Jack Higgins

Czas umierania

Paul Chavasse 6

Przełożyła: DANUTA GÓRSKA

AMBER

Tytuł oryginału: A FINE NIGHT FOR DYING

I

Nocna przeprawa

Czasami Jean Mercier zastanawiał się, czy życie w ogóle ma jakiś sens. Właśnie teraz zadawał sobie to pytanie. Gdzieś w ciemnościach, daleko od łodzi, znajdował się brzeg, którego nie widział, ryzyko, którego nie potrafił ocenić, a brak nawigacyjnych świateł pogarszał sprawę.

Wiatr, który dotarł tu aż z Uralu, hulał nad zatoką St.Malo, piętrzył spienione fale, rozbryzgiwał wodę na szybach sterówki. Mercier zmniejszył obroty silnika i nieznacznie zmienił kurs. Wytężał wzrok w ciemności, czekając na umówione światło niczym na znak z niebios.

Niezręcznie, jedną ręką skręcił papierosa, świadom drżenia palców, którego nie potrafił opanować. Był zmarznięty, zmęczony i bardzo wystraszony, ale płacono mu dobrze, gotówką na rękę i bez podatku - więcej, niż mógł zarobić przez trzy miesiące łowienia ryb. Kiedy człowiek ma chorą żonę na utrzymaniu, musi brać, co się nawinie, i dziękować losowi.

Światło błysnęło trzykrotnie i zgasło tak szybko, że Mercier przez chwilę nie był pewien, czy wzrok nie spłatał mu figla. Ze znużeniem przesunął ręką po oczach. Światło znowu zamigotało. Obserwował trzeci rozbłysk jak zahipnotyzowany, potem otrząsnął się i tupnął w podłogę sterówki. Na schodach rozległy się kroki i pojawił się Jacaud.

Znowu pił. Merciera zemdliło lekko, kiedy w czystym słonym powietrzu rozszedł się przenikliwy, kwaśny zapach. Jacaud odepchnął go na bok i przejął ster.

- Gdzie to jest? warknął.

Odpowiedział mu kolejny błysk daleko w przedzie, trochę po lewej. Jacaud kiwnął głową, zwiększył szybkość i zakręcił sterem. Kiedy łódź skoczyła w ciemność, wyjął z kieszeni nie dopitą butelkę rumu, przełknął resztkę zawartości i cisnął pustą flaszkę przez otwarte drzwi. W świetle padającym od kompasu wydawał się pozbawiony ciała sama głowa pływająca wśród mroków, makabryczny żart. Była to twarz zwierzęcia, bestii chodzącej na dwóch nogach: małe świńskie oczka, spłaszczony nos, rysy pogrubione przez lata pijaństwa i chorób.

Mercier wzdrygnął się mimo woli po raz setny, a Jacaud wyszczerzył zęby.

- Masz stracha, co, mały?

Marynarz nie odpowiedział. Jacaud złapał go za włosy i przyciągnął bliżej, nie zdejmując drugiej ręki z koła sterowego. Mercier krzyknął z bólu, a Jacaud znowu się roześmiał.

- To dobrze, że masz stracha. Teraz idź i przygotuj ponton. Wypchnął go brutalnie przez otwarte drzwi. Mercier chwycił się relingu, żeby nie wypaść za burtę. W oczach miał łzy gniewu i upokorzenia, kiedy wymacywał sobie po ciemku drogę przez pokład. Ukląkł na jedno kolano obok gumowego pontonu, wyjął z kieszeni sprężynowy nóż i po omacku znalazł linę mocującą ponton do pokładu. Przepiłował linę, a potem dotknął kciukiem ostrego jak brzytwa noża, myśląc o Jacaudzie. Wystarczyłoby jedno mocne pchnięcie, ale na samą myśl o tym wnętrzności Merciera skurczyły się ze strachu. Pospiesznie zamknął nóż, wstał i czekał przy relingu.

Łódź zanurzyła się w ciemność i światło błysnęło jeszcze raz. Kiedy Jacaud zgasił silnik, łódź zwolniła i zaczęła dryfować bokiem w stronę plaży odległej o sto jardów, obrysowanej fosforyzującym pasem przy bój u. Mercier rzucił kotwicę, kiedy Jacaud podszedł do niego. Potężny mężczyzna sam spuścił ponton na wodę i przyciągnął go linką.

- Wskakuj - powiedział niecierpliwie. - Nie chcę tu długo sterczeć.

Woda chlupotała na dnie pontonu, zimna i przejmująca dreszczem. Mercier ujął dwa drewniane wiosła i odbił od burty łodzi. Znowu czuł strach, jak zawsze, ponieważ plaża stanowiła nieznane terytorium, chociaż odwiedzał ją wcześniej w identycznych okolicznościach przynajmniej pół tuzina razy. Ale zawsze miał uczucie, że tym razem będzie inaczej - że policja już czeka. Że wsadzą go do więzienia na pięć lat.

Ponton nagle uniósł się na fali, balansował przez chwilę, po czym przemknął przez spienioną linię przyboju i zatrzymał się na przybrzeżnych kamieniach.

Mercier wciągnął wiosła, wyskoczył za burtę i obrócił ponton dziobem w stronę morza. Kiedy się wyprostował, snop światła rozdarł ciemności, oślepiając go na chwilę.

Podniósł rękę obronnym gestem. Światło zgasło i spokojny głos powiedział po francusku:

- Spóźniłeś się. Ruszajmy.

To był znowu ten Anglik, Rossiter. Chociaż prawie bezbłędnie mówił po francusku, Mercier rozpoznał go po akcencie. Jedyny znany mu człowiek, przed którym Jacaud czuł respekt. W ciemności był zaledwie cieniem, tak jak towarzyszący mu mężczyzna. Zamienili kilka słów po angielsku, w języku, którego Mercier nie znał, potem drugi mężczyzna wskoczył do pontonu i przysiadł na dziobie. Mercier również wsiadł, spuścił wiosła, a Rossiter wypchnął ponton za pierwszą falę i wdrapał się po burcie do środka.

Kiedy dobili do łodzi, Jacaud czekał przy relingu na rufie. Jego cygaro żarzyło się słabo w ciemnościach. Pasażer wsiadł pierwszy, a za nim ruszył Rossiter z walizką. Zanim Mercier wszedł na pokład, Anglik i pasażer znikli na dole. Jacaud pomógł marynarzowi wciągnąć ponton przez burtę, zostawił go przywiązującego linki i wrócił do sterówki. W chwilę później silnik zamruczał cicho i łódź wypłynęła na morze.

Mercier skończył przywiązywać ponton i przeszedł na dziób, żeby sprawdzić, czy wszystko w porządku. Rossiter przyłączył się do Jacauda i obaj stali za kołem sterowym. Chuda, delikatna twarz Anglika ostro kontrastowała z paskudną gębą Jacauda dwie przeciwne strony medalu, dżentelmen i zwierzę. A jednak wydawali się całkowicie ze sobą zgadzać, czego Mercier nigdy nie mógł zrozumieć.

Kiedy przechodził obok sterówki, Jacaud powiedział coś zniżonym głosem i obaj wybuchnęli śmiechem. Nawet w tym się różnili - wesoły chichot Rossitera dziwnie przeplatał się z gardłowym, grubym rechotaniem Jacauda - a przecież jakoś do siebie pasowali.

Mercier zadrżał i zszedł pod pokład, do kambuza.

Przez większość drogi morze było zdumiewająco spokojne, chociaż kanał La Manche ma fatalną opinię, ale przed świtem zaczął padać deszcz. Kiedy zbliżali się do angielskiego brzegu, za sterem znów stał Mercier. Powitała ich ściana skłębionej mgły. Mercier tupnął w pokład. Po chwili pojawił się Jacaud. Wyglądał okropnie, oczy miał czerwone i zapuchnięte z braku snu, twarz szarą i obwisłą.

- Co tam znowu?

Marynarz pokazał mu mgłę.

- Nie wygląda za dobrze.

- Jak daleko jesteśmy?

- Sześć czy siedem mil.

Jacaud kiwnął głową i odepchnął go na bok.

- Okay, zostaw to mnie.

W drzwiach pojawił się Rossiter.

- Kłopoty?

Jacaud potrząsnął głową.

- Poradzę sobie.

Rossiter podszedł do relingu i stał tam z twarzą bez wyrazu, ale nieznaczne drganie mięśnia w prawym policzku zdradzało narastające w nim napięcie. Odwrócił się i potrącając Merciera zszedł pod pokład.

Mercier postawił kołnierz marynarskiej kurtki, wepchnął ręce w kieszenie i stanął na dziobie. W szarym świetle wczesnego poranka łódź wyglądała jeszcze gorzej niż zwykle, dokładnie tak, jak powinna - zniszczona rybacka łódź biedaka, z więcierzami na homary spiętrzonymi nieporządnie na rufie obok gumowego pontonu, z sieciami rozwieszonymi na obudowie silnika. Lekki deszczyk zraszał wszystko kroplami wilgoci. Potem pochłonęła ich mgła, szare macki musnęły twarz Merciera, zimne i lepkie, nieczyste jak dotyk trupa.

Strach powrócił, tak silny, że powodował drżenie nóg i bolesne skurcze żołądka. Marynarz otarł usta wierzchem dłoni i zaczai skręcać papierosa, usiłując powstrzymać drżenie palców.

Łódź prześliznęła się przez szarą kurtynę. Dalej powietrze było czyste. Bibułka do papierosów sfrunęła na pokład. Mercier wychylił się do przodu i uczepił relingu. Dwieście jardów dalej w zimnym świetle przesuwał się smukły szary kształt, wyraźnie zamierzający przeciąć im drogę.

Jacaud zmniejszył już szybkość, kiedy Rossiter znów pojawił się na pokładzie. Podbiegł do relingu i zatrzymał się, osłaniając ręką oczy przed deszczem. W szarym brzasku rozbłysnął sygnał. Anglik odwrócił się z ponurą twarzą.

- Sygnalizują, że chcą wejść na pokład. To ścigacz torpedowy Królewskiej Marynarki. Wynosimy się stąd.

Mercier złapał go za rękaw i powiedział głosem zdławionym przez narastającą panikę:

- Te ścigacze robią trzydzieści pięć węzłów, monsieur. Nie mamy żadnych szans.

Rossiter chwycił go za gardło.

- Siedem lat, tyle dostaniesz, jeśli złapią nas z nim na pokładzie. Teraz zejdź mi z drogi.

Kiwnął głową Jacaudowi, przebiegł przez pokład i znikł na dole. Silnik ryknął, kiedy Jacaud dał pełny gaz i jednocześnie zakręcił kołem sterowym. Łódź przechyliła się na burtę, niemal stanęła w miejscu, po czym zanurkowała we mgłę.

Szare ściany otoczyły ich i zasłoniły ze wszystkich stron. Drzwi prowadzące pod pokład rozwarły się z trzaskiem. Pojawił się Rossiter w towarzystwie pasażera. Był to Murzyn w średnim wieku, ubrany w ciężki płaszcz z futrzanym kołnierzem. Rozejrzał się niepewnie. Rossiter przemówił do niego po angielsku. Murzyn kiwnął głową i podszedł do relingu, a wtedy Rossiter wyciągnął automat i zadał mu potężny cios w podstawę czaszki. Murzyn zatoczył się i upadł nie wydając krzyku.

To, co stało się później, przypominało senny koszmar. Anglik działał zdumiewająco szybko i energicznie. Chwycił ciężki łańcuch z pokładu rufowego i owinął go kilkakrotnie wokół ciała pasażera. Resztką łańcucha okręcił mu szyję i spiął oba końce kawałkiem drutu.

Odwrócił się i zawołał do Merciera, przekrzykując ryk silnika:

- Okay, bierz go za nogi i do wody z nim.

Mercier stał nieruchomo, jak skamieniały. Rossiter przykląkł na jedno kolano i podźwignął Murzyna do pozycji siedzącej. Mężczyzna z wysiłkiem uniósł głowę, zatrzepotał powiekami i otworzył oczy. Wpił się wzrokiem w Merciera - nie błagalnie, ale z nienawiścią - otworzył usta i krzyknął coś po angielsku. Rossiter pochylił się i chwycił go pod pachy, po czym wyprostował się, a ciało Murzyna wypadło przez reling głową do przodu i natychmiast zniknęło w morzu.

Anglik odwrócił się i uderzył Merciera w twarz tak mocno, że ten rozciągnął się na pokładzie.

- Teraz wstawaj i weź się do roboty przy sieciach, bo inaczej dołączysz do niego.

Wszedł do sterówki. Marynarz leżał przez chwilę, potem podniósł się i pokuśtykał na rufę. To nie mogło się zdarzyć. O Boże, przecież to nie mogło się zdarzyć. Pokład przechylił się gwałtownie, kiedy Jacaud znowu zakręcił sterem. Mercier upadł twarzą na stos śmierdzących sieci i zaczął wymiotować.

Uratowała ich mgła, która zakryła połowę kanału La Manche i osłoniła ich ucieczkę na francuski brzeg.

W sterówce Jacaud łyknął rumu z butelki, którą podał mu Rossiter, po czym zachichotał ochryple.

- Zgubiliśmy ich.

- Masz szczęście - przyznał Rossiter. - Widocznie jesteś porządnym człowiekiem.

- Szkoda tej przesyłki.

- Takie jest życie. - Rossiter wydawał się zupełnie niewzruszony. Pokazał na Merciera, który kulił się przy sieciach, obejmując głowę rękami. - Co z nim?

- To mięczak - oświadczył Jacaud. - Facet bez charakteru. Jego też powinniśmy wyrzucić za burtę. - A co powiesz ludziom w St. Denise?

Rossiter potrząsnął głową.

- Zostaw go mnie.

Przeszedł przez pokład i stanął nad Mercierem, trzymając butelkę rumu.

- Lepiej łyknij sobie.

Mercier powoli podniósł głowę. Twarz miał białą jak rybi brzuch, oczy pełne bólu.

- On jeszcze żył, monsieur. Jeszcze żył, kiedy pan go wrzucił do wody.

Jasne, płowe włosy Rossitera błyszczały w porannym słońcu. Wyglądał jak pozbawiony wieku. Popatrzył na Merciera, jego ładna, delikatna twarz była pełna współczucia. Westchnął ciężko, przykucnął i wyjął z kieszeni prześliczny posążek Madonny. Statuetka miała około ośmiu cali wysokości i wydawała się bardzo stara. Była misternie wyrzeźbiona z kości słoniowej - tej samej barwy, co włosy Rossitera, inkrustowana srebrem. Kiedy Rossiter nacisnął kciukiem jej stopy, jak za dotknięciem różdżki czarodziejskiej pojawiło się stalowe ostrze, długie na sześć cali, ostre jak brzytwa z obu stron, pieczołowicie wypolerowane.

Rossiter pocałował Madonnę z uszanowaniem, bez śladu szyderstwa, a potem musnął ostrzem prawy policzek marynarza.

- Masz żonę, Mercier - powiedział łagodnie, ani na chwilę nie zmieniając świątobliwego wyrazu twarzy. - Podobno jest nieuleczalnie chora?

- Monsieur... - szepnął Mercier. Miał wrażenie, że serce zamarło mu w piersi.

- Jedno słowo, Mercier, jedno jedyne słowo i poderżnę jej gardło. Rozumiesz?

Mercier odwrócił się. Żołądek podjechał mu do gardła, znowu ogarnęły go mdłości. Rossiter podniósł się, przeszedł przez pokład i stanął w drzwiach sterówki.

- W porządku? - zapytał Jacaud.

- Naturalnie. - Rossiter głęboko wciągnął w płuca świeże słone powietrze i uśmiechnął się. - Ładny poranek, Jacaud, piękny poranek. I pomyśleć, że człowiek straciłby to wszystko, gdyby został w łóżku.

II

Wśród zmarłych

Mgła okrywała miasto, a gdzieś w oddali statki, które pokonywały dolny nurt Tamizy w drodze na morze, buczały żałośnie dając ostrzegawcze sygnały. Mgła - prawdziwa mgła, taka, jaką spotyka się tylko w Londynie i w żadnym innym miejscu na kuli ziemskiej. Mgła, która uśmiercała ludzi w podeszłym wieku, powodowała uliczne korki i zamieniała jedno z największych miast świata w królestwo chaosu.

Paul Chavasse wysiadł z taksówki na Marble Arch, pogwizdując cicho pod nosem postawił kołnierz płaszcza i wszedł w bramę parku. Osobiście bardzo lubił mgłę, a jeszcze bardziej deszcz. Może pozostało mu to z okresu młodości, a może istniało inne, prostsze wytłumaczenie. Deszcz i mgła zamykają człowieka w małym, prywatnym światku, co czasami bywa bardzo wygodne.

Przystanął, żeby zapalić papierosa - wysoki, przystojny mężczyzna z twarzą tak galijską jak plac Pigalle w sobotnią noc i z celtyckimi kośćmi policzkowymi, dziedzictwem po ojcu Bretończyku. Parkowy dozorca wychynął spośród cieni i znikł bez słowa - scenka, która mogła wydarzyć się tylko w Anglii. Chavasse ruszył dalej swoją drogą, dziwnie rozweselony.

Szpital St. Bede stał na drugim końcu parku i pomimo swej światowej sławy wyglądał jak gotycko-wiktoriańskie monstrum. Oczekiwano go tam i kiedy zgłosił się w recepcji, portier w schludnym błękitnym uniformie poprowadził go przez korytarze wyłożone zielonymi kafelkami, ciągnące się w nieskończoność. Przekazano go starszemu laborantowi, urzędującemu w małym oszklonym biurze, który zwiózł go na dół do kostnicy zadziwiająco nowoczesną windą. Kiedy drzwi windy otworzyły się, Chavasse natychmiast poczuł przenikliwy zapach środków odkażających, tak typowy dla szpitali, oraz wyjątkowe zimno. Rozległe, pełne ech pomieszczenie wypełniały szeregi stalowych szuflad, każda zawierająca zwłoki, ale powód jego wizyty czekał osobno na operacyjnym wózku, przykryty gumową płachtą.

- Niestety nie mogliśmy go wsadzić do szafy - wyjaśnił laborant odsuwając płachtę. - Za bardzo spuchł. Śmierdzi jak zeszłoroczna ryba albo jeszcze gorzej.

Z bliska smród był niemal przytłaczający, pomimo środków zapobiegawczych, jakie niewątpliwie zastosowano. Chavasse wyjął chusteczkę i przyłożył ją do nosa.

- Rozumiem.

Wiele razy widywał śmierć w najrozmaitszej postaci, ale ta potworność była czymś nowym. Popatrzył na zwłoki i nieznacznie zmarszczył brwi.

- Jak długo leżał w wodzie?

- Sześć do siedmiu tygodni.

- Potrafiliście to ustalić?

- O tak... testy uryny, tempo chemicznego rozkładu i tak dalej. Nawiasem mówiąc był Murzynem, wie pan?

- Tak mi powiedziano, ale nigdy bym się tego nie domyślił.

Laborant kiwnął głową.

- Długotrwałe zanurzenie w słonej wodzie dziwnie wpływa na pigmentację skóry.

- Na to wygląda. - Chavasse cofnął się o krok i schował chusteczkę do kieszeni. - Dziękuję bardzo. Chyba zobaczyłem wszystko, czego potrzebowałem.

- Możemy już się go pozbyć, sir? - zapytał laborant naciągając z powrotem płachtę.

- Ach tak, zapomniałem. - Chavasse wydobył portfel i wyjął formularz likwidacji zwłok. - Tylko kremacja. Wszystkie dokumenty muszą być do jutra w Ministerstwie Spraw Wewnętrznych.

- W Akademii Medycznej myśleli, że dostaną go na sekcję.

- Niech pan im powie, żeby poszukali gdzie indziej. - Chavasse naciągnął rękawiczki. - Proch do prochu, tak ma być z tym chłopcem, i żadnych sztuczek. Sam trafię do wyjścia.

Kiedy wyszedł, laborant zapalił papierosa z pochmurną miną. Zastanawiał się nad Chavasse'em. Facet wygląda trochę na cudzoziemca, ale z pewnością to Anglik. Całkiem sympatyczny gość - dżentelmen, używając staroświeckiego określenia - a jednak coś z nim było nie w porządku. Oczy, właśnie, o to chodzi. Czarne i kompletnie bez wyrazu. Wydawały się spoglądać przez człowieka na wylot, jak gdyby wcale go nie dostrzegały. Podobne oczy miał japoński pułkownik w tym obozie w Syjamie, w którym laborant spędził trzy najgorsze lata swojego życia. Dziwny gość był z tego Japońca. Miły i uprzejmy, ale potrafił spokojnie palić papierosa, kiedy zachłostywano jakiegoś człowieka na śmierć.

Laborant otrząsnął się i rozłożył formularz, który dał mu Chavasse. Formularz był podpisany przez samego ministra spraw wewnętrznych. To załatwiało sprawę. Starannie schował papier do portfela i pchnął wózek w sąsiednie drzwi, prowadzące do krematorium. Dokładnie trzy minuty później zamknął szklane drzwiczki jednego z trzech specjalnych pieców i sięgnął do przełącznika. Płomienie pojawiły się jakby magicznym sposobem i natychmiast objęły ciało, rozdęte od własnych gazów.

Laborant zapalił następnego papierosa. Profesor Henson nie będzie zachwycony, ale już się stało, a poza tym jest potwierdzenie na piśmie. Pogwizdując wszedł do sąsiedniego pomieszczenia i zrobił sobie filiżankę herbaty.

Upłynęły prawie dwa miesiące od ostatniej wizyty Chavasse'a w St. John's Wood. To było jak powrót do domu po długiej nieobecności. Nic dziwnego, jeśli wziąć pod uwagę tryb życia, jaki Chavasse prowadził od dwunastu lat, odkąd został agentem Biura - mało znanej sekcji brytyjskiego wywiadu, zajmującej się sprawami, z którymi nikt inny nie potrafił sobie poradzić.

Chavasse wszedł po schodach i nacisnął dzwonek obok mosiężnej plakietki głoszącej: „Brown and Co - Import i Eksport”. Prawie natychmiast drzwi otworzył wysoki siwiejący mężczyzna w niebieskim uniformie z serży. Wyraźnie rozpromienił się na widok Chavasse'a.

- Dobrze, że pan wrócił, panie Chavasse. Zdrowo pan wygląda z tą opalenizną.

- Cieszę się, że wróciłem, George.

- Pan Mallory pytał o pana, sir. Panna Frazer dzwoni na dół co parę minut.

- To nic nowego, George.

Chavasse szybko wspiął się po krętych schodach w stylu Regencji. Nic się nie zmieniło. Zawsze było tak samo. Przez długi czas prawie nic się nie dzieje, a potem nagle wyskakuje coś takiego, że doba powinna mieć dwadzieścia siedem godzin.

Kiedy Chavasse wszedł do małego sekretariatu na końcu wąskiego korytarza, Jean Frazer siedziała za biurkiem. Podniosła wzrok i zdjęła grube okulary z uśmiechem, który w obecności Chavasse'a zawsze był odrobinę cieplejszy.

- Paul, wyglądasz świetnie. Wspaniale, że wróciłeś.

Obeszła biurko, drobna, energiczna kobieta około trzydziestki, atrakcyjna na swój sposób. Chavasse wziął ją za ręce i pocałował w policzek.

- Miałem zaprosić cię na wieczór do Saddle Room, ale nie wyszło mi i teraz sumienie mnie gryzie.

- Och, na pewno... zrobiła sceptyczną minę. - Dostałeś moją wiadomość?

- Samolot się spóźnił, ale posłaniec czekał na mnie pod domem. Nie zdążyłem nawet się rozpakować. Byłem w St. Bede i obejrzałem ten corpus delicti, czy jak to się nazywa. Wyjątkowo nieprzyjemny widok. Facet dosyć długo leżał w wodzie. Zrobił się całkiem biały, co wyglądało trochę dziwnie w świetle twoich informacji. Bo przecież był Murzynem, prawda?

- Oszczędź mi szczegółów. - Przełączyła interkom. - Paul Chavasse jest tutaj, panie Mallory.

- Proszę go przysłać.

Głos był oschły i daleki, jak gdyby pochodził z innego świata - świata, o którym Chavasse niemal zapomniał podczas swojej dwumiesięcznej rekonwalescencji. Poczuł we wnętrznościach chłodny dreszcz emocji, kiedy otwierał drzwi i wchodził do gabinetu.

Mallory wcale się nie zmienił. Ten sam szary flanelowy garnitur od tego samego znakomitego krawca, ten sam krawat dobrej szkoły, starannie zaczesane stalowosiwe włosy, to samo odległe, lodowate spojrzenie sponad okularów. Nie potrafił nawet zdobyć się na uśmiech.

- Cześć, Paul, miło cię widzieć - powiedział takim tonem, jak gdyby myślał zupełnie co innego. - Jak noga?

- Już w porządku, sir.

- Żadnych trwałych objawów?

- Boli trochę przy wilgotnej pogodzie, ale powiedziano mi, że to wkrótce przejdzie.

- Masz szczęście, że możesz chodzić o własnych siłach. Pociski magnum to paskudztwo. Jak było na Alderney?

Matka Chavasse'a, która była Angielką, po przejściu na rentę mieszkała na tej najrozkoszniejszej z wysp kanału La Manche. Pod jej troskliwą opieką Chavasse spędził okres rekonwalescencji. Z pewnym zdziwieniem uświadomił sobie, że jeszcze wczoraj o tej porze urządził piknik na białym piasku zatoki Telegraph: kurczęta na zimno, sałatka i zamrożona butelka Liebfraumilch prosto z lodówki, owinięta mokrym ręcznikiem, całkowicie wbrew regułom, ale inaczej nie dało się tego pić.

Westchnął.

- Przyjemnie, sir. Bardzo przyjemnie.

Mallory od razu przeszedł do rzeczy.

- Widziałeś ciało w St. Bede?

Chavasse przytaknął i zapytał:

- Wiadomo, kto to był?

Mallory sięgnął po teczkę, otworzył ją.

- Murzyn z Indii Zachodnich nazwiskiem Harvey Preston, przybyły z Jamajki.

- Skąd to wiecie?

- Był notowany. Mieliśmy jego odciski palców.

Chavasse wzruszył ramionami.

- Kiedy go widziałem, miał palce spuchnięte jak banany.

- Och, chłopcy z laboratorium dysponują niezłą techniką i potrafią sobie poradzić z takim problemem. Biorą wycinek skóry i zmniejszają do normalnych wymiarów za pomocą pewnych chemikaliów.

- Ktoś sporo się napracował nad anonimowymi zwłokami wyrzuconymi na brzeg. Dlaczego?

- To nie było tak. Rybacka łódź znalazła go przy trałowaniu dna w pobliżu Brixham, owiniętego siedemdziesięcioma funtami łańcucha.

- Pewnie morderstwo?

- Śmierć przez utonięcie.

- Paskudny rodzaj śmierci.

Mallory położył na biurku zdjęcie.

- To on, sfotografowany na swoim procesie w Bailey w 1967 roku.

- Za co go sądzili?

- Obrabował kasyno w Birmingham na pięćdziesiąt dwa tysiące funtów. Nawiasem mówiąc, Korona przegrała sprawę. Został uniewinniony z braku dowodów. Świadkowie nie stawili się na rozprawę i tak dalej. Zwykła historia.

- Widocznie miał mocne plecy.

Mallory sięgnął po tureckiego papierosa i odchylił się do tyłu na krześle.

- Harvey Preston przyjechał do Anglii w 1938 roku, kiedy miał dwadzieścia lat. Wstąpił do Korpusu Służb Specjalnych brytyjskiej armii podczas kryzysu w Monachium. Po kilku miesiącach przyjechali do niego rodzice i młodsza siostra. Preston ulokował ich w małym domku w Brighton. Stacjonował w Aldershot jako kierowca ciężarówki w jednostce transportowej. Jego matka urodziła drugiego syna, którego nazwali Darcy, trzeciego dnia wojny, we wrześniu 1939 roku. Tydzień później pułk Harveya wysłano do Francji. Podczas wielkiego odwrotu, kiedy Niemcy przerwali front w 1940 roku, jego jednostka poniosła ciężkie straty, a on sam dostał dwie kule w prawą nogę. Przeżył Dunkierkę i wrócił do Anglii, ale ponieważ okulał na skutek ran, zdemobilizowano go i przeniesiono na rentę.

- Co wtedy zrobił?

Najpierw prowadził ambulans, ale potem przeżył osobistą tragedię. Takie tragedie były powszechne podczas bombardowania Londynu. W czasie nalotu bomba spadła na domek w Brighton. Tylko młodszy brat Harveya przeżył. Odtąd wszystko się zmieniło.

- Czym się później zajmował?

- Prostytucją, czarnym rynkiem, do wyboru. Po wojnie prowadził kilka nielegalnych domów gry i stał się swego rodzaju potęgą w przestępczym światku. W 1959 roku zajął się zorganizowaną przestępczością. Policja miała pewność, że to właśnie on stał za świetnie zorganizowanym gangiem napadającym na transporty, ale niczego nie mogła mu dowieść. Poza tym kilka razy obrabował kasy w dniu wypłaty i niewątpliwie był zamieszany w handel narkotykami.

- Interesujący typ. Co się stało po jego uniewinnieniu w zeszłym roku? Czy został deportowany?

Mallory potrząsnął głową.

- Za długo tutaj mieszkał. Ale Yard naprawdę zaczął go naciskać. Na początek odebrali mu licencję i nie mógł już prowadzić kasyna. Następowali mu na pięty tak ostro, że facet prawie nie ośmielał się ruszyć z domu. Szukali pieniędzy z napadu na kasyno w Birmingham. Wprawdzie nie mogli ponownie go oskarżyć, ale dopilnowali, żeby nie wydał tej forsy.

- Czy był żonaty?

- Nie, mieszkał sam. Ale nie był zboczeńcem. Co noc inna dziewczyna, i tak przez cały czas.

- A co z jego bratem, tym, który przeżył bombardowanie?

- Młody Darcy? - Mallory prawie się uśmiechnął. - Zabawna historia. Harvey zatrzymał chłopca przy sobie. Posłał go do liceum St. Paul's. Chłopak musiał prowadzić bardzo dziwny tryb życia. W ciągu dnia przebywał z synami najlepszych rodzin, a wieczory spędzał z najgorszymi szumowinami Londynu. Postanowił studiować prawo, jak na ironię. Trzy lata temu zdał ostatnie egzaminy. Po procesie Harveya wyjechał na Jamajkę.

- A co zrobił Harvey?

- Poleciał do Rzymu przed dwoma miesiącami. Na londyńskim lotnisku prześwietlili go bardzo dokładnie, ale niczego nie znaleźli. Musieli go wypuścić.

- Dokąd pojechał z Rzymu?

- Interpol śledził go do Neapolu, a tam stracili go z oczu.

- I po dwóch miesiącach znalazł się na dnie rybackiej sieci przy brzegach Anglii. Interesujące. Jak pan myśli, co on chciał zrobić?

- Moim zdaniem to oczywiste. - Mallory wzruszył ramionami. - Próbował nielegalnie przedostać się do kraju. Dopóki policja nie wiedziała, że wrócił, mógł spokojnie odebrać swoje pieniądze i wyjechać w ten sam sposób.

Chavasse zaczął co nieco rozumieć.

- Ktoś wyrzucił go za burtę, tak pan przypuszcza?

- Coś w tym rodzaju. Odkąd w krajach Wspólnego Rynku przyjęto ustawę o imigracji, te nocne rejsy przez Kanał stały się świetnym interesem. Pakistańczycy, Hindusi, Murzyni z Indii Zachodnich, Australijczycy - wszyscy, którzy nie mogą otrzymać wizy. To gruba forsa.

- We wczorajszych gazetach był opisany taki przypadek - zauważył Chavasse. - Zatrzymano starą łódź w pobliżu Felixstowe i znaleziono trzydziestu dwóch Pakistańczyków na pokładzie. Każdy zapłacił za przejazd trzysta pięćdziesiąt funtów. Niezły zarobek za jedną noc.

- To amatorzy - oświadczył Mallory. - Większość nie ma szans. Tylko zawodowcy mogą uniknąć wpadki, ludzie z organizacji. Kanał przerzutowy prowadzi stąd aż do Neapolu. Policja włoska przeprowadziła śledztwo i otrzymała bardzo interesujący raport o łodzi „Anya”, która odbywa regularne rejsy Neapol-Marsylia pod panamską rejestracją.

Chavasse sięgnął po teczkę, otworzył ją i zaczął przeglądać zdjęcia, które zawierała. Było tam kilka fotografii Harveya Prestona zrobionych na przestrzeni paru lat; na ostatniej stał na schodach Old Bailey po procesie, obejmując ramieniem młodszego brata. Chavasse przerzucił raporty i podniósł wzrok.

- To jest policyjna robota. Gdzie tu miejsce dla nas?

- Wydział Specjalny Scotland Yardu poprosił nas o pomoc. Uważają, że to zadanie wymaga umiejętności, które posiadają raczej nasi agenci.

- Ostatnim razem, kiedy prosili o pomoc, musiałem spędzić sześć miesięcy w trzech najgorszych więzieniach Anglii - stwierdził Chavasse. - A w dodatku o mało nie odstrzelili mi nogi. Dlaczego mamy za nich robić brudną robotę?

- Przygotowaliśmy ci dobrą legendę - powiedział beznamiętnie Mallory. - Będziesz używał własnego nazwiska, nie potrzebujesz pseudonimu. Obywatel australijski francuskiego pochodzenia. Poszukiwany w Sydney za napad z bronią w ręku. - Podsunął Chavasse'owi skoroszyt. Wszystko, czego potrzebujesz, jest tutaj, nawet wycinki z gazet potwierdzające twoją kryminalną przeszłość. Oczywiście gotów jesteś zapłacić każdą cenę, żeby przedostać się do Anglii bez kłopotliwych pytań.

Chavasse znów miał wrażenie, że unosi go ogromna fala.

- Kiedy wyjeżdżam?

