Zbyszko wywodzi się ze szlacheckiego rodu herbu „Tępa Podkowa”, zawołania „Grady”.
Osierocony, trafił pod opiekę stryja, Maćka. Zbyszko jest ostatnim z rodu - to na jego barkach spoczywa obowiązek podtrzymania rodowego nazwiska, często podkreślany przez opiekuna.
Czytelnik poznaje Zbyszka jako osiemnastoletniego popędliwego i lekkomyślnego chłopca. Jest przystojnym młodzieńcem, zahartowanym bitwami i marszami, zręcznym i silnym: „ze wzrostu, z barków, widnych pod obcisłym ubraniem, z tęgich ud i szerokich piersi wydawał się być mężem całkiem dojrzałym, ale nad tą postawą męża wznosiła się głowa dziecinna prawie - i twarz młoda pierwszym meszkiem nad ustami - i zarazem cudna - twarz królewskiego pazia ze złotym włosem, uciętym równo nad brwiami, a puszczonym długo na ramiona”. Na co dzień chodzi ubrany w kaftan ze skóry łosia, na wyjątkowe uroczystości przyodziewa strój zdobyty w pojedynku z Fryzami: białą jakę, haftowaną w złote gryfy i ozdobioną złotymi frędzlami u dołu, pasiaste nogawice i ciżmy z długimi noskami. W czasie podróży zakłada mediolańską zbroję.
Zbyszko lubi wykazywać się swoją siłą. Rozpiera go energia. Brakuje mu zdrowego rozsądku. Wartością nadrzędną dla Zbyszka jest honor rycerski. Słowo rycerskie ma dla niego moc wiążącą, a jako rycerz wyróżnia się odwagą, szlachetnością i wiernością wobec postawionych sobie celów. (lojalny, szlachetny) Jest również człowiekiem dumnym i dotrzymującym danego słowa. Z czasem zaczyna też rozumieć, że równie ważna jest rozwaga, której nauczył się po ataku na posła krzyżackiego. Równie ważna dla Zbyszka jest miłość. (wierny) Jego celem staje się osobista zemsta na porywaczach (mściwy, uparty) i odnalezienie za wszelką cenę ukochanej. Śmierć ukochanej i cierpienie sprawiają, że z niedojrzałego emocjonalnie młodzieńca staje się mężczyzną. Pozostaje jednak przede wszystkim rycerzem wiernym ojczyźnie i królowi, który z radością wyrusza na wojnę, by stanąć w obronie ojczyzny. Dla okolicznej szlachty staje się wzorem do naśladowania.