Erle Stanley

GARDNER

Sprawa podzielonego domu

Przełożyła Agnieszka Bihl

„KB”

ROZDZIAŁ PIERWSZY

Perry Mason czytał orzeczenie Sądu Najwyższego. Podniósł wzrok, kiedy do

biura weszła jego zaufana sekretarka, Della Street.

Muszę stwierdzić, Delio, że ludzkie zachowanie może doprowadzić do

niezliczonych komplikacji - powiedział. - Obrońca nigdy nie wie, jakie rewelacje

odkryje.

Tak jak na przykład w sprawie Edena Morleya - powiedziała Della, z

leciutkim uśmieszkiem unoszącym kąciki warg.

No właśnie - przytaknął Mason. - Albo... O kim mówiłaś, Delio?

O Morleyem Edenie.

Eden... Eden - powtarzał z namysłem Mason. - Nie pamiętam tej sprawy. O

co w niej chodziło?

Nie pamiętasz, bo jeszcze o niej nie słyszałeś. Eden czeka przed biurem.

Wygląda na mocno zakłopotanego.

A na czym polega jego kłopot?

Pewna piękna kobieta przeciągnęła pięciorzędowe zasieki z kolczastego

drutu przez środek jego domu.

Mason spojrzał jej prosto w oczy.

Czy to on cię nabiera, czy może ty mnie?

Ani jedno, ani drugie. Przez środek jego domu biegnie przegroda z

kolczastego drutu, a owa piękna kobieta mieszka po drugiej stronie zasieków. O ile

dobrze zrozumiałam, ma wspaniałą figurę i lubi się opalać...

Właśnie taka sytuacja dokładnie ilustruje to, co mówiłem - stwierdził

Mason. - Koniecznie musimy usłyszeć całą historię z pierwszej ręki.

Masz spotkanie za piętnaście minut - przypomniała mu Della.

To oznacza, że mój klient chwilę poczeka. Musimy porozmawiać z

Morleyem Edenem.

Della Street zniknęła za drzwiami prowadzącymi do poczekalni i po kilku

sekundach wróciła, eskortując dość krępego trzydziestolatka, uśmiechniętego od ucha

do ucha.

- Pan Mason, pan Eden - dokonała prezentacji i usadowiła się na swoim

krześle.

Eden mocno potrząsnął ręką Masona.

Miło mi pana poznać. Wiele o panu słyszałem i postanowiłem, że jeśli

kiedykolwiek oskarżą mnie o morderstwo, przyjdę do pana. No a teraz wpakowałem

się w prawdziwe kłopoty.

Za piętnaście minut mam spotkanie. Może pan się streszczać, panie Eden? -

rzekł adwokat.

No jasne. Tyle że przeklnie mnie pan za moją głupotę i będzie pan miał

stuprocentową rację. Sam się w to wszystko ubrałem. - Eden opadł na wskazane

krzesło. - Cała sprawa byłaby nawet zabawna, gdyby nie była jednocześnie tak

irytująca.

Mason podsunął mu papierosa, wyjął drugiego dla siebie i zapalił.

Niech pan mówi.

No więc gość nazwiskiem Carson, Loring Carson, zaoferował mi teren pod

zabudowę. Chodziło o dwie działki, które kupił, by potem z zyskiem odsprzedać.

Miałem gotowy projekt domu, a ta ziemia była idealnie położona. Niech pan nie pyta,

czy jestem architektem, bo nie jestem. Amator ze mnie. Lubię wymyślać różne

rzeczy. Zainteresowałem się projektowaniem domów, kiedy poczytałem sobie

magazyny ze zdjęciami nowoczesnych posiadłości - jak to się w nich super żyje i tak

dalej. Carson jest przedsiębiorcą budowlanym. W zamian za kupno gruntu gotówką

zaproponował mi tak korzystny układ, że nie mogłem się oprzeć. Miał mi na tych

działkach w ciągu dziewięćdziesięciu dni postawić dom. Oczywiście, może mnie pan

skląć, ale na pewno nie aż tak, jak ja siebie. Chciałem, żeby zaczęto budować mój

dom. A Loring Carson chciał forsy - cieplutkiej gotówki wprost do rączki.

Sprawdziłem szybko jego dokumenty i odkryłem, że część gruntu należy do niego, a

druga do jego żony. Uznałem, że występuje również w imieniu współmałżonki, więc

dobiłem targu, a on zaczął budowę. Teraz wiem, że za bardzo się pośpieszyłem.

- Jeśli posiadłość Carsonów była wolna od obciążeń
- wtrącił Mason - jakim cudem...

Jego żona wniosła o rozwód.

Ale jeżeli teren był ich wspólną własnością, zarządza nim mąż, a skoro cena

była odpowiednia..

W tym problem - przerwał Eden. - To nie była ich wspólna własność, w

każdym razie połowa terenu nie była. Kupując grunt, Carson jedną z działek nabył za

prywatne fundusze żony, natomiast za wspólne kupił drugą. Dość to zagmatwane.

Sędzia orzekł, że jedna z działek jest prywatną własnością żony, a druga własnością

wspólną, którą przyznał Loringowi Carsonowi.

Czy ona nie protestowała, kiedy zaczęto budowę?

- spytał Mason.

To był mój błąd - przyznał Eden. - Dostałem od niej list w pachnącej

kopercie, ostrzegający, że stawiam budynek na jej terenie.

I co pan zrobił?

Cóż, wtedy budowa już trwała. Zapytałem Carsona, dlaczego nie powiedział

mi o rozwodzie, a on odparł, że nie ma się czym przejmować, że żona zdradzała go i

miał na to dowody. Kazał ją śledzić detektywowi. Stwierdził, że kiedy przedstawi

własne zarzuty, żona oklapnie jak przekłuty balon. Zapewniał, że mnie nie zawiedzie.

Oczywiście, nie chciałem zawierzyć mu na słowo. Zażądałem rozmowy z

detektywem.

I rozmawiał pan? - zapytał Mason.

Tak jest. Facet nazywa się Le Grandę Dayton.

I w rezultacie tej rozmowy utwierdził się pan w zaufaniu do Carsona?

Oczywiście? Wystarczyło mi jedno spojrzenie na dowody, by uznać, że ma

rację jak wszyscy diabli. Więc po prostu zignorowałem list od jego żony, Vivian.

I co się stało w sądzie?

Carson przedstawił swoje zarzuty. Zaczęły się zeznania świadków i wtedy

okazało się, że detektyw śledził niewłaściwą kobietę. Carson miał wskazać

Daytonowi swoją żonę. Siedzieli obaj w samochodzie zaparkowanym przed

budynkiem, gdzie jego żona brała udział w jakimś spotkaniu.

Po pewnym czasie wszystkie kobiety wyszły razem, paplając i śmiejąc się.

Carson powiedział: „Moja żona stoi na skraju chodnika, ta w zielonym kostiumie” i

schylił głowę, żeby go nie zauważyła. Z tego, co mówił Dayton wynika, iż nie

zauważył, że dwie kobiety były ubrane na zielono. Dayton patrzył na jedną, Carson

na drugą. Detektyw śledził kobietę, która rzeczywiście miała romans. Zebrał

mnóstwo dowodów i zapewnił, że ma dość materiału, by na mur beton wygrali

sprawę w sądzie. Carson wniósł więc własne oskarżenie. Pozwoliłem mu

kontynuować budowę. A kiedy zaczęto przesłuchiwać świadków, okazało się, że sam

zapędził się w kozi róg. Sędzia prowadzący rozprawę przyznał mu jedną działkę i

uznał, że druga jest wyłączną własnością jego żony, a ja wybudowałem dom na obu.

Pomyślałem, że chodzi tu jedynie o wypłacenie dodatkowej forsy. Popełniłem

błąd i gotów byłem za to zapłacić. Wysłałem swojego przedstawiciela do Vivian

Carson. Mój agent przeprosił ją w moim imieniu za zamieszanie i wycenił jej

własność... Ona natomiast uznała, że uknułem wszystko z jej mężem. Była wściekła

jak diabli. Powiedziała mojemu agentowi, że mogę iść utopić się w jeziorze.

Pomyślałem, że jeśli wprowadzę się do domu, który przecież jest moją własnością,

dojdziemy jakoś do porozumienia. Jednak Vivian

Carson ma wojowniczą naturę. Wydębiła od sędziego zakaz wkraczania na jej

teren i jej męża, osób z nim związanych. Kiedy wyjechałem na weekend, ściągnęła do

domu geometrę, ekipę remontową i ślusarza. Wywiercili dziury dokładnie na linii

podziału obu działek, przeciągnęli kolczasty drut przez pokoje i basen, i kiedy

wróciłem, mieszkała w - jak to określiła - swojej części domu po jednej stronie

ogrodzenia. Ja mogłem zamieszkać po drugiej. Wręczyła mi potwierdzoną kopię

zakazu wejścia na jej teren i oświadczyła, że zamierza trzymać się go co do słowa.

Jak nazywa się sędzia? - spytał Mason.

Hewett L.Goodwin. To on przewodniczył sprawie rozwodowej.

Mason zmarszczył brwi.
- Bardzo dobrze znam sędziego Goodwina. Jest wyjątkowo skrupulatny. Stara

się wydać takie orzeczenie, by zadowolić racje obu stron. Nużą go szczegóły

techniczne.

Cóż, tym razem spaprał robotę - zauważył Eden. Mason zastanowił się.

Jest pan żonaty? - spytał. Klient potrząsnął głową.

Byłem. Moja żona zmarła trzy lata temu.

Po co panu taki ogromny dom tylko dla siebie?

Niech mnie kule, jeśli wiem - przyznał Eden. - Lubię projektować różne

rzeczy. Podoba mi się zabawa z ołówkiem i deską kreślarską. Zacząłem projektować

dom, aż stało się to moją obsesją. Po prostu musiałem go zbudować i w nim

zamieszkać.

Kim pan jest z zawodu?

Mógłby mnie pan nazwać strzelcem wyborowym na emeryturze. Dobrze

sobie radziłem sprzedając i kupując. Lubię to robić. Kupię wszystko, co dobrze

wygląda.

I nigdy nie widział się pan z panią Carson, lecz załatwiał wszystko z jej

mężem?

Zgadza się.

Kiedy ją pan spotkał po raz pierwszy?

Wczoraj. W niedzielę. Wróciłem po wyjeździe na weekend i zauważyłem

ogrodzenie. Otworzyłem drzwi, wszedłem do środka i odkryłem, że cały dom został

przedzielony kolczastym drutem. Drzwi do kuchni były otwarte i wtedy ją

zobaczyłem - gotowała coś. Zachowywała się tak naturalnie, jakby to ona zbudowała

ten dom. Pewnie stałem z rozdziawioną gębą. Wolno podeszła do ogrodzenia,

pokazała potwierdzoną kopię zakazu wejścia, powiedziała, że skoro jesteśmy

sąsiadami, wierzy, że postaram się jej jak najmniej przeszkadzać, a jako dżentelmen

nie pogwałcę jej prywatności. Na koniec stwierdziła, że nie życzy sobie dalszej

rozmowy i odeszła. „Sąsiedzi”! - wyrwało się Edenowi. - Powiem całemu światu,

jacy z nas sąsiedzi. Żyjemy w wielkiej zażyłości. Kiedy wyszedłem nad basen, leżała

tam w bikini i opalała się. A gdy dziś rano usiłowałem spać, parzyła kawę i ten

zapach doprowadzał mnie do szaleństwa. Chciałem się napić, ale kuchnia znajduje się

po jej stronie domu.

I co się stało? - spytał Mason.

Wstałem, a ona pewnie zorientowała się po mojej minie, że marzę o kawie.

Spytała, czy bym się nie napił, powiedziałem, że owszem, więc podała mi filiżankę na

spodku przez druty i zapytała, czy chcę śmietanki i cukru; stwierdziła, że to czysto

sąsiedzki gest, zanim nie zadomowię się w swojej części willi, i że gdy już to zrobię,

nie będzie ze mną rozmawiać.

Mason uśmiechnął się.

Panie Eden, to wszystko jest zbyt teatralne. Ona po prostu przygotowuje

grunt, by zażądać wyższej ceny za swoją działkę.

Tak też najpierw myślałem - zgodził się Eden. - Ale teraz nie jestem tego

taki pewien. Ta kobieta jest szalona.

Wściekła się na męża, że chciał zrzucić na nią winę za rozkład małżeństwa i

„zrujnował” - jak to ujmuje - jej reputację. Chce wyrównać z nim rachunki. Zapewne

Loring Carson jest draniem, a ona może to udowodnić. Przecież chciał ją oskarżyć na

podstawie fałszywych dowodów dostarczonych przez detektywa. Mason ściągnął

usta.

Pani Carson na pewno ma adwokata...

Twierdzi, że nie. Że miała adwokata tylko na rozprawie rozwodowej, lecz

jeżeli chodzi o należącą do niej ziemię sama prowadzi tę sprawę.

Proponował jej pan określoną sumę za działkę?

Proponowałem i zostałem zmieszany z błotem.

A ona należy do kobiet, które wkładają bikini, by podkreślić swoją

przewagę?

I to jak! - wykrzyknął Eden. - Podobno była zawodową modelką. Nie mam

pojęcia, jak taki Carson zdołał zaciągnąć ją do ołtarza. Ona ma klasę.

Mason zerknął na Delię Street, która pochwyciła jego spojrzenie i

uśmiechnęła się. Adwokat zerknął na zegarek.

- Jak panu wspominałem, mam umówione spotkanie. Myślę, że powinienem

obejrzeć posiadłość. Najpierw jednak chciałbym porozmawiać z sędzią Goodwinem.

Może nakłonimy go do zmiany werdyktu, kiedy pozna fakty. Nie przypuszczam, by

chciał pan mieszkać w swoim domu, póki...

Eden zacisnął zdecydowanie szczęki.
- I tu zamierzam zrobić Vivian Carson niespodziankę. Nie może wprowadzić

się do mojego domu i pozbawić mnie mojej własności. Zamierzam ustawić w sypialni

elektryczny grill. Zamiast kominka będę miał drugi, na węgiel. I będę smażył steki z

cebulą - nic specjalnego, po prostu czasem coś sobie ugotuję. Ona musi przestrzegać

diety, żeby zachować idealną figurę. Na pewno zapach

smażonej cebulki wprowadzi trochę zamieszania do jej diagramu z kaloriami.
Della Street, przewracając strony notesu z umówionymi spotkaniami Masona,

zauważyła:

Możesz zająć się tą sprawą o każdej porze po dzisiejszym spotkaniu o

czternastej trzydzieści. Nie wolno ci go odwołać, bo już raz to zrobiłeś. Całe

popołudnie masz wolne. Chciałeś podyktować w tym czasie streszczenie sprawy

McFarlane’a.

Jak długo się jedzie do pana? - zapytał Mason.

- Stąd - jakieś trzydzieści pięć minut.
Adwokat spojrzał na zegarek.
- Nie chcę, by umówiony klient na mnie czekał - stwierdził. - Proszę przejść z

panną Street do sąsiedniego pokoju i narysować drogę do pańskiego domu. Postaram

się wpaść do pana późnym popołudniem. Tymczasem, zadzwoń do sędziego

Goodwina, Delio i sprawdź, czy możesz umówić mnie na spotkanie, gdy tylko

wyjdzie z sali sądowej.


ROZDZIAŁ DRUGI

Sędzia Goodwin skończył posiedzenie kilka minut przed czwartą po południu

i w przedsionku swojego gabinetu zastał Perry Masona.

- Witam, witam mecenasie. Co pana tutaj sprowadza? Zastanawiałem się,

czego pan chce, odkąd pańska sekretarka zadzwoniła z prośbą o spotkanie. Moja

praca dotyczy związków małżeńskich, tymczasem pan specjalizuje się w

morderstwach. Co więc może nas łączyć?

Mason uśmiechnął się i uścisnął dłoń sędziego.

Cóż - powiedział - czasem alchemia miłości wiedzie od ślepego poświęcenia

do morderczego szaleństwa.

Niech pan wejdzie - przerwał mu sędzia Goodwin - i nie mówi tak

fundamentalnych prawd z uśmiechem na ustach.

Ruszył przodem i wskazał Masonowi krzesło. Pozbywszy się sędziowskiej

togi, opadł z westchnieniem na fotel. Podsunął prawnikowi papierosa, sam zapalił i

stwierdził:

Przypuszczam, że pewna polaryzacja seksualnego magnetyzmu sprawia, że

fizyczna bliskość przekształca się... No tak, przecież nie przyszedł pan dyskutować o

tym, mimo że poruszył pan ten temat. Co pana trapi?

Sprawa Vivian Carson przeciwko Loringowi Carsonowi. Pamięta ją pan?

Wargi sędziego Goodwina rozciągnęły się w uśmiechu.

Pamiętam bardzo dobrze.

Wydał pan osobliwy wyrok.

Doprawdy? A co w nim osobliwego?

Zdecydował pan, że część majątku nieruchomego należy do Vivian Carson

jako jej wyłączna własność, natomiast teren sąsiedni jest wspólną własnością

małżonków, którą przyznał pan Loringowi Carsonowi.

Zrobiłem to świadomie i w konkretnym celu.

Niedawno - ciągnął Mason, obserwując twarz sędziego - wydał pan

rozporządzenie zakazujące Loringowi Carsonowi, jego przedstawicielom i osobom z

nim związanym wejścia na teren przyznany Vivian Carson jako jej prywatna

własność.

Goodwin uśmiechnął się.

Rzeczywiście, dobrze to pamiętam.

Sytuacja jest dość skomplikowana, panie sędzio, ponieważ mój klient,

Morley Eden, kupił dom od Loringa Carsona. Budynek stoi na obu działkach. Po

wydaniu sądowego zakazu wkraczania na jej teren, Vivian Carson kazała podzielić

nieruchomość. Poprzewiercała otwory w całym domu i przez środek przeciągnęła

kolczaste zasieki, dzieląc dom, grunt, a nawet basen.

Przez kilka sekund sędzia palił w milczeniu, a potem uśmiechnął się szeroko.

Naprawdę to zrobiła?

Naprawdę. Co więcej, mieszka w swojej części domu, a Morley Eden - w

swojej.

Mają okazję wejść w naprawdę sąsiedzkie stosunki

- zauważył sędzia.
- Pomijając drut - uciął Mason.
Goodwin zgniótł papierosa w popielniczce i z namysłem wydął usta.
- Wiedząc, jak zależy panu na sprawiedliwym wyroku
- podjął Mason - i jak niecierpliwią pana techniczne aspekty prawa, które

niekiedy uniemożliwiają taki wyrok, chciałem sprawdzić, co spowodowało pańską

decyzję i czy ewentualnie można by ją zmienić.

W jaki sposób? - zapytał sędzia.

Tak, by cała nieruchomość została przyznana Loringowi Carsonowi, a prawa

Vivian Carson zachowano by, przyznać jej inną nieruchomość.

Mason - zaczął sędzia - pan wie, co myślę o prawie. Zna pan moje poczucie

odpowiedzialności. Jako sędzia mam zdecydować, po której stronie leży prawda.

Powiem panu coś w zaufaniu. Wiedziałem, jaka jest sytuacja, kiedy podpisywałem

nakaz. Sam pan wie, że Morley Eden jest człowiekiem zamożnym, a do tego

impulsywnym. Szanującym prawo, ale impulsywnym. Kiedy po raz pierwszy

rozmawiał z Carsonem o posiadłości, usłyszał - z czego się cieszę - kilka niezgodnych

z prawdą faktów o wierności swojej żony. Gdyby Eden był biedakiem, może inaczej

rozpatrzyłbym tę sprawę. Lecz Loring Carson uznał, że ma sąd w kieszeni, że sąd nie

ośmieli się nic uczynić, jedynie potwierdzi transakcję. Dowiódł, że jest

zdecydowanym na wszystko draniem. Wynajął detektywa, który może i działał w

dobrej wierze - a może nie, w każdym razie śledził niewłaściwą osobę. Zanim jednak

stało się to jasne, dobre imię jego żony zostało podarte na strzępy. Oskarżenia

przeciwko niej dostały się na czołówki gazet. Chwycili się ich plotkarze, którzy z całą

pewnością przysporzyli Vivian Carson sporo nieprzyjemności. Mąż nie czuje żadnej

skruchy. Twierdzi jedynie, że był to błąd detektywa i umywa od całej afery ręce.

Cieszę się, że Eden chce oskarżyć Loringa Carsona o oszustwo. Mówiąc szczerze, z

przyjemnością zobaczę, jak wypluwa z siebie te pieniądze.

To nie takie proste - zauważył Mason. - Dom mojego klienta został

zaprojektowany zgodnie z jego poleceniami. Przede wszystkim spodobał mu się sam

teren. Może oskarżyć Carsona o oszustwo, ale chciałby mieszkać w swoim domu.

Niech więc tam zamieszka.

To jednak stawia go w kłopotliwej sytuacji wobec pani Carson.

Może wykupić jej część.

Niestety Vivian Carson jest uparta - wyjaśnił Mason.

-Nie chce sprzedać swojej części. Nie zrobi nic, by jej mężowi się upiekło i

nie pomoże klientowi męża.

- I wcale jej za to nie winię - orzekł sędzia Goodwin.
- Obaj wiemy, Mason, że kiedy małżeństwo się rozpada, najczęściej po jednej

stronie leży połowa winy, a jedna druga po drugiej. Może i mężczyzna pierwszy

popełnia grzech, lecz gdy układa się między nimi coraz gorzej, kobieta odpłaca mu

tym samym. Albo jeśli kobieta zaczyna zrzędzić, mężczyzna przestaje się nią

interesować i zaczyna umawiać się z kimś na romantyczne randki. Nie jestem tak

głupi ani naiwny, by wierzyć, że wina leży tylko po jednej stronie, bo dość miałem do

czynienia z takimi przypadkami, by wiedzieć, że tak nie jest. Lecz wiem, że w tej

sprawie Loring Carson jest draniem. To mocny w gębie i popędliwy typ oraz oszust,

który zapędzony w kozi róg zaczyna kręcić. Nie tylko skrzywdził żonę i nie okazał

żadnej skruchy, ale próbował nabrać sąd. Zniknęło zbyt dużo gotówki. On twierdzi,

że przegrał sporo w Las Vegas. Według materiału dowodowego często tam jeździł.

Interesował się jedną z hostess w kasynie, młodą kobietą nazwiskiem Genevieve

Honcutt Hyde. Najwyraźniej wiązały go z nią intymne stosunki. Nie traktuję tego

jako poważnego zarzutu, ponieważ w tym czasie jego małżeństwo zamieniło się już w

potyczki psa z kotem. Nie sądzę jednak, że przegrał aż tyle, ile twierdzi. Uważam, że

użył osławionej reputacji Las Vegas, by zataić wysokość swoich dochodów i że

przez, ostatni rok wyciągał z konta olbrzymie sumy pieniędzy i gdzieś je ukrywał.

Nie powiedziałbym tego nikomu, kogo nie szanuję i nie podziwiam. Natomiast tobie,

Mason, zdradzę jedno: zamierzam pozwolić, by Morley Eden dopiekł Loringowi

Carsonowi.

Mason przyjrzał się uważnie sędziemu. - Zupełnie jakby pani Carson czytała

w pańskich myślach.

Bo? - spytał sędzia Goodwin.

Wykorzystuje sytuację do granic możliwości. Włożyła np. wyjątkowo skąpe

bikini i opalała się po swojej stronie basenu, kiedy mój klient oglądał kolczasty drut.

I pański klient ma jakieś obiekcje? - zapytał z uśmiechem Goodwin.

Cóż, na pewno sytuacja jest niezręczna.

Dla kogo?

Dla obu stron.

Vivian Carson jest bardzo atrakcyjną kobietą. Zanim wyszła za mąż,

odnosiła sukcesy jako modelka. Na pewno widziano ją wcześniej w bikini. Wątpię,

żeby była zakłopotana.

Może chodzi jej o to, by samotnemu mężczyźnie trawa po jej stronie

ogrodzenia wydała się bardziej zielona - rzucił Mason.

Bardzo możliwe - zgodził się sędzia - ale powinniśmy unikać

nieporozumień. Jeśli pański klient wsadzi choćby palec przez ogrodzenie lub

przekroczy linię podziału, sąd uzna to za pogwałcenie zakazu wkraczania na teren

pani Carson. W końcu pana klient jest beneficjantem Loringa Carsona. Dochodzi

swych praw na mocy umowy z Carsonem. Mówiąc szczerze i nieoficjalnie,

chciałbym, by Carson wpakował się w poważne tarapaty, ponieważ wtedy wypluje z

siebie forsę. Myślę, że ukrył część majątku, oszukał urząd podatkowy i okłamał żonę

co do wysokości swoich dochodów. Jej raczej nie stać na wynajęcie detektywów,

którzy dokopaliby się do faktów. Za to, jeśli pański klient się wścieknie, wytoczy

sprawę Carsonowi i wtedy odnajdziemy gotówkę. Otworzę sprawę o podział majątku

i powtórnie podzielę wspólną własność małżonków. Może i nie jest to postępowanie

zgodne z literą prawa, ale na pewno zgadza się z zasadami psychologii. Nauczy

Loringa Carsona, że w sprawach finansowych nic może wykołowąć, sądu i śmiać się

z tego.

-Sytuacja jest intrygująca - ocenił Mason, popatrując bystro na Goodwina. -

Kiedy dorwą się do niej reporterzy, zrobią materiał na pierwszą stronę.

Sędzia skinął głową, a potem uśmiechnął się.

Cholera! - rzucił Mason. - Pan to wszystko spreparował. Wiedział pan, co

się stanie, i teraz siedzi pan sobie wygodnie i dobrze się bawi.

Gdy jako sędzia rozpatruję konkretną sprawę, staram się sprawiedliwie

rozsądzić obie strony. Mogę wydać wyrok, ale to tylko świstek papieru. W tej sprawie

jednak wydałem orzeczenie, które powinno przynieść wymierny efekt.

Mason wstał z krzesła.

Dobrze, Wysoki Sądzie - powiedział z ukłonem. - Nieoficjalnie powiem

tylko, że pański wyrok wywołał piekielną awanturę.

Jeśli oczekuje pan, że wyrażę skruchę, Mason, będzie pan czekał w tym

gabinecie dłużej, niż ja zamierzam w nim pozostać.


ROZDZIAŁ TRZECI

Mason zadzwonił do swojego biura, a kiedy zgłosiła się telefonistka z centrali,

powiedział:

- Chciałbym mówić z Delią Street.
Chwilę później na linii odezwała się sekretarka.

Sędzia Goodwin współczuje naszemu klientowi - zaczął Mason - ale jeśli

chodzi o podjętą decyzję, jest twardy jak skała. Uważa Carsona za oszusta i znalazł

idealny sposób, by go dopaść. Spodziewa się, że Morley Eden przepuści go przez

wyżymaczkę.

A więc? - zapytała Della.

A więc wyjeżdżam i obejrzę tę posiadłość - odparł Mason. - Dzwonię tylko,

żeby ci powiedzieć, że nie musisz dłużej czekać.

Czy nie za późno na taką wizytę?

Co masz na myśli?

- Modelka w bikini na pewno skończyła się już opalać.
Mason roześmiał się.

Może przebrała się w obcisłą jak rękawiczka suknię koktajlową.

Cudownie - stwierdziła Della. - Możesz zacząć sąsiedzką pogawędkę przy

drinkach serwowanych przez kolczaste zasieki. Uważaj, żeby się nie podrapać.

Będę uważał - obiecał Mason. - Zamknij biuro na noc i zadzwoń do Edena,

że jestem w drodze.

Za pomocą mapki, którą Eden narysował Delii, Mason dotarł wreszcie do

drogi wijącej się w stronę wzgórz. Kończyła się na płaskowyżu, a dalej otwierał się

widok na niewielką kotlinkę zabarwioną czerwonymi promieniami zachodzącego

słońca. Dom był długi, niski, kryty sztucznie spatynowanymi gontami. Wyglądał,

jakby był naprawdę stary i idealnie wpasował się w otoczenie.

Podjazd dzielił kolczasty drut, przymocowany do betonowego słupa stojącego

pośrodku drogi.

Mason pojechał lewą stroną. Zauważył, że parking, którego większa część

leżała po prawej stronie ogrodzenia, zapełniały samochody.

Gdy zatrzymał wóz pod szerokimi, półkolistymi schodami wiodącymi do

głównego wejścia, drzwi otworzył Morley Eden. Najwyraźniej obserwował podjazd.

Wyszedł na przestronny ganek, by przywitać prawnika.

Może pan wierzyć lub nie - odezwał się - ale one urządziły przyjęcie. W

życiu nie widział pan czegoś bardziej podłego.

A co jest nie tak?

Nie ma ani jednego mężczyzny, tylko stadko pięknych kobiet. Oceniając po

wyglądzie, wszystkie są modelkami. Idealne figury, obcisłe suknie oblepiające ciało

jak skórka parówkę.

Rozmawiały z panem? - zapytał Mason.

Skąd! Pewnie czekają, aż sam przełamię lody.

Przełamie pan lody i wyląduje w wiezieniu - ostrzegł adwokat. - To

wyszukana pułapka. Technicznie biorąc, dochodzi pan swych praw na mocy umowy z

Carsonem. Obejmuje więc pana zakaz wkraczania na teren posiadłości jego żony, jak

wszystkich przedstawicieli lub beneficjentów Loringa Carsona. Jeśli w jakikolwiek

sposób naruszy pan ten zakaz, przypieką pana żywcem. Dlatego Vivian Carson

urządziła ten kuszący pokaz kobiecego piękna. Spodziewa się, że zachęci pana do

przejęcia inicjatywy i przekroczenia linii podziału.

Tyle sam zrozumiałem - obruszył się Eden. - Ale takich tortur żaden

mężczyzna nie wytrzyma zbyt długo.

Niech się pan wymelduje i zamieszka w hotelu - doradził Mason.

Eden zacisnął szczęki.
- Niech mnie szlag, jeżeli to zrobię! Będę walczył z nią tutaj, choćby potrwało

to całą zimę. Niech pan wejdzie i sam to obejrzy.

Przytrzymał drzwi. Mason wszedł do holu, przeszedł pod arkadą, którą można

było oddzielić od wejścia, opuszczając ciężką kotarę, i po trzech stopniach wkroczył

do salonu. Umeblowano go z przepychem. Dyskretne oświetlenie wypełniało wnętrze

srebrzystą poświatą. Mniej więcej jedna trzecia pomieszczenia została oddzielona

pięcioma liniami drutu, biegnącego z matematyczną precyzją przez środek pokoju.

Powyżej zwisał rozciągnięty sznur.

Po drugiej stronie ogrodzenia grupka kobiet, na pozór nieświadoma

dziwacznosci otoczenia, popijała koktajle i rozmawiała wesoło. Ich głosy wznosiły

się czasem do crescendo, co świadczyło, iż płyn w kieliszkach zawierał sporą

domieszkę alkoholu.

Żadna jakby nie zauważyła wejścia Masona. Nikt też nie zwrócił uwagi na

Morleya Edena, który wskazał kobiety ręką.

- Sam pan widzi - powiedział.
Adwokat podszedł do drutu z kpiarskim uśmiechem na twarzy. Rozstawił

szeroko nogi, wepchnął ręce głęboko do kieszeni marynarki i przyjrzał się

przedstawieniu.

Nagłe jedna z młodych kobiet, energiczna rudowłosa i niebieskooka piękność,

zauważyła go, umilkła, nalała sobie podwójnego drinka i zbliżyła się do ogrodzenia.

- No coś takiego! - zawołała. - Czy to nie Peny Mason, adwokat?
Mason skinął głową.

Pan tutaj! Cóż, na Boga, pan tu robi?

W tej chwili doradzam klientowi - odparł Mason.

- Czy wolno mi spytać, co pani tu robi?
- Kończę drugi koktajl i zastanawiam się nad trzecim
- powiedziała. - Muszę tylko poważnie rozpatrzyć tę kwestię, ponieważ, kiedy

dobrze zatankuję, miewam problemy z odzyskaniem równowagi.

A czy mogę spytać, jaka to okazja?

Dobry Boże, nie mam pojęcia. Vivian kazała nam włożyć obcisłe sukienki i

skąpą bieliznę. Podobno w drugiej części domu mieszka ktoś powiązany z jej mężem.

Mamy donieść, gdyby próbował wejść na ten teren.

Jak do tej pory nie próbował? - spytał prawnik. Roześmiała się.

Wieczór dopiero się zaczął. On...

- Co ty tam robisz, Helen? - zapytała jedna z kobiet, podchodząc do

ogrodzenia.

Rudowłosa zachichotała.

Rozmawiam z Perrym Masonem - wyjaśniła.

Mówiłam, że nie wolno ci zaczynać żadnych rozmów.

Och, wypuść trochę pary. Ostrzeżenia odnosiły się do faceta związanego z

twoim byłym mężem. To jest Perry Mason, adwokat. Nie znasz go? Ja od lat jestem

jego fanką. To dziwne, że właśnie pana spotkałam, panie Mason.

Przypuszczam, że pani jest Vivian Carson? - zwrócił się adwokat do drugiej

z kobiet.

Przyjrzała mu się z namysłem i odrzekła:

Zgadza się. Mogę spytać, co pan tu robi?

Badam sytuację.

No trudno. Helen wszystko popsuła. Ja...

Zastawiła pani pułapkę? - wtrącił Mason, gdy się zawahała.

Jej spojrzenie złagodniało.

Mówiąc otwarcie, panie Mason - powiedziała - Ja... raczej nie zamierzam do

niczego się przyznawać.

Chciałem tylko zorientować się w sytuacji - wyjaśnił Mason. - Nie chcę

omawiać czegokolwiek bez pani adwokata.

Sama siebie reprezentuję. To zapewne oznacza, że moim

klientem jest głupiec, lecz mój adwokat nie pochwalał rzeczy, które

zaplanowałam.

Były aż tak złe?

Nawet gorzej... Widzę, że pański klient zmierza w naszą stronę, mając

nadzieję przyłączyć się do rozmowy. Radzę trzymać go z dala.

Dlaczego? Już przełamała pani lody, częstując go kawą. Pamięta pani?

Oczywiście, że pamiętam, i do pana prywatnej i wyłącznej wiadomości,

panie Mason, to była cześć mojego planu. Nawet najbardziej zatwardziały grzesznik

nie wytrzyma aromatu porannej kawy. Według prawa inicjatywa należy do mnie.

Kiedy sama zechcę porozmawiać z pana klientem, porozmawiam z nim. Ale on nie

może przejąć inicjatywy i odezwać się do mnie lub do moich gości. Kiedy zrobi coś

więcej niż rzucanie pożądliwych spojrzeń w naszą stronę, oskarżę go o złamanie

nakazu sądowego.

Aż tak go pani nienawidzi?

Aż tak nienawidzę mojego męża, a to jedyny sposób na wyrównanie z nim

rachunków i zdobycie tego, czego chcę.

Do Masona podszedł Morley Eden.

Przepraszam cię, Peny, ale...

Jeszcze chwilę - prawnik uciszył go ruchem dłoni.

Pomyślałem - nie rezygnował Eden - że skoro ty się zaprzyjaźniłeś, mogę

przynajmniej porozmawiać z tobą.

Och, oczywiście, możesz rozmawiać ze mną - odparł Mason z błyskiem w

oku. - To twój dom i leży na twoim terenie, tak więc możesz rozmawiać z każdym po

tej stronie ogrodzenia.

Przekaż tej młodej damie - zaczął Eden - że dopóki nie zostaną rozwiązane

prawne komplikacje, chciałbym żyć z nią w zgodzie.

Mason zwrócił się do pani Carson.

Mój klient chce, bym zapewnił panią, że nie żywi urazy.

Możesz jej także wyjaśnić - ciągnął Eden - że przyjemność, jaką czerpie

samotny mężczyzna, oglądając młodą kobietę tak piękną jak pani Carson

wypoczywającą przy basenie, więcej niż kompensuje niedogodności spowodowane

drucianym ogrodzeniem pośrodku jego salonu. Możesz jej również przekazać, że jeśli

tylko zechce zanurkować pod drutem i skorzystać z trampoliny po mojej stronie

basenu, ugoszczę ją z radością.

Vivian Carson zmierzyła go wzrokiem, po czym gwałtownie odwróciła się do

Perry’ego:

Chyba powinien pan poradzić swojemu klientowi, panie Mason, że każda

próba zaprzyjaźnienia się z wrogiem będzie uznana za obrazę sądu.

Proszę powiedzieć - wtrącił pośpiesznie Morley Eden - że nie uważam i nie

chcę uważać jej za wroga. Doceniam to, co próbuje zrobić i rozumiem, że

wyrządzono jej krzywdę.

Vivian Carson odchodziła już, jednak na te słowa zwróciła się w ich stronę z

wdziękiem tancerki. Wyciągnęła rękę między dwoma pasmami drutu i powiedziała:

- Przepraszam, panie Eden. Dobry z pana człowiek. Chciałam utrudnić panu

życie, a pan nadal jest miły.

Eden uścisnął jej dłoń, mówiąc:

Dziękuję, pani Carson. Myślę, że możemy podać sobie dłonie, jeżeli to pani

ręka znajduje się po mojej stronie ogrodzenia.

Właśnie tak - Vivian uśmiechnęła się. - Jednak pod wpływem impulsu

zepsułam mój plan. Ostrzegam pana, panie Eden, że zamierzam dobrać się mojemu

mężowi do skóry za to, co zrobił, a tak się składa, że znalazł się pan na linii ognia.

Zakładam - wtrącił się Mason - że sąd nie zostanie powiadomiony o tej

wymianie uprzejmości?

A jaki w tym sens? - spytała Vivian. - Zachowałam twarz. To ja

przełamałam lody. Ma pan naprawdę miłych klientów, panie Mason. Jednak to

ogrodzenie pozostanie i wierzę, że z czasem tak bardzo uprzykrzy się ono panu

Edenowi, że przystąpi do zdecydowanych działań.

Przetnie druty? - zapytał Mason.

Nie ważne, co zrobi. Cokolwiek uczyni, będzie to pogwałceniem nakazu

sądu, a kiedy skończy się nasz czasowy rozejm, panie Eden, ostrzegam, że każda

próba zbliżenia się do moich przyjaciół po tej stronie drutu zostanie uznana za

złamanie prawa.

To kłopotliwa sytuacja - stwierdził Eden. - Rozumiem teraz męki Tantala.

Jeszcze nic pan nie widział - powiedziała. - Niech pan poczeka... Och, niech

pan tylko poczeka;

Jakoś to przeżyję - obiecał Eden.

Mój klient zamierza zainstalować elektryczne organy - wtrącił z powagą

Mason. - Będzie często grał po nocach.

Super! - oceniła Vivian Carson, a w jej oczach rozbłysły iskierki. - Ponieważ

zamierzam brać lekcje gry na trąbce. Mój nauczyciel pracuje w orkiestrze.

Powiedział, że może przychodzić tylko w nietypowych godzinach, a ja go

zapewniłam, że nie ma problemu.

Myślę - rzucił Eden, mrugając - że mam dobry plan: darujemy sobie

muzykę, pani Carson, i zastąpimy ją młotami i szczypcami do drutu.

To będą naprawdę młoty i szczypce - powiedziała, powtórnie podając rękę

Edenowi. - Chodź, Helen.

Helen przepchnęła dłoń przez druty.

Wzywają mnie, panie Mason - powiedziała. - Naprawdę miło było pana

poznać.

Być może spotkamy się znowu, gdy zasieki nie będą tak ostre albo tak

skutecznie patrolowane.

Chciałabym - zgodziła się. - Może razem moglibyśmy pokonać te zasieki.

Może - powiedział Mason.

Vivian Carson delikatnie, lecz zdecydowanie wzięła ją za rękę i pociągnęła w

głąb pokoju.

Mason zwrócił się do swojego klienta.

Sędzia Goodwin chce zmusić Loringa Carsona do ujawnienia dochodów.

Liczy na to, że oskarżysz go o oszustwo.

A powinienem? - zapytał Eden.

Według mnie powinieneś.

W takim razie zaskarż go - zdecydował Eden. - Wytocz mu sprawę o

wszystkie szkody, których rekompensaty możemy się domagać. Oby było ich jak

najwięcej.

Sprawy sądowe wymagają czasu i pieniędzy.

Skróć czas. Mam pieniądze. Ruszaj do czynu... Zabrzmiał dzwonek przy

drzwiach.

Ktoś dzwoni - stwierdził Eden.

- Proponuję, żebyś zasunął kotarę pod arkadą, nim otworzysz.
- Tak zrobię. Jednak kotara nie wytłumi dźwięków.
Mason usłyszał głos Vivian Carson.
- Dobrze, dziewczęta. Teraz pokażemy pani Sterling bieliznę.

Rozległy się oklaski.
Ku środkowi salonu wystąpiła starsza kobieta i powiedziała:
- Ostrzegam, że trudno mi cokolwiek sprzedać. Szukam rzeczy koronkowych,

eleganckich i... pikantnych.

Dwie młode kobiety wysunęły z rogu pokoju ruchomy podest, a potem

przysunęły do niego stopnie. Vivian Carson włączyła reflektory, kierując je na środek

podium.

Na podest weszła modelka imieniem Helenę.
- Czy mogę prosić o uwagę, dziewczęta? - powiedziała.
-Najpierw pokażę wam, co sama włożyłam. Chyba jest dostatecznie...

pikantne. - Sięgnęła do zamka w sukience.

Mason dostrzegł, że Vivian ukradkiem odsunęła się od gości; jej spojrzenie na

sekundę pomknęło ku części pokoju okupowanej przez Morleya Edena. Adwokat,

podchodząc do ogrodzenia, powiedział:

Przykro mi, pani Carson, lecz ptaszek właśnie wyfrunął.

O czym pan mówi?

Morley Eden wyszedł.

Morley Eden nie ma z tym nic wspólnego.

Helenę spuściła sukienkę z ramion. Kreacja opadła na podłogę. Dziewczyna

dała krok naprzód. Reflektory oświetliły jej wspaniałą figurę, osłoniętą jedynie

idealnie dopasowanym kostiumem kąpielowym.

- To numer trzynaście dwadzieścia sześć - rozległ się czyjś głos. - Proszę

zwrócić uwagę na muszelkowy wzór wzdłuż dolnego kraju i...

Z holu dobiegł niemożliwy do pomylenia z czymkolwiek odgłos uderzenia i

upadającego ciała. Mason pośpiesznie odchylił kotarę. Na podłodze, rozciągnięty jak

długi, leżał Morley Eden. Stał nad nim osobnik młodszy, mocno zbudowany, z twarzą

wykrzywioną wściekłością.

- Dlaczego... - jęknął Eden. - Kim... Ja...
Zaczął zbierać się na nogi. Obcy mężczyzna przygotował się do ciosu.

Chwileczkę - zawołał Mason. - Co się tu dzieje?

Uderzył mnie - wyjaśnił Eden.

I zamierzam uderzyć cię znowu - stwierdził intruz.

- Wstawaj i przygotuj się.

Perry stanął między nimi. - Zaczekajcie - powiedział. O co tu chodzi?
- Ty trzymaj się od tego z dala - rzucił napastnik – chyba że też chcesz

oberwać.

- Dobrze - powiedział Mason - jeżeli tak pan to traktuje, ja też chcę oberwać.
Mężczyzna zmierzył wzrokiem ramiona adwokata i sylwetkę jakby wyciosaną

z granitu, i zawahał się. Nagle wściekłość w jego oczach ustąpiła miejsca zdziwieniu:

Ależ pan jest prawnikiem! - wykrzyknął. - To pan jest Perry Mason.

Zgadza się. No więc, o co tu chodzi?

Eden pozbierał się na nogi za plecami adwokata.
- Niech mnie uderzy, kiedy się tego spodziewam - rzucił. - Niech mnie...
Mason, wciąż stojąc między nimi, rzucił przez ramię:

Uspokój się, Eden. Najpierw dowiemy się, w czym rzecz.

Powiem ci, w czym rzecz - odparł Eden. - On myśli, że jestem Loringiem

Carsonem i...

A nie jesteś? - zawołał obcy.

Ten człowiek nazywa się Morley Eden - wyjaśnił Mason. - A kim pan jest i

czego pan chce?

Morley Eden! Ale... co on tutaj robi?

Kupił tę posiadłość od Loringa Carsona. Więc kim pan jest i czego pan

chce?

O rany, przepraszam. Znowu puściły mi nerwy.

Też tak sądzę - zgodził się Mason. - Więc o co panu chodzi?

Nazywam się Norbert Jennings. On wie, kim jestem.

Znam pańskie nazwisko - powiedział Eden, przesuwając się tak, by osłonić

Masona.

Prawnik, widząc, że nic nie wskazuje na powrót ataku wrogości,

zaproponował:

- Wyjaśnijmy to. Co pana tu przywiodło, panie Jennings?
- Pański klient wie - rzucił posępnie Jennings.
Eden wyjaśnił:
- Norbert Jennings to mężczyzna, którego Loring Carson wymienił jako

kochanka żony.

Rozumiem - powiedział Mason.

Nic pan nie rozumie - odparł Jennings. - Ten człowiek mnie zrujnował. On i

ta jego cholerna blaszana odznaka, ten poroniony prywatny detektyw.

Śledził pana? - zapytał Mason.

Śledził Nadine Palmer - odparł Jennings.

To była pomyłka - wtrącił się Eden. - Carson miał wskazać swoją żonę

LeGrande Daytonowi, detektywowi. Ale detektyw pomylił się i uważał, że ma śledzić

panią Palmer.

Ot i cała historia - podsumował Jennings. - W moim życiu na pewno udało

się im namieszać.

A co się stało? - spytał Mason.

Co się stało?! - powtórzył Jennings. - Rozsmarowali moje nazwisko we

wszystkich kartotekach sądowych.

Czy wymieniono je też w prasie?

No jasne. Jestem osłem roku. Śmieją się ze mnie w klubie, na polu

golfowym, wszędzie. Doszło do tego, że wolę nie wychodzić z domu.

A mąż Nadine Palmer?

Ona nie ma męża. Rozwiedli się - wyjaśnił Jennings. - Dobra, mamy się ku

sobie. Spotykałem się z nią w różnych miejscach. Niech pan mi nie mówi, że nie

powinienem, bo nie jestem w nastroju do wysłuchiwania kazań.

Pan nie jest żonaty? - zapytał Mason.

Nie.

Więc czemu się pan rzuca?

- Bo ten łobuz, Loring Carson, zrobił ze mnie pośmiewisko. Wystarczyło

zostać przyłapanym. Rozeszło się, że umawiam się z Vivian Carson. Potem okazało

się, że nie chodziło o nią, ale o Nadine Palmer. Zrobili z tego zabawną anegdotę, a

nikt nie wychodzi cało z anegdot. Każdy śmieje się i współczuje kobiecie, a taka

kobieta jak Nadine nie ścierpi współczucia. Przyszedłem tu powiedzieć Loringowi

Carsonowi, jaki z niego drań. Ten facet otworzył drzwi, zapytał, kim jestem ja

odpowiedziałem, a on oniemiał. Więc pewnie trafił mnie szlag. To znaczy naprawdę

trafił mnie szlag. Puściły mi nerwy.

Zaskoczyłeś mnie tym ciosem - wtrącił Eden. - Ty...

Niczym cię nie zaskoczyłem - odparł Jennings. - Jeżeli podajesz kogoś jako

współwinnego w sprawie rozwodowej, możesz spodziewać się, że oberwiesz w ucho.

Ale ja nikogo nie podawałem.

Jennings powoli rozciągnął wargi w uśmiechu.
- Dobra, przepraszam. Ma pan tu adwokata. Powiedz, jakiej chcesz

rekompensaty za cios w ucho i wypiszę czek. Razem z nim składam przeprosiny.

Eden przemyślał ofertę.
- I co? - zapytał Mason.
Eden uśmiechnął się posępnie i potarł szczękę.

Skoro tak pan to stawia - powiedział - nic nie chcę. Potrafię postawić się w

pańskim położeniu. Nie jest pan nawet w połowie tak wściekły na Carsona jak ja.

Kiedy go pan spotka, proszę przekazać mu ten cios i dodać drugi ode mnie.

Na pewno go spotkam - obiecał Jennings. - Wszawy kundel!

A co z Nadine Palmer? - zapytał Mason. - Co ona o tym myśli?

Nie mam pojęcia. Kiedy do niej dzwonię, odkłada słuchawkę.

Próbował się pan z nią zobaczyć?