- O trzeciej trzydzieści masz samolot do Rzymu z londyńskiego lotniska. Jeśli zaraz wyjdziesz, zdążysz bez problemu. Walizka czeka za drzwiami. Kazałem ją przywieźć. Dobrze się składa, że nie zdążyłeś się jeszcze rozpakować. - Wstał i wyciągnął rękę. Dużo szczęścia, Paul. Bądź w kontakcie jak zwykle.

Mallory usiadł, nałożył okulary i sięgnął po teczkę. Chavasse wziął swój skoroszyt i wyszedł. Chichotał zamykając drzwi.

- Co cię tak ubawiło? - zapytała Jean Krazer.

Chavasse przechylił się przez biurko i wziął ją pod brodę.

- Najładniejsza sztuka, jaka wpadła mi w oko od wyjazdu z Sydney - powiedział bardzo wyraźnym australijskim akcentem.

Wytrzeszczyła na niego oczy ze zdumieniem.

- Zwariowałeś?

Chavasse roześmiał się i podniósł walizkę.

- Chyba tak, Jean. Chyba rzeczywiście zwariowałem - powiedział i wyszedł.

III

Dziewczyna z Bombaju

Kobieta była Hinduską, bardzo młodą - najwyżej szesnaście lat, jak oceniał Chavasse. Miała jasną, delikatną cerę i smutne brązowe oczy, idealnie harmonizujące ze szkarłatnym sari. Chavasse widział ją tylko raz podczas dwudniowej podróży z Neapolu. Przypuszczał, że oboje zmierzają do tego samego miejsca przeznaczenia.

Opierał się o reling, kiedy dziewczyna wyszła na pokład. Trochę niepewnie kiwnęła mu głową i zapukała do drzwi kajuty kapitana. Po chwili drzwi otwarły się i pojawił się Skiros. Był rozebrany do pasa i nie ogolony. Uśmiechnął się przymilnie, co uczyniło jego twarz jeszcze bardziej odrażającą niż zazwyczaj, i odsunął się na bok.

Dziewczyna zawahała się nieznacznie i weszła do kajuty. Skiros zerknął na Chavasse'a, mrugnął i zamknął drzwi. Nie najlepiej to wróżyło dla Miss Indii. Chavasse wzruszył ramionami. Nie jego zmartwienie. Miał inne sprawy na głowie. Zapalił papierosa i przeszedł na rufę starego parowca.

Pavlo Skiros urodził się w Konstantynopolu przed czterdziestu siedmiu laty. Miał w żyłach trochę krwi greckiej, trochę tureckiej i sporo rosyjskiej - i przynosił wstyd tym wszystkim trzem narodom. Pływał po morzu przez całe życie, ale jego prawa do dyplomu kapitana były co najmniej wątpliwe. Posiadał jednak inne umiejętności, które bardziej odpowiadały właścicielom „Anyi”.

Przysiadł na krawędzi stołu w swojej małej, zaśmieconej kajucie i podrapał się pod lewą pachą, pożądliwie spoglądając na dziewczynę.

- Co mogę dla ciebie zrobić? - zapytał po angielsku.

- Moje pieniądze - przypomniała mu. - Powiedział pan, że odda mi je pan, kiedy dopłyniemy do portu.

- Wszystko w swoim czasie, moja droga. Dokujemy za pół godziny i dopóki celnicy nie skończą, powinnaś zejść ludziom z oczu.

- Będą kłopoty? - zapytała z niepokojem.

Skiros potrząsnął głową.

- Żadnych kłopotów, obiecuję ci. Wszystko jest załatwione. Za parę godzin ruszysz w swoją drogę.

Wstał i podszedł do niej tak blisko, że poczuła jego zapach.

- O nic się nie martw. Osobiście wszystkiego dopilnuję.

Położył rękę na jej ramieniu. Dziewczyna cofnęła się lekko.

- Dziękuję... bardzo panu dziękuję. Pójdę się przebrać. Sari to niezbyt praktyczny strój na marsylskim nabrzeżu w nocy.

Otworzyła drzwi i zatrzymała się na widok Chavasse'a.

- Kim jest ten człowiek?

- Zwyczajny pasażer, Australijczyk.

- Rozumiem. Pewnie to taki sam pasażer jak ja?

- Nie, nic z tych rzeczy. - Skiros wierzchem dłoni otarł pot z czoła. - Lepiej wracaj do kajuty i zostań tam. Przyjdę po ciebie później, kiedy wszystko się uspokoi.

Uśmiechnęła się ponownie i wydawała się jeszcze młodsza.

- Dziękuję. Nie ma pan pojęcia, co to dla mnie znaczy.

Drzwi zamknęły się za nią. Skiros przez chwilę stał i gapił się tępo przed siebie, potem sięgnął po butelkę whisky i brudny blaszany kubek stojący na stole. Pijąc myślał o dziewczynie i o tym, co z nią zrobi, kiedy wszystko się uspokoi i kiedy zostaną sami. Wyraz jego twarzy nie był przyjemny.

Weszli do portu z wieczornym przypływem i było już ciemno, kiedy zadekowali. Chavasse wcześniej zszedł do swojej kajuty. Teraz leżał na koi, palił i wpatrywał się w sufit, na którym łuszcząca się farba utworzyła ciekawe wzory.

Reszta statku również pozostawiała wiele do życzenia. Jedzenie było zaledwie znośne, koce brudne, a cała załoga, łącznie ze Skirosem, wyglądała wyjątkowo ponuro.

Wykorzystując informacje uzyskane od włoskiej policji, Chavasse znalazł Skirosa w pewnej portowej knajpie w Neapolu. Mignął mu przed nosem zwitkiem siedmiuset funtów w banknotach pięciofuntowych, a oczy kapitana natychmiast rozbłysły. Chavasse nie posłużył się legendą o swojej kryminalnej przeszłości - wolał, żeby Skiros sam to odkrył. Udawał po prostu Australijczyka, który pragnie odwiedzić Stary Kraj, ale odmówiono mu wizy. Skiros przełknął tę historyjkę. Za sto funtów zabierze Chavasse'a do Marsylii, wysadzi nielegalnie na brzeg i przekaże ludziom, którzy przewiozą go bezpiecznie przez Kanał.

Na statku Chavasse umyślnie zostawił w kajucie portfel, bez pieniędzy, ale zawierający między innymi wycinek z „Sydney Morning Herald”, gdzie wymieniano go jako poszukiwanego przez policję w związku z serią zbrojnych napadów. Była tam nawet fotografia. Widocznie przynęta chwyciła, ponieważ kajuta została przeszukana - Chavasse wiedział, jak to sprawdzić.

Był zdumiony, że do tej pory nikt jeszcze nie próbował oskubać go z forsy i wyrzucić za burtę, ponieważ Skiros wyglądał na człowieka, który chętnie sprzeda własną siostrę na targu niewolników, nawet za umiarkowaną cenę.

Co noc Chavasse zasypiał za podwójnie zaryglowanymi drzwiami, trzymając w pogotowiu pod poduszką swojego smith & wessona. Wyjął go teraz i starannie sprawdził bębenek. Kiedy włożył rewolwer do specjalnej kabury, ciasno przylegającej w talii, rozległo się pukanie. Do kajuty zajrzał Melos, pierwszy oficer, Cypryjczyk o twardym spojrzeniu.

- Kapitan Skiros czeka na pana.

- Dobrze się składa, chłopie. - Chavasse wziął czarny trencz i sięgnął po walizkę. - Nie lubię siedzieć sam w czterech ścianach.

Na zewnątrz padało. Chavasse ruszył za Melosem po śliskim pokładzie do kapitańskiej kajuty. Kiedy weszli, Skiros siedział za stołem i jadł kolację.

- A więc, panie Chavasse, dopłynęliśmy bezpiecznie?

- Na to wygląda, chłopie - odparł wesoło Chavasse. - Zaraz, dałem panu pięćdziesiąt funciaków w Neapolu. Tu jest jeszcze pięćdziesiąt, które się panu należą.

Wyciągnął plik piątek i odliczył dziesięć na stole. Skiros zgarnął pieniądze.

- Przyjemnie robić z panem interesy.

- Dokąd teraz? - zapytał Chavasse.

- Przy tym doku nie ma strażnika. Nikt pana nie zatrzyma, kiedy pan przejdzie przez bramę. Złapie pan ekspres do Paryża o dziewiątej trzydzieści. Tam zaczeka pan na peronie obok kiosku z książkami. Podejdzie do pana człowiek i zapyta, czy jest pan jego kuzynem Charlesem z Marsylii. Dalej wszystko jest ustalone.

- Dobrze. - Chavasse wciąż uśmiechał się dobrodusznie, kiedy naciągał trencz i podnosił walizkę. - Aha, widziałem tutaj taką dziewczynę, Hinduskę...

- Czego pan od niej chce? - zapytał Skiros. Jego uśmiech zgasł.

- Niczego specjalnego. Pomyślałem tylko, że może oboje jedziemy na tym samym wózku.

- Myli się pan. - Skiros wstał, otarł wąsy i wyciągnął rękę. - Radzę się pospieszyć. Ma pan mało czasu, żeby złapać ten pociąg.

Chavasse uśmiechnął się do obu mężczyzn.

- No jasne, nie mogę się spóźnić, bo zawalę całą sprawę.

Wyszedł w deszcz, przemierzył pokład i zbiegł po trapie. Na nabrzeżu stał przez chwilę pod latarnią, potem zanurzył się w ciemność.

Melos odwrócił się do Skirosa z pytającym wyrazem twarzy.

- Sporo forsy było w tym zwitku. Skiros kiwnął głową.

- Idź za nim. Weź Andrewa. Powinniście sobie poradzić we dwóch.

- A jak facet narobi szumu?

- Jakim cudem? Jest tutaj nielegalnie, a policja w Sydney poszukuje go za zbrojny napad. Użyj swojej inteligencji, Melos.

Melos wyszedł. Skiros jadł dalej, metodycznie opróżniając talerz. Kiedy skończył, nalał sobie ogromną porcję whisky i powoli wypił.

Na zewnątrz deszcz padał jeszcze gwałtowniej i migotał srebrzyście w żółtym blasku świateł nawigacyjnych. Skiros dotarł do kajuty dziewczyny, zapukał i wszedł.

Hinduska odwróciła się i spojrzała na niego. Wyglądała dziwnie obco w błękitnym swetrze i szarej plisowanej spódnicy. Na jej twarzy malował się niepokój, ale opanowała go i uśmiechnęła się z widocznym wysiłkiem.

- Kapitan Skiros... Więc już czas?

- Najwyższy czas - odparł Skiros. Gwałtownie pchnął ją na koję, rzucił się na nią całym ciężarem i zakrył jej usta ręką, żeby stłumić krzyk.

Melos i marynarz Andrew pospiesznie przeszli wzdłuż doków, przystanęli przy żelaznej bramie i nadsłuchiwali. Nie usłyszeli nic. Melos zmarszczył brwi.

- Gdzie on się podział?

Ostrożnie zrobił krok do przodu.

Chavasse wynurzył się z cienia, obrócił Cypryjczyka i wbił mu kolano w pachwinę. Melos osunął się na mokre kamienie i leżał skręcając się z bólu. Chavasse wyszczerzył zęby do Andrewa.

- Co tak się guzdraliście?

Andrew natychmiast zaatakował. Nóż w jego prawej dłoni błyszczał od wilgoci. Chavasse wprawnie podciął mu nogi i Andrew upadł na ziemię. Zaczął się podnosić, ale Chavasse chwycił go za prawy nadgarstek i brutalnie wykręcił mu ramię do tyłu. Andrew wrzasnął, kiedy pękł mu mięsień w ramieniu. Chavasse pchnął go głową naprzód na pręty bramy.

Melos zdołał wstać i teraz wymiotował gwałtownie. Chavasse przestąpił ciało Andrewa i złapał Melosa za koszulę.

- Czy naprawdę ktoś miał na mnie czekać w Paryżu, przy kiosku z książkami?

Tamten pokręcił głową przecząco.

- A ta Hinduska? O co chodzi Skirosowi?

Melos nie odpowiedział. Chavasse odepchnął go ze wstrętem, odwrócił się i pobiegł w stronę statku.

Dziewczyna wbiła zęby w dłoń kapitana i ugryzła go aż do krwi. Skiros jęknął z bólu i trzepnął ją po twarzy.

- Na Boga, już ja cię nauczę - warknął. - Będziesz się czołgać przede mną na kolanach, zanim z tobą skończę.

Rzucił się na nią z wykrzywioną twarzą. W tej samej chwili drzwi otwarły się i wszedł Chavasse. Niedbale trzymał smith & wessona jedną ręką, ale jego oczy były bardzo ciemne w białej, nieruchomej twarzy. Skiros odwrócił się gwałtownie. Chavasse pokiwał głową.

- Naprawdę drań z ciebie, co, Skiros?

Skiros zrobił krok do przodu. Chavasse rąbnął go w twarz lufą rewolweru, trysnęła krew. Kapitan upadł z powrotem na koję, a dziewczyna podbiegła do Chavasse'a, który objął ją ramieniem.

- Niech pani nic nie mówi, sam zgadnę. Chciała pani wyjechać do Anglii, ale odmówiono pani wizy.

- Zgadza się - przyznała ze zdumieniem.

- Więc jedziemy na tym samym wózku. Ile Skiros kazał sobie zapłacić?

- Zabrał mi wszystkie pieniądze w Neapolu. Ponad czterysta funtów. Powiedział, że u niego będą bezpieczniejsze.

- Rzeczywiście? - Chavasse szarpnięciem postawił Skirosa na nogi i pchnął go w stronę drzwi. - Niech pani weźmie walizkę i czeka na mnie przy trapie. Muszę pogadać z naszym poczciwym kapitanem.

Wepchnął Skirosa do jego własnej kajuty. Kapitan odwrócił się ze złością. Krew spływała mu po twarzy.

- To ci nie ujdzie na sucho.

Chavasse dwukrotnie trzasnął go w twarz rewolwerem i przewrócił na podłogę. Przykucnął obok i powiedział przyjaznym tonem:

- Oddaj pieniądze dziewczyny. Spieszy mi się.

Skiros wyciągnął klucz z kieszeni spodni, podczołgał się do niedużego sejfu obok koi i otworzył go. Wyjął plik banknotów i rzucił Chavasse'owi.

- Stać cię na więcej - stwierdził Chavasse.

Odepchnął Skirosa, sięgnął do sejfu i wyjął czarną kasetkę. Odwrócił ją do góry dnem. Zwitki banknotów wypadły na podłogę. Wepchnął je do kieszeni i uśmiechnął się.

- To dla ciebie dobra lekcja, Skiros, warta każdego pensa, którego straciłeś. - Stuknął go w czoło lufą rewolweru. - A teraz adres... prawdziwy adres, gdzie znajdziemy łódź, która przewiezie nas przez Kanał.

- Jedźcie do St. Denise na wybrzeżu bretońskim, nad zatoką St.Malo - wychrypiał Skiros. - Najbliższym dużym miastem jest St. Brieuc. Znajdźcie gospodę „Pod Uciekinierem”. Pytajcie o Jacauda.

- Jeśli skłamałeś, wrócę tu - ostrzegł Chavasse.

Skiros ledwie mógł szeptać.

- To prawda, a ty rób sobie, co chcesz. I tak kiedyś cię dopadnę.

Chavasse odepchnął go pod ścianę, wstał i wyszedł. Dziewczyna czekała niecierpliwie przy trapie. Nałożyła ortalionowy płaszcz i chustkę na głowę.

- Zaczynałam się denerwować - powiedziała miękkim, trochę śpiewnym głosem.

- Niepotrzebnie. - Podał jej plik banknotów zabranych Skirosowi. - To chyba pani pieniądze.

Popatrzyła na niego z pewnym zdziwieniem.

- Kim pan jest?

- Przyjacielem odparł łagodnie i podniósł jej walizkę. Lepiej już chodźmy. Ta okolica jest dla nas niezdrowa.

Wziął ją za rękę i razem zeszli po trapie.

IV

Nocny pociąg do Brestu

Złapali nocny ekspres do Brestu dziesięć minut przed odjazdem. Pociąg nie był przepełniony. Chavasse znalazł pusty przedział drugiej klasy na samym końcu, zostawił dziewczynę z bagażami i pobiegł do dworcowego bufetu. Wrócił z kartonem kawy, kanapkami i półtuzinem pomarańczy.

Hinduska z wdzięcznością napiła się kawy, ale pokręciła głową, kiedy zaproponował jej kanapkę.

- Nie mogę jeść.

Przed nami długa noc - powiedział Chavasse. - Zostawię trochę dla pani na później.

Pociąg ruszył. Dziewczyna wstała, wyszła na korytarz i patrzyła na światła Marsylii. Kiedy wreszcie wróciła do przedziału, wydawała się znacznie spokojniejsza.

- Lepiej się pani czuje? - zagadnął Chavasse.

- Byłam pewna, że coś się nie uda i znowu zobaczę kapitana Skirosa.

- To był zły sen - oświadczył Chavasse. Może pani o tym zapomnieć.

- Ostatnio całe moje życie jest jak zły sen.

- Niech mi pani o tym opowie.

Wydawała się onieśmielona i kiedy zaczęła mówić, z początku szło jej opornie. Nazywała się Famia Nadeem. Chavasse błędnie ocenił jej wiek, miała dziewiętnaście lat. Urodziła się w Bombaju. Jej matka zmarła w połogu, a ojciec wyemigrował do Anglii zostawiwszy ją pod opieką babki. Powiodło mu się - został właścicielem dobrze prosperującej indyjskiej restauracji w Manchesterze. Zaprosił córkę do siebie trzy miesiące przed śmiercią babki.

Ale pojawiły się trudności aż za dobrze znane Chavasse'owi. Zgodnie z ustawą o imigracji tylko te osoby, które były blisko spokrewnione z obywatelami Wspólnego Rynku zamieszkałymi na stałe w Anglii, wpuszczano do kraju bez zezwolenia na pracę. Famii zabrakło urzędowej metryki potwierdzającej jej tożsamość. Składano zbyt wiele fałszywych podań, dlatego obecnie władze trzymały się ściśle litery prawa. Brak dowodu pokrewieństwa - nie ma zezwolenia na wjazd. Famie odesłano z powrotem do Indii następnym samolotem.

Ale jej ojciec nie zrezygnował. Wysłał córce pieniądze oraz informacje o organizacji, która specjalizowała się w pomaganiu ludziom nieposiadającym zezwolenia. Famia była żenująco naiwna i Chavasse bez trudu wyciągnął z niej wszystkie informacje dotyczące szmuglowania ludzi, począwszy od firmy eksportowej w Bombaju, gdzie rozpoczęła się jej podróż, poprzez Kair i Bejrut, a skończywszy na Neapolu i agentach sprawujących kontrolę nad „Anyą”.

- Ale dlaczego oddała pani Skirosowi wszystkie pieniądze? zapytał.

- Powiedział, że tak będzie bezpieczniej. Że ktoś może mnie okraść.

- I pani mu uwierzyła?

- Wydawał się miły.

Odchyliła się do tyłu i spojrzała na swoje odbicie w ciemnej szybie. Była piękna - zbyt piękna, żeby to jej wyszło na dobre, pomyślał Chavasse. Śliczna, bezbronna młoda dziewczyna, sama w koszmarnym świecie.

Odwróciła się i napotkawszy spojrzenie Chavasse'a zarumieniła się lekko.

- A pan, panie Chavasse? Jak było z panem?

Opowiedział jej swoją legendę, przemilczając część kryminalną. Był artystą z Sydney, który chciał spędzić parę miesięcy w Anglii pracując na swoje utrzymanie. Lista ubiegających się o zezwolenie na pracę była bardzo, bardzo długa, a on nie chciał czekać w kolejce.

Uwierzyła mu od razu, co go zmartwiło, ponieważ historyjka była mocno naciągana. Znowu oparła się wygodnie i po chwili zamknęła oczy. Chavasse sięgnął po swój trencz i przykrył ją. Zaczynał czuć się za nią odpowiedzialny, a to już było kompletną bzdurą. Ta dziewczyna nic dla niego nie znaczyła - zupełnie nic. Cóż - przy odrobinie szczęścia wszystko się ułoży, jak tylko dojadą do St. Denise.

Ale co będzie, kiedy wylądują na angielskim wybrzeżu i Mallory wkroczy do akcji? Odeślą Famie z powrotem do Bombaju. Nigdy nie wpuszczą jej do Anglii, jeśli już raz próbowała nielegalnie przekroczyć granicę. Czasami życie jest bardzo skomplikowane. Chavasse westchnął, usiadł wygodnie i starał się zasnąć.

Dotarli do St. Brieuc tuż przed piątą rano. Dziewczyna spała spokojnie przez całą noc. Chavasse obudził ją, kiedy wjeżdżali do miasta. Znikła na chwilę w korytarzu, a kiedy wróciła, włosy miała starannie uczesane.

- Jest ciepła woda? - zapytał.

Potrząsnęła głową.

- Nie. Ale ja rano wolę zimną. Odświeża.

Chavasse przesunął ręką po twardej szczecinie na brodzie i pokręcił głową.

- Nie lubię obdzierania ze skóry. Ogolę się później.

Pociąg wjechał na dworzec w St.Brieuc po pięciu minutach. Nikt oprócz nich nie wysiadł. Było zimno i pusto, wszędzie panowała ta szczególna atmosfera, charakteryzująca dworce kolejowe na całym świecie we wczesnych godzinach rannych. Zupełnie jak gdyby wszyscy właśnie odjechali.

Bileter, okutany w ciężki płaszcz i owinięty szalikiem dla ochrony przed porannym chłodem, powinien już dawno przejść na emeryturę. Wydawał się zobojętniały na wszystko, nawet na samo życie. Chorobliwa bladość skóry i uporczywy kaszel nie najlepiej świadczyły o stanie jego zdrowia. Odpowiadał na pytania Chavasse'a z lodowatą uprzejmością, ledwie go zauważając.

St. Denise? Tak, jest autobus do Dinard, który zatrzymuje się w odległości mili od St. Denise. Odjeżdża o dziewiątej z placu. Znajdą tam kawiarnię otwartą o tej porze ze względu na dzień targowy. Monsieur Pinaud nie traci okazji do zarobku. Powiedziawszy to wszystko, bileter ponownie schronił się w swoim niewesołym świecie, a oni odeszli.

Padał drobny deszcz, kiedy zeszli po schodach na plac i zobaczyli oświetlone okna kawiarni. W środku było ciepło, ale pustawo. Chavasse zostawił Famie przy stoliku pod oknem i podszedł do kontuaru obitego cynkową blachą.

Łysiejący mężczyzna w średnim wieku, ubrany w pasiastą koszulę i biały fartuch, prawdopodobnie monsieur Pinaud we własnej osobie, czytał gazetę. Odsunął ją i uśmiechnął się.

- Prosto z pociągu?

- Właśnie. - Chavasse zamówił kawę i bułeczki. - Powiedziano mi, że o dziewiątej jest autobus do Dinard. Na pewno nie ma nic wcześniej?

Pinaud pokręcił głową nalewając kawę.

- Chce pan jechać do Dinard?

- Nie, do St. Denise.

Dzbanek z kawą zawisł nieruchomo w powietrzu. Mężczyzna rozejrzał się niespokojnie.

- St. Denise? Chce pan jechać do St. Denise?

Jego reakcja była bardziej niż interesująca. Chavasse uśmiechnął się uprzejmie.

- Zgadza się. Moja przyjaciółka i ja spędzamy tu krótkie wakacje. Zamówiłem pokoje w gospodzie „Pod Uciekinierem” u monsieur Jacauda. Zna go pan?

- Może, monsieur. Dużo ludzi tu przychodzi. - Podsunął Chavasse'owi kawę i bułeczki. - Proszę bardzo, trzydzieści pięć franków.

Chavasse zaniósł do stolika dwie filiżanki i talerz bułeczek. Kiedy usiadł, Pinaud starannie wytarł blaszany kontuar, po czym znikł w drzwiach, które prowadziły na zaplecze.

- Wrócę za chwilę - powiedział Chavasse do dziewczyny i poszedł za nim.

Znalazł się w pustym korytarzu wyłożonym kamiennymi płytami. Na drugim końcu była toaleta oznaczona tabliczką. Pinauda nigdzie nie było widać. Ostrożnie zrobił parę kroków i przystanął. Drzwi po prawej były lekko uchylone. Pinaud rozmawiał przez telefon. Interesujące było, że mówił po bretońsku. Chavasse, którego dziadek ze strony ojca wciąż rządził rodziną na farmie pod Vaux mimo swoich osiemdziesięciu lat, znał ten język jak rodowity Bretończyk.

- Cześć, Jacaud. Przyszły te dwie przesyłki, na które czekałeś. Dziewczyna dokładnie odpowiada opisowi, ale mężczyzna jest jakiś dziwny. Mówi po francusku jak Francuz albo jak powinien mówić Francuz, rozumiesz. Tak... okay. Czekają na autobus o dziewiątej.

Chavasse cicho wrócił do kawiarni. Famia jadła już drugą bułeczkę.

- Niech pan się pospieszy, kawa panu wystygnie.

- Nie szkodzi. Pójdę tylko naprzeciwko na przystanek i sprawdzę jeszcze raz, o której odchodzi ten autobus. Zaraz wracam.

Wyszedł w deszcz nie czekając na jej odpowiedź i pospieszył na dworzec autobusowy. Było tam jeszcze pusto, ale szybko znalazł to, czego szukał - rząd metalowych szafek do przechowywania bagażu, zamykanych na klucz. Wyjął portfel i dodatkowe pieniądze zabrane Skirosowi, w sumie tysiąc dwieście dolarów amerykańskich i tysiąc funtów szterlingów. Wepchnął wszystko na samo dno szafki, zamknął ją szybko i schował kluczyk pod wyściółkę prawego buta.

Famia wydawała się zdenerwowana, kiedy wrócił do kawiarni. Poklepał ją uspokajająco po ramieniu i podszedł do kontuaru.

- Zastanawiałem się, gdzie pan się podział - powiedział Pinaud.

Chavasse wzruszył ramionami.

- Myślałem, że jest jakiś lokalny pociąg. Cholernie długo trzeba czekać.

- Niech pan się nie martwi. - Pinaud obdarzył go szerokim uśmiechem. - Proszę tu posiedzieć i napić się jeszcze kawy. Dużo farmerów i handlarzy przejeżdża tędy o tej porze. Załatwię, żeby ktoś pana podrzucił do St. Denise. Ktoś na pewno będzie jechał w tamtą stronę.

- Bardzo pan uprzejmy. Mogę postawić panu koniak? Chłodno dzisiaj.

- Znakomity pomysł. - Pinaud sięgnął po butelkę oraz dwa kieliszki i napełnił je szybko. - Pańskie zdrowie, monsieur. - Podniósł kieliszek i uśmiechnął się.

Chavasse odwzajemnił jego uśmiech.

- I pańskie.

Brandy zapiekła go w przełyku. Zabrał kawę i wrócił do stolika, żeby czekać na dalszy rozwój wypadków.

Ludzie wchodzili i wychodzili, głównie tragarze z pobliskiego rynku. Chavasse kupił dziewczynie drugą kawę i czekał. Mniej więcej po półgodzinie z wąskiej uliczki po drugiej stronie placu wyjechała stara furgonetka.

Chavasse leniwie obserwował nadjeżdżający samochód. Zauważył, że z tej samej uliczki wyłonił się renault i zahamował przy krawężniku. Furgonetka zaparkowała zaledwie kilka jardów od okna kawiarni. Wysiadł z niej Jacaud.

Dziewczyna natychmiast zareagowała:

- Ten człowiek... co za okropna twarz. Wygląda jak... jak wcielenie zła.

- Czasami pozory mylą - odparł Chavasse.

Jacaud przystanął w drzwiach i rozejrzał się niedbale po sali, jak gdyby szukał kogoś znajomego. Chavasse był jednak pewien, że tamten ich zauważył. Podszedł do kontuaru i kupił paczkę papierosów. Pinaud powiedział coś do niego. Jacaud zerknął przez ramię na Chavasse'a i dziewczynę, po czym odwrócił wzrok. Pinaud nalał mu koniaku i wyszedł zza kontuaru.

- Ma pan szczęście, monsieur - powiedział do Chavasse'a. - Ten człowiek jedzie do St. Denise. Zgodził się was zabrać.

Chavasse zwrócił się do dziewczyny po angielsku:

- Tamten przystojny facet zaproponował, że nas podwiezie. Mamy się zgodzić?

- Dlaczego nie?

Chavasse uśmiechnął się i potrząsnął głową.

- Jest pani bardzo młoda, ale beznadziejnie naiwna. No, ale darowanemu koniowi nie zagląda się w zęby.

Jacaud przełknął koniak i ruszył do drzwi. Po drodze zatrzymał się i spojrzał na Chavasse'a z obojętną miną.

- Podobno jadą państwo do St. Denise? Ja też tam jadę. Mogę was zabrać.

- Wspaniale - powiedział Chavasse. - Zaraz idziemy.

Jacaud kiwnął głową Pinaudowi.

- Resztę załatwimy później - powiedział po bretońsku i wyszedł.

Siedział już za kierownicą, kiedy nadeszli Chavasse i dziewczyna. Z przodu było miejsce tylko dla jednego pasażera. Dziewczyna usiadła w szoferce, a Chavasse wrzucił walizki na tył wozu i wspiął się do skrzyni. Furgonetka ruszyła natychmiast, podskakując na kocich łbach i mijając zaparkowanego renaulta. Chavasse'owi mignęła w przelocie twarz kierowcy i jego jasne włosy, a potem renault odjechał od krawężnika i ruszył za nimi. Było to bardzo interesujące.

Chavasse dotknął kolby smith & wessona w kaburze przypiętej z boku, potem usiadł wygodnie i czekał, co będzie dalej.

Po kilku minutach wyjechali z miasta i znaleźli się na wąskiej wiejskiej drodze. Ulewny deszcz i lekka przygruntowa mgła znacznie ograniczały widoczność, ale w dali od czasu do czasu spoza sosen prześwitywało morze.

Renault trzymał się tak blisko, że Chavasse wyraźnie widział kierowcę, bladego, przystojnego mężczyznę o bardzo jasnych włosach, który wyglądał na księdza. Dojechali do skrzyżowania w miejscu, gdzie sosnowe lasy zdawały się rozciągać w nieskończoność. Furgonetka pojechała prosto, renault skręcił w lewo i znikł. Chavasse zmarszczył brwi. Zdziwniej i zdziwniej, całkiem jak w „Alicji w Krainie Czarów”.

Furgonetka skręciła w lewo na wąski piaszczysty trakt i pojechała przez sosnowy las w stronę morza. Po chwili silnik zakaszlał kilka razy, zakrztusił się i zgasł. Furgonetka zahamowała i Jacaud wyskoczył z szoferki.

- Kłopoty? - zapytał Chavasse.

- Skończyła się benzyna - oznajmił Jacaud. - Ale nic się nie stało. Zawsze wożę ze sobą zapas. Tam z tyłu, za ławką. Może mi pan podać?

Chavasse znalazł stary wojskowy kanister, pochodzący chyba z czasów Dunkierki. Kanister był pełen i trudno było nim manipulować w ciasnej przestrzeni. Musiał użyć obu rąk, na co oczywiście liczył Jacaud. Kiedy Chavasse z widocznym wysiłkiem dźwignął kanister na ramę bagażnika, ręka potężnego mężczyzny wyłoniła się zza pleców uzbrojona w łyżkę do opon.

Łyżka opadła, ale Chavasse'a już tam nie było. Uskoczył w bok nie wypuszczając kanistra, a łyżka wyszczerbiła ramę bagażnika. Jacaud zaczął już się cofać - ten sam instynkt, który utrzymał go przy życiu przez czterdzieści lat, ostrzegał go teraz, że popełnił poważny błąd - ale nie zdążył. Kanister uderzył go mocno w pierś. Upadł i przetoczył się na brzuch. Kiedy zaczął wstawać, Chavasse wylądował mu na plecach.

Ramię, które zacisnęło się na gardle Jacauda, przypominało stalową sztabę i tak dokładnie odcięło mu dopływ powietrza, że natychmiast zaczął się dusić.

Chavasse nie był pewien, co się stało później.

Usłyszał, że Famia krzyczy, woła go, a potem nagle ogarnęła go ciemność. Nie było bólu... żadnego bólu. Cios w podstawę czaszki został wymierzony po mistrzowsku - myśl pojawiła się i znikła. Po chwili odzyskał wzrok.

Patrzył w górę, na twarz rozgniewanego anioła, twarz świętego Antoniego wychudzonego od postów. Bladoniebieskie oczy pod strzechą jasnych włosów były zupełnie puste. Nie wyrażały żadnych uczuć. Mężczyzna klęczał obok Chavasse'a i widocznie nad czymś medytował. W obu dłoniach ściskał prześliczną statuetkę Madonny z kości słoniowej.

Chavasse czuł na plecach twardy uścisk smith & wessona, bezpiecznego w sprężynowej kaburze. Famia Nadeem stała obok furgonetki z załamanymi rękami i przerażeniem na twarzy, Jacaud obok niej. Chavasse postanowił na razie nie podejmować żadnych gwałtownych kroków. Spojrzał nieobecnym wzrokiem na klęczącego mężczyznę i przetarł ręką oczy.

Tamten uderzył go w twarz.

- Słyszysz mnie, Chavasse?

Chavasse z wysiłkiem oparł się na łokciu. Blady mężczyzna uśmiechnął się nieznacznie.

- Myślałem już, że uderzyłem cię mocniej, niż zamierzałem.

- Dostatecznie mocno. - Chavasse usiadł rozcierając kark jedną ręką. - Pewnie Skiros pana zawiadomił.

- Naturalnie. Dał mi do zrozumienia, że posiadasz znaczną sumę pieniędzy należących do organizacji, dla której pracuję. Gdzie są te pieniądze?

- W bezpiecznym miejscu w St. Brieuc. Pomyślałem sobie, że powinienem zachować jakiś atut na wszelki wypadek. Nawiasem mówiąc, z kim mam przyjemność? Na pewno nie jest pan Jacaudem.

