Wybrane orzeczenia 2005 1


Wybrane orzeczenia Trybunału Sprawiedliwości - 2005

Komunikaty prasowe

Spis treści



KOMUNIKAT PRASOWY nr 05/05

18 stycznia 2005 r.

Wyrok Trybunału Sprawiedliwości w sprawie C-257/01

Komisja Wspólnot Europejskich / Rada Unii Europejskiej

TRYBUNAŁ SPRAWIEDLIWOŚCI PO RAZ PIERWSZY ORZEKA

O UPRAWNIENIACH WYKONAWCZYCH INSTYTUCJI EUROPEJSKICH

W DZIEDZINIE STOSOWANIA UKŁADU Z SCHENGEN

Trybunał Sprawiedliwości oddala skargę Komisji i potwierdza uprawnienia wykonawcze,

jakie zastrzegła dla siebie tymczasowo Rada w dziedzinie rozpatrywania wniosków wizowych

oraz kontroli na granicach

Konwencja wykonawcza do Układu z Schengen podpisana w 1990 r zawiera zasady odnoszące się do przekraczania granic zewnętrznych i wiz. Sposoby stosowania tychże zasad - szczegółowe przepisy normatywne i instrukcje praktyczne - zostały ustalone odpowiednio we Wspólnym Podręczniku (WP) oraz we Wspólnych Instrukcjach Konsularnych (WIK).

Po włączeniu przez Traktat z Amsterdamu dorobku Schengen w ramy prawne i instytucjonalne Unii Europejskiej, Rada przyjęła w 2001 r. dwa rozporządzenia na mocy których, zastrzegając dla siebie uprawnienia wykonawcze w dziedzinie rozpatrywania wniosków wizowych oraz kontroli na granicach, odeszła od wspólnego systemu, zgodnie z którym wykonanie podstawowych aktów Rady spoczywa na Komisji.

W ten sposób, w celu wykonania oraz uaktualnienia WP i WIK zostały wprowadzone dwa rodzaje procedur: z jednej strony niektóre przepisy mogą być zmienione przez Radę stanowiącą jednomyślnie; z drugiej strony Państwa Członkowskie mogą poinformować Radę o zmianach, jakich chcą dokonać w innych przepisach.

Komisja Europejska zwróciła się o stwierdzenie nieważności tych dwóch rozporządzeń.

Zastrzeżenie uprawnień na rzecz Rady

Po pierwsze, Komisja podniosła, iż Rada nie wykazała, że charakter środków wykonawczych przewidzianych w rozporządzeniach mógłby uzasadniać wykonywanie przez nią uprawnień wykonawczych.

Trybunał przypomina, iż w systemie traktatowym

wykonywanie uprawnień wykonawczych co do aktu podstawowego spoczywa zwykle na Komisji. Rada może wyjątkowo, w szczególnych przypadkach, zastrzec dla siebie bezpośrednie wykonanie uprawnień wykonawczych i musi uzasadnić taką decyzję w sposób szczegółowy, odnosząc się do charakteru i treści aktu podstawowego, który ma być wykonany czy zmieniony.

Trybunał zaznacza, iż motywy zaskarżonych rozporządzeń zawierają uzasadnienie uprawnienia, które zastrzegła dla siebie Rada. Analizowane we właściwym dla nich kontekście, ukazują w sposób wyraźny przyczyny uzasadniające zastrzeżenie uprawnień na rzecz Rady i pozwalają Trybunałowi na wykonanie jego uprawnień kontrolnych.

W istocie, przed wejściem w życie Traktatu z Amsterdamu (1999) polityka wizowa oraz ochrony granic zewnętrznych pozostawały całkowicie poza zakresem kompetencji Wspólnoty Europejskiej. Nie chcąc początkowo przyznać Komisji wyłącznego prawa inicjatywy w tej dziedzinie, Państwa Członkowskie zadecydowały, iż podczas okresu przejściowego pięciu lat Rada zasadniczo stanowi jednomyślnie na wniosek Komisji lub z inicjatywy Państwa Członkowskiego oraz po konsultacji z Parlamentem.

Ponadto, postanowienia WIK i WP, w stosunku do których Rada zastrzegła dla siebie uprawnienia wykonawcze mają wyraźnie ograniczony zakres i nie traktują wyczerpująco kwestii wiz oraz kontroli na granicach.

Zatem Rada miała podstawy, aby uznać, iż ma do czynienia ze szczególnym przypadkiem i właściwie uzasadniła decyzje o zastrzeżeniu dla siebie tymczasowo uprawnień do wykonania całości przepisów wymienionych w sposób wyczerpujący w WIK i WP.

Uprawnienia wykonawcze przyznane Państwom Członkowskim

Z drugiej strony Komisja podniosła, iż Rada mogłaby jedynie wybrać jedną z dwóch możliwości: zastrzec dla siebie uprawnienia wykonawczych bądź przyznać je Komisji; nie mogłaby natomiast upoważnić Państw Członkowskich do dokonania zmiany lub uaktualnienia niektórych części WIK i WP - zwłaszcza wykazu dokumentów ważnych jako zezwolenia na pobyt oraz wykazu przypadków konsultacji z władzami centralnymi w przedmiocie wniosków wizowych.

Trybunał zaznacza, iż zmiany w niektórych przepisach WIK i WP, do dokonania których są upoważnione Państwa Członkowskie (jednostronnie bądź w porozumieniu z innymi Państwami Członkowskimi) wchodzą w zakres mechanizmu wymiany informacji dotyczących okoliczności faktycznych, które to informacje pozostają w posiadaniu jedynie tych Państw.

W tej szczególnej i przejściowej sytuacji (w oczekiwaniu na rozwój dorobku Schengen w prawnych i instytucjonalnych ramach Unii Europejskiej) Trybunał uważa, iż nie można kwestionować ustanowienia przez Radę procedury polegającej na informowaniu przez Państwa Członkowskie o zmianach, do dokonywania których są one upoważnione, chyba że zostałoby udowodnione, iż procedura ta mogłaby zaszkodzić skutecznemu i właściwemu wykonaniu WIK i WP, czego Komisja nie zdołała wykazać w niniejszym przypadku.

Komisja nie zdołała również wykazać konieczności zastosowania jednolitej procedury w przypadku, gdy postanowienia WIK odsyłają do prawa krajowego i praktyki.

Mając na względzie wszystkie te ustalenia, Trybunał oddalił skargę Komisji.

KOMUNIKAT PRASOWY nr 99/05

22 listopada 2005 r.

Wyrok Trybunału Sprawiedliwości w sprawie C-144/04

Werner Mangold /Rüdigero Helm

TRYBUNAŁ SPRAWIEDLIWOŚCI WZMACNIA OCHRONĘ PRACOWNIKÓW

W ZAKRESIE DOTYCZĄCYM ZRÓŻNICOWANEGO TRAKTOWANIA

ZE WZGLĘDU NA WIEK

Cel w postaci wspierania integracji zawodowej bezrobotnych starszych pracowników

nie uzasadnia uregulowania krajowego, które dopuszcza bez ograniczeń zawieranie

umów o pracę na czas określony ze wszystkimi pracownikami, którzy ukończyli 52 rok życia.

Zasada niedyskryminacji ze względu na wiek stanowi zasadę ogólną prawa wspólnotowego. W tym kontekście dyrektywa 2000/78 ma na celu wyznaczenie ogólnych ram dla walki z pewnymi formami dyskryminacji w zakresie zatrudnienia i pracy, wśród nich w szczególności ze względu na wiek. Odmienne traktowanie oparte bezpośrednio na kryterium wieku stanowi co do zasady dyskryminację zakazaną przez prawo wspólnotowe. Jednakże dyrektywa dopuszcza, by Państwa Członkowskie przewidywały tego rodzaju odmienne traktowanie i uznaje, że nie stanowi to dyskryminacji, jeżeli w ramach prawa krajowego zostanie to obiektywnie i racjonalnie uzasadnione słusznym celem, w szczególności celami polityki zatrudnienia i rynku pracy. Dodatkowo, środki mające służyć realizacji tego celu muszą być właściwe i konieczne do jego osiągnięcia.

Arbeitsgericht München (sąd pracy w Monachium) zwrócił się do Trybunału Sprawiedliwości Wspólnot Europejskich o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym i udzielenie odpowiedzi na kilka pytań, przede wszystkim związanych z wykładnią dyrektywy 2000/78 w kontekście sporu dotyczącego niemieckiej ustawy o pracy w niepełnym wymiarze czasu i umowach o pracę na czas określony (Gesetz über Teilzeitarbeit und befristete Arbeitsverträge, TzBfG). Ustawa ta, z wyjątkiem specyficznej sytuacji, gdy zatrudnienie miałoby być kontynuowane, dopuszcza bez ograniczeń zawieranie umów o pracę na czas określony z pracownikami, którzy ukończyli 52 rok życia.

Trybunał uznał, że oczywistym celem tych przepisów jest wspieranie integracji zawodowej bezrobotnych starszych pracowników, ponieważ pracownicy ci napotykają na istotne trudności w ponownym znalezieniu zatrudnienia. Cel tego rodzaju stanowi co do zasady „obiektywne i racjonalne” uzasadnienie odmiennego traktowania ze względu na wiek.

Jednakże uregulowanie krajowe tego rodzaju, jak zawarte w TzBfG, wykracza poza to, co jest właściwe i konieczne dla osiągnięcia zamierzonego, słusznego celu.

Wprawdzie Państwa Członkowskie dysponują bezspornie szerokim zakresem swobodnego uznania w kwestii wyboru metod właściwych dla realizacji przyjętych przez nie celów w dziedzinie polityki socjalnej i zatrudnienia. Jednakże, zdaniem Trybunału, stosowanie uregulowania krajowego tego rodzaju, jak stanowiące przedmiot postępowania w sporze przed sądem krajowym prowadzi do sytuacji, w której wszystkim pracownikom, którzy ukończyli 52 rok życia, bez rozróżnienia, czy przed zawarciem umowy o pracę byli bezrobotni czy nie i niezależnie od tego, jak długo pozostawali ewentualnie bezrobotni, aż do momentu, w którym nabędą prawa do emerytury lub renty, można zgodnie z prawem proponować umowy o pracę na czas określony, podlegające odnowieniu nieograniczoną ilość razy. Tej dużej grupie pracowników, zdefiniowanej wyłącznie za pomocą kryterium wieku, grozi również, że przez znaczący okres ich kariery zawodowej nie będzie korzystać ze stabilności zatrudnienia, co stanowi jeden z głównych elementów ochrony pracowników. W niniejszej sprawie nie zostało wykazane, że określenie granicy wieku samo w sobie, niezależnie od wszystkich innych okoliczności związanych ze strukturą danego rynku pracy i sytuacji osobistej zainteresowanego pracownika, jest obiektywnie konieczne dla zrealizowania celu w postaci integracji zawodowej bezrobotnych starszych pracowników.

KOMUNIKAT PRASOWY nr 38/05

3 maja 2005 r.

Wyrok Trybunału w sprawach połączonych C-387/02, C-391/02 i C-403/02

Berlusconi i in.

W POSTĘPOWANIU KARNYM DOTYCZĄCYM NIEPRAWDZIWYCH ZAPISÓW

RACHUNKOWYCH ORGANY PAŃSTWA CZŁONKOWSKIEGO NIE MOGĄ,

W STOSUNKU DO OSKARŻONEGO,

POWOŁYWAĆ SIĘ WYŁĄCZNIE NA DYREKTYWĘ

Dyrektywa nie może samoistnie i niezależnie od wewnętrznej ustawy Państwa

Członkowskiego, która wprowadza w życie tę dyrektywę, być podstawą ustalenia lub

zaostrzenia odpowiedzialności karnej oskarżonego.

Przed sądami włoskimi toczą się postępowania przeciwko pewnej liczbie osób podejrzanych o dokonanie nieprawdziwych zapisów rachunkowych przed 2002 r., kiedy we Włoszech weszły w życie nowe przepisy karne dotyczące tych czynów zabronionych.

Według sądów włoskich, konsekwencją stosowania nowych przepisów, łagodniejszych aniżeli poprzednie, byłaby niemożność ścigania karnego oskarżonych. Przepisy te przewidują zasadniczo krótszy termin przedawnienia (maksymalnie cztery i pół zamiast siedmiu i pół roku), wymóg złożenia, w celu wszczęcia postępowania, zawiadomienia przez wspólnika lub wierzyciela powołującego się na naruszenie jego praw na skutek nieprawdziwych informacji oraz wyłączenie karalności podania nieprawdziwych informacji, którego skutki są znikome lub o małej wadze, tj. takie, które nie przekraczają pewnych progów.

W tych okolicznościach Tribunale di Milano i Corte d'Appello di Lecce zwróciły się do Trybunału Sprawiedliwości Wspólnot Europejskich z pytaniami, czy pierwsza dyrektywa w sprawie spółek obejmuje czyn zabroniony polegający na nieprawdziwych zapisach rachunkowych i czy nowe przepisy włoskie są zgodne z wymogiem prawa wspólnotowego, aby kary przewidziane przez ustawy krajowe za naruszenie przepisów wspólnotowych były odpowiednie (skuteczne, proporcjonalne i odstraszające).