Widziałem się z nią, ale nigdzie nie wyszliśmy z obawy że każdy spotkany

reporter w mieście miałby swój dzień, pisząc dwuznaczny artykuł o kobiecie w

zielonym kostiumie.

Czy mogę spytać, o czym rozmawialiście? Ogólnie?

Nie może pan. To nie pański cholerny interes.

Oczywiście, jeżeli nie jest mężatką... - zaczął Mason.

Ale jest przemiłą dziewczyną - przerwał ze złością

Norbert Jennings - i niech pan nie próbuje ze mną swoich sztuczek. Jest

człowiekiem i ma uczucia, a także swoją dumę i nazwisko. Zawsze była ogromnie

popularna, a teraz, gdy tylko gdzieś wchodzi między ludzi, brwi unoszą się w górę...

Niech szlag trafi Carsona! Jeśli tylko go dopadnę, to...

Spokojnie - wtrącił Mason. - Groźby mogą stać się dość drogim luksusem.

I dobrze - odparł Jennings. - Mam pieniądze. Stać mnie na opłacenie

luksusów, na jakie mam ochotę. A w tej chwili mam ochotę na groźby. Powtórzę.

Jeśli kiedykolwiek dopadnę Loringa Carsona, ten parszywy kundel będzie błagał o

przebaczenie. Mam zamiar...

Może pan żądać prawnej rekompensaty - zauważył Mason.

Prawna rekompensata, też coś... Mógłbym podać tę wesz do sądu, ale co by

mi z tego przyszło? Po pierwsze, gdyby miał jakieś pieniądze, ja bym ich nie chciał.

Nie tknąłbym trzymetrowym kijem ani jednego centa od tego faceta. Poza tym nie

wyciśnie się krwi z rzepy.

A rozważał pan możliwość, że Carson ukrył swoje pieniądze? - zapytał

Mason.

Mówiłem panu, że forsa mnie nie interesuje. Mam własną! Mam tyle kasy,

ile potrzebuję, a nawet więcej. Dotychczas nie przyniosła mi szczęścia. Ja... do diabła

z tym! Przepraszam, Eden. Stoisz po tej samej stronie, co ja. Naprawdę przykro mi, że

cię walnąłem.

Wyciągnął impulsywnie dłoń, a gdy Eden ją uścisnął, odwrócił się i bez słowa

wyszedł.

No cóż - Eden potarł szczękę - sprawa komplikuje się coraz bardziej.

Na dodatek mogę ci powiedzieć - zaczął Mason - że pani Sterling,

najwyraźniej osoba z branży tekstylnej, ogląda teraz pokaz bielizny w twoim salonie.

Diabli nadali - uśmiechnął się Eden szeroko. - Pewnie wszystko zostało

ukartowane.

Tak przypuszczam - zgodził się Mason.

Jak daleko się posunęły?

Pierwsza modelka miała na sobie kostium kąpielowy. Zrobiła coś w rodzaju

striptizu na podium i...

No, no - przerwał mu Eden. - Może moja sytuacja ma pewne zalety.

Hej, spokojnie. Niezależnie od tego, co sobie myślisz, to tylko przynęta, i

chociaż nie wiem jeszcze, gdzie jest haczyk, nie radzę ci jej chwytać.

To znaczy się, że mam nie patrzeć?

Cóż - Mason uśmiechnął się - myślę, że będziemy zmuszeni patrzeć.

Aha. Jako mój adwokat zamierzasz, jak sądzę, ze względów czysto

zawodowych, przedłużyć swoją wizytę. A więc chodźmy.

Eden odsunął kotarę, przedzielającą salon.
Po drugiej stronie kolczastego drutu, na podium, obracała się wolno piękna

modelka w bieliźnie. Vivian Carson stała w rogu i obserwowała - nie modelkę - lecz

arkadowe przejście.

A kiedy tylko w pokoju pojawili się Mason i Eden, chwyciła skraj tkaniny i

skinęła ku młodej kobiecie na drugim końcu pokoju. Podeszły do siebie, rozsuwając

zaimprowizowane zasłony, które zacięły się kilkakrotnie, lecz wreszcie odsłoniły

drugą część salonu.

- A więc dlatego przeciągnęły sznur nad drutami – powiedział Eden.
Mason uśmiechnął się szeroko: - jak widać Vivian Carson myśli o wszystkimi

- zauważył.

- Najwyraźniej - zgodził się Eden. - I pewnie gdybym choć wsadził palec

przez ogrodzenie, by poszerzyć szparę w zasłonie...

- Byłbyś winny obrazy sądu - dokończył Mason.
Eden westchnął.

Cóż, pozostaje nam jedynie znaleźć nocny klub z dobrym stripteasem.

W tych okolicznościach wydaje mi się, że nie mam już z tobą nic więcej do

omówienia - stwierdził Mason.

Eden roześmiał się. - Jedno pytanie, Mason.
- Tak?
Gdyby nie było tu tej zasłony i pokaz mody trwał dalej, czy wystawiłbyś mi

rachunek za czas spędzony na oglądaniu przedstawienia?

No jasne. Wpisałbym to do rozliczeń jako „konferencję z klientem”.

Chyba zająłem się nie tym zawodem, co trzeba - Eden wyszczerzył zęby. -

Jak sądzisz, co ta kobieta wymyśli następnym razem?

Tego nawet nie będę próbował przewidzieć. Przygotowałem oskarżenie,

które musisz sprawdzić, zanim pojutrze wniesiemy sprawę o oszustwo do sądu.

Wpadnij koło dziesiątej do biura, żeby podpisać dokumenty. Potem zajmiemy się

Carsonem.


ROZDZIAŁ CZWARTY

Peny Mason chodził tam i z powrotem po swoim gabinecie. Wyjrzał przez

okno na poranne słońce, zerknął na zegarek i zniecierpliwiony odwrócił się do

sekretarki:

Jak stoimy z przygotowaniem oskarżenia o oszustwo?

Maszynistka skończy je przepisywać za piętnaście minut.

Chcę złożyć je do sądu zaraz po dziesiątej. Gdzie jest Paul Drakę? Jeszcze

nie przyszedł?

Chyba nie. Do świtu pracował nad jakąś sprawą. Zostawiłam dla niego

wiadomość, że ma się z tobą skontaktować, jak tylko wróci.

To najgorsze w prowadzeniu agencji detektywistycznej. Nie można

zaplanować sobie czasu. Ale mimo to... - marudził adwokat.

Przerwał, gdy ktoś w umówiony sposób zastukał kłykciami w drzwi łączące

jego gabinet z korytarzem.

- To Paul. Wpuścisz go?
Della Street otworzyła drzwi.
Paul Drakę, szef Agencji Detektywistycznej Drake’a, wyglądał na

zmęczonego.

Cześć - przywitał się. - Piękny poranek jak na tę porę roku, prawda? Jeżeli,

rzecz jasna, interesują was piękne jak na tę porę roku poranki.

Interesują - zapewnił go Mason.

Tego się obawiałem. Mnie osobiście nie. O co chodzi?

Zaraz po dziesiątej wnoszę sprawę Morley Eden przeciwko Loringowi

Carsonowi. To będzie solidne oskarżenie.

Z powództwa cywilnego?

Tak jest. Chodzi o oszustwo. Loring Carson twierdził, że ma prawo do

pewnej posiadłości, że posiada dowody, które zbiją pozew o rozwód, jaki złożyła jego

żona, że może dowieść jej niewierności i że dwie działki wchodzące w skład majątku

są ich wspólną własnością, a żona nie ma odrębnych udziałów w żadnej z nich.

I wszystko to było oszustwem? - zapytał Drake.

I to jakim! Nie usłyszałeś nawet połowy. Carson kłamał w całej sprawie. Co

więcej, celowo lub przypadkiem kazał detektywowi śledzić inną kobietę. Jej romans

stał się podstawą zarzutów, jakie Carson postawił swojej żonie. Ponadto panuje

ogólne przekonanie, że chomikował gdzieś swoje dochody, zamieniając je na

gotówkę. Najwyraźniej od jakiegoś czasu widział, co nadchodzi i przygotowywał się,

by ukryć pieniądze i zwiać, jeśli będzie musiał. Sędzia Hewitt L. Goodwin, który

przewodniczył sprawie rozwodowej, jest o tym przekonany. Chciałby rozwikłać aferę

i ucieszyłby się, gdyby odkrył, gdzie Carson ukrył forsę.

Wytaczasz sprawę o oszustwo?

Tak jest. Zaraz potem wniosę o zajęcie majątku Carsona. Przepytam go pod

przysięgą. Szczególnie interesują mnie nieujawnione dochody w gotówce.

A co ja mam robić?

Przede wszystkim chcę, żebyś zlokalizował Carsona. Potem zatrudnisz

kogoś, żeby go śledził. Gdyby próbował zwiać, kiedy dostanie wezwanie do sądu,

chciałbym wiedzieć, dokąd pojedzie. Muszę wiedzieć jak najwięcej o jego

przeszłości. Wówczas trudno mu będzie skłamać na pytania zadawane przed sądem.

Co na przykład chciałbyś wiedzieć?

Na przykład, gdzie mieszkał, czy używał innych nazwisk, czy ma konta

bankowe na inne nazwiska, czy ma depozyty bankowe i tak dalej. Prawdopodobnie

Carson ma przyjaciółkę. Jest hostessą w jednym z nocnych kasyn w Las Vegas.

Nazywa się Genevieve Honcutt Hyde, i Carson często się z nią spotykał. Twierdzi, że

właśnie w Las

Vegas przegrał sporo pieniędzy. Jednak sędzia Goodwin uważa, że Carson

zamienia wszystko na gotówkę i gdzieś chowa. Musimy to odkryć.

Odkrycie takich rzeczy jest właściwie niemożliwe - zauważył Drakę.

Miałeś ciężką noc?

Ciężką noc i ciężki ranek - przyznał Drakę z krzywym uśmiechem. -

Poszedłem spać o trzeciej. Słońce wzeszło błyskawicznie. Jednak nawet jeśli mam za

sobą ciężką noc, trudno udowodnić, czy ktoś przegrywał w Las Vegas, czy nie, co

usprawiedliwia mój pesymizm. Dobra, Perry, zobaczę, co mogę zrobić. Wiesz może,

gdzie znajdę tego Carsona?

Zanim Mason zdążył odpowiedzieć, zadzwonił telefon na biurku Delii.

Podniosła słuchawkę.

- Tak, Gertie? Co?... Kto?... Zaczekaj, Gertie.
Zakryła mikrofon dłonią i powiedziała:
- W biurze jest pan Loring Carson. Chce zobaczyć się z tobą w sprawie

wielkiej wagi.

Mason uśmiechnął się szeroko.

Mówimy o wilku, a wilk już tu. Stań w drzwiach, Perry. Wyjdziesz, gdy

pojawi się Carson. Będziesz miał okazję go obejrzeć i potem już bez trudu go

rozpoznasz.

I jednocześnie on obejrzy mnie - zauważył Drakę. - Jeśli pozwolisz, przyjrzę

mu się z korytarza, kiedy będzie wychodził. Dopilnuj tylko, żeby wyszedł tymi

drzwiami, i kiedy to zrobi, powiedz: „Żegnam, panie Carson” albo „To wszystko, co

mogę dla pana zrobić, panie Carson” lub coś w tym stylu. Powiedz głośno jego

nazwisko.

Mason skinął głową i zwrócił się do panny Street:
- Wprowadź pana Carsona do gabinetu, dobrze?
Paul Drake wyślizgnął się po cichu drzwiami prowadzącymi na korytarz.
Po chwili Della wróciła. Przytrzymała drzwi przed krępym mężczyzną.

Wpakował się do środka pewny siebie, z wyciągniętą ręką.

- Panie Mason! - rzucił.
Mason skinął głową i po krótkiej chwili przyjął wyciągniętą dłoń.

Jestem Loring Carson. Trochę pieką mnie uszy. Pewnie mówił pan, jaki ze

mnie drań, co?

Nie sądzę, by moja osobista opinia liczyła się w tej sprawie, panie Carson.

Muszę zaznaczyć, że reprezentuję stronę przeciwną i że mój klient podejmie wszelkie

kroki, jakie uznam za konieczne w jego obronie.

Carson roześmiał się.

To bardzo dyplomatyczny sposób przedstawienia sprawy, panie Mason -

stwierdził. - Załóżmy, że utniemy sobie małą pogawędkę, a może na koniec uzna pan,

że nie ma ochoty podejmować kroków, o których pan wspomniał.

Nie powinienem rozmawiać z panem - odparł Mason. - Jest pan stroną

przeciwną w sprawie i jeżeli w tej chwili nie ma pan adwokata, powinien pan go

zatrudnić. Chętnie z nim porozmawiam. Z panem nie.

Och, dajmy sobie spokój z gadaniem o etyce zawodowej - rzucił Carson. -

Sam jestem kapitanem mojego statku. Jeżeli zatrudnię adwokata, będzie robił, co mu

każę.

Mimo to nadal nie chcę z panem rozmawiać.

Ale nie spróbuje pan mnie wyrzucić, co?

Mogę to zrobić.

Cóż, dopóki pan tego nie zrobi, ja będę mówił. W gruncie rzeczy nie mam

adwokata. Wyrolował mnie. Powiedział, że wprowadziłem go w błąd i postawiłem w

sytuacji nie do zaakceptowania.

Rozumiem - rzucił niezobowiązująco Mason.

A tak naprawdę wcale go nie okłamałem - ciągnął Carson. - Zamieszania

narobił ten głupi prywatny detektyw, którego wynająłem. Gość nazwiskiem LeGrande

Dayton. Jeżeli on jest detektywem, to ja jestem niańką. Chciał, żebym wskazał

mu moją żonę. Przecież nie można podejść z prywatnym detektywem do kobiety i

dotknąć ją palcem: „To ta. Cześć, kochanie, jak się masz?” Żona odpowiedziałaby:

„O co tu chodzi? Kim jest ten facet obok ciebie?” A ty: „Och, taki tam, chciał

wiedzieć, jak wyglądasz, więc powiedziałem, że cię pokażę”.

Carson odrzucił głowę do tyłu i wybuchnął śmiechem.

Takie rzeczy trzeba załatwiać rozsądnie, Mason. Kazałem detektywowi

śledzić kobietę w ciemnozielonym kostiumie, która właśnie wyszła z budynku i

stanęła na skraju chodnika. Potem schowałem się za przednim siedzeniem. Chodziło

mi o wewnętrzny brzeg chodnika. A on uznał, że mówię o kobiecie na zewnętrznym.

Przynajmniej tak teraz mówi.

A więc śledził niewłaściwą kobietę? - zapytał Mason.

Właśnie. Zgromadził pokaźne akta. Spytał, czy potrzebuję dowodów

rzeczowych i czy ma robić zdjęcia, ale nie chciałem przesadzać. I tu zrobiłem spory

błąd - odkryłbym, że detektyw śledzi niewłaściwą kobietę. Miał wszystkie dowody:

fotokopie rachunków z motelu i tak dalej. Więc ruszyłem do boju - i niech mi pan

wierzy, solidnie przetrzepali mi skórę.

Nadal nie chcę omawiać z panem tej sprawy, panie Carson. Będzie pan

potrzebował adwokata.

Nie potrzebuję prawników - rzucił Carson. - Współczuję Edenowi.

Wszystko, co mu powiedziałem, powiedziałem w dobrej wierze. Nie było w tym

żadnego oszustwa. Nic naruszyłem jego zaufania. Działaliśmy ramię w ramię.

Nie będę o tym z panem mówił - powiedział Mason.

Nie mówi pan ze mną, to ja mówię do pana. I jeszcze coś panu powiem,

panie Mason. Lepiej niech pan wstrzyma swoje konie. Wyprostuję całą aferę, ale nie

chcę, żeby oskarżał mnie pan o oszustwo. Niech pan zrozumie, to ważne. Akurat

prowadzę delikatne negocjacje. Nie chcę z nikim się procesować.

To, czego pan chce, to niekoniecznie to samo, czego chce mój klient -

zauważył Mason. - W obecnych okolicznościach muszę robić to, co uznam za

najlepsze dla mojego klienta.

To właśnie panu mówię - powiedział Carson. - W najlepszym interesie

pańskiego klienta jest współpraca ze mną, a nie jakieś sądowe spory.

Chciałbym zadać panu kilka pytań - zaczął Mason

- ale poczekam, aż zostanie pan zaprzysiężony i będzie miał własnego

adwokata.

No jasne. Pewnie rozmawiał pan ze starym twardogłowym Goodwinem. To

przecież skamielina! Gdyby pan tylko widział, jak Vivian okręciła go sobie wokół

palca. Jak się trochę pomieszka z kobietą, można ją dobrze poznać. Doskonale

widziałem, co robiła i jak przemyślała sobie całą kampanię: trzepotała rzęsami,

zakładała nogę na nogę, rzucała staremu prykowi spojrzenie zranionej sarenki -

idealny obraz skrzywdzonej kobiety. Goodwin posłałby mnie do więzienia, gdyby

tylko mógł. Rany, naprawdę zrobiła przedstawienie!

Nie zamierzam omawiać z panem rozprawy rozwodowej, panie Carson -

stwierdził Mason. - O ile jednak wiem, pańska żona wspomniała o innej kobiecie.

I co z tego? Niczego mi nie udowodnili, same wnioski bez pokrycia.

Genevieve Honcutt Hyde jest moją przyjaciółką, i to wszystko. Jasne, że Vivian coś

podejrzewała, ale niczego nie mogła udowodnić. Spędzałem sporo czasu w Las

Vegas, ale interesował mnie tylko hazard. Spotkałem tam tę dziewczynę, polubiłem ja

i wychodziliśmy razem - czasem na obiad w nocnym klubie, czasem jechaliśmy na

przejażdżkę samochodem... Dobry Boże, przez ostatnie miesiące naszego małżeństwa

Vivian zachowywała się jak góra lodowa. I co według niej miał zrobić mężczyzna?

Przez cały dzień ciężko pracowałem, walcząc z problemami na budowie, kłóciłem się

z kontrahentami, a potem wracałem do domu na spotkanie z jednoosobowym

komitetem powitalnym o zmrożonej twarzy, który zaczynał wypominać mi różne

sprawki, jeszcze zanim zamknąłem drzwi!

- Kilkakrotnie uprzedzałem, że nie zamierzam omawiać z panem tej sprawy -

powiedział Mason wstając z krzesła.

- I żeby uniknąć nieporozumień, proponuję, by opuścił pan mój gabinet.

Proszę skorzystać z drzwi na korytarz.

Dobra - odparł Carson. - Niech mnie pan wyrzuci. Pomyślałem, że mogę

wpaść na przyjacielską pogawędkę z panem i być może Morleyem i wyprostować

sprawy.

Jeśli chce pan rozmawiać z Morleyem Edenem, prawo tego nie zabrania -

zauważył Mason.

Och, do diabła z wami oboma - zawołał Carson, zmierzając w stronę drzwi.

- Pójdziecie swoją droga, a ja swoją.

Otworzył drzwi gwałtownie, aż skrzypnęły.

Żegnam, panie Carson - zawołał za nim Mason.

Żegnam pana, panie Mason - odkrzyknął Carson.

- Próbowałem z panem współpracować, ale nic z tego nie wyszło. Teraz, jeśli

będzie pan chciał mnie znaleźć, będzie pan musiał urządzić polowanie.

Przecisnął swoje szerokie ramiona pod framugą i głośno tupiąc odszedł

korytarzem.

Paul Drakę, na pozór zmierzający do toalety, rzucił okiem na rozwścieczoną

postać.

Zachwycająca osobowość - oceniła Della Street, kiedy zamknęły się drzwi. -

Wyobraź sobie małżeństwo z czymś takim.

Na pewno ma swoje zalety - powiedział z zastanowieniem Mason - ale lubi

narzucać się i kiedy ludzie nie są pod jego wrażeniem, staje się niezbyt przyjemny.

Kiedy w małżeństwie mija pierwsza fascynacja, dwoje ludzi może

błyskawicznie wyprowadzić się wzajemnie z równowagi.

Jest tak cholernie pewny siebie i despotyczny - zauważyła Della. - Jest... -

przerwała na dźwięk brzęczyka. - To zapewne oznacza, że dział maszynistek

przygotował oskarżenie Eden przeciwko Carsonowi.

Kiedy zjawi się Morley Eden, by podpisać wniosek - powiedział Perry

Mason - zanieś dokumenty notariuszowi. A ja zamierzam zrobić dobry uczynek.

Co takiego?

Chcę pomóc kobiecie, która najwyraźniej dostała się w pole obstrzału.

- Myślisz o Nadine Palmer?
Mason przytaknął.

Może nie powitać cię zbyt chętnie ani nie przyjąć twoich dobrych rad.

To prawda - zgodził się Mason - ale przynajmniej powiadomię ją o sytuacji -

spojrzał na zegarek.

Jak tylko sprawa zostanie wniesiona do sądu, dopadną nas dziennikarze.

Powiedz panu Edenowi, żeby na wszystkie pytania reporterów odpowiadał, że

zaplanował konferencję prasową w swoim domu na pierwszą i że fotografowie będą

mogli porobić tyle zdjęć, ile zechcą. Przekaż mu, że dotrę do niego około pierwszej,

jeżeli zdążę, i że ma na mnie czekać. Nie wolno mu otwierać drzwi ani wpuszczać

nikogo do środka, dopóki nie przyjadę. Wtedy poda wszystkim reporterom jedną

wersję zdarzeń, a ja dopilnuję, żeby nie udzielił złych odpowiedzi.

Della Street, z ołówkiem zawieszonym nad notesem, podniosła na niego

wzrok i skinęła głową.

- Podpiszę oskarżenie jako adwokat powoda – ciągnął Mason. - Kiedy swój

podpis złoży Eden i papiery dotrą do notariusza, wyślij je do sądu.

Czy mogę zasugerować coś jako twoja sekretarka? - spytała Della.

Strzelaj.

Powinieneś obciąć włosy, szefie. Jeżeli twoje zdjęcia mają znaleźć się w

gazetach, i skoro zamierzasz odwiedzić atrakcyjną rozwódkę, powinieneś...

Nie mów nic więcej - przerwał jej Mason. - Zaraz pobiegnę obciąć w włosy i

zrobię manicure.

Nie wspominałam o manicure.

Wiem. To był mój własny pomysł.


ROZDZIAŁ PIĄTY

Kobieta, która uchyliła drzwi na dźwięk dzwonka, była niezwykle wysoka,

zgrabna i wyglądała na niezależną. Zaciskała na piersiach poły kąpielowego

szlafroka.

Słucham? - spytała z niepokojem, wcale się z tym nie kryjąc.

Nazywam się Perry Mason, jestem adwokatem. Ja...

Och - przerwała mu. - Na pewno widziałam pana albo pańskie zdjęcie. To

prawdziwa przyjemność, panie Mason. Jestem Nadine Palmer, chociaż pewnie pan to

wie, skoro pan przyszedł. Jednak nie bardzo nadaję się do przyjmowania gości.

Właśnie brałam prysznic, kiedy rozległ się dzwonek. Zawahała się, potem, po chwili

zastanowienia podała mu rękę. W rezultacie gest wydał się niemal intymny, jakby

witała kogoś bliskiego.

Mogę wejść na chwilę? - zapytał Mason.

Nie jestem przygotowana... Och, niech pan wejdzie. Musi pan poczekać, aż

coś na siebie włożę.

- Dziękuję To ważne, inaczej nie przeszkadzałbym pani.
Wszedł za nią do małego, urządzonego ze smakiem mieszkania. Wskazała mu

krzesło przy stole.

O co chodzi, panie Mason? Czy znalazłam się w jakichś kłopotach?

A spodziewała się pani kłopotów?

Miewałam już kłopoty i pewnie będę je miała. Jeżeli pan pozwoli, ubiorę

się.

Proszę - odparł Mason. - Zaczekam, chociaż nie mam zbyt wiele czasu.

Muszę jechać na konferencje prasową. Jestem adwokatem Morleya Edena. Na

wypadek, gdyby pani nie wiedziała, Morley Eden kupił posiadłość od Loringa

Carsona...

Jej oczy rozbłysły na wzmiankę o Carsonie. Zacisnęła
wargi. Zatrzymała się w pół drogi do sypialni i odwróciła twarzą do adwokata.

A co pan ma wspólnego z Loringiem Carsonem? - zapytała niemiłym tonem.

Nie złamię tajemnicy zawodowej zdradzając, że zamierzam wytoczyć mu

sprawę o straty wynoszące około trzystu pięćdziesięciu tysięcy dolarów wynikłe z

oszustwa, żądając wypłaty potrójnego odszkodowania oraz rekompensaty za szkody

moralne.

Mam nadzieje, że odbierze pan to co do centa. Mason uśmiechnął się.

Najwyraźniej Carson nie należy do pani przyjaciół.

Ten drań! - rzuciła z pogardą. - Podarł na strzępy moją reputację i rozniósł

wszystko po całym mieście.

Jak rozumiem, stało się to na skutek pomyłki, i...

Pomyłki! - warknęła. - Nie było żadnej pomyłki. Ten człowiek chciał

oczernić swoją żonę, a to, że wciągnął w aferę mnie, nie sprawiło mu żadnej różnicy.

Pani nazwisko wymieniono w sądzie?

Wymieniono? Carson rzucał nim na prawo i lewo. Wniósł własne oskarżenie

przeciwko żonie, twierdząc, że ma romans z Norbertem Jenningsem, że spędzali

razem weekendy i że jego żona meldowała się w hotelach pod nazwiskiem Nadine

Palmer. A kiedy pani Carson odparła oskarżenie, ten drań miał czelność twierdzić, że

to był zwykły błąd i że wynajęty przez niego detektyw śledził niewłaściwą osobę, że

nieumyślnie wskazał na mnie, zamiast na swoją żonę, że jego żona nie należy do

osób, które spędzają weekendy w motelach, ale że to mnie, Nadine Palmer, śledził ów

detektyw w mylnym przekonaniu, że jestem Vivian Carson. Wyobraża pan sobie, w

jakim to stawia mnie świetle.

Mason przytaknął ze współczuciem. Nadine usiadła gwałtownie.
- Jest pan adwokatem, panie Mason. Widział pan już nie raz kobietę w

szlafroku kąpielowym. Ani pan nie ma za wiele czasu, ani ja. Przedyskutujmy

wszystko i od razu to wyjaśnijmy. Niedobrze mi się robi na myśl o ludziach! W

naszej cywilizacji i tak zwanym kodzie moralnym jest więcej hipokryzji, niż

ktokolwiek przyznaje. Kiedy wyszłam za Harveya Palmera, byłam, jak to się mówi,

„porządną dziewczyną”. Na tym polegał mój problem. Niewiele wiedziałam o

mężczyznach. Zbyt mało o życiu, a właściwie nic o seksie. Zanim zdecydowałam się

na rozwód, przeszłam pięć lat piekła i poniżenia. Nie mieliśmy dzieci, więc nie byłam

nic winna Harveyowi Palmerowi. Rzuciłam go. Byłam na tyle głupia, że nie

zażądałam alimentów. Pracowałam przed ślubem i potem wróciłam do pracy - tyle że

nie byłam już dziewczyną. Stałam się kobietą. Jednej prawdy o rozwodach nie

znajdzie pan w książkach: że dziewczyna zmienia się w kobietę. Może liczyć tylko na

siebie. Odkrywa, że małżeństwo niezupełnie przypomina łoże usłane różami, a

przecież jak każdy normalny człowiek ma marzenia i aspiracje. Zostaje naznaczona.

Na zawsze. Każdy mężczyzna, który zaczyna się nią interesować, jest doskonale

świadom faktu, że nie ma do czynienia z dziewczyną, tylko z kobietą, która była

mężatką. I odpowiednio ją traktuje. Jeżeli ona nie reaguje tak, jak on się spodziewa,

jest „kokietką”. Mężczyźni na prawo i lewo chwalą się swoimi podbojami. Żonaci

mają kochanki. Społeczeństwo uznaje, że taka jest kolej rzeczy. Ale rozwódka to ani

ryba, ani zwierzyna, ani śledź. Można ją zdeptać. Kiedy zjawił się ten... ten

niewyobrażalny cham i jego prywatny szpicel... Nie wiem, czy szpicel był za głupi,

by odróżnić dwie kobiety, ale wiem jedno: Loring Carson był, jest i będzie draniem.

Norbert Jennings i ja byliśmy bliskimi przyjaciółmi. Sądzę, że chciał poprosić mnie o

rękę i w ówczesnych okolicznościach prawdopodobnie zgodziłabym się, ale nie

zamierzałam wejść w drugie małżeństwo na oślep.

Zrobiłam to już raz i nigdy nie powtórzę. A teraz Norbert uważa, że został

ośmieszony.

Zmienił zdanie i nie chce się już z panią ożenić? - zapytał Mason.

Zmienił zdanie? Ależ skąd! Uparł się. Wpada do mnie i oświadcza się dwa,

trzy razy dziennie. Unikam odpowiedzi. A dlaczego tak się zachowuje, panie Mason?

Ponieważ uważa, że to przez niego „dobre imię dziewczyny” zostało zbrukane.

Skończyłam dwadzieścia jeden lat. Jestem rozwódką i mam prawo żyć własnym

życiem. Gdyby tylko ludzie zostawili mnie w spokoju! A jeśli chodzi o Loringa

Carsona, życzę mu śmierci...

Odrzuciła głowę do tyłu i potrząsnęła nią, jakby chciała pozbyć się wszystkich

przeżytych nieprzyjemności, po czym powiedziała:

Wyplułam jad i pozbyłam się ciężaru. Ponieważ zawiniłam, zrzucając na

pana moje własne problemy, może pan teraz wyjaśnić cel swojej wizyty.

Nic się nie stało - zapewnił ją Mason. - Przyszedłem tutaj, żeby oszczędzić

pani rozgłosu.

- Jak?
- Sprawa, którą wniosłem przeciwko Loringowi Carsonowi, albo która

właśnie teraz przedstawiana jest sądowi, wywoła spory rozgłos. Nie wiem, czy

słyszała pani o tym, że Morley Eden kupił nieruchomość od Carsona.

Pokręciła przecząco głową.
- Chodziło o dwie przyległe działki - zaczął wyjaśnienia Mason. - Jedną

uznano za odrębną własność pani Carson, drugą, jako własność wspólną, przyznano

Loringowi Carsonowi. Cały teren kupił Morley Eden za godziwą cenę i ma do niego

prawo razem z częścią budynku stojącą na drugiej działce. Kontroskarżenie, które

Carson wniósł przeciwko swojej żonie, wpłynęło na dwie osoby: na panią i na jego

żonę, Vivian.

Szczerze jej współczuję - oświadczyła Nadine Palmer.

Podobnie jak sędzia Goodwin.

Jak to rozwiązał? O ile wiem, Carson tak namieszał w swoich finansowych

sprawach, że sąd nie mógł nawet zacząć ich rozplątywać.

Popełnił błąd, niedoceniając inteligencji sądu - stwierdził Mason.

To znaczy, nie docenił inteligencji sędziego Goodwina?

Tak myślę.

Czy mogę zapytać, jak się toczy ta sprawa?

Dlatego tu jestem. Uznałem, że powinna pani to wiedzieć. Sędzia Goodwin

uważa, że kiedy zbruka się już dobre imię kobiety, bardzo, ale to bardzo trudno je

oczyścić.

I ma rację! - zgodziła się gorąco Nadine.

Kiedy jakaś historia dostaje się do gazety - ciągnął Mason - przypisuje się

jej taką wagę, z jaką potraktują ją czytelnicy. Na przykład artykuł o kobiecie

zdradzającej męża i przyłapanej na tym przyciąga sporo uwagi. Ale artykuł, że

wszystko to było pomyłką, nie zainteresuje nikogo.

Mówi pan teraz o moim przypadku?

Przeciwnie - odparł Mason. - Sędzia Goodwin ma na względzie Vivian

Carson. Chciałby, żeby informacja o pomyłce Carsona dostała się do gazet. Postawił

więc mojego klienta w takiej sytuacji, że musimy podjąć określone działania. Sędzia

sprytnie to obmyślił, jednak jedno przeoczył.

Co takiego?

Efekt, jaki to wywrze na panią.

To znaczy?

Gdy sprawa trafi do sądu, ta komedia pomyłek zainteresuje reporterów,

podobnie jak fakt, że to pani została wskazana detektywowi Carsona jako jego żona.

Według mnie zrobił to celowo - stwierdziła.

Nie w tym rzecz. Chodzi o to, że sporo będzie się o tym pisało w prasie.

Chciała coś powiedzieć, lecz nagle dotarło do niej znaczenie słów prawnika.

Otworzyła szeroko oczy.

To znaczy, że znów zaczną pisać o wyprawach do moteli?

Właśnie.

Och, mój Boże - jęknęła.

Dlatego sądzę, że może chciałaby pani poczynić pewne plany. Jeśli chce

pani rozmawiać z prasą, może przygotowałaby pani pisemne oświadczenie, żeby nie

cytowano pani błędnie. Z drugiej strony, jeżeli nie chce pani z nimi rozmawiać,

najlepiej będzie stać się nieuchwytną.

Zawahała się tylko chwilę..
- Zamierzam stać się nieuchwytna. Kiedy się to wszystko zacznie?
- Prawdopodobnie w ciągu najbliższej godziny.
Wstała: - Panie Mason, czy ma pan jakieś obiekcje przeciw temu, żebym się

na pana powołała?

W jakiej sprawie?

Że to pan doradził mi ukrycie się.

Mason pomyślał przez chwilę i potrząsnął głową.

Moja pozycja nie pozwala mi być pani doradcą. Nie jest pani moją klientką.

Mam już klienta w tej sprawie. Podsuwam pani jedynie przyjacielską sugestię.

Dobrze. Czy będzie pan pamiętał, że podsunął mi przyjacielską sugestię i

poradził się ukryć?

To jedno z rozwiązań, które uważam za rozsądne.

Właśnie z tego rozwiązania skorzystam - oświadczyła. - Niech pan chwilkę

zaczeka. Zamierzam wczołgać się do jamy i zamknąć za sobą wejście. Co więcej,

wyjadę z panem. Zabierze mnie pan do centrum.

Pośpiesznie przeszła przez pokój, otworzyła drzwi i zanim je zatrzasnęła,

zawołała przez ramię:

- Niech pan poczeka! Ubiorę się i wrzucę parę rzeczy do torby. Wyjeżdżam

stąd.

Prawnik usiadł, spojrzał na zegarek, zmarszczył w skupieniu brwi, sięgnął po

cygarniczkę w swojej kieszeni i odkrył, że skończyły mu się papierosy. Minęła

minuta. Potem zawołał:

- Czy ma tu pani jakieś papierosy, pani Palmer?
Jej głos zabrzmiał zdumiewająco wyraźnie zza cienkich drzwi:
- W mojej torebce na stole.
Podszedł do otwartej torebki, dostrzegł papierosy, wyjął jednego, zapalił

zapalniczkę i nagle odsunął papierosa, uświadomiwszy sobie, że jest wilgotny.

Drzwi od sypialni otworzyły się gwałtownie. Nadine Palmer w

powiewającym, niemal przejrzystym negliżu, przez który było widać jej figurę i

każdy szczegół bielizny, weszła pośpiesznie do pokoju.

- Znalazł je pan? - spytała.
Chwyciła torebkę, pogrzebała w środku, wyjęła paczkę i podsunęła

prawnikowi. Mason przesunął się.

- Hej, chwileczkę, to nie fair - powiedziała ze śmiechem. - Teraz patrzy pan na

mnie pod światło. Nie powinien mnie pan oglądać. Chciałam tylko być uprzejma.

Proszę.

Adwokat wziął papierosa, ukradkiem wsuwając pierwszego do bocznej

kieszonki marynarki.

Dzięki - powiedział.

Zakładałam, że honor każe panu zamknąć oczy - rzuciła. - Jeszcze chwilka

cierpliwości. Pozwolę panu podwieźć się do najbliższego przystanku autobusu

jadącego do centrum.

Zakręciła się i nieudolnie oraz dość nieskutecznie próbując zasłonić się

połami peniuaru, wybiegła do sypialni.

Prawnik po raź drugi uruchomił zapalniczkę. Nowy papieros zapalił się

błyskawicznie. Mason zajrzał do otwartej torebki. Paczka w środku wyglądała

identycznie jak ta, z której wyjął wilgotnego papierosa. A jednak tym razem

każdy papieros był idealnie suchy. Zaintrygowany, wyjął papierosa z bocznej

kieszeni i przesunął po nim kciukiem i palcem wskazującym. Zdecydowanie ten

egzemplarz nasiąkł wodą. Siedział, paląc w zamyśleniu i od czasu do czasu rzucając

okiem na zbierający się na czubku papierosa popiół. Zanim skończył palić, w pokoju

stanęła Nadine Palmer, ubrana w schludny, świetnie skrojony kostium, z podręczną

torbą, torebką i niewielką walizką.

- Pozwolę panu zająć się walizką - oświadczyła. – Ma pan tu samochód?
- Tak.

Mogę więc zabrać się z panem na przystanek?

Oczywiście.

W którą stronę pan jedzie?

Mam spotkać się z klientem, Morleyem Edenem. To on kupił posiadłość od

Loringa Carsona i zatrudnił go do budowy domu.

- Teraz pan tam jedzie? - zapytała jakby z przerażeniem.
- Tak.

Pojadę z panem część drogi. Wysiądę na pierwszym przystanku, jaki

miniemy.

Nie chce pani wziąć taksówki?

Wolę pojechać z panem, bo nie chcę, żeby mnie ktoś zobaczył. A kiedy

reporterzy trafią na ślad takiej pikantnej historii jak ta, zamieniają się w hieny. Zadają

najbardziej kłopotliwe pytania.

Zakładam, ze w motelach rejestrowali się państwo nie jako pan i pani

Jennigs, ale pod własnym nazwiskiem? Przynajmniej pani? - zapytał Mason.

Tak - odparła - niemniej były to wyprawy na weekend, a jak panu mówiłam,

jestem już kobietą, nie dziewczynką. Ludzie skłonni są wyciągać własne wnioski,

kiedy mają do czynienia z rozwódką. Jedziemy?

Mason podniósł walizkę i pierwszy poszedł do windy, a potem do samochodu.

Zauważył, że Nadine Palmer rzuciła mu pośpieszne, oceniające spojrzenie, kiedy

przytrzymał dla niej drzwi. Wsiadła do środka z uśmiechem, na ułamek sekundy

odsłaniając zgrabne kolana.

Bardzo panu dziękuję, panie Mason - powiedziała. - Okazał mi pan ogromną

pomoc... może większą, niż w tej chwili pan przypuszcza.

Cóż - rzekł dość zmieszany - przyszło mi do głowy, że sędzia Goodwin

myśli jedynie o Vivian Carson i uznałem, że ktoś powinien pomyśleć również o pani.

W końcu jest pani równie niewinną ofiarą jak ona.

Nie według sędziego. Przecież zainteresowałam się Norbertem Jenningsem.

Naprawdę wyjeżdżałam z nim na weekend.

Dokąd? - zapytał adwokat.

Do różnych miejsc. Przeczyta pan o tym w gazetach. Obawiam się, że

byłam... niech to, „niedyskretna” brzmi tak pretensjonalnie. Powiem raczej: byłam

nieostrożna. Oczywiście nie spodziewałam się, że będzie mnie śledził jakiś detektyw,

notując wszystko, co robię.

Czy to było takie straszne?

Być może tak to opiszą. Po pokazie w Las Vegas Norbert odprowadził mnie

do pokoju. Wypiliśmy kilka drinków i porozmawialiśmy. Było koło w pół do trzeciej

nad ranem, kiedy wyszedł. A za rogiem czekał oczywiście ten oślizgły detektyw z

notesem i stoperem. Zapisał godzinę i z pewnością wyciągnął własne wnioski.

Mason uruchomił samochód i wolno pojechał w dół ulicy.

Zna pani może pewną kobietę z Las Vegas, hostessę nazwiskiem Genevieve

Hyde?

Czemu pan pyta?

Chyba jest przyjaciółką Loringa Carsona. Może mieć

dla nas pewne znaczenie. Czy zna ją pani... czy kiedykolwiek się

spotkałyście?

Zmarszczyła z zastanowieniem czoło.

Nie sądzę. Widziałam niektóre hostessy, rzecz jasna, z wieloma

rozmawiałam, choć nie wiem, jak się nazywają. Często jeździłam do Las Vegas.

Z Jenningsem?

Kilka razy pojechałam z nim, ale jeździłam też sama. Lubię Las Vegas.

Podoba mi się ten blichtr. I podniecenie. Powiem szczerze, panie Mason: lubię

hazard.

Nie zażądała pani alimentów? - zapylał Mason, kiedy jej głos ucichł. - Czy

mogę spytać, jak sobie pani radzi?

O, tam stoi taksówka, pod tamtym blokiem! Zawołała pośpiesznie: Proszę

mnie tu wysadzić, tu za rogiem. Pojadę taksówką, a nie autobusem.

Opuściła szybę.
- Taksówka! - krzyknęła. - Taksówka!
Mason zatrzymał samochód. Kierowca taksówki skinął głową, otworzył drzwi

i szybko wysiadł, by zabrać bagaż z samochodu prawnika.

- Ogromnie panu dziękuję - powiedziała Nadine Palmer.
Posłała mu dłonią soczysty pocałunek i odwróciła się do taksówkarza.
Ktoś z tyłu zatrąbił i adwokat odjechał.

ROZDZIAŁ SZÓSTY

Perry Mason podjechał od strony domu należącej do Edena. Dostrzegł kilka

samochodów zaparkowanych, gdzie tylko to było możliwe. Gdy zwolnił na środku

podjazdu, podbiegł do niego fotoreporter z aparatem i lampą błyskową. Inni

fotografowie, na widok biegnącego, szybko ruszyli do akcji i wkrótce wóz Masona

otoczyły błyskające światła fleszy. Kiedy adwokat otworzył drzwi, jeden z reporterów

zawołał:

Co u diabła? Czekamy od piętnastu minut! Ten facet nie chce wejść do

domu bez pana.

Przykro mi, że musieliście czekać - odparł adwokat.

Gazeta nie może czekać - odparł mężczyzna. - Ale wydawca uparł się na

wywiad z panem. Rusz się pan, naprawdę nam się śpieszy. Niech ktoś otworzy drzwi,

chcemy zajrzeć do środka. O co w tym wszystkim chodzi, u licha?

Próbowaliście wejść do drugiej części domu? - spytał Mason.

Nikt nie odpowiada na dzwonek, a drzwi są zamknięte. Obeszliśmy dom i

porobiliśmy zdjęcia, ale wszystko jest pozamykane na głucho. O ile wiem, pani

Carson była modelką, a Eden mówi, że paraduje w bardzo skąpym kostiumie

kąpielowym.

Wcale tak nie mówiłem - zaprzeczył z oburzeniem Eden. - Nie mówiłem, że

paraduje. Powiedziałem tylko, że kiedyś opalała się w bardzo wyciętym kostiumie.

- To jedno i to samo - stwierdził reporter. - No, dalej, pan ma klucze. Niech

pan otworzy drzwi!

Inny reporter dodał:
- Mój wydawca chce wywiadu z panem. Może opowie nam pan, o co tu

chodzi?

- Przedstawię państwu krótkie podsumowanie faktów - obiecał adwokat. -

Wolałbym, żeby nie robiono mi zdjęć. Jako prawnik nie lubię prasowej popularności

i...

- O rany! - przerwał reporter. - Moi szefowie chcą wywiadu i zdjęć. Zdjęcia

mamy. No, dalej, niech pan mówi, o co to całe zamieszanie.

Mason pokrótce omówił tło sporu.
- I wniósł pan oskarżenie do sądu? - zapytał dziennikarz.

Tak. Żądamy kary lub odszkodowania za poniesione szkody moralne i

materialne.

A Carson wmawiał Edenowi, że może zrzucić winę na żonę, że jego

detektyw śledził ją podczas weekendowych wypraw do moteli i może udowodnić, że

ma romans z jakimś facetem. Zgadza się?

Jeśli o to chodzi, uzyskacie odpowiedź od Morleya Edena lub z akt

rozprawy rozwodowej. Tej części wolałbym nie omawiać i, oczywiście, wolałbym, by

przedyskutowano ją w sądzie, a nie w prasie.

Prawnicy zawsze powołują się na etykę zawodową

- stwierdził dziennikarz - ale istnienie gazety zależy od zdobytych informacji.

Ta sytuacja jest piekielnie interesująca. Może i nie chce pan o niej mówić, ale gazeta

zrobi z niej wiadomość dnia. Jeśli poda nam pan fakty, będziemy się ich trzymać. A

jeżeli będziemy musieli wydobyć je od kogoś innego, mogą zostać podane błędnie.

Wie pan może, kiedy pani Carson wróci?

Mason potrząsnął głową. - Nie wiedziałem nawet, że wyszła.
- Potrzebujemy trochę pieprzu - wyjaśnił reporter. - Wszystkich zwaliłaby z

nóg jej fotografia, jak stoi w tym swoim bikini po jednej stronie kolczastego drutu, a

Morley Eden po drugiej. Mówił, że któregoś ranka podała mu filiżankę kawy. Może

namówimy ją, żeby upozowała taką sytuację?

- Nie mogę wypowiadać się w imieniu pani Carson - obwieścił adwokat.

A pański klient się zgodzi, jeśli dogadamy się z nią? Mason pochwycił

spojrzenie Edena.

Prawdopodobnie mój klient się zgodzi - odparł.

To będzie wystrzałowa historia - zachwycał się inny z reporterów. - Sa

jakieś przeszkody, czy możemy wejść do środka i porozglądać się?

Tylko po jednej części domu - zastrzegł Mason. - Tej, która należy do

Morleya Edena.

To przecież jego dom. On kazał go zbudować. Ma klucze do drugiej części?

Ma, ale wydano zakaz wkraczania na ten teren. Morley nie może nawet

postawić na nim stopy. Nie wolno mu przełożyć ręki przez ogrodzenie bez uzyskania

zgody właścicielki drugiej połowy domu.

Niech to cholera! - zaklął dziennikarz. - Założę się, że mój wydawca każe

nam tu czekać, dopóki nie znajdziemy czegoś pieprznego.

Odwrócił się do Edena.

A pan nie wie, gdzie może być pani Carson? Nie widział pan, jak

wychodziła?

Dotarłem tu mniej więcej w tym samym czasie, co wy - odparł Eden. - Jeżeli

pan pamięta, przyjechaliście tuż za mną.

- A wcześniej nie było pana w domu? - spytał Mason.
Eden potrząsnął głową. - Panna Street kazała mi nie wpuszczać dziennikarzy,

dopóki pan nie przyjedzie. Bałem się otwierać drzwi, bo wepchnęliby się zaraz za

mną.

- Nie śpieszy się nam aż tak, żeby nie poznać całej historii - sprostował

reporter. - Wejdźmy do środka. Zrobimy zdjęcie, jak stoi pan w slipkach na

trampolinie i boi się wskoczyć, bo mógłby pan wypłynąć po drugiej stronie drutów.

Naprawdę pan nie wie, gdzie jest pani Carson?

Eden potrząsnął przecząco głowa, wyjął z kieszeni kółko z kluczami i

otworzył frontowe drzwi.

Ale ma pan klucz do drugiej części domu? - naciskał dziennikarz.

Rzeczywiście mam klucz, który kiedyś pasował do bocznych drzwi. Nie

sprawdzałem, czy nadal pasuje, odkąd wydano nakaz sądowy. Nie mam pojęcia, czy

zamek nie został zmieniony. Ale wiem, że sprowadzono ślusarza, żeby otworzyć

drzwi. Może przy okazji założył inny zamek.

Reporterzy i fotografowie weszli grupą do holu.
- Którędy na basen?
Eden wskazał kierunek dłonią.
Zbiegli po schodach do salonu. Najszybszy zatrzymał się gwałtownie.

Hej, a to co?

Ktoś tu leży! - wykrzyknął Eden.

Nie tylko leży, ale wokół jest mała kałuża krwi - uściślił Mason. - Chłopcy,

lepiej się odsuńcie...

Jego słowa nie odniosły efektu i dziennikarze hurmem ruszyli do przodu.

Pokój rozjaśniło światło błyskających fleszy.

Mason postąpił krok do przodu, by zobaczyć twarz leżącego na podłodze

człowieka, po czym odwrócił się i popędził do telefonu. Znalazł aparat w holu.

- Centrala - rzucił do słuchawki - to pilne. – Proszę mnie połączyć z

departamentem policji.