- Poznałeś już monsieur Jacauda. Ja nazywam się Rossiter.

- A Jacaud i Skiros pracują dla pana?

- W pewnym sensie.

- Wobec tego muszę złożyć zażalenie. Wasza organizacja nie najlepiej traktuje klientów płacących gotówką. Kiedy dopłynęliśmy do Marsylii, Skiros wysłał mnie fałszywym tropem i wypuścił za mną dwóch bandziorów, żeby mnie obrabowali. A gdy wróciłem na statek, żeby z nim porozmawiać, usiłował właśnie zgwałcić tę dziewczynę. W dodatku odebrał jej ponad czterysta funtów. Nie wiem, czy pan jest z niego zadowolony, ale moim zdaniem powinien pan zerknąć na jego rachunek bankowy.

Rossiter słuchał, patrząc jednocześnie na Famie Nadeem z zachmurzoną twarzą. Kiedy do niej podszedł, spuściła wzrok. Wziął ją pod brodę i zmusił do podniesienia głowy.

- Czy on mówi prawdę?

Dziewczyna nagle odzyskała panowanie nad sobą. Popatrzyła na niego bez lęku i skinęła głową. Rossiter odwrócił się gwałtownie i podszedł do Chavasse'a. Miał strapiony wyraz twarzy i ponure spojrzenie.

- Co za świat - powiedział cicho. - Co za wstrętny, obrzydliwy świat. - Głęboko wciągnął powietrze. - Wstawaj!

Chavasse zrobił, co mu kazano, wyciągając jednocześnie smith & wessona. Jacaud wydał gniewny okrzyk, ale Rossiter ruchem ręki nakazał mu milczenie. Stał na lekko rozstawionych nogach, podrzucał wysoko w powietrze Madonnę z kości słoniowej i chwytał ją w prawą dłoń.

- Co teraz?

- Teraz nic - odparł Chavasse. - Chcę tylko dotrzeć do Londynu bez szwanku, a potem zniknąć.

- Całkowicie zrozumiałe. - Rossiter prawie się uśmiechnął. - Dziesięć lat w australijskim więzieniu to niezbyt kusząca perspektywa. Podobno wasz system penitencjarny jest raczej staroświecki.

Chavasse'owi udało się zrobić odpowiednio zdumioną minę.

- Czy ty wszystko musisz wiedzieć, chłopie?

- Owszem, jeśli chodzi o klienta.

Chavasse westchnął i odłożył smith & wessona.

- Najadłem się dosyć strachu przez kilka ostatnich miesięcy, Rossiter. Nie chcę więcej kłopotów. Zabierz mnie do Anglii, tylko o to proszę. Zapłacę, ile będzie trzeba. Ta sprawa w Marsylii to była wina Skirosa, wierz mi.

Rossiter wsunął Madonnę do prawej kieszeni.

- Pieniądze. Gdzie?

Chavasse powiedział mu. Potem zdjął prawy but i wyciągnął kluczyk, który Rossiter natychmiast rzucił Jacaudowi.

- Zaczekamy tu na ciebie. Możesz wziąć renaulta.

Jacaud bez słowa zniknął wśród drzew. Chavasse zapalił papierosa. Na razie jakoś się udało. Popatrzył na morze widoczne pomiędzy sosnami i uśmiechnął się.

- Ładny kraj. Sporo sobie obiecywałem po tej podróży. Wie pan, mój ojciec pochodził z Bretanii.

- Ciekaw byłem, skąd znasz francuski - powiedział Rossiter. - Mówisz nim doskonale.

- Moja matka była oczywiście Angielką, ale odkąd pamiętam, w domu mówiliśmy tylko po francusku. Mój stary tego wymagał.

Rossiter kiwnął głową, wyjął z kieszeni na piersiach wąskie skórzane pudełko, wybrał cienkie czarne cygaro i przypalił je starannie.

- Powiedz mi coś o tej dziewczynie.

Famia siedziała w szoferce i obserwowała ich. Chavasse posłał jej uśmiech.

- Wiem tylko tyle, ile mi sama powiedziała. Szybko zrelacjonował jej historię, a kiedy skończył, Rossiter pokiwał głową.

- Jest bardzo młoda, a tyle już przeszła - powiedział.

W jego głosie brzmiało prawdziwe współczucie. Podszedł do dziewczyny. Chavasse usiadł na zwalonej kłodzie i przyglądał im się. Rossiter coś mówił, dziewczyna odpowiadała. Nagle uśmiechnęła się i po chwili wybuchnęła głośnym śmiechem. Co najdziwniejsze, Rossiter śmiał się razem z nią i przez chwilę wydawał się całkiem innym człowiekiem. Zdziwniej i zdziwniej...

Chavasse zrezygnował z obserwowania tamtych dwojga, wstał i przespacerował się na koniec polanki. Wdychał woń mokrego igliwia i czystą słoną bryzę znad morza, zapach, który zawsze przenosił go do Bretanii, w czasy dzieciństwa. Przyjemnie byłoby zrobić niespodziankę dziadkowi w Vaux. Staruszek byłby uszczęśliwiony niezapowiedzianą wizytą swojego uczonego angielskiego wnuka, który wykładał na uniwersytecie o nazwie niemożliwej do zapamiętania.

Wprawdzie chłopak wyglądał trochę na mola książkowego ze swoim doktoratem z języków obcych, ale był przecież Chavasse'em.

Chavasse spoglądał na morze pomiędzy drzewami, wspominając dzieciństwo odległe o tysiąc lat i wszystkie cudowne marzenia. A teraz wrócił do Bretanii i nie mógł pojechać do Vaux...

W lesie rozległ się dźwięk klaksonu, sygnalizujący powrót Jacauda. Z westchnieniem powrócił do teraźniejszości. Rossiter go wołał.

V

Gospoda „Pod Uciekinierem”

Na St.Denise składało się dwadzieścia czy trzydzieści domków pośród sosen, które otaczały zatokę w kształcie końskiej podkowy, stanowiącą naturalny port. Do drewnianego nabrzeża przycumowana była stara trzydziestostopowa łódź motorowa, wyraźnie pamiętająca lepsze czasy. Zbliżał się odpływ, cztery płaskodenne, zbudowane na zakładkę łodzie rybackie wyruszały właśnie na morze, ciągnąc wędki za rufą. Podobna do nich łódź leżała wyciągnięta na brzeg, powyżej linii przypływu, a dwaj mężczyźni pracowali przy jej kadłubie.

Chavasse zobaczył to wszystko, kiedy furgonetka wyjechała spomiędzy drzew. Wąska droga stanowiła jednocześnie główną ulicę wioski. Jedynym znakiem życia był bezdomny kundel, moknący ponuro na deszczu pod drzwiami chałupy.

Furgonetka wyjechała ze wsi, Jacaud wrzucił dwójkę i w ślimaczym tempie wspięli się na strome wzgórze. „Uciekinier” stał na szczycie, dwupiętrowy budynek z granitu ukryty za wysokim murem.

Jacaud przejechał pod łukiem bramy i zahamował na brukowanym dziedzińcu. Chavasse wysiadł i rozejrzał się z zaciekawieniem. Dom wyglądał raczej ponuro i stanowczo wymagał remontu. Okiennica postukiwała na wietrze, a kiedy Chavasse podniósł wzrok, zasłona w oknie poruszyła się lekko, jak gdyby ktoś ją odsunął, żeby wyjrzeć na zewnątrz.

Renault wjechał na podwórze i zatrzymał się tuż za furgonetką. Famia wysiadła i rozejrzała się z dość niepewną miną. Rossiter obszedł samochód, podniósł jej walizkę i wziął dziewczynę za łokieć. Wydawała się ledwie żywa ze zmęczenia. Rossiter pochylił się nad nią troskliwie, mruknął coś i wprowadził ją do domu.

Chavasse odwrócił się do Jacauda.

- A co ze mną?

- Możesz spać w chlewie.

- Uważaj - ostrzegł go Chavasse. - Lepiej naucz się mówić jak człowiek.

Jacaud bez słowa wszedł do budynku. Chavasse wziął swoją walizkę i ruszył za nim. Przystanął, żeby obejrzeć szyld nad drzwiami. Szyld był bardzo stary i przedstawiał biegnącego człowieka, widocznie jakiegoś uciekiniera, któremu następowała na pięty sfora psów. W oczach nieszczęśnika malowało się przerażenie zastygłe na wieczność - rzeczywiście przyjemny widok.

Wewnątrz znajdował się duży kwadratowy pokój z niskim belkowanym sufitem i kafelkową podłogą. Stało tam kilka stołów i krzeseł, był też kontuar z marmurowym blatem. W wielkim otwartym kominku buzował ogień.

Jacaud wszedł za kontuar i nalał sobie dużą porcję koniaku. Chavasse wykorzystał okazję:

- Napiję się z panem.

- Jeszcze czego. Najpierw chcę zobaczyć kolor twoich pieniędzy.

- Przecież pan wie, że Rossiter zabrał mi wszystko.

- Więc nie dostaniesz ani kropli. - Jacaud odstawił butelkę na półkę i podniósł głos: - Hej, Mercier, gdzie jesteś?

Drzwi na zapleczu otworzyły się i pojawił się niski mężczyzna około czterdziestki, z zaniepokojoną twarzą. Ubrany był w połatane rybackie spodnie i wycierał ręce w brudny ręcznik.

- Tak, monsieur, o co chodzi?

- Następny pasażer „Lamparta”. Zaprowadź go na górę. Może mieszkać z Jonesem.

Łypnął wściekle na Chavasse'a, odwrócił się, kopniakiem otworzył drzwi i znikł w kuchni.

- Co za przedstawienie - mruknął Chavasse. - Czy on zawsze tak się zachowuje, czy dzisiaj jest wyjątkowa okazja?

Mercier podniósł jego walizkę.

- Tędy, monsieur.

Weszli po schodach na pierwsze piętro i ruszyli wąskim bielonym korytarzem, mijając kolejne drzwi. Mercier zapukał do tych na końcu. Nie było odpowiedzi, więc nacisnął klamkę.

Pokój był mały i skąpo umeblowany, również z bielonymi ścianami. Stały w nim obok siebie dwa wąskie składane łóżka. Na jednej ścianie wisiał krucyfiks, na drugiej tania barwna reprodukcja przedstawiająca świętego Franciszka. Było dość czysto - ale zaledwie znośnie.

Mercier postawił walizkę.

- Monsienr Jones pewnie niedługo wróci. Posiłek podajemy o dwunastej trzydzieści. Jeśli chce pan wiedzieć coś jeszcze, musi pan zapytać monsieur Rossitera.

- A kogo musi zapytać monsieur Rossiter?

Mercier zmarszczył brwi. Wydawał się zupełnie zbity z tropu.

- Nie rozumiem...?

- Mniejsza o to - powiedział Chavasse.

Mercier wzruszył ramionami i wyszedł. Chavasse położył walizkę na łóżku i podszedł do okna. Więc to była gospoda „Pod Uciekinierem”... Niezbyt sympatyczne miejsce.

Za jego plecami ktoś powiedział:

- Witamy w pałacu wolności, stary.

Mewa zakrzyczała piskliwie gdzieś w górze i przemknęła nad piaszczystymi wydmami. Na brzegu jakiś Murzyn rzucał kamyki do wody. Odwrócił się i podszedł do Chavasse'a, wysoki, przystojny mężczyzna o mocnej, kanciastej twarzy i zadziwiająco błękitnych oczach - świadectwo zmieszania ras, tak powszechnego w Indiach Zachodnich. Jack Jones z Jamajki? No cóż, nazwisko równie dobre jak każde inne. Facet miał muskuły zawodowego boksera i kondycję wystarczającą na dziesięć rund ostrej walki, o ile Chavasse się na tym znał.

Murzyn rzucił się na piasek, wyciągnął paczkę gauloise'ów i zapalił.

- Więc jesteś z Australii?

- Zgadza się, z Sydney.

- Słyszałem, że to ładne miasto.

- Bardzo ładne. Powinieneś sam zobaczyć.

To była fatalna niezręczność. Jamajczyk popatrzył na niego z twarzą bez wyrazu.

- Chyba żartujesz. Nie pozwolą mi nawet zejść ze statku. Przyjmują tylko białych imigrantów, nie wiedziałeś?

Było to zwykłe stwierdzenie faktu, bez żadnej urazy. Chavasse wzruszył ramionami.

- Ja tego nie wymyśliłem, chłopie. Ja nie ustanawiam praw, tylko je łamię.

Jamajczyk natychmiast okazał zainteresowanie.

- Teraz zaczynam rozumieć. Zastanawiałem się, dlaczego biały, wolny, uczciwy protestant musi zakradać się do Starego Kraju tylnymi drzwiami, jak reszta z nas.

- Katolik - sprostował Chavasse. - Biały, wolny, uczciwy katolik, żeby nie było wątpliwości.

Jones wyszczerzył zęby, wyjął ponownie paczkę gauloise'ów i poczęstował Chavasse'a.

- A czego chce od ciebie prawo w ojczyźnie?

- Wsadzić mnie na dziesięć lat. To znaczy jeśli będę miał szczęście i jeśli sędziemu nie zacznie dokuczać wątroba.

Jamajczyk gwizdnął cicho.

- Człowieku, widocznie prawdziwy z ciebie tygrys, jak się rozkręcisz.

- Mam słabość do cudzych pieniędzy, w tym kłopot. - Chavasse popatrzył na wydmy, małą zatoczkę i morze. - Ładnie tutaj. Dawno nie widziałem takiej ładnej plaży.

- Tak samo myślałem pięć dni temu... a teraz mam tego dość. Chcę stąd wyjechać.

- Co będziesz robił po drugiej stronie Kanału?

Jones wzruszył ramionami.

- Mam przyjaciół w paru miejscach. Coś mi załatwią.

- Ale na jak długo?

- Dopóki będę potrzebował. Jak już dojadę do Londynu, nic mi nie grozi. Po prostu rozpłynę się w tłumie. Przecież każda czarna twarz wygląda tak samo, nie wiedziałeś?

Chavasse zignorował zaczepkę.

- A co z resztą klientów?

- Przekręć głowę kilka stopni na sterburtę, to ich zobaczysz.

Stary człowiek, który pojawił się na wydmie kilka jardów dalej, nosił niebieski płaszcz za duży o dwa numery, w którym wyglądał dziwnie krucho. Miał brązową, pomarszczoną skórę, ciasno obciągającą kości twarzy. Poza tym niezbyt pewnie trzymał się na nogach. Chavasse miał wrażenie, że przewróciłby się, gdyby nie kobieta, która podtrzymywała go za lewy łokieć i obejmowała ramieniem.

- Stary Hamid ma siedemdziesiąt dwa lata - oznajmił Jones. - Pakistańczyk. Chce odwiedzić swojego syna w Bradford.

- A kobieta?

- Pani Campbell? Anglo-Hinduska, pół na pół. Dawniej, w pięknych czasach Imperium, nazywano to chi-chi. Dobre szkockie nazwisko, ale koloru skóry nie da się ukryć, tak samo jak w moim przypadku. Mąż pani Campbell zmarł w zeszłym roku i została jej tylko siostra, która przed laty wyszła za angielskiego lekarza i zamieszkała z nim w Harrogate, jak gdyby już nie było lepszych miejsc. Pani Campbell próbowała zdobyć pozwolenie na wyjazd, żeby odwiedzić siostrę, ale odmówiono jej.

- Dlaczego?

- Według ustawy o imigracji nie kwalifikuje się jako krewna, poza tym jest narodowości hinduskiej i ma gruźlicę. Urodziła się w Indiach, nigdy w życiu nie była w Anglii, a jednak traktuje to jak powrót do domu. Śmieszne, co?

- Nie specjalnie.

Pani Campbell miało około pięćdziesiątki, smutne brązowe oczy i skórę ciemniejszą niż zwykle u Eurazjatów. Chyba była zziębnięta. Nosiła zniszczony futrzany płaszcz i gruby wełniany szal owinięty wokół głowy.

Oboje przystanęli. Stary z wysiłkiem chwytał oddech.

- Zimny dzień, panie Jones, nie uważa pan?

Jones i Chavasse wstali. Jamajczyk kiwnął głową.

- To jest pan Chavasse, nowy pasażer. Popłynie z nami.

Stary nie okazał żadnego zdziwienia.

- Ach tak, panna Nadeem wspominała o panu.

- Spotkał pan ją? - zapytał Chavasse.

- Tak, kiedy wychodziliśmy na spacer - wyjaśniła pani Campbell.

Hamid wyciągnął miękką, jakby bezkostną dłoń, której Chavasse dotknął przelotnie. Wymknęła się z jego uścisku tak lekko, jak życie umknie kiedyś z tego starego, kruchego ciała.

Pani Campbell z zakłopotaną miną pociągnęła Hamida za rękaw.

- Chodźmy, panie Hamid, nie powinniśmy zwlekać. Niedługo będzie lunch. Bardzo mi miło, panie Chavasse. - Wypowiadała się po angielsku z osobliwą precyzją, w jej głosie pobrzmiewało echo zamierzchłych czasów. Chavasse patrzył, jak kuśtykają przez wydmy, niczym dwie dziwaczne, bezcielesne zjawy, cienie zabłąkane w obcym świecie. Ogarnęło go uczucie nieopisanej goryczy. Ludzie ustanowili prawa, żeby chronić samych siebie, ale zawsze ktoś na tym cierpi - zawsze.

Odwrócił się i spostrzegł, że Jones obserwuje go z nieprzeniknionym wyrazem twarzy.

- Widzę, że im współczujesz, kolego. Niezbyt to pasuje do australijskiego bandyty ściganego przez prawo.

Zapadło niezręczne milczenie. Potem Chavasse powiedział szorstkim, obojętnym głosem:

- Nie wiem, o co ci chodzi, do diabła.

- Ani ja, człowieku. - Jones uśmiechnął się. - Jeśli chcesz jeść, musimy się pospieszyć.

Wdrapali się na wydmy i ruszyli plażą w stronę drewnianego nabrzeża. Chavasse wskazał łódź motorową przycumowaną przy brzegu.

- To ta łódka?

Jones przytaknął.

- Nawet pasuje do Jacauda, nie uważasz?

- Co o nim wiesz?

Jones wzruszył ramionami.

- W razie potrzeby sprzedałby własną siostrę albo babcię za butelkę rumu. Na razie wypija dwie dziennie, ale niedługo to mu nie wystarczy.

- A ten facet, który dla niego pracuje... Mercier?

- Boi się własnego cienia. Mieszka w chałupie na drugim końcu wioski, sam jeden z żoną. Ona jest inwalidką czy coś w tym rodzaju. Mercier to mięczak. Podskakuje, kiedy Jacaud na niego wrzaśnie.

- A Rossiter?

Jones uśmiechnął się powoli.

- Lubisz zadawać pytania, co?

Chavasse wzruszył ramionami.

- Nie odpowiadaj, jeśli nie chcesz.

- Okay, więc odpowiem. Wiesz, co to jest zombi?

Chavasse zmarszczył brwi.

- Coś związanego z voodoo, tak?

- To martwy człowiek, wyciągnięty z grobu, zanim zaczął się rozkładać.

- I obdarzony życiem?

- W pewnym sensie. Ma wstawać w nocy i wypełniać rozkazy swego pana... Wcielenie czystego, bezmyślnego zła.

- I taki jest Rossiter.

- Taki jest Rossiter. - Jamajczyk zaśmiał się szorstko. - Najzabawniejsze, że kiedyś był księdzem... katolickim księdzem.

- Skąd o tym wiesz?

- Któregoś wieczoru skończyły mi się zapałki, więc zapukałem do jego drzwi. Akurat go nie było.

- I twoja naturalna ciekawość zwyciężyła?

- A coś myślał, człowieku? - Jamajczyk wyszczerzył zęby. Na dnie prawej szuflady było kilka interesujących fotografii. Niewiele się zmienił. Na jednym ładnym zdjęciu grupowym z 1949 roku było ich ze dwudziestu... wyglądali jak seminarzyści na przepustce. Inne zostało zrobione w 1951 roku w Korei. Stoi z kilkoma dzieciakami przed bramą jakiejś misji.

Pięćdziesiąty pierwszy. Rok wybuchu wojny koreańskiej. Czy to tam Rossiter stracił wiarę? Chavasse zmarszczył brwi przypominając sobie tę ładną, umęczoną twarz. Ksiądz, tak, ale i morderca... to wydawało się niemożliwe.

Wciąż o tym rozmyślał, kiedy weszli na podwórze gospody.

VI

Piętno Kaina

Główna sala gospody była pusta. Jones wszedł za kontuar i zdjął z półki butelkę koniaku oraz dwa kieliszki.

- Napijesz się ze mną? - zapytał.

- Czemu nie? - zgodził się Chavasse.

Nagle rozległ się gniewny ryk i w drzwiach prowadzących na zaplecze stanął Jacaud.

- Zostaw to. Słyszałeś, ty czarna małpo?

Jones zmierzył go wzrokiem.

- Jasne, że słyszałem - odparł całkiem niezłą francuszczyzną.

Odkorkował butelkę i napełnił oba kieliszki.

Jacaud szybko podszedł do niego, chwycił go za ramię i odwrócił gwałtownie.

- Jacaud! - Rossiter pojawił się w drzwiach.

Mówił ostrym, twardym głosem, nie dopuszczającym sprzeciwu. Jacaud niechętnie się odwrócił.

- Nawet nie płacą - poskarżył się kulawo.

Rossiter zignorował go i podszedł bliżej. Miał na sobie szare spodnie, ręcznie robiony na drutach sweter rybacki i okulary w stalowej oprawie. W ręku trzymał książkę.

- Częstujcie się, dżentelmeni.

- Nie przyłączy się pan do nas? - zapytał Chavasse.

- Pan Rossiter nie pije - wyjaśnił Jones. - musimy sami sobie radzić, człowieku.

Zasalutował Chavasse'owi, opróżnił kieliszek jednym łykiem i ponownie nalał. Nadąsany Jacaud wziął sobie butelkę i kieliszek i wycofał się w drugi koniec baru.

- Widzę, że byliście na spacerze - odezwał się Rossiter.

Chavasse kiwnął głową.

- Tak. Ładna okolica. W sezonie turystycznym miejscowi pewnie dobrze zarabiają.

- Za daleko od głównych dróg. Poza tym tutaj nie lubią obcych.

- Zastanawiałem się, kiedy stąd ruszymy.

- Trudno powiedzieć. Czekamy jeszcze na jednego pasażera. Wyruszymy, kiedy się zjawi. Może dzisiaj albo jutro.

- A jaki mamy rozkład jazdy?

- Dowiecie się we właściwym czasie. Tylko bez nerwów. My wiemy, co robimy.

Za ich plecami cichy głos powiedział z wahaniem:

- Mogę wejść?

W drzwiach stała Famia. Nałożyła srebrny pleciony naszyjnik i złote bransolety. Jej nieskazitelna cera osiągnęła doskonałość w zestawieniu ze szkarłatnym sari. Najbardziej zainteresowała Chavasse'a reakcja jego towarzyszy. Jamajczyk przyglądał się dziewczynie z aprobatą znawcy, który podziwia w galerii cenne dzieło sztuki. Jacaud gapił się na nią ze źle ukrywanym pożądaniem. A Rossiter? Rossiter był jak odmieniony. Twarz miał bladą, co jeszcze bardziej pogłębiało błękit jego oczu. A potem stało się coś dziwnego: uśmiechnął się i jakby roztajał.

Podszedł do dziewczyny i podał jej ramię.

- Pewnie już na nas czekają. Wejdziemy? - zaproponował i zaprowadził ją do jadalni.

Zostawił książkę na kontuarze. Chavasse wziął ją do ręki. Było to „Miasto Boga” św. Augustyna, wydane przez Everymana.

Czasami Chavasse miał wrażenie, że jest jedyną zdrową na umyśle osobą w tym zwariowanym świecie. Właśnie teraz też tak mu się zdawało. Opróżnił kieliszek, skinął na Jonesa i ruszył za tamtymi.

Za gospodą znajdował się wielki ogród otoczony murem, smutne miejsce, gdzie rosły poskręcane jabłonie, od dawna nie owocujące z braku właściwej opieki. Na kwiaty było jeszcze za wcześnie. Zeszłoroczna, nie przycięta trawa porastała wąskie ścieżki.

Famia spacerowała razem z Rossiterem. W swoim szkarłatnym sari, jaskrawo odcinającym się od szarozielonego krajobrazu, wyglądała jak postać z obrazów Brueghla. Roześmiała się i w ciszy ten dźwięk doleciał do okna pokoju Chavasse'a. Chavasse i Jones wyglądali zza firanki.

- Pierwszy raz widzę, jak ta dziewczyna się uśmiecha - oświadczył Jamajczyk.

- Rossiter też był dotąd inny. Ona rzeczywiście poruszyła w nim jakąś strunę - zauważył Chavasse. - Tylko nie wiadomo, jaką.

Rossiter cicho powiedział coś do dziewczyny, odwrócił się i odszedł. Famia dalej spacerowała sama. Zatrzymała się, żeby popatrzeć na kosa, który przysiadł na gałęzi nad jej głową. Po chwili pojawił się Jacaud.

Był wyraźnie pijany i zataczał się lekko. Zbliżył się do dziewczyny, pochłaniając ją wzrokiem. Ponieważ wciąż patrzyła na kosa, nie zauważyła go, dopóki nie dotknął jej ramienia. Wtedy odwróciła się i natychmiast odskoczyła, ale Jacaud chwycił ją za ramię, przyciągnął bliżej i pocałował. Pewnie nie chodziło mu o nic więcej. Kiedy krzyknęła i zaczęła się wyrywać, wybuchnął śmiechem.

Jamajczyk wyprzedził Chavasse'a o krótki łeb w wyścigu do drzwi. Razem zbiegli po schodach, przez korytarz i kuchennymi drzwiami na dwór. Ale spóźnili się.

Pomiędzy nimi a Jacaudem stał Rossiter, obejmując ramieniem dziewczynę. Bardzo łagodnie odsunął ją, sięgnął do kieszeni i wyjął Madonnę z kości słoniowej.

Jacaud nie próbował nawet uciekać. Upadł na kolana, skurcz wykrzywił jego szeroką twarz. Rossiter zbliżył się powoli, chwycił Bretończyka za włosy i odchylił mu głowę do tyłu. Rozległ się szczęk, błysnęła stal. Rossiter powoli przeciągnął czubkiem ostrej jak brzytwa klingi po czole Jacauda. Skóra rozstąpiła się i krew chlusnęła karmazynowym strumieniem.

Bretończyk bezgłośnie upadł i potoczył się po ziemi. Rossiter otarł nóż. Famia przyglądała się temu z oszołomionym wyrazem twarzy. Rossiter podszedł do niej, objął ją ramieniem i poprowadził do domu, nie spojrzawszy nawet na Chavasse'a i Jonesa.

Chavasse przewrócił Jacauda na wznak, przykląkł na jedno kolano, wyjął chusteczkę i starł krew z szerokiej brzydkiej twarzy.

- Co z nim? - zapytał Jones.

- Zemdlał... chyba ze strachu. Rossiter paskudnie go skaleczył, ale nic więcej. Wystarczy zalepić to plastrem.

- Widziałeś jego twarz?

- Rossitera? - Chavasse kiwnął głową. - Przypomniało mi się, co Faust mówi w sztuce Marlowe'a.

- „Gdyż to jest piekło i ja w nim jestem” - zacytował Jamajczyk. - Bardzo dobrze pasuje.

Chavasse uśmiechnął się.

- Cokolwiek można powiedzieć o jamajskim systemie szkolnictwa, na pewno nauczyli cię czytać.

- I pisać, człowieku, i pisać. Do diabła, jedno wynika z drugiego.

Jamajczyk chwycił Jacauda pod pachy i razem z Chavasse'em zanieśli go do domu.

Po południu znowu zaczęło padać. Deszcz lunął nagle, jakby niebiosa się rozwarły, przesłaniając świat szarą kurtyną. Stara kobieta, która zajmowała się gotowaniem, wyszła z kuchni i zapaliła naftową lampę, po czym wycofała się bez słowa. Pani Campbell i Hamid siedzieli blisko ognia i rozmawiali cicho z Famią. Jones czytał książkę, a Chavasse przeglądał egzemplarz „Le Monde” sprzed tygodnia.

Odłożył gazetę i podszedł do drzwi baru. Rossiter i Jacaud siedzieli przy stole rozmawiając ściszonymi głosami. Pomiędzy nimi stała butelka koniaku. W pomieszczeniu nie było nikogo oprócz nich i Merciera, który stał za kontuarem przecierając kieliszki. Chavasse pomyślał, że lepsza okazja może się nie zdarzyć. Niedbałym krokiem przeszedł przez pokój i zniknął w drzwiach prowadzących do części mieszkalnej.

Wbiegł na piętro biorąc po dwa stopnie naraz, przeszedł korytarzem i przystanął przed drzwiami do pokoju Rossitera. Zamek był dziecinną zabawką - stary zatrzask, który ustąpił gładko pod pierwszym wytrychem. Chavasse wszedł do środka.

Pokój wyglądał prawie tak samo jak jego własny, mały i skąpo umeblowany, z pojedynczym łóżkiem i starą komodą. Szare światło późnego popołudnia przesączało się przez wąskie okno nie rozpraszając mroku, ale dwie wysokie świece palące się po obu stronach posążku Dziewicy dawały dodatkowe oświetlenie.

Pod łóżkiem leżała walizka, która zawierała wyłącznie ubrania. Po przejrzeniu Chavasse odłożył je starannie na miejsce i znowu wepchnął walizkę pod łóżko. Następnie przeszukał szuflady i znalazł fotografie, o których mówił Jones. Obejrzał je w migotliwym blasku świec. Natychmiast rozpoznał twarz Rossitera, wyraźną i charakterystyczną.

Ostrożnie odłożył fotografie i sprawdził pozostałe szuflady. Nie było tam nic interesującego, pozostały więc tylko książki ustawione w równym rzędzie na parapecie okna. Biblia, „Życie św. Franciszka Loyoli”, „Miasto Boga” i różne rozprawy. Były tam również „Myśli przewodniczącego Mao” oraz „Das Kapitał” - raczej osobliwe uzupełnienie tej teologicznej kolekcji.

Sprawdził, czy wszystko zostawił w porządku, po czym ostrożnie otworzył drzwi i wyszedł. Niemal natychmiast z zacienionej wnęki po drugiej stronie korytarza wyłonił się uśmiechnięty Jones.

- Miałem rację? - zapytał. Chavasse kiwnął głową.

- Miałeś.

- Wiecznie to samo. Tak często mam rację, że aż rzygać się chce.

Na zewnątrz usłyszeli podjeżdżający samochód. Podeszli do okna na końcu korytarza. Jakiś mercedes zaparkował przed wejściem. Obok stali Rossiter i Jacaud. Jacaud otworzył tylne drzwi; z samochodu wysiadł mężczyzna w grubym płaszczu z kołnierzem z baranków astrachańskich i w staromodnym, czarnym, filcowym kapeluszu. Mężczyzna był masywnie zbudowanym Chińczykiem z okrągłą, gładką, nieprzeniknioną twarzą, która nie zdradzała jego wieku.

- Człowieku, to mi coraz bardziej przypomina Organizację Narodów Zjednoczonych - szepnął Jones.

Chavasse przytaknął. Mercedes odjechał, Jacaud zabrał bagaże Chińczyka.

- Pewnie to następny pasażer. Lepiej chodźmy na dół zbadać sytuację.

W głównej sali Rossiter dokonywał już prezentacji. Kiedy weszli Chavasse i Jones, odwrócił się z miłym uśmiechem.

- Ach, więc są wszyscy. Dżentelmeni, to jest pan Cheung.

Chińczyk podszedł i podał im rękę. Z bliska wyglądał na jakieś czterdzieści pięć lat. Miał wyjątkowo ujmujący uśmiech.

- A więc Australijczyk? - powiedział do Chavasse'a. - Wiele razy prowadziłem interesy z firmami w pańskim kraju. Pochodzę z Hongkongu.

Jonesowi uścisnął rękę już bardziej formalnie i ze znacznie mniejszym zapałem, po czym odszedł w towarzystwie Rossitera i Jacauda. Bretończyk był blady i źle wyglądał. Na czole miał opatrunek przylepiony szerokim plastrem.

- Przynajmniej podał mi rękę - zauważył Jones. - Oni nie lubią czarnuchów, człowieku, nie wiedziałeś?

- Dla Chińczyka przedstawiciel innej rasy jest z natury kimś gorszym - odparł Chavasse. - Więc nie użalaj się nad sobą. Ja jestem w tej samej sytuacji.

Wyszedł do sieni i pożyczył sobie jeden ze starych płaszczy nieprzemakalnych, które wisiały na drewnianych kołkach. Jones obserwował go opierając się o framugę.

- Wybierasz się gdzieś?

- Mam ochotę się przewietrzyć.

- Mogę iść z tobą?

- Jak sobie życzysz.

Jamajczyk również narzucił płaszcz nieprzemakalny i obaj wyszli w deszcz. Strumienie wody leciały prostopadle z nieba na ziemię, ponieważ nie było wiatru. Kiedy mężczyźni wyszli za bramę, St. Denise było niemal niewidoczne. Chavasse minął sosnowy zagajnik i ruszył plażą w stronę wydm, pogrążony w myślach.

Istniała organizacja, której zadania polegały na przerzucaniu ludzi przez Kanał do Zjednoczonego Królestwa bez zbędnych pytań, za opłatą co najmniej czterystu funtów gotówką na rękę. Tylko że czasami ta organizacja wyrzucała ludzi za burtę, obciążywszy ich przedtem łańcuchem. Po spotkaniu z Rossiterem i Jacaudem łatwiej było zrozumieć, dlaczego.

Rossiter... Jezuita, który prawdopodobnie utracił wiarę w Korei, kiedy trwała podstępna i krwawa wojna z Chinami, ciągnąca się przez lata. Obecność Hamida, Famii i pani Campbell można było zaakceptować, i oczywiście Jones również tu pasował - ale pan Cheung z Hongkongu...? Ten człowiek stanowił bardzo interesujący fragment układanki.

