ktoś zna postanowienia jej testamentu?

Znowu były tylko spojrzenia i wymowna cisza.

• Wszystko wskazuje na to - powiedział Mason - że adwokatem Lauretty Trent był Delano Bannock, aż do swojej śmierci. Czy ktoś wie, czy testament pani Trent został spisany w kancelarii Bannocka, czy też po jego śmierci u innego notariusza?

• Lauretta zazdrośnie strzeże swoich spraw prywatnych - powiedział Kelvin. - Może sądzi, że za wiele osób z rodziny mieszka razem z nią. Stała się bardzo skryta, jeżeli chodzi o kwestie osobiste.

• Kwestie finansowe - poprawiła pani Briggs.

• Zarówno osobiste jak i finansowe - podsumowała pani Kelvin.

• Jak pobrał pan próbki włosów i paznokci? - spytał Kelvin.

• Zleciłem to pielęgniarce i poinstruowałem ją - odpowiedział doktor Alton.

• Czy George Eagan - Kelvin zwrócił się do Anny Fritch

- wiedział, że pobiera pani próbki włosów i paznokci?

- Ona mu powiedziała - pielęgniarka nie miała wątpliwości. - Paplała naokoło uszczęśliwiona, że jej choroba może być rezultatem alergii. Musiała chyba być w świetnym nastroju.

• Alergii? - spytał Kelvin.

• Powiedziałem siostrze Fritch - wyjaśniał doktor Alton

- że muszę przeprowadzić testy na alergię. Powiedziałem, że objawy, które miała pani Trent, mogły być gwałtowną i ostrą reakcją alergiczną. Prosiłem o wytłumaczenie pacjentce, iż trzeba obciąć paznokcie, bo lekarstwo, które ordynuję, może spowodować swędzenie, a zadrapania byłyby bardzo niepożądane. Prosiłem też, by wspomnieć jej o prawdopodobnym czynniku alergogennym w postaci szamponu, zwykłego lub koloryzującego, skąd bierze się potrzeba przetestowania włosów.

• Zamiast stać tu i złościć się na doktora Altona - powiedział z godnością Kelvin - powinniśmy mu podziękować i zacząć coś robić.

• Co robić? - spytała pani Briggs.

• Po pierwsze spróbować odnaleźć Laurettę.

• Wyjechała ze swoim szoferem - powiedziała pani Kelvin. - Bóg wic dokąd i możemy tylko odgadywać, kiedy wrócą. Jak ustalić, gdzie są? Zawiadomić policję?

• Oczywiście, że nie - odrzucił pomysł Gordon Kelvin.

- Znamy jednak kilka miejsc, w których ona może być. Jest parę restauracji, do których uczęszcza, parę przyjaciółek, które odwiedza. Proponowałbym siąść do telefonu i zacząć dzwonić. Trzeba oczywiście być bardzo, bardzo ostrożnym, żeby nie zdradzić się z tym, jak pilna jest ta sprawa. Najlepsze do tego będą obie panie. Zacznijcie obdzwaniać przyjaciółki, przepraszając za późną porę i prosząc o rozmowę z Laurettą. Jeżeli traficie na Laurettę, trzeba rozmawiać z nią spokojnie. Powiedzieć, że musi natychmiast wracać do domu, bo... siostra poczuła się źle i prosi bardzo, żeby przy niej być. Rzecz jasna siostra, która jako pierwsza skontaktuje się z Laurettą, powie, że chora jest ta druga. W ten sposób nie wzbudzimy podejrzliwości szofera, który inaczej mógłby próbować... no, mógłby czegoś próbować.

• Na przykład czego? - spytał Briggs.

• Jest mnóstwo rzeczy, których mógłby próbować - ze zniecierpliwieniem orzekła pani Kelvin.

• Więc nie chcemy, żeby stał się podejrzliwy, chcemy natomiast, żeby ruszył prosto do naszej pułapki - powiedział Kelvin.

• Jakiej pułapki? - spytał Mason.

Patrzyli na niego przez chwilę, a potem Kelvin wyjaśnił:

• On jest jedyną osobą, która mogła podać truciznę, nie widzi pan tego?

• Nie, nie widzę - odrzekł Mason. - Mogę widzieć jedynie podstawy do podejrzeń, a droga od podejrzeń do dowodów jest daleka. Sugerowałbym, by państwo zachowali ostrożność w wypowiedziach na temat pułapek.

• Rozumiem pańskie zastrzeżenia. Zacznijmy jednak poszukiwania i ściągnijmy ją do domu. Tu będzie przynajmniej bezpieczna.

• Nie była tu bezpieczna - zauważył Mason.

• Ale teraz będzie! - odciął się Kelvin.

• Zgadzam się z panem - poparł go doktor Alton.

- Zamierzam wyjaśnić jej dokładnie, co się stało. Wyłożę karty na stół i dopilnuję, by pielęgniarki były przy niej przez okrągłą dobę i kontrolowały absolutnie wszystko, co je i pije.

- To jest całkowicie uzasadnione - zgodził się Kelvin.

- Nie przypuszczam, by ktoś się z tym nie zgadzał.

Zwrócił się do pozostałych obecnych.

• Kto jest przeciwny?

• Och, co za bzdura i nonsens! - skrzywiła się pani Briggs. - Nie możecie urządzać tu więzienia ani zamieniać domu w oddział zamknięty. Kiedy doktor Alton powie jej o wszystkim, sama będzie się pilnować. Ostatecznie jest

dorosła i zdolna kierować swoim życiem. Nie musi być pozbawiana wszystkich przyjemności po prostu dlatego, że doktor Alton powiedział, iż ktoś próbował ją otruć.

• Może pani skrócić ostatnie zdanie - zaprotestował gniewnie lekarz - opuszczając słowa „doktor Alton powiedział” i będzie ono brzmiało „po prostu dlatego, iż ktoś próbował ją otruć”.

• Nie przywykłam skracać moich zdań - oświadczyła pani Briggs.

• Myślę, że możemy już iść, doktorze - zaproponował Mason, widząc wściekłe spojrzenie lekarza.

• Ja zamierzam czekać, zobaczę, może uda im Się nawiązać kontakt z moją pacjentką.

Rozległ się ostry dzwonek telefonu.

- To pewnie Lauretta dzwoni - zgadywała pani Kelvin. - Proszę podnieść, siostro, a potem oddać mi słuchawkę, chcę z nią porozmawiać.

Pielęgniarka odebrała telefon.

• To do pana Perry'ego Masona - powiedziała.

• Proszę mi wybaczyć - adwokat przeprosił obecnych i podszedł do telefonu. Dzwoniła Virginia Baxter.

• Panie Mason, czy to będzie dobrze, jeśli spotkam się z Lauretta Trent?

Mason patrzył na zaciekawione twarze osób zgromadzonych w pokoju.

• Gdzie?

• W motelu w pobliżu Malibu.

• Kiedy?

• Ona powinna tu już być. Najpierw myślałam, że powinnam to zrobić, ale po przybyciu tutaj nie jestem już taka pewna.

• Gdzie jest to „tutaj”?

• W motelu.

• Gdzie?

• Tutaj... Och, rozumiem, czemu pan pyta w ten sposób. To jest Sainfs Rest, a mój apartament ma numer czternaście.

• Jest telefon?

• Tak. W każdym apartamencie.

• Dziękuję. Oddzwonię, proszę czekać. Odwiesił słuchawkę. Skinął na Delię Street.

• Jeśli państwo wybaczą, już pójdziemy.

• Być może będę chciał się z panem skontaktować za parę godzin, panie Mason - powiedział doktor Alton.

• Niech pan dzwoni do Agencji Detektywistycznej Paula Drake'a. Jest czynna dwadzieścia cztery godziny na dobę. Oni przekazują wiadomości dalej.

Mason ruszył ku drzwiom.

• Zanim pan wyjdzie, panie Mason - dopadła go jeszcze pani Briggs - chciałabym, aby się pan dowiedział, że jesteśmy absolutnie wstrząśnięci tym, co powiedział nam doktor Alton. Jesteśmy również skłonni przypuszczać, że sprawa ma pewnie większy zasięg, na powierzchni pokazał się na razie tylko wierzchołek góry lodowej.

• Pani ma oczywiście prawo mieć swoją opinię. W odpowiedzi mogę tylko życzyć dobrej nocy.

Adwokat skłonił się i stanął obok drzwi, aby przepuścić przodem Delię Street.

ROZDZIAŁ PIĘTNASTY

• Domyślam się, że ten telefon musiał być ważny, skoro skłonił cię do zejścia z tej sceny - powiedziała Della Street, gdy tylko wyszli.

• To był telefon od Virginii Baxter. Wygląda na to, że Lauretta Trent skontaktowała się z nią i zaproponowała spotkanie w motelu o nazwie Saint's Rest, gdzieś w okolicach Malibu. Nasza klientka znajduje się w apartamencie numer czternaście. Oddzwonimy więc do niej przy pierwszej sposobności. Rozglądam się teraz za budką telefoniczną, ale chciałbym odjechać na tyle daleko od domu pani Trent, żeby nie mógł mnie spostrzec któryś z wojowniczych szwagrów, gdyby ruszyli na poszukiwanie Lauretty.

• Jak myślisz, co tu się dzieje? - spytała Della.

• Nie wiem, ale oczywiste jest, że jest jakaś zależność pomiędzy testamentem spisanym w kancelarii Bannocka, a postawą potencjalnych spadkobierców.

• To dogodna sytuacja dla tego szofera - zauważyła Della. - Jest testamentowym spadkobiercą. Przygotowuje jedzenie na wszystkie okazje typu piknik i barbecue. Lauretta Trent przepada za mocno przyprawionymi daniami i co jakiś czas miewa ostre zaburzenia żołądkowe. Być może bezpośrednio nic zagrażają one życiu, ale... gwałtowne mdłości mogą spowodować zabójczy atak serca.

• Właśnie w tym rzecz - zgodził się Mason.

• Oj, akurat minęliśmy stację benzynową z budką telefoniczną. Tam, po przeciwnej stronie ulicy - wykrzyknęła Della.

• To coś dla nas - powiedział Mason.

Zawrócili i sklecili w bok do stacji.

Della weszła do budki, wykręciła informację i poprosiła o numer do motelu Saint's Rest. Mason zatankował tymczasem, a po chwili również był przy telefonie. Della uzyskała akurat połączenie z apartamentem numer 14. Mason przejął od niej słuchawkę.

• Halo, Virginia?

• Tak. Czy to pan Mason?

• Tak. Proszę powiedzieć, co się stało.

• Pan kazał mi siedzieć w domu, ja o tym pamiętałam, Zadzwoniła jednak Lauretta Trent i spytała, czy mogłabym spotkać się z nią tego wieczora, żeby omówić bardzo ważną sprawę bardzo poufnej natury. Powiedziałam, że jest mi to okropnie nie na rękę i że miałam nigdzie nie wychodzić. Odparła, że postara się, aby mi się to opłacało. Zwróci mi wszystkie wydatki i zapłaci pięćset dolarów. Pod warunkiem jednak, że z nikim nic będę się porozumiewać. Po prostu pojadę tam i będę na nią czekać.

• I tak pani zrobiła?

• Tak. Te pięćset dolarów i zwrot wszelkich wydatków wydało mi się górą czystego złota. Zdawałam sobie sprawę, że powinnam zadzwonić do pana, ale ona tak kategorycznie postawiła ten warunek, żeby nie kontaktować się z nikim. Nikt na całym świecie nie mógł się dowiedzieć, gdzie jestem.

• No i? - spytał Mason.

• No i przyjechałam tutaj, czekam już trochę ponad godzinę, a ona się nie pokazała ani nic przesłała mi żadnej wiadomości. Zaczęłam myśleć o tym, że zawiodłam pana i zdecydowałam się zadzwonić i powiedzieć panu, gdzie jestem. Zatelefonowałam do biura Paula Drake'a. Powiedzieli mi, że pan pojechał do Lauretty Trent, więc zadzwoniłam tam i pielęgniarka poprosiła pana do telefonu.

• Proszę czekać. Jesteśmy w drodze do motelu Sainfs Rest. Jeżeli przed nami pojawi się tam Lauretta Trent, proszę ją zatrzymać.

• Ale jak ja mogę ją zatrzymać?

• Trzeba użyć jakiegoś argumentu. Niech pani powie, że ma pani dla niej ogromnie ważne informacje. W ostateczności proszę powiedzieć, że ja jestem już w drodze. Niech pani domaga się rozmowy w cztery oczy. Proszę jej wszystko opowiedzieć, poczynając od aresztowania pani i wszystko na temat kopii testamentów z akt Delano Bannocka.

• Sądzi pan, że moje aresztowanie mogło mieć z tym związek?

• Z pewnością. Myślę, że chodziło o ogólne zdyskredytowanie pani, po to, by z góry zakwestionować wiarygodność pani zeznań jako przyszłego świadka.

• Dobrze, zaczekam tu, w pokoju.

• Jak długo pani tam jest?

• Trochę ponad godzinę.

• A pani samochód?

• Jest na parkingu przed motelem.

• W porządku, już jedziemy.

Mason odwiesił słuchawkę, podał pracownikowi stacji kartę kredytową i podszedł do swojej sekretarki.

- Jedziemy. Della, musimy zacząć zbierać te wszystkie rzeczy do kupy.

Dotarli do Santa Monica, gdzie skręcili na szosę biegnącą wzdłuż plaży. Po lewej wysokie, wściekle fale tłukły o brzeg.

Mason zwolnił, żeby nie przegapić właściwego zjazdu i po pewnym czasie skręcił w boczną drogę, która serią ostrych łuków pięła się pod górę. Dodał gazu i z wielką zręcznością operując kierownicą prowadził wóz szybko, jednak stale w granicach bezpieczeństwa.

• Co zamierzasz powiedzieć Lauretcie Trent, jeżeli ona tam jest, Peny? - spytała Della.

• Nie wiem. Muszę pamiętać, że ona nie jest moją klientką.

- Prawdopodobnie będzie z nią szofer.

Mason skinął głową.

• Jeżeli zorientuje się, że doktor Alton zmienił diagnozę i wie o próbach otrucia arszenikiem, ten szofer może być niebezpieczny. Lauretta Trent może już nigdy nie wrócić do domu.

• Gdyby nie udało mi się porozmawiać z nią na osobności - powiedział Mason - informacja o truciźnie podana w obecności szofera, może narazić ją na jeszcze większe niebezpieczeństwo. Nie jestem zobowiązany ani do mówienia, ani do zatajania czegokolwiek przed Lauretta Trent. Mogę, oczywiście, poprosić ją, by zadzwoniła do doktora Altona i dowiedziała się wszystkiego.

• I wtedy?

• Wtedy George Eagan nie musiałby dowiedzieć się niczego o treści tej rozmowy. Jeśli jednak pani Trent aż tak dba o swojego szofera, że pamiętała o nim w testamencie, to wątpliwe jest, by jedna rozmowa telefoniczna nastawiła ją przeciwko niemu. A gdy ja coś powiem, będzie kontra mnie.

• Ale doktor Alton również jest testamentowym spadkobiercą.

• Tego nie wiemy.

• On sądzi, że jest.

• Sądził również - uśmiechnął się Mason - że jego pacjentka cierpiała z powodu zatrucia pokarmowego. Zajmijmy się najpierw naszą klientką. To nasza najważniejsza powinność. Jeśli Lauretta Trent chce się z nią widzieć, ma po temu swoje powody. Dowiemy się, co to za powody i zastanowimy się, co robić.

Droga biegła już prosto i Mason zobaczył w niedalekiej odległości światła motelu.

- Dziwne miejsce na motel - zauważyła Della Street.

- To dla ludzi, którzy jadą nad jezioro na żagle i powędkować. Przy głównej szosie nie ma miejsca. Po jednej stronie ocean, po drugiej urwisko.

Mason wjechał na parking. Szli wzdłuż szeregu domków, aż odnaleźli apartament numer 14.

• O rany, jak się cieszę, że was widzę! - wykrzyknęła Virginia Baxter otwierając szeroko drzwi. - Wchodźcie do - środka.

• Gdzie jest Lauretta Trent? - spyta! Mason.

• Nie mam od niej żadnych wiadomości, ani słowa.

• Ale prosiła, żeby pani tu przyjechała?

• Tak.

• Po co?

• Powiedziała, że ma mi coś do powiedzenia. Coś ogromnie dla mnie ważnego.

• Kiedy to było? Kiedy dzwoniła?

• Niech pomyślę... Wyszłam od pana z kancelarii, byłam na poczcie, która jest niedaleko mojego mieszkania. Wysiałam list do siebie, polecony. Wpadłam na koktajl mleczny, wróciłam do domu i nie byłam tam dłużej niż... och, godzinę albo półtorej, gdy zadzwonił telefon i Lauretta Trent przedstawiła się i spytała, czy mogłabym się z nią spotkać.

• Tu, w tym motelu?

• Tak jest.

• Powiedziała pani, jak tu dojechać czy pani zna to miejsce?

• Nic, poinstruowała mnie dokładnie, którędy mam jechać i domagała się zapewnienia, że natychmiast ruszę w drogę i absolutnie z nikim nie będę rozmawiać.

• Powiedziała, o której godzinie chce się z panią spotkać?

• Nie podała dokładnie kiedy, ale powiedziała, że w ciągu godziny po moim przybyciu się pojawi.

• Poznała pani Laurettę Trent podczas jej wizyty w kancelarii, gdzie pani pracowała?

• Tak.

• Była pani świadkiem przy sporządzaniu jednego z jej testamentów?

• Myślę, że to były dwa testamenty, panie Mason. Nie jestem pewna, nie przypominam sobie, czy byłam świadkiem, ale pamiętam, że przepisywałam te testamenty na maszynie. Była tam taka szczególna klauzula dotycząca krewnych, coś niezwykłego. Ona nie miała zaufania do krewnych, wiem, że podejrzewała, iż tylko czekają na jej śmierć i interesują się nią wyłącznie z egoistycznych pobudek. Usiłuję przypomnieć sobie szczegóły, ale w żaden sposób nie mogę. Musi pan pamiętać, że przez naszą kancelarię przechodziło mnóstwo testamentów.

• W tej chwili nie jest dla mnie najważniejsze, czy pamięta pani testament, czy nie. Bardziej mnie interesuje, czy pamięta pani głos Lauretty Trent.

• Jej głos? Nie, nie pamiętam. Słabo przypominam sobie jedynie, jak wyglądała. Raczej wysoka, szczupła kobieta z siwiejącymi włosami... niczego sobie figura... wie pan, co mam na myśli, nie za tęga, ale... zadbana.

• Dobrze, ale głosu nie pamięta pani wcale?

• Nie.

• Więc skąd pani wiedziała, że rozmawia przez telefon z Laurettą Trent?

• Bo ona się przedstawiła... Och, och, rozumiem.

• Innymi słowy, usłyszała pani żeński głos. Powiedziano pani, że mówi Laurettą Trent, która prosi panią o przybycie tutaj i że sama będzie w motelu najdalej w godzinę po pani przyjeździe... A jak długo pani jest tutaj?

• Dwie godziny... dwie i pół godziny.