Kiedy otrzymał połączenie, zażądał:

Z wydziałem zabójstw, Chcę mówić z porucznikiem Traggiem. Jest na

miejscu?

Kto mówi?

Perry Mason.

Gdzieś tu krąży, panie Mason. Proszę zaczekać. On... O, właśnie wszedł.

Jedną chwilę.

Mason usłyszał w słuchawce, jak mężczyzna mówi:
- Poruczniku, Perry Mason do pana.
Potem, po krótkiej przerwie, w słuchawce zabrzmiał głos Tragga.

Tylko nie mów mi Perry, że znalazłeś jakieś zwłoki.

Nie ja - odparł Mason. - Znaleźli je dziennikarze i łażą wszędzie wokół,

cykając zdjęcia.

Gdzie? Czyje zwłoki? Jacy dziennikarze? Skąd dzwonisz? - Tragg zasypał

go pytaniami.

To dom zbudowany przez Loringa Carsona na terenie nabytym przez

Morleya Edena. Eden jest tu teraz, a człowiek rozciągnięty na podłodze salonu,

najwyraźniej zamordowany, to Loring Carson. Trudno znaleźć to miejsce, ale moja

sekretarka ma plan, z którego dokładnie widać, jak tu dojechać...

My też mamy mapy - przerwał Tragg. - Podaj mi nazwę ulicy i numer domu.

Jeśli nie ma, podaj mi numer z księgi notarialnej. Daj mi jakiekolwiek szczegóły i

trzymaj dziennikarzy z dala od ciała.

Mam takie same szanse utrzymać reporterów z dala od zwłok, jak gdybym

próbował utrzymać ćmy z dala od światła. Dam ci Morleya Edena. Powie ci, jak tu

dojechać.

Skinął na Edena, który stał obok.
- Wytłumacz mu, Eden - polecił Mason. - To porucznik Tragg z wydziału

zabójstw. Powinien tu dotrzeć, zanim dziennikarze zadepczą wszystkie dowody.

Przekazał słuchawkę Edenowi i biegiem wrócił do salonu.
Jeden z dziennikarzy klęczał przy zwłokach.
- To wygląda na diamentowe spinki do mankietów - mówił. - Patrzcie tylko,

co ten facet zrobił. Pomalował diamenty czymś czarnym, żeby nie błyszczały, ale w

niektórych miejscach farba odprysła. Pod spodem jest prawdziwy diament... Hej,

ludzie, on ma mokre rękawy!

Mason pochylił się nad dziennikarzem.

Jadą tu policjanci z wydziału zabójstw. Chcieliby, żeby miejsce zbrodni

pozostało nienaruszone.

No pewnie - odparł reporter. - A moja gazeta chce informacji. Zdaje mi się,

że to jest Loring Carson. Rozwiódł się z kobietą, która mieszka po drugiej stronie

ogrodzenia. To on zbudował ten dom i sprzedał działki Morleyowi Edenowi?

Zgadza się.

Co on tu robi?

Nie wiem - odparł Mason. - Więc rękawy koszuli ma wilgotne?

I to dość mocno, ale rękawy marynarki pozostały suche.

Jak umarł? - pytał dalej Mason. - Widziałem krew. Zastrzelono go, czy...

Niech pan spojrzy tutaj, to zobaczy pan, jak umarł - powiedział dziennikarz.

- W jego plecach tkwi rzeźnicki nóż z drewnianą rączką, a całe ostrze jest w środku.

Oba rękawy są mokre?

Tak, oba, ale marynarka jest sucha.

Do jakiej wysokości ma mokre rękawy?

Do łokci. Nie będę ściągał z niego marynarki, żeby nie zmienić pozycji

ciała. Ale sam pan wyczuje mokre mankiety i rękawy.

Nagle jeden z reporterów odłączył się od reszty grupy i biegiem rzucił się do

holu.

Jakby na sygnał, nastąpił ogólny exodus.
Jeden z mężczyzn chwycił Morleya Edena za ramię.

Telefon! - zażądał. - Gdzie jest telefon?!

Jeden aparat jest w holu...

Z tego ktoś już dzwoni.

Drugi jest w mojej sypialni.

To osobna linia?

Tak.

Niech mnie pan zaprowadzi.

Hej, Mac! - zawołał ktoś z grupy. - Nie możesz go zająć. Zadzwonisz jako

pierwszy, ale to wszystko.

Mam gdzieś, czy mogą go zająć. Zostanę na linii, póki nie przekażę całej

historii. A jest świetna.

- Gdzie jest najbliższy telefon? - zapytał ktoś Masona.
Prawnik potrząsnął głową. - Na skrzyżowaniu z główną drogą jest stacja

obsługi - powiedział. - O żadnym innym telefonie nie wiem.

Chwilę potem został w pokoju sam z leżącym na podłodze ciałem. Obejrzał

dokładnie zmarłego, potem przeszedł się powoli po salonie. Jego wzrok przyciągnęła

plama światła odbijającego się w pobliżu zwłok, tuż pod kolczastym drutem. Pochylił

się, aby zbadać jego źródło i odkrył dwie niewielkie kałuże wody - każda nie większa

niż trzy łyżeczki cieczy, a dokładnie między nimi odcisk stopy. Najwidoczniej stanął

tam jeden z reporterów, zamieniając kałużę w rozmazaną plamę błota. Potem

pośpieszył do drzwi wychodzących na patio i rzucił okiem na basen.

Sporo musiało się tu wydarzyć. Na kafelkach po zacienionej stronie należącej

do Edena widniała kolejna kałuża, a i nasłoneczniona strona za ogrodzeniem była

mokra.

Odwrócił się i szybko wrócił do wnętrza domu.
- Morley! - zawołał.
Spotkali się w holu. Morley wyłonił się od strony sypialni.

Są tu jeszcze jakieś telefony? - zapytał Mason.

Nie w tej części. Jest aparat w drugiej.

Osobne wyjście?

Tak.

Masz klucz pasujący do drzwi po tamtej stronie?

- Jasne, że mam. To znaczy, pasował dawniej, ale nie odważyłem się go użyć.

Ja...

- Daj mi - przerwał Mason.
Eden zawahał się.

Wiesz, że mógłbyś wpakować się w kłopoty...

Daj mi klucz. Pośpiesz się.

Eden wyjął skórzany futerał z kieszeni, odszukał właściwy klucz i wypiął go z

kółka.

- Kiedyś pasował do bocznych drzwi - powiedział. - Nie wiem, czy teraz

będzie...

Mason nie czekał, aż skończy. Schwycił klucz i wybiegł na zewnątrz. Zawahał

się przez chwilę, patrząc na ogrodzenie, stwierdził, że zaoszczędzi czas, okrążając je

samochodem, zamiast biec na piechotę. Wskoczył do wozu, uruchomił silnik i

rozpryskując kołami żwir ruszył z podjazdu.

Kiedy dotarł do zabetonowanego słupa, wcisnął hamulce, zakręcił, aż wozem

zarzuciło, ruszył drugą stroną podjazdu, zatrzymał się tuż pod bocznym wejściem,

popędził po schodach i włożył klucz do zamka.

Drzwi otworzyły się.
Wbiegł do domu przez pomieszczenie gospodarcze, szukając gorączkowo

aparatu telefonicznego. Znalazł go w kuchni, podniósł słuchawkę i wykręcił numer

biura Paula Drake’a.

Kilka sekund później usłyszał głos detektywa.

Paul, tu mówi Perry. - Załatw mi coś natychmiast, szybko, już.

Dobra, mów.

Nadine Palmer, rozwódka zamieszkała przy Crockley Avenue 1721,

wyjechała z domu razem ze mną jakąś godzinę temu, może wcześniej. Gdy

dojechaliśmy do głównego skrzyżowania - jest tam blok o nazwie Nester Hill -

zobaczyła taksówkę na postoju, po prawej stronie zatoczki. Wsiadła do niej i gdzieś

pojechała. Chcę wiedzieć, gdzie. Kiedy ją znajdziesz, daj jej ogon. Zadzwoń do firmy

taksówkarskiej i dowiedz się, dokąd pojechali. Musisz chwycić ślad Nadine Palmer, i

to szybko. Chcę też wiedzieć, z kim się spotkała, w ogóle wszystko, a ona nie może

zauważyć, że jest śledzona i nie chcę, żeby ktokolwiek...

Mason odwrócił się gwałtownie, słysząc za swoimi plecami okrzyk. W

drzwiach stała Vivian Carson, trzymając torby z zakupami. Patrzyła na niego z

oburzeniem.

Niech się pan rozgości, panie Mason - rzuciła sarkastycznie. - Jeśli czegoś

pan potrzebuje, niech pan śmiało to weźmie!

Przepraszam - powiedział Mason, odkładając słuchawkę. - Przepraszam.

Musiałem natychmiast zadzwonić.

Na to wygląda. Słyszałam pańskie instrukcje. Chyba mam prawo

podsłuchiwać we własnym domu?

Przepraszam - powtórzył Mason.

Obawiam się, że pańskie „przepraszam” nie wystarczy. Uważam, że

świadomie pogwałcił pan nakaz sędziego Goodwina.

Dobrze. Odpowiem przed sędzią Goodwinem. Teraz proszę pozwolić mi

zapytać, gdzie pani była.

Na zakupach - odparła.

Jak długo?

Nie pański interes.

Może nie mój, ale na pewno policji.

Jak to, policji?

Tak to, że pani były mąż leży po drugiej stronie ogrodzenia. Zamordowany.

Ktoś wsadził mu nóż w plecy. Dobrze byłoby dowiedzieć się, pani Carson...

Vivian opuściła ręce. Najpierw jedna torba z zakupami, potem druga upadły

na podłogę. Rozdarł się karton z mlekiem, stłukła butelka z sosem do sałatek. Oba

płyny zmieszały się w jedną breję powoli rozszerzającą się na wywoskowanych

kaflach podłogi.

- Mój mąż, zam... zamordowany - powtórzyła, jakby próbując przyzwyczaić

się do tych słów.

- Tak - potwierdził Mason. - Zamordowany. A policja...
Urwał. Z zakrętu drogi dobiegł ich sygnał policyjnej syreny i umilkł z jękiem

na podjeździe.

Właśnie przyjechała - dokończył. - Ma pani w samochodzie jeszcze jakieś

zakupy?

Dwie torby.

Przyniosę je.

Okrążył stos żywności na podłodze.
- Proszę mi tylko wskazać samochód - rzucił.

Vivian Carson zaczęła iść za nim, potem potrząsnęła głową, oparła się o

ścianę, żeby nie stracić równowagi, na chwiejnych nogach ruszyła do krzesła i opadła

na siedzenie.

Mason wyszedł do jej samochodu. Dostrzegł policyjny wóz po drugiej stronie

ogrodzenia, przed drzwiami Morleya Edena. Otworzył drzwiczki samochodu,

ostrożnie zajrzał do środka, znalazł dwie torby wypełnione żywnością, wyjął je,

zaniósł do domu, zauważając po drodze, że policjanci zajęci są wyłącznie drugą

stroną domu. Najwyraźniej nie zauważyli go. Wniósł zakupy do środka i zatrzymał

się przed Vivian Carson.

Gdzie mam to postawić, pani Carson? W kuchni?

Tak. Proszę.

Chodźmy - rzucił przez ramię.

Ja... ja nie mogę...

- Bzdura. Proszę wstać z krzesła i powiedzieć mi, gdzie mam postawić torby.
Wstała pod wpływem jego rozkazującego tonu, zrobiła kilka niepewnych

kroków i wolno odprowadziła go do kuchni.

Mason postawił torby na stole.

Niech pani słucha, pani Carson - zaczął. - Chciałbym grać z panią uczciwie.

Skoro już tu jestem, zamierzam się rozejrzeć.

To znaczy?

Pani mąż został zamordowany. Na razie policjanci są po drugiej stronie

domu. Kiedy otworzy pani drzwi między kuchnią a jadalnią, zobaczy ich pani w

salonie za ogrodzeniem. Będą chcieli panią przepytać. Skinęła w milczeniu głową.

Jest pani rozsądną młodą kobietą. Uczestniczyła pani w całej aferze. Wie

pani, o co chodzi. Nienawidziła pani męża. Nie wiem, dlaczego jest pani tak

zaszokowana jego śmiercią... chyba że ma pani z nią coś wspólnego.

O czym pan mówi?

Zabiła go pani?

Kto, ja?... Na Boga, nie!

Mason skinął głową w kierunku magnetycznego uchwytu na prawo od

elektrycznej kuchenki. Zwisało z niego ponad tuzin noży.

Jednego brakuje - powiedział, wskazując puste miejsce. - Wszystkie noże

zawieszone są symetrycznie i równo, ale tu jest przerwa...

Jeden nóż trzymam w lodówce - wyjaśniła. - Włożyłam go razem z chlebem,

który kroiłam. Skąd ta nagła próba przypisania mi morderstwa? Próbuje pan chronić

swojego klienta?

Nazwijmy to tak: przygotowałem dla pani próbę generalną, zanim policja

zacznie zadawać pytania. Ile czasu zajęła pani ta wyprawa na zakupy?

Jakieś dwie godziny.

Kupowała pani tylko żywność?

Zatrzymałam się przed supermarketem, a w drodze do domu kupiłam

warzywa.

A gdzie spędziła pani resztę czasu?

Jeździłam po okolicy, oglądając wystawy.

Spotkała pani kogoś znajomego? Potrząsnęła głową.

Innymi słowy, nie ma pani alibi - orzekł Mason.

Jak to, nie mam alibi? Po co mi alibi?

Niech pani sama odgadnie.

Ależ powiedział pan, że Loring leży po drugiej stronie ogrodzenia, w drugiej

części domu...

Jego ciało znajduje się kilka cali od drutów. Może przeszedł kilka

chwiejnych kroków, zanim upadł. Mógł też stać z jednej strony ogrodzenia, pani

mogła zajść go z drugiej, i wepchnąć mu nóż w plecy. Jest jeszcze jedna możliwość.

Mogła pani wejść do basenu, zanurkować pod drutem, wejść do salonu, zakłuć męża

nożem i wrócić tą samą drogą.

Dobrze, mogłam. Ale to nie znaczy, że tak zrobiłam.

Gdzie jest pani kostium kąpielowy?

Jest dość skąpy. Byłam modelką, panie Mason, i szczerze mówiąc uważam,

że spora doza naszej tak zwanej skromności co do ciała wynika z hipokryzji i

brudnych myśli. Jestem dumna ze swojego ciała. Pewnie mam w sobie coś z nudystki.

Ja...

To nieważne - przerwał Mason - i nieważne, jak skąpy jest pani kostium.

Gdzie jest teraz?

W kabinie prysznicowej koło basenu - i jest mokry. Wczoraj późnym

popołudniem pływałam i wyprałam go. Chciałam dziś wywiesić go na słońcu, żeby

wysechł, ale właśnie sobie uświadomiłam, że o tym zapomniałam.

Dobrze - powiedział Mason. - Cieszę się, że panią z tego wyciągnąłem.

Pewnego dnia mi pani podziękuje.

Z czegóż to pan mnie wyciągnął?

- Z paniki, jaka ogarnęła panią na myśl, że przepyta panią policja. Teraz

proszą wysprzątać ten bałagan, usunąć potłuczone szkło i inne śmieci, zanim

policjanci zjawią się tutaj, by zadać pytania. Odzyskała pani równowagę i tak proszę

trzymać.

Mason szybko wypadł z kuchni na zewnątrz przez pomieszczenie gospodarcze

i boczne drzwi. Wsiadł do swojego wozu. Nikt nie zauważył, jak jechał żwirowanym

podjazdem do wielkiego słupa osadzonego w betonie, do którego przymocowano

jeden koniec kolczastych zasieków.

Zostawił samochód na podjeździe, wbiegł po schodach do domu. Drzwi

wejściowe były otwarte. Miał właśnie przez nie przejść, kiedy pojawił się

umundurowany policjant wyprowadzający grupką reporterów i fotografów.

- Znacie reguły tak samo jak ja, chłopaki - powiedział. - Podamy wam

wszystkie fakty, które będziemy mogli ujawnić, ale nie możecie pałętać się w środku,

zacierając ślady, i sami dobrze o tym wiecie. Przede wszystkim nie macie tu nic do

roboty. Poczekacie na zewnątrz, zanim nie skończymy inspekcji. Możemy udostępnić

wam telefon, ale to wszystko.

Mason przeszedł przez hol, pod arkadą i zajrzał do salonu. Jeden z

policjantów oddzielał liną miejsce, gdzie leżało ciało Carsona. Inny przepytywał

Morleya Edena, który na widok adwokata, zawołał:

- Wreszcie jesteś, Mason! Cholera! Wszędzie cię szukałem. Ten oficer chce

wiedzieć, kto dzwonił, kto odkrył zwłoki, co ty masz z tym wspólnego i te de.

Powiedziałem mu, że powinien o to wszystko spytać ciebie.

Adwokat wszedł na górę po schodach.
- Dobra - odezwał się suchy głos za jego plecami. - Masz mi coś do

wyjaśnienia, Peny?

Mason odwrócił się twarzą do porucznika Tragga, uśmiechającego się

enigmatycznie, jak przystało na profesjonalistę.

Kolejne zwłoki? - zapytał porucznik.

Kolejne zwłoki - odpowiedział adwokat.

To staje się twoim zwyczajem.

To jest także twoim zwyczajem, prawda?

Bo to mój zawód - obruszył się Tragg. - Muszę zajmować się zwłokami.

Tak jak ja - objaśnił go Mason. - Ale te nie ja odkryłem, lecz jeden z

dziennikarzy.

- A ty przypadkiem znalazłeś się tu we właściwym czasie?

A ja przypadkiem znalazłem się tu we właściwym czasie.

Jakże szczęśliwie się złożyło. Chciałbym, żebyś opowiedział nam o tym.

- Najpierw powinieneś zerknąć na salon. Kręciło się tam mnóstwo reporterów.
Tragg zmarszczył brwi, spojrzał na dół na ciało i powiedział:

Moi ludzie już się tym zajęli. Na razie porozmawiam z tobą. O co chodzi z

tymi zasiekami?

To pomysł sędziego Goodwina. Dom był elementem sprawy rozwodowej.

Sędzia go podzielił.

Kto mieszka po tej stronie?

Morley Eden, dżentelmen, który stoi obok ciebie.

Twój klient?

Mój klient.

Miło mi pana poznać, panie Eden - powiedział Tragg. - Dlaczego sądził pan,

że dojdzie tu do morderstwa?

- Wcale tak nie sądziłem - odparł Eden.
- Dlaczego więc uznał pan, że potrzebuje Perry’ego Masona?

Właśnie wniosłem sprawę do sądu w imieniu pana Edena przeciwko

Loringowi Carsonowi. Stąd wzięli się tu reporterzy - powiedział szybko adwokat.

Rozumiem. A kim jest Loring Carson?

To on zbudował ten dom. Sprzedał także działki, na których stoi budynek,

był stroną winna w sprawie rozwodowej, a teraz jest nieboszczykiem leżącym tam na

podłodze.

- No, no - rzucił Tragg. - To wyjaśnia sytuację. A kto mieszka w drugiej

części domu?

- Zgodnie z rozporządzeniem sędziego Goodwina, należy ona do Vivian

Carson.

Zony nieboszczyka?

Obecnie wdowy - uściślił Mason.

Przyjmuję poprawkę - Tragg udał, że kłania się z pokorą. - A wie pan może,

panie Mason, gdzie obecnie przebywa pani Carson?

Zakładam, że w swojej części posiadłości.

A jak się tam dostać?

Są dwa sposoby: możesz skoczyć z trampoliny przy basenie i przepłynąć

pod zasiekami, albo okrążyć ogrodzenie aż do betonowego słupa na podjeździe, gdzie

zaczyna się płot, i drugą stroną podjazdu dotrzeć do bocznych drzwi.

Można też przeczołgać się pod drutami? - zapytał Tragg, ściągając wargi.

Można też przeczołgać się - zgodził się Mason - ale byłoby to dość

ryzykowne nawet dla mężczyzny przeciętnej postury. Te zasieki zrobiono z pięciu

rzędów kolczastego drutu. Rozciągnięto je tak mocno, jak tylko pozwalały ludzka

pomysłowość i nowoczesna technika.

Kobieta o smukłej figurze mogłaby przecisnąć się pod spodem bez

większych trudności, zwłaszcza gdyby rozebrała się do... powiedzmy podstawy. Co,

Mason?

Albo miałaby na sobie bikini - przyznał prawnik. - Pamiętaj jednak, że to był

twój pomysł, Tragg. Ja tego nie sugerowałem, ubrałem tylko twoje podejrzenia w

słowa.

Och, to nie moje podejrzenia, Mason. Nie moje. Ja tylko sprawdzam różne

możliwości... wyłącznie możliwości. - Zmarszczył z namysłem brwi, cofnął się kilka

kroków w głąb arkady i stamtąd obejrzał salon. Jeden z policjantów pochwycił jego

wzrok i powiedział:

Lepiej niech pan spojrzy tu, poruczniku. Widać tu mokrą plamę, jakby ktoś

rozlał trochę wody, może ze szklanki.

Tragg zaczął schodzić ze schodów, zatrzymał się i, odwracając się do Masona,

stwierdził:

Zapewne szczupła kobieta mogłaby przecisnąć się pod ogrodzeniem, kobieta

w bikini, mokrym bikini. Bardzo ci dziękuję za tę sugestię, Perry. Zapamiętam ją.

To nie była moja sugestia - zaprzeczył adwokat. - Sam na to wpadłeś.

Właśnie - Tragg uśmiechnął się. - Ja na to wpadłem, tylko sugestia była

twoja.



ROZDZIAŁ SIÓDMY

Mason wziął Edena pod rękę i zaciągnął w głąb holu.

Jak Loring Carson się tu dostał? - zapytał.

Sam chciałbym to wiedzieć. Można to wyjaśnić tylko w jeden sposób: kiedy

budował dom, używał duplikatu kluczy, żeby wejść do środka i wykonać prace

wykończeniowe. Przecież postawienie domu i zawieszenie drzwi to nie wszystko.

Wciąż miał sporo roboty wewnątrz, no a żaden budowlaniec nie lubi, jak publika

swobodnie wchodzi i wychodzi z otwartego wnętrza.

Carson nie oddał ci kluczy, kiedy wykończył dom?

Myślałem, że oddał - powiedział dość zirytowany Eden. - Wręczył mi dwa

komplety, ale pewnie zatrzymał sobie trzeci.

Nie wiedziałeś, że zamierza tu przyjechać?

Oczywiście, że nie.

Gdzie dziś byłeś?

Pojechałem do twojego biura, żeby podpisać wniosek do sądu. Ciebie nie

było. Przeczytałem wniosek i podpisałem. Panna Street pełniła rolę notariusza.

Powiedziała, że mam czekać tu na ciebie o pierwszej i że przed twoim przyjazdem nie

wolno mi wpuszczać do środka reporterów.

A co robiłeś potem?

Wróciłem do swojego biura.

Co się działo, kiedy tam dotarłeś?

Mnóstwo dziennikarzy dzwoniło z pytaniami o oskarżenie, która wniosłeś

do sądu. Wszystkim mówiłem, że o pierwszej będę w domu, że ty też tam będziesz i

że wówczas złożę oświadczenie i pozwolę im zrobić zdjęcia. Powtarzałem, że na

razie nie mam nic do powiedzenia.

Nie wiedziałeś, że w domu leżą zwłoki Carsona?

Jasne, że nie.

A kiedy widziałeś go ostatni raz?

Dość dawno temu.

Carson był w moim biurze. Sporo się przechwalał, ale sądzę, że chciał

przede wszystkim odwieść mnie od składania w twoim imieniu oskarżenia o

oszustwo. Powiedział, że jest zaangażowany w jakieś negocjacje i wytoczony mu

proces postawiłby go w bardzo niekorzystnym świetle.

Eden zmarszczył brwi. - Domyślałem się, że negocjował jakiś układ i chciał

uniknąć rozgłosu, dopóki go nie podpisze.

- Domyślasz się, czego dotyczył ten układ?
Eden potrząsnął głową.
- Facet zachowywał się dość arogancko – zauważył adwokat. - To pewnie

typowe dla niego. Biorąc pod uwagę, że zamierzałem wytoczyć mu sprawę o

oszustwo, nie chciałem z nim rozmawiać. Powtarzałem, że powinien zatrudnić

adwokata. Powiedział, że nie ma żadnego, że może sam ze mną porozmawiać i

zarzucił mi, że przesadzam z zawodową etyką. Szczerze mówiąc, zmieszałem się.

Zachowywał się przyjacielsko, jakby chciał załatwić sprawę jak mężczyzna z

mężczyzną, a ja musiałem zająć stanowisko adwokata, który nie będzie omawiał z

nim niczego, dopóki nie wynajmie sobie prawnika.

To typowe dla Carsona - stwierdził Eden. - Umiał naciskać. Kiedy czegoś

chciał, po prostu przyczepiał się jak rzep.

Jak on się tu dostał? - zastanawiał się Mason. - Samochodem?

Nie wiem. Kiedy przyjechałem, były tu tylko auta reporterów. Potem

przyjechali inni.

- Jedno jest pewne - orzekł Mason. - Już stąd nie wyszedł. Albo dotarł tu

taksówką, albo ktoś go przywiózł. Jeśli prawdziwe jest drugie rozwiązanie, kierowca

mógł odjechać. Przyjechałeś tu prosto ze swojego biura?

Właściwie nie - odparł Eden. - Zadzwoniła do mnie jakaś kobieta mówiąc,

że ma informacje o nieruchomości, którą chcę kupić. Powiedziała, że jeśli spotkam

się z nią za pół godziny, powie mi, jak zaoszczędzić dziesięć tysięcy dolarów i że

weźmie tysiąc jako swój udział.

Co zrobiłeś?

Powiedziałem, że spotkam się z nią i wysłucham, co ma do powiedzenia.

Kim była?

Nie podała mi nazwiska. Stwierdziła, że nie znam jej, ale że będzie w

ciemnozielonym kostiumie z białym goździkiem w klapie.

Ciemnozielony kostium - powtórzył z zastanowieniem Mason. - To przez

niego pomylono Vivian Carson z Nadine Palmer. Obie miały na sobie ciemnozielone

kostiumy. Dobra, więc pojechałeś na spotkanie. Rozmawiałeś z nią?

Nie. Czekałem pół godziny. Nie pojawiła się. Mason zmarszczył brwi.

Więc to opóźniło twój powrót do domu?

- Można by tak powiedzieć... chociaż twoja sekretarka powiedziała mi, że

miałeś się z kimś spotkać przed przyjazdem do biura i że nie muszę się śpieszyć - tak

więc dotarłem tu na pierwszą.

- Nie widziałeś pani Carson, kiedy przyjechałeś?
- Nie.
- A nie zauważyłeś, czy jej samochód stał zaparkowany po drugiej stronie

domu?

- Nie.

Mogłeś go nie zauważyć?

Jasne. Miałem inne sprawy na głowie. Zresztą mogła go wstawić do garażu.

Jest za ogrodzeniem.

Mason przyjrzał się mu z namysłem.
- Ustalmy dokładnie czas, Eden - zaproponował. - O której właściwie tu

dotarłeś?

Nie mam pojęcia - odparł zirytowany Eden. - Kilka minut przed... może po

pierwszej. Nie rób mi przesłuchania.

Nie robię - odparł Mason. - Muszę poznać fakty. A także ustalić, o której

wyszedłeś z biura. Policja zażąda tych informacji, i to z dokładnością co do minuty.

Ja im tego nie powiem - warknął Eden. - Nie prowadzę interesów ze

stoperem w ręku. Nie wiem, o której wyjechałem z biura.

Byłeś sam?

Tak. Pojechałem w sprawie działki, o którą toczy się sprawa, poczekałem na

kobietę ubraną na zielono, a po jakiejś pół godzinie uznałem, że nie mogę dłużej

czekać, więc pojechałem prosto tutaj.

Zauważyłeś nóż tkwiący w plecach Carsona?

Tak.

Widziałeś go wcześniej?

Chyba tak.

Gdzie?

Zdaje mi się, że to nóż od kompletu, a raczej duplikat noża od kompletu,

który dał mi Carson.

Carson podarował ci noże? - zdziwił się Mason.

Tak. Kiedy skończył dom, wręczyłem mu czek z ostatnią wypłatą, a on

powiedział, że ma dla mnie drobny prezent - umocował magnetyczny wieszak na

noże przy kuchence. Dał mi cały komplet, od małych nożyków po noże do krojenia

chleba, pieczeni i nóż do wszystkiego z drewnianą rączką. Chyba równocześnie kupił

taki sam zestaw dla siebie. Jeden z tych noży przypomina ten tkwiący w ciele.

Nie wiesz jednak, czy pochodzi on z zestawu, jaki sprezentował ci Carson?

Na Boga, nie wiem. Co ty sugerujesz? Widziałem ciało Carsona. Pewnie ty

zobaczyłeś je wcześniej. Starałem się nie podchodzić blisko, tylko tyle, żeby upewnić

się, że to rzeczywiście Carson. Potem dziennikarze zarzucili mnie pytaniami. Chyba

nie powinni robić tyle zamieszania?

Nie powinni - zgodził się Mason - i nie złość się na mnie, że próbuję ustalić

twoją wersję zdarzeń. Policja będzie chciała wiedzieć wszystko o tym, co robiłeś.

Ustalą, z ilu godzin potrafisz się wyspowiadać. Zapytają o nazwiska świadków,

którzy mogliby potwierdzić, że cię widzieli.

Ale ja nie mogę im podać nazwisk świadków. O ile godzin im chodzi? To

znaczy, o jak długi czas będą mnie pytać?

To zależy od godziny śmierci, jaką ustali lekarz sądowy, który przeprowadzi

sekcję zwłok.

Będą więc musieli uwierzyć mi na słowo - orzekł Eden.

Nie uwierzą w ani jedno twoje słowo - uzmysłowił mu Mason.

Wszedł pod arkadę wiodącą do salonu, gdzie Tragg czołgał się na kolanach,

przechylając głowę, by zbadać refleksy światła, jakie odbijały się w kałużach wody.

Będę panu jeszcze potrzebny, poruczniku? - zapytał.

Czy będziesz mi potrzebny - powtórzył Tragg. - Nie wygłupiaj się, jeszcze z

tobą nie zacząłem. I nie pozwól Edenowi się oddalać. Z nim też jeszcze nie zacząłem.

A co robisz teraz? - zaciekawił się adwokat.

W tej chwili próbuję odkryć pochodzenie wody na podłodze. Myślisz, że to

mogą być roztopione kostki lodu?

Co by znaczyło, że Carson popijał w chwili śmierci drinka?

Właśnie.

Tego nie wiem. Ale może chciałbyś rozważyć pewną sugestię?

- No?
- Jak poprzednio wspomniałem, stosunkowo łatwo można przedostać się z

jednej strony ogrodzenia na drugą basenem. Druty biegną wzdłuż powierzchni

basenu, ale nie pod wodą. Ktoś mógł zanurkować pod nim i wypłynąć po drugiej

stronie.

Myślisz, że ta woda pochodzi z basenu?

Jest taka szansa - potwierdził Mason. - Zapewne woda w basenie jest

chlorowana o wiele bardziej niż woda pitna. Gdybyś zdobył jakieś małe buteleczki i

pozbierał tę wodę, zanim wyparuje...

Tragg zwrócił się do jednego z policjantów:
- Kiedy Mason zaczyna z tobą współpracować, z całą pewnością coś knuje.

Właśnie miałem zaproponować, byśmy wzięli tę wodę do analizy chemicznej, a

Mason, rzecz jasna, zauważył, że przyglądam się kałużom i zgadując, co mam na

myśli, zasugerował rzecz bardzo konstruktywną.

Porucznik podniósł się, otrzepał kolana i dłonie, i zażądał:
- Połączcie się z kwaterą główną przez radio. Niech dyżurny wyśle tu wóz ze

sterylnymi probówkami i pipetami. Chcę zebrać maksymalną ilość wody, zanim

wyparuje.

Policjant skinął głową i wybiegł do policyjnego samochodu, gdzie było radio.
Tymczasem Tragg zwrócił się do Morleya Edena:
- W jaki sposób Carson wszedł do tego domu? Nie zostawia pan otwartych

drzwi?

Eden potrząsnął przecząco głową. - Jest jeszcze jedna rzecz, o której

chciałbym napomknąć - wtrącił się Mason.

Mów - polecił Tragg. - Zapomniałem, kto zalecał lękać się Greków

przynoszących dary, ale o ile pamiętam, ostatecznie je wzięto. Ja również przyjmę

wszystkie ustne podarunki, jakie masz dla mnie, ale nie lekceważ faktu, że każda

twoja kolejna sugestia zwiększa moje podejrzenia.

Nic nie szkodzi - stwierdził Mason. - Teraz po prostu zbierzemy fakty, a

sprawdzić możemy je potem.

To, oczywiście, poważna rzecz w wydziale zabójstw: zbieranie faktów. Co

znowu chcesz zasugerować?

Wydaje mi się - zaczął Mason - że odkryjesz, iż Carson miał komplet kluczy

do domu. Jak wiesz, to on go zbudował, a następnie sprzedał Morleyowi Edenowi.

Najpierw sprzedał działki, potem zawarł kontrakt na budowę domu, płatny w ratach.

Rozumiem. Cóż, normalnie nie wyjmujemy niczego z kieszeni

nieboszczyka, zanim nie zjawi się ktoś z biura koronera, ale w tej sytuacji największą

wagę odgrywa czas. Przejrzyjcie mu kieszenie, panowie, tylko spiszcie wszystko, co

znajdziecie. Lada chwila powinien tu dotrzeć policyjny fotograf i ludzie koronera. A

zwracając się do Edena:

Mógłbym pana prosić o prześcieradło lub poszewkę na poduszkę - coś, co

moglibyśmy rozłożyć na podłodze i poskładać tam rzeczy wyjęte z kieszeni

nieboszczyka?

Zaraz przyniosę.

Wspaniale.

Tragg odszedł kilka kroków od ciała, mierząc je zmartwionym wzrokiem.

Coś pana martwi, poruczniku? - zapytał Mason.

Wiele rzeczy mnie martwi - odparł policjant. - Spójrz na rękawy jego

koszuli. Droga rzecz, i te francuskie mankiety! Kamienie w spinkach pokryto czarną

emalią, ale widać, że są diamentowe. Zjawił się Eden z poszewką na poduszkę.

Jedna wystarczy, poruczniku?

Wystarczy.

Tragg ukląkł obok ciała i zaczął opróżniać kieszenie zmarłego.
- No, no - rzucił, otworzywszy książeczkę z czekami podróżnymi. - Pięć

tysięcy w czekach po sto dolarów na nazwisko A.B.L. Seymour. Wygląda na to, że

wykorzystywał dla własnych celów inne nazwisko. Może chodziło o zmylenie urzędu

podatkowego. Może uwił gdzieś miłosne gniazdko i musiał znosić komplikacje

związane z podwójnym życiem. A teraz portfel - ciągnął. - Banknoty po

tysiąc dolarów, w liczbie piętnastu. W kieszeni na biodrze ma portfel ze

studolarowymi banknotami. Można powiedzieć, że dobrze się wyposażył. Zobaczmy.

Interesują cię klucze... Oto i klucze.

Tragg wyciągnął skórzany futerał:
- Gdyby zechciał pan podejść tu, panie Eden, ze swoimi kluczami -

powiedział. - Porównam je z tymi Carsona i sprawdzę, czy zatrzymał sobie, jak pan

sugerował, jeden komplet do tego domu. Och, przepraszam, ta sugestia nie pochodziła

od pana, ale od Perry’ego Masona. To, rzecz jasna, żadna różnica, oceniając rzecz

pod jednym kątem, jednak pod drugim ogromna. Odkryłem już, ze sugestie

pochodzące od pana Masona są niemal zawsze słuszne. Często jednak raczej

gmatwają sprawy niż je wyjaśniają - przynajmniej na pewien czas.

Morley Eden wyciągnął swoje klucze.
- Zobaczmy... - rzucił Tragg. - To klucz do... do czego? Drzwi frontowych?
- Tak.
- Jakiś klucz został usunięty z pańskiego futerału. Tu jest puste miejsce. Wie

pan coś o tym?

Eden spojrzał z zakłopotaniem na Perry’ego Masona.

Przesyła pan sygnały paniki swojemu adwokatowi? - spytał Tragg. - A więc

to puste miejsce ma jakieś znaczenie. Może najpierw się tym zajmiemy, panie Eden,

jeśli pan pozwoli. I jeśli pana adwokat pozwoli.

Ależ proszę - powiedział Mason. - To ja prosiłem pana Edena o klucz do

drugiej części domu. Wypiął go pośpiesznie z futerału i oddał mi. W tego typu

futerale łatwiej jest nacisnąć dźwignię i zdjąć klucz razem z kółkiem niż sam klucz.

- Rozumiem - stwierdził wolno Tragg. - A do jakich drzwi pasował klucz,

który usunięto z futerału i wręczono panu, panie Mason?

Do drzwi po drugiej stronie domu. To znaczy, do bocznych drzwi.

Po drugiej stronie domu - tej, która przyznano pani Carson?

- Tak.
- Gdyby był pan tak uprzejmy i wyjął ten klucz, Mason, porównam go z

kompletem Carsona i sprawdzę, czy zostawił sobie klucze do obu części domu.

Mason podał mu klucz.
- Dziękuję - rzekł z przesadną uprzejmością policjant. - Wybaczcie mi

panowie, że tak sobie skaczę z tematu na temat. Po prostu głośno myślę. Zastanawiam

się, czy nie wpadliście we własną pułapkę. Kiedy zasugerowałeś, Mason, że być

może Carson miał klucze do domu i mógł wejść tu o dowolnej porze, przeoczyłeś

możliwość, że poproszę Edena o jego klucze, żeby porównać oba komplety.

Oczywiście, kiedy wyjął swój futerał, natychmiast odkryłem puste miejsce, a ty

musiałeś oddać brakujący klucz. Ale to nieważne. Zakładam, że w drugiej części

domu nie ma obecnie nikogo?

- Mieszka tam pani Carson - powiedział Eden.
Tragg bystrym wzrokiem porównał klucze wyjęte z kieszeni Carsona z

kompletem Edena.

Po co Masonowi klucz od drzwi pani Carson?

Nie wiem - odparł Eden.

Tak właśnie sądziłem - przyznał Tragg. - Mason rzadko zwierza się

komukolwiek ze swoich planów, a najrzadziej swoim klientom. Bez wątpienia uznał,

że jest w stanie bronić pańskich interesów. Może jednak będzie na tyle łaskaw, by

nam to wyjaśnić.

Chciałem sprawdzić, czy w tamtej części domu, nie ma mordercy - wyjaśnił

Mason.

Ależ jesteś dzielny!

No, nie wiem - zaczął ostrożnie Mason. - Morderstwo popełniono za

pomocą noża. A kiedy morderca użyje noża, nie ma już broni. To nie pistolet, z

którego można wystrzelić kilka kul.

- Rzeczywiście, bardzo logiczne - zgodził się Tragg.
- A może pomyślałeś, że mordercą jest kobieta? Miło, gdy cywile uzurpują

sobie prawa policji, choć czasem jest to dość kłopotliwe. Ty naprawdę lubisz

gmatwać dowody. Teraz, jeśli pozwolisz, pójdziemy razem na drugą stronę domu i

sprawdzimy, czego tam szukałeś.

Zapewne teraz znajdziesz tam panią Carson - powiedział Mason.

Och, tak uważasz? Słówko „teraz” oznacza zapewne, że nie było jej, kiedy

poszedłeś tam poprzednio.

Zgadza się. Była na zakupach.

No, no dowiadujemy się coraz więcej nowych rzeczy

- ucieszył się Tragg. - Pójdziemy teraz porozmawiać z panią Carson, zanim

będzie miała szansę dłużej zastanowić się nad instrukcjami, jakich niewątpliwie

udzielił jej Perry Mason.

Tragg zwrócił się do jednego z policjantów:
- Zbierzecie wodę z podłogi, każdą kropelkę. Kiedy nadjedzie wóz policyjny

ze sterylnymi probówkami i pipetami, macie się z nimi obchodzić ostrożnie. Najpierw

wyciągniecie korek z fiolki. Potem weźmiecie pipetę i wsadzicie do kałuży. -

Ostrożnie zaczniecie ssać z drugiego końca. W ten sposób ciecz przedostanie się do

środka. Nie może dotrzeć zbyt wysoko, bo zmiesza się ze śliną. Potem wyjmiecie

pipetę z kałuży, wsadzicie jednym końcem do probówki i będziecie delikatnie

dmuchać, aż zawartość przeleje się do fiolki. Powtarzajcie tę czynność, dopóki nie

osuszycie obu kałuż. Kiedy dotrą tu ludzie koronera, przekażcie im, że bardzo

chciałbym poznać dokładny czas śmierci. Chcę znać wszystkie fakty: pośmiertne

zesztywnienie, temperaturę ciała. Niech sprawdzą, kiedy ofiara zjadła ostatni posiłek,

zawartość żołądka i jelita grubego. W skrócie, zbierzcie dla mnie wszystkie

szczegóły. Zwrócił się do Masona.

Myślę, że pójdziemy teraz złożyć wizytę pani Carson. Pozwolę panu

dokonać prezentacji, a potem będę wdzięczny, jeżeli powstrzyma się pan od

wtrącania się do rozmowy, póki nie o to, co pan robił. Idziemy?

Wyjdziemy od frontu, wzdłuż podjazdu i dookoła betonowego słupa, do

którego przymocowano kolczaste zasieki - powiedział Mason.

Nie możemy po prostu obejść basenu? - zapytał Tragg.

Nie. To stanowczo za daleko. Druty przecinają patio, powierzchnię wody,

taras po drugiej stronie, potem biegną w dół wzgórza co najmniej przez dwieście stóp.

Kiedy postawiła zasieki, zrobiła to naprawdę dobrze - ocenił Tragg.

Mam powody wierzyć, że ogrodzenie ustawiono po to, by maksymalnie

zdenerwować pana Morleya - rzucił Mason.

I chyba się to udało - stwierdził Tragg. - Nie wyobrażam sobie nikogo, kto

wytrzymałby w domu, przez którego środek biegnie solidne, kolczaste ogrodzenie.

No, ale chodźmy, Mason, nie marnujmy czasu. Mam wrażenie, że każde opóźnienie

jest ci na rękę. Co powiedziałeś pani Carson?

Powiedziałem, że jej mąż został zamordowany.

Doprawdy? To bardzo źle. Wiesz przecież, że policja lubi jako pierwsza

przekazywać takie informacje. Okazane zdziwienie, żal czy inne emocje świadczą o

tym, jak dana osoba przyjęła wieści. W ten sposób zdobywamy niekiedy bardzo

cenne wskazówki.

Przykro mi - powiedział Mason. - Uznałem, że powinna wiedzieć.

I postanowiłeś, że będziesz jednoosobowym komitetem, który jej to powie?

Nie - zaprzeczył Mason. - Poszedłem sprawdzić, czy nie ukrył się tam

morderca, a ona weszła i... cóż, zaskoczyła mnie.

Zaskoczyła, co? A co takiego robiłeś?

Zamierzałem się właśnie rozejrzeć. Nie, przypomniałem sobie, że

korzystałem wtedy z telefonu.

Korzystałeś z telefonu? A to ciekawe. Zobaczmy. Reporterzy byli tutaj.

Najwyraźniej przyjechali, żeby opisać sprawę o oszustwo dotyczące domu

podzielonego kolczastymi zasiekami. Kiedy zobaczyli trupa, to była atrakcja, która

pozwoliłaby im zadziwić świat. Na pewno przez chwilę fotoreporterzy biegali

wszędzie dookoła, a potem dziennikarze popędzili do telefonu i zajęli każdy aparat w

polu widzenia. Potrzebowałeś telefonu z własnych powodów, a wszystkie dostępne

już zajęto. Ciekawe - dodał po chwili - czy pani Carson słyszała jakąś część twojej

rozmowy.

Będziesz musiał ją zapytać.

Na pewno to zrobię - obiecał Tragg, a oczy mu rozbłysły. - Dopilnuj, bym o

tym nie zapomniał, Mason. Jeśli przeoczę tę kwestię, przypomnij mi, dobrze? No,

przejdziemy się do pani Carson.

Czy jakiś klucz z kompletu Carsona pasuje do drzwi w tym domu? - spytał

adwokat.

Nie powiem ci, dopóki ich nie wypróbuję - odparł Tragg - ale kilka wygląda

identycznie. Myślę, że naprawdę zostawił sobie jeden komplet. Jednak dokładny test

zrobimy później. A teraz, jeżeli pozwolisz, bardzo bym chciał, żebyś przedstawił

mnie pani Carson.

Wziął Masona pod łokieć i obaj równym krokiem podeszli do drzwi.
- Musimy obejść cały płot? - zapytał Tragg.

Tak jest - potwierdził adwokat.

Wobec tego lepiej weźmy samochód. Jakiś blokuje podjazd. Czy

przypadkiem nie twój, Mason?

Mój.

Tragg przytrzymał otwarte drzwi wozu. Grupka reporterów pilnowana przez

jednego z policjantów natychmiast ruszyła do przodu.

Kiedy będziemy mogli z panem porozmawiać, poruczniku? - zawołał jeden

z mężczyzn.

Wkrótce - zapewnił go Tragg. - Ale muszę was prosić o cierpliwość.

Porobiliście już zdjęcia i zadzwoniliście do redakcji. Podam wam nowinki, jak tylko

jakieś będą - jeżeli tylko nie zakłóci to przebiegu śledztwa, oczywiście.

Czegoś się pan już domyśla? - zapytał ktoś.

W tej chwili nie zamierzam udzielać wywiadu - odparł porucznik.

Dokąd zabiera pan Masona? Co się stało?

Jedźmy stąd, Mason - rzucił po cichu Tragg. - Włącz silnik. Ruszajmy.

Prawnik uruchomił samochód. Tragg uspokajająco pomachał dłonią w stronę

dziennikarzy.

- Musicie zaczekać tu kilka minut, chłopcy - powiedział. - Nie chcemy,

żebyście zniszczyli ślady.

Objechali płot do słupa i ruszyli drugą stroną podjazdu.

Te zasieki są naprawdę niewygodne, co? - rzucił Tragg.

Bardzo.

Gdyby nie dwa podjazdy, jeden do głównych drzwi i jeden do bocznych,

byłoby to bardzo irytujące.

Myślę, że jest wystarczająco irytujące i teraz - stwierdził Mason.

Tak, na pewno. Korzystałeś z klucza do bocznych drzwi?

Tak.

Miałeś pozwolenie od właściciela?

Miałem. Morley Eden jest właścicielem.

To kwestia sporna. Chyba wydano jakieś rozporządzenie?

Tymczasowe, a nie ostateczne. Istnieje poza tym prawo apelacji. Wolę

wyciągać wnioski na podstawie wszystkich faktów.

Hmm... odpowiadasz jak prawnik.

Mason zatrzymał samochód przed bocznymi drzwiami.

Wydano chyba zakaz wchodzenia na ten teren? - zapytał Tragg.

Złamałem go. Co do tego nie ma wątpliwości. Jednakże jest to sprawa

pomiędzy mną a sędzią Goodwinem.

Rozumiem. Po prostu ustalam fakty. Teraz, jeśli pozwolisz, wypróbujemy

najpierw ten klucz. Chcę sprawdzić twoją historyjkę. Nie chodzi o to, że wątpię w

twoje słowa, ale może będę musiał zeznawać w sądzie, a obaj wiemy, że potrafisz

zniszczyć świadka w krzyżowym ogniu pytań.

Nie przerywając rozmowy, Tragg wsadził klucz do zamka, który odskoczył.

Porucznik otworzył drzwi, zamknął i nacisnął dzwonek.

Wewnątrz domu zabrzmiał gong. Kilka chwil później otworzyła im Vivian

Carson.

- To porucznik Tragg z wydziału zabójstw - przedstawił swojego towarzysza

Mason. - Chciałby...

Tragg wepchnął się między adwokata a kobietę:

Chciałbym zadać kilka pytań - dokończył z zachęcającym uśmiechem. -

Muszę ostrzec, że cokolwiek pani powie, może zostać użyte przeciwko pani oraz że

nie musi pani odpowiadać na pytania w nieobecności swojego adwokata. Jednak

zapewniam panią, pani Carson, że współczujemy pani i zamierzamy sprawić jak

najmniej kłopotu. Gdzie była pani w czasie, gdy popełniono morderstwo?

