J

J

ACK

ACK

H

H

IGGINS

IGGINS

C

C

ZAS

ZAS

UMIERANIA

UMIERANIA

C

C

YKL

YKL

: P

: P

AUL

AUL

C

C

HAVASSE

HAVASSE

TOM

TOM

6

6

P

P

RZEŁOŻYŁA

RZEŁOŻYŁA

: DANUTA GÓRSKA

: DANUTA GÓRSKA

T

T

YTUŁ

YTUŁ

ORYGINAŁU

ORYGINAŁU

: A FINE NIGHT FOR DYING

: A FINE NIGHT FOR DYING

AMBER

AMBER

Rozdział I

Nocna przeprawa

Czasami Jean Mercier zastanawiał się, czy życie w ogóle ma

jakiś sens. Właśnie teraz zadawał sobie to pytanie. Gdzieś w
ciemnościach, daleko od łodzi, znajdował się brzeg, którego nie
widział, ryzyko, którego nie potrafił ocenić, a brak nawigacyjnych
świateł pogarszał sprawę.

Wiatr, który dotarł tu aż z Uralu, hulał nad zatoką St.Malo,

piętrzył spienione fale, rozbryzgiwał wodę na szybach sterówki.
Mercier zmniejszył obroty silnika i nieznacznie zmienił kurs.
Wytężał wzrok w ciemności, czekając na umówione światło niczym
na znak z niebios.

Niezręcznie, jedną ręką skręcił papierosa, świadom drżenia

palców, którego nie potrafił opanować. Był zmarznięty, zmęczony i
bardzo wystraszony, ale płacono mu dobrze, gotówką na rękę i bez
podatku - więcej, niż mógł zarobić przez trzy miesiące łowienia ryb.
Kiedy człowiek ma chorą żonę na utrzymaniu, musi brać, co się
nawinie, i dziękować losowi.

Światło błysnęło trzykrotnie i zgasło tak szybko, że Mercier

przez chwilę nie był pewien, czy wzrok nie spłatał mu figla. Ze
znużeniem przesunął ręką po oczach. Światło znowu zamigotało.
Obserwował trzeci rozbłysk jak zahipnotyzowany, potem otrząsnął
się i tupnął w podłogę sterówki. Na schodach rozległy się kroki i
pojawił się Jacaud.

Znowu pił. Merciera zemdliło lekko, kiedy w czystym słonym

powietrzu rozszedł się przenikliwy, kwaśny zapach. Jacaud
odepchnął go na bok i przejął ster. Gdzie to jest? warknął.

Odpowiedział mu kolejny błysk daleko w przedzie, trochę po

lewej. Jacaud kiwnął głową, zwiększył szybkość i zakręcił sterem.
Kiedy łódź skoczyła w ciemność, wyjął z kieszeni nie dopitą
butelkę rumu, przełknął resztkę zawartości i cisnął pustą flaszkę

przez otwarte drzwi. W świetle padającym od kompasu wydawał
się pozbawiony ciała sama głowa pływająca wśród mroków,
makabryczny żart. Była to twarz zwierzęcia, bestii chodzącej na
dwóch nogach: małe świńskie oczka, spłaszczony nos, rysy
pogrubione przez lata pijaństwa i chorób.

Mercier wzdrygnął się mimo woli po raz setny, a Jacaud

wyszczerzył zęby.

- Masz stracha, co, mały?
Marynarz nie odpowiedział. Jacaud złapał go za włosy i

przyciągnął bliżej, nie zdejmując drugiej ręki z koła sterowego.
Mercier krzyknął z bólu, a Jacaud znowu się roześmiał.

- To dobrze, że masz stracha. Teraz idź i przygotuj ponton.

Wypchnął go brutalnie przez otwarte drzwi. Mercier chwycił się
relingu, żeby nie wypaść za burtę. W oczach miał łzy gniewu i
upokorzenia, kiedy wymacywał sobie po ciemku drogę przez
pokład. Ukląkł na jedno kolano obok gumowego pontonu, wyjął z
kieszeni sprężynowy nóż i po omacku znalazł linę mocującą ponton
do pokładu. Przepiłował linę, a potem dotknął kciukiem ostrego jak
brzytwa noża, myśląc o Jacaudzie. Wystarczyłoby jedno mocne
pchnięcie, ale na samą myśl o tym wnętrzności Merciera skurczyły
się ze strachu. Pospiesznie zamknął nóż, wstał i czekał przy relingu.

Łódź zanurzyła się w ciemność i światło błysnęło jeszcze raz.

Kiedy Jacaud zgasił silnik, łódź zwolniła i zaczęła dryfować bokiem
w stronę plaży odległej o sto jardów, obrysowanej fosforyzującym
pasem przy bój u. Mercier rzucił kotwicę, kiedy Jacaud podszedł do
niego. Potężny mężczyzna sam spuścił ponton na wodę i
przyciągnął go linką.

Wyskakuj powiedział niecierpliwie. - Nie chcę tu długo

sterczeć.

Woda chlupotała na dnie pontonu, zimna i przejmująca

dreszczem. Mercier ujął dwa drewniane wiosła i odbił od burty
łodzi. Znowu czuł strach, jak zawsze, ponieważ plaża stanowiła
nieznane terytorium, chociaż odwiedzał ją wcześniej w

identycznych okolicznościach przynajmniej pół tuzina razy. Ale
zawsze miał uczucie, że tym razem będzie inaczej - że policja już
czeka. Że wsadzą go do więzienia na pięć lat.

Ponton nagle uniósł się na fali, balansował przez chwilę, po

czym przemknął przez spienioną linię przyboju i zatrzymał się na
przybrzeżnych kamieniach.

Mercier wciągnął wiosła, wyskoczył za burtę i obrócił ponton

dziobem w stronę morza. Kiedy się wyprostował, snop światła
rozdarł ciemności, oślepiając go na chwilę.

Podniósł rękę obronnym gestem. Światło zgasło i spokojny

głos powiedział po francusku:

- Spóźniłeś się. Ruszajmy.
To był znowu ten Anglik, Rossiter. Chociaż prawie bezbłędnie

mówił po francusku, Mercier rozpoznał go po akcencie. Jedyny
znany mu człowiek, przed którym Jacaud czuł respekt. W
ciemności był zaledwie cieniem, tak jak towarzyszący mu
mężczyzna. Zamienili kilka słów po angielsku, w języku, którego
Mercier nie znał, potem drugi mężczyzna wskoczył do pontonu i
przysiadł na dziobie. Mercier również wsiadł, spuścił wiosła, a
Rossiter wypchnął ponton za pierwszą falę i wdrapał się po burcie
do środka.

Kiedy dobili do łodzi, Jacaud czekał przy relingu na rufie. Jego

cygaro żarzyło się słabo w ciemnościach. Pasażer wsiadł pierwszy, a
za nim ruszył Rossiter z walizką. Zanim Mercier wszedł na pokład,
Anglik i pasażer znikli na dole. Jacaud pomógł marynarzowi
wciągnąć ponton przez burtę, zostawił go przywiązującego linki i
wrócił do sterówki. W chwilę później silnik zamruczał cicho i łódź
wypłynęła na morze.

Mercier skończył przywiązywać ponton i przeszedł na dziób,

żeby sprawdzić, czy wszystko w porządku. Rossiter przyłączył się
do Jacauda i obaj stali za kołem sterowym. Chuda, delikatna twarz
Anglika ostro kontrastowała z paskudną gębą Jacauda dwie
przeciwne strony medalu, dżentelmen i zwierzę. A jednak

wydawali się całkowicie ze sobą zgadzać, czego Mercier nigdy nie
mógł zrozumieć.

Kiedy przechodził obok sterówki, Jacaud powiedział coś

zniżonym głosem i obaj wybuchnęli śmiechem. Nawet w tym się
różnili - wesoły chichot Rossitera dziwnie przeplatał się z
gardłowym, grubym rechotaniem Jacauda - a przecież jakoś do
siebie pasowali.

Mercier zadrżał i zszedł pod pokład, do kambuza.
Przez większość drogi morze było zdumiewająco spokojne,

chociaż kanał La Manche ma fatalną opinię, ale przed świtem
zaczai padać deszcz. Kiedy zbliżali się do angielskiego brzegu, za
sterem znów stał Mercier. Powitała ich ściana skłębionej mgły.
Mercier tupnął w pokład. Po chwili pojawił się Jacaud. Wyglądał
okropnie, oczy miał czerwone i zapuchnięte z braku snu, twarz
szarą i obwisłą.

- Co tam znowu? Marynarz pokazał mu mgłę.
- Nie wygląda za dobrze.
- Jak daleko jesteśmy?
- Sześć czy siedem mil.
Jacaud kiwnął głową i odepchnął go na bok.
- Okay, zostaw to mnie.
W drzwiach pojawił się Rossiter.
- Kłopoty?
Jacaud potrząsnął głową.
- Poradzę sobie.
Rossiter podszedł do relingu i stał tam z twarzą bez wyrazu,

ale nieznaczne drganie mięśnia w prawym policzku zdradzało
narastające w nim napięcie. Odwrócił się i potrącając Merciera
zszedł pod pokład.

Mercier postawił kołnierz marynarskiej kurtki, wepchnął ręce

w kieszenie i stanął na dziobie. W szarym świetle wczesnego
poranka łódź wyglądała jeszcze gorzej niż zwykle, dokładnie tak,
jak powinna - zniszczona rybacka łódź biedaka, z więcierzami na

homary spiętrzonymi nieporządnie na rufie obok gumowego
pontonu, z sieciami rozwieszonymi na obudowie silnika. Lekki
deszczyk zraszał wszystko kroplami wilgoci. Potem pochłonęła ich
mgła, szare macki musnęły twarz Merciera, zimne i lepkie,
nieczyste jak dotyk trupa.

Strach powrócił, tak silny, że powodował drżenie nóg i bolesne

skurcze żołądka. Marynarz otarł usta wierzchem dłoni i zaczai
skręcać papierosa, usiłując powstrzymać drżenie palców.

Łódź prześliznęła się przez szarą kurtynę. Dalej powietrze

było czyste. Bibułka do papierosów sfrunęła na pokład. Mercier
wychylił się do przodu i uczepił relingu. Dwieście jardów dalej w
zimnym świetle przesuwał się smukły szary kształt, wyraźnie
zamierzający przeciąć im drogę.

Jacaud zmniejszył już szybkość, kiedy Rossiter znów pojawił

się na pokładzie. Podbiegł do relingu i zatrzymał się, osłaniając ręką
oczy przed deszczem. W szarym brzasku rozbłysnął sygnał. Anglik
odwrócił się z ponurą twarzą.

- Sygnalizują, że chcą wejść na pokład. To ścigacz torpedowy

Królewskiej Marynarki. Wynosimy się stąd.

Mercier złapał go za rękaw i powiedział głosem zdławionym

przez narastającą panikę:

- Te ścigacze robią trzydzieści pięć węzłów, monsieur. Nie

mamy żadnych szans. Rossiter chwycił go za gardło.

- Siedem lat, tyle dostaniesz, jeśli złapią nas z nim na

pokładzie. Teraz zejdź mi z drogi.

Kiwnął głową Jacaudowi, przebiegł przez pokład i znikł na

dole. Silnik ryknął, kiedy Jacaud dał pełny gaz i jednocześnie
zakręcił kołem sterowym. Łódź przechyliła się na burtę, niemal
stanęła w miejscu, po czym zanurkowała we mgłę.

Szare ściany otoczyły ich i zasłoniły ze wszystkich stron.

Drzwi prowadzące pod pokład rozwarły się z trzaskiem. Pojawił się
Rossiter w towarzystwie pasażera. Był to Murzyn w średnim
wieku, ubrany w ciężki płaszcz z futrzanym kołnierzem. Rozejrzał

się niepewnie. Rossiter przemówił do niego po angielsku. Murzyn
kiwnął głową i podszedł do relingu, a wtedy Rossiter wyciągnął
automat i zadał mu potężny cios w podstawę czaszki. Murzyn
zatoczył się i upadł nie wydając krzyku.

To, co stało się później, przypominało senny koszmar. Anglik

działał zdumiewająco szybko i energicznie. Chwycił ciężki łańcuch
z pokładu rufowego i owinął go kilkakrotnie wokół ciała pasażera.
Resztką łańcucha okręcił mu szyję i spiął oba końce kawałkiem
drutu.

Odwrócił się i zawołał do Merciera, przekrzykując ryk silnika:
Okay, bierz go za nogi i do wody z nim.
Mercier stał nieruchomo, jak skamieniały. Rossiter przykląkł

na jedno kolano i podźwignął Murzyna do pozycji siedzącej.
Mężczyzna z wysiłkiem uniósł głowę, zatrzepotał powiekami i
otworzył oczy. Wpił się wzrokiem w Merciera - nie błagalnie, ale z
nienawiścią - otworzył usta i krzyknął coś po angielsku. Rossiter
pochylił się i chwycił go pod pachy, po czym wyprostował się, a
ciało Murzyna wypadło przez reling głową do przodu i
natychmiast zniknęło w morzu.

Anglik odwrócił się i uderzył Merciera w twarz tak mocno, że

ten rozciągnął się na pokładzie.

- Teraz wstawaj i weź się do roboty przy sieciach, bo inaczej

dołączysz do niego.

Wszedł do sterówki. Marynarz leżał przez chwilę, potem

podniósł się i pokuśtykał na rufę. To nie mogło się zdarzyć. O Boże,
przecież to nie mogło się zdarzyć. Pokład przechylił się gwałtownie,
kiedy Jacaud znowu zakręcił sterem. Mercier upadł twarzą na stos
śmierdzących sieci i zaczął wymiotować.

Uratowała ich mgła, która zakryła połowę kanału La Manche i

osłoniła ich ucieczkę na francuski brzeg.

W sterówce Jacaud łyknął rumu z butelki, którą podał mu

Rossiter, po czym zachichotał ochryple.

- Zgubiliśmy ich.

- Masz szczęście - przyznał Rossiter. - Widocznie jesteś

porządnym człowiekiem.

- Szkoda tej przesyłki.
- Takie jest życie. - Rossiter wydawał się zupełnie

niewzruszony. Pokazał na Merciera, który kulił się przy sieciach,
obejmując głowę rękami. - Co z nim?

- To mięczak - oświadczył Jacaud. - Facet bez charakteru. Jego

też powinniśmy wyrzucić za burtę. - A co powiesz ludziom w St.
Denise? - Rossiter potrząsnął głową. - Zostaw go mnie.

Przeszedł przez pokład i stanął nad Mercierem, trzymając

butelkę rumu.

- Lepiej łyknij sobie.
Mercier powoli podniósł głowę. Twarz miał białą jak rybi

brzuch, oczy pełne bólu.

- On jeszcze żył, monsieur. Jeszcze żył, kiedy pan go wrzucił

do wody.

Jasne, płowe włosy Rossitera błyszczały w porannym słońcu.

Wyglądał jak pozbawiony wieku. Popatrzył na Merciera, jego
ładna, delikatna twarz była pełna współczucia. Westchnął ciężko,
przykucnął i wyjął z kieszeni prześliczny posążek Madonny.
Statuetka miała około ośmiu cali wysokości i wydawała się bardzo
stara. Była misternie wyrzeźbiona z kości słoniowej - tej samej
barwy, co włosy Rossitera, inkrustowana srebrem. Kiedy Rossiter
nacisnął kciukiem jej stopy, jak za dotknięciem różdżki
czarodziejskiej pojawiło się stalowe ostrze, długie na sześć cali,
ostre jak brzytwa z obu stron, pieczołowicie wypolerowane.

Rossiter pocałował Madonnę z uszanowaniem, bez śladu

szyderstwa, a potem musnął ostrzem prawy policzek marynarza.

- Masz żonę, Mercier - powiedział łagodnie, ani na chwilę nie

zmieniając świątobliwego wyrazu twarzy. - Podobno jest
nieuleczalnie chora?

- Monsieur... - szepnął Mercier. Miał wrażenie, że serce

zamarło mu w piersi.

- Jedno słowo, Mercier, jedno jedyne słowo i poderżnę jej

gardło. Rozumiesz?

Mercier odwrócił się. Żołądek podjechał mu do gardła, znowu

ogarnęły go mdłości. Rossiter podniósł się, przeszedł przez pokład i
stanął w drzwiach sterówki.

- W porządku? - zapytał Jacaud.
- Naturalnie. - Rossiter głęboko wciągnął w płuca świeże słone

powietrze i uśmiechnął się. - Ładny poranek, Jacaud, piękny
poranek. I pomyśleć, że człowiek straciłby to wszystko, gdyby
został w łóżku.

Rozdział II

Wśród zmarłych

Mgła okrywała miasto, a gdzieś w oddali statki, które

pokonywały dolny nurt Tamizy w drodze na morze, buczały
żałośnie dając ostrzegawcze sygnały. Mgła - prawdziwa mgła, taka,
jaką spotyka się tylko w Londynie i w żadnym innym miejscu na
kuli ziemskiej. Mgła, która uśmiercała ludzi w podeszłym wieku,
powodowała uliczne korki i zamieniała jedno z największych miast
świata w królestwo chaosu.

Paul Chavasse wysiadł z taksówki na Marble Arch,

pogwizdując cicho pod nosem postawił kołnierz płaszcza i wszedł
w bramę parku. Osobiście bardzo lubił mgłę, a jeszcze bardziej
deszcz. Może pozostało mu to z okresu młodości, a może istniało
inne, prostsze wytłumaczenie. Deszcz i mgła zamykają człowieka w
małym, prywatnym światku, co czasami bywa bardzo wygodne.

Przystanął, żeby zapalić papierosa - wysoki, przystojny

mężczyzna z twarzą tak galijską jak plac Pigalle w sobotnią noc i z
celtyckimi kośćmi policzkowymi, dziedzictwem po ojcu
Bretończyku. Parkowy dozorca wychynął spośród cieni i znikł bez
słowa - scenka, która mogła wydarzyć się tylko w Anglii. Chavasse
ruszył dalej swoją drogą, dziwnie rozweselony.

Szpital St.Bede stał na drugim końcu parku i pomimo swej

światowej sławy wyglądał jak gotycko-wiktoriańskie monstrum.
Oczekiwano go tam i kiedy zgłosił się w recepcji, portier w
schludnym błękitnym uniformie poprowadził go przez korytarze
wyłożone zielonymi kafelkami, ciągnące się w nieskończoność.
Przekazano go starszemu laborantowi, urzędującemu w małym
oszklonym biurze, który zwiózł go na dół do kostnicy zadziwiająco
nowoczesną windą. Kiedy drzwi windy otworzyły się, Chavasse
natychmiast poczuł przenikliwy zapach środków odkażających, tak
typowy dla szpitali, oraz wyjątkowe zimno. Rozległe, pełne ech

pomieszczenie wypełniały szeregi stalowych szuflad, każda
zawierająca zwłoki, ale powód jego wizyty czekał osobno na
operacyjnym wózku, przykryty gumową płachtą.

- Niestety nie mogliśmy go wsadzić do szafy - wyjaśnił

laborant odsuwając płachtę. - Za bardzo spuchł. Śmierdzi jak
zeszłoroczna ryba albo jeszcze gorzej.

Z bliska smród był niemal przytłaczający, pomimo środków

zapobiegawczych, jakie niewątpliwie zastosowano. Chavasse wyjął
chusteczkę i przyłożył ją do nosa.

- Rozumiem.
Wiele razy widywał śmierć w najrozmaitszej postaci, ale ta

potworność była czymś nowym. Popatrzył na zwłoki i nieznacznie
zmarszczył brwi.

- Jak długo leżał w wodzie?
- Sześć do siedmiu tygodni.
- Potrafiliście to ustalić?
- O tak... testy uryny, tempo chemicznego rozkładu i tak dalej.

Nawiasem mówiąc był Murzynem, wie pan?

- Tak mi powiedziano, ale nigdy bym się tego nie domyślił.
Laborant kiwnął głową.
- Długotrwałe zanurzenie w słonej wodzie dziwnie wpływa na

pigmentację skóry.

- Na to wygląda. - Chavasse cofnął się o krok i schował

chusteczkę do kieszeni. - Dziękuję bardzo. Chyba zobaczyłem
wszystko, czego potrzebowałem.

- Możemy już się go pozbyć, sir? - zapytał laborant naciągając

z powrotem płachtę.

- Ach tak, zapomniałem. - Chavasse wydobył portfel i wyjął

formularz likwidacji zwłok. - Tylko kremacja. Wszystkie
dokumenty muszą być do jutra w Ministerstwie Spraw
Wewnętrznych.

- W Akademii Medycznej myśleli, że dostaną go na sekcję.
- Niech pan im powie, żeby poszukali gdzie indziej. -

Chavasse naciągnął rękawiczki. - Proch do prochu, tak ma być z
tym chłopcem, i żadnych sztuczek. Sam trafię do wyjścia.

Kiedy wyszedł, laborant zapalił papierosa z pochmurną miną.

Zastanawiał się nad Chavasse’em. Facet wygląda trochę na
cudzoziemca, ale z pewnością to Anglik. Całkiem sympatyczny
gość - dżentelmen, używając staroświeckiego określenia - a jednak
coś z nim było nie w porządku. Oczy, właśnie, o to chodzi. Czarne i
kompletnie bez wyrazu. Wydawały Czas umieraniu się spoglądać
przez człowieka na wylot, jak gdyby wcale go nie dostrzegały.
Podobne oczy miał japoński pułkownik w tym obozie w Syjamie, w
którym laborant spędził trzy najgorsze lata swojego życia. Dziwny
gość był z tego Japońca. Miły i uprzejmy, ale potrafił spokojnie palić
papierosa, kiedy zachłostywano jakiegoś człowieka na śmierć.

Laborant otrząsnął się i rozłożył formularz, który dał mu

Chavasse. Formularz był podpisany przez samego ministra spraw
wewnętrznych. To załatwiało sprawę. Starannie schował papier do
portfela i pchnął wózek w sąsiednie drzwi, prowadzące do
krematorium. Dokładnie trzy minuty później zamknął szklane
drzwiczki jednego z trzech specjalnych pieców i sięgnął do
przełącznika. Płomienie pojawiły się jakby magicznym sposobem i
natychmiast objęły ciało, rozdęte od własnych gazów.

Laborant zapalił następnego papierosa. Profesor Henson nie

będzie zachwycony, ale już się stało, a poza tym jest potwierdzenie
na piśmie. Pogwizdując wszedł do sąsiedniego pomieszczenia i
zrobił sobie filiżankę herbaty.

Upłynęły prawie dwa miesiące od ostatniej wizyty Chavasse’a

w St.John’s Wood. To było jak powrót do domu po długiej
nieobecności. Nic dziwnego, jeśli wziąć pod uwagę tryb życia, jaki
Chavasse prowadził od dwunastu lat, odkąd został agentem Biura -
mało znanej sekcji brytyjskiego wywiadu, zajmującej się sprawami,
z którymi nikt inny nie potrafił sobie poradzić.

Chavasse wszedł po schodach i nacisnął dzwonek obok

mosiężnej plakietki głoszącej: „Brown and Co - Import i Eksport”.

Prawie natychmiast drzwi otworzył wysoki siwiejący mężczyzna w
niebieskim uniformie z serży. Wyraźnie rozpromienił się na widok
Chavasse’a.

- Dobrze, że pan wrócił, panie Chavasse. Zdrowo pan wygląda

z tą opalenizna.

- Cieszę się, że wróciłem, George.
- Pan Mallory pytał o pana, sir. Panna Frazer dzwoni na dół co

parę minut.

- To nic nowego, George.
Chavasse szybko wspiął się po krętych schodach w stylu

Regencji. Nic się nie zmieniło. Zawsze było tak samo. Przez długi
czas prawie nic się nie dzieje, a potem nagle wyskakuje coś takiego,
że doba powinna mieć dwadzieścia siedem godzin.

Kiedy Chavasse wszedł do małego sekretariatu na końcu

wąskiego korytarza, Jean Frazer siedziała za biurkiem. Podniosła
wzrok i zdjęła grube okulary z uśmiechem, który w obecności
Chavasse’a zawsze był odrobinę cieplejszy.

- Paul, wyglądasz świetnie. Wspaniale, że wróciłeś.
Obeszła biurko, drobna, energiczna kobieta około trzydziestki,

atrakcyjna na swój sposób. Chavasse wziął ją za ręce i pocałował w
policzek.

- Miałem zaprosić cię na wieczór do Saddle Room, ale nie

wyszło mi i teraz sumienie mnie gryzie.

- Och, na pewno... zrobiła sceptyczną minę. - Dostałeś moją

wiadomość?

Samolot się spóźnił, ale posłaniec czekał na mnie pod domem.

Nie zdążyłem nawet się rozpakować. Byłem w St.Bede i obejrzałem
ten corpus delicti, czy jak to się nazywa. Wyjątkowo nieprzyjemny
widok. Facet dosyć długo leżał w wodzie. Zrobił się całkiem biały,
co wyglądało trochę dziwnie w świetle twoich informacji. Bo
przecież był Murzynem, prawda?

- Oszczędź mi szczegółów. - Przełączyła interkom. - Paul

Chavasse jest tutaj, panie Mallory.

- Proszę go przysłać.
Głos był oschły i daleki, jak gdyby pochodził z innego świata -

świata, o którym Chavasse niemal zapomniał podczas swojej
dwumiesięcznej rekonwalescencji. Poczuł we wnętrznościach
chłodny dreszcz emocji, kiedy otwierał drzwi i wchodził do
gabinetu.

Mallory wcale się nie zmienił. Ten sam szary flanelowy

garnitur od tego samego znakomitego krawca, ten sam krawat
dobrej szkoły, starannie zaczesane stalowosiwe włosy, to samo
odległe, lodowate spojrzenie sponad okularów. Nie potrafił nawet
zdobyć się na uśmiech.

- Cześć, Paul, miło cię widzieć - powiedział takim tonem, jak

gdyby myślał zupełnie co innego. - Jak noga?

- Już w porządku, sir.
- Żadnych trwałych objawów?
- Boli trochę przy wilgotnej pogodzie, ale powiedziano mi, że

to wkrótce przejdzie.

- Masz szczęście, że możesz chodzić o własnych siłach. Pociski

magnum to paskudztwo. Jak było na Alderney?

Matka Chavasse’a, która była Angielką, po przejściu na rentę

mieszkała na tej najrozkoszniejszej z wysp kanału La Manche. Pod
jej troskliwą opieką Chavasse spędził okres rekonwalescencji. Z
pewnym zdziwieniem uświadomił sobie, że jeszcze wczoraj o tej
porze urządził piknik na białym piasku zatoki Telegraph: kurczęta
na zimno, sałatka i zamrożona butelka Liebfraumilch prosto z
lodówki, owinięta mokrym ręcznikiem, całkowicie wbrew regułom,
ale inaczej nie dało się tego pić.

Westchnął.
- Przyjemnie, sir. Bardzo przyjemnie. Mallory od razu

przeszedł do rzeczy.

- Widziałeś ciało w St.Bede? Chavasse przytaknął i zapytał:
- Wiadomo, kto to był?
Mallory sięgnął po teczkę, otworzył ją.

- Murzyn z Indii Zachodnich nazwiskiem Harvey Preston,

przybyły z Jamajki.

- Skąd to wiecie?
- Był notowany. Mieliśmy jego odciski palców. Chavasse

wzruszył ramionami.

- Kiedy go widziałem, miał palce spuchnięte jak banany.
- Och, chłopcy z laboratorium dysponują niezłą techniką i

potrafią sobie poradzić z takim problemem. Biorą wycinek skóry i
zmniejszają do normalnych wymiarów za pomocą pewnych
chemikaliów.

- Ktoś sporo się napracował nad anonimowymi zwłokami

wyrzuconymi na brzeg. Dlaczego?

- To nie było tak. Rybacka łódź znalazła go przy trałowaniu

dna w pobliżu Brixham, owiniętego siedemdziesięcioma funtami
łańcucha.

- Pewnie morderstwo?
- Śmierć przez utonięcie.
- Paskudny rodzaj śmierci. Mallory położył na biurku zdjęcie.
- To on, sfotografowany na swoim procesie w Bailey w 1967

roku.

- Za co go sądzili?
- Obrabował kasyno w Birmingham na pięćdziesiąt dwa

tysiące funtów. Nawiasem mówiąc, Korona przegrała sprawę.
Został uniewinniony z braku dowodów. Świadkowie nie stawili się
na rozprawę i tak dalej. Zwykła historia.

- Widocznie miał mocne plecy. Mallory sięgnął po tureckiego

papierosa i odchylił się do tyłu na krześle.

- Harvey Preston przyjechał do Anglii w 1938 roku, kiedy miał

dwadzieścia lat. Wstąpił do Korpusu Służb Specjalnych brytyjskiej
armii podczas kryzysu w Monachium. Po kilku miesiącach
przyjechali do niego rodzice i młodsza siostra. Preston ulokował ich
w małym domku w Brighton. Stacjonował w Aldershot jako
kierowca ciężarówki w jednostce transportowej. Jego matka

urodziła drugiego syna, którego nazwali Darcy, trzeciego dnia
wojny, we wrześniu 1939 roku. Tydzień później pułk Harveya
wysłano do Francji. Podczas wielkiego odwrotu, kiedy Niemcy
przerwali front w 1940 roku, jego jednostka poniosła ciężkie straty,
a on sam dostał dwie kule w prawą nogę. Przeżył Dunkierkę i
wrócił do Anglii, ale ponieważ okulał na skutek ran,
zdemobilizowano go i przeniesiono na rentę.

- Co wtedy zrobił?
Najpierw prowadził ambulans, ale potem przeżył osobistą

tragedię. Takie tragedie były powszechne podczas bombardowania
Londynu. W czasie nalotu bomba spadła na domek w Brighton.
Tylko młodszy brat Harveya przeżył. Odtąd wszystko się zmieniło.

- Czym się później zajmował?
- Prostytucją, czarnym rynkiem, do wyboru. Po wojnie

prowadził kilka nielegalnych domów gry i stał się swego rodzaju
potęgą w przestępczym światku. W 1959 roku zajął się
zorganizowaną przestępczością. Policja miała pewność, że to
właśnie on stał za świetnie zorganizowanym gangiem napadającym
na transporty, ale niczego nie mogła mu dowieść. Poza tym kilka
razy obrabował kasy w dniu wypłaty i niewątpliwie był
zamieszany w handel narkotykami.

- Interesujący typ. Co się stało po jego uniewinnieniu w

zeszłym roku? Czy został deportowany? Mallory potrząsnął głową.

- Za długo tutaj mieszkał. Ale Yard naprawdę zaczął go

naciskać. Na początek odebrali mu licencję i nie mógł już
prowadzić kasyna. Następowali mu na pięty tak ostro, że facet
prawie nie ośmielał się ruszyć z domu. Szukali pieniędzy z napadu
na kasyno w Birmingham. Wprawdzie nie mogli ponownie go
oskarżyć, ale dopilnowali, żeby nie wydał tej forsy.

- Czy był żonaty?
- Nie, mieszkał sam. Ale nie był zboczeńcem. Co noc inna

dziewczyna, i tak przez cały czas.

- A co z jego bratem, tym, który przeżył bombardowanie?

- Młody Darcy? - Mallory prawie się uśmiechnął. - Zabawna

historia. Harvey zatrzymał chłopca przy sobie. Posłał go do liceum
St.Paul’s. Chłopak musiał prowadzić bardzo dziwny tryb życia. W
ciągu dnia przebywał z synami najlepszych rodzin, a wieczory
spędzał z najgorszymi szumowinami Londynu. Postanowił
studiować prawo, jak na ironię. Trzy lata temu zdał ostatnie
egzaminy. Po procesie Harveya wyjechał na Jamajkę.

- A co zrobił Harvey?
- Poleciał do Rzymu przed dwoma miesiącami. Na

londyńskim lotnisku prześwietlili go bardzo dokładnie, ale niczego
nie znaleźli. Musieli go wypuścić.

- Dokąd pojechał z Rzymu?
- Interpol śledził go do Neapolu, a tam stracili go z oczu.
- I po dwóch miesiącach znalazł się na dnie rybackiej sieci przy

brzegach Anglii. Interesujące. Jak pan myśli, co on chciał zrobić?

- Moim zdaniem to oczywiste. - Mallory wzruszył ramionami.

- Próbował nielegalnie przedostać się do kraju. Dopóki policja nie
wiedziała, że wrócił, mógł spokojnie odebrać swoje pieniądze i
wyjechać w ten sam sposób.

Chavasse zaczai co nieco rozumieć.
- Ktoś wyrzucił go za burtę, tak pan przypuszcza?
- Coś w tym rodzaju. Odkąd w krajach Wspólnego Rynku

przyjęto ustawę o imigracji, te nocne rejsy przez Kanał stały się
świetnym interesem. Pakistańczycy, Hindusi, Murzyni z Indii
Zachodnich, Australijczycy - wszyscy, którzy nie mogą otrzymać
wizy. To gruba forsa.

- We wczorajszych gazetach był opisany taki przypadek -

zauważył Chavasse. - Zatrzymano starą łódź w pobliżu Felixstowe i
znaleziono trzydziestu dwóch Pakistańczyków na pokładzie.
Każdy zapłacił za przejazd trzysta pięćdziesiąt funtów. Niezły
zarobek za jedną noc.

- To amatorzy - oświadczył Mallory. - Większość nie ma szans.

Tylko zawodowcy mogą uniknąć wpadki, ludzie z organizacji.

Kanał przerzutowy prowadzi stąd aż do Neapolu. Policja włoska
przeprowadziła śledztwo i otrzymała bardzo interesujący raport o
łodzi „Anya”, która odbywa regularne rejsy Neapol-Marsylia pod
panamską rejestracją.

Chavasse sięgnął po teczkę, otworzył ją i zaczai przeglądać

zdjęcia, które zawierała. Było tam kilka fotografii Harveya Prestona
zrobionych na przestrzeni paru lat; na ostatniej stał na schodach
Old Bailey po procesie, obejmując ramieniem młodszego brata.
Chavasse przerzucił raporty i podniósł wzrok.

- To jest policyjna robota. Gdzie tu miejsce dla nas?
- Wydział Specjalny Scotland Yardu poprosił nas o pomoc.

Uważają, że to zadanie wymaga umiejętności, które posiadają raczej
nasi agenci.

- Ostatnim razem, kiedy prosili o pomoc, musiałem spędzić

sześć miesięcy w trzech najgorszych więzieniach Anglii - stwierdził
Chavasse. - A w dodatku o mało nie odstrzelili mi nogi. Dlaczego
mamy za nich robić brudną robotę?

- Przygotowaliśmy ci dobrą legendę - powiedział

beznamiętnie Mallory. - Będziesz używał własnego nazwiska, nie
potrzebujesz pseudonimu. Obywatel australijski francuskiego
pochodzenia. Poszukiwany w Sydney za napad z bronią w ręku. -
Podsunął Chavasse’owi skoroszyt. Wszystko, czego potrzebujesz,
jest tutaj, nawet wycinki z gazet potwierdzające twoją kryminalną
przeszłość. Oczywiście gotów jesteś zapłacić każda cenę, żeby
przedostać się do Anglii bez kłopotliwych pytań.