Chavasse zatrzymał się na szczycie wydmy i popatrzył na szare morze. Jones szturchnął go w bok.

- Czy widzisz to, co ja widzę? Pokazują łódź najnowszemu klientowi.

Chavasse przykucnął, pociągając za sobą Jamajczyka.

Rossiter i Cheung szli drewnianym nabrzeżem w stronę „Lamparta”. Wdrapali się na łódź i zniknęli pod pokładem.

- Ciekawe, co zamierzają? - odezwał się Jones.

- Jest tylko jeden sposób, żeby się dowiedzieć.

Chavasse podniósł się i ruszył w stronę brzegu, kryjąc się wśród wydm. Jones poszedł za nim. Niewielka rybacka flotylla dawno już wróciła z połowu. Płaskodenne łodzie wyciągnięte na brzeg i ustawione równym szeregiem zapewniały znakomitą osłonę.

Po chwili dotarli do nabrzeża. Chavasse przystanął, a Jones zapytał:

- Co ci właściwie chodzi po głowie?

- Bóg raczy wiedzieć... to tylko moja nieuleczalna ciekawość. Chciałbym wiedzieć, co oni tam robią.

Przeszedł po grubych deskach i wskoczył na wyższy stopień w miejscu, gdzie leniwie falowała szarozielona woda. Wszędzie unosił się ciężki zapach morza, słonej wody, wodorostów i zdechłych ryb, ostry i cierpki. Chavasse przykucnął pod pomostem przy łodzi, z Jonesem za plecami. Nad głową mieli trap prowadzący na pokład.

Rossiter i pan Cheung rozmawiali w dialekcie kantońskim. Chavasse wytężył słuch, ale chwytał tylko pojedyncze słowa. Nagle rozległ się śmiech, ciężkie kroki zadudniły na deskach i oddaliły się.

- Co mówili? - zapytał Jones.

Chavasse potrząsnął głową.

- Nie bardzo wiem. Z tego, co usłyszałem, wynika, że Cheung został przysłany z miejsca zwanego Hellgate przez kogoś nazwiskiem Montefiore. Rozumiesz coś z tego?

Jones kiwnął głową.

- Montefiore to coś nowego dla mnie, ale nazwę Hellgate już słyszałem. Podsłuchałem rozmowę Rossitera z Jacaudem.

Chavasse wdrapał się po poprzecznych belkach na pomost i zerknął z góry na pokład „Lamparta”. Był to przygnębiający widok: brudny, zaniedbany pokład obwieszony festonami sieci i zarzucony więcierzami na homary. Gumowy ponton był nadmuchany i z tyłu miał przymocowany potężny silnik.

- Jedno jest pewne - stwierdził Chavasse - jeśli coś pójdzie źle, niektórzy z nas będą musieli pływać. Ta łupinka udźwignie najwyżej cztery osoby. Chodź, zabierajmy się stąd.

Wrócili po deskach na plażę i ruszyli w stronę wydm. Kiedy brnęli przez piasek, Jamajczyk zachichotał.

- Co cię tak rozśmieszyło? - zapytał Chavasse.

- Ty - odparł Jones z miną niewiniątka. - Człowieku, jesteś jedynym znanym mi Australijczykiem, który mówi po francusku i chińsku równie dobrze jak po angielsku. Te szkoły w Sydney to naprawdę jest coś!

- Idź do diabła - burknął Chavasse i ruszył pomiędzy sosnami w stronę gospody.

Kiedy weszli, Rossiter stał samotnie przy kontuarze, a Mercier właśnie nalewał mu brandy. Anglik odwrócił się i uśmiechnął.

- Ach, jesteście. Szukaliśmy was.

- Wyszliśmy odetchnąć świeżym powietrzem - wyjaśnił Chavasse. - Stało się coś ważnego?

- Raczej tak. Z przyjemnością zawiadamiam was, że wypływamy dziś wieczorem około dziewiątej.

- Jak długo potrwa przeprawa?

- Jakieś siedem godzin. Jeśli pogoda się utrzyma, wysadzimy was na plaży w pobliżu Weymouth.

- Czy ktoś nas tam spotka?

- Naturalnie. Moi koledzy z drugiego brzegu odstawią was do Londynu najpóźniej do dziewiątej rano. Potem musicie sami sobie radzić.

- A jeśli coś się nie uda? - zapytał Jones.

Rossiter wydawał się lekko zdziwiony.

- Ależ to się nigdy nie zdarzyło, zapewniam was. Zobaczymy się później.

Wyszedł i zamknął za sobą drzwi. Jones westchnął.

- Chciałbym mieć jego pewność siebie. Myślisz, że wszystko pójdzie dobrze?

- A ty? - zapytał Chavasse.

Przez chwilę mierzyli się wzrokiem, nie wypowiadając swoich myśli. Jamajczyk pierwszy się poddał. Jego twarz zmarszczyła się w uśmiechu.

- Wiem jedno. To na pewno będzie interesująca noc.

VII

Płomień w ciemnościach

Nabrzeże w nocy było zupełnie puste. Paliła się tylko samotna latarnia na dwumetrowym słupie. W tym ostrym świetle „Lampart” wyglądał jeszcze gorzej niż zwykle, nędznie i brzydko - jak stara portowa dziwka, przyłapana bez makijażu.

Mercier i Jacaud pracowali na pokładzie, kiedy przybyła grupa z gospody „Pod Uciekinierem”. Rossiter prowadził, niosąc walizkę Famii. Wobec dziewczyny był uosobieniem troskliwości. Pomógł jej wejść na pokład i sprowadził na dół. Pozostali poszli w ich ślady. Chavasse i Jones pomogli po kolei staremu Hamidowi i pani Campbell.

Rossiter zatrzymał Chavasse'a kładąc mu rękę na ramieniu.

- Jedno słowo, zanim zejdziesz na dół.

- Coś pana niepokoi? - uprzejmie zapytał Chavasse.

- Twoja broń. - Rossiter wyciągnął rękę. - Oddaj ją grzecznie i bez żadnych głupstw.

Chavasse wzruszył ramionami, wyciągnął smith & wessona i podał go Rossiterowi.

- Pan tu rządzi.

- Jeszcze przez parę godzin. Teraz chodźmy do tamtych. - Kiwnął na Jacauda. - Możesz odpływać, jak będziesz gotowy.

Chavasse zszedł do kajuty i zobaczył, że pozostali siedzą już po obu stronach dużego stołu. Wyglądali absurdalnie uroczyście, niczym uczestnicy zebrania czekający na przewodniczącego. Jones przesunął się, żeby zrobić dla Chavasse'a miejsce na wyściełanej ławie.

- Co cię zatrzymało? - zapytał z uśmiechem.

Zanim Chavasse zdążył odpowiedzieć, zjawił się Rossiter. Pochylił się nad stołem.

- Panie i panowie, rozpoczynamy ostatni etap naszej podróży. Jeśli pogoda się utrzyma, a zapewniam was, że prognozy są pomyślne, zejdziecie na ląd mniej więcej za siedem godzin od tej chwili, w zatoczce niedaleko małej wioski w okolicach Weymouth na angielskim wybrzeżu. Członek naszej organizacji będzie tam czekał, żeby zabrać was drogą lądową do Londynu. Muszę prosić, żebyście przez cały czas trwania podróży pozostali w tej kajucie. Są jakieś pytania?

Nikt nie zabrał głosu. Rossiter uśmiechnął się.

- Jeśli ktoś poczuje się głodny, znajdzie w kambuzie kanapki i piecyk do kawy. Zobaczymy się później.

Wyszedł. Niemal natychmiast silniki ożyły z kaszlem i łódź zaczęła się poruszać. Chavasse wyjrzał przez najbliższy iluminator i zobaczył, że Mercier stoi pod latarnią na nabrzeżu. Odszedł, kiedy „Lampart” wypłynął na morze. Chavasse wrócił na swoje miejsce.

Jones poczęstował go papierosem.

- No i co teraz o tym myślisz?

- Oni chyba wiedzą, co robią. - Chavasse pochylił się do Famii. - Wszystko w porządku?

Dziewczyna uśmiechnęła się promiennie.

- O tak, doskonale. Pan Rossiter był bardzo uprzejmy. Człowiek czuje się tak bezpiecznie w jego towarzystwie. Jestem pewna, że teraz wszystko będzie dobrze.

- Miejmy nadzieję.

Chavasse odchylił się do tyłu. Incydent z rewolwerem dał mu sporo do myślenia. Mógł się za tym kryć jakiś złowrogi sens. Z drugiej strony było całkiem możliwe, że Rossiter po prostu podejmował wszelkie środki ostrożności. Nie miało to wielkiego znaczenia, ponieważ Chavasse, dawno temu nauczony gorzkim doświadczeniem, że nie należy kusić losu, wciąż miał swój atut, czyli automatycznego walthera PPK, którego przed wyjściem z gospody przylepił plastrem do wewnętrznej strony lewej łydki, tuż nad kostką.

Siedział wygodnie i spod przymkniętych powiek obserwował Cheunga, który czytał książkę na drugim końcu stołu, naprzeciwko pani Campbell. Zastanawiał się, co to za książka. Nagle przypomniał sobie dwie rzeczy: biegłą znajomość chińskiego u Rossitera i egzemplarz „Myśli przewodniczącego Mao” w jego pokoju. Tak, istotnie, im więcej o tym myślał, tym bardziej interesujący wydawał się pan Cheung.

Miłość do morza nie była niczym niezwykłym u człowieka, którego bretońscy przodkowie wypływali na połów do wybrzeży Nowej Funlandii na długo przedtem, zanim Kolumb odkrył Nowy Świat. Chavasse przez osiem lat prowadził trzydziestostopowy motorowy jacht po wodach kanału La Manche i znał tamtejsze wyspy oraz zatokę St.Malo jak własną kieszeń.

Dlatego też mógł teraz dość dokładnie wyliczyć kurs łodzi, nie tylko na podstawie oceny szybkości, ale również bezpośrednio, obserwując światła latarni morskich, które dobrze znał.

Chociaż utrzymywała się ładna pogoda, łódź podskakiwała gwałtownie na wzburzonych falach. W tym rejonie morze rzadko bywa spokojne z powodu potężnych przypływów, które zalewają wyspy i podnoszą poziom wody w zatoce nawet o trzydzieści stóp. Hamid i pani Campbell cierpieli na chorobę morską mimo pigułek, które Rossiter rozdał im przed opuszczeniem gospody. Staruszek wyglądał bardzo źle.

Nieprzyjemne było nie tylko kołysanie „Lamparta”, ale również przenikliwy smród benzyny, który stawał się coraz silniejszy. Chavasse wyjrzał przez iluminator, kiedy mijali latarnię morską Les Hanois na zachodnim krańcu Guernsey.

- Stąd już mamy prostą drogę - zwrócił się do Jonesa. - Zostało najwyżej parę godzin, jeśli pogoda się utrzyma.

Jamajczyk zrobił kwaśną minę.

- Jeszcze trochę i sam się pochoruję. Ta benzyna okropnie śmierdzi.

- Wcale mi się to nie podoba - stwierdził Chavasse zniżonym głosem. - Chyba pójdę na górę i pogadam z naszym przyjacielem.

Drzwi u szczytu schodów były zaryglowane. Chavasse załomotał w nie pięścią. Po chwili drzwi uchyliły się i Rossiter zajrzał przez szparę.

- Czego chcesz?

- Tu na dole piekielnie cuchnie benzyną - wyjaśnił Chavasse. - Stary Hamid wymiotował już kilka razy. Nie wygląda za dobrze.

Rossiter przykucnął i wciągnął nosem powietrze. Zmarszczył brwi.

- Rzeczywiście. Zabierzcie go na górę, na świeże powietrze. Powiem Jacaudowi, żeby sprawdził silnik.

Jones i Chavasse wyprowadzili staruszka na pokład. Morze było wzburzone i wiał wiatr o sile trzech stopni, jak ocenił Chavasse, ale stara łódź świetnie się spisywała. Latarnia na maszcie kołysała się rytmicznie z boku na bok. W jej świetle Jacaud przykucnął przy dziobowym luku, który prowadził do komory silnika. Znikł pod pokładem. Chavasse zostawił starego pod opieką Jonesa i podszedł do otwartego luku.

Pomieszczenie na dole miało tylko cztery stopy wysokości, toteż Jacaud musiał przykucnąć u stóp krótkiej drabinki, po omacku szukając wyłącznika światła. Znalazł go i przyczyna kłopotów od razu stała się widoczna, ponieważ wokół jego stóp chlupotała mniej więcej calowa warstwa benzyny.

Bretończyk przesunął się do przodu i znikł, ale niemal natychmiast pojawił się ponownie i zaczął wchodzić po drabinie.

- Bardzo źle? - zapytał Chavasse.

Jacaud zignorował go, zamknął luk i ruszył na rufę do sterówki. Chavasse wrócił do Jonesa, który stał przy relingu obejmując ramieniem Hamida.

- Co się stało? zapytał Jamajczyk.

Chavasse wzruszył ramionami.

- Jacaud nie był zbyt rozmowny. Moim zdaniem ma przeciek w zbiorniku paliwa.

- Zgadza się. - Rossiter podszedł do nich osłaniając dłońmi zapałkę, żeby zapalić papierosa. Na szczęście mamy zapasowe zbiorniki, które zawierają dosyć paliwa na całą podróż. Jacaud przełączył silnik na te zbiorniki. Zobaczycie, że teraz bardzo szybko nastąpi poprawa.

- Czy musimy wracać pod pokład? - zapytał Chavasse.

- Jeden z was może tu zostać ze starym przez jakieś dziesięć minut. To powinno mu pomóc.

Wrócił do sterówki, a Chavasse zapytał Jonesa:

- Możesz tu zostać?

- Jasne - przytaknął Jamajczyk.

- Dobra, wobec tego zejdę na dół i zobaczę, jak tamci sobie radzą.

Kiedy zszedł pod pokład, czuł jeszcze zapach benzyny, ale znacznie słabszy niż poprzednio. Pani Campbell była blada i mizerna, ale Famia wyglądała dobrze. Cheung siedział wygodnie oparty, z zamkniętymi oczami i rękami skrzyżowanymi na piersi.

Chavasse wyjrzał przez iluminator nad głową. W oddali czerwono-zielone światła nawigacyjne statku, który płynął szlakiem morskim przez Kanał z Ushant, znikły nagle jak zdmuchnięte. Chavasse zmarszczył brwi. Na schodach rozległy się kroki.

Jones pomógł usiąść Hamidowi i uśmiechnął się.

- Niezbyt przyjemnie na zewnątrz. Mgła wstaje z morza i znowu zaczęło padać.

Dokładnie w tej samej chwili stłumiona eksplozja zatrzęsła łodzią. Pani Campbell krzyknęła, kiedy rzuciło ją na stół. Chavasse rozpłaszczył się na ścianie. Gdy odzyskał równowagę, silnik „Lamparta” umilkł i łódź zaczęła dryfować.

Chavasse załomotał w drzwi prowadzące na pokład. Drzwi otwarły się niemal natychmiast i wyjrzał Rossiter z bronią w ręku. Twarz miał bardzo bladą, oczy błyszczące, ale broń nawet nie drgnęła.

- Z powrotem.

- Niech pan nie będzie cholernym głupcem - zaprotestował Chavasse. - Jeśli stało się coś złego, mamy prawo wiedzieć.

- Jak przyjdzie pora. - Rossiter odepchnął go i zatrzasnął drzwi.

- Co tam się dzieje? - zapytał Jones. - Nie podobały mi się te odgłosy.

W tej pełnej napięcia chwili jego jamajski akcent uległ zdumiewającej przemianie. Zastąpiła go nieskazitelna wymowa, typowy produkt angielskiego systemu szkół publicznych. Pewnych rzeczy nie da się ukryć, pomyślał Chavasse, ale powstrzymał się od komentarzy.

Pani Campbell szlochała histerycznie, a Famia próbowała ją uspokoić. Stary Hamid jakoś dziwnie się ożywił i stał obejmując ramieniem obie kobiety. Najbardziej interesująca była reakcja Cheunga. Żadnej paniki, żadnej histerii. Chińczyk siedział za stołem z twarzą bez wyrazu i z czujnym spojrzeniem.

Chavasse odkręcił pokrywę iluminatora i wystawił głowę na zewnątrz. Poczuł zapach spalenizny. Rossiter i Jacaud kłócili się po francusku tuż nad jego głową.

- Mówię ci, że nie jest dobrze - krzyczał Jacaud przerażonym głosem. - Stara łajba nie wytrzymała.

- Jak daleko jesteśmy od brzegu? - zapytał Rossiter.

- Pięć czy sześć mil, może siedem.

- Dobrze, dalej popłyniemy pontonem. Spuść go na wodę. Nasi przyjaciele z Fixby odwiozą nas do St. Denise.

Resztę rozmowy zagłuszył wiatr. Chavasse odwrócił się i znalazł się twarzą w twarz z Jonesem, który klęczał obok na ławie.

- Co się dzieje? - zapytał Jamajczyk.

- Z tego, co słyszałem, „Lampart” nie wytrzymał. Chcą przepłynąć resztę drogi w pontonie.

- To możliwe?

- Nie widzę przeszkód. Do brzegu jest jakieś sześć mil, a ponton ma dobry silnik. Oczywiście zabiorą tylko czterech pasażerów...

Drzwi na pokład nagle stanęły otworem i pojawił się Rossiter z bronią w ręku. Machnął rewolwerem w stronę Chavasse'a i Jonesa.

- Siadać i nie ruszać się.

Zrobili, co im kazano. Chavasse schylił się pod stół i sięgnął po walthera, którego przymocował plastrem do łydki nad kostką.

Rossiter kiwnął na Famie.

- Panno Nadeem, proszę na pokład. Dziewczyna potrząsnęła głową w kompletnym oszołomieniu.

- Ale ja nic nie rozumiem.

Maska spokoju na twarzy Rossitera pękła na tysiąc kawałków. Złapał dziewczynę brutalnie za ramię i krzyknął dziko:

- Chce pani umrzeć, tak? - Popchnął ją w górę po schodach. - Dalej, marsz na pokład.

Pani Campbell opadła bezwładnie na ławkę. Famia potykając się wyszła.

- A co my mamy robić? - zapytał Chavasse. - Pójść na dno ze śpiewem na ustach?

Rossiter zignorował go i powiedział po chińsku do Cheunga:

- Szybko na pokład. Łódź tonie.

Chińczyk przepchnął się obok Hamida i pani Campbell. Chavasse oparł się o stół i zacisnął dłoń na kolbie walthera.

- Jestem pełen podziwu, Rossiter. Usunięcie z drogi Harveya Prestona na pewno wymagało zręczności, ale to jest jeszcze lepsze. Czworo za jednym zamachem...

Rossiter odwrócił się i strzelił na ślepo, kierując się instynktownym odruchem. Kula roztrzaskała przepierzenie za plecami Chavasse'a, trochę z boku. Pani Campbell znowu krzyknęła. Chavasse mocnym uderzeniem w plecy pchnął Jonesa na podłogę i błyskawicznie wyciągnął walthera. Pocisk drasnął Cheunga w bok głowy, wyorał mu krwawą bruzdę w policzku i odłupał kilka drzazg z framugi drzwi.

Cheung nie wydał dźwięku, tylko odwrócił się i skoczył na schody. Rossiter gorączkowo wystrzelił trzy razy. Chavasse zanurkował pod stół. Potem drzwi zatrzasnęły się i szczęknęła zasuwa.

Chavasse podniósł się i zobaczył, że Jones już wchodzi na schody. Dopadł go w samą porę i zdążył odciągnąć, zanim dwie następne kule przebiły drzwi.

- Zaczekaj, człowieku, zaczekaj! On się tego spodziewał.

Rozpłaszczyli się na ścianach po obu stronach schodów. Jones powiedział cicho:

- Muszę przyznać, że naprawdę znasz się na swojej robocie.

Chavasse wyszczerzył zęby.

- Ty też nieźle sobie radzisz jak na adwokata.

Jamajczyk nie okazał zdziwienia.

- Wiesz, kim jestem?

- Darcy Morgan Preston, lat dwadzieścia dziewięć, z zawodu adwokat, praktykujący na Jamajce od sierpnia 1967 roku. Żonaty, dwójka dzieci. Próbujesz wykryć, co się stało z twoim bratem Harveyem.

- A ty wiesz, co się stało?

- Nasi przyjaciele owinęli go łańcuchem kotwicznym wagi siedemdziesięciu funtów i wyrzucili za burtę.

Darcy Preston wyprostował się i odsunął od ściany z poszarzałą twarzą. W tej samej chwili na zewnątrz obudził się do życia silnik pontonu.

- Chodźmy - rzucił Chavasse i wbiegł na schody.

Wystrzelił cztery razy rozłupując drewno wokół zamka, podniósł prawą nogę i kopnął z całej siły. Drzwi stanęły otworem. Chavasse kuląc się wyskoczył na pokład. Spóźnił się. Warkot motoru rozpływał się już we mgle.

VIII

Szary świt

- Sympatyczni ludzie - zauważył spokojnie Darcy Preston. - Co teraz zrobimy?

Rozległ się nagły syk jakby uciekającego gazu i strumień pary wystrzelił z komory silnika. Rufa zanurzała się już głęboko w wodzie. „Lampart” kołysał się ospale, prawie nie unosząc się na falach.

Z dołu dobiegł nagły okrzyk. Chavasse odwrócił się i zobaczył, że na pokład wychodzi stary Hamid. W mętnym żółtym świetle latarni na maszcie wyglądał na stuletniego staruszka, ale zupełnie nie okazywał strachu.

- Oni odpłynęli, panie Chavasse? Zostawili nas, żebyśmy utonęli?

- Postaram się do tego nie dopuścić - odparł Chavasse. - Jak się czuje pani Campbell?

- Boję się, że nie najlepiej. Chavasse odwrócił się do Prestona.

- Wyprowadź ją na pokład i poszukaj jakiegoś alkoholu. Jacaud bez przerwy chlał rum, więc gdzieś tu musi być parę butelek. Namów ją, żeby wypiła jak najwięcej. Przyda się na uspokojenie. Ja się tymczasem rozejrzę. I pospiesz się, na miłość boską. Nie mamy dużo czasu.

Znalazł trzy kamizelki ratunkowe w szafce w sterówce i wręczył jedną Hamidowi. Stary zaczął rozpinać płaszcz. Chavasse potrząsnął głową.

- Niech pan tego nie zdejmuje w żadnym wypadku. Będzie bardzo zimno.

Hamid nałożył sobie pasy na ramiona. Chavasse po raz ostatni sprawdził łódź. Jedynym przedmiotem zdolnym utrzymać ciężar ludzkiego ciała była pokrywa tylnego luku. Zdjął ją i przetoczył do relingu, kiedy pojawił się Preston z panią Campbell.

Pani Campbell wyglądała upiornie w żółtym świetle. Kuliła się lękliwie, jej ciemne oczy pełne były przerażenia. Chavasse poczuł zapach rumu. Jamajczyk trzymał jedną butelkę w ręku i dwie następne pod pachą.

Podał butelkę Chavasse'owi.

- Włóż to do kieszeni. Może się przydać.

Chavasse dał mu dwie kamizelki ratunkowe.

- Nic lepszego nie znalazłem.

- A co z tobą?

- Jest jeszcze stary korkowy pas ratunkowy. Utrzyma mnie. Teraz pospiesz się. Zostało tylko parę minut.

Nagle zrobiło się bardzo cicho. Strumienie deszczu wyglądały w świetle latarni jak stalowe lance. Wszyscy stali przy relingu, gotowi do opuszczenia łodzi. Woda zalała już rufę i zielone fale chlupotały na pokładzie.

Chavasse spojrzał na zegarek.

- Do świtu została godzina. Jesteśmy pięć czy sześć mil od brzegu, może bliżej, ale niedługo zacznie się przypływ i pociągnie nas ze sobą. Nie próbujcie płynąć, bo tylko się zmęczycie i będziecie szybciej tracić ciepło. Nie zdejmujcie ubrania. To najgorsze, co moglibyście zrobić. Pani Campbell, położymy panią na pokrywie luku. Chcę, żeby pani leżała spokojnie, nawet jeśli woda panią zaleje. Reszta chwyci się brzegów pokrywy. Musimy trzymać się razem. Są jakieś pytania?

„Lampart” nagle przechylił się na bok. Preston stracił równowagę i wpadł do wody. Wypłynął na powierzchnię i złapał się relingu. Nawet zdobył się na uśmiech.

- Powinniśmy to robić częściej. Lepiej pospieszcie się z tą pokrywą. Coś mi się zdaje, że łódź długo nie pociągnie. Dziwne... człowiek zawsze, uważał łodzie za żywe stworzenia, obdarzone duszą.

Chavasse z całej siły popychał przed sobą pokrywę, ale było mu niewygodnie płynąć, ponieważ korkowy pas obijał się o jej krawędź. Spojrzał za siebie i zobaczył, że „Lampart” gładko ześlizguje się pod powierzchnię. Przez chwilę czerwone i zielone światła nawigacyjne na maszcie błyszczały nad falami, a potem one też znikły.

Ciemność była prawdziwym wrogiem, chociaż z początku zimno również dawało się we znaki. Ale po chwili temperatura ciała przystosowała się do temperatury wody, zwłaszcza że wszyscy byli grubo ubrani. Chavasse wiedział, że to pomoże.

Ale ciemność długo nie chciała ustąpić. Pani Campbell jęczała przez cały czas albo wybuchała nagle okropnym płaczem. Nikt nie mógł jej pomóc.

Wreszcie nadszedł świt, szary i mglisty. Widoczność nie przekraczała stu jardów. Chavasse z niepokojem zauważył, że zimny wiatr dmucha mu w lewy policzek, a spienione fale piętrzą się coraz wyżej.

Odwrócił się do Hamida, który kurczowo czepiał się pokrywy. Stary człowiek utrzymywał się na wodzie dzięki kamizelce ratunkowej, ale turban miał przemoczony i skórę tak napiętą, że widać było każdą kość.

- Nic panu nie jest? Wytrzyma pan?

Hamid bez słowa kiwnął głową. Chavasse przesunął się na drugą stronę, do Darcy'ego Prestona. Jamajczyk uśmiechnął się ze znużeniem.

- Wolę już zatokę Montego... To nie jest żart.

- Wiatr się wzmaga - oświadczył Chavasse. - Nie czujesz tego? Będzie nas szybciej popychał do brzegu, ale robi się niebezpiecznie, więc uważaj.

Nagle usta Jamajczyka otworzyły się w bezgłośnym krzyku. Chavasse odwrócił się i ujrzał szarozieloną ścianę wody, która zbliżała się szybko, przesłaniając horyzont. Nie mógł nic zrobić. Tym razem pani Campbell, Boże jej pomóż, nawet nie zdążyła krzyknąć. Fala uniosła pokrywę jak korek, zakręciła nią i cisnęła w dół.

Chavasse wynurzył się na powierzchnię w wirze białej piany, rozpaczliwie walcząc o oddech. Stary pas ratunkowy wciąż utrzymywał go na wodzie. Pani Campbell znajdowała się dwadzieścia czy trzydzieści stóp dalej. Płynął do niej Darcy Preston. Hamid był po prawej - i Chavasse rzucił się w jego stronę.

Stary człowiek był w szoku. Leżał na plecach, wyraźnie wyczerpany. Zgubił turban i jego długie stalowosiwe włosy unosiły się na wodzie wokół głowy. Kiedy Chavasse do niego dotarł, wiatr rozdarł zasłonę mgły i nisko na horyzoncie ukazał się ląd, odległy najwyżej o milę.

Albo Jacaud źle ocenił odległość, albo płynęli o wiele szybciej, niż Chavasse przewidywał. Odwrócił się do Jamajczyka, który wciąż płynął za panią Campbell, i krzyknął:

- Ląd, Preston, ląd! Najwyżej o milę.

Preston podniósł rękę na znak, że zrozumiał, i dalej płynął za panią Campbell. Zasłona mgły znowu opadła. Chavasse chwycił staruszka i przyciągnął go do siebie.

- Już niedługo. Widziałem ląd.

Hamid uśmiechnął się blado, ale nie był w stanie odpowiedzieć. Chavasse wyjął z kieszeni butelkę rumu i wyciągnął zębami korek.

- Niech pan wypije.

Przemocą otworzył staremu usta i wlał mu alkohol do gardła. Hamid zakaszlał, zakrztusił się i odsunął głowę.

- Moja religia tego zabrania - wydyszał.

Chavasse uśmiechnął się.

- Tym razem Allach ci wybaczy, starcze - powiedział w języku hindustani i przełknął resztę trunku.

Stary człowiek nie okazał żadnego zdziwienia na dźwięk ojczystej mowy, tylko odpowiedział w tym samym języku:

- Jeśli przeżyję, to za wolą Allacha. Jeśli zginę... niech się stanie Jego wola.

Minęło następne pół godziny i Chavasse naprawdę zaczął odczuwać zimno. Zdjął pasek swojego nieprzemakalnego płaszcza i związał się z Hamidem, który płynął obok niego. Od jakiegoś czasu nigdzie nie widział Darcy'ego Prestona ani pani Campbell.

Hamid był sztywny, oczy miał zamknięte, sina z zimna twarz przypominała trupią czaszkę. Chavasse uderzył go kilka razy. Oczy otworzyły się i spojrzały bezmyślnie, a potem trochę przytomniej. Usta poruszyły się, ale słowa były tylko szeptem.

- Ali... Ali, czy to ty, mój synu? - zapytał starzec w hindustani.

- Tak, mój ojcze. - Chavasse zdobył się na wysiłek, żeby odpowiedź zabrzmiała prawidłowo. - Już niedługo. Wkrótce będziemy w domu.

Starzec uśmiechnął się i zaniknął oczy. Nagle fala wyniosła ich wysoko pod ołowiane niebo i utrzymywała na górze tak długo, że Chavasse przez zasłonę deszczu zdążył dojrzeć skały, odległe najwyżej o kilkaset jardów. Za skałami piętrzyły się fale i spieniona woda uderzała o odległy brzeg.

Płynęli szybko, bezsilni w objęciach prądu, który unosił ich ze sobą. Chavasse mocno trzymał starca. Nagle fala załamała się nad ich głowami. Potem zwaliła się na nich następna ogromna ściana wody, zielona jak butelkowe szkło.

Chavasse zanurkował głęboko, zbyt głęboko. Był sam i walczył jak ryba schwytana w sieć. Pas ratunkowy zniknął, stary Hamid zniknął, ale Chavasse nie czuł strachu. Jeśli ma umrzeć, umrze walcząc.

Istnieje wzorzec zachowania wspólny wszystkim zwierzętom, znany psychologom jako reakcja krytyczna. Każde żywe stworzenie z determinacją walczy o życie, kiedy znajdzie się w krytycznej sytuacji - osaczone przez wrogów lub samotne we wzburzonym morzu, jak Paul Chavasse.

Wypłynął na powierzchnię, wciągnął powietrze do płuc i znowu zanurkował, szarpiąc guziki płaszcza. Ściągnął płaszcz, potem marynarkę i popłynął w górę po następny łyk powietrza. Zdejmowanie butów zabrało więcej czasu, ponieważ stopy mu spuchły od długiego zanurzenia w zimnej słonej wodzie. Wreszcie jednak uwolnił się i znowu płynął, znowu rozpaczliwie walczył o życie z siłą czerpaną z ukrytych rezerw, które drzemią w każdym człowieku.

A potem kopnął stopą piasek i znowu się zanurzył. Fala cisnęła go do przodu, na wielki okrągły głaz ociekający pianą, wodorosty oplatały mu nogi do kolan.

Następna fala przewróciła go. Zaczepił palcami o krawędź skały i wytrzymał napór wody. Kiedy fale cofnęły się, wstał chwiejnie i pokuśtykał przez kamienie do spłachetka białego piasku u podnóża urwiska.

Leżał na brzuchu dysząc gwałtownie, potem podniósł się z wysiłkiem. Hamid... musiał znaleźć Hamida. Czuł morze w ustach, w uszach, w gardle, morze szumiało mu w głowie. Ostrożnie przeszedł między kamieniami na właściwą plażę.

Hamid leżał na płyciźnie trzydzieści czy czterdzieści jardów dalej, zalewany przez fale. Chavasse zaczął biec, wykrzykując w hindustani:

- Idę! Trzymaj się! Trzymaj się!

Zupełna głupota. Hamid na pewno nie żyje, powtarzał sobie Chavasse. Wyciągnął ciało z wody, przewrócił je na wznak i oto zdarzył się cud: stare oczy otwarły się.

Hamid uśmiechnął się. Całe zmęczenie, cały ból odpłynęły z jego twarzy.

- Ali, mój synu, wiedziałem, że przyjdziesz - szepnął. - Pobłogosław mnie teraz.

- Bądź błogosławiony, starcze, daj mi rękę - powiedział Chavasse w hindustani. - Błogosławiony i po trzykroć błogosławiony. Odejdź do Allacha.

Stary uśmiechnął się z zadowoleniem, zamknął oczy i życie opuściło go.

Chavasse klęczał przy nim przez długą chwilę, nie czując zimna, wpatrując się w przestrzeń niewidzącym wzrokiem. Kiedy wreszcie wstał, Darcy Preston czekał kilka jardów dalej z ponurą twarzą.

Podobnie jak Chavasse, Jamajczyk był rozebrany do koszuli i spodni, bez kamizelki ratunkowej. Miał szramę na twarzy i skaleczone ramię.

- Co z panią Campbell? - zapytał Chavasse. Jamajczyk wzruszył ramionami.

- Próbowałem ją złapać, kiedy ta wielka fala nas rozdzieliła, ale prąd był za silny. Ciągle płynęła, kiedy ostatni raz ją widziałem. Może jeszcze się uratuje.

Ale sam w to nie wierzył - obaj nie wierzyli. Chavasse powiedział ze znużeniem:

- Okay, chodźmy stąd.

- Nie zabierzemy go?