• W recepcji podała pani własne nazwisko?

• Tak, oczywiście.

• I dostała pani ten pokój?

• Tak.

• Samochód?

• Zaparkowałam przed motelem.

• Chodźmy zobaczyć.

• Po co?

• Ponieważ musimy wszystko sprawdzić. Nie podoba mi się to. Trzeba było trzymać się moich instrukcji i zadzwonić do mnie, zanim wyszła pani z mieszkania.

• Ale ona nalegała, że mam nikomu nie mówić i obiecała pięćset dolarów i zwrot kosztów, jeśli zrobię to, o co prosi, a, jak panu mówiłam, pięćset dolarów to dla mnie obecnie góra pieniędzy.

- Równie dobrze mogła pani obiecać milion.

Virginia poprowadziła ich na parking.

- Tutaj... A to dziwne, wydawało mi się, że stawiałam samochód na tym miejscu, pomiędzy tymi liniami. Jestem tego prawie pewna.

Mason podszedł do auta.

• Ma pani latarkę w samochodzie? - spytał.

• Nie, nie mam.

• Jest w moim. Zaraz przyniosę. Mówi pani, że nie zaparkowała samochodu w tym miejscu.?

• Panie Mason, jestem pewna, że nie. Pamiętam, że zderzak był przy tym kamiennym słupie. A więc zaparkowałam po prawej stronic.

• Proszę niczego nic dotykać. Niech pani się nie rusza. Muszę oglądnąć... Raz panią próbowali wrobić i udało się z tego wyjść. Tym razem możemy mieć mniej szczęścia.

Adwokat podszedł do swojego samochodu, wyjął latarkę ze schowka, wrócił do auta Virginii Baxter i oświetlił wnętrze.

-Ma pani kluczyki?

Virginia podała kluczyki. Mason otworzył bagażnik.

• Wydaje się, że wszystko jest w porządku. Ruszył dookoła samochodu i nagle stanął.

• Halo, co to jest?

- O rany! - wykrzyknęła zdumiona - ten błotnik jest cały pognieciony i... Niech pan spojrzy na przedni zderzak, pęknięty...

- Do samochodu, Virginio. Niech pani zapali silnik.

Posłusznie siadła za kierownicą i przekręciła kluczyk w stacyjce.

• Proszę wyjechać za bramę, zawrócić i jechać z powrotem tu na parking.

• Tylko jeden reflektor się pali - powiedziała Virginia włączając światła.

• Bardzo dobrze, proszę wyjechać za bramę, zawrócić i podjechać z powrotem na parking.

Mason ujął Delię Street pod ramię i pośpieszył do swojego wozu.

- Lepiej wsiądź, Delio, to musi odpowiednio wyglądać... Siedź nisko i trzymaj się mocno.

Virginia wyjechała poza posesję, zrobiła szeroką pętlę i zmierzała z powrotem ku motelowi.

Samochód Masona, bez świateł, sunął z przeciwnej strony i akurat w momencie, gdy Virginia wjeżdżała w bramę, gwałtownie skręcił w lewo.

Virginia zobaczyła drugie auto w świetle swoich reflektorów. Tupnęła w pedał hamulca. Rozległ się pisk opon. Zaraz potem był huk i brzęk tłuczonego szkła.

Pootwierały się okna w licznych pokojach motelowych. Z recepcji wybiegła kierowniczka. Najpierw zatrzymała się przed miejscem zderzenia, a potem podeszła do kierowców.

- O rany, co się stało?

- Pan... Dlaczego nie zapalił pan świateł? - pytała Virginia Baxter. - Nie powiedział mi pan...

- To ja dałem plamę - przyznał Mason. - Powinienem przecież jechać bramą wyjazdową.

Kierowniczka odwróciła się żwawo do Masona.

• Pańska wina - orzekła. - Nie widzi pan tego napisu? WJAZD, ślepy by zobaczył. To już czwarty wypadek w tym miejscu i dlatego kazałam to wypisać takimi wielkimi literami i zrobić tu murek. WYJAZD jest na drugim koficu parkingu.

• Przepraszam - powiedział Mason. - To moja wina.

• Czy pani jest ranna? - kierowniczka zainteresowała się Virginią.

• Nie, na szczęście jechałam powoli i przyhamowałam.

• Czy pan pił? - spytała kierowniczka Masona.

• Nic - zapewnił Mason odwracając się do niej bokiem.

• Ee, chyba coś pan wypił... Tego napisu nic można nie zauważyć... Zaraz, niech sprawdzę, kochana, pani wynajęła tu apartament, prawda? Numer 14?

• Tak jest.

• Gdyby pani potrzebowała mnie na świadka, proszę dzwonić o dowolnej porze. Teraz muszę zawiadomić drogówkę.

• To nic będzie konieczne - oponował Mason. - To moja wina. Przyjmuję pełną odpowiedzialność.

• No pewnie, że pańska wina. Pan pił. Pan się nic zatrzymuje u nas?

• Chciałem się rozglądnąć za wolnym pokojem.

- Nie, nie mamy żadnego wolnego pokoju. I nie podajemy posiłków pijanym konsumentom. Niech pan tu zostanie i nie próbuje ruszać tych samochodów. Ja dzwonię po policję.

Kierowniczka odwróciła się i pomaszerowała do biura.

• 
  Co, do licha, próbuje pan zrobić? - spytała Virginia Baxter odciągając Masona na bok.

• Ubezpieczenie.

• Ubezpieczenie? - wykrzyknęła.

• Tak właśnie. Teraz, jeśli ktoś spyta, w jaki sposób rozbiła pani samochód, ma pani odpowiedź. Co więcej, ma pani świadka na potwierdzenie tego. Niech pani lepiej pójdzie do tej przyjaciółki kierowniczki i spyta, czy mogłaby pożyczyć miotłę, to zmieciemy potłuczone szkło. I śmietniczkę też. Wyrzucimy to gdzieś do kubła. Pani ma jeden reflektor i ja mam jeden. Wszystko wskazuje na to, że spędzimy tutaj noc, chyba że zajmę się problemem i ściągnę auto z wypożyczalni. W takim wypadku podwiózłbym panią do domu.

• A nasze samochody? - spytała.

• Kiedy policja przyjedzie, spróbujemy postawić pani samochód z powrotem na parkingu. A jeśli chodzi o mój, zostanie odholowany do warsztatu.

ROZDZIAŁ SZESNASTY

Harry Aubum, policjant drogówki wezwany przez kierowniczkę motelu był bardzo uprzejmy, bardzo sprawny i bardzo oficjalny.

• Jak to się stało?

• Ja wyjeżdżałem - powiedział Mason - a ta młoda dama wjeżdżała.

• On rażąco naruszył przepisy ruchu drogowego obowiązujące na tym parkingu - włączyła się wojowniczo kierowniczka. - Przecież tam jest napis WYJAZD z literami wysokimi na pól metra.

Mason milczał, policjant przyglądał mu się.

• Podaję fakty - powiedział Mason. - Wyjeżdżałem z parkingu na drogę tym wylotem. A ta młoda dama wjeżdżała.

• Nic widział pan napisu WJAZD? - spytał policjant.

• Moja firma ubezpieczeniowa instruuje mnie, by w żadnej sytuacji powypadkowej nie mówić niczego, co równałoby się przyznaniu do odpowiedzialności za zdarzenie. Wobec tego informuję pana jedynie, że jestem odpowiednio ubezpieczony, oraz, że fakty mówią same za siebie.

- On pil - obwieściła kierowniczka.

Policjant spojrzał pytająco na Masona.

- Wypiłem koktajl przed kolacją, jakieś dwie godziny temu - przyznał Mason. - Potem już nic.

Policjant poszedł do swojego wozu i przyniósł gumowy balonik.

• Czy zechce pan nadmuchać?

• Ależ proszę bardzo - chętnie zgodził się Mason.

Harry Aubum zaniósł nadmuchany balonik do analizatora gazów. Wrócił po paru minutach.

- Dopuszczalny dla kierowców poziom alkoholu nie został przekroczony.

• On jest pijany - upierała się kierowniczka. Mason uśmiechnął się do niej.

• Albo brał jakieś prochy - dodała.

Mason wręczył policjantowi jedną ze swoich wizytówek.

- Zawsze może pan do mnie dotrzeć - powiedział.

• Poznałem pana - rzekł policjant - i oczywiście sprawdziłem nazwisko w prawie jazdy.

• Myślę, że to wszystko, co należało tu zrobić - stwierdził Mason. - Będzie mi potrzebna pomoc drogowa.

• Zadzwonię po nich - powiedział policjant i wsiadł do swojego samochodu. Ujął mikrofon radiostacji i wywołał centralę. Gdy z głośnika padło pierwsze słowo, ściszył aparat i podniósł szybę w drzwiach auta. Rozmowa, która trwała dwie lub trzy minuty, nie była słyszalna na zewnątrz. Gdy skończył, wysiadł i podszedł do Virginii.

• Gdzie pani była tego wieczoru, panno Baxter? - spytał.

• Jechałam z domu do tego motelu.

• Zatrzymywała się pani po drodze?

• Nie.

• Gdzie pani mieszka?

• To ten sam adres, który jest w prawic jazdy: 422 Eureka Arms Apartments.

• Miała pani jakieś kłopoty po drodze?

• Nie. A czemu pan pyta?

• Bardzo poważny wypadek zdarzył się na szosie nad oceanem. George Eagan, zawodowy szofer, wiózł panią Laurettę Trent w kierunku południowym. Inny samochód nadjechał od tyłu i jego kierowca stracił panowanie nad pojazdem. Uderzył w wóz pani Trent, który zsunął się

z szosy i spadł do oceanu. Eaganowi udało się wydostać, ale Lauretta Trent utopiła się w samochodzie. Ciała jeszcze nie odnaleziono. Opis samochodu, który spowodował wypadek, pasuje do auta pani. Na pewno pani nic nie piła?

• Niech pan przeprowadzi alkotest - poradził Mason.

• Czy pani miałaby coś przeciw testowi? - spytał policjant.

Popatrzyła na Masona szerokimi, wystraszonymi oczami.

- Ależ skąd - zapewnił adwokat.

Policjant zignorował to i przyglądał się Virginii.

• Nie, oczywiście że nie. Proszę zrobić test - powiedziała.

• Proszę nadmuchać ten balonik.

Nadmuchała, a policjant znowu zaniósł go do swojego samochodu. Przez chwilę mówił coś do mikrofonu, po czym wysiadł z wozu.

- Czy pani brała dziś jakieś lekarstwa, panno Baxter? - spytał.

• Dzisiaj nie. Wczoraj wieczorem zażyłam parę aspiryn.

• I to wszystko?

• Wszystko.

• O której wyjechała pani z domu?

• Zaraz, to było koło... no, jakieś trzy godziny temu.

• I jechała pani prosto tutaj?

• Tak.

• Jak długo jest pani tutaj?

• Można sprawdzić w recepcji, kiedy pani brała klucz

- zasugerował Mason.

• Godzin nie notujemy - zaznaczyła kierowniczka - tylko dzień przybycia. Ale ja myślę, że ona tu jest jakieś... no, powiedzmy półtorej godziny.

• Jestem tu dłużej - nie zgodziła się Virginia.

- E tam, jestem gotowa przysiąc, że półtorej godziny.

Policjant zdawał się myśleć intensywnie.

- Mogę wiedzieć, skąd wzięto opis samochodu pani Baxter? - spytał Mason.

Policjant popatrzył zamyślony na adwokata, a potem odpowiedział:

- Wypadek widział przypadkowy kierowca. Ów świadek zauważył, że ten samochód zjechał z szosy i skierował się właśnie tutaj. Nasz informator powiedział, jak wyglądał tył samochodu i zapamiętał część numeru rejestracyjnego.

- Którą część?

• Wystarczającą dla identyfikacji pojazdu - odpowiedział krótko policjant.

• Dobrze - wybuchnęła nagle gniewem Virginia - ja to wszystko wytrzymam. Znowu próbujecie mnie wrobić! Nie miałam żadnego wypadku na szosie, nie najechałam na samochód Lauretty Trent, a jeżeli chodzi o tego szofera, to jest to wierutny kłamca. Nachodził mnie, żebym zrobiła fałszywą kopię testamentu Lauretty Trent i...

• Cicho, cicho - przerwał jej Mason.

• Nie mam zamiaru być cicho - kipiała. - Ten szofer zapłacił mi za wykonanie fałszywego testamentu. On planował morderstwo i...

• Zamknij się! - warknął Mason.

Virginia zwróciła na niego rozzłoszczone oczy.

• Nie muszę siedzieć cicho i...

• Niech pani pozwoli mi mówić. Virginio.

• Pan reprezentuje tę kobietę? - spytał policjant.

• Tak jest.

Policjant poszedł do swojego samochodu i sięgnął po mikrofon. Tym razem zostawił drzwi otwarte i słychać było wszystko, co mówił.

- Tu Aubum, radiowóz 215. Melduję z miejsca stłuczki przy tym motelu. Nie da się kompletnie nic powiedzieć o uprzednim stanie samochodu Virginii Baxter, ponieważ Peny Mason - przywalił w to auto swoim wozem. Perry

Mason jest najwyraźniej pełnomocnikiem pani Baxter, która powiedziała, że George Eagan, szofer Trent, zapłacił jej za podrobienie testamentu i planował morderstwo.

To jest jej relacja.

Głos płynący z radiostacji był dostatecznie donośny, by na parkingu słyszeć każde słowo. Brzmiał w nim nawyk do wydawania poleceń.

• Tu szef wydziału śledczego w biurze prokuratora okręgowego. Zabrać tę dziewczynę na przepytanie. Prawdopodobnie zostanie oskarżona o morderstwo pierwszego stopnia. Ale musimy pozbierać to wszystko do kupy, zanim Mason zacznie gmerać przy następnych dowodach.

• Tak jest, proszę pana.

• Ruszać, już - komenderował ostry głos - powiedziałem już!

• Czy mogę pozwolić jej na zabranie rzeczy i...

• Natychmiast - uciął szef śledczego.

• Właśnie tego się obawiałem. Virginio - powiedział Mason półgłosem. - Znowu zastawiono pułapkę, w którą pani wpadła. Teraz, na litość boską, niech pani będzie cicho. Proszę odpowiadać na ich pytania tylko w mojej obecności.

• To wygląda coraz gorzej - szepnęła. - Znajdą ten list polecony, który wysłałam sama do siebie i...

• Do tego samochodu, panno Baxtcr - przerwał policjant - proszę.

• Z pewnością mam prawo zabrać swoje rzeczy. Ja...

- W tej sytuacji - nie pozwolił jej dokończyć - funkcjonariusz - jest pani aresztowana. Jeżeli będę musiał, nałożę pani kajdanki.

- A co będzie z tym zablokowanym wjazdem? - spytała kierowniczka. Przez cały czas gapiła się na zajście z rozdziawionymi ustami, w końcu jednak odzyskała glos.

- Przyślemy tu pomoc drogową - odpowiedział policjant. - Na razie mam inne rzeczy do zrobienia.

Zatrzasnął drzwi samochodu, zapalił silnik, wycofał się spod bramy i wyjechał na drogę z włączonym kogutem na dachu. Kierowniczka, Della i Mason wsłuchiwali się w cichnące w oddali wycie syreny.

Mason patrzył smętnie na rozbite samochody.

- Cóż - powiedział do Delii - jesteśmy chwilowo unieruchomieni. Pierwsza rzecz to zorganizować środek lokomocji.

ROZDZIAŁ SIEDEMNASTY

Była dziesiąta rano. Mason niecierpliwym krokiem chodził tam i z powrotem po więziennym pokoju adwokackim.

Policjantka wprowadziła Virginię Baxter, następnie dyskretnie wycofała się poza zasięg uszu.

• Więc powiedziała pani policji wszystko, Virginio.

• Cisnęli mnie do późna, chyba prawie do północy.

• Wiem - odpowiedział Mason ze współczuciem. - Powiedzieli, że chcą oczyścić panią z posądzeń, tak aby mogła pani pójść do domu i położyć się do łóżka. Jeśli tylko powie pani prawdę, sprawdzą to i, gdy się potwierdzi, zwolnią panią natychmiast. Natomiast jeśli odmówi pani zeznań, co jest prawem zatrzymanego, ale w ich odczuciu świadczyć będzie o tym, że jest pani winna, zrezygnują z prób oczyszczenia pani z posądzeń. W takim wypadku to oni pójdą do domu i położą się do łóżka, a pani zostanie w więzieniu.

Zrobiła wielkie oczy ze zdumienia.

• Skąd pan wie, co powiedzieli? - spytała. Mason uśmiechnął się leciutko.

• Co pani im powiedziała, Virginio?

• Powiedziałam im wszystko.

- Prokurator okręgowy Hamilton Burger i porucznik Tragg oświadczyli, że chcą, abym był tutaj dziś rano, bo pragną zadać pani kilka pytań, które powinienem słyszeć. No więc to oznacza coś fatalnego. Najwyraźniej mają dla pani jakąś paskudną niespodziankę. To znaczy również, że w końcu powiedziała im pani, iż chce się ze mną skontaktować i zrobili, co nakazuje prawo, to jest za dzwonili do mojego biura.

• Dokładnie tak właśnie było. Opowiedziałam im w nocy wszystko, bo obiecali mi, że tylko sprawdzą, czy mówię prawdę, i zaraz potem będę mogła pójść do domu położyć się spać. A jak już wszystko powiedziałam, po prostu wstali, usłyszałam od nich tylko „zbadamy to, Virginio” i zaczęli wychodzić. „Przecież obiecaliście mi, że pójdę do domu spać”, protestowałam. Oni na to, że oczywiście pójdę, ale na następną noc, bo sprawdzanie moich zeznań zajmie cały dzień.

• Co było potem?

• Oka nie zmrużyłam. Po raz dragi za kratkami. Panie Mason, co to znaczy?

• Nie wiem. Ale z pewnością bardzo wiele zależy od tego, czy powiedziała mi pani prawdę, czy też kłamie pani.

• Dlaczego miałabym pana okłamywać?

• Nie wiem. Ale z pewnością zdarzają się pani osobliwe przygody, jeśli wierzyć pani słowom.

• A trudno w nie uwierzyć?

• Wie pani, obawiam się, że prokurator okręgowy i porucznik Tragg z wydziału zabójstw to dwóch takich, co pani nie wierzą.

• Spodziewa się pan, że uwierzą?

• Czasem wierzą ludziom. Oni po prostu starają się wykonać swoją pracę. Próbują pilnować sprawiedliwości, ale oczywiście nie lubią mieć nie wyjaśnionych morderstw.

• A co z tym morderstwem?

• Szofer George Eagan wiózł Laurettę Trent szosą wzdłuż wybrzeża. Z Ventury podążali na południc.

Pani Trent powiedziała kierowcy, że wskaże mu zjazd z szosy na drogę wiodącą do motelu w górach, gdzie czekała pani. Do tego momentu wszystko zdaje się wskazywać, że Lauretta Trent była tą osobą, która dzwoniła do pani i prosiła o spotkanie.

• To ona, panie Mason. To ona, mówię panu...