Chavasse znów miał wrażenie, że unosi go ogromna fala.
- Kiedy wyjeżdżam?
- O trzeciej trzydzieści masz samolot do Rzymu z

londyńskiego lotniska. Jeśli zaraz wyjdziesz, zdążysz bez
problemu. Walizka czeka za drzwiami. Kazałem ją przywieźć.
Dobrze się składa, że nie zdążyłeś się jeszcze rozpakować. - Wstał i
wyciągnął rękę. Dużo szczęścia, Paul. Bądź w kontakcie jak zwykle.

Mallory usiadł, nałożył okulary i sięgnął po teczkę. Chavasse

wziął swój skoroszyt i wyszedł. Chichotał zamykając drzwi.

- Co cię tak ubawiło? - zapytała Jean Krazer. Chavasse

przechylił się przez biurko i wziął ją pod brodę.

- Najładniejsza sztuka, jaka wpadła mi w oko od wyjazdu z

Sydney - powiedział bardzo wyraźnym australijskim akcentem.

Wytrzeszczyła na niego oczy ze zdumieniem.
- Zwariowałeś?
Chavasse roześmiał się i podniósł walizkę.
- Chyba tak, Jean. Chyba rzeczywiście zwariowałem -

powiedział i wyszedł.

Rozdział III

Dziewczyna z Bombaju

Kobieta była Hinduską, bardzo młodą - najwyżej szesnaście

lat, jak oceniał Chavasse. Miała jasną, delikatną cerę i smutne
brązowe oczy, idealnie harmonizujące ze szkarłatnym sari.
Chavasse widział ją tylko raz podczas dwudniowej podróży z
Neapolu. Przypuszczał, że oboje zmierzają do tego samego miejsca
przeznaczenia.

Opierał się o reling, kiedy dziewczyna wyszła na pokład.

Trochę niepewnie kiwnęła mu głową i zapukała do drzwi kajuty
kapitana. Po chwili drzwi otwarły się i pojawił się Skiros. Był
rozebrany do pasa i nie ogolony. Uśmiechnął się przymilnie, co
uczyniło jego twarz jeszcze bardziej odrażającą niż zazwyczaj, i
odsunął się na bok.

Dziewczyna zawahała się nieznacznie i weszła do kajuty.

Skiros zerknął na Chavasse’a, mrugnął i zamknął drzwi. Nie
najlepiej to wróżyło dla Miss Indii. Chavasse wzruszył ramionami.
Nie jego zmartwienie. Miał inne sprawy na głowie. Zapalił
papierosa i przeszedł na rufę starego parowca.

Pavlo Skiros urodził się w Konstantynopolu przed

czterdziestu siedmiu laty. Miał w żyłach trochę krwi greckiej, trochę
tureckiej i sporo rosyjskiej - i przynosił wstyd tym wszystkim trzem
narodom. Pływał po morzu przez całe życie, ale jego prawa do
dyplomu kapitana były co najmniej wątpliwe. Posiadał jednak inne
umiejętności, które bardziej odpowiadały właścicielom „Anyi”.

Przysiadł na krawędzi stołu w swojej małej, zaśmieconej

kajucie i podrapał się pod lewą pachą, pożądliwie spoglądając na
dziewczynę.

- Co mogę dla ciebie zrobić? - zapytał po angielsku.
- Moje pieniądze - przypomniała mu. - Powiedział pan, że

odda mi je pan, kiedy dopłyniemy do portu.

- Wszystko w swoim czasie, moja droga. Dokujemy za pół

godziny i dopóki celnicy nie skończą, powinnaś zejść ludziom z
oczu.

- Będą kłopoty? - zapytała z niepokojem. Skiros potrząsnął

głową.

- Żadnych kłopotów, obiecuję ci. Wszystko jest załatwione. Za

parę godzin ruszysz w swoją drogę.

Wstał i podszedł do niej tak blisko, że poczuła jego zapach.
- O nic się nie martw. Osobiście wszystkiego dopilnuję.
Położył rękę na jej ramieniu. Dziewczyna cofnęła się lekko.
- Dziękuję... bardzo panu dziękuję. Pójdę się przebrać. Sari to

niezbyt praktyczny strój na marsylskim nabrzeżu w nocy.

Otworzyła drzwi i zatrzymała się na widok Chavasse’a.
- Kim jest ten człowiek?
- Zwyczajny pasażer, Australijczyk.
- Rozumiem. Pewnie to taki sam pasażer jak ja?
- Nie, nic z tych rzeczy. - Skiros wierzchem dłoni otarł pot z

czoła. - Lepiej wracaj do kajuty i zostań tam. Przyjdę po ciebie
później, kiedy wszystko się uspokoi.

Uśmiechnęła się ponownie i wydawała się jeszcze młodsza.
- Dziękuję. Nie ma pan pojęcia, co to dla mnie znaczy.
Drzwi zamknęły się za nią. Skiros przez chwilę stał i gapił się

tępo przed siebie, potem sięgnął po butelkę whisky i brudny
blaszany kubek stojący na stole. Pijąc myślał o dziewczynie i o tym,
co z nią zrobi, kiedy wszystko się uspokoi i kiedy zostaną sami.
Wyraz jego twarzy nie był przyjemny.

Weszli do portu z wieczornym przypływem i było już ciemno,

kiedy zadekowali. Chavasse wcześniej zszedł do swojej kajuty.
Teraz leżał na koi, palił i wpatrywał się w sufit, na którym łuszcząca
się farba utworzyła ciekawe wzory.

Reszta statku również pozostawiała wiele do życzenia.

Jedzenie było zaledwie znośne, koce brudne, a cała załoga, łącznie
ze Skirosem, wyglądała wyjątkowo ponuro.

Wykorzystując informacje uzyskane od włoskiej policji,

Chavasse znalazł Skirosa w pewnej portowej knajpie w Neapolu.
Mignął mu przed nosem zwitkiem siedmiuset funtów w
banknotach pięciofuntowych, a oczy kapitana natychmiast
rozbłysły. Chavasse nie posłużył się legendą o swojej kryminalnej
przeszłości - wolał, żeby Skiros sam to odkrył. Udawał po prostu
Australijczyka, który pragnie odwiedzić Stary Kraj, ale odmówiono
mu wizy. Skiros przełknął tę historyjkę. Za sto funtów zabierze
Chavasse’a do Marsylii, wysadzi nielegalnie na brzeg i przekaże
ludziom, którzy przewiozą go bezpiecznie przez Kanał.

Na statku Chavasse umyślnie zostawił w kajucie portfel, bez

pieniędzy, ale zawierający między innymi wycinek z „Sydney
Morning Herald”, gdzie wymieniano go jako poszukiwanego przez
policję w związku z serią zbrojnych napadów. Była tam nawet
fotografia. Widocznie przynęta chwyciła, ponieważ kajuta została
przeszukana - Chavasse wiedział, jak to sprawdzić.

Był zdumiony, że do tej pory nikt jeszcze nie próbował

oskubać go z forsy i wyrzucić za burtę, ponieważ Skiros wyglądał
na człowieka, który chętnie sprzeda własną siostrę na targu
niewolników, nawet za umiarkowaną cenę.

Co noc Chavasse zasypiał za podwójnie zaryglowanymi

drzwiami, trzymając w pogotowiu pod poduszką swojego smith &
wessona. Wyjął go teraz i starannie sprawdził bębenek. Kiedy
włożył rewolwer do specjalnej kabury, ciasno przylegającej w talii,
rozległo się pukanie. Do kajuty zajrzał Melos, pierwszy oficer,
Cypryjczyk o twardym spojrzeniu.

- Kapitan Skiros czeka na pana.
- Dobrze się składa, chłopie. - Chavasse wziął czarny trencz i

sięgnął po walizkę. - Nie lubię siedzieć sam w czterech ścianach.

Na zewnątrz padało. Chavasse ruszył za Melosem po śliskim

pokładzie do kapitańskiej kajuty. Kiedy weszli, Skiros siedział za
stołem i jadł kolację.

- A więc, panie Chavasse, dopłynęliśmy bezpiecznie?

- Na to wygląda, chłopie - odparł wesoło Chavasse. - Zaraz,

dałem panu pięćdziesiąt funciaków w Neapolu. Tu jest jeszcze
pięćdziesiąt, które się panu należą.

Wyciągnął plik piątek i odliczył dziesięć na stole. Skiros

zgarnął pieniądze.

- Przyjemnie robić z panem interesy.
- Dokąd teraz? - zapytał Chavasse.
- Przy tym doku nie ma strażnika. Nikt pana nie zatrzyma,

kiedy pan przejdzie przez bramę. Złapie pan ekspres do Paryża o
dziewiątej trzydzieści. Tam zaczeka pan na peronie obok kiosku z
książkami. Podejdzie do pana człowiek i zapyta, czy jest pan jego
kuzynem Charlesem z Marsylii. Dalej wszystko jest ustalone.

- Dobrze. - Chavasse wciąż uśmiechał się dobrodusznie, kiedy

naciągał trencz i podnosił walizkę. - Aha, widziałem tutaj taką
dziewczynę, Hinduskę...

- Czego pan od niej chce? - zapytał Skiros. Jego uśmiech zgasł.
- Niczego specjalnego. Pomyślałem tylko, że może oboje

jedziemy na tym samym wózku.

- Myli się pan. - Skiros wstał, otarł wąsy i wyciągnął rękę. -

Radzę się pospieszyć. Ma pan mało czasu, żeby złapać ten pociąg.

Chavasse uśmiechnął się do obu mężczyzn.
- No jasne, nie mogę się spóźnić, bo zawalę całą sprawę.
Wyszedł w deszcz, przemierzył pokład i zbiegł po trapie. Na

nabrzeżu stał przez chwilę pod latarnią, potem zanurzył się w
ciemność.

Melos odwrócił się do Skirosa z pytającym wyrazem twarzy.
- Sporo forsy było w tym zwitku. Skiros kiwnął głową.
- Idź za nim. Weź Andrewa. Powinniście sobie poradzić we

dwóch.

- A jak facet narobi szumu?
- Jakim cudem? Jest tutaj nielegalnie, a policja w Sydney

poszukuje go za zbrojny napad. Użyj swojej inteligencji, Melos.

Melos wyszedł. Skiros jadł dalej, metodycznie opróżniając

talerz. Kiedy skończył, nalał sobie ogromną porcję whisky i powoli
wypił.

Na zewnątrz deszcz padał jeszcze gwałtowniej i migotał

srebrzyście w żółtym blasku świateł nawigacyjnych. Skiros dotarł
do kajuty dziewczyny, zapukał i wszedł.

Hinduska odwróciła się i spojrzała na niego. Wyglądała

dziwnie obco w błękitnym swetrze i szarej plisowanej spódnicy. Na
jej twarzy malował się niepokój, ale opanowała go i uśmiechnęła się
z widocznym wysiłkiem.

- Kapitan Skiros... Więc już czas?
- Najwyższy czas - odparł Skiros. Gwałtownie pchnął ją na

koję, rzucił się na nią całym ciężarem i zakrył jej usta ręką, żeby
stłumić krzyk.

Melos i marynarz Andrew pospiesznie przeszli wzdłuż

doków, przystanęli przy żelaznej bramie i nadsłuchiwali. Nie
usłyszeli nic. Melos zmarszczył brwi.

- Gdzie on się podział?
Ostrożnie zrobił krok do przodu.
Chavasse wynurzył się z cienia, obrócił Cypryjczyka i wbił mu

kolano w pachwinę. Melos osunął się na mokre kamienie i leżał
skręcając się z bólu. Chavasse wyszczerzył zęby do Andrewa.

- Co tak się guzdraliście?
Andrew natychmiast zaatakował. Nóż w jego prawej dłoni

błyszczał od wilgoci. Chavasse wprawnie podciął mu nogi i
Andrew upadł na ziemię. Zaczął się podnosić, ale Chavasse chwycił
go za prawy nadgarstek i brutalnie wykręcił mu ramię do tyłu.
Andrew wrzasnął, kiedy pękł mu mięsień w ramieniu. Chavasse
pchnął go głową naprzód na pręty bramy.

Melos zdołał wstać i teraz wymiotował gwałtownie. Chavasse

przestąpił ciało Andrewa i złapał Melosa za koszulę.

- Czy naprawdę ktoś miał na mnie czekać w Paryżu, przy

kiosku z książkami? Tamten pokręcił głową przecząco.

- A ta Hinduska? O co chodzi Skirosowi? Melos nie

odpowiedział. Chavasse odepchnął go ze wstrętem, odwrócił się i
pobiegł w stronę statku.

Dziewczyna wbiła zęby w dłoń kapitana i ugryzła go aż do

krwi. Skiros jęknął z bólu i trzepnął ją po twarzy.

- Na Boga, już ja cię nauczę - warknął.
Będziesz się czołgać przede mną na kolanach, zanim z tobą

skończę.

Rzucił się na nią z wykrzywioną twarzą. W tej samej chwili

drzwi otwarły się i wszedł Chavasse. Niedbale trzymał smith &
wessona jedną ręką, ale jego oczy były bardzo ciemne w białej,
nieruchomej twarzy. Skiros odwrócił się gwałtownie. Chavasse
pokiwał głową.

- Naprawdę drań z ciebie, co, Skiros?
Skiros zrobił krok do przodu. Chavasse rąbnął go w twarz lufą

rewolweru, trysnęła krew. Kapitan upadł z powrotem na koję, a
dziewczyna podbiegła do Chavasse’a, który objął ją ramieniem.

- Niech pani nic nie mówi, sam zgadnę. Chciała pani wyjechać

do Anglii, ale odmówiono pani wizy.

- Zgadza się - przyznała ze zdumieniem.
- Więc jedziemy na tym samym wózku. Ile Skiros kazał sobie

zapłacić?

- Zabrał mi wszystkie pieniądze w Neapolu. Ponad czterysta

funtów. Powiedział, że u niego będą bezpieczniejsze.

- Rzeczywiście? - Chavasse szarpnięciem postawił Skirosa na

nogi i pchnął go w stronę drzwi. - Niech pani weźmie walizkę i
czeka na mnie przy trapie. Muszę pogadać z naszym poczciwym
kapitanem.

Wepchnął Skirosa do jego własnej kajuty. Kapitan odwrócił się

ze złością. Krew spływała mu po twarzy.

- To ci nie ujdzie na sucho.
Chavasse dwukrotnie trzasnął go w twarz rewolwerem i

przewrócił na podłogę. Przykucnął obok i powiedział przyjaznym
tonem:

- Oddaj pieniądze dziewczyny. Spieszy mi się. Skiros

wyciągnął klucz z kieszeni spodni, podczołgał się do niedużego
sejfu obok koi i otworzył go. Wyjął plik banknotów i rzucił
Chavasse’owi.

- Stać cię na więcej - stwierdził Chavasse.
Odepchnął Skirosa, sięgnął do sejfu i wyjął czarną kasetkę.

Odwrócił ją do góry dnem. Zwitki banknotów wypadły na podłogę.
Wepchnął je do kieszeni i uśmiechnął się.

- To dla ciebie dobra lekcja, Skiros, warta każdego pensa,

którego straciłeś. - Stuknął go w czoło lufą rewolweru. - A teraz
adres... prawdziwy adres, gdzie znajdziemy łódź, która przewiezie
nas przez Kanał.

- Jedźcie do St.Denise na wybrzeżu bretońskim, nad zatoką

St.Malo - wychrypiał Skiros. - Najbliższym dużym miastem jest
St.Brieuc. Znajdźcie gospodę „Pod Uciekinierem”. Pytajcie o
Jacauda.

- Jeśli skłamałeś, wrócę tu - ostrzegł Chavasse. Skiros ledwie

mógł szeptać.

- To prawda, a ty rób sobie, co chcesz. I tak kiedyś cię

dopadnę.

Chavasse odepchnął go pod ścianę, wstał i wyszedł.

Dziewczyna czekała niecierpliwie przy trapie. Nałożyła
ortalionowy płaszcz i chustkę na głowę.

- Zaczynałam się denerwować powiedziała miękkim, trochę

śpiewnym głosem.

- Niepotrzebnie. - Podał jej plik banknotów zabranych

Skirosowi. - To chyba pani pieniądze. Popatrzyła na niego z
pewnym zdziwieniem.

- Kim pan jest?
- Przyjacielem odparł łagodnie i podniósł jej walizkę. Lepiej

już chodźmy. Ta okolica jest dla nas niezdrowa.

Wziął ją za rękę i razem zeszli po trapie.

Rozdział IV

Nocny pociąg do Brestu

Złapali nocny ekspres do Brestu dziesięć minut przed

odjazdem. Pociąg nie był przepełniony. Chavasse znalazł pusty
przedział drugiej klasy na samym końcu, zostawił dziewczynę z
bagażami i pobiegł do dworcowego bufetu. Wrócił z kartonem
kawy, kanapkami i półtuzinem pomarańczy.

Hinduska z wdzięcznością napiła się kawy, ale pokręciła

głową, kiedy zaproponował jej kanapkę.

- Nie mogę jeść.
Przed nami długa noc - powiedział Chavasse. - Zostawię

trochę dla pani na później.

Pociąg ruszył. Dziewczyna wstała, wyszła na korytarz i

patrzyła na światła Marsylii. Kiedy wreszcie wróciła do przedziału,
wydawała się znacznie spokojniejsza.

- Lepiej się pani czuje? - zagadnął Chavasse.
- Byłam pewna, że coś się nie uda i znowu zobaczę kapitana

Skirosa.

- To był zły sen - oświadczył Chavasse. Może pani o tym

zapomnieć.

- Ostatnio całe moje życie jest jak zły sen.
- Niech mi pani o tym opowie.
Wydawała się onieśmielona i kiedy zaczęła mówić, z początku

szło jej opornie. Nazywała się Famia Nadeem. Chavasse błędnie
ocenił jej wiek, miała dziewiętnaście lat. Urodziła się w Bombaju. Jej
matka zmarła w połogu, a ojciec wyemigrował do Anglii
zostawiwszy ją pod opieką babki. Powiodło mu się - został
właścicielem dobrze prosperującej indyjskiej restauracji w
Manchesterze. Zaprosił córkę do siebie trzy miesiące przed śmiercią
babki.

Ale pojawiły się trudności aż za dobrze znane Chavasse’owi.

Zgodnie z ustawą o imigracji tylko te osoby, które były blisko
spokrewnione z obywatelami Wspólnego Rynku zamieszkałymi na
stałe w Anglii, wpuszczano do kraju bez zezwolenia na pracę.
Famii zabrakło urzędowej metryki potwierdzającej jej tożsamość.
Składano zbyt wiele fałszywych podań, dlatego obecnie władze
trzymały się ściśle litery prawa. Brak dowodu pokrewieństwa - nie
ma zezwolenia na wjazd. Famie odesłano z powrotem do Indii
następnym samolotem.

Ale jej ojciec nie zrezygnował. Wysłał córce pieniądze oraz

informacje o organizacji, która specjalizowała się w pomaganiu
ludziom nie posiadającym zezwolenia. Famia była żenująco naiwna
i Chavasse bez trudu wyciągnął z niej wszystkie informacje
dotyczące szmuglowania ludzi, począwszy od firmy eksportowej w
Bombaju, gdzie rozpoczęła się jej podróż, poprzez Kair i Bejrut, a
skończywszy na Neapolu i agentach sprawujących kontrolę nad
„Anyą”.

- Ale dlaczego oddała pani Skirosowi wszystkie pieniądze?

zapytał.

- Powiedział, że tak będzie bezpieczniej. Że ktoś może mnie

okraść.

- I pani mu uwierzyła?
- Wydawał się miły.
Odchyliła się do tyłu i spojrzała na swoje odbicie ‘w ciemnej

szybie. Była piękna - zbyt piękna, żeby to jej wyszło na dobre,
pomyślał Chavasse. Śliczna, bezbronna młoda dziewczyna, sama w
koszmarnym świecie.

Odwróciła się i napotkawszy spojrzenie Chavasse’a

zarumieniła się lekko.

- A pan, panie Chavasse? Jak było z panem?
Opowiedział jej swoją legendę, przemilczając część

kryminalną. Był artystą z Sydney, który chciał spędzić parę
miesięcy w Anglii pracując na swoje utrzymanie. Lista ubiegających
się o zezwolenie na pracę była bardzo, bardzo długa, a on nie chciał

czekać w kolejce.

Uwierzyła mu od razu, co go zmartwiło, ponieważ historyjka

była mocno naciągana. Znowu oparła się wygodnie i po chwili
zamknęła oczy. Chavasse sięgnął po swój trencz i przykrył ją.
Zaczynał czuć się za nią odpowiedzialny, a to już było kompletną
bzdurą. Ta dziewczyna nic dla niego nie znaczyła - zupełnie nic.
Cóż - przy odrobinie szczęścia wszystko się ułoży, jak tylko dojadą
do St.Denise.

Ale co będzie, kiedy wylądują na angielskim wybrzeżu i

Mallory wkroczy do akcji? Odeślą Famie z powrotem do Bombaju.
Nigdy nie wpuszczą jej do Anglii, jeśli już raz próbowała
nielegalnie przekroczyć granicę. Czasami życie jest bardzo
skomplikowane. Chavasse westchnął, usiadł wygodnie i starał się
zasnąć.

Dotarli do St.Brieuc tuż przed piątą rano. Dziewczyna’ spała

spokojnie przez całą noc. Chavasse obudził ją, kiedy wjeżdżali do
miasta. Znikła na chwilę w korytarzu, a kiedy wróciła, włosy miała
starannie uczesane.

- Jest ciepła woda? - zapytał. Potrząsnęła głową.
- Nie. Ale ja rano wolę zimną. Odświeża. Chavasse przesunął

ręką po twardej szczecinie na brodzie i pokręcił głową.

- Nie lubię obdzierania ze skóry. Ogolę się później.
Pociąg wjechał na dworzec w St.Brieuc po pięciu minutach.

Nikt oprócz nich nie wysiadł. Było zimno i pusto, wszędzie
panowała ta szczególna atmosfera, charakteryzująca dworce
kolejowe na całym świecie we wczesnych godzinach rannych.
Zupełnie jak gdyby wszyscy właśnie odjechali.

Bileter, okutany w ciężki płaszcz i owinięty szalikiem dla

ochrony przed porannym chłodem, powinien już dawno przejść na
emeryturę. Wydawał się zobojętniały na wszystko, nawet na samo
życie. Chorobliwa bladość skóry i uporczywy kaszel nie najlepiej
świadczyły o stanie jego zdrowia. Odpowiadał na pytania
Chavasse’a z lodowatą uprzejmością, ledwie go zauważając.

St.Denise? Tak, jest autobus do Dinard, który zatrzymuje się w

odległości mili od St.Denise. Odjeżdża o dziewiątej z placu. Znajdą
tam kawiarnię otwartą o tej porze ze względu na dzień targowy.
Monsieur Pinaud nie traci okazji do zarobku. Powiedziawszy to
wszystko, bileter ponownie schronił się w swoim niewesołym
świecie, a oni odeszli.

Padał drobny deszcz, kiedy zeszli po schodach na plac i

zobaczyli oświetlone okna kawiarni. W środku było ciepło, ale
pustawo. Chavasse zostawił Famie przy stoliku pod oknem i
podszedł do kontuaru obitego cynkową blachą.

Łysiejący mężczyzna w średnim wieku, ubrany w pasiastą

koszulę i biały fartuch, prawdopodobnie monsieur Pinaud we
własnej osobie, czytał gazetę. Odsunął ją i uśmiechnął się.

- Prosto z pociągu?
- Właśnie. - Chavasse zamówił kawę i bułeczki. - Powiedziano

mi, że o dziewiątej jest autobus do Dinard. Na pewno nie ma nic
wcześniej?

Pinaud pokręcił głową nalewając kawę.
- Chce pan jechać do Dinard?
- Nie, do St.Denise.
Dzbanek z kawą zawisł nieruchomo w powietrzu. Mężczyzna

rozejrzał się niespokojnie.

- St.Denise? Chce pan jechać do St.Denise? Jego reakcja była

bardziej niż interesująca. Chavasse uśmiechnął się uprzejmie.

- Zgadza się. Moja przyjaciółka i ja spędzamy tu krótkie

wakacje. Zamówiłem pokoje w gospodzie „Pod Uciekinierem” u
monsieur Jacauda. Zna go pan?

- Może, monsieur. Dużo ludzi tu przychodzi. - Podsunął

Chavasse’owi kawę i bułeczki. - Proszę bardzo, trzydzieści pięć
franków.

Chavasse zaniósł do stolika dwie filiżanki i talerz bułeczek.

Kiedy usiadł, Pinaud starannie wytarł blaszany kontuar, po czym
znikł w drzwiach, które prowadziły na zaplecze.

- Wrócę za chwilę - powiedział Chavasse do dziewczyny i

poszedł za nim.

Znalazł się w pustym korytarzu wyłożonym kamiennymi

płytami. Na drugim końcu była toaleta oznaczona tabliczką.
Pinauda nigdzie nie było widać. Ostrożnie zrobił parę kroków i
przystanął. Drzwi po prawej były lekko uchylone. Pinaud
rozmawiał przez telefon. Interesujące było, że mówił po bretońsku.
Chavasse, którego dziadek ze strony ojca wciąż rządził rodziną na
farmie pod Vaux mimo swoich osiemdziesięciu lat, znał ten język
jak rodowity Bretończyk.

- Cześć, Jacaud. Przyszły te dwie przesyłki, na które czekałeś.

Dziewczyna dokładnie odpowiada opisowi, ale mężczyzna jest
jakiś dziwny. Mówi po francusku jak Francuz albo jak powinien
mówić Francuz, rozumiesz. Tak... okay. Czekają na autobus o
dziewiątej.

Chavasse cicho wrócił do kawiarni. Famia jadła już drugą

bułeczkę.

- Niech pan się pospieszy, kawa panu wystygnie.
- Nie szkodzi. Pójdę tylko naprzeciwko na przystanek i

sprawdzę jeszcze raz, o której odchodzi ten autobus. Zaraz wracam.

Wyszedł w deszcz nie czekając na jej odpowiedź i pospieszył

na dworzec autobusowy. Było tam jeszcze pusto, ale szybko znalazł
to, czego szukał - rząd metalowych szafek do przechowywania
bagażu, zamykanych na klucz. Wyjął portfel i dodatkowe pieniądze
zabrane Skirosowi, w sumie tysiąc dwieście dolarów
amerykańskich i tysiąc funtów szterlingów. Wepchnął wszystko na
samo dno szafki, zamknął ją szybko i schował kluczyk pod
wyściółkę prawego buta.

Famia wydawała się zdenerwowana, kiedy wrócił do

kawiarni. Poklepał ją uspokajająco po ramieniu i podszedł do
kontuaru.

- Zastanawiałem się, gdzie pan się podział - powiedział

Pinaud.

Chavasse wzruszył ramionami.
- Myślałem, że jest jakiś lokalny pociąg. Cholernie długo

trzeba czekać.

- Niech pan się nie martwi. - Pinaud obdarzył go szerokim

uśmiechem. - Proszę tu posiedzieć i napić się jeszcze kawy. Dużo
farmerów i handlarzy przejeżdża tędy o tej porze. Załatwię, żeby
ktoś pana podrzucił do St.Denise. Ktoś na pewno będzie jechał w
tamtą stronę.

- Bardzo pan uprzejmy. Mogę postawić panu koniak? Chłodno

dzisiaj.

- Znakomity pomysł. - Pinaud sięgnął po butelkę oraz dwa

kieliszki i napełnił je szybko. - Pańskie zdrowie, monsieur. -
Podniósł kieliszek i uśmiechnął się.

Chavasse odwzajemnił jego uśmiech.
- I pańskie.
Brandy zapiekła go w przełyku. Zabrał kawę i wrócił do

stolika, żeby czekać na dalszy rozwój wypadków.

Ludzie wchodzili i wychodzili, głównie tragarze z pobliskiego

rynku. Chavasse kupił dziewczynie drugą kawę i czekał. Mniej
więcej po półgodzinie z wąskiej uliczki po drugiej stronie placu
wyjechała stara furgonetka.

Chavasse leniwie obserwował nadjeżdżający samochód.

Zauważył, że z tej samej uliczki wyłonił się renault i zahamował
przy krawężniku. Furgonetka zaparkowała zaledwie kilka jardów
od okna kawiarni. Wysiadł z niej Jacaud.

Dziewczyna natychmiast zareagowała:
- Ten człowiek... co za okropna twarz. Wygląda jak... jak

wcielenie zła.

- Czasami pozory mylą - odparł Chavasse.
Jacaud przystanął w drzwiach i rozejrzał się niedbale po sali,

jak gdyby szukał kogoś znajomego. Chavasse był jednak pewien, że
tamten ich zauważył. Podszedł do kontuaru i kupił paczkę
papierosów. Pinaud powiedział coś do niego. Jacaud zerknął przez

ramię na Chavasse’a i dziewczynę, po czym odwrócił wzrok.
Pinaud nalał mu koniaku i wyszedł zza kontuaru.

- Ma pan szczęście, monsieur - powiedział do Chavasse’a. - Ten

człowiek jedzie do St.Denise. Zgodził się was zabrać.

Chavasse zwrócił się do dziewczyny po angielsku:
- Tamten przystojny facet zaproponował, że nas podwiezie.

Mamy się zgodzić?

- Dlaczego nie?
Chavasse uśmiechnął się i potrząsnął głową.
- Jest pani bardzo młoda, ale beznadziejnie naiwna. No, ale

darowanemu koniowi nie zagląda się w zęby.

Jacaud przełknął koniak i ruszył do drzwi. Po drodze

zatrzymał się i spojrzał na Chavasse’a z obojętną miną.

- Podobno jadą państwo do St.Denise? Ja też tam jadę. Mogę

was zabrać.

- Wspaniale - powiedział Chavasse. - Zaraz idziemy. Jacaud

kiwnął głową Pinaudowi.

- Resztę załatwimy później - powiedział po bretońsku i

wyszedł.

Siedział już za kierownicą, kiedy nadeszli Chavasse i

dziewczyna. Z przodu było miejsce tylko dla jednego pasażera.
Dziewczyna usiadła w szoferce, a Chavasse wrzucił walizki na tył
wozu i wspiął się do skrzyni. Furgonetka ruszyła natychmiast,
podskakując na kocich łbach i mijając zaparkowanego renaulta.
Chavasse’owi mignęła w przelocie twarz kierowcy i jego jasne
włosy, a potem renault odjechał od krawężnika i ruszył za nimi.
Było to bardzo interesujące.

Chavasse dotknął kolby smith & wessona w kaburze

przypiętej z boku, potem usiadł wygodnie i czekał, co będzie dalej.

Po kilku minutach wyjechali z miasta i znaleźli się na wąskiej

wiejskiej drodze. Ulewny deszcz i lekka przygruntowa mgła
znacznie ograniczały widoczność, ale w dali od czasu do czasu
spoza sosen prześwitywało morze.

Renault trzymał się tak blisko, że Chavasse wyraźnie widział

kierowcę, bladego, przystojnego mężczyznę o bardzo jasnych
włosach, który wyglądał na księdza. Dojechali do skrzyżowania w
miejscu, gdzie sosnowe lasy zdawały się rozciągać w
nieskończoność. Furgonetka pojechała prosto, renault skręcił w
lewo i znikł. Chavasse zmarszczył brwi. Zdziwniej i zdziwniej,
całkiem jak w „Alicji w Krainie Czarów”.

Furgonetka skręciła w lewo na wąski piaszczysty trakt i

pojechała przez sosnowy las w stronę morza. Po chwili silnik
zakaszlał kilka razy, zakrztusił się i zgasł. Furgonetka zahamowała i
Jacaud wyskoczył z szoferki.

- Kłopoty? - zapytał Chavasse.
- Skończyła się benzyna - oznajmił Jacaud. - Ale nic się nie

stało. Zawsze wożę ze sobą zapas. Tam z tyłu, za ławką. Może mi
pan podać?

Chavasse znalazł stary wojskowy kanister, pochodzący chyba

z czasów Dunkierki. Kanister był pełen i trudno było nim
manipulować w ciasnej przestrzeni. Musiał użyć obu rąk, na co
oczywiście liczył Jacaud. Kiedy Chavasse z widocznym wysiłkiem
dźwignął kanister na ramę bagażnika, ręka potężnego mężczyzny
wyłoniła się zza pleców uzbrojona w łyżkę do opon.

Łyżka opadła, ale Chavasse’a już tam nie było. Uskoczył w bok

nie wypuszczając kanistra, a łyżka wyszczerbiła ramę bagażnika.
Jacaud zaczął już się cofać - ten sam instynkt, który utrzymał go
przy życiu przez czterdzieści lat, ostrzegał go teraz, że popełnił
poważny błąd - ale nie zdążył. Kanister uderzył go mocno w pierś.
Upadł i przetoczył się na brzuch. Kiedy zaczął wstawać, Chavasse
wylądował mu na plecach.

Ramię, które zacisnęło się na gardle Jacauda, przypominało

stalową sztabę i tak dokładnie odcięło mu dopływ powietrza, że
natychmiast zaczął się dusić.

Chavasse nie był pewien, co się stało później.
Usłyszał, że Famia krzyczy, woła go, a potem nagle ogarnęła

go ciemność. Nie było bólu... żadnego bólu. Cios w podstawę
czaszki został wymierzony po mistrzowsku - myśl pojawiła się i
znikła. Po chwili odzyskał wzrok.

Patrzył w górę, na twarz rozgniewanego anioła, twarz

świętego Antoniego wychudzonego od postów. Bladoniebieskie
oczy pod strzechą jasnych włosów były zupełnie puste. Nie
wyrażały żadnych uczuć. Mężczyzna klęczał obok Chavasse’a i
widocznie nad czymś medytował. W obu dłoniach ściskał
prześliczną statuetkę Madonny z kości słoniowej.

Chavasse czuł na plecach twardy uścisk smith & wessona,

bezpiecznego w sprężynowej kaburze. Famia Nadeem stała obok
furgonetki z załamanymi rękami i przerażeniem na twarzy, Jacaud
obok niej. Chavasse postanowił na razie nie podejmować żadnych
gwałtownych kroków. Spojrzał nieobecnym wzrokiem na
klęczącego mężczyznę i przetarł ręką oczy.

Tamten uderzył go w twarz.
- Słyszysz mnie, Chavasse?
Chavasse z wysiłkiem oparł się na łokciu. Blady mężczyzna

uśmiechnął się nieznacznie.

Myślałem już, że uderzyłem cię mocniej, niż zamierzałem.
- Dostatecznie mocno. - Chavasse usiadł rozcierając kark jedną

ręką. Pewnie Skiros pana zawiadomił.