- W obecnej sytuacji nie ma sensu ryzykować, że ktoś nas zobaczy obok niego - odparł Chavasse. Jeżeli przeniesiemy go wyżej na plażę, wiadomo będzie, że ktoś ruszał ciało.

- Więc co mamy robić, do diabła? - zapytał Jamajczyk.

Chavasse spojrzał na zegarek.

- Jest za piętnaście piąta. Znajdziemy szosę i budkę telefoniczną. Zadzwonię do moich ludzi, a potem schowamy się za najbliższym żywopłotem i zaczekamy. Za godzinę będziesz jechał do Londynu.

Darcy Preston potrząsnął głową.

- No, jedno jest pewne. Kimkolwiek jesteś, na pewno nie pracujesz w policji.

- Trafiłeś w dziesiątkę - przyznał Chavasse. - A teraz wynośmy się stąd.

Odwrócił się i ruszył w stronę urwiska przez szary poranek.

IX

Ściśle tajne

- Montefiore... Enrico Montefiore. - Mallory odwrócił się od okna, napełniając fajkę z wytwornego skórzanego kapci ucha. - Jeden z najbogatszych ludzi w Europie, chociaż bardzo niewielu o nim słyszało. Nie lubi się fotografować, ale znajdziesz parę zdjęć w jego aktach. Wielki finansista... Maczał palce w tylu aferach, że straciłbyś rachubę, gdybyś go chciał podliczyć.

- A Hellgate? - zapytał Chavasse. - Co to jest?

Mallory potrząsnął głową.

- Nie wiem. O ile pamiętam, Montefiore ma posiadłość nad jeziorem w Lucernie i palazzo w Wenecji. Prawdę mówiąc, od trzech czy czterech lat trzyma się w cieniu. - Potrząsnął głową. - To nie ma żadnego sensu. Po co, na litość boską, człowiek z jego pozycją chciałby się mieszać w coś takiego?

Rozległo się pukanie do drzwi i weszła Jean Frazer. Podała Mallory'emu kopertę.

- Następne materiały z S2, sir, dzięki uprzejmości chińskiej sekcji CIA.

Wyszła, a Mallory otworzył kopertę i wyjął kilka kart personalnych. Do każdej była przypięta fotografia.

- Lepiej przyjrzyj się temu, Paul. Może kogoś rozpoznasz.

Cheung był piąty z kolei, tylko nazywał się Ho Tsen i był pułkownikiem w Armii Ludowej Republiki Chin. Chavasse rzucił kartę na biurko.

- To nasz człowiek.

Mallory obejrzał kartę i kiwnął głową, lekko marszcząc brwi.

- Ciekawy typ. Zdaje się, że to jeden z ich najlepszych ludzi. Przez trzy lata był attache wojskowym w Paryżu. CIA koniecznie chciała go dopaść.

Zabrzęczał telefon. Mallory odebrał i słuchał przez ponad minutę. Odłożył słuchawkę z zamyślonym wyrazem twarzy.

- Dzwonił Travers z tej miejscowości Fixby. To mała wioska nad zatoczką w pobliżu Weymouth. Jest tam stara strzeżona przystań, którą prowadzi facet nazwiskiem Gorman. W tej chwili go nie ma. Widziano go, jak wypływał na morze dziś rano około szóstej trzydziestostopową łodzią motorową, w której zabiera turystów na ryby.

Chavasse spojrzał na zegarek i zobaczył, że było już prawie południe.

- Pewnie niedługo dopłyną, jeśli pogoda się utrzyma.

- Do St. Denise? - Mallory kiwnął głową. - Tak, skłonny jestem zgodzić się z tobą. Moim zdaniem nasz przyjaciel z Republiki Ludowej wrócił z nimi. Po pierwsze potrzebuje pomocy lekarskiej, a po drugie woli się tutaj nie pokazywać, jeśli coś nie wyszło. Bardzo praktyczni ludzie z tych Chińczyków.

- A co z Rossiterem?

Mallory wziął do ręki akta i zaczął je przeglądać.

- To naprawdę zdumiewający facet. Nie mogę go rozgryźć. Najlepsza szkoła w Stoneyhurst, dwa fakultety w Cambridge, pięć lat w English College w Rzymie, a potem Korea. Chińczycy trzymali go przez cztery lata... cztery lata w obozie. To musiało być piekło.

Chavasse przytaknął, pamiętając swoje własne obozowe doświadczenia, które trwały tylko tydzień.

- Zgadzam się z panem. Ale dlaczego Rossiter odrzucił święcenia?

- Trudno powiedzieć. Kościół niechętnie dyskutuje o takich sprawach. Niemniej jednak pociągnąłem za kilka sznurków i chociaż z oporami, ale dali mi adres księdza, który był z Rossiterem w niewoli. Teraz ma parafię tutaj, w Londynie, co nam ułatwia zadanie.

Chavasse obejrzał wizytówkę, którą wręczył mu Mallory. Ojciec Henry da Souza. Portugalczyk, ale pewnie okaże się, że jego rodzina mieszka w Anglii od co najmniej pięciu wieków.

- Czy istniało kiedyś choćby najsłabsze podejrzenie, że Rossiter przeszedł na stronę czerwonych?

Mallory wzruszył ramionami.

- Wszystko jest możliwe na tym najgorszym ze światów, drogi chłopcze. Popatrz na Blake'a, na litość boską. W jego przypadku rzeczywiście zrobili dobrą robotę. Oczywiście ksiądz ma wiarę - coś, na czym może się oprzeć, czym może z nimi walczyć. Mimo to wielu duchownych, którzy przebywali w niewoli u Chińczyków, po powrocie potrzebuje pomocy psychiatrycznej, tak dogłębny jest proces prania mózgu. Podobno badali to zagadnienie w Harvardzie. W każdym razie pójdziesz do ojca da Souzy i spróbujesz coś z niego wyciągnąć.

- A co z Darcym Prestonem?

- Nie widzę problemu, dopóki będzie się odpowiednio zachowywał i trzymał język za zębami. Potem odeślemy go samolotem na Jamajkę.

- Zgodzi się pan, żeby przez ten czas mieszkał u mnie?

- Nie mam nic przeciwko temu. - Mallory potrząsnął głową. - W dzień szkoła św. Pawła, a w nocy Soho. Jakież dziwaczne, poplątane życie miał ten chłopak.

- Całkiem nieźle sobie radził - oświadczył Chavasse wstając. - Skontaktuję się z panem później.

Był w połowie drogi do drzwi, kiedy znowu zabrzęczał telefon. Mallory zatrzymał go machnięciem ręki i podniósł słuchawkę. Po chwili odłożył ją z westchnieniem.

- Przed godziną rybacka łódź w pobliżu Weymouth wyłowiła z morza ciało kobiety w średnim wieku. Miała na sobie kamizelkę ratunkową. Przykro mi, Paul, cholernie przykro. Zwłaszcza po tym, co mi powiedziałeś.

- Mnie też, sir - odparł Chavasse i wyszedł cicho, z sercem przepełnionym żądzą mordu.

Kościół Niepokalanego Poczęcia stał w pobliżu doków East India, w zdecydowanie niezdrowej okolicy. Chavasse zaparkował samochód po drugiej stronie jezdni i wyłączył silnik. Wyjął papierosa z paczki, a następnie poczęstował Darcy'ego Prestona.

- Graham Mallory obedrze mnie żywcem ze skóry, jeśli się dowie, że cię tu zabrałem. Ale kazał mi, żebym miał cię na oku, a przecież nie mogę być w dwóch miejscach jednocześnie.

- To rzeczywiście byłoby trudne - odparł Preston i wysiadł z samochodu.

Kościół stał tyłem do rzeki - mały, dość ponury pseudogotycki budynek, typowy dla mody panującej w dziewiętnastym wieku. Weszli przez kruchtę do głównego pomieszczenia świątyni, gdzie były świece, cisza, półmrok i zapach kadzidła. Mężczyzna w sutannie klęczał samotnie przed ołtarzem. Jego siwe włosy lśniły jak aureola w blasku świec.

Chavasse przeżegnał się i odruchowo przyklęknął na jedno kolano, chociaż nie praktykował od lat. Potem ruszyli środkiem nawy. Ksiądz podniósł się i zamierzał wejść do zakrystii, ale kiedy ich zauważył, zatrzymał się z bladym uśmiechem.

- Czym mogę służyć, panowie?

Miał oczy człowieka, który kocha cały świat - dość rzadka cecha charakteru. Brzydka blizna biegła od prawego oka i znikała we włosach, ale poza tym twarz księdza była spokojna i pogodna jak twarz dziecka.

- Ojciec da Souza? Nazywam się Chavasse. Ojciec chyba na mnie czekał. To jest pan Preston, mój współpracownik.

- Ach tak. - Ojciec da Souza kiwnął głową. - Chodzi o Leonarda Rossitera, prawda? - Uśmiechnął się. - Może wyjdziemy na dwór? O tej porze jest całkiem przyjemnie.

Na tyłach kościoła znajdował się cmentarz sięgający do brzegu Tamizy. Spiczaste sztachety wieńczyły niski mur. Na rzece panował ożywiony ruch. Ksiądz miał rację - było tu bardzo przyjemnie w bladych promieniach słońca.

Ksiądz usiadł na nagrobku i przyjął papierosa od Chavasse'a.

- Ładnie tutaj, bardzo ładnie. Wie pan, często tu przychodzę, żeby rozmyślać. To miejsce ma właściwą atmosferę.

Przypalił papierosa od zapałki, którą podał mu Preston, po czym wyprostował się z westchnieniem zadowolenia.

- A więc co chcecie wiedzieć o Leonardzie?

- Zanim przejdziemy do rzeczy, powinienem ojca uprzedzić, że to poważna sprawa i ściśle poufna. Prawdę mówiąc, dotyczy bezpieczeństwa narodowego.

Da Souza w najmniejszym stopniu nie wydawał się zaniepokojony.

- Proszę mówić dalej.

- Czy zdaniem ojca jest możliwe, że Leonard Rossiter stał się komunistą?

Ojciec da Souza spojrzał z roztargnieniem na koniec swojego papierosa, lekko zmarszczył brwi i westchnął.

- Szczerze mówiąc, myślałem, że nie ma co do tego wątpliwości.

- Rozumiem. Czy ojciec mówił o tym komuś?

- Nikt mnie nigdy o to nie pytał.

Chavasse kiwnął głową.

- Dobrze, niech więc ojciec teraz opowie mi wszystko, co ojcu wiadomo.

- Wysłano mnie do Korei zaraz po drugiej wojnie światowej. Kilka dni po wybuchu wojny koreańskiej trafiłem do niewoli w Korei Północnej.

- A Rossiter?

- Och, spotkałem Leonarda dopiero później... po dziewięciu miesiącach, kiedy przeniesiono mnie do specjalnego obozu w Mandżurii. Ośrodek indoktrynacji prowadzony przez Chińczyków.

- I myśli ojciec, że tam zrobili Rossiterowi pranie mózgu?

Ojciec da Souza zaśmiał się cicho.

- Wielkie nieba, to nie jest takie łatwe, wie pan. Oni posługują się niezwykle prostą techniką, a jednak bardzo często odnoszą sukces. Pierwotna koncepcja pochodzi od Pawłowa. Kwestia wywołania poczucia winy, czy może raczej wyolbrzymienia poczucia winy, które tkwi w każdym z nas. Wiecie, panowie, o co najpierw zapytał mnie mój instruktor? Czy miałem w misji służącego, który sprzątał mój pokój i ścielił łóżko. Kiedy przyznałem, że tak, instruktor wyraził zdziwienie, wyjął Biblię i przeczytał mi ustęp, w którym nasz Pan mówi o służeniu innym. A jednak ja pozwalałem, żeby służył mi jeden z tych, którym miałem pomagać. Zadziwiające, jak bardzo winny się poczułem z powodu tego drobiazgu.

- Ale wiara, ojcze? - wtrącił Prcston. - Czy wiara nie pomagała?

- Nie pomagała? - Ksiądz uśmiechnął się promiennie. - Mój synu, wiara triumfowała; zwyciężyła wszystkie przeciwności, nic jej nie zachwiało. Nigdy nie czułem się bliższy Bogu niż w tych czarnych dniach.

- A Rossiter? - zapytał Chavasse. - Co z wiarą Rossitera?

Stary ksiądz wydawał się szczerze zakłopotany.

- Jestem w trudnej sytuacji, panowie. Byłem spowiednikiem Leonarda w Nom Bek, a on był moim. Tajemnica spowiedzi jest święta. Powiem tylko tyle, że on miał problemy na długo przedtem, zanim wpadł w łapy komunistów. Z ich punktu widzenia był jak dojrzały owoc, gotowy do zerwania.

- Jakie miał problemy?

- Według terminologii marksistowskiej każdy człowiek posiada swoją tezę i antytezę. Dla duchownego tezą jest wszystko, w co wierzy i na czym opiera się jego powołanie. Natomiast antytezą jest druga, mroczna strona osobowości, obecna w każdym z nas. Strach i nienawiść, przemoc, gniew, cielesne pożądanie. Leonard Rossiter borykał się z poczuciem winy na długo przedtem, zanim instruktorzy w Nom Bek zaczęli nad nim pracować.

- Ale dlaczego odrzucił święcenia?

- W oficjalnym wyjaśnieniu podał, że załamała się jego wiara... że nie mógł dłużej pełnić swoich obowiązków. To było trzy czy cztery lata po jego powrocie.

- Ale ojciec uważa, że on wstąpił do partii?

Ojciec da Souza przytaknął.

- Partia pozornie dała mu to, czego szukał... silną wiarę, która go podtrzymywała.

- Powiedział ojciec: pozornie - wtrącił Darcy Preslon.

Da Souza uśmiechnął się łagodnie.

- Jedno mogę wam powiedzieć z całą pewnością. Leonard Rossiter to udręczona dusza. Przypomina tego człowieka z wiersza Thompsona, wiecznie ściganego przez Bożego Psa, uciekającego przed nadzieją zbawienia i dążącego do własnej zguby, ponieważ czuje wstręt do siebie.

Chavasse powoli pokiwał głową.

- Chyba ojciec trafił w sedno. Dziękujemy.

- Cieszę się, że mogłem wam pomóc. Cała przyjemność po mojej stronie, panowie.

Uścisnęli mu dłoń i zostawili go na popękanym nagrobku, dopalającego papierosa.

- Niezwykły człowiek - zauważył Darcy Preston, kiedy wsiadali do samochodu.

- Więcej niż niezwykły.

Chavasse przekręcił kluczyk w stacyjce i szybko odjechał.

Mallory wysłuchał tego, co Chavasse miał do powiedzenia, z dziwnie roztargnionym wyrazem twarzy.

- Po twojej ostatniej wizycie rozmawiałem z wywiadem NATO.

- Na temat Montefiorego?

Mallory przytaknął.

- Dziwna sprawa, Paul. Oni nic o nim nie mają. To mnie zaniepokoiło... naprawdę zaniepokoiło. Wolałbym już, żeby facet był najbardziej niebezpiecznym podwójnym agentem, bo wtedy przynajmniej zostałby jakiś ślad. Cała ta sytuacja śmierdzi pod niebiosa. Co o tym myślisz?

Chavasse wstał i przespacerował się po pokoju.

- Weźmy dwie najważniejsze nitki. Pułkownik Ho Tsen - bardzo groźny chiński agent - oraz Leonard Rossiter, który podobno wstąpił do partii w obozie jenieckim. Ale wciąż pozostaje do rozwikłania najtrudniejszy fragment łamigłówki. Dlaczego Enrico Montefiore, finansista i multimilioner, miałby czynnie popierać zmilitaryzowany chiński komunizm? I jeszcze druga sprawa - afery z imigrantami. Amatorszczyzna... Sam potrafiłbym to lepiej załatwić.

- Zgoda, organizacja Rossitera rzeczywiście jest amatorska. Ale Chińczykom niełatwo jest znaleźć przyjaciół i sprzymierzeńców. Pamiętaj, że mają tylko jeden przyczółek w Europie - Albanię. Może po prostu nie zorientowali się, że organizacja Rossitera jest do niczego.

- Pewnie ma pan rację - przyznał Chavasse. - Chińczycy rzeczywiście nie mogą przebierać. Każdy kontakt europejski jest lepszy niż żaden. Podejrzewam, że właśnie tak uważają. Czasami są cholernie naiwni. Wszyscy nam ciągle powtarzają, że nie rozumiemy Azjatów. Może to prawda, ale Azjaci nas również nie rozumieją.

Mallory nieruchomo wpatrywał się w przestrzeń przez jakieś trzydzieści sekund, po czym kiwnął głową.

- Zgoda, Paul, dostałeś tę sprawę. Znajdź ich... wszystkich trzech. Ho Tsena, Rossitera i Montefiorego. Chciałbym wiedzieć, do czego zmierzają, ale najważniejsze jest, żeby ich powstrzymać.

- Na zawsze?

- Oczywiście. Odnaleźć i zlikwidować. Nie uznaję żadnych półśrodków. Od tej chwili masz wolną rękę. Staraj się informować mnie na bieżąco normalnymi kanałami, jeśli to będzie możliwe. Po drodze wstąp do Jean po pieniądze. Coś jeszcze?

Chavasse kiwnął głową.

- Człowiek, któremu kazałeś obserwować tego typka Gormana w Fixby. Odwołaj go.

- Chcesz tam pojechać?

- Od czegoś trzeba zacząć.

Mallory sięgnął po słuchawkę telefonu.

- Zaraz się tym zajmę. Powodzenia.

Jean Frazer podniosła wzrok, kiedy Chavasse wyszedł z gabinetu.

- Widzę, że jesteś z siebie zadowolony.

- Zgadłaś.

Chavasse poczęstował się papierosem z pudełka na biurku. Jego oczy w ciemnej celtyckiej twarzy przypominały czarne szkło. Wyglądał jak sam diabeł i Jean zrobiło się nieswojo.

- O co chodzi, Paul?

- Nie jestem pewien - odparł. - Dawno tak się nie czułem.

- Jak?

- Osobiście zaangażowany. Ja, Paul Chavasse, nie Biuro. Myślę o starym człowieku, który dziś rano leżał na plaży na południowym wybrzeżu Anglii, ponieważ chciał tylko zobaczyć syna. I o małej denerwującej kobietce, która umarła samotnie, w straszliwym przerażeniu. Mała, niemądra kobietka, która nigdy w życiu nikogo nie skrzywdziła.

Westchnął ciężko i zgasił papierosa.

- Chcę zemsty, Jean. Po raz pierwszy chcę kogoś załatwić z zemsty. To dla mnie nowe doświadczenie. Martwi mnie tylko, że ta perspektywa coraz bardziej mi się podoba.

Niechętnie rozstawał się z Darcym Prestonem, ponieważ zdążył polubić błyskotliwego, zgryźliwego Jamajczyka. Łączyły ich nie tylko wspólne przeżycia. Kiedy pakował swoje rzeczy, Darcy siedział na oknie i patrzył. Ubrany był w spodnie Chavasse'a, sweter rozpinany pod szyją i tweedową sportową marynarkę.

- Na pewno starczy ci forsy? - zapytał Chavasse zamykając walizkę.

Darcy kiwnął głową.

- Nadal mam tutaj konto w banku.

Chavasse zapiął stary marynarski płaszcz, który nadawał mu wygląd wilka morskiego.

- Pewnie się już nie spotkamy. Jutro o tej porze będziesz wracał na słoneczną Jamajkę.

- Do krainy beztroskiego kalipso i ogólnej nędzy. Wolę już Birmingham - uśmiechnął się Darcy. - A co z tobą? Od czego zaczniesz? Od Fixby?

- Miejsce równie dobre jak każde inne.

Jamajczyk wyciągnął rękę.

- No więc na razie. Powodzenia, Paul, a kiedy spotkasz Rossitera, pozdrów go ode mnie. Najlepiej kopniakiem.

Chavasse otwierał już drzwi, kiedy Darcy znowu się odezwał:

- Jeszcze jedno. Przez cały czas to mnie gryzie, więc muszę zapytać. Dlaczego zabili Harveya w ten sposób?

- Mogę tylko zgadywać. Prawdopodobnie obawiali się rewizji na łodzi. Mówiąc brutalnie, zniszczyli dowód przestępstwa.

Darcy Preston roześmiał się.

- Wiesz co, to naprawdę szczyt ironii. Dokładnie to samo robili dawniej handlarze niewolników, kiedy Królewska Marynarka następowała im na ogon... wyrzucali niewolników za burtę w łańcuchach.

Znowu się roześmiał, ale tym razem miał łzy w oczach. Chavasse zamknął drzwi i zostawił go samego z jego bólem w pustym pokoju.

X

Ptaszki odleciały

Fixby było podupadłą wioską, która cieszyła się względnym dobrobytem w czasach, kiedy rybacy nieźle zarabiali, ale ten okres dawno przeminął. Młodzi wyjechali do miast, a większość domków wykupiły mieszczuchy poszukujące weekendowego azylu.

Chavasse został odwieziony do Weymouth samochodem Biura i zakończył podróż w miejscowym autobusie. Dotarł do Fixby o czwartej po południu. Nikt tam nie wysiadał oprócz niego.

Jedyna ulica była pusta, a drzwi pubu szczelnie zamknięte. Widocznie właściciel ściśle przestrzegał angielskich praw regulujących godziny wyszynku. Chavasse minął pub i ruszył w stronę zatoczki, wymachując płaską skórzaną walizeczką. Drugą rękę trzymał w kieszeni starego marynarskiego płaszcza.

Bez trudu znalazł przystań - upiorne miejsce, cmentarzysko łodzi, które leżały wyciągnięte na piasek jak martwe wieloryby, ponuro moknąc na deszczu. Było tam coś w rodzaju kantoru, do którego przylegał budynek oszalowany gnijącymi deskami. Chavasse nie zauważył nikogo w pobliżu. Ruszył w stronę nabrzeża.

Przycumowana tam była dalekomorska łódź motorowa, utrzymana wyjątkowo starannie i kompletnie wyposażona do połowów na pełnym morzu. Na pokładzie rufowym zamocowano kilka obrotowych krzeseł i stalowy dźwig.

Była to wspaniała łódź - klejnot w gąszczu wodorostów. Chavasse przyglądał się jej przez dłuższą chwilę, zanim zawrócił.

Jakiś mężczyzna obserwował go stojąc w cieniu starej barki. Był bardzo wysoki i chudy, ubrany w starą marynarską kurtę, czapkę z daszkiem i wytłuszczony kombinezon. Najbardziej rzucała się w oczy jego twarz. Była to twarz Judasza - jedno oko wywrócone, opadająca powieka, usta jak szrama po cięciu nożem - odrażająca i fascynująca niczym średniowieczne gargulce.

- Podziwia ją pan? - Mówił prawie szeptem, a kiedy się zbliżył, Chavasse zauważył nieregularną bliznę, sięgającą od gardła aż do prawego ucha.

- Piękna łódź.

- Piękna to za mało. Stalowy kadłub, silnik spalinowy Penta, radar, echosonda. W dodatku robi trzydzieści pięć węzłów. Zna pan się na łodziach?

- Trochę. Pan jest Gorman?

- Zgadza się. Czym mogę służyć?

- Chciałbym wybrać się na przejażdżkę pańską łodzią.

- Na ryby? - Gorman potrząsnął głową. - Dziś już za późno.

- Nie o to chodzi - powiedział Chavasse. - Chcę przepłynąć Kanał i trochę mi się spieszy. Przyjaciel powiedział mi, że za opłatą pan może wyświadczyć tę przysługę.

Gorman spojrzał na zatoczkę, pogwizdując cicho.

- Kim jest ten przyjaciel? - zapytał po krótkiej pauzie.

Chavasse zrobił odpowiednio zakłopotaną minę.

- Właściwie to nie był żaden przyjaciel, po prostu facet, którego poznałem w barze w Soho. Powiedział, że gdybym chciał szybko wydostać się z kraju, powinienem pogadać z panem.

Gorman odwrócił się nagle i odchodząc rzucił przez ramię:

- Chodźmy do mojego biura. Zanosi się na deszcz.

Chavasse poszedł za nim i wspiął się po chwiejnych drewnianych schodach na werandę. Na najwyższym stopniu zatrzymał się i odwrócił głowę. Zdawało mu się, że na dole wśród wraków łodzi dostrzegł jakieś poruszenie. Pewnie pies albo królik. Ale wchodząc do biura czuł się trochę nieswojo.

Pomieszczenie było brudne i zapuszczone. Gorman zgarnął ramieniem śmieci ze stołu, wyjął butelkę whisky i dwie szklaneczki.

- Więc koniecznie chce pan przepłynąć na drugi brzeg? - zagadnął.

Chavasse położył walizeczkę na stole i otworzył ją kluczykiem. Podniósł koszulę, pod którą spoczywały tysiące funtów w angielskich pięciofuntowych banknotach i frankach francuskich, starannie ułożone i sprawiające wrażenie, że jest ich znacznie więcej niż w rzeczywistości. Felerne oko Gormana obróciło się dziko.

Chavasse wyjął dwa pliki piątek i pchnął je przez stół.

- Jak pan widzi, rzeczywiście mi na tym zależy. Tu są dwie setki, a następną setkę dostanie pan na wybrzeżu francuskim. Żadnych pytań. Umowa stoi?

Uśmiech Gormana był kwintesencją zła. Zgarnął pieniądze i wepchnął je do wytartego portfela.

- Kiedy pan chce odpłynąć?

- Im szybciej, tym lepiej.

Gorman znowu uśmiechnął się złośliwie.

- Więc na co czekamy? - zapytał i ruszył przodem.

Łódź nazywała się „Mary Grant” i była równie dobra, jak na to wyglądała. Chavasse stał przy relingu, kiedy wypływali z zatoczki na otwarte morze. Głęboko wciągnął w płuca słone powietrze. Dobrze było znowu wyruszać w drogę, nawet jeśli nie wiadomo, co czeka za następnym zakrętem. Prawdę mówiąc, właśnie ta niepewność stanowiła o atrakcyjności jego zawodu - po prostu żył z dnia na dzień, nie wiedząc, co kryje najbliższa przyszłość.

Kiedy wypłynęli z osłoniętej zatoczki na rozkołysane wody kanału La Manche, fale zaczęły uderzać o kadłub wydając głuche, stłumione odgłosy, które wprawiały w drżenie całą łódź. Chavasse podszedł do sterówki i zatrzymał się w drzwiach.

- Gdzie mnie pan wysadzi?

- Gdzie pan sobie życzy - odparł Gorman. - Pan jest szefem.

- Myślałem o jakimś ustronnym miejscu. Zatoka St.Malo albo Bretania. Stamtąd mogę pojechać do Marsylii.

- Pasuje.

Gorman zmienił kurs o kilka stopni.

Chavasse oznajmił:

- Zejdę na dół i zdrzemnę się.

- Świetny pomysł. Na środku Kanału może trochę rzucać. Barometr spada. W kambuzie znajdzie pan duży termos z kawą.

Chavasse zszedł pod pokład, do głównej kajuty. Był zmęczony... cholernie zmęczony. Znalazł termos w kambuzie, nalał sobie filiżankę i wrócił do kajuty. Powoli wypił kawę, rozpatrując sytuację punkt po punkcie. Na razie konfrontacja z Gormanem nic nie da, trzeba zaczekać.

Umysł Chavasse'a nagle prawie przestał funkcjonować. Boże, ależ był zmęczony. Rozsiadł się na wyściełanej ławie i spoglądał przez iluminator. Wręgi sufitu wydawały się falować niczym woda na powierzchni stawu. Chavasse czuł dziwną suchość w ustach. W ostatniej chwili, zanim osunął się w ciemność, przez jego zamroczony umysł przemknęła myśl, że coś jest nie w porządku.

Powoli wypłynął na powierzchnię, w pierwszej chwili świadom tylko własnego istnienia. Salon był pogrążony w ciemnościach, tyle mógł stwierdzić, a on sam leżał twarzą do dołu na wyściełanej ławie. Spróbował się poruszyć, stracił równowagę i spadł na podłogę, co było zrozumiałe, ponieważ ręce miał fachowo skrępowane na plecach.

„Mary Grant” wciąż płynęła, ale kiedy spróbował się podnieść, silnik zgasł i łódź zaczęła dryfować. Na schodach załomotały kroki, rozbłysło światło i pojawił się Gorman. Przykucnął tak blisko, że Chavasse poczuł zastarzały zapach potu, bijący od jego nie domytego ciała.

- No i jak tam, kolego? - Gorman poklepał go po policzku.

- O co chodzi? - zapytał Chavasse, na razie trzymając się roli. - Myślałem, że dobiliśmy targu.

Gorman wstał i otworzył płaską walizeczkę, która stała na stole. Wyjął jeden plik banknotów.

- O to chodzi, kolego... o te zielone papierki. Zawsze mnie do nich ciągnęło. Na ich widok dosłownie dostaję gęsiej skórki. Ta niewielka kolekcja tak mi się spodobała, że po prostu nie mogę się z nią rozstać.

- Okay - powiedział Chavasse. - Nie będę sprawiał kłopotów. Niech pan tylko wysadzi mnie po drugiej stronie, o nic więcej nie proszę.

Gorman wybuchnął chrapliwym śmiechem, postawił Chavasse'a na nogi i pchnął go w stronę schodów.

- Wysadzę cię, kolego, masz to jak w banku. Prościutko za burtę.

Na pokładzie było zimno, siąpił drobny deszcz. Gorman podniósł zwój zardzewiałego łańcucha kotwicznego. Chavasse odwrócił się do niego i zapytał spokojnie:

- Kto cię nauczył tej sztuczki? Rossiter?

Gorman znieruchomiał i zagapił się na Chayasse'a, okropnie przewracając kalekim okiem. Kiedy się odezwał, jego głos był zaledwie szeptem:

- Kim jesteś? Co to znaczy?

- Gra skończona, Gorman - oświadczył Chavasse. - Moi ludzie wiedzą, gdzie jestem. Jeżeli zniknę, będziesz musiał się gęsto tłumaczyć.

Ale chyba niewłaściwie ocenił tego człowieka. Gorman wydał ryk wściekłości, zamachnął się i długi łańcuch świsnął w powietrzu jak skórzany bicz.

Łańcuch nie dotarł do celu. Z ciemności wyłoniła się jakaś ręka i wyrwała go z zaciśniętej pięści Gormana. Gorman obrócił się gwałtownie i Darcy Preston wszedł w krąg światła.

Gorman nie tracił czasu. Jego dłoń zanurzyła się w kieszeni i powróciła uzbrojona w rewolwer. Popełnił pospolity błąd, ponieważ wystrzelił od razu, bez celowania. Kula trafiła w nadbudówkę, a Darcy dał susa przez reling głową do przodu.

Gorman wychylił się przez burtę i spoglądał w ciemną wodę. Za jego plecami Darcy, który przepłynął pod kilem, znowu wdrapał się na pokład. Jedyną bronią, jaką mógł znaleźć, był długi oścień, którym wciągano złowione ryby. Oścień wisiał na ścianie sterówki, zamocowany w sprężynowym uchwycie. Kiedy Darcy go zdejmował, sprężyna szczęknęła i Gorman odwrócił się.

Tym razem starannie wycelował. Podniósł poziomo wyprostowane ramię i spoglądał wzdłuż lufy zdrowym okiem. Chavasse rzucił się na niego z wystawionym barkiem, jak napastnik rugby, i pchnął go na reling. Rewolwer wypalił w powietrze, a kiedy Gorman podniósł się i ponownie wycelował, Darcy dźgnął go ościeniem. Trafił w prawą pachę. Gorman z krzykiem wypadł tyłem za burtę. Zanim Chavasse dobiegł do relingu, czarne wody zamknęły się nad jego głową. Nie pokazał się więcej.

- Wyciągnij ręce - polecił Darcy i przeciął więzy Chavasse'a krawędzią ostrego jak brzytwa ościenia.

Chavasse zaczął rozcierać sobie nadgarstki, żeby przywrócić krążenie krwi.

- No, rzeczywiście interwencja przyszła w samą porę. Wolno mi zapytać, skąd się tu wziąłeś, u diabła?

- To bardzo proste - odparł Darcy. - Po twoim wyjściu rozmyślałem o różnych sprawach co najmniej przez pięć minut, potem zszedłem do garażu i pożyczyłem sobie twój samochód. Zostawiłem go na parkingu obok lotniska Hurn i resztę drogi przejechałem taksówką. Byłem w Fixby przed tobą. W miejscowej knajpie podają bardzo dobre gorzkie piwo z beczki.

- A potem?

- Och, kręciłem się obok przystani czekając na rozwój wypadków, jak to się mówi. Słyszałem prawie całą twoją rozmowę z Gormanem. Zaczekałem, aż wejdziecie do biura, potem wszedłem na pokład i schowałem się w komorze łańcuchowej.

- Jakoś nie spieszyłeś się z wyjściem na scenę. A może lubisz dramatyczne sytuacje?

- Szczerze mówiąc, zasnąłem. Obudziłem się dopiero wtedy, kiedy Gorman zaczai tupać i hałasować. Chavasse westchnął.

- No dobrze, a co ty w ogóle tu robisz?

- To całkiem proste. Mój brat był przestępcą z każdego punktu widzenia, złodziejem i bandytą, ale był dla mnie dobry. Jeśli powiem, że kochałem kogoś takiego, potrafisz to zrozumieć?

- Doskonale - odparł ponuro Chavasse.

- On nie zasłużył sobie na taką śmierć, Paul. Zasługiwał na karę, ale nie taką. Kiedy przyjdzie czas, zamierzam osobiście zabić Leonarda Rossitera. My, Jamajczycy, jesteśmy religijnym narodem, dumnym narodem. Oko za oko, jak powiada Księga, ni mniej, ni więcej. Dlatego zabiję Rossitera, ponieważ tak będzie sprawiedliwie.

Chavasse poważnie kiwnął głową.

- Szanuję twoje uczucia, rozumiem cię, ale pomiędzy zamiarem a realizacją często otwiera się przepaść, zwłaszcza dla kogoś takiego jak ty. Ja potrafię zabijać, jeśli muszę, szybko, fachowo i bez namysłu - ponieważ taki mam zawód. A ty potrafisz?