• Nie wie pani, kto dzwoni} - przerwał Mason. - Wie pani tylko, że telefonowała kobieta, przedstawiła się jako Lauretta Trent i namawiała panią na przyjazd do motelu. W każdym razie, gdy szofer szykował się do skrętu w lewo, z tylu nadjechał z wielką prędkością inny samochód. Żeby go przepuścić, wóz pani Trent przesuną} się na prawo. Mimo to został uderzony przez to drugie auto, zepchnięty z szosy i strącony do oceanu. O brzeg biły wzburzone fale, a kierowca George Eagan wiedział, że woda jest głęboka. Krzyknął do pani Trent, żeby skakała, pchnął drzwi i wyskoczył sam. Prawdopodobnie uderzył głową o skałę. Tak czy inaczej był nieprzytomny przez jakiś czas. Kiedy doszedł do siebie, po samochodzie pani Trent nie było śladu. Przy Eaganie stali policjanci z patrolu drogowego. Ściągnęli wóz ratownictwa technicznego i nurków, którzy dotarli do leżącego na dnie auta. Za pomocą lin i wyciągarki wydobyto wrak na powierzchnię. Po pani Trent nie było śladu, ale tylne, lewe drzwi okazały się również otwarte. Przypuszcza się więc, że otworzyła je, zanim samochód stoczył się z urwiska w fale oceanu. Być może ciało nigdy nic będzie odnalezione. Są tam zdradliwe prądy, zwłaszcza niezwykle silny prąd powrotny przyboju. Mieli z nimi ciężką przeprawę nurkowie podczas penetrowania miejsca wypadku. Ciało może zostać poniesione na pełne morze lub wyrzucone na brzeg. W tym miejscu fale są bardzo często wzburzone.

• Ale czemu mnie się czepili?

• Szofer przez moment widział tył samochodu, który go uderzył. Opis pasuje do pani auta. Inny kierowca, który nadjechał w chwili wypadku, zapamiętał dwie ostatnie cyfry z tablicy rejestracyjnej. Również zgadzają się z numerem pani.

• Ale ja nie ruszałam się z motelu.

- Na miejscu zderzenia znaleziono stłuczone szkło reflektora. Policja porównała je ze szkłem pozbieranym we wjeździe do motelu, gdzie mieliśmy naszą stłuczkę. Niektóre kawałki pasowały do siebie jak ulał. W końcu policja zdołała ułożyć tego pucla. Poskładali z kawałków cale szkło reflektora. Brakuje tylko jednego trójkątnego fragmencika.

• No, a ten szofer, czemu mu wierzą po tym wszystkim, co on zrobił?

• To coś, czego też nie rozumiem. Pani im mówiła o szoferze?

• Oczywiście.

• O tym, jak przyszedł przekupić panią i namawiał do sporządzenia fałszywej kopii testamentu?

• Tak.

• I o tym, jak pani wykonała te kopie, a kalkę przesłała pod swoim adresem pocztą?

• Tak, powiedziałam im wszystko, panie Mason. Teraz zdaję sobie sprawę, że nie powinnam, ale wtedy, kiedy zaczęłam mówić... no, ja byłam po prostu... okropnie wystraszona. Tak rozpaczliwie chciałam ich przekonać, żeby puścili mnie wolno.

Drzwi otworzyły się gwałtownie i do pokoju wszedł prokurator okręgowy Hamilton Burger z porucznikiem Traggiem.

• Dzień dobry, Virginio - powiedział Burger. - Cześć, Perry - zwrócił się do Masona. - Jak leci?

• Jak się miewasz, Hamilton? Zamierzasz zwolnić moją klientkę?

• Obawiam się, że nie.

• Dlaczego?

- Naopowiadała nam dużo o George'u Eaganie, szoferze Lauretty Trent. Ciekawa historia, ale nie wierzymy w to wszystko. Krewni Lauretty Trent również nam naopowiadali o szoferze ciekawych rzeczy, ale w szczegółach to się nie trzyma kupy. Zaczynamy przypuszczać, że twoja klientka może być z tymi krewniakami w zmowie. Usiłują wspólnie zdyskredytować Eagana i zamazać obraz całej sprawy, przy sposobności maskując ślady wcześniejszych prób zabójstwa, zbrodni, która została w końcu popełniona przez twoją klientkę.

• Co za absurd - wykrzyknęła Virginia. - Nigdy w życiu nie widziałam krewnych Lauretty Trent.

• Kto wie - powiedział Mason - gdybyście nie byli tak zahipnotyzowani występem w wykonaniu tego szofera, mielibyście może jaśniejszy obraz sytuacji.

• Dobrze, dobrze, zobaczymy - Burger podszedł do drzwi, otworzył je i rzucił polecenie do kogoś na korytarzu:

• Wejść.

Mężczyzna, który się ukazał, miał lat czterdzieści parę, czuprynę czarną jak węgiel, ciemną karnację, wydatne kości policzkowe i świdrujące, czarne oczy. Patrzył najpierw na Hamiltona Burgera, a potem przeniósł wzrok na Virginię Baxter i zdecydowanie potrząsnął głową.

• Czy widział pan kiedykolwiek tę młodą kobietę? - spytał Burger.

• Nie.

• Tu panią mamy - Burger zwrócił się do Virginii.

• I co takiego? Ja też go nigdy nic widziałam. Z grubsza wygląda tak jak szofer pani Trent, ale to nie jest ten mężczyzna, który był u mnie.

• To jest George Eagan - obwieścił sucho porucznik Tragg - szofer Lauretty Trent... To wszystko. George, może pan odejść.

• George uderzył się w głowę - Tragg poinformował Masona - kiedy wypadł z samochodu. Był nieprzytomny przez czas nie ustalony.

- Zaraz, minutkę - powiedział Mason - jedną minutkę. Nie wciskajcie mi kitu. Jeżeli jest w stanie przyjść tutaj i rozpoznać moją klientkę albo jej nie rozpoznać, to może też odpowiedzieć na pytanie.

- Nie musi - zauważył Hamilton Burger.

- Pan ma własny samochód - Mason zignorował uwagę prokuratora i zwrócił się do szofera. - To jest olds z numerem rejestracyjnym ODT062.

- To rzeczywiście numer mojego samochodu - Eagan popatrzył ze zdumieniem na Masona - ale to nie jest olds tylko cadillac.

- Jeździł pan tym samochodem przedwczoraj?

Eagan wyglądał na jeszcze bardziej zaskoczonego. Powoli pokręcił głową.

• Nie. Przedwczoraj woziłem panią Trent. Pojechaliśmy do Fresno.

• To wszystko, George - zakomenderował Burger. - Nie musi pan odpowiadać na żadne inne pytania.

Szofer wyszedł.

Hamilton Burger patrząc na Masona wymownie wzruszył ramionami.

• Tu cię mamy - powiedział. - Jeżeli kogoś próbowano tu w coś wrobić, to właśnie tego szofera. Lepiej posprawdzaj trochę te historyjki, które opowiada ci twoja klientka. Przedstawimy jej zarzut dziś o jedenastej przed południem, jeśli ta pora będzie dla ciebie dogodna, a wstępna rozprawa może być w każdym terminie, jaki zaproponujesz. Chcemy dać ci dość czasu na przygotowanie.

• To ładnie z waszej strony w tej sytuacji. Będziemy mieli wstępną rozprawę, kiedy tylko sędzia znajdzie coś wolnego w swoim rozkładzie zajęć, może jutro rano.

• W paru punktach możesz nas przyłapać - Burger uśmiechnął się lodowato - może czegoś nic zdążymy dopiąć na ostatni guzik, Peny, ale jesteśmy na ciebie przygotowani. W tej sprawie stoisz po złej stronie. Twoja klientka to szczwana, bezwzględna aferzystka. Nic wiem jeszcze, z kim jest w zmowie, nie wiem, kto podawał truciznę Lauretcie Trent, ale wiem, że to samochód twojej klientki zepchnął z szosy auto ofiary. I twoja klientka naopowiadała tyle kłamstw, że bardzo łatwo znajdzie się w opałach. Przynajmniej mamy ją w ręku na czas wyłapywania wspólników. A teraz zostawiamy cię sam na sam z klientką.

• Gdzieś tu jest straszna pomyłka, panie Mason - powiedziała Virginia po wyjściu Burgera i Tragga. - Ten facet był ogólnie podobny do szofera... to znaczy do mężczyzny, który był u mnie i przedstawił się jako Menard... Oczywiście to pan powiedział mi, że to szofer Lauretty Trent.

• Został zidentyfikowany na podstawie dokładnego rysopisu i numeru rejestracyjnego samochodu, którym jeździł. Jest pani pewna, że to był oldsmobile?

• Tak. To nie był nowy olds, ale nie mam wątpliwości co do marki... Mogłam się oczywiście pomylić co do numeru rejestracyjnego, to znaczy ostatniej cyfry, ale pierwsze było 0. na pewno.

• Nie. Virginio, to za dużo zbiegów okoliczności. Ale może pani jest ofiarą, może wpadła pani w sidła kogoś, dla kogo musi pani wykonać brudną robotę. No więc niech teraz, dla odmiany, powie mi pani prawdę.

• Ależ ja powiedziałam panu prawdę.

• Ja też muszę pani coś powiedzieć. Jeżeli upiera się pani przy powtarzaniu tej opowieści, stoi pani w obliczu procesu i oskarżenia o morderstwo. Więc jeśli ktoś posługuje się panią jako narzędziem i pani nic daje mi możliwości wydobycia pani z tej matni, bo nie mówi mi, co się naprawdę stało, to. Virginio, sytuacja jest bardzo zła.

Potrząsnęła głową.

• Więc? - spytał Mason. Wahała się przez moment.

• Powiedziałam panu prawdę - powtórzyła w końcu.

• Jeżeli to jest prawda, to ktoś z diabelsko bystrym umysłem perfidnie złapał panią w potrzask.

• To jest... to jest prawda.

• Jestem pani adwokatem. Jeżeli pani twierdzi kategorycznie, że te opowieści są prawdziwe, muszę w nie wierzyć, bez względu na to, jak dziwacznie i nieprawdopodobnie brzmią. Kiedy staniemy na sali sądowej, nie mogę okazać cienia wątpliwości, że wierzę.

- Ale tak naprawdę mi pan nie wierzy?

Mason patrzył na nią zamyślony.

- Gdyby była pani członkiem ławy przysięgłych i oskarżona opowiedziałaby taką historię, uwierzyłaby pani?

Virginia Baxter rozpłakała się.

• Uwierzyłaby pani? - powtórzył pytanie Mason.

• Nie - szlochała - to brzmi zbyt... zbyt... to taki łańcuch nieprawdopodobnych zdarzeń.

• Otóż to. Więc ma pani jedną i tylko jedną linię obrony. Powie mi pani absolutną prawdę i pozwoli się ratować. A jeśli pozostanie pani przy swoich nieprawdopodobnych wyjaśnieniach, będę musiał przyjąć, że jakiś przebiegły, szatańsko sprytny złoczyńca świadomie wrabia panią w morderstwo. A wypadki układają się w taki sposób, że ma on wszelkie widoki na załatwienie pani wyroku skazującego.

Patrzyła na niego oczami pełnymi łez.

- Oczywiście pani zdaje sobie sprawę z mojego położenia. Z chwilą, kiedy przyjmę, że naprawdę zastawiono na panią pułapkę, jeden fałszywy element w pani wyjaśnieniach pozbawi mnie wszelkich szans. Wezbrana fala

wrogiej opinii publicznej zmiecie panią w mury więzienia. Najdrobniejszy fałsz oznacza klęskę.

• Rozumiem - kiwnęła głową.

• Czy znając sytuację i wiedząc o moich przestrogach, chce pani zmienić swoje wyjaśnienia?

• Nie mogę ich zmienić.

• Dlatego, że daleko już pani zabrnęła?

• Nie mogę ich zmienić, panie Mason, ponieważ to jest prawda. Tylko dlatego.

• Dobrze. Przyjmuję to więc i zrobię, co tylko będzie można. Niech się pani trzyma.

Adwokat wyszedł.

ROZDZIAŁ OSIEMNASTY

Jerry Caswell, zastępca prokuratora okręgowego, który oskarżał Virginię w sprawie o posiadanie narkotyków i był głęboko przekonany, że wyrok, jaki wtedy zapadł, stanowił rażące naruszenie sprawiedliwości, poprosił o wystąpienie również w nowym procesie. Powierzono mu więc oskarżenie publiczne na rozprawie wstępnej.

Przystąpił do wykonywania swych powinności gorliwie i z ponurą determinacją, by tym razem nie Oddać Perry'emu Masonowi żadnych punktów, mimo jego sprytu i szybkości myślenia.

Jako pierwszego świadka wezwał George'a Eagana.

Szofer stanął przy pulpicie i poświadczył swoje personalia, adres i miejsce pracy.

- Proszę powiedzieć, co robił pan w środę wieczorem?

- brzmiało pierwsze pytanie Caswella.

- Wiozłem panią Laurettę Trent jej samochodem.

- Byliśmy w Venturze i wracaliśmy szosą wzdłuż wybrzeża.

• Jaki był punkt docelowy?

• Pani Trent powiedziała mi, że chciałaby zaglądnąć do motelu na wzgórzach, niedaleko jeziora i że pokaże mi, w którym miejscu skręcić w boczną drogę.

• Nie powiedziała panu, w którą drogę trzeba będzie skręcić?

• Nie. Powiedziała, że pokaże, kiedy mam skręcić.

• Czy znany jest panu motel Saint's Rest i prowadząca do niego droga?

• Tak, proszę pana. Wylot tej drogi jest około trzystu metrów na północ od Sea Crest Cafe.

• Co się stało, gdy w środę wieczorem zbliżał się pan do tego miejsca?

• Pani Trent poprosiła, żebym trochę zwolnił.

• A potem?

• No, ja myślałem oczywiście, że ona chce...

• Nieważne, co pan myślał - przerwał mu Caswell. - Proszę ograniczyć się do odpowiedzi na pytania. Co nastąpiło?

• Z tyłu zobaczyłem światła zbliżającego się samochodu, a ponieważ ja... Więc, nie wiem, jak to powiedzieć bez mówienia o tym, co myślałem, ale szykowałem się do skrętu w lewo...

• Nieważne, do czego się pan szykował, proszę mówić, co pan robił.

• No więc, zjechałem na prawy skraj szosy, jak tylko mogłem najdalej i czekałem, aż ten samochód z tyłu nas minie.

• I minął was ten samochód?

• On nagle skręcił i uderzył w przedni błotnik naszego samochodu. Następnie prawdopodobnie gwałtowne szarpnięcie kierownicą spowodowało obrót tamtego auta i uderzenie z kolei tylem w ten sam błotnik naszego wozu. To zepchnęło nas z drogi i straciłem panowanie nad pojazdem.

• Co stało się potem?

• Obrotem kierownicy usiłowałem naprowadzić samochód z powrotem na drogę, ale poczułem, że już wypadamy poza krawędź skarpy. Krzyknąłem do pani Trent, żeby otworzyła drzwi i wyskoczyła. Otworzyłem swoje drzwi i wyskoczyłem.

• Co było potem?

• Nie wiem, co było bezpośrednio potem.

• Był pan nieprzytomny?

• Tak.

• Czy wic pan, kiedy odzyskał pan przytomność?

• Nie. Nie miałem możliwości zorientować się dokładnie w czasie. Wiem mniej więcej, kiedy nastąpił wypadek, ale potem nie od razu popatrzyłem na zegarek. Byłem przełażony, czułem się źle. Potwornie bolała mnie głowa i byłem... jakbym się upił.

• Jak długo był pan nieprzytomny?

• Zgłaszam sprzeciw - powiedział Mason. - Nieistotne i nie związane ze sprawą. Oskarżenie sugeruje świadkowi wyciąganie wniosków.

• Sprzeciw podtrzymany - zadecydował sędzia Grayson.

• Och, jeżeli Wysoki Sąd pozwoli - nie dawał za wygraną Caswell - można na różne sposoby określać, jak długo było się bez świadomości, drogą pośrednią, podając szczegóły o otoczeniu.

• Proszę więc pozwolić świadkowi podać te szczegóły bez formułowania wniosków na ich podstawie.

• Proszę bardzo. A więc, w jakiej pozycji znajdował się świadek, gdy odzyskał przytomność?

• W pozycji leżącej, twarzą do ziemi.

• Jak daleko od drogi?

• Nie umiem podać dokładnej odległości, ale przypuszczam, że chyba około trzech metrów.

• Był ktoś koło świadka?

• Policjant z patrolu drogowego. Pochylał się nade mną.

• Pomógł panu wstać?

• Nie od razu. Najpierw mnie odwrócił na plecy. Podali mi jakiś środek pobudzający. Potem spytali, czy mogę poruszać palcami u nóg. Mogłem. Następnie u rąk. Mogłem. Wtedy kazali powoli podkurczyć nogi i zgiąć ramiona. Dopiero wówczas pomogli mi usiąść i wreszcie wstać.

• Czy pan wie, skąd oni przyjechali?

• Wiem, tylko, co mówili.




• Ile czasu minęło od chwili, gdy odzyskał pan przytomność do momentu, gdy stanął pan na nogi?

• Kilka minut.

• I potem rozglądał się pan za samochodem pani Trent?

• Tak.

• I dostrzegł go pan?

• Nie. Samochodu nie było.

• Opowiedział pan policjantom, co się stało?

• Trochę to potrwało, zanim mogłem mówić do rzeczy. Najpierw coś plotłem.

• Co stało się potem?

• Rozległo się wycie syren, nadjechał wóz ratownictwa technicznego, krótko potem następny, nurkowie zeszli do wody i znaleźli samochód na głębokości około ośmiu metrów. Zaryty przodem w dno lcżat na prawym boku. Lewe drzwi były otwarte. Nikogo w samochodzie nie znaleziono.

• Skąd pan wie, że nie było nikogo w samochodzie?

• Widziałem, jak wyciągano samochód na powierzchnię. Podbiegiem i zaglądnąłem do środka. Nie było śladu po Lauretcie Trent.

• Obecnie, jeżeli Wysoki Sąd pozwoli, chciałbym tego świadka chwilowo wycofać, żeby zadać pytania drugiemu świadkowi. Spodziewam się jednak sprzeciwu w związku z tym, że zacząłem dowodzić, iż oskarżona popełniła określone czyny, natomiast wciąż nie odnaleziono corpus delicti. Pragnę oświadczyć sądowi, że tu i w tym momencie jesteśmy przygotowani na odparcie tego zarzutu, bo termin corpus delicti należy tłumaczyć raczej jako ciało zbrodni niż ciało ofiary. W kronikach sądowych jest kilka przykładów zakończonego sukcesem ścigania, skazania i stracenia morderców, mimo że ciała ich ofiar nigdy nie zostały odnalezione. Właściwą drogą jest wykazywanie istnienia corpus delicti poszlakowo, tak jak każdego innego czynnika w sprawie...

- Nie musi pan podejmować prób douczania sądu w zakresie podstaw prawa karnego - przerwał mu sędzia Grayson. - Myślę, że w tym stanie rzeczy prima facie, dowód oparty na domniemaniu faktycznym, został przed stawiony. Jeżeli jednak pan Mason pragnie zająć stanowisko, że istnienie corpus delicti nie jest udowodnione, ma prawo tę kwestię drążyć.