Zakres stosowania kar, o których mowa w pierwszej dyrektywie

Trybunał stwierdza na wstępie, że kary za nieprawdziwe zapisy rachunkowe mają na celu karanie istotnych naruszeń podstawowej zasady wyrażonej w czwartej i siódmej dyrektywie w sprawie spółek, zgodnie z którą roczne sprawozdania finansowe spółek powinny przedstawiać w sposób prawdziwy i rzetelny stan aktywów i pasywów spółki, jej sytuację finansową oraz wynik finansowy.

Z kontekstu oraz z celów dyrektyw, które mają zastosowanie i które dotyczą prawa spółek wynika, że system kar przewidziany przez pierwszą dyrektywę w sprawie spółek stosuje się nie tylko w przypadku braku publikacji zapisów rachunkowych, ale także w przypadku publikacji nieprawdziwych zapisów rachunkowych.

Państwa Członkowskie, zachowując prawo doboru kar, mają zwłaszcza obowiązek czuwania, aby były one skuteczne, proporcjonalne i odstraszające.

Zasada retroaktywnego stosowania kary łagodniejszej

Zasada retroaktywnego stosowania kary łagodniejszej należy do tradycji konstytucyjnych wspólnych Państwom Członkowskim.

W konsekwencji, chodzi tu o ogólną zasadę prawa wspólnotowego, której sędzia krajowy musi przestrzegać, gdy stosuje prawo krajowe ustanowione w celu realizacji przepisów prawa wspólnotowego, a w niniejszym przypadku - dyrektyw w sprawie spółek.

Możliwość powołania się na pierwszą dyrektywę w sprawie spółek

Trybunał uważa, że nie jest konieczne rozstrzygnięcie kwestii, czy zasadę retroaktywnego stosowania kary łagodniejszej należy stosować, jeżeli kara ta jest sprzeczna z prawem wspólnotowym.

Jeżeli włoskie sądy doszłyby do wniosku, że nowe przepisy krajowe są niezgodne z wymogiem prawa wspólnotowego, aby kary były odpowiednie, to zgodnie z utrwalonym orzecznictwem Trybunału sądy te miałyby z własnej inicjatywy obowiązek ich niestosowania.

W niniejszym przypadku niestosowanie łagodniejszych kar mogłoby skutkować nałożeniem

sankcji karnych oczywiście surowszych, które obowiązywały w czasie, gdy czyny zostały

popełnione.

Tymczasem, zgodnie z utrwalonym orzecznictwem Trybunału, dyrektywa (jak pierwsza dyrektywa w sprawie spółek) nie może samoistnie tworzyć po stronie jednostki obowiązków, a zatem nie może być samodzielnie powoływana wobec tej jednostki. W swoim orzecznictwie Trybunał ponadto zaznaczył, że dyrektywa nie może samoistnie i niezależnie od wewnętrznej ustawy Państwa Członkowskiego wydanej w celu jej wykonania, być podstawą ustalenia lub zaostrzenia odpowiedzialności karnej oskarżonych.

Trybunał orzeka, że organy Państwa Członkowskiego nie mogą w okolicznościach tego rodzaju jak w sprawie głównej, powołać wobec oskarżonych w postępowaniu karnym wyłącznie pierwszej dyrektywy w sprawie spółek, albowiem dyrektywa nie może, samoistnie i niezależnie od wewnętrznej ustawy Państwa Członkowskiego wydanej w celu jej wykonania, być podstawą ustalenia lub zaostrzenia odpowiedzialności karnej oskarżonych.

KOMUNIKAT PRASOWY nr 05/05

18 stycznia 2005 r.

Wyrok Trybunału Sprawiedliwości w sprawie C-257/01

Komisja Wspólnot Europejskich / Rada Unii Europejskiej

TRYBUNAŁ SPRAWIEDLIWOŚCI PO RAZ PIERWSZY ORZEKA

O UPRAWNIENIACH WYKONAWCZYCH INSTYTUCJI EUROPEJSKICH

W DZIEDZINIE STOSOWANIA UKŁADU Z SCHENGEN

Trybunał Sprawiedliwości oddala skargę Komisji i potwierdza uprawnienia wykonawcze,

jakie zastrzegła dla siebie tymczasowo Rada w dziedzinie rozpatrywania wniosków wizowych

oraz kontroli na granicach

Konwencja wykonawcza do Układu z Schengen podpisana w 1990 r zawiera zasady odnoszące się do przekraczania granic zewnętrznych i wiz. Sposoby stosowania tychże zasad - szczegółowe przepisy normatywne i instrukcje praktyczne - zostały ustalone odpowiednio we Wspólnym Podręczniku (WP) oraz we Wspólnych Instrukcjach Konsularnych (WIK).

Po włączeniu przez Traktat z Amsterdamu dorobku Schengen w ramy prawne i instytucjonalne Unii Europejskiej, Rada przyjęła w 2001 r. dwa rozporządzenia na mocy których, zastrzegając dla siebie uprawnienia wykonawcze w dziedzinie rozpatrywania wniosków wizowych oraz kontroli na granicach, odeszła od wspólnego systemu, zgodnie z którym wykonanie podstawowych aktów Rady spoczywa na Komisji.

W ten sposób, w celu wykonania oraz uaktualnienia WP i WIK zostały wprowadzone dwa rodzaje procedur: z jednej strony niektóre przepisy mogą być zmienione przez Radę stanowiącą jednomyślnie; z drugiej strony Państwa Członkowskie mogą poinformować Radę o zmianach, jakich chcą dokonać w innych przepisach.

Komisja Europejska zwróciła się o stwierdzenie nieważności tych dwóch rozporządzeń.

Zastrzeżenie uprawnień na rzecz Rady

Po pierwsze, Komisja podniosła, iż Rada nie wykazała, że charakter środków wykonawczych przewidzianych w rozporządzeniach mógłby uzasadniać wykonywanie przez nią uprawnień wykonawczych.

Trybunał przypomina, iż w systemie traktatowym wykonywanie uprawnień wykonawczych co do aktu podstawowego spoczywa zwykle na Komisji. Rada może wyjątkowo, w szczególnych przypadkach, zastrzec dla siebie bezpośrednie wykonanie uprawnień wykonawczych i musi uzasadnić taką decyzję w sposób szczegółowy, odnosząc się do charakteru i treści aktu podstawowego, który ma być wykonany czy zmieniony.

Trybunał zaznacza, iż motywy zaskarżonych rozporządzeń zawierają uzasadnienie uprawnienia, które zastrzegła dla siebie Rada. Analizowane we właściwym dla nich kontekście, ukazują w sposób wyraźny przyczyny uzasadniające zastrzeżenie uprawnień na rzecz Rady i pozwalają Trybunałowi na wykonanie jego uprawnień kontrolnych.

W istocie, przed wejściem w życie Traktatu z Amsterdamu (1999) polityka wizowa oraz ochrony granic zewnętrznych pozostawały całkowicie poza zakresem kompetencji Wspólnoty Europejskiej. Nie chcąc początkowo przyznać Komisji wyłącznego prawa inicjatywy w tej dziedzinie, Państwa Członkowskie zadecydowały, iż podczas okresu przejściowego pięciu lat Rada zasadniczo stanowi jednomyślnie na wniosek Komisji lub z inicjatywy Państwa Członkowskiego oraz po konsultacji z Parlamentem.

Ponadto, postanowienia WIK i WP, w stosunku do których Rada zastrzegła dla siebie uprawnienia wykonawcze mają wyraźnie ograniczony zakres i nie traktują wyczerpująco kwestii wiz oraz kontroli na granicach.

Zatem Rada miała podstawy, aby uznać, iż ma do czynienia ze szczególnym przypadkiem i właściwie uzasadniła decyzje o zastrzeżeniu dla siebie tymczasowo uprawnień do wykonania całości przepisów wymienionych w sposób wyczerpujący w WIK i WP.

Uprawnienia wykonawcze przyznane Państwom Członkowskim

Z drugiej strony Komisja podniosła, iż Rada mogłaby jedynie wybrać jedną z dwóch możliwości: zastrzec dla siebie uprawnienia wykonawczych bądź przyznać je Komisji; nie mogłaby natomiast upoważnić Państw Członkowskich do dokonania zmiany lub uaktualnienia niektórych części WIK i WP - zwłaszcza wykazu dokumentów ważnych jako zezwolenia na pobyt oraz wykazu przypadków konsultacji z władzami centralnymi w przedmiocie wniosków wizowych.

Trybunał zaznacza, iż zmiany w niektórych przepisach WIK i WP, do dokonania których są upoważnione Państwa Członkowskie (jednostronnie bądź w porozumieniu z innymi Państwami Członkowskimi) wchodzą w zakres mechanizmu wymiany informacji dotyczących okoliczności faktycznych, które to informacje pozostają w posiadaniu jedynie tych Państw.

W tej szczególnej i przejściowej sytuacji (w oczekiwaniu na rozwój dorobku Schengen w prawnych i instytucjonalnych ramach Unii Europejskiej) Trybunał uważa, iż nie można kwestionować ustanowienia przez Radę procedury polegającej na informowaniu przez Państwa Członkowskie o zmianach, do dokonywania których są one upoważnione, chyba że zostałoby udowodnione, iż procedura ta mogłaby zaszkodzić skutecznemu i właściwemu wykonaniu WIK i WP, czego Komisja nie zdołała wykazać w niniejszym przypadku.

Komisja nie zdołała również wykazać konieczności zastosowania jednolitej procedury w przypadku, gdy postanowienia WIK odsyłają do prawa krajowego i praktyki.

Mając na względzie wszystkie te ustalenia, Trybunał oddalił skargę Komisji.

KOMUNIKAT PRASOWY nr 25/05

15 marca 2005 r.

Wyrok Trybunału Sprawiedliwości w sprawie C-209/03

The Queen, na wniosek, DanyBidar / London Borough of Ealing & Secretary of State for

Education and Skills

POMOC DLA STUDENTÓW PRZEZNACZONA NA POKRYCIE WYDATKÓW

ZWIĄZANYCH Z UTRZYMANIEM JEST W ŚWIETLE ZAKAZU

DYSKRYMINACJI ZE WZGLĘDU NA OBYWATELSTWO OBJĘTA ZAKRESEM

STOSOWANIA TRAKTATU

Angielskie przepisy przyznające tego typu pomoc, pod warunkiem że student jest osiedlony

w Zjednoczonym Królestwie są niezgodne z prawem wspólnotowym w zakresie, w jakim

student będący obywatelem innego Państwa Członkowskiego nie ma możliwości uzyskania

statusu osoby „osiedlonej”.

W Anglii i Walii pomoc przeznaczona dla studentów i obejmująca ich koszty utrzymania przybiera formę pożyczki studenckiej przyznawanej przez państwo. Pożyczka ta jest udzielana z oprocentowaniem zależnym od stopy inflacji, a zatem niższym niż normalne oprocentowanie na rynku, zaś spłacanie jej student rozpoczyna dopiero w chwili, gdy jego roczny dochód zaczyna przekraczać 10 000 GBP (około 14 500 EUR). Obywatel innego Państwa Członkowskiego ma prawo do uzyskania owej pożyczki. jeśli jest „osiedlony” w Zjednoczonym Królestwie oraz jeśli zamieszkiwał tam w okresie trzech lat poprzedzających rozpoczęcie studiów. Jednakże, zgodnie z przepisami angielskimi „osiedlenie” nie jest możliwe, jeśli osoba przebywa w Zjednoczonym Królestwie jedynie w celu odbywania studiów.

Dany Bidar, będący obywatelem francuskim, wjechał na terytorium Zjednoczonego Królestwa w sierpniu 1998 r. wraz ze swoją matką, która miała być tam poddana leczeniu. Zamieszkiwał tam u swojej babki i tam odbył ostatnie trzy lata szkoły średniej. We wrześniu 2001 r. podjął studia ekonomiczne w University College London i złożył wniosek do Londyn Borough of Ealing o przyznanie mu pomocy materialnej. Choć przyznano mu pomoc na pokrycie wydatków związanych z nauką, odmówiono mu pożyczki na pokrycie wydatków związanych z utrzymaniem, a to z tego powodu, iż nie był on „osiedlony” w Zjednoczonym Królestwie.

D. Bidar zaskarżył tę decyzję, twierdząc, iż wymóg bycia osiedlonym stanowi sprzeczną z Traktatem WE dyskryminację ze względu na obywatelstwo. High Court zwrócił się do Trybunału Sprawiedliwości Wspólnot Europejskich z pytaniem, czy w świetle rozwoju prawa wspólnotowego, w tym wprowadzenia instytucji obywatelstwa UE, pomoc przyznana studentom na pokrycie kosztów utrzymania nadal pozostaje poza zakresem stosowania Traktatu WE. Gdyby tak nie było, sąd krajowy pragnie dowiedzieć się, jakie kryteria należy stosować przy ustalaniu, czy wymogi związane z przyznawaniem tego typu pomocy opierają się na obiektywnie uzasadnionych przesłankach.