- Naturalnie. Dał mi do zrozumienia, że posiadasz znaczną

sumę pieniędzy należących do organizacji, dla której pracuję. Gdzie
są te pieniądze?

- W bezpiecznym miejscu w St.Brieuc. Pomyślałem sobie, że

powinienem zachować jakiś atut na wszelki wypadek. Nawiasem
mówiąc, z kim mam przyjemność? Na pewno nie jest pan
Jacaudem.

- Poznałeś już monsieur Jacauda. Ja nazywam się Rossiter.
- A Jacaud i Skiros pracują dla pana?
- W pewnym sensie.
- Wobec tego muszę złożyć zażalenie. Wasza organizacja nie

najlepiej traktuje klientów płacących gotówką. Kiedy dopłynęliśmy
do Marsylii, Skiros wysłał mnie fałszywym tropem i wypuścił za
mną dwóch bandziorów, żeby mnie obrabowali. A gdy wróciłem na
statek, żeby z nim porozmawiać, usiłował właśnie zgwałcić tę
dziewczynę. W dodatku odebrał jej ponad czterysta funtów. Nie
wiem, czy pan jest z niego zadowolony, ale moim zdaniem
powinien pan zerknąć na jego rachunek bankowy.

Rossiter słuchał, patrząc jednocześnie na Famie Nadeem z

zachmurzoną twarzą. Kiedy do niej podszedł, spuściła wzrok.
Wziął ją pod brodę i zmusił do podniesienia głowy.

- Czy on mówi prawdę?
Dziewczyna nagle odzyskała panowanie nad sobą. Popatrzyła

na niego bez lęku i skinęła głową. Rossiter odwrócił się gwałtownie
i podszedł do Chavasse’a. Miał strapiony wyraz twarzy i ponure
spojrzenie.

- Co za świat - powiedział cicho. - Co za wstrętny, obrzydliwy

świat. - Głęboko wciągnął powietrze. - Wstawaj!

Chavasse zrobił, co mu kazano, wyciągając jednocześnie smith

& wessona. Jacaud wydał gniewny okrzyk, ale Rossiter ruchem ręki
nakazał mu milczenie. Stał na lekko rozstawionych nogach,
podrzucał wysoko w powietrze Madonnę z kości słoniowej i
chwytał ją w prawą dłoń.

- Co teraz?
- Teraz nic - odparł Chavasse. - Chcę tylko dotrzeć do

Londynu bez szwanku, a potem zniknąć.

- Całkowicie zrozumiałe. - Rossiter prawie się uśmiechnął. -

Dziesięć lat w australijskim więzieniu to niezbyt kusząca
perspektywa. Podobno wasz system penitencjarny jest raczej
staroświecki.

Chavasse’owi udało się zrobić odpowiednio zdumioną minę.
- Czy ty wszystko musisz wiedzieć, chłopie?
- Owszem, jeśli chodzi o klienta.
Chavasse westchnął i odłożył smith & wessona.

- Najadłem się dosyć strachu przez kilka ostatnich miesięcy,

Rossiter. Nie chcę więcej kłopotów. Zabierz mnie do Anglii, tylko o
to proszę. Zapłacę, ile będzie trzeba. Ta sprawa w Marsylii to była
wina Skirosa, wierz mi.

Rossiter wsunął Madonnę do prawej kieszeni.
- Pieniądze. Gdzie?
Chavasse powiedział mu. Potem zdjął prawy but i wyciągnął

kluczyk, który Rossiter natychmiast rzucił Jacaudowi.

- Zaczekamy tu na ciebie. Możesz wziąć renaulta.
Jacaud bez słowa zniknął wśród drzew. Chavasse zapalił

papierosa. Na razie jakoś się udało. Popatrzył na morze widoczne
pomiędzy sosnami i uśmiechnął się.

- Ładny kraj. Sporo sobie obiecywałem po tej podróży. Wie

pan, mój ojciec pochodził z Bretanii.

- Ciekaw byłem, skąd znasz francuski - powiedział Rossiter. -

Mówisz nim doskonale.

- Moja matka była oczywiście Angielką, ale odkąd pamiętam,

w domu mówiliśmy tylko po francusku. Mój stary tego wymagał.

Rossiter kiwnął głową, wyjął z kieszeni na piersiach wąskie

skórzane pudełko, wybrał cienkie czarne cygaro i przypalił je
starannie.

- Powiedz mi coś o tej dziewczynie. Famia siedziała w szoferce

i obserwowała ich. Chavasse posłał jej uśmiech.

- Wiem tylko tyle, ile mi sama powiedziała. Szybko

zrelacjonował jej historię, a kiedy skończył, Rossiter pokiwał głową.

- Jest bardzo młoda, a tyle już przeszła - powiedział. W jego

głosie brzmiało prawdziwe współczucie.

Podszedł do dziewczyny. Chavasse usiadł na zwalonej kłodzie

i przyglądał im się. Rossiter coś mówił, dziewczyna odpowiadała.
Nagle uśmiechnęła się i po chwili wybuchnęła głośnym śmiechem.
Co najdziwniejsze, Rossiter śmiał się razem z nią i przez chwilę
wydawał się całkiem innym człowiekiem. Zdziwniej i zdziwniej...

Chavasse zrezygnował z obserwowania tamtych dwojga, wstał

i przespacerował się na koniec polanki. Wdychał woń mokrego
igliwia i czystą słoną bryzę znad morza, zapach, który zawsze
przenosił go do Bretanii, w czasy dzieciństwa. Przyjemnie byłoby
zrobić niespodziankę dziadkowi w Vaux. Staruszek byłby
uszczęśliwiony nie zapowiedzianą wizytą swojego uczonego
angielskiego wnuka, który wykładał na uniwersytecie o nazwie
niemożliwej do zapamiętania.

Wprawdzie chłopak wyglądał trochę na mola książkowego ze

swoim doktoratem z języków obcych, ale był przecież Chavasse’em.

Chavasse spoglądał na morze pomiędzy drzewami,

wspominając dzieciństwo odległe o tysiąc lat i wszystkie cudowne
marzenia. A teraz wrócił do Bretanii i nie mógł pojechać do Vaux...

W lesie rozległ się dźwięk klaksonu, sygnalizujący powrót

Jacauda. Z westchnieniem powrócił do teraźniejszości. Rossiter go
wołał.

Rozdział V

Gospoda „Pod Uciekinierem”

Na St.Denise składało się dwadzieścia czy trzydzieści

domków pośród sosen, które otaczały zatokę w kształcie końskiej
podkowy, stanowiącą naturalny port. Do drewnianego nabrzeża
przycumowana była stara trzydziestostopowa łódź motorowa,
wyraźnie pamiętająca lepsze czasy. Zbliżał się odpływ, cztery
płaskodenne, zbudowane na zakładkę łodzie rybackie wyruszały
właśnie na morze, ciągnąc wędki za rufa Podobna do nich łódź
leżała wyciągnięta na brzeg, powyżej linii przypływu, a dwaj
mężczyźni pracowali przy jej kadłubie.

Chavasse zobaczył to wszystko, kiedy furgonetka wyjechała

spomiędzy drzew. Wąska droga stanowiła jednocześnie główną
ulicę wioski. Jedynym znakiem życia był bezdomny kundel,
moknący ponuro na deszczu pod drzwiami chałupy.

Furgonetka wyjechała ze wsi, Jacaud wrzucił dwójkę i w

ślimaczym tempie wspięli się na strome wzgórze. „Uciekinier” stał
na szczycie, dwupiętrowy budynek z granitu ukryty za wysokim
murem.

Jacaud przejechał pod łukiem bramy i zahamował na

brukowanym dziedzińcu. Chavasse wysiadł i rozejrzał się z
zaciekawieniem. Dom wyglądał raczej ponuro i stanowczo
wymagał remontu. Okiennica postukiwała na wietrze, a kiedy
Chavasse podniósł wzrok, zasłona w oknie poruszyła się lekko, jak
gdyby ktoś ją odsunął, żeby wyjrzeć na zewnątrz.

Renault wjechał na podwórze i zatrzymał się tuż za

furgonetką. Famia wysiadła i rozejrzała się z dość niepewną miną.
Rossiter obszedł samochód, podniósł jej walizkę i wziął dziewczynę
za łokieć. Wydawała się ledwie żywa ze zmęczenia. Rossiter
pochylił się nad nią troskliwie, mruknął coś i wprowadził ją do

domu.

Chavasse odwrócił się do Jacauda.
- A co ze mną?
- Możesz spać w chlewie.
- Uważaj - ostrzegł go Chavasse. - Lepiej naucz się mówić jak

człowiek.

Jacaud bez słowa wszedł do budynku. Chavasse wziął swoją

walizkę i ruszył za nim. Przystanął, żeby obejrzeć szyld nad
drzwiami. Szyld był bardzo stary i przedstawiał biegnącego
człowieka, widocznie jakiegoś uciekiniera, któremu następowała na
pięty sfora psów. W oczach nieszczęśnika malowało się przerażenie
zastygłe na wieczność - rzeczywiście przyjemny widok.

Wewnątrz znajdował się duży kwadratowy pokój z niskim

belkowanym sufitem i kafelkową podłogą. Stało tam kilka stołów i
krzeseł, był też kontuar z marmurowym blatem. W wielkim
otwartym kominku buzował ogień.

Jacaud wszedł za kontuar i nalał sobie dużą porcję koniaku.

Chavasse wykorzystał okazję:

- Napiję się z panem.
- Jeszcze czego. Najpierw chcę zobaczyć kolor twoich

pieniędzy.

- Przecież pan wie, że Rossiter zabrał mi wszystko.
- Więc nie dostaniesz ani kropli. - Jacaud odstawił butelkę na

półkę i podniósł głos: - Hej, Mercier, gdzie jesteś?

Drzwi na zapleczu otworzyły się i pojawił się niski mężczyzna

około czterdziestki, z zaniepokojoną twarzą. Ubrany był w połatane
rybackie spodnie i wycierał ręce w brudny ręcznik.

- Tak, monsieur, o co chodzi?
- Następny pasażer „Lamparta”. Zaprowadź go na górę. Może

mieszkać z Jonesem.

Łypnął wściekle na Chavasse’a, odwrócił się, kopniakiem

otworzył drzwi i znikł w kuchni.

- Co za przedstawienie - mruknął Chavasse. - Czy on zawsze

tak się zachowuje, czy dzisiaj jest wyjątkowa okazja?

Mercier podniósł jego walizkę.
- Tędy, monsieur.
Weszli po schodach na pierwsze piętro i ruszyli wąskim

bielonym korytarzem, mijając kolejne drzwi. Mercier zapukał do
tych na końcu. Nie było odpowiedzi, więc nacisnął klamkę.

Pokój był mały i skąpo umeblowany, również z bielonymi

ścianami. Stały w nim obok siebie dwa wąskie składane łóżka. Na
jednej ścianie wisiał krucyfiks, na drugiej tania barwna reprodukcja
przedstawiająca świętego Franciszka. Było dość czysto - ale
zaledwie znośnie.

Mercier postawił walizkę.
- Monsienr Jones pewnie niedługo wróci. Posiłek podajemy o

dwunastej trzydzieści. Jeśli chce pan wiedzieć coś jeszcze, musi pan
zapytać monsieur Rossitera.

- A kogo musi zapytać monsieur Rossiter? Mercier zmarszczył

brwi. Wydawał się zupełnie zbity z tropu.

- Nie rozumiem...?
- Mniejsza o to - powiedział Chavasse.
Mercier wzruszył ramionami i wyszedł. Chavasse położył

walizkę na łóżku i podszedł do okna. Więc to była gospoda „Pod
Uciekinierem”... Niezbyt sympatyczne miejsce.

Za jego plecami ktoś powiedział:
- Witamy w pałacu wolności, stary.
Mewa zakrzyczała piskliwie gdzieś w górze i przemknęła nad

piaszczystymi wydmami. Na brzegu jakiś Murzyn rzucał kamyki
do wody. Odwrócił się i podszedł do Chavasse’a, wysoki,
przystojny mężczyzna o mocnej, kanciastej twarzy i zadziwiająco
błękitnych oczach - świadectwo zmieszania ras, tak powszechnego
w Indiach Zachodnich. Jack Jones z Jamajki? No cóż, nazwisko
równie dobre jak każde inne. Facet miał muskuły zawodowego
boksera i kondycję wystarczającą na dziesięć rund ostrej walki, o ile
Chavasse się na tym znał.

Murzyn rzucił się na piasek, wyciągnął paczkę gauloise’ów i

zapalił.

- Więc jesteś z Australii?
- Zgadza się, z Sydney.
- Słyszałem, że to ładne miasto.
- Bardzo ładne. Powinieneś sam zobaczyć. To była fatalna

niezręczność. Jamajczyk popatrzył na niego z twarzą bez wyrazu.

- Chyba żartujesz. Nie pozwolą mi nawet zejść ze statku.

Przyjmują tylko białych imigrantów, nie wiedziałeś?

Było to zwykłe stwierdzenie faktu, bez żadnej urazy. Chavasse

wzruszył ramionami.

- Ja tego nie wymyśliłem, chłopie. Ja nie ustanawiam praw,

tylko je łamię. Jamajczyk natychmiast okazał zainteresowanie.

- Teraz zaczynam rozumieć. Zastanawiałem się, dlaczego biały,

wolny, uczciwy protestant musi zakradać się do Starego Kraju
tylnymi drzwiami, jak reszta z nas.

- Katolik - sprostował Chavasse. - Biały, wolny, uczciwy

katolik, żeby nie było wątpliwości.

Jones wyszczerzył zęby, wyjął ponownie paczkę gauloise’ów i

poczęstował Chavasse’a.

A czego chce od ciebie prawo w ojczyźnie?
- Wsadzić mnie na dziesięć lat. To znaczy jeśli będę miał

szczęście i jeśli sędziemu nie zacznie dokuczać wątroba.

Jamajczyk gwizdnął cicho.
- Człowieku, widocznie prawdziwy z ciebie tygrys, jak się

rozkręcisz.

- Mam słabość do cudzych pieniędzy, w tym kłopot. -

Chavasse popatrzył na wydmy, małą zatoczkę i morze. - Ładnie
tutaj. Dawno nie widziałem takiej ładnej plaży.

- Tak samo myślałem pięć dni temu... a teraz mam tego dość.

Chcę stąd wyjechać.

- Co będziesz robił po drugiej stronie Kanału? Jones wzruszył

ramionami.

- Mam przyjaciół w paru miejscach. Coś mi załatwią.
- Ale na jak długo?
- Dopóki będę potrzebował. Jak już dojadę do Londynu, nic mi

nie grozi. Po prostu rozpłynę się w tłumie. Przecież każda czarna
twarz wygląda tak samo, nie wiedziałeś?

Chavasse zignorował zaczepkę.
- A co z resztą klientów?
- Przekręć głowę kilka stopni na sterburtę, to ich zobaczysz.
Stary człowiek, który pojawił się na wydmie kilka jardów

dalej, nosił niebieski płaszcz za duży o dwa numery, w którym
wyglądał dziwnie krucho. Miał brązową, pomarszczoną skórę,
ciasno obciągającą kości twarzy. Poza tym niezbyt pewnie trzymał
się na nogach. Chavasse miał wrażenie, że przewróciłby się, gdyby
nie kobieta, która podtrzymywała go za lewy łokieć i obejmowała
ramieniem.

- Stary Hamid ma siedemdziesiąt dwa lata - oznajmił Jones. -

Pakistańczyk. Chce odwiedzić swojego syna w Bradford.

- A kobieta?
- Pani Campbell? Anglo-Hinduska, pół na pół. Dawniej, w

pięknych czasach Imperium, nazywano to chi-chi. Dobre szkockie
nazwisko, ale koloru skóry nie da się ukryć, tak samo jak w moim
przypadku. Mąż pani Campbell zmarł w zeszłym roku i została jej
tylko siostra, która przed laty wyszła za angielskiego lekarza i
zamieszkała z nim w Harrogate, jak gdyby już nie było lepszych
miejsc. Pani Campbell próbowała zdobyć pozwolenie na wyjazd,
żeby odwiedzić siostrę, ale odmówiono jej.

- Dlaczego?
- Według ustawy o imigracji nie kwalifikuje się jako krewna,

poza tym jest narodowości hinduskiej i ma gruźlicę. Urodziła się w
Indiach, nigdy w życiu nie była w Anglii, a jednak traktuje to jak
powrót do domu. Śmieszne, co?

- Niespecjalnie.
Pani Campbell miało około pięćdziesiątki, smutne brązowe

oczy i skórę ciemniejszą niż zwykle u Eurazjatów. Chyba była
zziębnięta. Nosiła zniszczony futrzany płaszcz i gruby wełniany
szal owinięty wokół głowy.

Oboje przystanęli. Stary z wysiłkiem chwytał oddech.
- Zimny dzień, panie Jones, nie uważa pan? Jones i Chavasse

wstali. Jamajczyk kiwnął głową.

- To jest pan Chavasse, nowy pasażer. Popłynie z nami.
Stary nie okazał żadnego zdziwienia.
- Ach tak, panna Nadeem wspominała o panu.
- Spotkał pan ją? - zapytał Chavasse.
- Tak, kiedy wychodziliśmy na spacer - wyjaśniła pani

Campbell.

Hamid wyciągnął miękką, jakby bezkostną dłoń, której

Chavasse dotknął przelotnie. Wymknęła się z jego uścisku tak
lekko, jak życie umknie kiedyś z tego starego, kruchego ciała.

Pani Campbell z zakłopotaną miną pociągnęła Hamida za

rękaw.

- Chodźmy, panie Hamid, nie powinniśmy zwlekać. Niedługo

będzie lunch. Bardzo mi miło, panie Chavasse. - Wypowiadała się
po angielsku z osobliwą precyzją, w jej głosie pobrzmiewało echo
zamierzchłych czasów. Chavasse patrzył, jak kuśtykają przez
wydmy, niczym dwie dziwaczne, bezcielesne zjawy, cienie
zabłąkane w obcym świecie. Ogarnęło go uczucie nieopisanej
goryczy. Ludzie ustanowili prawa, żeby chronić samych siebie, ale
zawsze ktoś na tym cierpi - zawsze.

Odwrócił się i spostrzegł, że Jones obserwuje go z

nieprzeniknionym wyrazem twarzy.

- Widzę, że im współczujesz, kolego. Niezbyt to pasuje do

australijskiego bandyty ściganego przez prawo.

Zapadło niezręczne milczenie. Potem Chavasse powiedział

szorstkim, obojętnym głosem:

- Nie wiem, o co ci chodzi, do diabła.
- Ani ja, człowieku. - Jones uśmiechnął się. - Jeśli chcesz jeść,

musimy się pospieszyć.

Wdrapali się na wydmy i ruszyli plażą w stronę drewnianego

nabrzeża. Chavasse wskazał łódź motorową przycumowaną przy
brzegu.

- To ta łódka? Jones przytaknął.
- Nawet pasuje do Jacauda, nie uważasz?
- Co o nim wiesz? Jones wzruszył ramionami.
- W razie potrzeby sprzedałby własną siostrę albo babcię za

butelkę rumu. Na razie wypija dwie dziennie, ale niedługo to mu
nie wystarczy.

- - A ten facet, który dla niego pracuje... Mercier?
- Boi się własnego cienia. Mieszka w chałupie na drugim

końcu wioski, sam jeden z żoną. Ona jest inwalidką czy coś w tym
rodzaju. Mercier to mięczak. Podskakuje, kiedy Jacaud na niego
wrzaśnie.

- A Rossiter?
Jones uśmiechnął się powoli.
- Lubisz zadawać pytania, co? Chavasse wzruszył ramionami.
- Nie odpowiadaj, jeśli nie chcesz.
- Okay, więc odpowiem. Wiesz, co to jest zombi? Chavasse

zmarszczył brwi.

- Coś związanego z voodoo, tak?
- To martwy człowiek, wyciągnięty z grobu, zanim zaczął się

rozkładać.

- I obdarzony życiem?
- W pewnym sensie. Ma wstawać w nocy i wypełniać rozkazy

swego pana... Wcielenie czystego, bezmyślnego zła.

- I taki jest Rossiter.
- Taki jest Rossiter. - Jamajczyk zaśmiał się szorstko. -

Najzabawniejsze, że kiedyś był księdzem... katolickim księdzem.

- Skąd o tym wiesz?
- Któregoś wieczoru skończyły mi się zapałki, więc zapukałem

do jego drzwi. Akurat go nie było.

- I twoja naturalna ciekawość zwyciężyła?
- A coś myślał, człowieku? - Jamajczyk wyszczerzył zęby. Na

dnie prawej szuflady było kilka interesujących fotografii. Niewiele
się zmienił. Na jednym ładnym zdjęciu grupowym z 1949 roku było
ich ze dwudziestu... wyglądali jak seminarzyści na przepustce. Inne
zostało zrobione w 1951 roku w Korei. Stoi z kilkoma dzieciakami
przed bramą jakiejś misji.

Pięćdziesiąty pierwszy. Rok wybuchu wojny koreańskiej. Czy

to tam Rossiter stracił wiarę? Chavasse zmarszczył brwi
przypominając sobie tę ładną, umęczoną twarz. Ksiądz, tak, ale i
morderca... to wydawało się niemożliwe.

Wciąż o tym rozmyślał, kiedy weszli na podwórze gospody.

Rozdział VI

Piętno Kaina

Główna sala gospody była pusta. Jones wszedł za kontuar i

zdjął z półki butelkę koniaku oraz dwa kieliszki.

- Napijesz się ze mną? - zapytał.
- Czemu nie? - zgodził się Chavasse. Nagle rozległ się gniewny

ryk i w drzwiach prowadzących na zaplecze stanął Jacaud.

- Zostaw to. Słyszałeś, ty czarna małpo? Jones zmierzył go

wzrokiem.

- Jasne, że słyszałem - odparł całkiem niezłą francuszczyzną.
Odkorkował butelkę i napełnił oba kieliszki. Jacaud szybko

podszedł do niego, chwycił go za ramię i odwrócił gwałtownie.

- Jacaud! - Rossiter pojawił się w drzwiach. Mówił ostrym,

twardym głosem, nie dopuszczającym sprzeciwu.

Jacaud niechętnie się odwrócił.
Nawet nie płacą - poskarżył się kulawo.
Rossiter zignorował go i podszedł bliżej. Miał na sobie szare

spodnie, ręcznie robiony na drutach sweter rybacki i okulary w
stalowej oprawie. W ręku trzymał książkę.

- Częstujcie się, dżentelmeni.
- Nie przyłączy się pan do nas? - zapytał Chavasse.
Mu- Pan Rossiter nie pije - wyjaśnił Jones. - musimy sami sobie

radzić, człowieku.

Zasalutował Chavasse’owi, opróżnił kieliszek jednym łykiem i

ponownie nalał. Nadąsany Jacaud wziął sobie butelkę i kieliszek i
wycofał się w drugi koniec baru.

- Widzę, że byliście na spacerze - odezwał się Rossiter.

Chavasse kiwnął głową.

- Tak. Ładna okolica. W sezonie turystycznym miejscowi

pewnie dobrze zarabiają.

- Za daleko od głównych dróg. Poza tym tutaj nie lubią

obcych.

- Zastanawiałem się, kiedy stąd ruszymy.
- Trudno powiedzieć. Czekamy jeszcze na jednego pasażera.

Wyruszymy, kiedy się zjawi. Może dzisiaj albo jutro.

A jaki mamy rozkład jazdy?
- Dowiecie się we właściwym czasie. Tylko bez nerwów. My

wiemy, co robimy.

Za ich plecami cichy głos powiedział z wahaniem:
- Mogę wejść?
W drzwiach stała Famia. Nałożyła srebrny pleciony naszyjnik

i złote bransolety. Jej nieskazitelna cera osiągnęła doskonałość w
zestawieniu ze szkarłatnym sari. Najbardziej zainteresowała
Chavasse’a reakcja jego towarzyszy. Jamajczyk przyglądał się
dziewczynie z aprobatą znawcy, który podziwia w galerii cenne
dzieło sztuki. Jacaud gapił się na nią ze źle ukrywanym
pożądaniem. A Rossiter? Rossiter był jak odmieniony. Twarz miał
bladą, co jeszcze bardziej pogłębiało błękit jego oczu. A potem stało
się coś dziwnego: uśmiechnął się i jakby roztajał.

Podszedł do dziewczyny i podał jej ramię.
- Pewnie już na nas czekają. Wejdziemy? - zaproponował i

zaprowadził ją do jadalni.

Zostawił książkę na kontuarze. Chavasse wziął ją do ręki. Było

to „Miasto Boga” św. Augustyna, wydane przez Everymana.

Czasami Chavasse miał wrażenie, że jest jedyną zdrową na

umyśle osobą w tym zwariowanym świecie. Właśnie teraz też tak
mu się zdawało. Opróżnił kieliszek, skinął na Jonesa i ruszył za
tamtymi.

Za gospodą znajdował się wielki ogród otoczony murem,

smutne miejsce, gdzie rosły poskręcane jabłonie, od dawna nie
owocujące z braku właściwej opieki. Na kwiaty było jeszcze za
wcześnie. Zeszłoroczna, nie przycięta trawa porastała wąskie
ścieżki.

Famia spacerowała razem z Rossiterem. W swoim szkarłatnym

sari, jaskrawo odcinającym się od szarozielonego krajobrazu,
wyglądała jak postać z obrazów Brueghla. Roześmiała się i w ciszy
ten dźwięk doleciał do okna pokoju Chavasse’a. Chavasse i Jones
wyglądali zza firanki.

- Pierwszy raz widzę, jak ta dziewczyna się uśmiecha -

oświadczył Jamajczyk.

- Rossiter też był dotąd inny. Ona rzeczywiście poruszyła w

nim jakąś strunę - zauważył Chavasse. - Tylko nie wiadomo, jaką.

Rossiter cicho powiedział coś do dziewczyny, odwrócił się i

odszedł. Famia dalej spacerowała sama. Zatrzymała się, żeby
popatrzeć na kosa, który przysiadł na gałęzi nad jej głową. Po
chwili pojawił się Jacaud.

Był wyraźnie pijany i zataczał się lekko. Zbliżył się do

dziewczyny, pochłaniając ją wzrokiem. Ponieważ wciąż patrzyła na
kosa, nie zauważyła go, dopóki nie dotknął jej ramienia. Wtedy
odwróciła się i natychmiast odskoczyła, ale Jacaud chwycił ją za
ramię, przyciągnął bliżej i pocałował. Pewnie nie chodziło mu o nic
więcej. Kiedy krzyknęła i zaczęła się wyrywać, wybuchnął
śmiechem.

Jamajczyk wyprzedził Chavasse’a o krótki łeb w wyścigu do

drzwi. Razem zbiegli po schodach, przez korytarz i kuchennymi
drzwiami na dwór. Ale spóźnili się.

Pomiędzy nimi a Jacaudem stał Rossiter, obejmując ramieniem

dziewczynę. Bardzo łagodnie odsunął ją, sięgnął do kieszeni i wyjął
Madonnę z kości słoniowej.

Jacaud nie próbował nawet uciekać. Upadł na kolana, skurcz

wykrzywił jego szeroką twarz. Rossiter zbliżył się powoli, chwycił
Bretończyka za włosy i odchylił mu głowę do tyłu. Rozległ się
szczęk, błysnęła stal. Rossiter powoli przeciągnął czubkiem ostrej
jak brzytwa klingi po czole Jacauda. Skóra rozstąpiła się i krew
chlusnęła karmazynowym strumieniem.

Bretończyk bezgłośnie upadł i potoczył się po ziemi. Rossiter

otarł nóż. Famia przyglądała się temu z oszołomionym wyrazem

twarzy. Rossiter podszedł do niej, objął ją ramieniem i poprowadził
do domu, nie spojrzawszy nawet na Chavasse’a i Jonesa.

Chavasse przewrócił Jacauda na wznak, przykląkł na jedno

kolano, wyjął chusteczkę i starł krew z szerokiej brzydkiej twarzy.

- Co z nim? - zapytał Jones.
- Zemdlał... chyba ze strachu. Rossiter paskudnie go skaleczył,

ale nic więcej. Wystarczy zalepić to plastrem.

- Widziałeś jego twarz?
- Rossitera? - Chavasse kiwnął głową. - Przypomniało mi się,

co Faust mówi w sztuce Marlowe’a.

- „Gdyż to jest piekło i ja w nim jestem” - zacytował Jamajczyk.

- Bardzo dobrze pasuje. Chavasse uśmiechnął się.

- Cokolwiek można powiedzieć o jamajskim systemie

szkolnictwa, na pewno nauczyli cię czytać.

- I pisać, człowieku, i pisać. Do diabła, jedno wynika z

drugiego.

Jamajczyk chwycił Jacauda pod pachy i razem z Chavasse’em

zanieśli go do domu.

Po południu znowu zaczęło padać. Deszcz lunął nagle, jakby

niebiosa się rozwarły, przesłaniając świat szarą kurtyną. Stara
kobieta, która zajmowała się gotowaniem, wyszła z kuchni i
zapaliła naftową lampę, po czym wycofała się bez słowa. Pani
Campbell i Hamid siedzieli blisko ognia i rozmawiali cicho z
Famią. Jones czytał książkę, a Chavasse przeglądał egzemplarz „Le
Monde” sprzed tygodnia.

Odłożył gazetę i podszedł do drzwi baru. Rossiter i Jacaud

siedzieli przy stole rozmawiając ściszonymi głosami. Pomiędzy
nimi stała butelka koniaku. W pomieszczeniu nie było nikogo
oprócz nich i Merciera, który stał za kontuarem przecierając
kieliszki. Chavasse pomyślał, że lepsza okazja może się nie zdarzyć.
Niedbałym krokiem przeszedł przez pokój i zniknął w drzwiach
prowadzących do części mieszkalnej.

Wbiegł na piętro biorąc po dwa stopnie naraz, przeszedł

korytarzem i przystanął przed drzwiami do pokoju Rossitera.
Zamek był dziecinną zabawką - stary zatrzask, który ustąpił gładko
pod pierwszym wytrychem. Chavasse wszedł do środka.

Pokój wyglądał prawie tak samo jak jego własny, mały i skąpo

umeblowany, z pojedynczym łóżkiem i starą komodą. Szare światło
późnego popołudnia przesączało się przez wąskie okno nie
rozpraszając mroku, ale dwie wysokie świece palące się po obu
stronach posążku Dziewicy dawały dodatkowe oświetlenie.

Pod łóżkiem leżała walizka, która zawierała wyłącznie

ubrania. Po przejrzeniu Chavasse odłożył je starannie na miejsce i
znowu wepchnął walizkę pod łóżko. Następnie przeszukał
szuflady i znalazł fotografie, o których mówił Jones. Obejrzał je w
migotliwym blasku świec. Natychmiast rozpoznał twarz Rossitera,
wyraźną i charakterystyczną.

Ostrożnie odłożył fotografie i sprawdził pozostałe szuflady.

Nie było tam nic interesującego, pozostały więc tylko książki
ustawione w równym rzędzie na parapecie okna. Biblia, „Życie św.
Franciszka Loyoli”, „Miasto Boga” i różne rozprawy. Były tam
również „Myśli przewodniczącego Mao” oraz „Das Kapitał” -
raczej osobliwe uzupełnienie tej teologicznej kolekcji.

Sprawdził, czy wszystko zostawił w porządku, po czym

ostrożnie otworzył drzwi i wyszedł. Niemal natychmiast z
zacienionej wnęki po drugiej stronie korytarza wyłonił się
uśmiechnięty Jones.

- Miałem rację? - zapytał. Chavasse kiwnął głową.
- Miałeś.
- Wiecznie to samo. Tak często mam rację, że aż rzygać się

chce.

Na zewnątrz usłyszeli podjeżdżający samochód. Podeszli do

okna na końcu korytarza. Jakiś mercedes zaparkował przed
wejściem. Obok stali Rossiter i Jacaud. Jacaud otworzył tylne drzwi;
z samochodu wysiadł mężczyzna w grubym płaszczu z kołnierzem
z baranków astrachańskich i w staromodnym, czarnym, filcowym

kapeluszu. Mężczyzna był masywnie zbudowanym Chińczykiem z
okrągłą, gładką, nieprzeniknioną twarzą, która nie zdradzała jego
wieku.

- Człowieku, to mi coraz bardziej przypomina Organizację

Narodów Zjednoczonych - szepnął Jones.

Chavasse przytaknął. Mercedes odjechał, Jacaud zabrał bagaże

Chińczyka.

- Pewnie to następny pasażer. Lepiej chodźmy na dół zbadać

sytuację.

W głównej sali Rossiter dokonywał już prezentacji. Kiedy

weszli Chavasse i Jones, odwrócił się z miłym uśmiechem.

- Ach, więc są wszyscy. Dżentelmeni, to jest pan Cheung.
Chińczyk podszedł i podał im rękę. Z bliska wyglądał na

jakieś czterdzieści pięć lat. Miał wyjątkowo ujmujący uśmiech.

- A więc Australijczyk? - powiedział do Chavasse’a. - Wiele

razy prowadziłem interesy z firmami w pańskim kraju. Pochodzę z
Hongkongu.

Jonesowi uścisnął rękę już bardziej formalnie i ze znacznie

mniejszym zapałem, po czym odszedł w towarzystwie Rossitera i
Jacauda. Bretończyk był blady i źle wyglądał. Na czole miał
opatrunek przylepiony szerokim plastrem.

- Przynajmniej podał mi rękę - zauważył Jones. - Oni nie lubią

czarnuchów, człowieku, nie wiedziałeś?

- Dla Chińczyka przedstawiciel innej rasy jest z natury kimś

gorszym - odparł Chavasse. - Więc nie użalaj się nad sobą. Ja jestem
w tej samej sytuacji.

Wyszedł do sieni i pożyczył sobie jeden ze starych płaszczy

nieprzemakalnych, które wisiały na drewnianych kołkach. Jones
obserwował go opierając się o framugę.

- Wybierasz się gdzieś?
- Mam ochotę się przewietrzyć.
- Mogę iść z tobą?
- Jak sobie życzysz.

Jamajczyk również narzucił płaszcz nieprzemakalny i obaj

wyszli w deszcz. Strumienie wody leciały prostopadle z nieba na
ziemię, ponieważ nie było wiatru. Kiedy mężczyźni wyszli za
bramę, St.Denise było niemal niewidoczne. Chavasse minął
sosnowy zagajnik i ruszył plażą w stronę wydm, pogrążony w
myślach.

Istniała organizacja, której zadania polegały na przerzucaniu

ludzi przez Kanał do Zjednoczonego Królestwa bez zbędnych
pytań, za opłatą co najmniej czterystu funtów gotówką na rękę.
Tylko że czasami ta organizacja wyrzucała ludzi za burtę,
obciążywszy ich przedtem łańcuchem. Po spotkaniu z Rossiterem i
Jacaudem łatwiej było zrozumieć, dlaczego.