Mason wstał i uśmiechnął się.

- Przeciwnie, Wysoki Sądzie, obrona uważa, że świadectwa właśnie przedstawione są wystarczające, by udowodnić śmierć Lauretty Trent. Nie zamierzamy w tej sprawie podejmować kwestii corpus delicti w związku z nieodnalezieniem zwłok. Jednakże Wysoki Sąd musi mieć w pamięci, że na corpus delicti składa się tu nie tylko dowód śmierci, ale i dowód śmierci w wyniku działania sprzecznego z prawem. Jak do tej pory wydaje się, że śmierć Lauretty Trent równie dobrze mogła być skutkiem wypadku.

- Dlatego właśnie - wyjaśnił Caswell - pragnę wycofać w tym momencie jednego świadka i wezwać innego. Z pomocą tego drugiego świadka będę mógł udowodnić, że mamy do czynienia ze zbrodnią.

- Dobrze - zgodził się sędzia Grayson. - Jednak obrona ma prawo do pytań do obecnego świadka w związku ze złożonymi właśnie zeznaniami, jeśli takie jest życzenie adwokata.

• Zaczekamy z pytaniami do tego świadka - powiedział Mason.

• Dobrze. Proszę wezwać następnego świadka oskarżenia - polecił sędzia Grayson, bez zagłębienia się w sprawę

- Powołuję na świadka porucznika Tragga - ogłosił Caswell.

Tragg podszedł do miejsca dla świadków i został zaprzysiężony.

• Czy był pan w więzieniu, gdy osadzono tam oskarżoną i rozpoczęło się śledztwo?

• Tak, proszę pana.

• Czy rozmawiał pan z oskarżoną?

• Rozmawiałem. Tak, proszę pana.

• Czy informował pan oskarżoną o jej konstytucyjnych prawach?

• Tak.

• Jakie wyjaśnienia złożyła oskarżona?

• Powiedziała mi, że Lauretta Trent zadzwoniła do niej i zaproponowała spotkanie w Sainfs Rest. Następnie, że przyjechała tam i, jak twierdzi, przebywała w motelu znacznie dłużej niż godzinę. Potem zaczęła się denerwować i zadzwoniła do Perry'ego Masona, który przybył do motelu i zasugerował oglądnięcie samochodu oskarżonej.

• I co potem? - spytał Caswell.

• I że stwierdzili, iż jej samochód został uszkodzony. Ma rozbity reflektor i wgnieciony błotnik.

• Czy pan Mason coś zaproponował? - spytał tryumfalnie Caswell.

• Powiedziała, że pan Mason kazał jej wsiąść do samochodu, opuścić teren motelu, zrobić pętlę i jechać z powrotem do bramy wjazdowej. Gdy była już w aucie, pan Mason wsiadł do swojego wozu i spowodował zderzenie obu pojazdów i ich uszkodzenie, tak by niemożliwe było...

• Chwileczkę - przerwał Mason - sprzeciwiam się wyciąganiu wniosków przez świadka. Niech podaje fakty.

• Pytam świadka, co powiedziała oskarżona - wyjaśnił Caswell. - Czy oskarżona powiedziała, po co było to zrobione?

• Tak, powiedziała, że to po to, by nie można było orzec, kiedy jej samochód został po raz pierwszy uszkodzony.

• Co jeszcze panu powiedziała?

• Powiedziała, że George Eagan, szofer Lauretty Trent, namawiał ją do sfałszowania kopii testamentu.

• Jakiego testamentu?

• Testamentu rzekomo spisanego przez panią Trent.

• I co powiedziała? Dała się namówić?

• Powiedziała, że przyjęła pięćset dolarów i wypisała fałszywy testament na papierze firmowym Delano Bannocka, nieżyjącego już adwokata, który świadczył usługi dla pani Trent i był pracodawcą oskarżonej.

• Czy poparła to jakimś dowodem?

• Dowodem ma być według niej list polecony, który przesłała pod własnym adresem. Zawierał on arkusze kalki, których używała sporządzając fałszywe kopie. Powiedziała, że za radą Perry'ego Masona użyła świeżej kalki, tak by tekst podrobionego testamentu można było odczytać trzymając arkusz pod światło.

• Chwileczkę - przerwał sędzia Grayson. - Cytuje się tu poufną radę udzieloną przez adwokata jego klientce?

• Tak, Wysoki Sądzie - przyznał Caswell. - Byłoby absolutnie niewłaściwe z mojej strony przywoływać tutaj tę poradę, gdyby nie chodziło o zreferowanie własnej wypowiedzi oskarżonej. Innymi słowy, gdyby na miejscu dla świadków siedziała oskarżona, a ja pytałbym, co powiedział jej adwokat, byłaby to próba wydobycia informacji, które obwiniona ma prawo zatrzymać dla siebie. Przy barierce stoi jednak porucznik Tragg i mogę go pytać, co skarżona mówiła na temat swoich czynów i jak je tłumaczyła. Skoro oskarżona zdecydowała się zrezygnować z prawa do poufności podczas rozmowy ze świadkiem i wspomnieć, co radził jej adwokat, świadek ten, może jej słowa powtórzyć. Z taką ewentualnością musi liczyć się adwokat, który doradza klientowi, jak wprowadzać w błąd przedstawicieli organów ścigania albo, i to jest nasz wypadek, jak popełnić fałszerstwo. Wniesiemy sprawę przeciw panu Masonowi do właściwego trybunału we właściwym czasie, ale na razie mamy prawo poinformować, jak oskarżona przedstawiła nam pouczenia swojego adwokata.

• Czy zgłasza pan sprzeciw, panie Mason? - sędzia Grayson spojrzał w stronę obrońcy.

• Nie, z pewnością nie. Nie mam zastrzeżeń do przywoływania faktów w tej sprawie. W odpowiednim momencie wykażę, że oskarżona jest ofiarą spisku przeciwko niewinnej osobie i...

• Chwileczkę, chwileczkę - przerwał Caswell. - To nie jest czas dla Perry'ego Masona na obronę oskarżonej ani siebie samego. Będzie miał okazję bronić panny Baxter, kiedy ja dopełnię swoich powinności, a siebie przed właściwym trybunałem.

- Myślę, że to słuszna uwaga - poparł sędzia Grayson.

- Jednakże pan Mason ma sposobność wypowiedzieć się co do ewentualnego sprzeciwu.

- Nie będzie żadnego sprzeciwu - oświadczył Mason.

- Chcę, aby świadek powtórzył to, co powiedziała mu oskarżona, wszystko, co mu powiedziała.

• Sądziłem, że będzie sprzeciw, w związku z ujawnieniem poufnej rozmowy adwokata z klientem - wyjaśniał sędzia - skoro jednak uznamy, że oskarżona dobrowolnie sama z poufności zrezygnowała, mecenas zastrzeżeń nic zgłasza, wobec tego kontynuujemy.

• Oskarżona powiedziała - wrócił do pytań Caswell - że osobą, która nachodziła ją w mieszkaniu, był świadek George Eagan?

- Tak.

• I zidentyfikowała go?

• Tak.

• Świadek do dyspozycji obrony.

• Rozmawiał pan z tą młodą kobietą późną nocą, poruczniku? - spytał Mason.

• Tak, aresztowano ją późnym wieczorem.

• Wiedział pan, że to moja klientka?

• Nie.

• Nie wiedział pan?

• Wiedziałem tylko, że ona tak mówi.

• I nie uznał pan tego za prawdę?

• Nigdy nie wierzymy w to, co mówią oskarżeni. Wszystko sprawdzamy.

• Rozumiem. A więc nie jest pan przygotowany, żeby orzec, czy to, co oskarżona mówiła o moich radach, było prawdą czy nie?

• No - Tragg Zawahał się - były pewne potwierdzające okoliczności.

• Na przykład?

• Oskarżona zgodziła się na otwarcie listu poleconego, który był do niej adresowany.

• I pan otworzył?

• Tak.

• I znalazł kalkę z odciśniętym tekstem rzekomego testamentu, o którym panu mówiła?

• Tak.

- I z tej przyczyny był pan skłonny wierzyć we wszystko, co panu powiedziała?

• To była okoliczność potwierdzająca.

• Wobec tego dlaczego nie wierzył pan, gdy mówiła, że jestem adwokatem reprezentującym jej interesy?

• Właściwie, jeśli to takie istotne, to wierzyłem.

• Dlaczego więc nic zawiadomił mnie pan, że moja klientka jest w więzieniu?

• Powiedziałem jej, że może do pana zadzwonić.

• I co ona na to?

• Powiedziała, że to nie ma sensu, że ona nie rozumie, co się stało, ale sprawcą jest ten szofer George Eagan, a ona z własnej woli przedstawi nam wszystkie fakty, tak byśmy mogli ująć winnego.

• I ujęliście?

• Nie tamtej nocy. Następnego ranka.

• Co się stało wtedy?

- W obecności prokuratora okręgowego Hamiltona Burgera i w pańskiej obecności w rozmównicy więzienia okręgowego dokonaliśmy konfrontacji George ta Eagana z oskarżoną. Eagan oświadczył w jej obecności, że nigdy wcześniej jej nie widział, a ona oświadczyła, że to nie jest mężczyzna, który nachodził ją w mieszkaniu.

• Czy coś jeszcze wówczas powiedziała?

• Przyznała, że mężczyzna, który był u niej, nigdy nie powiedział, że jest George'em Eaganem, szoferem, ale że ta identyfikacja została dokonana na podstawie dokładnego rysopisu i numeru rejestracyjnego samochodu. Powiedziała, że mężczyzna, który ją odwiedził, przedstawił się jako George Menard.

- Pan skłonił oskarżoną do wyjawienia tego wszystkiego informując ją, że prowadzi pan śledztwo w sprawie morderstwa, że chce pan ująć winnego, że nic przypuszcza pan, by ona mogła być winna. Taka miła, młoda kobieta nic mogła przecież popełnić zbrodni tego rodzaju. Więc sądzi pan, tak pan jej mówił, że ktoś próbuje wrobić ją w to, ale jeśli ona natychmiast przedstawi śledczemu wszystkie fakty, bez czekania na kontakt ze mną do rana, rzecz zostanie wyjaśniona, a panna Baxter pójdzie do domu i spędzi noc we własnym łóżku. Czy nie tak pan ją przekonywał?

• 
  No, nie ja osobiście - uśmiechnął się porucznik Tragg - ale jeden z naszych funkcjonariuszy mówił do oskarżonej w tym duchu.

• Było to w pańskiej obecności i za pańską aprobatą?

• To rutynowe postępowanie wobec podejrzanych pewnego typu - po chwili wahania z ironicznym uśmiechem odpowiedział policjant.

• To wszystko - zamknął przesłuchanie świadka Mason.

• Carson Herman - wywołał następnego świadka Caswell.

Herman był wysokim, szczupłym mężczyzną z nosem jakoś podobnym do, żądła. Miał wodniste, niebieskie oczy, wydatne usta i kości policzkowe. Mówił zawsze z emfazą.

Zeznał pod przysięgą, że jechał wzdłuż wybrzeża na południe, w jakieś miejsce pomiędzy Oxnard i Santa Monica. W tym samym kierunku podążał przed nim wielki, czarny sedan i chevrolet jasnego koloru. Nie mógł się zorientować, jakiej marki był ten czarny sedan.

• Czy spostrzegł pan coś niezwykłego? - spytał Caswell.

• Tak, proszę pana, gdy zbliżaliśmy się do skrzyżowania z drogą boczną, czarny samochód zjechał mocno na prawo, najwyraźniej kierowca chciał...

• Nie jest ważne, co według pana chciał kierowca - przerwał Caswell - niech pan mówi o tym, co się stało.

• Tak, proszę pana. Czarny wóz zjechał na pobocze.

• I co się potem zdarzyło?

• Chevrolet niemal zrównał się z tym czarnym i potem nagle skręcił i z boku uderzył go w przód. Następnie, obrócony gwałtownym skrętem kierownicy, chevrolet uderzył tyłem, znowu w przód sedana.

• Czy widział pan, co się stało z czarnym sedanem?

• Nie, proszę pana. Jechałem tuż za chcvroletem, a to wszystko działo się tak szybko, że minęliśmy czarny samochód, zanim mogłem mieć możliwość obserwacji.

Zauważyłem tylko, że sedan został popchnięty i, chyba, mógł mieć wywrotkę.

• Proszę kontynuować. Co było później?

• Chevrolet z piskiem opon skręcił w boczną drogę, która biegnie pod górę.

• Co pan zrobił?

• Kierowca zbiegł z miejsca wypadku, więc ja jako obywatel poczułem się...

• Nieważne, jak pan się poczuł - ponownie przerwał mu Caswell. - Co pan zrobił?

• Zawróciłem i naszyłem za chevroletem. Chciałem dogonić go na tyle, żeby odczytać numer rejestracyjny.

• I odczytał pan?

• Tam był zakręt za zakrętem, ale próbowałem. Dwie ostatnie cyfry dostrzegłem. To było 65. Nagle zdałem sobie sprawę z własnego zagrożenia, droga była kompletnie pusta. Zdecydowałem się zawrócić w pierwszym dogodnym miejscu i zawiadomić policję. Ponieważ droga była taka pusta i kręta, nie ulegało wątpliwości, że ten kierowca przede mną wiedział, iż ja...

• Nie są ważne pańskie wnioski - tym razem przerwał sędzia Grayson. - Dwa razy zwracaliśmy już panu uwagę, interesują nas tylko fakty. Co pan zrobił?

• Zwolniłem, zatrzymałem się i patrzyłem na uciekający samochód. Światło, które rzucał na skarpę przy którymś z zakrętów, to był pojedynczy snop. Widziałem, że wóz stracił jeden reflektor.

• Co pan ma na myśli mówiąc: stracił reflektor? - spytał Caswell.

• No, jeden reflektor się nic świecił.

• Co dalej?

• Bardzo wolno i ostrożnie dojechałem do miejsca, gdzie mogłem zawrócić. Zjechałem na główną szosę. Jakieś trzysta metrów od skrzyżowania jest restauracja rybna.

Stamtąd zadzwoniłem do kalifornijskiej drogówki. Zgłosiłem wypadek. Powiedzieli, że zawiadomił ich już inny kierowca i radiowóz policyjny jest w drodze.

- Nie poszedł pan zobaczyć, czy drugi samochód został mocno uszkodzony i czy nie ma rannych?

• Nie, proszę pana, przykro mi, ale muszę powiedzieć, że nie poszedłem. Wydawało mi się, że pierwsza rzecz to powiadomić drogówkę. Sądziłem, że jeśli ktoś jest ranny, to pomocy udzielili inni przejeżdżający kierowcy, widząc rozbity samochód.

• Świadek do dyspozycji obrony - powiedział Caswell.

• Czy widział pan samochód przed sobą na tyle dobrze, by powiedzieć, kto prowadził, mężczyzna czy kobieta i ile jechało osób? - spytał Mason.

• W samochodzie była tylko jedna osoba. Nic potrafię powiedzieć, czy był to mężczyzna czy kobieta.

• To wszystko - Mason podziękował świadkowi.

- Obecnie chciałem powołać na świadka Gordona Kelvina - poinformował Caswell.

Kelvin z godnością podszedł do miejsca dla świadków, złożył przysięgę i poświadczył, że jest szwagrem zmarłej Lauretty Trent.

- Był pan na sali sądowej i słyszał relację o zeznaniach oskarżonej na temat kopii fałszywego testamentu, o której wykonanie się do niej zwrócono?

• Tak, proszę pana.

• Co może pan powiedzieć nam o majątku Lauretty Trent?

• Zgłaszam sprzeciw - powiedział Mason. - Nieistotne, bez związku ze sprawą.

- Jeżeli Wysoki Sąd pozwoli - szybko ripostował Caswell - jest to bardzo istotna kwestia. Zamierzam wykazać, że to, co opowiada oskarżona, to są czyste wymysły i wymysłami być muszą, bo ze skalkowanej kopii sfałszowanego testamentu żadnego użytku zrobić się przecież nie da. Spodziewam się, że z pomocą tego świadka unaocznię, iż zmarła Lauretta Trent sporządziła testament wiele lat temu. Znajdował się w zalakowanej kopercie, którą powierzyła świadkowi z poleceniem otwarcia w dniu jej śmierci. Tak właśnie uczyniono i koperta została już otwarta. Zawierała ostatnią wolę Lauretty Trent, a więc nie ma w tej materii żadnych wątpliwości ani dwuznaczności i wszelkie kalkowane kopie innych testamentów są kompletnie bezwartościowe.

• Odrzucam sprzeciw - zawyrokował sędzia Grayson.

• Zawsze byłem bliski mojej szwagierce - oświadczył Kelvin. - Jestem starszym z jej dwu szwagrów. Moja szwagierka Lauretta Trent przechowywała testament w zalakowanej kopercie złożonej w szufladzie swojego biurka. Przed czterema laty powiedziała mi, gdzie ten dokument się znajduje i prosiła o otwarcie w wypadku jej śmierci. Po tragicznych wydarzeniach ostatniej środy, mając na uwadze najwłaściwsze załatwienie tej kwestii, skontaktowałem się z biurem prokuratora okręgowego i w obecności notariusza, bankiera i prokuratora okręgowego koperta została otwarta.

• Co zawierała?

• Zawierała dokument będący świadectwem ostatniej woli Lauretty Trent.

• Czy ma pan tutaj ów testament?

• Mam.

• Proszę pokazać.

Świadek sięgnął do kieszeni i wyjął poskładany dokument.

- Wszystkie strony - powiedział - są oznaczone moimi inicjałami, inicjałami prokuratora okręgowego Hamiltona Burgera, bankiera i notariusza.

Sędzia Grayson oglądnął dokument bardzo uważnie i podał Perry'emu Masonowi, który, przyjrzawszy się, przekazał go Caswellowi.

• Chciałbym wciągnąć ten testament do rejestru dowodów - powiedział Caswell. - Jest to oryginał, wykonamy więc kopię z certyfikatem, a do tego czasu dokument będzie się znajdował w aktach sprawy.

• Nie mam zastrzeżeń - zgodził się Mason.

• Obecnie odczytam testament - zapowiedział Caswell.

• Ja, Lauretta Trent - prokurator postarał się o prawdziwie namaszczony ton - będąc w pełni władz umysłowych oświadczam, że jestem wdową, nie mam dzieci, a moimi jedynymi krewnymi w całym świecie są moje dwie siostry Dianne Briggs i Maxine Kelvin, zamężne odpowiednio za Boringiem Briggsem i Gordonem Kehnnem.

Stwierdzam, że te cztery osoby, zamieszkałe w moim domu od kilku lat są mi bardzo bliskie; jestem ogromnie przywiązana do obu szwagrów, tak jakby byli moimi rodzonymi braćmi i oczywiście kocham moje siostry.

Zdaję sobie jednak sprawę, że kobiety, a w szczególności obydwie moje siostry, nie posiadają bystrości, wrodzonego talentu do biznesu, który czyniłby je zdolnymi do radzenia sobie z licznymi problemami mojego majątku.

