Leonarda da Vinci „Mona Lisa”
Jednym z najbardziej znanych i najłatwiej rozpoznawalnych obrazów na świecie jest „Mona Lisa”, dzieło słynnego artysty Leonarda da Vinci. Obraz ten powstał w latach 1503-06. Obecnie możemy go podziwiać w paryskim Luwrze.
Obraz ma wymiary 77 x 53 cm i jest on w kształcie prostokąta stojącego. Jest on wykonany farbami olejnymi na desce z topoli. Autor obrazu eksperymentował z techniką sfumato, która dawała wrażenie oglądania sceny przez mgłę, dym. Leonardo rozciągał nad dziedzińcem płachtę materiału, która rozpraszała światło słoneczne, co pomagało mu osiągnąć zamierzony efekt.
Na obrazie przedstawiona została kobieta - najprawdopodobniej Lisa Gherardini - żona bogatego, florenckiego kupca Francesca del Giocondo. Znajduje się ona na pierwszym planie. Postać jest ubrana zgodnie z panującą w ówczesnych czasach modą florencką. Suknia jest skromna, zaś sama modelka jest nieuczesana. Złożenie rąk i półobrót ciała nie wyglądają na pozę - wszystko wskazuje na prostotę tego układu. Modelka jest bardzo mocno wysunięta do przodu w stosunku do zasnutego mgłą pejzażu. Nie ma między nimi kontrastu - delikatny uśmiech i dalekie wąwozy harmonizują ze sobą.
„Mona Lisa” jest obrazem charakteryzującym się ciemnymi i chłodnymi barwami. Dominuje w nim zieleń, którą widać na szacie modelki, jak i w tle. Kompozycja statyczna, a zarazem otwarta; postać przedstawiona jest ułożona w trójkącie. Na pierwszym planie widać kobietę, w tle - krajobraz. Na obrazie został zastosowany delikatny modelunek światłocieniowy, a światło jest rozproszone. Portret jest jakby przezroczysty, przez co nie zdradza techniki pędzla, a pigmenty nie są do uchwycenia. Przypuszcza się, że do malowania autor stosował roślinne barwniki do farbiarstwa, wymieszane w elastycznej zawiesinie ze spoiwem tak ulotnym, że niezostawiającym po sobie śladu.
Autor obrazu unikał jakichkolwiek symboli, bo unikał tajemnic bądź dążył do ich rozwiązania. Obraz jest symbolem kobiecości, kobiecego piękna. Uśmiech modelki to wdzięk i życie w połączeniu z młodością.
W 2003 roku Margaret Livingstone, neurobiolog z Harvardu, podjęła próbę naukowego rozwiązania zagadki uśmiechu Mony Lisy. Zauważono, że uśmiech Mony Lisy staje się wyraźniejszy, gdy człowiek patrzy jej w oczy, wydaje się natomiast znikać po zwróceniu wzroku bezpośrednio na usta. Livingstone odkryła, że złudzenie to wynika z faktu, iż ludzkie oko postrzega świat na dwa całkowicie odmienne sposoby. Analizy wykazały, że artysta sprytnie wykorzystał cienie rzucane przez kości policzkowe, aby uczynić usta znacznie ciemniejszymi od reszty twarzy.
Obraz ten jest bardzo interesujący i wraz z głębszą analizą, przekonałem się, że im lepiej się go poznaje, tym bardziej on się podoba. Idealnie dobrane kolory, piękna modelka i inne walory artystyczne sprawiają, że można się wpatrywać w oczy „Mony Lisy” przez długi, długi czas.
Bibliografia:
„Wielka kolekcja sławnych malarzy 1. Leonardo da Vinci” Poznań 2006
Wikipedia (WWW.wikipedia.pl)
„Leonardo da Vinci, Malarstwo i rysunek” Vallentin A., wyd. Arkady, Warszawa 1979