Rossiter... Jezuita, który prawdopodobnie utracił wiarę w

Korei, kiedy trwała podstępna i krwawa wojna z Chinami, ciągnąca
się przez lata. Obecność Hamida, Famii i pani Campbell można
było zaakceptować, i oczywiście Jones również tu pasował - ale pan
Cheung z Hongkongu...? Ten człowiek stanowił bardzo interesujący
fragment układanki.

Chavasse zatrzymał się na szczycie wydmy i popatrzył na

szare morze. Jones szturchnął go w bok.

- Czy widzisz to, co ja widzę? Pokazują łódź najnowszemu

klientowi.

Chavasse przykucnął, pociągając za sobą Jamajczyka. Rossiter

i Cheung szli drewnianym nabrzeżem w stronę „Lamparta”.
Wdrapali się na łódź i zniknęli pod pokładem.

- Ciekawe, co zamierzają? - odezwał się Jones.
- Jest tylko jeden sposób, żeby się dowiedzieć.
Chavasse podniósł się i ruszył w stronę brzegu, kryjąc się

wśród wydm. Jones poszedł za nim. Niewielka rybacka flotylla
dawno już wróciła z połowu. Płaskodenne łodzie wyciągnięte na
brzeg i ustawione równym szeregiem zapewniały znakomitą
osłonę.

Po chwili dotarli do nabrzeża. Chavasse przystanął, a Jones

zapytał:

- Co ci właściwie chodzi po głowie?
- Bóg raczy wiedzieć... to tylko moja nieuleczalna ciekawość.

Chciałbym wiedzieć, co oni tam robią.

Przeszedł po grubych deskach i wskoczył na wyższy stopień

w miejscu, gdzie leniwie falowała szarozielona woda. Wszędzie
unosił się ciężki zapach morza, słonej wody, wodorostów i
zdechłych ryb, ostry i cierpki. Chavasse przykucnął pod pomostem
przy łodzi, z Jonesem za plecami. Nad głową mieli trap
prowadzący na pokład.

Rossiter i pan Cheung rozmawiali w dialekcie kantońskim.

Chavasse wytężył słuch, ale chwytał tylko pojedyncze słowa. Nagle
rozległ się śmiech, ciężkie kroki zadudniły na deskach i oddaliły
się.

- Co mówili? - zapytał Jones. Chavasse potrząsnął głową.
- Nie bardzo wiem. Z tego, co usłyszałem, wynika, że Cheung

został przysłany z miejsca zwanego Hellgate przez kogoś
nazwiskiem Montefiore. Rozumiesz coś z tego?

Jones kiwnął głową.
- Montefiore to coś nowego dla mnie, ale nazwę Hellgate już

słyszałem. Podsłuchałem rozmowę Rossitera z Jacaudem.

Chavasse wdrapał się po poprzecznych belkach na pomost i

zerknął z góry na pokład „Lamparta”. Był to przygnębiający widok:
brudny, zaniedbany pokład obwieszony festonami sieci i zarzucony
więcierzami na homary. Gumowy ponton był nadmuchany i z tyłu
miał przymocowany potężny silnik.

- Jedno jest pewne - stwierdził Chavasse - jeśli coś pójdzie źle,

niektórzy z nas będą musieli pływać. Ta łupinka udźwignie
najwyżej cztery osoby. Chodź, zabierajmy się stąd.

Wrócili po deskach na plażę i ruszyli w stronę wydm. Kiedy

brnęli przez piasek, Jamajczyk zachichotał.

- Co cię tak rozśmieszyło? - zapytał Chavasse.
- Ty - odparł Jones z miną niewiniątka. - Człowieku, jesteś

jedynym znanym mi Australijczykiem, który mówi po francusku i
chińsku równie dobrze jak po angielsku. Te szkoły w Sydney to
naprawdę jest coś!

- Idź do diabła - burknął Chavasse i ruszył pomiędzy sosnami

w stronę gospody.

Kiedy weszli, Rossiter stał samotnie przy kontuarze, a Mercier

właśnie nalewał mu brandy. Anglik odwrócił się i uśmiechnął.

- Ach, jesteście. Szukaliśmy was.
Wyszliśmy odetchnąć świeżym powietrzem - wyjaśnił

Chavasse. - Stało się coś ważnego?

- Raczej tak. Z przyjemnością zawiadamiam was, że

wypływamy dziś wieczorem około dziewiątej.

- Jak długo potrwa przeprawa?
- Jakieś siedem godzin. Jeśli pogoda się utrzyma, wysadzimy

was na plaży w pobliżu Weymouth.

- Czy ktoś nas tam spotka?
Naturalnie. Moi koledzy z drugiego brzegu odstawią was do

Londynu najpóźniej do dziewiątej rano. Potem musicie sami sobie
radzić.

- A jeśli coś się nie uda? - zapytał Jones. Rossiter wydawał się

lekko zdziwiony.

- Ależ to się nigdy nie zdarzyło, zapewniam was. Zobaczymy

się później. Wyszedł i zamknął za sobą drzwi. Jones westchnął.

- Chciałbym mieć jego pewność siebie. Myślisz, że wszystko

pójdzie dobrze?

- A ty? - zapytał Chavasse.
Przez chwilę mierzyli się wzrokiem, nie wypowiadając swoich

myśli. Jamajczyk pierwszy się poddał. Jego twarz zmarszczyła się w
uśmiechu.

- Wiem jedno. To na pewno będzie interesująca noc.

Rozdział VII

Płomień w ciemnościach

Nabrzeże w nocy było zupełnie puste. Paliła się tylko samotna

latarnia na dwumetrowym słupie. W tym ostrym świetle
„Lampart” wyglądał jeszcze gorzej niż zwykle, nędznie i brzydko -
jak stara portowa dziwka, przyłapana bez makijażu.

Mercier i Jacaud pracowali na pokładzie, kiedy przybyła

grupa z gospody „Pod Uciekinierem”. Rossiter prowadził, niosąc
walizkę Famii. Wobec dziewczyny był uosobieniem troskliwości.
Pomógł jej wejść na pokład i sprowadził na dół. Pozostali poszli w
ich ślady. Chavasse i Jones pomogli po kolei staremu Hamidowi i
pani Campbell.

Rossiter zatrzymał Chavasse’a kładąc mu rękę na ramieniu.
- Jedno słowo, zanim zejdziesz na dół.
- Coś pana niepokoi? - uprzejmie zapytał Chavasse.
- Twoja broń. - Rossiter wyciągnął rękę. - Oddaj ją grzecznie i

bez żadnych głupstw.

Chavasse wzruszył ramionami, wyciągnął smith & wessona i

podał go Rossiterowi. - Pan tu rządzi.

- Jeszcze przez parę godzin. Teraz chodźmy do tamtych. -

Kiwnął na Jacauda. - Możesz odpływać, jak będziesz gotowy.

Chavasse zszedł do kajuty i zobaczył, że pozostali siedzą już

po obu stronach dużego stołu. Wyglądali absurdalnie uroczyście,
niczym uczestnicy zebrania czekający na przewodniczącego. Jones
przesunął się, żeby zrobić dla Chavasse’a miejsce na wyściełanej
ławie.

- Co cię zatrzymało? - zapytał z uśmiechem. Zanim Chavasse

zdążył odpowiedzieć, zjawił się Rossiter. Pochylił się nad stołem.

- Panie i panowie, rozpoczynamy ostatni etap naszej podróży.

Jeśli pogoda się utrzyma, a zapewniam was, że prognozy są
pomyślne, zejdziecie na ląd mniej więcej za siedem godzin od tej

chwili, w zatoczce niedaleko małej wioski w okolicach Weymouth
na angielskim wybrzeżu. Członek naszej organizacji będzie tam
czekał, żeby zabrać was drogą lądową do Londynu. Muszę prosić,
żebyście przez cały czas trwania podróży pozostali w tej kajucie. Są
jakieś pytania?

Nikt nie zabrał głosu. Rossiter uśmiechnął się.
- Jeśli ktoś poczuje się głodny, znajdzie w kambuzie kanapki i

piecyk do kawy. Zobaczymy się później.

Wyszedł. Niemal natychmiast silniki ożyły z kaszlem i łódź

zaczęła się poruszać. Chavasse wyjrzał przez najbliższy iluminator i
zobaczył, że Mercier stoi pod latarnią na nabrzeżu. Odszedł, kiedy
„Lampart” wypłynął na morze. Chavasse wrócił na swoje miejsce.

Jones poczęstował go papierosem.
- No i co teraz o tym myślisz?
- - Oni chyba wiedzą, co robią. - Chavasse pochylił się do

Famii. - Wszystko w porządku? Dziewczyna uśmiechnęła się
promiennie.

- O tak, doskonale. Pan Rossiter był bardzo uprzejmy.

Człowiek czuje się tak bezpiecznie w jego towarzystwie. Jestem
pewna, że teraz wszystko będzie dobrze.

- Miejmy nadzieję.
Chavasse odchylił się do tyłu. Incydent z rewolwerem dał mu

sporo do myślenia. Mógł się za tym kryć jakiś złowrogi sens. Z
drugiej strony było całkiem możliwe, że Rossiter po prostu
podejmował wszelkie środki ostrożności. Nie miało to wielkiego
znaczenia, ponieważ Chavasse, dawno temu nauczony gorzkim
doświadczeniem, że nie należy kusić losu, wciąż miał swój atut,
czyli automatycznego walthera PPK, którego przed wyjściem z
gospody przylepił plastrem do wewnętrznej strony lewej łydki, tuż
nad kostką.

Siedział wygodnie i spod przymkniętych powiek obserwował

Cheunga, który czytał książkę na drugim końcu stołu, naprzeciwko
pani Campbell. Zastanawiał się, co to za książka. Nagle

przypomniał sobie dwie rzeczy: biegłą znajomość chińskiego u
Rossitera i egzemplarz „Myśli przewodniczącego Mao” w jego
pokoju. Tak, istotnie, im więcej o tym myślał, tym bardziej
interesujący wydawał się pan Cheung.

Miłość do morza nie była niczym niezwykłym u człowieka,

którego bretońscy przodkowie wypływali na połów do wybrzeży
Nowej Funlandii na długo przedtem, zanim Kolumb odkrył Nowy
Świat. Chavasse przez osiem lat prowadził trzydziestostopowy
motorowy jacht po wodach kanału La Manche i znał tamtejsze
wyspy oraz zatokę St.Malo jak własną kieszeń.

Dlatego też mógł teraz dość dokładnie wyliczyć kurs łodzi, nie

tylko na podstawie oceny szybkości, ale również bezpośrednio,
obserwując światła latarni morskich, które dobrze znał.

Chociaż utrzymywała się ładna pogoda, łódź podskakiwała

gwałtownie na wzburzonych falach. W tym rejonie morze rzadko
bywa spokojne z powodu potężnych przypływów, które zalewają
wyspy i podnoszą poziom wody w zatoce nawet o trzydzieści stóp.
Hamid i pani Campbell cierpieli na chorobę morską mimo pigułek,
które Rossiter rozdał im przed opuszczeniem gospody. Staruszek
wyglądał bardzo źle.

Nieprzyjemne było nie tylko kołysanie „Lamparta”, ale

również przenikliwy smród benzyny, który stawał się coraz
silniejszy. Chavasse wyjrzał przez iluminator, kiedy mijali latarnię
morską Les Hanois na zachodnim krańcu Guernsey.

- Stąd już mamy prostą drogę - zwrócił się do Jonesa. - Zostało

najwyżej parę godzin, jeśli pogoda się utrzyma.

Jamajczyk zrobił kwaśną minę.
- Jeszcze trochę i sam się pochoruję. Ta benzyna okropnie

śmierdzi.

- Wcale mi się to nie podoba - stwierdził Chavasse zniżonym

głosem. - Chyba pójdę na górę i pogadam z naszym przyjacielem.

Drzwi u szczytu schodów były zaryglowane. Chavasse

załomotał w nie pięścią. Po chwili drzwi uchyliły się i Rossiter

zajrzał przez szparę.

- Czego chcesz?
- Tu na dole piekielnie cuchnie benzyną - wyjaśnił Chavasse. -

Stary Hamid wymiotował już kilka razy. Nie wygląda za dobrze.

Rossiter przykucnął i wciągnął nosem powietrze. Zmarszczył

brwi.

- Rzeczywiście. Zabierzcie go na górę, na świeże powietrze.

Powiem Jacaudowi, żeby sprawdził silnik.

Jones i Chavasse wyprowadzili staruszka na pokład. Morze

było wzburzone i wiał wiatr o sile trzech stopni, jak ocenił
Chavasse, ale stara łódź świetnie się spisywała. Latarnia na maszcie
kołysała się rytmicznie z boku na bok. W jej świetle Jacaud
przykucnął przy dziobowym luku, który prowadził do komory
silnika. Znikł pod pokładem. Chavasse zostawił starego pod opieką
Jonesa i podszedł do otwartego luku.

Pomieszczenie na dole miało tylko cztery stopy wysokości,

toteż Jacaud musiał przykucnąć u stóp krótkiej drabinki, po
omacku szukając wyłącznika światła. Znalazł go i przyczyna
kłopotów od razu stała się widoczna, ponieważ wokół jego stóp
chlupotała mniej więcej calowa warstwa benzyny.

Bretończyk przesunął się do przodu i znikł, ale niemal

natychmiast pojawił się ponownie i zaczął wchodzić po drabinie.

- Bardzo źle? - zapytał Chavasse.
Jacaud zignorował go, zamknął luk i ruszył na rufę do

sterówki. Chavasse wrócił do Jonesa, który stał przy relingu
obejmując ramieniem Hamida.

- Co się stało? zapytał Jamajczyk.
Chavasse wzruszył ramionami.
- Jacaud nie był zbyt rozmowny. Moim zdaniem ma przeciek

w zbiorniku paliwa.

- Zgadza się. - Rossiter podszedł do nich osłaniając dłońmi

zapałkę, żeby zapalić papierosa. Na szczęście mamy zapasowe
zbiorniki, które zawierają dosyć paliwa na całą podróż. Jacaud

przełączył silnik na te zbiorniki. Zobaczycie, że teraz bardzo szybko
nastąpi poprawa.

- Czy musimy wracać pod pokład? - zapytał Chavasse.
- Jeden z was może tu zostać ze starym przez jakieś dziesięć

minut. To powinno mu pomóc. Wrócił do sterówki, a Chavasse
zapytał Jonesa:

- Możesz tu zostać?
- Jasne - przytaknął Jamajczyk.
- Dobra, wobec tego zejdę na dół i zobaczę, jak tamci sobie

radzą.

Kiedy zszedł pod pokład, czuł jeszcze zapach benzyny, ale

znacznie słabszy niż poprzednio. Pani Campbell była blada i
mizerna, ale Famia wyglądała dobrze. Cheung siedział wygodnie
oparty, z zamkniętymi oczami i rękami skrzyżowanymi na piersi.

Chavasse wyjrzał przez iluminator nad głową. W oddali

czerwono-zielone światła nawigacyjne statku, który płynął
szlakiem morskim przez Kanał z Ushant, znikły nagle jak
zdmuchnięte. Chavasse zmarszczył brwi. Na schodach rozległy się
kroki.

Jones pomógł usiąść Hamidowi i uśmiechnął się.
- Niezbyt przyjemnie na zewnątrz. Mgła wstaje z morza i

znowu zaczęło padać.

Dokładnie w tej samej chwili stłumiona eksplozja zatrzęsła

łodzią. Pani Campbell krzyknęła, kiedy rzuciło ją na stół. Chavasse
rozpłaszczył się na ścianie. Gdy odzyskał równowagę, silnik
„Lamparta” umilkł i łódź zaczęła dryfować.

Chavasse załomotał w drzwi prowadzące na pokład. Drzwi

otwarły się niemal natychmiast i wyjrzał Rossiter z bronią w ręku.
Twarz miał bardzo bladą, oczy błyszczące, ale broń nawet nie
drgnęła.

- Z powrotem.
- Niech pan nie będzie cholernym głupcem - zaprotestował

Chavasse. - Jeśli stało się coś złego, mamy prawo wiedzieć.

- Jak przyjdzie pora. - Rossiter odepchnął go i zatrzasnął

drzwi.

- Co tam się dzieje? - zapytał Jones. - Nie podobały mi się te

odgłosy.

W tej pełnej napięcia chwili jego jamajski akcent uległ

zdumiewającej przemianie. Zastąpiła go nieskazitelna wymowa,
typowy produkt angielskiego systemu szkół publicznych. Pewnych
rzeczy nie da się ukryć, pomyślał Chavasse, ale powstrzymał się od
komentarzy.

Pani Campbell szlochała histerycznie, a Famia próbowała ją

uspokoić. Stary Hamid jakoś dziwnie się ożywił i stał obejmując
ramieniem obie kobiety. Najbardziej interesująca była reakcja
Cheunga. Żadnej paniki, żadnej histerii. Chińczyk siedział za
stołem z twarzą bez wyrazu i z czujnym spojrzeniem.

Chavasse odkręcił pokrywę iluminatora i wystawił głowę na

zewnątrz. Poczuł zapach spalenizny. Rossiter i Jacaud kłócili się po
francusku tuż nad jego głową.

Mówię ci, że nie jest dobrze - krzyczał Jacaud przerażonym

głosem. - Stara łajba nie wytrzymała.

- Jak daleko jesteśmy od brzegu? - zapytał Rossiter.
- Pięć czy sześć mil, może siedem.
- Dobrze, dalej popłyniemy pontonem. Spuść go na wodę.

Nasi przyjaciele z Fixby odwiozą nas do St. Denise.

Resztę rozmowy zagłuszył wiatr. Chavasse odwrócił się i

znalazł się twarzą w twarz z Jonesem, który klęczał obok na ławie.

- Co się dzieje? - zapytał Jamajczyk.
- Z tego, co słyszałem, „Lampart” nie wytrzymał. Chcą

przepłynąć resztę drogi w pontonie.

- To możliwe?
- Nie widzę przeszkód. Do brzegu jest jakieś sześć mil, a

ponton ma dobry silnik. Oczywiście zabiorą tylko czterech
pasażerów...

Drzwi na pokład nagle stanęły otworem i pojawił się Rossiter

z bronią w ręku. Machnął rewolwerem w stronę Chavasse’a i
Jonesa.

- Siadać i nie ruszać się.
Zrobili, co im kazano. Chavasse schylił się pod stół i sięgnął po

walthera, którego przymocował plastrem do łydki nad kostką.

Rossiter kiwnął na Famie.
- Panno Nadeem, proszę na pokład. Dziewczyna potrząsnęła

głową w kompletnym oszołomieniu.

- Ale ja nic nie rozumiem.
Maska spokoju na twarzy Rossitera pękła na tysiąc kawałków.

Złapał dziewczynę brutalnie za ramię i krzyknął dziko:

- Chce pani umrzeć, tak? - Popchnął ją w górę po schodach. -

Dalej, marsz na pokład.

Pani Campbell opadła bezwładnie na ławkę. Famia potykając

się wyszła.

- A co my mamy robić? - zapytał Chavasse. - Pójść na dno ze

śpiewem na ustach?

Rossiter zignorował go i powiedział po chińsku do Cheunga:
- Szybko na pokład. Łódź tonie. Chińczyk przepchnął się obok

Hamida i pani Campbell. Chavasse oparł się o stół i zacisnął dłoń
na kolbie walthera.

- Jestem pełen podziwu, Rossiter. Usunięcie z drogi Harveya

Prestona na pewno wymagało zręczności, ale to jest jeszcze lepsze.
Czworo za jednym zamachem...

Rossiter odwrócił się i strzelił na ślepo, kierując się

instynktownym odruchem. Kula roztrzaskała przepierzenie za
plecami Chavasse’a, trochę z boku. Pani Campbell znowu
krzyknęła. Chavasse mocnym uderzeniem w plecy pchnął Jonesa
na podłogę i błyskawicznie wyciągnął walthera. Pocisk drasnął
Cheunga w bok głowy, wyorał mu krwawą bruzdę w policzku i
odłupał kilka drzazg z framugi drzwi.

Cheung nie wydał dźwięku, tylko odwrócił się i skoczył na

schody. Rossiter gorączkowo wystrzelił trzy razy. Chavasse

zanurkował pod stół. Potem drzwi zatrzasnęły się i szczęknęła
zasuwa.

Chavasse podniósł się i zobaczył, że Jones już wchodzi na

schody. Dopadł go w samą porę i zdążył odciągnąć, zanim dwie
następne kule przebiły drzwi.

- Zaczekaj, człowieku, zaczekaj! On się tego spodziewał.
Rozpłaszczyli się na ścianach po obu stronach schodów. Jones

powiedział cicho:

- Muszę przyznać, że naprawdę znasz się na swojej robocie.
Chavasse wyszczerzył zęby.
- Ty też nieźle sobie radzisz jak na adwokata. Jamajczyk nie

okazał zdziwienia.

- Wiesz, kim jestem?
- Darcy Morgan Preston, lat dwadzieścia dziewięć, z zawodu

adwokat, praktykujący na Jamajce od sierpnia 1967 roku. Żonaty,
dwójka dzieci. Próbujesz wykryć, co się stało z twoim bratem
Harveyem.

- A ty wiesz, co się stało?
- Nasi przyjaciele owinęli go łańcuchem kotwicznym wagi

siedemdziesięciu funtów i wyrzucili za burtę.

Darcy Preston wyprostował się i odsunął od ściany z

poszarzałą twarzą. W tej samej chwili na zewnątrz obudził się do
życia silnik pontonu.

- Chodźmy - rzucił Chavasse i wbiegł na schody.
Wystrzelił cztery razy rozłupując drewno wokół zamka,

podniósł prawą nogę i kopnął z całej siły. Drzwi stanęły otworem.
Chavasse kuląc się wyskoczył na pokład. Spóźnił się. Warkot
motoru rozpływał się już we mgle.

Rozdział VIII

Szary świt

- Sympatyczni ludzie - zauważył spokojnie Darcy Preston. - Co

teraz zrobimy?

Rozległ się nagły syk jakby uciekającego gazu i strumień pary

wystrzelił z komory silnika. Rufa zanurzała się już głęboko w
wodzie. „Lampart” kołysał się ospale, prawie nie unosząc się na
falach.

Z dołu dobiegł nagły okrzyk. Chavasse odwrócił się i

zobaczył, że na pokład wychodzi stary Hamid. W mętnym żółtym
świetle latarni na maszcie wyglądał na stuletniego staruszka, ale
zupełnie nie okazywał strachu.

- Oni odpłynęli, panie Chavasse? Zostawili nas, żebyśmy

utonęli?

- Postaram się do tego nie dopuścić - odparł Chavasse. - Jak się

czuje pani Campbell?

- Boję się, że nie najlepiej. Chavasse odwrócił się do Prestona.
- Wyprowadź ją na pokład i poszukaj jakiegoś alkoholu.

Jacaud bez przerwy chlał rum, więc gdzieś tu musi być parę
butelek. Namów ją, żeby wypiła jak najwięcej. Przyda się na
uspokojenie. Ja się tymczasem rozejrzę. I pospiesz się, na miłość
boską. Nie mamy dużo czasu.

Znalazł trzy kamizelki ratunkowe w szafce w sterówce i

wręczył jedną Hamidowi. Stary zaczai rozpinać płaszcz. Chavasse
potrząsnął głową.

- Niech pan tego nie zdejmuje w żadnym wypadku. Będzie

bardzo zimno.

Hamid nałożył sobie pasy na ramiona. Chavasse po raz ostatni

sprawdził łódź. Jedynym przedmiotem zdolnym utrzymać ciężar
ludzkiego ciała była pokrywa tylnego luku. Zdjął ją i przetoczył do
relingu, kiedy pojawił się Preston z panią Campbell.

Pani Campbell wyglądała upiornie w żółtym świetle. Kuliła

się lękliwie, jej ciemne oczy pełne były przerażenia. Chavasse
poczuł zapach rumu. Jamajczyk trzymał jedną butelkę w ręku i
dwie następne pod pachą.

Podał butelkę Chavasse’owi.
- Włóż to do kieszeni. Może się przydać. Chavasse dał mu

dwie kamizelki ratunkowe.

- Nic lepszego nie znalazłem.
- A co z tobą?
- Jest jeszcze stary korkowy pas ratunkowy. Utrzyma mnie.

Teraz pospiesz się. Zostało tylko parę minut.

Nagle zrobiło się bardzo cicho. Strumienie deszczu wyglądały

w świetle latarni jak stalowe lance. Wszyscy stali przy relingu,
gotowi do opuszczenia łodzi. Woda zalała już rufę i zielone fale
chlupotały na pokładzie.

Chavasse spojrzał na zegarek.
- Do świtu została godzina. Jesteśmy pięć czy sześć mil od

brzegu, może bliżej, ale niedługo zacznie się przypływ i pociągnie
nas ze sobą. Nie próbujcie płynąć, bo tylko się zmęczycie i będziecie
szybciej tracić ciepło. Nie zdejmujcie ubrania. To najgorsze, co
moglibyście zrobić. Pani Campbell, położymy panią na pokrywie
luku. Chcę, żeby pani leżała spokojnie, nawet jeśli woda panią
zaleje. Reszta chwyci się brzegów pokrywy. Musimy trzymać się
razem. Są jakieś pytania?

„Lampart” nagle przechylił się na bok. Preston stracił

równowagę i wpadł do wody. Wypłynął na powierzchnię i złapał
się relingu. Nawet zdobył się na uśmiech.

- Powinniśmy to robić częściej. Lepiej pospieszcie się z tą

pokrywą. Coś mi się zdaje, że łódź długo nie pociągnie.

Dziwne... człowiek zawsze, uważał łodzie za żywe stworzenia,

obdarzone duszą.

Chavasse z całej siły popychał przed sobą pokrywę, ale było

mu niewygodnie płynąć, ponieważ korkowy pas obijał się o jej

krawędź. Spojrzał za siebie i zobaczył, że „Lampart” gładko
ześlizguje się pod powierzchnię. Przez chwilę czerwone i zielone
światła nawigacyjne na maszcie błyszczały nad falami, a potem one
też znikły.

Ciemność była prawdziwym wrogiem, chociaż z początku

zimno również dawało się we znaki. Ale po chwili temperatura
ciała przystosowała się do temperatury wody, zwłaszcza że
wszyscy byli grubo ubrani. Chavasse wiedział, że to pomoże.

Ale ciemność długo nie chciała ustąpić. Pani Campbell jęczała

przez cały czas albo wybuchała nagle okropnym płaczem. Nikt nie
mógł jej pomóc.

Wreszcie nadszedł świt, szary i mglisty. Widoczność nie

przekraczała stu jardów. Chavasse z niepokojem zauważył, że
zimny wiatr dmucha mu w lewy policzek, a spienione fale piętrzą
się coraz wyżej.

Odwrócił się do Hamida, który kurczowo czepiał się pokrywy.

Stary człowiek utrzymywał się na wodzie dzięki kamizelce
ratunkowej, ale turban miał przemoczony i skórę tak napiętą, że
widać było każdą kość.

- Nic panu nie jest? Wytrzyma pan?
Hamid bez słowa kiwnął głową. Chavasse przesunął się na

drugą stronę, do Darcy’ego Prestona. Jamajczyk uśmiechnął się ze
znużeniem.

- Wolę już zatokę Montego... To nie jest żart.
- Wiatr się wzmaga - oświadczył Chavasse. - Nie czujesz tego?

Będzie nas szybciej popychał do brzegu, ale robi się niebezpiecznie,
więc uważaj.

Nagle usta Jamajczyka otworzyły się w bezgłośnym krzyku.

Chavasse odwrócił się i ujrzał szarozieloną ścianę wody, która
zbliżała się szybko, przesłaniając horyzont. Nie mógł nic zrobić.
Tym razem pani Campbell, Boże jej pomóż, nawet nie zdążyła
krzyknąć. Fala uniosła pokrywę jak korek, zakręciła nią i cisnęła w
dół.

Chavasse wynurzył się na powierzchnię w wirze białej piany,

rozpaczliwie walcząc o oddech. Stary pas ratunkowy wciąż
utrzymywał go na wodzie. Pani Campbell znajdowała się
dwadzieścia czy trzydzieści stóp dalej. Płynął do niej Darcy
Preston. Hamid był po prawej - i Chavasse rzucił się w jego stronę.

Stary człowiek był w szoku. Leżał na plecach, wyraźnie

wyczerpany. Zgubił turban i jego długie stalowosiwe włosy unosiły
się na wodzie wokół głowy. Kiedy Chavasse do niego dotarł, wiatr
rozdarł zasłonę mgły i nisko na horyzoncie ukazał się ląd, odległy
najwyżej o milę.

Albo Jacaud źle ocenił odległość, albo płynęli o wiele szybciej,

niż Chavasse przewidywał. Odwrócił się do Jamajczyka, który
wciąż płynął za panią Campbell, i krzyknął:

- Ląd, Preston, ląd! Najwyżej o milę.
Preston podniósł rękę na znak, że zrozumiał, i dalej płynął za

panią Campbell. Zasłona mgły znowu opadła. Chavasse chwycił
staruszka i przyciągnął go do siebie.

- Już niedługo. Widziałem ląd.
Hamid uśmiechnął się blado, ale nie był w stanie

odpowiedzieć. Chavasse wyjął z kieszeni butelkę rumu i wyciągnął
zębami korek.

- Niech pan wypije.
Przemocą otworzył staremu usta i wlał mu alkohol do gardła.

Hamid zakaszlał, zakrztusił się i odsunął głowę.

- Moja religia tego zabrania - wydyszał. Chavasse uśmiechnął

się.

- Tym razem Allach ci wybaczy, starcze - powiedział w języku

hindustani i przełknął resztę trunku.

Stary człowiek nie okazał żadnego zdziwienia na dźwięk

ojczystej mowy, tylko odpowiedział w tym samym języku:

- Jeśli przeżyję, to za wolą Allacha. Jeśli zginę... niech się stanie

Jego wola.

Minęło następne pół godziny i Chavasse naprawdę zaczął

odczuwać zimno. Zdjął pasek swojego nieprzemakalnego płaszcza i
związał się z Hamidem, który płynął obok niego. Od jakiegoś czasu
nigdzie nie widział Darcy’ego Prestona ani pani Campbell.

Hamid był sztywny, oczy miał zamknięte, sina z zimna twarz

przypominała trupią czaszkę. Chavasse uderzył go kilka razy. Oczy
otworzyły się i spojrzały bezmyślnie, a potem trochę przytomniej.
Usta poruszyły się, ale słowa były tylko szeptem.

- Ali... Ali, czy to ty, mój synu? - zapytał starzec w hindustani.
- Tak, mój ojcze. - Chavasse zdobył się na wysiłek, żeby

odpowiedź zabrzmiała prawidłowo. - Już niedługo. Wkrótce
będziemy w domu.

Starzec uśmiechnął się i zaniknął oczy. Nagle fala wyniosła ich

wysoko pod ołowiane niebo i utrzymywała na górze tak długo, że
Chavasse przez zasłonę deszczu zdążył dojrzeć skały, odległe
najwyżej o kilkaset jardów. Za skałami piętrzyły się fale i spieniona
woda uderzała o odległy brzeg.

Płynęli szybko, bezsilni w objęciach prądu, który unosił ich ze

sobą. Chavasse mocno trzymał starca. Nagle fala załamała się nad
ich głowami. Potem zwaliła się na nich następna ogromna ściana
wody, zielona jak butelkowe szkło.

Chavasse zanurkował głęboko, zbyt głęboko. Był sam i

walczył jak ryba schwytana w sieć. Pas ratunkowy zniknął, stary
Hamid zniknął, ale Chavasse nie czuł strachu. Jeśli ma umrzeć,
umrze walcząc.

Istnieje wzorzec zachowania wspólny wszystkim zwierzętom,

znany psychologom jako reakcja krytyczna. Każde żywe stworzenie
z determinacją walczy o życie, kiedy znajdzie się w krytycznej
sytuacji - osaczone przez wrogów lub samotne we wzburzonym
morzu, jak Paul Chavasse.

Wypłynął na powierzchnię, wciągnął powietrze do płuc i

znowu zanurkował, szarpiąc guziki płaszcza. Ściągnął płaszcz,
potem marynarkę i popłynął w górę po następny łyk powietrza.
Zdejmowanie butów zabrało więcej czasu, ponieważ stopy mu

spuchły od długiego zanurzenia w zimnej słonej wodzie. Wreszcie
jednak uwolnił się i znowu płynął, znowu rozpaczliwie walczył o
życie z siłą czerpaną z ukrytych rezerw, które drzemią w każdym
człowieku.

A potem kopnął stopą piasek i znowu się zanurzył. Fala

cisnęła go do przodu, na wielki okrągły głaz ociekający pianą,
wodorosty oplatały mu nogi do kolan.

Następna fala przewróciła go. Zaczepił palcami o krawędź

skały i wytrzymał napór wody. Kiedy fale cofnęły się, wstał
chwiejnie i pokuśtykał przez kamienie do spłachetka białego piasku
u podnóża urwiska.

Leżał na brzuchu dysząc gwałtownie, potem podniósł się z

wysiłkiem. Hamid... musiał znaleźć Hamida. Czuł morze w ustach,
w uszach, w gardle, morze szumiało mu w głowie. Ostrożnie
przeszedł między kamieniami na właściwą plażę.

Hamid leżał na płyciźnie trzydzieści czy czterdzieści jardów

dalej, zalewany przez fale. Chavasse zaczął biec, wykrzykując w
hindustani:

- Idę! Trzymaj się! Trzymaj się!
Zupełna głupota. Hamid na pewno nie żyje, powtarzał sobie

Chavasse. Wyciągnął ciało z wody, przewrócił je na wznak i oto
zdarzył się cud: stare oczy otwarły się.

Hamid uśmiechnął się. Całe zmęczenie, cały ból odpłynęły z

jego twarzy.

- Ali, mój synu, wiedziałem, że przyjdziesz - szepnął. -

Pobłogosław mnie teraz.

- Bądź błogosławiony, starcze, daj mi rękę - powiedział

Chavasse w hindustani. - Błogosławiony i po trzykroć
błogosławiony. Odejdź do Allacha.

Stary uśmiechnął się z zadowoleniem, zamknął oczy i życie

opuściło go.

Chavasse klęczał przy nim przez długą chwilę, nie czując

zimna, wpatrując się w przestrzeń niewidzącym wzrokiem. Kiedy

wreszcie wstał, Darcy Preston czekał kilka jardów dalej z ponurą
twarzą.

Podobnie jak Chavasse, Jamajczyk był rozebrany do koszuli i

spodni, bez kamizelki ratunkowej. Miał szramę na twarzy i
skaleczone ramię.

- Co z panią Campbell? - zapytał Chavasse. Jamajczyk

wzruszył ramionami.

- Próbowałem ją złapać, kiedy ta wielka fala nas rozdzieliła,

ale prąd był za silny. Ciągle płynęła, kiedy ostatni raz ją widziałem.
Może jeszcze się uratuje.