Zatem wykonawcą mojej ostatniej woli wyznaczam i nominuję Gordona Kelvina.

Oprócz zapisów szczególnych, w niniejszym dokumencie wyliczonych, pozostawiam całość mojego majątku, po odliczeniu należnych płatności i kosztów pogrzebu, do równego podziału pomiędzy Dianne i Boringa Briggsa oraz Maxine i Gordona Kefoina.

Tu Caswell zrobił efektowną przerwę, obiegł wzrokiem uciszoną salę i przewrócił kartę testamentu.

- Daję, zapisuję i ofiarowuję mojej siostrze Dianne Briggs sumę pięćdziesięciu tysięcy dolarów, mojej siostrze Maxine Kehnn również sumę pięćdziesięciu tysięcy dolarów.

Jest wszakże parę osób - Caswell zrobił pauzę i popatrzył znacząco po sali - których lojalność i oddanie były nadzwyczajne.

Najpierw i przede wszystkim doktor Forris Alton.

Specjalizował się w internie, a nie w chirurgii, poświecił się więc gałęzi medycyny gorzej opłacanej...

Virginia Baxter chwyciła Masona za nogę nieco powyżej kolana i ścisnęła mocno.

• Ach, tak - szepnęła. - Teraz sobie przypominam. Pamiętam, jak pisałam to na maszynie. Pamiętam hołd, który złożyła...

• Cicho - upomniał Mason.

• Doktor Alton - Caswell czytał następne akapity - lojalnie opiekował się mną, zapracowywał się na śmierć, a mimo to nie ma odpowiednich zasobów na czas, gdy odejdzie na emeryturę. Wobec tego daję, zapisuję i ofiarowuję doktorowi Fcrrisowi Altonowi sumę stu tysięcy dolarów.

Są jeszcze dwie osoby, których lojalność i oddanie zawsze robiły na mnie wielkie wrażenie. To mój szofer George Eagan i Anna Fritch, która pielęgnowała mnie w każdej chorobie.

Nie dbam o to, że moja śmierć stanie się wydarzeniem, które tych ludzi podniesie z ubóstwa do zamożności i nie chcę, aby ich lojalność nie doczekała się nagrody. Dlatego daję, zapisuję i ofiarowuję mojemu szoferowi George'owi Eaganowi sumę pięćdziesięciu tysięcy dolarów, w nadziei, że część tego kapitału pozwoli mu uruchomić własne firmę, a reszta będzie stanowić rezerwę. Podobnie daję, zapisuję i ofiarowuję takąż sumę pięćdziesięciu tysięcy dolarów Annie Fritch.

Tu Caswell obrócił kartkę raczej pośpiesznie, jak robi, się często, gdy widać już koniec ważnego dokumentu.

- Gdyby jakaś osoba, firma lub ktokolwiek inny za kwestionował niniejszy testament, gdyby ktoś zgłosił się mówiąc, że znajdował się ze mną w związku, że ma prawo do dziedziczenia, a ja przez przeoczenie lub z innego

powodu nie uwzględniłam go w testamencie, otrzyma sumę stu dolarów...

- Teraz - streszcza! Caswell - następuje akapit końcowy z datą. Dokument jest podpisany przez testatorkę. Jako świadek złożył podpis nie kto inny, jak nieżyjący już mecenas Delano Bannock oraz - Caswell wykonał zamaszysty obrót - oskarżona w tym procesie Virginia Baxter.

Virginia siedziała patrząc się na niego z otwartymi ustami.

Mason ścisnął ją za ramię i przywołał do rzeczywistości.

• Czy to kończy zeznania tego świadka? - spytał sędzia Grayson.

• Tak, Wysoki Sądzie.

- Czy obrona ma pytania?

Mason wstał.

- Świadek znalazł ten testament w zalakowanej kopercie?

• Tak. Zalakowana koperta znajdowała się w szufladzie, o której wspominała Lauretta Trent. A w zalakowanej kopercie znajdował się testament.

• Co pan z nią zrobił?

• Włożyłem do sejfu i udałem się do prokuratora okręgowego.

• Gdzie znajduje się sejf?

• W mojej sypialni.

• A pańska sypialnia znajduje się w domu, w którym mieszkała Lauretta Trent i który byt jej własnością?

• Tak.

• Sejf był już w sypialni, kiedy pan się do tego domu wprowadził?

• Nie. Ja zainstalowałem sejf.

• Dlaczego?

- Ponieważ miałem nieco kosztowności. Dom taki duży, Lauretta Trent ogólnie znana jako osoba niezwykle

bogata, chciałem więc mieć bezpieczne miejsce, w którym mógłbym trzymać biżuterię żony i gotówkę, którą akurat posiadałem.

• Czym pan się zajmował?

• Robiłem różne rzeczy - Kelvin powiedział to z godnością.

• Na przykład?

• Nie sądzę, żebym musiał je wyliczać.

• Zgłaszam sprzeciw - włączył się Caswell - to są rzeczy nieistotne i nie związane ze sprawą. Przesłuchanie nie jest prawidłowe.

• To jest istotne tło - nie zgodził się sędzia Grayson - i strony są upoważnione do takich pytań, chociaż w tym konkretnym wypadku nie widzę na razie pożytku dla sądu, to jest powiększenia istotnej wiedzy o sprawie.

• Nie ma potrzeby zajmowania się całym życiem świadka - irytował się Caswell.

• Czy pan ma jakieś szczególne powody do takich pytań? - sędzia patrzył z zainteresowaniem na Masona.

• Chodzi mi o pewną konkluzję. Wszystkie interesy, które pan prowadził, były niedochodowe, prawda?

• To nic jest prawda, nic, proszę pana.

• Ale efekt byt taki, że przyszedł pan mieszkać u Lauretty Trent?

• Na jej zaproszenie, proszę pana!

• Dokładnie w chwili, kiedy nie potrafił pan utrzymać się sam.

• Nic, proszę pana. Potrafiłem się utrzymać, ale miałem pewne, okresowe, straty finansowe, pewne straty w interesach.

• Innymi stówy, zbankrutował pan?

• Miałem problemy finansowe.

• A pańska szwagierka zaproponowała, aby zamieszkał pan u niej.

• Tak.

• Pan to jej podpowiedział?

• Dragi szwagier, pan Boring Briggs, mieszkał w tym domu. To wielka rezydencja i... Więc moja żona i ja przyjechaliśmy z wizytą i już się nie wyprowadziliśmy.

• I podobnie jest w wypadku Boringa Briggsa, orientuje się pan?

• Co jest podobne?

• Również miał finansowe niepowodzenia i wprowadził się do siostry swojej żony?

• W tym wypadku okoliczności sprawiły, że taki krok był... konieczny.

• Okoliczności finansowe?

• W pewnym sensie. Boring Briggs miał parę niepowodzeń i nie był w stanie zagwarantować żonie zasobów pieniężnych i wobec tego udała się ona do swojej siostry Lauretty Trent, osoby bardzo szczodrej.

- Dziękuję - powiedział Mason. - To wszystko.

Kelvin opuścił miejsce dla świadków.

• W porządku - szepnął Mason do Virginii. - Proszę mi o tym opowiedzieć.

• Testament. Przypominam sobie teraz, jak pisałam na maszynie ten wspaniały hołd dla doktora.

• Mam zamiar wziąć do rąk ten testament i dobrze mu się przyjrzeć. Nie chciałbym, żeby pani w widoczny sposób okazywała zainteresowanie tym, co robię, ale proszę zerknąć przez ramię na ten testament, zwłaszcza na końcową część, z podpisami. Czy podpis pani jest autentyczny.

Mason podszedł do stołu protokolanta.

- Czy mógłbym zobaczyć testament? - spytał. - Chciałbym sprawdzić kilka szczegółów.

Protokolant podał Masonowi dokument, a Caswell w tym momencie wywołał do zeznań kolejną osobę.

- Moim następnym świadkiem będzie policjant kalifornijskiej drogówki Harry Aubum.

Aubum, w mundurze, wszedł na salę i został zaprzysiężony. Oświadczył, że jest policjantem, który przybył na miejsce zderzenia dwu samochodów przed motelem Saint's Rest.

Mason przerzucał kartki testamentu i z obojętną miną zatrzymał się dłużej przy podpisach.

- To jest mój podpis - powiedziała mu Virginia z pewnym przestrachem - a to pana Bannocka. Och, panie Mason, teraz to wszystko pamiętam. Ten testament jest prawdziwy. Przypominam sobie różne drobiazgi. Tu na końcu strony jest malutki kleks. Zrobił się przy pod pisywaniu. Chciałam napisać na maszynie ostatnią stronę jeszcze raz, ale pan Bannock powiedział, że może tak zostać.

• A tu są linie papilarne - zauważył Mason - odciśnięte w atramencie.

• Nie widzę.

• O tu. Niewielki ślad, ale powiedziałbym, że ten odcisk palca jest do zidentyfikowania.

• O rany, to musi być mój palec, chyba że Lauretty Trent.

- Zostawmy to Caswellowi, musi wszystko zbadać.

Adwokat przeglądnął testament jeszcze raz, włożył do koperty i odniósł do protokolanta. Wydawało się, że nic zainteresował się specjalnie dokumentem, który rzucił niedbale na stół urzędnika, lecz skupił uwagę na zeznaniach świadka stojącego przy barierce.

Wrócił na miejsce i usiadł obok Virginii Baxter, która szepnęła do niego:

- Nie mogę pojąć, po co komuś zachciało się tej afery z podrabianiem dwu testamentów, skoro testament przecież był? Chyba musieli nie wiedzieć o jego istnieniu.

- Może ktoś chciał się dowiedzieć... Porozmawiamy o tym później, Virginio.

Harry Aubum składał zeznania głosem beznamiętnym, starając się po prostu opowiedzieć, co się stało w sposób maksymalnie bezstronny, ale zarazem stuprocentowo dokładny.

Poświadczył, że został skierowany przez radio do wypadku samochodowego, jaki zdarzył się przed motelem Saint's Rest. Po przybyciu na miejsce stwierdził, że w kolizji uczestniczyły samochody oskarżonej i Perry'ego Masona. Poprosił drogą radiową o sprawdzenie obu wozów w policyjnych kartotekach. Po krótkim czasie centrala odpowiedziała mu przez radio.

• Nie może pan powiedzieć nam, co pan usłyszał przez radio - instruował Caswell - bo byłby to dowód ze słyszenia, ale może nam pan podać, co pan zrobił w związku z otrzymanymi dyspozycjami i informacjami.

• Przepytałem oskarżoną, kiedy używała samochodu, czy brała udział w innym wypadku i gdzie była w ciągu ostatniej godziny.

• Co powiedziała?

• Powiedziała, że samochodem nie jeździła, zrobiła tylko tę pętlę przed motelem. W pokoju motelowym przebywała około dwóch godzin, tak podała. Nie uczestniczyła w żadnym innym wypadku, oświadczyła to bardzo kategorycznie.

• Co stało się potem?

• Sprawdziłem numer rejestracyjny samochodu; były w nim dwie istotne dla sprawy cyfry, sprawdziłem markę samochodu, stwierdziłem, że są podstawy do zatrzymania pani Baxtcr. Później wróciłem na miejsce wypadku. Pozbierałem odłamki szkła ze stłuczonego reflektora samochodu oskarżonej. To samo zrobiłem następnie na szosie nad oceanem, w miejscu wypadku pani Trent. Zdjąłem rozbity reflektor z chevroleta oskarżonej i poskładałem wszystkie odłamki szklą.

• Ma pan ten reflektor ze sobą?

• Tak.

• Zechce pan pokazać?

Aubum odszedł od barierki i przyniósł karton, z którego wyjął lampę samochodową. Kawałki szkła trzymały się razem dzięki taśmie klejącej, a poszczególne fragmenty miały oznaczenia cyfrowe od 1 do 7.

• Co oznaczają te cyfry? - spytał Caswell.

• 1 i 2 to szkło, które pozostało w lampie, 3 i 4 to fragmenty znalezione przed motelem, 5, 6 i 7 to kawałki, które leżały na szosie nad oceanem.

• Świadek do dyspozycji obrony.

• Nie mam pytań - pogodnie stwierdził Mason.

• Nic ma pan pytań, panie Mason? - sędzia Grayson spojrzał na adwokata.

• Nie mam, Wysoki Sądzie.

• Wobec tego - powiedział Caswell - chciałbym ponownie wezwać George'a Eagana na drugą serię pytań.

• Proszę bardzo - zgodził się sędzia Grayson. Eagan zajął miejsce dla świadków.

• Przysięgę pan już złożył - stwierdzi! Caswell. Eagan kiwnął głową.

- Czy kiedykolwiek zwracał się pan do oskarżonej i prosił ją o informacje na temat testamentu?

• Oskarżoną zobaczyłem po raz pierwszy w więzieniu. Oprócz tego nie widziałem jej nigdy w życiu.

• Nigdy nic dawał jej pan pięciuset dolarów lub innej sumy za sporządzenie fałszywej kopii testamentu?

• Nie, proszę pana.

• Krótko mówiąc, nie miał pan z nią żadnych interesów.

• Nic miałem.

• Nigdy w życiu jej pan nie widział?

• Nie, proszę pana.

• Świadek do dyspozycji obrony.

Mason patrzył na Eagana w zamyśleniu.

- Czy wiedział pan, że Lauretta Trent zrobiła dla pana zapis w testamencie?

Świadek zawahał się.

- Proszę odpowiedzieć. Wiedział pan, czy nie wiedział?

• Wiedziałem, że pamiętała o mnie w testamencie. Nie wiedziałem, ile mi zapisała.

• Wiedział pan zatem, że kiedy Lauretta Trent umrze, będzie pan dość bogaty.

• Nie, proszę pana. Mówię, że nie wiedziałem, ile mi zapisała.

• Skąd pan wiedział, że pamiętała o panu w testamencie?

• Powiedziała mi o tym.

• Kiedy?

• Około trzech miesięcy temu, czterech miesięcy temu... no, może pięć miesięcy temu.

- Pan sporo gotował, przygotowywał jedzenie dla Lauretty Trent?

• Tak, proszę pana.

• Grill, na świeżym powietrzu?

• Tak, proszę pana.

• Używał pan dużo czosnku?

• Ona lubiła czosnek.

• Tak.

- Czy wiedział pan, że czosnkiem można dobrze kamuflować smak arszeniku w proszku?

• Nie, proszę pana.

• Czy kiedykolwiek dodawał pan arszenik do przygotowywanych potraw?

• Och, Wysoki Sądzie, jeżeli Wysoki Sąd pozwoli - przerwał Caswell. - To jest zupełnie nie związane ze sprawą, nieważne. To znieważa świadka i wywołuje kwestie, o których nie było wzmianki w przesłuchaniu bezpośrednim. Przesłuchanie jest niewłaściwe.

• Myślę, że jest niewłaściwe - zgodził się sędzia Grayson - chyba że obrońca ma do tego jakieś uzasadnienie. Ma on pełne prawo wykazywać, że świadek wiedział o tym, iż jest testamentowym spadkobiercą, ale pytanie o arszenik to zupełnie inna kwestia.

• Będę tu wykazywał, że trzykrotnie podjęto z premedytacją próbę otrucia Lauretty Trent arszenikiem. Co najmniej raz symptomy wystąpiły po spożyciu jedzenia przygotowanego przez świadka.

Sędzia Grayson zrobił wielkie oczy i pochylił się do przodu.

• Może pan to udowodnić?

• Mogę. Mam niepodważalne dowody.

• Sprzeciw odrzucony - sędzia Grayson wyprostował się. - Świadek, proszę odpowiedzieć na pytanie.

• Nigdy nie dodawałem - mówił z oburzeniem Eagari - żadnej trucizny do jedzenia pani Trent. Nic nie wiem o żadnej truciźnie, nie wiedziałem o tym, że ktoś chciał ją otruć. Wiedziałem, że kilkakrotnie miała poważne kłopoty żołądkowe i powiedziano mi, że ostro przyprawione jedzenie może te problemy powiększyć. I dlatego namawiałem ją do rzadszego grillowania. A dla pana informacji, panie Mason, o arszeniku nie wiem nic, kompletnie nic.

• Wiedział pan, że na śmierci Lauretty Trent pan skorzysta?

• Och, chwileczkę - przerwał Caswell. - To nie jest właściwa interpretacja tego, co powiedział świadek.

• Pytam go, czy orientował się, że odniesie korzyść ze śmierci Lauretty Trent.

• Nie.

• Nie wiedział pan, że będzie miał więcej niż przy obecnej pensji miesięcznej?

• Więc... więc, tak. Była taka dobra, powiedziała mi to.




• 
  
  A więc wiedział pan, że zyska na jej śmierci.

• Niekoniecznie. To oznaczało utratę pracy.

- Ale ona zapewniła pana, że zadba o to, by nie poniósł pan żadnej straty?

• Tak.

• A więc wiedział pan, że skorzysta na jej śmierci.

• Dobrze, jeśli chce pan tak patrzeć, wiedziałem, że nie stracę. Tak.

• A zatem, jak Lauretta Trent była ubrana w czasie ostatniej podróży?

• Jak była ubrana?

• Tak.

• No, miała kapelusz, płaszcz i buty.

• Co jeszcze miała na sobie?

• No, zaraz. Ten płaszcz miał rodzaj futra, to znaczy futrzany kołnierz, taki przypinany.

• I miała to na sobie?

• Tak, pamiętam, że prosiła o wyłączenie ogrzewania, bo chciała siedzieć w tym płaszczu.

• Byliście, gdzie?

• W Venturze.

• Czy pan wie, co ona robiła w Venturze?

• Nie.

• Nic wie pan, że oglądała tam pewną nieruchomość?

• A, tak. Wiem, ona się zastanawiała, czy nic kupić tej posesji.

• A miała torebkę?

• Tak, oczywiście, miała torebkę.

• Czy pan wie, co w niej było?

• Nie, proszę pana. Zwykłe rzeczy, jak przypuszczam.

• Nie pytam pana, co pan przypuszcza. Pytam, co pan wie.

• Skąd miałbym wiedzieć, co ona ma w torebce?

• Pytam, czy pan wic?




• Nie.

• Nie wie pan o ani jednej rzeczy, która była w tej torebce?

• Hm, wiedziałem, że była w niej portmonetka... Nie, nie wiem, co było w torebce.

• I nie wiedział pan, że w torebce było pięćdziesiąt tysięcy dolarów gotówką?

• Co? - świadek zesztywniał ze zdumienia.

• Pięćdziesiąt tysięcy dolarów - powtórzył Mason.

• O rany, nie! Nie nosiła takich sum przy sobie.

• Jest pan pewien?

• Jestem pewien.

• A więc pan wic, czego nie było w torebce.

• Wiem, że nigdy nic wzięłaby ze sobą takiej sumy, nie mówiąc mi o tym.

• Skąd pan wie?

• Po prostu znałem ją.

• A więc pan nie wiedział, pan tylko przypuszcza.

• No dobrze, nic wiem, czy nie miała łych pieniędzy przy sobie - przyznał świadek.

