OŚ Dobrowolski od Bożenki


PYTANIE 1.DOSTĘP DO INFORMACJI O ŚRODOWISKU

Dostęp do informacji o środowisku:

- rozwiązania w tym zakresie pojawiły się w RP w ustawie incydentalnej z roku 2000

- wagę tego problemu możemy dostrzec, jeżeli dokonamy porównania zasad rządzących organami admin. w tym zakresie (dostępu do infor.) przed wprowadzeniem tego rozwiązania prawnego, wcześniej nie było możliwości dostępu do tych informacji.

Dwa typy dostępu do informacji o środowisku: - informacje o tych dokumentach powinny znajdować się w publicznie dostępnym wykazie, informacji (prowadzi go organ mający dostęp do tych informacji) przyjmuje on postać BIP - czyli Biuletyn Informacji Publicznej (sposób komputerowy gromadzenia infor.) udzielenie infor. musi nastąpić w tym samym dniu, o przeglądzie informacji w siedzibie organu jest bezpłatne

* gdy informacje wymagają poszukiwań, to udzielenie takiej inf. Powinno nastąpić bez zbędnej zwłoki w terminie nie > niż 1 m-c, a w sprawach skomplikowanych - w terminie nie >niż 2 m-ce (stronę wnioskodawcy zgodnie z przepisami kpa należy poinformować o przyczynach zwłoki i ustalić nowy termin) za udzielenie tej inf. Może zostać naliczona opłata odpowiadająca kosztom poniesionym przez organ na przygotowanie takiej inf. Wysokość tej opłaty określa rozporządzenie Min. Środ. Wydane w porozumieniu z Min. ds. finansów, musi być skalkulowana w taki sposób, żeby nie blokowała dostępu do informacji.

Odmowa udzielania inf. Musi nastąpić w drodze decyzji, (aby można było się od niej odwołać, aby podlegała ona kontroli administracyjnej)

Zakres podmiotowy - Konstytucja mówi, że każdy ma prawo do informacji o stanie i ochronie środowiska, ale w granicach wynikających ze zwykłego ustawodawstwa. W rezultacie jawność informacji o środowisku jest czynnikiem sprzyjającym zarówno jego ochronie, jak i ochronie zdrowia ludzkiego. Obowiązkiem każdego organu administracji, który posiada informacje o środowisku i jego ochronie, jest ich udostępnienie. Wspomnianym organem może być minister, centralne organy administracji rządowej, wojewodów, działające w ich lub we własnym imieniu inne terenowe organy administracji rządowej, ograny jednostek samorządu terytorialnego, a także inne podmioty, które z mocy prawa lub porozumień powołane są do wykonywania zadań publicznych dotyczących środowiska i jego ochrony.

Uprawnionym, do żądania takich informacji jest każdy, kto o to wystąpi bez potrzeby wykazania się jakimkolwiek interesem prawnym w tym zakresie. Obowiązek udostępnienia nie ma jednak charakteru bezwzględnego i w określonych w prawie sytuacjach może ulec wyłączeniu.

Zakres przedmiotowy, - czyli jakie informacje ulegają udostępnieniu ( nie jest to katalog zamknięty), co do zasady podlegają udostępnieniu wszystkie informacje o środowisku.

Udostępnienie następuje na pisemny wniosek, chyba, że informacja nie wymaga wyszukiwania i może zostać przekazana w formie ustnej. Jeżeli dane o dokumencie znajdują się w publicznie dostępnym wykazie, udostępnienie powinno nastąpić w dniu złożenia wniosku. W pozostałych sytuacjach udostępnienie winno nastąpić bez zbędnej zwłoki, ale nie później niż w ciągu miesiąca od otrzymania wniosku. Jeżeli sprawa będzie skomplikowana termin może ulec przedłużeniu, wówczas odpowiednio stosuję się przepisy kpa.

Odmowa udostępnienia następuje w drodze decyzji administracyjnej.

Bezwzględny zakaz udostępnienia dotyczy min:

- informacji, których udostępnienie mogłoby naruszać przepisy o ochronie danych jednostkowych uzyskiwanych w badaniach statystycznych statystyki publicznej

- spraw objętych toczącym się postępowaniem, jeżeli ujawnienie informacji, mogłoby zakłócić jego przebieg

- informacji, których ujawnienie mogłoby powodować zagrożenie dla środowiska.

Organ administracyjny może odmówić udostępnienie tych infor, które dotyczą np. dokumentów będących w trakcie opracowywania, przeznaczonych do wewnętrznego komunikowania się lub, gdy wniosek jest oczywiście niemożliwy do realizacji bądź został sformułowany zbyt ogólnikowo.

Z wyjątkami, gdy odmawia się udzielenia informacji: o charakterze obligatoryjnym:

- gdy organ odmawia udzielenia informacji:

  1. dotyczy danych jednostkowych (to tak jakby dane osobowe podmiotów innych niż osoby fizyczne) uzyskiwanych w trakcie badań prowadzonych na podstawie ustawy o statystyce publicznej (jeśli ujawnienie ich mogłoby naruszyć przepisy o ochronie tych danych)

  2. jeśli informacje dotyczą postępowania sądowego, karnego i dyscyplinarnego, jeżeli ich ujawnienie może wpłynąć na toczące się postępowanie

  3. jeżeli ujawnienie informacji mogłoby zagrozić stanowi środowiska

  4. jeśli informacji udzielała osoba trzecia do tego niezobowiązana i zastrzegła sobie ich dalszego rozpowszechnienia

Fakultatywna odmowa:

jeśli wniosek został sformułowany w sposób zbyt ogólny bądź też niemożliwy do spełnienia albo jeżeli wniosek dotyczy danych, które znajdują się w dokumentach będących w trakcie opracowania bądź przeznaczonych do wewnętrznego komunikowania się.

PYTANIE 2.UDZIAŁ SPOŁECZEŃSTWA W POSTĘPOWANIACH DOTYCZĄCYCH ŚRODOWISKA

Przed wydaniem decyzji wymagających udziału społeczeństwa organ administracji właściwy do ich wydania, wszczynając postępowanie:

- podaje do publicznej wiadomości informację o zamieszczeniu w publicznie dostępnym wykazie danych o wniosku o wydanie decyzji oraz o możliwości składania uwag i wniosków w terminie 21 dni od daty podania do publicznej wiadomości, wskazując jednocześnie miejsce ich składania,
- może przeprowadzić rozprawę administracyjną, otwartą dla społeczeństwa,
- rozpatruje zgłoszone uwagi i wnioski.

Organ administracji właściwy do wydania decyzji podaje do publicznej wiadomości informację o zamieszczeniu w publicznie dostępnym wykazie danych o decyzjach wymagających udziału społeczeństwa, w trybie określonym w niniejszym dziale.
Podanie do publicznej wiadomości powinno nastąpić także poprzez zamieszczenie informacji na stronie internetowej organu właściwego do wydania decyzji, jeśli organ ten prowadzi taką stronę.

Organizacje ekologiczne, które powołując się na miejsce swego działania, zgłoszą chęć uczestniczenia w określonym postępowaniu wymagającym udziału społeczeństwa, uczestniczą w nim na prawach strony;

Na postanowienie o odmowie dopuszczenia do udziału w postępowaniu organizacji ekologicznej służy zażalenie.

Organ administracji właściwy do opracowania dokumentów, zapewnia możliwość udziału społeczeństwa poprzedzającego ich przyjęcie. Do dokumentów, załącza się informacje o zgłoszonych uwagach, wnioskach oraz  sposobie ich wykorzystania. 

Organizacje ekologiczne, jednostki pomocnicze samorządu gminnego, samorząd pracowniczy, jednostki ochotniczych straży pożarnych oraz związki zawodowe mogą współdziałać w dziedzinie ochrony środowiska z organami administracji.
Związki zawodowe i samorządy pracownicze mogą powoływać zakładowe komisje ochrony środowiska oraz społecznych inspektorów ochrony środowiska w celu organizowania i przeprowadzania społecznej kontroli ochrony środowiska na terenie zakładu pracy.
Organy administracji mogą udzielać pomocy organizacjom ekologicznym w ich działalności w dziedzinie ochrony środowiska.

Organizacje społeczne mogą występować do właściwych organów administracji o zastosowanie środków zmierzających do zaprzestania reklamy lub innego rodzaju promocji towaru lub usługi, jeśli reklama ta lub inny rodzaj promocji sprzeczne są z zasadami ochrony i zrównoważonego rozwoju.

Partycypacja publiczna- czyli problem udziału społeczeństwa w niektórych postępowaniach dotyczących środowiska

* w części postępowania tj. np. postępowanie zmierzające do wydania pozwolenia zintegrowanego, postępowania w sprawie wydania decyzji o środowiskowych uregulowaniach, w ramach którego jest sporządzony raport o oddziaływaniu tego przedsięwzięcia na środowisko - podczas zatwierdzania zewnętrznego planu operacyjno- ratowniczego, w tego typu postępowaniach konieczne jest przeprowadzenie postępowania z udziałem społeczeństwa.

* może w nich brać udział każdy, kto taką wole wyrazi. Pozycja biorących udział w takim postępowaniu jest zdecydowanie słabsza niż pozycja stron postępowania. W praktyce partycypacja publ. Sprowadza się do wysłuchania głosu ludu (vox populi), a wyniki tego postępowania nie będą wiążące dla organu

* strona postępowania w przypadku realizacji przedsięwzięcia b. szkodliwego dla środowiska będą przede wszystkim właściciele sąsiednich nieruchomości (chociaż może mieć ona wpływ na wiele więcej nieruchomości - i co wtedy?_)

Określenie stron tych postępowań jest czasami bardzo trudne, (więc w przypadku budowy wysypiska śmieci problem- czy właściciel nieruchomości położonej ~0,5 km od wysypiska będzie stroną postępowania?) - jest trend do rozszerzania kręgu stron postępowania do tych, których faktycznie dotyka oddziaływanie na środowisko - chyba jest to błąd ( gdzy ktoś nie zostanie dopuszczony do udziału w postępowaniu to organ naraża się na wznowienie postępowania.

Partycypacja publiczna, co do zasady może przyjąć 3 formy:

Ad 1. Procedura składania uwag i wniosków

- każdy może składać uwagi i wnioski w postępowaniu z udziałem społeczeństwa

Omówimy na przykładzie pozwolenia zintegrowanego

a jeśli przedsięwzięcie ma miejsce w innej gminie niż siedziba organu wówczas podanie do publicznej wiadomości powinno nastąpić przez podanie informacji na tablicy ogłoszeń lub w sposób zwyczajowo przyjęty w miejscowościach właściwych ze względu na przedsięwzięcia także przez ogłoszenia w prasie miejscowej lub przez radio i tV

Podanie do publicznej wiadomości zawierać powinno:

- informację o tym, że wpłynął wniosek

- poinformowanie ludzi, gdzie można zapoznawać się z wnioskiem

- wnioskiem równocześnie wyznacza się 21dniowy termin, w którym każdy może zgłaszać swoje uwagi i wnioski (termin liczony łącznie z sobotami i niedzielami)

Uwagi (to zastrzeżenia) a wnioski (to propozycja) - ustawodawca nie wprowadza żadnego rozróżnienia, ale przyjmuję się, że:

- uwagi i wnioski dla organu prowadzącego postępowanie nie są wiążące, jednakże należy rozpatrzyć wszystkie, ponieważ w uzasadnieniu decyzji wydanej po tym postępowaniu należy napisać, jakie uwagi i wnioski wpłynęły i jak się organ do nich ustosunkował. Sama decyzja już zamieszczona w publ. dostępnym wykazie, a sam fakt jej zamieszczenia jest podawany do publ. wiadomości (aby każdy mógł się dowiedzieć, jak organ się do nich zastosował)

Do tych uwag i wniosków nie stosujemy przepisów kpa o uwagach i wnioskach

AD 2. Rozprawa otwarta dla społeczeństwa

- organ może przeprowadzić rozprawę otwartą dla społeczeństwa (zasadą jest, że sprawy, co do zasady załatwiane są w trybie gabinetowym)

Przy wywłaszczeniach jest obligatoryjna rozprawa administracyjna.

Np. ze względu na cel wychowawczy lub ze względu na uzgodnienie spornych interesów stron organ może przeprowadzić taką rozprawę (b. rzadko stosowana forma postępowania wyjaśniającego)

W rozprawie bierze udział :

* przewodniczący, protokolantka, strony (2 lub więcej) - rozprawa admin. jest to coś całkiem odmiennego niż rozprawa sądowa, należy zaprotokołować wypowiedzi

Jaką społeczeństwo w tego typu rozprawie odgrywa rolę?

- społeczeństwo wzywane jest dla osiągnięcia celu wychowawczego, aby mogli posłuchać argumentacji strony, argumentacji organu

- niedopuszczalne jest dopuszczanie społeczeństwa do głosu (powinno przyjść i słuchać, możliwość wypowiedzenia się miało w momencie składania wniosków uwag - inaczej zrobiłaby się rozprawa z udziałem społeczeństwa)

* rozprawa taka powinna się odbywać w jakimś dużym pomieszczeniu, lecz lepiej ich w ogóle nie przeprowadzać.

AD 3. Postępowanie z udziałem organizacji ekologicznych

- trzecia forma udziału społeczeństwa w postępowaniu dotyczących środowiska, forma specyficzna - poprzednie mają charakter konsultacyjny, a w tej formie, mamy do czynienia z występowaniem na prawach strony, ze wszystkimi konsekwencjami (aktywny udział, czyli składanie wniosków, zaskarżanie rozstrzygnie. Jest to org. społeczna, ekologiczna - której celem statutowym jest ochrona środowiska - nowe ustawodawstwo używa pojęcia organizacja pozarządowa.

Organizacja społ. - rozumiemy tutaj, więc pewne byty oparte na pewnym, zorganizowanym substracie osobowym (grupa osób), która zamierza osiągnąć wspólne cele. Takimi organizacjami są stowarzyszenia, Polski Związek łowiecki, Polski ZW. Wędkarski, nawet koła Gospodyń wiejskich (zajmujące się ochroną środowiska na wsi)

PYTANIE 3.DECYZJA O ŚRODOWISKOWYCH UWARUNKOWANIACH

W rozumieniu prawa ochrony środowiska „przedsięwzięciem” jest zamierzenie budowlane lub inna ingerencja w środowisko, polegająca na przekształceniu lub zmianie sposobu wykorzystania terenu. Jeżeli jego realizacja wymaga podjęcia decyzji, to musi decyzja ta zostać poprzedzona ustaleniem środowiskowych uwarunkowań przedsięwzięcia.