Nie wiem - odparła, patrząc mu prosto w oczy - ponieważ nie wiem, kiedy

popełniono morderstwo.

Zgadza się. To bardzo dobra odpowiedź. Można by niemal przypuścić, że

podsunął ją pani Perry Mason. - Jeżeli pani pozwoli, przejdziemy do pani części

salonu. A przy okazji, jak podzielono dom?

Ogrodzenie przecina salon. Większość pokoju znalazła się po mojej stronie,

gdyż tu jest jadalnia. Mam także pomieszczenie gospodarcze, kuchnię, prysznic i

przebieralnie przy basenie oraz pomieszczenie dla służby. Tam mieszkam.

Ma pani kuchnię?

Tak.

Możemy tam zajrzeć?

Poprowadziła ich, ale Tragg zatrzymał się raptownie i przyjrzał

wywoskowanym kafelkom przy wejściu.

Proszę o wybaczenie - powiedział - ale jest tu miejsce, które nie błyszczy się

tak jak reszta podłogi. Czy coś tu rozlano?

Weszłam do domu z torbami zakupów. Pan Mason powiadomił mnie o

śmierci męża i upuściłam zakupy. Torby były ciężkie, a mnie nagle opuściły siły.

Rozumiem. I co się stało?

Rozdarł się karton z mlekiem i stłukła butelka z sosem do sałatek. Wytarłam

plamę.

W porządku. A gdzie wtedy stał Mason?

Przy telefonie.

Co robił?

Dzwonił do kogoś.

Słyszała pani rozmowę?

Częściowo, choć może i wszystko.

Co mówił? Bardzo ciekawi mnie, dlaczego pan Mason uznał, że tak bardzo

potrzebuje telefonu, że aż złamał sądowy nakaz. W końcu, jak pani wie, adwokat jest

przedstawicielem prawa i powinien popierać decyzje sądu. Co takiego mówił?

Dawał komuś instrukcje. Chciał, żeby kogoś śledzono.

Usłyszała pani nazwisko osoby, która miała być śledzona?

To Nadine Palmer.

Tragg natychmiast wyjął z kieszeni notes i pospiesznie coś zapisał.

Nadine Palmer - powtórzył. - Wie pani, kto to?

To kobieta, którą śledził detektyw mojego męża i przyłapał na romansie.

No, no. A Peny Mason zadzwonił do kogoś, żeby ją śledził.

Tak. Powiedział, że mają „dać jej ogon”. Dokładnie pamiętam to wyrażenie.

Tak, ogon. Czy padło nazwisko osoby, z którą rozmawiał?

Nie, chyba nie.

A może imię? - podsunął Tragg. - Na przykład... Paul?

Tak, to było to imię! Teraz sobie przypominam. Mówił do niego: Paul.

Właśnie wtedy weszłam do domu.

A co stało się potem?

Pan Mason musiał wyczuć moją obecność i obejrzał się. Przywitałam go z

sarkazmem i zaprosiłam, by rozgościł się i poczęstował wszystkim, na co ma ochotę.

A ten sarkazm, zgaduję, spłynął po Masonie jak woda po kaczce. Ale co

powiedział? Co zrobił z telefonem?

Po prostu odłożył słuchawkę i powiedział, że mój mąż został zamordowany.

A pani upuściła torby z zakupami?

Tak.

Podniosła je pani?

Tak.

I gdzie je pani postawiła?

W kuchni.

- Więc jeśli pani pozwoli, zajrzymy tam – zaproponował porucznik. - A przy

okazji, gdzie robiła pani zakupy?

W supermarkecie.

Tym pod szczytem wzgórza?

Nie, tamten jest dość mały. Mówiłam o supermarkecie.

Którym?

W Hollywood.

Ma pani wyciąg z kasy?

Tak.

- Dobrze. Zwykle się je numeruje. Możemy sprawdzić godzinę, o której tam

pani była, sprawdzając numer na pani rachunku z numerem w kasie. Proszę

zaprowadzić nas teraz do kuchni.

Vivian Carson wskazała drogę.
Wzrok Tragga przyciągnął stos zakupów obok zlewozmywaka.
- Cztery torby - powiedział. - Cztery wielkie torby.
- Tak.

Zastanówmy się. Skoro Mason był w domu, kiedy pani przyjechała, i skoro

upuściła pani dwie torby z zakupami, musiały gdzieś być dwie następne. Więc

wróciła pani do samochodu po resztę sprawunków...

Pan Mason je przyniósł.

Och. Powinienem odgadnąć, że się o to zatroszczył. A gdzie pani była, kiedy

on wnosił zakupy? Może przypadkiem weszła pani do salonu lub uchyliła drzwi, by

zajrzeć, co tam się dzieje?

Nie. Załamałam się. Kiedy wrócił pan Mason, siedziałam na krześle.

Wzrok Tragga, wędrujący po kuchni, zatrzymał się na wieszaku na noże.
- A to ciekawe - powiedział. - Noże wszelkiego rodzaju zawieszone na

magnetycznym wieszaku. A my mamy morderstwo popełnione za pomocą noża...

Pozwoli pani, pani Carson, że to zbadam.

Podszedł do wieszaka.

Widzi pan, że wszystkie są na miejscu.

Tak, rzeczywiście. Przynajmniej tak się wydaje - zgodził się Tragg. - Wiszą

w równych odstępach... A to co?

Wyciągnął rękę i odczepił rzeźnicki nóż z drewnianą rączką.

To jeden z noży.

Naprawdę? - Tragg z namysłem obracał przedmiot w dłoniach. - Zgoda, to

jest nóż, ale nie wygląda na używany. Na ostrzu widać wypisaną kredą cenę: trzy

dolary i dwadzieścia centów.

Przecież wie pan, poruczniku, że dopiero się tu wprowadziłam. Nie

zadomowiłam się jeszcze i...

Ale mieszka tu już pani od... od kiedy?

Od niedzieli. Wprowadziłam się w niedzielę. W sobotę po południu

postawiono ogrodzenie, a ja wprowadziłam się w niedzielę rano.

- I przez tyle czasu nie miała pani okazji zerknąć na noże? - rzucił

powątpiewająco Tragg. - A czy przypadkiem, będąc na zakupach, nie kupiła pani

noża, który zastąpiłby ten tkwiący w plecach pani męża?

Vivian zaczęła coś mówić, potem nagle urwała i zająknęła się:
- Ja... ja...
Mason wszedł jej gładko w słowo:
- Pani nie musi odpowiadać na pytania porucznika Tragga. Wie pani o tym,

pani Carson.

Tragg spojrzał na prawnika ze sporą dozą niechęci:

A my nie musimy znosić pańskiego towarzystwa, panie Mason - stwierdził. -

Przedstawiłeś nas sobie i spełniłeś już swoją rolę. Nie musisz się tu dłużej kręcić.

Pani Carson i ja doskonale poradzimy sobie sami.

To dom pani Carson - zauważył adwokat. - Myślę, że ma prawo

zdecydować, kogo chce tu gościć.

Nie tak mówiłeś chwilę temu - przypomniał mu Tragg.

- Stwierdziłeś, że dom należy do Edena i, o ile pamiętam, wydano sadowy

zakaz wkraczania na ten teren. Jako przedstawiciel prawa mogę cię stąd wyrzucić

siłą. Nie chciałbyś chyba stawiać oporu policji? Poza tym mogę zawieźć panią Carson

na posterunek i tam ją przepytać, a ty dobrze o tym wiesz, Mason. Nie pozwolę,

byśmy utknęli w miejscu. Proszę, wróć do wyjścia i usuń się stąd bocznymi

drzwiami. Możesz wsiąść do swojego wozu, wrócić do części domu należącej do

Edena i tam na mnie zaczekać. Ruszaj w drogę, mecenasie.

Mason ukłonił się:

Z powodu sądowego nakazu i ponieważ pani Carson nie musi składać w tej

chwili żadnych orzeczeń, wyjdę z ochotą.

I zaczekasz u Edena, dopóki tam nie dotrę - przypomniał mu Tragg.

Zaczekam - odpowiedział. Pochwycił spojrzenie Vivian Carson i

ostrzegawczo zmarszczył brwi.


ROZDZIAŁ ÓSMY

Dwadzieścia minut później porucznik wrócił do części domu przyznanej

Edenowi. Znalazł właściciela i Masona w salonie.

Jak tam rozmowa z panią Carson? - zapytał adwokat.

Niezbyt satysfakcjonująca, i to dzięki tobie - odparł Tragg. - Jednak

powiedziała mi kilka rzeczy. Udzieliła więcej informacji, niż zdaje sobie z tego

sprawę.

Rozumiem. Może chciałbyś dowiedzieć się jeszcze czegoś ode mnie?

Chyba nie - odparł Tragg. - Boję się twoich podarunków. Ale mów.

Chciałbym zwrócić twoją uwagę na fakt - zaczął Mason - że rękawy koszuli

Carsona są mokre do wysokości łokci, natomiast rękawy marynarki pozostały suche.

Tylko podszewka jest wilgotna, prawdopodobnie nasiąkła wodą z koszuli.

A skąd to wszystko wiesz?

Wiem, bo powiedział mi jeden z dziennikarzy.

Chciałeś zwrócić na to moją uwagę. Co to według ciebie oznacza?

- Mamy basen i faceta w koszuli mokrej do łokci. Sądzę, że obie rzeczy się

łączą.

- Dobrze. Rozejrzymy się.
Tragg ruszył w stronę basenu, potem odwrócił się i stwierdził, że Mason i

Eden idą tuż za nim.

Chyba poradzę sobie bez waszej pomocy - powiedział.

Potrzebuje mnie mój klient, aby śledzić twoje odkrycia.

Życzenia twojego klienta nic mnie nie obchodzą.

Dobrze zatem. Powiem więc tak: masz nakaz rewizji?

Nie potrzebuję nakazu rewizji. Popełniono tu morderstwo i mogę szukać

dowodów.

Zgadza się. Możesz też trzymać z dala wszystkich, którzy mogliby

zniszczyć lub usunąć dowody, ale kiedy odchodzisz z miejsca zbrodni i zaczynasz

szperać po domu bez nakazu rewizji, prawny przedstawiciel właściciela domu ma

prawo...

Dobra, dobra - przerwał zirytowany policjant. - Nie zamierzam się z tobą

sprzeczać. Chodźcie, ale nie przeszkadzajcie mi i nie próbujcie ukryć ani zniszczyć

dowodów.

Wyszedł nad basen, przesunął wzrokiem po kolczastym ogrodzeniu rozpiętym

ciasno nad powierzchnią wody i biegnącym przez patio.

- Solidna robota - ocenił. - I sprytna.
Mason skinął głową.
- Trzeba by zanurkować, żeby przedostać się pod drutami - ciągnął Tragg. -

Rozciągnięto je tak mocno i blisko siebie, że nikt nie zmieściłby się między nimi, No

dobrze, rozejrzyjmy się.

Zdjął marynarkę, podwinął rękaw koszuli i na czworaka ruszył skrajem

basenu, zanurzywszy prawą rękę w wodzie, by sprawdzić każdy kafelek do

głębokości łokcia.

Jak sądzisz Mason, co tu znajdę,? - zapytał.

Nie wiem. Uznałem, że te mokre rękawy są dość znaczące.

Oczywiście, że są znaczące - rzucił Tragg, czołgając się wzdłuż basenu.

W drzwiach po drugiej stronie domu stanęła Vivian Carson.
- Czy mogę wiedzieć, czego pan szuka? - zapytała.
- Dowodów - odparł uprzejmie Tragg.
Okrążył cały basen po jednej stronie drutów.
- Tu chyba nic nie ma - stwierdził. - Zbadamy drugą stronę, chociaż nie wiem,

Mason, do czego zmierzasz. Pani Carson, zechciałaby pani postawić krzesło po

swojej stronie ogrodzenia? - zapytał. - Ja postawię krzesło z tej strony... Bardzo pani

dziękuję. Dzięki temu zakończę inspekcję, nie obchodząc całego płotu dookoła.

Eden przyniósł krzesło z prostym oparciem i postawił je przy drutach. Pani

Carson przyniosła podobne. Tragg wszedł na krzesło, przełożył nogę nad drutami i

przeszedł na drugą stronę. Tam zakończył inspekcję basenu.

- Nic nie znalazłem - oświadczył ze zdziwieniem.
Mason wskazał na betonowe schodki w płytszej części basenu.

A sprawdził pan tam, poruczniku?

Macałem ręką wszędzie wokół.

- I z tyłu? Z tej strony widzę, że chyba pierwszy stopień nie przylega ściśle do

podłogi.

I co z tego?

W typowych basenach... - zaczął Mason.

Dobra, rozumiem - przerwał niecierpliwie policjant i ponownie opadł na

kolana.

Zanim z tym skończę, pewnie zupełnie zniszczę sobie portki - rzucił. - Ja...

Miałeś rację, Mason. Między górnym stopniem a obramowaniem basenu jest szpara.

Mogę w nią wsadzić palec. Ale to nic nie znaczy.

Nie? - zapytał Mason.

Czekaj chwilę. Czekaj... Jest tu jakiś pierścień.

Jaki?

Metalowy, przyczepiony do jakiegoś kabla, pociągnę za niego i... - Tragg

oparł się jedną ręką a drugą pociągnął kółko. - Rusza się - zawołał. - Biegnie od niego

jakiś kabel. To... No, no, kto by pomyślał. Kto by pomyślał?!

Około dziesięć stóp od basenu podniosła się płytka na zawiasie, odsłaniając

kwadratowy schowek.

Tragg puścił pierścień i skoczył na równe nogi.
- A więc to tak - powiedział. - Tajny sejf. Zajrzyjmy, co jest w środku.
- Zostań tu - rzucił Mason do Edena i wspiąwszy się na krzesło przeszedł na

drugą stronę ogrodzenia. Pośpiesznie dołączył do policjanta. Obaj zajrzeli do

wyłożonej stalową płytką skrytki. Była szerokości około osiemnastu cali, głęboka na

jakieś dwie stopy.

- Ani źdźbła w środku - stwierdził Tragg.
Stojąca za nimi Vivian Carson zajrzała do ciemnego wnętrza schowka i

zapytała:

A co to takiego, u licha? Tragg podniósł wzrok.

Zakładałem, że pani nam to wyjaśni. Potrząsnęła głową.

Pierwszy raz to widzę.

Tragg zmarszczył brwi, aż zbiegły się w jedną linię.

Carson zbudował ten dom? - zapytał.

O ile wiem - potwierdził adwokat.

A basen?

Dom, basen, patio i resztę.

A więc to tak! - wykrzyknęła Vivian. - To tu chował pieniądze.

Jakie pieniądze? - zaciekawił się porucznik.

Tak namieszał w dokumentach, że nie można było odkryć żadnych

pieniędzy, które do niego należały - powiedziała bez tchu. - Sędzia Goodwin

wiedział, że mój mąż ukrywa swoje dochody i próbował zmusić go, by je ujawnił.

Przepytywał go dokładnie, czy ma konta oszczędnościowe, depozyty bankowe,

cokolwiek, co... A on zrobił to w trakcie budowy domu! Skonstruował skrytkę i tu

wkładał pieniądze i papiery wartościowe.

Tragg przyjrzał się jej z namysłem:

Wyciąga pani pochopne wnioski tylko dlatego, że jest tu pusta dziura.

Dobrze - odparła sucho. - Więc jakie są pańskie wnioski, poruczniku?

Tragg uśmiechnął się od ucha do ucha.

Ja najpierw gromadzą dowody. Do wniosków dochodzimy na sam koniec.

Gdybyśmy zaczynali od wyciągania jakichkolwiek wniosków, a potem szukali

potwierdzających je dowodów, bez przerwy pakowalibyśmy się w kłopoty.

Według mnie pani Carson uczyniła bardzo oczywistą uwagę, poruczniku -

odezwał się Mason.

Tak przypuszczam - przyznał Tragg - ale zawsze nabieram podejrzeń co do

ludzi, którzy za szybko wyciągają wnioski, nawet jeśli są logiczne. Więc pierwszy raz

widzi pani tę skrytkę, pani Carson?

- Tak.
- I po raz pierwszy zobaczyła pani odchylająca się na zawiasie płytkę?
- Tak, mówiłam już. Nic o niej nie wiedziałam. Jak to działa? Uruchamia się z

jakiegoś miejsca w basenie?

Tragg wrócił nad basen i zbadał stopień.
- To jest to, Mason - powiedział. - Odkryliśmy przyczynę mokrych rękawów.

Jeżeli Carson ukrywał dochody i chował to w tajemnicy przed żoną, a także,

zapewne, przed urzędnikami podatkowymi, to była idealna skrytka. Z tyłu schodków

jest pierścień połączony z kablem. Wystarczy pociągnąć ze dwa cale, by uruchomić

dźwignię. Sprężyna unosi w górę kafelek. To oczywiście doskonały motyw

morderstwa.

- Nie rozumiem, co ma pan na myśli - oburzyła się Vivian Carson.

To proste. Loring Carson mógł mieć tutaj sporo pieniędzy. O wiele więcej,

niż odkryto przy jego zwłokach. Mokre rękawy jego koszuli wskazują, że pośpiesznie

otworzył tajny schowek i wyjął mnóstwo forsy. A ktoś, kto ich bardzo pragnął,

wsadził mu nóż w plecy i zabrał skarb. To takie proste.

I kto teraz wyciąga pochopne wnioski, Tragg? - wtrącił się Mason.

Ja - przyznał policjant. - Zrobiłem to, ponieważ chciałem zobaczyć reakcję

pani Carson.

Dobrze - odezwała się Vivian. - Widzi pan moją reakcję. Właśnie teraz.

Próbuję być w porządku i nie chcę zachowywać się jak hipokrytka. Nie zamierzam

udawać żalu, którego nie czuję. Loring Carson był parszywcem, draniem, ale był też

człowiekiem i moim mężem, co, oczywiście, oznacza, że kiedyś byliśmy ze sobą

bardzo blisko. Przykro mi, że nie żyje, ale jeśli w grę wchodzą sprawy majątkowe,

chciałabym mieć zapewnioną ochronę. Wszystko, co schowano w skrytce, jest moją

własnością.

- A jak pani to sobie wytłumaczyła? - spytał Tragg, patrząc na nią z

zastanowieniem.

Ponieważ sędzia Goodwin zamierzał przyznać mi większą część pieniędzy.

Uważał, że to większość naszego wspólnego majątku została gdzieś ukryta. Pan

Mason może to potwierdzić. To żaden sekret. Sędzia stwierdził to na otwartej

rozprawie.

Skoro takie ma pani przekonanie - zaczął Tragg - gdyby dowiedziała się

pani o tym schowku, zabrałaby pani wszystko, co było w środku?

Chwilę - wtrącił się Mason. - To nie jest uczciwe pytanie. Skoro nie

wiedziała nic o sejfie...

To moje pytanie i jest uczciwe - upierał się Tragg. - To pytanie policjanta. A

więc, pani Carson, gdyby wiedziała pani o istnieniu sejfu, czy coś by pani z niego

wyjęła?

Spojrzała mu w oczy i powiedziała:

Nie zamierzam kłamać ani zachowywać się jak hipokrytka. Zapewne

wzięłabym.

Przynajmniej jest pani szczera i uczciwa - ocenił porucznik. - W tych

okolicznościach, pani Carson, obawiam się, że będzie pani musiała pojechać ze mną i

odpowiedzieć na więcej pytań. Odpłacę pani równą szczerością: postaramy się o

nakaz rewizji i przejrzymy wszystko kawałek po kawałku. Spróbujemy odkryć, co

było w sejfie.

Czy to znaczy, że mam uważać się za osobę aresztowaną?

Ależ nie - zaprzeczył Tragg. - Może pani uważać się za młodą kobietę

chętną do współpracy z policją, ciesząca się, że może pojechać ze mną do centrum i

odpowiedzieć na pytania oraz oczyścić się z podejrzeń.

Zwrócił się do Masona:

Zamierzam prosić o to samo pańskiego klienta, panie Mason. Poproszę go,

by wsiadł z nami do samochodu. Powiem również, mecenasie, że zamierzam prosić,

by natychmiast opuścił pan ten dom. Chcę wszystkich stąd usunąć. Opieczętuję go, a

kiedy tu wrócę, przeszukamy każdy kąt i każdą dziurę.

Proszę bardzo - odparł Mason, zirytowany. - Typowa psychologia policyjna.

Zamykasz drzwi, kiedy konia już skradziono. Loring Carson nie przyszedł na

piechotę. Dostał się tu samochodem. Prawdopodobnie własnym. Ktokolwiek z nim

był, zabrał samochód i zostawił ciało. Wszystkie ślady na niebie i ziemi wskazują, że

Carson był martwy, kiedy jego towarzysz opuszczał dom...

Wiem, wiem - przerwał mu Tragg. - Zachowujesz się jak wszyscy

praworządni obywatele, którzy lubią pouczać policję, jak prowadzić sprawę. Do

twojej wiadomości, Mason, jak tylko tu przyjechałem i zidentyfikowałem zwłoki,

wydałem nakaz poszukiwania wozu Carsona. Znajdziemy go, gdziekolwiek jest.

Znamy markę i numer rejestracyjny samochodu, mamy jego opis. Co więcej,

sprawdzamy lotnisko i drogi wylotowe z miasta. Ktokolwiek jedzie teraz wozem

Loringa Carsona, zostanie zatrzymany i odpowie na pytania. Najprawdopodobniej

będzie to podejrzany numer jeden. Mimo że doceniam pańskie sugestie, mecenasie,

przypuszczam, że policja potrafi rozwiązać tę sprawę bez pana. Wobec najnowszego

odkrycia, które zmienia kategorię sprawy, odprowadzę cię do drzwi. Wyjdziesz stad i

będziesz się trzymał z dala. Pani Carson i pan Eden pojadą moim wozem; ty masz

własny samochód. Wiem, że masz wiele pilnych spraw wymagających uwagi i nie

chcę zatrzymywać cię dłużej.

Odwrócił się do pozostałych.
- Wychodzimy i niech nikt nie dotyka tej płytki. Zamierzam wezwać speców

od odcisków palców, więc proszę, trzymajcie się z dala. Ruszamy. Przekażę

instrukcje moim ludziom na zewnątrz.


ROZDZIAŁ DZIEWIĄTY

Mason włożył klucz do zamka drzwi od korytarza, opatrzonych tabliczką

„Perry Mason - gabinet prywatny”. Wszedł do biura i napotkał niespokojne spojrzenie

Delii Street.

Chyba wpakowałeś się w nie lada aferę - stwierdziła.

Tak - przyznał. - Wiesz, co się stało?

Zamordowano Loringa Carsona. W tej chwili wiem niewiele więcej. A ty?

Wiem, że miał mokre rękawy koszuli i suche rękawy marynarki, co

świadczy, że zdjął ją i do łokci zanurzył ręce w wodzie, a potem włożył marynarkę.

Idąc za tą wskazówką porucznik Tragg odkrył sprytnie ukryty pierścień z tyłu za

stopniami prowadzącymi do płytkiej części basenu. Ciągnąc za ten pierścień można

było podnieść jeden z kafelków w patio. Pod nim znajdowała się skrytka szerokości

około siedemnastu cali i głęboka na dwie stopy. Wszystko wskazuje na to, że

chowano w niej kosztowności, ale nikt nie może tego udowodnić. Muszę ustalić czas,

Delio. Wydaje mi się, że nasz klient Morley Eden coś kręci. Chciałbym ustalić czas

morderstwa tak dokładnie, jak tylko możemy. Muszę też sprawdzić kilka innych

rzeczy. O której Carson przyszedł do biura?

- Sprawdzę w notesie - odparła Della Street.
Podeszła do swojego biurka i wyjęła notes:

Zjawił się tutaj chwilę po dziewiątej trzydzieści pięć. Postawiłam krzyżyk

przy tej godzinie. Wyszedł zaraz po dziewiątej czterdzieści pięć.

W korytarzu stał Paul Drakę i dokładnie mu się przyjrzał - przypomniał

sobie Mason. - A przy okazji, co z Paulem? Złożył już raport w związku z zadaniem,

jakie zleciłem mu przez telefon?

Mówił mi tylko, że nad nim pracuje i że Loring Carson został zamordowany.

Spróbuj połączyć się z Paulem - poprosił Mason.

- Niech pomyślę: skończyłem dyktować tekst wniosku do sądu o dziewiątej,

prawda?

Trochę wcześniej. Nagrałeś tekst na dyktafon. Kazałam maszynistkom

przyjść wcześnie rano. Zaczęły pisać przed ósmą trzydzieści. Wniosek był gotowy,

zanim wyszedłeś, to jest jakieś pięć minut przed dziesiątą... Przycinałeś włosy?

Owszem - przytaknął Mason. - Przyciąłem włosy, ogoliłem się, zamówiłem

też masaż i manicure z polerowaniem paznokci. Kazałaś mi wyglądać jak najlepiej

dla prasy i uznałem to za dobry pomysł.

A może chciałeś wyglądać jak najlepiej dla Nadine Palmer?

Nadine Palmer coś kombinowała - odparł Mason.

- Delio, przypuśćmy, że pływałaś w samej bieliźnie. Co by było potem?
- Niby ja? - spytała.
- Ty.
- Mam modną i cokolwiek przejrzystą bieliznę. Nylonową, więc gdy jest

mokra, niewiele ukrywa. Ufam, że twoje pytanie jest naukowe i nie osobiste.

Mason zmarszczył czoło.
- Jest naukowe - odparł - nie osobiste i nie daje mi spokoju.
Della Street, która w czasie tej rozmowy wykręcała numer telefonu, rzuciła do

słuchawki:

- Jest tam Paul? W biurze jest pan Mason. Chciałby się z nim zobaczyć.

Gdyby mógł tu zajrzeć... Dobrze, dziękuję - powiedziała po chwili i odłożyła

słuchawkę. - Paul zaraz przyjdzie.

Adwokat wyjął papierosa z bocznej kieszeni marynarki.
- A to co? - zapytała Della.
- To był bardzo wilgotny papieros - odparł Mason. - Przypuśćmy więc, Delio -

wrócił do tematu - że młoda kobieta idzie pływać w staniku i majtkach, potem ściąga

mokrą bieliznę, ale nie chce jej porzucać w miejscu, gdzie zostałaby znaleziona.

Chowa więc ją do torebki, prawda?

Chyba że postanowiła, że wyschnie na jej ciele.

Sądzę raczej, że Nadine Palmer wycisnęła swoją bieliznę z wody i

wepchnęła do torebki.

- A dlaczego pływała niemal nago? - zaciekawiła się Della.
- To coś, co może nas bardzo dotyczyć. Ona...
Urwał, ponieważ Paul Drakę zastukał do drzwi w umówiony sposób. Della

otworzyła.

- Masz coś na Nadine Palmer? - zapytał Mason, gdy detektyw wszedł do

środka.

- Nic.

Najwyraźniej Nadine Palmer niemal nic nie miewa na sobie - powiedziała z

powagą Della.

Co takiego? - zdziwił się Drakę.

To tylko moja teoria - wyjaśnił Mason. - A co z taksówką, Paul?

Och, znalazłem. Kierowca zawiózł pasażerkę na lotnisko. Jednak możemy

tylko zgadywać, co zrobiła, gdy tam dotarła. Może wsiadła do samolotu, a może

jedynie zmieniła taksówkę i wróciła do miasta. Jeśli wsiadła do samolotu, kupiła bilet

na inne nazwisko. Obdzwoniliśmy większe linie lotnicze, szukając rezerwacji na

nazwisko Palmer, ale nic nam to nie dało. Powiem ci coś jeszcze o tej dziewczynie:

szuka jej policja.

Naprawdę?

Tak jest. Pytali o nią i powiedzieli dozorczyni bloku, żeby nie wpuszczała

do mieszkania nikogo, dopóki sami nie zjawią się z nakazem rewizji. Opieczętowali

drzwi.

- A to ciekawe - ocenił adwokat. - Dlaczego to zrobili?
- Nie wiem, ale idą za jakimś tropem. Przypuszczam tylko, że nie wiedzą, a w

każdym razie sprawiają takie wrażenie, dokąd pojechała taksówką. Jesteśmy więc

krok przed nimi.

Mason zmrużył oczy, skupiony.

Powiedziałem jej coś, co uruchomiło cały łańcuch zdarzeń. Ciekawe, co to

było.

O co chodzi z tym, że Nadine nic nie miewa na sobie? - zapytał Drake.

To tylko teoria. Na podstawie wilgotnego papierosa. Oto on, spójrz Paul.

I jak, według ciebie, zamókł? Wrzucono go do basenu?

Nie. Pomyślałem, że Nadine mogła rozebrać się i w bieliźnie wskoczyć do

wody. Potem zdjęła bieliznę, wykręciła ją z wody, wsadziła do torebki, włożyła samą

sukienkę i wróciła do domu. Coś, co jej powiedziałem, pomogło jej wpaść na pewien

pomysł. Pamiętam, że mówiłem o Loringu Carsonie i... Hej, czekajcie, zapytałem, czy

zna...

Mason gwałtownie zwrócił się do Delii:
- Chwytaj za telefon. Zarezerwuj mi pierwszy możliwy samolot do Las Vegas.

Zadzwonię z lotniska, wtedy podasz mi numer lotu. Pojadę taksówką. Nie będę

musiał szukać miejsca do zaparkowania. Powinienem zadzwonić akurat, gdy

załatwisz potwierdzoną rezerwację. - Paul, ty kontynuuj swoją robotę. Dowiedz się

wszystkiego, co można, o Nadine Palmer. Spróbuj dostać się do policyjnych kartotek

i odkryć, jakie oświadczenie wystosuje policja, by uzyskać nakaz rewizji.

Delii wyjaśnił:

- Policja zatrzymała Morleya Edena w celu przesłuchania. Mają też Vivian

Carson. Raczej nie będą ich trzymać zbyt długo, a gdy tylko zwolnią, Eden

prawdopodobnie

zadzwoni do biura. Niech tu przyjdzie. Przekaż mu że interesuje mnie

ustalenie dokładnego czasu wydarzeń Niech mówi o wszystkim, co się z tym wiąże:

gdzie był co robił. Stenografuj, ale niezbyt jawnie. Nie chcę, żeby pomyślał ze

zaciskamy mu pętlę na szyi albo wywieramy jakkolwiek nacisk. Na pewno o

wszystkie te - pytała go policja i w tej chwili powinien mieć je świeżo poukładane w

pamięci. Jadę.

Mogę cię podrzucić - zaproponował Drake.

Wezmę taksówkę - powtórzył Mason. - Ty zajmij się swoją pracą.

Otworzył szeroko drzwi, wybiegł do holu i popędził do windy

ROZDZIAŁ DZIESIĄTY

Goniec kasyna w Las Vegas obejrzał trzy jednodolarowe banknoty, które

Mason wsadził mu w dłoń.

Genevieve... jasne, to jedna z hostess - powiedział.

Możesz ją wskazać? - zapytał adwokat.

Proszę tędy.

Poprowadził go obok baru do ogromnego kasyna, wypełnionego dźwiękiem

kręcących się ruletek, kół fortuny i rzucanych kostek. Przy stołach do gry w oczko

siedziały młode kobiety w obcisłych sukniach. Na końcu sali monotonnie brzęczały

automaty do gier, a od czasu do czasu obwieszczano przez głośnik:

Wygrana na maszynie numer dwadzieścia jeden... wygrana na dwadzieścia

jeden... Na maszynie numer czternaście podwójna wygrana. Podwójna wygrana na

czternastce.

Tam stoi - powiedział goniec.

Która to? - spytał Mason.

Ta jak modelka.

Dla mnie wszystkie wyglądają jak modelki. Chłopak wyszczerzył zęby.

Za to im płacą. Ona jest najlepsza. Ta po prawej. - Dzięki.

Mason przeszedł na drugi koniec sali przez tłum graczy i kibiców.

Kobieta odwrócona do niego plecami miała na sobie błyszczącą, ciemną

suknię opinającą ją jak skórka cebulę. Odwróciła się, gdy.Mason podszedł, oceniła go

wielkimi, ciemnymi oczami, na których dnie błyszczała iskierka zuchwałości.

Trójkątny dekolt, szeroko rozcięty wokół szyi i zwężający się w dół niemal do talii,

odsłaniał dołek między jędrnymi piersiami.

Cześć - powiedział Mason.

Cześć - odpowiedziała.

Szukam Genevieve.

Więc ją znalazłeś.

Nazywam się Mason.

Nie mów, że na imię ci Perry.

Tak mi na imię.

Wydawało mi się, że widziałam gdzieś twoje zdjęcie. Co sprowadza cię do

Las Vegas?

Szukam rozrywek.

Stoisz dokładnie w geometrycznym centrum najlepszych rozrywek na

świecie. Nie sądź tylko, że mówię o sobie. Ja jestem tylko przynętą, towarem na

wystawie sklepowej. Nie na sprzedaż

- Albo wynajem - rzucił lekko Mason.
Uśmiechnęła się.
- Możemy rozważyć długoterminowy leasing - odparła, oceniając ciemnymi

oczami przystojną twarz adwokata i nawet nie próbując ukryć zainteresowania.

- Chcę porozmawiać - odparł Mason. - Możesz rozmawiać w czasie godzin

pracy?

- To moja sprawa. Mogę zaprowadzić cię do stołu i...

Moją uwagę mogłoby pochłonąć co innego. Co powiesz na drinka?

To nie jest zalecane, chyba że jako czynność wstępna - odparła. - W tych

okolicznościach jednak się zgodzę.

W loży?

W loży - przytaknęła - ale pamiętaj, że jestem na służbie i muszę krążyć po

sali. Mam prowadzić klientów do stołu, dbać, żeby byli zadowoleni i raz na jakiś czas

brać do ręki kupkę żetonów, żeby pokazać, jak łatwo jest wygrać.

A jest łatwo?

Jeśli się wie, jak.

Można się tego nauczyć?

- Chodź, pokażą ci.
Wzięła Masona pod ramię i poprowadziła do stołu z ruletką.
- Daj temu facetowi dwadzieścia dolarów za komplet żetonów.
Adwokat wręczył banknot i w zamian otrzymał żetony.
- Ja postawię - stwierdziła. - Ty weźmiesz wygraną.
Przez chwilę patrzyła na toczącą się kulę, a potem postawiła żetony na

siódemce.

Kula zatrzymała się na numerze dziewięć.

To takie proste? - zdziwił się Mason.

Cicho - rzuciła. - Wczuwam się. Postaw dwa żetony na dwadzieścia siedem i

kilka na podwójne zero. Pięć na czerwone i trzy na trzecią dwunastkę.

W tym tempie dwadzieścia dolarów nie starczy na długo - zauważył

adwokat.

Potem - szepnęła cicho - wolno mi będzie pójść z tobą do loży. Zrozumieją,

że obłaskawiam klienta.

Kula zatrzymała się.
- Widzisz? - rzuciła.
Mason patrzył, jak krupier przesuwa ku niemu żetony.

Masz teraz dużo więcej niż na początku. Adwokat uroczyście wręczył jej

połowę wygranej.

Mogę ci zrobić prezent? - zapytał.

Przyjęła tylko część żetonów, poustawiała je na tablicy, a kiedy pochyliła się,

żeby sięgnąć do końca stołu, Mason poczuł jej pierś przyciśniętą do swojego

ramienia. Jej usta znalazły się przy jego uchu:

Nie wolno mi wymieniać ich na gotówkę - powiedziała - ale mogę ją

przyjąć, jeśli to ty wymienisz żetony.

Nie bardzo się w tym orientuję, Genevieve.

Kiedy wygrywasz - tłumaczyła - trzymaj się swego szczęścia. Kiedy

zaczynasz przegrywać, wycofaj się z gry.

I to jedyna recepta na sukces?

- Więcej nie trzeba. Problem w tym, że klienci tego nie potrafią. Kiedy

szczęście ich opuszcza, obstawiają na siłę. A kiedy wygrywają, stają się rozmowni.

Ty wygrywasz. Graj dalej.

Mason patrzył, jak rozstawia resztę żetonów. Jeszcze dwukrotnie krupier

podsunął im duże kupki sztonów. Za przykładem Genevieve, adwokat porozstawiał

swoje żetony na różnych polach i czasami wędrowały do niego kolejne wygrane.

Ludzie wałęsający się po sali bez celu podeszli, by obserwować fenomenalny sukces

pary przy stole. Wkrótce otoczył ich pierścień innych graczy, tak że widzowie

znaleźli się w drugim rzędzie. Zebrało się tylu uczestników gry, że mijała dłuższa

chwila, nim krupier wypłacił sztony zwycięzcom i powtórnie zakręcił kołem.

Przez chwilę Mason wygrywał co trzecie obstawienie, potem przez pięć

kolejnych nie dostał nic.

Energicznie poupychał pozostałe żetony po kieszeniach marynarki.

Chodźmy - rzekł do Genevieve. - Muszę odpocząć i napić się czegoś, chce

mi się pić.

Drinki podawane są do stołu - powiedziała na tyle głośno, by usłyszał ją

krupier.

Wolę usiąść i wypić w spokoju. Mogę zapłacić żetonami?

Jasne - odparła. - Możesz też wymienić je w kasie, a kiedy tu wrócisz, kupić

następne.

Mason poszedł za nią do okienka kasjera, przekazał swoje sztony, które

zostały uważnie przeliczone. W zamian otrzymał pięćset osiemdziesiąt dolarów.

Wziął Genevieve pod rękę, ukradkiem wsunął jej w dłoń sto dolarów i powiedział:

- To jest dopuszczalne?
- Całkowicie - odparła, nie patrząc na banknot.
Przeprowadziła go obok barn do części sali ze stolikami, usiadła i pełnymi,

czerwonymi wargami uśmiechnęła się do prawnika, odsłaniając perłowe zęby.

Jesteś prawdziwym hazardzistą - oceniła.

Teraz tak. Przeszedłem inicjację. Zawsze jest to takie proste?

Jeżeli wygrywasz.

A co się dzieje, gdy przegrywasz?

Wtedy zaczynasz szaleć. Pogrążasz się. Uważasz, że kasyno jest ci winne

forsę. Potem patrzysz na mnie ze złością i myślisz, że to może ja przynoszę ci pecha.

Wtedy mrugam na jedną z dziewczyn. Ona podchodzi do stolika, zaciekawia ją gra,

więc obstawia jakieś pole, pochyla się obok ciebie, tak żeby się do ciebie przycisnąć,

mówi „przepraszam” i uśmiecha się. Coś odpowiadasz, a ja schodzę na drugi plan.

Jeżeli nie zrobisz nic, by mnie odzyskać, odpływam, a ty zostajesz z drugą hostessą.

I to ona dostanie napiwek?

Nie bądź głupi. Nikt, kto przegrywa, nie rozdaje napiwków. Facet staje się

hojny tylko, gdy wygrywa. Rany, w Meksyku widziałam nawet, jak zwycięzcy

wpychali sztony krupierom, póki nie wysypywały się im z kieszeni.

Czy krupier może kontrolować wydarzenia?

Ależ ty się wysławiasz - roześmiała się.

Mówiłem o Meksyku - stwierdził Mason.

- Wiem - odparła, posyłając mu zachęcający uśmiech.
Przy ich stole stanął kelner. Mason uniósł pytająco brwi, więc Genevieve

powiedziała:

Szkocką z sodą, Bertie.

Dla mnie proszę dżin z podwójnym tonikiem. Genevieve poprawiła pod

stołem sukienkę, spuściła wzrok i nagle podniosła pełne zdziwienia oczy.

Dałeś mi sto dolarów - stwierdziła.

Zgadza się.

Cóż... niech cię Bóg błogosławi. I dzięki.

Powinienem zaznaczyć, że czegoś za to chcę.

Wszyscy mężczyźni czegoś chcą - odparła z uśmiechem. - Mam nadzieję, że

mogę ci to dać. Że to nic trudnego.

Przesunęła się kusząco ku niemu, a potem roześmiała:

Och, zapomnijmy o tym. Zejdźmy na ziemię. Czego chcesz, Peny Masonie?

Chcę wiedzieć, czy znasz Nadine Palmer.

Palmer, Palmer... Nadine Palmer - powtórzyła, mrużąc oczy i marszcząc

lekko czoło, usiłując sobie przypomnieć.

Wolno pokręciła głową.

Nazwisko nic dla mnie nie znaczy - powiedziała. - Może rozpoznałabym ją,

gdybym ją zobaczyła. Znam mnóstwo ludzi, ale są to tylko twarze, bez nazwisk.

Mieszka tutaj?

W Los Angeles.

Genevieve ponownie pokręciła głową.
- A znasz Loringa Carsona? - zapytał Mason.
Rzuciła krótkie, uważne spojrzenie na prawnika, a czerwone wargi skryły

perłowe zęby.

- Znam Loringa Carsona.
- Widziałaś go niedawno?
Zmarszczyła brwi.

To zależy, co rozumiesz przez „niedawno”. Widziałam go... Niech pomyślę.

Był tu w zeszłym tygodniu... więc widziałam go jakiś tydzień temu.

Nie żyje.

On... co?

Nie żyje - powtórzył Mason. - Zamordowano go dziś rano albo wczesnym

popołudniem.

Loring Carson nie żyje?

Tak jest. Został zamordowany.

Kto go zabił?

Nie wiem.

Spuściła wzrok. Przez kilka sekund jej twarz pozostała
nieruchoma, potem Genevieve westchnęła, podniosła wzrok na Masona i

powiedziała:

Dobrze. Nie żyje. Odszedł.

Był przyjacielem?

Był... dobrym facetem, tak to ujmijmy.

Wiedziałaś, że ma problemy z żoną?

Każdy facet wcześniej czy później ma problemy ze swoją żoną.

Przynajmniej każdy, którego spotkałam.

Sporo grał?

Nie omawiamy spraw klientów publicznie. Ale tak, sporo.

I wygrywał?

Był dobrym hazardzistą.

A co to znaczy?

Robił tak, jak ci mówiłam. Nie ma w tym żadnego sekretu. Stawiaj jak

szatan, kiedy wygrywasz, wycofaj się z gry, kiedy przegrywasz. Jeśli tak zrobisz,

wygrasz, przynajmniej w Las Vegas. Ale ludzie tego nie potrafią.

Dlaczego?

Nie wiem.

Carson taki nie był?

Carson był dobrym graczem i kiedy przegrywał... robił to, co ty.

- Co?

Zabierał mnie na drinka.

Kierownictwo na to pozwala?

Bądźmy szczerzy, panie Mason. Oboje jesteśmy dorośli. Z pana jest duży

chłopiec, ze mnie duża dziewczynka. Kierownictwo niewiele zarabia na drinkach.

Sprzedaje jedzenie, rozrywki i apartamenty tak tanio, jak to możliwe. Z drugiej

strony, stan Newada w dużej części utrzymuje się z opodatkowania hazardu. A ten

luksus opłacają wyłącznie hazardziści, którzy nie wiedzą, jak grać i przegrywają.

A są tacy, co wygrywają?

- Są.
- Zawsze?
- Zawsze.

Rozumiem, że zmierza pani do wniosku, iż jeżeli jakiś gracz wygrywa,

kierownictwo nie ma nic przeciw temu, by zabrała go pani na jakiś czas od stołu.

W tych okolicznościach kierownictwo jest wręcz zachwycone. Jest pan zbyt

bystrym facetem, panie Mason, by wrócić do gry i przegrać fortunę. Ale wrócimy.

Jeśli zacznie pan przegrywać, rozstaniemy się. Jeśli pan wygra, przez chwilę jeszcze z

panem zostanę. Ale coś mi mówi, że pan nie wygra. Chyba pożegnał się pan ze

swoim szczęściem.

Więc moje szczęście odwróci się do mnie plecami?

Szczęście to kobieta, i to do szpiku kości. Dasz jej szansę, by uśmiechnęła

się do ciebie, a zrobi znacznie więcej. Wskoczy ci na kolana. Obstawiał pan tylko w

połowie skupiony na tym, co robi. Myślał pan o mnie. Bardziej interesował się pan

mną niż swoim szczęściem. A teraz porozmawiał pan ze mną sam na sam. Kiedy

wróci pan do stołu, coś mi mówi, że pańskie szczęście zamieni się w zimny sopel

lodu.

A jeśli tak się stanie?

Wtedy ja zejdę ze sceny i zniknę. Przy panu znajdzie się inna hostessa, jeżeli

będzie pan grał dość wysoko, by zainteresować inną hostessę. Jeżeli nie, jeśli

przegrywając będzie pan chciał odejść od stołu, zapewne będzie pan mógł pokręcić

się wokół, nie wzbudzając niczyjego zainteresowania.

Ciekawe.

Zwykłe obyczaje - odparła. - A teraz, co chce pan wiedzieć?

Czy Nadine Palmer skontaktuje się z tobą - powiedział Mason. - To

zwracająca uwagę młoda kobieta, bardzo zgrabna. Mam powody podejrzewać, że dziś

po południu przyleciała tutaj z Los Angeles, i chyba cię szuka. Jeżeli się z tobą

skontaktuje, chciałbym wiedzieć, czego chciała.

Kelner przyniósł drinki. Mason stuknął się kieliszkiem z Genevieve.

Za pomyślność - powiedział.

Znam na to sprytną odpowiedź, ale wydaje mi się, że poszłaby na marne...

Słuchaj, Peny, będę z tobą szczera. Zastrzeliłeś mnie wiadomością o Loringu

Carsonie.

Lubiłaś go?

Zawahała się przez chwilę, potem spojrzała adwokatowi w oczy.
- Tak.
- Coś więcej?
- Tak.
- Pozwól, że zapytam cię o jedno: czy zostałabyś drugą panią Carson?
- Nie.

A mogę spytać, dlaczego?

Mam swoją pracę, on swoją. Jestem świetnym kumplem. Prawdopodobnie

byłabym okropną żoną. On lubił się pokazać. Wspaniale traktował swoją dziewczynę.

Ale sądzę, że byłby okropny dla żony. Niektórzy faceci tacy już są. Przede wszystkim

są sprzedawcami. Lubią sprzedawać swój towar i rejestrować zakup po stronie

zysków, ale kiedy wykupią cały sklep, kiedy jest z nimi w domu przez cały czas,

kiedy z nimi je, śpi, podróżuje, nie mają już czego sprzedać. Więc zaczynają się

nudzić. A kiedy się nudzą, stają się obojętni. Facet, który stracił zainteresowanie, to

czysta strata dla niego samego i dla świata.

Nie masz zbyt wysokiej opinii o małżeństwie - zauważył Mason.

Jest dobre - odparła - dla niektórych.

Nie dla Carsona?

Nie sądzę, że Carson byłby szczęśliwy z jakąkolwiek kobietą, dopóki nie

przekroczyłby... och, przynajmniej pięćdziesiątki, a wtedy byłoby już za późno.

Na ślub?

Dla mnie. Poślubiłby młodszą kobietę, jakąś dwudziestolatkę lub

dziewczynę tuż po trzydziestce, która przekonałaby go, że jeszcze jej nie

przekroczyła.

A wtedy?

Wtedy Carson chciałby osiąść w jednym miejscu. Uznałby, że zgarnął

główną wygraną. Kobieta patrzyłaby, jak starzeje się i zwalnia tempo. Ale sama nie

chciałaby się starzeć ani tracić tempa.

Więc?

Wzruszyła ramionami i dopiła drinka. Mason zamieszał płyn w kieliszku.

Wróćmy do stołu - zaproponował. - Powiesz mi, jeśli Nadine Palmer

skontaktuje się z tobą?

Za ile?

Dwieście dolarów.

Przemyślę to. To będzie zależało od tego, czego chce. Czy to mi się opłaci?

Nie wiem.

- Nie zamierzam kłamać, panie Mason. Nienawidzę kłamców. Musiałam z

wielu rzeczy zrezygnować, kiedy przyjechałam tu i zostałam hostessą, ale parę rzeczy

zyskałam. Jedną z nich jest prawo do wolności, a to daje mi prawo do bycia szczerą.

Dzięki Bogu, nie muszę już kłamać i nie zamierzam tego robić.

Dawniej kłamałaś?

Każda dziewczyna, która chce być szanowana, musi trzymać fason.

Ty tego nie robiłaś?

Roześmiała się. - Chcesz sporo się dowiedzieć za swoje sto dolarów.

Mówiłam, że nie muszę już więcej kłamać. Chodź, wracajmy do stołu. Sprawdzimy,

czy możesz jeszcze wygrać.

 Poprowadziła go z powrotem do tego samego krupiera.