• Tak myślałem.

• Ale jestem prawic pewien, że nic miała - nic wytrzymał Eagan.

• Nic powiedziała panu, że zamierza machnąć tymi wiązkami banknotów przed nosem właścicielowi nieruchomości w Venturze? Albo coś w tym rodzaju?

Eagan zawahał się.

• Nie powiedziała?

• Powiedziała mi, że kalkuluje, czy nic opłacałoby się jej kupić tam nieruchomości. I że właściciel strasznie potrzebuje gotówki, więc gdyby machnęła mu przed nosem jakąś zaliczką, mógłby się zgodzić na jej ofertę.

• Właśnie - powiedział tryumfalnie Mason. - A kiedy wyłowiono auto z oceanu, był pan na miejscu?

• 
  Tak.

• A torebki w samochodzie nie było?

• Nie. Wydaje mi się, że policji nie udało się znaleźć torebki. Tył samochodu był zupełnie pusty.

• Ani futrzanego kołnierza, ani płaszcza, ani torebki?

• Tak. Nurkowie podejmowali heroiczne wysiłki, żeby odnaleźć ciało, ale nie mogli ryzykować życia szukając drobnych przedmiotów. O ile mi wiadomo, dno oceanu jest w tym miejscu skaliste.

• Nie wie pan, kto był kierowcą samochodu, który na pana najechał?

• Powiedziano mi, że to oskarżona.

• Ale pan - uśmiechnął się Mason - nie wie, kto prowadził?

• Nie.

• Nie rozpoznał pan oskarżonej?

• Nie.

• Mógł to być ktoś inny?

• Tak.

• Nie mam więcej pytań - Mason odwrócił się gwałtownie, podszedł do stołu obrony i usiadł.

• Panowie - powiedział sędzia Grayson - późno dziś zaczęliśmy z powodu przeciągnięcia się innej sprawy. Obawiam się, że obecnie musimy ogłosić przerwę.

• Ależ oskarżenie zrobiło już prawie wszystko - zaprotestował Caswell. - Myślę, że Wysoki Sąd może otrzymać wszystkie dowody i uporządkować sprawę jeszcze przed przerwą. Dowody świadczą niezbicie, że zbrodnia została popełniona i istnieje uzasadniona przyczyna, by łączyć osobę oskarżonej z tą zbrodnią. To jest wszystko, co mieliśmy do zrobienia podczas rozprawy wstępnej. Chciałbym, aby ta rozprawa zakończyła się dziś wieczorem. Na jutro rano mam zaplanowane inne rzeczy.

• Asystent prokuratora popełnia typowy błąd - zwrócił uwagę Mason - zakładając, że ta rozprawa ma mieć charakter całkowicie jednostronny. Oskarżona ma prawo przedstawić dowody świadczące na jej korzyść.

• Zamierza pan teraz podjąć obronę?

• Z całą szczerością, Wysoki Sądzie - uśmiechnął się Mason - nie wiem. Chciałbym usłyszeć o wszystkich dowodach oskarżenia, a potem prosić o przerwę na omówienie sytuacji z moją klientką i podjęcie decyzji.

• W tych okolicznościach - orzekł sędzia Grayson - sąd może jedynie odłożyć sprawę do jutra. Rozprawa zostanie wznowiona o godzinie dziesiątej. Sąd ogłasza przerwę. Oskarżona zostanie odprowadzona do aresztu, ale zanim opuści salę rozpraw, pan Mason powinien mieć możliwość odbycia z nią rozmowy, odpowiednio do potrzeb.

Sędzia Grayson wyszedł.

Mason, Della Street, Paul Drakę i Virginia Baxter skupili się w kącie sali rozpraw.

- Na miłość boską - powiedziała Virginia - kim jest ten facet, który przyszedł do mnie po sfałszowany testament?

- To jest coś - pokiwał głową Mason - co musimy wyjaśnić.

• A skąd pan wiedział, że ona miała pięćdziesiąt tysięcy dolarów w torebce?

• Nie wiedziałem - roześmiał się Mason. - Nie powiedziałem, że miała pięćdziesiąt tysięcy dolarów w torebce. Spytałem Eagana, czy wiedział, że miała pięćdziesiąt tysięcy dolarów.

• A sądzi pan, że miała?

• Nie mani zielonego pojęcia, ale chciałem, żeby Eagan powiedział, że nie miała. A teraz, Virginio, chcę żeby przyrzekła mi pani solennie, że nic będzie rozmawiać o sprawie z nikim do momentu wejścia na salę rozpraw
  
  jutro rano. Nie sadzę, żeby starali się coś jeszcze z pani wyciągnąć, gdyby jednak próbowali, proszę odpowiadać, że została pani odpowiednio poinstruowana przez swojego adwokata. Ta instrukcja brzmi: Nie odpowiadać na żadne pytania i nie mówić ani słowa. Czy sądzi pani Virginio, że wytrzyma pani, bez względu na to, jak silna będzie pokusa, by mówić?

• Jeżeli każe mi pan milczeć, będę milczeć.

• Chcę, żeby pani milczała jak głaz.

• Dobrze. Obiecuję.

• Grzeczna dziewczynka - Mason poklepał ją po plecach, podszedł do drzwi i dał znać policjantce, by odprowadziła Virginię. Następnie wskazał przyjaciołom krzesła, a sam przechadzał się tam i z powrotem po sali.

• Co z tymi pięćdziesięcioma tysiącami dolarów? - spytał Drakę.

• Chcę, żeby poszukano torebki. Policja musi szukać. I to zaraz. Paul, trzeba zrobić parę rzeczy. Powinienem pomyśleć o tym wcześniej.

Drakę wyjął notes.

- Lauretta Trent chciała - mówił Mason - by Eagan skręcił w lewo, w drogę do motelu Sainfs Rest. Miała jakiś powód, żeby tam pojechać. Kiedy Virginia powiedziała mi, że dzwoniła Lauretta Trent i namówiła ją na spotkanie w motelu Saint's Rest, pomyślałem, że panna Baxter padła pewnie ofiarą starego triku, że ktoś się podszył pod panią Trent, bo przez telefon nic jest to trudne. Skoro jednak chciała skręcić w lewo, w drogę do motelu, to może naprawdę ona dzwoniła do Virginii. Tylko teraz pytanie, dlaczego dzwoniła?

Drake wzruszył ramionami, a Mason kontynuował:

- Albo chciała przekazać Virginii jakieś informacje, albo chciała od Virginii informacje uzyskać. Wielce prawdopodobne jest, że to pani Trent pragnęła zdobyć informacje. Ktoś tę rozmowę telefoniczną musiał podsłuchać. Nie sądzę, żeby wchodził w grę podsłuch na linii. Ktoś to podsłuchał na jednym albo na drugim końcu. W mieszkaniu Virginii Baxter to wątpliwe, raczej w miejscu, z którego dzwoniła Lauretta Trent. Drakę kiwnął głową.

• Ta osoba, wiedząc, że Virginia pojedzie do Saint's Rest własnym samochodem, udała się tam czym prędzej. Gdy Virginia była już w pokoju motelowym, ten ktoś wsiadł do jej auta, zjechał na szosę biegnącą wzdłuż oceanu i czatował na Laurettę Trent. Był to bardzo wprawny kierowca. Uderzył auto Trent na tyle mocno, że zepchnął je z drogi, po czym przyśpieszył, ślizgiem obrócił wóz Baxter, by drugim uderzeniem zrzucić sedana do oceanu. Następnie poobijanym chevroletem wrócił pod motel Saint's Rest, ale na parkingu musiał stanąć na innym miejscu, bo poprzednio zajmowane było zastawione. Potem pewnie przesiadł się do swojego samochodu, zjechał na główną szosę i zniknął.

• Tak, to jest jasne - kiwnął głową Drakę.

• Czy rzeczywiście? - Mason powątpiewał - Nie miał pewności, że zdąży na czas, ani gwarancji, że kierowca jadący za nim odczyta kompletny numer rejestracyjny wozu Virginii Baxter, a nic tylko dwie ostatnie cyfry. Musiał mieć spadochron awaryjny.

• Nie rozumiem - przyznał Drake.

• Musiał mieć gdzie się ukryć na wypadek, gdyby nie zdołał zjechać nad ocean. Co to by mogło być?

• To proste - odgadł Drakę. - Wynajął pokój w Saint's Rest.

• To sprawa dla ciebie. Chcę, żebyś pojechał do motelu, sprawdził księgę meldunkową, spisał numery wszystkich samochodów i ustalił właścicieli. Zwróć uwagę, czy jest ktoś taki, kto się zameldował, a potem wyjechał nie nocując w motelu. Jeśli będzie, postaraj się o rysopis.




• W porządku - Drakę kłapnął zamykanym notesem. - Kawał roboty, ale damy radę. Wezmę do tego para ludzi i...

• Chwileczkę - przerwał mu Mason. - To nie wszystko.

• Nie?

• Zastanówmy się, Paul, co się stało, gdy ten samochód wyleciał z drogi.

• Tam są wielkie kamienie - powiedział Drakę. - Szofer próbował odzyskać kontrolę nad samochodem, ale nie zdołał, pojazd runął do oceanu. Nie można było wybrać odpowiedniejszego miejsca na coś takiego. Oglądnąłem ten teren uważnie. Szosa skręca w lewo. Tuż obok pobocza zaczynają się kamienie. Niektóre mają po pół metra średnicy, prawdziwe głazy. Zaledwie trzy metry od drogi jest urwisko i w dole ocean. W tym miejscu jest prawie pionowy klif. Żeby zbudować drogę, trzeba było odstrzelić przy pomocy materiałów wybuchowych sztuczną półkę. Nad drogą po lewej jest sześćdziesiąt metrów skalnej ściany, a po prawej przepaść i ocean.

• I dlatego - zauważył Mason - wybrano to miejsce. Idealne do spychania samochodu z drogi.

• Masz absolutną rację - uśmiechnął się Drakę - mój drogi Holmesie.

• Otóż to, mój drogi Watsonie. Ale co się stało z Laurettą Trent? Szofer kazał jej skakać. Pewnie próbowała wydostać się z samochodu. Tylne drzwi po, lewej były otwarte. Ciała nie znaleziono w samochodzie, musiała więc wylecieć.

• Tak, ale jaki stąd wniosek? - spytał Drakę.

• Ta brakująca torebka... - dedukował Mason. - Kiedy kobieta wyskakuje z samochodu, nie myśli raczej o torebce, chyba że ma w niej bardzo, bardzo dużą sumę pieniędzy lub coś bardzo, bardzo cennego. Dlatego chciałem się dowiedzieć od Eagana, czy ona coś przy sobie miała. Bo gdyby miała, to pewnie poprosiłaby go o szczególną ostrożność. Ale zdziwienie szofera było zbyt naturalne, by udawał. Musimy więc wyciągnąć wniosek, że jeśli nawet było coś cennego w torebce, Eagan o tym nie wiedział.

Moje wypytywanie o pięćdziesiąt tysięcy dolarów w torebce zachęci pewnie policję do powrotu na miejsce katastrofy i desperackich poszukiwań z udziałem nurków i oświetlenia podwodnego. Jeżeli torebka leży tam na dnie między głazami, znajdą ją. Ciało prądy oceaniczne mogły zanieść gdzieś daleko, torebka utknęłaby wśród kamieni. Następna sprawa to dziwne postępowanie spadkobierców. Ktoś nakłania Virginię do podrobienia kopii fałszywego testamentu, którą chce podłożyć pomiędzy kopie testamentów z archiwum Bannocka.

• To jest dla mnie niepojęte - powiedział Drakę. - Będąc w posiadaniu takiego dobrego testamentu, po co podkładać fałszywy?

• Na to pytanie musimy odpowiedzieć do godziny dziesiątej jutro rano.

• A po co dwa fałszywe testamenty? - dziwił się Drakę.

• To jest często praktykowane wśród fałszerzy testamentów, Paul. Jeżeli podróbka numer dwa nie wypali, sięga się po numer jeden. Poza tym spadkobiercy są skłonniejsi do kompromisu, gdy muszą się oganiać od dwóch bestii.

• Dla mnie to za wiele. Nic tylko nie sądzę, byśmy znali właściwe odpowiedzi, ale my chyba nawet nie idziemy we właściwą stronę.

• A w którą stronę - uśmiechnął się Mason - twoim zdaniem idziemy, Paul?

• W stronę dowodzenia niewinności Virginii.

• Jako jej obrońca, Paul, widzę tylko ten kierunek.

ROZDZIAŁ DZIEWIĘTNASTY

• Co powiedziałabyś na propozycję, żeby popracować dłużej dziś wieczorem, a potem pójść na kolację? - spytał Mason, gdy wrócili do biura.

• Wiesz, że nigdy nie wychodzę do domu przed tobą, jeśli pracujemy nad sprawą - uśmiechnęła się Della Street.

• Grzeczna dziewczynka - Mason poklepał ją po ramieniu. - Zawsze mogę na tobie polegać. Wkręć papier w maszynę, Della. Zamierzam podyktować ci listę pytań.

• Pytań?

• Mam wrażenie, że nie umiem pomóc mojej klientce w tej sprawie po prostu dlatego, że za mało używam własnej głowy i nie dokonuję analizy sięgającej aż do podstaw. Ktoś stojący z tyłu realizuje przemyślany plan, a raczej zrealizował przemyślany plan. Ten plan jest logiczny dla niego, ale pojedyncze elementy, które widzimy w świetle wydarzeń, jakie miały miejsce, po prostu nie mają sensu. Patrzymy jedynie na wyrwane fragmenty spójnej całości. Musimy oglądnąć te kawałki jeden po drugim bardzo uważnie i spróbować znaleźć odpowiedzi.

Zaczynamy od pytania numer jeden: Dlaczego ktoś podłożył narkotyki do walizki Virginii Baxter?

Della Street pilnie wystukała pytanie na maszynie. Mason zaczął chodzić po pokoju tam i z powrotem.

- Pierwsza i najbardziej oczywista odpowiedź brzmi: Ta osoba chciała, aby Virginia Baxtcr została skazana za popełnienie przestępstwa.

Pytanie numer dwa: Dlaczego ta osoba chciała, aby Virginia Baxter została skazana za popełnienie przestępstwa? Pierwsza i najbardziej oczywista odpowiedź brzmi: Ta osoba wiedziała, że Virginia jest świadkiem sygnatariuszem testamentu Lauretty Trent. Zamierzała zrobić coś, co wskazywałoby, iż ten testament jest sfałszowany i dlatego chciała zniszczyć wiarygodność Virginii jako świadka.

Pytanie numer trzy: Dlaczego ktoś przyszedł do Virginii Baxtcr z propozycją napisania dwóch fałszywych testamentów?

Oczywista odpowiedź: Zamierzał podrzucić te kopie gdzieś, gdzie mogły być użyte z korzyścią dla niego.

Następne pytanie: Dlaczego te fałszywe kopie mogły być użyte z korzyścią dla niego? Co chciał z ich pomocą osiągnąć?

Mason zatrzymał się, pokręcił głową i powiedział:

- Odpowiedź na to pytanie nie jest oczywista. Teraz mamy następujące pytanie: Dlaczego Lauretta Trent chciała rozmawiać z Virginią Baxter?

Oczywista odpowiedź brzmi: W jakiś sposób dowiedziała się, że oszuści próbują posłużyć się Virginią Baxter. Prawdopodobnie dotarła do niej wiadomość o podrobionych testamentach. Albo, być może, chciała tylko zapytać Virginię, gdzie znajdują się kopie testamentu z kancelarii Bannocka. Tu rodzą się jednak wątpliwości: Dlaczego Lauretta Trent miałaby akurat teraz zajmować się testamentem, który sporządziła całe lata temu? Gdyby chciała się upewnić, czy testament na pewno jest zgodny z jej aktualnymi życzeniami, powinna pójść do notariusza i w ciągu godziny dokonałaby rewizji dokumentu, po prostu miałaby nowy testament.

Mason chodził przez kilka minut tam i z powrotem, po czym powiedział:

- To są te pytania. Delio.

- Więc, wydaje mi się, masz odpowiedzi do większości z nich.

- Odpowiedzi oczywiste. Czy to są jednak odpowiedzi trafne?

- W każdym razie wydają się logiczne - powiedziała pokrzepiająco Della.

- Dopiszemy jeszcze jedno pytanie: Dlaczego w chwili śmiertelnego niebezpieczeństwa Lauretta Trent pamiętała o torebce? Albo inaczej: Dlaczego po wyłowieniu z oceanu samochodu nie odnaleziono w nim torebki Lauretty Trent?

• Może torebkę miała przewieszoną na pasku przez ramię? - dedukowała Della.

• Nie jechałaby samochodem z torebką przewieszoną przez ramię - powątpiewał Mason. - Nawet jeśli złapała torebkę w momencie zderzenia, puściłaby ją, gdy znalazła się w zimnej wodzie morskiej. Być może próbowała płynąć, pracowała ramionami pod wodą.. Torebka, nawet na pasku, prawdopodobnie nie pozostałaby przy niej.

• Mamy więc całkiem sporą listę pytań - stwierdziła Della Street.

I znowu przez parę minut Mason chodził w milczeniu tam i z powrotem.

- Wiesz, Delio, czasem nie można sobie przypomnieć czyjegoś nazwiska, czy jakiejś nazwy, a potem myśli się o czymś innym i nagle to nazwisko wyskakuje z pamięci. Może spróbuję pomyśleć o czymś innym przez chwilę i zobaczymy, co się stanie z tymi, pytaniami.

- Dobrze, a o czym innym chciałbyś pomyśleć?

- O tobie - roześmiał się. - Chodź, pojedziemy w jakieś spokojne miejsce, odpowiednie na miłą kolacyjkę. Co sądzisz o restauracji w górach, o stoliku przy oknie, za którym widać w dole światła wielkiego miasta? I tym uczuciu, że się jest daleko od wszystkich i wszystkiego?

• Sądzę, że mam ochotę - Della Street odsunęła fotel sekretarki, a maszynę do pisania nakryła plastykowym pokrowcem. - Zabieramy tę listę pytań ze sobą?

• Zabieramy, ale spróbujemy nie myśleć o nich, nim nie zjemy kolacji.

ROZDZIAŁ DWUDZIESTY

Della Street z uwagą przyglądała się siedzącemu po przeciwnej stronie stolika Perry'emu Masonowi.

Adwokat zjadł swój stek mechanicznie, jakby ledwie wiedział, co wkłada do ust. Następnie przystąpił do popijania kawy. Patrzył na pary kręcące się na parkiecie, ale wzrok kierował częściej na morze świateł w dolinie widocznej za wielkim oknem.

Della Street położyła dłoń na ręce adwokata. Ścisnęła palce, jakby chciała mu dodać otuchy.

- Martwisz się, prawda?

Błysnął ku niej oczami, zamrugał, uśmiechnął się ciepło.

• Po prostu myślę, to wszystko, Della.

• Martwisz się?

• No dobrze, martwię się.

• O swoją klientkę czy o siebie?

• O jedno i drugie.

• Nie powinieneś się tym gryźć - jej dłoń wciąż spoczywała na jego ręce.

