JAN LECHOŃ

Propozycja rezygnacji ze statusu wieszcza: „Karmazynowy poemat”(1920) Lechonia (właśc.Leszek Serafinowicz). Debiutował jako kilkunastoletni chłopiec. W jego poezji ważna retoryka składni.

„Ktoś płacze. Nie. To wicher wionął po ogrodzie.

Ktoś załkał. Nie. To krzewy zaszumiały z cicha”(„Zapłakał wiatr jesienny”)

3 wielkie wiersze Lechonia: „Herostrates”, „Mochnacki”, „Piłsudski”. W „H.” Wyraził stosunek do przeszłości narodowej, marzenie o rezygnacji z narodowych obowiązków „A wiosną niechaj wiosnę, nie Polskę zobaczę”. Pragnienie uwolnienia poezji od ciężaru przeszłości. „Ja” poetyckie zostało skierowanie ku sobie. Lechoń był zwrócony ku romantycznej przeszłości,czerpał z niej tematykę, symbole. Krytyka romantyzmu w „Karmazynowym poemacie” nie mogła być całkowita bo była jednocześnie próbą raktywowania tego wzorca. Lechoń buntował się przeciw tradycji i jednocześnie ją akceptował(rekreował mity romantyczne).

Rachel z wiersza „Piłsudski”: może być symbolem Polski, symbolem tragedii narodu, przeszłości czy przyszłości, symbolem poezji narodowej. Niejasność jego symboli pozwalała pozostawić czytelnikowi niejasne uczucie patriotyczne.

Pragnienie wyrażone w „Herostratesie” zrealizował w drugim tomie w „Srebrnym i czarnym”(1924). Tu „ja” skupia się na sobie, dokładnie bada swoje przeżycia. To studium indywidualnej duszy, stanów uczuciowych. Tu L.odwołuje się do baroku. Np.: antytezy (grzech i cnota, śmierć i miłość, piekło i niebo). Np.: w wierszu „Toast” niby - barokowa składnia służy ewokowaniu modernistycznego uczucia rezygnacji, ale problematyka jest tylko z pozoru barokowa. Apoteozuje życie a jednocześnie czuje do niego wtręt, jest rozdarty między pragnieniem życia, a pragnieniem śmierci, marzy o roztopieniu się w kosmicznej harmonii sfer.

---