Ale sam w to nie wierzył - obaj nie wierzyli. Chavasse

powiedział ze znużeniem:

- Okay, chodźmy stąd.
- Nie zabierzemy go?
- W obecnej sytuacji nie ma sensu ryzykować, że ktoś nas

zobaczy obok niego - odparł Chavasse. Jeżeli przeniesiemy go
wyżej na plażę, wiadomo będzie, że ktoś ruszał ciało.

- Więc co mamy robić, do diabła? - zapytał Jamajczyk.
Chavasse spojrzał na zegarek.
- Jest za piętnaście piąta. Znajdziemy szosę i budkę

telefoniczną. Zadzwonię do moich ludzi, a potem schowamy się za
najbliższym żywopłotem i zaczekamy. Za godzinę będziesz jechał
do Londynu.

Darcy Preston potrząsnął głową.
- No, jedno jest pewne. Kimkolwiek jesteś, na pewno nie

pracujesz w policji.

- Trafiłeś w dziesiątkę - przyznał Chavasse. - A teraz wynośmy

się stąd.

Odwrócił się i ruszył w stronę urwiska przez szary poranek.

Rozdział IX

Ściśle tajne

- Montefiore... Enrico Montefiore. - Mallory odwrócił się od

okna, napełniając fajkę z wytwornego skórzanego kapci ucha. -
Jeden z najbogatszych ludzi w Europie, chociaż bardzo niewielu o
nim słyszało. Nie lubi się fotografować, ale znajdziesz parę zdjęć w
jego aktach. Wielki finansista... Maczał palce w tylu aferach, że
straciłbyś rachubę, gdybyś go chciał podliczyć.

- A Hellgate? - zapytał Chavasse. - Co to jest? Mallory

potrząsnął głową.

- Nie wiem. O ile pamiętam, Montefiore ma posiadłość nad

jeziorem w Lucernie i palazzo w Wenecji. Prawdę mówiąc, od
trzech czy czterech lat trzyma się w cieniu. - Potrząsnął głową. - To
nie ma żadnego sensu. Po co, na litość boską, człowiek z jego
pozycją chciałby się mieszać w coś takiego?

Rozległo się pukanie do drzwi i weszła Jean Frazer. Podała

Mallory’emu kopertę.

- Następne materiały z S2, sir, dzięki uprzejmości chińskiej

sekcji CIA.

Wyszła, a Mallory otworzył kopertę i wyjął kilka kart

personalnych. Do każdej była przypięta fotografia.

- Lepiej przyjrzyj się temu, Paul. Może kogoś rozpoznasz.
Cheung był piąty z kolei, tylko nazywał się Ho Tsen i był

pułkownikiem w Armii Ludowej Republiki Chin. Chavasse rzucił
kartę na biurko.

- To nasz człowiek.
Mallory obejrzał kartę i kiwnął głową, lekko marszcząc brwi.
- Ciekawy typ. Zdaje się, że to jeden z ich najlepszych ludzi.

Przez trzy lata był attache wojskowym w Paryżu. CIA koniecznie
chciała go dopaść.

Zabrzęczał telefon. Mallory odebrał i słuchał przez ponad

minutę. Odłożył słuchawkę z zamyślonym wyrazem twarzy.

- Dzwonił Travers z tej miejscowości Fixby. To mała wioska

nad zatoczką w pobliżu Weymouth. Jest tam stara strzeżona
przystań, którą prowadzi facet nazwiskiem Gorman. W tej chwili
go nie ma. Widziano go, jak wypływał na morze dziś rano około
szóstej trzydziestostopową łodzią motorową, w której zabiera
turystów na ryby.

Chavasse spojrzał na zegarek i zobaczył, że było już prawie

południe.

- Pewnie niedługo dopłyną, jeśli pogoda się utrzyma.
- Do St.Denise? - Mallory kiwnął głową. - Tak, skłonny jestem

zgodzić się z tobą. Moim zdaniem nasz przyjaciel z Republiki
Ludowej wrócił z nimi. Po pierwsze potrzebuje pomocy lekarskiej,
a po drugie woli się tutaj nie pokazywać, jeśli coś nie wyszło.
Bardzo praktyczni ludzie z tych Chińczyków.

- A co z Rossiterem?
Mallory wziął do ręki akta i zaczął je przeglądać.
- To naprawdę zdumiewający facet. Nie mogę go rozgryźć.

Najlepsza szkoła w Stoneyhurst, dwa fakultety w Cambridge, pięć
lat w English College w Rzymie, a potem Korea. Chińczycy
trzymali go przez cztery lata... cztery lata w obozie. To musiało być
piekło.

Chavasse przytaknął, pamiętając swoje własne obozowe

doświadczenia, które trwały tylko tydzień.

- Zgadzam się z panem. Ale dlaczego Rossiter odrzucił

święcenia?

- Trudno powiedzieć. Kościół niechętnie dyskutuje o takich

sprawach. Niemniej jednak pociągnąłem za kilka sznurków i
chociaż z oporami, ale dali mi adres księdza, który był z Rossiterem
w niewoli. Teraz ma parafię tutaj, w Londynie, co nam ułatwia
zadanie.

Chavasse obejrzał wizytówkę, którą wręczył mu Mallory.

Ojciec Henry da Souza. Portugalczyk, ale pewnie okaże się, że jego

rodzina mieszka w Anglii od co najmniej pięciu wieków.

- Czy istniało kiedyś choćby najsłabsze podejrzenie, że Rossiter

przeszedł na stronę czerwonych? Mallory wzruszył ramionami.

- Wszystko jest możliwe na tym najgorszym ze światów, drogi

chłopcze. Popatrz na Blake’a, na litość boską. W jego przypadku
rzeczywiście zrobili dobrą robotę. Oczywiście ksiądz ma wiarę -
coś, na czym może się oprzeć, czym może z nimi walczyć. Mimo to
wielu duchownych, którzy przebywali w niewoli u Chińczyków, po
powrocie potrzebuje pomocy psychiatrycznej, tak dogłębny jest
proces prania mózgu. Podobno badali to zagadnienie w
Harvardzie. W każdym razie pójdziesz do ojca da Souzy i
spróbujesz coś z niego wyciągnąć.

- A co z Darcym Prestonem?
- Nie widzę problemu, dopóki będzie się odpowiednio

zachowywał i trzymał język za zębami. Potem odeślemy go
samolotem na Jamajkę.

- Zgodzi się pan, żeby przez ten czas mieszkał u mnie?
- Nie mam nic przeciwko temu. - Mallory potrząsnął głową. -

W dzień szkoła św. Pawła, a w nocy Soho. Jakież dziwaczne,
poplątane życie miał ten chłopak.

- Całkiem nieźle sobie radził - oświadczył Chavasse wstając. -

Skontaktuję się z panem później.

Był w połowie drogi do drzwi, kiedy znowu zabrzęczał

telefon. Mallory zatrzymał go machnięciem ręki i podniósł
słuchawkę. Po chwili odłożył ją z westchnieniem.

- Przed godziną rybacka łódź w pobliżu Weymouth wyłowiła

z morza ciało kobiety w średnim wieku. Miała na sobie kamizelkę
ratunkową. Przykro mi, Paul, cholernie przykro. Zwłaszcza po tym,
co mi powiedziałeś.

- Mnie też, sir - odparł Chavasse i wyszedł cicho, z sercem

przepełnionym żądzą mordu.

Kościół Niepokalanego Poczęcia stał w pobliżu doków East

India, w zdecydowanie niezdrowej okolicy. Chavasse zaparkował

samochód po drugiej stronie jezdni i wyłączył silnik. Wyjął
papierosa z paczki, a następnie poczęstował Darcy’ego Prestona.

- Graham Mallory obedrze mnie żywcem ze skóry, jeśli się

dowie, że cię tu zabrałem. Ale kazał mi, żebym miał cię na oku, a
przecież nie mogę być w dwóch miejscach jednocześnie.

- To rzeczywiście byłoby trudne - odparł Preston i wysiadł z

samochodu.

Kościół stał tyłem do rzeki - mały, dość ponury pseudogotycki

budynek, typowy dla mody panującej w dziewiętnastym wieku.
Weszli przez kruchtę do głównego pomieszczenia świątyni, gdzie
były świece, cisza, półmrok i zapach kadzidła. Mężczyzna w
sutannie klęczał samotnie przed ołtarzem. Jego siwe włosy lśniły
jak aureola w blasku świec.

Chavasse przeżegnał się i odruchowo przyklęknął na jedno

kolano, chociaż nie praktykował od lat. Potem ruszyli środkiem
nawy. Ksiądz podniósł się i zamierzał wejść do zakrystii, ale kiedy
ich zauważył, zatrzymał się z bladym uśmiechem.

- Czym mogę służyć, panowie?
Miał oczy człowieka, który kocha cały świat - dość rzadka

cecha charakteru. Brzydka blizna biegła od prawego oka i znikała
we włosach, ale poza tym twarz księdza była spokojna i pogodna
jak twarz dziecka.

- Ojciec da Souza? Nazywam się Chavasse. Ojciec chyba na

mnie czekał. To jest pan Preston, mój współpracownik.

- Ach tak. - Ojciec da Souza kiwnął głową. - Chodzi o

Leonarda Rossitera, prawda? - Uśmiechnął się. - Może wyjdziemy
na dwór? O tej porze jest całkiem przyjemnie.

Na tyłach kościoła znajdował się cmentarz sięgający do brzegu

Tamizy. Spiczaste sztachety wieńczyły niski mur. Na rzece panował
ożywiony ruch. Ksiądz miał rację - było tu bardzo przyjemnie w
bladych promieniach słońca.

Ksiądz usiadł na nagrobku i przyjął papierosa od Chavasse’a.
- Ładnie tutaj, bardzo ładnie. Wie pan, często tu przychodzę,

żeby rozmyślać. To miejsce ma właściwą atmosferę.

Przypalił papierosa od zapałki, którą podał mu Preston, po

czym wyprostował się z westchnieniem zadowolenia.

- A więc co chcecie wiedzieć o Leonardzie?
- Zanim przejdziemy do rzeczy, powinienem ojca uprzedzić,

że to poważna sprawa i ściśle poufna. Prawdę mówiąc, dotyczy
bezpieczeństwa narodowego.

Da Souza w najmniejszym stopniu nie wydawał się

zaniepokojony.

- Proszę mówić dalej.
- Czy zdaniem ojca jest możliwe, że Leonard Rossiter stał się

komunistą?

Ojciec da Souza spojrzał z roztargnieniem na koniec swojego

papierosa, lekko zmarszczył brwi i westchnął.

- Szczerze mówiąc, myślałem, że nie ma co do tego

wątpliwości.

- Rozumiem. Czy ojciec mówił o tym komuś?
- Nikt mnie nigdy o to nie pytał. Chavasse kiwnął głową.
- Dobrze, niech więc ojciec teraz opowie mi wszystko, co ojcu

wiadomo.

- Wysłano mnie do Korei zaraz po drugiej wojnie Czas

umierania światowej. Kilka dni po wybuchu wojny koreańskiej
trafiłem do niewoli w Korei Północnej.

- A Rossiter?
- Och, spotkałem Leonarda dopiero później... po dziewięciu

miesiącach, kiedy przeniesiono mnie do specjalnego obozu w
Mandżurii. Ośrodek indoktrynacji prowadzony przez Chińczyków.

- I myśli ojciec, że tam zrobili Rossiterowi pranie mózgu?
Ojciec da Souza zaśmiał się cicho.
- Wielkie nieba, to nie jest takie łatwe, wie pan. Oni posługują

się niezwykle prostą techniką, a jednak bardzo często odnoszą
sukces. Pierwotna koncepcja pochodzi od Pawłowa. Kwestia
wywołania poczucia winy, czy może raczej wyolbrzymienia

poczucia winy, które tkwi w każdym z nas. Wiecie, panowie, o co
najpierw zapytał mnie mój instruktor? Czy miałem w misji
służącego, który sprzątał mój pokój i ścielił łóżko. Kiedy
przyznałem, że tak, instruktor wyraził zdziwienie, wyjął Biblię i
przeczytał mi ustęp, w którym nasz Pan mówi o służeniu innym. A
jednak ja pozwalałem, żeby służył mi jeden z tych, którym miałem
pomagać. Zadziwiające, jak bardzo winny się poczułem z powodu
tego drobiazgu.

Ale wiara, ojcze? wtrącił Prcston. Czy wiara nie pomagała?
- Nie pomagała? - Ksiądz uśmiechnął się promiennie. - Mój

synu, wiara triumfowała; zwyciężyła wszystkie przeciwności, nic jej
nie zachwiało. Nigdy nie czułem się bliższy Bogu niż w tych
czarnych dniach.

- A Rossiter? - zapytał Chavasse. - Co z wiarą Rossitera? Stary

ksiądz wydawał się szczerze zakłopotany.

- Jestem w trudnej sytuacji, panowie. Byłem spowiednikiem

Leonarda w Nom Bek, a on był moim. Tajemnica spowiedzi jest
święta. Powiem tylko tyle, że on miał problemy na długo przedtem,
zanim wpadł w łapy komunistów. Z ich punktu widzenia był jak
dojrzały owoc, gotowy do zerwania.

- Jakie miał problemy?
Według terminologii marksistowskiej każdy człowiek posiada

swoją tezę i antytezę. Dla duchownego tezą jest wszystko, w co
wierzy i na czym opiera się jego powołanie. Natomiast antytezą jest
druga, mroczna strona osobowości, obecna w każdym z nas. Strach
i nienawiść, przemoc, gniew, cielesne pożądanie. Leonard Rossiter
borykał się z poczuciem winy na długo przedtem, zanim
instruktorzy w Nom Bek zaczęli nad nim pracować.

Ale dlaczego odrzucił święcenia?
- W oficjalnym wyjaśnieniu podał, że załamała się jego wiara...

że nie mógł dłużej pełnić swoich obowiązków. To było trzy czy
cztery lata po jego powrocie.

Ale ojciec uważa, że on wstąpił do partii? Ojciec da Souza

przytaknął.

Partia pozornie dała mu to, czego szukał... silną wiarę, która

go podtrzymywała.

Powiedział ojciec: pozornie wtrącił Darcy Preslon.
Da Souza uśmiechnął się łagodnie.
Jedno mogę wam powiedzieć z całą pewnością.
Leonard Rossiter to udręczona dusza. Przypomina tego

człowieka z wiersza Thompsona, wiecznie ściganego przez Bożego
Psa, uciekającego przed nadzieją zbawienia i dążącego do własnej
zguby, ponieważ czuje wstręt do siebie.

Chavasse powoli pokiwał głową.
- Chyba ojciec trafił w sedno. Dziękujemy.
- Cieszę się, że mogłem wam pomóc. Cała przyjemność po

mojej stronie, panowie.

Uścisnęli mu dłoń i zostawili go na popękanym nagrobku,

dopalającego papierosa.

- Niezwykły człowiek - zauważył Darcy Preston, kiedy

wsiadali do samochodu.

- Więcej niż niezwykły.
Chavasse przekręcił kluczyk w stacyjce i szybko odjechał.
Mallory wysłuchał tego, co Chavasse miał do powiedzenia, z

dziwnie roztargnionym wyrazem twarzy.

- Po twojej ostatniej wizycie rozmawiałem z wywiadem

NATO.

- Na temat Montefiorego? Mallory przytaknął.
- Dziwna sprawa, Paul. Oni nic o nim nie mają. To mnie

zaniepokoiło... naprawdę zaniepokoiło. Wolałbym już, żeby facet
był najbardziej niebezpiecznym podwójnym agentem, bo wtedy
przynajmniej zostałby jakiś ślad. Cała ta sytuacja śmierdzi pod
niebiosa. Co o tym myślisz?

Chavasse wstał i przespacerował się po pokoju.
- Weźmy dwie najważniejsze nitki. Pułkownik Ho Tsen -

bardzo groźny chiński agent - oraz Leonard Rossiter, który

podobno wstąpił do partii w obozie jenieckim. Ale wciąż pozostaje
do rozwikłania najtrudniejszy fragment łamigłówki. Dlaczego
Enrico Montefiore, finansista i multimilioner, miałby czynnie
popierać zmilitaryzowany chiński komunizm? I jeszcze druga
sprawa - afery z imigrantami. Amatorszczyzna... Sam potrafiłbym
to lepiej załatwić.

- Zgoda, organizacja Rossitera rzeczywiście jest amatorska. Ale

Chińczykom niełatwo jest znaleźć przyjaciół i sprzymierzeńców.
Pamiętaj, że mają tylko jeden przyczółek w Europie - Albanię. Może
po prostu nie zorientowali się, że organizacja Rossitera jest do
niczego.

- Pewnie ma pan rację - przyznał Chavasse. - Chińczycy

rzeczywiście nie mogą przebierać. Każdy kontakt europejski jest
lepszy niż żaden. Podejrzewam, że właśnie tak uważają. Czasami są
cholernie naiwni. Wszyscy nam ciągle powtarzają, że nie
rozumiemy Azjatów. Może to prawda, ale Azjaci nas również nie
rozumieją.

Mallory nieruchomo wpatrywał się w przestrzeń przez jakieś

trzydzieści sekund, po czym kiwnął głową.

- Zgoda, Paul, dostałeś tę sprawę. Znajdź ich... wszystkich

trzech. Ho Tsena, Rossitera i Montefiorego. Chciałbym wiedzieć, do
czego zmierzają, ale najważniejsze jest, żeby ich powstrzymać.

- Na zawsze?
Oczywiście. Odnaleźć i zlikwidować. Nie uznaję żadnych

półśrodków. Od tej chwili masz wolną rękę.

Staraj się informować mnie na bieżąco normalnymi kanałami,

jeśli to będzie możliwe. Po drodze wstąp do Jean po pieniądze. Coś
jeszcze? Chavasse kiwnął głową.

- Człowiek, któremu kazałeś obserwować tego typka Gormana

w Fixby. Odwołaj go.

- Chcesz tam pojechać?
- Od czegoś trzeba zacząć.
Mallory sięgnął po słuchawkę telefonu.

- Zaraz się tym zajmę. Powodzenia. Jean Frazer podniosła

wzrok, kiedy Chavasse wyszedł z gabinetu.

- Widzę, że jesteś z siebie zadowolony.
- Zgadłaś.
Chavasse poczęstował się papierosem z pudełka na biurku.

Jego oczy w ciemnej celtyckiej twarzy przypominały czarne szkło.
Wyglądał jak sam diabeł i Jean zrobiło się nieswojo.

- O co chodzi, Paul?
- Nie jestem pewien - odparł. - Dawno tak się nie czułem.
- Jak?
Osobiście zaangażowany. Ja, Paul Chavasse, nie Biuro. Myślę o

starym człowieku, który dziś rano leżał na plaży na południowym
wybrzeżu Anglii, ponieważ chciał tylko zobaczyć syna. I o małej
denerwującej kobietce, która umarła samotnie, w straszliwym
przerażeniu. Mała, niemądra kobietka, która nigdy w życiu nikogo
nie skrzywdziła.

Westchnął ciężko i zgasił papierosa.
- Chcę zemsty, Jean. Po raz pierwszy chcę kogoś załatwić z

zemsty. To dla mnie nowe doświadczenie. Martwi mnie tylko, że ta
perspektywa coraz bardziej mi się podoba.

Niechętnie rozstawał się z Darcym Prestonem, ponieważ

zdążył polubić błyskotliwego, zgryźliwego Jamajczyka. Łączyły ich
nie tylko wspólne przeżycia. Kiedy pakował swoje rzeczy, Darcy
siedział na oknie i patrzył. Ubrany był w spodnie Chavasse’a,
sweter rozpinany pod szyją i tweedową sportową marynarkę.

- Na pewno starczy ci forsy? - zapytał Chavasse zamykając

walizkę. Darcy kiwnął głową.

- Nadal mam tutaj konto w banku. Chavasse zapiął stary

marynarski płaszcz, który nadawał mu wygląd wilka morskiego.

- Pewnie się już nie spotkamy. Jutro o tej porze będziesz wracał

na słoneczną Jamajkę.

- Do krainy beztroskiego kalipso i ogólnej nędzy. Wolę już

Birmingham - uśmiechnął się Darcy. - A co z tobą? Od czego

zaczniesz? Od Fixby?

- Miejsce równie dobre jak każde inne. Jamajczyk wyciągnął

rękę.

- No więc na razie. Powodzenia, Paul, a kiedy spotkasz

Rossitera, pozdrów go ode mnie. Najlepiej kopniakiem.

Chavasse otwierał już drzwi, kiedy Darcy znowu się odezwał:
- Jeszcze jedno. Przez cały czas to mnie gryzie, więc muszę

zapytać. Dlaczego zabili Harveya w ten sposób?

- Mogę tylko zgadywać. Prawdopodobnie obawiali się rewizji

na łodzi. Mówiąc brutalnie, zniszczyli dowód przestępstwa.

Darcy Preston roześmiał się.
- Wiesz co, to naprawdę szczyt ironii. Dokładnie to samo robili

dawniej handlarze niewolników, kiedy Królewska Marynarka
następowała im na ogon... wyrzucali niewolników za burtę w
łańcuchach.

Znowu się roześmiał, ale tym razem miał łzy w oczach.

Chavasse zamknął drzwi i zostawił go samego z jego bólem w
pustym pokoju.

Rozdział X

Ptaszki odleciały

Fixby było podupadłą wioską, która cieszyła się względnym

dobrobytem w czasach, kiedy rybacy nieźle zarabiali, ale ten okres
dawno przeminął. Młodzi wyjechali do miast, a większość domków
wykupiły mieszczuchy poszukujące weekendowego azylu.

Chavasse został odwieziony do Weymouth samochodem Biura

i zakończył podróż w miejscowym autobusie. Dotarł do Fixby o
czwartej po południu. Nikt tam nie wysiadał oprócz niego.

Jedyna ulica była pusta, a drzwi pubu szczelnie zamknięte.

Widocznie właściciel ściśle przestrzegał angielskich praw
regulujących godziny wyszynku. Chavasse minął pub i ruszył w
stronę zatoczki, wymachując płaską skórzaną walizeczką. Drugą
rękę trzymał w kieszeni starego marynarskiego płaszcza.

Bez trudu znalazł przystań - upiorne miejsce, cmentarzysko

łodzi, które leżały wyciągnięte na piasek jak martwe wieloryby,
ponuro moknąc na deszczu. Było tam coś w rodzaju kantoru, do
którego przylegał budynek oszalowany gnijącymi deskami.
Chavasse nie zauważył nikogo w pobliżu. Ruszył w stronę
nabrzeża.

Przycumowana tam była dalekomorska łódź motorowa,

utrzymana wyjątkowo starannie i kompletnie wyposażona do
połowów na pełnym morzu. Na pokładzie rufowym zamocowano
kilka obrotowych krzeseł i stalowy dźwig.

Była to wspaniała łódź - klejnot w gąszczu wodorostów.

Chavasse przyglądał się jej przez dłuższą chwilę, zanim zawrócił.

Jakiś mężczyzna obserwował go stojąc w cieniu starej barki.

Był bardzo wysoki i chudy, ubrany w starą marynarską kurtę,
czapkę z daszkiem i wytłuszczony kombinezon. Najbardziej
rzucała się w oczy jego twarz. Była to twarz Judasza - jedno oko
wywrócone, opadająca powieka, usta jak szrama po cięciu nożem -

odrażająca i fascynująca niczym średniowieczne gargulce.

- Podziwia ją pan? - Mówił prawie szeptem, a kiedy się zbliżył,

Chavasse zauważył nieregularną bliznę, sięgającą od gardła aż do
prawego ucha.

- Piękna łódź.
- Piękna to za mało. Stalowy kadłub, silnik spalinowy Penta,

radar, echosonda. W dodatku robi trzydzieści pięć węzłów. Zna pan
się na łodziach?

- Trochę. Pan jest Gorman?
- Zgadza się. Czym mogę służyć?
- Chciałbym wybrać się na przejażdżkę pańską łodzią.
- Na ryby? - Gorman potrząsnął głową. Dziś już za późno.
- Nie o to chodzi - powiedział Chavasse. - Chcę przepłynąć

Kanał i trochę mi się spieszy. Przyjaciel powiedział mi, że za opłatą
pan może wyświadczyć tę przysługę.

Gorman spojrzał na zatoczkę, pogwizdując cicho.
- Kim jest ten przyjaciel? - zapytał po krótkiej pauzie.
Chavasse zrobił odpowiednio zakłopotaną minę.
- Właściwie to nie był żaden przyjaciel, po prostu facet,

którego poznałem w barze w Soho. Powiedział, że gdybym chciał
szybko wydostać się z kraju, powinienem pogadać z panem.

Gorman odwrócił się nagle i odchodząc rzucił przez ramię:
- Chodźmy do mojego biura. Zanosi się na deszcz.
Chavasse poszedł za nim i wspiął się po chwiejnych

drewnianych schodach na werandę. Na najwyższym stopniu
zatrzymał się i odwrócił głowę. Zdawało mu się, że na dole wśród
wraków łodzi dostrzegł jakieś poruszenie. Pewnie pies albo królik.
Ale wchodząc do biura czuł się trochę nieswojo.

Pomieszczenie było brudne i zapuszczone. Gorman zgarnął

ramieniem śmieci ze stołu, wyjął butelkę whisky i dwie szklaneczki.

- Więc koniecznie chce pan przepłynąć na drugi brzeg? -

zagadnął.

Chavasse położył walizeczkę na stole i otworzył ją

kluczykiem. Podniósł koszulę, pod którą spoczywały tysiące
funtów w angielskich pięciofuntowych banknotach i frankach
francuskich, starannie ułożone i sprawiające wrażenie, że jest ich
znacznie więcej niż w rzeczywistości. Felerne oko Gormana
obróciło się dziko.

Chavasse wyjął dwa pliki piątek i pchnął je przez stół.
- Jak pan widzi, rzeczywiście mi na tym zależy. Tu są dwie

setki, a następną setkę dostanie pan na wybrzeżu francuskim.
Żadnych pytań. Umowa stoi?

Uśmiech Gormana był kwintesencją zła. Zgarnął pieniądze i

wepchnął je do wytartego portfela.

- Kiedy pan chce odpłynąć?
- Im szybciej, tym lepiej.
Gorman znowu uśmiechnął się złośliwie.
- Więc na co czekamy? - zapytał i ruszył przodem.
Łódź nazywała się „Mary Grant” i była równie dobra, jak na to

wyglądała. Chavasse stał przy relingu, kiedy wypływali z zatoczki
na otwarte morze. Głęboko wciągnął w płuca słone powietrze.
Dobrze było znowu wyruszać w drogę, nawet jeśli nie wiadomo, co
czeka za następnym zakrętem. Prawdę mówiąc, właśnie ta
niepewność stanowiła o atrakcyjności jego zawodu - po prostu żył z
dnia na dzień, nie wiedząc, co kryje najbliższa przyszłość.

Kiedy wypłynęli z osłoniętej zatoczki na rozkołysane wody

kanału La Manche, fale zaczęły uderzać o kadłub wydając głuche,
stłumione odgłosy, które wprawiały w drżenie całą łódź. Chavasse
podszedł do sterówki i zatrzymał się w drzwiach.

- Gdzie mnie pan wysadzi?
- Gdzie pan sobie życzy - odparł Gorman. - Pan jest szefem.
- Myślałem o jakimś ustronnym miejscu. Zatoka St.Malo albo

Bretania. Stamtąd mogę pojechać do Marsylii.

- Pasuje.
Gorman zmienił kurs o kilka stopni. Chavasse oznajmił:
- Zejdę na dół i zdrzemnę się.

- Świetny pomysł. Na środku Kanału może trochę rzucać.

Barometr spada. W kambuzie znajdzie pan duży termos z kawą.

Chavasse zszedł pod pokład, do głównej kajuty. Był

zmęczony... cholernie zmęczony. Znalazł termos w kambuzie, nalał
sobie filiżankę i wrócił do kajuty. Powoli wypił kawę, rozpatrując
sytuację punkt po punkcie. Na razie konfrontacja z Gormanem nic
nie da, trzeba zaczekać.

Umysł Chavasse’a nagle prawie przestał funkcjonować. Boże,

ależ był zmęczony. Rozsiadł się na wyściełanej ławie i spoglądał
przez iluminator. Wręgi sufitu wydawały się falować niczym woda
na powierzchni stawu. Chavasse czuł dziwną suchość w ustach. W
ostatniej chwili, zanim osunął się w ciemność, przez jego
zamroczony umysł przemknęła myśl, że coś jest nie w porządku.

Powoli wypłynął na powierzchnię, w pierwszej chwili

świadom tylko własnego istnienia. Salon był pogrążony w
ciemnościach, tyle mógł stwierdzić, a on sam leżał twarzą do dołu
na wyściełanej ławie. Spróbował się poruszyć, stracił równowagę i
spadł na podłogę, co było zrozumiałe, ponieważ ręce miał fachowo
skrępowane na plecach.

„Mary Grant” wciąż płynęła, ale kiedy spróbował się

podnieść, silnik zgasł i łódź zaczęła dryfować. Na schodach
załomotały kroki, rozbłysło światło i pojawił się Gorman.
Przykucnął tak blisko, że Chavasse poczuł zastarzały zapach potu,
bijący od jego nie domytego ciała.

- No i jak tam, kolego? - Gorman poklepał go po policzku.
- O co chodzi? - zapytał Chavasse, na razie trzymając się roli. -

Myślałem, że dobiliśmy targu.

Gorman wstał i otworzył płaską walizeczkę, która stała na

stole. Wyjął jeden plik banknotów.

- O to chodzi, kolego... o te zielone papierki. Zawsze mnie do

nich ciągnęło. Na ich widok dosłownie dostaję gęsiej skórki. Ta
niewielka kolekcja tak mi się spodobała, że po prostu nie mogę się z
nią rozstać.

- Okay - powiedział Chavasse. - Nie będę sprawiał kłopotów.

Niech pan tylko wysadzi mnie po drugiej stronie, o nic więcej nie
proszę.

Gorman wybuchnął chrapliwym śmiechem, postawił

Chavasse’a na nogi i pchnął go w stronę schodów.

- Wysadzę cię, kolego, masz to jak w banku. Prościutko za

burtę.

Na pokładzie było zimno, siąpił drobny deszcz. Gorman

podniósł zwój zardzewiałego łańcucha kotwicznego. Chavasse
odwrócił się do niego i zapytał spokojnie:

- Kto clę nauczył tej sztuczki? Rossiter?
Gorman znieruchomiał i zagapił się na Chayasse’a, okropnie

przewracając kalekim okiem. Kiedy się odezwał, jego głos był
zaledwie szeptem:

- Kim jesteś? Co to znaczy?
- Gra skończona, Gorman - oświadczył Chavasse. - Moi ludzie

wiedzą, gdzie jestem. Jeżeli zniknę, będziesz musiał się gęsto
tłumaczyć.

Ale chyba niewłaściwie ocenił tego człowieka. Gorman wydał

ryk wściekłości, zamachnął się i długi łańcuch świsnął w powietrzu
jak skórzany bicz.

Łańcuch nie dotarł do celu. Z ciemności wyłoniła się jakaś ręka

i wyrwała go z zaciśniętej pięści Gormana. Gorman obrócił się
gwałtownie i Darcy Preston wszedł w krąg światła.

Gorman nie tracił czasu. Jego dłoń zanurzyła się w kieszeni i

powróciła uzbrojona w rewolwer. Popełnił pospolity błąd,
ponieważ wystrzelił od razu, bez celowania. Kula trafiła w
nadbudówkę, a Darcy dał susa przez reling głową do przodu.

Gorman wychylił się przez burtę i spoglądał w ciemną wodę.

Za jego plecami Darcy, który przepłynął pod kilem, znowu wdrapał
się na pokład. Jedyną bronią, jaką mógł znaleźć, był długi oścień,
którym wciągano złowione ryby. Oścień wisiał na ścianie sterówki,
zamocowany w sprężynowym uchwycie. Kiedy Darcy go

zdejmował, sprężyna szczęknęła i Gorman odwrócił się.

Tym razem starannie wycelował. Podniósł poziomo

wyprostowane ramię i spoglądał wzdłuż lufy zdrowym okiem.
Chavasse rzucił się na niego z wystawionym barkiem, jak napastnik
rugby, i pchnął go na reling. Rewolwer wypalił w powietrze, a
kiedy Gorman podniósł się i ponownie wycelował, Darcy dźgnął go
ościeniem. Trafił w prawą pachę. Gorman z krzykiem wypadł tyłem
za burtę. Zanim Chavasse dobiegł do relingu, czarne wody
zamknęły się nad jego głową. Nie pokazał się więcej.

- Wyciągnij ręce - polecił Darcy i przeciął więzy Chavasse’a

krawędzią ostrego jak brzytwa ościenia.

Chavasse zaczai rozcierać sobie nadgarstki, żeby przywrócić

krążenie krwi.

- No, rzeczywiście interwencja przyszła w samą porę. Wolno

mi zapytać, skąd się tu wziąłeś, u diabła?

- To bardzo proste - odparł Darcy. - Po twoim wyjściu

rozmyślałem o różnych sprawach co najmniej przez pięć minut,
potem zszedłem do garażu i pożyczyłem sobie twój samochód.
Zostawiłem go na parkingu obok lotniska Hurn i resztę drogi
przejechałem taksówką. Byłem w Fixby przed tobą. W miejscowej
knajpie podają bardzo dobre gorzkie piwo z beczki.

- A potem?
- Och, kręciłem się obok przystani czekając na rozwój

wypadków, jak to się mówi. Słyszałem prawie całą twoją rozmowę
z Gormanem. Zaczekałem, aż wejdziecie do biura, potem wszedłem
na pokład i schowałem się w komorze łańcuchowej.

- Jakoś nie spieszyłeś się z wyjściem na scenę. A może lubisz

dramatyczne sytuacje?

- Szczerze mówiąc, zasnąłem. Obudziłem się dopiero wtedy,

kiedy Gorman zaczai tupać i hałasować. Chavasse westchnął.

- No dobrze, a co ty w ogóle tu robisz?
- To całkiem proste. Mój brat był przestępcą z każdego punktu

widzenia, złodziejem i bandytą, ale był dla mnie dobry. Jeśli

powiem, że kochałem kogoś takiego, potrafisz to zrozumieć?

- Doskonale - odparł ponuro Chavasse.
-’- On nie zasłużył sobie na taką śmierć, Paul. Zasługiwał na

karę, ale nie taką. Kiedy przyjdzie czas, zamierzam osobiście zabić
Leonarda Rossitera. My, Jamajczycy, jesteśmy religijnym narodem,
dumnym narodem. Oko za oko, jak powiada Księga, ni mniej, ni
więcej. Dlatego zabiję Rossitera, ponieważ tak będzie
sprawiedliwie.

