O KLUBIE
PEŁNA NAZWA:
Associazione Calcio Milan
POPRZEDNIE NAZWY:
Milan Foot-Ball & Cricket Club (1899-1919)
Milan Football Club (1919-1936)
Milan Associazione Sportiva (1936-1939)
Associazione Calcio Milano (1939-1945)
DATA ZAŁOŻENIA:
16.12.1899
DATA REJESTRACJI W ZWIĄZKU:
15.01.1900
ADRES KLUBU:
Via Turati 3, 20121 Milano
STADION:
Giuseppe Meazza - San Siro (85 700 miejsc)
ADRES STADIONU:
Via Piccolomini 5, 20151 Milano
POPRZEDNIE BOISKA:
Trotter, Acquabella, Via Sismondi, Via Bronzetti, Via Arona, Viale Lombardia
BARWY KLUBOWE:
czerwono-czarne
HISTORIA
Historia Milanu sięga jeszcze XIX wieku. Pod koniec roku 1899 kilku Anglików postanowiło założyć w Mediolanie klub sportowy. Jak postanowili tak zrobili. Milan Football And Cricket Club powstał 16-stego grudnia a jego pierwszym prezydentem został Alfred Edwards. Siedzibą klubu była winiarnia Fiaschetteria Toscana a mecze rozgrywano na boisku o nazwie Trotter. Ustalono, ze drużyna będzie nosić stroje w czerwono-czarne pasy. Po miesiącu zespół został zgłoszony do rozgrywek o mistrzostwo Włoch. Kapitanem zespołu był Herbert Kilpin (choć w pierwszym meczu Milanu w ramach mistrzostw funkcję kapitana pełnił David Allison). Już w drugim roku istnienia klub świętował zdobycie scudetto. W finałowym meczu rossoneri pokonali trzykrotnego mistrza Genoę 3:0. Później wycofano krykieta z nazwy klubu. Także lata 1906 i 1907 przyniosły tytuł mistrzowski. W roku 1908 Milan zbojkotował rozgrywki, gdyż krajowa federacja odmówiła rejestracji zagranicznych zawodników. W tymże roku w Milanie doszło do rozłamu i powstał Inter.
Przez kolejne lata Milan próbował nawiązać do sukcesów z początku wieku ale każdy sezon przynosił rozczarowanie. Rozgrywki wciąż ulegały zmianom. W końcu regionalne ligi zjednoczyły się i powstała Serie A. Jednak także w tych rozgrywkach rossoneri nie potrafili nic osiągnąć. Drużyna zdążyła już przenieść się na San Siro - dar od wieloletniego prezydenta Piero Pirelliego. Lata czterdzieste zaczęły się od przejęcia posady prezydenta klubu przez Umberto Trabattoniego. To był początek nowych sukcesów.
Po wznowieniu rozgrywek po wojnie Milan zaczął zajmować coraz wyżsże miejsca w tabeli Serie A. I wreszcie w sezonie 1950/51 węgierski trener Lajos Czeizler doprowadził rossonerich do czwartego scudetto.
Lata pięćdziesiąte przyniosły więcej sukcesów. Zmieniały się gwiazdy zespołu, zmianiał się zarząd klubu a sukcesów przybywało. Po genialnym tercecie Gre-No-Li przybyli Juan Schiaffino i José Altafini. Prezydentem został Andrea Rizzoli a trenerem Gipo Viani. W rezultacie Milan wygrywał Serie A w sezonach 54/55, 56/57 i 58/59. Rossoneri zdobyli też 2 razy Coppa Latina. Rizzoli zarządził w międzyczasie budowę ośrodka treningowego - tak powstało Milanello. Lata sześćdziesiąte to kolejne sukcesy: 2 scudetto, Puchar Włoch, 2 Puchary Europy, Puchar Zdobywców Pucharów i Puchar Interkontynentalny. Prym w drużynie wiedli tacy gracze jak Gianni Rivera, Cesare Maldini czy Giovanni Trapattoni. Sukcesy te tworzyli trenerzy tacy jak Nereo Rocco i Niels Liedholm. Obaj doprowadzili też Milan do tryumfów w latach siedemdziesiątych. Do kolekcji doszły 3 Puchary Włoch i Puchar Zdobywców Pucharów. Trzy wspaniałe dekady okraszone zostały zdobyciem scudetto w sezonie 1978/79. Ten sukces przyniósł Milanowi "stellę" - gwiazdkę za zdobycie 10 tytułów Mistrza Włoch. Nic nie zapowiadało, że początek lat osiemdziesiątych będzie najczarniejszym okresem w historii Milanu.