Trybunał przypomina, że zgodnie z utrwaloną linią orzecznictwa obywatel Unii, który legalnie zamieszkuje na terytorium innego Państwa Członkowskiego, może powołać się na zakaz dyskryminacji ze względu na obywatelstwo we wszystkich sytuacjach, które objęte są zakresem prawa wspólnotowego. Nic w tekście Traktatu nie pozwala na wysnucie wniosku, iż z chwilą przyjazdu do innego Państwa Członkowskiego celem odbycia tam studiów, studenci będący obywatelami Unii są pozbawieni praw nadanych przez Traktat obywatelom Unii. W istocie, obywatel Państwa Członkowskiego, który przyjeżdża do innego Państwa Członkowskiego, gdzie uczęszcza do szkoły średniej, korzysta ze swobody przemieszczania się zagwarantowanej w art. 18 TWE.

Trybunał wyjaśnia ponadto, że obywatel Państwa Członkowskiego, który - jak D. Bidar - zamieszkuje w innym Państwie Członkowskim, gdzie uczęszcza do szkoły średniej, a następnie tam ją kończy - przy czym nie zarzuca się mu braku wystarczających środków finansowych lub braku ubezpieczenia zdrowotnego - korzysta z prawa pobytu na podstawie art. 18 TWE oraz dyrektywy z 1990 r. dotyczącej prawa pobytu.

Trybunał stwierdza, że wprawdzie w przeszłości orzekł on, iż pomoc przyznana studentom na pokrycie kosztów utrzymania nie należy do zakresu stosowania Traktatu, lecz Traktat o Unii Europejskiej wprowadził do Traktatu WE pojęcie obywatelstwa Unii oraz dodał do niego rozdział poświęcony, między innymi, edukacji i kształceniu zawodowemu.

Mając na względzie ową ewolucję prawa wspólnotowego, Trybunał stwierdza, że pomoc przyznawana studentom przebywającym legalnie w innym Państwie Członkowskim - czy to w formie dofinansowywanej pożyczki, czy to w formie stypendium - przeznaczona na pokrycie ich kosztów utrzymania mieści się w zakresie stosowania Traktatu.

Wymogi nałożone przez przepisy angielskie mogą łatwiej zostać spełnione w przypadku obywateli brytyjskich, a zatem stanowią niebezpieczeństwo postawienia w gorszej sytuacji przede wszystkim obywateli innych Państw Członkowskich. Tego rodzaju zróżnicowanie może być uzasadnione jedynie w przypadku, gdy opiera się na obiektywnie uzasadnionych przesłankach niezależnych od obywatelstwa oraz jest proporcjonalne do realizowanego uzasadnionego celu.

W tym względzie Trybunał stwierdza, że każdemu z Państw Członkowskich zezwala się na czuwanie nad tym, aby przyznawanie pomocy przeznaczonej na pokrycie kosztów utrzymania studentów pochodzących z innych Państw Członkowskich nie stało się nadmiernym obciążeniem, co mogłoby mieć negatywny wpływ na całość pomocy, jaka może zostać przyznana przez to państwo. Stąd przyjmujące Państwo Członkowskie ma prawo przyznawania tego typu pomocy jedynie studentom, którzy wykażą określony stopień zintegrowania ze społeczeństwem tego państwa.

Wymogi wcześniejszego zamieszkiwania przez pewien okres oraz bycia „osiedlonym” w przyjmującym Państwie Członkowskim - podobne do tych, przewidzianych w przepisach angielskich - mogą być zastosowane w celu ustalenia istnienia określonego stopnia zintegrowania.

Niemniej jednak, przepisy angielskie całkowicie uniemożliwiają studentowi będącemu obywatelem innego Państwa Członkowskiego uzyskanie statusu osoby osiedlonej. Tego rodzaju traktowanie stoi na przeszkodzie temu, aby student, który legalnie przebywa w innym Państwie Członkowskim, i zdobył tam znaczną część swego średniego wykształcenia, przez co w sposób rzeczywisty związał się ze społeczeństwem tego Państwa Członkowskiego, mógł kontynuować naukę na tych samych warunkach co obywatel tego Państwa Członkowskiego. Przepisy te są zatem niezgodne z prawem wspólnotowym.

PRESS RELEASE No 64/05

7 July 2005

Judgment of the Court of Justice in Case C-147/03

Commission of the European Communities v. Republic of Austria

THE LEGISLATION ON ADMISSION TO AUSTRIAN UNIVERSITIES IS

CONTRARY TO COMMUNITY LAW

Making access for students who have obtained their secondary education diploma in another

Member State subject not only to the general Austrian admission requirements, but also to the

requirements for immediate admission to the chosen course of study in that other State

constitutes indirect discrimination on grounds of nationality

The Court of Justice of the European Communities has held that the Austrian legislation on admission to higher and university education infringes the prohibition on discrimination on grounds of nationality and is contrary to the provisions of the EC Treaty concerning vocational training. Austria has failed to take the measures necessary to ensure that holders of secondary education diplomas awarded in other Member States have access to higher and university education under the same conditions as holders of Austrian secondary education diplomas. The Court therefore allowed the action of the European Commission.

The Austrian legislation on university studies (Universitäts-Studiengesetz) provides that students who have obtained their secondary education diploma in a Member State other than Austria and who wish to pursue their higher or university studies in Austria must not only produce that diploma, but also prove that they fulfil the conditions of access to the chosen course of study in the State in which they obtained their diploma, such as, in particular, success in an entrance examination or obtaining a sufficient grade to be included in the numerus clauses.

The Court finds that that legislation on admission introduces not only differential treatment to the detriment of students who have obtained their secondary education diploma in a Member State other than Austria, but also a difference in treatment between those same students according to the Member State in which they obtained their secondary education diploma. That legislation adversely affects students from other Member States more than Austrian students and therefore leads to indirect discrimination on grounds of nationality.

That discrimination could be justified only if it were based on objective considerations independent f the nationality of the persons concerned and were proportionate to the legitimate aim of the national provisions.

The Court then verifies whether the indirect discrimination is supported by justifications:

First, excessive demand for access to specific courses could be met by the adoption of specific non-discriminatory measures (an entry examination or the requirement of a minimum grade). Second, Austria has failed to demonstrate that, in the absence of the current legislation, the existence of the Austrian education system in general and the homogeneity of higher education in particular would be jeopardised.

The possibility for a student from the European Union, who has obtained his secondary education diploma in a Member State other than Austria, to gain access to Austrian higher or university education under the same conditions as holders of diplomas awarded in Austria constitutes the very essence of the principle of freedom of movement for students guaranteed by the EC Treaty. That possibility cannot therefore of itself constitute an abuse which, in any case, must be subject to assessment on a case-by-case basis.

The rights arising from international agreements concluded by a Member State before its accession to the European Union may not be invoked in intra-Community relations. That applies, a fortiori, in respect of agreements concluded by it following its accession.

The Court therefore holds that the indirect discrimination is not justified and declares that Austria has failed to fulfill its obligations under the principles of the EC Treaty.

(źródło: Sprawozdanie roczne: Rozwój i działalność Trybunału Sprawiedliwości 2005)

Wyrok z dnia 12 lipca 2005 r. w sprawie C-403/03 Schempp, dotyczący problemu odliczenia od podatku alimentów wypłacanych uprawnionemu mającemu miejsce zamieszkania w innym Państwie Członkowskim, pozwolił Trybunałowi na uściślenie granic przedmiotowego zakresu stosowania Traktatu w odniesieniu do obywatelstwa Unii.

W Republice Federalnej Niemiec uregulowania dotyczące podatku dochodowego przewidują, że możliwe jest odliczenie alimentów wypłacanych rozwiedzionemu małżonkowi. Korzyść ta przyznawana jest także wtedy, gdy uprawniony ma stałe lub zwykłe miejsce zamieszkania w innym Państwie Członkowskim, o ile opodatkowanie alimentów w odniesieniu do ich beneficjenta potwierdzone jest przez administrację fiskalną tego innego Państwa Członkowskiego. Egonowi Schemppowi, obywatelowi niemieckiemu mającemu miejsce zamieszkania w Republice Federalnej Niemiec, odmówiono skorzystania z możliwości odliczenia alimentów wypłacanych jego byłej małżonce mającej miejsce zamieszkania w Austrii, ponieważ austriackie prawo podatkowe wyklucza opodatkowanie alimentów.

Zapytany w trybie prejudycjalnym przez Bundesfinanzhof w przedmiocie zgodności niemieckiego systemu z art. 12 i 18 WE, Trybunał analizował przede wszystkim kwestię, czy

tego typu sytuacja wchodzi w zakres stosowania prawa wspólnotowego. Rządy przedstawiające uwagi podnosiły bowiem, że E. Schempp nie korzystał z prawa do swobodnego przemieszczania się, a jedynym elementem obcym jest wypłata świadczenia w innym Państwie Członkowskim. W tym miejscu Trybunał przypomniał, że celem obywatelstwa Unii nie jest rozszerzenie przedmiotowego zakresu stosowania Traktatu na sytuacje wewnętrzne pozostające bez związku z prawem wspólnotowym. Podkreślił on jednakże, że sytuacja obywatela Państwa Członkowskiego, który nie skorzystał z prawa do swobodnego przemieszczania się, nie może wyłącznie z tego powodu być zrównana z sytuacją o charakterze wyłącznie wewnętrznym. W tej sytuacji skorzystanie przez byłą małżonkę E. Schemppa z prawa swobodnego przemieszczania się i pobytu, jakie daje jej prawo wspólnotowe, miało wpływ na jego prawo do odliczenia podatkowego w Republice Federalnej Niemiec, także nie można uznać tej sytuacji za sytuację wewnętrzną pozostającą bez związku z prawem wspólnotowym.

Następnie w odniesieniu do zasady niedyskryminacji Trybunał rozważał, czy sytuacja E. Schemppa może być porównana z sytuacją osoby, która płacąc alimenty na rzecz byłego małżonka mającego miejsce zamieszkania w Republice Federalnej Niemiec, korzysta z prawa do odliczenia podatkowego, i stwierdził, że tak nie jest. Wskazał on bowiem, że niekorzystne

traktowanie, na które powołuje się E. Schempp, wynika w istocie z różnicy między systemami podatkowymi Niemiec i Austrii w kwestii opodatkowania alimentów.

Tymczasem, zgodnie z orzecznictwem Trybunału, art. 12 WE nie dotyczy ewentualnych różnic w traktowaniu osób fizycznych i przedsiębiorstw podlegających sądownictwu wspólnotowemu, jakie mogą wynikać z rozbieżności występujących między poszczególnymi Państwami Członkowskimi, jeżeli dotyczą wszystkich osób, do których znajdują zastosowanie, według obiektywnych kryteriów i bez względu na ich przynależność państwową.

Jeżeli chodzi o zastosowanie art. 18 WE, Trybunał stwierdził, że ustawodawstwo niemieckie w niczym nie narusza prawa E. Schemppa do swobodnego przemieszczania się i pobytu. Prawdą jest, że przeniesienie przez jego byłą małżonkę miejsca zamieszkania do Austrii pociąga za sobą niekorzystne dla niego konsekwencje podatkowe. Trybunał przypomniał jednakże, że Traktat nie gwarantuje obywatelowi Unii, że przeniesienie jego działalności do Państwa Członkowskiego innego niż to, w którym dotąd zamieszkiwał, pozostaje bez skutków w zakresie opodatkowania. Biorąc pod uwagę rozbieżności w ustawodawstwach Państw Członkowskich w tym przedmiocie, przeniesienie takie może w danym przypadku być bardziej lub mniej korzystne dla obywatela pod względem opodatkowania pośredniego.

Zasada ta znajduje zastosowanie a fortiori w sytuacji, w której zainteresowany nie skorzystał osobiście z prawa do przemieszczania się, lecz uważa się za nierówno traktowanego wskutek przeniesienia przez jego byłą małżonkę miejsca zamieszkania do innego Państwa Członkowskiego.

KOMUNIKAT PRASOWY nr 108/05

14 grudnia 2005 r.

Wyroki Sądu Pierwszej Instancji w sprawach T-69/00, T-151/00, T-301/00, T-320/00,

T-383/00 i T-135/01

Fabbrica italiana accumulatori motocarri Montecchio SpA (FIAMM) i FIAMM Technologies

i in. / Rada Unii Europejskiej i Komisja Wspólnot Europejskich

Beamglow Ltd / Parlament Europejski, Rada Unii Europejskiej

i Komisja Wspólnot Europejskich

WSPÓLNOTA MOŻE ZOSTAĆ WEZWANA DO NAPRAWIENIA SZKODY

WYRZĄDZONEJ PRZEZ JEJ ORGANY

NAWET W BRAKU BEZPRAWNEGO ZACHOWANIA Z ICH STRONY

Sąd oddalił jednakże skargi spółek, których produkty wywiezione do Stanów Zjednoczonych

zostały objęte dodatkowym cłem, uznawszy,

że poniesiona szkoda handlowa nie ma nadzwyczajnego charakteru.

Porozumienie ustanawiające Światową Organizację Handlu (WTO) ma na celu obniżenie taryf celnych i innych barier w handlu między umawiającymi się stronami. W 1993 r. Rada Unii Europejskiej przyjęła rozporządzenie wprowadzające, w odniesieniu do Państw Członkowskich, wspólne zasady przywozu bananów (WOR bananów). Rozporządzenie to zawierało preferencyjne postanowienia dotyczące bananów pochodzących z niektórych krajów Afryki, Karaibów i Pacyfiku. W następstwie skarg wniesionych przez państwa strefy olara, w tym Stany Zjednoczone Ameryki, do Organu Rozstrzygania Sporów WTO (zwanego dalej „DSB”), uznał on wspólnotowy reżim przywozu bananów za niezgodny z porozumieniami WTO.