Chavasse poważnie kiwnął głową.
- Szanuję twoje uczucia, rozumiem cię, ale pomiędzy

zamiarem a realizacją często otwiera się przepaść, zwłaszcza dla
kogoś takiego jak ty. Ja potrafię zabijać, jeśli muszę, szybko,
fachowo i bez namysłu - ponieważ taki mam zawód. A ty potrafisz?

- To się okaże, no nie?
- Chyba masz rację. Poprowadzę łajbę, a ty idź się wysuszyć.

Później pogadamy.

Jamajczyk kiwnął głową i znikł na schodach. Chavasse

przeszedł do sterówki i włączył silnik. Silnik zagrał czysto,
pięknym dźwiękiem. Chavasse dodał gazu i „Mary Grant”
potężnym zrywem pomknęła w noc.

- Zawsze chciałem być bokserem - oświadczył Darcy.
Opierał się o zamknięte drzwi sterówki, owinięty kocem, z

kubkiem herbaty w ręku, niemal niewidoczny w ciemnościach.

- A co na to mówił Harvey? Darcy zachichotał.
- Dla niego liczył się zysk, a uprawianie boksu jego zdaniem

było nieopłacalne. Zawsze powtarzał, że ten dobrze walczy, kto jest
głodny, a ja z pewnością nie głodowałem. Ale ulegał mi do
pewnego stopnia. Pobierałem lekcje u jednego z najlepszych
zawodowych pięściarzy, w sali gimnastycznej w Whitechapel.

- Dlaczego wybrałeś prawo?
- Z moim pochodzeniem? - Jamajczyk parsknął śmiechem. -

Ludzie uważają, że to cholernie śmieszne. Z drugiej strony znałem
przecież każdego kanciarza w Soho i to mi się przydało, kiedy

rozpocząłem praktykę.

- Miałeś zapewnioną klientelę?
- Mniej więcej. Zmyłem się po procesie Harveya, bo

zrozumiałem, że po prostu nie mogę dłużej prowadzić podwójnego
życia. Wyjechałem na Jamajkę i zacząłem od nowa. To był dobry
pomysł. Tam poznałem moją żonę.

- Pomyślny zbieg okoliczności - stwierdził Chavasse.
- Jak mówiłem twojemu panu Mallory’emu, Harvey napisał mi

dokładnie w liście, co zamierza zrobić. Kiedy zniknął, przyjaciele
zawiadomili mnie, a ja postanowiłem pójść jego tropem. To
wydawało się logiczne.

- Czy twoja żona wie? Darcy wyszczerzył zęby.
- Myśli, że jestem w Nowym Jorku w interesach. - Dopił

herbatę i odstawił kubek na stół z mapami. - A ty? Dlaczego
wybrałeś taką pracę?

- Również zbieg okoliczności. - Chavasse wzruszył ramionami.

- Miałem dryg do języków. Wchłaniałem je jak gąbka, bez żadnego
wysiłku. Wykładałem na prowincjonalnym uniwersytecie i
porządnie się nudziłem - i wtedy przyjaciel poprosił, żebym mu
pomógł wywieźć jego siostrę z Czechosłowacji. To mi zapachniało
przygodą, więc zgodziłem się.

- I udało się?
- Ledwie, ledwie. Leżałem w austriackim szpitalu z

przestrzeloną nogą, kiedy odwiedził mnie Mallory i zaproponował
pracę. To było dwanaście lat temu.

- Nie żałujesz?
- Za późno na żale. O wiele za późno. Wracajmy do

rzeczywistości. Trzeba postanowić, co zrobimy po wylądowaniu w
St.Denise.

Rozdział XI

Kroki w nocy

Rozwinęli taką szybkość, że była dopiero dziewiąta

trzydzieści, kiedy dopłynęli do St.Denise. Około ćwierć mili na
wschód znajdowała się niewielka zatoczka zaznaczona, na mapie, z
głębokim kanałem. Chavasse zdecydował się na nią.

Nie mógł zrobić lepszego wyboru. Zatoczka była niemal

idealnie kolista, miała najwyżej sto jardów średnicy i otaczały ją
wysokie skały, zapewniające doskonałą osłonę od strony morza.
Rzucili kotwicę i zeszli pod pokład.

Chavasse położył na stole skórzaną walizeczkę, otworzył ją i

rzucił Darcy’emu kilka paczek franków.

- Połowa dla mnie, połowa dla ciebie. Na wszelki wypadek.
- To znaczy, że jestem na liście płac?
Darcy włożył pieniądze do wewnętrznej kieszeni, a Chavasse

nacisnął ukryty zatrzask i wyjął fałszywe dno walizeczki,
odsłaniając dodatkowy schowek. W środku spoczywały fachowo
zapakowane: smith & wesson kaliber 38 magnum, automatyczny
walther PPK i pistolet maszynowy.

Darcy zagwizdał cicho.
- Co to, kontrabanda?
- Lepiej się zabezpieczyć. - Chavasse wręczył mu smith &

wessona. - Z gwarancją, że się nie zacina. Nie znam lepszej broni,
jak trzeba kogoś uziemić.

Wrzucił walthera do własnej kieszeni, z powrotem umieścił

fałszywe dno w walizeczce i wstawił ją do szafki pod stołem.

- A teraz najciekawsza część wieczoru.
Powiosłowali na brzeg w kajaku z włókna szklanego,

wyciągnęli go na piasek i wąską ścieżką wspięli się na skały. Niebo
było granatowoczarne, każda gwiazda błyszczała jak biały płomień.
Pomimo braku księżyca noc była bardzo jasna i widoczność

znacznie lepsza, niż należało się spodziewać w tych
okolicznościach. Mężczyźni pospiesznie przedzierali się przez
sosnowy zagajnik. Wkrótce dotarli do miejsca, skąd widać było w
dole St.Denise.

W kilku chałupach zobaczyli światło. Okna na parterze w

gospodzie „Pod Uciekinierem” również były oświetlone.

- Jak chcesz to rozegrać? - zapytał Darcy.
- Jeszcze nie wiem - odparł Chavasse. - Zobaczymy najpierw,

ilu gości jest na przyjęciu.

Zeszli ze wzgórza, przeleźli przez płot i posuwali się dalej

wąską polną dróżką, która wkrótce doprowadziła ich do wioski.
Tutaj domki stały daleko od siebie, każdy odgrodzony niewielkim
spłachetkiem uprawnego gruntu.

Minęli pierwszy dom i kiedy zbliżali się do drugiego, Darcy

pociągnął Chavasse’a za rękaw.

- To jest dom Merciera, wiesz?
- Interesujące - mruknął Chavasse. - Warto rzucić okiem.
Weszli na podwórko wybrukowane kocimi łbami i

przykucnęli pod oknem. Przez szparę w zasłonach zobaczyli
Merciera, który siedział przy kuchennym stole z pochyloną głową.
Przed nim stała butelka brandy i blaszany kubek.

- Nie wygląda na szczęśliwego człowieka - szepnął Darcy.
Chavasse kiwnął głową.
- Mówiłeś, że jego żona jest nieuleczalnie chora?
- Zgadza się. Od czterech lat nie wstaje z łóżka.
- Więc nie będzie nam przeszkadzać, jeśli zachowamy się

cicho. Zapukaj do drzwi i odsuń się. Ja się nim zajmę.

Mercier zareagował powoli. Ruszył do wyjścia, ciężko szurając

stopami po kamiennej podłodze. Otworzył drzwi, wyjrzał i zrobił
krok do przodu ze zniecierpliwionym, wyczekującym wyrazem
twarzy. Chavasse przyłożył mu lufę pistoletu do skroni.

- Jeden krzyk i jesteś trup, Mercier. Do środka.
Tamten cofnął się, a Chavasse ruszył za nim. Jamajczyk wszedł

ostatni i zamknął drzwi. Mercier przyjrzał im się po kolei, a potem
nagle wybuchnął śmiechem.

- Niespodzianka dla Jacauda. Powiedział mi, że obaj

zginęliście.

- Gdzie on jest?
- W gospodzie, podejmuje swoich kumpli z wioski.
- A Rossiter?
Mercier wzruszył ramionami.
- Wszyscy wrócili dziś rano przed dwunastą, angielską łodzią.
- Powinien z nimi być facet nazwiskiem Gorman. Mercier

kiwnął głową.

- Dawniej często robiliśmy z nim interesy. On ciągle się tu

kręci.

- Co na to władze?
- W tych stronach, monsieur! - Mercier wzruszył ramionami. -

Tutaj ludzie pilnują własnych spraw. Chavasse przytaknął.

- A gdzie Rossiter i reszta? Też są w gospodzie? Mercier

potrząsnął głową.

- Monsieur Rossiter odjechał swoim renaultem zaraz po

południu. Zabrał ze sobą tę Hinduskę i Chińczyka. Chińczyk miał
gruby bandaż na twarzy.

- Jak wyglądała dziewczyna?
- A jak miała wyglądać, monsieur! Piękna jak zawsze.
- Nie o to mi chodzi. Czy była przestraszona? Czy bała się

Rossitera? Mercier potrząsnął głową.

- Wręcz przeciwnie. Wpatrywała się w niego, jak gdyby był... -

nie potrafił znaleźć właściwego słowa. - Jak gdyby był...

- Bogiem? - zasugerował Darcy Preston.
- Coś w tym rodzaju, monsieur.
Mercier był dziwnie spokojny, nie okazywał strachu i chętnie

odpowiadał na wszystkie pytania. Chavasse zanotował to sobie w
pamięci i pytał dalej:

- Dokąd pojechali? Nie mam pojęcia. Nie udawaj, Mercier, na

pewno coś wiesz.

Zacznijmy od Hellgate i Montefiorego... nie mów mi, że nigdy

o tym nie słyszałeś.

- Oczywiście, słyszałem kilka razy, kiedy monsieur Rossiter

rozmawiał z Jacaudem, ale to wszystko. Dla mnie to tylko nazwy.

Mówił prawdę, Chavasse był tego pewien. To nie miało sensu.
- Co się stało, Mercier? - zapytał cicho. - Jesteś innym

człowiekiem.

Mercier odwrócił się bez słowa, podszedł do drzwi, otworzył

je i odsunął się na bok.

Chavasse i Preston podeszli bliżej i zajrzeli do małego,

zagraconego saloniku. Na stole spoczywała prosta drewniana
trumna, po obu jej stronach stały dwie świece.

Chavasse cicho zamknął drzwi.
- Twoja żona? Mercier przytaknął.
- Przez cztery lata nie przeżyła ani jednego dnia bez bólu, a

przecież nigdy się nie skarżyła, chociaż wiedziała, co ją czeka.
Próbowałem wszystkiego. Słynni doktorzy z Brestu, drogie
lekarstwa... wszystko na próżno.

- To musiało dużo kosztować? Mercier przytaknął.
- Myślicie, że inaczej zgodziłbym się pracować dla takiego

bydlęcia jak Jacaud? To dla Nanette... tylko dla Nanette. Dla niej
znosiłem te wszystkie okropności. Dla niej i tylko dla niej,
trzymałem język za zębami.

- Bałeś się o własne życie? Mercier potrząsnął głową.
- Nie, monsieur, bałem się o życie mojej żony. Bałem się, że ten

diabeł Rossiter zrobi jej krzywdę.

- ‘Groził ci?
- Żeby zmusić mnie do milczenia. Zwłaszcza po tym rejsie

przed paroma tygodniami, kiedy popłynąłem na „Lamparcie” jako
marynarz.

- Co się wtedy stało?
Mercier zawahał się, więc Chavasse oświadczył:

- Powiem ci, co się stało zeszłej nocy. „Lampart” zatonął w

Kanale, dowiedziałeś się tego od Jacauda.

- Powiedział, że zdarzył się wypadek. Silnik wybuchł i reszta

pasażerów zginęła.

- On i Rossiter zostawili nas zamkniętych w kajucie, żebyśmy

utonęli - oznajmił Chavasse. - Kobieta i stary człowiek umarli, kiedy
próbowali dopłynąć do brzegu.

Mercier wydawał się szczerze wstrząśnięty.
- Mój Boże, to bestie, nie ludzie. Nie dalej jak przed kilkoma

tygodniami, monsieur, podczas tego rejsu, o którym mówiłem,
brytyjski torpedowiec namierzył nas przy brzegach Anglii.
Mieliśmy tylko jednego pasażera na pokładzie... to był specjalny
kurs. - Odwrócił się do Darcy’ego. - Murzyn z Indii Zachodnich, jak
pan.

Twarz Jamajczyka skurczyła się i przybrała chorobliwy odcień.
- Co się wtedy stało?
- Rossiter powiedział, że dostaniemy po siedem lat, jak nas z

nim złapią. Wyrzucił go za burtę okręconego łańcuchem, a tamten
jeszcze żył. Jeszcze żył. Czasami we śnie widzę jego oczy, kiedy
Rossiter wypychał go przez reling.

Darcy kiwnął głową odwracając wzrok.
- I Rossiter powiedział, że zabije twoją żonę, jeśli nie będziesz

milczał?

- Właśnie, monsieur.
Darcy odwrócił się nagle, szarpnął drzwi i wyszedł. Mercier

popatrzył za nim ze zdumieniem.

- To był jego brat - powiedział cicho Chavasse. - Jego brat,

Mercier. Przyszliśmy wyrównać rachunki. Pomożesz nam?

Mercier zdjął marynarską kurtkę z wieszaka za drzwiami i

naciągnął ją.

- W każdej chwili, monsieur.
- Dobrze. Zrobimy tak. Zaczekaj obok „Uciekiniera” i

obserwuj zatokę. Wkrótce zobaczysz „Mary Grant”. Znasz tę łódź?

- Oczywiście, to łódź Gormana.
- Wejdziesz do „Uciekiniera” i powiesz Jacaudowi, że Gorman

wrócił i czeka na nabrzeżu. Upewnij się, że inni cię słyszeli.

- A potem?
- Masz własną łódź? Mercier kiwnął głową.
- Mam starą łódź wielorybniczą z dieslowskim silnikiem.
- Dobrze... kiedy odpłyniemy, skierujemy się do zatoczki

Panmarch. Znasz ją?

- Znam każdy cal tego wybrzeża.
- Zaczekamy tam na ciebie. - Chavasse poklepał go po

ramieniu. - Załatwimy naszego dzielnego Jacauda, co, Mercier?

Oczy Merciera zapłonęły długo tłumiona nienawiścią. Wyszli

razem.

W barze było z tuzin rybaków, kiedy Mercier wszedł do

gospody. Jacaud wydawał przyjęcie. Otoczony zbitą gromadką
ludzi nalewał czerwone wino z glinianego dzbanka, plamiąc
kontuar krwawymi śladami. Stara kobieta, która dla niego
pracowała, przyglądała się temu z zaciśniętymi ustami.

- Za darmo - ryczał Jacaud. - Stawiam wszystkim. Rano

wyjadę i już nigdy nie zobaczycie starego Jacauda.

Mercier z trudem przepchał się do baru, ale Jacaud spostrzegł

go i powitał wylewnie.

- Mercier, stary druhu, gdzieś się podziewał?
Mówił bełkotliwym głosem i wydawał się pijany. Mercier

natychmiast nabrał podejrzeń, ponieważ nigdy jeszcze nie widział,
żeby alkohol doprowadził Jacauda do takiego stanu.

- Mam dla pana wiadomość - powiedział głośno. - Od

monsieur Gormana.

Kilka głów odwróciło się z zaciekawieniem, a Jacaud

zmarszczył brwi, nagle wytrzeźwiony.

- Od Gormana? On tu jest?
- Na nabrzeżu. Właśnie przypłynął na „Mary Grant”.
Jacaud odstawił dzbanek i kiwnął na starą kobietę.

- Reszta dla was. - Obszedł kontuar i przecisnął się do

Merciera. - Chodźmy.

Na dworze lekki wiatr wiał od strony morza i kołysał

gałęziami sosen.

Mówił, czego chce? Jakieś kłopoty? Mercier wzruszył

ramionami.

Dlaczego miałby ze mną rozmawiać, monsieur Jacaud z osoba

bez znaczenia? Nic mi nie mówił.

Jacaud spojrzał na niego ze zdumieniem, słysząc nowy,

agresywny ton w jego głosie, ale nie było czasu na wypytywanie.
Przy końcu ulicy Mercier przystanął.

- Tu pana pożegnani.
- Wracasz do domu?
- Właśnie.
Jacaud próbował zdobyć się na przyjazny ton.
- Wpadnę do ciebie później, jeśli pozwolisz, jak już dowiem

się, czego chce Gorman. Chciałbym omówić z tobą parę spraw
przed wyjazdem.

- Jak pan sobie życzy.
Mercier zniknął w ciemnościach, a Jacaud szybko poszedł

dalej. Nic w jego ruchach nie świadczyło o wpływie alkoholu. Jako
człowiek obdarzony niezbyt wielką inteligencją, czuł lekki
niepokój. Rossiter zostawił mu dokładne instrukcje, ale nic nie
wspominał o Germanie.

„Mary Grant” czekała przy nabrzeżu, cicho pomrukując

silnikiem. Jacaud wszedł po trapie na pokład i zatrzymał się
niepewnie. Dojrzał jakiś ruch w sterówce i szybko poszedł w tym
kierunku.

- Gorman? - odezwał się ochryple.
Stanął w drzwiach i serce w nim zamarło, ponieważ twarz,

która spoglądała na niego z ciemności, oderwana od ciała w nikłym
blasku tarczy kompasu, była twarzą człowieka, którego nie
spodziewał się ujrzeć nigdy w życiu.

Chavasse uśmiechnął się przyjaźnie.
- Wchodźże, Jacaud.
Jacaud cofnął się o krok, a wtedy lufa rewolweru dotknęła jego

skroni. Mimo woli odwrócił głowę i stwierdził, że patrzy prosto w
oczy Darcy’ego Prestona.

Pot wystąpił mu na czoło, zimny jak sama śmierć, a ciałem

wstrząsnęły dreszcze, ponieważ to, co widział, było po prostu
niemożliwe. Z jękiem zatoczył się na drzwi sterówki. „Mary Grant”
odbiła od nabrzeża gwałtownie przyspieszając wypłynęła w noc.

Kiedy rzucili kotwicę w zatoce Panmarch, Jacaud nie wierzył

już w duchy, tylko w cuda, a cud mógł się zdarzyć każdemu. Strach
znikł, zastąpiony przez wściekłość. Bretończyk niecierpliwie
wypatrywał szansy odwetu. Okazja nadarzyła się, kiedy zjawił się
Mercier i przycumował do burty swoją starą wielorybniczą łódź.
Preston poszedł przywiązać linę rzuconą przez Merciera i zostawił
na straży Chavasse’a, którego czujność jak gdyby osłabła. Jacaud
nagle sięgnął po broń, lecz Chavasse, spodziewając się tego, zrobił
unik i trzasnął go w głowę.

Taki cios mógł zamroczyć przeciętnego człowieka i na dobre

zwalić go z nóg. Jacaud jednak tylko przetoczył się po pokładzie,
zerwał się i doskoczył do relingu. Darcy ledwie zdążył podstawić
mu nogę. Bretończyk rozciągnął się jak długi.

Kiedy podniósł się, zobaczył, że Jamajczyk zdejmuje

marynarkę.

- No chodź, Jacaud - powiedział. - Zobaczymy, co potrafisz.
- Ty czarna małpo. Ty brudna czarna małpo.
Bretończyk natarł jak burza, wymachując potężnymi

ramionami, wyciągając dłonie, żeby zmiażdżyć przeciwnika. Darcy
walczył z matematyczną precyzją, oszczędnie i przerażająco
skutecznie. Jamajczyk w akcji stanowił niezapomniany widok, a
nienawiść dodała mu sił.

Jacaud próbował go dosięgnąć, ale większość ciosów trafiała w

powietrze. W odpowiedzi spadł na niego grad straszliwych

uderzeń, zwalających z nóg. Wreszcie po ostatnim prawym
sierpowym Darcy’ego upadł na wznak.

Leżał łkając i chwytając oddech. Jamajczyk ukląkł przy nim na

jedno kolano.

- A teraz odpowiesz na kilka pytań, szybko i dokładnie.
- Czarna świnia - Jacaud splunął mu w twarz. Chavasse

podszedł do Darcy „ego, odsunął go i zajął jego miejsce.

- Zrób sobie fajrant. Pozwól mnie też spróbować. Zapalił

papierosa i wydmuchnął długą spiralę dymu.

- Wszyscy mamy cię dość, Jacaud. Preston dlatego, że ty i

Rossiter przed paroma tygodniami utopiliście jego brata. Mercier -
bo wciągnąłeś go w błoto. A ja nie lubię śmierdzących łajdaków.
Jesteś gorszy niż zwierzę i jeśli będę musiał cię zabić, nie zawaham
się, jak nie zawahałbym się rozdeptać jadowitego robaka. Teraz,
skoro wiemy, na czym stoimy, spróbujemy jeszcze raz. Dokąd
pojechał Rossiter?

Jacaud odpowiedział plugawym przekleństwem.
Chavasse podniósł się.
- Wstawaj.
Jacaud ociągał się. Mercier kopnął go w żebra.
Słyszałeś, co powiedział ten dżentelmen. Bretończyk wstał

niechętnie. Chavasse rzucił na pokład zwój linki i zwrócił się do
Darcy’ego i Merciera:

Zwiążcie mu ręce.
Jacaud nie próbował się opierać.
- Możecie robić, co chcecie, ale nie zmusicie mnie domówienia.

Prędzej spotkamy się w piekle.

Chavasse zignorował tę przemowę i przeszedł na rufę, gdzie

zainstalowano obrotowe krzesła do łowienia ryb oraz dźwig, za
pomocą którego można było wciągnąć na pokład tuńczyka lub
rekina.

- Spuścimy go na dół.
Darcy popchnął Jacauda, a Chavasse obrócił go i zaczepił jego

związane ręce o hak na końcu liny.

- Hej, co robicie?.- zaprotestował Bretończyk. Chavasse skinął

na tamtych dwóch.

- Podciągnijcie go.
Jamajczyk i Mercier razem zaczęli obracać korbę. Stopy

Jacauda oderwały się od pokładu. Po chwili wisiał w powietrzu nad
łodzią, kopiąc i szamocząc się gwałtownie. Chavasse przesunął
ramię dźwigu za burtę. Teraz przeklinający opryszek wisiał nad
wodą. Chavasse spróbował jeszcze raz.

- Będziesz mówił?
- Do diabła z tobą... do diabła z wami wszystkimi.
Chavasse dał znak. Darcy zwolnił uchwyt korby i Jacaud znikł

pod wodą. Chavasse odczekał pełną minutę, kontrolując czas na
zegarku, po czym dał znak i Darcy z Mercierem wyciągnęli
więźnia.

Jacaud zawisł przy relingu. Jego pierś unosiła się i opadała

chwytając powietrze. Zaczął kaszleć, potem zwymiotował.
Chavasse pozwolił mu dojść do siebie.

- Hellgate. Jacaud, i Montefiore. Chce wiedzieć o tym

wszystko.

Bretończyk zaczął znów przeklinać, wymachując nogami.

Chavasse odwrócił się i dał znak. Twarz miał zimną i
niewzruszoną. Kołowrót ponownie zaskrzypiał.

Tym razem Chavasse odczekał półtorej minuty. Jacaud ledwie

się ruszał, kiedy go wyciągnięto. Chavasse przyciągnął go na łódź.
Po chwili wielka głowa uniosła się, oczy się otwarły.

- Hellgate... - wychrypiał Jacaud. - To dom w Camargue,

niedaleko wioski Chatillon. Należy do monsieur Montefiorego.

- Tam pojechali Rossiter i reszta? Jacaud przytaknął ledwie

dostrzegalnie.

- Montefiore też tam jest?
- Nie wiem. Nigdy go nie widziałem. Wiem tylko tyle, ile mi

powiedział Rossiter.

- Dlaczego nie wyjechałeś z nimi?
- Rossiter chciał, żebym się zajął Mercierem... uważał, że

Mercier za dużo wie. Chciał, żebym wyjechał jawnie, żeby nikt nie
zadawał pytań. Gospodę tylko dzierżawię, termin i tak upływa za
parę miesięcy, więc przekazałem wszystko tej starej wiedźmie,
która u mnie pracuje. Powiedziałem ludziom, że jutro wyjeżdżam
na Korsykę. Że odziedziczyłem gospodarstwo po dalekim
krewnym.

Chavasse powoli kiwnął głową.
- Więc miałeś zabić Merciera?
Jacaud zaczai kaszleć, a potem wydał dziwny, zdławiony

krzyk. Zgiął się jakby z bólu. Mercier i Darcy szybko opuścili go na
pokład. Mercier przykląkł na jedno kolano i przyłożył ucho do
piersi Bretończyka. Kiedy podniósł wzrok, twarz miał poważną.

- On nie żyje, monsieur. Serce nie wytrzymało.
- Więc miejmy nadzieję, że powiedział prawdę - spokojnie

odparł Chavasse. - Rozwiążcie go i zanieście do kajuty.

Odwrócił się, ale Darcy złapał go za ramię.
- Na litość boską, nic więcej nie masz do powiedzenia? Przed

chwilą zabiliśmy człowieka.

- Tak czy owak czekała go śmierć - odparł Chavasse. - Więc

skończ z tymi sentymentami. Nie mam czasu.

Uwolnił się z uścisku i wszedł do sterówki. Oglądał mapę,

kiedy tamci weszli.

- Potrzebny mi jest porządny głęboki kanał - zwrócił się do

Merciera. - Dostatecznie głęboki, żeby „Mary Grant” zatonęła bez
śladu.

Mercier westchnął.
- Szkoda, monsieur. Taka piękna łódź.
- Ale musimy się jej pozbyć - oświadczył Chavasse. - Co

proponujesz?

Mercier przez chwilę przyglądał się mapie, po czym stuknął

palcem w grupę skał oznaczonych jako niebezpieczne, sześć mil

dalej.

- Pinakle, monsieur. Zatopiły już sporo statków. Sterczą z

rowu głębokiego na tysiąc stóp. Cokolwiek tam zatonie, pozostanie
na dnie, możecie mi wierzyć.

Chavasse kiwnął głową.
- Zgoda. Popłyniesz pierwszy swoją łodzią i będziesz

pokazywał drogę. Idź z nim, Darcy.

- Zostanę z tobą - odparł Jamajczyk. Chavasse potrząsnął

głową.

- Nie ma sensu, do tej roboty wystarczy jeden człowiek.
- Powiedziałem, że zostanę - powtórzył Darcy bezbarwnym

głosem - więc zostanę.

Ruszył na dziób i stanął tam przygarbiony, z rękami w

kieszeniach.

- On chyba nie jest zadowolony, monsieur - zauważył Mercier.

- Nie rozumiem. Przecież to samo zrobili z jego bratem.

- Właśnie to go dręczy - wyjaśnił Chavasse. - On nie jest

drapieżnikiem, Mercier. Teraz ruszajmy. Mamy mało czasu.

Pinakle pojawiły się najpierw jako odległy biały pas spienionej

wody. Wokół morze było wzburzone, wielkie pióropusze piany
rozkwitały w ciemnościach.

Same Pinakle stanowiły nieregularne skupisko ostrych skał;

niektóre tkwiły pod wodą, inne wznosiły się dwadzieścia czy
trzydzieści stóp nad falami. Kiedy Mercier zagwizdał ostro i
machnął ręką dając uzgodniony sygnał, Chavasse wyłączył silnik i
krzyknął do Darcy’ego. Jamajczyk czekał przy dziobowym luku z
toporkiem strażackim. Teraz wskoczył do środka i wyrąbał kilka
dziur w kadłubie. Kiedy pojawił się ponownie, był przemoczony do
suchej nitki, a dziób łodzi zaczął się już zanurzać.

Chavasse rozpiął korkowy pas ratunkowy z nazwą łodzi i

cisnął go za burtę, kiedy Mercier podpłynął bliżej.

- Nieszczęśliwy wypadek - oznajmił. - Cała załoga utonęła.

Nikt już nigdy nie zobaczy Jacauda.

- A Gorman? - zapytał Darcy. - Co z nim? Chavasse wzruszył

ramionami.

- Wierzcie lub nie, ale facet, który zanurkuje w Kanale, zwykle

już nie wypływa. A jeśli nawet ktoś go znajdzie za parę tygodni,
wszystko będzie pasowało.

- Masz wrodzone zdolności organizacyjne - stwierdził Darcy.
- Po prostu jestem zawodowcem, a ty nie.
Łódź wielorybnicza zbliżyła się i obaj przeskoczyli na jej

pokład. Mercier zawrócił szerokim łukiem. Dziób „Mary Grant” był
już głęboko zanurzony, tylko rufa sterczała z wody. Kiedy łódź
zakryły fale, Mercier dodał gazu i odpłynął.

- Co teraz? - zapytał Darcy Preston. Opadł na siedzenie, kuląc

ramiona z zimna.

- Złapiemy pociąg - oświadczył Chavasse. - Pociąg do

Marsylii. Jeśli w dalszym ciągu mogę na ciebie liczyć.

Darcy powoli kiwnął głową.
- Zabrnąłem za daleko, żeby się teraz wycofać. Nie martw się...

zostanę z tobą do końca.

- Doskonale. - Chavasse odwrócił się do Merciera. - Wysadź

nas w jakimś spokojnym miejscu, jak najbliżej St.Brieuc. Możesz to
załatwić?

- Oczywiście, monsieur.
Chavasse poczęstował go papierosem i podał mu ogień,

osłoniwszy dłońmi zapałkę.

- W sprawie Jacauda, Mercier, mogą być pytania.
- Możliwe, monsieur, ale wątpię. Miał wyjechać rano. Ludzie

pomyślą, że wyjechał trochę wcześniej. W każdym razie widziano
go, jak odpływał na „Mary Grant”, a gdzie jest teraz „Mary Grant”?
Może za kilka dni ktoś wyłowi albo znajdzie na brzegu ten pas
ratunkowy, a może nie. Herni Jacaud nigdy nie istniał, monsieur.

- A ty? Co ty będziesz robił?
- Pochowam moją żonę - odpowiedział Mercier.

Rozdział XII

Flamingi i białe konie

Dotarli do St.Brieuc tuż przed północą. Tak się złożyło, że za

piętnaście minut odjeżdżał pociąg do Rennes. Chavasse postanowił
skorzystać z okazji, zamiast siedzieć na miejscu.

W Rennes musieli czekać półtorej godziny na pociąg do

Marsylii. Spędzili ten czas w kawiarni obok dworca. Jamajczyk
wciąż nad czymś dumał i prawie się nie odzywał. Wreszcie
Chavasse miał dość.

- Tak dalej być nie może - oświadczył. - Albo zaraz oczyścimy

atmosferę, albo wrócisz do domu.

- Z tym mogą być kłopoty - zauważył Darcy. - Przecież jestem

tu nielegalnie. Chavasse potrząsnął głową.

- Skontaktuję się z naszym Biurem w Paryżu. Wyciągną cię

stąd.

Darcy wydawał się szczerze zakłopotany.
- Nie wiem, Paul. Z początku, kiedy postanowiłem przyłączyć

się do ciebie, to miało jakiś sens, zwłaszcza kiedy dowiedziałem się,
co zrobili z Harveyem. Byłem wściekły i rozgoryczony, chciałem się
zemścić.

- No i?
- Ta sprawa z Gormanem, to było jasne. W końcu próbował cię

zabić. Musiałem to zrobić, ale Jacaud... - potrząsnął głową. - Nie
mogę się z tym pogodzić.

- Jeżeli tak czujesz, to lepiej zrezygnuj - powiedział Chavasse. -

Rossiter utopił twojego brata jak szczura, bez żadnych wyrzutów
sumienia, potem chciał popełnić masowe morderstwo, kiedy
„Lampart” tonął, i częściowo mu się to udało, jeśli jeszcze
pamiętasz, co spotkało panią Campbell i starego Hamida.
Wykończy nas bez wahania, jeśli tylko dowie się, że przeżyliśmy.
To nie jest Old Bailey czy jamajski Sąd Najwyższy. Tutaj rządzi

tylko jedno prawo - zabić albo zostać zabitym, a ja otrzymałem w
tej sprawie wyraźny rozkaz, żeby zabijać, nie zapominaj. Ho Tsen,
Rossiter i Montefiore, wszyscy muszą zginąć.

Jamajczyk potrząsnął głową.
- Wiesz, dawniej, kiedy jeszcze mieszkałem z Harveyem w

Soho, spotykałem różnych łajdaków, ale ty... ty jesteś klasą sam dla
siebie.

- I dlatego przeżyłem dwanaście lat w tym cholernym

zawodzie - odparł Chavasse. - No więc decydujesz się?

- Chyba nie mam wielkiego wyboru. Wiem, że jak tylko znajdę

się w pobliżu Rossitera, on mnie załatwi, jeśli ja wcześniej nie
załatwię jego. Tylko po prostu nie mogę tego zaakceptować, bo to
wbrew mojej naturze. Dosyć się temu napatrzyłem żyjąc w dżungli
Harveya... myślę, że byle psycholog bez trudu potrafiłby wyjaśnić,
dlaczego poszedłem na prawo. - Westchnął ciężko. - Ale możesz na
mnie liczyć, Paul. Nie zawiodę cię.

- Dobra, skoro to ustalone, zadzwonię do naszego agenta w

Marsylii. Chcę, żeby na nas czekał rano, kiedy przyjedziemy.

Wstał, a Darcy zapytał:
- To miejsce, Camargue... właściwie co to jest?
- Delta przy ujściu rzeki Rhone - wyjaśnił Chavasse. - Około

trzystu mil kwadratowych lagun, strumieni, bagien, wydm, białego
piasku i gorącego słońca, chociaż nie o tej porze roku. Słynie z
trzech rzeczy. Białe konie, walki byków i flamingi. Byłem tam raz
jako chłopiec, dwadzieścia lat temu, i nigdy tego nie zapomniałem.

- Ale co oni robią w takim miejscu, do diabła? - zdziwił się

Darcy.

- Trzeba to będzie sprawdzić, no nie? - odparł Chavasse i

poszedł zadzwonić.

Jacob Malik był z pochodzenia Polakiem, ale opuścił ojczyznę

z powodów politycznych tuż przed wybuchem drugiej wojny
światowej. Przez kilka lat pracował dla Deuxeme Bureaux, dawnej
francuskiej organizacji wywiadu, którą zlikwidowano w 1940 roku.

Podczas wojny działał w brytyjskim Wydziale Operacji Specjalnych
i był łącznikiem pomiędzy jednostkami francuskiego Ruchu Oporu.
Awanturniczą karierę zakończył granat Front de Liberation
Nationale, który wpadł przez okno hotelowej sypialni Malika
podczas walk w Algierii, na szczęście go nie zabijając. Obecnie
Malik mieszkał w Marsylii, miał mauretańską żonę oraz trójkę
dzieci i prowadził małą knajpkę w porcie. Od sześciu lat działał w
tym mieście jako agent Biura. Chavasse dwukrotnie z nim
współpracował.

