Termin WZÓR KULTURY powinien być traktowany w kategorii weberowskiego "typu idealnego", jako pewna teoretyczna konstrukcja, nie zaś jako jedyne właściwe odbicie celów i zadań sformułowane w danej kulturze. Wzory kultury - klasyfikacja według Ruth Benedict ukazuje trzy typy kulturowe:
Typ Apolliński (Indianie Zuni) - charakterystyczne cechy to rytualizm, wstrzemięźliwość, brak agresji. Udział jednostki w życiu obrzędowym (brak środków odurzających, brak szaleństwa). Indianie posiadają kapłanów ale nie mają czarowników. Cechuje ich spokój, łagodność, wyzbycie się agresji, poszukiwanie złotego środka, brak indywidualizmu i konkurencji. 'Dobry człowiek' unika zaszczytów, żyje w spokoju, usuwa się w cień. Pożądane cechy to uprzejmość i dostojność. Jest to społeczeństwo matrylinearne.
Typ Dionizyjski (Indianie Kwakwiutl) - jest to społeczeństwo hierarchiczne. Wysoko jest cenione życie duchowe. Praktyki religijne są nieraz bardzo gwałtowne. Wzory do naśladowania to wojownik i indywidualista. Pożądane cechy to indywidualność i osiąganie sukcesów. Własność pojmowana na dwa sposoby
własność rodzinna - czyli ziemia oraz własność jednostkowa - pieśni, rytuały, mity, dobra rodowe.
Potlacz - publiczne manifestowanie swojej majętności poprzez obdarowywanie innych lub niszczenie swojego majątku.
Indianie Dobu - kultura ubóstwa i głodu. Kiedyś byli ludożercami. Żyją w grupach lokalnych, matrylinearnych. Każdy się czuje bezpiecznie tylko tam, gdzie mieszka. Małżeństwa egzogamiczne, bilokalne; mężczyzna porywa własną wybrankę. Bogate życie seksualne,; zdrady tylko na własnym terenie. Cechy osobowości dominujące to
zazdrość, podejrzliwość. Prawo pięści - wrogość i rywalizacja. Magia stosowana jedynie po to, aby komuś zaszkodzić.
Zabawa jest aktywnością służącą rozrywce sięgającą najgłębszych początków ludzkości. Z antropologicznego punktu widzenia nie istnieje społeczność (kultura, cywilizacja), której członkowie nie znaliby zabawy.
Cechy zabawy
Wśród cech zabawy można wymienić następujące (za R. Caillois):
Dobrowolność - zabawa jest działaniem, w którym udział jak i rezygnacja z niego są całkowicie zależne od chęci uczestnika/uczestników. Bawiący się lub grający robią to dla własnej przyjemności i bez jakiegokolwiek przymusu.
Wyodrębnienie, zamknięcie w określonych ramach czasu i przestrzeni - gra i zabawa stanowią zamkniętą rzeczywistość, rozgrywającą się we własnej przestrzeni, starannie oddzielonej od reszty „normalnego” życia. Posiadają też określone ramy czasowe, poza którymi rozciąga się czas szary, nie nacechowany radosnym napięciem.
Zawieranie elementu niepewności - przebieg zabawy czy wynik gry nie mogą być z góry ustalone. Ich istota zawiera się w niespodziance i ciągłemu zaskoczeniu.
Bezproduktywność - nawet gra o pieniądze nie prowadzi do wytworzenia jakichkolwiek dóbr materialnych; możliwe jest jedynie przemieszczenie własności w ramach grupy grających. Ogólna suma wygranej nie może być większa od sumy, którą inny przegrali.
Ujęcie w normy - świat gry i zabawy rządzony jest przez konwencje i reguły, których przestrzeganie jest warunkiem koniecznym uczestnictwa. Gra rozpada się, jeśli ukazać nonsensowność i konwencjonalność jej reguł.
Fikcyjność - grom i zabawom opartym na naśladownictwie towarzyszy poczucie odrealnienia, wyodrębnienia się z rzeczywistego życia.
Homo ludens (z łaciny w dosłownym tłumaczeniu człowiek bawiący się) to koncepcja człowieka wprowadzona przez Johana Huizingę, zakładająca, że u podstaw ludzkiego działania znajduje się zabawa, gra i współzawodnictwo.
kultura (z łac. cultura mentis = "uprawa ziemi") to termin wieloznaczny, interpretowany w różny sposób przez przedstawicieli różnych nauk. Kulturę można określić jako ogól wytworów ludzi zarówno materialnych, jak i niematerialnych: duchowych, symbolicznych (takich jak wzory myślenia i zachowania).
Kultura najczęściej rozumiana jest jako całokształt duchowego i materialnego dorobku społeczeństwa. Bywa utożsmiana z cywilizacją. Kultura to również charakterystyczne dla danego społeczeństwa wzory postępowania, także to, co w zachowaniu ludzkim jest wyuczone, w odróżnieniu od tego, co jest biologicznie odziedziczone.
Antropologia kulturowa - jeden z głównych działów antropologii, zajmuje się badaniem kultury we wszystkich jej przejawach. Antropologia kulturowa akcentuje w badaniach różnorodność kultur i bada odniesienie zachowań ludzkich do ogólnego kształtu kultury danej społeczności. Dziedzina sięgająca korzeniami epoki wielkich odkryć geograficznych. W skład antropologii kulturowej wchodzą cztery ważne dyscypliny naukowe: archeologia, etnologia, etnografia, językoznawstwo.
Terminy "etnologia", "etnografia" i "antropologia kulturowa" często używane sa wymiennie. Przyjmuje się, że etnografia to czysty opis kultury, etnologia ogólniejszy opis wraz z wnioskami, a "antropologia kulturowa" to nauka zajmująca się teoriami dotyczącymi kultury. Rozdział między nimi jest trudny do przeprowadzenia. Jednocześnie istniały też różne tradycje odnośnie tych nazw. Termin "etnografia" używany był na terenach będących po wpływem myśli rosyjskiej, "etnologia" francuskiej, a "antropologia kulturowa" w kręgu anglo-saskim. Wszystkie te terminy dotyczyły nauki o kulturach