W 1998 r. Rada Unii Europejskiej przyjęła rozporządzenie zmieniające ten reżim. Uznawszy, że nowy reżim nadal nie jest zgodny z porozumieniami WTO, DSB upoważnił Stany Zjednoczone Ameryki, na ich wniosek, do objęcia przywozu wspólnotowych produktów, wyszczególnionych w wykazie opracowanym przez władze amerykańskie, dodatkowym cłem w odniesieniu do wymiany handlowej o wartości 191,4 miliona USD rocznie.

Sześć spółek mających siedziby w Unii Europejskiej wniosło do Sądu Pierwszej Instancji Wspólnot Europejskich o nakazanie Komisji i Radzie Unii Europejskiej naprawienia szkody, jaką spółki te poniosły w wyniku zastosowania przez Stany Zjednoczone Ameryki środków odwetowych w stosunku do prowadzonego przez nie wywozu do tego państwa.

Skargi zostały wniesione przez dwie spółki włoskie: FIAMM i FIAMM Technologies oraz G. Fedon & Figli, które działają odpowiednio w sektorach akumulatorów stacjonarnych oraz etui na okulary i akcesoriów; dwie spółki francuskie: Le Laboratoire du Bain, producenta i eksportera musujących produktów do kąpieli oraz Groupe Fremaux, specjalizującą się w wytwarzaniu bawełnianej bielizny pościelowej, której sprzedaż na rynku Stanów Zjednoczonych dokonywana jest za pośrednictwem spółki zależnej Groupe Fremaux - Palais Royal, Inc; spółkę niemiecką CD Cartondruck AG, która produkuje składane pudła z tektury dekorowanej i z nadrukiem służące jako opakowania produktów luksusowych, a także przez spółkę brytyjską Beamglow Ltd, która produkuje składane pudła z tektury dekorowanej i z nadrukiem służące jako opakowania produktów takich jak perfumy i kosmetyki.

Jeśli chodzi o odpowiedzialność pozaumowną Wspólnoty z tytułu bezprawnego zachowania jej organów, Sąd przypomniał, że jej powstanie jest podporządkowane kumulatywnemu spełnieniu trzech przesłanek, takich jak: niezgodne z prawem zachowanie zarzucane instytucjom, rzeczywisty charakter szkody oraz istnienie związku przyczynowo-skutkowego między zarzucanym zachowaniem a powoływaną szkodą.

Sąd zwrócił uwagę, że porozumienia WTO nie wchodzą w zakres norm, w świetle których sąd wspólnotowy dokonuje kontroli zgodności z prawem działania instytucji Wspólnoty. Co za tym idzie, stwierdzenie niezgodności z prawem zarzucanego Radzie i Komisji zachowania nie było w niniejszej sprawie możliwe.

Wobec powyższego, żądanie przez skarżące odszkodowania musi zostać oddalone w zakresie, w jakim powołują się one na niezgodność z prawem tego zachowania.

W odniesieniu do zasad odpowiedzialności, jaką Wspólnota może ponieść nawet w braku bezprawnego zachowania jej organów, Sąd stwierdził, że jeżeli, jak w niniejszej sprawie, niezgodność z prawem zachowania pozwanych instytucji (Rady i Komisji) nie może zostać wykazana, przedsiębiorstwa, które ponoszą nieproporcjonalnie poważne ciężary będące wynikiem zachowania instytucji Wspólnoty mogą, spełniając określone przesłanki, uzyskać odszkodowanie za poniesioną szkodę.

Traktat WE nakłada bowiem na Wspólnotę obowiązek naprawienia niektórych szkód spowodowanych zachowaniem jej instytucji, którego niezgodny z prawem charakter nie został wykazany. W tym celu wymagane jest kumulatywne spełnienie następujących przesłanek: rzeczywistego charakteru szkody, istnienia związku przyczynowo-skutkowego między zachowaniem instytucji Wspólnoty a szkodą oraz nadzwyczajnego i szczególnego charakteru poniesionej szkody.

Sąd uznał, że przesłanka dotycząca rzeczywistego charakteru szkody jest spełniona, gdyż statystyki opracowane przez Komisję wskazują istotny spadek wywozu do Stanów Zjednoczonych produktów skarżących spółek.

Druga przesłanka, odnosząca się do istnienia związku przyczynowo-skutkowego między poniesioną szkodą a zachowaniem instytucji Wspólnoty również została uznana za spełnioną w niniejszej sprawie. Zachowanie Rady i Komisji, a konkretnie przyjęcie wspólnotowego reżimu przywozu bananów, wymusiło przyjęcie przez Stany Zjednoczone środków odwetowych. Zachowanie pozwanych instytucji jest więc bezpośrednią przyczyną poniesionej szkody.

Jednakże, jeżeli chodzi o przesłankę dotyczącą nadzwyczajnego charakteru szkody, Sąd wykluczył możliwość jej poniesienia przez skarżące przedsiębiorstwa. Szkody ponoszone przez podmioty gospodarcze mogą być postrzegane jako mające nadzwyczajny charakter tylko wtedy, gdy przekraczają granice ryzyka gospodarczego przynależnego prowadzeniu działalności w danym sektorze.

Sąd orzekł, że skarżące nie wykazały, że poniesiona przez nie w wyniku zachowania Rady i Komisji szkoda handlowa przekroczyła granice ryzyka przynależnego ich działalności w zakresie wywozu.

PRESS RELEASE No 14/05

22 February 2005

Judgment of the Court of Justice in Case C-141/02 P

Commission of the European Communities v. T-Mobile Austria GmbH, formerly max.mobil

Telekommunikation Service GmbH

THE EUROPEAN COMMISSION IS NOT OBLIGED TO ACT ON A COMPLAINT

BY AN INDIVIDUAL BY BRINGING PROCEEDINGS AGAINST A STATE

MEASURE RELATING TO PUBLIC UNDERTAKINGS OR UNDERTAKINGS

ENJOYING SPECIAL OR EXCLUSIVE RIGHTS

The Commission's refusal to bring an action against a Member State within the framework of

its monitoring of such State measures cannot be challenged by individuals in judicial

proceedings

max.mobil was the second GSM network operator in Austria after Mobilkom Austria AG, shares in which are still held in part by the Austrian State through Post und Telekom Austria AG. The former State monopoly over the entire mobile telephony sector had been entrusted to Mobilkom some months before max.mobil entered that market in 1996.

In 1997 max.mobil requested the European Commission to find that the Republic of Austria had infringed the provisions of the EC Treaty concerning State measures for the benefit of public undertakings or undertakings enjoying special or exclusive rights and the prohibition of abuse of a dominant position. It submitted that the Austrian authorities had unlawfully conferred advantages on its competitor, Mobilkom, in the allocation of frequencies, in particular by not drawing any distinction between the amount of the concession fee charged to max.mobil itself and the amount of that charged to Mobilkom.

Following the Commission's rejection of that complaint in regard to the fees, max.mobil brought an action before the Court of First Instance of the European Communities in which it sought to have that rejection set aside. The Court of First Instance ruled that the action was admissible but dismissed it on the ground that it was unfounded.

Although it was successful on the merits, the Commission brought an appeal before the Court of Justice of the European Communities on the ground that the judgment of the Court of First Instance had declared the action brought by max.mobil to be admissible. The Commission argued that its own decision not to pursue the alleged infringement of the rules on competition

could not be the subject of judicial review.

The Court of Justice first ruled that the Commission's appeal was admissible. As the judgment of the Court of First Instance had expressly rejected the objection of inadmissibility which the Commission had raised against the action brought by max.mobil, it adversely affected the Commission notwithstanding the outcome on the merits.

The Court then went on to point out that the EC Treaty requires the Commission to ensure that Member States comply with the obligations imposed on them in regard to public undertakings or undertakings enjoying special or exclusive rights and expressly confers on it the power to take action for that purpose by way of directives and decisions. The Commission is empowered to determine that a given State measure is incompatible with the Treaty rules, particularly in the area of competition, and to indicate the measures which the addressee State must adopt in order to comply with its obligations under Community law.

The Court, however, ruled that the Commission is not under an obligation to bring proceedings in this context, inasmuch as individuals cannot require it to take a position in a specific sense. The fact that an applicant has a direct and individual interest in annulment of the Commission's refusal to act on its complaint is not such as to entitle it to challenge that decision. Such a refusal does not produce binding legal effects and accordingly does not constitute a challengeable measure that is capable of being the subject of an action for annulment. The Court stressed in that regard that there is no general principle of Community law which requires that an individual must be recognised as having standing before the Community courts to challenge a refusal by the Commission to bring proceedings against a Member State. The Court accordingly set aside the judgment of the Court of First Instance.

KOMUNIKAT PRASOWY NR 68/05

12 lipca 2005 r.

Wyrok Trybunału w sprawie C-304/02

Komisja Wspólnot Europejskich / Republika Francuska

PO RAZ PIERWSZY TRYBUNAŁ NAKŁADA NA PAŃSTWO CZŁONKOWSKIE

OKRESOWĄ KARĘ PIENIĘŻNA I RYCZAŁT ŁĄCZNIE,

Z UWAGI NA POWAŻNE I TRWAŁE NARUSZANIE PRZEZ TO PAŃSTWO

PRZEPISÓW PRAWA WSPÓLNOTOWEGO

Na Francję nałożono ryczałt w kwocie 20 000 000 euro w związku z uchybieniem przez nią

zobowiązaniom wspólnotowym w dziedzinie rybołówstwa oraz okresową karę pieniężną w

kwocie 57 761 250 euro za każdy dodatkowy okres półroczny, na koniec którego nie wykona

ona jeszcze tych zobowiązań.

W 1991 r., w wyniku skargi Komisji, Trybunał orzekł, że w latach 1984-1987 Francja naruszyła prawo wspólnotowe, nie prowadząc kontroli gwarantujących przestrzeganie wspólnotowych środków technicznych ochrony zasobów połowowych. Na podstawie wyników inspekcji dokonywanych w okresie kolejnych jedenastu lat w portach francuskich Komisja uznała, że Francja nadal nie wywiązuje się w pełni ze swoich zobowiązań, tolerując sprzedaż ryb nieosiągających wymiarów minimalnych i przyjmując łagodną postawę przy ściganiu naruszeń. Z tego względu zwróciła się do Trybunału o stwierdzenie, że Francja nie zastosowała się do wyroku z 1991 r. i nałożenie na Francję okresowej kary pieniężnej w kwocie 316 500 euro za każdy dzień zwłoki w wykonaniu tego wyroku.

Trwały charakter uchybienia Francji

Trybunał przyjął za datę odniesienia dla oceny uchybienia dzień upływu terminu wyznaczonego w uzasadnionej opinii uzupełniającej wydanej przez Komisję, przypadający w sierpniu 2000 r., i stwierdził, że w celu rozpoznania zgłoszonego przez Komisję żądania nałożenia okresowej kary pieniężnej winien zbadać, czy uchybienie to trwało do dnia, w którym Trybunał badał okoliczności faktyczne sprawy.

Dalsze istnienie, po terminie wyznaczonym w uzasadnionej opinii uzupełniającej, praktyki polegającej na sprzedaży ryb nieosiągających wymiarów minimalnych przy braku skutecznego przeciwdziałania władz krajowych może poważnie zagrozić realizacji wspólnotowych celów z zakresu ochrony i gospodarowania zasobami połowowymi. Podobieństwo i powtarzalność takich sytuacji wynika ze strukturalnej niewystarczalności środków podejmowanych przez władze francuskie, które zaniedbały prowadzenia skutecznej, proporcjonalnej co celu i mającej charakter odstraszający kontroli, jak wymaga tego prawodawstwo wspólnotowe. Do sierpnia 2000 r. Francja nie podjęła zatem wszelkich kroków niezbędnych do wykonania wyroku z 1991 r. Co więcej, dostępne informacje wskazywały na dalsze występowanie, w dniu, w którym Trybunał badał okoliczności faktyczne sprawy, poważnych braków.

Obowiązek zapewnienia, by naruszenia przepisów wspólnotowych spotykały się ze skuteczną i odpowiednią karą mającą charakter odstraszający ma szczególne znaczenie w dziedzinie rybołówstwa. Tymczasem do dnia upływu wyznaczonego terminu możliwe do wykrycia przez władze krajowe naruszenia nadal nie były wykrywane, a winnym tych naruszeń nie stawiano zarzutów. Władze te uchybiły zatem ciążącemu na nich na mocy przepisów wspólnotowych zobowiązaniu do ścigania tych naruszeń. Podobnie na dzień, w którym Trybunał badał okoliczności faktyczne sprawy, nie wszystkie stwierdzone naruszenia były ścigane i nie każde wszczęte postępowanie kończyło się orzeczeniem kary o charakterze odstraszającym.