Malik stał przy furgonetce renault opierając się ciężko na lasce,

kiedy wyszli z dworca - szczupły, elegancki mężczyzna ze
spiczastymi wąsikami, nie wyglądający na swoje sześćdziesiąt lat.
Pokuśtykał na ich spotkanie i przywitał Chavasse’a z entuzjazmem.

- Mój drogi Paulu, wspaniale znowu cię widzieć. Co u ciebie?
- Doskonale. - Chavasse serdecznie uścisnął mu dłoń. - Jak tam

Nerida i dzieci?

- Kwitną. Ona ciągle tęskni za Algierem, ale przecież nie

możemy tam wrócić. Nie przeżyłbym nawet tygodnia. Ci ludzie
mają dobrą pamięć.

Chavasse przedstawił go Darcy’emu, po czym cała trójka

wsiadła do renaulta i odjechała. Dzień był ciepły i dość parny,
ciężkie szare chmury zakrywały słońce, a jednak ostre światło,
charakterystyczne dla Marsylii, boleśnie raziło wzrok.

- Co załatwiłeś? - zapytał Chavasse.
- Po twoim telefonie długo rozmyślałem - oświadczył Malik. -

Dokładnie o czwartej rano wpadłem na genialny pomysł... chociaż
mówię to z należytą skromnością. Wyjazd do Camargue nie
stanowi problemu. Problem w tym, że każdy przyjezdny rzuca się
w oczy.

- Na trzystu milach kwadratowych piasków i mokradeł? -

zdziwił się Chavasse. - Nie rozumiem.

- Och, Camargue jest słabo zaludnione, głównie ptasznicy i

kilku kowbojów doglądających koni i młodych byczków, które

biegają swobodnie po całym terenie. Ale właśnie dlatego, że ludzi
jest mało, obcemu trudno się przemknąć bez zwracania uwagi.
Musicie mieć jakiś powód, żeby tam przebywać, przekonujący
powód.

- I wymyśliłeś taki powód?
- Obserwowanie ptaków - odparł Malik. Darcy Preston

wybuchnął głośnym śmiechem.

- On chyba nie mówi poważnie.
- Ależ tak. - Malik wydawał się lekko urażony. - Camargue

słynie z dzikiego ptactwa, zwłaszcza z kolonii flamingów. Ludzie
zjeżdżają z całej Europy, żeby je badać.

- Wiesz, chyba rzeczywiście coś w tym jest - przyznał

Chavasse.

- To nie wszystko, mój drogi. Przygotowałem odpowiedni

sprzęt. Niedużą motorówkę z kabiną mieszkalną i dodatkowo
wszystko, co może się przydać. Gumowy ponton, kamizelki
przeciwkulowe, wadery, lornetki, porządny aparat fotograficzny.
Porozumiałem się z S2 w Londynie i dostałem wolną rękę. Nie ma
sensu tracić czasu.

- Wspaniale. - Chavasse uświadomił sobie nagły przypływ

sympatii do tego człowieka. Poklepał go po ramieniu. - Naprawdę
wspaniale.

- Bez przesady, Paul. Za te przysługi dostaję sporą premię.

Podwójną, jeśli biorę udział w akcji.

- Masz taki zamiar?
- Znam Camargue, a wy nie, więc to chyba rozsądne wyjście. -

Uśmiechnął się. - Nie masz pojęcia, jakie nudne jest ostatnio życie.
Trochę ruchu na pewno dobrze mi zrobi.

- A więc załatwione. - Chavasse odwrócił się do Darcy’ego,

który siedział z tyłu. - Nie ma to jak sprawna organizacja.

- Och, jestem pod wrażeniem - odparł Darcy. - Spodziewam się

również, że nie zapomnicie o jakimś posiłku. W żołądku mam taką
pustkę, że aż mnie ściska.

- To również załatwiłem, monsieur - oznajmił Malik. - Moja

kawiarnia stoi o rzut kamieniem od portu. Żona pewnie będzie
uważała, że musi wam zaproponować bouillabaisse, miejscową
specjalność. Ale jeśli macie trochę rozsądku, wybierzecie
nadziewaną baraninę z ryżem i tym sposobem podbijecie jej serce.

- Jedźmy szybciej, tylko o to proszę - jęknął Darcy. Malik

skręcił na inny pas ruchu, o włos uniknąwszy zderzenia z
autobusem, i wjechał w wąską boczną uliczkę prowadzącą do
portu.

Nadziewana baranina z prażonym ryżem spełniała wszelkie

oczekiwania. Później pojechali do samego portu, zaparkowali
renaulta i przespacerowali się po kamiennym nabrzeżu. Łodzie
wszelkich kształtów i rozmiarów stały na kotwicy, niezliczone
mniejsze łódki były mocno przywiązane do nabrzeża. Zeszli po
stopniach i Malik wskoczył do przycumowanego tendra.

Chavasse usiadł przy wiosłach i wypłynął na zatłoczoną

zatokę. Odnaleźli dwudziestostopową motorówkę z włókna
szklanego, z silnikiem umieszczonym za burtą. Nazywała się
„L’Alouette” i była pomalowana na biało ze szkarłatnym paskiem.
Darcy wskoczył na pokład i pomógł wejść Malikowi. Chavasse
przycumował tender i przyłączył się do nich.

Kabina była nieduża. Dwie wyściełane ławy pod ścianami

służyły w nocy za łóżka. Ubikacja i niewielka kuchenka stanowiły
jedyne wygody.

Malik usiadł z westchnieniem, wyjął cienkie czarne cygaro i

zapalił je.

- A teraz do rzeczy. W tej szafce znajdziesz mapę, Paul, poza

tym zwróć uwagę na podwójne dno. Dwa pistolety maszynowe i
pół tuzina granatów. Pomyślałem, że mogą się przydać.

Mapa rozwinęła się ukazując Camargue ze wszystkimi

szczegółami - kilka ujść rzeki Rhone, a także każdy kanał, każdą
lagunę, każdą mieliznę.

- Nie można za bardzo na tym polegać - ostrzegł Malik. -

Pływy i prądy rzeczne ciągle wszystko zmieniają. Mielizny znikają
z dnia na dzień, niektóre kanały szybko wypełniają się mułem. Ale
nie powinniśmy mieć większych kłopotów. „L’Alouette” ma tylko
dwie czy trzy stopy zanurzenia.

- A Hellgate? Znalazł pan to na mapie? - zapytał Darcy.
- Owszem, znalazłem. Niedaleko Pointe du Norde, od strony

Marsylii. Trzy czy cztery mile w głąb lądu jest wieś Chatillon.
Hellgate jest zaznaczone tutaj, parę mil na północny wschód od
wioski.

Chavasse znalazł ją od razu, małą wysepkę na lagunie w

kształcie półksiężyca.

- Dowiedziałeś się czegoś o tym miejscu albo o Montefiorem?
- Z braku czasu musiałem ograniczyć się głównie do Marsylii,

ale zdobyłem kilka pożytecznych informacji. Ten dom ma około
siedemdziesięciu lat. Zbudowany w latach dziewięćdziesiątych
zeszłego stulecia przez rosyjskiego pisarza nazwiskiem Kurbski,
który nie lubił cara i nie ukrywał tego. Jego książki w swoim czasie
były dość popularne w Ameryce i Europie. Przyniosły mu sporo
pieniędzy. Kurbski przyjechał do Camargue zwiedzić farmę byków
i postanowił tu zostać. Kazał zbudować dom w tym miejscu,
ponieważ miał obsesję na punkcie ochrony prywatności życia.
Budynek jest drewniany, w czysto rosyjskim stylu.

- Co się stało z Kurbskim? - zapytał Darcy.
- Wrócił do kraju po rewolucji... poważny błąd. Nie polubił

Lenina tak samo jak cara, tylko że tym razem nie mógł wyjechać.
Zmarł w 1925 roku albo został zabity. Zdobycie tych informacji nie
wymagało geniuszu. W Marsylii jest wspaniała biblioteka.
Poprosiłem przyjaciela w biurze notarialnym, żeby zatelefonował
do Arles i dowiedział się, do kogo teraz należy posiadłość. Podczas
wojny służyła za bazę oddziałom niemieckim. Potem dom stał
pusty i dopiero cztery lata temu kupił go ktoś nazwiskiem Leduc.

- Leduc? - Chavasse zmarszczył brwi.
- Takie nazwisko jest w rejestrach. Chavasse powoli kiwnął

głową i odezwał się:

- No dobrze, lepiej wszystko ci opowiem, żebyś wiedział, na

czym stoisz.

Kiedy skończył, Malik zamyślił się.
- Dziwna sprawa. Na przykład ten facet, Rossiter. Z jednej

strony niezręczny amator, który nie potrafi się zabezpieczyć. Z
drugiej - bezlitosny, zimnokrwisty morderca pozbawiony wszelkich
skrupułów.

- A Ho Tsen?
- Paskudny typ... wyjątkowo paskudny. Zawodowiec.

Dlaczego współpracuje z amatorami?

- Tego właśnie będziemy musieli się dowiedzieć - oświadczył

Chavasse. - Chociaż mam własny pogląd na tę sprawę. Wiesz, jak
trudno jest Chińczykom uprawiać szpiegostwo. Rosjanie nie mają
takich problemów, ponieważ w większości krajów mogą udawać
miejscowych obywateli. Dla Chińczyka to oczywiście niemożliwe i
pewnie dlatego gotowi byli posłużyć się takim człowiekiem jak
Rossiter. Ale to w dalszym ciągu nie wyjaśnia roli Montefiorego.

Malik przytaknął.
- A co potem?
- Eliminacja... całkowita i absolutna.
- A dziewczyna? - wtrącił Darcy. - Co z nią?
- Spróbujemy ją uratować, jeśli będzie okazja.
- Tylko jeśli będzie okazja...?
- Właśnie. Teraz ruszajmy. Zostało nam pół dnia i przed nocą

możemy jeszcze cholernie dużo zrobić. Zgoda, Jacob?

Malik kiwnął głową.
- Wyprowadzę motorówkę z portu. Wiem, co mówię. Z tym

silnikiem to nam zabierze ponad trzy godziny. Oczywiście trzeba
się jeszcze liczyć z pogodą, która moim zdaniem zapowiada się nie
najlepiej.

Wyszedł na pokład. Chavasse ruszył za nim. Stał przy relingu

spoglądając w stronę Marsylii, kiedy motorówka wypływała w

morze. Starożytne miasto - wszyscy tu byli, Fenicjanie, Grecy,
Rzymianie... Nad przylądkiem Croisette niebo przybrało ciemną,
złowrogą barwę, a kiedy znaleźli się na otwartym morzu, na pokład
spadły wielkie, ciężkie krople deszczu.

Z morza Camargue wyglądało jak pasmo piaszczystych

wydm, zlewających się w oddali. Kiedy podpłynęli bliżej, powitały
ich wynurzające się z wody kępy trzcin i bagiennej trawy, a także
ciężki, gryzący odór bagien, zapach soli, gnijącej roślinności i błotne
wyziewy, zapach innego, mroczniejszego, bardziej prymitywnego
świata, który dawno przeminął.

Wbrew przewidywaniom pogoda nie pogorszyła się i nawet

deszcz prawie ustał. Kiedy zbliżali się do brzegu, Malik znowu
przejął ster, a Chavasse i Darcy stanęli przy relingu.

Pół tuzina białych koni stało na mieliźnie i obserwowało

przepływającą motorówkę. Setki flamingów brodziły po
płyciznach, błyszcząc wspaniałym upierzeniem.

- Co teraz zrobimy, Paul? - zapytał Malik. - Zatrzymamy się w

wiosce czy płyniemy dalej?

- Nie zaszkodzi zrobić postój - odparł Chavasse. - Możesz

odwiedzić miejscową knajpę i zasięgnąć języka. Darcy i ja
zostaniemy w łodzi, na wszelki wypadek.

- Zgoda - kiwnął głową Malik. - Gdybyśmy się nie zatrzymali,

na pewno wzbudzilibyśmy niezdrowe zainteresowanie. Małe
społeczności są takie same na całym świecie.

Chatillon rzeczywiście pasowała do tego opisu. Dwa

prymitywne drewniane pomosty, ledwo wystające z wody, sporo
małych łódek i ze dwa tuziny domów. Malik podprowadził
„L’Alouette” do samego końca jednego z pomostów i Chavasse
zacumował. Darcy został w kabinie.

Polak oddalił się kulejącym krokiem, a Chavasse rozsiadł się

na rufie i zaczął majstrować przy wędce, która również należała do
wyposażenia dostarczonego przez Malika. Nabrzeże było prawie
puste. Pięćdziesiąt jardów dalej jakiś człowiek pracował przy łodzi,

a na drugim pomoście siedziało dwóch staruszków naprawiając
siatki do chwytania ptaków.

Malik wrócił po piętnastu minutach niosąc papierową torbę

wyładowaną prowiantem.

- Typowa francuska prowincja - oznajmił. - Za cholerę nie ufają

obcym, ale chcieliby o nas wszystko wiedzieć.

- I co im powiedziałeś?
- Że przyjechałem z Marsylii z przyjacielem, żeby obserwować

ptaki i łowić ryby. Mówiłem ci, że tutaj ciągle się tacy kręcą.

- Uwierzyli w twoją historyjkę?
- Całkowicie. Starucha około siedemdziesiątki i jej

niedorozwinięty syn. Wyjąłem mapę i zapytałem o jakieś dobre
miejsce na nocleg, między innymi pokazałem im Hellgate.

- Jak zareagowała?
- Bez zainteresowania. To prywatna posiadłość. Sympatyczni

ludzie, ale nie lubią gości.

- Zupełnie słusznie - mruknął Chavasse. - Ruszajmy. Niedługo

się ściemni.

W dali złowrogo zahuczał grom. Chavasse odcumował, a

Malik nacisnął starter. Darcy wyszedł na pokład dopiero wtedy,
kiedy pozostawili wioskę za sobą i płynęli wąskim kanałem
pomiędzy szeregami trzcin.

Chavasse wdrapał się na dach kabiny i rozłożył mapę.

Wyznaczanie trasy, na początku stosunkowo proste, stawało się
coraz trudniejsze w miarę, jak zapuszczali się w głąb moczarów.

Zamiast trzymać się głównego kanału, prowadzącego

bezpośrednio do Hellgate, umyślnie zboczyli na północny wschód,
żeby dotrzeć do posiadłości od tyłu.

Zapadała noc, kiedy wpłynęli na niewielką lagunę. Chavasse

zawołał cicho:

- Okay, na dzisiaj wystarczy.
Malik wyłączył silnik, a Darcy rzucił kotwicę. Głębokość

wynosiła tu osiem czy dziewięć stóp. Zapadła cisza, tylko żaby

rechotały i od czasu do czasu ptak odzywał się w zaroślach.

- Jak daleko jesteśmy? - zapytał Darcy.
- Najwyżej ćwierć mili - odparł Chavasse. - O pierwszym

brzasku weźmiemy ponton i rozejrzymy się po okolicy.

- Interesująca perspektywa - zauważył Malik.
- Och, nic nam się nie stanie.
Nad ich głowami błyskawica rozdarła niebo, a kiedy ciemność

powróciła, nagle lunął ulewny deszcz. Wszyscy trzej pospiesznie
schronili się w kabinie.

Rozdział XIII

Hellgate

O wpół do piątej rano Chavasse wyszedł na pokład i znalazł

się w zimnym, szarym świecie. Deszcz szeleścił na bagnach
tysiącem głosów, a jednak w mroku budziło się życie. Ptaki
śpiewały i dzikie gęsi wzbijały się w powietrze.

Chavasse miał na sobie nylonowe wadery i kurtkę z kapturem,

na szyi zawiesił lornetkę. Po chwili dołączył do niego Darcy Preston
w takim samym stroju, a ostatni wyszedł Malik, osłaniając się
wielkim czarnym parasolem.

- Pan Bóg stworzył ten kraj, kiedy zabrakło mu konceptu -

otrząsnął się Polak. - Zapomniałem już, jak tu bywa.

- Świeże powietrze dobrze ci zrobi, Jacob. - Chavasse

przyciągnął ponton. - Niedługo wrócimy, najpóźniej za parę
godzin. Chcę się tylko rozejrzeć.

- Uważajcie, żeby nie zgubić drogi powrotnej - ostrzegł Malik.

- W takiej okolicy łatwo zabłądzić.

Darcy Preston ujął wiosła i odbił od motorówki. Po chwili

„L’Alouette” rozpłynęła się w mroku.

Chavasse posługując się mapą i kompasem wyznaczał kurs,

który prowadził ich prosto do Hellgate przez muł, trzciny i wąskie
kanały. Płynęli zagłębiając się coraz bardziej w tajemniczą krainę.

- Tak pewnie wyglądało na początku świata - zauważył Darcy.

- Tutaj nic się nie zmieniło.

Po lewej coś zaszeleściło, trzciny rozchyliły się i wyszedł

młody byczek. Przystanął na płyciźnie i obserwował ich nieufnie.

- Wiosłuj dalej - polecił Chavasse. - To rasowy byk hodowany

do walk, z rodowodem długim jak twoje ramię. Nie będzie miły dla
obcych.

Darcy mocniej naparł na wiosła i wkrótce byk znikł im z oczu.
- Nie chciałbym uciekać piechotą przed takim bydlęciem -

stwierdził Jamajczyk. - Dlaczego ci głupcy pozwalają im biegać
swobodnie?

- W ten sposób je hodują... żeby rosły silne, wolne i dumne. To

jest kraina byków, Darcy. Te cholerne zwierzaki są traktowane
niemal jak świętość. To my jesteśmy tu intruzami, nie byki.

Wypłynęli na wielką lagunę. Pięćdziesiąt jardów dalej z mgły

wyłoniły się wieżyczki domu. Chavasse szybkim gestem kazał
Darcy’emu skręcić na prawo, pomiędzy trzciny. Za trzcinami
znajdowała się wysepka suchego gruntu. Obaj wyskoczyli,
wyciągnęli ponton z wody, po czym Chavasse przykucnął i
nastawił ostrość w lornetce.

Jak powiedział Malik, dom zbudowano z drewna, w czysto

rosyjskim stylu, z czteropiętrowymi wieżyczkami po bokach i
werandą od frontu. Wszędzie rosły sosny, które prawdopodobnie
zostały specjalnie zasadzone przed laty, natomiast ogród z czasem
zmienił się w zarośniętą dżunglę.

To miejsce wyglądało jakoś nieprawdziwie. Za bardzo

przypominało Rosję - filmowa dekoracja do hollywoodzkiej wersji
sztuki Czechowa.

Chavasse nie widział przystani, która znajdowała się po

drugiej stronie posiadłości. Ze strategicznego punktu widzenia
dom stał w najbardziej niedostępnym miejscu. Laguna miała kształt
półksiężyca, szerokiego na sto jardów i długiego na dwieście. W
ciągu dnia żaden intruz nie mógł się zbliżyć niepostrzeżenie.

Chavasse podał Darcy’emu lornetkę.
- Co o tym myślisz?
Jamajczyk spojrzał i potrząsnął głową.
- Moim zdaniem w dzień zauważą każdego, kto spróbuje

podejść bliżej.

W tej samej chwili zaszczekał pies i dwaj mężczyźni wybiegli

zza rogu budynku. Chavasse wyregulował ostrość i mężczyźni
znaleźli się w polu widzenia - dwaj Chińczycy z karabinami w
rękach. Po chwili przyłączył się do nich pies, owczarek niemiecki,

który biegał tam i z powrotem, ryjąc nosem w ściółce.

- Nie wiem, czego on szuka, ale nie złapie tropu w taki deszcz,

to pewne - odezwał się Darcy.

- Nie bądź taki pewien - mruknął Chavasse patrząc przez

lornetkę. - Niemieckiego owczarka trudno wyprowadzić w pole.

Nagle z prawej strony rozległ się hałas, ciężki chlupot, jak

gdyby coś przedzierało się przez trzciny. Chavasse pomyślał
najpierw, że to następny byk, ale na wszelki wypadek wyciągnął
walthera. Usłyszał jęk bólu, głośny plusk i jakiś głos zaczai wzywać
pomocy po francusku.

Chavasse i Darcy przecisnęli się przez trzciny i stanęli na

brzegu kanału. Z wody wynurzyła się głowa, a potem ręka
chwytająca powietrze.

Chavasse wskoczył do wody, która sięgała mu do piersi.

Mężczyzna znowu się zanurzył, ale Chavasse zdążył złapać go za
wyciągniętą rękę. Cofnął się powoli, grzęznąc w gęstym czarnym
mule, który stawiał opór przy każdym kroku.

Darcy podał mu rękę. Razem wyciągnęli niedoszłego topielca

z wody i położyli na plecach w deszczu. Był to chudy, siwowłosy,
wycieńczony mężczyzna około siedemdziesiątki, ubrany w spodnie
od piżamy i kamizelkę bez rękawów. Skórę miał siną z zimna.
Dziko przewrócił oczami, wybełkotał coś przerażonym głosem i
zemdlał.

- Biedak. - Chavasse podniósł jedno patykowate ramię. -

Widziałeś kiedyś coś takiego?

Darcy obejrzał liczne maleńkie blizny i smutno pokiwał głową.
- Narkoman heroinista, i to w ostatnim stadium. Ciekawe, kto

to jest?

Chavasse zaczai rozpinać kurtkę.
- Widziałem go na fotografii, którą pokazał mi Mallory. Ale

muszę przyznać, że na zdjęciu wyglądał znacznie lepiej.

- Montefiore? - zapytał Darcy.
- We własnej osobie.

Chavasse podniósł nieprzytomnego człowieka, nałożył mu

kurtkę i zarzucił go sobie na plecy.

- Zabierajmy się stąd, zanim facet umrze na naszych oczach.
W drodze powrotnej Chavasse siedział na rufie, podtrzymując

Enrica Montefiorego. Stary człowiek był w bardzo złym stanie, bez
przerwy jęczał i czasami krzyczał, ale ani na chwilę nie odzyskał
przytomności.

Gdzieś niebezpiecznie blisko rozległo się szczekanie owczarka,

a potem zgrzytliwy warkot zapuszczanego silnika łodzi rozdarł
ciszę poranka.

Chavasse trzymał kompas w wolnej ręce i podawał dokładne

wskazówki Darcy’emu, który pochylał się nad wiosłami. W jednym
miejscu utknęli wśród szczególnie gęstej kępy trzcin. Chavasse
położył Montefiorego na dnie i wyskoczył za burtę, żeby popchnąć
ponton.

Było mu zimno - okropnie zimno, ponieważ woda nalała się

do nylonowych waderów, a górna część ciała bez kurtki nie miała
żadnej osłony.

Pies szczekał monotonnie, teraz znacznie bliżej, warkot silnika

był coraz głośniejszy. Chavasse pchnął mocno, uwolnił ponton i
przelazł przez burtę.

Po chwili wypłynęli z zarośli na czystą wodę. Sylwetka

„L’Alouette” wynurzyła się z mgły.

- Jacob! - zawołał Chavasse. Potem zobaczył, że Malik siedzi na

rufie, osłonięty od deszczu czarnym parasolem.

Ponton uderzył lekko o burtę „L’Alouette”. Chavasse wstał i

spojrzał prosto w twarz Malika pod czarnym parasolem. Teraz
zobaczył, że parasol był przywiązany do relingu kawałkiem liny.
Oczy Malika zastygły w śmiertelnym bezruchu, lewego ucha
brakowało, a tuż nad nasadą nosa widniała okrągła niebieskawa
dziurka.

- Dzień dobry, Chavasse, witamy na pokładzie, - Rossiter

wyszedł z kabiny uśmiechając się przyjaźnie, jak gdyby naprawdę

cieszył się z tego spotkania.

Pułkownik Ho Tsen stał z tyłu. Opatrunek zakrywał mu pół

twarzy. Pułkownik trzymał w rękach automatyczny karabin.
Wyglądał ponuro i nieubłaganie - zawodowiec w każdym calu.

- Jeden z moich ludzi zrobił ci zdjęcie, kiedy przypłynąłeś

wczoraj wieczorem - oznajmił Rossiter. - W tym rejonie Camargue
zawsze sprawdzamy przybyszów. Możesz sobie wyobrazić moje
zdumienie, kiedy zobaczyłem odbitkę.

- Dość długo trwało, zanim tu trafiłeś - stwierdził Chavasse. -

Słaba organizacja.

- To przez tę okropną pogodę, stary. Zjawiliśmy się, kiedy

ciebie nie było, więc postanowiliśmy zaczekać. Nie zmarnowaliśmy
tego czasu. Twój przyjaciel okazał się chętny do współpracy, kiedy
już pułkownik Ho Tsen z nim porozmawiał. O tak, teraz rozumiem,
że wiesz o nas wszystko, Chavasse. Ale my wiemy również
wszystko o tobie.

- Bardzo mi miło. A co z Montefiorem?
- Same kłopoty. Raz już to zrobił i źle się stało. Będę musiał

porozmawiać z osobą, która się nim opiekuje.

Podszedł do drzwi, wyciągnął gwizdek i dmuchnął trzy razy.

Kiedy się odwrócił, Darcy Preston zapytał szorstko:

Kto mu podał heroinę? Pan?
- Dzięki temu jest posłuszny przez większość czasu - odparł

Rossiter.

- Posłuszny człowiek-roślina. Dlaczego nie pozwolicie mu

umrzeć?

- A któż podpisywałby czeki? - zapytał półżartobliwie Rossiter,

jak gdyby wyjaśniał oczywistą sprawę.

Rzeczywiście wyjaśnił prawie wszystko. Zaraz potem

jednocześnie wydarzyło się kilka rzeczy. Montefiore zaczął jęczeć,
zaszamotał się gwałtownie i usiadł, a z mgły wynurzyła się
napędzana silnikiem łódka, w której siedziało dwóch Chińczyków i
owczarek.

Dwaj mężczyźni weszli na pokład motorówki, zostawiając psa

w łódce. Ho Tsen ostro powiedział coś do jednego po chińsku, tak
szybko, że Chavasse nic nie zrozumiał. Mężczyzna odpowiedział
zniżonym głosem, spuściwszy wzrok, a Ho Tsen uderzył go w
twarz.

- Przywieźli działkę? - zapytał Rossiter po chińsku.
Jeden z mężczyzn odłożył karabin i wyjął małą skórzaną

kasetkę. Otworzył ją, wyjął strzykawkę i szklaną ampułkę.

Rossiter napełnił strzykawkę i skinął na Chińczyka, który

przytrzymywał Montefiorego za ramiona. Rossiter zrobił mu
zastrzyk.

- To powinno go uspokoić.
Montefiore przestał się szamotać i leżał spokojnie, całkowicie

odprężony. Potem stało się coś dziwnego. Montefiore otworzył
oczy, spojrzał na Rossitera i uśmiechnął się.

- Ojcze Leonardzie...? - powiedział. - Ojcze Leonardzie, czy to

ty?

Wciąż z uśmiechem wydał ostatnie tchnienie. Głowa opadła

mu na bok.

Zapadło nagłe milczenie. Rossiter delikatnie dotknął twarzy

Montefiorego. Pierwszy poruszył się Ho Tsen. Odepchnął Rossitera
i brutalnie potrząsnął ciałem starca. Potem odwrócił się z oczami
pełnymi furii.

- On nie żyje... rozumiesz? Zabiłeś go. Ostrzegałem cię...

mówiłem ci, że za dużo mu dajesz. - Uderzył Rossitera, aż ten
zatoczył się na koję. - Jeden błąd za drugim. Będziesz musiał
odpowiedzieć na wiele pytań, kiedy wrócimy do Tirany.

Przez chwilę uwaga wszystkich była skupiona na Angliku.

Chavasse wykorzystał to, podciął nogi drugiemu Chińczykowi,
odwrócił się i dał susa w stronę drzwi. Wskoczył do wody,
wynurzył się i co sił zaczął płynąć w stronę trzcin.

Rzucił szybkie spojrzenie przez ramię i zobaczył, że Darcy

walczy z dwoma Chińczykami przy relingu. Pojawił się Ho Tsen,

ogłuszył Jamajczyka kolbą karabinu i złożył się do strzału. Kiedy
zaczął strzelać, Chavasse zanurkował i pod wodą dopłynął do
trzcin.

Bezpieczny pod ich osłoną obejrzał się. Dwaj Chińczycy

siedzieli już w łódce i odbijali od „L’Alouette”. Owczarek wył jak
wilk. Chavasse zaczął przeciskać się przez trzciny, na wpół płynąc,
na wpół brodząc. A potem następny dźwięk rozdarł ciszę - warkot
silnika „L’Alouette”, która ruszała w pościg.

Dotarł do tak głębokiego kanału, że stopami nie sięgał dna.

Podpłynął do szarozielonej ściany bagiennej trawy i przedarł się na
drugą stronę. Po paru minutach przystanął na płytszej wodzie.
Warkot silnika „L’Alouette” przycichł. Widocznie motorówka
zawróciła do Hellgate. Silnik mniejszej łódki terkotał w pobliżu, a
żałosne wycie owczarka dźwięczało niesamowitym echem w
deszczu, niczym głos zza grobu.

Chavasse znowu zaczai płynąć, przedzierając się między

trzcinami. Terkot silnika ucichł nagle, pies również zamilkł. Wcale
mu się to nie spodobało, ponieważ teraz nie miał najmniejszego
pojęcia, gdzie znajdują się prześladowcy.

Dotknął stopą dna, pobrnął przez gęsty czarny muł i wyszedł

spomiędzy trzcin na stosunkowo twardy grunt. Kompas
zawieszony wciąż na szyi pomógł mu ustalić kierunek marszu.
Skoncentrował się i spróbował przywołać w pamięci obraz mapy.
W pobliżu miejsca zakotwiczenia „L’Alouette” znajdowała się tylko
jedna wysepka o średnicy kilkuset jardów, ćwierć mili na
południowy zachód od Hellgate.

Zaczął biec, a potem zatrzymał się jak wryty, ponieważ z mgły

przed nim wyłonił się byk. Zwierzę trzymało wysoko uniesiony łeb
i patrzyło mu prosto w oczy. Para buchała z nozdrzy. Chavasse
cofnął się powoli. Z prawej strony coś się poruszyło i pojawił się
następny byk, jak czarny cień o lśniących bokach. Niespokojnie
grzebał nogą, pochylał łeb, wielkie zakrzywione rogi połyskiwały
groźnie. Potem zjawił się jeszcze jeden i jeszcze jeden, sześć czy

siedem wielkich bestii, byki słynne z odwagi i wojowniczości,
hodowane do walk na arenie.

Chavasse odetchnął głęboko i bardzo powoli wycofał się z

kręgu zwierząt. Minął dwa z nich tak blisko, że mógł ich dotknąć,
gdyby wyciągnął rękę.

Szedł dalej, potykając się o kępki szorstkiej trawy. Znalazł się

na piaszczystej plaży. Usłyszał ostry krzyk, a potem dwa niemal
jednoczesne strzały wzbiły fontannę piasku po jego prawej stronie.

Łódka wynurzyła się z mgły dwadzieścia jardów dalej. W

zastygłym ułamku czasu Chavasse zobaczył wyraźnie, że owczarek
ma nałożony kaganiec, ale zaraz go zdjęto. Automatyczny karabin
szczęknął ponownie i kiedy Chavasse rzucił się do ucieczki,
owczarek zawył i skoczył do wody.

Chavasse miał niewiele czasu - minutę, najwyżej półtorej,

zanim pies go doścignie. Gorączkowo zaczai rozpinać pas. Znał
sposoby poskramiania dużych psów, ale warunkiem sukcesu było
zachowanie całkowitego spokoju oraz cholernie dużo szczęścia w
pierwszych sekundach ataku.

Wyciągnął pas, owinął go wokół obu rąk, odwrócił się i czekał.

Ręce trzymał sztywno wyciągnięte przed sobą, pas był napięty.

Owczarek wyskoczył z mgły w pełnym biegu i zahamował z

poślizgiem. Niemal natychmiast zaatakował, szczerząc zęby.
Chavasse podsunął mu pas i stara sztuczka podziałała niczym
czarodziejskie zaklęcie. Owczarek złapał pas zębami, rozdzierając
skórę. Chavasse szarpnął z całej siły, podniósł psa na tylne łapy i
mocno kopnął w zad.

Owczarek potoczył się po ziemi, a Chavasse znowu kopnął go

w żebra i w głowę. Pies zawył przeraźliwie, skręcając się z bólu.
Chavasse odwrócił się i chciał odejść, kiedy w polu widzenia
pojawili się dwaj Chińczycy.

Następny strzał rozdarł ciszę i gdzieś w pobliżu rozległ się ryk

bólu. Byki. W podnieceniu walką Chavasse zupełnie zapomniał o
bykach. Coś zatupało i pojawił się byk, krwawiący z rany na

łopatce.

Chavasse jednym skokiem skrył się w kępie trzcin i przypadł

twarzą do ziemi. Ciężkie cielska z chlupotem brnęły przez muł.
Rozległ się okrzyk przerażenia, padł strzał, a potem ktoś wrzasnął.
Kiedy Chavasse podniósł głowę, stary byk chwiejnie wyszedł zza
zasłony deszczu, dźwigając na łbie Chińczyka przebitego prawym
rogiem. Strząsnął człowieka na ziemię i zaczął go tratować.

We mgle rozległy się dwa następne strzały i przeraźliwy

wrzask. Chavasse usłyszał już dość. Pospiesznie wygramolił się z
trzcin i wszedł do wody. Po chwili znalazł następną wysepkę
suchego gruntu, sprawdził kompas i ruszył na południowy zachód,
w stronę Hellgate.

Stracił prawie godzinę, zanim dotarł do miejsca, skąd razem z

Darcym obserwowali dom tego ranka. Przykucnął w trzcinach i
wytężył wzrok. Mgła jeszcze bardziej zgęstniała, wszystko
wyglądało nierealnie, upiornie, niczym jakaś posępna okolica w
Rosji.

„L’Alouette” na pewno była już zacumowana na przystani po

drugiej stronie wysepki. Musiał tam dotrzeć.

Po lewej trzciny sięgały głęboko w szarą wodę i zapewniały

osłonę mniej więcej do połowy drogi. Potem będzie musiał wyjść na
otwarty teren - nie ma innej rady.

Wciąż był ubrany w nylonowe wadery dostarczone przez

Malika. Usiadł i ściągnął je. Spodnie, które miał - pod spodem, były
tak mokre, że przylegały do ciała jak druga skóra. Przesunął się w
stronę trzcin i nisko pochylony wszedł do wody. Po raz pierwszy,
odkąd skoczył z podkładu „L’Alouette”, było mu zimno -
naprawdę zimno - i wstrząsały nim dreszcze, kiedy zanurzał się
coraz głębiej. Wreszcie stracił grunt pod nogami i zaczął płynąć.