Uzyskanie decyzji jest warunkiem dopuszczającym do realizacji:

  1. Planowanych przedsięwzięć mogących znacząco oddziaływać na:,

- środowisko, dla których obowiązek sporządzania raportu o oddziaływaniu przedsięwzięcia na środowisko jest obligatoryjny,

- środowisko, dla których obowiązek sporządzenia raportu może zostać stwierdzony

- obszar 2000, dla których obowiązek sporządzenia raportu może zostać stwierdzony

Inwestor składa wniosek o wydanie decyzji o pozwoleniu na budowę. Jeżeli właściwy organ, w tym przypadku architektoniczno-budowlany, stwierdzi, że planowane przedsięwzięcie może oddziaływać znacząco na obszar NATURA 2000 zasięga opinii wojewody i wydaje postanowienie o zawieszeniu postępowania do czasu uzyskania przez Inwestora decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach.

Do decyzji zaliczamy m.in.:

- ustalenie zabudowy dla potrzeb zalesienia

- pozwolenie na budowę obiektu budowlanego, decyzja o zatwierdzeniu projektu budowlanego oraz decyzja o pozwoleniu na wznowienie robót budowlanych

- pozwolenie na rozbiórkę obiektu jądrowego

- koncesja na poszukiwanie lub rozpoznawanie złóż kopalin, na wydobywanie kopalin ze złóż, na bezzbiornikowe magazynowanie substancji oraz składowanie odpadów w górotworze, górotworze tym w podziemnych wyrobiskach górniczych

- pozwolenie wodnoprawne na wykonywanie urządzeń wodnych

- ustalenie warunków prowadzenia robót polegających na regulacji wód oraz budowie wałów przeciwpowodziowych, także robót melioracyjnych, odwodnień budowlanych oraz innych robót ziemnych, zmieniających stosunki wodne na terenach o szczególnych wartościach przyrodniczych

- zatwierdzenie projektu scalenia lub wymiany gruntu

- zmiana lasu na użytek rolny

- ustalenie lokalizacji autostrady bądź lokalizacji drogi krajowej

Decyzja w sprawie środowiskowych uwarunkowań określa m.in. rodzaj i miejsce realizacji przedsięwzięcia, warunki wykorzystania terenu, dotyczące ograniczania uciążliwości dla sąsiednich terenów.

Decyzja o środowiskowych uwarunkowaniach zawsze wymaga uzasadnienia nawet wówczas, gdy rozstrzygnięcie jest zgodne z wnioskiem strony.

Decyzja o środowiskowych uwarunkowaniach jest wiążąca dla organu administracji orzekającego w przedmiocie rozstrzygnięcia zezwalającego na realizację przedsięwzięcia.

Decyzja o środowiskowych uwarunkowaniach - wystąpienie o pozwolenie na budowę i dopiero możemy budować.

Przedsięwzięcia mogące znacząco oddziaływać na środowisko dzielą się na 2 grupy:

  1. bardziej szkodliwe dla środowiska (tzw. Przedsięwzięcia 1-szej grupy) inwestycje bardzo szkodliwe dla środowiska

  2. mniej szkodliwe dla środowiska (mogące pogorszyć stan środowiska)

Kryterium rozgraniczającym w odniesieniu do tych dwóch grup przedsięwzięć mogących znacząco oddziaływać na środowisko jest zakres obowiązku sporządzenia raportu.

W odniesieniu do grupy 1-szej sporządzenie tzw. raportu jest obligatoryjne, a w odniesieniu do 2 - giej grupy sporządzenie raportu jest fakultatywne. (Jest to ważne ze względu na podmiot wydający pozwolenia (pozwolenie emisyjne dla 1-szej grupy wydaje Marszałek Wojew., w pozostałym zakresie jest to np. starosta)

Na skutek implementacji Dyrektywy Ptasiej i Habitatowej konieczne okazało się przeprowadzenie ocen oddziaływania na środowisko w tzw. Grupie 3 -ciej, czyli w odniesieniu do wszystkich przedsięwzięć, których realizacja może wpłynąć na obszary Natura 2000

Raport o oddziaływaniu przedsięwzięcia na środowisko

-- jest to opracowanie o charakterze inżyniersko- przyrodniczym, określające potencjalne skutki, które może wywrzeć dane przedsięwzięcie dla środowiska zarówno na etapie jego budowy, eksploatacji jak i likwidacji.

Zawiera: - określenie tekstowe dotyczące ścieków, odpadów, współczynnik szorstkości terenu, mapki, podkłady geodezyjne, obliczenia Róży Wiatrów, oddziaływanie na powietrze, na hałas.

Raport powinien zawierać:

Streszczenie w języku niespecjalistycznym (zrozumiałym dla przeciętnego człowieka) oraz musi zawierać warianty realizacji przedsięwzięcia (musi być napisany w 3 wariantach:

= wariant proponowany przez inwestora

= wariant ekologiczny (najbardziej korzystny dla środowiska)

= wariant zerowy (polegający na niepodejmowaniu przedsięwzięcia - nie podjęcie realizacji może zwiększyć ilość przejeżdżających samochodów)

Raport taki może sporządzić osoba o kwalifikacjach (zgodnie z kpa zasada pisemności) - musi być sporządzona w formie pisemnej(osoba musi umieć pisać), lecz charakter tego raportu powoduje, że pewną specjalistyczną wiedzę w zakresie ochrony środowiska trzeba posiadać - często robią to ludzie po studiach w tym kierunku

W prawie ochr. Środ. Ustawodawca mówi tylko o decyzji dotyczącej zatwierdzania projektu scalania bądź wymiany gruntów- ma to robić starosta.

Wszczęcie postępowania w sprawie wydania decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach

W odniesieniu do każdej z 3-ech grup wszczęcie postępowania będzie wyglądać odmiennie

* w grupie I musi być sporządzony raport (jest on umieszczany w publicznie dostępnym wykazie, fakt ten jest podawany do publ. wiadomości)

- wnioskodawca przed wystąpieniem z wnioskiem wydanie decyzji o środ. uwarunkowaniach może wystąpić z wnioskiem o określenie zakresu raportu o ocenie oddziaływania na środowisko ( w drodze postanowienia np. organ określa zakres tego raportu, potem sporządzamy raport i występujemy o wydanie decyzji o środow. Uwarunkowaniach

* w odniesieniu do II grupy: raport fakultatywny

- składamy wniosek, a organ w drodze postanowienia w terminie 30 dni stwierdza czy raport jest potrzebny, oraz określa jego zakres (po konsultacji z innymi organami) a potem zaczyna się postępowanie z udziałem społeczeństwa.

* w grupie III - nie są przedsięwzięcia wpływające znacząco, lecz mogą tylko negatywnie wpłynąć na obszary Natura 2000

- nie występujemy o decyzję o środ. uwarunkowaniach lecz o decyzję na budowę lub dokonujemy zgłoszenia robót.

Gdy organ stwierdzi, że może wpłynąć negatywnie na obszary Natura 2000 to organ zawiesza postępowanie w sprawie i wydaję postanowienie zobowiązujące do wystąpienia o decyzję o środowis. uwarunkowaniach

Ważne elementy procedury

- jest to współdziałanie przy wydawaniu decyzji o środowiskowym uwarunkowaniu (decyzja ta będzie podlegała uzgodnieniom z organami, z których najważniejsze są uzgodnienia z organem ochrony środowiska oraz właściwym inspektorem sanitarnym (organami właściwymi są albo starosta albo Marszałek Województwa - zależy od grupy przedsięwzięć)

W przypadku przedsięwzięć gr. I - organem jest zawsze Marszałek Wojew. i Wojew. Inspektor sanitarny.

W pozostałym zakresie jest to starosta i powiatowy inspektor sanitarny.

Gdyby uzgodnienie miało być samo ze sobą to decyzji nie wydaję się - np. jest to w przypadku miast na prawach powiatu

Jeżeli inwestorem jest Gmina to sama sobie wydaje decyzję o uwarunkowaniach środ.

Model wydania tych decyzji, który obowiązuje w Polsce jest rzadkością w świecie, gdzie procedury oceny oddziaływania na środowisko przeprowadza się w ramach postępowania zmierzającego do wydania decyzji o uwarunkowaniu środ.

W Polsce procedury wydawania decyzji o uwarunkowaniach srodow. znacząco przedłużają postępowanie w sprawie.

PYTANIE 4 OCENY ODDZIAŁYWANIA NA ŚRODOWISKO PLANÓW I PROGRAMÓW

Ocena oddziaływania na środowisko jest rodzajem postępowania o niejednolitym charakterze.

Albo zmierza do przyjęcia określonych ustawą planów, programów bądź strategii, albo jej celem jest rozstrzygnięcie o charakterze jednostkowym, zwłaszcza podjecie decyzji adm. (tzw. indywidualne oceny oddziaływania na środowisko przede wszystkim zmierzające do podjęcia decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach przedsięwzięcia) w obydwu sytuacjach oceny mogą mieć charakter transgraniczny. Funkcja oceny oddziaływania na środowisko jest dostarczenie temu, kto dokonuje rozstrzygnięcia zmierzającego do podjęcia określonego planu (programu, strategii) bądź podejmuje rozstrzygnięcie o charakterze zindywidualizowanym i temu kto ma prawo wypowiedzenia się w przedmiocie rozstrzygnięć, informacji o potencjalnych zagrożeniach la środowiska oraz możliwości przeciwdziałania im.

Skutki realizacji planów i programów

  1. Postępowanie w sprawie oceny oddziaływania na środowisko skutków realizacji planów i programów nie zmierza do podjęcia decyzji adm. a dotyczy dokumentów PROGRAMOWO - PLANISTCZNYCH o niejednolitym charakterze są nimi:

Wymagania te nie mają charakteru bezwzględnego w pewnych sytuacjach bowiem można przyjąć dokumenty bez przeprowadzenie postępowania w sprawie oceny oddziaływania na środowisko. Dokumenty te są typowymi instrumentami planowania (programowania) określonych działań o charakterze nienormatywnym. Wyjątkiem są miejscowe plany zagospodarowania przestrzennego będące aktami prawa miejscowego.

  1. Prognozę oddziaływania na środowisko:

Zakres i stopień szczegółowości prognozy podlegają uzgodnieniu z organami ochrony środowiska oraz inspekcji sanitarnej.

3. Organy adm. pub zapewniają możliwość udziału społeczeństwa w postępowaniu zmieniającym do przyjęcia dokumentów. Projekt oraz prognoza podlegająca zamieszczeniu w wykazie powszechnie dostępnych informacji o środowisku a wiadomość o tym podać do wiadomości publicznej w terminie 21 dni na składanie uwag i wniosków.

Organ orzekający w sprawie ma obowiązek brać pod uwagę:

Organ przyjmujący stosowny dokument musi wykazać i rozważał wspomniane argumenty, a jeżeli ich nie uwzględnił, winien wyjaśnić tego przyczynę, zarówno projekty dokumentów jak i rozstrzygnięcia w tej mierze objęte są wymaganiami dotyczącymi dostępu do informacji o środowisku.

PYTANIE 5. DECYZJA O LOKALIZACJI INWESTYCJI CELU PUBLICZNEGO

Inwestycje celu publicznego to taka inwestycja, która służy realizacji celu publicznego. Są to inwestycje także jak: drogi pub. I wodne, linie kolejowe, pomieszczenia la urzędów pub., obiekty na potrzeby obronności, ciągi drenażowe, urządzenia do zaopatrywania ludności w wodę lub do przesyłania mediów, szkoły pub., opieka nad nieruchomościami stanowiącymi zabytki, łączność pub.

Inwestycja celu pub. Jest lokalizowana na podstawie planu miejscowego zagospodarowania przestrzennego a w przypadku jego braku w drodze decyzji o ustalenie lokalizacji inwestycji celu pub.

W sprawach lokalizacji inwestycji celu pub. decyzję wydają w odniesieniu do inw. celu pub. o znaczeniu krajowym i wojewódzkim - wójt, burmistrz, prez. Miasta w uzgodnieniu z marszałkiem województwa (o znaczeniu powiatowym i gminnym - wójt , burm, prez. Na terenach zamkniętych - wojewoda)

W przypadku nie wydania przez wójta (B,P) e terminie 2 miesięcy od dnia złożenia wniosku decyzji o ustalenie lokalizacji inw. celu pub. o znaczeniu krajowym albo wojewódzkim wojewoda wzywa wójta(B,P) do jej wydania w wyznaczonym terminie, a po jego bezskutecznym upływie wydaje decyzję z kosztami jej wydania obciąża gminę (przyjmuje kompetencje wójta (B,P) - jest to przeciwdziałanie bezczynności wójta (B, P)

Trwałość tej decyzji polega na tym, że po upływie 12 miesięcy od jej wydania nie można stwierdzić jej nieważności.

Decyzja ta jest rozstrzygnięciem w pewnym sensie zastępującym plan zagospodarowania przestrzennego.

Ustalenie lokalizacji inwestycji. celu pub. następuje na wniosek inwestora.

Jest wydawana po uzgodnieniu np. z konserwatorem zabytków, inspektorem dróg pub., właściwym organem nadzoru górniczego, dyrektorem parku narodowego.

O wszczęciu postępowania w sprawie wydania decyzji oraz postanowieniach i decyzji kończącej postępowanie strony zawiadamia się w drodze obwieszczenia, a także w sposób zwyczajowo przyjęty. Inwestora oraz właścicieli i użytkowników wieczystych nieruchomości, na których będą lokalizowane inw. celu pub. zawiadamia się na piśmie.

Decyzja o lokalizacji inw. celu pub. określa rodzaj inwestycji warunki i szczegółowe zasady zagospodarowania terenu oraz jej zabudowy wynikające z przepisów szczególnych w szczególności w zakresie m.in. ochrony środowiska i zdrowia ludzi, dziedzictwa kulturowego i zabytków oraz dóbr kultury współczesnej, obsługi w zakresie infrastruktury technicznej i komunikacji, wymagań dotyczących ochrony interesów osób trzecich, ochrony obiektów budowlanych na terenach górniczych

PYTANIE 6. POZWOLENIE WODNOPRAWNE

Pozwolenie wodno prawne wydawane jest na:

1, szczególne korzystanie z wód

2. regulacje wód oraz zmianę ukształtowania terenu na granicach przylegających do wód, mająca wpływ na warunki przepływu wody

3. wykonanie urządzeń wodnych

4. rolnicze wykonywanie ścieków w zakresie nieobjętym zwykłym korzystaniem z wód.