- Daj mu sto dolarów na żetony - powiedziała.
Mason przekazał pieniądze. Postawił sztony na różne numery. Tym razem

Genevieve mu nie pomagała, po prostu stała, patrząc. Raz za razem koło ruletki

obracało się, a Mason nie otrzymywał żadnych żetonów. Wygrał tylko niewielką

sumkę na czerwone i na dwanaście z drugiego tuzina, ale zakłady na konkretne

numery przegrywał i stos żetonów przed nim zaczął się kurczyć. Genevieve spojrzała

na niego i uśmiechnęła się.

Nieoczekiwanie jakaś młoda kobieta w obcisłej jak rękawiczka sukni

wyciągnęła nad stołem nagie ramię i pochyliła się, by postawić sztony na odległym

polu w końcu stołu. Potknęła się lekko i jej miękka pierś dotknęła ramienia Masona.

Och, przepraszam - rzuciła. Podniosła wzrok i uśmiechnęła się.

Nic się nie stało - zapewnił adwokat.

Taka jestem niezręczna, ale miałam przeczucie, żeby postawić na ten

numer... Och, nic z tego nie wyszło!

- Lepiej pójdzie następnym razem - pocieszył Mason.
Spotkali się wzrokiem.
- Zawsze jest następny raz - szepnęła. - Zawsze jest coś nowego, zawsze jest

jutro... i dzisiaj... i dziś w nocy - dokończyła miękko.

Postawiła kolejne sztony w odległym końcu stołu, i znów przycisnęła się do

Masona. Tym razem przytrzymała ramię adwokata.

Niech pan trzyma za mnie kciuki - powiedziała. - Proszę życzyć mi

szczęścia.

To pani mogłaby życzyć mi szczęścia - zauważył Mason.

-Dobrze, możemy życzyć sobie nawzajem szczęścia.
Tym razem młoda kobieta wygrała.
- Ślicznie, ślicznie - zawołała podniecona, przyciskając ramię prawnika do

piersi i podskakując. - Ślicznie, ślicznie, udało mi się!

Mason uśmiechnął się, postawił jeszcze trzykrotnie, aż skończyły mu się

żetony. Odszedł od stołu.

Nie rezygnuje pan chyba? - zapytała młoda kobieta z niedowierzaniem.

Tylko na chwilę - przyrzekł Mason. - Muszę odetchnąć. Ale wrócę.

Koniecznie - rzuciła, a potem dodała jakby przepraszając za natręctwo: -

Proszę. Przyniósł mi pan szczęście. Jest pan tak... Och, po prostu przyniósł mi pan

szczęście.

Kiedy Mason oddalił się od stołu, popatrzyła za nim z nadzieją.
Nigdzie nie było widać Genevieve Honcutt Hyde. Prawnik wrócił do baru i

zamówił kolejny dżin z tomkiem. Usiadł, pociągając alkohol i rozglądając się wokół.

Piętnaście minut później dostrzegł przepychającą się przez tłum Nadine Palmer.

Odsunął szklankę i ruszył do jednego ze stołów w ślad za dziewczyną.

Nadine niosła torebkę dosłownie napęczniałą od sztonów. Była lekko pijana.

Przepchnęła się do stołu z ruletką i zaczęła obstawiać. Miała fenomenalne szczęście.

W ciągu kilku minut otoczył ją tłum obserwatorów, próbujących obstawiać tak samo.

Mason poczuł, że ktoś się w niego wpatruje. Podniósł wzrok i zobaczył

Genevieve Hyde przyglądającą się mu z grupy obserwatorów. Znacząco przesunął

spojrzenie na Nadine, potem z powrotem spojrzał na Genevieve. Wyraz jej twarzy nie

zmienił się.

Stał w tyle, przyglądając się Nadine, dopóki dziewczyna nie zgromadziła tylu

żetonów, że niemal skryła się za

nimi jak za barykadą. Wtedy przesunął się do przodu i położył jednodolarowy

banknot na numerze jedenaście.

- Zbierz sztony i skończ grę - powiedział szeptem do Nadine.
Odwróciła się, oburzona, i ze zdumienia wstrzymała oddech.

Zbierz sztony i skończ grę - powtórzył adwokat. Postawił jeszcze

dwukrotnie i odszedł od stołu.

Słyszałaś, co powiedziałem - szepnął do Nadine. Pięć minut później

dziewczyna zjawiła się przy kasie z dwoma gońcami niosącymi jej sztony.

Ludzie patrzyli z pełną podziwu ciekawością, kiedy kasjer wypłacał jej ponad

dziesięć tysięcy dolarów. Kiedy odchodziła od okienka, Peny Mason wziął ją pod

ramię.

Co ty tu robisz? - zapytała. - A ty?

Gram.

Grałaś - uściślił Mason. - Teraz skończyłaś.

Co to znaczy: skończyłam? Często tu przyjeżdżam. Jestem w stanie

samodzielnie kierować swoim życiem, panie Mason, bez pańskich rad.

Udzielam ci rady gratis. Rozmawiam z tobą nie jako adwokat, ale jako

przyjaciel.

Dość szybko został pan moim przyjacielem.

Chciałbym zadać ci kilka pytań. - powiedział Mason. - Może napijesz się

drinka?

Nie, dość już wypiłam. Wracam do swojego pokoju. Chce pan pójść ze

mną?

A mogę?

Mam wynająć przyzwoitkę? A może niańkę?

Ani jedno, ani drugie. Zastanawiałem się tylko, czy mogę.

Wyszła bocznymi drzwiami i ruszyła wzdłuż długiego ciągu bungalowów.

Prawnik szedł przy niej. Włożyła klucz

do zamka. Adwokat otworzył drzwi i wprowadził ją do środka. Pokój był

komfortowy. Stało w nim łóżko, telewizor, kilka głębokich, wygodnych foteli. Ściany

wyłożono boazerią. Panowała tu atmosfera spokojnego luksusu.

Kiedy Mason zamknął drzwi, Nadine usiadła, założyła nogę na nogę,

odsłaniając dość spory fragment nylonowych pończoch, zmierzyła prawnika

wzrokiem i rzuciła:

Lepiej, żeby to była dobra rada.

Jest dobra. - Ile pani wygrała?

Mnóstwo.

Zauważyłem, że wypłacili pani ponad dziesięć lub dwanaście tysięcy.

Wtedy wypłacali mi pieniądze po raz drugi - powiedziała.

Za pierwszym razem było tyle samo?

Więcej.

O której pani tu dotarła?

- Taksówką pojechałam na lotnisko i wsiadłam do pierwszego samolotu.

Nie kupiła pani biletu na własne nazwisko.

Czy to przestępstwo?

Fakt godny rozważenia, biorąc pod uwagę dokonaną zbrodnię - powiedział

Mason. - Chyba że potrafi to pani wytłumaczyć.

Potrafię.

Mason przyjrzał się jej uważnie:

Mam wrażenie, że chce pani zyskać na czasie.

A ja mam wrażenie, że szuka pan informacji.

Nie przeczę - odparł Mason. - Proszę o informacje. Dlaczego nie kupiła pani

biletu na swoje nazwisko?

Ponieważ zmęczyło mnie to, że jestem łatwą zwierzyną dla każdego

myśliwego na świecie - rzuciła gwałtownie. - Dzięki Loringowi Carsonowi moje

nazwisko stało się popularne jak marka papierosów. Zostałam małą Miss Dopadnij!

Kompletna bzdura. Kilka osób przeczytało w gazetach o tym, co się stało,

uśmiechnęło się może i przewróciło stronę, zapominając o poprzedniej. Przynajmniej

jeśli chodzi o panią. Przyznaję, że w innej sytuacji znalazła się Vivian Carson. Mąż

obrzucił ją błotem i doznała wielu krzywd.

Może zaoszczędzi pan trochę współczucia dla mnie - powiedziała. - Każdy

facet, jakiego spotykam od czasu tej afery, robi mi niedwuznaczne propozycje.

A wcześniej tego nie robili?

Niech pan słucha. Dobrze mi szło w kasynie. Raptem zjawia się pan i każe

mi wycofać się z gry. Straszy mnie pan i odciąga od stołu. Niech pan powie, co ma do

powiedzenia. Potem wrócę do kasyna. Jeśli nie zacznie pan zaraz mówić, i tak wrócę.

Wstała, obciągnęła sukienkę i ruszyła w stronę drzwi.
- Wiedziała pani, że Carson został zamordowany, kiedy wyjeżdżała pani z Los

Angeles?

Zatrzymała się w pół kroku, odwróciła. Jej oczy rozszerzyły się.

Zamordowany! - jęknęła po chwili pełnej napięcia.

Tak jest.

Och, mój Boże! - westchnęła. Podeszła do fotela i opadła na siedzenie, jakby

straciła całą siłę w kolanach. Jej oczy, rozszerzone i pociemniałe z emocji, odszukały

wzrok prawnika.

Kiedy? - spytała.

Nie sądzę, żeby policja znała dokładny czas. Prawdopodobnie późnym

rankiem lub wczesnym popołydniem.

Gdzie?

W domu, który zbudował dla Morleya Edena.

Kto... kto to zrobił?

Nie wiadomo. Ciało znaleziono pod kolczastym drutem, po stronie domu

należącej do Edena.

-Jak go zabito?
- Zakłuto nożem, który mógł być jednym z kompletu wiszących w kuchni po

stronie domu przyznanej Vivian Carson. Co ciekawe, istnieją dowody wskazujące na

to, iż Carson mógł wyjąć sporą sumę pieniędzy ze schowka ukrytego przy basenie,

oraz że człowiek, który go zabił, zabrał gotówkę.

Siedziała patrząc na niego. Jej zachowanie mogło świadczyć o tym, że nie

całkiem pojęła wagę informacji, albo że była oszołomiona.

Nie mam zbyt wiele czasu na rozmowę z panią, Nadine, ponieważ policja

gorączkowo próbuje panią odszukać.

Policja! Dlaczego szukają właśnie mnie?

Ponieważ istnieją dowody wskazujące na to, iż osoba, która dokonała

zbrodni, użyła noża wiszącego po jednej stronie domu i przedostała się na drugą,

przepływając pod ogrodzeniem nad basenem. Pamięta pani, że kiedy wszedłem do

mieszkania, miała pani mokre włosy. I była pani w negliżu. Powiedziała mi pani, że

bierze prysznic. Czy nie była to dość niezwykła pora na prysznic?

Nie dla mnie. Do czego pan zmierza?

Poprosiłem też panią o papierosa - kontynuował Mason. - Kazała mi pani

zajrzeć do torebki. Znalazłem tam paczkę. Wyjąłem jednego. Był mokry. Nie byłem

w stanie go zapalić. Wypadła pani z sypialni, aż poły szlafroczka powiewały z tyłu.

Nie zwracała pani uwagi na przeźroczysty strój, tak bardzo się pani spieszyła do

torebki. Chwyciła ją pani, odwróciła się, udając, że sięga po papierosy, i wręczyła mi

jednego. Jednak ten papieros był suchy. Myślę, że kiedy wybiegła pani z sypialni,

miała pani w ręce drugą paczkę.

Doprawdy? - rzuciła z sarkazmem. - I co to wszystko znaczy, Sherlocku

Holmesie?

To znaczy - odparł Mason - że chciała pani przedostać się z jednej strony

domu na drugą. Że ściągnęła pani sukienkę i wskoczyła do basenu, ubrana tylko w

majtki, stanik i pończochy. Że przepłynęła pani z powrotem, wyżęła bieliznę z wody,

schowała do torebki, włożyła sukienkę, wróciła do domu i właśnie przebierała się,

kiedy przyszedłem.

Czyli że ja zabiłam Loringa Carsona? - spytała.

Czyli że policja uzna to wszystko za bardzo podejrzane. Kiedy wsiadła pani

do mojego samochodu, napomknąłem o przyjaciółce Loringa Carsona, Genevieve

Hyde, która jest hostessą tu, w Las Vegas. Gdy tylko usłyszała pani to nazwisko,

uznała pani, że musi wysiąść i zatrzymać taksówkę. Wówczas pomyślałem, że

zdradziłem tajemnicę - że nie znała pani nazwiska przyjaciółki Carsona i gdy tylko je

pani poznała, postanowiła się z nią spotkać. Ale teraz myślę inaczej.

A co takiego pan myśli?

Obecnie mam wrażenie, że nagle zdobyła pani sporą ilość gotówki i

zastanawiała się, jak wytłumaczyć się z jej posiadania. Kiedy wspomniałem o Las

Vegas, wpadła pani na wspaniały pomysł. Postanowiła pani tu przyjechać, pokazać

się przy jednym stole, potem przy drugim - później mogłaby pani twierdzić, że

mnóstwo wygrała.

Doprawdy! - rzuciła. - Ale tak się składa, że rzeczywiście mnóstwo

wygrałam. Stał pan za mną dość długo, by to zobaczyć. Widział pan, ile sztonów

wymieniałam na gotówkę.

To, że przyjechała tu pani po to, by ukryć nagłe zdobycie majątku, nie

oznacza wcale, że nie mogła pani wygrać - zauważył Mason.

Przez długą chwilę patrzyła na niego, rozważając coś w myślach.
- I co? - spytał Mason.
-Sam pan jest mokry, panie Mason - stwierdziła wreszcie. - Ja nic nie wiem o

mokrych papierosach. Nie zdjęłam sukienki i nie pływałam w bieliźnie. Często lecę

do Las Vegas, żeby zagrać. Uwielbiam hazard. Niekiedy świetnie mi idzie.

Zazwyczaj przyjeżdżam z jakimś znajomym, ale przyznaję, że kiedy wspomniał pan o

Las Vegas, w moich myślach zadzwonił dzwonek i raptem poczułam, że mi się uda:

że jeśli tu przyjadę, wygram fortunę. Kiedy mam takie przeczucie, nie zwlekam.

Bywa, że ktoś mówi coś takiego, co każe mi pędzić na wyścigi i postawić na jakiegoś

konia. Lubię grać na podstawie przeczuć.

I to było jedno z nich?

Tak.

Działała pani dość pośpiesznie.

Zawsze działam w pośpiechu - odparła Nadine.

- A gdzie, u licha, Carson schował swoje pieniądze?
- W bardzo pomysłowej skrytce - wyjaśnił prawnik.
- Na pewno zaprojektował ją, budując dom. Ciągnąc za pierścień schowany za

betonowymi schodkami do basenu podnosi się kafelek umieszczony na zawiasie. Pod

nim jest stalowy sejf. Gdy wyjeżdżałem stamtąd, policja zamierzała zbadać odciski

palców na krawędzi schowka i w jego wnętrzu.

Nie zdołała powstrzymać grymasu.

Odciski palców!

Odciski palców - powtórzył Mason.

Ale nie można... nie można zostawić odcisków na tak gładkiej powierzchni?

Wprost przeciwnie - uświadomił jej adwokat. - Na taśmie chroniącej spodnią

powierzchnię płytki zostają idealne odciski palców i bardzo możliwe, że zachowały

się także na stalowej części sejfu.

Muszę... muszę panu coś wyznać, panie Mason.

Chwileczkę - powstrzymał ją prawnik. – Przyjechałem tu po informacje.

Jestem adwokatem, ale pani nie jest moją klientką. Mam swojego klienta. Jeśli

cokolwiek mi pani powie, nie zachowam tego w tajemnicy.

- To znaczy, że będzie pan musiał przekazać to policji?
- Tak.

W takim razie nic panu nie powiem - rzuciła gwałtownie.

Dobrze, niech pani nie mówi. Lecz proszę pamiętać: jeżeli - proszę

pamiętać, że powiedziałem Jeżeli” - policja odkryje dowody świadczące przeciwko

pani, nie musi pani składać im żadnych zeznań. Jeżeli była tam pani i wzięła

wszystkie pieniądze albo ich część, najlepszą rzeczą będzie zatrudnienie własnego

adwokata.

Przez kilka sekund milczała.

I co? - ponaglił Mason.

Byłam tam.

Przy basenie?

Nie. W ogóle nie byłam w tamtym domu. Podjechałam samochodem do

miejsca położonego nad posiadłością. Jest tam kilka działek na sprzedaż. Oglądałam

je już wcześniej i zorientowałam się, że z góry widać dom, patio i basen.

A co tam pani robiła? Niech pani nie odpowiada, jeżeli nie chce pani, by

dowiedziała się o tym policja.

Policja wie, a w każdym razie się dowie.

Jak?

Przyłapał mnie strażnik.

Powiedziała mu pani, że zastanawia się nad kupnem działki?

Nie mogłam. Przyłapał mnie, jak patrzyłam przez lornetkę. Wiedziałam, że

Norbert Jennings zamierza tam pojechać jeszcze raz, szukając Loringa Carsona.

Dowiedział się, że Carson tam będzie. To o mnie miała stoczyć się walka, więc

chciałam to zobaczyć. A zamiast tego... - umilkła nagle.

- Tak?

Zobaczyłam... zobaczyłam... - przerwała, ponieważ rozległ się gong przy

wejściu.

To pewnie masażystka - wyjaśniła. - Zostawiłam wiadomość, żeby

przyszła...

Przeszła przez pokój do drzwi.
- Proszę wejść. Będzie pani musiała zaczekać kilka minut, ja...
Przerwała i wstrzymała oddech na widok uśmiechniętego oblicza porucznika

Tragga.

- Bardzo pani dziękuję - rzekł porucznik. – Skorzystam z zaproszenia i jeśli

pani pozwoli, przedstawię się. Porucznik Tragg z wydziału zabójstw w Los Angeles.

Dżentelmen obok mnie to sierżant Camp, sierżant Eliaś Camp z policji w Las Vegas.

Obaj weszli w głąb pokoju. Tragg uśmiechnął się do Masona.

Wiesz, Mason, dobry z ciebie pies gończy. Bardzo dobry.

Przyjechałeś tu za mną? - zapytał Mason.

- Och, zrobiliśmy coś lepszego. Wiedzieliśmy, że szukasz Nadine Palmer i

kazałeś ją śledzić detektywowi, więc po prostu obdzwoniliśmy linie lotnicze, pytając

o rezerwację na nazwisko Perry’ego Masona, dokonaną po południu na jakikolwiek

lot. Pani Palmer nie podała swojego nazwiska, więc nie odkryliśmy, dokąd poleciała.

Ale dowiedzieliśmy się, że ty przyleciałeś tutaj. Łatwo cię zapamiętać. Wyróżniasz

się. Kiedy tu dotarłeś, zostawiłeś za sobą wyraźny ślad. Trafiliśmy na niego z

niewielkim trudem. Przyjechalibyśmy wcześniej, ale najpierw chcieliśmy załatwić

kilka formalności.

Porucznik zwrócił się do Nadine Palmer.

Trochę pani grała zaraz po przyjeździe, prawda?

Tak. Czy jest w tym coś złego?

Ależ nic! O ile wiem, powiodło się pani?

Bardzo. To chyba nie jest nielegalne?

Wprost przeciwnie, to bardzo miłe. I zainteresuje urząd skarbowy. Cieszą

się, gdy tak nieoczekiwanie nabierają wiatru w żagle. Gdzie zostawiła pani wygraną?

Mam... mam ją tutaj.

Świetnie - orzekł policjant. - Dokument, który pani wręczam, to nakaz

rewizji, uprawniający nas do przeszukania pani bagażu.

Nie! - wykrzyknęła. - Nie możecie tego zrobić! Nie wolno wam...

Ależ wolno - zapewnił ją Tragg - i zrobimy to. Zacznijmy od tej torebki.

Leży na łóżku, jakby pani coś pośpiesznie włożyła do środka. Sprawdźmy, co w niej

jest. Pozwoli pani?

Tragg otworzył torebkę.

No, no - gwizdnął.

Wygrałam te pieniądze! - zawołała Nadine. - Wygrałam w kasynie.

Tragg popatrzył na nią ze złudnie serdecznym uśmiechem, ale jego wzrok był

twardy jak stal.

Gratulacje - powiedział.

Zakładam, że moja obecność nie jest już potrzebna - wtrącił Mason. - Proszę

pamiętać, co pani powiedziałem, i...

Ależ nie wychodź, nie wychodź! - zatrzymał go Tragg. - Jesteś mi potrzebny

z dwóch powodów: po pierwsze, chcę, żebyś usłyszał, co powie pani Palmer.

Ponieważ masz swojego klienta, odegrasz rolę obiektywnego świadka. Po drugie,

chciałbym przeszukać cię, zanim odejdziesz.

Mnie przeszukać?

Właśnie tak. Może złożyłeś jakąś propozycję w imieniu swojego klienta i

otrzymałeś coś na potwierdzenie ugody. Jestem pewien, że niczego nie znajdziemy,

ale nalega na to policja z Las Vegas. Stań tutaj, proszę.

Macie nakaz przeszukania mnie? - zapytał adwokat.

Odezwał się policjant z Las Vegas:
- Możemy zabrać pana na posterunek, oskarżyć o zakłócanie porządku i

wtargnięcie do pokoju w niemoralnym celu, opieranie się policjantowi na służbie i

kilka innych rzeczy. A potem sprawdzimy pana od podszewki. Może pan wybrać,

który sposób pan woli. A teraz proszę wyciągnąć ramiona na boki.

Mason zrobił to z uśmiechem.

Do dzieła, panowie - zachęcił ich.

Jest czysty - powiedział Tragg. - Czysty jak łza. Czytam w nim jak w

książce. Coś by kombinował, gdyby miał cokolwiek przy sobie.

Policjant szybko przeszukał kieszenie Masona.

Pewnie wszystko jest tutaj - wskazał na torebkę Nadine.

I całkiem tego sporo - zauważył Tragg. - Kilka tysięcy dolarów. Czy

wszystko wygrała pani w kasynie?

Nie podoba mi się pańska postawa - zaczęła Nadine Palmer - nie podoba mi

się sposób, w jaki wdarł się pan do mojego pokoju i czuje się jak u siebie w domu.

Nie muszę odpowiadać na pańskie pytania. Próbuje mnie pan zastraszyć. Zanim

odpowiem na jakiekolwiek pytanie, żądam, by zjawił się tu wskazany przeze mnie

adwokat.

Mówi pani o panu Masonie?

Nie - odparła. - Pan Mason reprezentuje inne osoby. Chcę adwokata, który

będzie reprezentował wyłącznie mnie.

Tragg podszedł do drzwi, chwycił za klamkę i z uśmiechem ukłonił się

Masonowi.

- To, mecenasie, wskazówka, by pan wyszedł. Przeszukano pana, jest pan

czysty, nie jest pan adwokatem tej kobiety. Zabieramy ją na posterunek w celu

przesłuchania. Nie chcemy pana zatrzymywać. Jak wiem, i pan miał trochę szczęścia

w kasynie. Jeśli zgodzi się pan przyjąć radę od doświadczonego policjanta,

proponuję, by trzymał się pan z dala od ruletki, skoro zebrał pan już swoją kupką

wygranych. Słyszałem, że mają tu świetne występy rewiowe. Oczywiście, nie będzie

pan miał nic przeciwko temu, by policja Las Vegas miała pana na oku. Chcemy

wiedzieć, dokąd pójdziesz, co zrobisz i z kim będziesz rozmawiał. Nie mówiłbym ci

tego, ale wiem, że zauważysz dżentelmena czekającego przy wejściu do kasyna. Jest

ubrany po cywilnemu, ale otrzymał instrukcje, by nie spuszczać cię z oka. O wiele

lepiej dojść w takich przypadkach do obopólnego porozumienia. Skinął głową z

udawanym szacunkiem, otwierając drzwi.

Mason odwrócił się do Nadine Palmer:

Podjęła pani mądrą decyzję - powiedział. - Proszę zatrudnić adwokata.

Czyżby jej pan doradzał? - zapytał porucznik.

Tylko jako przyjaciel, nie adwokat - wyjaśnił Mason.

W tej sprawie pan Mason reprezentuje inne osoby - powiedział Tragg do

Nadine. - Wszystko, co robi, robi w ich najlepszym interesie. Gdyby wplątał panią w

całą aferę, jego klienci znaleźliby się w lepszym położeniu. Mówię to, by wzięła pani

wszystko pod rozwagę. Nie chciałbym, by trudziła się pani na darmo, i jestem

pewien, że Mason nie chciałby, by uznała pani, że doradza pani jako prawnik, kiedy

jest to sprzeczne z pani interesem, ponieważ byłby wtedy winien czynu zawodowo

nieetycznego. Tak więc dobranoc, panie Mason. Mam nadzieję, że spodoba się panu

rewia.

Dziękuję - odparł prawnik. - Na pewno. Mam nadzieję, że panu spodoba się

wizyta w Las Vegas, poruczniku.


ROZDZIAŁ JEDENASTY

Kiedy Mason otwierał drzwi do swojego domku, rozdzwonił się telefon.

Zamknął je kopnięciem, pośpiesznie ruszył do aparatu i podniósł słuchawkę po

trzecim sygnale.

Międzymiastowa do pana Masona z Los Angeles - obwieściła telefonistka.

Przy aparacie.

Proszę czekać.

Niemal natychmiast na linii rozległ się głos Paula Drake’a.

Cześć, Perry.

Witaj, Paul. Jak mnie zlokalizowałeś?

Trochę doświadczenia i dedukcji - odparł Drake. - Wiedziałem, że jedziesz

do Las Vegas, że Genevieve Hyde pracuje w kasynie i byłem pewien, że zanocujesz

w tamtejszym hotelu.

Jestem w Las Vegas - powiedział Mason - podobnie jak porucznik Tragg.

Jak się tam dostał?

Najwyraźniej mnie śledził. Kiedy wsiadłem do samolotu, Tragg zadzwonił

do miejscowej policji, by ruszyli moim tropem, jak tylko tu dotrę. Potem sam złapał

samolot i dołączył do nich.

Mają coś?

Dobre pytanie. Nadine Palmer grała w kasynie i świetnie jej poszło. Wpadli

do niej z nakazem rewizji i znaleźli stos pieniędzy.

Cóż, tu też sporo odkryli. Twoi klienci są w tarapatach, Perry.

Klienci? - zdziwił się Mason.

Tak jest.

Wydawało mi się, że powiedziałeś to w liczbie mnogiej. Podobnie wyraża

się porucznik Tragg. Ale mam tylko jednego klienta i jest nim Morley Eden.

Według mnie masz dwóch. Chyba siedzą w tym razem. - Kto?

Morley Eden i Vivian Carson.

Ależ to absurd, Paul, oni nie... - urwał w pół słowa. Zaczął rozumieć, zanim

dokończył zdanie.

Dokładnie - powiedział Drakę, ponieważ Mason milczał.

Mów dalej, Paul. Co odkryła policja?

Znaleźli samochód Carsona.

Gdzie?

W garażu Vivian Carson.

W domu Edena? Czy...

W garażu należącym do jej apartamentu.

Mów dalej. Fakty, Paul.

Wiem tylko, że po separacji Vivian Carson przeprowadziła się do bloku.

Każde mieszkanie ma podziemny garaż, to akurat na dwa samochody. Pani Carson

mieszkała tam do soboty, kiedy ekipa budowlana przeciągnęła druty przez środek

domu Edena. Wtedy się przeprowadziła.

Mów dalej.

Oczywiście, zrobiła to w pośpiechu. Wzięła tylko to, co zmieściło sięjej do

samochodu i, rzecz jasna, zatrzymała sobie apartament w Hollywood. Właściwie go

wynajęła.

I tam znaleziono wóz Carsona?

Tak, właśnie tam.

A jak policja wpadła na to, żeby akurat tam szukać?

Nie wiem.

Jest jakaś szansa, że Carson sam go zostawił?

Nie. I tu ty wchodzisz do gry, Peny. Oboje go zostawili.

To znaczy Loring i Vivian?

Nie, Vivian i Morley Eden.

Jesteś pewien?

Ja nie, za to policja tak. Mają świadka, który zidentyfikował Morleya Edena.

Tylko jednego świadka? - upewnił się Mason.

Ilu spodziewałbyś się w takiej sytuacji?

To pomyłka - orzekł prawnik. - Może Vivian jest zamieszana w sprawę i

może to ona zaparkowała samochód, ale Edena z nią nie było. Na pewno.

Świadkowie zawsze się mylą.

Wiem - zgodził się Drakę. - Musisz jednak pamiętać o kilku rzeczach.

Vivian Carson została wmieszana w sprawę, rozwodową opartą na weekendowych

wycieczkach i tak dalej. W opinii sąsiadów jest kobietą występną.

A co to ma do rzeczy?

Dobrze wiesz, że kobiety lubią szpiegować swoje grzeszne siostry. Ich

zainteresowanie składa się po części z ciekawości, po części z zazdrości...

Zapomnij o filozofii - przerwał Mason - nawet jeżeli to ty płacisz za telefon.

Ależ tak, jest na mój rachunek. I lubię filozofować.

A ja nie. Sprawy dzieją się zbyt szybko. Co się wydarzyło?

Sąsiadka usłyszała, jak podnoszą się drzwi garażu Vivian. Popędziła do

okna i zobaczyła, co Vivian robi oraz, że nie jest sama. Mężczyznę zidentyfikowała

jako Morleya Edena. Vivian parkowała samochód. Morley kręcił się wokół i gorliwie

jej pomagał. Zasunął drzwi, ona zamknęła je na klucz i szybko odeszli. A wóz, jaki

wstawili do garażu, to zaginiony samochód Carsona.

Dobrze - rzucił Mason. - Mają więc haka na Vivian Carson i Morleya

Edena. Oraz na Nadine Palmer. Ciekawe, ilu jeszcze morderców znajdzie porucznik

Tragg.

Uważaj, żebyś nie został jednym z nich - ostrzegł żartobliwie Drakę. - Kiedy

wracasz?

Jutro rano. Mam nadzieję, że zwolnią Nadine, kiedy przesłuchają ją w

kwaterze głównej.

Skoro znaleźli wóz Carsona, nie będą jej przetrzymywać, ale puszczajak

gorący ziemniak. Dla nich lepiej, żeby dziennikarze nie dowiedzieli się o kolejnym

podejrzanym.

Genialny pomysł - ocenił Mason. - Zwłaszcza, że ponieważ nie reprezentuję

Nadine Palmer, nic nie jestem jej winien. Dzięki za sugestię.

Jaką sugestię? - zdziwił się Drakę.

Twoją. Zadzwoń do jakiejś gazety. Powiedz, że masz historię gorącą jak

bułeczka: że policja w Las Vegas właśnie ujęła Nadine Palmer i przesłuchuje ją w

sprawie zabójstwa Loringa Carsona. Niech porozumieją się ze swoim oddziałem w

Vegas.. Nie podawaj nazwiska. Powiedz, że dajesz tylko wskazówkę. Upewnij się, że

poprawnie zanotowali nazwisko Nadine Palmer i rozłącz się.

Dobrze. Mogę to zrobić. Coś jeszcze, Perry?

Na razie wystarczy.

Odwiesił słuchawkę, przesunął palcami po szczęce, ponownie podniósł

słuchawkę i poprosił o szefa obsługi.

- Mówi Perry Mason z apartamentu dwa zero siedem - zaczął. - Będę

potrzebował kilku rzeczy: elektrycznej maszynki do golenia, szczoteczki do zębów,

szczotki do włosów i grzebienia...

Urwał raptownie, dostrzegłszy ciemnobrązową teczkę w kącie pokoju.
- Słucham, panie Mason? - powiedział szef obsługi.
- Potrzebuje pan jeszcze czegoś?

Zadzwonię za chwilę - rzucił Mason. - Ale proszę już zacząć kupować

potrzebne rzeczy.

Może nie będziemy w stanie kupić maszynki do golenia odpowiedniej

marki.

Nie szkodzi. Kupcie obojętnie jaką, albo żyletki i krem do golenia.

Zadzwonię jeszcze.

- Zaraz się tym zajmiemy - obiecał szef obsługi.
Adwokat odłożył słuchawkę, podszedł do teczki, podniósł ją i obejrzał.

Wykonano ją z grubej skóry dobrego gatunku, w kolorze ciemnego brązu. Zamek był

otwarty, a pod rączką widniały błyszczące literki: P. Mason. Zajrzał do wnętrza.

Wypełniały je równo poukładane, zgięte w pól dokumenty.
Wyciągnął jeden. Była to obligacja na sumę pięciu tysięcy dolarów wydana

przez prywatną kompanię na nazwisko A.B.L. Seymour. Szybko przejrzał resztę

zawartości teczki, nie wyjmując już papierów, sprawdzając je tylko na tyle, by

upewnić się, że wszystkie były obligacjami wystawionymi na nazwisko A.B.L.

Seymour i podpisanymi in blanco przez A.B.L. Seymoura.

Zamknął teczkę, wrócił do telefonu i powtórnie zadzwonił do biura obsługi.

A co z bagażem? - zapytał. - Czy można coś kupić o tak późnej porze?

Ależ tak. W hotelu znajduje się sklep z walizkami. Jest otwarty do późna.

Świetnie. Potrzebuję walizki i teczki. Na obu proszę złoconymi literami

wytłoczyć napis „P. Mason”. Poza tym potrzebuję artykułów toaletowych i bardzo mi

się śpieszy. Możecie to załatwić?

Natychmiast. Chce pan, by wytłoczono złotymi literkami „P. Mason”?

Tak jest.

A może „Peny Mason”?

- Nie. Po prostu „P Mason”. Wydajcie tyle pieniędzy, ile trzeba, byle to

szybko załatwić. Doliczę trzydzieści dolarów napiwku.

- Dziękuję, panie Mason. Natychmiast się tym zajmiemy.
Prawnik rozłączył się, poczekał na zgłoszenie centrali i zamówił zamiejscową

do mieszkania Delii Street.

- Leżysz w łóżku, Delio? - zapytał, kiedy odebrała telefon.

Ależ nie! Czytam. Jak tam sprawy?

Nie za dobrze. Właśnie wpadłem w pułapkę.

O czym ty mówisz? - zapytała z niepokojem.

Ktoś podrzucił fałszywe dowody, i to przeciwko mnie.

Jakie dowody?

Wolę nie mówić o tym przez telefon.

Kto ci je podłożył?

Prawdopodobnie morderca. A skoro nie mógł tego zrobić Morley Eden ani

Vivian Carson, jest nim ktoś trzeci. Być może to Nadine Palmer, a jeżeli tak, działa

sprytnie, mądrze i jest bardzo niebezpieczna. Jeśli nie ona, nie mam pojęcia, kto.

Może Genevieve Hyde. Mam jednak wrażenie, że ona jest uczciwa i szczera.

Właśnie te uczciwe i szczere są niebezpieczne - zauważyła Della.

Wiem. Genevieve jest aktorką. Zarabia na życie, dając dobre przedstawienie.

Sprawia, że mężczyzna podnieca się hazardem. Pracuje nad nim, aż przestaje

rozróżniać wartość pieniędzy, a wtedy, jeżeli zaczyna przegrywać, zachęca go, by

grał, póki się nie spłucze do nitki. Do tego czasu udaje jej się zręcznie wycofać ze

sceny, tak że facet nie może mieć do niej żalu.

To naprawdę dobra robota! - oceniła Della.

Tak, ale Genevieve ma pomocnicę, doświadczoną partnerkę pracującą z nią

w pełnym porozumieniu. Działają jak drużyna footballowa, markując ruchy, by

przedrzeć się przez obronę przeciwnika.

- I ktoś zastosował tę metodę na tobie?
- Tak.

Chyba lepiej przyjadę do ciebie i rozejrzę się - powiedziała. - Może mógłbyś

mnie wykorzystać?

Na pewno mógłbym, ale nie ma na to czasu. Jeżeli pozbędę się towaru, który

mi podrzucono, łapię pierwszy samolot do Los Angeles, zanim zdążyłabyś tu dotrzeć.

Numer mojego domku to dwa zero siedem. Jeżeli nie zgłoszę się do rana,

zacznij mnie szukać.

Dobrze - powiedziała - ale żałuję, że nie mogę przyjechać i udzielić ci

kobiecego wsparcia. Odkręcić machinacje jednej kobiety może tylko druga kobieta.

Mężczyzna jest bezradny jak mucha w pajęczej sieci.

To zabrzmiało niemal poetycko.

Nie to było moim celem. Chcę cię nastraszyć. Dotrę przed północą, może

jeszcze wcześniej...

Ale do tego czasu sytuacja zmieni się radykalnie - powiedział Mason. - Ja

będę w samolocie do Los Angeles, chyba że wsadzą mnie do ciupy.

Uważaj na siebie - poprosiła.

 - Postaram się - obiecał i życzył jej dobrej nocy.
 Niespokojnie przechadzał się tam i z powrotem po pokoju i co chwilę zerkał na

zegarek.

Wreszcie telefon zadzwonił. Mason pośpiesznie podniósł słuchawkę.
- Pan Mason? - usłyszał.
- Tak.

Mówi szef obsługi. Zaraz będę u pana. Zdobyliśmy wszystko.

Doskonale.

W chwilę później zjawił się z walizką, otworzył ją i wyjął ze środka teczkę i

niewielką kosmetyczkę z nylonu.

Musiałem kierować się własnym gustem, panie Mason. Ja...

Doskonale - przerwał adwokat. - Ile jestem winien?

Rachunek opiewa na sto jeden dolarów i trzydzieści pięć centów. Jeżeli jest

pan zadowolony...

Absolutnie - powiedział, wręczając mu banknoty stu i pięćdziesięcio

dolarowe. Doceniam to, co pan zrobił.

Bardzo dziękuję. Jeśli nie podoba się panu bagaż...

Ależ podoba - odpowiedział adwokat, przyglądając

się walizce. - Dokładnie tego chciałem. Cieszę się, że udało się panu załatwić

napis.

Złapałem ich właśnie, gdy zamykali. Pasaż jest otwarty do późna.

Wieczorem sprzedają najwięcej pamiątek, a dział z walizkami jest częścią tego sklepu

Bardzo panu dziękuję, panie Mason. Jeżeli mogę jeszcze coś dla pana zrobić, proszę

mnie tylko powiadomić.

Oczywiście - obiecał adwokat.

Otworzył teczkę, którą odkrył w swoim pokoju, przełożył obligacje do nowej,

pustą schował do walizki, zamknął zamki, a kluczyk włożył do kieszeni. Wrócił do

kasyna, świadom faktu, że detektyw w cywilu idzie zaledwie kilka stóp za nim.

Spędził przy grze zaledwie chwilę, kiedy podeszła ta sama młoda kobieta,

która przycisnęła się do niego, obstawiając poprzednio któryś z numerów. Jej oczy

błyszczały.

Chciałam tylko panu podziękować.

Za co? - zapytał Mason.

Za szczęście. Naprawdę mi je pan przyniósł. Sporo przegrałam, zanim

stanęłam obok pana i... cóż, potknęłam się wtedy... - urwała, uśmiechnęła się i

dokończyła: - Otarłam się o... pańskie ramię...

Pamiętam - powiedział Mason.

To najwyraźniej przyniosło mi szczęście.

Może przyniosę pani więcej szczęścia - rzucił adwokat.

Miałam dość, jak na jeden wieczór.

Więc może napije się pani drinka?

To byłoby do załatwienia - odparła figlarnie, a w jej oczach błyszczały

zachęcające iskierki.

Często tu pani przychodzi? - zapytał Mason, prowadząc ją w stronę baru.

Spędzam tu większość czasu - odparła. - Nie mogę powstrzymać się od

hazardu. A jak panu dziś poszło?

Dość dobrze. Nic szczególnego.

Ale na pewno potrafi pan przynieść szczęście inny.

To była przyjemność.

Roześmiała się nerwowo. - Dość mocno się o p? otarłam.
Przy ich stoliku stanął kelner.

Szkocką z sodą, Bob - rzuciła.

Dla mnie dżin z tonikiem.

Kiedy kelner odszedł, Mason przedstawił się dziewczynie.

Miło mi pana poznać, panie Mason - odparła. - Ja nazywam się Paulita

Marchwell.

Mieszka pani tutaj?

W Las Vegas.

I kasyno panią zahipnotyzowało?

- Uwielbiam je. Samo miejsce, tutejszą atmosferę, ludzi, grę - wszystko.

Pewnie mam hazard we krwi. Ale porozmawiajmy raczej o panu. Nie mieszka pan

tutaj, prawda? Na czole ma pan wypisane „wielki biznesmen”, tyle że różni się pan od

większości biznesmenów. Jest w panu coś niepokojącego... Nie jest pan lekarzem?...

Pan... Ojej! Na imię ma pan Peny?

Mason skinął głową.

Perry Mason, słynny adwokat! - wykrzyknęła. - Dobry Boże, powinnam

była się domyślić. Jest w panu coś wyjątkowego, coś, co sprawia, że wydaje się pan

uosobieniem siły. To brzmi naiwnie, jakbym była uczennicą, ale... Wyznam coś panu.

Zauważyłam pana już wcześniej. Był pan z jakąś kobietą, prawda?

Jedną z tutejszych hostess - odparł Mason. - Nazywa się Hyde.

Och, Genevieve. Ja... - urwała i roześmiała się.

Skąd to rozbawienie?

Dobrze ją znam.

Jesteście przyjaciółkami?

- Niezupełnie. Zamieniamy czasem słówko. Może i moż - by nazwać to

przyjaźnią. My... pracujemy razem u Kelner przyniósł im drinki.

- Za pani zdrowie - powiedział Mason.
Stuknęli się kieliszkami. Oczy dziewczyny, nienaturalnie wielkie pod

króciutką grzywką, patrzyły na niego nad brzegiem szklanki z uznaniem, którego nie

starała się ukryć.

Od dawna tu pani mieszka? - zapytał Mason.

Przyjechałam, żeby się wyleczyć - odparła nerwowo.

Wyleczyć?

Wie pan. Sześciotygodniowa kuracja. Trzeba pobyć tu sześć tygodni,

zadomowić się, wyzwolić ze złego małżeństwa i przygotować do popełnienia nowych

głupstw. Jednak ja polubiłam Las Vegas na tyle, że zostałam. Poznałam ludzi, miasto

i... cóż, jest fascynujące, kompletnie i absolutnie fascynujące.

W takim razie jest pani panią a nie panną Marchwell..

Dla pana Paulita - przerwała, rzucając mu zachęcające spojrzenie. - Po co

pan tu przyjechał? W interesach?

W pewnym sensie - odparł Mason.

Chyba nie wiążą się z Genevieve?

Trudno powiedzieć, z kim się wiążą.

To świetna dziewczyna.

Na to wygląda.

Od czasu do czasu traci grunt pod nogami.

Dla mężczyzny?

Skinęła głową. Mason czekał.
- Poderwał ją jakiś wielki przedsiębiorca budowlany z Los Angeles. Oszalała

na jego punkcie, a potem on... Cóż, potem próbował mnie poderwać, a Genevieve

chyba się wściekła.

Oczy Masona zwęziły się.
- Nie nazywał się przypadkiem Carson?
Raptownie zesztywniała. Zmienił się wyraz jej oczu, twarz znieruchomiała jak

u pokerzysty.

Więc tak? - spytał Mason.

Skąd pan to wie?

Moje interesy w pewien sposób łączą się z Carsonem.

W jaki sposób?

Carson nie żyje.

Nie żyje!

Prawnik skinął głowa. - Został zamordowany.
- Na Boga! - wykrzyknęła Paulita. - Pan... Kiedy to się stało?
- Rankiem, a może wczesnym popołudniem.
Milczała przez kilka chwil, potem westchnęła głęboko.
- Cóż, tak toczy się świat - powiedziała wreszcie. - Biedny Loring. Był

dobrym człowiekiem... jeśli się go już zrozumiało.

Ponownie umilkła.
- Czy Genevieve wie? - zapytała po chwili.
Mason skinął głową.

Ona naprawdę się w nim zakochała. A więc dlatego tak szybko wróciła z

Los Angeles.

Wróciła z Los Angeles? - powtórzył adwokat, starając się nie zdradzić

zaskoczenia.

Przytaknęła ruchem głowy.

To znaczy, że Genevieve była dziś w Los Angeles?

Jasne. Wsiadła wczoraj do samolotu i została na noc. Myślałam, że i dziś

tam zanocuje, ale wróciła koło czwartej.

Mason zmrużył oczy.
- Wygląda pan bardzo profesjonalnie - zauważyła Paulita. - To pewnie

dlatego, że nie powiedziała panu, że była w Los Angeles. Muszę pana ostrzec:

Genevieve jest jedną z najbardziej skrytych osób, jakie znam. Kiedy pozna pan ją

lepiej, odkryje pan, że nie kłamie, natomiast zmusi pana do wyciągania mylnych

wniosków, po prostu zachowując milczenie.

Na pewno była w Los Angeles? - zapytał Mason.

Oczywiście. Wróciła samolotem, który ląduje zaraz po czwartej - o czwartej

siedemnaście czy dziewiętnaście. Widziałam, jak wysiadała z autobusu z lotniska.

Była...

Przykro mi, że państwu przeszkadzam - zabrzmiał nad nimi głos porucznika

Tragga. - Wyszła kolejna sprawa, Perry. Poznałeś już sierżanta Campa. A to panna... -

Tragg spojrzał pytająco na młodą kobietę.

Marchwell - powiedział Mason. - To panna Marchwell. Chciał pan czegoś,

poruczniku?

Przepraszam. Naprawdę ogromnie przepraszam. Wydaje mi się, że coraz

częściej przeszkadzam ci, Mason, ale sierżant Camp otrzymał anonimową informację

- to jeden z koszmarów policji śledczej. Jednak nie możemy jej zignorować.

Wiadomość przekazano przez telefon... Uznaliśmy, że powinniśmy to sprawdzić. Nie

chcemy ci przeszkadzać, Mason, a na pewno nie zamierzaliśmy przerywać państwa

rozmowy, ale może potrafisz odpowiedzieć na nasze pytanie.

Co za pytanie? - spytał adwokat.

Chciałbym wiedzieć, czy twoi klienci - Morley Eden albo Vivian Carson,

zapłacili ci honorarium w wartościowych papierach: akcjach, udziałach lub czymś

podobnym.

- Nie.
- Wyjaśnijmy to do końca. Czy jeden z twoich klientów zapłacił ci papierami

na nazwisko Seymour?

- Nie.
- Czy twoi klienci lub jedno z nich prosiło cię o załatwienie jakiejkolwiek

sprawy związanej z papierami wartościowymi?

- Nie.
- A może przechowywałeś te papiery dla nich czy dla jednego z nich? Albo

dali ci instrukcje odnoszące się do

obligacji, które przekazali ci pośrednio lub bezpośrednio? - Nie.
Tragg spojrzał na Campa: - Mason nigdy nie kłamie.
- Nadal uważam, że powinniśmy przeszukać jego pokój - upierał się sierżant.
Tragg zmrużył oczy.

Masonowi można ufać. Albo będzie owijał rzecz w bawełnę, albo zrobi cię

w konia, albo wyciśnie z ciebie prawdę, lecz jeśli mówi coś tak zdecydowanym

tonem i prosto z mostu, mówi szczerze.

Muszę sprawdzić ten anonim - upierał się Camp.

Jak pan chce to zrobić? - zapytał Mason.

Zechciałby pan na minutę wrócić do swojego pokoju?

W tej chwili jestem zajęty.

Nie szkodzi - orzekł Tragg. - Usiądziemy sobie przy stoliku, a kiedy

skończycie, pójdziemy do twojego pokoju. Albo może dasz nam klucz i...

Macie nakaz rewizji? - zapytał Mason.

Nie potrzebujemy nakazu - stwierdził Camp. - Ale możemy go załatwić. To

jest hotel, a kierownictwo zawsze jest gotowe do współpracy.

Mój bagaż nie jest własnością hotelu - zauważył Mason. - Mimo to jestem

gotów współpracować z policją. Jednak nie chciałbym zostawiać...

Paulita Marchwell odezwała się pośpiesznie:
- Nie, nie. Niech pan idzie. Wolę nie mieszać się w sprawy tego rodzaju.
Uśmiechnęła się do sierżanta: - Gdyby policja Las Vegas chciała

współpracować ze mną, ja byłabym gotowa odpłacić tym samym.

Wstała i podała Masonowi dłoń.
- Miło mi było pana poznać. Może spotkamy się w innych okolicznościach,

kiedy będzie pan miał... więcej czasu. - Rzuciła mu znaczące spojrzenie, odwróciła

się i odeszła.

Mason odsunął niedokończonego drinka i powiedział:

Cóż, naprawdę zepsuliście mi wieczór.

Zawsze można zacząć tam, gdzie się skończyło - stwierdził sierżant Camp. -

Chodźmy.