Nałożenie sankcji finansowych łącznie

Zarówno okresowa kara pieniężna, jak ryczałt, przewidziane w Traktacie, mają na celu skłonić Państwo Członkowskie winne uchybienia do wykonania wyroku stwierdzającego to uchybienie i zapewnienia skuteczności prawa wspólnotowego. Nałożenie okresowej kary pieniężnej pozwala skłonić Państwo Członkowskie do usunięcia w jak najkrótszym czasie uchybienia, które w braku tego rodzaju środka nacisku miałoby tendencję do utrwalania się; nałożenie ryczałtu opiera się w większym stopniu na ocenie skutków niewykonania zobowiązań Państwa Członkowskiego dla interesów prywatnych i interesu publicznego, w szczególności gdy uchybienie trwało przez dłuższy czas od chwili wydania stwierdzającego je wyroku. Trybunał orzekł, że zastosowanie łącznie obu rodzajów sankcji jest dopuszczalne,

szczególnie w sytuacji, gdy uchybienie trwało przez dłuższy czas i wykazuje tendencję do

utrwalania się.

Użyte w Traktacie słowo „lub” łączące oba rodzaje sankcji, wziąwszy pod uwagę kontekst jego użycia i cel Traktatu, należy rozumieć jako alternatywę łączną. Okoliczność, że w sprawach rozstrzygniętych wcześniej nie orzeczono sankcji łącznej nie może sama z siebie stanowić przeszkody w nałożeniu takiej sankcji w sprawie późniejszej, jeżeli okaże się to właściwe ze względu na charakter, wagę i czas trwania stwierdzonego uchybienia.

Brak propozycji Komisji nałożenia ryczałtu

W odniesieniu do argumentu opartego na tym, że Komisja nie zaproponowała nałożenia ryczałtu, Trybunał stwierdził, iż to do niego należy, w ramach sprawowania funkcji sądowniczej, dokonanie oceny, czy i w jakim stopniu sytuacja w Państwie Członkowskim jest zgodna z pierwotnym wyrokiem, czy poważne uchybienie trwa nadal, a także, czy należy nałożyć sankcję finansową i jaki rodzaj sankcji będzie najbardziej odpowiedni do okoliczności. Ocena ta nie należy do sfery polityki.

Sankcje finansowe odpowiednie w sprawie

Wziąwszy pod uwagę czas trwania oraz wagę uchybienia, a także możliwości płatnicze Francji, Trybunał nałożył na to państwo okresową karę pieniężną w kwocie 57 761 250 euro licząc od dziś, za każdy okres półroczny, na koniec którego wyrok z dnia 11 czerwca 1991 r. nie będzie w pełni wykonany. Kwota ta odpowiada kwocie okresowej kary pieniężnej zaproponowanej przez Komisję w rozliczeniu półrocznym.

Dodatkowo, wziąwszy pod uwagę czas trwania uchybienia, który upłynął od wydania wyroku, w którym zostało ono stwierdzone, a także uwzględniając wchodzące w grę interesy prywatne i interes publiczny, Trybunał orzekł, że konieczne jest nałożenie ryczałtu w kwocie 20 000 000 euro.

KOMUNIKAT PRASOWY nr 32/05

12 kwietnia 2005 r.

Wyrok Trybunału Sprawiedliwości w sprawie C-265/03

Igor Simutenkov / Ministerio de Educación y Cultura i Real Federación Española de Fútbol

PIERWSZY WYROK W SPRAWIE SKUTKÓW UMOWY O PARTNERSTWIE:

RÓWNE WARUNKI PRACY DLA ROSYJSKICH PIŁKARZY ZAWODOWYCH

BIORĄCYCH UDZIAŁW ROZGRYWKACH KRAJOWYCH

PAŃSTW CZŁONKOWSKICH

Umowa o partnerstwie WE-Federacja Rosyjska sprzeciwia się stosowaniu wobec sportowca zawodowego posiadającego obywatelstwo rosyjskie, legalnie zatrudnionego przez klub mający siedzibę w Państwie Członkowskim, przepisu ograniczającego liczbę graczy zawodowych pochodzących z państw trzecich, którzy mogą występować w rozgrywkach krajowych.

Igor Simutenkov jest obywatelem rosyjskim, który posiadał pozwolenie na pobyt i pozwolenie na pracę w Hiszpanii. Będąc zatrudnionym jako piłkarz zawodowy na podstawie umowy o pracę zawartej z Club Deportivo Tenerife, posiadał licencję zawodnika niewspólnotowego, wystawioną przez Real Federación Española de Futbol (hiszpański związek piłki nożnej).

Zgodnie z regulaminem tego związku, klubom wolno wystawić, podczas zawodów na szczeblu krajowym, jedynie ograniczoną liczbę zawodników pochodzących z krajów trzecich, które nie należą do Europejskiego Obszaru Gospodarczego (EOG). Igor Simutenkov złożył wniosek o zastąpienie jego licencji licencją dla zawodników wspólnotowych, powołując się na umowę o partnerstwie WE-Federacja Rosyjska, która w odniesieniu do warunków pracy zakazuje dyskryminacji obywateli rosyjskich ze względu na obywatelstwo. Niemniej jednak, związek piłki nożnej oddalił ten wniosek. Sąd hiszpański, przed którym toczy się spór, skierował pytanie prejudycjalne do Trybunału Sprawiedliwości Wspólnot Europejskich, czy ta regulacja hiszpańskiego związku jest zgodna z umową.

Trybunał bada po pierwsze, czy zasada niedyskryminacji wyrażona w umowie o partnerstwie WE-Federacja Rosyjska może być powołana przez osobę prywatną przed sądami Państwa Członkowskiego. Na to pytanie Trybunał odpowiada twierdząco.

Umowa ustanawia bowiem w sposób jasny, precyzyjny i bezwarunkowy skierowany do każdego Państwa Członkowskiego zakaz traktowania w sposób dyskryminujący ze względu na obywatelstwo - w porównaniu z obywatelami tego państwa w odniesieniu do warunków pracy, wynagrodzenia lub zwolnienia - pracowników rosyjskich, legalnie zatrudnionych na terytorium Państwa Członkowskiego.

Trybunał określa po drugie, zakres zasady niedyskryminacji wyrażonej w umowie o partnerstwie WE-Federacja Rosyjska.

Trybunał podnosi przede wszystkim, że umowa ta ustanawia, na korzyść pracowników rosyjskich legalnie zatrudnionych na terytorium Państwa Członkowskiego, prawo do równego traktowania w odniesieniu do warunków pracy, które ma taki sam zakres jak prawo przyznane obywatelom Państw Członkowskich przez Traktat WE w podobnym sformułowaniu. Jak już wcześniej stwierdził Trybunał w podobnych okolicznościach, prawo to sprzeciwia się ograniczeniu ze względu na obywatelstwo, takiemu jak w niniejszej sprawie.

Następnie, Trybunał stwierdza, że ograniczenie ze względu na obywatelstwo nie odnosi się do szczególnych spotkań między drużynami, które reprezentują swoje kraje, lecz obowiązuje w odniesieniu do oficjalnych spotkań klubowych, dotycząc tym samym istoty działalności wykonywanej przez graczy zawodowych. Takie ograniczenie nie jest zatem uzasadnione ze względów sportowych.

Wobec tego umowa o partnerstwie WE-Federacja Rosyjska sprzeciwia się stosowaniu wobec zawodowego sportowca posiadającego obywatelstwo rosyjskie, legalnie zatrudnionego przez klub mający siedzibę w Państwie Członkowskim, przepisu wydanego przez związek sportowy tego państwa, na podstawie którego kluby mogą wystawiać w rozgrywkach organizowanych na szczeblu krajowym jedynie ograniczoną liczbę zawodników pochodzących z krajów trzecich, które nie są stronami Porozumienia EOG.

C-377/02 Léon Van Parys NV/WTO brak bezpośredniego skutku umów WTO również w sytuacji stwierdzenia niezgodności norm wspólnotowych z prawem WTO oprze Organ Rozstrzygania Sporów

KOMUNIKAT PRASOWY nr 16/05

1 marca 2005 r.

Wyrok Trybunału Sprawiedliwości w sprawie C-377/02

Léon Van Parys NV / Belgisch Interventie- en Restitutiebureau

STRONA NIE MOŻE POWOŁAĆ SIĘ PRZED SĄDEM KRAJOWYM NA

NIEZGODNOŚĆ REGULACJI WSPÓLNOTOWEJ Z NIEKTÓRYMI PRZEPISAMI

ŚWIATOWEJ ORGANIZACJI HANDLU (WTO)

Okoliczność, że Organ Rozstrzygania Sporów WTO stwierdził taką niezgodność nie może

podważyć tej zasady wobec zakresu swobodnego uznania, którym dysponuje Wspólnota przy

podejmowanu środków zaradczych

Spółka Van Parys BV, z siedzibą w Belgii, od ponad dwudziestu lat dokonuje przywozu do Wspólnoty Europejskiej bananów pochodzących z Ekwadoru. W latach 1998 i 1999 właściwe władze belgijskie (Belgisch Interventie- en Restitutiebureau) odmówiły udzielenia tej spółce pozwoleń na przywóz w pełnych wysokościach, o które wnioskowała. Odmowa ta była oparta na rozporządzeniach wspólnotowych regulujących przywóz bananów do Wspólnoty Europejskiej.

Van Parys zaskarżyła te decyzje przed belgijskim Raad van State twierdząc, że przedmiotowe rozporządzenia wspólnotowe są bezprawne w świetle niektórych przepisów Światowej Organizacji Handlu (WTO). Istotnie, Organ Rozstrzygania Sporów WTO stwierdził niezgodność regulacji przyjętej przez Wspólnotę z przepisami WTO w tym zakresie.

Trybunał Sprawiedliwości Wspólnot Europejskich, do którego Raad van State zwrócił się w tej sprawie z pytaniami prejudycjalnymi, dokonuje w pierwszej kolejności oceny kwestii czy porozumienia WTO nadają podmiotom prawa we Wspólnocie uprawnienie do powołania się na te porozumienia przed sądem w celu zakwestionowania ważności regulacji wspólnotowej.

Trybunał stwierdza, że porozumienia WTO nie należą co do zasady do przepisów, w oparciu o które Trybunał Sprawiedliwości dokonuje kontroli legalności aktów instytucji wspólnotowych. Wyłącznie w sytuacji, gdy Wspólnota wyraziła zamiar wykonania szczególnego zobowiązania przyjętego w ramach WTO lub w razie, gdy akt wspólnotowy wyraźnie odsyła do konkretnych przepisów porozumień WTO, Trybunał ma za zadaniedokonać kontroli legalności tego aktu wspólnotowego w świetle przepisów WTO.Jednakże w niniejszej sprawie Wspólnota nie miała zamiaru podjęcia szczególnegozobowiązania w ramach WTO, które umożliwiłoby sądowi wspólnotowemu dokonanie kontroli legalności postanowień wspólnotowych w świetle odpowiednich przepisów WTO. Sporne rozporządzenia nie odsyłają też wyraźnie do konkretnych przepisów porozumień WTO.

W pierwszej kolejności Trybunał podkreśla, że nawet w razie wydania decyzji przez Organ Rozstrzygania Sporów stwierdzającej niezgodność środków przyjętych przez członka Światowej Organizacji Handlu z jej przepisami, mechanizm rozwiązywania sporów w ramach tej organizacji w dalszym ciągu ciąż zastrzega istotne miejsce dla negocjacji między stronami.

W związku z tym, przyznanie, że zadanie zapewnienia zgodności prawa wspólnotowego z

przepisami WTO spoczywa bezpośrednio na sądzie wspólnotowym, prowadziłoby do pozbawienia organów prawodawczych lub wykonawczych Wspólnoty możliwości - przewidzianej w samych przepisach WTO, które dotyczą rozstrzygania sporów - znalezienia choćby tymczasowego rozwiązania w drodze negocjacji. Trybunał stwierdza, że w niniejszej sprawie zostało wynegocjowane rozwiązanie między Wspólnotą, z jednej strony, a Stanami Zjednoczonymi i Ekwadorem, z drugiej strony.

W drugiej kolejności Trybunał podkreśla konieczność pozostawienia organom prawodawczym i wykonawczym Wspólnoty swobody działania, którą mają podobne organy partnerów handlowych Wspólnoty. Niektóre z umawiających się stron, w tym najważniejsi partnerzy handlowi Wspólnoty, uznają wręcz, że porozumienia WTO nie należą do przepisów, w oparciu o które ich organy sądowe oceniają legalność przepisów prawa wewnętrznego. Dopuszczenie takiego braku wzajemności groziłoby doprowadzeniem do zakłócenia równowagi w stosowaniu przepisów WTO.

W świetle powyższego strona nie może w zasadzie powołać się przed sądem Państwa

Członkowskiego na niezgodność regulacji wspólnotowej z niektórymi przepisami WTO,

również wówczas, gdy Organ Rozstrzygania Sporów stwierdził niezgodność takiej

regulacji z przepisami WTO.

KOMUNIKAT PRASOWY nr 97/05

15 listopada 2005 r.