5. długotrwałe obniżenie poziomu zwierciadła wody podziemnej.

Pozwolenie wodnoprawne jest decyzją administracyjną

Organem właściwym w zakresie udzielania cofnięcia, stwierdzenia wygaśnięcia, ograniczenia pozwolenia wodno prawnego jest:

Zdania te po 01.01.08 są zadaniami adm. rządowej.

Postępowanie wodno prawne regulowane jest KPA oraz prawem wodnym. W świetle Pr. Ochr. Śr. Wprowadzanie ścieków do wód jest emisją, w rezultacie pozwolenie wodno prawne na eksploatację temu celowi instalacji jest jednocześnie pozwoleniem emisyjnym. W niektórych przypadkach musi być poprzedzone decyzją w sprawie środowiskowych uwarunkowań przedsięwzięcia.

Pozwolenie wodno prawne nie może naruszać :

Należy go odmówić jeżeli projektowana działalność m. in.

Pozwolenie wodno prawne jest podejmowane na czas określony:

Zależy to od zakresu korzystania z wody lub sposobu oddziaływania na stosunki wodne. Treścią pozwolenia jest m.in. określenie celu i zakresu korzystania z wód, warunków wykonywania zamierzonej działalności oraz obowiązków niezbędnych ze względu na ochronę środowiska, interesów ludności oraz gospodarki.

Przedmiotem pozwolenia może być wspólne korzystanie z wód przez kilka zakładów.

Wówczas należy wykazać zakład główny, którego obowiązkiem jest m.in. utrzymanie urządzeń służbowych do szczególnego korzystania z wód.

Zmiana pozwolenia może nastąpić przez nałożenie na jego adresata obowiązków w tym dot. zapobiegania szkodom, wykonywania badań, pomiarów itp.

Pozwolenie wydaje się na wniosek. Istotne elementy to:

Operat wodno prawny sporządza się w formie pisemnej i graficznej. Powinien określać m.in.

Konstrukcja operatu przypomina rozwiązania odnoszące się do raportu o oddziaływaniu przedsięwzięcia na środowisko, Informacje o wszczęciu postępowania wodno prawnego podaje się do publicznej wiadomości a stronami postępowania są wnioskodawca, właściciel urządzenia wodnego, władający powierzchnię ziemi oraz uprawniony do rybactwa znajdujący się w zasięgu planowanego oddziaływania przedsięwzięcia. W postępowaniu tym może uczestniczyć organizacja ekologiczna.

Można je cofnąć (ograniczyć) bez odszkodowania, gdy;

Wygasa jeżeli:

Utrata lub wygaśnięcie pozwolenia wymaga wydania decyzji adm. można na nią nałożyć obowiązek usunięcia negatywnych oddziaływań na środowisko.

Charakter prawny pozwolenia wodno prawnego - Szczególne korzystanie z wód polegające na ich poborze oraz odprowadzeniu ścieków do wód podlega opłatom za korzystanie ze środowiska. Z tytułu korzystania ze śródlądowych dróg wodnych oraz stanowiących własność Skarbu Państwa urządzeń wodno prawnych pobierane są tzw. należności. Pozwolenie jest zawsze środkiem nadzoru państwa nad gospodarką wodną, w zakresie jakim dot. odprowadzania ścieków jest również pozwoleniem emisyjnym.

7. STREFY OCHRONNE UJĘĆ WODY

Celem strefy ochronnej jest ochrona istniejącego ujęcia wody, jest to obszar na którym obowiązują zakazy, nakazy, ograniczenia w zakresie korzystania z nieruchomości gruntowych, oraz wód, niezbędne do zapewnienia należytej jakości ujęcia. Tworzy ją dyrektor regionalnego zarządu gospodarki wodnej w drodze rozporządzenia. Wyjątkowo w drodze decyzji ustanawia ją organ właściwy do wydawania pozwolenia wodnoprawnego, jeżeli strefa obejmuje wyłącznie teren ochrony bezpośredniej. Sferę tą tworzy się na wniosek i koszt właściciela ujęcia wody.

Sfera ochronna dzieli się na teren ochrony bezpośredniej i pośredniej.

l) Na terenie ochrony bezpośredniej zabronione jest korzystanie z nieruchomości w celach, które nie są związane z eksploatacją ujęcia. Teren ten powinien byc zagospodarowany zielenią, ogrodzony

oznaczony informacją o ujęciu wody i zakazie wstępu osób postronnych.

  1. Ochrona pośrednia polega na tym, że na terenie nią objętym można stosownie do potrzeb , wprowadzić zakazy, nakazy czy ograniczenia po przez tworzący ją akt w zakresie wykonywania robót powodujących zmniejszenie przydatności pobieranej wody, np. dot.: wprowadzania ścieków do wód lub ziemi, czy rolniczego wykorzystywania ścieków, stosowania nawozów roślin, wydobywania kopalin.

Na właścicieli gruntów położonych na tym terenie można nałożyć obowiązek stosowania określonych upraw rolnych lub leśnych oraz likwidacji nieczynnych studni i ognisk zanieczyszczeń wody. Teren ten podlega oznakowaniu w punktach przecięcia się ze szlakami komunikacyjnymi i innymi charakterystycznymi punktami terenowymi.

Pozostałe strefy ochronne to strefy wokół urządzeń pomiarowych służb państwowych, których celem jest ochrona tych_ urządzeń i zapewnienie reprezentatywności pomiarów.

Strefe i jej zasięg (do 500 m od urządzeń) wyznacza starosta oraz obowiązujące wymagania ochronne np. zakaz sadzenia drzew lub nakaz ich usunięcia

PYTANIE 8.KONCESJE W PRAWIE GÓRNICZYM

Wg Pgg koncesji wymaga działalność gospodarcza w zakresie:

Nie wymaga koncesji prowadzenie pozostałych rodzajów działalności określonych w pgg np. prowadzenie badań hydrogeologicznych.

Koncesja j.t. decyzja administracyjna wydawana na czas oznaczony, nie dłuższy niż 50 lat, średnio na 20 lat. Udzielenie koncesji podlega opłacie skarbowej. Niezależnie od opłaty skarbowej pobierana jest opłata eksploatacyjna za wydobytą kopalinę.

Organy wydające koncesje:

  1. minister właściwy ds. środowiska -wydaje koncesje na :

2. marszałek województwa - wydaje koncesje na:

3. starosta - wydaje koncesje na:

Koncesję może uzyskać przedsiębiorca w rozumieniu ustawy o swobodzie działalności gospodarcze (os. fiz., os. prawna oraz nie mająca osobowości prawnej spółka prawa handlowego, która we własnym imieniu zawodowo podejmuje i wykonuje działalność gospodarczą również wspólnicy spółki cywilnej w zakresie wykonywanej przez nich działalności gospodarczej).

Koncesja nigdy nie jest samodzielną decyzją organu koncesyjnego. Zawsze wydawana jest we współdziałaniu z innymi organami tzw. organami współdziałającymi. Niekiedy może być kilka organów współdziałających. Organami współdziałającymi mogą być zarówno organy adm. Rządowej jak i samorządowej (wójt, burmistrz, prezydent miasta). Współdziałanie to jest w formie uzgodnienia (wiążące organ koncesyjny) lub opinii (niewiążące)

Uzgodnienie wydawane jest w formie postanowienia (zgodnie z kpa) na które służy zażalenie.

Wydobywanie kopalin podstawowych wymaga uzgodnienia z ministrem właściwym ds. gospodarki, wydobywanie kopalin leczniczych (wód) wymaga uzgodnienia z ministrem właściwym ds. zdrowia. W przypadku działalności na obszarach zalewowych wymagana jest opinia Dyrektora RZGW (Rejonowy Zarząd Gospodarki wodnej).

Współdziałanie z organami samorządowymi: poszukiwanie rozpoznawanie i wydobywanie kopalin, magazynowanie bezzbiornikowe substancji i składowanie odpadów, (poza obszarami morskimi) wymagane jest uzgodnienie z wójtem (burmistrzem, prezydentem miasta). Uzgodnienie dokonywane jest na podstawie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego. A w przypadku jego braku na podstawie studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego. Jeżeli gmina nie posiada planu ani studium nie można wydać koncesji.

W przypadku działalności prowadzonej metodą odkrywkową musi ona być zgodna z miejscowym pl...., jeżeli eksploatacja podziemna to nie może być sprzeczna z miejsc... pl.. Wójt, burm. Prez. M. nie może uzależnić uzgodnienia koncesji od jakichkolwiek innych warunków niż zawartych w miejsc... pl.......

Obowiązek zasięgnięcia opinii bądź dokonania uzgodnienia spoczywa na organie koncesyjnym.

Jeżeli organ współdziałający w ciągu 14 dni od otrzymania wniosku, nie zajmie stanowiska (nie wyda rozstrzygnięcia) przyjmuje się domniemanie, że nie sprzeciwia się zamierzonej decyzji. Powyższego terminu nie można przywrócić ani przedłużyć. Jeżeli organ współdziałający spóźnił się z uzgodnieniem (przekroczył termin 14 dni) to takie uzgodnienie nie może być brane pod uwagę.

Wniosek koncesyjny powinien określać: zakres i sposób wykonywania zamierzonej działalności, jej lokalizację, prawo wnioskodawcy do korzystania z przestrzeni objętej zamierzoną koncesją. Inne wymagania uzależnione są od rodzaju zamierzonej działalności.

Organ koncesyjny może odmówić udzielenia koncesji : w przypadku ograniczenia ilości koncesji, zagrożenia dla obronności lub bezpieczeństwa państwa. Obligatoryjnie odmawia jeżeli działalność narusza wymagania ochrony środowiska lub uniemożliwia wykorzystanie nieruchomości zgodnie z jej przeznaczeniem.

Kto otrzymał koncesje staje się przedsiębiorcą w rozumieniu pgg czyli podmiotem posiadającym koncesję na działalność regulowaną przepisami pgg.

Koncesja będąca decyzją admin. jest skierowana do określonego adresata. Pod określonymi warunkami organ koncesyjny może przenieść ją na rzecz innego podmiotu.

Utrata mocy koncesji następuje w wyniku cofnięcia lub wygaśnięcia.

Organ koncesyjny cofa koncesję jeżeli jest prawomocne orzeczenie zakazujące przedsiębiorcy wykonywania działalności objętej koncesją lub gdy przedsiębiorca nie podjął działalności lub trwale zaprzestał jej wykonywania.

Koncesja gaśnie :

Wygaśnięcie koncesji wymaga stwierdzenia organu koncesyjnego w drodze decyzji.

PYTANIE 9. WŁASNOŚĆ ZŁÓŻ KOPALIN

Ustawa pgg określa zasady:

Powyższy zakres może być rozszerzony lub zawężony. Rada Ministrów w drodze rozporządzenia może objąć przepisami pgg niektóre inwestycje realizowane z zastosowaniem technologi górniczej (np. metro, kopalnie zabytkowe, kopalnie doświadczalne)

Kopalina nie ma określenia (definicji) w pgg jt. nazwa własna

Wg pgg zakład górniczy - jt wyodrębniony technologicznie i organizacyjnie zespół środków służący bezpośrednio do wydobywania kopaliny ze złoża.

Przedsiębiorca górniczy jt podmiot posiadający koncesje na działalność regulowaną pgg.

Złoże kopaliny - jt takie nagromadzenie surowców mineralnych, których wydobycie może przynieść korzyść gospodarczą. W rzeczywistości złoże to naturalne nagromadzenie surowców.

Nienaturalne nagromadzenie kopaliny to złoża antropogeniczne (wynikające z działalności człowieka)

Kopaliny dzielą się:

1. kopaliny podstawowe - są to kopaliny najważniejsze dla gospodarki: węgiel kamienny i brunatny, ropa naftowa, gaz ziemny, rudy metali (wymienione są w pgg)

2. kopaliny pospolite - pozostałe nie zaliczone do podstawowych np. piasek, żwiry.

Kopalinami nie są wody podziemne za wyjątkiem:

Własność - Złoża kopalin znajdujące się w granicach przestrzennych nieruchomości gruntowych są własnością właściciela nieruchomości. Złoża kopali nie stanowiące części składowej nieruchomości gruntowej są własnością Skarbu Państwa. Brak jest rozstrzygnięcia gdzie jest granica przestrzenna nieruchomości.

W praktyce przyjmuje się (wg. Prof. Lipińskiego):

W imieniu Skarbu Państwa jako właściciela kopalin występują organy koncesyjne. Skarb Państwa może rozporządzać swym prawem własności tylko poprzez ustanowienie tzw. użytkowania górniczego.

Użytkowanie górnicze powstaje w drodze umowy (zawartej na piśmie pod rygorem nieważności) pod warunkiem uzyskania koncesji. Ustanowienie użytkowania górniczego może być poprzedzone przetargiem. W przypadku kopalin bitumicznych (ropa, gaz) musi być przeprowadzony przetarg. Treścią użytkowania górniczego jest wyłączne prawo do poszukiwania, rozpoznawania i wydobywania kopalin w granicach objętych umową. Użytkowanie górnicze gaśnie w razie utraty mocy koncesji.

PYTANIE 10. RUCH ZAKŁADU GÓRNICZEGO

zakład górniczy - jt wyodrębniony technologicznie i organizacyjnie zespół środków służący bezpośrednio do wydobywania kopaliny ze złoża.

W skład zakładu górniczego wchodzą:

Projektowanie, budowa i utrzymanie obiektów budowlanych zakł. górn. Podlega przepisom prawa budowlanego ze zmianami wynikającymi z pgg. Zadania nadzoru nad tymi obiektami wykonują organy nadzoru górniczego : np. Okręgowe Urzędy Górnicze lub Wyższy Urząd Górniczy.

Dla każdego zakładu górniczego przedsiębiorca powinien opracować plan ruchu zakładu górniczego. Plan ruchu powinien określać szczegółowe przedsięwzięcia w zakresie:
- bezpieczeństwa (powszechnego i pożarowego)

Nie ma obowiązku opracowywania planu ruchu dla działalności koncesjonowanej przez starostę.