- To się okaże, no nie?

- Chyba masz rację. Poprowadzę łajbę, a ty idź się wysuszyć. Później pogadamy.

Jamajczyk kiwnął głową i znikł na schodach. Chavasse przeszedł do sterówki i włączył silnik. Silnik zagrał czysto, pięknym dźwiękiem. Chavasse dodał gazu i „Mary Grant” potężnym zrywem pomknęła w noc.

- Zawsze chciałem być bokserem - oświadczył Darcy.

Opierał się o zamknięte drzwi sterówki, owinięty kocem, z kubkiem herbaty w ręku, niemal niewidoczny w ciemnościach.

- A co na to mówił Harvey?

Darcy zachichotał.

- Dla niego liczył się zysk, a uprawianie boksu jego zdaniem było nieopłacalne. Zawsze powtarzał, że ten dobrze walczy, kto jest głodny, a ja z pewnością nie głodowałem. Ale ulegał mi do pewnego stopnia. Pobierałem lekcje u jednego z najlepszych zawodowych pięściarzy, w sali gimnastycznej w Whitechapel.

- Dlaczego wybrałeś prawo?

- Z moim pochodzeniem? - Jamajczyk parsknął śmiechem. - Ludzie uważają, że to cholernie śmieszne. Z drugiej strony znałem przecież każdego kanciarza w Soho i to mi się przydało, kiedy rozpocząłem praktykę.

- Miałeś zapewnioną klientelę?

- Mniej więcej. Zmyłem się po procesie Harveya, bo zrozumiałem, że po prostu nie mogę dłużej prowadzić podwójnego życia. Wyjechałem na Jamajkę i zacząłem od nowa. To był dobry pomysł. Tam poznałem moją żonę.

- Pomyślny zbieg okoliczności - stwierdził Chavasse.

- Jak mówiłem twojemu panu Mallory'emu, Harvey napisał mi dokładnie w liście, co zamierza zrobić. Kiedy zniknął, przyjaciele zawiadomili mnie, a ja postanowiłem pójść jego tropem. To wydawało się logiczne.

- Czy twoja żona wie?

Darcy wyszczerzył zęby.

- Myśli, że jestem w Nowym Jorku w interesach. - Dopił herbatę i odstawił kubek na stół z mapami. - A ty? Dlaczego wybrałeś taką pracę?

- Również zbieg okoliczności. - Chavasse wzruszył ramionami. - Miałem dryg do języków. Wchłaniałem je jak gąbka, bez żadnego wysiłku. Wykładałem na prowincjonalnym uniwersytecie i porządnie się nudziłem - i wtedy przyjaciel poprosił, żebym mu pomógł wywieźć jego siostrę z Czechosłowacji. To mi zapachniało przygodą, więc zgodziłem się.

- I udało się?

- Ledwie, ledwie. Leżałem w austriackim szpitalu z przestrzeloną nogą, kiedy odwiedził mnie Mallory i zaproponował pracę. To było dwanaście lat temu.

- Nie żałujesz?

- Za późno na żale. O wiele za późno. Wracajmy do rzeczywistości. Trzeba postanowić, co zrobimy po wylądowaniu w St. Denise.

XI

Kroki w nocy

Rozwinęli taką szybkość, że była dopiero dziewiąta trzydzieści, kiedy dopłynęli do St. Denise. Około ćwierć mili na wschód znajdowała się niewielka zatoczka zaznaczona, na mapie, z głębokim kanałem. Chavasse zdecydował się na nią.

Nie mógł zrobić lepszego wyboru. Zatoczka była niemal idealnie kolista, miała najwyżej sto jardów średnicy i otaczały ją wysokie skały, zapewniające doskonałą osłonę od strony morza. Rzucili kotwicę i zeszli pod pokład.

Chavasse położył na stole skórzaną walizeczkę, otworzył ją i rzucił Darcy'emu kilka paczek franków.

- Połowa dla mnie, połowa dla ciebie. Na wszelki wypadek.

- To znaczy, że jestem na liście płac?

Darcy włożył pieniądze do wewnętrznej kieszeni, a Chavasse nacisnął ukryty zatrzask i wyjął fałszywe dno walizeczki, odsłaniając dodatkowy schowek. W środku spoczywały fachowo zapakowane: smith & wesson kaliber 38 magnum, automatyczny walther PPK i pistolet maszynowy.

Darcy zagwizdał cicho.

- Co to, kontrabanda?

- Lepiej się zabezpieczyć. - Chavasse wręczył mu smith & wessona. - Z gwarancją, że się nie zacina. Nie znam lepszej broni, jak trzeba kogoś uziemić.

Wrzucił walthera do własnej kieszeni, z powrotem umieścił fałszywe dno w walizeczce i wstawił ją do szafki pod stołem.

- A teraz najciekawsza część wieczoru.

Powiosłowali na brzeg w kajaku z włókna szklanego, wyciągnęli go na piasek i wąską ścieżką wspięli się na skały. Niebo było granatowoczarne, każda gwiazda błyszczała jak biały płomień. Pomimo braku księżyca noc była bardzo jasna i widoczność znacznie lepsza, niż należało się spodziewać w tych okolicznościach. Mężczyźni pospiesznie przedzierali się przez sosnowy zagajnik. Wkrótce dotarli do miejsca, skąd widać było w dole St. Denise.

W kilku chałupach zobaczyli światło. Okna na parterze w gospodzie „Pod Uciekinierem” również były oświetlone.

- Jak chcesz to rozegrać? - zapytał Darcy.

- Jeszcze nie wiem - odparł Chavasse. - Zobaczymy najpierw, ilu gości jest na przyjęciu.

Zeszli ze wzgórza, przeleźli przez płot i posuwali się dalej wąską polną dróżką, która wkrótce doprowadziła ich do wioski. Tutaj domki stały daleko od siebie, każdy odgrodzony niewielkim spłachetkiem uprawnego gruntu.

Minęli pierwszy dom i kiedy zbliżali się do drugiego, Darcy pociągnął Chavasse'a za rękaw.

- To jest dom Merciera, wiesz?

- Interesujące - mruknął Chavasse. - Warto rzucić okiem.

Weszli na podwórko wybrukowane kocimi łbami i przykucnęli pod oknem. Przez szparę w zasłonach zobaczyli Merciera, który siedział przy kuchennym stole z pochyloną głową. Przed nim stała butelka brandy i blaszany kubek.

- Nie wygląda na szczęśliwego człowieka - szepnął Darcy.

Chavasse kiwnął głową.

- Mówiłeś, że jego żona jest nieuleczalnie chora?

- Zgadza się. Od czterech lat nie wstaje z łóżka.

- Więc nie będzie nam przeszkadzać, jeśli zachowamy się cicho. Zapukaj do drzwi i odsuń się. Ja się nim zajmę.

Mercier zareagował powoli. Ruszył do wyjścia, ciężko szurając stopami po kamiennej podłodze. Otworzył drzwi, wyjrzał i zrobił krok do przodu ze zniecierpliwionym, wyczekującym wyrazem twarzy. Chavasse przyłożył mu lufę pistoletu do skroni.

- Jeden krzyk i jesteś trup, Mercier. Do środka.

Tamten cofnął się, a Chavasse ruszył za nim. Jamajczyk wszedł ostatni i zamknął drzwi. Mercier przyjrzał im się po kolei, a potem nagle wybuchnął śmiechem.

- Niespodzianka dla Jacauda. Powiedział mi, że obaj zginęliście.

- Gdzie on jest?

- W gospodzie, podejmuje swoich kumpli z wioski.

- A Rossiter?

Mercier wzruszył ramionami.

- Wszyscy wrócili dziś rano przed dwunastą, angielską łodzią.

- Powinien z nimi być facet nazwiskiem Gorman.

Mercier kiwnął głową.

- Dawniej często robiliśmy z nim interesy. On ciągle się tu kręci.

- Co na to władze?

- W tych stronach, monsieur! - Mercier wzruszył ramionami. - Tutaj ludzie pilnują własnych spraw.

Chavasse przytaknął.

- A gdzie Rossiter i reszta? Też są w gospodzie?

Mercier potrząsnął głową.

- Monsieur Rossiter odjechał swoim renaultem zaraz po południu. Zabrał ze sobą tę Hinduskę i Chińczyka. Chińczyk miał gruby bandaż na twarzy.

- Jak wyglądała dziewczyna?

- A jak miała wyglądać, monsieur! Piękna jak zawsze.

- Nie o to mi chodzi. Czy była przestraszona? Czy bała się Rossitera?

Mercier potrząsnął głową.

- Wręcz przeciwnie. Wpatrywała się w niego, jak gdyby był... - nie potrafił znaleźć właściwego słowa. - Jak gdyby był...

- Bogiem? - zasugerował Darcy Preston.

- Coś w tym rodzaju, monsieur.

Mercier był dziwnie spokojny, nie okazywał strachu i chętnie odpowiadał na wszystkie pytania. Chavasse zanotował to sobie w pamięci i pytał dalej:

- Dokąd pojechali?

- Nie mam pojęcia.

- Nie udawaj, Mercier, na pewno coś wiesz. Zacznijmy od Hellgate i Montefiorego... nie mów mi, że nigdy o tym nie słyszałeś.

- Oczywiście, słyszałem kilka razy, kiedy monsieur Rossiter rozmawiał z Jacaudem, ale to wszystko. Dla mnie to tylko nazwy.

Mówił prawdę, Chavasse był tego pewien. To nie miało sensu.

- Co się stało, Mercier? - zapytał cicho. - Jesteś innym człowiekiem.

Mercier odwrócił się bez słowa, podszedł do drzwi, otworzył je i odsunął się na bok.

Chavasse i Preston podeszli bliżej i zajrzeli do małego, zagraconego saloniku. Na stole spoczywała prosta drewniana trumna, po obu jej stronach stały dwie świece.

Chavasse cicho zamknął drzwi.

- Twoja żona?

Mercier przytaknął.

- Przez cztery lata nie przeżyła ani jednego dnia bez bólu, a przecież nigdy się nie skarżyła, chociaż wiedziała, co ją czeka. Próbowałem wszystkiego. Słynni doktorzy z Brestu, drogie lekarstwa... wszystko na próżno.

- To musiało dużo kosztować?

Mercier przytaknął.

- Myślicie, że inaczej zgodziłbym się pracować dla takiego bydlęcia jak Jacaud? To dla Nanette... tylko dla Nanette. Dla niej znosiłem te wszystkie okropności. Dla niej i tylko dla niej, trzymałem język za zębami.

- Bałeś się o własne życie?

Mercier potrząsnął głową.

- Nie, monsieur, bałem się o życie mojej żony. Bałem się, że ten diabeł Rossiter zrobi jej krzywdę.

- Groził ci?

- Żeby zmusić mnie do milczenia. Zwłaszcza po tym rejsie przed paroma tygodniami, kiedy popłynąłem na „Lamparcie” jako marynarz.

- Co się wtedy stało?

Mercier zawahał się, więc Chavasse oświadczył:

- Powiem ci, co się stało zeszłej nocy. „Lampart” zatonął w Kanale, dowiedziałeś się tego od Jacauda.

- Powiedział, że zdarzył się wypadek. Silnik wybuchł i reszta pasażerów zginęła.

- On i Rossiter zostawili nas zamkniętych w kajucie, żebyśmy utonęli - oznajmił Chavasse. - Kobieta i stary człowiek umarli, kiedy próbowali dopłynąć do brzegu.

Mercier wydawał się szczerze wstrząśnięty.

- Mój Boże, to bestie, nie ludzie. Nie dalej jak przed kilkoma tygodniami, monsieur, podczas tego rejsu, o którym mówiłem, brytyjski torpedowiec namierzył nas przy brzegach Anglii. Mieliśmy tylko jednego pasażera na pokładzie... to był specjalny kurs. - Odwrócił się do Darcy'ego. - Murzyn z Indii Zachodnich, jak pan.

Twarz Jamajczyka skurczyła się i przybrała chorobliwy odcień.

- Co się wtedy stało?

- Rossiter powiedział, że dostaniemy po siedem lat, jak nas z nim złapią. Wyrzucił go za burtę okręconego łańcuchem, a tamten jeszcze żył. Jeszcze żył. Czasami we śnie widzę jego oczy, kiedy Rossiter wypychał go przez reling.

Darcy kiwnął głową odwracając wzrok.

- I Rossiter powiedział, że zabije twoją żonę, jeśli nie będziesz milczał?

- Właśnie, monsieur.

Darcy odwrócił się nagle, szarpnął drzwi i wyszedł. Mercier popatrzył za nim ze zdumieniem.

- To był jego brat - powiedział cicho Chavasse. - Jego brat, Mercier. Przyszliśmy wyrównać rachunki. Pomożesz nam?

Mercier zdjął marynarską kurtkę z wieszaka za drzwiami i naciągnął ją.

- W każdej chwili, monsieur.

- Dobrze. Zrobimy tak. Zaczekaj obok „Uciekiniera” i obserwuj zatokę. Wkrótce zobaczysz „Mary Grant”. Znasz tę łódź?

- Oczywiście, to łódź Gormana.

- Wejdziesz do „Uciekiniera” i powiesz Jacaudowi, że Gorman wrócił i czeka na nabrzeżu. Upewnij się, że inni cię słyszeli.

- A potem?

- Masz własną łódź?

Mercier kiwnął głową.

- Mam starą łódź wielorybniczą z dieslowskim silnikiem.

- Dobrze... kiedy odpłyniemy, skierujemy się do zatoczki Panmarch. Znasz ją?

- Znam każdy cal tego wybrzeża.

- Zaczekamy tam na ciebie. - Chavasse poklepał go po ramieniu. - Załatwimy naszego dzielnego Jacauda, co, Mercier?

Oczy Merciera zapłonęły długo tłumiona nienawiścią. Wyszli razem.

W barze było z tuzin rybaków, kiedy Mercier wszedł do gospody. Jacaud wydawał przyjęcie. Otoczony zbitą gromadką ludzi nalewał czerwone wino z glinianego dzbanka, plamiąc kontuar krwawymi śladami. Stara kobieta, która dla niego pracowała, przyglądała się temu z zaciśniętymi ustami.

- Za darmo - ryczał Jacaud. - Stawiam wszystkim. Rano wyjadę i już nigdy nie zobaczycie starego Jacauda.

Mercier z trudem przepchał się do baru, ale Jacaud spostrzegł go i powitał wylewnie.

- Mercier, stary druhu, gdzieś się podziewał?

Mówił bełkotliwym głosem i wydawał się pijany. Mercier natychmiast nabrał podejrzeń, ponieważ nigdy jeszcze nie widział, żeby alkohol doprowadził Jacauda do takiego stanu.

- Mam dla pana wiadomość - powiedział głośno. - Od monsieur Gormana.

Kilka głów odwróciło się z zaciekawieniem, a Jacaud zmarszczył brwi, nagle wytrzeźwiony.

- Od Gormana? On tu jest?

- Na nabrzeżu. Właśnie przypłynął na „Mary Grant”.

Jacaud odstawił dzbanek i kiwnął na starą kobietę.

- Reszta dla was. - Obszedł kontuar i przecisnął się do Merciera. - Chodźmy.

Na dworze lekki wiatr wiał od strony morza i kołysał gałęziami sosen.

- Mówił, czego chce? Jakieś kłopoty?

Mercier wzruszył ramionami.

- Dlaczego miałby ze mną rozmawiać, monsieur Jacaud z osobą bez znaczenia? Nic mi nie mówił.

Jacaud spojrzał na niego ze zdumieniem, słysząc nowy, agresywny ton w jego głosie, ale nie było czasu na wypytywanie. Przy końcu ulicy Mercier przystanął.

- Tu pana pożegnam.

- Wracasz do domu?

- Właśnie.

Jacaud próbował zdobyć się na przyjazny ton.

- Wpadnę do ciebie później, jeśli pozwolisz, jak już dowiem się, czego chce Gorman. Chciałbym omówić z tobą parę spraw przed wyjazdem.

- Jak pan sobie życzy.

Mercier zniknął w ciemnościach, a Jacaud szybko poszedł dalej. Nic w jego ruchach nie świadczyło o wpływie alkoholu. Jako człowiek obdarzony niezbyt wielką inteligencją, czuł lekki niepokój. Rossiter zostawił mu dokładne instrukcje, ale nic nie wspominał o Germanie.

„Mary Grant” czekała przy nabrzeżu, cicho pomrukując silnikiem. Jacaud wszedł po trapie na pokład i zatrzymał się niepewnie. Dojrzał jakiś ruch w sterówce i szybko poszedł w tym kierunku.

- Gorman? - odezwał się ochryple.

Stanął w drzwiach i serce w nim zamarło, ponieważ twarz, która spoglądała na niego z ciemności, oderwana od ciała w nikłym blasku tarczy kompasu, była twarzą człowieka, którego nie spodziewał się ujrzeć nigdy w życiu.

Chavasse uśmiechnął się przyjaźnie.

- Wchodźże, Jacaud.

Jacaud cofnął się o krok, a wtedy lufa rewolweru dotknęła jego skroni. Mimo woli odwrócił głowę i stwierdził, że patrzy prosto w oczy Darcy'ego Prestona.

Pot wystąpił mu na czoło, zimny jak sama śmierć, a ciałem wstrząsnęły dreszcze, ponieważ to, co widział, było po prostu niemożliwe. Z jękiem zatoczył się na drzwi sterówki. „Mary Grant” odbiła od nabrzeża gwałtownie przyspieszając wypłynęła w noc.

Kiedy rzucili kotwicę w zatoce Panmarch, Jacaud nie wierzył już w duchy, tylko w cuda, a cud mógł się zdarzyć każdemu. Strach znikł, zastąpiony przez wściekłość. Bretończyk niecierpliwie wypatrywał szansy odwetu. Okazja nadarzyła się, kiedy zjawił się Mercier i przycumował do burty swoją starą wielorybniczą łódź. Preston poszedł przywiązać linę rzuconą przez Merciera i zostawił na straży Chavasse'a, którego czujność jak gdyby osłabła. Jacaud nagle sięgnął po broń, lecz Chavasse, spodziewając się tego, zrobił unik i trzasnął go w głowę.

Taki cios mógł zamroczyć przeciętnego człowieka i na dobre zwalić go z nóg. Jacaud jednak tylko przetoczył się po pokładzie, zerwał się i doskoczył do relingu. Darcy ledwie zdążył podstawić mu nogę. Bretończyk rozciągnął się jak długi.

Kiedy podniósł się, zobaczył, że Jamajczyk zdejmuje marynarkę.

- No chodź, Jacaud - powiedział. - Zobaczymy, co potrafisz.

- Ty czarna małpo. Ty brudna czarna małpo.

Bretończyk natarł jak burza, wymachując potężnymi ramionami, wyciągając dłonie, żeby zmiażdżyć przeciwnika. Darcy walczył z matematyczną precyzją, oszczędnie i przerażająco skutecznie. Jamajczyk w akcji stanowił niezapomniany widok, a nienawiść dodała mu sił.

Jacaud próbował go dosięgnąć, ale większość ciosów trafiała w powietrze. W odpowiedzi spadł na niego grad straszliwych uderzeń, zwalających z nóg. Wreszcie po ostatnim prawym sierpowym Darcy'ego upadł na wznak.

Leżał łkając i chwytając oddech. Jamajczyk ukląkł przy nim na jedno kolano.

- A teraz odpowiesz na kilka pytań, szybko i dokładnie.

- Czarna świnia - Jacaud splunął mu w twarz. Chavasse podszedł do Darcy'ego, odsunął go i zajął jego miejsce.

- Zrób sobie fajrant. Pozwól mnie też spróbować.

Zapalił papierosa i wydmuchnął długą spiralę dymu.

- Wszyscy mamy cię dość, Jacaud. Preston dlatego, że ty i Rossiter przed paroma tygodniami utopiliście jego brata. Mercier - bo wciągnąłeś go w błoto. A ja nie lubię śmierdzących łajdaków. Jesteś gorszy niż zwierzę i jeśli będę musiał cię zabić, nie zawaham się, jak nie zawahałbym się rozdeptać jadowitego robaka. Teraz, skoro wiemy, na czym stoimy, spróbujemy jeszcze raz. Dokąd pojechał Rossiter?

Jacaud odpowiedział plugawym przekleństwem.

Chavasse podniósł się.

- Wstawaj.

Jacaud ociągał się. Mercier kopnął go w żebra.

- Słyszałeś, co powiedział ten dżentelmen. Bretończyk wstał niechętnie. Chavasse rzucił na pokład zwój linki i zwrócił się do Darcy'ego i Merciera:

Zwiążcie mu ręce.

Jacaud nie próbował się opierać.

- Możecie robić, co chcecie, ale nie zmusicie mnie domówienia. Prędzej spotkamy się w piekle.

Chavasse zignorował tę przemowę i przeszedł na rufę, gdzie zainstalowano obrotowe krzesła do łowienia ryb oraz dźwig, za pomocą którego można było wciągnąć na pokład tuńczyka lub rekina.

- Spuścimy go na dół.

Darcy popchnął Jacauda, a Chavasse obrócił go i zaczepił jego związane ręce o hak na końcu liny.

- Hej, co robicie?.- zaprotestował Bretończyk.

Chavasse skinął na tamtych dwóch.

- Podciągnijcie go.

Jamajczyk i Mercier razem zaczęli obracać korbę. Stopy Jacauda oderwały się od pokładu. Po chwili wisiał w powietrzu nad łodzią, kopiąc i szamocząc się gwałtownie. Chavasse przesunął ramię dźwigu za burtę. Teraz przeklinający opryszek wisiał nad wodą. Chavasse spróbował jeszcze raz.

- Będziesz mówił?

- Do diabła z tobą... do diabła z wami wszystkimi.

Chavasse dał znak. Darcy zwolnił uchwyt korby i Jacaud znikł pod wodą. Chavasse odczekał pełną minutę, kontrolując czas na zegarku, po czym dał znak i Darcy z Mercierem wyciągnęli więźnia.

Jacaud zawisł przy relingu. Jego pierś unosiła się i opadała chwytając powietrze. Zaczął kaszleć, potem zwymiotował. Chavasse pozwolił mu dojść do siebie.

- Hellgate. Jacaud, i Montefiore. Chcę wiedzieć o tym wszystko.

Bretończyk zaczął znów przeklinać, wymachując nogami. Chavasse odwrócił się i dał znak. Twarz miał zimną i niewzruszoną. Kołowrót ponownie zaskrzypiał.

Tym razem Chavasse odczekał półtorej minuty. Jacaud ledwie się ruszał, kiedy go wyciągnięto. Chavasse przyciągnął go na łódź. Po chwili wielka głowa uniosła się, oczy się otwarły.

- Hellgate... - wychrypiał Jacaud. - To dom w Camargue, niedaleko wioski Chatillon. Należy do monsieur Montefiorego.

- Tam pojechali Rossiter i reszta?

Jacaud przytaknął ledwie dostrzegalnie.

- Montefiore też tam jest?

- Nie wiem. Nigdy go nie widziałem. Wiem tylko tyle, ile mi powiedział Rossiter.

- Dlaczego nie wyjechałeś z nimi?

- Rossiter chciał, żebym się zajął Mercierem... uważał, że Mercier za dużo wie. Chciał, żebym wyjechał jawnie, żeby nikt nie zadawał pytań. Gospodę tylko dzierżawię, termin i tak upływa za parę miesięcy, więc przekazałem wszystko tej starej wiedźmie, która u mnie pracuje. Powiedziałem ludziom, że jutro wyjeżdżam na Korsykę. Że odziedziczyłem gospodarstwo po dalekim krewnym.

Chavasse powoli kiwnął głową.

- Więc miałeś zabić Merciera?

Jacaud zaczął kaszleć, a potem wydał dziwny, zdławiony krzyk. Zgiął się jakby z bólu. Mercier i Darcy szybko opuścili go na pokład. Mercier przykląkł na jedno kolano i przyłożył ucho do piersi Bretończyka. Kiedy podniósł wzrok, twarz miał poważną.

- On nie żyje, monsieur. Serce nie wytrzymało.

- Więc miejmy nadzieję, że powiedział prawdę - spokojnie odparł Chavasse. - Rozwiążcie go i zanieście do kajuty.

Odwrócił się, ale Darcy złapał go za ramię.

- Na litość boską, nic więcej nie masz do powiedzenia? Przed chwilą zabiliśmy człowieka.

- Tak czy owak czekała go śmierć - odparł Chavasse. - Więc skończ z tymi sentymentami. Nie mam czasu.

Uwolnił się z uścisku i wszedł do sterówki. Oglądał mapę, kiedy tamci weszli.

- Potrzebny mi jest porządny głęboki kanał - zwrócił się do Merciera. - Dostatecznie głęboki, żeby „Mary Grant” zatonęła bez śladu.

Mercier westchnął.

- Szkoda, monsieur. Taka piękna łódź.

- Ale musimy się jej pozbyć - oświadczył Chavasse. - Co proponujesz?

Mercier przez chwilę przyglądał się mapie, po czym stuknął palcem w grupę skał oznaczonych jako niebezpieczne, sześć mil dalej.

- Pinakle, monsieur. Zatopiły już sporo statków. Sterczą z rowu głębokiego na tysiąc stóp. Cokolwiek tam zatonie, pozostanie na dnie, możecie mi wierzyć.

Chavasse kiwnął głową.

- Zgoda. Popłyniesz pierwszy swoją łodzią i będziesz pokazywał drogę. Idź z nim, Darcy.

- Zostanę z tobą - odparł Jamajczyk.

Chavasse potrząsnął głową.

- Nie ma sensu, do tej roboty wystarczy jeden człowiek.

- Powiedziałem, że zostanę - powtórzył Darcy bezbarwnym głosem - więc zostanę.

Ruszył na dziób i stanął tam przygarbiony, z rękami w kieszeniach.

- On chyba nie jest zadowolony, monsieur - zauważył Mercier. - Nie rozumiem. Przecież to samo zrobili z jego bratem.

- Właśnie to go dręczy - wyjaśnił Chavasse. - On nie jest drapieżnikiem, Mercier. Teraz ruszajmy. Mamy mało czasu.

Pinakle pojawiły się najpierw jako odległy biały pas spienionej wody. Wokół morze było wzburzone, wielkie pióropusze piany rozkwitały w ciemnościach.

Same Pinakle stanowiły nieregularne skupisko ostrych skał; niektóre tkwiły pod wodą, inne wznosiły się dwadzieścia czy trzydzieści stóp nad falami. Kiedy Mercier zagwizdał ostro i machnął ręką dając uzgodniony sygnał, Chavasse wyłączył silnik i krzyknął do Darcy'ego. Jamajczyk czekał przy dziobowym luku z toporkiem strażackim. Teraz wskoczył do środka i wyrąbał kilka dziur w kadłubie. Kiedy pojawił się ponownie, był przemoczony do suchej nitki, a dziób łodzi zaczął się już zanurzać.

Chavasse rozpiął korkowy pas ratunkowy z nazwą łodzi i cisnął go za burtę, kiedy Mercier podpłynął bliżej.

- Nieszczęśliwy wypadek - oznajmił. - Cała załoga utonęła. Nikt już nigdy nie zobaczy Jacauda.

- A Gorman? - zapytał Darcy. - Co z nim?

Chavasse wzruszył ramionami.

- Wierzcie lub nie, ale facet, który zanurkuje w Kanale, zwykle już nie wypływa. A jeśli nawet ktoś go znajdzie za parę tygodni, wszystko będzie pasowało.

- Masz wrodzone zdolności organizacyjne - stwierdził Darcy.

- Po prostu jestem zawodowcem, a ty nie.

Łódź wielorybnicza zbliżyła się i obaj przeskoczyli na jej pokład. Mercier zawrócił szerokim łukiem. Dziób „Mary Grant” był już głęboko zanurzony, tylko rufa sterczała z wody. Kiedy łódź zakryły fale, Mercier dodał gazu i odpłynął.

- Co teraz? - zapytał Darcy Preston.

Opadł na siedzenie, kuląc ramiona z zimna.

- Złapiemy pociąg - oświadczył Chavasse. - Pociąg do Marsylii. Jeśli w dalszym ciągu mogę na ciebie liczyć.

Darcy powoli kiwnął głową.

- Zabrnąłem za daleko, żeby się teraz wycofać. Nie martw się... zostanę z tobą do końca.

- Doskonale. - Chavasse odwrócił się do Merciera. - Wysadź nas w jakimś spokojnym miejscu, jak najbliżej St. Brieuc. Możesz to załatwić?

- Oczywiście, monsieur.

Chavasse poczęstował go papierosem i podał mu ogień, osłoniwszy dłońmi zapałkę.

- W sprawie Jacauda, Mercier, mogą być pytania.

- Możliwe, monsieur, ale wątpię. Miał wyjechać rano. Ludzie pomyślą, że wyjechał trochę wcześniej. W każdym razie widziano go, jak odpływał na „Mary Grant”, a gdzie jest teraz „Mary Grant”? Może za kilka dni ktoś wyłowi albo znajdzie na brzegu ten pas ratunkowy, a może nie. Herni Jacaud nigdy nie istniał, monsieur.

- A ty? Co ty będziesz robił?

- Pochowam moją żonę - odpowiedział Mercier.

XII

Flamingi i białe konie

Dotarli do St. Brieuc tuż przed północą. Tak się złożyło, że za piętnaście minut odjeżdżał pociąg do Rennes. Chavasse postanowił skorzystać z okazji, zamiast siedzieć na miejscu.

W Rennes musieli czekać półtorej godziny na pociąg do Marsylii. Spędzili ten czas w kawiarni obok dworca. Jamajczyk wciąż nad czymś dumał i prawie się nie odzywał. Wreszcie Chavasse miał dość.

- Tak dalej być nie może - oświadczył. - Albo zaraz oczyścimy atmosferę, albo wrócisz do domu.

- Z tym mogą być kłopoty - zauważył Darcy. - Przecież jestem tu nielegalnie.

Chavasse potrząsnął głową.

- Skontaktuję się z naszym Biurem w Paryżu. Wyciągną cię stąd.

Darcy wydawał się szczerze zakłopotany.

- Nie wiem, Paul. Z początku, kiedy postanowiłem przyłączyć się do ciebie, to miało jakiś sens, zwłaszcza kiedy dowiedziałem się, co zrobili z Harveyem. Byłem wściekły i rozgoryczony, chciałem się zemścić.

- No i?

- Ta sprawa z Gormanem, to było jasne. W końcu próbował cię zabić. Musiałem to zrobić, ale Jacaud... - potrząsnął głową. - Nie mogę się z tym pogodzić.

- Jeżeli tak czujesz, to lepiej zrezygnuj - powiedział Chavasse. - Rossiter utopił twojego brata jak szczura, bez żadnych wyrzutów sumienia, potem chciał popełnić masowe morderstwo, kiedy „Lampart” tonął, i częściowo mu się to udało, jeśli jeszcze pamiętasz, co spotkało panią Campbell i starego Hamida. Wykończy nas bez wahania, jeśli tylko dowie się, że przeżyliśmy. To nie jest Old Bailey czy jamajski Sąd Najwyższy. Tutaj rządzi tylko jedno prawo - zabić albo zostać zabitym, a ja otrzymałem w tej sprawie wyraźny rozkaz, żeby zabijać, nie zapominaj. Ho Tsen, Rossiter i Montefiore, wszyscy muszą zginąć.

Jamajczyk potrząsnął głową.

- Wiesz, dawniej, kiedy jeszcze mieszkałem z Harveyem w Soho, spotykałem różnych łajdaków, ale ty... ty jesteś klasą sam dla siebie.

- I dlatego przeżyłem dwanaście lat w tym cholernym zawodzie - odparł Chavasse. - No więc decydujesz się?

- Chyba nie mam wielkiego wyboru. Wiem, że jak tylko znajdę się w pobliżu Rossitera, on mnie załatwi, jeśli ja wcześniej nie załatwię jego. Tylko po prostu nie mogę tego zaakceptować, bo to wbrew mojej naturze. Dosyć się temu napatrzyłem żyjąc w dżungli Harveya... myślę, że byle psycholog bez trudu potrafiłby wyjaśnić, dlaczego poszedłem na prawo. - Westchnął ciężko. - Ale możesz na mnie liczyć, Paul. Nie zawiodę cię.

- Dobra, skoro to ustalone, zadzwonię do naszego agenta w Marsylii. Chcę, żeby na nas czekał rano, kiedy przyjedziemy.

Wstał, a Darcy zapytał:

- To miejsce, Camargue... właściwie co to jest?

- Delta przy ujściu rzeki Rhone - wyjaśnił Chavasse. - Około trzystu mil kwadratowych lagun, strumieni, bagien, wydm, białego piasku i gorącego słońca, chociaż nie o tej porze roku. Słynie z trzech rzeczy. Białe konie, walki byków i flamingi. Byłem tam raz jako chłopiec, dwadzieścia lat temu, i nigdy tego nie zapomniałem.

- Ale co oni robią w takim miejscu, do diabła? - zdziwił się Darcy.

- Trzeba to będzie sprawdzić, no nie? - odparł Chavasse i poszedł zadzwonić.

Jacob Malik był z pochodzenia Polakiem, ale opuścił ojczyznę z powodów politycznych tuż przed wybuchem drugiej wojny światowej. Przez kilka lat pracował dla Deuxeme Bureaux, dawnej francuskiej organizacji wywiadu, którą zlikwidowano w 1940 roku. Podczas wojny działał w brytyjskim Wydziale Operacji Specjalnych i był łącznikiem pomiędzy jednostkami francuskiego Ruchu Oporu. Awanturniczą karierę zakończył granat Front de Liberation Nationale, który wpadł przez okno hotelowej sypialni Malika podczas walk w Algierii, na szczęście go nie zabijając. Obecnie Malik mieszkał w Marsylii, miał mauretańską żonę oraz trójkę dzieci i prowadził małą knajpkę w porcie. Od sześciu lat działał w tym mieście jako agent Biura. Chavasse dwukrotnie z nim współpracował.