Wyrok Trybunału Sprawiedliwości w sprawie C-320/03

Komisja Wspólnot Europejskich / Republika Austrii

ZAKAZ RUCHU NIEKTÓRYCH SAMOCHODÓW CIĘŻAROWYCH

PO AUTOSTRADZIE W DOLINIE RZEKI INN

JEST NIEZGODNY ZE SWOBODĄ PRZEPŁYWU TOWARÓW

O ile co do zasady ograniczenie wymiany wewnątrzwspólnotowej można uzasadnić

wymogami ochrony środowiska, o tyle powyższy zakaz

ma charakter nieproporcjonalny do celu, jakiemu ma służyć.

Rozporządzeniem kraju związkowego Tyrolu1 z 2003 r. wprowadzono zakaz ruchu samochodów ciężarowych o wadze ponad 7,5 tony przewożących niektóre towary, jak odpady, kamienie, ziemię, pojazdy mechaniczne, bale drewniane i zboża, na odcinku autostrady A 12 o długości 46 km. w dolinie rzeki Inn. Rozporządzenie to ma za zadanie poprawę jakości powietrza w celu trwałej ochrony zdrowia ludzi, a także fauny i flory.

Trybunał Sprawiedliwości Wspólnot Europejskich, do którego sprawę wniosła Komisja, stwierdził w wyroku z dnia dzisiejszego, że wprowadzony w ten sposób w Tyrolu sektorowy zakaz ruchu stanowi przeszkodę w swobodnym przepływie towarów, a w szczególności w ich swobodnym tranzycie. Zakaz ten dotyczy bowiem odcinka drogi o pierwszorzędnym znaczeniu, stanowiącego jeden z głównych szlaków transportu lądowego między południem Niemiec a północną częścią Włoch.

Niemniej jednak, ograniczenie w swobodzie przepływu towarów, co do zasady niezgodne z rawem wspólnotowym, można uzasadnić nadrzędnymi wymogami ochrony środowiska, których znaczenie Trybunał podkreśla.

Trybunał wskazuje, że ponieważ dopuszczalna wartość roczna określona dla dwutlenku azotu (NO2) w dwóch dyrektywach wspólnotowych została na przedmiotowym obszarze przekroczona w 2002 i 2003 r., Austria zobowiązana była podjąć działania w celu osiągnięcia rezultatu wyznaczonego w obu dyrektywach. Jednakże przyjęte w Tyrolu rozporządzenie o sektorowym zakazie ruchu oraz jego podstawa prawna, austriacka ustawa o ochronie powietrza przed zanieczyszczeniami, dokonująca transpozycji wspomnianych dyrektyw, nie spełniają wszystkich warunków uznania spornego zakazu za działanie przewidziane w tych dyrektywach.

W odniesieniu do ochrony środowiska w ogólności Trybunał stwierdził, że sektorowy zakaz ruchu narusza zasadę proporcjonalności. Przed podjęciem tak radykalnych kroków, jak całkowity zakaz ruchu na odcinku autostrady stanowiącym główny szlak komunikacyjny między dwoma Państwami Członkowskimi, władze austriackie powinny były bowiem starannie zbadać możliwość podjęcia mniej restrykcyjnych działań. Tymczasem nie zbadały one w wystarczającym stopniu, czy istniało realistyczne rozwiązanie zastępcze, pozwalające na przewóz przedmiotowych towarów innymi środkami transportu lub innymi szlakami drogowymi, a w szczególności, czy istnieją odpowiednie i wystarczające możliwości transportu kolejowego. Ponadto, ograniczony do dwóch miesięcy okres przejściowy przed wprowadzeniem zakazu był w sposób oczywisty niewystarczający, by racjonalnie pozwolić zainteresowanym przedsiębiorstwom na przystosowanie się do nowych okoliczności.

KOMUNIKAT PRASOWY nr 42/05

12 maja 2005 r.

Wyrok Trybunału w sprawie C-347/03

Regione autonoma Friuli-Venezia Giulia i Agenzia Regionale per lo Sviluppo Rurale (ERSA)

/ Ministero delle Politiche Agricole e Forestali

ZAWARTY W UMOWIE MIĘDZY WSPÓLNOTĄ EUROPEJSKĄ A REPUBLIKĄ

WĘGIERSKĄ ZAKAZ UŻYWANIA NAZWY „TOCAI” DLA OKREŚLONYCH WIN

WŁOSKICH JEST WAŻNY W ZAKRESIE PODDANYM OCENIE TRYBUNAŁU

Będące przedmiotem oceny normy umów międzynarodowych dotyczące homonimiczności nie

zawierają, wobec węgierskiego oznaczenia geograficznego „Tokaj”, wymogu umożliwienia

dalszego używania nazwy włoskiej odmiany winorośli „Tocai friulano” dla oznaczenia

i prezentacji niektórych włoskich win

„Tocai friulano” lub „Tocai italico” są to odmiany winorośli tradycyjnie uprawiane w regionie Friuli-Wenecja Julijska (Włochy) i używane do produkcji win białych sprzedawanych w szczególności z oznaczeniami geograficznymi takimi jak „Collio” lub „Collio goriziano”. W 1993 roku Wspólnota Europejska i Republika Węgierska zawarły umowę w sprawie wzajemnej ochrony i kontroli nazw win. W celu ochrony węgierskiego oznaczenia geograficznego „Tokaj” umowa zakazała używania nazwy „Tocai” dla oznaczenia włoskich win po upływie, z dniem 31 marca 2007 r., okresu przejściowego. W 2002 roku region autonomiczny Friuli-Wenecja Julijska oraz agencja regionalna do spraw rozwoju obszarów wiejskich złożyły do Tribunale amministrativo regionale del Lazio wniosek o uchylenie uregulowania krajowego wprowadzającego zakaz zawarty w umowie. W tej sytuacji sąd krajowy złożył do Trybunału Sprawiedliwości wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym.

Trybunał stwierdził po pierwsze, że w chwili zawarcia umowy WE-Węgry w sprawie win, oznaczenia „Tocai friulano” i „Tocai italico” nie stanowiły oznaczeń geograficznych w rozumieniu umowy WE-Węgry w sprawie win, lecz nazwę odmiany winorośli uznanej we Włoszech. Inaczej niż oznaczenie węgierskie „Tokaj” wymienione w załączniku do tej umowy, w którym wskazano oznaczenia geograficzne win pochodzących z Republiki Węgierskiej, określenia „Tocai friulano” i „Tocai italico” nie występują w załączniku do tej umowy, w którym wskazano oznaczenia geograficzne win pochodzących ze Wspólnoty.

Trybunał uznaje, że kwestionowany zakaz jest zgodny z normami dotyczącymi homonimiczności oznaczeń zawartymi w umowie, ponieważ zakłada ona obecność dwóch oznaczeń geograficznych.

Trybunał podkreśa następnie, że w przypadku, gdy oznaczenie geograficzne państwa trzeciego i oznaczenie zawierające nazwę odmiany winorośli używaną dla oznaczenia i prezentacji określonych win wspólnotowych są homonimiczne, przepisy dotyczące homonimiczności zawarte w Porozumieniu w sprawie handlowych aspektów praw własności intelektualnej (Porozumienie TRIPS) nie zawierają wymogu umożliwienia dalszego używania nazwy odmiany winorośli dla oznaczenia win pochodzących ze Wspólnoty.

W końcu Trybunał uznaje, że zakaz, który nie wyklucza całkowicie możliwości sprzedaży w racjonalny sposób określonych win włoskich, nie stanowi pozbawienia własności w rozumieniu europejskiej Konwencji Praw Człowieka. Zatem brak odszkodowania na rzecz producentów wina nie stanowi sam w sobie okoliczności, która pozwalałaby wykazać niezgodność zakazu z prawem własności.

Poza tym, zakładając, że zakaz ten reguluje wykonywanie prawa własności w rozumieniu europejskiej Konwencji Praw Człowieka, ograniczenie, jakie powoduje, może zostać uzasadnione. W związku z tym Trybunał stwierdza, że zakaz ten ma na celu pogodzenie konieczności dostarczania konsumentom odpowiedniej i dokładnej informacji o określonych produktach z koniecznością ochrony producentów na ich terytorium przed zniekształceniem warunków konkurencji. Zakaz zmierza zatem do realizacji zgodnego z prawem celu, jakim jest interes ogólny. Trybunał uważa, że zakaz jest również proporcjonalny do celu, do którego realizacji zmierza, gdyż, w szczególności, przewidziany został trzynastoletni okres przejściowy oraz umożliwiono, w zastępstwie oznaczeń „Tocai friulano” i „Tocai italico”, użycie określeń alternatywnych.

W związku z tym Trybunał oddalił zarzuty podniesione przeciwko ważności wynikającego z umowy WE-Węgry zakazu używania we Włoszech, po dniu 31 marca 2007 r., nazwy „Tocai”.

KOMUNIKAT PRASOWY nr 79/05

21 września 2005 r.

Wyroki Sądu Pierwszej Instancji w sprawach T-306/01 i T-315/01

Ahmed Ali Yusuf i Al Barakaat International Foundation oraz

Yassin Abdullah Kadi / Rada Unii Europejskiej i Komisja Wspólnot Europejskich

PIERWSZE WYROKI SĄDU PIERWSZEJ INSTANCJI DOTYCZĄCE AKTÓW

PRAWNYCH WYDANYCH W RAMACH WALKI Z TERRORYZMEM

Wspólnota Europejska posiada kompetencje do zamrożenia funduszy osób fizycznych

w ramach walki z międzynarodowym terroryzmem. Ponieważ środki te są wymagane przez

Radę Bezpieczeństwa ONZ, w znacznej mierze nie podlegają one kontroli sądowej.

Nie naruszają one powszechnie uznanych podstawowych praw człowieka.

Zgodnie z Kartą Narodów Zjednoczonych Rada Bezpieczeństwa jest zobowiązana do utrzymywania międzynarodowego pokoju i bezpieczeństwa. Członkowie ONZ mają obowiązek wykonywania jej decyzji bezpośrednio i za pośrednictwem organizacji międzynarodowych, do których należą.

Zarówno przed, jak i po zamachach terrorystycznych z dnia 11 września 2001 r. Rada Bezpieczeństwa przyjęła kilka rezolucji dotyczących Talibów, Osamy bin Ladena, sieci Al- Kaida oraz powiązanych z nimi osób i podmiotów. Wszystkie państwa członkowskie ONZ zostały wezwane do zamrożenia funduszy i innych środków finansowych znajdujących się pod bezpośrednią lub pośrednią kontrolą tych osób i podmiotów. Komitet ds. sankcji jest odpowiedzialny za identyfikowanie tych osób i środków finansowych, które mają zostać zamrożone, jak również za rozpatrywanie wniosków o wyłączenia.

Rezolucje te zostały wykonane we Wspólnocie rozporządzeniami Rady nakazującymi zamrożenie funduszy tych osób i podmiotów. Wspomniane osoby i podmioty umieszczono w wykazie załączanym do poszczególnych rozporządzeń, który jest systematycznie nowelizowany przez Komisję na podstawie aktualizacji dokonywanych przez Komitet ds. sankcji. Odstępstwa od zamrożenia funduszy mogą zostać przyznane przez państwa z przyczyn humanitarnych.

Kilka z wymienionych osób i podmiotów złożyło do Sądu Pierwszej Instancji skargi o stwierdzenie nieważności tych rozporządzeń. Sąd wydaje dziś pierwsze dwa wyroki w tych sprawach.

Kompetencje Rady do nakładania sankcji gospodarczych na osoby fizyczne

Traktat WE upoważnia Radę do nakładania sankcji gospodarczych i finansowych na państwa trzecie, jeżeli przewiduje to wspólne stanowisko przyjęte przez Unię Europejską w ramach wspólnej polityki zagranicznej i bezpieczeństwa (WPZiB).

Sąd orzekł, że w ramach walki z międzynarodowym terroryzmem Rada, na podobnych zasadach, ma również kompetencje do nałożenia na osoby fizyczne sankcji gospodarczych

i finansowych tego rodzaju, jak zamrożenie funduszy.

Pierwszeństwo prawa ONZ przed prawem wspólnotowym

Sąd stwierdził, że zgodnie z prawem międzynarodowym obowiązki Państw Członkowskich ONZ wynikające z Karty Narodów Zjednoczonych mają pierwszeństwo przed wszelkimi innymi obowiązkami, włączając w to obowiązki wynikające z europejskiej Konwencji o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności oraz z Traktatu WE. Zasada pierwszeństwa obejmuje również decyzje Rady Bezpieczeństwa.

Pomimo, że Wspólnota nie jest członkiem ONZ, należy uznać, iż również jest związana obowiązkami wynikającymi z Karty Narodów Zjednoczonych w ten sam sposób, jak jej Państwa Członkowskie, na podstawie samego Traktatu ustanawiającego Wspólnotę Europejską. Po pierwsze, Wspólnota nie może naruszać obowiązków ciążących na jej Państwach Członkowskich na podstawie Karty, ani utrudniać ich wykonywania. Po drugie, Wspólnota jest zobowiązana do ustanowienia wszelkich przepisów niezbędnych do umożliwienia jej Państwom Członkowskim dostosowania się do tych obowiązków.