Plan ruchu opracowuje się na czas określony, w zależności od wielkości i rodzaju zakładu górniczego. Szczegółowe wymagania dotyczące planu ruchu określają przepisy wykonawcze. Załącznikami są decyzje zezwalające na wykorzystanie elementów środowiska np. powietrza, wód. Plan ruchu opiniowany jest przez wójta ( burmistrza, prez. Miasta). W przypadku braku opinii w terminie 14 dni od doręczenia wniosku przyjmuje się, że nie ma zastrzeżeń do projektowanego planu. Następnie Plan ruchu podlega zatwierdzeniu przez organ nadzoru górniczego.

Ruch zakładu górniczego powinien się odbywać zgodnie z zatwierdzonym planem ruchu. Odstępstwo od planu ruchu dopuszczalne jest tylko w wyjątkowych sytuacjach np. powstania zagrożenia dla życia ludzkiego lub nadzwyczajnego zagrożenia środowiska. Wówczas Kierownik ruchu zakładu górniczego winien niezwłocznie powiadomić właściwy organ nadzoru górniczego i wystąpić o zmianę w planie ruchu.

Kierownictwo i dozór ruchu zakładu górniczego mogą sprawować wyłącznie osoby posiadające szczególne kwalifikacje: stosowne wykształcenie, doświadczenie zawodowe i zdane egzaminy. Do egzaminów można przystąpić mając odpowiedni staż pracy. Przepisy wykonawcze do pgg ściśle określają możliwości awansu na kolejne szczeble dozoru: wymagane wykształcenie, staż pracy na poszczególnych stanowiskach. Egzaminy na dozór i kierownictwo odbywają się przed komisjami nadzoru górniczego (OUG, WUG)

Do obowiązków przedsiębiorcy górniczego należy m.in.:

Ruch zakładu górniczego podlega nadzorowi sprawowanemu przez organy nadzoru górniczego: dyrektorów okręgowych urzędów górniczych i Prezesa Wyższego Urzędu Górniczego. Organy nadzoru sprawują nadzór i kontrolę w zakresie:

Likwidacja zakładu górniczego może nastąpić w wyniku utraty mocy koncesji lub z woli przedsiębiorcy. Likwidację prowadzi się na podstawie planu ruchu likwidowanego zakładu górniczego. W takim planie ruchu określa się m.in.:

Koszty likwidacji zakładu górniczego obciążają przedsiębiorcę: pokrywane są ze środków zgromadzonych na funduszu likwidacji zakładu, a w wyjątkowych sytuacjach z zabezpieczenia ustanowionego w koncesji.

PYTANIE 11. ODPOWIEDZIALNOŚĆ ZA SZKODY WYRZADZONE RUCHEM ZAKŁADU GÓRNICZEGO

Przedsiębiorca prowadzący eksploatację złoża powinien stosować środki ograniczające powstanie szkód w środowisku. We wniosku koncesyjnym oraz planie ruchu zakładu górniczego muszą być określone przedsięwzięcia dla zapobiegania szkodom i naprawie szkód. Organy nadzoru górniczego kontrolują wykonanie powyższych zobowiązań.

Właściciel nieruchomości nie może się sprzeciwić zagrożeniom spowodowanym ruchem zakładu górniczego, jeżeli ruch ten odbywa się zgodnie z przepisami pgg oraz zatwierdzonym planem ruchu zakładu górniczego. Może natomiast żądać naprawienia wyrządzonej ruchem zakładu górniczego szkody.

Za wyrządzoną szkodę odpowiada przedsiębiorca, który w chwili ujawnienia się szkody jest uprawiony do wydobywania kopaliny w rejonie wystąpienia szkody (w granicach obszaru górniczego). Jeżeli szkoda powstała również z innych przyczyn niż ruch zakładu górniczego, przedsiębiorca górniczy odpowiada za wyrządzone szkody solidarnie z innymi osobami odpowiedzialnymi za powstanie szkód. W przypadku braku przedsiębiorcy górniczego odpowiedzialnego za szkodę (braku również jego następcy prawnego) roszczenia przysługują przeciwko Skarbowi Państwa. Skarb Państwa reprezentowany jest przez właściwy miejscowo organ nadzoru górniczego. Na obszarach górniczych po zlikwidowanych kopalniach obowiązki naprawy szkód przejęły jednostki organizacyjne finansowane z budżetu państwa.

Naprawienie szkody powinno nastąpić poprzez przywrócenie stanu poprzedniego (przed wystąpieniem szkody). Obowiązek przywrócenia stanu poprzedniego ciąży na przedsiębiorcy.

Przywrócenie stanu poprzedniego może nastąpić poprzez:

Jeżeli nie jest możliwe przywrócenie stanu poprzedniego lub koszty tego przywrócenia rażąco przekraczałyby wielkość szkody, naprawienie szkody może nastąpić przez zapłatę odszkodowania.

Roszczenia dotyczące naprawy szkód dochodzone są w postępowaniu ugodowym z przedsiębiorcą górn. Jeżeli przedsiębiorca odmówił zawarcia ugody lub jeżeli od zgłoszenia roszczenia upłynęło 30 dni możliwe jest sądowe dochodzenie roszczeń (przed sądami powszechnymi). Postępowanie sądowe toczy się na koszt przedsiębiorcy (w wyjątkowych przypadkach - bardzo rzadko - kosztami może być obciążony powód), powód nie ma obowiązku uiszczania kosztów sądowych.

Zakłady górnicze muszą posiadać służby zajmujące się naprawą szkód.

W trakcie działalności zakład górniczy jest obowiązany tworzyć rezerwy finansowe na pokrycie kosztów napraw szkód.

W celu zabezpieczenia środków finansowych na naprawę szkód, które powstały po likwidacji zakładu górniczego, przedsiębiorca górniczy obowiązany jest tworzyć niezależne fundusze:

  1. ustanowienie zabezpieczenia - organ koncesyjny dla zabezpieczenia roszczeń ochrony środowiska (w tym dotyczących naprawy szkód) po zakończeniu koncesjonowanej działalności, może uzależnić udzielenie koncesji od ustanowienia zabezpieczenia, zabezpieczenie może również być w szczególnych przypadkach przeznaczone na naprawę lub odszkodowania w przypadku braku środków finansowych,

  2. likwidacji zakładu górniczego - niezależnie od środków finansowych przeznaczonym na likwidację wyrobisk i obiektów górniczych, gromadzone są środki na naprawę szkód spowodowanych ruchem zakładu górniczego.

W zakresie odpowiedzialności za szkody spowodowane ruchem zakładu górniczego, w sprawach nie uregulowanych przepisami pgg mają zastosowanie przepisy kodeksu cywilnego.

PYTANIE 12. POWSZECHNA OCHRONA DRZEW I KRZEWÓW

Powszechna ochrona drzew i krzewów odnosi się do tych drzew i krzewów, które rosną poza lasami. Obejmuje skwerki, parki miejskie, pola, zadrzewienia i zakrzewienia śródpolne.

Podstawową zasadą jest, że władający nieruchomością jest obowiązany utrzymywać w należytym stanie rosnące na jego nieruchomości drzewa i krzewy.

Ustawa z dnia 16.04.2004r. o ochronie przyrody przewiduje że obowiązkiem gminy jest zakładanie i utrzymywanie w należytym stanie terenów zieleni i zadrzewień, przy zastosowaniu zasady proporcjonalności. Prace ziemne prowadzone w obrębie bryły korzennej drzew i krzewów z wykorzystaniem sprzętu mechanicznego należy wykonywać w sposób jak najmniej szkodliwy.

Podstawowym instrumentem powszechnej ochrony drzew i krzewów jest zezwolenie na usunięcie drzewa lub krzewu. Jeżeli chcemy usunąć drzewo lub krzew to musimy uzyskać zezwolenie odpowiedniego organu. Co do zasady jest nim wójt (burmistrz, prezydent miasta), a gdy drzewo rośnie na obszarze należącym do gminy to zezwolenie wydaje starosta. Organem wydającym zezwolenie może być także Wojewódzki Konserwator Zabytków, w sytuacji, gdy drzewo rośnie na nieruchomości wpisanej do rejestru zabytków.

Ograniczenia w usuwaniu drzew i krzewów- usunięcie drzewa lub krzewu z  nieruchomości wymaga zezwolenia wydaje je  organ ( wójt, burmistrz prezydent miasta). Jeżeli nieruchomość jest wpisana do rejestru zabytków właściwy jest wojewódzki konserwator zabytków: w odniesieniu do nieruchomości które są własnością gminy- starosta. Na obszarach objętych ochroną krajobrazową czyli parku narodowego lub rezerwatu przyrody właściwy dyrektor parku lub wojewoda. Zezwoleń udziela się na wniosek, który powinien zawierać dane dotyczące:- gatunku drzewa krzewu, - obwód pnia mierzonego na wysokości 130 cm. co do krzewów wielkość zajmowanej powierzchni, -przeznaczenie terenu na którym rośnie drzewo, krzew- termin i przyczynę zamierzonego usunięcia,- tytuł prawny do nieruchomości. Jeżeli władający nieruchomością  nie jest właścicielem, to konieczne jest przedstawienie zgody właściciela.

Wyjątki od tej zasady (usuwania bez zezwolenia) dotyczy drzew i krzewów

a) w lasach,  

b)owocowych( wyjątek nieruchomość wpisana do rejestru zabytków, w granicach parku narodowego, rezerwatu przyrody - na obszarach nie objętych ochroną krajobrazową),  

c) na plantacjach drzew i krzewów,

d) których wiek nie przekracza 5 lat,  

e) usuwanych w związku z funkcjonowaniem ogrodów botanicznych i zoologicznych,  

f) usuwanych z mocy decyzji wł. organu z obszarów między linia brzegu a wałem przeciwpowodziowym( naturalnym wysokim brzegiem, w którym wbudowano trasę wału przeciwpowodziowego) z wałów przeciwpowodziowych i terenów w odległości mniejszych niż 3m od stopy wału,

g) które utrudniają widoczność sygnalizatorów i pociągów jak również utrudniają eksploatacje urządzeń kolejowych usuwanych na podstawie decyzji wł. organu ( starosta),  

h) stanowiących przeszkody lotnicze usuwane na podstawie decyzji Prezesa Urzędu Lotnictwa Cywilnego.

Organ zezwalający może uzależnić zezwolenie od przesadzenia drzew i krzewów w miejsce wskazane lub zastąpienie ich nowymi w ilości nie mniejszej niż ilość usuwanych. Za usunięcie drzewa lub krzewu pobiera się opłatę, chyba że ustawa zwalnia z jej wniesienia. Usunięcie bez stosownego zezwolenia podlega administracyjnej karze pieniężnej. Wyżej opisane wymagania nie dotyczą drzew i krzewów usuwanych z nieruchomości objętych lokalizacją drogi publicznej z wyjątkiem usuwanych nieruchomości wpisanej do rejestru zabytków ( art.21 ust.2 ustawy z dnia 10.04.2003r. o szczególnych zasadach przygotowania i realizacji inwestycji w zakresie dróg publicznych) odrębne zasady odnoszą się do usuwania drzew i krzewów ze strefy ochronnych urządzeń pomiarowych państwowych służb hydrogeologicznej i hydrologicznej.

PYTANIE 13. DECYZJA O ODEBRANIU ZWIERZECIA

Ustawa o ochronie zwierząt wprowadza obowiązek humanitarnego traktowania wszystkich zwierząt, bez względu na ich rodzaj, wielkość, przeznaczenie itd. Przede wszystkim zabronione jest nieuzasadnione lub niehumanitarne zabijanie zwierząt, a także znęcanie sie nad nimi. Przykładowy katalog zachowań człowieka uważanych za znęcanie się został sformułowany w ustawie. Znęcaniem się jest zadawanie bólu, cierpien bądź dopuszczanie do nich, a zwłaszcza np.: umyślne zranienie lub okaleczenie zwierzęcia, bicie zwierzat przedmiotami twardymi i ostrymi lub sprawiającymi ból, transport i ich przenoszenie w sposób powodujący u nich zbędne cierpienie i stres, organizowanie walk zwierząt,

Znęcanie się nad zwierzęciem jest przestępstwem.

Dodatkowa sankcja tytułu znęcania się nad zwierzęciem może być czasowe odebranie go właścicielowi lub opiekunowi w drodze decyzji wójta (burmistrza lub prezydenta miasta). Odebrane zwierzę podlega przekazaniu:

-do schroniska (zwierzę domowe lub laboratoryjne)

- państwowej jednostce organizacyjnej prowadzącej gospodarstwo rolne (zwierzę gospodarskie)

- ogrodowi zoologicznemu lub schronisku dla zwierząt (zwierzę wykorzystywane dla celów rozrywkowych, widowiskowych, filmowych).

Niezbędna jest zgoda podmiotu, któremu zwierzę ma być przekazane. Decyzja o czasowym odebraniu podlega natychmiastowemu wykonaniu (odwołanie nie wstrzymuje jej wykonalności). Odwołanie można wnieść w ciagu 3 dni, a podlega ono rozpatrzeniu w ciągu 7 dni.

Gdy dalsze pozostawienie zwierzęcia u dotychczasowego właściciela zagraża jego życiu to policjant lub upoważniony przedstawiciel organizacji społecznej, której statutowym celem jest ochrona zwierząt; może odebrać zwierzę, zawiadamiając o tym niezwłocznie wójta (burmistrza, prezydenta miasta), w celu podjęcia decyzji o odebranie zwierzęcia. Koszt utrzymania, transportu, leczenia odebranego zwierzęcia ponosi jego dotychczasowy właściciel (opiekun).

PYTANIE NR 14 - F0RMY OCHRONY PRZYRODY

Większość omawianych w ustawie o ochronie przyrody wymagań reguluje tzw.

1) Ochronę in situ - odnosi się ona do gatunków roślin, zwierząt i grzybów oraz elementów przyrody nieożywionej w miejscach ich naturalnego występowania (ten rodzaj ochrony obejmuje ustanowienie parku narodowego lub rezerwatu przyrody)

oraz

2) ochronę ex situ - odnoszącą się do tych elementów przyrody, które znajdują się poza miejscami ich naturalnego występowania (np. ogród zoologiczny), a w odniesieniu do skał, skamieniałości i minerałów - w miejscach ich przechowywania.

Przyjmując jako kryterium rodzaj chronionego dobra, można wyróżnić następujące prawne formy ochrony przyrody:

1. obszarową (parki narodowe, rezerwaty przyrody, parki krajobrazowe, obszary chronionego krajobrazu, obszary Natura 2000),

2. indywidualną (pomniki przyrody, stanowiska dokumentacyjne, użytki geologiczne, zespoły przyrodniczo-krajobrazowe),

3. gatunkową (roślin, zwierząt i grzybów).