Rok 1980 włoska piłka zapamięta ze względu na aferę Totonero. Udział w niej prezesa Milanu Felice Colombo kosztował klub degradację do Serie B. Milan wrócił do elity ale nie zdołał się utrzymać. Kolejny powrót był już bardziej udany. W tym mrocznym okresie pojawiła się jednak gwiazda Franco Baresiego. Baresi rozwijał swój talent ale Milan powoli się staczał. Ratunek pojawił się w roku 1986 kiedy klub przed bankructwem uchronił Silvio Berlusconi. Prezydent całkowicie zmienił Milan. Zespół zaczął się liczyć nie tylko we Włoszech ale także na całym świecie. Berlusconi kupował kolejne gwiazdy - Van Basten, Gullit, Rijkaard, Ancelotti. Natomiast Arigo Sacchi a potem Fabio Capello potrafili zapanować nad zespołem pełnym indywidualności i doprowadzić go do kolejnych trofeów. Do kolekcji rossonerich dołączyły następne scudetto (5), Puchary Europy (3) a także Superpuchary Włoch i Europy oraz Puchary Interkontynentalne.
Odejście Capello do Madrytu zakończyło erę sukcesów. Następnym trenerem został Oscar Tabarez, który nie potrafił zapanować nad drużyną. Nie pomogły powroty Sacchiego i Capello ani takie gwiazdy jak Roberto Baggio. Trzeba było świeżej krwi. Trenerem został Alberto Zaccheroni i w pierwszym roku pracy uświetnił stulecie klubu zdobycie scudetto. Jednak Zaccheroni nie potrafił powtórzyć sukcesu. Mimo, że do drużyny dołączył ukraiński supersnajper Andriy Shevchenko Milan nie zawojował ani Serie A ani Ligi Mistrzów. To miało się zmienić w sezonie 2001/02. Nowy trener, charyzmatyczny Turek Fatih Terim, dostał od Berlusconiego wielkie gwiazdy. Zawodnicy tacy jak Rui Costa, Filippo Inzaghi czy Cosmin Contra mieli przynieść klubowi kolejne scudetto i zapewnić pierwszy w historii tryumf w Pucharze UEFA. Niestety Rui Costa, Inzaghi i Shevchenko prześladowani byli przez kontuzje. Terim stracił pracę a jego miejsce zajął Carlo Ancelotti. Jedyne co zdołał osiągnąć to zajęcie miejsca dającego grę w kwalifikacjach do Ligi Mistrzów.
Berlusconi i Galliani postarali się o kolejne wzmocnienia i przed sezonem 2002/03 ściągnęli do klubu Rivaldo, Alessandro Nestę i Jona Dahla Tomassona. Rezultatem było wygranie Ligi Mistrzów i Coppa Italia. Sezon 2003/04 przyniósł 17. scudetto, a Milan pobił wszelkie rekordy. Kolejne rozgrywki miały przynieść podwójną koronę, ale rossoneri musieli zadowolić się tylko drugim miejscem w Serie A, a w Lidze Mistrzów w niesamowity sposób przegrali w finale z Liverpoolem, mimo prowadzenia do przerwy 3:0... Kolejny sezon nie okazał się jednak rewanżem za te porażki. Milan zatrzymał się tym razem na półfinale Champions League, a w lidze ubiegł go Juventus. Kiedy wydawało się, że to koniec sportowych upokorzeń, klub skazano za udział w aferze korupcyjnej. Do nowego sezonu Rossoneri wystartowali więc z bagażem 8 karnych punktów...