Zakres kontroli zgodności z prawem sprawowanej w takim przypadku przez Sąd

Sąd zaznaczył, że zaskarżone rozporządzenie ogranicza się do wykonania na szczeblu Wspólnoty decyzji Rady Bezpieczeństwa. Jakakolwiek wewnętrzna kontrola legalności tego rozporządzenia pociągałaby więc ze sobą przeprowadzenie przez Sąd w sposób pośredni kontroli legalności wspomnianych decyzji. Biorąc pod uwagę wyżej przedstawioną zasadę pierwszeństwa, wspomniane decyzje z zasady nie podlegają kontroli sądowej sprawowanej przez Sąd, który nie jest uprawniony do kwestionowania, chociażby pośrednio, ich zgodności z prawem wspólnotowym lub prawami podstawowymi uznanymi przez wspólnotowy porządek prawny. Przeciwnie, Sąd jest zobowiązany w miarę możliwości do interpretowania

i stosowania tego prawa w sposób zgodny z obowiązkami Państw Członkowskich wynikającymi z Karty Narodów Zjednoczonych.

Sąd jest jednak uprawniony do sprawowania kontroli zgodności zaskarżonego rozporządzenia oraz, w sposób pośredni, zgodności decyzji Rady Bezpieczeństwa, które wspomniane rozporządzenie wykonuje, z nadrzędnymi zasadami powszechnego prawa międzynarodowego stanowiącymi ius cogens, rozumiane jako bezwzględne normy prawa międzynarodowego, od których nie przysługują odstępstwa ani Państwom Członkowskim ONZ, ani jej organom. Należą do nich w szczególności normy imperatywne mające na celu powszechną ochronę podstawowych praw człowieka.

Prawa podstawowe skarżących chronione normami ius cogens

Sąd stwierdził, że przewidziane w zaskarżonym rozporządzeniu zamrożenie funduszy nie narusza przysługujących skarżącym praw podstawowych, chronionych normami ius cogens.

Zaskarżone rozporządzenie wyraźnie przewiduje bowiem możliwość dokonania odstępstw na wniosek zainteresowanych, w celu udostępnienia im niezbędnych funduszy na podstawowe wydatki. Ani celem, ani konsekwencją wspomnianych środków nie jest poddanie skarżących nieludzkiemu czy poniżającemu traktowaniu.

Skarżący nie zostali również arbitralnie pozbawieni prawa do własności w zakresie, w jakim prawo to pozostaje pod ochroną ius cogens. Zamrożenie funduszy jest bowiem formą zasadnie prowadzonej przez Narody Zjednoczone walki z międzynarodowym terroryzmem oraz jest środkiem zapobiegawczym, który w odróżnieniu od konfiskaty mienia nie narusza istoty prawa własności zainteresowanych względem ich aktywów finansowych, lecz dotyczy wyłącznie dysponowania nimi. Ponadto, rezolucje Rady Bezpieczeństwa przewidują procedurę okresowej oceny ogólnego systemu sankcji oraz procedurę umożliwiającą zainteresowanym przedstawienie ich sprawy, za pośrednictwem państwa, którego posiadają obywatelstwo, Komitetowi ds. sankcji w celu ponownego rozpatrzenia.

W odniesieniu do prawa do obrony Sąd stwierdził, że żadna norma ius cogens nie przewiduje wymogu osobistego wysłuchania zainteresowanych przez Komitet ds. sankcji. W odniesieniu do środka zapobiegawczego ograniczającego dysponowanie mieniem, również względy poszanowania praw podstawowych nie wymagają podania do wiadomości skarżących okoliczności faktycznych i dowodów zebranych przeciwko nim, jeżeli Rada Bezpieczeństwa uzna, że sprzeciwiają się temu wyjątkowe względy bezpieczeństwa wspólnoty międzynarodowej. Sąd podkreślił jednak, że zainteresowani mogą w każdej chwili zwrócić się do Komitetu ds. sankcji, za pośrednictwem organów krajowych, w celu skreślenia ich z wykazu osób objętych sankcjami.

Sąd stwierdził, że instytucje wspólnotowe także nie były zobowiązane do wysłuchania zainteresowanych, ponieważ nie miały one uprawnień dyskrecjonalnych przy wykonywaniu sankcji nałożonych przez Radę Bezpieczeństwa.

W odniesieniu do prawa do skutecznej ochrony sądowej Sąd zaznaczył, że w ramach skargi wniesionej przez skarżących sprawuje on pełną kontrolę zgodności z prawem zaskarżonego rozporządzenia pod względem poszanowania przez instytucje wspólnotowe norm kompetencyjnych, zasad praworządności oraz istotnych wymogów proceduralnych, dotyczących podjętego przez nie działania. Sąd sprawuje również kontrolę zgodności z prawem rozporządzenia, w szczególności pod kątem jego zgodności z przepisami materialnymi i proceduralnymi, wewnętrznej spójności oraz proporcjonalności w stosunku do

rezolucji Rady Bezpieczeństwa. Sąd sprawuje również kontrolę zgodności rozporządzenia, a pośrednio - kontrolę zgodności rezolucji Rady Bezpieczeństwa, z normami ius cogens.

Natomiast do Sądu nie należy sprawowanie pośredniej kontroli zgodności rezolucji Rady Bezpieczeństwa z prawami podstawowymi chronionymi przez wspólnotowy porządek prawny, stwierdzanie braku błędów w ocenie faktów i dowodów zebranych przez Radę Bezpieczeństwa na poparcie przyjętych środków, ani pośrednia kontrola stosowności i proporcjonalności tych środków. W związku z tym oraz w braku międzynarodowego sądu zobowiązanego do orzekania w przedmiocie skarg na decyzje Komitetu ds. sankcji, skarżącym nie przysługuje żaden środek prawny.

Jednakże ów brak ochrony sądowej skarżących nie jest jako taki sprzeczny z ius cogens. Sąd podkreślił, że prawo do sądu nie ma charakteru bezwzględnego. W niniejszym przypadku prawo to stoi w sprzeczności z immunitetem jurysdykcyjnym przysługującym Radzie Bezpieczeństwa. Interes skarżących w postaci rozstrzygnięcia ich sprawy przez sąd jest niewystarczający, aby przedkładać go ponad istotny interes ogólny polegający na utrzymaniu międzynarodowego pokoju i bezpieczeństwa w obliczu wyraźnie wskazanego przez Radę Bezpieczeństwa zagrożenia.

W konsekwencji Sąd oddalił skargi jako bezzasadne.

KOMUNIKAT PRASOWY nr 59/05

16 czerwca 2005 r.

Wyrok Trybunału Sprawiedliwości w sprawie C-105/03

Maria Pupino

TRYBUNAŁ STWIERDZA, ŻE ZASADA DOKONYWANIA WYKŁADNI PRAWA

KRAJOWEGO W SPOSÓB ZGODNY Z PRAWEM WSPÓLNOTOWYM ZNAJDUJE

ZASTOSOWANIE W RAMACH WSPÓŁPRACY POLICYJNEJ I SĄDOWEJ

W SPRAWACH KARNYCH

W granicach określonych przepisami prawa krajowego sąd krajowy musi mieć możliwość

zezwolenia dzieciom, które twierdzą, że padły ofiarą złego traktowania, na składanie zeznań

w sposób umożliwiający zagwarantowanie im odpowiedniego poziomu ochrony.

Postępowanie karne we Włoszech składa się z dwóch odrębnych etapów - postępowania przygotowawczego, którego celem jest zebranie materiału dowodowego pozwalającego na podjęcie decyzji o kontynuowaniu lub zaprzestaniu ścigania, oraz postępowania procesowego, kiedy to następuje przeprowadzenie dowodu.

Przeprowadzenie dowodu może nastąpić na etapie postępowania przygotowawczego w przypadku przestępstw na tle seksualnym, których ofiary nie ukończyły szesnastu lat. W takiej sytuacji zeznania złożone na tym etapie postępowania uzyskują pełną moc dowodową bez konieczności powtarzania ich na rozprawie publicznej. Odstępstwa te mają na celu ochronę godności, obyczajności i osobowości małoletnich ofiar i świadków.

W ramach postępowania karnego będącego na etapie postępowania przygotowawczego zarzuca się pewnej nauczycielce zatrudnionej w przedszkolu popełnienie licznych czynów polegających na nadużyciu środków karcenia wobec niektórych z wychowanków, mających, w okresie gdy miały miejsce okoliczności faktyczne sprawy, poniżej pięciu lat. Zarzuca się jej bicie swoich wychowanków, grożenie podaniem środków uspokajających, zalepianie ust plastrem i uniemożliwianie korzystania z toalety.

Prokurator złożył sędziemu śledczemu wniosek o przesłuchanie ośmiorga dzieci, świadków i ofiar, przed rozprawą i w specjalnie przystosowanym do tego miejscu, w warunkach pozwalających chronić ich godność, równowagę psychiczną i prywatność. Przeprowadzenie dowodu nie powinno być odkładane na czas rozprawy ze względu na wyjątkowo młody wiek świadków i nieuchronne zmiany ich psychiki oraz możliwość wystąpienia psychologicznego efektu wypierania. Zdaniem podejrzanej, wniosek ten nie dotyczy żadnej z sytuacji przewidzianych w kodeksie postępowania karnego.

Włoski sąd rozpatrujący sprawę zwrócił się do Trybunału Sprawiedliwości Wspólnot Europejskich z pytaniem, czy w świetle decyzji ramowej Rady w sprawie pozycji ofiar w postępowaniu karnym sąd krajowy musi mieć możliwość zezwolenia małym dzieciom, które twierdzą, że padły ofiarą złego traktowania, na składanie zeznań w sposób umożliwiający zagwarantowanie im właściwego poziomu ochrony, poza rozprawą i przed jej terminem.

Trybunał przypomina przede wszystkim, że wspomniana decyzja ramowa została przyjęta na podstawie postanowień Traktatu UE dotyczących współpracy policyjnej i sądowej w sprawach karnych. Właściwość Trybunału do orzekania w trybie prejudycjalnym w odniesieniu do tego rodzaju przepisów uwarunkowana jest deklaracją każdego z Państw Członkowskich uznającą tę właściwość. Włochy złożyły taką deklarację.

Trybunał podkreśla, że sąd włoski, stosując prawo krajowe, ma obowiązek dokonywać jego wykładni, na ile to możliwe, w sposób zgodny z brzmieniem i celem decyzji ramowej, tak by osiągnąć rezultat, jaki decyzja ta zakłada.

Trybunał zwraca uwagę, że zgodnie z decyzją ramową Państwa Członkowskie zapewniają ofiarom możliwość składania zeznań w trakcie postępowania, jak również podejmują kroki właściwe dla zapewnienia, aby ich władze przesłuchiwały ofiary wyłącznie w stopniu niezbędnym do celów tego postępowania. Chodzi o zapewnienie poszanowania godności osobistej ofiar w trakcie postępowania oraz traktowanie ofiar szczególnie słabych i wrażliwych w sposób jak najlepiej odpowiadający ich sytuacji. W przypadku konieczności ochrony ofiar przed negatywnymi konsekwencjami składania przez nie zeznań na rozprawie publicznej Państwa Członkowskie mają także obowiązek zapewnić warunki ich przesłuchania pozwalające osiągnąć ten cel.

Decyzja ramowa nie definiuje pojęcia ofiary szczególnie słabej i wrażliwej, lecz gdy chodzi o małe dzieci, które twierdzą, że były źle traktowane, można je uznać za szczególnie słabe i wrażliwe i udzielić im szczególnej ochrony.

Trybunał dodaje, że warunki składania zeznań muszą być zgodne z podstawowymi zasadami

prawa zainteresowanego Państwa Członkowskiego. Unia Europejska zapewnia również poszanowanie praw podstawowych chronionych Europejską Konwencją o Ochronie Praw Człowieka i Podstawowych Wolności oraz wynikających z tradycji konstytucyjnych wspólnych Państwom Członkowskim, jako ogólnych zasad prawa. Decyzję ramową należy zatem interpretować w sposób zapewniający poszanowanie tych praw podstawowych, w tym prawa do rzetelnego procesu.

Trybunał stwierdza, że sąd krajowy musi mieć możliwość zezwolenia małym dzieciom, które twierdzą, że padły ofiarą złego traktowania, na składanie zeznań w sposób umożliwiający zagwarantowanie im odpowiedniego poziomu ochrony, na przykład poza rozprawą i przed jej terminem.

KOMUNIKAT PRASOWY NR 75/05

13 września 2005 r.

Wyrok Trybunału w sprawie C-176/03

Komisja Wspólnot Europejskich / Rada Unii Europejskiej

WSPÓLNOTA EUROPEJSKA JEST KOMPETENTNA ZOBOWIĄZAĆ PAŃSTWA

CZŁONKOWSKIE, BY WPROWADZIŁY SANKCJE KARNE

W CELU OCHRONY ŚRODOWISKA

Trybunał Sprawiedliwości stwierdza nieważność decyzji ramowej Rady w sprawie ochrony środowiska poprzez prawo karne, gdyż została ona przyjęta poza wspólnotowymi ramami prawnymi.

Decyzja ramowa Rady w sprawie ochrony środowiska poprzez prawo karne kryminalizuje niektóre szczególnie groźne czyny przeciwko środowisku. Rada zamierzała za jej pomocą w skoordynowany sposób zareagować na niepokojący wzrost przestępczości przeciwko środowisku. Decyzja pozostawia Państwom Członkowskim wybór rodzajów sankcji karnych, muszą one jednak być skuteczne, proporcjonalne i odstraszające. Decyzja ta została wydana przez Radę Unii Europejskiej, złożoną z przedstawicieli rządów Państw Członkowskich, w ramach współpracy policyjnej i sądowej tych rządów w sprawach karnych, ustanowionej na mocy Traktatu o Unii Europejskiej.