- Adwokat to nie lekarz. Lekarz ma rzesze pacjentów. Ma młodych, takich, których można wyleczyć, ma starych cierpiących na choroby nieuleczalne. To naturalna kolej rzeczy, że ludzie zmierzają od narodzin do śmierci. Lekarz nie może tak przejmować się swoi mi pacjentami, by cierpieć razem z nimi. Z adwokatem jest inaczej. Ma mniej klientów. Większość ich problemów jest do pokonania, jeżeli tylko adwokat wie dobrze, co ma robić. Ale nawet w sprawach nic do wygrania adwokat zawsze może klientowi jakoś pomóc, stosując właściwą taktykę.

• A co z tobą?

• Miałem pecha. Wiedziałem, oczywiście, że ktoś wziął samochód Virginii i auto uczestniczyło w jakimś wypadku. Przypuszczałem, że zastawiono na nią pułapkę, żeby ja, fałszywie oskarżyć o jakiś wypadek drogowy. Gdyby na tym ta sprawa polegała, mój czyn byłby całkowicie usprawiedliwiony. W gruncie rzeczy i tak jestem usprawiedliwiony. Nie wiedziałem o popełnieniu żadnej zbrodni. Nie wiedziałem, że ktoś chce kłamliwie oskarżyć Virginię o morderstwo i ja próbuję chronić... Oczywiście, gdybym wiedział, że zostało popełnione morderstwo i ten samochód był narzędziem zbrodni, mój czyn byłby przestępstwem. Kwestia intencji jest tu zasadnicza.

Adwokat znowu patrzył na parkiet, wodził oczami za jedną z par, a potem przeniósł wzrok na światła w dolinie.

Nagle zwrócił się ku Delii Street i zakrył swoją ręką jej dłoń.

- Dziękuję ci za twoją lojalność, Delio. Nie mówię o tym często. Pewnie traktuję twoją obecność i pomoc jako coś oczywistego, jak powietrze, którym oddycham i jak wodę, którą piję, ale to nie znaczy, że nie doceniam wszystkiego, co robisz.

Pogłaskał jej dłonie.

• W twoich rękach jest tyle otuchy, masz pewne dłonie. To są drobne kobiece rączki, a jednocześnie silne ręce.

• Tyle lat stukam w maszynę - roześmiała się nieco zmieszana - więc mam mocne palce.

• Tyle lat mi pomagasz ogromnie.

Ścisnęła na moment jego rękę i, czując że przyciągają uwagę, cofnęła dłoń.

Mason znowu wpatrywał się w odległe światła i nagle zrobił okrągłe oczy.

- Olśnienie? - spytała.

- Mój Boże - powiedział i milczał przez parę sekund. - Dziękuję ci za inspirację, Delio.

Uniosła pytająco brwi.

• Coś ci zasugerowałam?

• Tak, tym zdaniem o stukaniu w maszynę.

• To jak gra na fortepianie. Wzmacnia rękę i palce.

• Nasze pytanie numer dwa: Dlaczego ktoś chce, aby Virginia Baxter została skazana za popełnienie przestępstwa? Odpowiedź, którą ci podyktowałem, jest błędna.

• Nie rozumiem. To najlogiczniejsza odpowiedź na świecie. To się wydaje jedynym celem tych prób obciążenia Virginii rzekomo popełnionym przez nią przestępstwem. Żeby jej zeznania, jako osoby skazanej, nie były wiarygodne...

Przerwał jej kręcąc głowa.

• Im nie zależało, żeby Virginia została skazana, chcieli ją tylko usunąć z drogi.

• Co masz na myśli?

• Chcieli dostać się do jej mieszkania, papieru firmowego i maszyny do pisania.

• Ale wiedzieli, że ona jest w samolocie i...

• Prawdopodobnie nie wiedzieli tego na czas. Poleciała tylko do San Francisco i wróciła następnego dnia. Oni musieli być absolutnie pewni, że będą mieli dostęp do maszyny do pisania i do papieru firmowego Bannocka i że Virginia nie wróci przed czasem.

• I co zamierzali zrobić?

• Mój Boże, Della - twarz Masona zarumieniła się z ożywienia - powinienem to dostrzec już dawno temu. Nie zauważyłaś nic szczególnego w tekście tego testamentu?

• Masz na myśli sposób podziału majątku?

• Nie. Sposób, w jaki testament został spisany. Akapit o odliczaniu zaległych płatności i kosztów pogrzebu testatorki zamiast na końcu dokumentu znalazł się na pierwszej stronie... Ile testamentów przepisywałaś, Delio?

• Bóg wie ile - śmiała się. - Z moim doświadczeniem w kancelarii adwokackiej... Mnóstwo.

• Właśnie. I przecież w każdym z nich dopiero pod koniec pojawiało się stwierdzenie typu: Całą resztę mojego majątku, po odliczeniu należnych płatności i kosztów mojego pogrzebu...

• To prawda - przyznała.

• Mieli testament. Ostatnia kartka jest autentyczna, prawdopodobnie druga również oiyginalna, natomiast pierwsza jest podrobiona. Napisana na maszynie Bannocka i na jego papierze firmowym, ale sporządzona w ostatnich dniach. Żeby podmienić stronę, trzeba było koniecznie posłużyć się maszyną do pisania z kancelarii Bannocka.

• Ale kto to podrobił? - spytała Della.

• Osoba lub osoby, które dzięki fałszerstwu miały odnieść korzyść.

• Cała czwórka żyjących krewnych to spadkobiercy - zauważyła Della.

• A także lekarz, pielęgniarka i szofer - uzupełnił Mason.

Adwokat milczał przez chwilę zamyślony, a potem powiedział:

• Jest jedna rzecz w poprzedniej sprawie Virginii Baxter, która mnie zastanawia.

• Co takiego?

• Policjant stwierdził, że nie może ujawnić nazwiska informatora od narkotyków, który do tej pory był absolutnie niezawodny.

• Czemu cię to zastanawia?

• Ktokolwiek chciał sfałszować ten testament, musiał znać tego informatora policji, przekupić go, żeby przekazał fałszywe informacje i zorganizował podłożenie narkotyków do, walizki Virginii.

Mason odepchnął krzesło, poderwał się i wypatrywał kelnera.

- Idziemy, Delio, mamy sporo do zrobienia.

Kelnera wciąż nie było widać, Mason położył więc na stoliku trzydzieści dolarów.

- To wystarczy na rachunek i napiwek - powiedział.

• Ależ to o wiele za dużo - protestowała Della - a ja muszę zapisywać wydatki.

• Tych wydatków nie zapisuj. Czas jest więcej wart niż dokładny spis wydatków. Idziemy.

ROZDZIAŁ DWUDZIESTY PIERWSZY

Paul Drake siedział w kącie swojego zagraconego gabinetu. Na biurku miał cztery telefony. Obok walał się papierowy talerz z resztkami hamburgera i poplamiona, tłusta chusteczka papierowa.

Przyciskał słuchawkę do ucha i popijał kawę z dużego, papierowego kubka, gdy wszedł Mason i Della Street.

- W porządku - powiedział do telefonu - rób, co się da. Bądź ze mną w kontakcie.

Drake odłożył słuchawkę i przyglądał się adwokatowi i jego sekretarce surowym wzrokiem.

• A, więc przychodzicie tu cuchnąć dopiero co spożytym filetem mignon, pieczonymi ziemniakami, francuskim pieczywem i winem z najlepszego rocznika. A ja truję się następnym tłustym hamburgerem i już mój żołądek zaczyna...

• Daj spokój - przerwa) Mason. - Jakie wiadomości z motelu, Paul?

- Nic, co by nam pomogło. Jest facet, który się zameldował, ale nie spal. To pewnie ten, którego szukamy, ale nazwisko i adres, które podał, są lipne, numer rejestracyjny samochodu też...

- Ale był to oldsmobile, prawda?

Drake uniósł brew.

• Zgadza się. Samochód byt wpisany jako olds... Mało kto odważy się wpisać inną markę, ale z numerami robią różne rzeczy, przestawiają cyfry i...

• Rysopis? - spytał Mason.

• Nic szczególnego. Ciężkawy gość z...

• Ciemnymi oczami i wąsikiem - dopowiedział Mason. Drakę miał teraz uniesione obie brwi.

• Skąd to wszystko wiesz?

- To się zgadza. Paul, ile masz wtyczek w kręgach policyjnych?

- Całkiem sporo. Ja im daję cynk, oni mi dają cynk. Oczywiście nic nie uszłoby mi na sucho. Zamknęliby mnie i zabrali prawo jazdy zaraz w pierwszej minucie, gdybym zrobił coś nieetycznego. Jeżeli pytasz w związku z taką sprawą, to ja...

• Nie, nie. Potrzebne mi jest nazwisko konfidenta, który informuje policję o narkotykach i odpowiada rysopisowi tego faceta z motelu Saint's Rest.

• Z tym może być ciężko.

• A czasem może pójść łatwo - zauważył Mason. - Jest spora rotacja wśród konfidentów. Rozsyłanie listów gończych na podstawie zeznań współpracowników policji zmusza ich do ujawniania się. Gdy informator staje się zbyt znany, nie może już nic zdziałać, bo świat przestępczy traktuje go jak kapusia. Przypuszczam, że mężczyzna, którego szukamy był konfidentem. Ujawnił się jakiemuś adwokatowi, który z kolei puścił wiadomość do handlarzy narkotyków i tym sposobem kapuś został bez warsztatu pracy.

• Jeżeli tak się sprawy mają - powiedział Drakę - prawdopodobnie dowiem się, kto to jest, dysponując tym rysopisem.

• Do roboty, Paul - Mason wskazał na telefony. - My idziemy do biura.

• Jak mocno cisnąć?

• Paul, to jest sprawa życia i śmierci. Ciśnij tak, żeby były rezultaty. Potrzebuję informacji i to jak najszybciej. Włącz w to tuzin ludzi, jeśli ich masz. Dzwoń wszędzie. Jeśli musisz, obiecuj nagrody.

• Okay - powiedział ze znużeniem Drakę. Zepchnął na bok kubek z kawą, podniósł telefon, wyciągnął szufladę, odkręcił butelkę z pigułkami na trawienie.

• Zadzwonię, gdy tylko będę coś miał, albo, jeszcze lepiej, przyjdę do biura i cię poinformuję.

• Idziemy, Della, przeczekamy to.

ROZDZIAŁ DWUDZIESTY DRUGI

Mason i Della siedzieli w gabinecie adwokata. Della zaparzyła wielki dzban kawy z myślą o Paulu Drake'u. Mason chodził po pokoju tam i z powrotem z kciukami wsuniętymi za pasek od spodni i pochyloną do przodu głową.

W końcu zatrzymał się, po prostu ze zmęczenia opadł na fotel i gestem poprosił o kawę.

Della napełniła mu filiżankę.

• Dlaczego zrobiłeś tyle hałasu wokół tej torebki? - spytała. - Czy masz jakieś informacje, o których ja nie wiem?

• Wiesz, że nie mam - potrząsnął głową.

• Nic nie słyszałam o żadnych pięćdziesięciu tysiącach dolarów w gotówce.

• Jest coś bardzo szczególnego w tej sprawie, Della. Dlaczego w samochodzie nie znaleziono torebki?

• Wiesz, sztormowa noc, dzikie fale, samochód spadający do oceanu...

• Torebka powinna leżeć na podłodze samochodu. Albo, jeśli wypadła, nie mogła znajdować się daleko. Ja nie powiedziałem, że w torebce było pięćdziesiąt tysięcy dolarów. Spytałem Eagana, czy on wiedział - było tam pięćdziesiąt tysięcy czy nie było. Chciałem też zwabić sforę płetwonurków amatorów, żeby porządnie przeszukali...

Rozległo się umówione pukanie do drzwi. Della skoczyła na równe nogi, ale Mason był szybszy. Otworzy! Drake'owi, na którego twarzy wyraźnie malowało się zmęczenie.

- Myślę, że mam twojego faceta. Peny.

• Kto to jest?

• Osobnik znany jako Hallinan Fisk. Przez długi czas był kapusiem policyjnym na jednym z przedmieść, ale w związku z pewną sprawą policja musiała ujawnić jego personalia, w innej sprawie musiał zeznawać jako świadek. Teraz wszyscy wiedzą, że to konfident. Uważa, że jego życie jest w niebezpieczeństwie. Z tajnego budżetu policji próbuje wyciągnąć forsę na emigrację.

• Czy to jest realne?

• Ma jakieś szanse, ale takich pieniędzy policja nie ma. To jest bezwzględny świat. Praktyka nie należy do ogólnie znanych, ale policja odwdzięcza się swoim informatorom przymykając oczy na ich niektóre sprawki. Fisk donosił na grube ryby i także na narkomanów. Zarabiał również jako akwizytor bukmachera. Policja przymykała na to oko w zamian za informacje o narkotykach. Teraz, kiedy wydało się, że Fisk jest policyjnym kablem, bukmacher boi się mieć go koło siebie. I to mimo obietnic kapusia, że zagwarantuje mu łaskawość policji. Bukmacher boi się, że ktoś zrobi skok na forsę, którą trzyma i że może zostać zamordowany. Było parę anonimowych telefonów z żądaniem, żeby pozbył się Fiska, bo jeśli nie to... To już wystarczyło, by zrobić z Fiska trędowatego.

• Masz jego adres? - spytał Mason.

• Chyba wiem, gdzie można go znaleźć.

• Chodźmy.

Della zerwała się z fotela, ale Drakę posadził ją tam Z powrotem.

- Mowy nie ma. To nie jest miejsce dla dam.

• Phi - nadąsała się: Znam ptaszka i kwiatek. Znam również półświatek...

• Tam będzie ciężko - powiedział Drake.

Della Street patrzyła błagalnie na Perry'ego Masona.

Mason zastanawiał się przez moment.

- Okay, chodź, Della, ale na swoja własną... Jak jesteś przygotowany jako ochroniarz, Paul?

Drakę odchylił połę płaszcza, by pokazać zawieszone pod pachą olstro z pistoletem.

- Jeżeli będzie się robić gorąco - powiedział - możemy machnąć im moimi referencjami, a jeśli pójdą na całość, możemy użyć tego.

- Mamy do czynienia z mordercą - przypomniał Mason. Pogasili światła w gabinecie adwokata, zamknęli drzwi na klucz i wsiedli do samochodu Drake'a.

Pojechali do dzielnicy spelunek, która o tej porze kipiała nocnym życiem.

Drakę od czasu do czasu spoglądał z powątpiewaniem na Delię...

Zaparkowali pod blokiem mieszkalnym, który był celem ich wyprawy. Przeszli niewiele więcej niż dwadzieścia metrów, Della cały czas w obustronnej asyście barczystego adwokata i muskularnego detektywa. Po schodach wspięli się na półpiętro, gdzie w małej, słabo oświetlonej wnęce stał kontuar z tabliczką BIURO i dzwonkiem. Z tylu na hakach wisiały klucze.

• Numer pięć - powiedział Drakę, - Nie ma klucza, a więc zaglądniemy.

• Czy on będzie na miejscu? - spytała Della. - O tej porze wszyscy mają wychodne w tej pięknej dzielnicy.

• Myślę, że jest tutaj. Przypuszczam, że boi się wychodzić z pokoju.

Szli pomnym, ciemnym i śmierdzącym korytarzem. Drake znalazł numer 5 i wskazał szparę pod drzwiami.

- Światło się pali - powiedział.

Mason mocno i zdecydowanie zastukał do drzwi. Przez chwilę nie było żadnej odpowiedzi, a potem rozległ się głos mężczyzny, stojącego najwyraźniej tuż za progiem.

• Kto tam?

• Detektyw Drake.

• Nie znam żadnego gliniarza o nazwisku Drake.

• Mam coś dla pana.

• Tego się właśnie boję.

• Mam stać tu na korytarzu i mówić, tak żeby każdy słyszał?

• Nie, nie.

• No to niech pan wpuści nas do środka.

• Jakich nas?

• Mam ze sobą dziewczynę.

• Co to za dziewczyna?

• Nazywam się Street.

• To znajdź sobie inny rewir, siostrzyczko.

• W porządku, jeżeli chce pan w ten sposób, tak zrobimy. Ale pan za to zapłaci. Idąc na układ ze mną miałby pan szansę, ale jak ktoś woli przegrać...

• To pan jest przegrany. Nie otwieram drzwi żadnym nadętym kneblom. Niech pan przyprowadzi kogoś, kogo znam.

Mason przysunął się do Drake'a.

• Zaczekaj z Delią na korytarzu, Paul. Jeśli wyjdzie, złap go.

• Co mam z nim zrobić?

• Trzymaj go, jakimkolwiek sposobem. Wepchnij go Z powrotem do pokoju. Masz prawo przytrzymać go do nadejścia policji.

• Mamy jakieś uzasadnienie?

• Uciekł z miejsca wypadku. Ale nie sądzę, żeby wyszedł.

Mason poszedł długim, zatęchłym korytarzem do budki telefonicznej, w której wszystko prześmiardło dymem papierosowym.

Wykręcił numer na komendę policji.

• Proszę Z Wydziałem Zabójstw - powiedział, gdy uzyskał połączenie z centralą. Po chwili mówił dalej. - Muszę skontaktować się z porucznikiem Traggiem w niezwykle ważnej sprawie. Ile czasu zajmie dostarczenie mu pilnej wiadomości? Mówi Peny Mason.

• Chwileczkę - powiedział funkcjonariusz z drugiego końca linii. Parę sekund później Mason słyszał w telefonie oschły głos porucznika Tragga.

- O co chodzi, Peny? Znalazł pan jakieś nowe zwłoki?

• Dzięki Bogu, że pan tam jest. Szczęściarz ze mnie.

• Naprawdę szczęściarz. Ja tu wpadłem tylko na chwilę, żeby zobaczyć, czy jest coś nowego w sprawie, którą się zajmuję. W czym kłopot?

• Chcę, żeby pan do mnie dołączył. Mam coś.

• Trup?

- Nie, jeszcze nie trup. Ale trup może być trochę później.

- Gdzie pan jest?

Mason podał mu adres.

• Podła dzielnica - stwierdził Tragg - ale to blisko od komendy.

• Przyjedzie pan?

• Okay.

• Niech pan weźmie kogoś ze sobą.

• Okay. Znajdę jakiś, radiowóz i będę za parę minut.

• Czekam na pana na schodach. To jest blok mieszkalny bez windy, dwupiętrowy, na dole jakieś mordownie i tancbudy.

- Chyba znam ten bajzel. Zaraz tam będziemy.

Mason stanął obok budki telefonicznej.

Dwaj mężczyźni wyszli ze schodów, rozglądnęli się dookoła, spostrzegli Masona i ruszyli ku niemu. Adwokat zrobił dwa kroki do przodu. Mężczyźni jeszcze raz otaksowali jego wzrost i szerokość w barach, popatrzyli po sobie, bez słowa zawrócili i zbiegli na ulicę.

Parę chwil później na korytarzu ukazał się Tragg w towarzystwie umundurowanego policjanta. Przywitał Masona uprzejmym, lecz i badawczym spojrzeniem.