Zatrzymał się w miejscu, gdzie kończyły się trzciny. Od celu

dzieliło go jakieś pięćdziesiąt jardów czystej wody. Odetchnął
głęboko kilka razy, zanurkował i zaczął płynąć. Kiedy wynurzył się,
żeby zaczerpnąć powietrza, był w połowie drogi. Ostrożnie

odwrócił się na plecy, odpoczywał przez chwilę, a potem znowu
zanurkował.

Wkrótce zbliżył się do wyspy na tyle, że zaczął szorować

brzuchem po czarnym mule. Wynurzył się i wdrapał na brzeg pod
osłoną krzaków.

Przykucnął w deszczu, z trudem łapiąc oddech, potem wstał i

ostrożnie ruszył przez zapuszczony ogród w stronę domu. Nie
słyszał żadnych głosów, nie widział żadnych śladów życia - i
ogarnęła go nagła panika. A jeśli odpłynęli? A jeśli Rossiter
postanowił wyjechać, dopóki to możliwe? I wtedy Famia Nadeem
pojawiła się na końcu zarośniętej ścieżki.

Miała gumowe buty do kolan i stary wełniany płaszcz

marynarski z kapturem. Wyglądała tak samo, a jednak nie tak
samo, prawie jak inna osoba. Szła z rękami w kieszeniach płaszcza,
twarz miała poważną. Chavasse zaczekał, aż dziewczyna zrówna
się z nim, wyszedł z krzaków i dotknął jej ramienia.

Zareagowała gwałtownie. Jej oczy rozszerzyły się, usta

otwarły jak do krzyku. Potem głęboko wciągnęła powietrze.

- Nie mogłam uwierzyć, kiedy Rossiter powiedział, że pan

żyje.

- On tu jest? Widziała go pani? Kiwnęła głową.
- Mniej więcej przed godziną wrócili drugą łodzią z panem

Jonesem. Chociaż on właściwie nie nazywa się Jones, prawda?

Chavasse położył jej rękę na ramieniu.
- Czy było bardzo źle?
- Źle? - dziewczyna wydawała się niemal zaskoczona. - To

pojęcie względne, ale przecież nie będziemy tutaj rozmawiać.
Dostanie pan zapalenia płuc. Za tymi drzewami jest opuszczony
domek letni. Niech pan tam zaczeka. Przyniosę jakieś suche
ubranie, a potem zastanowimy się, co robić.

Znikła jak duch, a on odprowadzał ją wzrokiem stojąc

nieruchomo na deszczu, wsłuchując się w ciszę, nagle wyzuty z sił.
Bogu tylko wiadomo, co Rossiter jej zrobił, ale na pewno przeżyła

ciężkie chwile, skoro zmieniła się tak gruntownie w tak krótkim
czasie.

Letni domek przypomniał mu dzieciństwo. Dach przeciekał,

brakowało połowy desek w podłodze. Osunął się na ziemię pod
wybitym oknem. Dawno temu, przed tysiącem lat, bawił się w
takim miejscu.

Zamknął oczy i ogarnęła go fala zmęczenia. Zaskrzypiała

deska. Kiedy podniósł wzrok, w drzwiach stał Rossiter obok Famii.

Twarz miał spokojną, obojętną i nieskazitelną niczym

wizerunek średniowiecznej Madonny.

Rozdział XIV

Twarzą w twarz

Piwnica, do której wepchnęli go dwaj chińscy strażnicy, była

tak ciemna, że musiał odczekać chwilę po zamknięciu drzwi, zanim
jego oczy przyzwyczaiły się do braku światła.

- Darcy, jesteś tam? - zawołał cicho.
- Tutaj, Paul.
Coś poruszyło się w mroku. Chavasse wyciągnął rękę i

dotknął twarzy Jamajczyka.

- Co się stało, kiedy wyskoczyłem z łodzi? Nic ci nie zrobili?
- Ogłuszyli mnie, to wszystko. A co z tobą? Myślałem, że

zniknąłeś na dobre.

Chavasse opowiedział o swoich perypetiach. Kiedy skończył,

Jamajczyk westchnął.

- Widocznie Rossiter jakoś dogadał się z tą dziewczyną.
Chavasse kiwnął głową.
- To nie ma sensu. Ona wie, co się stało na pokładzie

„Lamparta”. Jak może uwierzyć chociaż w jedno jego słowo?

- Istnieje bardzo proste wyjaśnienie - odparł Darcy.
- Chcesz powiedzieć, że zakochała się w nim?
- Może nawet więcej. Famia jest jak zahipnotyzowana. Czasem

zdarza się, że dwoje ludzi łączy bardzo silny pociąg seksualny. To
możliwe.

- Chyba tak. W każdym razie teraz to nie ma znaczenia.
Chavasse zrobił parę kroków z wyciągniętymi rękami, dopóki

nie natrafił na ścianę.

- Zbadałeś to miejsce?
- Właściwie nie. Wrzucili mnie tutaj, kiedy byłem jeszcze

nieprzytomny.

Chavasse przesunął się wzdłuż ściany, ostrożnie wymacując

drogę. Dotknął jakiejś płaskiej deski, namacał krawędź i pociągnął.

Deska ustąpiła z trzaskiem pękającego drewna i do środka wpadł
snop światła.

Okno było zabite deskami, szyby znikły dawno temu.

Znajdowało się na poziomie gruntu i dawało ograniczony widok na
to, co niegdyś było trawnikiem sięgającym do przystani, której
Chavasse nie mógł zobaczyć z drugiej strony wyspy.

Przystań z pewnością pamiętała lepsze czasy. Połowa pomostu

spróchniała i wpadła do laguny. Resztę przystani zajmowała
czterdziestostopowa dalekomorska łódź motorowa, która
wyglądała jak przerobiony ścigacz torpedowy, oraz „L’Alouette”.

Czterech mężczyzn, dźwigających jakieś skrzynie, przeszło

obok okna zmierzając w stronę łodzi. Z całą pewnością nie byli
Chińczykami. Chavasse przysunął się jak najbliżej i udało mu się
pochwycić pojedyncze słowa.

- Albańczycy - szepnął do Darcy’ego. - Jasna sprawa.

Pamiętasz, jak na „L’Alouette” Ho Tsen uderzył Rossitera?
Powiedział, że Rossiter będzie musiał odpowiedzieć na wiele pytań,
kiedy wrócą do Tirany.

- A Tirana jest stolicą Albanii - dokończył Darcy.
- Jedyny komunistyczny kraj w Europie, który sprzymierzył

się z czerwonymi Chinami, a nie z Rosją. To rzeczywiście sporo
wyjaśnia.

Mężczyźni zawrócili z przystani. Po paru minutach pojawili

się ponownie, niosąc ciężkie walizy.

- Chyba się wyprowadzają - zauważył Darcy. Chavasse kiwnął

głową.

- Do Albanii. Muszą się wynosić, ponieważ zaczęliśmy tutaj

węszyć. Boją się, że za nami przyjdą następni.

- Ale dlaczego nas nie zlikwidują? - zapytał Darcy. - Myślałem,

że nie potrzebują dodatkowego bagażu.

- Nas potrzebują. Miałem już do czynienia z Albańczykami i

Chińczykami. Marzą o tym, żeby mnie dostać w ręce. Ty też możesz
im się przydać. Najpierw porządnie cię wymaglują, zanim z tobą

skończą.

Szczęknęła zasuwa, drzwi otwarły się i pojawiło się dwóch

Chińczyków. Jeden trzymał pistolet maszynowy, drugi wszedł do
środka, chwycił Chavasse’a i brutalnie wypchnął go z piwnicy.
Zaryglowali drzwi i poprowadzili go korytarzem.

Przeszli przez wielką sień, wspięli się po schodach nie

wyłożonych żadnym chodnikiem i zapukali do pierwszych drzwi
na piętrze. Po krótkiej zwłoce drzwi otwarł Rossiter, ubrany w
niedbale narzucony szlafrok. Pod szlafrokiem był nagi do pasa.
Zawiązał pasek i kiwnął głową.

- Wprowadźcie go.
Za jego plecami Chavasse zobaczył następne otwarte drzwi.

Zdążył dostrzec łóżko ze skotłowanymi prześcieradłami i Famie
nakładającą spódnicę przed lustrem. Rossiter zamknął tamte drzwi
i odwrócił się.

- Ciągle podglądasz, co? Oczywiście to mnie nie dziwi, odkąd

wiem, kim jesteś.

- Co się stało z człowiekiem z Pekinu? - zapytał Chavasse. -

Myślałem, że on też będzie chciał wtrącić swoje trzy grosze.

- Istotnie, ale na razie jest zajęty pakowaniem. Przez ciebie i

twojego przyjaciela musimy wyjeżdżać w pośpiechu.

- Do Albanii. Rossiter uśmiechnął się.
- Naprawdę jesteś bystry. W Tiranie będą tobą zachwyceni.
- I na Dalekim Wschodzie?
- Naturalnie. - Rossiter wyjął papierosy i poczęstował

Chavasse’a. - Przyjacielskie ostrzeżenie. Pułkownik będzie chciał
zamienić z tobą parę słów. Nie utrudniaj mu tego. Widziałeś, co
zrobił z twoim przyjacielem. Zapytał go tylko raz, a potem
wyciągnął nóż. Wasz człowiek wyśpiewał wszystko bez jednego
ucha. Spodziewam się, że ty okażesz więcej rozsądku.

- On był starym człowiekiem - powiedział Chavasse. - Chciał

tylko zarobić trochę pieniędzy. Niepotrzebnie tak go
potraktowaliście.

Rossiter wzruszył ramionami.
- Na całym świecie tysiące ludzi umierają każdego dnia. Twój

przyjaciel Malik był jednym więcej. Jeśli jego śmierć pomogła naszej
sprawie, to nie umarł niepotrzebnie.

- Świetnie powiedziane - przyznał Chavasse. - W Nom Bek

rzeczywiście odwalili dobrą robotę.

- Ty tego nie rozumiesz. Tacy jak ty nigdy nie rozumieją. -

Rossiter był poważny i smutny. - Dawniej ja też taki byłem,
Chavasse, zanim nie poznałem prawdy. Oni pomogli mi znaleźć
odpowiedź, znaleźć nowy sens życia.

- Więc teraz możesz zabijać ludzi, starców i kobiety, i to jest w

porządku?

- Dla sprawy, nie rozumiesz? Co znaczy jedno życie mniej...

twoje albo moje? Nikt nie jest niezastąpiony. Ilu ludzi zabiłeś w
swojej karierze? Dziesięciu? Dwudziestu?

- Nie nacinam karbów na kolbie karabinu, jeśli o to ci chodzi -

odparł Chavasse, czując się dziwnie nieswojo.

- Zabiłeś kiedyś kobietę?
Chavasse poczuł suchość w ustach i przez krótką chwilę ujrzał

w wyobraźni twarz kobiety, twarz, o której wolałby zapomnieć.

Rossiter uśmiechnął się. Na jego pięknej, ascetycznej twarzy

odmalowało się coś zbliżonego do współczucia.

- Tak myślałem. Różnica między nami jest tylko

powierzchowna. Pierwsza i najważniejsza lekcja, której się uczymy,
mówi: nieważne, co robimy, ważne, dlaczego to robimy. Ja służę
sprawie - wolność dla wszystkich, równość, sprawiedliwość.
Możesz to powiedzieć o sobie? Czego ty bronisz, Chavasse?
Imperializmu, kapitalizmu, Kościoła, powszechnego zepsucia,
ucisku i przemocy, która nie pozwala ludziom oddychać. Boże, jak
pomyślę o tych wszystkich latach, które spędziłem w służbie
kłamstwa...

- Mimo to wolę swoje metody od waszych. Ilu ludzi

zamordowali Chińczycy w Tybecie przez ostatnie pięć lat? Z

grubsza pół miliona, a wszystko dla sprawy.

Rossiter wydawał się lekko zirytowany.
- Ciągle nie rozumiesz. Nikt się nie liczy... ani jednostka, ani

grupa. Do nas należy jutro, Chavasse, nie dzień dzisiejszy.

Znamienne - było to dokładne przeciwieństwo poglądów,

które niegdyś wpojono Rossiterowi. Chavasse zdawał sobie sprawę,
że tylko marnuje czas, ale próbował dalej:

- Więc wszystko jest dozwolone, nawet szpikowanie starego

Montefiorego heroiną?

- Po raz pierwszy spotkałem Enrica Montefiorego, kiedy

wróciłem do Europy po zakończeniu wojny koreańskiej. Moi
przełożeni wysłali mnie do Wiednia, ponieważ uważali, że
potrzebuję kuracji psychiatrycznej, żeby zlikwidować skutki tego,
co pozwolili sobie nazwać „chińskim praniem mózgu”. Montefiore
zażywał narkotyki od lat. Pewnego wieczoru otrzymaliśmy telefon
z prywatnego sanatorium, gdzie przebywał. Był w ciężkim stanie.
Twierdził, że potrzebuje spowiednika.

- I wysłano pana? Rossiter kiwnął głową.
- To był początek owocnej przyjaźni. Montefiore stopniowo...

jak by to powiedzieć... uzależnił się ode mnie. Kiedy wreszcie
postanowiłem odrzucić święcenia, przekonałem go, że potrzeba mu
ciszy i spokoju, dlatego kupił tę posiadłość pod przybranym
nazwiskiem. Już wtedy był bardzo chory. Przez ostatnie trzy lata
musiałem się nim opiekować jak dzieckiem.

- A w wolnych chwilach wykonywał pan polecenia szefów z

Pekinu.

- Z Tirany, Chavasse, nie przekręcaj faktów. Albania stanowiła

dla nas doskonały przyczółek w Europie. Naturalnie dla
Chińczyków byłem bezcenny z oczywistych powodów. Oni często
są w trudnej sytuacji. Anglik może uchodzić za Rosjanina, jeśli
nauczy się języka, ale co ma zrobić Chińczyk?

- Mnóstwo Chińczyków z Hongkongu i Malajów mieszka

obecnie w Wielkiej Brytanii.

- Zarejestrowani i wciągnięci na listę. Na pewno MI-6 albo

Wydział Specjalny regularnie ich sprawdza. Znacznie lepiej
przebywać w kraju incognito, jeśli mnie rozumiesz.

- I tutaj wkracza pańskie biuro podróży dla imigrantów.
- Właśnie, chociaż to nie było moje biuro, tylko Jacauda.

Przewoził przez Kanał całe tłumy ludzi. Pakistańczyków,
Hindusów, Murzynów z Afryki i z Indii Zachodnich - nikt nie
zwróciłby uwagi na pojedynczego Chińczyka z Hongkongu.

To było rzeczywiście sprytne. Chavasse z uznaniem pokiwał

głową.

- Nieźle to wykombinowaliście. Więc Ho Tsen nie był

pierwszy?

- Załamałbyś się, gdybym ci powiedział, ilu ich było.
Uśmiechnął się wesoło, a Chavasse wzruszył ramionami.
- Ale to się skończyło. W centrali nie będą zachwyceni, kiedy

się o tym dowiedzą - zauważył.

- Och, nie jestem pewien. To nie mogło trwać wiecznie, a poza

tym mam ciebie... bardzo cenną zdobycz.

Nic nie mogło zetrzeć lekkiego uśmieszku wyższości z twarzy

Rossitera. A potem Chavasse, nie wiadomo dlaczego, przypomniał
sobie swoją rozmowę z ojcem da Souza.

- O mało nie zapomniałem. Mam dla pana wiadomość - kłamał

z pełnym przekonaniem. - Od da Souzy.

Efekt był wstrząsający. Rossiter jakby się skurczył.
- Ojciec da Souza?
- Właśnie. Ma parafię w Londynie, niedaleko doków East

India. Kiedy zbierałem informacje o panu, naturalnie złożyłem mu
wizytę.

- Jak on się czuje? - Rossiter mówił prawie szeptem.
- Znakomicie. Prosił, żebym panu przekazał, że zawsze

wspomina pana w swoich modlitwach. Bardzo na to nalegał.

Rossiter zbladł jak ściana i wymówił przez zaciśnięte zęby:
- Nie potrzebuję jego modlitw, rozumiesz? Ani teraz, ani w

przyszłości.

Drzwi sypialni otwarły się i weszła Famia. Ubrana była w

płaszcz nieprzemakalny i chustkę, w ręku trzymała niedużą
walizkę. Zignorowała Chavasse’a i zwróciła się do Rossitera:

- Jestem gotowa. Mam to znieść do łodzi?
Na krótką chwilę oboje zapomnieli o całym świecie i widzieli

tylko siebie, jak ludzie beznadziejnie w sobie zakochani. Dla
Chavasse’a było to najbardziej interesujące odkrycie. Rossiterowi
rzeczywiście zależało na tej dziewczynie.

Rossiter położył jej rękę na ramieniu i odprowadził do drzwi.
- Tak, znieś walizkę na dół do łodzi. Przyjdziemy później.
Jeden ze strażników otworzył drzwi. Famia przelotnie

spojrzała na Chavasse’a i wyszła.

Kiedy drzwi się zamknęły, Chavasse zapytał spokojnie:
- Co pan jej zrobił? Dosypał jej pan czegoś do herbaty?
Rossiter odwrócił się gwałtownie, z przerażającym wyrazem

twarzy. Jego dłoń zniknęła w kieszeni i powróciła ściskając
Madonnę. Rozległ się metaliczny trzask, ostrze wyskoczyło z
ukrycia. Chavasse skulił się i osłonił ramionami, spodziewając się
ataku w każdej chwili. Nagle drzwi otwarły się i wszedł Ho Tsen.

- Kłopoty? - zapytał po chińsku.
Rossiter wydawał się zbity z tropu, niczym uczeń przyłapany

na gorącym uczynku, który nie potrafi wytłumaczyć się przed
nauczycielem.

Ho Tsen po raz pierwszy okazał jakieś uczucie. Na jego twarzy

pojawiła się lekka pogarda. Podszedł do Chavasse’a trzymając ręce
za plecami i z bliska kopnął go w brzuch.

Było to mistrzowskie uderzenie karate, świadczące o dużej

wprawie. Chavasse zdążył to docenić, zanim runął na podłogę.

Przeturlał się kilka razy i uderzył w ścianę. Leżał i starał się

odzyskać oddech, a gdzieś daleko brzęczały jakieś głosy,
monotonnie, niewyraźnie, niezrozumiale. Stopa pułkownika z
rozmysłem trafiła w dolną część brzucha, a nie w krocze, ponieważ

taki cios sparaliżowałby ofiarę na dłuższy czas.

Chavasse zdążył przynajmniej napiąć mięśnie, zanim

zainkasował kopniaka. W rezultacie, chociaż obolały i oszołomiony,
odzyskał częściowo zdolność ruchu, kiedy dwaj Chińczycy
postawili go na nogi.

Odegrał całe przedstawienie, udawał, że nie może iść, zataczał

się i jęczał cicho. Strażnicy niemal znieśli go po schodach,
zataszczyli do drzwi piwnicy i opuścili na podłogę. Jeden zdjął z
ramienia pistolet maszynowy i wycelował w Chavasse’a, a drugi
wyjął klucz i otworzył drzwi.

Strażnik z pistoletem maszynowym pochylił się, chwycił

Chavasse’a za kołnierz i podniósł go. Chavasse wbił mu sztywne
palce lewej dłoni pod brodę, w odsłonięte gardło. Przy odrobinie
wprawy był to zabójczy cios. Chińczyk nawet nie zacharczał, tylko
osunął się na ziemię jak kupka szmat, wypuściwszy pistolet.
Chavasse zerwał się na nogi i rąbnął łokciem w twarz drugiego
strażnika. Zaskoczony Chińczyk wydał zduszony okrzyk i wpadł
tyłem do celi. Pochwyciły go silne dłonie, Darcy Preston walnął go
raz w żołądek i dwa razy w szczękę.

W zapadłym milczeniu Chavasse podniósł pistolet

maszynowy i wyszczerzył zęby.

- Wygląda na to, że znowu wchodzimy do gry.
- Co mamy dalej w planie? - zagadnął Darcy. Chavasse

machnął pistoletem maszynowym.

- Nawet z tym nie mamy wielkich szans przeciwko

Rossiterowi, Ho Tsenowi i wszystkim Albańczykom. Co innego,
gdybyśmy dostali się na „L’Alouette”. Ręczne granaty i pistolety
maszynowe, które Malik ukrył na dnie szafki, mogą poprawić
naszą sytuację.

- A co z dziewczyną?
- Sprzedała nas, prawda? Nawiasem mówiąc, twoje przeczucia

się sprawdziły. Ona i Rossiter nie mogą się od siebie oderwać.
Moim zdaniem trzeba ją spisać na straty.

Przerwał dalszą dyskusję wychodząc z piwnicy. Ruszyli

korytarzem w drugą stronę. Pierwsze schody, po których weszli,
prowadziły do drzwi nie zamkniętych na klucz. Chavasse ostrożnie
je uchylił i zobaczył kuchnię, wielkie kwadratowe pomieszczenie z
ogniem buzującym na otwartym palenisku. W tej samej chwili
drzwi naprzeciwko otworzyły się i do kuchni weszli dwaj
Albańczycy. Chavasse delikatnie przymknął swoje drzwi, przyłożył
palec do ust i obaj wycofali się po cichu. Na samym końcu
korytarza następne schody zaprowadziły ich do drzwi, które
dawno nie były używane. Darcy mocno szarpnął zardzewiałą
zasuwę. Wreszcie drzwi ustąpiły ukazując niewielki ogród
otoczony murem, równie zapuszczony jak reszta posiadłości. Dwaj
mężczyźni weszli do ogrodu i pospiesznie schronili się wśród
drzew.

Posuwali się dalej zarośniętą ścieżką. Wybujałe chwasty po

obu stronach ocierały się o ich ubrania. Chavasse prowadził.

Ścieżka kończyła się bez ostrzeżenia. Zobaczyli polankę, brzeg

laguny i ruiny fałszywej świątyni greckiej. Stała tam Famia Nadeem
z rękami w kieszeniach marynarskiego płaszcza, wpatrzona w
potrzaskane kolumny.

Odwróciła się gwałtownie. Na jej twarzy pojawił się

prawdziwy strach. Chavasse upuścił pistolet maszynowy, złapał ją
brutalnie i zatkał jej usta ręką.

- Posłuchaj, ty mała głupia dziwko. Twój kochanek to agent

komunistycznego rządu Chin. Jest odpowiedzialny za śmierć
mnóstwa ludzi, włącznie ze starym Hamidem i panią Campbell.
Rozumiesz?

Wpatrywała się w niego rozszerzonymi oczami. Cofnął rękę, a

dziewczyna natychmiast otwarła usta do krzyku. Uderzył ją pięścią
w podbródek tak, że straciła przytomność.

Położył Famie na ziemi i odwrócił się do Prestona.
- Zanieś ją na przystań. Podejdź jak najbliżej i zaczekaj w

krzakach.

- Co chcesz zrobić?
- Przeprowadzić dywersję. Odciągnę na chwilę ich uwagę,

żebyś mógł wejść na pokład „L’Alouette” i odpłynąć.

- A ty?
- Ja ucieknę wpław i dogonię cię po drodze. Jeśli nie zdążę, nie

próbuj zgrywać bohatera. Nie czekaj na mnie, tylko zwiewaj.

- Ty jesteś szefem.
Jamajczyk podniósł dziewczynę, przerzucił ją sobie przez

ramię i zniknął w gąszczu. Chavasse pospiesznie zawrócił w stronę
domu. Miał już pewien plan. Dom był w całości zbudowany z
drewna. Będzie się palił aż miło, zwłaszcza że Chavasse wiedział,
gdzie podłożyć ogień.

Przemknął przez zarośnięty ogród i ponownie wszedł do

sutereny. Tym razem, kiedy ostrożnie otworzył drzwi u szczytu
drugich schodów, kuchnia była pusta.

Wszedł do środka, zdjął szklany klosz z naftowej lampy

stojącej na stole i rozlał zawartość zbiorniczka po podłodze.
Pospiesznie przeszukał szafki i w jednej znalazł pół puszki parafiny.
Opróżnił ją dla lepszego efektu, po czym podszedł do paleniska. Za
jego plecami drzwi otwarły się i ukazał się pułkownik Ho Tsen.

Nawet jeśli był uzbrojony, to nie miało znaczenia, ponieważ

pistolet maszynowy Chavasse’a już w niego celował.

Ho Tsen prawie się uśmiechnął.
- Żadnych sportowych szans, panie Chavasse?
- Nic z tego - odparł Chavasse. - Jestem w połowie

Bretończykiem, a my zawsze spłacamy nasze długi. To za Jacoba
Malika.

Pierwsza seria trafiła Ho Tsena w ramię, druga strzaskała mu

kręgosłup. Siła odrzutu wypchnęła go przez otwarte drzwi. Kiedy
upadł, Chavasse wyciągnął płonącą szczapę z paleniska i rzucił ją
na środek kuchni. Nastąpiła niewielka eksplozja. Chavasse ledwo
zdążył dopaść drzwi, ścigany przez szalejące płomienie.

Przemykając się przez ogród słyszał ostrzegawcze krzyki z

drugiej strony domu. Albańczycy biegli sprawdzić, co się stało,
dokładnie tak, jak się spodziewał.

Odczekał następną minutę, po czym popędził w stronę drzew.

Kiedy tam dotarł, silnik „L’Alouette” z rykiem obudził się do życia.
Więc Darcy’emu także się udało? Z tyłu rozległ się głośny brzęk,
kiedy szyby w oknach pękły od żaru i płomienie wydostały się na
zewnątrz.

Nad jego głową kula rozłupała gałąź drzewa. Obrócił się i

wypróżnił magazynek pistoletu w stronę Albańczyka, który do
niego strzelał. Napastnik w popłochu wycofał się za węgieł domu.

Chavasse pobiegł z opuszczoną głową, kryjąc się wśród

zarośli. Ścigające go pociski czyniły spustoszenie w gałęziach sosen.
Wyskoczył spod osłony i, głową naprzód dał nurka do wody. W
odległości pięćdziesięciu jardów pojawiła się „L’Alouette”.

Kiedy zaczął płynąć, „L’Alouette” zmieniła kurs. Darcy

zakręcił sterem, wyłączył silnik i ustawił łódź burtą do Chavasse’a.

Zaraz potem podbiegł do relingu i wciągnął Chavasse’a na

pokład.

- Ruszaj, na litość boską - wy sapał Chavasse.
Darcy znikł w sterówce, a na brzegu pojawił się pierwszy

Albańczyk. Kula odbiła się od relingu. Chavasse odwrócił się i
zobaczył, że Rossiter z trzema ludźmi wybiega spośród drzew.
Silnik „L’Alouette” ryknął i motorówka ruszyła ostrym zrywem
pod gradem kuł.

Rozdział XV

Koniec gry

Opłynąwszy południowy kraniec wysepki, znaleźli się poza

zasięgiem strzałów. Dziewczyna leżała twarzą do dołu na rufie
przy relingu, tam, gdzie ją zostawił Darcy. Kiedy Chavasse wziął ją
na ręce, jęknęła i zatrzepotała powiekami.

Zaniósł ją do kabiny, położył delikatnie na koi, a następnie

otworzył szafkę z mapami i wyjął fałszywe dno. Rozpiął swoją
mokrą koszulę, wsadził granaty za pazuchę, wziął dwa pistolety
maszynowe i wyszedł na pokład.

Darcy wyciskał z silnika pełną moc. Chavasse potrząsnął

głową.

- Tracisz czas. Te ich ścigacze są czterokrotnie szybsze. Mamy

najwyżej pięć minut na przygotowania, zanim nas dopędzą, więc
lepiej zwolnij.

- Co zrobimy?
- Będziemy walczyć do końca. Przede wszystkim pokażę ci,

jak się tym posługiwać.

Pokrótce omówił najważniejsze zalety pistoletu maszynowego

i dodał parę słów o granatach.

- Musisz je szybko rzucać. Nie zapominaj, że masz tylko trzy

sekundy od wyciągnięcia zawleczki. Ty weźmiesz trzy i ja trzy.
Możesz je trzymać za koszulą.

Obejrzał się do tyłu, na słup dymu dryfujący leniwie w

ulewnym deszczu.

- Moim zdaniem niewiele zostanie z Hellgate, zanim ugaszą

ten fajerwerk. Wyłącz silnik.

Gdzieś niezbyt daleko silnik ścigacza ryczał jak rozwścieczony

lew. Wpłynęli do mniejszej laguny i „L’Alouette” ustawiła się burtą
do ujścia wąskiego kanału na samym końcu. Zatrzymała się z
dziobem w trzcinach, a Chavasse kiwnął głową.

- Miejsce równie dobre, jak każde inne. Teraz przyprowadź

dziewczynę, a potem powiem ci, co zrobimy.

Ścigacz torpedowy powoli wpłynął do małej laguny, ponieważ

w wąskim kanale musiał znacznie ograniczyć szybkość. Albańczyk
stojący na dziobie z ręcznym karabinem maszynowym dostrzegł
„L’Alouette” i krzyknął głośno.

Ścigacz wyłączył silnik i siłą rozpędu przepłynął obok miejsca,

gdzie stał zanurzony po pas w trzcinach Darcy Preston, mocno
trzymając Famie i zatykając jej usta ręką.

Chavasse czekał po drugiej stronie laguny, na wysepce

stosunkowo suchego gruntu - miękki czarny piasek otoczony
bagienną trawą. Dwa granaty leżały obok niego na ziemi, trzeci
trzymał w ręku.

Mignęły mu płowe włosy Rossitera w oknie sterówki, a potem

Ścigacz zrównał się z nim, zbliżając się na odległość dwudziestu
czy trzydziestu stóp. Chavasse rzucił pierwszy granat. Granat odbił
się od pokładu rufowego, stoczył do wody i eksplodował. Ścigacz
zakołysał się od wstrząsu. Rozległ się ostrzegawczy krzyk i
człowiek stojący na dziobie wpadł głową naprzód do wody.

Po drugiej stronie laguny Darcy odepchnął dziewczynę,

wyciągnął granat spod koszuli, odbezpieczył go i rzucił. Źle ocenił
odległość i granat upadł za blisko, wzbijając przy wybuchu
fontannę wody. Darcy sięgnął po następny. Dziewczyna krzyknęła i
rzuciła się na niego w chwili, kiedy brał zamach. Granat wpadł do
wody zaledwie piętnaście stóp dalej. Wybuch przygiął trzciny i
przewrócił ich oboje.

Darcy wynurzył się szukając dziewczyny i znalazł się pod

obstrzałem dwóch Albańczyków, którzy przykucnęli przy relingu
ścigacza z karabinami maszynowymi. W sterówce Rossiter dał
pełny gaz i zakręcił kołem sterowym. W tej samej chwili wybuchł
drugi granat Chavasse’a. Eksplozja oderwała większą część rufy
włącznie ze śrubą. Ścigacz zadrżał i stanął dęba, niczym ranne
zwierzę. Kiedy opadł, Chavasse rzucił swój ostatni granat, który

upadł na śródokręcie i eksplodował z niszczycielską siłą.

Rossiter wyłaniał się właśnie ze sterówki. Wybuch uniósł go i

cisnął do wody jak szmacianą lalkę. Ścigacz przechylił się, z silnika
buchnął czarny dym. Dwaj Albańczycy wciąż klęczeli przy relingu
strzelając do Darcy’ego. Chavasse przesunął się trochę w bok, skąd
mógł ich wyraźnie widzieć, i zmiótł obu długą serią pistoletu
maszynowego.

W komorze silnika nastąpił jakiś wybuch i z luku buchnęły

płomienie. Łódź jakby zatoczyła się, przechyliła mocniej i zaczęła
tonąć.

Wszystko było skończone. W nagłej ciszy rozlegały się tylko

histeryczne krzyki Famii, która miotała się w płytkiej wodzie i
usiłowała się wyrwać Darcy’emu.

Chavasse zarzucił pistolet maszynowy na ramię i podpłynął

do nich. Zbliżywszy się stanął na dnie i sięgnął po lewą rękę
dziewczyny. Famia broniła się zajadle, ze zdumiewającą siłą. Przez
chwilę wszyscy troje trwali w dziwacznych pozach - Chavasse
trzymał dziewczynę za jedną rękę, Darcy Preston za drugą i
jednocześnie próbował unieść jak najwyżej swój pistolet
maszynowy, obawiając się, że zamoczona broń przestanie działać.

A potem nastąpiła scena jak z koszmaru. Spomiędzy

pływających szczątków podniósł się Rossiter, niczym straszliwy
feniks zbroczony krwią. Jego twarz była spokojna, pozbawiona
wszelkich uczuć, mokre płowe włosy oblepiały czaszkę.

Dziewczyna wykrzyknęła jego imię, wyrwała się i skoczyła ku

niemu. W tej samej chwili prawa ręka Rossitera opadła, rozległ się
szczęk, błysnęła stal.

Wszystko wydarzyło się jednocześnie. Dziewczyna, wciąż

rozpaczliwie próbując się wyrwać, zatoczyła się na Chavasse’a. Nóż
utkwił w jej sercu. Madonna z kości słoniowej sterczała pod lewą
piersią Famii.

Rossiter wrzasnął okropnie i wyciągnął ręce do dziewczyny.

Darcy Preston władował w niego cały magazynek. Rossiter zniknął
pod wodą.

Chavasse chwycił Hinduskę, zanim zdążyła upaść. Na jej

twarzy malowało się całkowite niedowierzanie.

Objął ją i delikatnie wyciągnął nóż. W tej samej chwili, kiedy

ostrze wysunęło się z jej ciała, opuściło ją życie. Zwisła bezwładnie
na lewym ramieniu Chavasse’a, kiedy zaś ją puścił, zniknęła pod
wodą.

Chavasse odwrócił się, a Darcy krzyknął dziko:
- Więc po to przejechaliśmy, żeby urządzić takie jatki?
Wrzucił swój pistolet do wody, odwrócił się i pobrnął po

płyciźnie w stronę „L’Alouette”. Chavasse ruszył za nim. Kiedy
przełaził przez reling, Darcy był już w sterówce.

Motorówka ruszyła przeciskając się przez wąski kanał i po

chwili wypłynęła na główny szlak wodny. W oddali za ścianą
deszczu dymiło Hellgate. Chavasse skulił się przy relingu,
rozdygotany, przemarznięty do szpiku kości, wyprany z wszelkich
uczuć.

A potem uświadomił sobie coś dziwnego - wciąż ściskał nóż

Rossitera w prawej dłoni. Kanał, po którym płynęli, rozszerzał się i
wpadał do morza. Chavasse popatrzył na Madonnę z kości
słoniowej.

„Ilu ludzi zabiłeś w swojej karierze, Chavasse?”
Te słowa rozbrzmiały mu w uszach tak wyraźnie, jak gdyby to

sam Rossiter przemówił. Z nagłą odrazą Chavasse odrzucił nóż.
Ostrze zamigotało i znikło w falach. Gdzieś wysoko rozległ się
krzyk gęsi. Wypływali na morze. Chavasse podniósł się ze
znużeniem i ruszył do sterówki.