Alfabet Morse'a - stworzony w 1832 przez wynalazcę telegrafu Samuela Morse'a kod naśladujący alfabet - sposób reprezentacji znaków alfabetu łacińskiego za pomocą impulsów elektrycznych.
Wszystkie znaki reprezentowane są przez kilkuelementowe serie sygnałów - krótkich (kropek) i długich (kresek). Kreska powinna trwać co najmniej tyle czasu, co trzy kropki. Odstęp pomiędzy elementami znaku powinien trwać jedną kropkę. Odstęp pomiędzy poszczególnymi znakami - jedną kreskę. Odstęp pomiędzy grupami znaków - trzy kreski.
Szybkość nadawania i odbioru liczy się w grupach na minutę. Grupa obejmuje pięć znaków. W korespondencji cywilnej normą egzaminacyjną jest szybkość 4 grup na minutę (20 znaków na minutę). W korespondencji wojskowej klasyfikacja radiotelegrafistów zaczyna się od 12 grup na minutę (60 znaków na minutę). Doświadczeni radioamatorzy oraz radiotelegrafiści wojskowi osiągają przeciętnie 15-20 grup na minutę (75-100 znaków na minutę). Obecnie, ze względu na niewielką szybkość transmisji, wycofany z użycia w komunikacji cywilnej. Jest nadal stosowany przez krótkofalowców.
Telegraf, czyli pierwsze elektryczne urządzenie do przesyłania informacji na odległość, wykorzystywał technikę cyfrową. Wynaleziony później telefon przesyłał dźwięki w postaci sygnałów analogowych.
Do stworzenia prostego, elektrycznego systemu sygnałowego potrzeba zaledwie paru elementów. Aby przesłać sygnał po kablu należy dysponować baterią oraz wyłącznikiem. Do odebrania sygnału wystarczą elektromagnes i igła magnetyczna. Prąd elektryczny, przepływając przez elektromagnes, indukuje pole magnetyczne, które odpycha igłę kompasu. Problem może stanowić jednak opracowanie całego systemu, dzięki któremu informacje mogłyby być łatwo kodowane przez nadawcę, przesyłane i szybko interpretowane przez odbiorcę.
Telegraf Wheatstone'a
Pierwszy telegraficzny system przesyłania informacji stworzyli w 1837 roku dwaj Anglicy, Charles Wheatstone i William Cooke. Odbiornik telegraficzny ich pomysłu składał się z pięciu igieł magnetycznych, umieszczonych na planszy z wypisanymi literami alfabetu. Nadawany sygnał dwie z igieł, które wskazywały na jedną z liter. Dwa lata później Wheatstone opracował system dwuigłowy, w którym numer odchylanej igły oraz kierunek wychylenia jednoznacznie wskazywał nadawaną literę. Do nadawania i interpretacji sygnałów potrzeba było wykwalifikowanych i zręcznych operatorów, lecz ten system był wprowadzony do użytku, jako że wymagał niewielkiej ilości drutu. W 1840 roku wynalazca zbudował tak zwany telegraf „ABC”, w którym elektromagnes uruchamiał mechanizm zegarowy obracający tarczą z literami. Operator czekał, aż w okienku pojawi się żądana litera i wtedy nadawał sygnał, który był odbierany, gdy na urządzeni pojawiała się ta sama litera. Telefon
W 1876 roku Aleksander Grahama Bell jako pierwszy opatentował urządzenie, za pomocą, którego można przesyłać na odległość mowę. W mikrofonie jego telefonu fale dźwiękowe padały na giętką membranę, do której przymocowano magnes stały. Membrana z magnesem wibrowały, co dzięki zjawisku indukcji elektromagnetycznej, powodowało wytworzenie w znajdującej się tuż obok cewce zmiennego prądu, którego natężenie odpowiadało zmianom ciśnienia fali akustycznej. Ten prąd przesyłano kablem do odbiornika, czyli słuchawki, gdzie przechodził przez uzwojenie elektromagnesu. Zmiany prądu powodowały zmienne pole magnetyczne, w którym wibrowała ferromagnetyczna membrana, odtwarzając oryginalny dźwięk. Bellowski nadajnik wytwarzał jedynie słaby sygnał i nie było wówczas metody jego wzmocnienia. Znacznie lepszy efekt uzyskał amerykański wynalazca, Thomas Alva Edison. W 1878 roku ulepszył urządzenie Bella, wprowadzając mikrofon węglowy, w którym drgania membrany pobudzonej falą akustyczną powodowały zmianę ciśnienia działającego na pojemnik wypełniony granulatem węglowym. Zmiany ciśnienia były przyczyną zmian oporu elektrycznego pojemnika, który był włączony w obwód zasilany z baterii. Dzięki temu natężenie prądu płynącego w obwodzie było modulowane zgodnie ze zmianami ciśnienia powietrza, wytwarzanymi przez falę akustyczną. Odbiornik-słuchawka był prawie identyczny jak ten w oryginalnym rozwiązaniu Bella.
Aż do niedawna większość aparatów telefonicznych była wyposażona w mikrofony węglowe. Od niedawna większość telefonów ma mikrofony pojemnościowe, których mikrofon zawiera pewien stały ładunek elektryczny. Pozwalają one uzyskać znacznie lepszy stosunek sygnału do szumu, a przez to lepszą jakość odtwarzanego dźwięku.