Ustawa o ochronie przyrody wymienia następujące formy ochrony przyrody:

1. parki narodowe,

2. rezerwaty przyrody,

3. parki krajobrazowe,

4. obszary chronionego krajobrazu,

5. obszary Natura 2000,

6. pomniki przyrody,

7. stanowiska dokumentacyjne,

8. użytki ekologiczne,

9. zespoły przyrodniczo-krajobrazowe,

10. ochrona gatunkowa roślin, zwierząt i grzybów.

  1. PARK NARODOWY

Park narodowy to jedna z obszarowych form ochrony przyrody, czyli instytucji prawnych tworzonych w celu ochrony walorów przyrodniczych środowiska. Jest to obszar wyróżniający się szczególnymi wartościami przyrodniczymi, naukowymi, społecznymi, kulturowymi i edukacyjnymi, obejmujący powierzchnię nie mniejszą niż 1000 ha.

Na obszarze parku narodowego ochronie podlega całość przyrody oraz walory krajobrazowe.

Park narodowy tworzy się w celu zachowania różnorodności biologicznej, zasobów, tworów i składników przyrody nieożywionej i walorów krajobrazowych, przywrócenia właściwego stanu zasobów i składników przyrody oraz odtworzenia zniekształconych siedlisk przyrodniczych, siedlisk roślin, zwierząt i grzybów.

Na obszarach graniczących z parkiem narodowym wyznacza się otulinę parku narodowego (może w niej być utworzona strefa ochronna zwierząt łownych ze względu na potrzebę ochrony zwierząt w parku narodowym).

Park narodowy tworzony jest w drodze ROZPORZĄDZENIA RADY MINISTRÓW.

Wymaga ono uzgodnienia właściwych miejscowo organów „uchwałodawczych” jednostek samorządu terytorialnego oraz opinii zainteresowanych organizacji pozarządowych (w istocie - organizacji społecznych, których statutowym celem jest ochrona przyrody).

Opinia powinna być wyrażona w terminie 30 dni, pod rygorem domniemania zgody. Termin ten nie dotyczy uzgodnień z organami „uchwałodawczymi”. Rozporządzenie powyższe reguluje także kwestię zmiany granic oraz likwidacji parku narodowego.

Likwidacja oraz zmniejszenie obszaru parku narodowego może nastąpić wyłącznie w razie bezpowrotnej utraty jego wartości przyrodniczych i kulturowych.

W Polsce jest obecnie 23 parki narodowe.

Utworzenie parku narodowego i rezerwatu przyrody na nieruchomościach, które nie stanowią przedmiotu własności Skarbu Państwa, wymaga zgody ich właściciela, a w razie jej braku konieczne staje się wywłaszczenie.

Nieruchomości Skarbu Państwa, położone w granicach parku narodowego, służące realizacji jego celów, przechodzą w trwały zarząd tegoż parku. Uprawnionym do pierwokupu nieruchomości położonej w granicach parku narodowego jest Skarb Państwa, a prawo to jest wykonywane przez dyrektora parku narodowego.

Park narodowy jest państwową jednostką budżetową w rozumieniu przepisów o finansach publicznych; koszt jego utrzymania ponosi Skarb Państwa.

STATUT parku narodowego ustala minister właściwy do spraw środowiska w drodze ZARZĄDZENIA.

Na czele parku narodowego stoi dyrektor parku narodowego powoływany przez ministra właściwego do spraw środowiska, spośród kandydatów wyłonionych w drodze konkursu.

Do konkursu mogą przystąpić wyłącznie osoby posiadające:

- dyplom ukończenia studiów wyższych na jednym z następujących kierunków: biologia, geografia, geologia, leśnictwo, ochrona środowiska, rolnictwo,

- co najmniej 10-letni staż pracy w zawodzie zgodnym z kierunkiem studiów, w tym 3-letni staż na stanowisku kierowniczym.

Ustawa o ochronie przyrody zalicza dyrektora parku narodowego do Służb Ochrony Przyrody, ale jest on także bez wątpienia organem administracji publicznej w zakresie ochrony przyrody, gdyż wszystkie rozstrzygnięcia dotyczące parku narodowego powinny być z nim uzgadniane.

Ustawa określa szereg działań, które mają być prowadzone w parku narodowym. Wszelkie działania w parku narodowym są podporządkowane prawom ochrony przyrody.

Do zadań dyrektora parku narodowego należą m.in.:

- sprawowanie zarządu parkiem narodowym,

- reprezentowanie Skarbu Państwa w stosunkach cywilnoprawnych w zakresie mienia pozostającego w trwałym zarządzie parku narodowego,

- realizacja ustaleń ochrony przyrody,

- wydawanie zarządzeń określających sposoby korzystania z obszarów parku w celach turystycznych, edukacyjnych, rekreacyjnych i sportowych,

- prowadzenie postępowań w sprawach o wykroczenia, udział w rozprawach przed sądami powszechnymi w charakterze oskarżyciela publicznego,

- zapewnienie bezpieczeństwa osób przebywających "w górach na terenie parku narodowego".

Organem właściwym w sprawie odwołania dyrektora parku narodowego jest minister właściwy do spraw środowiska.

Przy ministrze właściwym do spraw środowiska działa Państwowa Rada Ochrony Przyrody - organ opinio-doradczy w zakresie ochrony przyrody.

W parkach narodowych zabrania się m.in.:

- chwytania lub zabijania dziko występujących zwierząt,

- zmiany stosunków wodnych, regulacji rzek i potoków, jeżeli te nie służą ochronie przyrody,

- zakłócania ciszy,

- zbioru dziko występujących roślin i grzybów oraz ich części, za wyjątkiem miejsc wyznaczonych przez dyrektora parku narodowego,

- amatorskiego połowu ryb, za wyjątkiem miejsc wyznaczonych przez dyrektora parku narodowego,

- biwakowania, za wyjątkiem miejsc wyznaczonych przez dyrektora parku narodowego,

- wspinaczki, eksploracji jaskiń lub zbiorników wodnych, za wyjątkiem miejsc wyznaczonych przez dyrektora parku narodowego.

Minister właściwy do spraw środowiska może powierzyć dyrektorowi, poza granicami parku narodowego, wykonywanie zadań związanych z funkcjonowaniem obszarów Natura 2000.

Poza dyrektorem w parku działa Służba Parku Narodowego, do której należy wykonywanie zadań związanych z ochroną przyrody, badaniami naukowymi i działalnością edukacyjną, ochroną mienia parku narodowego, a także zwalczanie przestępstw i wykroczeń w zakresie ochrony przyrody na terenie parku oraz Straż Parku Narodowego.

Do zadań Służby Parku Narodowego należy m.in.:

- realizacja ustaleń planu ochrony i zadań ochronnych,

- informowanie i promocja w zakresie przyrody, w tym prowadzenie muzeum przyrodniczego.

Funkcjonariuszom Straży Parku Narodowego przysługują uprawnienia policyjne (w tym: legitymowanie osób podejrzanych o popełnienie przestępstwa lub wykroczenia, ustalanie tożsamości świadków, zatrzymywanie i przekazywanie Policji lub innym organom, kontrola wnoszenia opłat za wstęp na teren parku narodowego, a w razie zaistnienia uzasadnionego podejrzenia popełnienia przestępstwa lub wykroczenia kontrola środków transportu, przeszukanie pomieszczeń, zatrzymywanie przedmiotów pochodzących z przestępstwa, stosowanie środków przymusu bezpośredniego. Straży Parku Narodowego przysługuje także prawo nakładania w postępowaniu mandatowym grzywien z tytułu niektórych wykroczeń. Niektóre z tych zadań mogą być wykonywane poza granicami parku narodowego.

Pracownikom Służby Parku Narodowego przysługuje:

- bezpłatne umundurowanie, które noszą przy wykonywaniu czynności służbowych,

- bezpłatne mieszkanie, jeżeli stanowisko oraz charakter pracy są związane z koniecznością zamieszkania w miejscu jej wykonywania (przysługuje ono m.in. dyrektorowi parku, zastępcy dyrektora, głównemu księgowemu, strażnikom Straży Parku Narodowego, nadleśniczym, kierownikowi szkółki leśnej).

Park narodowy podlega udostępnianiu w celach naukowych, edukacyjnych, kulturowych, turystycznych, rekreacyjnych i sportowych, jednakże tylko w sposób, który nie wpłynie negatywnie na stan jego przyrody. W planie ochrony należy uwzględnić miejsca, które mogą być udostępniane oraz dopuszczalną liczbę osób, które mogą w nich jednocześnie przebywać.

Za wstęp do parku lub na niektóre jego obszary oraz za udostępnianie parku lub niektórych jego obszarów mogą być pobierane opłaty. Minister właściwy do spraw środowiska, w drodze rozporządzenia, określa parki narodowe lub niektóre ich obszary, gdzie za wstęp pobiera się opłaty. Wysokość opłat ustala dyrektor parku narodowego. Opłata z tyt. jednorazowego wstępu do parku nie może przekraczać kwoty 6 zł. (stawki opłat są waloryzowane).

Opłaty nie pobiera się m.in. od:

- dzieci w wieku do 7 lat,

- uczniów szkół i studentów odbywających zajęcia dydaktyczne w parku narodowym, w zakresie uzgodnionym z jego dyrektorem,

- mieszkańców gmin położonych w granicach parku i graniczących z nim,

- osób udających się do miejsc kultu religijnego,

- osób udających się do plaż wyznaczonych w parku narodowym.

50 % opłatę uiszczają m.in.:

- osoby niepełnosprawne,

- uczniowie i studenci,

- osoby niepełnosprawne,

- emeryci i renciści.

Wpływy z opłat są dochodami gospodarstw pomocniczych przy parkach narodowych; przeznaczane są na tworzenie i utrzymywanie infrastruktury turystycznej i edukacyjnej parku oraz na ochronę przyrody.

15 % kwartalnych wpływów z opłat przeznacza się na dofinansowanie działalności ratowniczej Górskiego Ochotniczego Pogotowia Ratunkowego oraz Tatrzańskiego Ochotniczego Pogotowia Ratunkowego, działających na terenie danego parku narodowego.

2. REZERWATY PRZYRODY

Rezerwat przyrody obejmuje obszary zachowane w stanie naturalnym lub mało zmienionym, ekosystemy, ostoje i siedliska (przyrodnicze, roślin, zwierząt, grzybów) oraz twory i składniki przyrody nieożywionej, wyróżniające się szczególnymi wartościami przyrodniczymi, naukowymi, kulturowymi lub walorami krajobrazowymi.

Ustawa nie określa minimalnej powierzchni rezerwatu. Wokół rezerwatu może być utworzona otulina, czyli strefa ochronna granicząca z formą przyrody, wyznaczona indywidualnie dla danej formy ochrony przyrody w celu zabezpieczenia przed zagrożeniami zewnętrznymi wynikającymi z działalności człowieka.

Uznanie za rezerwat przyrody następuje w DRODZE ROZPORZĄDZENIA WOJEWODY, które określa jego nazwę, położenie lub przebieg granicy i otulinę, jeżeli została wyznaczona, cele ochrony oraz rodzaj, typ i podtyp rezerwatu przyrody, a także organ sprawujący nadzór nad rezerwatem.

Zmiana granic rezerwatu, celów jego ochrony, a także zniesienie może nastąpić tylko w razie bezpowrotnej utraty wartości przyrodniczych, dla których ochrony utworzono rezerwat. Wymaga to zgody ministra właściwego do spraw środowiska oraz opinii Wojewódzkiej Komisji Ochrony Przyrody.

Wojewoda, w drodze rozporządzenia, może wprowadzić opłaty za wstęp na teren rezerwatu przyrody. Stawka opłaty nie może być wyższa niż 6 zł. i podlega waloryzacji.

Wpływy z tego tytułu są przeznaczane na ochronę przyrody.

Wymagania ochronne (nakazy, zakazy, ograniczenia zachowania się) obowiązujące w parku narodowym i rezerwacie przyrody wynikają bezpośrednio z ustawy - nie ma możliwości dookreślenia ich w drodze aktu tworzącego tę formę ochronną.

Obejmują one m.in. zakazy:

- budowy lub rozbudowy obiektów budowlanych i urządzeń technicznych, z wyjątkiem obiektów i urządzeń służących celom parku narodowego lub rezerwatu przyrody,

- rybactwa, z wyjątkiem obszarów ustalonych w planie ochrony lub zadaniach ochronnych,

- pozyskiwania, niszczenia lub umyślnego uszkadzania roślin albo grzybów,

- niszczenia gleby lub zmiany przeznaczenia i użytkowania gruntów,

- zakłócania ciszy,

- wprowadzania organizmów genetycznie zmodyfikowanych.

Zakazy te nie dotyczą m.in.:

- wykonywania zadań wynikających z planu ochrony lub zadań ochronnych,

- prowadzenia akcji ratowniczej oraz działań związanych z bezpieczeństwem powszechnym,

- wykonywania zadań z zakresu obronności kraju w przypadku zagrożenia bezpieczeństwa państwa.

Minister właściwy do spraw środowiska może zezwolić na odstępstwa od powyższych zakazów, jeżeli jest to uzasadnione potrzebą ochrony przyrody, wykonywaniem badań naukowych, celami edukacyjnymi, kulturowymi, turystycznymi, rekreacyjnymi i sportowymi, celami kultu religijnego lub realizacją inwestycji liniowych celu publicznego w przypadku braku rozwiązań alternatywnych, pod warunkiem przeprowadzenia przez inwestora działań kompensujących utratę wartości przyrodniczych danego obszaru.

3. PARK KRAJOBRAZOWY

Park krajobrazowy obejmuje obszar chroniony ze względu na wartości przyrodnicze, historyczne i kulturowe oraz walory krajobrazowe w celu zachowania, popularyzacji tych wartości w warunkach zrównoważonego rozwoju.

Na obszarach parku krajobrazowego może być wyznaczona otulina.

Utworzenie parku krajobrazowego lub powiększenie jego obszaru następuje w drodze ROZPORZĄDZENIA WOJEWODY, które określa jego nazwę, obszar, przebieg granicy i otulinę, jeżeli została wyznaczona, szczególne cele ochrony oraz zakazy właściwe dla danego parku krajobrazowego lub jego części, wybrane spośród ustalonych ustawą.