Adwokat poszedł za policjantami do swojego apartamentu.

Przyjechałeś tu w pośpiechu, co? - spytał Tragg.

Sporo rzeczy załatwiam w pośpiechu - odparł adwokat.

Zabrałeś ze sobą jakiś bagaż?

Jest w moim pokoju.

Zatrzymamy cię tylko przez chwilą - obiecał Tragg. - Ktoś poinformował

nas anonimowo, że masz teczkę wypchaną obligacjami należącymi do Loringa

Carsona. Na teczce wybito napis „P. Mason”. Przywiozłeś ją tutaj z Los Angeles.

Mason nie odpowiedział. W pokoju dostrzegł teczkę sierżant Camp. Rzucił się

ku niej.

- Tu jest - zawołał.
Tragg znowu zmrużył oczy. Spojrzał na Masona, potem z powrotem na

Campa.

- Otwórz ją - polecił.
Sierżant Camp otworzył teczkę. - I mówisz, że on jest szczery! - wykrzyknął.

Niech mnie! - rzucił Tragg. - Po raz pierwszy jestem świadkiem, że skłamał.

Jak to „skłamał”? - obruszył się Mason. - Nie pytałeś, czy mam teczkę

wypchaną papierami wartościowymi. Zapytałeś, czy obligacje przekazał mi Morley

Eden albo Vivian Carson. Za każdym razem pytałeś o papiery, jakie miałem od nich

otrzymać.

Dobra, dobra - zgodził się Tragg. - Może i moje pytania wprowadzały w

błąd. Skąd masz te papiery?

Nie mogę ci powiedzieć.

A co to niby znaczy?

Po prostu: nie mogą powiedzieć.

Cholera z tym wszystkim - przeklął Camp. - Rób, co chcesz, Tragg, ale ja

nie wierzyłbym temu facetowi, nawet gdyby przysięgał. Zabieramy tą teczką.

Zinwentaryzujcie zawartość - wtrącił Mason.

Cholera - powtórzył Camp. - Zrobimy spis na posterunku. Idziemy, Tragg.

Policjanci wymaszerowali z pokoju, zabierając aktówką.
Mason podszedł do telefonu.
- Kiedy odlatuje najbliższy samolot do Los Angeles? - zapytał.

ROZDZIAŁ DWUNASTY

Perry Mason siedział naprzeciw Morleya Edena w więziennej rozmównicy.
- Jeśli mam być twoim adwokatem, Morley, musisz powiedzieć mi, co się

stało.

Morley spojrzał na niego z udręką w oczach.
- Nie mogę tego zrobić.

Bzdura. Adwokatowi możesz powiedzieć wszystko. Eden potrząsnął głową.

Dlaczego nie?

- To zbyt cholerna sprawa... Po pierwsze, gdybyś znał fakty, nie uwierzyłbyś

w nie. Po drugie, nie chciałbyś nas reprezentować.

Zabiłeś go?

Nie.

Wiesz, kto to zrobił?

Nie.

Ale chcesz, żebym reprezentował ciebie i Vivian Carson?

Tak. Będziemy sądzeni przed ławą przysięgłych. Oboje zostaniemy

oskarżeni o morderstwo pierwszego stopnia i cała sprawa nabierze rozgłosu. Mówię

ci. Oskarżą nas na podstawie dowodów pośrednich. Nie wiem, czy sobie z tym

poradzisz.

Tym bardziej powinieneś powiedzieć mi, co naprawdę się stało. Muszę

wiedzieć, z czym będę walczył. Prawda to najlepsza obrona na zarzuty oparte na

dowodach pośrednich. Oczywiście pod warunkiem, że oskarżony jest niewinny.

Powtarzam: prawda ci nie pomoże - upierał się Eden. - Okazałoby się, że

nasz przypadek jest beznadziejny. Póki będą opierać się na dowodach pośrednich,

musisz stawić im czoło i próbować je obalić. Nie wiem, co mają przeciw nam. Może

jest tego dużo, może mało. Jeżeli wiedzą wszystko, przyszpilili nas. Nie wykręcimy

się. Twoją jedyną nadzieją, to znaczy naszą jedyną nadzieją jest to, że nie wiedzą

wszystkiego. Okoliczności są przeciwko nam. I nawet nie mogę o tym mówić.

Dlaczego chcesz, żebym reprezentował Vivian Carson?

Ponieważ oskarżą nas razem.

Co za różnica? Jeśli ty nie zabiłeś Carsona, może zabiła go Vivian, a nie

chcę, by moje ręce wiązała...

Nie, Vivian go nie zabiła. Wiem to. Przysięgam.

Skąd wiesz?

- Ponieważ była... Po prostu wiem.
Mason przyjrzał mu się z namysłem.
- Słuchaj, Morley, czy ty przypadkiem nie przypuszczasz, że zakochałeś się w

Vivian Carson?

Morley podniósł na niego wzrok.

Wiem, że się w niej zakochałem. Nigdy nie sądziłem, że coś takiego mnie

spotka. To najbardziej wstrząsające uczucie, jakiego kiedykolwiek doświadczyłem.

Ale... ale nie mogę powiedzieć ci, co Vivian dla mnie znaczy ani jak to się zaczęło.

Po prostu trafiło mnie, i to od pierwszej chwili, kiedy ją ujrzałem. To jeden z faktów,

jakie będziesz musiał wziąć pod uwagę. W końcu ona i Loring Carson wciąż byli

małżeństwem. Wydano orzeczenie o rozwodzie, ale tylko na rozprawie wstępnej.

Separacja miała trwać pół roku, zanim otrzymaliby ostateczny rozwód. Oskarżenie

uzna, że moja miłość była motywem zabicia jej męża.

Kiedy to wszystko się stało? - zapytał Mason.

To znaczy co?

Kiedy się zakochałeś?

Niemal od pierwszego wejrzenia.

O ile pamiętam, była wtedy w bardzo wyciętym kostiumie kąpielowym -

zauważył Mason.

Tak, była - przyznał Eden. - I wyglądała... jak uosobienie kobiecości: sama

uroda i wdzięk. Ideał piękna.

Czułeś się samotny - tłumaczył. - Byłeś wdowcem, mieszkałeś sam.

Przyjechałeś do swojego domu i odkryłeś biegnące przez jego środek zasieki.

Otworzyłeś drzwi, wszedłeś do środka, próbując odkryć, co u diabła się stało, i

znalazłeś tę kobietę, ten, jak powiedziałeś, ideał piękna. Chwilę potem zobaczyłeś ją

nad basenem, jak opala się w bikini. To jasne, że wszystko zaplanowała: dekoracje,

spotkanie, kostium... a może nawet oświetlenie. Wiedziała, o której wrócisz. Chciała,

żebyś...

Dobrze, pewnie tak było - zgodził się Eden. - Wiesz, o co jej wtedy

chodziło. Chciała, żebym wniósł oskarżenie przeciwko Loringowi Carsonowi.

Próbowała odnaleźć pieniądze, które jej mąż ukrył, szykując się do rozwodu.

Powiedziała mi o tym. Chciała, żebym zaczął się do niej umizgać, a gdybym jednak

nie wytoczył sprawy Carsonowi, sama zawlokłaby mnie do sądu.

Dobrze. Mów dalej. Opowiedz mi, jak rozwijało się to wstrząsające uczucie.

Następnego ranka była bardzo miła. Podała mi filiżankę kawy nad

ogrodzeniem...

I zaczęliście się zaprzyjaźniać?

To był początek.

A potem?

Potem ty się zjawiłeś, a ona urządziła pokaz mody. Przyznam ci, Mason: to

na mnie podziałało. Jej odwaga, pomysłowość, sposób, w jaki walczyła z

przeciwnościami. Zostałem w domu i kiedy przyjęcie się skończyło... ona odsunęła te

głupie zasłony. Siedziałem w salonie. Spojrzałem na nią i nagle zacząłem się śmiać, a

wtedy ona też się roześmiała. Rozmawialiśmy... cóż, długo.

Jak długo?

Do świtu, jeżeli już musisz wiedzieć.

I zorientowałeś się, że ją kochasz?

Tak.

Powiedziałeś jej?

Słuchaj, to nie ma nic wspólnego ze sprawą, ale mówiąc szczerze...

Tak czy nie?

Nie, ale widziała, że jestem nią ogromnie zainteresowany, a ja

zorientowałem się, że rozbudziła we mnie coś od dawna uśpionego. Była ofiarą

nieszczęśliwego małżeństwa. Wyszła za wszawego drania, za...

Mason powstrzymał go, wysuwając dłoń.
- Ten człowiek nie żyje. Zostaniesz oskarżony o zabicie go. Nie myśl w ten

sposób.

- To nieważne. Tym właśnie był. Wszawym draniem. Poślubił Vivian i

lekceważył ją, zdradzając z inną kobietą, zamiast pójść uczciwie do żony,

powiedzieć, co się stało: że chce odzyskać wolność i tym samym dać jej sposobność

ułożenia sobie własnego życia. Powinien sprawiedliwie podzielić ich majątek i

zrobić, co w takich okolicznościach należy. A on usiłował okraść ją z tego, co jej się

słusznie należało. Wynajął detektywa i... cóż, mógł to być niezamierzony błąd, ale ja

sądzę, że celowo ustawił wszystko tak, żeby oczernić jej nazwisko w prasie i

zrujnować reputację. Zaczął chować pieniądze i mieszać, by nikt nie zorientował się,

ile naprawdę jest wart...

Dobrze - przerwał Mason. - Dobrze. Wyraźnie widać, że patrzysz na

sytuację jej oczami.

Tak - przyznał Eden - bo ona ocenia ją z właściwej perspektywy.

Gdy usłyszy o tym oskarżenie, będą mieli wspaniały motyw zbrodni. Ale

teraz powiedz mi, co się stało. Muszę to wiedzieć, ponieważ kiedy wystąpisz jako

świadek, jeśli będzie to konieczne...

Powiem ci tyle - przerwał Eden. - Proszę, uwierz mi.

Próbowałem coś zrobić, ale nie wyszło. Myślałem, że przechytrzę policję. To

była najokropniejsza decyzja w całym moim życiu. Doprowadziła do tego, że

ukrzyżują nas za mój błąd. Jednak o ile wiem, na razie mają tylko pośrednie dowody.

Dobry prawnik może zbić takie oskarżenie.

To zależy od dowodów.

Ale zawsze istnieje szansa. Z chwilą, gdy zaczniemy zeznawać i powiemy,

co naprawdę się stało, skażą nas. Wtedy już nie uda ci się nas z tego wyciągnąć.

Nikomu by się nie udało.

Postąpię tak - zadecydował Mason. - Będę prowadził sprawę, dopóki nie

poznam dowodów przeciwko wam. Jeżeli w czasie procesu uznam, że musicie

wystąpić jako świadkowie, będziecie musieli opowiedzieć mi swoją historię, a potem

staniecie za barierką dla świadków.

Będzie na to wszystko czas?

Będzie krótka przerwa, kiedy oskarżenie zakończy swój występ, a my

będziemy musieli przystąpić do obrony. Podejmuję się was bronić pod warunkiem, że

jeżeli wówczas uznam, iż dowody są zbyt silne, by utrącić je bez waszych zeznań,

powiecie mi dokładnie, co się wydarzyło.

Dobrze - zgodził się Eden. - Możemy zawrzeć taką umowę.

Podał prawnikowi rękę. - Do tego czasu musisz prowadzić obronę po prostu

szukając słabych punktów w oskarżeniu. Nie powinieneś liczyć na to, co razem z

Vivian mamy do powiedzenia.

Mason potrząsnął jego dłonią.
- To będzie twój pogrzeb - stwierdził. - I to w dosłownym znaczeniu.

ROZDZIAŁ TRZYNASTY

Sędzia Nedley C. Fisk, dżentelmen o dobrodusznym wyglądzie i umyśle

ostrym jak brzytwa, spoglądał na Morrisona Ormsby’ego, jednego z najbardziej

kompetentnych członków prokuratury okręgowej.

- Głos ma oskarżenie - powiedział.
Ormsby, z uwagą studiując tajemnicze znaczki stawiane przy nazwiskach

przyszłych przysięgłych, odparł nie podnosząc wzroku:

- Oskarżenie wyraża zgodę.
Sędzia skierował spojrzenie na Masona.
- Głos ma obrona.
Adwokat wstał i powiedział z powagą:
- Obrona jest zadowolona ze składu przysięgłych, Wysoki Sądzie.
Ormsby, zaskoczony, popatrzył na niego z niedowierzaniem. W sprawie o

morderstwo obrona nie zakwestionowała ani jednego z sędziów przysięgłych.

- Proszę zaprzysiąc ławę - polecił Fisk urzędnikowi.
Kiedy zostało to uczynione, odezwał się:
- Pozostałych ławników proszę o opuszczenie sali sądowej. Osobom

tworzącym obecny sąd przysięgłych przypominam, że nie wolno im formułować ani

wyrażać żadnych opinii w omawianej sprawie, póki nie zostanie im oddana pod

rozwagę. Nie wolno wam dyskutować o dowodach ani też dopuszczać, by

dyskutowano o nich w waszej obecności. Zarządzam piętnastominutową przerwę,

zanim rozpoczniemy wysłuchiwanie stron. Sąd zbierze się powtórnie punktualnie o

godzinie dziesiątej.

Sędzia opuścił swój fotel.
Mason zwrócił się do Drake’a i Delii Street, którzy siedzieli obok niego.

To koszmar, jakiego obawia się każdy prawnik. Będę musiał słuchać

oskarżenia, nie mając pojęcia, co prokurator trzyma w rękawie, dopóki nie podsumuje

sprawy.

Nic nie wyciągnąłeś z oskarżonych? - zapytał Paul, spoglądając na miejsce,

gdzie między dwoma policjantami siedzieli Morley Eden i Vivian Carson.

Ani słowa - odparł prawnik.

- Cóż, oskarżenie na pewno ma coś poważnego - stwierdził Drakę. - Nie

puszczają pary z ust, ale Ormsby czuje się pewnie jak ślimak w swojej skorupie.

Tak - zgodził się Mason - ale lepiej, żeby nie przesadził. Zastosuję każdą

możliwą psychologiczną sztuczkę. Będę trzymał się litery prawa, prawa tego stanu:

że jeśli okoliczności można wytłumaczyć za pomocą rozsądnej hipotezy

podważającej winę oskarżonych, przysięgli muszą ją przyjąć i uwolnić oskarżonych.

To oczywiście inny sposób ujęcia zasady, że nikt nie może zostać skazany, dopóki

bez najmniejszych wątpliwości nie udowodni mu się winy. Jeśli przysięgli nabiorą

uzasadnionych wątpliwości, muszą rozstrzygnąć sprawę na korzyść oskarżonego i

uwolnić go. Ta zasada ma szczególne zastosowanie w przypadku oskarżenia

pośredniego i na tym się oprę.

Jeden z dziennikarzy twierdził, że będziesz opierał się na technicznych

szczegółach - powiedziała Della. - To o to mu chodziło?

On nie wiedział, o co mu chodziło - stwierdził Mason. - Próbował się czegoś

dowiedzieć i wściekł się, że nie chcę mu wyznać, na czym będzie opierać się linia

obrony.

Cóż, na tym polega prawo - zauważył Drake. - Oskarżony nie musi

udowadniać, że jest niewinny, to oskarżenie ma udowodnić mu winę. Oskarżony

siedzi tylko cicho i liczy, że założenie o jego niewinności wyprowadzi go na wolność.

Na salę wrócił sędzia, przysięgli zajęli swoje miejsca.

Dziennikarze, którzy poprzednio rozpisywali się o domu podzielonym drutami

i oskarżonych - poprzednio śmiertelnych wrogach, teraz wspólnie posądzonych o

morderstwo, uczynili z całej sprawy jedną z największych afer kryminalnych roku.

Wiedziano już, że Mason - jak to się określa - idzie po omacku, że jego klienci

nie złożyli żadnych oświadczeń, nie zdradzili i nie zamierzają zdradzić niczego

prasie.

Niektórzy dziennikarze uważali, że na tym właśnie polega mistrzowska

strategia obrońcy i że oskarżeni postępują zgodnie z jego instrukcjami. Inni byli

przekonani, że prawnik wie tyle samo, co wszyscy. Niezwykłe miejsce zbrodni oraz

seks, tajemniczość i dramat składający się na sprawę o morderstwo sprawiły, że nie

tylko sala sądowa pękała w szwach - ludzie czekali w zatłoczonym korytarzu, licząc

na to, że jeśli staną w kolejce rano, może będą mieli szanse dostać się do środka po

południu.

- Czy oskarżenie wygłosi mowę wstępną? – zapytał sędzia Fisk.
Ormsby skinął głową i powstał.
- Wysoki Sądzie oraz wy, panie i panowie przysięgli, będzie to jedna z

najkrótszych mów wstępnych, jakie kiedykolwiek wygłosiłem. Zmarły Loring Carson

oraz oskarżona Vivian Carson byli małżeństwem. Nie układało im się i Vivian Carson

wystąpiła o rozwód. Tymczasem drugi z oskarżonych, Morley Eden, zatrudnił

Loringa Carsona do budowy domu na terenie dwóch działek, które od niego nabył.

Nie będę wchodził w prawne komplikacje, lecz okazało się, że z dwóch działek, na

których postawiono dom, zmarły Loring Carson posiadał na własność tylko jedną,

natomiast druga należała do Vivian Carson. Kiedy został wydany sądowy zakaz

wkraczania na jej teren, Vivian Carson postawiła ogrodzenie biegnące wzdłuż granicy

obu działek, dzieląc dom na dwie części. Oskarżony Morley Eden, na podstawie

umowy z Loringiem Carsonem, wszedł w posiadanie drugiej części domu. Każdy z

oskarżonych miał powód do żalu do Loringa Carsona. Vivian Carson uważała, że jej

mąż ukrywa pieniądze po to, by nie otrzymała należnej jej części. W dalszej części

przewodu udowodnimy, że to podejrzenie było uzasadnione. Natomiast Morley Eden

nabył teren od zmarłego Loringa Carsona i zapłacił mu za wybudowanie domu na obu

działkach. Odkrył, że Carson okłamał go co do własności działek i w efekcie dom

Edena został wybudowany częściowo na terenie, który do niego nie należał.

Zamierzamy udowodnić, że Loring Carson rzeczywiście ukrywał swoje dochody i

przechowywał je w miejscu, którego, jak sądził, nikt nie odnajdzie - w tajnym sejfie

w pobliżu basenu przy domu, który wybudował dla Morleya Edena. O ironio, skrytka

na nieujawnione dochody Carsona znalazła się w części domu leżącej na terenie

przyznanym Vivian Carson. Loring Carson pojechał tam i otworzył sejf w dniu

piętnastym marca tego roku. Nie zamierzał zabierać pieniędzy. Był przekonany, że

nikt nie podejrzewa, iż schował je dosłownie pod nosem niechętnej mu żony.

Jednakże jak się okazało, był tego zbyt pewny. Oskarżeni znaleźli skrytkę i zabili

Loringa Carsona z zimną krwią lub w wyniku kłótni, jaka wybuchła po odkryciu

schowka. Oskarżona Vivian Carson poczekała, aż jej były mąż opuści willę i

następnie, zupełnie naga, pojawiła się od strony domu należącej do Morleya Edena.

Przepłynęła basen pod drutami i wyjęła ze schowka bliżej nieznaną ilość gotówki

oraz papiery wartościowe na sumę ponad stu pięćdziesięciu tysięcy dolarów. Papiery

te odnaleziono w hotelowym pokoju Perry’ego Masona w dniu morderstwa. Loring

Carson odkrył, co się dzieje, i został zabity przez oskarżonych. Sąd poinstruuje

państwa, że kiedy raz udowodni się, że oskarżony - każdy oskarżony dokonał

zbrodni, to ma prawo przedstawienia okoliczności łagodzących lub

usprawiedliwiających jego czyn. Prawdą jest, że opieramy oskarżenie na dowodach

pośrednich. Jednakże są one dobrym materiałem dowodowym. Dowiedziemy, na

podstawie wyłącznie pośrednich dowodów, że oskarżeni, działając wspólnie, zabili

Loringa Carsona, a następnie usiłowali ukryć swoją zbrodnię. Od państwa, panie i

panowie przysięgli, oczekujemy jedynie sprawiedliwego wyroku. To wszystko,

dziękuję.

Ormsby wrócił na swoje krzesło i usiadł, zachowując się jak człowiek, który

wykonuje niemiły obowiązek, ale zamierza doprowadzić rzecz do końca.

Mason zrezygnował z mowy wstępnej.
Następnie oskarżyciel, działając spokojnie i efektywnie, niczym chirurg

wykonujący trudną operację, zaczął wzywać świadków.

Najpierw wezwał anatomopatologa, który przeprowadził sekcję zwłok. Lekarz

zeznał, że według jego opinii, w chwili wykonania autopsji Carson był martwy od

trzech do pięciu godzin. Określił czas śmierci na pomiędzy godziną 10.30 a 12.30

piętnastego marca.

Jego zdaniem zgon nastąpił niemal natychmiast na skutek rany zadanej nożem

o ośmiocalowym ostrzu. Przebiło ono mięsień serca. Na zewnątrz wydostało się

niewiele krwi, gdyż nastąpiło rozległe krwawienie wewnętrzne. Pchnięta nożem

ofiara upadła na podłogę i leżała bez ruchu do chwili zgonu.

Następnie Ormsby przedstawił orzeczenie sądu, na podstawie którego

dokonano podziału nieruchomości. Przyznawano w nim jedną działkę Vivian Carson,

a drugą Loringowi Carsonowi. Przedstawił także potwierdzoną kopię zakazu wejścia

na teren należący do Vivian Carson jej byłemu mężowi, jego reprezentantom,

agentom lub wspólnikom.

Zawezwał szefa ekipy remontowej, który potwierdził krótko, że zatrudniła go

Vivian Carson. Miał przygotować

wszystko tak, by przystąpić do pracy w sobotą rano. Vivian zatrudniła także

ślusarza, który otworzył drzwi i dorobił klucze do jej części domu. Budowlańcom

kazała przeciągnąć linię w odległości dwóch cali od granicy jej posiadłości. Ekipa

remontowa czekała w pogotowiu, i gdy tylko świadek przeciągnął sznur przez cały

dom, nakazała im postawić ogrodzenie z drutu.

Świadek zeznał, że pozostał na terenie posiadłości, póki nie ukończono

ogrodzenia. Sprawdził je, przeszedł na drugą stronę domu i dopilnował, by płot biegł

w odległości dwóch cali od linii podziału.

- Czy oskarżona Vivian Carson wyjaśniła wówczas, dlaczego chce, by

ogrodzenie znalazło się dwa cale od linii podziału domu? - zapytał Ormsby.

- Tak.

Co powiedziała?

Że gdyby Morley Eden chociaż wetknął palec w płot, pogwałciłby

orzeczenie sądu. Zamierzała wytoczyć mu sprawę.

Czy mówiła coś o swoim stosunku do zmarłego, to znaczy do byłego męża?

Powiedziała, że nienawidzi ziemi, po której on chodzi.

Czy mówiła coś jeszcze?

Że był wszawym draniem i że nic nie sprawiłoby jej większej satysfakcji niż

wsadzenie mu noża w żebra.

Ormsby spojrzał znacząco na przysięgłych.

Czy świadek mógłby powtórzyć ostatnie stwierdzenie? - powiedział. - Co

takiego mówiła?

Powiedziała, że nic nie sprawiłoby jej większej satysfakcji niż wsadzenie

mu noża w żebra.

Świadek do dyspozycji obrony - rzucił Ormsby. Mason uśmiechnął się do

mężczyzny.

Zetknął się pan kiedyś z rozwodem? - zapytał.

Nie osobiście.

Sprawa dotyczyła jednego z pańskich przyjaciół?

Tak.

Zna pan kobiety, które uzyskały rozwód?

Tak.

- Czy rozmawiał pan z nimi krótko po orzeczeniu rozwodu, gdy wciąż czuły

rozgoryczenie?

- Tak.

Dobrze - Mason uśmiechnął się uprzejmie. - Ile z nich twierdziło, że

chciałoby zakłóć byłego męża nożem, lub że był wszawym draniem, albo też że

wydłubałyby mu oczy lub cokolwiek w podobnym sensie?

Chwileczkę! - poderwał się Ormsby. - Chwileczkę! Sprzeciw! Jest to pytanie

niekompetentne, niespójne i nie mające związku ze sprawą. Świadek nie jest

ekspertem w sprawach rozwodowych i nie w tym charakterze go wzywałem.

Jeśli Wysoki Sąd pozwoli, pytanie jest całkowicie poprawne - odparł Mason.

- Oczywiście, jeśli pan prokurator obawia się tego pytania, wycofam je.

Ostatnia uwaga była zbędna - zauważył sędzia Fisk.

Nie boję się odpowiedzi świadka - rzucał się Ormsby.

- Pilnuję tylko prawidłowości procesu.
- Chyba podtrzymam sprzeciw - powiedział sędzia.
- Wątpię, czy pytanie było właściwe. Ma pan dalsze?
Mason, wciąż uprzejmie uśmiechając się do świadka, zapytał:

Kiedy oskarżona Vivian Carson stwierdziła, że chciałaby zakłuć męża

nożem, czy ton jej głosu różnił się w jakimkolwiek stopniu od tonu innych podobnych

komentarzy, jakie padły z ust pana rozwiedzionych znajomych? Mam na myśli uwagi

w stylu: „Chciałabym wydłubać mu oczy” albo „Zabiję go, jeśli się do mnie zbliży”?

Jedną chwilę - odezwał się znów Ormsby. - Pytanie zostało odrzucone jako

nieprawidłowe. Ponieważ wysunięto już sprzeciw w tej kwestii, obrona winna jest

złego prowadzenia sprawy oraz lekceważenia sądu, upierając się przy pytaniu, które

zostało odrzucone.

Sędzia zastanowił się, po czym pokręcił głową.
- Nie sądzę, że jest to to samo pytanie, jakie padło poprzednio. To pytanie

dotyczy tonu głosu. Oddalam sprzeciw. Świadek może odpowiedzieć.

Świadek, uśmiechając się szeroko do Masona, powiedział:

Ton jej głosu był podobny do tonu innych komentarzy w tym stylu. Nie

pamiętam kogokolwiek, kto chciałby wsadzić mężowi nóż w plecy, ale przypominam

sobie, że jedna z kobiet stwierdziła, iż nic nie sprawiłoby jej większej przyjemności

niż zepchnięcie męża z urwiska. To znaczy byłego męża.

I mówiła to podobnym tonem? - upewnił się Mason.

Podobnym.

Ile kobiet znajomych panu - ciągnął Mason - które po otrzymaniu rozwodu

wyrażały takie opinie, naprawdę zepchnęło męża z urwiska albo wydłubało mu oczy

lub dopuściło się jakiejkolwiek przemocy?

Sprzeciw! Pytanie nieprawidłowe - warknął Ormsby.

Podtrzymany - zgodził się sędzia Fisk. - Pozwoliłem na pytanie o ton głosu,

ale to chyba wszystko, na co się zgodzę.

Mason zwrócił się do przysięgłych z wiele mówiącym uśmiechem.

A więc to wszystko - powiedział. Niektórzy odpowiedzieli prawnikowi

uśmiechem. Ormsby, wściekły, ale opanowany, zaproponował:

Wzywam na świadka porucznika Tragga. Porucznik, ekspert w

przekazywaniu swojej opowieści tak, by wywarła wrażenie na ławie przysięgłych,

stanął na miejscu dla świadków i pod przysięgą zeznał, co odkrył na miejscu zbrodni.

Przedstawił zdjęcia zwłok i opisał zewnętrzne okoliczności.

Zauważył pan wodę w pobliżu ciała? - zapytał Ormsby.

Tak. Były to dwie kałuże.

Jakiej wielkości?

Jak moja dłoń.

Na jakim podłożu się znajdowały?

Na wyłożonej glazurą, wywoskowanej podłodze.

W jakiej odległości od ciała?

Jedna około sześciu i trzech czwartych cala, druga - dwanaście i pół cala.

Czy zbadał pan ciecz, aby określić, skąd pochodziła?

Tak. Zebrano ją do fiolek i poddano analizie, by sprawdzić, czy nie była to

woda z basenu. Zawierała stosunkowo dużą ilość chloru, gdyż tamtego dnia

oczyszczano basen.

Co wykazała analiza wody z kałuż?

Zawierała taką samą ilość chloru jak woda w basenie.

Czy zrobił pan zdjęcia, na których widać, jak przebiega ogrodzenie dzielące

basen?

- Tak.
- Proszę pokazać te fotografie, a także zdjęcia, na których widać zwłoki, dom i

jego otoczenie. Potrzebujemy zdjęć z miejsca zbrodni, by sędziowie przysięgli mogli

zorientować się w sytuacji.

Tragg wyjął teczkę ze zdjęciami i przez najbliższe pół godziny wyciągał je po

kolei, opisywał, co każde przedstawia, wyjaśniał, z jakiego miejsca je zrobiono i

gdzie znajdował się aparat, a także określał dokładny czas wykonania fotografii. Na

koniec odbitkę włączano do akt jako materiał dowodowy.

Kto był na miejscu zbrodni, kiedy się pan tam zjawił? - spytał Ormsby.

Był tam Morley Eden, jeden z oskarżonych, oraz pan Perry Mason, jego

obecny adwokat. Potem pojawiła się

Vivian Carson, druga oskarżona. Byli też, oczywiście, dziennikarze i

fotoreporterzy z prasy oraz ekipa policji, a później koroner.

Na miejscu zbrodni był pan Perry Mason?

Tak.

Czy rozmawiał pan z nim o morderstwie?

Tak.

Czy pan Mason podsuwał jakieś sugestie?

Tak.

Jakie?

Sugerował, bym zwrócił szczególną uwagę na stan odzieży zmarłego.

Jakiej części odzieży konkretnie?

Rękawów koszuli.

Jak wyglądały?

Koszula miała sztywne mankiety spięte spinkami z diamentów pokrytych

czarną emalią, tak więc kamienie nie były widoczne. Jednak część emalii na prawej

spince odprysła, odsłaniając diament.

Czy były to spore kamienie?

Dość spore i cenne. Obudowa spinek była platynowa.

Jak wyglądała sama koszula?

Jej rękawy były mokre do wysokości łokci.

O ile wiem, nieboszczyk miał także marynarkę?

Zgadza się.

A rękawy marynarki?

Nie były mokre, jedynie podszewka od środka nasiąkła wodą z rękawów

koszuli. Jednak marynarka pozostała sucha.

Czy przeprowadził pan rozmowę z panem Masonem w związku z tą

kwestią?

- Tak.

Co mówił pan Mason?

Zasugerował, bym zbadał basen.

Zrobił pan to?

Tak.

I co pan odkrył?

Nic.

Co stało się potem?

Mason stwierdził, że nie szukałem dość daleko albo dość dokładnie.

Ze słów pana Masona odniósł pan wrażenie, że wiedział on o skrytce, którą

potem pan odkrył i że chciał skierować na nią pańską uwagę?

Chwileczkę - przerwał Mason. - Pytanie jest nieprawidłowe, wymaga od

świadka wyciągania wniosków. Poza tym jest niekompetentne, niespójne i nie na

miejscu.

Sprzeciw podtrzymany - powiedział Fisk. - Na pewno nie musi pan, panie

prokuratorze, nakłaniać tego świadka do wyciągania wniosków. Pozwólmy

opowiedzieć mu o tym, co zrobił i co odkrył.

Tak jest, Wysoki Sądzie - ustąpił Ormsby, zerkając na przysięgłych, by

sprawdzić, czy zrozumieli, o co mu chodzi. - Zapytam więc inaczej - podjął, jakby

lekko zmieszany technicznymi utrudnieniami nałożonymi przez sędziego, lecz

cierpliwie pragnący przedstawić ławnikom wagę sprawy: - Zakończył pan badanie

basenu?

- Tak.

I nic pan nie znalazł?

Nic.

A potem sprawdził pan powtórnie?

Tak.

Za czyją sugestią?

Perry’ego Masona.

- To znaczy obrońcy, który reprezentuje w tej sprawie oskarżonych?
- Tak.
- I co powiedział pan Mason? - Ormsby wstał z krzesła, podkreślając tym

wagę pytania, a także doniosłość odpowiedzi porucznika Tragga.

- Pan Mason zaproponował, bym sprawdził z tyłu schodki do basenu.

Z tyłu schodki do basenu - powtórzył Ormsby.

Tak.

I zrobił pan to?

Tak.

Co pan znalazł?

Gdy tylko za nie zajrzałem, a raczej gdy sięgnąłem tam ręką, wyczułem

niewielki metalowy pierścień.

Co pan zrobił?

Włożyłem palec w pierścień i lekko pociągnąłem.

I co się stało?

Wyczułem natychmiast, że pierścień zawieszony był na giętkim metalowym

kablu nakręconym na wałek.

Co stało się potem?

Pociągnąłem za pierścień, wyciągając go jakieś dwa, trzy cale, co zwolniło

zatrzask w środku schowka jakieś dziesięć stóp od basenu.

I co się stało?

Sprężynka uniosła płytkę o powierzchni około osiemnastu cali, odsłaniając

sprytnie zamaskowany schowek wielkości szesnastu i jednej czwartej cala, głęboki na

dwie stopy i trzy i pół cala, wyłożony stalą, na automatycznym zawiasie, tak więc

wystarczyło pchnąć płytkę, by zamknęła się z powrotem.

Z jednej strony kafelek był zawieszony na zawiasie?

Tak.

I co znalazł pan w tym schowku?

Nic.

- Nic?

Zgadza się. Kompletnie nic.

A czy pan Mason okazał zdziwienie, gdy w miejscu, które tak uparcie

wskazywał, odkrył pan pierścień? Chociaż... wycofuję to pytanie. Przepraszam

Wysoki Sąd oraz obronę. Po zastanowieniu dochodzę do wniosku, że pytanie to było

niewłaściwe. Chciałem się tylko upewnić, poruczniku, że właściwie zrozumiałem

pańskie zeznania. Znalazł pan pierścień w miejscu, które wskazywał pan Mason?

Sugerował, bym tam poszukał.

I mówił to po tym, jak zbadał pan basen i niczego nie znalazł?

- Tak.
Ormsby podszedł do stołu obrony, gdzie siedział Mason, pochylił się lekko i

cicho powiedział:

Chciałem tylko pokazać, że jeżeli spróbujesz wywierać presję na

przysięgłych, spotkamy się w pół drogi.

Kontynuuj - odparł półszeptem Mason.

Więc płytka unosiła się na sprężynie? - zapytał Ormsby.

- Tak.

Gdzie była ta sprężyna?

Potem odkryliśmy, że jej spirala oplatała stalowy pręt pełniący funkcję osi,

na której obracał się zawias. Nie bardzo jasno to opisałem. Chodzi o to, że płytkę

zawieszono na zawiasie. Przebiegał przez niego stalowy pręt szerokości pół cala,

biegnący do sworznia, który unosił zawias w górę. Sprężynę okręcono wokół końców

tego pręta. Była dostatecznie naciągnięta, by kafel unosił się, gdy tylko zwolnił się

zatrzask.

Jak rozumiem, ten kafelek nie różnił się wyglądem ani rozmiarami od

innych?

Był identyczny, poza tym, że wywiercono w nim dziurkę, w środku

umieszczono metalową rurkę i całość zalano betonem. Do rurki włożono stalowy pręt

działający jak oś, na której obracał się kafelek, tak że całość tworzyła wytrzymałą

dźwignię.

- Była tam też sprężyna i pokrywa schowka unosiła się po pociągnięciu za

drut?

- Tak.

A jak można było zamknąć płytkę?

Wystarczyło nacisnąć, by pokonać napięcie sprężyny.

Czy kafel założono tak, że nie można go było odróżnić od pozostałych?

Zrobiono to bardzo sprytnie. Nawet gdy wiedzieliśmy już, że jest ruchomy,

mogliśmy stanąć na nim lub przejść się nie czując, że cokolwiek znajdowało się pod

spodem. Zawias skonstruowano tak starannie, a sprężynowy zatrzask stanowił taką

mechaniczną doskonałość, że absolutnie nic nie wskazywało na to, iż płytka nie

została twardo osadzona w betonie.

Sejf był wodoodporny?

Tak.

Dzięki czemu?

Niższy fragment obrzeża kafla oklejono podgumowaną gąbką i oklejono

taśmą.

Każda osoba, która zamykała płytkę, musiałaby zostawić na tej taśmie

odciski palców?

- Tak.
- A gdy płytka podniosła się, trzeba było pchnąć ją na miejsce, by się

zamknęła? Czy tak?

- Tak.

Więc czy znalazł pan jakieś odciski palców na taśmie otaczającej brzeg

płytki lub po jej wewnętrznej stronie? Pytam o spodnią część płytki, poruczniku, nie

wierzchnią. Czy znalazł pan odciski palców we wnętrzu stalowego sejfu?

Znalazłem.

Czy odkrył pan odciski palców, które można odczytać?

Tak.

Zdjął je pan i sfotografował? - Tak.

- A następnie pobrał pan odciski palców osób, które mogły mieć dostęp do

schowka lub okolic miejsca, gdzie został umieszczony?

- Tak.

Po dokonaniu porównania, czy był pan w stanie określić, do kogo należały

niektóre z odcisków?

Tak jest.

Do kogo?

Tragg obrócił się na swoim krześle, by spojrzeć wprost na przysięgłych.

Dwiema z osób, które zostawiły odciski na spodniej stronie płytki oraz na

taśmie, byli oskarżeni: Vivian Carson oraz Morley Eden.

To znaczy, znalazł pan odciski ich obojga?

Tak jest.

Ma pan zdjęcia tych odcisków oraz zdjęcia odcisków palców oskarżonych?

Mam.

Ma je pan przy sobie?

Tak.

Proszę je pokazać.

Tragg wyjął fotografie, które włączono do materiału dowodowego.

Powiększone odbitki ustawiono na sztalugach, a Tragg wskazał tak zwane punkty

podobieństwa.

Ormsby odwrócił się tyłem do zdjęć i patrząc na świadka rzucił:

Stwierdził pan, że na miejscu zbrodni była oskarżona Vivian Carson?

Zgadza się. Przebywała w swojej części domu.

Poszedł pan do niej?

Tak.

Przesłuchał ją pan?

Tak.

Spytał pan, gdzie była i co robiła wcześniej?

Tak jest. Powiedziała, że właśnie wróciła z zakupów.

Sprawdźmy, czy dobrze rozumiem sytuację - Ormsby zerknął na

przysięgłych, upewniając się, że słuchają go uważnie. - Dom podzielono

ogrodzeniem, które biegło przez salon i nad basenem. Po której stronie są sypialnie -

po stronie należącej do Vivian Carson czy Morleya Edena?

Sypialnie leżą po stronie Edena.

A kuchnia?

Po stronie Vivian Carson.

Jak zrozumiałem z pańskich zeznań, przeszedł pan na drugą stronę domu,

należącą do oskarżonej Vivian Carson?

Zgadza się.

Gdzie ją pan przesłuchiwał?

W kuchni, a potem w patio.

Czy będąc w kuchni zauważył pan magnetyczny wieszak, na którym wisiały

noże?

- Tak.

Ma pan przy sobie narzędzie zbrodni?

Mam.

Proszę je pokazać.

Tragg wyjął nóż z drewnianą rączką, a Ormsby poprosił o włączenie go do

dowodów.

Nie sprzeciwiam się - odezwał się Mason.

Czy będąc w kuchni rozmawiał pan z Vivian Carson o narzędziu zbrodni?

Tak. Zapytałem, czy na wieszaku po prawej stronie kuchenki nie brakuje

żadnego noża.

Co odpowiedziała?

Że wszystkie są na miejscu.

Co stało się potem?

Zwróciłem jej uwagę na nóż z drewnianą rękojeścią i zapytałem, czy zawsze

tu wisiał, co potwierdziła. Zdjąłem go i odkryłem, że nigdy nie był używany: na

ostrzu widniała jeszcze wypisana kredą cena.

Czy zapytał pan o to?

Tak zrobiłem.

Jak to wyjaśniła?

Powiedziała, że o ile wie, nigdy go nie używano oraz że dopiero niedawno

wprowadziła się do domu.

Ma pan ten drugi nóż przy sobie?

Tak.

Proszę go wyjąć.

Tragg wyciągnął drugi nóż i ten egzemplarz również włączono do materiału

dowodowego.

- Chciałbym, by przyjrzał się pan postawionym czarną kredą znaczkom na

ostrzu, poruczniku - powiedział Ormsby. - Czy to te same, które widniały na nim, gdy

zabierał pan nóż?

- Tak.

Czy próbował pan odnaleźć samochód, który Loring Carson posiadał w dniu

swojej śmierci?

Próbowaliśmy - przyznał Tragg. - Uzyskaliśmy informacje od wydziału

drogowego i po zdobyciu opisu pojazdu wystosowaliśmy komunikat o jego

zaginięciu.

Znaleźliście go?

Kilka godzin po odkryciu ciała.

Gdzie, poruczniku?

W garażu wynajmowanym przez oskarżoną Vivian Carson, w Larchmore

Apartments położonych w tym mieście.

Czy oskarżeni lub jedno z nich wyjaśnili, jak się tam znalazł?

Nie. Odmówili mówienia o tej sprawie.

Proszę o usunięcie ostatniej uwagi świadka z protokołu - wtrącił się Mason.

- Prawo nie wymaga od oskarżonych omawiania jakichkolwiek spraw.

Wniosek odrzucony - powiedział sędzia Fisk. - Świadek zeznał, że oskarżeni

odmówili zeznań, co jest tym samym, co przytaczanie wypowiedzi oskarżonych.

Czy rozmawiał pan z Vivian Carson o dochodach, jakie Loring Carson

ukrywał? - podjął Ormsby.

Tak. Kilkakrotnie powtórzyła, że jej były mąż zatajał posiadanie sporych

sum pieniędzy oraz papierów wartościowych. Nie mogła ich odnaleźć, podobnie jak

sędzia Goodwin, który przewodniczył rozprawie rozwodowej. Powiedziała, że sędzia

Goodwin podkreślał swoje przekonanie o istnieniu tych pieniędzy.

O której godzinie miała miejsce ta rozmowa, poruczniku?

Zaczęła się... gdzieś około drugiej i trwała z przerwami aż do kwadrans

przed trzecią.

Znalazł pan jakieś wartościowe rzeczy przy zwłokach Loringa Carsona?

Tak jest. Znaleźliśmy dużą ilość gotówki - przynajmniej w oczach policjanta

- oraz czeki podróżne wystawione na nazwisko A.B.L. Seymour.

Ma je pan przy sobie?

Tak.

Proszę pokazać.

Książeczka czekowa została włączona do materiału dowodowego, podobnie

jak pieniądze znalezione przy zmarłym.

- Czy idąc za wskazówką, jaką było nazwisko A.B.L. Seymour - albo raczej

rozpoczynając od tego śladu dochodzenie - odkrył pan, kim była ta osoba?

- Tak.

Czego więc się pan dowiedział?

Nikt taki nie istniał. Było to fałszywe nazwisko, którego Carson używał, aby

ukryć swoje dochody. Wykupił na nie sporą ilość czeków podróżnych oraz papierów

wartościowych i otworzył konto w banku w Las Vegas. Było na nim ponad sto

tysięcy dolarów.

Sprawdził pan podpis i porównał z charakterem pisma zmarłego?

- Tak.
- Czy odnalazł pan jakiekolwiek obligacje wystawione na nazwisko A.B.L.

Seymour?

- Tak.

Gdzie?

W Las Vegas.

A gdzie dokładnie?

- W bungalowie wynajętym przez pana Perry’ego Masona.

Coś takiego! - powiedziawszy to, Ormsby westchnął dramatycznie. - Przez

pana Masona?

Tak jest.

Czy były w jego posiadaniu?.

Tak, w jego teczce.

Teczce, którą przywiózł z Los Angeles?

Teczka należała do niego. Była w jego pokoju. Założyłem więc, że ją ze

sobą przywiózł.

Proszę niczego nie zakładać - upomniał go sędzia Fisk. - Może pan tylko

stwierdzać fakty.

Nie zamierzam wysuwać sprzeciwu - wtrącił się Mason. - Skoro porucznik

Tragg zaznaczył, że było to jego założenie, chciałbym, by cała odpowiedź pozostała

w protokole.

Sędzia spojrzał na niego zaintrygowany, a potem uśmiechnął się.

Dobrze - powiedział. - Nie padł wniosek o wycofanie pytania, tak więc

proszę zaprotokołować odpowiedź.

Czy pan Mason wyjaśnił, jak wszedł w posiadanie tych dokumentów? -

podjął Ormsby.

- Nie.

Wziął pan teczkę z papierami?

Tak.

Czy była w jakiś sposób oznaczona?

Tak. Złoconymi literami wytłoczono „P” kropkę „Mason”.

Ma pan ze sobą teczkę oraz dokumenty?

Przekazałem je już panu. Są na nich moje znaki identyfikacyjne.

Ormsby wyjął teczkę oraz plik papierów wartościowych i po identyfikacji

wszystkich z osobna włączył je do materiału dowodowego.

Myślę, że na tym skończę przesłuchiwanie świadka, przynajmniej na razie -

obwieścił. - Jeżeli jednak okaże się to konieczne wobec wynikłych później kwestii,

być może jeszcze go wezwę.

Zgadzam się - powiedział Mason.

Chce pan poczekać z pytaniami do zakończenia sprawy? - zapytał go sędzia.

Kilka wolałbym zadać teraz - odparł Mason. - Może będę miał dalsze

później.

W takim razie proszę zaczynać.

Insynuował pan - zaczął Mason - że papiery wartościowe oraz teczkę, które

znalazł pan w moim posiadaniu, odebrałem od moich klientów z Los Angeles i

przywiozłem do Las Vegas w Newadzie.

Niczego nie insynuowałem - odparł Tragg z uprzejmym uśmiechem. - Tak

pomyślałem... rzecz jasna.

Lekkie wahanie przed ostatnimi dwoma słowami oraz uśmiech porucznika

podkreśliły wagę stwierdzenia.

Ma pan jakieś dowody potwierdzające, że otrzymałem owe obligacje w Los

Angeles i przywiozłem je do Las Vcgas?

Nie znalazłem dowodów bezpośrednich - odparł Tragg i dodał z własnej

woli: - Rzadko robi się takie rzeczy w obecności policji, panie Mason.

Przez zatłoczoną salę sądową przebiegła fala śmiechu.
- Proszę świadka, żeby wstrzymał się od samowolnych uwag i odpowiadał

jedynie na pytania - odezwał się Fisk. - W końcu jest pan oficerem policji,

poruczniku. Wielokrotnie zeznawał pan jako świadek w sądzie, zna pan procedurę i

doskonale jest pan świadomy efektu, jaki wywiera pańskie zachowanie. Sądzę, że

przesłuchanie przebiegnie spokojniej, jeśli będzie pan trzymał się zasad.

Przepraszam, Wysoki Sądzie - powiedział Tragg.

Głos ma obrona - ogłosił sędzia Fisk.

Kiedy zaczął pan sprawdzać obrzeże basenu - podjął Mason - szukając

czegoś, co wyjaśniłoby, dlaczego rękawy koszuli zmarłego były mokre, czy zamoczył

pan swoje rękawy?

Nie - odparł Tragg - prawdopodobnie dlatego, że nie śpieszyłem się.

A co to ma do rzeczy?

- Podwinąłem je.
- Oba?
- Tak... Nie, tu się mylę, panie Mason. Przepraszam. Podwinąłem tylko prawy

rękaw do wysokości łokcia.

Lewego nie?

Nie.

I nie zamoczył go pan?

Nie. Sprawdzałem basen tylko prawą ręką.

Dziękuję - powiedział adwokat. - To na razie wystarczy.

Wzywam na świadka 01ivera Ivana - ogłosił Ormsby. Ivan był osobnikiem

w średnim wieku, mocnej budowy ciała, powściągliwym, spokojnym i dość

stanowczym.

Czym się pan zajmuje? - zaczął przesłuchanie Ormsby.

Prowadzę sklep z narzędziami.

Czy pracował pan piętnastego marca tego roku?

Tak.

Gdzie znajduje się pański sklep?

Koło kinoteatru na Dupont Street.

Czy widział pan wcześniej oskarżonych?

Tak.

Kiedy?

Po raz pierwszy zobaczyłem ich piętnastego marca.

O której godzinie?

Między dwunastą a dwunastą trzydzieści.