• W porządku, Peny, o co chodzi tym razem? Oto pańska „cudza ręka”. Gdzie są te kasztany w ogniu do wyjęcia?

• W pokoju numer pięć.

• Bardzo gorące kasztany?

• Nie wiem. Ale myślę, że gdy wejdziemy do środka i potrząśniemy tym facetem, znajdziemy rozwiązanie sprawy zabójstwa Lauretty Trent.

• Więc nie uważa pan, że już je znaleźliśmy?

• Wiem, że jeszcze nie znaleźliście.

• Gdybym zachował sceptycyzm, jak należało, oszczędziłbym sobie tej wycieczki. Na dodatek zarzuca nam się, że stale jesteśmy na usługach obrońców, którzy podważają sprawy wnoszone do sądu przez urząd prokuratora okręgowego. W gazetach wypisują różne rzeczy.

• Czy kiedykolwiek obsmarowali pana przeze mnie w gazecie?

• Do tej pory jeszcze nie. Nie chciałbym, żeby dzisiaj był pierwszy raz.

• W porządku. Skoro pan już tu jest, chodźmy do pokoju numer pięć.

• Okay, zaglądniemy - westchnął Tragg. - Tylko tyle zrobimy, po prostu zaglądniemy.

Mason zaprowadził Tragga z policjantem pod numer pięć.

- A, wygląda na to, że mamy kworum - powiedział porucznik na widok Paula Drake'a i Delii Street.

Mason ponownie zastukał do drzwi.

- Wynoście się - rozległo się ze środka.

- Porucznik Tragg z Wydziału Zabójstw z policjantem - ogłosił Mason.

• Ma pan nakaz?

• Nie potrzebujemy nakazu - odpowiedział Mason. - My...

• Zaraz, chwileczkę - przerwał Tragg. - Dlaczego pan mówi w moim imieniu? Co się tu dzieje?

• Ten człowiek - wyjaśnił Mason - pod nazwiskiem Carltona Jaspersa zameldował się w motelu Saint's Rest. Jest on również konfidentem, który wpuścił policję w maliny z narkotykami w walizce Virginii Baxter. Obecnie musi się wynieść z miasta i czeka na zapomogę policyjną. Był zawodowym donosicielem Wydziału Narkotyków... Chce pan, żebym stał tutaj i wykrzykiwał to wszystko na cały korytarz, Fisk?

Dał się słyszeć odgłos odsuwanych krzeseł, a potem drzwi uchyliły się nieco. Ponad wciąż założonym łańcuchem czarne oczy świeciły się w wystraszonej twarzy. Utkwił wzrok w mundurze policyjnym, a potem spojrzał na Tragga.

- Mogę zobaczyć pana dokumenty?

Tragg wyjął z kieszeni skórzane etui, otworzył i potrzymał Fiskowi przed nosem nie wypuszczając ani na chwilę z ręki.

• Czy nie ma kogoś na korytarzu? - spyta! Fisk.

• Teraz nie ma nikogo - powiedział Mason - ale parę minut temu zaglądało tu dwóch drabów. Szli w stronę pańskiego pokoju, lecz wycofali się, widząc nas.

• Wejdźcie - Fisk trzęsącymi się rękami zdjął łańcuch z drzwi.

W pokoju stało zapadnięte łóżko, fotel, krzesło. Podłogę przykrywał dywan cienki jak papier z dziurami wydeptanymi przed tandetną toaletą z krzywym zwierciadłem.

- Co się dzieje? Przecież wy, ludzie, powinniście dawać mi ochronę.

- Kto chciał wrobić Virginię Baxter w narkotyki i dlaczego pojechał pan do Saint's Rest i zabrał jej samochód? - spytał Mason.

• Kim pan jest?

• Jestem jej adwokatem.

• Nie chcę tu żadnych rzeczników.

• Nie jestem rzecznikiem, jestem adwokatem. A tu, przyjacielu, jest wezwanie do stawienia się przed sądem, pod karą. Jutro w sądzie będzie pan zeznawać jako świadek w procesie z oskarżenia publicznego przeciwko Virginii Baxter.

• Co do licha pan ze mną wyprawia? - obruszył się Tragg. - Ściąga mnie pan tutaj, żebym asystował panu przy wręczaniu wezwania do sądu?

• Wszystko zależy od tego, czy zrobi pan użytek z własnej głowy. Ma pan okazję okryć się chwalą.

• Pan nie może mi tu wręczać żadnych wezwań

- oświadczył Fisk. - Drzwi otworzyłem tylko przed przedstawicielami prawa.

• Skąd się wzięły pańskie odciski palców w samochodzie Virginii Baxter?

• Bzdura, nie ma tam żadnych odcisków palców.

• Podał pan policji informację o rzekomym składzie narkotyków w mieszkaniu Virginii Baxter. Podczas przeszukania zdołał pan skopiować klucze i przyszedł potem do tego mieszkania z inną osobą, która używała maszyny do pisania Virginii Baxter.

• Plecie pan bez sensu. Ciągle ktoś próbuje mnie w coś wrobić. Słuchaj, mecenasie, eksperci ze mną próbowali. Wy, amatorzy, nie macie żadnych szans.

• Do samochodu Virginii Baxter wsiadł pan w rękawiczkach, ale w motelu Saint's Rest był pan bez rękawiczek i w pokoju roi się od odcisków palców.

• I co z tego? Oczywiście, przyznaję, byłem w motelu Saint's Rest.

• Zameldował się pan pod przybranym nazwiskiem.

• Mnóstwo ludzi tak robi.

• I podał pan fałszywy numer rejestracyjny samochodu.

• Wpisałem, tak jak pamiętałem.

• O Boże, nic dziwnego! Rodzinne podobieństwo. Kim jest dla pana George Eagan?

Przez moment czarne oczy patrzyły na Masona z lekceważeniem.

- To jest coś, co można sprawdzić - zwrócił uwagę adwokat.

Fisk nagle jakby skarlał.

• No dobrze, Eagan to mój przyrodni brat. Jestem czarną owcą w rodzinie.

• Zamienił pan tablice rejestracyjne swojego samochodu na Eagana. Brat oczywiście niczego nic zauważył. To na wypadek, gdyby ktoś chciał pana zidentyfikować tą drogą.

• Ma pan dowody?

- Nie potrzebuję dowodów. Jutro stanie pan przed sądem jako świadek. Gazety wydrukują pańskie zdjęcie i opiszą pana wyczyny jako policyjnego kapusia i wtyczki. Tutejsze kręgi przypilnują wtedy pana znacznie lepiej, niż ja mógłbym to zrobić. No, proszę państwa, idziemy stąd.

Mason odwrócił się i ruszył ku drzwiom. Przez dłuższą chwilę Fisk stał nieruchomo, a potem przyskoczył do Masona i chwycił go za rękaw.

- Nie, nic! Zaraz, niech pan zaczeka, możemy coś załatwić.

Od Masona przeszedł do porucznika Tragga.

- Chłopaki nieraz dawałem wam cynk. Możecie mi przecież pomóc. Zabierzcie tego adwokata, bo się przypiął jak pijawa. Wyciągnijcie mnie z miasta.

• Musi pan nam powiedzieć wszystko - Tragg przyglądał się bacznie Fiskowi - i wtedy zobaczymy, co się da zrobić. Ale bez mydlenia oczu.

• No wie pan, miałem kłopoty, mnóstwo kłopotów, ciągle problemy. George raz musiał mnie wyciągnąć, kiedy już było całkiem parszywie.

• Kto to jest George? - spytał Tragg.

• George Eagan, szofer Lauretty Trent.

Mason i Tragg wymienili spojrzenia, po czym Tragg zwrócił się do Fiska.

• No dobra, co się stało?

• Z policją już nie mogłem działać, straciłem wszystkie moje układy, chody. I wtedy przyszła do mnie ta kobieta, która mi już kiedyś pomogła.

• Jaka kobieta?

• Pielęgniarka Anna Fritch. Umówiłem się z nią raz czy dwa i przez kilka lat zaopatrywałem ją w narkotyki...

• No, dalej - zachęcił Tragg.

• Ona była w zmowie z Kelvinem, który spodziewał się, że odziedziczy prawie cały majątek Trent - znaczy się on, jego szwagier i ich żony. Namawiał więc pielęgniarkę, żeby starą trochę ponagliła w sprawie przejścia na tamten świat. Zrobili trzy podejścia z arszenikiem. Bali się po prostu ją otruć, ale ona miała mamą pompkę i małe dawki arszeniku powodowały ciężką chorobę, podczas której to serce powinno wreszcie kiedyś wysiąść. Kiedy stara dama chorowała ostatni raz, Kelvin znalazł testament. O mało co nic wykitował, jak to przeczytał. Musiał więc zmienić ten testament. Dowiedzieli się, gdzie jest maszyna do pisania tego notariusza. Pielęgniarka była dobrą maszynistką. Przysięgała, że gdyby miała dość czasu, zrobiłaby taką podróbkę, że nikt by się nigdy nie kapnął. Ale musiała mieć do tego i maszynę, i papier prawnika. Zależało im więc na dwóch rzeczach. Musieli zniszczyć
  opinię Virginii Baxter, bo bali się, że ona może pamiętać prawdziwy testament. A to, co pamięta handlarka narkotyków, liczy się mniej. I zależało im na swobodnym dostępie do mieszkania panny Baxter. Coś z nią trzeba było zrobić na jakiś czas. Chcieli też zdobyć kopię testamentu z archiwum po Bannocku, albo zrobić w tych papierach taki bałagan, żeby już nigdy nic tam nie można było sprawdzić.

No więc najpierw trzeba było Baxter jakoś wsadzić do ciupy i załatwić jej wyrok za narkotyki. Zrobiłem, co trzeba. Przekupiłem faceta, żeby pozwolił mi podejść pod samolot i osobiście odebrać bagaż, bo mam bardzo ważną przesyłkę. Od razu rozpoznałem walizkę tej dziwki i powiedziałem, że zgubiłem numer od mojego kwitu bagażowego. Powiedzieli, że mogę zaglądnąć do paru podobnych walizek, żeby poznać po rzeczach, która jest moja. I w tym zamieszaniu udało mi się te narkotyki podłożyć. Myślałem, że to już wszystko. Ale tak to jest z dziwkami. Jak się człowiek z nimi zacznie zadawać, to przepadł. Musiałem więc zabrać jej samochód i czekać, aż George pokaże się na szosie. Potem go stuknąłem. To okropne, ale ostatnio był z niego taki ważniak, a poza tym, no przecież z czegoś trzeba żyć.

• Dobra, co pan zrobił? - spytał Tragg.

• Zrobiłem to, co mi kazali - odpowiedział Fisk trzęsąc się. - Miałem go zepchnąć z szosy. Nie wiedziałem, że straci panowanie i... Myślałem, że tylko walnę go i w nogi. Taka jest prawda i wreszcie wyrzuciłem to z siebie.

• Użył pan samochodu Virginii Baxter? - spytał Mason.

• Tak. Powiedzieli mi, że ona będzie w motelu Saint's Rest i podali numer rejestracyjny samochodu. Ledwie weszła do pokoju, już siedziałem w jej chevrolecie. Wykonałem swoją robotę i wróciłem pod motel. Samochód musiałem postawić na nowym miejscu, bo stare było

zajęte. Kazali mi mocno walnąć wóz Trent, najlepiej z przodu, ale samochód Baxter miał się nadawać do dalszej jazdy, musiałem więc uderzyć tyłem.

• Ile pan za to dostał? - spytał Mason.

• Obiecanki. Strasznie się wkurzyłem. Mam wrogów i muszę wyrwać w takie miejsce, gdzie nie będą mogli mnie dorwać w ślepej uliczce. Ta dziwka obiecała mi dwa i pół tysiąca, a dała dwieście. Wiem, co o mnie myślicie, ale, do licha, jeżeli będę zeznawał jako świadek i potem to napiszą w gazetach, to ja już jestem trup... Do diabła, już wyciągają spluwy... Mówił pan, że jacyś dwaj kręcili się tu po schodach?

Mason kiwnął głową.

- Niech pan mnie weźmie do aresztu, panie poruczniku - Fisk wyciągnął ręce do skucia. - Będzie potrzebna ochrona. Zwykłych bandziorów się nic boję, ale nie można dać sobie rady z tymi od big boya:

- Kto to jest big boy? - spytał Tragg.

Fisk trząsł się z przerażenia.

• Jemu nigdy nie podskoczyłem. Zawsze wali się tylko w plotki i ludzi z zewnątrz, ale jeśli trzeba będzie pójść na całość i grzmotnąć z grubej rury... Zamknijcie mnie w pojedynczej celi, dajcie ochronę, a ja wtedy będę mówił.

• Pan to ma masło po obu stronach kromki - powiedział Tragg do Masona.

ROZDZIAŁ DWUDZIESTY TRZECI

Mason, Della Street i Paul Drakę wrócili do kancelarii tuż po północy.

• Była tu kobieta - powiedział dozorca obsługujący windę po godzinach - która się chciała z panem zobaczyć. Mówiła, że to ogromnie ważne, panie Mason. Powiedziałem jej, że pan na pewno wróci i ona zdecydowała się czekać.

• Gdzie jest?

• Nic wiem. Gdzieś spaceruje. Zaglądała tu już cztery albo pięć razy i pytała, czy pan jest z powrotem.

• Jak wyglądała? - spytał Mason.

• Wyglądała na arystokratkę. Koło sześćdziesiątki, siwe włosy, elegancko ubrana. Mówiła cichym głosem i chyba była zmartwiona.

• Dobrze. Będę w gabinecie. Zaczekam tam na Virginię Baxter i potem będziemy mogli uznać, że to już dzień.

• Ale co za dzień! - powiedział Paul Drakę.

• Virginia Baxter! - wykrzyknął dozorca. - Ta kobieta, która jest sądzona za morderstwo?

• Właśnie ją zwalniają. Porucznik Tragg przyśle tu pannę Baxter samochodem policyjnym.

• Wyciągnął pan ją z tego? - dozorca patrzył z podziwem na Masona.

- My ją wyciągnęliśmy - poprawił śmiejąc się Mason.

Winda zatrzymała się na piętrze adwokata.

• Okay, idę do swojego biura. Peny - powiedział Drakę. - Co zamierzasz zrobić z tą pielęgniarką?

• Nasz przyjaciel porucznik Tragg przejmie tu inicjatywę. Przeczytasz w gazetach o jego niezwykłej sztuce

dedukcji i o tym, że Tragg pozwolił Masonowi asystować, gdy odkrywał kluczowego świadka w sprawie morderstwa pani Trent.

• Tak, przypuszczam, że zgarnie całą chwałę.

• Tragg i wszyscy z wydziału. Do zobaczenia rano, Paul.

Mason ujął Delię Street pod ramię i poprowadził do kancelarii.

• Ile to potrwa? - spytała Della.

• Nie więcej niż dziesięć, piętnaście minut. Tragg weźmie ją stamtąd i przywiezie do mnie. On nie chce, żeby się z kimkolwiek kontaktowała. Ma gotową historię dla prasy i...

Dało się słyszeć nieśmiałe pukanie do drzwi. Weszła wysoka, siwowłosa kobieta.

• Czy pan Mason?

• Tak.

• Nie mogłam już dłużej czekać. Musiałam do pana przyjść.

Popatrzyła pytająco na Delię Street.

• Moja sekretarka, Della Street - przedstawił Mason i dodał po chwili ledwie widocznego wahania - a to, jeżeli się nie mylę, Della, to jest Lauretta Trent.

• Tak jest, nie mogłam pozwolić, by sprawy biegły aż do punktu, w którym skazano by tę biedną dziewczynę. Musiałam przyjść do pana. Mam nadzieję, że będę miała jakąś ochronę do momentu wykrycia, kto próbuje mnie zamordować.

• Proszę siadać - powiedział Mason.

• Jestem bardzo naiwna, panie Mason. Nic miałam żadnych podejrzeń, aż do chwili, kiedy doktor Alton kazał pielęgniarce pobrać próbki moich włosów i paznokci. Poczytałam trochę o objawach otrucia arszenikicm. Musiałam się ratować. I to szybko. Potem, kiedy ten samochód zepchnął nas z drogi i George krzyknął, żebym skakała, wyskoczyłam. Podrapałam się trochę, ale na szczęście widziałam, że tamto auto na nas wjeżdża, więc byłam gotowa, trzymałam rękę na klamce. Nie miałam pięćdziesięciu tysięcy dolarów w torebce, jak pan to powiedział w sądzie, ale miałam dość dużo, żeby przeżyć. Widziałam, że George jest ranny. Wyszłam na szosę i prawie natychmiast zatrzymał się koło mnie samochód. Kierowca podrzucił mnie do pobliskiej restauracji. Zadzwoniłam na policję i powiadomiłam o wypadku. Powiedzieli, że już wysyłają radiowóz. Uznałam, że to dobra okazja, żeby popatrzeć z ukrycia, jak toczą się sprawy. Chciałam się dowiedzieć, kto za tym wszystkim stoi.

• I dowiedziała się pani? - spytał Mason.

• Kiedy czytano testament w sądzie... nigdy w życiu nie byłam tak zszokowana.

• Testament, przypuszczam, był sfałszowany.

• Ależ, oczywiście! A dokładniej - dwie kartki były oryginalne, a reszta podrobiona. W swoim testamencie stwierdziłam, że wszyscy moi krewni to próżniacy, oczekujący jedynie mojej śmierci, niezdolni do osiągnięcia czegokolwiek własną pracą i pomysłowością. I dlatego moim siostrom zapisałam w spadku tak małe kwoty, żeby ich mężowie, nieroby, wreszcie wzięli się do jakiejś pracy. Wydawało mi się, że przechowuję testament w bezpiecznym miejscu. Musieli go jednak znaleźć, wymienili część dokumentu i postanowili się mnie pozbyć.

• Chyba czeka panią - powiedział Mason - jeszcze jeden szok. To nic pani krewni chcieli przyśpieszyć pani śmierć, ale pielęgniarka, biegła maszynistka, uknuła w zmowie z Kelvinem plan podmiany kartek w testamencie. Prawdopodobnie umówiła się, z pani szwagrem na jakiś procent i pewnie miałaby też nieograniczone możliwości szantażowania go w przyszłości. A na wypadek, gdyby Virginia Baxter przypomniała sobie postanowienia autentycznego testamentu, zaplanowano jej kompromitację. Cieszę się, że jest pani cała i zdrowa. Gdy okazało się, że w samochodzie nie ma torebki, przyszło mi do głowy, że może pani żyje. Z pani powodu Virginia Baxter sporo się nacierpiała, ale to wszystko da się naprawić.

• Na szczęście - Lauretta Trent otworzyła torebkę - książeczkę czekową mam ze sobą. Czy zaakceptuje pan czek na dwadzieścia pięć tysięcy dolarów jako honorarium, panie Mason? I oczywiście czek na pięćdziesiąt tysięcy dolarów dla pańskiej klientki tytułem rekompensaty za wszystko, co przeszła.

• Myślę, że zanim pani zdąży wypisać czeki - Mason uśmiechnął się do Delii Street - Virginia Baxter stanie tu w drzwiach i sama odpowie na tę propozycję.

„KB”

---