W dzisiejszym wyroku Trybunał uwzględnia skargę Komisji.

Twierdzi ona, że zamierzony cel i treść tych przepisów należą do kompetencji wspólnotowych w dziedzinie środowiska ustanowionych w Traktacie WE, w związku z czym zaskarżonego aktu nie można było wydać na podstawie postanowień Traktatu o Unii Europejskiej dotyczących współpracy policyjnej i sądowej w sprawach karnych. W tych okolicznościach to do Komisji należy prawo wszczęcia procedury legislacyjnej, w której uczestniczy między innymi także Parlament Europejski. Komisja wystąpiła zresztą w 2001 r. z projektem dyrektywy w sprawie ochrony środowiska poprzez prawo karne3, lecz Rada go nie przyjęła. Rada4 jest zdania, że na obecnym etapie rozwoju prawa Wspólnota nie dysponuje kompetencją do zobowiązania Państw Członkowskich do sankcjonowania karnie czynów określonych w decyzji ramowej. Nie tylko nie miało miejsca w tym względzie jakiekolwiek wyraźne przyznanie kompetencji, ale także, biorąc pod uwagę istotną doniosłość prawa karnego dla suwerenności Państw Członkowskich, nie można uznać, że kompetencja ta mogła zostać przeniesiona w sposób dorozumiany na Wspólnotę przy okazji przyznania szczególnych kompetencji przedmiotowych, takich jak w sprawie środowiska.

Trybunał Sprawiedliwości przypomina, że ochrona środowiska stanowi jeden z podstawowych celów Wspólnoty i że przy ustalaniu i realizacji polityk i działań Wspólnoty muszą być brane pod uwagę wymogi ochrony środowiska.

Z racji zarówno swego celu, jak treści, decyzja ramowa ma za główny przedmiot ochronę środowiska, tak że większość jej przepisów można było zgodnie z prawem przyjąć na podstawie Traktatu WE. Co do zasady przepisy prawa karnego, jak i zasady postępowania karnego, nie należą do kompetencji Wspólnoty. W przypadku jednak, gdy stosowanie przez właściwe władze krajowe skutecznych, proporcjonalnych i odstraszających sankcji stanowi działanie niezbędne dla zwalczania ciężkich przestępstw przeciwko środowisku, to ostatnie stwierdzenie nie może powstrzymać ustawodawcy wspólnotowego od przyjęcia środków związanych z prawem karnym Państw Członkowskich, które uzna on za konieczne w celu zapewnienia pełnej skuteczności norm przyjętych w dziedzinie ochrony środowiska.

Ponieważ decyzja ramowa wkracza w kompetencje przyznane Wspólnocie na mocy Traktatu WE i narusza tym samym Traktat o Unii Europejskiej, który daje tym kompetencjom pierwszeństwo, Trybunał stwierdza nieważność decyzji ramowej w całości.

Rozporządzenie Rady nr 789/2001/WE z dnia 24 kwietnia 2001 r. zastrzegające dla Rady uprawnienia

wykonawcze w odniesieniu do niektórych szczegółowych przepisów i procedur praktycznych rozpatrywania

wniosków wizowych (Dz. U. L 116, str. 2) oraz rozporządzenie Rady nr 790/2001/WE z dnia 24 kwietnia 2001 r.

zastrzegające dla Rady uprawnienia wykonawcze w odniesieniu do niektórych szczegółowych przepisów

i procedur praktycznych przeprowadzania kontroli granicznej i nadzoru (Dz. U. L 116, str. 5)

Zob. art. 202 tiret trzecie TWE oraz „drugą decyzję w sprawie komitologiii”, decyzję Rady 1999/468/WE

z dnia 28 czerwca 1999 r. ustanawiającą warunki wykonywania uprawnień wykonawczych przyznanych Komisji

(Dz. U. L 184, str. 23).

Dyrektywa Rady 2000/78/WE z dnia 27 listopada 2000 r. ustanawiająca ogólne warunki ramowe równego

traktowania w zakresie zatrudnienia i pracy (Dz.U. L 303, str. 16).

Gesetz über Teilzeitarbeit und befristete Arbeitsverträge und zur Änderung und Aufhebung arbeitsrechtlicher

Bestimmungen z dnia 21 grudnia 2000 r. (BGBl. 2000 I, str. 1966).

Artykuł 6 pierwszej dyrektywy Rady 68/151/EWG z dnia 9 marca 1968 r. w sprawie koordynacji gwarancji,

jakie są wymagane w Państwach Członkowskich od spółek w rozumieniu art. 58 akapit drugi Traktatu, w celu

uzyskania ich równoważności w całej Wspólnocie, dla zapewnienia ochrony interesów zarówno wspólników jak

i osób trzecich (Dz.Urz. L 65, str. 8)

Czwarta dyrektywa Rady 78/660/EWG z dnia 25 lipca 1978 r. wydana na podstawie art. 54 ust. 3 lit. g)

Traktatu, w sprawie rocznych sprawozdań finansowych niektórych rodzajów spółek (Dz.Urz. L 222, str. 11)

Siódma dyrektywa Rady nr 83/349/EWG z dnia 13 czerwca 1983 r. wydana na podstawie art. 54 ust. 3 lit. g)

Traktatu w sprawie skonsolidowanych sprawozdań finansowych (Dz.Urz. L 193, str. 1)

Rozporządzenie Rady nr 789/2001/WE z dnia 24 kwietnia 2001 r. zastrzegające dla Rady uprawnienia

wykonawcze w odniesieniu do niektórych szczegółowych przepisów i procedur praktycznych rozpatrywania

wniosków wizowych (Dz. U. L 116, str. 2) oraz rozporządzenie Rady nr 790/2001/WE z dnia 24 kwietnia 2001 r.

zastrzegające dla Rady uprawnienia wykonawcze w odniesieniu do niektórych szczegółowych przepisów

i procedur praktycznych przeprowadzania kontroli granicznej i nadzoru (Dz. U. L 116, str. 5).

Zob. art. 202 tiret trzecie TWE oraz „drugą decyzję w sprawie komitologiii”, decyzję Rady 1999/468/WE

z dnia 28 czerwca 1999 r. ustanawiającą warunki wykonywania uprawnień wykonawczych przyznanych Komisji

(Dz. U. L 184, str. 23).

Dyrektywa Rady 90/364/EWG z dnia 28 czerwca 1990 r. w sprawie prawa pobytu (Dz.Urz. L 180, str. 26).

Rozporządzenie Rady (EWG) nr 404/93 z dnia 13 lutego 1993 r. w sprawie wspólnej organizacji rynku bananów, Dz.U. L 47, str. 1.

W 2001 r. Wspólnota zmieniła WOR bananów na mocy rozporządzenia Rady (WE) nr 216/2001 z dnia 29

stycznia 2001 r. zmieniającego rozporządzenie nr 404/93, Dz.U. L 31, str. 2. Stany Zjednoczone Ameryki

zawiesiły stosowanie dodatkowego cła ze skutkiem od dnia 30 czerwca 2001 r.

Spółka Beamglow objęła również skargą Parlament Europejski, lecz Sąd uznał skargę za niedopuszczalną

w zakresie dotyczącym tej instytucji.

Judgment of 30 January 2002 in Case T-54/99 max.mobil v Commission [2002] ECR II-313.

Wyrok z dnia 11 czerwca 1991 r. w sprawie C-64/88 Komisja przeciwko Francji, Zb.Orz., str. I-2727.

Artykuł 228 ust. 2 TWE.

Umowa o partnerstwie i współpracy między Wspólnotami Europejskimi i ich Państwami Członkowskimi, z

jednej strony, a Federacją Rosyjską, z drugiej strony, podpisana w Korfu dnia 24 czerwca 1994 r. i zatwierdzona

w imieniu Wspólnot decyzją Rady i Komisji 97/800/EWWiS, WE, Euratom z dnia 30 października 1997 r.

(Dz.Urz. L 327, str. 1).

Wyroki z dnia 15 grudnia 1995 r. w sprawie C-415/93, Bosman, Zb.Orz. str. I-4921 i z dnia 8 maja 2003 r. wsprawie C-438/00, Deutscher Handballbund, Zb.Orz. str. I-4135. Por. KP nr 35/03.

Rozporządzenie (EWG) nr 404/93 z późn. zm. oraz rozporządzenia nr 2362/98, 2806/98, 102/1999 i 608/1999.

Rozporządzenie premiera Tyrolu ograniczające transport autostradą A 12 w dolinie rzeki Inn (sektorowy zakaz ruchu) z dnia 27 maja 2003 r., które powinno było wejść w życie z dniem 1 sierpnia 2003 r., lecz którego wykonanie zostało zawieszone, na wniosek Komisji, na mocy postanowienia prezesa Trybunału Sprawiedliwości.

Dyrektywa Rady 96/62/WE z dnia 27 września 1996 r. w sprawie oceny i zarządzania jakością otaczającego powietrza (Dz.U. L 256, str. 55) oraz dyrektywa Rady 1999/30/WE z dnia 22 kwietnia 1999 r. odnosząca się do wartości dopuszczalnych dla dwutlenku siarki, dwutlenku azotu i tlenków azotu oraz pyłu i ołowiu w otaczającym powietrzu (Dz.U. L 163, str. 41), zmieniona decyzją Komisji 2001/744/WE z dnia 17 października 2001 r. (Dz.U. L 278).

Porozumienie zawarte w ramach Światowej Organizacji Handlu i zatwierdzone w imieniu Wspólnoty

Europejskiej w 1994 r.

Pierwszy ustęp art. 1 protokołu dodatkowego nr 1 do europejskiej Konwencji Praw Człowieka

Drugi ustęp art. 1 protokołu dodatkowego nr 1 do europejskiej Konwencji Praw Człowieka

Obecnie rozporządzenie Rady (WE) nr 881/2002 z dnia 27 maja 2002 r. wprowadzające niektóre szczególne środki ograniczające skierowane przeciwko niektórym osobom i podmiotom związanym z Osamą bin Ladenem, siecią Al-Kaida i Talibami i uchylające rozporządzenie Rady (WE) nr 467/2001 (Dz.U. L 139, str. 9).

Zob. ostatnio rozporządzenie Komisji (WE) nr 1378/2005 z dnia 22 sierpnia 2005 r. zmieniające po raz pięćdziesiąty drugi rozporządzenie nr 881/2002 (Dz.U. L 219, str. 27).

Druga grupa spraw, będących w toku, dotyczy restrykcji zastosowanych przez Wspólnotę przeciwko osobom

i podmiotom zaangażowanym w działalność terrorystyczną, lecz niezwiązanych z Osamą bin Ladenem, Al-Kaidą i Talibami oraz niewskazanych w sposób szczególny przez Radę Bezpieczeństwa.

Artykuły 301 TWE i 60 TWE.

Na podstawie art. 301 TWE i 60 TWE w związku z art. 308 TWE.

W niniejszym przypadku procedura ponownego rozpatrzenia doprowadziła do odblokowania funduszy dwóch

osób, A. Adena i A. A. Aliego, którzy w konsekwencji wycofali skargi wniesione do Sądu.

Decyzja ramowa 2001/220/WSiSW z dnia 15 marca 2001 r., Dz.U. L 82, str. 1.

Podpisana w Rzymie dnia 4 listopada 1950 r.

Decyzja ramowa Rady 2003/80/JAI z dnia 27 stycznia 2003 r. w sprawie ochrony środowiska poprzez prawo

karne (Dz.U. L 29, str. 55).

Popieranej w tej sprawie przez Parlament Europejski.

32


Wyszukiwarka

Podobne podstrony:
kpk, Prawnokarna ochrona małoletnich świadków na przykładzie wybranych orzeczeń ETPCz
WYBRANE ORZECZENIA MAGISTERIUM KOŚCIOŁA O CZYŚCU
Srruktura wieku wybranych państw 2005
Wybrane zagadnienia z psychiatrii sądowej i orzecznictwa niezdolności do pracy
Pastwa Wojciechowska, Wybrane problemy orzecznictwa sądowo
Zamowienia publiczne w orzecznictwie Wybrane zagadnienia
Wybrane przestepstwa przeciwko zyciu i zdrowiu w swietle aktualnego orzecznictwa nr 127, Baj D, Bob
nędza,BHP i ratownictwo L, INTERPRETACJA WYBRANYCH ZAGADNIEŃ DOTYCZĄCYCH WYPADKÓW PRZY PRACY NA PODS
Cierpiałkowska, Wybrane zagadnienia z analizy transakcyjnej, Gestalt nr 1 z 2005, str 5 29 pdf
Interpretacja treści Księgi jakości na wybranym przykładzie
Wybrane markery chorb nowotworowych
Wybrane przepisy prawne
AM1 2005 W1upg
Wytyczne ERC 2 2005
BYT 2005 Pomiar funkcjonalnosci oprogramowania
Wyklad3 2005

więcej podobnych podstron