Rozmawiał pan z nimi?

Tak.

- Czy przeprowadził pan z nimi jakąś transakcję handlową?
- Tak.

Jaką?

Chcieli kupić nóż.

Oboje?

Tak.

I sprzedał im pan nóż?

Tak.

Rozpoznałby go pan?

Tak.

Pokazuję panu dowód G. Czy widział go pan już wcześniej?

Identyczny nóż im sprzedałem. Na ostrzu widnieje moja cena. Widać cenę

sprzedaży i moją własną cenę zakupu. Litery „EAK” to moje koszta własne, a cena

sprzedaży wypisana jest kredą na ostrzu.

Czy słyszał pan, jak oskarżeni rozmawiali o rodzaju noża, jakiego

potrzebują?

Tak. Mówili cicho, ale wyraźnie ich słyszałem. Wspominali, że potrzebują

„identycznego noża”.

Mówili, do jakiego noża ten powinien pasować?

Nie. Chcieli po prostu identycznego.

Czy zaobserwował pan coś szczególnego w ich zachowaniu?

Kobieta, pani Carson, drżała tak mocno, że ledwo mogła utrzymać nóż.

Również mężczyzna wydawał się przejęty, ale starał się ją uspokoić.

Czy dostrzegł pan jakiekolwiek oznaki uczucia pomiędzy nimi albo

cokolwiek, co wskazywałoby na charakter ich wzajemnych stosunków?

- Przez większość czasu mężczyzna obejmował ją ręką, głaskał po ramieniu i

mówił, żeby się uspokoiła.

 Kogo określa pan słowem „mężczyzna”?

 Mam na myśli drugiego z oskarżonych, Morleya Edena.

- Nie ma pan wątpliwości, że ten właśnie nóż im pan sprzedał?
- Żadnych.
- Świadek do dyspozycji obrony - obwieścił Ormsby.
Mason zachowywał się grzecznie, niemal po przyjacielsku.

Spory ten pana sklep? - zapytał.

Mamy dużą ilość towarów.

A ten nóż. Pamięta pan, gdzie go pan kupił?

Kupiłem noże hurtem czwartego lutego od Quality Cutlery Company. To

firma sprzedająca sztućce.

Kupił je pan hurtem? - w głosie Masona zabrzmiało zdziwienie.

- Tak.

I zaznaczył pan cenę kupna i sprzedaży tylko na tym nożu?

Tego nie powiedziałem - zaperzył się Ivan. - Mówiłem tylko, że

zaznaczyłem obie ceny na tym nożu.

A na innych?

Zaznaczyłem je na wszystkich nożach.

Hurtem?

Hurtem.

- I wystawił je pan na sprzedaż?
- Tak.
- W takim razie wie pan jedynie, że ten szczególny nóż mógł zostać kupiony

kiedykolwiek między czwartym lutego a piętnastym marca.

Pamiętam, że go im sprzedałem.

Pamięta pan, że sprzedał oskarżonym jeden z noży - podkreślił Mason. - Ale

wie pan jedynie, że ten szczególny nóż mógł zostać sprzedany kiedykolwiek między

czwartym lutego a szesnastym marca, włączając w to ranek piętnastego marca.

Pewnie tak - zgodził się świadek.

Każdy mógł go kupić.

To prawda.

Zeznając pod przysięgą, może pan również stwierdzić, że zmarły Loring

Carson mógłby kupić ten nóż i zawiesić w kuchni, robiąc zakupy dla Morleya Edena?

Świadek przesunął się zakłopotany na krześle.

Pamiętam tamtą rozmowę. I pamiętam transakcję.

Pamięta pan, że sprzedał pan nóż - uświadomił mu uprzejmym tonem

Mason. - Zidentyfikował go pan jako jeden z wielu kupionych hurtem. Nie może pan

z pełnym przekonaniem powiedzieć nic więcej, prawda?

Pewnie nie.

Przypomina pan sobie, że sprzedał jakiś nóż oskarżonym - ciągnął Mason. -

Teraz pytam, czy pod przysięgą może pan zeznać, że nóż włączony do materiału

dowodowego nie został sprzedany Loringowi Carsonowi przed piętnastym marca tego

roku czy po czwartym lutego, kiedy otrzymał pan dostawę.

Pewnie nie mogę - przyznał świadek.

To wszystko - rzucił serdecznym tonem Mason. - I dziękuję za pana godną

uznania uczciwość. Nie mam więcej pytań.

Ja mam pytanie - poderwał się Ormsby. - Piętnastego marca sprzedał pan

oskarżonym nóż, który pod każdym względem jest identyczny z nożem, jaki panu

pokazałem, i ma te same oznaczenia na ostrzu. Tak czy nie?

Sprzeciw - rzucił Mason. - Prokurator usiłuje poddać własnego świadka

krzyżowemu ogniowi pytań. Poza tym pytanie jest naprowadzające i sugeruje

odpowiedź.

Rzeczywiście jest naprowadzające - przyznał sędzia Fisk.

Chciałem jedynie podsumować zeznania świadka - tłumaczył się Ormsby.

Proponuję, by oskarżenie poczekało z podsumowaniem zeznań świadków do

końcowych przemówień - powiedział Mason.

Fisk uśmiechnął się.

Tak będzie poprawnie. Proszę zmienić swoje pytanie, panie prokuratorze.

Och, nie mam już pytań do tego świadka - wycofał się Ormsby, zirytowany.

To wszystko - orzekł sędzia. - Może pan odejść.

Wzywam Lorraine Henley - powiedział prokurator.

Kobieta, która weszła na miejsce dla świadków, niedawno przekroczyła

czterdziestkę. Była szczupła, miała wychudzoną twarz, zaciśnięte w determinacji

usta. Została zaprzysiężona, po czym Ormsby zapytał:

Gdzie pani mieszka?

W Larchmore Apartments.

Od jak dawna?

Od ponad roku.

Zna pani oskarżoną Vivian Carson?

Znam.

Mieszka koło pani?

W apartamencie 4 B. To po przeciwnej stronie parkingu od mojego

mieszkania.

Proszę wyjaśnić, co ma pani na myśli, mówiąc „parking”.

Mieszkania zbudowano na planie w kształcie litery L, na opadającym lekko

wzgórzu. Drzwi wychodzą na dwie ulice. Po obu stronach bloków biegną alejki i

można z nich dojść na betonowy parking. Położony jest poniżej ulic, przy których

stoją bloki. Powinnam te dokładniej opisać. Najwyżej położone jest skrzyżowanie

obu ulic. Główna biegnie mniej więcej na tym samym poziomie, natomiast boczna

opada dość gwałtownie. Mimo to pod wszystkimi mieszkaniami są garaże, poza

czterema apartamentami narożnymi. Tam garaże stoją oddzielnie.

Czy pod mieszkaniem wynajmowanym przez oskarżoną Vivian Carson

znajdował się garaż?

I to podwójny.

Czy widziała pani oskarżoną Vivian Carson piętnastego marca?

Tak jest.

O której godzinie?

Piętnaście lub trzydzieści minut po jedenastej rano.

Co robiła?

Otwierała drzwi do swojego garażu, to znaczy jednego z dwóch, jakie miała.

Co się potem stało?

Widziałam, jak jakiś mężczyzna wjeżdżał do środka.

Przyjrzała się mu pani?

Bardzo dokładnie.

A widziała go pani później?

Tak.

Widzi go pani teraz?

- Tak. To Morley Eden, jeden z oskarżonych w tej sprawie. Tam siedzi.

Obok Vivian Carson?

Tak.

Co się działo z samochodem?

Kiedy pani Carson otworzyła drzwi do garażu, on wjechał do środka. Potem

wyszedł, ona zamknęła drzwi na klucz i szybko razem odeszli.

Nie weszli do mieszkania pani Carson?

-Nie, to znaczy nie widziałam. Do bloku można wejść od tyłu, ale oni przeszli

przez podjazd do alejki i zniknęli z pola widzenia.

Świadek do pańskiej dyspozycji - rzucił Ormsby. Mason mówił tonem

pełnym cichej uprzejmości.

Co pani robiła, kiedy oskarżeni parkowali samochód?

Obserwowałam ich - warknęła. Przez salę przebiegł cichy chichot.

A co robiła pani tuż przedtem?

Siedziałam przy oknie.

Nie spuszczając z oka apartamentu wynajmowanego przez Vivian Carson?

Po prostu go widziałam.

Siedziała pani, patrząc na ów apartament?

Siedziałam tam w tym czasie.

Jak długo?

Od jakiegoś czasu. Nie wiem, jak długo.

Przez cały ranek?

Sporą część ranka.

Poprzedniej nocy też obserwowała pani to mieszkanie?

Lubię trzymać rękę na pulsie.

Po co? - zapytał Mason.

- Zastanawiałam się, co się dzieje. Myślę, że każdy ma prawo do zwykłej

ludzkiej ciekawości. Kilka dni wcześniej Vivian Carson wyprowadziła się, dźwigając

walizki, i nie wróciła. Zastanawiałam się, dokąd wyjechała i co robi.

- Obserwowała pani jej mieszkanie, by to odkryć?
- Tak.

Nie potrafi pani podać marki samochodu, jaki wstawiono do garażu? -

zapytał prawnik. - Marki i modelu?

Nie, nie potrafię. Wóz był zielony. To wszystko, co wiem.

- Nie zna się pani na modelach?
- Nie.

Prowadzi pani samochód?

Nie.

Ma pani samochód?

Nie.

A może kiedyś pani miała?

- Ale od jakiegoś czasu nie mam. Na zakupy jeżdżę autobusem.

Nie zanotowała pani numeru rejestracyjnego wozu?

Nie.

Zauważyła pani, czy nie miał rejestracji spoza stanu?

Nie patrzyłam na wóz, tylko na kobietę i mężczyznę.

Wzięła pani na siebie obowiązek pilnowania godzin, w jakich Vivian Carson

wraca do domu i wychodzi z niego?

Jestem przyzwoitą kobietą. Okolica jest porządna i chcę, żeby taka została.

Dość naczytałam się o pani Carson w prasie, żeby uznać, że warto wiedzieć, co się z

nią dzieje.

Wie pani czy to, co przeczytała pani w prasie, było prawdą czy kłamstwem?

Nie mówiłam nic o tym, czy to było prawdą czy kłamstwem. Po prostu

czytałam o niej. Chciał pan wiedzieć, dlaczego jej pilnowałam, więc wyjaśniłam to.

Dziękuję. Myślę, że dokładnie opisała pani sytuację, pani Henley... A może

panno Henley?

Jestem panną - warknęła. - Zaznaczyłam to, podając swoje nazwisko

urzędnikowi sądowemu.

Mason uśmiechnął się uprzejmie, choć znacząco, i spojrzał na przysięgłych.

Bardzo pani dziękuję, panno Henley - powiedział. - Nie mam dalszych

pytań.

Proszę wezwać następnego świadka, panie prokuratorze - zarządził sędzia

Fisk.

Zachowując się jak człowiek, który przygotował niespodziankę o

dalekosiężnych reperkusjach, Ormsby obwieścił:

- Tym razem, Wysoki Sądzie, chciałbym zawezwać Nadine Palmer.
Nadine podeszła do miejsca dla świadków i została zaprzysiężona. Miała na

sobie ciemnobrązowy kostium, modny kapelusz, a w ręku trzymała brązową skórzaną

torebkę. Wypolerowane brązowe pantofle harmonizowały z piękną opalenizną jej

długich nóg widoczną pod cienkimi jak pajęczyna pończochami. Usiadła, rzucając

wokół uważne spojrzenie i szybko przesunęła wzrok z Ormsby’ego na Masona i znów

na Ormsby’ego. Potem skupiła się na ławie przysięgłych, a po chwili ponownie

popatrzyła na prokuratora.

- Nazywa się pani Nadine Palmer, zamieszkała przy Crockley Avenue 1721?
- Tak.

Zna pani oskarżonych?

Nie osobiście.

Znała pani Loringa Carsona?

Widywałam go. Nie pamiętam, żebym z nim rozmawiała, a kiedy mówię, że

nie znam osobiście pani Carson, nie znaczy to wcale, że nigdy jej nie widziałam.

Brałam udział w kilku spotkaniach, na których ona również była obecna i mogę ją

rozpoznać.

Teraz skieruję pani uwagę na piętnasty dzień marca. Gdzie pani była

rankiem tamtego dnia?

Pojechałam samochodem do Vista Point.

Jak daleko leży to miejsce od domu wybudowanego przez Loringa Carsona i

sprzedanego Morleyowi Edenowi?

Vista Point leży w odległości ćwierć mili, a może mniej, od tego domu.

Widać stamtąd tyły posiadłości: patio, basen oraz teren poniżej basenu.

Więc Vista Point położone jest ponad domem?

Tak. Nie wiem, o ile stóp wyżej, ale widać stamtąd dach posiadłości.

A drogę, która do niej prowadzi?

Nie. Tylko patio, basen i pokoje na tyłach domu. Budynek zasłania podjazd

od frontu i nie można dostrzec drogi dojazdowej, ponieważ łagodnie się wznosi.

Rozumiem - powiedział Ormsby. - Mam tu mapę z zaznaczonym Vista

Point. Proszę zerknąć na ten plan i wskazać przysięgłym, gdzie pani była piętnastego

marca tego roku.

Po chwili Nadine pokazała palcem miejsce na mapie:

Byłam tutaj - powiedziała.

Która była wtedy godzina?

Około... dotarłam tam piętnaście po dziesiątej. Może trochę później.

- I czekała pani?

Tak.

Miała pani coś, co pozwoliłoby wyraźniej zobaczyć dom?

Miałam lornetkę.

Jak ją pani wykorzystała?

Patrzyłam przez nią na dom Carsona.

To znaczy na dom wybudowany przez Loringa Carsona i sprzedany

Morleyowi Edenowi?

Tak.

Czy mogę spytać, dlaczego pani to robiła?

Chodziło o moje osobiste sprawy. Wiedziałam... wiedziałam, że mężczyzna,

któremu nie podobało się to, co zrobił Loring Carson z moją reputacją, będzie

domagał się jakiejś rekompensaty, a gdyby Carson odmówił, zamierzał... cóż,

sądziłam, że zamierzał dać mu za swoje.

Czy będąc w Vista Point, stała się pani świadkiem jakichś wydarzeń?

- Tak.

Proszę opisać je przysięgłym.

Kiedy spojrzałam po raz pierwszy, wydawało się, że nikogo nie ma w domu.

A potem...

To stwierdzenie można by wykreślić z protokołu jako przypuszczenie -

orzekł Ormsby. - Proszę jedynie mówić, co pani zobaczyła. Niech pani unika

omawiania swoich wniosków, pani Palmer. Tylko to, co pani widziała, jest istotne.

No cóż... zaparkowałam samochód, wysiadłam i od czasu do czasu zerkałam

przez lornetkę. Odejmowałam lornetkę od oczu, żeby wzrok mi odpoczął, i patrzyłam

znowu. A gdy widziałam coś interesującego, znów ją przykładałam do oczu.

- Jaką pierwszą rzecz pani zobaczyła? Co się działo?

 Dostrzegłam Loringa Carsona.

 Gdzie?

- W części domu z kuchnią.
- Wyjaśnijmy to dla protokołu - zarządził Ormsby. – Dom podzielony był

kolczastym ogrodzeniem. Widziała je pani?

- Och, oczywiście.

Po jednej stronie domu leżała część, do której należała kuchnia. Po drugiej

stronie znalazła się większość salonu oraz sypialnie.

Mniej więcej.

W takim razie, by jasno zapisano to w sądowych aktach, możemy mówić o

kuchennej oraz sypialnej części domu. Gdzie więc był pan Loring Carson, kiedy po

raz pierwszy go pani dostrzegła?

W kuchennej części domu.

Jest pani pewna?

Jestem pewna.

W jaki sposób go pani obserwowała?

Ustawiłam ostrość w lornetce.

Jakie jest maksymalne powiększenie, na które można nastawić pani

lornetkę?

Ośmiokrotne.

Widziała go pani wyraźnie?

Całkiem wyraźnie.

Rozpoznała go pani?

O tak.

Widziała pani, co robi?

Pochylił się nad basenem koło schodków. Nie widziałam, co robi.

Nastawiałam lornetkę na największą ostrość.

Dobrze. I co było dalej?

Pan Carson uklęknął na podłodze przy schodkach.

Miał coś ze sobą?

Skórzaną teczkę.

Co zrobił?

Ukląkłszy włożył prawą rękę do wody. Pociągnął za coś i nagle kafelek,

który wyglądał identycznie jak pozostała część podłogi, podniósł się w górę,

odsłaniając ukryty pod nim schowek.

Co uczynił pan Carson?

Wyjął jakieś papiery z teczki, schował do skrytki i zamknął ją.

Proszę mówić dalej. Co jeszcze pani zobaczyła?

Loring Carson wszedł do domu i niemal natychmiast z drugiej części...

Chwileczkę - przerwał prokurator. - Wyjaśnijmy to. Do której części domu

wszedł Loring Carson? Do kuchennej czy sypialnej?

Do kuchennej.

A co ma pani na myśli, mówiąc o drugiej części domu?

Sypialną część.

I co stało się w sypialnej części domu?

Wybiegła z niej naga kobieta i natychmiast wskoczyła do basenu.

Patrzyła pani przez lornetkę?

Tak.

Rozpoznała ją pani?

Nie jestem absolutnie przekonana, ale myślę...

Jedną chwilę - wtrącił się Mason. - Chciałbym zwrócić uwagę sądu, że

świadek odpowiedział już na pytanie. Pani Palmer stwierdziła, że nie jest w stanie

zidentyfikować owej kobiety. Nieważne, co myśli, jeśli nie może pod przysięgą

zeznać, kim ta osoba była.

Świadek użył tylko potocznego zwrotu - wyjaśnił Ormsby. - Uważa, że

może zidentyfikować tę osobę z dużym prawdopodobieństwem, ale stara się być

uczciwa i dopuszcza możliwość pomyłki.

Nie sądzę, by obowiązkiem prokuratora było wyjaśnianie zeznań świadka -

zauważył Mason. - Świadek zeznaje w języku angielskim i uważam, że sam znam ten

język równie dobrze jak oskarżyciel.

Sędzia Fisk zmarszczył z namysłem czoło i po chwili powiedział:

Może ja zadam świadkowi pytanie. I chciałbym, by obrona powstrzymała

się od przerywania. Pani Palmer, czy widziała pani jakąś osobę nago?

Kobietę. Zupełnie nagą.

Nie miała na sobie kostiumu kąpielowego? Świadek energicznie potrząsnął

głową.

Była naga.

Co zrobiła?

Wybiegła z sypialnej części domu i wskoczyła do basenu tak szybko, że

wstrzymałam oddech.

Biegła?

Najpierw biegła, a potem wskoczyła do wody, niemal jej nie rozbryzgując.

Płynęła jak foka.

Miała pani wtedy lornetkę?

Tak, ale nie mogłam utrzymać tej kobiety w polu widzenia. Poruszała się za

szybko. To znaczy widziałam ją przez szkła, ale nie zawsze była w centrum mojego

pola widzenia, jeśli wie pan, co mam na myśli. Płynęła bardzo prędko.

Przyjrzała się jej pani?

Tylko z grubsza, niezbyt dokładnie.

Czy może pani zidentyfikować ją ze stuprocentową pewnością?

Nie ze stuprocentową. Mogę tylko przypuszczać.

W tych okolicznościach uznamy, że zeznanie świadka, iż myśli, że

rozpoznała tę osobę, jest potocznym zwrotem. Zaznaczymy, iż świadek nie ma

stuprocentowej pewności i nie możemy jej zeznań traktować jako dowodu. Może pan

kontynuować, panie prokuratorze.

Pytam więc dalej - powiedział Ormsby. - Ta kobieta wskoczyła do basenu i

przepłynęła na drugą stronę?

Jak foka. Przecinała wodę tak szybko, że było to aż niewiarygodne.

Co zrobiła potem?

Wyskoczyła przy schodkach w płytkiej części basenu, pociągnęła za coś i

ten sam kafelek się otworzył. Podeszła do niego i schyliła się. Miała ze sobą

plastikową torbę. Zaczęła wyciągać dokumenty ze schowka i wkładać do torby.

Przyjrzała się jej pani wówczas?

Była odwrócona do mnie plecami.

Obserwowała ją pani przez lornetkę?

Tak.

Co zrobiła pani potem?

Potem uświadomiłam sobie, co się dzieje i...

Nie ważne, co sobie pani uświadomiła - przerwał Ormsby. - Proszę

dokładnie słuchać moich pytań. Co pani zrobiła?

Rzuciłam lornetkę na fotel samochodu i zaczęłam biec.

Dokąd?

Pobiegłam drogą wiodącą do terenów przy basenie.

Wiedziała pani, że jest tam jakaś dróżka?

Wiedziałam.

He czasu zajęło pani zbieganie w dół?

Niewiele. To jakieś... może dwieście jardów, potem dociera się na płaski

teren i trzeba podejść trochę w górę.

Czy biegnąc widziała pani dom lub basen?

Nie. Wzgórze porastają jakieś zarośla i krzewy. Nie znam gatunków tych

roślin, ale takie same rosną na wszystkich pagórkach w południowej Kalifornii.

Kiedy wybiegła pani z zarośli, gdzie się pani znalazła? Może pani wskazać

to miejsce na mapie?

Mniej więcej tutaj - pokazała palcem.

Oznaczę to miejsce kółkiem - obwieścił Ormsby. - Czy stamtąd wyraźnie

widziała pani dom?

O tak.

Co pani zrobiła?

Dość szybko podeszłam bliżej. Z trudem łapałam oddech, ale śpieszyłam się.

I co pani zobaczyła?

Nic.

A basen?

Był pusty.

A co z płytką, pod która znajdowała się skrytka?

Była otwarta, to znaczy kafelek był podniesiony.

Co pani zrobiła?

- Skierowałam się na patio, ale z domu dobiegły mnie jakieś głosy.

Była pani w sypialnej części domu?

Tak.

Więc co pani zrobiła?

Podeszłam pod mur budynku od sypialnej części domu.

I co potem?

Usłyszałam, co mówiono.

A co mówiono?

Chwileczkę - odezwał się Mason. - Najpierw ustalmy, kto rozmawiał.

Do tego zmierzam - zaznaczył Ormsby.

Myślę, że oskarżenie to właśnie powinno najpierw ustalić - upierał się

Mason.

Dobrze - zgodził się Ormsby. - Może ma pan rację. Pytam więc - zwrócił się

do świadka - czy miała pani sposobność zobaczyć rozmawiających?

Nie wtedy, ale kilka sekund później ich zobaczyłam.

Kim byli?

To byli oskarżeni, Vivian Carson i Morley Eden.

Gdzie rozmawiali?

W salonie.

Słyszała ich pani od strony basenu?

Tak. Rozsuwane szklane drzwi były otwarte i bardzo wyraźnie było ich

słychać.

Co takiego mówili? Co pani usłyszała?

Kobieta powiedziała...

Kogo ma pani na myśli, mówiąc „kobieta”?

Oskarżoną Vivian Carson.

Dobrze. Co więc powiedziała pani Carson?

„Kochanie, nigdy tego nie wyjaśnimy”.

A potem? Proszę mówić! Jak przebiegała rozmowa?

Morley Eden odparł: „Nie musimy. Nigdy nikomu o tym nie powiemy.

Pozwolimy odkryć ciało dziennikarzom. Mason załatwił konferencję prasowana

dzisiaj, trochę później reporterzy znajdą zwłoki. Ja będę udawał, że nic nie

wiedziałem”.

Na co odezwała się Vivian Carson: „A co z nożem? To nóż z mojej kuchni”.
„Kupimy nowy”, powiedział Morley Eden. „To nas nie rozdzieli. Właśnie się

odnaleźliśmy i mamy prawo do szczęścia, którego nic nie zakłóci. Będę walczył o

nasze szczęście”.

I co dalej? - ponaglił Ormsby.

Usłyszałam, że idą dokądś. Pomyślałam, że na basen.

Zawahałam się przez chwilę, a potem skuliłam za rogiem domu, gdzie by

mnie nie dostrzegli, chyba że wyszliby na patio i rozejrzeli się wokół.

Co dalej?

Usłyszałam, jak zamykają się drzwi i zrozumiałam, że wyszli. W domu

zapadła cisza.

Więc co pani zrobiła?

Wróciłam drogą i wspięłam się na wzgórze. Dotarłam zmęczona do

samochodu i pojechałam do domu.

O której tam pani dojechała?

O... mniej więcej o jedenastej trzydzieści.

Co pani zrobiła?

Nie zawiadomiłam policji. Nie wiedziałam, co się stało. Bałam się, a poza

tym wstydziłam, że szpiegowałam i podsłuchiwałam. Nie wiedziałam, że popełniono

morderstwo.

Cofnijmy się w czasie, chcę panią jeszcze raz o coś zapytać - powiedział

Ormsby. - Czy rozpoznała pani nagą kobietę, która wybiegła z domu i wskoczyła do

basenu?

Cóż, ja... widziałam ją. Była zupełnie naga. Przebiegła mi przed oczami,

ale...

Wie pani, kto to był?

Jestem niemal pewna, że była to oskarżona Vivian Carson.

Ormsby z uśmiechem odwrócił się do Masona.
- Świadek do pańskiej dyspozycji.

Niemal pewna? - zaczął adwokat. Skinęła głową.

Nie jest pani absolutnie pewna?

Nie.

Nie może pani przysiąc?

Nie.

- Więc sama ma pani uzasadnioną wątpliwość, czy widziała oskarżoną?

Tak. Myślę, że uczciwie będzie zaznaczyć, iż mam uzasadnioną wątpliwość.

Po prostu nie jestem pewna.

Co zrobiła pani po powrocie do domu?

Wzięłam prysznic.

Z jakichś szczególnych powodów?

Nie... Przedzierałam się przez zarośla, ziemia była sucha. Cała byłam

pokryta kurzem. Chciałam wziąć prysznic i to zrobiłam.

Miała pani w tym czasie gościa?

Zaraz potem. Czy chce pan, żebym powiedziała o pańskiej wizycie?

Chcę, żeby mówiła pani prawdę - zripostował Mason.

- Miała więc pani gościa?
- Tak.

Kto to był?

Pan.

Rozmawiała pani ze mną?

Chwileczkę! - wtrącił się Ormsby. - Wysuwam sprzeciw. To pytanie

niekompetentne, nie mające związku ze sprawą, nic nie wnoszące i niewłaściwe. Tej

sprawy nie poruszyłem, przepytując mojego świadka.

Ale taka rozmowa się odbyła? - zapytał niecierpliwie sędzia.

Nie wiem. Może. Nie potrafię powiedzieć.

Ta rozmowa ma udowodnić, że świadek już wówczas ukrywał pewne fakty,

oraz że ukrywał swoje poczynania przed osobami postronnymi.

Nie miała obowiązku mówić akurat tobie, co widziała

- rzucił Ormsby.
Fisk spojrzał na zegar.
- Wrócimy do tej kwestii po krótkiej przerwie - stwierdził. - Minęła dwunasta.

Sąd spotka się ponownie piętnaście po pierwszej. Do tego czasu przysięgli są

zobowiązani nie formułować i nie wyrażać żadnych opinii w sprawie ani też żadnych

wniosków dotyczących winy bądź niewinności obojga lub jednego z oskarżonych.

Nie wolno im także dyskutować o sprawie między sobą ani dopuszczać, by

ktokolwiek omawiał ją w ich obecności. Sąd zarządza przerwę do pierwszej

piętnaście.

Gdy publiczność tłumnie opuściła salę sądową, Mason obrócił krzesło i usiadł

twarzą do swoich klientów. Ruchem dłoni oddalił strażników poza zasięg słuchu,

zaznaczając, że potrzebuje krótkiej prywatnej rozmowy z oskarżonymi

- Słuchajcie - zaczął cicho - musicie mi powiedzieć, co się stało.
Morley Eden uparcie pokręcił głową.
Vivian Carson zamrugała, żeby powstrzymać łzy.
- Rozważmy to krok po kroku - nalegał Mason. - Zaparkowała pani samochód

Loringa Carsona w swoim garażu czy nie? Czy ta kobieta mylnie panią

zidentyfikowała? Jeżeli nie mówi prawdy, otwierają się przed nami ogromne

możliwości. Jeżeli mówi prawdę, nie będę tracił czasu ani pieniędzy szukając ludzi,

którzy wstawili tam samochód.

Po chwili odezwał się Eden.

Tyle mogę ci powiedzieć, Mason: ona mówiła prawdę. Zaparkowaliśmy ten

samochód.

Po co, na Boga? - rzucił ze złością prawnik.

Gdybyś znał wszystkie fakty - odparł Eden - zrozumiałbyś, że nic innego nie

mogliśmy zrobić. Ale wówczas... wówczas nie dałbyś nam nawet cienia szansy.

Niewiele więcej macie teraz - zauważył Mason.

Nic na to nie poradzimy. Musimy walczyć o uniewinnienie na podstawie

tego, co możesz zrobić jako adwokat.

Dlaczego wstawiliście wóz do garażu? - zapytał Mason.

- Ponieważ stał naprzeciwko mieszkania Vivian, tuż przed hydrantem. Za

wycieraczkę wetknięto mandat. Mieliśmy tylko minutę, żeby coś zrobić, a nie

wiedzieliśmy, co. Trzeba było usunąć go z ulicy.

Mandat za parkowanie przed hydrantem? - zapytał z niedowierzaniem

Mason.

Zgadza się.

Ale wiedzieliście, oczywiście, że to samochód Loringa Carsona?

Jasne. Co gorsza, mandat wystawiono o trzeciej nad ranem. Wie pan, co to

znaczy: każdy uznałby, że odnowiliśmy stosunki małżeńskie - włączyła się Vivian.

Nie rozumiem. Przecież lepiej, żeby wszyscy uznali, iż odnowiliście

stosunki, niż kupić sobie bilet w jedną stronę do komory gazowej.

Oczywiście - odparła zniecierpliwiona - teraz to wiemy. Ale musi pan

wyobrazić sobie, co myśleliśmy piętnastego marca.

Dlaczego Carson tam właśnie zostawił samochód? - spytał Mason.

Nie wiem, na pewno był to element jego diabelskiego planu, jaki uknuł po

drodze. Zaparkował samochód w takim miejscu, że wiedział, iż dostanie mandat.

Co robiliście razem w mieście?

Morley spojrzał pytająco na Vivian. Potrząsnęła głową.

Przykro mi - powiedział Eden. - Odpowiedzieliśmy już na wszystkie

pytania. Musisz sam sobie radzić. Przyjmij, że jesteśmy winni. Że z zimną krwią

popełniliśmy morderstwo, a ty jesteś naszym adwokatem. Będziesz szukał każdej luki

w dowodach. Spróbujesz wszystkiego, co możliwe. Prowadź tę sprawę dalej w ten

właśnie sposób. Zrób, co tylko możesz. To wszystko, czego oczekujemy.

Cholera! - zaklął prawnik. - Próbujecie na siłę dostać się do celi śmierci?

Nic takiego - zaprzeczył niecierpliwie Eden. - Lecz jeżeli nas skażą, nic na

to nie poradzimy. Jeżeli nas uwolnią, musimy zachować twarz i prowadzić w miarę

normalne życie. Powiem ci tyle: nie zabiliśmy go i to wszystko, co możemy ci

zdradzić.

- Skoro wiem już, że byliście razem... o której dotarliście do mieszkania?
Eden potrząsnął głową.
- Powiedzieliśmy ci już wszystko.
Strażnicy, czekający niecierpliwie na swoich więźniów, podsunęli się bliżej.
Mason wzruszył ramionami.
- Dobra. Bierzcie ich - rzucił.


ROZDZIAŁ CZTERNASTY

Mason, Della Street i Paul Drakę jedli lunch w małej włoskiej restauracji w

pobliżu sądu. Właściciel zarezerwował dla nich osobną salkę.

Mówiłeś chyba, że wszystko opiera się na dowodach pośrednich -

powiedział Drakę.

Tak sądziłem - odparł Mason. - Coś w tej sprawie po prostu nie ma sensu.

Zrobiliśmy wszystko, co możliwe - podsumował detektyw.

Della Street pocieszyła Masona:

Odwalasz wspaniałą robotę, szefie. Przecież skoro wymagają, żebyś szedł na

ślepo, pozostaje ci jedynie prowadzić sprawę na wyczucie. I tak mnóstwo dowodów

pozbawiłeś żądła.

Ale jak mam obalić zeznania Nadine Palmer?

Uważasz, że mówi prawdę?

Nie wiem.

Przypuśćmy, że wiedziałbyś, iż twoi klienci są winni

- zaproponował Drakę. - Próbowałbyś zdyskredytować Nadine Palmer,

prawda?

- I tak jest to moim obowiązkiem - zauważył Mason.
- Złożyła zeznania obciążające oskarżonych i moje zadanie polega na tym, by

odnaleźć w jej wersji jakieś słabe punkty.

Po chwili dodał: - Mógłbyś zrobić jedną rzecz, Paul?
- Co?

Weź odciski palców Delii.

Co takiego? - wykrzyknęła Della.

Weź jej odciski palców - powtórzył Mason, utkwiwszy wzrok w detektywie.

To będzie łatwe - orzekł Paul, szczerząc zęby. - Pod warunkiem, że Della

nie będzie się sprzeciwiać.

- Po co ci, u licha, moje odciski? - zapytała Della.
Mason uśmiechnął się szeroko.

Pomyślałem właśnie, że mogę wykorzystać je, przepytując świadka.

Do czego?

To może wywrzeć niezatarty efekt na ławie przysięgłych.

Kiedy chcesz je mieć?

- Zaraz po lunchu. Najlepiej, żeby Drakę zabrał cię do biura, gdzie nikt go nie

zobaczy. Zdejmij jej odciski - zwrócił się do Paula - oznacz kartkę, na której zostaną

odbite... skorzystaj ze standartowego papieru do pobierania odcisków palców...

Proszę, żebyś nie zdejmował wszystkich odcisków. Wykorzystaj odciski palców

swojej sekretarki i Delii. Jeden taki, drugi taki. Zacznij od małego palca Delii, potem

serdeczny palec twojej sekretarki. Środkowy palec Delii i wskazujący twojej

sekretarki. I na koniec kciuk Delii.

Co ty u licha knujesz? - zapytał Drakę.

Jeszcze nie wiem - odparł Mason. - Ale jeżeli znam prawo, adwokat może

przepytać świadka oskarżenia, aby wykryć, czy mówi on prawdę. Jeżeli kłamie,

niekoniecznie trzeba zastawiać pułapkę za pomocą samych pytań. Adwokat ma tu

pewną swobodę ruchów, oczywiście w rozsądnej mierze.

- To mi się nie podoba, Perry - stwierdził Drakę. - Możesz wpakować się w

kłopoty, zwłaszcza, jeżeli zaczniesz mieszać odciski palców.

Mason spojrzał na niego z przygnębieniem. - Do diabła, już się wpakowałem,

Paul. Moi klienci siedzą w tej aferze po same uszy, a ja nie wiem nawet, gdzie

uderzyć. Cokolwiek zrobię, może ich pogrążyć.

- To może pogrążyć ciebie - ocenił Drakę. - Nie jest zbrodnią zdejmować

komuś odciski palców, ale kiedy

mieszasz odciski dwojga ludzi, by kogoś oszukać... a jeśli cię przyłapią, Peny?

W tym rzecz. Nie chcę, żeby mnie przyłapali.

Przestań się zamartwiać, Paul - odezwała się Della. - Skończmy lunch i

bierzmy się do dzieła.

Drakę westchnął.
- Przez co musi przejść prywatny detektyw, kiedy pracuje dla Perry’ego

Masona! - powiedział ponuro. – Nagle straciłem apetyt.


ROZDZIAŁ PIĘTNASTY

Sąd otworzył posiedzenie o pierwszej piętnaście.
- Zeznawała pani Nadine Palmer - przypomniał sędzia Fisk. - Zechce pani

wrócić na miejsce dla świadków?

Zwrócił się do mecenasa.

- Proszę kontynuować przesłuchanie.
Mason zaczekał, aż Nadine Palmer usadowi się na krześle. Patrzyła na niego

wojowniczo, jakby zachęcając do najgorszego.

- Na kobietę, którą widziała pani nad basenem – zaczął adwokat - tylko rzuciła

pani okiem?

Widziałam ją przez jakiś czas, ale poruszała się bardzo szybko.

Dostrzegła pani jej twarz tylko w chwili, gdy biegła do wody, prawda?

Tylko wtedy mogłabym się dobrze przyjrzeć jej twarzy.

Powiedziała pani „mogłabym”. Ma pani na myśli, że zrobiłaby to pani,

gdyby miała pani lornetkę wycelowaną akurat na nią?

Poruszała się bardzo szybko, a ja miałam małe problemy z lornetką... Ale

widziałam ją.

I patrzyła pani, jak skacze do wody, płynie na drugi koniec basenu, pochyla

się nad skrytką - przez cały czas zwrócona plecami do pani?

Tak, od chwili, gdy wyszła z basenu.

A w basenie miała twarz pod wodą.

Tak.

Kiedy do pani przyjechałem - Mason zmienił temat - miała pani mokre

włosy.

Brałam prysznic.

Zawsze moczy pani włosy pod prysznicem?

Czasami. Zamierzałam wybrać się następnego dnia do fryzjera, więc nie

dbałam o nie.

Pamięta pani, że prosiłem o papierosa, a pani kazała mi zajrzeć do torebki?

- Tak.

Kiedy otworzyłem ją, żeby wyjąć papierosa, wybiegła pani z sypialni w

otwartym, powiewającym z tyłu, szlafroczku. Nie zwracała pani uwagi na to, co

widzę, tak się pani śpieszyła.

Chciałam panu pomóc. Byłam gościnna i uznałam, że jest pan

dżentelmenem.

- Podała mi pani paczkę papierosów?
- Tak.

Zeznaje pani pod przysięgą - przypomniał Mason. - Czy wyjęła ją pani z

torby, czy raczej ukryła w ręce, wybiegając z sypialni?

Właściwie to miałam ją w ręce.

Tak bardzo się pani śpieszyła, by podać mi papierosy, zanim sięgnę do

torby, ponieważ uświadomiła sobie pani, że paczka w torebce była zupełnie mokra na

skutek tego, iż wcześniej pływała pani w basenie w samej bieliźnie, którą pani

następnie zdjęła, wyżęła i mokrą schowała w torebce?

Sprzeciw - zawołał Ormsby. - Pytanie jest niewłaściwe. Omawia fakty nie

uwzględnione w materiale dowodowym i sprawy nie poruszone w czasie

przesłuchiwania świadka przez prokuraturę.

Sadzę, że mam prawo zadać to pytanie - odparł Mason. - Sprawdzam

wiarygodność świadka.

Sędzia Fisk z namysłem przyjrzał się Nadine.

Pozwolę świadkowi odpowiedzieć na pytanie - powiedział. - Sam jestem

zainteresowany odpowiedzią.

Nagle uznałam - zaczęła Nadine - że nie chcę, by grzebał pan w moich

osobistych rzeczach, panie Mason.

Pomyślałam, że przyniosą panu papierosa i wówczas nie będę musiała

wyjmować nic z torebki.

- Nie odpowiedziała pani na pytanie - zauważył Mason. - Czy pani

zachowanie wynikało z faktu, że wiedziała pani, iż papierosy w torebce są wilgotne

od włożonej tam wcześniej mokrej bielizny?

Zawahała się, potem spojrzała na niego wojowniczo.

Nie! - niemal wypluła z siebie to słowo.

Rozmawialiśmy jakiś czas, a potem zgodziła się pani, żebym ją podwiózł.

Pamięta pani?

- Tak.
- W czasie jazdy wspomniałem, że podobno Loring Carson miał przyjaciółkę

w Las Vegas?

- Tak.

A pani natychmiast poprosiła, żebym zatrzymał samochód przy pierwszej

okazji. Chciała pani jak najszybciej złapać taksówkę. Zgadza się?

Zgadza.

Wysiadła pani z mojego samochodu?

Tak.

I przesiadła się do taksówki?

Tak.

Gdzie pani pojechała tą taksówką?

- Sprzeciw! Pytanie nieprawidłowe, odnoszące się do dowodów nie

wymienionych w czasie bezpośredniego przesłuchania świadka - odezwał się

Ormsby.

Oddalam sprzeciw - powiedział sędzia Fisk. - Obrona zmierza do

sprawdzenia wiarygodności świadka.

Pojechałam na lotnisko.

- Dobrze. Zapytam jeszcze o jedno: czy wybierając się do Las Vegas zabrała

pani ze sobą określoną ilość papierów wartościowych wystawionych na nazwisko

A.B.L. Seymour i podpisanych przez pana Seymoura in blanco?

- Nie.
- Czy po dotarciu do domu Edena zauważyła pani, że skrytka jest otwarta?
- Tak.

Podeszła pani do niej?

Nie.

Dotykała jej pani?

Nie.

Wyjmowała pani z niej jakieś dokumenty?

Nie.

Twierdzę - zaczął wolno Mason - że to pani wybiegła z domu i wskoczyła

do basenu, po czym przepłynęła na drugą stronę. Twierdzę, że nie była pani nago, ale

miała na sobie majtki i stanik. Że ogołociła pani skrytkę z papierów wartościowych, a

potem popłynęła z powrotem, by zabrać swoje ubranie. Że zdjęła pani mokrą bieliznę,

wycisnęła z niej wodę i włożyła do torebki.

Nie zrobiłam nic takiego!

Czy zabrała pani ze sobą do Las Vegas jakiekolwiek papiery wartościowe?

- Nie.

Pokażę pani teczkę ze złoconym napisem „P. Mason”, włączoną uprzednio

do materiału dowodowego i zapytam, czy widziała pani tę teczkę, zanim rozpoczął się

proces.

Nie widziałam.

- Czy przywiozła ją pani ze sobą do Las Vegas?
- Nie.

Czy postarała się pani, by ukradkiem wstawiono ją do mojego pokoju w Las

Vegas?

Wysoki Sądzie! - poderwał się Ormsby. - To poszło już stanowczo za

daleko. Przesłuchanie jest niewłaściwe. Nie zgadzam się na stawianie świadkowi

takich zarzutów w braku jakichkolwiek dowodów na ich poparcie.

Sędzia Fisk przez dłuższą chwilę milczał, rozważając sprawę. Na koniec

stwierdził:

Mimo to pytanie jest istotne z punktu widzenia obrony. Zmierza do ustalenia

prawdomówności lub motywów świadka i na tej podstawie zezwalam na nie. Proszę

odpowiedzieć.

Nie - powiedziała Nadine.

Mason podszedł do stolika obrony i wyciągnął dłoń do Delii Street.
Sekretarka wręczyła mu kopertę, którą przyniósł do sądu Paul Drakę.

Adwokat podszedł następnie do świadka, gwałtownie rozdarł kopertę, wyjął kartkę

papieru podzieloną na dziesięć kwadratów z odciśniętym tuszem odciskiem palca w

każdym polu i powiedział:

Pytam, czy są to pani odciski palców?

Zaraz, chwilę! - krzyknął Ormsby, podrywając się z krzesła. - Wysuwam

sprzeciw wobec całej tej procedury. To wbrew regulaminowi. Obrona nie ma prawa

insynuować takich rzeczy!

- To znaczy jakich? - zapytał Mason.
- Że ta młoda kobieta miała zdjęte odciski palców. Sprzeciwiam się!
- Zapewniam Wysoki Sąd, pana prokuratura oraz ławę przysięgłych, że nie

zamierzałem insynuować, iż te odciski palców zdjęła jakakolwiek agencja rządowa.

Wprost przeciwnie. Po prostu pytam świadka, czy to jej odciski palców.

To wymaga od świadka wyciągania wniosków - upierał się Ormsby. - I nie

jest właściwą procedurą przesłuchiwania świadka przeciwnej strony.

Uważam, że rzeczywiście zmusza to świadka do wyciągania wniosków -

sędzia ze zmarszczonym czołem spojrzał na Masona.

Dopuszczalną procedurą jest zapytanie świadka, czy to jego podpis - odparł

Mason. - Ja pytam, czy to jego odciski palców.

Ale świadek może ocenić podpis, po prostu na niego

patrząc - podjął Fisk - gdy zbadanie odcisków palców wymaga

specjalistycznej wiedzy.

Chcę tylko to ustalić - upierał się Mason. - Nie sprzeciwiam się, by od

świadka pobrano odciski palców, umieszczono na kartce papieru i oba zestawy

wręczono urzędnikowi sądowemu, który je zidentyfikuje. Jeżeli wtedy okaże się, że

trzymam w ręku odciski nie należące do świadka, nie będę miał więcej pytań.

Ale po co mielibyśmy to robić? - rzucił Ormsby.

Ponieważ mam prawo zapytać świadka, czy dane odciski należą do niego.

Mam prawo zapytać, czy to jest jego podpis i na pewno mogę zapytać o to samo w

odniesieniu do odcisków.

To wyjątkowy problem, biorąc pod uwagę moje doświadczenie - stwierdził

sędzia Fisk. - Jednakże skłonny jestem zaproponować, żeby, zanim odrzucę pytanie,

od świadka pobrano odciski palców i obie kartki zidentyfikowano. Sąd zawezwie

wówczas obiektywnego eksperta, który odpowie na pytanie obrony.

Ja się zgadzam - oświadczył Mason.

A mogę spytać o powód pańskiego pytania? - ciągnął Fisk.

Próbuję ustalić wiarygodność świadka, Wysoki Sądzie - wyjaśnił Mason. -

Nie mogę wytłumaczyć tego w tej chwili, ponieważ odkryłbym swój plan ataku i

świadek natychmiast przeszedłby do...

Dobrze już, dobrze - przerwał pośpiesznie Fisk. - Proponuję, panowie,

żebyśmy skończyli dyskusję w obecności ławy przysięgłych. Sąd zarządza

dziesięciominutową przerwę. W tym czasie zostaną pobrane odciski palców świadka i

obie kartki papieru przekażemy do późniejszej identyfikacji.

Nie widzę, czemu by to miało służyć - nie ustępował Ormsby.

- Według mnie już to wyjaśniliśmy - zauważył sędzia.
- Chcę umożliwić obronie przesłuchanie świadka. W obecnych

okolicznościach uważam, że obrona ma do tego prawo. Moje poglądy każą mi

udzielić przedstawicielowi obrony sporej swobody w przesłuchiwaniu głównego

świadka oskarżenia w sprawie morderstwa. Zwracam panu uwagę, panie

prokuratorze, że to jest kluczowy świadek i zamierzam pozwolić obronie wykorzystać

każdą okazję, by sprawdzić jego wersję w granicach dopuszczanych przez prawo.

Dobrze - poddał się Ormsby. - Zgadzam się. Niech Mason pokazuje swoje

sztuczki, spryt i zmysł dramatyczny...

Wystarczy, panie prokuratorze - przerwał mu sędzia. - Nie pora na dyskusje.

Sąd uda się na dziesięciominutową przerwę. Po niej oba dokumenty zostaną włączone

do materiału dowodowego i porównane.

Kiedy sędzia opuścił swoje miejsce, w sali sądowej wybuchła wrzawa.

Reporterzy stłoczyli się wokół Perry’ego Masona, pytając, co usiłuje dowieść, jaka

jest jego strategia, skąd pochodzą odciski palców, jak wszedł w ich posiadanie i jaką

mają wagę. Na wszystkie pytania Mason odpowiadał z uśmiechem:

- Bez komentarza.
Gdy sąd zebrał się ponownie, wstał oburzony prokurator.
- Wysoki Sądzie - zaczął - odciski palców świadka pobrał ekspert z biura

szeryfa o wymaganych kwalifikacjach. Okazuje się, że nie ma żadnego podobieństwa

między odciskami na kartce przyniesionej przez Perry’ego Masona i odciskami

świadka, i twierdzę, że Peny Mason od początku o tym wiedział. Twierdzę, że

obrońca winny jest wykorzystywania procedur sądowych i próby zastraszenia

świadka oraz wprowadzania przysięgłych w błąd.

Mason odparł uprzejmie:

Jeżeli ekspert, o którym pan mówi, gotów jest stanąć na miejscu dla

świadków i zeznać pod przysięgą, że nie są to identyczne odciski palców, będę musiał

uznać jego zeznanie. Wycofam pytanie do świadka, czy są to jej odciski. Proponuję

przerwać przesłuchiwanie świadka, by ekspert mógł złożyć swoje zeznania.