Likwidacja lub zmniejszenie obszaru parku krajobrazowego następuje w drodze ROZPORZĄDZENIA WOJEWODY, po uzgodnieniu z właściwym i miejscowo radami gmin, z powodu bezpowrotnej utraty wartości przyrodniczych, historycznych i kulturowych oraz walorów krajobrazowych na obszarach projektowanych do wyłączenia spod ochrony.

STATUT parku krajobrazowego lub zespołu parków krajobrazowych określający strukturę organizacyjną parku lub zespołu parków nadaje wojewoda w drodze ZARZĄDZENIA.

Grunty rolne, leśne oraz inne nieruchomości znajdujące się w granicach parku krajobrazowego pozostawia się w gospodarczym wykorzystaniu.

Co do zasady wymagania ochronne w parkach narodowych i rezerwatach przyrody zostały ujednolicone. W parku krajobrazowym wymagania ochronne każdorazowo muszą być określane aktem tworzącym tę formę ochronną, czyi rozporządzeniem wojewody. Ich ramowy wykaz formułuje ustawa, a zadaniem wojewody jest ustanowienie takich ograniczeń, które są niezbędne dla ochrony parku.

Mogą to być m.in. zakazy:

- realizacji przedsięwzięć mogących znacząco oddziaływać na środowisko,

- umyślnego zabijania dziko występujących zwierząt, niszczenia ich nor, legowisk, innych schronień i miejsc rozrodu oraz tarlisk i złożonej ikry, z wyjątkiem amatorskiego wykonywania czynności w ramach racjonalnej gospodarki rolnej, leśnej, rybackiej i łowieckiej,

- dokonywania zmian stosunków wodnych, jeżeli zmiany te nie służą ochronie przyrody lub racjonalnej gospodarce rolnej, leśnej, wodnej lub rybackiej,

- prowadzenia chowu i hodowli zwierząt metodą bezściółkową,

- organizowania rajdów motorowych i samochodowych.

Zakazy te nie dotyczą m.in.:

- wykonywania zadań wynikających z planu ochrony,

- prowadzenia akcji ratowniczej lub działań związanych z bezpieczeństwem powszechnym,

- wykonywania na rzecz obronności kraju i bezpieczeństwa państwa,

- realizacji inwestycji celu publicznego,

- prowadzenia racjonalnej gospodarki rybackiej,

- wykonywania zadań z zakresu ochrony przyrody przez Służbę Parku Krajobrazowego.

Dla parków narodowych, rezerwatów przyrody i parków krajobrazowych sporządza się i realizuje plan ochrony.

Ustanawia się go w terminie 5 lat od dnia utworzenia parku narodowego, uznania obszaru za rezerwat przyrody albo utworzenia parku krajobrazowego.

Plan ochrony sporządza się na okres 20 lat.

Do czasu jego przyjęcia należy ustalić zadania ochronne, na czas nie dłuższy niż 5 lat.

Rozstrzygnięcie w przedmiocie ustanowienia panu ochrony powinno być dokonane w terminie 6 m-cy od otrzymania jego projektu. Rozstrzygnięciem tym dla parku krajobrazowego i rezerwatu przyrody jest rozporządzenie wojewody.

Na czele parku krajobrazowego stoi dyrektor parku krajobrazowego, powoływany przez WOJEWODĘ w drodze ROZPORZĄDZENIA, po zasięgnięciu opinii Wojewódzkiej Rady Ochrony Przyrody.

Dyrektora parku krajobrazowego położonego na terenie kilku województw powołuje wojewoda właściwy ze względu na siedzibę parku, w porozumieniu z pozostałymi wojewodami.

Do zadań dyrektora parku krajobrazowego należy m.in.:

Zadania z zakresu ochrony przyrody, walorów krajobrazowych, wartości historycznych i kulturowych oraz działalności edukacyjnej na terenie parku krajobrazowego wykonuje Służba Parku Krajobrazowego.

Do jej zadań należy m.in.:

Wojewoda, w drodze decyzji administracyjnej, może powierzyć dyrektorowi parku krajobrazowego wykonywanie poza granicami parku zadań związanych z funkcjonowaniem i ochroną obszarów Natura 2000, w zakresie ochrony siedlisk przyrodniczych, gatunków roślin i zwierząt oraz realizacji ustaleń planu ochrony.

- Pracownik Służby Parku Krajobrazowego ma prawo do legitymowania osób naruszających przepisy o ochronie przyrody, a w razie odmowy okazania dokumentu pozwalającego na ustalenie tożsamości - zwracania się do Policji lub innych organów właściwych do ustalenia tożsamości.

Minister właściwy do spraw Środowiska określi, w drodze rozporządzenia:

4. OBSZARY CHRONIONEGO KRAJOBRAZU

Obszar chronionego krajobrazu obejmuje tereny chronione ze względu na wyróżniający się krajobraz o zróżnicowanych ekosystemach, wartościowe ze względu na możliwość zaspokajania potrzeb związanych z turystyką i wypoczynkiem lub pelnioną funkcją korytarzy ekologicznych (tzn. obszarów umożliwiających migrację roślin, zwierząt lub grzybów).

Wyznaczanie obszaru chronionego krajobrazu następuje w drodze rozporządzenia wojewody, w uzgodnieniu z właściwą miejscowo radą gminy.

Rozporządzenie określa jego nazwę, położenie, obszar, sprawującego nadzór, ustalenia dotyczące czynnej ochrony ekosystemów oraz zakazy (ograniczenia) właściwe dla danego obszaru chronionego krajobrazu lub jego części.

Potencjalny wykaz ograniczeń zachowania się określa ustawa. Są one zbliżone do zakazów, które mogą stanowić konsekwencje utworzenia parku krajobrazowego.

Jeżeli obszar chronionego krajobrazu nie został wyznaczony w drodze rozporządzenia wojewody, może to uczynić rada gminy w drodze uchwały.

Likwidacja lub zmiana granicy obszaru chronionego krajobrazu może nastąpić TYLKO z powodu bezpowrotnej utraty wyróżniającego się krajobrazu o „zróżnicowanych ekosystemach i możliwości zaspokajania potrzeb związanych z turystyką i wypoczynkiem” i wymaga opinii Wojewódzkiej Rady Ochrony Przyrody oraz właściwej miejscowo rady gminy.

Na obszarze chronionego krajobrazu mogą być wprowadzone m.in. następujące zakazy:

Zakazy powyższe nie dotyczą m.in.:

5. OBSZARY NATURA 2000

Obszary Natura 2000 stanowią formę realizacji zobowiązań wynikających z dwóch dyrektyw wspólnoty Europejskiej, tzn.

  1. dyrektywy ptasiej (obejmują obszary specjalnej ochrony ptaków, wyznaczone w oparciu o przepisy Unii Europejskiej w celu ochrony populacji dziko występujących ptaków,

oraz

  1. dyrektywy habitatowej (obejmują obszary specjalnej ochrony siedlisk wyznaczone w oparciu o przepisy Unii Europejskiej w celu trwałej ochrony siedlisk przyrodniczych populacji zagrożonych wyginięciem gatunków lub w celu odtworzenia właściwego stanu ochrony siedlisk przyrodniczych (właściwego stany ochrony tych gatunków).

Wspomniane obszary mogą obejmować całość lub część obszarów (obiektów) zaliczonych do parków narodowych, rezerwatów przyrody, parków krajobrazowych, obszarów chronionego krajobrazu, pomników przyrody, stanowisk dokumentacyjnych, użytków ekologicznych oraz zespołów przyrodniczo-krajobrazowych.

Procedura tworzenia obszarów Natura 2000

Opracowanie projektu planowanych obszarów Natura 2000 jest zadaniem ministra właściwego do spraw środowiska.

Osobno tworzy się listy obszarów siedliskowych, a osobno listy występowania dzikiego ptactwa.

Zamieszczenie danego obszaru na liście planowanych obszarów Natura 2000 wymaga opinii rady właściwych gmin, brak opinii w terminie 30 dni oznacza brak uwag.

Z chwilą zamieszczenia obszaru na liście planowanych obszarów Natura 2000 powstaje reżim ochronny, co oznacza, że do planowanych obszarów Natura 2000 stosuje się te same zasady, co do obszarów już istniejących.

Wspomniana lista, po akceptacji przez radę ministrów, podlega przekazaniu do Komisji Europejskiej.

W przypadku obszarów występowania dzikiego ptactwa (tzw. obszarów ptasich0 lista przesyłana jest do Komisji Europejskiej w celach informacyjnych, a w przypadku obszarów siedliskowych listę przesyła się w celu jej zatwierdzenia przez Komisje Europejską (lista obszarów ochrony siedlisk wymaga uzgodnienia Komisji Europejskiej).

Zatwierdzenie listy przez KE ma postać decyzji administracyjnej.

Na obszarach Natura 2000 zakazana jest realizacja wszelkich przedsięwzięć, które mogą niekorzystnie wpłynąć na siedliska roślin i zwierząt. Realizacja takich przedsięwzięć jest jednak możliwa w sytuacji, gdy przemawia za tym nadrzędny interes o charakterze społecznym i gospodarczym i brak jest rozwiązań alternatywnych.

Prowadzenie działalności rolnej, leśnej, łowieckiej lub rybackiej na obszarach Natura 2000 wchodzących w skład parków narodowych i rezerwatów przyrody jest dozwolona wyłącznie w zakresie, w jakim nie narusza to zakazów obowiązujących na tych obszarach.

Właściwy miejscowo wojewoda, a na obszarach morskich dyrektor właściwego urzędu morskiego, może zezwolić na realizację planu lub przedsięwzięcia, które mogą mieć negatywny wpływ na siedliska przyrodnicze oraz gatunki roślin i zwierząt, dla których ochrony został wyznaczony obszar Natura 2000, zapewniając wykonanie kompensacji przyrodniczej, niezbędnej do zapewnienia spójności i właściwego funkcjonowania sieci obszarów Natura 2000.

Jeżeli jednak na obszarze Natura 2000 występuje siedlisko lub gatunek o znaczeniu priorytetowym, zezwolenia na realizację danego przedsięwzięcia może zostać udzielone wyłącznie w celu:

- ochrony zdrowia i życia ludzi,

- zapewnienia bezpieczeństwa publicznego,

- uzyskania koniecznych następstw o pierwszorzędnym znaczeniu dla środowiska przyrodniczego, wynikających z koniecznych wymogów nadrzędnego interesu publicznego, po uzyskaniu opinii Komisji Europejskiej.

Wydając zezwolenie na realizację przedsięwzięcia, wojewoda lub dyrektor urzędu morskiego ustala zakres, termin i sposób wykonania kompensacji przyrodniczej (jej koszty ponosi podmiot realizujący plan lub przedsięwzięcie); wojewoda lub dyrektor urzędu morskiego nadzoruje wykonanie kompensacji przyrodniczej, informuje ministra właściwego do spraw środowiska o wydanych zezwoleniach, o ich wykorzystaniu oraz o skutkach realizacji planu lub przedsięwzięcia i wykonanej kompensacji przyrodniczej.

Jeżeli działania na obszarze Natura 2000 zostały podjęte bez przeprowadzenia postępowania w sprawie oceny oddziaływania na środowisko, wojewoda, a na obszarach wodnych dyrektor właściwego urzędu morskiego, nakazuje ich natychmiastowe wstrzymanie i podjęcie w wyznaczonym terminie niezbędnych czynności w celu przywrócenia poprzedniego stanu danego obszaru, jego części lub chronionych na nim gatunków.

Plan ochrony obszaru Natura 2000 określa minister właściwy do spraw środowiska, w drodze rozporządzenia, w oparciu o plany obejmujące taki obszar (ochrony parku narodowego, rezerwatu przyrody, parku krajobrazowego oraz ochrony lasu).

Projekt planu ochrony powinien powstać w terminie 5 lat od wyznaczenia obszaru i wymaga uzgodnienia z radami właściwych miejscowo gmin.

Plan ochrony obszaru Natura 2000 powinien określać:

Nadzór nad funkcjonowaniem obszaru natura 2000 sprawuje minister właściwy do spraw środowiska (może on m.in. wydawać zalecenia i wytyczne dotyczące ich ochrony i funkcjonowania).

Ustawa zabrania podejmowania działań mogących w znaczący sposób:

Na obszarach Natura 2000 nie podlega ograniczeniu działalność:

6. POMNIKI PRZYRODY

Przedmiotem ochrony indywidualnej są:

USTANOWIENIE, ZNIESIENIE, ZAKAZY I NAKAZY ODNOSZĄ SIĘ DO WSZYSTKICH FORM OCHRONY INDYWIDUALNEJ !!!

W stosunku do wymienionych form ochrony przyrody mogą być wprowadzone m.in. następujące zakazy:

Powyższe zakazy nie dotyczą:

Pomnikami przyrody są pojedyncze twory przyrody ożywionej i nieożywionej lub ich skupiska o szczególnej wartości przyrodniczej, naukowej, kulturalnej, historycznej lub krajobrazowej oraz odznaczające się indywidualnymi cechami, wyróżniającymi je spośród innych tworów, okazałych rozmiarów drzewa, krzewy gatunków rodzimych lub obcych, źródła, wodospady, wywierzyska, skałki, jary, głazy narzutowe oraz jaskinie.

Na terenach niezabudowanych, jeżeli nie stanowi to zagrożenia dla ludzi lub mienia, drzewa stanowiące pomniki przyrody podlegają ochronie aż do ich samoistnego, całkowitego rozpadu.

Kryteria uznawania tworów przyrody żywej i nieożywionej za pomniki przyrody może określić minister właściwy do spraw środowiska, w drodze rozporządzenia, kierując się potrzebą ochrony drzew i krzewów ze względu na ich wielkość, wiek, pokrój i znaczenie estetyczne i krajobrazowe.

Objęcie ochroną indywidualną pomników przyrody następuje zasadniczo w drodze rozporządzenia wojewody, a jeżeli nie doszło do jego podjęcia, wdrożenie ochrony może nastąpić w drodze uchwały rady gminy.

Akt ten powinien określać nazwę i lokalizację chronionego obiektu, organ sprawujący nadzór, szczególne cele ochrony, a w razie potrzeby ustalenia dotyczące ochrony czynnej oraz przede wszystkim wykaz nakazów i zakazów obowiązujących w odniesieniu do chronionego obiektu, obszaru lub jego części.