SAN SIRO
Początku stadionu San Siro sięgają roku 1926. Wtedy właśnie, po ponad 13 miesiącach prac, stadion został oddany do użytku. San Siro był darem Piero Pirelliego, ówczesnego prezydenta Milanu, dla jego ukochanego miasta. Nad projektem czuwał architekt Ulisse Stacchini, który zaprojektował również Dworzec Centralny w Mediolanie, a prace nadzorował inżynier Alberto Cugini. Stacchini wzorował się na stadionach angielskich. Cztery oddzielne trybuny okalające płytę boiska mogły pomieścić 35 tysięcy ludzi (w tym 26 tysięcy na miejscach siedzących). Trybuna główna (dzisiejsza czerwona) była przykryta dachem. Swą nazwę - "Campo Milan di San Siro" - stadion (podobnie jak park, w którym się znajduje) otrzymał po świętym, pod którego wezwaniem był pobliski kościół. Koszt inwestycji wyniósł 5 milionów ówczesnych lirów. Premierowy mecz odbył się 19 września 1926 roku. Rywalem był oczywiście rywal zza miedzy - Internazionale. Pierwsze zawody poprowadził sędzia Turbiani, a otwarcia obiektu dokonał ówczesny książe Bergamo. Już w 11' Giuseppe "Pin" Santagostino zdobył pierwszego w historii gola na San Siro. Niestety potem Inter strzelił 6 bramek, a Milan potrafił odpowiedzieć tylko trafieniami Savelliego i Ostromanna. Również pierwszy mecz ligowy zakończył się porażką (3.10.1926 Milan - Sampierdarenese 1:2, Hajos 27'). W lutym 1927 roku po raz pierwszy na San Siro zagrała reprezentacja Włoch. Azzurri zremisowali wówczas z Czechosłowacją 2:2. Podczas Mistrzostw Świata w 1934 roku na San Siro odbyły się 3 spotkania, w tym finał. W roku 1935 Milan sprzedał stadion miastu i od tej chwili oficjalna nazwa obiektu brzmiała "Campo Comunale di San Siro". W 1938 rozpoczęto budowę łuków łączących trybuny. Powstanie łuków spowodowało, że pojemność San Siro wzrosła do 55 000. Przy okazji wyremontowano trybuny. Inauguracja zmodernizowanego stadionu miała miejsce 12 maja 1939 roku przy okazji meczu Włochy - Anglia (2:2; słynny gol zdobyty ręką przez Silvio Piolę). Po II Wojnie Światowej na San Siro zaczął swoje mecze rozgrywać również Inter, który dotąd grał na Arena Civica (zwanej również czasem Arena Napoleonica, gdyż jej otwarcia dokonał cesarz Napoleon Bonaparte). W latach 1954-55 dobudowano drugie piętro trybun i, co za tym idzie, zdemontowano dach. Po przebudowie San Siro mogło pomieścić 85 tysięcy ludzi. Po raz kolejny inauguracja zrekonstruowanego stadionu okazała się niefortunna dla Milanu. W meczu ponownego otwarcia Milan przegrał w spotkaniu towarzyskim z Dynamem Moskwa 1:4. Dwa lata później zamontowano sztuczne oświetlenie, a po kolejnych dziesięciu latach pojawiła się elektroniczna tablica świetlna.