Dobrze - Ormsby kipiał gniewem. - Pani Palmer, proszę opuścić miejsce dla

świadków. Wzywam Herveya Lavara.

Pan Lavar jest ekspertem od daktyloskopii w biurze prokuratora

okręgowego? - zapytał adwokat.

W biurze szeryfa.

Dobrze - powiedział Mason. - Uznaję jego kwalifikacje. Może pan przepytać

świadka.

Oto dwa zestawy odcisków palców - zaczął Ormsby. - Jeden oznaczono jako

F-A, drugi F-B.

Tak jest.

Najpierw zapytam o dokument F-B.

Odciski zostały pobrane od pani Nadine Palmer, osoby, która była na

miejscu dla świadków.

A F-A?

Ten zestaw pokazał świadkowi pan Perry Mason, pytając, czy to jej odciski.

Czy istnieje jakiekolwiek podobieństwo między którymkolwiek z odcisków

na kartce F-A i F-B?

- Nie.
- Czy należą do tej samej osoby?
- Nie.
- Czy odciski na kartce F-A mogła zrobić ta sama osoba, której odciski

widnieją na kartce F-B?

- Nie.
- Czy świadek Nadine Palmer pozostawiła swoje odciski palców na kartce F-

A lub czy któreś z widocznych na niej odcisków należą do niej?

- Nie.

Nie mam więcej pytań - zakończył Ormsby.

W tej chwili rezygnuję z przesłuchania świadków - zadecydował Mason. -

Proszę, by oba zestawy włączono do materiału dowodowego.

- Oskarżenie nie uważa tego za konieczne - zaprotestował prokurator.

Proszę więc włączyć je jako materiał obrony - Mason hojnym gestem

machnął ręką, podkreślając, że chce zachować się uczciwie. - Proszę włączyć je jako

dowody obrony numer jeden i dwa.

Zgoda - powiedział sędzia Fisk. - Tak oznaczone możemy je włączyć do

materiału dowodowego. Pani Palmer, proszę wrócić na miejsce dla świadków.

Nie mam więcej pytań do świadka - powiedział Mason.

Oskarżenie? - zapytał sędzia.

Również.

Jest pani wolna, pani Palmer.

Oskarżenie zakończyło przesłuchiwanie swoich świadków - ogłosił Ormsby.

Czy obrona wnosi o przerwę? - zapytał Fisk.

Nie - odparł Mason. - Obrona wzywa swojego pierwszego i jedynego

świadka, Estellę Rankin.

Jedynego świadka? - zdziwił się Ormsby.

Tak. Nie sądzę, bym potrzebował więcej.

- Chwileczkę, panowie - odezwał się sędzia. – Proszę o wstrzymanie się od

rozmów na boku. Panno Rankin, proszę zająć miejsce dla świadków.

Estelle Rankin, wysoka, zgrabna kobieta o rudych włosach i wielkich

brązowych oczach zajęła miejsce, założyła nogę na nogę, spojrzała na przysięgłych, a

potem zwróciła wzrok na Peny’ego Masona.

- Gdzie pani mieszka, panno Rankin?

W Las Vegas w Newadzie.

Była tam pani piętnastego marca tego roku?

Tak.

Czym się pani zajmuje?

Pracuję wieczorami w sklepie z pamiątkami.

Proszę opisać nam towary sprzedawane w sklepie.

To przedmioty z ozdobnej skóiy, antyki, niewielka ilość artykułów

kosmetycznych, pocztówki, pamiątki z Las Vegas, wybrane czasopisma, cygara i

papierosy. Oraz walizki.

Czy wieczorem piętnastego marca przez posłańca hotelowego ktoś zamówił

u pani aktówkę?

Zamówienie przekazał szef obsługi.

O której godzinie?

Była dziewiąta czterdzieści pięć.

Rozpoznałaby pani tę teczkę?

Tak.

Oto dowód rzeczowy dwadzieścia sześć A. Czy widziała go pani wcześniej?

Panna Rankin wzięła teczkę do rak, obróciła i powiedziała:

Tak. Tę teczkę wówczas sprzedałam.

I do godziny dziewiątej czterdzieści pięć wieczorem piętnastego marca

teczka ta znajdowała się na półce sklepu, w którym pani pracuje?

- Tak.

Jest pani pewna? - Tak.

To wszystko. Świadek do dyspozycji oskarżenia. Ormsby wstał z drwiącym

uśmiechem na ustach.

- Wie pani dobrze, panno Rankin, że tę teczkę, dowód rzeczowy dwadzieścia

sześć A, pan Mason mógł zamówić tamtej nocy po prostu po to, by zmylić policję.

Dokumenty, które policja znalazła w środku, pan Mason mógł przywieźć w innej

teczce.

Sprzeciw - odezwał się Mason. - Pytanie wymaga od świadka wyciągania

wniosków. Oskarżenie twierdziło, iż tę właśnie teczkę z papierami wartościowymi

przywiozłem z Los Angeles. Mam prawo dowieść, skąd pochodziła naprawdę.

Ależ ten dowód nic nie znaczy - upierał się Ormsby. - To tylko wniosek

wyciągnięty przez świadka.

Proponuję, by oskarżenie przedstawiło sprawę ławie przysięgłych -

powiedział Mason. - Uważam, że dowód ten znaczy bardzo dużo, ponieważ w czasie

mojego pobytu w Las Vegas byłem śledzony przez policjanta z tamtejszego wydziału.

- Nic na to nie wskazuje - sprzeciwił się Ormsby. - Zresztą to i tak nieistotne.

W takim razie wzywam powtórnie porucznika Tragga, aby potwierdzić, że

byłem stale śledzony.

Ja zamknąłem już sprawę - kłócił się Ormsby. - Nie może jej pan teraz

otworzyć i przesłuchać świadka jeszcze raz.

Dobrze - zgodził się uprzejmie Mason. - Mam tak absolutne zaufanie do

uczciwości porucznika Tragga, że wezwę go jako świadka obrony.

Porucznik zajął miejsce, zaskoczony.
- Teczka oznaczona jako dowód rzeczowy dwadzieścia sześć A została

znaleziona w moim pokoju - zaczął Mason. - Kto ją znalazł, poruczniku?

- Ja.

Zauważył pan jeszcze jakąś teczkę w tym pokoju?

Nie. Ale była tam jeszcze walizka.

Mówię o teczce. Czy była jeszcze jakaś?

Nie na widoku.

Wszedł pan do mojego pokoju w określonym celu, prawda?

- Tak.
- Towarzyszył panu sierżant Elias Camp z policji Las Vegas?

- Tak.

Wiedział pan, że wówczas mnie śledzono?

Wyznaczono policjanta w cywilu, który miał pana pilnować.

Groził pan, że zdobędzie nakaz przeszukania, aby sprawdzić mój pokój?

- Tak.

Dlaczego?

Mieliśmy szukać teczki zawierającej papiery wartościowe.

- Znalazł ją pan?
- Tak.

Czy w pokoju była druga teczka zawierająca papiery wartościowe albo z

której można by owe papiery przełożyć do tej?

Ja... przyznaję, że nie wiem - powiedział Tragg.

Dlaczego tego pan nie wie?

Ponieważ wszedłem do pokoju, aby znaleźć teczkę z obligacjami i kiedy ją

znalazłem, zakończyłem przeszukiwanie pomieszczenia.

Więc, o ile pan wie, ta teczka, dowód rzeczowy dwadzieścia sześć A, była

jedyną teczką w pokoju.

Tak jest.

Czy zdjął pan odciski palców z tej teczki?

Tak. Zrobiliśmy to.

Rozpoznaliście je?

Tak. Niektóre należały do pana, niektóre do osoby, która nie została

wówczas zidentyfikowana. Teraz sądzę, że mogły to być odciski palców panny

Estelle Rankin.

Ma pan przy sobie zdjęcia tych odcisków?

Mam je w aktówce.

Proszę wyjąć.

Tragg wyciągnął fotografie.
- Chciałbym włączyć te zdjęcia jako dowody obrony numer trzy i cztery -

powiedział Mason. - Nie mam więcej pytań do świadka.

Nie mam pytań - rzucił Orsmby.

Jest pan wolny - powiedział Mason i zwrócił się do zaskoczonego

oskarżyciela. - To zamyka sprawę obrony. Nie mamy więcej świadków.

Sędzia Fisk był równie zdumiony jak prokurator.

Chce pan teraz wygłosić mowę końcową?

Jesteśmy gotowi - rzucił wojowniczo Ormsby.

Ja również - powiedział Mason.

- Bardzo dobrze - stwierdził sędzia. - Głos ma oskarżenie.
Prokurator podszedł do ławy przysięgłych: - Wysoki Sądzie oraz wy, panie i

panowie przysięgli, to sprawa szczególna, niezwykła. Chodzi o popełnione

świadomie i z zimną krwią morderstwo. Zmarły nie był może najbardziej doskonałym

człowiekiem na ziemi, niemniej miał prawo żyć. Miał prawo być chroniony przez

system legislacyjny. Oskarżona Vivian Carson, uznawszy, że zniknęło jej uczucie do

zmarłego, wniosła sprawę o rozwód. Przeczuwała, że mąż ukrył część majątku; było

to całkiem prawdopodobne i w rzeczywistości zostało dowiedzione. Nie doceniałbym

państwa inteligencji, gdybym próbował twierdzić co innego.

To po części stanowiło motyw zbrodni. To, oraz najwyraźniej nagłe

zauroczenie obojga oskarżonych. Kusiło mnie, by oddać tę sprawę pod waszą

rozwagę bez przemówienia końcowego, lecz czuję, że pewne fakty powinienem

podkreślić, by, panie i panowie przysięgli, nie wprowadziły was w błąd żadne

wysuwane w ostatniej chwili argumenty. Swoją mowę oskarżenie wygłosi po mowie

obrony, więc teraz chcę tylko wskazać, iż mimo ataku, jaki niewątpliwie uczyni

obrona na wiarygodność świadka Nadine Palmer, zachowała się ona w sposób godny

podziwu. Uczciwie przyznała, że mimo iż sama jest pewna, że kobietą, którą widziała

wskakującą do basenu była Vivian Carson, nie zidentyfikuje jej pod przysięgą. Myślę,

że jest to najlepszym barometrem uczciwości świadka.

Twierdzę, że z uwagi na zachowanie świadka, cokolwiek powie obrońca,

każda próba oczernienia świadka, będzie niczym bumerang, który uderzy w

oskarżonych. Oskarżeni pozostawili swoje odciski palców na płytce zamykającej

schowek. Te odciski palców to milczący dowód, że oboje dotykali spodniej strony

kafla. Nie można zaprzeczyć zeznaniom, że to ich odciski palców. Sami możecie to

sprawdzić. Zdjęcia włączono do materiału dowodowego. Spójrzcie tylko na

powiększone odbitki i sami wyciągnijcie wnioski. Nie trzeba eksperta, by rozpoznać

odciski takie jak te. Wystarczy tylko dobry wzrok i zdrowy rozsądek.

Oskarżeni pozostawili swoje odciski palców na spodniej części kafla i

wewnątrz stalowego sejfu.

Dlaczego? Sami zadajcie sobie to pytanie. Nikt nie próbował podać wam

rozsądnego wyjaśnienia, bo istnieje tylko jedno logiczne wytłumaczenie:

zamordowali Loringa Carsona i zabrali ukryte przez niego papiery. Zabrali gotówkę.

Chcieli sprzedać obligacje. Ich prawnik, Peny Mason, miał je przy sobie w Las

Vegas.

Czy to zbieg okoliczności?
Nie bądźcie naiwni. Nie pozwólcie, by obrońca zamydlił wam oczy.
Wnoszę o uznanie obojga oskarżonych winnymi morderstwa pierwszego

stopnia - odwrócił się i wrócił na swoje miejsce.

Mason wstał i uśmiechnął się do przysięgłych.
- Wysoki Sądzie oraz wy, panie i panowie przysięgli, jestem w dość

niekorzystnym położeniu. Sprawa przeciw-

ko oskarżonym opiera się na zeznaniach jednego świadka, Nadine Palmer.
Prokurator zapewnił państwa, że Nadine Palmer jest rozsądną i uczciwą

kobietą. Powiedziano wam, że ponieważ nie zidentyfikowała nagiej kobiety skaczącej

do basenu jako Vivian Carson, świadczy to o jej szczerości, jest barometrem

uczciwości, i każdy atak na nią obróci się przeciwko oskarżonym.

Świadek Nadine Palmer nie ma odwagi stwierdzić, że widziała Vivian Carson

skaczącą do basenu, ponieważ wie, że to nie była pani Carson i że gdyby później

okazało się, że widziała kogoś zupełnie innego, zostałaby oskarżona o

krzywoprzysięstwo. Więc unika odpowiedzi, wykręca się, wymiguje, zmienia temat -

a oskarżenie chce, byście uznali to za barometr jej uczciwości. Jeżeli to jest barometr

uczciwości, to pokazuje on bardzo niskie ciśnienie.

Dlaczego pani Palmer nie była na tyle uczciwa, by przyznać, że nie mogła

rozpoznać osoby, którą zobaczyła, że nie wie, kim ona była, że nie dostrzegła jej

twarzy? Nagłe i zaskakujące pojawienie się nagiej kobiety, która wybiega z domu i

skacze do basenu, zupełnie ją zaskoczyło. Panie z ławy przysięgłych, wy wiecie, co

czuła pani Palmer. Zobaczyła zupełnie nagą kobietę. Ten widok zaskoczył ją i zanim

odzyskała równowagę na tyle, by dobrze się jej przyjrzeć, kobieta znalazła się w

basenie. Potem już ani razu nie było widać jej twarzy.

Ale czy pani Palmer naprawdę widziała nagą kobietę? Czy widziała

kogokolwiek? A może swoją własną przygodę przedstawia jako coś, co widziała,

udając, że była świadkiem obserwującym zdarzenie z oddali?

Dlaczego nie poszła na policję, by opisać to, co widziała? Dlaczego szybko

wróciła do domu i wzięła prysznic, mocząc przy tym włosy? Dlaczego papierosy w

jej torebce nasiąkły wodą? Powiem wam, dlaczego. Ponieważ to Nadine

Palmer wskoczyła do basenu, przepłynęła na drugą stronę i zabrała obligacje.

Zamierzam to udowodnić. Udowodnię to, odwołując się do waszego rozsądku, i

dowiodę tego bez najmniejszych wątpliwości.

Panie i panowie przysięgli, wszyscy jesteście ludźmi dorosłymi, nie

urodziliście się wczoraj i wiecie, jak postępuje policja: kiedy znajdą podejrzanego,

szukają wszystkich dowodów potwierdzających jego winę i zbyt często ignorują fakty

wskazujące na kogoś innego.

Twierdzę, że Nadine Palmer wskoczyła do basenu, kiedy dowiedziała się o

sejfie z obligacjami, że włożyła obligacje do plastikowej torby, że zaczęła płynąć z

powrotem i zorientowała się, że Loring Carson zauważył ją, gdy skakała do wody.

Loring Carson wybiegł z tyłu domu i kiedy Nadine Palmer wychodziła na brzeg,

wepchnął jej głowę pod wodę, żądając, by oddała papiery.

Skąd to wiemy? Ponieważ oba rękawy koszuli Carsona były mokre do łokci.

Nie zamoczył ich obu, otwierając skrytkę. Uruchamiając mechanizm otwierający sejf

zrobił to samo, co porucznik Tragg i była to rzecz najzupełniej normalna: podwinął

prawy rękaw.

A nawet gdyby go nie podwinął, nie mógłby zamoczyć lewej ręki, sięgając

drugą do ukrytego pierścienia. Zamoczył oba rękawy, ponieważ próbował schwycić

pływaczkę i wepchnąć pod wodę, kiedy była jeszcze w basenie. Ale mu uciekła.

Co więc zrobił Loring Carson? Wrócił do domu, odkrył porzucone ubranie i

przypilnował go, wiedząc, że właścicielka nie odważy się pokazać publicznie w

mokrej i przeźroczystej bieliźnie.

Udowodnię teraz, że pływaczką tą nie była tajemnicza naga kobieta, którą

Nadine Palmer ponoć widziała, ale sama Nadine Palmer!

Znalazła się w pułapce. Cicho poszła do kuchni, wzięła nóż i na bosaka

przemknęła się niepostrzeżenie do ogrodzenia, przy którym stał Loring Carson,

zwrócony plecami, ponieważ pilnował porzuconych ubrań, i wbiła mu nóź w plecy.

Ten jeden czyn usuwał wszystkie przeszkody stojące na jej drodze. Z jednej

strony mogła wejść w posiadanie obligacji i zdobyć fortunę, z drugiej - zostałaby

oskarżona o morderstwo.

Wskoczyła więc do basenu, ponownie przepłynęła pod drutami i wróciła po

swoje ubranie zostawione w sypialnej części domu. Stojąc nad ciałem, zdjęła mokrą

bieliznę, wsadziła ją do torebki, włożyła sukienkę i wtedy - dopiero wtedy - wróciła

na wzgórze, gdzie zostawiła samochód, niosąc z sobą skradzione obligacje.

Dotarłszy do samochodu, pojechała do swojego mieszkania i przebierała się,

kiedy zadzwoniłem do drzwi. Ogarnęła ją panika, zwłaszcza gdy uświadomiła sobie,

że nieopatrznie pozwoliła, bym zorientował się, że papierosy w jej torebce nasiąkły

wodą. Zrozumiała również, że musi jakoś wytłumaczyć się ze zdobycia fortuny. Żyła

skromnie, z niskiej pensji, i nagle stała się zamożna. Jak miała to wyjaśnić?

Napomknąłem o Las Vegas i to podsunęło jej rozwiązanie, jakiego potrzebowała.

Postanowiła pojechać tam i zagrać w kasynie. Po dłuższym czasie nikt nie

zorientowałby się, czy wygrała, czy przegrała. Mogłaby więc wrócić z mnóstwem

pieniędzy i twierdzić, że wygrała wszystko w ruletkę.

Była jednak za sprytna, by zawracać sobie głowę obligacjami, bo można je

„namierzyć”. Co więc zrobiła? Włożyła je do teczki, kazała wytłoczyć na niej litery

„P. Mason” i podrzuciła teczkę do mojego pokoju. Potem anonimowo doniosła

policji, że mam aktówkę wypchaną obligacjami, które wręczyli mi moi klienci,

oskarżeni w tym procesie. Nie mogę tego dowieść bez najmniejszych wątpliwości, bo

jestem sam, jestem prawnikiem, nie reprezentuję policji, nie mam ich sprzętu, ludzi,

jako osoba z zewnątrz nie mogę liczyć na współpracę policji z Las Vegas. Nawet

jednak jeśli nie mogę dowieść tego z całą pewnością, mogę uwiarygodnić tak, byście

panie i panowie przysięgli byli zadowoleni, a przynajmniej zasiać w was uzasadnione

wątpliwości. A kiedy tak się stanie, będziecie musieli uwolnić oskarżonych. Tak każe

prawo.

Wiecie, że w materiale dowodowym znalazła się teczka z odciskami palców,

których policja nie potrafiła zidentyfikować. Weźcie pod uwagę zdjęcia odcisków

zdjętych z sejfu i zakrywającej go płytki, które policja uznała z całą pewnością - tak

przynajmniej stwierdzono - za ślady palców moich klientów. Teraz proszę, byście

przyjrzeli się dowodowi rzeczowemu w tej sprawie, na którym widać odciski palców

uznane za należące do Nadine Palmer - tak stwierdził ekspert oskarżenia. Weźcie je

do swojego pokoju i porównajcie ze zdjęciami odcisków, których policja nie

zidentyfikowała, ponieważ były rozmazane albo nie potrafiono wskazać osoby, która

je zostawiła. Nie musicie być ekspertami, by je porównać. Wystarczy szukać

podobieństwa. Policja pokazała wam, jak się to robi na diagramach, na których

powiększono odciski palców oskarżonych znalezione na obrzeżu płytki. Oczywiście,

że były tam ich odciski. Dlaczego nie? Dom należał do obojga. Vivian Carson miała

jedną połowę, Morley Eden drugą. Co byście zrobili, gdybyście po powrocie do domu

odkryli płytkę przy basenie, która w rzeczywistości stanowiła pokrywę sejfu? Czy nie

zastanawialibyście się, co było w skrytce? Czy nie pochylilibyście się nad nią i nie

sprawdzili dokładnie?

Pan prokurator twierdzi, że oskarżeni zostawili swoje odciski palców na

skrytce, ale nie potrafi powiedzieć, kiedy to zrobili. - Tu Mason zrobił dramatyczną

pauzę. - Nie potrafi powiedzieć, czy zostawili je tam przed czy po morderstwie. Czy

zostawiono je, zanim Loring Carson przyszedł do domu. Czy nie zostawiono ich noc

wcześniej, kiedy oskarżeni odkryli sejf i postanowili zastawić pułapką na Carsona.

Wystarczyło by podszedł do skrytki - wówczas można go było zaprowadzić do sądu i

zmusić do wytłumaczenia się z ukrywania wspólnego majątku małżonków oraz

oskarżyć o utajnianie dochodów. Załóżmy, że oskarżeni to właśnie chcieli zrobić.

Załóżmy, że coś poszło źle i nagle, ku swojej konsternacji, odkryli zwłoki Carsona.

Panie i panowie przysięgli, mam tu dwanaście szkieł powiększających.

Przekażę je woźnemu sądowemu. Sąd poinstruuje państwa, że rozważając wyrok,

macie prawo zabrać do swojego pokoju dowody rzeczowe i dokładnie je obejrzeć.

Proszę, byście wzięli ze sobą te zdjęcia oraz zdjęcia odcisków palców Nadine

Palmer...

- Jedną chwilę - zawołał Ormsby. - Uznaję tę propozycję za niezgodną z

prawem. Sędziowie przysięgli nie mogą uważać się za ekspertów w tej dziedzinie.

Daktyloskopia to specjalistyczna wiedza. Tylko fachowiec jest w stanie je ocenić.

Zgoda, możemy otworzyć przewód sądowy i pozwolić ekspertowi z biura szeryfa

dowieść, że odcisków palców, których nie zidentyfikowała policja, nie można

zidentyfikować, że nie zawierają one wystarczającej ilości podobnych punktów, by

porównać je z jakimikolwiek innymi. Natomiast nie możemy pozwolić, by przysięgli

porównywali je na oko. Przecież nawet ekspert nie jest w stanie stwierdzić jedynie na

podstawie ograniczonej liczby punktów podobieństwa, czy...

Chwileczkę - przerwał sędzia Fisk. - Już zgłosił pan swój sprzeciw. Sąd

skłonny jest ocenić sytuację jako nietypową, ale zdaje sobie sprawę, że pan Mason

mówi prawdę: przysięgli mają prawo zabrać ze sobą dowody rzeczowe i nie możemy

im zabronić tego.

Dziękuję, Wysoki Sądzie - powiedział Mason. Zwrócił się ku ławie

przysięgłych i ukłonił. - Pamiętajcie państwo, że prokurator sam w swoim

przemówieniu powiedział, że wszystko, czego potrzeba, by porównać odciski palców,

to dobry wzrok i zdrowy rozsądek. Sąd poinstruuje was, że jeżeli po obejrzeniu

wszystkich dowodów rzeczowych w waszych myślach pojawi się uzasadniona

wątpliwość co do winy oskarżonych, musicie ich uniewinnić. Dziękuję państwu -

Mason usiadł.

Wówczas prokurator wstał, wściekły i wyprowadzony z równowagi, urządził

żenującą scenę: wrzeszczał i krzyczał na przysięgłych, walił pięściami w stół,

wskazywał z pogardą palcem na Masona, oskarżał go o brak etyki zawodowej,

twierdził, że nie wezwał eksperta od daktyloskopii, by udowodnił, że

niezidentyfikowane odciski palców należą do Nadine Palmer, ponieważ się bał.

Mason siedział i uśmiechał się. Najpierw do Ormsby’ego, potem do

przysięgłych. Był to uśmiech człowieka, którego stać na okazanie wielkoduszności

pokonanym, człowieka, który obserwuje histeryczne krzyki osoby, która przegrała i o

tym wie. Przysięgli wyszli na dwie i pół godziny. Wrócili z werdyktem

uniewinniającym oboje oskarżonych.


ROZDZIAŁ SZESNASTY

W prywatnym gabinecie Perry Masona siedzieli, oprócz gospodarza, Della

Street, Morley Eden i Vivian Carson.

- Nie ma tu nikogo prócz waszego adwokata, jego sekretarki i czterech ścian

biura - powiedział Mason. - Najwyższy czas, żebyście wreszcie zdradzili, co się

naprawdę stało. Zostaliście uznani za niewinnych zbrodni. To znaczy, że nie można

was ponownie oskarżyć. Żeby uzyskać uniewinnienie, musiałem rzucić podejrzenie

na głównego świadka oskarżenia. Na tym polegał mój zawodowy obowiązek jako

reprezentującego was adwokata. Musiałem zmusić przysięgłych, by nabrali

uzasadnionych wątpliwości co do waszej winy. Ale wcale nie jestem pewien, że to

Nadine Palmer zabiła Loringa Carsona. Musicie mi, u diabła, pomóc odkryć, kto to

zrobił. Jeśli to ona, oskarżymy ją, jeśli nie - dopilnujemy, by jej nazwiska, dość już

oczernionego, nie obsmarowano ponownie w prasie. Zaczynajcie.

Eden spojrzał na Vivian Carson.
Opuściła głowę. - Ty mu powiedz - poprosiła.

Dobrze - zgodził się Eden. - Oto, co naprawdę się stało. Ale gdybyś znał

fakty albo gdyby odkryła je policja, skazano by nas za morderstwo pierwszego

stopnia bez najmniejszej szansy obrony.

Zgoda - przyznał Mason. - Więc co się wydarzyło?

Od pierwszej chwili, kiedy ujrzałem Vivian - zaczął Eden - byłem

zafascynowany.

Fascynacja była obustronna - włączyła się Vivian Carson. - Kobiecie nie

przystoi mówić takich rzeczy, ale drżałam jak liść, kiedy on był w pobliżu.

Morley objął ją i pogłaskał po ramieniu.
- Mówcie dalej - ponaglił adwokat. - To już wiemy: miłość od pierwszego

wejrzenia.

Prawie od pierwszego - sprostował Eden.

Od kiedy zobaczyłeś ją w bikini - skomentował sucho Mason.

No dobrze - poddała się Vivian. - Zaplanowałam to. Chciałam przyciągnąć

jego uwagę. Chciałam zmusić go do... do czynu, oskarżyć o złamanie sądowego

nakazu i doprowadzić do tego, by wściekł się na Loringa.

Aaa, w to wierzę - zgodził się Mason. - Tak się zaczęło. Co stało się potem?

Wieczorem czternastego Vivian powiedziała mi, że musi odstawić

samochód do naprawy. Spytała, czy jako sąsiad nie mógłbym pojechać z nią do

najbliższego warsztatu i potem przywieźć z powrotem. Do tego czasu dobrze się już

poznaliśmy i żartowaliśmy o tak zwanych dobrosąsiedzkich stosunkach. Zawiozłem

ją do warsztatu, a potem przypomniała sobie, że zostawiła potrzebne jej rzeczy w

swoim mieszkaniu. Powiedziałem, że z przyjemnością podwiozę ją pod blok, a potem

zawiozę do domu. Po drodze pojawiła się kwestia obiadu, więc zaprosiłem ją do

restauracji. Po obiedzie poszliśmy na jakiś występ. Wróciliśmy do mieszkania po jej

rzeczy, a tam zaczęliśmy rozmawiać. Ona stwierdziła, że znajdujemy się na

neutralnym gruncie. Napomknąłem o ogrodzeniu, a Vivian zauważyła, że tu między

nami nie stoi żadna przeszkoda. Wiem tylko, że potem trzymałem ją w ramionach i...

cóż, czas minął nam bardzo szybko. Zaczęliśmy snuć plany i gadaliśmy niemal do

świtu. Nie chciałem zniszczyć tego, co się stało i Vivian chyba też nie. Nagle

usłyszeliśmy przekręcanie klucza w zamku. Drzwi otworzyły się i na progu stanął

Loring Carson. Rzucił kilka obraźliwych dla żony uwag, zupełnie nie na miejscu i

niewiarygodnie chamskich. Uderzyłem go. Kiedy się podniósł, zaczęliśmy walczyć.

Wyrzuciłem go za drzwi i powiedziałem, że jeśli kiedykolwiek wróci albo będzie

molestował Vivian, zabiję go.

Czy ktoś to usłyszał? - zapytał Mason.

Jasne. Jeden z sąsiadów słyszał całą awanturę, ale najwyraźniej nam

współczuł i trzymał gębę na kłódkę. Nic wiem, czemu policja tego nie podejrzewała i

nie przepytała mieszkańców bloku. Widocznie nie mieli pojęcia, że tamtej nocy

byliśmy z Vivian w Larchmore. Kobieta, która widziała, jak parkowaliśmy samochód,

sama zgłosiła się na komendę, ale policja założyła, że noc spędziliśmy gdzie indziej.

Co wydarzyło się potem? - zapytał Mason.

Wyrzuciłem Carsona i czekaliśmy do świtu. Rano zjedliśmy śniadanie i

wyszliśmy. Przed hydrantem stał wóz Carsona z mandatem za wycieraczką. Uznałem,

że lepiej go przesunąć, więc przepchnąłem samochód kilka metrów dalej od hydrantu.

Kiedy Carson wpadł do mieszkania, był pijany. Może nie wiedział, że zaparkował

wóz przed hydrantem. Vivian sądzi jednak, że zrobił to celowo - to była jego ostatnia

próba, by uciec przed oskarżeniem o oszustwo, stwarzając fałszywe dowody, które

obaliłyby wyrok w sprawie rozwodowej. Bo po co zatrzymał sobie klucz do

mieszkania? Vivian na pewno mu go nie dała.

Ale co się z nim stało, kiedy wyszedł z bloku? - spytał Mason. - Powinien

odjechać swoim samochodem. Dlaczego tego nie zrobił?

Nie wiem - przyznał Eden. – I to mnie martwi. Wyglądając przez okno,

widzieliśmy samochód. Może... może wyszlibyśmy wcześniej, gdyby go tam nie

było, ale... cóż, stało się, co się stało. Baliśmy się, że Carson ma broń i... po prostu nie

wiedzieliśmy, co może się stać.

Co dalej?

Pojechałem do twojego biura i podpisałem poprawiony wniosek do sądu.

Vivian siedziała w tym czasie w moim samochodzie na parkingu. Nie mogłem

powstrzymać się przed myślą, jakbyś się zdziwił, gdybyś o tym wiedział.

Mason spojrzał na Delię Street i skinął głową.
- Wróciliśmy do domu - ciągnął Eden - i poszliśmy do mojej części willi. W

salonie leżał jakiś człowiek. Zbiegliśmy po schodach i odkryliśmy, że to Loring

Carson. W jego plecach tkwił nóż. Najwyraźniej zakłuł go ktoś, kto stał po drugiej

stronie ogrodzenia. To było straszne. Vivian zorientowała się, że nóż pochodził z jej

kuchennego zestawu. Razem znaleźliśmy ciało i po prostu nie mogliśmy pójść na

policję i przyznać się, że byliśmy... że spędziliśmy noc razem, że pobiłem się z

Carsonem, i że potem odkryliśmy zwłoki. Zaproponowałem Vivian, że odwiozę ją do

mieszka nia, ukryjemy samochód Loringa w garażu, dopóki się nie ściemni, a potem

wywieziemy go tam, gdzie go łatwo znajdą. Później miałem zawieźć ją do warsztatu,

skąd odebrała by swój wóz, pojechalibyśmy kupić inny nóż w miejsce brakującego, a

na koniec sam wróciłbym do domu na spotkanie z dziennikarzami w porze, na którą

wyznaczyłeś konferencję prasową. Miałem wejść do domu razem z tobą, a reporterzy

odkryliby zwłoki. Teraz wiem, że plan był głupi. Powinniśmy byli pójść na policję i

wyznać wszystko, ale... cóż, zrobiliśmy inaczej. Kiedy zaczęliśmy ukrywać fakty, nie

mogliśmy już powiedzieć prawdy. Nie uwierzyłaby nam żadna ława przysięgłych.

Twoim zadaniem było zabrać się do tej sprawy tak, jak wyglądała i walczyć na oślep.

- Rozumiem - powiedział Mason. - Ja...
Rozdzwonił się telefon na jego biurku, krótkimi, ostrymi sygnałami.

To sygnał Gertie, że pakuje się tu porucznik Tragg... Drzwi otworzyły się i

policjant stanął na progu.

No, no - odezwał się - chyba przerwałem konferencję.

Nie chyba, ale na pewno - uściślił adwokat.

To bardzo źle - stwierdził Tragg.

- Mógłbym również zauważyć, że skoro moi klienci zostali uniewinnieni z

zarzutu zamordowania Loringa Carsona, nie powinna się już nimi interesować

policja. Tak więc tym trudniej wytłumaczyć twoje nieuzasadnione najście. Tragg

wyszczerzył zęby.

- Nie trać zimnej krwi, Mason. Traktuj to spokojnie. Interesują mnie nie twoi

klienci, ale ty.

- Ja?

Zgadza się - Tragg rozwalił się na krześle, pstryknięciem palców zsunął

kapelusz na czoło i uśmiechnął się przyjacielsko. - Zostawiłeś nam pewien problem

do rozwiązania, Mason.

O co ci chodzi?

Dziennikarze naciskają, żebyśmy aresztowali Nadine Palmer, ale przecież

nie została oskarżona. Omamiłeś przysięgłych i zwolnili twoich klientów na

podstawie uzasadnionych wątpliwości. To znaczy wmówiłeś im, że to Nadine Palmer

odwaliła robotę. Ale nie możesz tego udowodnić, my zresztą też. Wypadliśmy poza

matę.

Prokurator okręgowy wpakował się w to wszystko, nie pytając mnie o radę -

zauważył adwokat - więc rozwiązać problem może również bez mojej pomocy.

Zgadza się, zgadza - przyznał Tragg. - Myślałem, że tak właśnie powiesz,

choć z drugiej strony miałem nadzieję, że zechcesz współpracować z departamentem

policji: Właściwie nie z całym departamentem, ale z jego członkiem: porucznikiem

Arturem Traggiem.

Mason uśmiechnął się szeroko.

To stawia sprawę w innym świetle - powiedział.

Kupuję twoją teorię o mokrych rękawach. Kiedy się nad tym zastanowiłem,

facet tak przejęty swoim wyglądem jak Carson na pewno zdjął marynarkę i podwinął

prawy rękaw, zanim wsadził rękę do basenu, żeby pociągnąć za pierścień otwierający

schowek. Prześledziłem dalej twoją teorię. Nie włożył marynarki, ale rękaw opuścił.

Skończył to, co chciał zrobić z sejfem. Wrócił do domu i właśnie

wkładał marynarkę, kiedy dostrzegł coś, co kazało mu wybiec na patio. Ktoś

w basenie zwrócił jego uwagę. Najprawdopodobniej była to, jak mówiłeś: naga

kobieta przepływająca pod ogrodzeniem z plastikową torbą wypchaną papierami z

sejfu. Loring klęknął nad basenem i chwycił ją za ramiona. Może usiłował wepchnąć

jej głowę pod wodę. Chciał wyrwać torbę. Uciekła mu i przepłynęła z powrotem pod

drutami. Carson nie mógł przejść górą, nie zmieściłby się pod spodem, mógłby

jedynie przepłynąć pod zasiekami w ubraniu. To mu się niezbyt podobało. Miał

jednak klucze do obu części willi, więc obiegł płot i wszedł od drugiej strony.

Dziewczyna zostawiła tam ubranie i Carson uznał, że jeśli przypilnuje ciuszków,

intruz będzie musiał się pojawić. A kiedy tam stał, ona wbiła mu nóż w plecy z

drugiej strony ogrodzenia. Wniosek: potrzebuję twojej współpracy.

Jakiej współpracy? - zapytał Mason.

Nie chcę przepuścić okazji. Twoi klienci zostali uniewinnieni. Nikt nie może

ich oskarżyć po raz drugi. Nie chcę, żeby przyznali się do winy, ale jeśli są winni,

mógłbyś powiedzieć mi, że tracę czas, usiłując przypiąć zbrodnię komuś innemu.

Potraktuję to jako zeznanie złożone w zaufaniu, które nigdy nie zostanie ujawnione

ani przekazane prasie. Zwykłe oświadczenie, wyłącznie dla mojej satysfakcji.

Dla twojej satysfakcji radzę - odparł Mason - żebyś kontynuował śledztwo.

Mam powody wierzyć, że moi klienci są niewinni. Ręczę za to własną reputacją.

To naprawdę coś - Tragg zmierzył wzrokiem Vivian Carson i Morleya

Edena. - Może oni powiedzieliby, co naprawdę się wydarzyło. Tylko do mojej

wiadomości.

Mason potrząsnął głową.

Nikomu nie powiedzą, co się stało.

A ty wiesz? - zapytał porucznik.

- Wiem - przyznał Mason - i nie powiem.
Tragg westchnął.
- Na teczce jest kilka całkiem wyraźnych odcisków - zauważył Mason. - Może

odkryjesz, do kogo należą?

Porucznik pokręcił głową:

Ze wszystkich głupstw, jakie może zrobić prawnik, najgorsze było

wmówienie przysięgłym, że mogą zostać ekspertami od daktyloskopii...

Dowiedziałem się, co działo się w pokoju przysięgłych. Każdy z nich wierzył, jakby

go zahipnotyzowano, że dwa z rozmazanych odcisków na płytce należały do Nadine

Palmer, a jeden znalazł się na aktówce. Oczywiście, było między nimi kilka

podobnych punktów. Zawsze można znaleźć cztery czy pięć. Ale nie uznajemy, że

odciski zostały zidentyfikowane, dopóki nie znajdziemy jedenastu podobnych

punktów. Tego jednak nie sposób już było wytłumaczyć przysięgłym z uwagi na

sposób, w jaki ty przedstawiłeś sprawę. Kiedy przysięgli odkryli cztery punkty, z

miejsca uznali, że są ekspertami od daktyloskopii... Zrobiłeś najbardziej cholerną

rzecz, jaką tylko można było zrobić.

Cóż, prokurator jest sam sobie winien - stwierdził Mason. - Powiedział, że w

porównywaniu odcisków nie ma nic tajemniczego, że sami to zobaczą i że mogą

zabrać do swojego pokoju dowody rzeczowe.

Tragg uśmiechnął się od ucha do ucha.
- Do twojej i tylko twojej wiadomości, Perry, w tej chwili Morrison Ormsby

nie cieszy się popularnością w prokuratorze okręgowej. A nawet narasta w stosunku

do niego pewna niechęć. Nie zdziwiłbym się, gdyby wkrótce uznał za rozsądne

otworzyć prywatną praktykę. Część dziennikarzy wydobyła całą historię od

ławników. Zamierzają zrobić z tego hit prasowy. Zawsze mamy odciski, których nie

można zidentyfikować. Gdyby wszyscy obrońcy tak załatwiali sprawę jak ty, stale

mielibyśmy kłopoty. Jasne, to wina Ormsby’ego. Ale to ty zastawiłeś pułapkę, a on

złapał się w nią jak mucha na lep.

Być może przeoczyłeś jedną kwestię - podsunął Mason.

To znaczy?

Naprawdę nigdy nie widziałem teczki z obligacjami, zanim nie znalazła się

w moim pokoju. Zamówiłem nową ze sklepu z pamiątkami i przełożyłem do niej

papiery, a starą wsadziłem do walizki. Zrobiłem to, aby udowodnić w sądzie

dokładny czas, kiedy wszedłem w posiadanie teczki. W innym przypadku twój

świadek stwierdziłby, że przywiozłem ją z Los Angeles, że obligacje dostałem od

moich klientów i zabrałem je, by wymienić papiery na pieniądze.

Wiem, wiem - rzucił porucznik. - Usiłowałem powiedzieć policji w Las

Vegas, że nie jesteś taki głupi, ale nie chcieli mnie słuchać.

Dobrze, Tragg, dam ci teczkę, która znalazłem w swoim pokoju -

zdecydował Mason. - Może zdejmiecie z niej odciski palców, które będą pasować do

odcisków zdjętych z płytki nad basenem, których nie potrafiliście zidentyfikować.

A po co niby tu przylazłem? - zapytał Tragg. - Jasne, musimy znaleźć osobę,

która zostawiła tam swoje odciski palców. Musimy mieć cokolwiek, z czym można

by je porównać.

No właśnie - Mason podszedł do sejfu i wyjął plastikowy worek, do którego

zapakował teczkę podrzuconą do jego pokoju w Las Vegas.

Niech pan zwróci uwagę poruczniku, że wytłoczono tu złocony napis „P.

Mason”.

Tragg skinął głową.

To dość osobliwy sposób oznaczania aktówki - ciągnął prawnik. - Każdy

napisałby raczej „Peny Mason” lub po prostu „P.M” albo jedynie „Mason”.

Mów dalej - poprosił Tragg.

Jeśli uważnie przyjrzysz się literom, drugą część nazwiska widać wyraźniej

niż inicjały. Innymi słowy, teczkę opisano najpierw „RM”, a dopiero potem dodano

cztery ostatnie litery, przy czym literka „a” zasłoniła kropkę po „M”.

Nie przerywaj, świetnie ci idzie.

Wszyscy przeoczyli fakt, iż Loring Carson musiał jakoś dostać się do

miejsca, gdzie znaleziono jego zwłoki.

Wcale tego nie przeoczyliśmy. To była rzecz podstawowa. Przyjechał

swoim wozem, a twoi klienci odprowadzili go do garażu pod mieszkaniem Vivian

Carson. Zamierzali przetrzymać go tam, aż przestaną wzbudzać zainteresowanie, a

potem porzucić tak, by nikt nie połączył z nimi samochodu.

Jeżeli to zrobili - zaczął Mason - dlaczego wstawili samochód do garażu

Vivian Carson?

To mnie dziwi - zgodził się Tragg.

Loring Carson przyjechał tu z Las Vegas - podjął Mason. - Nie był sam. Nie

sądzę również, że towarzyszyła mu jego przyjaciółka Genevieve Hyde. Myślę, że

padł ofiarą systemu panującego w kasynach.

To znaczy?

Kiedy faceta zaczyna nużyć jedna hostessa, na scenę wchodzi druga. W tym

szczególnym przypadku mowa o młodej kobiecie nazwiskiem Paulita Marchwell, a

ponieważ jej inicjały to „P.M”, nie zdziwiłbym się, gdyby teczka należała do niej.

Może Paulita przyjechała do Los Angeles z Carsonem albo umówiła się tu z nim na

spotkanie. Carson zostawił gdzieś swój samochód i przyjechał tu z Paulita. Zapewne

kazał jej zaczekać w samochodzie. Chciał włożyć do sejfu kolejne dokumenty.

Celowo zostawił wóz po stronie domu należącej do Edena, na wypadek, gdyby

dziewczyna zaciekawiła się i zaczęła węszyć. Zatrzymał sobie klucze do domu.

Obszedł ogrodzenie i bocznym wejściem wszedł do środka. Paulita miała ogólne

pojęcie o tym, co się dzieje i po co Carson tu przyjechał. Musiała jedynieodszukać

sejf. Weszła do części domu należącej do Edena, prawdopodobnie przez okno, stanęła

tak, by zobaczyć basen i zorientowała się, co robi Carson. Jak tylko schował obligacje

i gotówkę - pewnie cały plik forsy - i odwrócił się w stronę domu, Paulita rozebrała

się i jak błyskawica wskoczyła do wody. Dopłynęła do skrytki, otworzyła ją, wyjęła

zawartość i wróciła pod drutami.

A co Carson wtedy robił? - wtrącił Tragg.

Wyszedł do samochodu, odkrył, że nikt nie siedzi w środku i złożył

wszystko razem. Paulita liczyła na to, że zdąży włożyć ubranie i wyjść z domu

niespiesznym krokiem, mówiąc: „Loring, jakie to piękne miejsce. Rozglądałam się.

Należą ci się gratulacje. Wykonałeś wspaniałą pracę”. Jednak zanim mogła cokolwiek

powiedzieć, Carson wpadł frontowymi drzwiami i zobaczył, jak naga wychodzi z

basenu, niosąc plastikową torbę. Zrzucił z siebie marynarkę i pobiegł za nią. Ona

wskoczyła z powrotem do basenu, ale Carson zdążył ją schwycić - może za włosy.

Próbował wepchnąć jej głowę pod wodę, ale ona zanurkowała i przepłynęła pod

ogrodzeniem. Carson stał przez chwilę, zastanawiając się, jak postąpić, potem włożył

marynarkę i przypilnował jej ubrań, pewien, że nie odważy się wybiec nago na drogę.

Kluczyki do samochodu miał przy sobie. Ale ona była lepsza. Zdjęła nóż z wieszaka,

boso, po cichu przemknęła do ogrodzenia, wbiła mu nóż w plecy, przeciągnęła

ubranie pod drutem, włożyła, wyjęła kluczyki do stacyjki z kieszeni Carsona i

odjechała. Potem do domu weszli moi klienci. Znaleźli zwłoki i zrozumieli, że

wpakowali się w nie lada kłopoty. Zamiast zadzwonić do mnie i od razu spytać o

radę, usiłowali wymyślić własną wersję zdarzeń.

To wspaniała teoria - ocenił Tragg. - Czy można ją w jakiś sposób

udowodnić?

Możesz zadać kilka pytań Genevieve Hyde. O ile wiem, przyleciała

samolotem do Los Angeles. Może dowiedziała się, że Paulita kradnie jej faceta i

postanowiła to sprawdzić. Nie lubi mówić, ale nie kłamie. Tak przynajmniej sądzę.

Postaw się na miejscu Carsona. Gdyby naga kobieta nie była dziewczyną, która go

przywiozła na miejsce, poprosiłby swoją czekającą w samochodzie towarzyszkę, by

weszła z jednej strony domu. Sam wszedłby z drugiej i w ten sposób okrążyliby

intruza. A skoro tak nie zrobił, to przekonujący dowód, że naga kobieta była osobą,

która przyjechała z nim samochodem. Tragg zamyślił się.

A Nadine Palmer? - zapytał po długiej chwili.

Nadine Palmer zrobiła to, co zrobiłaby każda kobieta - odparł Mason. -

Kiedy zauważyła sejf, chciała sprawdzić, co jest w środku. Zbiegła ścieżką

prowadząca od punktu, w którym zaparkowała samochód. Zwróć jednak uwagę na

jedno, Tragg: ścieżka nie biegnie pod drutem, ale wychodzi na sypialną część domu.

Żeby dostać się do schowka, zdjęła sukienkę i zanurkowała do basenu ubrana w

majtki i stanik. Przepłynęła pod ogrodzeniem, stwierdziła, że sejf jest pusty, wróciła,

zdjęła bieliznę, wycisnęła wodę i wsadziła mokre rzeczy do torebki. Kiedy założyła

sukienkę, dobiegły ją głosy Morleya Edena i Vivian Carson, którzy akurat wchodzili

do środka. Przycisnęła się do ściany i od tej chwili wszystko potoczyło się tak, jak

mówiła. Nie lekceważ inteligencji przysięgłych. Odcisk jej palca naprawdę znalazł się

na pokrywie sejfu.

Tragg potrząsnął głowa.

- Nie znaleźliśmy dość podobnych punktów, by uzyskać wyrok skazujący.

Mason uśmiechnął się szeroko.

- Ale ja miałem ich dość, by wnieść kwestię uzasadnionej wątpliwości. Były

jednak i inne niezidentyfikowane odciski palców. Sprawdź Paulitę Marchwell.

Tragg wstał gwałtownie.

- Coś w tym jest - powiedział. - Pojadę do Las Vegas.

Wyszedł z biura.

Morley Eden spojrzał na Vivian.

- Widzisz? - powiedziała. - Od początku wiedziałam, że możemy zaufać panu

Masonowi.

Eden wyciągnął książeczkę czekową.

- Myślę, że dwadzieścia pięć tysięcy dolarów będzie uczciwą opłatą za tę

sprawę. Ukaram się grzywną w wysokości następnych dwudziestu pięciu tysięcy za

ukrywanie faktów przed moim adwokatem i zmuszanie go do działania na oślep.

Della Street oczyściła fragment biurka z papierów, by Eden mógł wypisać

czek. We troje obserwowali, jak go wypisywał: „Wypłacić na żądanie Perry

Masonowi pięćdziesiąt tysięcy dolarów”.

„KB”