Kult solarny był szczególnie powszechny w starożytnym Egipcie i na Bliskim Wschodzie, wśród wielkich cywilizacji Azji (Chiny, Indie, Japonia) oraz w Cesarstwie Rzymskim i zdarzało się, iż zdobywał tam dominującą pozycję. Jednakże zwłaszcza w porównaniu z kultem lunarnym, solarny nie jest zbyt powszechny - jego obecność w Afryce, Australii, Melanezji, Polinezji i Mikronezji bardzo nietrwale się zaznacza, równie słabo rysuje się w obu Amerykach, z wyjątkiem Peru i Meksyku (tylko tam powstały autentyczne organizmy polityczne). Wydaje się to podkreślać silny związek kultu solarnego z rozwojem cywilizacji historycznej, pojęcia króla i imperium. Bóstwa solarne łączyły zwykle w sobie cechy bóstw płodności i wegetacji oraz bóstw stanowiących ład kosmiczny, co prawdopodobnie wynika z faktu, iż kult solarny ściśle łączy się z przejściem do gospodarki rolnej. Zwykle Słońce utożsamiano z pierwiastkiem męskim (podczas gdy bóstwa telluryczne zwykle łączono z pierwiastkiem żeńskim). Częstokroć odwołanie się do bóstwa Słońca stanowiło podstawę legitymizacji władzy ziemskiej (władca jako syn Słońca), np.: bogini Amaterasu miała być przodkiem japońskiej rodziny cesarskiej, Inti był przodkiem króla Inków a egipskich faraonów nazywano synami Re. Kult solarny czasem stawał się tak silny i popularny, że zaczynał funkcjonować jak religia monoteistyczna. Za Aureliana połączenie kultu Sola i Mitry stało się podstawą nowego kultu Słońca Niezwyciężonego (Sol Invictus), który nabrał cech państwowej religii niemalże monoteistycznej. Z kolei reformy Amenhotepa IV (Ehnatona, Amenofisa IV) uczyniły Atona jedynym bogiem w Egipcie. Słońce jako dawca światła, często było kojarzone z okiem i widzeniem, a co za tym idzie bogowie solarni zostali utożsamieni z wszechwiedzą, prawem, a także przysięgą i kontraktem (Słońce jako świadek składanej przysięgi i zawieranej umowy)
Megalit - (gr. wielki kamień) - duży, nieobrobiony lub częściowo obrobiony kamień stanowiący samodzielną budowlę lub element większej budowli z takich kamieni (wykonanej bez użycia zaprawy), o charakterze kultowym, grobowym lub (prawdopodobnie) związanymi z obserwacjami astronomicznymi, wzniesionej w czasach prehistorycznych. Megality znajdują się w różnych miejscach na świecie (Europa, Ameryka, Azja, Australia, wyspy Oceanu Spokojnego). W Europie zachodniej i obszarze śródziemnomorskim określa się tak konstrukcje kamienne wzniesione w okresie neolitu ( będącego najmłodszą fazą epoki kamienia) i epoki miedzi (4500 - 1500 p.n.e.). Ośrodkami, z których idea budowli megalitycznych przeniosła się na tereny Niemiec, Skandynawii a nawet Polski były: Półwysep Iberyjski, Bretania i Wyspy Brytyjskie. Występujące na tych terenach budowle megalityczne sięgają czasem V w p.n.e. Najbardziej znaną budowlą megalityczną w Europie jest Stonehenge w południowej Anglii, wzniesione w okresie neolitu, ok 2800 p.n.e..
Dolmen - przedhistoryczna budowla megalityczna o charakterze grobowca. Składała się z głazów wkopanych pionowo w ziemię i wielkiego płaskiego bloku skalnego, który był na nich ułożony. Pierwotnie dolmen był przysypywany ziemią. Budowle te są charakterystyczne dla neolitu europejskiego.
Słowo jest pochodzenia celtyckiego. Choć dolmeny są charakterystyczne dla Europy (Bretania, Irlandia), ich odmiany można spotkać również w Japonii (dolmen kryty kurhanem) i na północy Afryki.
Menhir - w kulturze celtyckiej nieociosany lub częściowo obrobiony głaz ustawiony pionowo na grobie zmarłego. Spotykany w Anglii, Bretanii, Skandynawii, ale znany jest także w Afryce, Azji i Ameryce, gdzie pełnił prawdopodobnie funkcje kultowe.
Niektóre menhiry osiągały duże rozmiary (do 20 m długości i 300 ton wagi). Występują pojedynczo, ustawione w szereg (tzw. alignment) lub w formie kręgów kamiennych.
Menhiry pochodzą głównie z neolitu (od IV tysiąclecia p.n.e.) i wczesnej epoki brązu.