W roku 1979 zmodernizowano jupitery i przeprowadzono remont drugiego kręgu, co spowodowało, że część trybun była zamknięta przez większość sezonu. Do historii przeszła już mowa Gianniego Rivery przed decydującym o zdobyciu dziesiątego scudetto meczem z Bologną, gdy kapitan Milanu z mikrofonem w dłoni prosił kibiców o wyjście z przebudowywanych sektorów. Podczas marcowych derby roku 1980 stadion został zadedykowany pamięci Giuseppe Meazzy, zmarłego rok wcześniej legendarnego piłkarza Interu (grał również w Milanie). Prawdziwi kibice Milanu jednak do dziś używają historycznej nazwy - San Siro. W roku 1986 ponumerowano miejsca i wydzielono sektory na pierwszym kręgu trybun. Rok później rozpoczęto kolejną, trwającą trzy lata, rozbudowę stadionu. Dobudowano trzecie piętro trybyn (nad dzisiejszymi trybunami zieloną, czerwoną i niebieską) i pojawiły się charakterystyczne wieże (łącznie 11). Zlikwidowano miejsca stojące, przez co pojemność stadionu nie zmieniła się znacznie wraz z pojawieniem się trzeciego kręgu trybun. Ponumerowano resztę miejsc i zainstalowano resztę kolorowych siedzisk, kończąc tym samym podział na sektory. Stadion został przykryty dachem z paneli poliwęglowych, pod którym zamontowano dwa ekrany telewizyjne. Zainstalowano również klimatyzację i podgrzewanie płyty boiska, a także wzmocniono oświetlenie. Zmodernizowane San Siro pokazano światu podczas meczu otwarcia MŚ Italia '90 pomiędzy Argentyną i Kamerunem. Był to wówczas najnowocześniejszy stadion na świecie. Komentatorzy określili go mianem cudu nowoczesnej architektury. Od roku 1926 na San Siro odbyło się nie tylko ponad półtora tysięcy oficjalnych spotkań piłkarskich. Ten wielki stadion jest jednym z najbardziej znanych, obok La Scali i katedry Duomo, symboli Mediolanu. To na nim odbyła się głośna walka bokserska Duilio Loi vs Carlos Ortis. Stadion gościł również wielkie imprezy muzyczne, takie jak koncerty Boba Marleya czy Bruce'a Springsteena.
Boisko na San Siro ma wymiary 105 x 68 m. Pokryte jest prawdziwą trawą. Mimo licznych nacisków Milan i Inter nie godzą się ze względów tradycjonalnych na założenie sztucznej murawy. Trawa jest ściągana i wymieniana średnio co dwa tygodnie. Nad utrzymaniem stanu murawy oraz czystości stadionu czuwa codziennie ponad 300 osób. Trybyny są podzielone na 4 części. Trybuny północną i południową oddziela od boiska wysoki płot ze specjalnie wzmocnionego szkła. Trybuny wschodnią i zachodnią od murawy oddziela fosa, dzięki czemu nikt nie może przedostać się na płytę boiska. Na Curva Sud (trybyna południowa - niebieska) zasiadają najzagorzalsi kibice Milanu. Na przeciwległej trybunie północnej (Curva Nord, zielona) swoje miejsca mają ultrasi Interu. Na pierwszym pierścieniu trybuny głównej (czerwonej) znajdują się loże: honorowa i dla VIP-ów, a na drugim kręgu loża prasowa (wcześniej także była na pierwszym kręgu). Loże różnią się wyraźnie od zwykłych miejsc. Zamiast plastikowych siedzisk są miękkie fotele, a każdy rząd loży wyposażony jest w monitory. Za lożami znajdują się apartamenty dla specjalnych gości. Pokoje te nie są dostępne dla zwykłych kibiców - mogą je wynająć tylko przedstawiciele Milanu i Interu. Trybuna pomarańczowa jest jedyną, która nie posiada trzeciego kręgu. Na drugie piętro prowadzą specjalne kręte podejścia, a na trzeci krąg można dostać się za pomocą krętych schodów lub wind, znajdujących się w wieżach stadionu. Pod każdą z trybun są bary i restauracje, a w podziemiach stadionu jest specjalny parking dla piłkarzy i działaczy. Pod łukiem łączącym trybuny czerwoną i zieloną znajduje się wejście do szatni i tunel, którym piłkarze wychodzą na murawę. Ze względów bezpieczeństwa kilka lat temu tunel został przedłużony tak, by jego wyjście znajdowało się w pobliżu linii środkowej boiska. Na San Siro nie ma pomieszczeń przeznaczonych specjalnie dla piłkarzy gości. Szatnia po lewej stronie tunelu należy do Milanu, a po prawej do Interu. Jeśli mecz rozgrywa Milan to goście zajmują szatnie Interu i odwrotnie. Same szatnie do niedawna były bardzo proste, jednak parę lat temu nastąpiły znaczące zmiany w wystroju i wyposażeniu, przez co pomieszczenia nabrały nowoczesnego wyglądu.