Malik stał przy furgonetce renault opierając się ciężko na lasce, kiedy wyszli z dworca - szczupły, elegancki mężczyzna ze spiczastymi wąsikami, nie wyglądający na swoje sześćdziesiąt lat. Pokuśtykał na ich spotkanie i przywitał Chavasse'a z entuzjazmem.

- Mój drogi Paulu, wspaniale znowu cię widzieć. Co u ciebie?

- Doskonale. - Chavasse serdecznie uścisnął mu dłoń. - Jak tam Nerida i dzieci?

- Kwitną. Ona ciągle tęskni za Algierem, ale przecież nie możemy tam wrócić. Nie przeżyłbym nawet tygodnia. Ci ludzie mają dobrą pamięć.

Chavasse przedstawił go Darcy'emu, po czym cała trójka wsiadła do renaulta i odjechała. Dzień był ciepły i dość parny, ciężkie szare chmury zakrywały słońce, a jednak ostre światło, charakterystyczne dla Marsylii, boleśnie raziło wzrok.

- Co załatwiłeś? - zapytał Chavasse.

- Po twoim telefonie długo rozmyślałem - oświadczył Malik. - Dokładnie o czwartej rano wpadłem na genialny pomysł... chociaż mówię to z należytą skromnością. Wyjazd do Camargue nie stanowi problemu. Problem w tym, że każdy przyjezdny rzuca się w oczy.

- Na trzystu milach kwadratowych piasków i mokradeł? - zdziwił się Chavasse. - Nie rozumiem.

- Och, Camargue jest słabo zaludnione, głównie ptasznicy i kilku kowbojów doglądających koni i młodych byczków, które biegają swobodnie po całym terenie. Ale właśnie dlatego, że ludzi jest mało, obcemu trudno się przemknąć bez zwracania uwagi. Musicie mieć jakiś powód, żeby tam przebywać, przekonujący powód.

- I wymyśliłeś taki powód?

- Obserwowanie ptaków - odparł Malik.

Darcy Preston wybuchnął głośnym śmiechem.

- On chyba nie mówi poważnie.

- Ależ tak. - Malik wydawał się lekko urażony. - Camargue słynie z dzikiego ptactwa, zwłaszcza z kolonii flamingów. Ludzie zjeżdżają z całej Europy, żeby je badać.

- Wiesz, chyba rzeczywiście coś w tym jest - przyznał Chavasse.

- To nie wszystko, mój drogi. Przygotowałem odpowiedni sprzęt. Niedużą motorówkę z kabiną mieszkalną i dodatkowo wszystko, co może się przydać. Gumowy ponton, kamizelki przeciwkulowe, wadery, lornetki, porządny aparat fotograficzny. Porozumiałem się z S2 w Londynie i dostałem wolną rękę. Nie ma sensu tracić czasu.

- Wspaniale. - Chavasse uświadomił sobie nagły przypływ sympatii do tego człowieka. Poklepał go po ramieniu. - Naprawdę wspaniale.

- Bez przesady, Paul. Za te przysługi dostaję sporą premię. Podwójną, jeśli biorę udział w akcji.

- Masz taki zamiar?

- Znam Camargue, a wy nie, więc to chyba rozsądne wyjście. - Uśmiechnął się. - Nie masz pojęcia, jakie nudne jest ostatnio życie. Trochę ruchu na pewno dobrze mi zrobi.

- A więc załatwione. - Chavasse odwrócił się do Darcy'ego, który siedział z tyłu. - Nie ma to jak sprawna organizacja.

- Och, jestem pod wrażeniem - odparł Darcy. - Spodziewam się również, że nie zapomnicie o jakimś posiłku. W żołądku mam taką pustkę, że aż mnie ściska.

- To również załatwiłem, monsieur - oznajmił Malik. - Moja kawiarnia stoi o rzut kamieniem od portu. Żona pewnie będzie uważała, że musi wam zaproponować bouillabaisse, miejscową specjalność. Ale jeśli macie trochę rozsądku, wybierzecie nadziewaną baraninę z ryżem i tym sposobem podbijecie jej serce.

- Jedźmy szybciej, tylko o to proszę - jęknął Darcy.

Malik skręcił na inny pas ruchu, o włos uniknąwszy zderzenia z autobusem, i wjechał w wąską boczną uliczkę prowadzącą do portu.

Nadziewana baranina z prażonym ryżem spełniała wszelkie oczekiwania. Później pojechali do samego portu, zaparkowali renaulta i przespacerowali się po kamiennym nabrzeżu. Łodzie wszelkich kształtów i rozmiarów stały na kotwicy, niezliczone mniejsze łódki były mocno przywiązane do nabrzeża. Zeszli po stopniach i Malik wskoczył do przycumowanego tendra.

Chavasse usiadł przy wiosłach i wypłynął na zatłoczoną zatokę. Odnaleźli dwudziestostopową motorówkę z włókna szklanego, z silnikiem umieszczonym za burtą. Nazywała się „L'Alouette” i była pomalowana na biało ze szkarłatnym paskiem. Darcy wskoczył na pokład i pomógł wejść Malikowi. Chavasse przycumował tender i przyłączył się do nich.

Kabina była nieduża. Dwie wyściełane ławy pod ścianami służyły w nocy za łóżka. Ubikacja i niewielka kuchenka stanowiły jedyne wygody.

Malik usiadł z westchnieniem, wyjął cienkie czarne cygaro i zapalił je.

- A teraz do rzeczy. W tej szafce znajdziesz mapę, Paul, poza tym zwróć uwagę na podwójne dno. Dwa pistolety maszynowe i pół tuzina granatów. Pomyślałem, że mogą się przydać.

Mapa rozwinęła się ukazując Camargue ze wszystkimi szczegółami - kilka ujść rzeki Rhone, a także każdy kanał, każdą lagunę, każdą mieliznę.

- Nie można za bardzo na tym polegać - ostrzegł Malik. - Pływy i prądy rzeczne ciągle wszystko zmieniają. Mielizny znikają z dnia na dzień, niektóre kanały szybko wypełniają się mułem. Ale nie powinniśmy mieć większych kłopotów. „L'Alouette” ma tylko dwie czy trzy stopy zanurzenia.

- A Hellgate? Znalazł pan to na mapie? - zapytał Darcy.

- Owszem, znalazłem. Niedaleko Pointe du Norde, od strony Marsylii. Trzy czy cztery mile w głąb lądu jest wieś Chatillon. Hellgate jest zaznaczone tutaj, parę mil na północny wschód od wioski.

Chavasse znalazł ją od razu, małą wysepkę na lagunie w kształcie półksiężyca.

- Dowiedziałeś się czegoś o tym miejscu albo o Montefiorem?

- Z braku czasu musiałem ograniczyć się głównie do Marsylii, ale zdobyłem kilka pożytecznych informacji. Ten dom ma około siedemdziesięciu lat. Zbudowany w latach dziewięćdziesiątych zeszłego stulecia przez rosyjskiego pisarza nazwiskiem Kurbski, który nie lubił cara i nie ukrywał tego. Jego książki w swoim czasie były dość popularne w Ameryce i Europie. Przyniosły mu sporo pieniędzy. Kurbski przyjechał do Camargue zwiedzić farmę byków i postanowił tu zostać. Kazał zbudować dom w tym miejscu, ponieważ miał obsesję na punkcie ochrony prywatności życia. Budynek jest drewniany, w czysto rosyjskim stylu.

- Co się stało z Kurbskim? - zapytał Darcy.

- Wrócił do kraju po rewolucji... poważny błąd. Nie polubił Lenina tak samo jak cara, tylko że tym razem nie mógł wyjechać. Zmarł w 1925 roku albo został zabity. Zdobycie tych informacji nie wymagało geniuszu. W Marsylii jest wspaniała biblioteka. Poprosiłem przyjaciela w biurze notarialnym, żeby zatelefonował do Arles i dowiedział się, do kogo teraz należy posiadłość. Podczas wojny służyła za bazę oddziałom niemieckim. Potem dom stał pusty i dopiero cztery lata temu kupił go ktoś nazwiskiem Leduc.

- Leduc? - Chavasse zmarszczył brwi.

- Takie nazwisko jest w rejestrach.

Chavasse powoli kiwnął głową i odezwał się:

- No dobrze, lepiej wszystko ci opowiem, żebyś wiedział, na czym stoisz.

Kiedy skończył, Malik zamyślił się.

- Dziwna sprawa. Na przykład ten facet, Rossiter. Z jednej strony niezręczny amator, który nie potrafi się zabezpieczyć. Z drugiej - bezlitosny, zimnokrwisty morderca pozbawiony wszelkich skrupułów.

- A Ho Tsen?

- Paskudny typ... wyjątkowo paskudny. Zawodowiec. Dlaczego współpracuje z amatorami?

- Tego właśnie będziemy musieli się dowiedzieć - oświadczył Chavasse. - Chociaż mam własny pogląd na tę sprawę. Wiesz, jak trudno jest Chińczykom uprawiać szpiegostwo. Rosjanie nie mają takich problemów, ponieważ w większości krajów mogą udawać miejscowych obywateli. Dla Chińczyka to oczywiście niemożliwe i pewnie dlatego gotowi byli posłużyć się takim człowiekiem jak Rossiter. Ale to w dalszym ciągu nie wyjaśnia roli Montefiorego.

Malik przytaknął.

- A co potem?

- Eliminacja... całkowita i absolutna.

- A dziewczyna? - wtrącił Darcy. - Co z nią?

- Spróbujemy ją uratować, jeśli będzie okazja.

- Tylko jeśli będzie okazja...?

- Właśnie. Teraz ruszajmy. Zostało nam pół dnia i przed nocą możemy jeszcze cholernie dużo zrobić. Zgoda, Jacob?

Malik kiwnął głową.

- Wyprowadzę motorówkę z portu. Wiem, co mówię. Z tym silnikiem to nam zabierze ponad trzy godziny. Oczywiście trzeba się jeszcze liczyć z pogodą, która moim zdaniem zapowiada się nie najlepiej.

Wyszedł na pokład. Chavasse ruszył za nim. Stał przy relingu spoglądając w stronę Marsylii, kiedy motorówka wypływała w morze. Starożytne miasto - wszyscy tu byli, Fenicjanie, Grecy, Rzymianie... Nad przylądkiem Croisette niebo przybrało ciemną, złowrogą barwę, a kiedy znaleźli się na otwartym morzu, na pokład spadły wielkie, ciężkie krople deszczu.

Z morza Camargue wyglądało jak pasmo piaszczystych wydm, zlewających się w oddali. Kiedy podpłynęli bliżej, powitały ich wynurzające się z wody kępy trzcin i bagiennej trawy, a także ciężki, gryzący odór bagien, zapach soli, gnijącej roślinności i błotne wyziewy, zapach innego, mroczniejszego, bardziej prymitywnego świata, który dawno przeminął.

Wbrew przewidywaniom pogoda nie pogorszyła się i nawet deszcz prawie ustał. Kiedy zbliżali się do brzegu, Malik znowu przejął ster, a Chavasse i Darcy stanęli przy relingu.

Pół tuzina białych koni stało na mieliźnie i obserwowało przepływającą motorówkę. Setki flamingów brodziły po płyciznach, błyszcząc wspaniałym upierzeniem.

- Co teraz zrobimy, Paul? - zapytał Malik. - Zatrzymamy się w wiosce czy płyniemy dalej?

- Nie zaszkodzi zrobić postój - odparł Chavasse. - Możesz odwiedzić miejscową knajpę i zasięgnąć języka. Darcy i ja zostaniemy w łodzi, na wszelki wypadek.

- Zgoda - kiwnął głową Malik. - Gdybyśmy się nie zatrzymali, na pewno wzbudzilibyśmy niezdrowe zainteresowanie. Małe społeczności są takie same na całym świecie.

Chatillon rzeczywiście pasowała do tego opisu. Dwa prymitywne drewniane pomosty, ledwo wystające z wody, sporo małych łódek i ze dwa tuziny domów. Malik podprowadził „L'Alouette” do samego końca jednego z pomostów i Chavasse zacumował. Darcy został w kabinie.

Polak oddalił się kulejącym krokiem, a Chavasse rozsiadł się na rufie i zaczął majstrować przy wędce, która również należała do wyposażenia dostarczonego przez Malika. Nabrzeże było prawie puste. Pięćdziesiąt jardów dalej jakiś człowiek pracował przy łodzi, a na drugim pomoście siedziało dwóch staruszków naprawiając siatki do chwytania ptaków.

Malik wrócił po piętnastu minutach niosąc papierową torbę wyładowaną prowiantem.

- Typowa francuska prowincja - oznajmił. - Za cholerę nie ufają obcym, ale chcieliby o nas wszystko wiedzieć.

- I co im powiedziałeś?

- Że przyjechałem z Marsylii z przyjacielem, żeby obserwować ptaki i łowić ryby. Mówiłem ci, że tutaj ciągle się tacy kręcą.

- Uwierzyli w twoją historyjkę?

- Całkowicie. Starucha około siedemdziesiątki i jej niedorozwinięty syn. Wyjąłem mapę i zapytałem o jakieś dobre miejsce na nocleg, między innymi pokazałem im Hellgate.

- Jak zareagowała?

- Bez zainteresowania. To prywatna posiadłość. Sympatyczni ludzie, ale nie lubią gości.

- Zupełnie słusznie - mruknął Chavasse. - Ruszajmy. Niedługo się ściemni.

W dali złowrogo zahuczał grom. Chavasse odcumował, a Malik nacisnął starter. Darcy wyszedł na pokład dopiero wtedy, kiedy pozostawili wioskę za sobą i płynęli wąskim kanałem pomiędzy szeregami trzcin.

Chavasse wdrapał się na dach kabiny i rozłożył mapę. Wyznaczanie trasy, na początku stosunkowo proste, stawało się coraz trudniejsze w miarę, jak zapuszczali się w głąb moczarów.

Zamiast trzymać się głównego kanału, prowadzącego bezpośrednio do Hellgate, umyślnie zboczyli na północny wschód, żeby dotrzeć do posiadłości od tyłu.

Zapadała noc, kiedy wpłynęli na niewielką lagunę. Chavasse zawołał cicho:

- Okay, na dzisiaj wystarczy.

Malik wyłączył silnik, a Darcy rzucił kotwicę. Głębokość wynosiła tu osiem czy dziewięć stóp. Zapadła cisza, tylko żaby rechotały i od czasu do czasu ptak odzywał się w zaroślach.

- Jak daleko jesteśmy? - zapytał Darcy.

- Najwyżej ćwierć mili - odparł Chavasse. - O pierwszym brzasku weźmiemy ponton i rozejrzymy się po okolicy.

- Interesująca perspektywa - zauważył Malik.

- Och, nic nam się nie stanie.

Nad ich głowami błyskawica rozdarła niebo, a kiedy ciemność powróciła, nagle lunął ulewny deszcz. Wszyscy trzej pospiesznie schronili się w kabinie.

XIII

Hellgate

O wpół do piątej rano Chavasse wyszedł na pokład i znalazł się w zimnym, szarym świecie. Deszcz szeleścił na bagnach tysiącem głosów, a jednak w mroku budziło się życie. Ptaki śpiewały i dzikie gęsi wzbijały się w powietrze.

Chavasse miał na sobie nylonowe wadery i kurtkę z kapturem, na szyi zawiesił lornetkę. Po chwili dołączył do niego Darcy Preston w takim samym stroju, a ostatni wyszedł Malik, osłaniając się wielkim czarnym parasolem.

- Pan Bóg stworzył ten kraj, kiedy zabrakło mu konceptu - otrząsnął się Polak. - Zapomniałem już, jak tu bywa.

- Świeże powietrze dobrze ci zrobi, Jacob. - Chavasse przyciągnął ponton. - Niedługo wrócimy, najpóźniej za parę godzin. Chcę się tylko rozejrzeć.

- Uważajcie, żeby nie zgubić drogi powrotnej - ostrzegł Malik. - W takiej okolicy łatwo zabłądzić.

Darcy Preston ujął wiosła i odbił od motorówki. Po chwili „L'Alouette” rozpłynęła się w mroku.

Chavasse posługując się mapą i kompasem wyznaczał kurs, który prowadził ich prosto do Hellgate przez muł, trzciny i wąskie kanały. Płynęli zagłębiając się coraz bardziej w tajemniczą krainę.

- Tak pewnie wyglądało na początku świata - zauważył Darcy. - Tutaj nic się nie zmieniło.

Po lewej coś zaszeleściło, trzciny rozchyliły się i wyszedł młody byczek. Przystanął na płyciźnie i obserwował ich nieufnie.

- Wiosłuj dalej - polecił Chavasse. - To rasowy byk hodowany do walk, z rodowodem długim jak twoje ramię. Nie będzie miły dla obcych.

Darcy mocniej naparł na wiosła i wkrótce byk znikł im z oczu.

- Nie chciałbym uciekać piechotą przed takim bydlęciem - stwierdził Jamajczyk. - Dlaczego ci głupcy pozwalają im biegać swobodnie?

- W ten sposób je hodują... żeby rosły silne, wolne i dumne. To jest kraina byków, Darcy. Te cholerne zwierzaki są traktowane niemal jak świętość. To my jesteśmy tu intruzami, nie byki.

Wypłynęli na wielką lagunę. Pięćdziesiąt jardów dalej z mgły wyłoniły się wieżyczki domu. Chavasse szybkim gestem kazał Darcy'emu skręcić na prawo, pomiędzy trzciny. Za trzcinami znajdowała się wysepka suchego gruntu. Obaj wyskoczyli, wyciągnęli ponton z wody, po czym Chavasse przykucnął i nastawił ostrość w lornetce.

Jak powiedział Malik, dom zbudowano z drewna, w czysto rosyjskim stylu, z czteropiętrowymi wieżyczkami po bokach i werandą od frontu. Wszędzie rosły sosny, które prawdopodobnie zostały specjalnie zasadzone przed laty, natomiast ogród z czasem zmienił się w zarośniętą dżunglę.

To miejsce wyglądało jakoś nieprawdziwie. Za bardzo przypominało Rosję - filmowa dekoracja do hollywoodzkiej wersji sztuki Czechowa.

Chavasse nie widział przystani, która znajdowała się po drugiej stronie posiadłości. Ze strategicznego punktu widzenia dom stał w najbardziej niedostępnym miejscu. Laguna miała kształt półksiężyca, szerokiego na sto jardów i długiego na dwieście. W ciągu dnia żaden intruz nie mógł się zbliżyć niepostrzeżenie.

Chavasse podał Darcy'emu lornetkę.

- Co o tym myślisz?

Jamajczyk spojrzał i potrząsnął głową.

- Moim zdaniem w dzień zauważą każdego, kto spróbuje podejść bliżej.

W tej samej chwili zaszczekał pies i dwaj mężczyźni wybiegli zza rogu budynku. Chavasse wyregulował ostrość i mężczyźni znaleźli się w polu widzenia - dwaj Chińczycy z karabinami w rękach. Po chwili przyłączył się do nich pies, owczarek niemiecki, który biegał tam i z powrotem, ryjąc nosem w ściółce.

- Nie wiem, czego on szuka, ale nie złapie tropu w taki deszcz, to pewne - odezwał się Darcy.

- Nie bądź taki pewien - mruknął Chavasse patrząc przez lornetkę. - Niemieckiego owczarka trudno wyprowadzić w pole.

Nagle z prawej strony rozległ się hałas, ciężki chlupot, jak gdyby coś przedzierało się przez trzciny. Chavasse pomyślał najpierw, że to następny byk, ale na wszelki wypadek wyciągnął walthera. Usłyszał jęk bólu, głośny plusk i jakiś głos zaczął wzywać pomocy po francusku.

Chavasse i Darcy przecisnęli się przez trzciny i stanęli na brzegu kanału. Z wody wynurzyła się głowa, a potem ręka chwytająca powietrze.

Chavasse wskoczył do wody, która sięgała mu do piersi. Mężczyzna znowu się zanurzył, ale Chavasse zdążył złapać go za wyciągniętą rękę. Cofnął się powoli, grzęznąc w gęstym czarnym mule, który stawiał opór przy każdym kroku.

Darcy podał mu rękę. Razem wyciągnęli niedoszłego topielca z wody i położyli na plecach w deszczu. Był to chudy, siwowłosy, wycieńczony mężczyzna około siedemdziesiątki, ubrany w spodnie od piżamy i kamizelkę bez rękawów. Skórę miał siną z zimna. Dziko przewrócił oczami, wybełkotał coś przerażonym głosem i zemdlał.

- Biedak. - Chavasse podniósł jedno patykowate ramię. - Widziałeś kiedyś coś takiego?

Darcy obejrzał liczne maleńkie blizny i smutno pokiwał głową.

- Narkoman heroinista, i to w ostatnim stadium. Ciekawe, kto to jest?

Chavasse zaczął rozpinać kurtkę.

- Widziałem go na fotografii, którą pokazał mi Mallory. Ale muszę przyznać, że na zdjęciu wyglądał znacznie lepiej.

- Montefiore? - zapytał Darcy.

- We własnej osobie.

Chavasse podniósł nieprzytomnego człowieka, nałożył mu kurtkę i zarzucił go sobie na plecy.

- Zabierajmy się stąd, zanim facet umrze na naszych oczach.

W drodze powrotnej Chavasse siedział na rufie, podtrzymując Enrica Montefiorego. Stary człowiek był w bardzo złym stanie, bez przerwy jęczał i czasami krzyczał, ale ani na chwilę nie odzyskał przytomności.

Gdzieś niebezpiecznie blisko rozległo się szczekanie owczarka, a potem zgrzytliwy warkot zapuszczanego silnika łodzi rozdarł ciszę poranka.

Chavasse trzymał kompas w wolnej ręce i podawał dokładne wskazówki Darcy'emu, który pochylał się nad wiosłami. W jednym miejscu utknęli wśród szczególnie gęstej kępy trzcin. Chavasse położył Montefiorego na dnie i wyskoczył za burtę, żeby popchnąć ponton.

Było mu zimno - okropnie zimno, ponieważ woda nalała się do nylonowych waderów, a górna część ciała bez kurtki nie miała żadnej osłony.

Pies szczekał monotonnie, teraz znacznie bliżej, warkot silnika był coraz głośniejszy. Chavasse pchnął mocno, uwolnił ponton i przelazł przez burtę.

Po chwili wypłynęli z zarośli na czystą wodę. Sylwetka „L'Alouette” wynurzyła się z mgły.

- Jacob! - zawołał Chavasse. Potem zobaczył, że Malik siedzi na rufie, osłonięty od deszczu czarnym parasolem.

Ponton uderzył lekko o burtę „L'Alouette”. Chavasse wstał i spojrzał prosto w twarz Malika pod czarnym parasolem. Teraz zobaczył, że parasol był przywiązany do relingu kawałkiem liny. Oczy Malika zastygły w śmiertelnym bezruchu, lewego ucha brakowało, a tuż nad nasadą nosa widniała okrągła niebieskawa dziurka.

- Dzień dobry, Chavasse, witamy na pokładzie, - Rossiter wyszedł z kabiny uśmiechając się przyjaźnie, jak gdyby naprawdę cieszył się z tego spotkania.

Pułkownik Ho Tsen stał z tyłu. Opatrunek zakrywał mu pół twarzy. Pułkownik trzymał w rękach automatyczny karabin. Wyglądał ponuro i nieubłaganie - zawodowiec w każdym calu.

- Jeden z moich ludzi zrobił ci zdjęcie, kiedy przypłynąłeś wczoraj wieczorem - oznajmił Rossiter. - W tym rejonie Camargue zawsze sprawdzamy przybyszów. Możesz sobie wyobrazić moje zdumienie, kiedy zobaczyłem odbitkę.

- Dość długo trwało, zanim tu trafiłeś - stwierdził Chavasse. - Słaba organizacja.

- To przez tę okropną pogodę, stary. Zjawiliśmy się, kiedy ciebie nie było, więc postanowiliśmy zaczekać. Nie zmarnowaliśmy tego czasu. Twój przyjaciel okazał się chętny do współpracy, kiedy już pułkownik Ho Tsen z nim porozmawiał. O tak, teraz rozumiem, że wiesz o nas wszystko, Chavasse. Ale my wiemy również wszystko o tobie.

- Bardzo mi miło. A co z Montefiorem?

- Same kłopoty. Raz już to zrobił i źle się stało. Będę musiał porozmawiać z osobą, która się nim opiekuje.

Podszedł do drzwi, wyciągnął gwizdek i dmuchnął trzy razy. Kiedy się odwrócił, Darcy Preston zapytał szorstko:

- Kto mu podał heroinę? Pan?

- Dzięki temu jest posłuszny przez większość czasu - odparł Rossiter.

- Posłuszny człowiek-roślina. Dlaczego nie pozwolicie mu umrzeć?

- A któż podpisywałby czeki? - zapytał półżartobliwie Rossiter, jak gdyby wyjaśniał oczywistą sprawę.

Rzeczywiście wyjaśnił prawie wszystko. Zaraz potem jednocześnie wydarzyło się kilka rzeczy. Montefiore zaczął jęczeć, zaszamotał się gwałtownie i usiadł, a z mgły wynurzyła się napędzana silnikiem łódka, w której siedziało dwóch Chińczyków i owczarek.

Dwaj mężczyźni weszli na pokład motorówki, zostawiając psa w łódce. Ho Tsen ostro powiedział coś do jednego po chińsku, tak szybko, że Chavasse nic nie zrozumiał. Mężczyzna odpowiedział zniżonym głosem, spuściwszy wzrok, a Ho Tsen uderzył go w twarz.

- Przywieźli działkę? - zapytał Rossiter po chińsku.

Jeden z mężczyzn odłożył karabin i wyjął małą skórzaną kasetkę. Otworzył ją, wyjął strzykawkę i szklaną ampułkę.

Rossiter napełnił strzykawkę i skinął na Chińczyka, który przytrzymywał Montefiorego za ramiona. Rossiter zrobił mu zastrzyk.

- To powinno go uspokoić.

Montefiore przestał się szamotać i leżał spokojnie, całkowicie odprężony. Potem stało się coś dziwnego. Montefiore otworzył oczy, spojrzał na Rossitera i uśmiechnął się.

- Ojcze Leonardzie...? - powiedział. - Ojcze Leonardzie, czy to ty?

Wciąż z uśmiechem wydał ostatnie tchnienie. Głowa opadła mu na bok.

Zapadło nagłe milczenie. Rossiter delikatnie dotknął twarzy Montefiorego. Pierwszy poruszył się Ho Tsen. Odepchnął Rossitera i brutalnie potrząsnął ciałem starca. Potem odwrócił się z oczami pełnymi furii.

- On nie żyje... rozumiesz? Zabiłeś go. Ostrzegałem cię... mówiłem ci, że za dużo mu dajesz. - Uderzył Rossitera, aż ten zatoczył się na koję. - Jeden błąd za drugim. Będziesz musiał odpowiedzieć na wiele pytań, kiedy wrócimy do Tirany.

Przez chwilę uwaga wszystkich była skupiona na Angliku. Chavasse wykorzystał to, podciął nogi drugiemu Chińczykowi, odwrócił się i dał susa w stronę drzwi. Wskoczył do wody, wynurzył się i co sił zaczął płynąć w stronę trzcin.

Rzucił szybkie spojrzenie przez ramię i zobaczył, że Darcy walczy z dwoma Chińczykami przy relingu. Pojawił się Ho Tsen, ogłuszył Jamajczyka kolbą karabinu i złożył się do strzału. Kiedy zaczął strzelać, Chavasse zanurkował i pod wodą dopłynął do trzcin.

Bezpieczny pod ich osłoną obejrzał się. Dwaj Chińczycy siedzieli już w łódce i odbijali od „L'Alouette”. Owczarek wył jak wilk. Chavasse zaczął przeciskać się przez trzciny, na wpół płynąc, na wpół brodząc. A potem następny dźwięk rozdarł ciszę - warkot silnika „L'Alouette”, która ruszała w pościg.

Dotarł do tak głębokiego kanału, że stopami nie sięgał dna. Podpłynął do szarozielonej ściany bagiennej trawy i przedarł się na drugą stronę. Po paru minutach przystanął na płytszej wodzie. Warkot silnika „L'Alouette” przycichł. Widocznie motorówka zawróciła do Hellgate. Silnik mniejszej łódki terkotał w pobliżu, a żałosne wycie owczarka dźwięczało niesamowitym echem w deszczu, niczym głos zza grobu.

Chavasse znowu zaczął płynąć, przedzierając się między trzcinami. Terkot silnika ucichł nagle, pies również zamilkł. Wcale mu się to nie spodobało, ponieważ teraz nie miał najmniejszego pojęcia, gdzie znajdują się prześladowcy.

Dotknął stopą dna, pobrnął przez gęsty czarny muł i wyszedł spomiędzy trzcin na stosunkowo twardy grunt. Kompas zawieszony wciąż na szyi pomógł mu ustalić kierunek marszu. Skoncentrował się i spróbował przywołać w pamięci obraz mapy. W pobliżu miejsca zakotwiczenia „L'Alouette” znajdowała się tylko jedna wysepka o średnicy kilkuset jardów, ćwierć mili na południowy zachód od Hellgate.

Zaczął biec, a potem zatrzymał się jak wryty, ponieważ z mgły przed nim wyłonił się byk. Zwierzę trzymało wysoko uniesiony łeb i patrzyło mu prosto w oczy. Para buchała z nozdrzy. Chavasse cofnął się powoli. Z prawej strony coś się poruszyło i pojawił się następny byk, jak czarny cień o lśniących bokach. Niespokojnie grzebał nogą, pochylał łeb, wielkie zakrzywione rogi połyskiwały groźnie. Potem zjawił się jeszcze jeden i jeszcze jeden, sześć czy siedem wielkich bestii, byki słynne z odwagi i wojowniczości, hodowane do walk na arenie.

Chavasse odetchnął głęboko i bardzo powoli wycofał się z kręgu zwierząt. Minął dwa z nich tak blisko, że mógł ich dotknąć, gdyby wyciągnął rękę.

Szedł dalej, potykając się o kępki szorstkiej trawy. Znalazł się na piaszczystej plaży. Usłyszał ostry krzyk, a potem dwa niemal jednoczesne strzały wzbiły fontannę piasku po jego prawej stronie.

Łódka wynurzyła się z mgły dwadzieścia jardów dalej. W zastygłym ułamku czasu Chavasse zobaczył wyraźnie, że owczarek ma nałożony kaganiec, ale zaraz go zdjęto. Automatyczny karabin szczęknął ponownie i kiedy Chavasse rzucił się do ucieczki, owczarek zawył i skoczył do wody.

Chavasse miał niewiele czasu - minutę, najwyżej półtorej, zanim pies go doścignie. Gorączkowo zaczął rozpinać pas. Znał sposoby poskramiania dużych psów, ale warunkiem sukcesu było zachowanie całkowitego spokoju oraz cholernie dużo szczęścia w pierwszych sekundach ataku.

Wyciągnął pas, owinął go wokół obu rąk, odwrócił się i czekał. Ręce trzymał sztywno wyciągnięte przed sobą, pas był napięty.

Owczarek wyskoczył z mgły w pełnym biegu i zahamował z poślizgiem. Niemal natychmiast zaatakował, szczerząc zęby. Chavasse podsunął mu pas i stara sztuczka podziałała niczym czarodziejskie zaklęcie. Owczarek złapał pas zębami, rozdzierając skórę. Chavasse szarpnął z całej siły, podniósł psa na tylne łapy i mocno kopnął w zad.

Owczarek potoczył się po ziemi, a Chavasse znowu kopnął go w żebra i w głowę. Pies zawył przeraźliwie, skręcając się z bólu. Chavasse odwrócił się i chciał odejść, kiedy w polu widzenia pojawili się dwaj Chińczycy.

Następny strzał rozdarł ciszę i gdzieś w pobliżu rozległ się ryk bólu. Byki. W podnieceniu walką Chavasse zupełnie zapomniał o bykach. Coś zatupało i pojawił się byk, krwawiący z rany na łopatce.

Chavasse jednym skokiem skrył się w kępie trzcin i przypadł twarzą do ziemi. Ciężkie cielska z chlupotem brnęły przez muł. Rozległ się okrzyk przerażenia, padł strzał, a potem ktoś wrzasnął. Kiedy Chavasse podniósł głowę, stary byk chwiejnie wyszedł zza zasłony deszczu, dźwigając na łbie Chińczyka przebitego prawym rogiem. Strząsnął człowieka na ziemię i zaczął go tratować.

We mgle rozległy się dwa następne strzały i przeraźliwy wrzask. Chavasse usłyszał już dość. Pospiesznie wygramolił się z trzcin i wszedł do wody. Po chwili znalazł następną wysepkę suchego gruntu, sprawdził kompas i ruszył na południowy zachód, w stronę Hellgate.

Stracił prawie godzinę, zanim dotarł do miejsca, skąd razem z Darcym obserwowali dom tego ranka. Przykucnął w trzcinach i wytężył wzrok. Mgła jeszcze bardziej zgęstniała, wszystko wyglądało nierealnie, upiornie, niczym jakaś posępna okolica w Rosji.

„L'Alouette” na pewno była już zacumowana na przystani po drugiej stronie wysepki. Musiał tam dotrzeć.

Po lewej trzciny sięgały głęboko w szarą wodę i zapewniały osłonę mniej więcej do połowy drogi. Potem będzie musiał wyjść na otwarty teren - nie ma innej rady.

Wciąż był ubrany w nylonowe wadery dostarczone przez Malika. Usiadł i ściągnął je. Spodnie, które miał - pod spodem, były tak mokre, że przylegały do ciała jak druga skóra. Przesunął się w stronę trzcin i nisko pochylony wszedł do wody. Po raz pierwszy, odkąd skoczył z podkładu „L'Alouette”, było mu zimno - naprawdę zimno - i wstrząsały nim dreszcze, kiedy zanurzał się coraz głębiej. Wreszcie stracił grunt pod nogami i zaczął płynąć.