7. STANOWISKA DOKUMENTACYJNE

Za stanowiska dokumentacyjne przyrody nieożywionej mogą być uznane niewyodrębniające się na powierzchni lub możliwe do wyodrębnienia, ważne pod względem naukowym i dydaktycznym miejsca występowania formacji geologicznych, nagromadzeń skamieniałości lub tworów mineralnych, jaskinie lub schroniska podskalne wraz z namuliskami, fragmenty eksploatowanych lub nieczynnych wyrobisk górniczych, a także miejsca występowania kopalnych szczątków roślin lub zwierząt.

8. UŻYTKI EKOLOGICZNE

Do użytków ekologicznych można zaliczyć zasługujące na ochronę pozostałości ekosystemów mających znaczenie dla zachowania różnorodności biologicznej - takie jak naturalne zbiorniki wodne, śródpolne i śródleśne oczka wodne, kępy drzew i krzewów, bagna, torfiska, wydmy, płaty nieużytkowanej roślinności, starorzecza, wychodnie skalne, skarpy, kamieńce, siedliska przyrodnicze oraz stanowiska rzadkich lub chronionych gatunków roślin, zwierząt i grzybów, ich ostoje oraz miejsca rozmnażania lub miejsca sezonowego przebywania.

9. ZESPOŁY PRZYRODNICZO-KRAJOBRAZOWE

Zespołami przyrodniczo-krajobrazowymi są fragmenty krajobrazu naturalnego i kulturowego, zasługujące na ochronę ze względu na ich walory widokowe lub estetyczne.

10. OCHRONA GATUNKOWA ROŚLIN, ZWIERZĄT I GRZYBÓW

Ochrona gatunkowa roślin, zwierzą t i grzybów ma na celu zapewnienie przetrwania i właściwego stanu ochrony dziko występujących roślin, zwierząt i grzybów oraz ich siedlisk, gatunków rzadko występujących, endemicznych, podatnych na zagrożenia i zagrożonych wyginięciem oraz objętych ochroną na podstawie umów międzynarodowych, a także zachowania różnorodności gatunkowej i genetycznej.

W celu ochrony ostoi i stanowisk roślin lub grzybów objętych ocroną gatunkową lub ostoi, miejsc rozrodu i regularnego przebywania zwierząt objętych ochroną gatunkową mogą być ustalane strefy ochrony.

Ustawa wyróżnia ochronę gatunkową:

Rośliny, zwierzęta i grzyby gatunków zagrożonych wyginięciem w środowisku przyrodniczym podlegają ochronie poza miejscem ich naturalnego występowania (ex situ) w ogrodach zoologicznych, ogrodach botanicznych lub bankach genów.

Ochrona ex situ powinna zmierzać do przywrócenia osobników tych gatunków do środowiska przyrodniczego.

Minister właściwy do spraw środowiska w porozumieniu z ministrem właściwym do spraw rolnictwa, kierując się potrzebą ochrony dziko występujących roślin, zwierząt i grzybów, ich siedlisk, ostoi lub stanowisk oraz wymaganiami ekologicznymi, naukowymi i kulturowymi, a także biorąc pod uwagę obowiązujące w tym zakresie przepisy prawa Unii Europejskiej, określi w drodze rozporządzenia:

W sytuacjach nieuregulowanych przez ministra właściwego do spraw środowiska, ochronę gatunkową może wprowadzić wojewoda, w drodze rozporządzenia, na czas oznaczony.

Ochrona gatunkowa wprowadzona przez wojewodę dotyczyć może TYLKO obszaru województwa.

Potencjalny katalog zachowań zabronionych w odniesieniu do gatunków chronionych określa ustawa o ochronie przyrody.

Zakazy obowiązujące w stosunku do dziko występujących roślin i grzybów objętych ochroną gatunkową mogą obejmować m.in.:

Odstępstwa od tych zakazów mogą dotyczyć m.in.:

Zakazy obowiązujące w stosunku do dziko występujących zwierząt objętych ochroną gatunkowa mogą obejmować m.in.:

Odstępstwa od wymienionych zakazów mogą dotyczyć m.in.:

Wprowadzenie ochrony gatunkowej sprzyja rozwojowi populacji objętych nią zwierząt, co z kolei powoduje powstawanie szkód, zwłaszcza w gospodarce rolnej, leśnej ...

Za straty wyrządzone przez:

odpowiedzialność ponosi Skarb Państwa reprezentowany przez wojewodę, a na terenie parku narodowego - przez jego dyrektora.

W sprawach spornych orzekają sądy powszechne.

Przewożenie przez granicę państwa roślin i zwierząt wymaga zezwolenia ministra właściwego do spraw środowiska.

Rozwiązanie to jest konsekwencją przyjęcia (zarówno przez Rzeczpospolitą Polską jak i Unię Europejską) Konwencji o międzynarodowym handlu dzikimi zwierzętami i roślinami gatunków zagrożonych wyginięciem.

Konwencja nie jest przeszkodą do wdrożenia bardziej rygorystycznych środków, zarówno w prawie wewnętrznym, jak i w innych umowach międzynarodowych. Wyznacza ona minimalny standard ochrony objętych nią gatunków zwierząt i roślin.

Handlem w rozumieniu konwencji jest eksport, reeksport, import i sprowadzenie z morza.

Zezwolenia na handel są udzielane po zasięgnięciu opinii Państwowej Rady Ochrony Przyrody, w przypadkach określonych przepisami Unii Europejskiej, przy zastosowaniu ujednoliconych procedur (np. ustalone wzory druków).

Przesłanką odmowy udzielenia zezwolenia jest m.in. wykazanie, że wniosek złożył importer, eksporter, reeksporter, który do 3 lat wstecz był prawomocnie skazany za przestępstwo mające związek z przewożeniem przez granicę roślin lub zwierząt gatunków chronionych.

Posiadanie (handel) płazów, gadów, ptaków, ssaków objętych ograniczeniami Konwencji C.I.T.E.S. pociąga za sobą obowiązek zgłoszenia do rejestru prowadzonego przez właściwego miejscowo starostę.

Nie dotyczy to:

Obowiązek zgłoszenia do rejestru (i wykreślenia z rejestru) powstaje z dniem nabycia (zbycia, wwozu do kraju, wywozu za granice państwa), wejścia w posiadanie zwierzęcia, jego utraty lub śmierci.

Wniosek w tej sprawie powinien być złożony w terminie 14 dni od powstania obowiązku.

Dokonanie wpisu jest potwierdzone zaświadczeniem starosty.

Przedsiębiorca prowadzący handel wspomnianymi gatunkami zwierząt winien posiadać dokumenty legalności ich posiadania. Oryginały lub kopie dokumentu podlegają przekazaniu nabywcy zwierzęcia.

Uchybienie opisanym wyżej wymaganiom jest wykroczeniem, które podlega karze aresztu albo grzywny.

PYTANIE 15. POZWOLENIA EMISYJNE

Pozwolenia emisyjne wymagane są na eksploatację instalacji powodującej:

- wprowadzanie gazów (pyłów) do powietrza

- wprowadzanie ścieków do wód (ziemi)

- wytwarzanie odpadów.

Pozwolenie emisyjne jest decyzją administracyjną, wydawaną na wniosek prowadzącego instalacje. Wydawane jest na czas oznaczony nie dłuższy niż 10 lat i powinno m.in. określać:

- rodzaj i parametry instalacji istotne z punktu widzenia przeciwdziałania zanieczyszczeniom

- dopuszczalną wielkość emisji w warunkach normalnego funkcjonowania instalacji

Jeśli przemawiają za tym szczególne względy ochrony środowiska, pozwolenie może m. In. Określać:

- rozwiązania mające na celu redukcję emisji

- sposób postępowania w razie zakończenia eksploatacji instalacji

- rodzaj oraz ilość wykorzystywanej energii, materiałów, surowców i paliw

Organem właściwym do wydawania pozwolen emisyjnych jest:

-w odniesieniu do I grupy - marszałek województwa

- w pozostałych przypadkach - starosta

Ze względu na ważny interes społeczny związany z ochr. Środ.. szczególnie z zagrożeniem znacznego pogorszenia stanu środowiska, pozwolenie emisyjne (zintegrowane i cząstkowe) może zostać udzielone pod warunkiem zabezpieczenia roszczeń z tytułu wystąpienia negatywnych skutków w środowisku. Te zabezpieczenia to np. depozyt, gwarancje bankowe, polisa ubezpieczeniowa. Gwarancję należy złożyć organowi wydającemu pozwolenie.

Pozwolenie to może być wydane w dwóch formach:

1 - pozwolenie sektorowe

2- pozwolenie zintegrowane

Szczególnym rodzajem pozwolenia emisyjnego jest tzw. Pozwolenie zintegrowane, wymagane na eksploatacje instalacji, która może powodować zanieczyszczenie środowiska jako całości. Wykaz instalacji ogłosił Min. Środow. W drodze rozporządzenia.

Cechą tego pozwolenia jest to, że określa ono jednocześnie:

ilości i rodzaje zanieczyszczeń wprowadzanych do powietrza

ilości i rodzaje wytwarzanych odpadów

ilości i rodzaje ścieków wprowadzanych do ziemi, a nawet wielkość emitowanego hałasu.

Uzyskanie takiego pozwolenia zintegrowanego zwalnia od konieczności uzyskiwania cząstkowych pozwolen emisyjnych.

Podmiot, który ubiega się o jego wydanie musi spełniać szereg warunków:

* eksploatacja instalacji nie może przekroczyć dopuszczalnej wielkości emisji i imisji

* musi wykazas, ze w prowadzonej działalności zamierza korzystac z technologii spełniającej kryteria BAT (najlepsza dostępna technika)

* musi uiścić opłatę rejestracyjną, jej wysokość nie może być większa niż 3000 euro,

* postępowanie zmierzające do wydania pozwolenia zintegrowanego toczy się zawsze z udziałem społeczeństwa.

Pozwolenia sektorowe obejmują jedynie jeden rodzaj oddziałującego na środowisko pozwolenia (np. pozwolenie wodnoprawne, na odprowadzanie ścieków), zlikwidowano pozwolenie na promieniowanie elektromagnetyczne i o dopuszczalnym poziomie hałasu.

Pozwolenie na wprowadzanie gazów i pyłów do powietrza nie obejmuje środków transportu, ponieważ obejmuje tylko wprowadzanie gazów i pyłów z instalacji ( instalacja to stacjonarne urządzenie techniczne, bądź budowla, których eksploatacja powoduje emisje)

Organ adm. Publ. Może wydać to pozwolenie, jeśli jego wydanie nie doprowadzi do przekroczenia dopuszczalnych stężeń substancji zanieczyszczających powietrze.

Jeśli na danym obszarze jest już przekroczone stężenie zanieczyszczeń, to aby wydać nowe pozwolenie, musi być wszczęte postępowanie kompensacyjne, polegające na uzyskaniu zgody od już emitujących zanieczyszczenia podmiotów na zmniejszenie swoich emisji.

Odmowa udzielenia pozwolenia emisyjnego następuje gdy:

- nie są spełnione wymagania dotyczące poszczególnych rodzajów emisji

- eksploatacja instalacji powodowałaby przekroczenie dopuszczalnych standardów emisyjnych lub standardów środowiska

- oddziaływanie instalacji powodowałoby pogorszenie stanu środowiska w znacnych rozmiarach lub zagrożenie dla zycia/ zdrowia ludzi

- zamierzona technologia nie spełniałaby wymagan ustawowych

- wydanie pozwolenia byłoby nie zgodne z programami ochrony środowiska

- nie upłynęły 2 lata od cofnięcia (ograniczenia) pozwolenia udzielonego temu samemu podmiotowi, spowodowanego nieprzestrzeganiem ustalonych wymagan

- eksploatacja instalacji położonej w granicach strefy przemysłowej powodowałaby naruszenie ustaleń zawartych w rozporządzeniu o jej utworzeniu

Wygaśnięcie lub cofnięcie (ograniczenie zakresu) pozwolenia bez odszkodowania:

- cofnięcie następuje , jeśli instalacja jest nienależycie eksploatowana, co powoduje powstanie zagrożenia pogarszania stanu środowiska w znacznych rozmiarach lub zagrożenie życia (zdrowia ) ludzi.

-cofnięcie może nastąpić, gdy instalacja prowadzona jest z naruszeniem wymagań pozwolenia, lub przepisy dotyczące ochrony środowiska zmieniły się w stopniu uniemożliwiającym emisję na warunkach określonych w pozwoleniu, lub instalacja objęta jest postepowaniem kompensacyjnym.

Cofnięcie pozwolenia za odszkodowaniem - może nastapić, gdy przemawiają za tym potrzeby ochrony środowiska, lub działalność objęta pozwoleniem powoduje zagrożenie dla zycia lub zdrowia ludzi. Odszkodowanie to przysługuje od „organu właściwego w sprawie” pozwolenia

PYTANIE 16.OBSZARY OGRANICZONEGO UŻYTKOWANIA

Tworzy się dla :

oraz dla przedsięwzięć mogących znacząco oddziaływać na środowisko tj. obszar Natura 2000 (odnoszenia się do siedlisk przyrodniczych, gatunków roślin i zwierząt), przedsięwzięć wymagających sporządzania raportu o oddziaływaniu na środowisko (tj. dokładnego opisu planowanego przedsięwzięcia, jego charakterystykę, warunki wykorzystania terenu w fazie realizacji i eksploatacji, cechy charakterystyczne procesów produkcyjnych, wielkość emisji).

A także obowiązkowo wokół obiektu jądrowego. Wyliczenia te mają charakter zamknięty i utworzenie takiego obszaru z powodu uciążliwości w innych oddziaływaniach wokół innych obiektów jest niemożliwe.

Organem właściwym w omawianych sprawach w zasadzie jest rada powiatu (działająca w drodze uchwały), a jeżeli przedsięwzięcie kwalifikowane jest jako mogące znacząco oddziaływać na środowisko dla którego należy bezwzględnie sporządzić raport, tworzy to wojewoda w drodze rozporządzenia (od 1-01-2008r sejmik województwa w drodze uchwały)

Obszar ograniczonego użytkowania tworzy się na podstawie poświadczonej przez właściwy organ kopii mapy ewidencyjnej z zaznaczonym przebiegiem granic obszaru, na którym konieczne jest utworzenie tego obszaru (nie dotyczy budowy drogi krajowej), wiążące jest dla miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego oraz decyzji w przedmiocie ustalenia warunków zabudowy i zagospodarowania terenu.