Wcześniej przechodziły tylko drobne remonty, a ich kształt nie zmieniał się znacząco od roku 1926. Obie szatnie są bliźniacze. W ich skład wchodzi część główna z miejscami siedzącymi, prysznice i pokój ze stołem do masażu.
Kiedyś w szatniach znajdowało się również jaccuzi, ale gracze nie korzystali z niego i zostało zdemontowane. Obok szatni Milanu znajduje się również sala gimnastyczna, na której piłkarze rozgrzewają się przed meczem. W korytarzu ustawione są znane z telewizji plansze (z logo sponsorów), przy których przeprowadza się wywiady. Pod Curva Sud znajduje się muzeum, w którym zgromadzone są pamiątki z historii obu klubów a także makieta stadionu. Od roku 2003 pod Curva Sud działa również San Siro Store, w którym można kupić klubowe produkty związane z Milanem i Interem.
Stadion położony jest około 6 kilometrów od centrum miasta. W sąsiedztwie San Siro znajdują się m.in. pętla tramwajowa i hipodrom. Na stadion z Dworca Centralnego (Stazione Centrale) można się dostać trolejbusem (filbus nr 92 do przystanku Piazzale Lorenzo) lub metrem. Jadąc od dworca należy wsiąść do linii zielonej metra (Metropolitana M2) i pojechać w kierunku stacji Famagosta. Na stacji Cadorna trzeba przesiąść się na linię czerwoną (M1) i pojechać w kierunku stacji Molino Dorino. Stacją docelową jest Lotto. Resztę drogi należy przebyć pieszo, idąc wzdłuż Viale Caprili. Wystarczy trzymać się znajdującego się po prawej stronie muru okalającego olbrzymi hipodrom. Pod stadion dochodzi się od strony Curva Nord, przy Biglietteria Nord (kasa biletowa północna). Zwiedzających stadion wpuszcza się od strony południowej (pod Curva Sud), tuż przy pętli tramwajowej i południowych kasach biletowych (Biglietteria Sud). Pełny bilet, obejmujący zwiedzanie stadionu, szatni i muzeum, kosztuje 12,5 euro (dane na styczeń 2007). Ceny biletów na mecz zależą od trybuny i kręgu. Na niektóre miejsca są zniżki dla dzieci i osób powyżej 65 roku życia. Wejściówki na mecze z Interem i Juventusem są o około 20% droższe. Wszystkie bilety i abonamenty można kupić w New Milan Point. Kasy biletowe używane są obecnie jedynie do odbioru wsześniej zamówionych biletów.
SUKCESY
MISTRZ WŁOCH - 18
(1901, 1906, 1907, 1950/51, 1954/55, 1956/57, 1958/59,
1961/62, 1967/68, 1978/79, 1987/88, 1991/92, 1992/93,
1993/94, 1995/96, 1998/99, 2003/04, 2010/11 )
PUCHAR WŁOCH - 5
(1966/67, 1971/72, 1972/73, 1976/77, 2002/03)
SUPERPUCHAR WŁOCH - 5
(1989, 1992, 1993, 1994, 2004, 2011)
PUCHAR EUROPY / LIGA MISTRZÓW - 7
(1962/63, 1968/69, 1988/89, 1989/90, 1993/94, 2002/03, 2006/07)
PUCHAR ZDOBYWCÓW PUCHARÓW - 2
(1967/68, 1972/73)
SUPERPUCHAR EUROPY - 5
(1989, 1990, 1994, 2003, 2007)
PUCHAR INTERKONTYNENTALNY - 4
(1969, 1989, 1990, 2007)
COPPA LATINA - 2
(1951, 1956)