Zatrzymał się w miejscu, gdzie kończyły się trzciny. Od celu dzieliło go jakieś pięćdziesiąt jardów czystej wody. Odetchnął głęboko kilka razy, zanurkował i zaczął płynąć. Kiedy wynurzył się, żeby zaczerpnąć powietrza, był w połowie drogi. Ostrożnie odwrócił się na plecy, odpoczywał przez chwilę, a potem znowu zanurkował.

Wkrótce zbliżył się do wyspy na tyle, że zaczął szorować brzuchem po czarnym mule. Wynurzył się i wdrapał na brzeg pod osłoną krzaków.

Przykucnął w deszczu, z trudem łapiąc oddech, potem wstał i ostrożnie ruszył przez zapuszczony ogród w stronę domu. Nie słyszał żadnych głosów, nie widział żadnych śladów życia - i ogarnęła go nagła panika. A jeśli odpłynęli? A jeśli Rossiter postanowił wyjechać, dopóki to możliwe? I wtedy Famia Nadeem pojawiła się na końcu zarośniętej ścieżki.

Miała gumowe buty do kolan i stary wełniany płaszcz marynarski z kapturem. Wyglądała tak samo, a jednak nie tak samo, prawie jak inna osoba. Szła z rękami w kieszeniach płaszcza, twarz miała poważną. Chavasse zaczekał, aż dziewczyna zrówna się z nim, wyszedł z krzaków i dotknął jej ramienia.

Zareagowała gwałtownie. Jej oczy rozszerzyły się, usta otwarły jak do krzyku. Potem głęboko wciągnęła powietrze.

- Nie mogłam uwierzyć, kiedy Rossiter powiedział, że pan żyje.

- On tu jest? Widziała go pani? Kiwnęła głową.

- Mniej więcej przed godziną wrócili drugą łodzią z panem Jonesem. Chociaż on właściwie nie nazywa się Jones, prawda?

Chavasse położył jej rękę na ramieniu.

- Czy było bardzo źle?

- Źle? - dziewczyna wydawała się niemal zaskoczona. - To pojęcie względne, ale przecież nie będziemy tutaj rozmawiać. Dostanie pan zapalenia płuc. Za tymi drzewami jest opuszczony domek letni. Niech pan tam zaczeka. Przyniosę jakieś suche ubranie, a potem zastanowimy się, co robić.

Znikła jak duch, a on odprowadzał ją wzrokiem stojąc nieruchomo na deszczu, wsłuchując się w ciszę, nagle wyzuty z sił. Bogu tylko wiadomo, co Rossiter jej zrobił, ale na pewno przeżyła ciężkie chwile, skoro zmieniła się tak gruntownie w tak krótkim czasie.

Letni domek przypomniał mu dzieciństwo. Dach przeciekał, brakowało połowy desek w podłodze. Osunął się na ziemię pod wybitym oknem. Dawno temu, przed tysiącem lat, bawił się w takim miejscu.

Zamknął oczy i ogarnęła go fala zmęczenia. Zaskrzypiała deska. Kiedy podniósł wzrok, w drzwiach stał Rossiter obok Famii.

Twarz miał spokojną, obojętną i nieskazitelną niczym wizerunek średniowiecznej Madonny.

XIV

Twarzą w twarz

Piwnica, do której wepchnęli go dwaj chińscy strażnicy, była tak ciemna, że musiał odczekać chwilę po zamknięciu drzwi, zanim jego oczy przyzwyczaiły się do braku światła.

- Darcy, jesteś tam? - zawołał cicho.

- Tutaj, Paul.

Coś poruszyło się w mroku. Chavasse wyciągnął rękę i dotknął twarzy Jamajczyka.

- Co się stało, kiedy wyskoczyłem z łodzi? Nic ci nie zrobili?

- Ogłuszyli mnie, to wszystko. A co z tobą? Myślałem, że zniknąłeś na dobre.

Chavasse opowiedział o swoich perypetiach. Kiedy skończył, Jamajczyk westchnął.

- Widocznie Rossiter jakoś dogadał się z tą dziewczyną.

Chavasse kiwnął głową.

- To nie ma sensu. Ona wie, co się stało na pokładzie „Lamparta”. Jak może uwierzyć chociaż w jedno jego słowo?

- Istnieje bardzo proste wyjaśnienie - odparł Darcy.

- Chcesz powiedzieć, że zakochała się w nim?

- Może nawet więcej. Famia jest jak zahipnotyzowana. Czasem zdarza się, że dwoje ludzi łączy bardzo silny pociąg seksualny. To możliwe.

- Chyba tak. W każdym razie teraz to nie ma znaczenia.

Chavasse zrobił parę kroków z wyciągniętymi rękami, dopóki nie natrafił na ścianę.

- Zbadałeś to miejsce?

- Właściwie nie. Wrzucili mnie tutaj, kiedy byłem jeszcze nieprzytomny.

Chavasse przesunął się wzdłuż ściany, ostrożnie wymacując drogę. Dotknął jakiejś płaskiej deski, namacał krawędź i pociągnął. Deska ustąpiła z trzaskiem pękającego drewna i do środka wpadł snop światła.

Okno było zabite deskami, szyby znikły dawno temu. Znajdowało się na poziomie gruntu i dawało ograniczony widok na to, co niegdyś było trawnikiem sięgającym do przystani, której Chavasse nie mógł zobaczyć z drugiej strony wyspy.

Przystań z pewnością pamiętała lepsze czasy. Połowa pomostu spróchniała i wpadła do laguny. Resztę przystani zajmowała czterdziestostopowa dalekomorska łódź motorowa, która wyglądała jak przerobiony ścigacz torpedowy, oraz „L'Alouette”.

Czterech mężczyzn, dźwigających jakieś skrzynie, przeszło obok okna zmierzając w stronę łodzi. Z całą pewnością nie byli Chińczykami. Chavasse przysunął się jak najbliżej i udało mu się pochwycić pojedyncze słowa.

- Albańczycy - szepnął do Darcy'ego. - Jasna sprawa. Pamiętasz, jak na „L'Alouette” Ho Tsen uderzył Rossitera? Powiedział, że Rossiter będzie musiał odpowiedzieć na wiele pytań, kiedy wrócą do Tirany.

- A Tirana jest stolicą Albanii - dokończył Darcy.

- Jedyny komunistyczny kraj w Europie, który sprzymierzył się z czerwonymi Chinami, a nie z Rosją. To rzeczywiście sporo wyjaśnia.

Mężczyźni zawrócili z przystani. Po paru minutach pojawili się ponownie, niosąc ciężkie walizy.

- Chyba się wyprowadzają - zauważył Darcy. Chavasse kiwnął głową.

- Do Albanii. Muszą się wynosić, ponieważ zaczęliśmy tutaj węszyć. Boją się, że za nami przyjdą następni.

- Ale dlaczego nas nie zlikwidują? - zapytał Darcy. - Myślałem, że nie potrzebują dodatkowego bagażu.

- Nas potrzebują. Miałem już do czynienia z Albańczykami i Chińczykami. Marzą o tym, żeby mnie dostać w ręce. Ty też możesz im się przydać. Najpierw porządnie cię wymaglują, zanim z tobą skończą.

Szczęknęła zasuwa, drzwi otwarły się i pojawiło się dwóch Chińczyków. Jeden trzymał pistolet maszynowy, drugi wszedł do środka, chwycił Chavasse'a i brutalnie wypchnął go z piwnicy. Zaryglowali drzwi i poprowadzili go korytarzem.

Przeszli przez wielką sień, wspięli się po schodach nie wyłożonych żadnym chodnikiem i zapukali do pierwszych drzwi na piętrze. Po krótkiej zwłoce drzwi otwarł Rossiter, ubrany w niedbale narzucony szlafrok. Pod szlafrokiem był nagi do pasa. Zawiązał pasek i kiwnął głową.

- Wprowadźcie go.

Za jego plecami Chavasse zobaczył następne otwarte drzwi. Zdążył dostrzec łóżko ze skotłowanymi prześcieradłami i Famie nakładającą spódnicę przed lustrem. Rossiter zamknął tamte drzwi i odwrócił się.

- Ciągle podglądasz, co? Oczywiście to mnie nie dziwi, odkąd wiem, kim jesteś.

- Co się stało z człowiekiem z Pekinu? - zapytał Chavasse. - Myślałem, że on też będzie chciał wtrącić swoje trzy grosze.

- Istotnie, ale na razie jest zajęty pakowaniem. Przez ciebie i twojego przyjaciela musimy wyjeżdżać w pośpiechu.

- Do Albanii.

Rossiter uśmiechnął się.

- Naprawdę jesteś bystry. W Tiranie będą tobą zachwyceni.

- I na Dalekim Wschodzie?

- Naturalnie. - Rossiter wyjął papierosy i poczęstował Chavasse'a. - Przyjacielskie ostrzeżenie. Pułkownik będzie chciał zamienić z tobą parę słów. Nie utrudniaj mu tego. Widziałeś, co zrobił z twoim przyjacielem. Zapytał go tylko raz, a potem wyciągnął nóż. Wasz człowiek wyśpiewał wszystko bez jednego ucha. Spodziewam się, że ty okażesz więcej rozsądku.

- On był starym człowiekiem - powiedział Chavasse. - Chciał tylko zarobić trochę pieniędzy. Niepotrzebnie tak go potraktowaliście.

Rossiter wzruszył ramionami.

- Na całym świecie tysiące ludzi umierają każdego dnia. Twój przyjaciel Malik był jednym więcej. Jeśli jego śmierć pomogła naszej sprawie, to nie umarł niepotrzebnie.

- Świetnie powiedziane - przyznał Chavasse. - W Nom Bek rzeczywiście odwalili dobrą robotę.

- Ty tego nie rozumiesz. Tacy jak ty nigdy nie rozumieją. - Rossiter był poważny i smutny. - Dawniej ja też taki byłem, Chavasse, zanim nie poznałem prawdy. Oni pomogli mi znaleźć odpowiedź, znaleźć nowy sens życia.

- Więc teraz możesz zabijać ludzi, starców i kobiety, i to jest w porządku?

- Dla sprawy, nie rozumiesz? Co znaczy jedno życie mniej... twoje albo moje? Nikt nie jest niezastąpiony. Ilu ludzi zabiłeś w swojej karierze? Dziesięciu? Dwudziestu?

- Nie nacinam karbów na kolbie karabinu, jeśli o to ci chodzi - odparł Chavasse, czując się dziwnie nieswojo.

- Zabiłeś kiedyś kobietę?

Chavasse poczuł suchość w ustach i przez krótką chwilę ujrzał w wyobraźni twarz kobiety, twarz, o której wolałby zapomnieć.

Rossiter uśmiechnął się. Na jego pięknej, ascetycznej twarzy odmalowało się coś zbliżonego do współczucia.

- Tak myślałem. Różnica między nami jest tylko powierzchowna. Pierwsza i najważniejsza lekcja, której się uczymy, mówi: nieważne, co robimy, ważne, dlaczego to robimy. Ja służę sprawie - wolność dla wszystkich, równość, sprawiedliwość. Możesz to powiedzieć o sobie? Czego ty bronisz, Chavasse? Imperializmu, kapitalizmu, Kościoła, powszechnego zepsucia, ucisku i przemocy, która nie pozwala ludziom oddychać. Boże, jak pomyślę o tych wszystkich latach, które spędziłem w służbie kłamstwa...

- Mimo to wolę swoje metody od waszych. Ilu ludzi zamordowali Chińczycy w Tybecie przez ostatnie pięć lat? Z grubsza pół miliona, a wszystko dla sprawy.

Rossiter wydawał się lekko zirytowany.

- Ciągle nie rozumiesz. Nikt się nie liczy... ani jednostka, ani grupa. Do nas należy jutro, Chavasse, nie dzień dzisiejszy.

Znamienne - było to dokładne przeciwieństwo poglądów, które niegdyś wpojono Rossiterowi. Chavasse zdawał sobie sprawę, że tylko marnuje czas, ale próbował dalej:

- Więc wszystko jest dozwolone, nawet szpikowanie starego Montefiorego heroiną?

- Po raz pierwszy spotkałem Enrica Montefiorego, kiedy wróciłem do Europy po zakończeniu wojny koreańskiej. Moi przełożeni wysłali mnie do Wiednia, ponieważ uważali, że potrzebuję kuracji psychiatrycznej, żeby zlikwidować skutki tego, co pozwolili sobie nazwać „chińskim praniem mózgu”. Montefiore zażywał narkotyki od lat. Pewnego wieczoru otrzymaliśmy telefon z prywatnego sanatorium, gdzie przebywał. Był w ciężkim stanie. Twierdził, że potrzebuje spowiednika.

- I wysłano pana?

Rossiter kiwnął głową.

- To był początek owocnej przyjaźni. Montefiore stopniowo... jak by to powiedzieć... uzależnił się ode mnie. Kiedy wreszcie postanowiłem odrzucić święcenia, przekonałem go, że potrzeba mu ciszy i spokoju, dlatego kupił tę posiadłość pod przybranym nazwiskiem. Już wtedy był bardzo chory. Przez ostatnie trzy lata musiałem się nim opiekować jak dzieckiem.

- A w wolnych chwilach wykonywał pan polecenia szefów z Pekinu.

- Z Tirany, Chavasse, nie przekręcaj faktów. Albania stanowiła dla nas doskonały przyczółek w Europie. Naturalnie dla Chińczyków byłem bezcenny z oczywistych powodów. Oni często są w trudnej sytuacji. Anglik może uchodzić za Rosjanina, jeśli nauczy się języka, ale co ma zrobić Chińczyk?

- Mnóstwo Chińczyków z Hongkongu i Malajów mieszka obecnie w Wielkiej Brytanii.

- Zarejestrowani i wciągnięci na listę. Na pewno MI-6 albo Wydział Specjalny regularnie ich sprawdza. Znacznie lepiej przebywać w kraju incognito, jeśli mnie rozumiesz.

- I tutaj wkracza pańskie biuro podróży dla imigrantów.

- Właśnie, chociaż to nie było moje biuro, tylko Jacauda. Przewoził przez Kanał całe tłumy ludzi. Pakistańczyków, Hindusów, Murzynów z Afryki i z Indii Zachodnich - nikt nie zwróciłby uwagi na pojedynczego Chińczyka z Hongkongu.

To było rzeczywiście sprytne. Chavasse z uznaniem pokiwał głową.

- Nieźle to wykombinowaliście. Więc Ho Tsen nie był pierwszy?

- Załamałbyś się, gdybym ci powiedział, ilu ich było.

Uśmiechnął się wesoło, a Chavasse wzruszył ramionami.

- Ale to się skończyło. W centrali nie będą zachwyceni, kiedy się o tym dowiedzą - zauważył.

- Och, nie jestem pewien. To nie mogło trwać wiecznie, a poza tym mam ciebie... bardzo cenną zdobycz.

Nic nie mogło zetrzeć lekkiego uśmieszku wyższości z twarzy Rossitera. A potem Chavasse, nie wiadomo dlaczego, przypomniał sobie swoją rozmowę z ojcem da Souza.

- O mało nie zapomniałem. Mam dla pana wiadomość - kłamał z pełnym przekonaniem. - Od da Souzy.

Efekt był wstrząsający. Rossiter jakby się skurczył.

- Ojciec da Souza?

- Właśnie. Ma parafię w Londynie, niedaleko doków East India. Kiedy zbierałem informacje o panu, naturalnie złożyłem mu wizytę.

- Jak on się czuje? - Rossiter mówił prawie szeptem.

- Znakomicie. Prosił, żebym panu przekazał, że zawsze wspomina pana w swoich modlitwach. Bardzo na to nalegał.

Rossiter zbladł jak ściana i wymówił przez zaciśnięte zęby:

- Nie potrzebuję jego modlitw, rozumiesz? Ani teraz, ani w przyszłości.

Drzwi sypialni otwarły się i weszła Famia. Ubrana była w płaszcz nieprzemakalny i chustkę, w ręku trzymała niedużą walizkę. Zignorowała Chavasse'a i zwróciła się do Rossitera:

- Jestem gotowa. Mam to znieść do łodzi?

Na krótką chwilę oboje zapomnieli o całym świecie i widzieli tylko siebie, jak ludzie beznadziejnie w sobie zakochani. Dla Chavasse'a było to najbardziej interesujące odkrycie. Rossiterowi rzeczywiście zależało na tej dziewczynie.

Rossiter położył jej rękę na ramieniu i odprowadził do drzwi.

- Tak, znieś walizkę na dół do łodzi. Przyjdziemy później.

Jeden ze strażników otworzył drzwi. Famia przelotnie spojrzała na Chavasse'a i wyszła. Kiedy drzwi się zamknęły, Chavasse zapytał spokojnie:

- Co pan jej zrobił? Dosypał jej pan czegoś do herbaty?

Rossiter odwrócił się gwałtownie, z przerażającym wyrazem twarzy. Jego dłoń zniknęła w kieszeni i powróciła ściskając Madonnę. Rozległ się metaliczny trzask, ostrze wyskoczyło z ukrycia. Chavasse skulił się i osłonił ramionami, spodziewając się ataku w każdej chwili. Nagle drzwi otwarły się i wszedł Ho Tsen.

- Kłopoty? - zapytał po chińsku.

Rossiter wydawał się zbity z tropu, niczym uczeń przyłapany na gorącym uczynku, który nie potrafi wytłumaczyć się przed nauczycielem.

Ho Tsen po raz pierwszy okazał jakieś uczucie. Na jego twarzy pojawiła się lekka pogarda. Podszedł do Chavasse'a trzymając ręce za plecami i z bliska kopnął go w brzuch.

Było to mistrzowskie uderzenie karate, świadczące o dużej wprawie. Chavasse zdążył to docenić, zanim runął na podłogę.

Przeturlał się kilka razy i uderzył w ścianę. Leżał i starał się odzyskać oddech, a gdzieś daleko brzęczały jakieś głosy, monotonnie, niewyraźnie, niezrozumiale. Stopa pułkownika z rozmysłem trafiła w dolną część brzucha, a nie w krocze, ponieważ taki cios sparaliżowałby ofiarę na dłuższy czas.

Chavasse zdążył przynajmniej napiąć mięśnie, zanim zainkasował kopniaka. W rezultacie, chociaż obolały i oszołomiony, odzyskał częściowo zdolność ruchu, kiedy dwaj Chińczycy postawili go na nogi.

Odegrał całe przedstawienie, udawał, że nie może iść, zataczał się i jęczał cicho. Strażnicy niemal znieśli go po schodach, zataszczyli do drzwi piwnicy i opuścili na podłogę. Jeden zdjął z ramienia pistolet maszynowy i wycelował w Chavasse'a, a drugi wyjął klucz i otworzył drzwi.

Strażnik z pistoletem maszynowym pochylił się, chwycił Chavasse'a za kołnierz i podniósł go. Chavasse wbił mu sztywne palce lewej dłoni pod brodę, w odsłonięte gardło. Przy odrobinie wprawy był to zabójczy cios. Chińczyk nawet nie zacharczał, tylko osunął się na ziemię jak kupka szmat, wypuściwszy pistolet. Chavasse zerwał się na nogi i rąbnął łokciem w twarz drugiego strażnika. Zaskoczony Chińczyk wydał zduszony okrzyk i wpadł tyłem do celi. Pochwyciły go silne dłonie, Darcy Preston walnął go raz w żołądek i dwa razy w szczękę.

W zapadłym milczeniu Chavasse podniósł pistolet maszynowy i wyszczerzył zęby.

- Wygląda na to, że znowu wchodzimy do gry.

- Co mamy dalej w planie? - zagadnął Darcy.

Chavasse machnął pistoletem maszynowym.

- Nawet z tym nie mamy wielkich szans przeciwko Rossiterowi, Ho Tsenowi i wszystkim Albańczykom. Co innego, gdybyśmy dostali się na „L'Alouette”. Ręczne granaty i pistolety maszynowe, które Malik ukrył na dnie szafki, mogą poprawić naszą sytuację.

- A co z dziewczyną?

- Sprzedała nas, prawda? Nawiasem mówiąc, twoje przeczucia się sprawdziły. Ona i Rossiter nie mogą się od siebie oderwać. Moim zdaniem trzeba ją spisać na straty.

Przerwał dalszą dyskusję wychodząc z piwnicy. Ruszyli korytarzem w drugą stronę. Pierwsze schody, po których weszli, prowadziły do drzwi nie zamkniętych na klucz. Chavasse ostrożnie je uchylił i zobaczył kuchnię, wielkie kwadratowe pomieszczenie z ogniem buzującym na otwartym palenisku. W tej samej chwili drzwi naprzeciwko otworzyły się i do kuchni weszli dwaj Albańczycy. Chavasse delikatnie przymknął swoje drzwi, przyłożył palec do ust i obaj wycofali się po cichu. Na samym końcu korytarza następne schody zaprowadziły ich do drzwi, które dawno nie były używane. Darcy mocno szarpnął zardzewiałą zasuwę. Wreszcie drzwi ustąpiły ukazując niewielki ogród otoczony murem, równie zapuszczony jak reszta posiadłości. Dwaj mężczyźni weszli do ogrodu i pospiesznie schronili się wśród drzew.

Posuwali się dalej zarośniętą ścieżką. Wybujałe chwasty po obu stronach ocierały się o ich ubrania. Chavasse prowadził.

Ścieżka kończyła się bez ostrzeżenia. Zobaczyli polankę, brzeg laguny i ruiny fałszywej świątyni greckiej. Stała tam Famia Nadeem z rękami w kieszeniach marynarskiego płaszcza, wpatrzona w potrzaskane kolumny.

Odwróciła się gwałtownie. Na jej twarzy pojawił się prawdziwy strach. Chavasse upuścił pistolet maszynowy, złapał ją brutalnie i zatkał jej usta ręką.

- Posłuchaj, ty mała głupia dziwko. Twój kochanek to agent komunistycznego rządu Chin. Jest odpowiedzialny za śmierć mnóstwa ludzi, włącznie ze starym Hamidem i panią Campbell. Rozumiesz?

Wpatrywała się w niego rozszerzonymi oczami. Cofnął rękę, a dziewczyna natychmiast otwarła usta do krzyku. Uderzył ją pięścią w podbródek tak, że straciła przytomność.

Położył Famie na ziemi i odwrócił się do Prestona.

- Zanieś ją na przystań. Podejdź jak najbliżej i zaczekaj w krzakach.

- Co chcesz zrobić?

- Przeprowadzić dywersję. Odciągnę na chwilę ich uwagę, żebyś mógł wejść na pokład „L'Alouette” i odpłynąć.

- A ty?

- Ja ucieknę wpław i dogonię cię po drodze. Jeśli nie zdążę, nie próbuj zgrywać bohatera. Nie czekaj na mnie, tylko zwiewaj.

- Ty jesteś szefem.

Jamajczyk podniósł dziewczynę, przerzucił ją sobie przez ramię i zniknął w gąszczu. Chavasse pospiesznie zawrócił w stronę domu. Miał już pewien plan. Dom był w całości zbudowany z drewna. Będzie się palił aż miło, zwłaszcza że Chavasse wiedział, gdzie podłożyć ogień.

Przemknął przez zarośnięty ogród i ponownie wszedł do sutereny. Tym razem, kiedy ostrożnie otworzył drzwi u szczytu drugich schodów, kuchnia była pusta.

Wszedł do środka, zdjął szklany klosz z naftowej lampy stojącej na stole i rozlał zawartość zbiorniczka po podłodze. Pospiesznie przeszukał szafki i w jednej znalazł pół puszki parafiny. Opróżnił ją dla lepszego efektu, po czym podszedł do paleniska. Za jego plecami drzwi otwarły się i ukazał się pułkownik Ho Tsen.

Nawet jeśli był uzbrojony, to nie miało znaczenia, ponieważ pistolet maszynowy Chavasse'a już w niego celował.

Ho Tsen prawie się uśmiechnął.

- Żadnych sportowych szans, panie Chavasse?

- Nic z tego - odparł Chavasse. - Jestem w połowie Bretończykiem, a my zawsze spłacamy nasze długi. To za Jacoba Malika.

Pierwsza seria trafiła Ho Tsena w ramię, druga strzaskała mu kręgosłup. Siła odrzutu wypchnęła go przez otwarte drzwi. Kiedy upadł, Chavasse wyciągnął płonącą szczapę z paleniska i rzucił ją na środek kuchni. Nastąpiła niewielka eksplozja. Chavasse ledwo zdążył dopaść drzwi, ścigany przez szalejące płomienie.

Przemykając się przez ogród słyszał ostrzegawcze krzyki z drugiej strony domu. Albańczycy biegli sprawdzić, co się stało, dokładnie tak, jak się spodziewał.

Odczekał następną minutę, po czym popędził w stronę drzew. Kiedy tam dotarł, silnik „L'Alouette” z rykiem obudził się do życia. Więc Darcy'emu także się udało? Z tyłu rozległ się głośny brzęk, kiedy szyby w oknach pękły od żaru i płomienie wydostały się na zewnątrz.

Nad jego głową kula rozłupała gałąź drzewa. Obrócił się i wypróżnił magazynek pistoletu w stronę Albańczyka, który do niego strzelał. Napastnik w popłochu wycofał się za węgieł domu.

Chavasse pobiegł z opuszczoną głową, kryjąc się wśród zarośli. Ścigające go pociski czyniły spustoszenie w gałęziach sosen. Wyskoczył spod osłony i, głową naprzód dał nurka do wody. W odległości pięćdziesięciu jardów pojawiła się „L'Alouette”.

Kiedy zaczął płynąć, „L'Alouette” zmieniła kurs. Darcy zakręcił sterem, wyłączył silnik i ustawił łódź burtą do Chavasse'a.

Zaraz potem podbiegł do relingu i wciągnął Chavasse'a na pokład.

- Ruszaj, na litość boską - wysapał Chavasse.

Darcy znikł w sterówce, a na brzegu pojawił się pierwszy Albańczyk. Kula odbiła się od relingu. Chavasse odwrócił się i zobaczył, że Rossiter z trzema ludźmi wybiega spośród drzew. Silnik „L'Alouette” ryknął i motorówka ruszyła ostrym zrywem pod gradem kuł.

XV

Koniec gry

Opłynąwszy południowy kraniec wysepki, znaleźli się poza zasięgiem strzałów. Dziewczyna leżała twarzą do dołu na rufie przy relingu, tam, gdzie ją zostawił Darcy. Kiedy Chavasse wziął ją na ręce, jęknęła i zatrzepotała powiekami.

Zaniósł ją do kabiny, położył delikatnie na koi, a następnie otworzył szafkę z mapami i wyjął fałszywe dno. Rozpiął swoją mokrą koszulę, wsadził granaty za pazuchę, wziął dwa pistolety maszynowe i wyszedł na pokład.

Darcy wyciskał z silnika pełną moc. Chavasse potrząsnął głową.

- Tracisz czas. Te ich ścigacze są czterokrotnie szybsze. Mamy najwyżej pięć minut na przygotowania, zanim nas dopędzą, więc lepiej zwolnij.

- Co zrobimy?

- Będziemy walczyć do końca. Przede wszystkim pokażę ci, jak się tym posługiwać.

Pokrótce omówił najważniejsze zalety pistoletu maszynowego i dodał parę słów o granatach.

- Musisz je szybko rzucać. Nie zapominaj, że masz tylko trzy sekundy od wyciągnięcia zawleczki. Ty weźmiesz trzy i ja trzy. Możesz je trzymać za koszulą.

Obejrzał się do tyłu, na słup dymu dryfujący leniwie w ulewnym deszczu.

- Moim zdaniem niewiele zostanie z Hellgate, zanim ugaszą ten fajerwerk. Wyłącz silnik.

Gdzieś niezbyt daleko silnik ścigacza ryczał jak rozwścieczony lew. Wpłynęli do mniejszej laguny i „L'Alouette” ustawiła się burtą do ujścia wąskiego kanału na samym końcu. Zatrzymała się z dziobem w trzcinach, a Chavasse kiwnął głową.

- Miejsce równie dobre, jak każde inne. Teraz przyprowadź dziewczynę, a potem powiem ci, co zrobimy.

Ścigacz torpedowy powoli wpłynął do małej laguny, ponieważ w wąskim kanale musiał znacznie ograniczyć szybkość. Albańczyk stojący na dziobie z ręcznym karabinem maszynowym dostrzegł „L'Alouette” i krzyknął głośno.

Ścigacz wyłączył silnik i siłą rozpędu przepłynął obok miejsca, gdzie stał zanurzony po pas w trzcinach Darcy Preston, mocno trzymając Famie i zatykając jej usta ręką.

Chavasse czekał po drugiej stronie laguny, na wysepce stosunkowo suchego gruntu - miękki czarny piasek otoczony bagienną trawą. Dwa granaty leżały obok niego na ziemi, trzeci trzymał w ręku.

Mignęły mu płowe włosy Rossitera w oknie sterówki, a potem ścigacz zrównał się z nim, zbliżając się na odległość dwudziestu czy trzydziestu stóp. Chavasse rzucił pierwszy granat. Granat odbił się od pokładu rufowego, stoczył do wody i eksplodował. Ścigacz zakołysał się od wstrząsu. Rozległ się ostrzegawczy krzyk i człowiek stojący na dziobie wpadł głową naprzód do wody.

Po drugiej stronie laguny Darcy odepchnął dziewczynę, wyciągnął granat spod koszuli, odbezpieczył go i rzucił. Źle ocenił odległość i granat upadł za blisko, wzbijając przy wybuchu fontannę wody. Darcy sięgnął po następny. Dziewczyna krzyknęła i rzuciła się na niego w chwili, kiedy brał zamach. Granat wpadł do wody zaledwie piętnaście stóp dalej. Wybuch przygiął trzciny i przewrócił ich oboje.

Darcy wynurzył się szukając dziewczyny i znalazł się pod obstrzałem dwóch Albańczyków, którzy przykucnęli przy relingu ścigacza z karabinami maszynowymi. W sterówce Rossiter dał pełny gaz i zakręcił kołem sterowym. W tej samej chwili wybuchł drugi granat Chavasse'a. Eksplozja oderwała większą część rufy włącznie ze śrubą. Ścigacz zadrżał i stanął dęba, niczym ranne zwierzę. Kiedy opadł, Chavasse rzucił swój ostatni granat, który upadł na śródokręcie i eksplodował z niszczycielską siłą.

Rossiter wyłaniał się właśnie ze sterówki. Wybuch uniósł go i cisnął do wody jak szmacianą lalkę. Ścigacz przechylił się, z silnika buchnął czarny dym. Dwaj Albańczycy wciąż klęczeli przy relingu strzelając do Darcy'ego. Chavasse przesunął się trochę w bok, skąd mógł ich wyraźnie widzieć, i zmiótł obu długą serią pistoletu maszynowego.

W komorze silnika nastąpił jakiś wybuch i z luku buchnęły płomienie. Łódź jakby zatoczyła się, przechyliła mocniej i zaczęła tonąć.

Wszystko było skończone. W nagłej ciszy rozlegały się tylko histeryczne krzyki Famii, która miotała się w płytkiej wodzie i usiłowała się wyrwać Darcy'emu.

Chavasse zarzucił pistolet maszynowy na ramię i podpłynął do nich. Zbliżywszy się stanął na dnie i sięgnął po lewą rękę dziewczyny. Famia broniła się zajadle, ze zdumiewającą siłą. Przez chwilę wszyscy troje trwali w dziwacznych pozach - Chavasse trzymał dziewczynę za jedną rękę, Darcy Preston za drugą i jednocześnie próbował unieść jak najwyżej swój pistolet maszynowy, obawiając się, że zamoczona broń przestanie działać.

A potem nastąpiła scena jak z koszmaru. Spomiędzy pływających szczątków podniósł się Rossiter, niczym straszliwy feniks zbroczony krwią. Jego twarz była spokojna, pozbawiona wszelkich uczuć, mokre płowe włosy oblepiały czaszkę.

Dziewczyna wykrzyknęła jego imię, wyrwała się i skoczyła ku niemu. W tej samej chwili prawa ręka Rossitera opadła, rozległ się szczęk, błysnęła stal.

Wszystko wydarzyło się jednocześnie. Dziewczyna, wciąż rozpaczliwie próbując się wyrwać, zatoczyła się na Chavasse'a. Nóż utkwił w jej sercu. Madonna z kości słoniowej sterczała pod lewą piersią Famii.

Rossiter wrzasnął okropnie i wyciągnął ręce do dziewczyny. Darcy Preston władował w niego cały magazynek. Rossiter zniknął pod wodą.

Chavasse chwycił Hinduskę, zanim zdążyła upaść. Na jej twarzy malowało się całkowite niedowierzanie.

Objął ją i delikatnie wyciągnął nóż. W tej samej chwili, kiedy ostrze wysunęło się z jej ciała, opuściło ją życie. Zwisła bezwładnie na lewym ramieniu Chavasse'a, kiedy zaś ją puścił, zniknęła pod wodą.

Chavasse odwrócił się, a Darcy krzyknął dziko:

- Więc po to przejechaliśmy, żeby urządzić takie jatki?

Wrzucił swój pistolet do wody, odwrócił się i pobrnął po płyciźnie w stronę „L'Alouette”. Chavasse ruszył za nim. Kiedy przełaził przez reling, Darcy był już w sterówce.

Motorówka ruszyła przeciskając się przez wąski kanał i po chwili wypłynęła na główny szlak wodny. W oddali za ścianą deszczu dymiło Hellgate. Chavasse skulił się przy relingu, rozdygotany, przemarznięty do szpiku kości, wyprany z wszelkich uczuć.

A potem uświadomił sobie coś dziwnego - wciąż ściskał nóż Rossitera w prawej dłoni. Kanał, po którym płynęli, rozszerzał się i wpadał do morza. Chavasse popatrzył na Madonnę z kości słoniowej.

„Ilu ludzi zabiłeś w swojej karierze, Chavasse?”

Te słowa rozbrzmiały mu w uszach tak wyraźnie, jak gdyby to sam Rossiter przemówił. Z nagłą odrazą Chavasse odrzucił nóż. Ostrze zamigotało i znikło w falach. Gdzieś wysoko rozległ się krzyk gęsi. Wypływali na morze. Chavasse podniósł się ze znużeniem i ruszył do sterówki.

54

---