Jeżeli obowiązek utworzenia obszaru ograniczonego użytkowania wynika z postępowania w sprawie oceny oddziaływania na środowisko to przed utworzeniem tego obszaru nie wydaje się pozwolenia na użytkowanie obiektu budowlanego i nie rozpoczyna się jego użytkowania gdy pozwolenie nie jest wymagane. W razie budowy drogi krajowej podstawą utworzenia obszaru jest analiza porealizacyjna.

PYTANIE 17. STREFY PRZEMYSŁOWE

Strefy przemysłowe można utworzyć na obszarach określonych w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego jako tereny przeznaczone do działalności produkcyjnej, składowania, magazynowania i równocześnie użytkowanych tj. wykorzystywanych zgodnie z przeznaczeniem. W obrębie takiej strefy jeżeli nie zagraża to życiu lub zdrowiu ludzi i nie narusza to norm bezpieczeństwa i higieny pracy, dozwolone jest przekraczanie standardów jakości środowiska dot. czystości powietrza oraz emisji hałasu.

Strefę tworzy się, jeżeli mimo zastosowania dostępnych rozwiązań technicznych, technologicznych i organizacyjnych poza terenem zakładu lub innego obiektu nie mogą być dotrzymane standardy jakości środowiska oraz wartości odniesienia.

W drodze rozporządzenia tworzy ją wojewoda w porozumieniu z państwowym wojewódzkim inspektorem sanitarnym. Należy w nim określić granice strefy oraz rodzaje działalności, których prowadzenie jest dopuszczalne z uwagi na możliwość wystąpienia przekroczeń standardów jakości środowiska lub wartości odniesienia. Przekroczenia w obrębie strefy oraz warunki prowadzenia działalności na jej terenie jest dozwolone i może wyłączać stosowanie wymagań ochrony środowiska.

PYTANIE 18. OPŁATY ZA KORZYSTANIE ZE ŚRODOWISKA

Środki finansowo-prawne ochrony środowiska stanowią:

  1. opłata za korzystanie ze środowiska,

  2. administracyjna kara pieniężna,

  3. zróżnicowane stawki podatków i innych danin publicznych służące celom ochrony środowiska.

Opłata za korzystanie ze środowiska:

  1. wprowadzenie gazów lub pyłów do powietrza,

  2. wprowadzenie ścieków do wód lub do ziemi,

  3. pobór wód,

  4. składowanie odpadów,

  5. usuwanie drzew lub krzewów

  6. administracyjne kary pieniężne (konkluzje)

  7. opłaty eksploatacyjne (prawa geologicznego i górniczego),

  8. opłaty podwyższone

  9. oraz inne daniny publiczne z tytułu korzystania ze środowiska

podział opłat:

sensu stricto- tj. z tytułu wprowadzenia gazów, (pyłów) do powietrza, ścieków do wód, (ziemi), poboru wód, składowania odpadów, usuwania drzew (krzewów), wykonywanie działalności regulowanej prawem geologicznym i górniczym,

sensu largo- odniesienie do gruntów rolnych i leśnych, ochrony warstwy ozonowej, postępowania z odpadami i opakowaniami.

Opłaty za korzystanie ze środowiska obciąża korzystanie w sposób zgodny z prawem i w jego granicach, opłaty podwyższone są sankcją z tytułu działalności prowadzonej bez wymaganego pozwolenia (innej decyzji), a administracyjne kary pieniężne są sankcją z tytułu korzystania ze środowiska z naruszeniem wymagań określonych w pozwoleniu (innej decyzji).

Prawidłowość ustalania , obliczania opłat jest pod kontrolą administracji publicznej na podstawie prawa ochrony środowiska wnoszone są wg stawek opłat obowiązujących w zależności od korzystania ze środowiska (gazy, pyły, wody, ścieki.) ogłaszane jest w drodze obwieszczenia w Dzienniku Urzędowym RP „Monitor Polski”- wysokość stawek opłat na rok następny po uwzględnieniu waloryzacji. Opłaty za korzystanie ze środowiska, wprowadzenie gazów, pyłów do powietrza wnosi się na rachunek Urzędu Marszałkowskiego ze względu na miejsce korzystania, rejestracji podmiotu.

Jeżeli obowiązek poniesienia opłaty jest związany z eksploatacją instalacji, podmiotem obowiązanym jest:

Opłaty podwyższone sankcyjne- są sankcją (podwyższeniem opłaty „standardowej”) z tytułu działalności prowadzonej bez wymaganego pozwolenia (innej decyzji).

W przypadku wprowadzenia: gazów, pyłów, pobór wód ,wprowadzenie ścieków do wód (ziemi) bez wymaganego pozwolenia opłata ulega podwyższeniu o 500%.

W odniesieniu do składowania odpadów opłaty rozliczane są inaczej:

Inne rodzaje opłat:

Opłata produktowa: obciąża przedsiębiorcę ( producenta bądź tego kto wprowadza na rynek krajowy produkty określone w ustawie lub określonych ustawą opakowań),

Opłata depozytowa: jest to tzw. kaucja jeżeli kupujący nie przeniesie na sprzedawcę prawa własności np.: akumulator ołowiowy-kwasowy to ma obowiązek wniesienia opłaty depozytowej w wysokości 30 zł. a sprzedający nie może odmówić przyjęcia zużytego akumulatora. Przedsiębiorca lub producent mają obowiązek na własny koszt odbioru zużytych akumulatorów i przekazania ich do recyklingu.

PYTANIE 19 . KARY PIENIĘŻNE W USTAWIE PRAWO OCHRONY ŚRODOWISKA

Wśród kar wymienia się :

1 ) Administracyjne kary pieniężne w prawie ochrony środowiska .

Kary ponoszone są za działalność bezprawną polegającą na dokonywaniu emisji niezgodnej z prawem lub składowanie odpadów niezgodnie z instrukcją składowania odpadów. Przesłanką stosowania kar jest bezprawność administracyjna. Organ administracyjny nie bada z czyjej winy, liczy się tylko czy naruszył wymagania danej decyzji. Kary nakłada Wojewódzki Inspektor Ochrony Środowiska w razie:

składu ścieków, bądź ilości pobranej wody.

- naruszenia (co do rodzaju i sposobów składowania bądź magazynowania) wymaganych ustawą o odpadach decyzji;

Podstawę wszczęcia postępowania w sprawie wymierzenia kary stanowi stwierdzenie przekroczenia naruszenia, dokonane przez wojewódzki ego inspektora ochrony środowiska w wyniku kontroli bądź pomiarów dokonanych przez korzystającego ze środowiska.

2) Kary za pobór wód - mają charakter jednorazowy z tytułu przekroczenia ilości

dozwolonej do pobrania wody,

3) Kary biegnące - w pozostałych przypadkach wojewódzki inspektor ochrony środowiska

ustala godzinową (niekiedy dobową) wysokość kary,

4) Kary łączne - na podstawie ostatecznej decyzji wymierzającej karę biegnącą wojewódzki

inspektor ochrony środowiska dokonuje ustalenia kary za cały okres przekroczenia do

czasu jego ustania.

Zapłata administracyjnej kary pieniężnej następuje na rachunek wojewódzkiego

Inspektora ochrony środowiska, który dokonał ustalenia.

Kary pieniężne w prawie ochrony środowiska (np. za niszczenie zieleni poprzez zastosowanie środków chemicznych w sposób szkodliwy dla roślinności, usuwanie drzew lub krzewów bez zezwolenia, niszczenie terenów zieleni spowodowane niewłaściwą pielęgnacją). Są wymierzane przez wójta, burmistrza lub prezydenta miasta, a jeżeli nieruchomość jest własnością gminy, to karę wymierza starosta.

Kary pieniężne w prawie atomowym (w przypadku zaistnienia zdarzenia lub stanu mogącego spowodować zagrożenie dla bezpieczeństwa jądrowego i ochrony radiologicznej).

Kara pieniężna za naruszenie wymagań dotyczących ochrony warstwy ozonowej .

Kary pieniężne za naruszenie wymagań dotyczących przepisów o substancjach i preparatach chemicznych.

Odroczenie kary następuje wyłącznie na wniosek złożony przed terminem zapłaty. Jego przesłanką jest wykazanie, że zobowiązany do zapłaty terminowo realizuje przedsięwzięcie, zapewniające usunięcie przyczyny wymierzenia takiej opłaty (kary) w terminie nie dłuższym niż 5 lat od złożenia wniosku. Decyzja w sprawie odroczenia powinna zawierać opłatę (karę),przedsięwzięcie wnioskodawcy, termin odroczenia.

Odroczenie terminu zapłaty wstrzymuje bieg terminu przedawnienia. Decyzja w sprawie odroczenia ma charakter związany.

PYTANIE 20. POZWOLENIE W GOSPODARCE ODPADAMI

Pozwolenia związane z gospodarką odpadami są wymagane w zakresie:

1) odzysku,

2) unieszkodliwienia,

3) zbierania,

4) transportu odpadów.

ODZYSK - odzyskiem są wszelkie działania, które nie stwarzają zagrożenia dla (życia) ludzi lub środowiska, polegające na wykorzystaniu odpadów w całości lub w części , lub prowadzące do odzyskania z nich substancji materiałów lub energii ich wykorzystania. Rodzajem odzysku jest recykling, który polega na powtórnym przetwarzaniu substancji, materiałów zawartych w odpadach w celu uzyskania substancji, materiału o innym przeznaczeniu.

UNIESZKODLIWIENIE - powinien nastąpić w miejscu powstania odpadów bądź w najbliżej położonych miejscach. Przekazanie odpadów do tych miejsc następuje zgodnie z techniką(technologią) Niektóre rodzaje odpadów (nie segregowane odpady komunalne pozostałości z sortowania odpadów komunalnych ., zakaźne odpady medyczne i weterynaryjne) mogą być poddane odzyskowi przede wszystkim na obszarze województwa.

ZBIERANIE ODPADÓW - przygotowanie odpadów do transportu do miejsc odzysku (unieszkodliwienia) w szczególności polegające na umieszczeniu w pojemnikach, segregowaniu oraz magazynowaniu. Odpady powinny być zbierane w sposób selektywny, co do zasady zabronione jest mieszanie ze sobą różnych odpadów niebezpiecznych, jak i mieszanie odpadów niebezpiecznych z pozostałymi odpadami.

Decyzje w sprawach regulowanych ustawą o odpadach podejmują:

- wojewodowie (od 1 stycznia 2008 r. Marszałkowie województw) dla przedsięwzięć zaliczanych do mogących znaczącą oddziaływać na środowisko oraz przedsięwzięć na terenach zamkniętych

- starostowie w pozostałych sytuacjach

Właściwość organu ustala się odpowiednio wedle miejsca wytwarzania odpadów, a w przypadku zbierania i transportu - wedle miejsca zbierania bądź siedziby posiadacza odpadów. Działalność gospodarcza objęta ustawą o odpadach ma charakter działalności regulowanej w rozumieniu ustawy o swobodzie działalności gospodarczej.

PYTANIE 21. UTRZYMANIE CZYSTOŚCI I PORZĄDKU W GMINACH

Według ustawy z dnia 13 września 1996r. O utrzymywaniu czystości i porządku w gminach, podejmowanie określonych tam obowiązków jest zadaniem własnym gminy, a zatem odbywa się na jej koszt i odpowiedzialność.

Zadaniem gmin jest tworzenie warunków niezbędnych do utrzymania czystości i porządku, a zwłaszcza:

- do wykonywania prac związanych z utrzymaniem czystości i porządku na jej terenie

- zapewnienie budowy, utrzymania szaletów miejskich

- objęcie wszystkich mieszkańców systemem odbierania odpadów komunalnych

- zapobieganie zanieczyszczeniu ulic terenów otwartych

- udostępnienie informacji o przedsiębiorcach zajmujących się zbieraniem zużytego sprzętu elektronicznego

Do zadań własnych gminy należy zapewnienie:

- objęcie wszystkich mieszkańców systemem odbierania odpadów komunalnych

- warunków funkcjonowania selektywnej zbiórki odpadów komunalnych

- budowy, utrzymania i eksploatacji instalacji do odzysku i unieszkodliwienia odpadów

komunalnych

- warunków ograniczenia masy kierowanych do składowania odpadów komunalnych

Szczegółowe zasady utrzymania czystości i porządku określa regulamin. Zasady te dotyczą zwłaszcza:

- utrzymywania czystości i porządku na terenie nieruchomości w zakresie selektywnej zbiórki odpadów komunalnych

- rodzaju urządzeń przeznaczonych do zbierania odpadów komunalnych na teranie nieruchomości

- częstotliwości i sposobu pozbywania się odpadów komunalnych z terenu nieruchomości oraz terenów przeznaczonych do użytku publicznego

- maksymalnego poziomu odpadów komunalnych ulegających biodegradacji

- obowiązków osób utrzymujących zwierzęta domowe

- wymagań dotyczących utrzymywania zwierząt gospodarskich na terenie wyłączonych z produkcji rolniczej

- wyznaczenie obszarów podlegających obowiązkowej deratyzacji oraz terminów jej prowadzenia.

Regulamin uchwala rada gminy, po zasięgnięciu opinii powiatowego inspektora sanitarnego.

Tego rodzaju uchwała jest aktem prawa miejscowego i podlega kontroli sądowo administracyjnej. Regulamin musi być zgodny z gminnym planem gospodarki odpadami.

43


Wyszukiwarka

Podobne podstrony:
od Bożenki
cw 8 od p Bozenki (niepełne rozwiazania)
cw 8 od p Bozenki (niepełne rozwiazania)
OGÓRKI W ZALEWIE MUSZTARD OD BOŻENKI P
037 Ustawa o podatku dochodowym od os b prawnych
podatek od os fiz
Badanie układów OD OS OG
podat od os pr, Prawo Finansowe
ściągi ochrona, weterynaria, VET, Od Olgi, OŚ
pod hod od os fiz, Prawo Finansowe
Podatek hodowy od os b fizycznych, Zarządzanie finansami firm turystycznych
OS 1, Polibuda (MiBM), Semestr III, III semestr, od Arniego, 3 semester, sebastianowe, SEMESTR III,
Ewidencja nadpˆaty w podatku dochodowym od os˘b prawnych, Samochód w leasingu finansowym - w księgac
037 Ustawa o podatku dochodowym od os b prawnych
Podatek dochodowy od os fiz gr 6 !
zadania pod doch od os fiz grupra 6
S Majka II Oś

więcej podobnych podstron